Ik ga zo nog even kijken wat de schade is hier. Niet veel gegeten qua volume, maar mijn overwerkte brein vond de zak chips die al weken in de kast lag voor de huisgenoot eigenlijk wel ingewikkeld genoeg, lunch maken was een stap te ver. Ik heb tot twee uur op bed gelegen of zo. Verder heb ik gesport, fietsen in de sportschool, maar waar ik vorige week voor de crash bijna een uur op 27 kmh zat, zat ik er na vijventwintig minuten doorheen en op wilskracht heb ik er nog tien minuten op 21 kmh uit geperst en toen was het op. Verder heb ik een kast opgeruimd, met vijf lades. Na drie lades was ik al moe, dus de rest ligt nog op mijn bed. Mijn avondeten was 30 gram rauwe spinazie, een aardappel uit de magnetron, twee gebakken champignons en zes cherrytomaten. En nu wil ik slapen. Maar dat wilde ik vier uur geleden eigenlijk ook. Maar ik probeer zo veel mogelijk mijn normale ritme aan te houden.
Ik moet echt eens leren hiermee op te houden. Ik ren mezelf steeds voorbij en dan denk ik oh ja, muur, dit moeten we niet meer doen, en dan gaat het even goed en dan opeens... Nou ja. Ik ga slapen.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle