De 'wapens' welke tegen de bevolking ingezet worden #2

quote:

Op vrijdag 29 januari 2016 11:10 schreef SicSicSics het volgende:

[..]

En wederom pas je beschikbare informatie alleen maar toe in jouw eigen straatje! Je draait en duwt tot het je welgevallig is.

Deze religieuze stroming is géén medestander in jouw ideologische strijd tegen wat jij Zionisme noemt.

Het is een religieus extremistische stroming met nogal wat controversiële ideeën. Eén daarvan is dat de Joden geen staat mogen hebben volgens de Talmud. Dat jij dat als medestanders en rechtvaardiging ziet voor jouw eigen denkbeelden dan zegt dat meer over jou, dan over hen!

https://en.wikipedia.org/wiki/Neturei_Karta

quote:

Op vrijdag 29 januari 2016 13:50 schreef Lichtkogel het volgende:

[..]

En who owns Wikipedia..?

Course: Zionist Editing on Wikipedia

Opgericht door Larry Sanger & Jimmy Wales... allebei van Joodse afkomst met nogal een hoop mensen van Joodse afkomst in dienst die Wikipedia bijhouden.

http://www.fourwinds10.ne(...)ews.php?q=1262024557

Niks mis met het feit dat daar Joden werken, maar een echt kritisch geluid ga je daar dan natuurlijk niet horen wanneer het op Israël of het Zionisme aankomt..

quote:

Conflict met de Palestijnen

In 1987 ontstond er onder de Palestijnen een uitbarsting van geweld die tot na 1990 zou duren. Deze Eerste Intifada was een volksprotest tegen de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever. Dit protest werd naast gewelddadig verzet zoals het gooien van stenen en molotovcocktails gekenmerkt door algemene stakingen, burgerlijke ongehoorzaamheidsacties, het weigeren van betalen van door Israël opgelegde belastingen, politieke graffiti, het oprichten van een ondergronds scholennetwerk - na het uitbreken van de Eerste Intifada had de Israëlische regering de sluiting van alle Palestijnse scholen bevolen - en het boycotten van Israëlische producten.
Yitzhak Rabin, Bill Clinton en Yasser Arafat tijdens de ondertekening van de Oslo-akkoorden in het Witte Huis op 13 september 1993, zowel Rabin als Arafat wonnen de Nobelprijs voor de Vrede
Bill Clinton en de Jordaanse koning Hoessein (links) en de Israëlische premier Yitzhak Rabin (rechts) die beiden het vredesverdrag tussen Israël en Jordanië ondertekenen, 25 juli 1994

Na de Golfoorlog van 1990-1991, waarbij de Palestijnen openlijk de zijde van Irak hadden gekozen[bron?], na de intifada werden op 13 september 1993 in Oslo de Oslo-akkoorden gesloten. Hiermee werd de PLO door Israël erkend als wettige vertegenwoordiger van de Palestijnse belangen en beloofde de PLO op haar beurt het terrorisme tegen Israël te staken. Onder de bepalingen van het akkoord werd de Palestijnse Autoriteit opgericht. Deze bestuursinstantie zou gefaseerd het beheer krijgen over de Palestijnse gebieden die Israël bezet hield, en werd een Palestijnse Staat in het vooruitzicht gesteld. Over de status van Jeruzalem zou vijf jaar na dato nog apart gesproken worden. PLO-leider Yasser Arafat, de Israëlische premier Yitzhak Rabin en de Israëlische minister van buitenlandse zaken Shimon Peres ontvingen hiervoor in 1994 de Nobelprijs voor de Vrede. Met Jordanië werd op 26 oktober 1994 een vredesverdrag gesloten, waarbij Israël door Jordanië werd erkend. Op 4 november 1995 werd premier Rabin tijdens een vredesmanifestatie in Tel Aviv vermoord door een Joodse extremist[12].

Na de akkoorden bleek echter dat de Palestijnse verwachtingen (verbetering van de leefomstandigheden, veiligheid, vrede en vrijheid) door het Oslo-proces niet werden waargemaakt, dat Israël het bestuur nog steeds in handen hield, dat de Israëlische nederzettingen werden uitgebreid (Israël verdubbelde het aantal kolonisten van 200.000 tot 400.000) en dat de economische situatie slechter was dan die van vóór 1987. Op 28 september 2000 bezocht de toenmalige Israëlische oppositieleider Ariel Sharon, omringd door honderden Israëlische soldaten, de Tempelberg in Oost-Jeruzalem, waarop zich de Al-Aqsamoskee bevindt, beide zeer heilige plaatsen voor zowel het Jodendom als voor de Islam. Massale demonstraties en geweldsuitbarstingen braken kort hierna uit, ook in Israël zelf. Bij een demonstratie in Israël schoot de Israëlische politie 13 Israëlische Palestijnen dood[13] Reacties volgden, en een spiraal van geweld barstte los waarbij van 29 september 2000 tot en met 30 juli 2005 972 Israëliërs (waaronder 122 kinderen) en 3301 Palestijnen (waaronder 653 kinderen) de dood vonden. Vele tienduizenden mensen raakten gewond en/of invalide.[14] De meeste Israëlische doden vielen door zelfmoordaanslagen van Palestijnen.[15][bron?]

In 2002 begon Israël met de bouw van de Westoeverbarrière langs de grens met de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Op enkele plaatsen werd de barrière tot diep in Palestijns grondgebied aangelegd. Sharon werd tot premier gekozen en zijn regering stelde dat de barrière de veiligheid van Israël zou vergroten. Cijfers over scherpe daling van het aantal terreuraanslagen die vanuit de Palestijnse gebieden op Israël werden gepleegd zouden aan deze stelling kracht geven.[16]

In 2004 stemde de Knesset in met het plan van de regering-Sharon tot terugtrekking uit de Gazastrook en ontmanteling van de Joodse nederzettingen aldaar. Vooral vanuit joods-orthodoxe hoek bestond grote weerstand tegen het plan, dat een jaar later werd uitgevoerd. Tegelijkertijd werden de nederzettingen op de Westoever uitgebreid.

De verkiezingen in de Palestijnse gebieden in 2006 werden gewonnen door de fundamentalistisch-islamistische verzetsbeweging Hamas. Dit leidde tot een economische en politieke boycot van de Palestijnse Autoriteit door Israël, de VS en de EU die Hamas als een terroristische organisatie aanmerkten. Na een aanval (een van de vele[17]) door de Libanese beweging Hezbollah op een Israëlische grenspost waarbij drie Israëlische soldaten werden gedood en twee werden ontvoerd, en raketbeschietingen op Israëlische doelen, begon het Israëlische leger met een massale vergeldingsaanval op Hezbollah waarbij ruim 1100 Libanese doden vielen. De gevechten waren gericht tegen Hezbollah, het Libanese leger hield zich afzijdig.[18]

Anno 2014 probeerde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, na een conflict in de Gazastrook, de al jaren vastzittende vredesonderhandelingen tussen de Palestijnen en de Israëliërs weer vlot te trekken. Een van de problemen was de situatie rond de Gazastrook. Sinds 2007 bestond er een algehele blokkade van dit gebied door Israël, en controleerde het Israëlische leger de toegang tot de Gazastrook vanaf zijn grondgebied,[19][20] terwijl de zuidgrens door Egypte werd bewaakt. Israël weigerde bovendien te onderhandelen met Hamas, die door Israël als terroristische organisatie werd beschouwd. Hamas, die in de Gazastrook aan de macht was, erkende op zijn beurt de staat Israël niet.

Nog een ander probleem dat de vredesonderhandelingen belemmerde waren de (uitbreidingen van de) Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, die internationaal rechtelijk als illegaal zijn bestempeld, maar waarvan Israël vindt dat ze legitiem zijn.

quote:

Op vrijdag 29 januari 2016 14:49 schreef ChrisCarter het volgende:

[..]



Je hebt blijkbaar niet door hoe Wikipedia werkt.