MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
^ ah thx! Podium loopt ook mooi door. 
Vak 121 is inderdaad mooi. 
Vak 121 is inderdaad mooi.
just give a second thought
what if we don't get caught...
what if we don't get caught...
Ik snap je niet. Staanplaatsen zijn toch nooit geplaceerd? Dat is juist het mooie eraan.quote:Op zondag 29 november 2015 18:57 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]ik wilde ook staanplaatsen, maar toen ik doorkwam, waren er alleen nog plaatsen voor achterin 't veld. Toen hebben we tickets gekocht voor vak 121
Karma is a fucking bitch.
Die plattegrond klopt niet. Tenminste, op Ticketmaster was deze te zien:quote:
[..]
Meer snoeiersAfgelopen weekend nog naar Qlimax gegaan haha
Mooi om te zien dat er meer mensen zijn met een zeer uiteenlopende muzieksmaak
[..]
[ afbeelding ]
En denk dat we daarmee een hele prima plek hebben
Zo nieuwe plaat staat op. Wat een tenenkrommend eerste nummer. Ben benieuwd naar de rest.
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
Zojuist het gehele album geluisterd, op A Head Full Of Dreams, Hymn For The Weekend en Amazing Day na toch een heel aardig album.
Colour Spectrum en Miracles
En Army of One
[ Bericht 13% gewijzigd door R4m0n_46 op 01-12-2015 19:15:47 ]
Colour Spectrum en Miracles
En Army of One
[ Bericht 13% gewijzigd door R4m0n_46 op 01-12-2015 19:15:47 ]
Oh ja, klopt ja. Hm maar ja, anders ook zo jammer als je zaterdagochtend je tent op moet bouwen :p Of ja... eigenlijk.. Anders moet je dat in het donker gaan doen.quote:Op zondag 29 november 2015 14:58 schreef luukert het volgende:
[..]
Ja is een optie, even kijken hoe het vervoer dan werkt. Maar volgens mij is The Gathering om 1 uur al afgelopen, tenminste de laatste jaren wel..
Haha snap ik, maar is bij mij een puur gevalletje brede muzieksmaak.quote:
Op 
Al ben ik wel écht Coldplayfan ook écht een hardstyle liefhebber. Beetje afwisseling.[ Bericht 32% gewijzigd door Hojdhopper op 01-12-2015 20:05:57 ]
Nederlander in München, met voorliefde voor Taiwan en auti's gonna aut.
De rest is wel beter, maar alles in de stijl van Avicii 
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
parool recensie
Klein verzoek: mag het whooohooo-refrein vanaf 1 januari 2016 officieel bij wet verboden worden? Hoewel dit gemakzuchtigste trucje uit de popmuziek sowieso al uit de hand begint te lopen, springt Coldplay er op zijn zevende album A Head Full of Dreams dusdanig kwistig mee om dat het lijkt alsof ze denken dat ze de opwindendste muzikale uitvinding hebben gedaan sinds de elektrische gitaar.
Je kunt niet anders dan je mismoedig met je hoofd in je handen afvragen waar het allemaal is misgegaan. Coldplay is met stip het schoolvoorbeeld van een band die na het eclatante succes van albums als Viva la Vida (2008) voorgoed iets is kwijtgeraakt; alsof ze hun ziel à la Robert Johnson aan de duivel hebben verkocht in ruil voor miljoenen fans en evenzoveel Britse ponden.
De nek omdraaien
De hamvraag is: waarom? Waarom transformeert een band die zo geslaagd zijn eigen draai heeft gegeven aan introspectieve gitaarpop zichzelf plotseling in een platte popmachine, zoals op de oppervlakkige draak Mylo Xyloto uit 2011?
Artistieke progressie is alleen maar toe te juichen, en niemand had van Chris Martin en co verwacht dat ze tot in lengte van dagen op de proppen zouden komen met klonen van hits als Clocks, maar je oude geluid zo koelbloedig de nek omdraaien voor zielloze commercie is toch echt een ander uiterste.
Discoknipoog
A Head Full of Dreams is de overtreffende trap van Mylo Xyloto. Na Chris Martins 'conscious uncoupling' van Gwyneth Paltrow, gedocumenteerd op het ingetogen Ghost Stories van vorig jaar, is dit bedoeld als een glorieuze comeback met twee vuisten in de lucht: duidelijk met een stadion vol fans die hetzelfde doen in het achterhoofd.
De galmende discoknipoog van het openende titelnummer klinkt zodoende niet eens gecomponeerd: het klinkt alsof het op een kille tekentafel is ontworpen. Toch is zo'n exuberante versie van Coldplay in de eerste helft helemaal zo vervelend nog niet. Sterker nog: het is verdomde aanstekelijk. Tot het geheel vermorzeld wordt door een continu herhaald whooohoooo-refrein: een zet zo plat, goedkoop en vervelend dat het de rest van het album eigenlijk niet meer goed komt.
Niet te redden
Niet alleen omdat op de rest van het album wemelt van diezelfde refreinen, maar vooral omdat hier nul moeite is gedaan iets memorabels te schrijven. Birds leunt op van The Cure geleende Close to Me-drums, maar emmert kleurloos voort zonder ergens melodieus boven het maaiveld uit te steken. Amazing Day flirt lafjes met hiphop, Army of One blijft steken in een lui soort sjabloonpop en Everglow is een pianoballade zo onavontuurlijk en flets dat Martin zich in de schaduw van de klassiekers die hij eerder heeft geschreven zou moeten gaan zitten schamen.
De vraag is weer: waarom? Want dan komt single Adventure of a Lifetime ineens voorbij, het enige moment waar de spijker op zijn kop wordt geslagen met een jubelend Afrikaans gitaarmotiefje en een optimistisch soort technicolorfunk. Genoeg om het album te redden is het niet; een onderstreping van de bloedeloze luiheid van de rest des te meer. A Head Full of Dreams is bedoeld als feestelijke wederopstanding, maar heeft nog het meest van een leeggelopen ballon.
(Door: Hans van Lissum)
Klein verzoek: mag het whooohooo-refrein vanaf 1 januari 2016 officieel bij wet verboden worden? Hoewel dit gemakzuchtigste trucje uit de popmuziek sowieso al uit de hand begint te lopen, springt Coldplay er op zijn zevende album A Head Full of Dreams dusdanig kwistig mee om dat het lijkt alsof ze denken dat ze de opwindendste muzikale uitvinding hebben gedaan sinds de elektrische gitaar.
Je kunt niet anders dan je mismoedig met je hoofd in je handen afvragen waar het allemaal is misgegaan. Coldplay is met stip het schoolvoorbeeld van een band die na het eclatante succes van albums als Viva la Vida (2008) voorgoed iets is kwijtgeraakt; alsof ze hun ziel à la Robert Johnson aan de duivel hebben verkocht in ruil voor miljoenen fans en evenzoveel Britse ponden.
De nek omdraaien
De hamvraag is: waarom? Waarom transformeert een band die zo geslaagd zijn eigen draai heeft gegeven aan introspectieve gitaarpop zichzelf plotseling in een platte popmachine, zoals op de oppervlakkige draak Mylo Xyloto uit 2011?
Artistieke progressie is alleen maar toe te juichen, en niemand had van Chris Martin en co verwacht dat ze tot in lengte van dagen op de proppen zouden komen met klonen van hits als Clocks, maar je oude geluid zo koelbloedig de nek omdraaien voor zielloze commercie is toch echt een ander uiterste.
Discoknipoog
A Head Full of Dreams is de overtreffende trap van Mylo Xyloto. Na Chris Martins 'conscious uncoupling' van Gwyneth Paltrow, gedocumenteerd op het ingetogen Ghost Stories van vorig jaar, is dit bedoeld als een glorieuze comeback met twee vuisten in de lucht: duidelijk met een stadion vol fans die hetzelfde doen in het achterhoofd.
De galmende discoknipoog van het openende titelnummer klinkt zodoende niet eens gecomponeerd: het klinkt alsof het op een kille tekentafel is ontworpen. Toch is zo'n exuberante versie van Coldplay in de eerste helft helemaal zo vervelend nog niet. Sterker nog: het is verdomde aanstekelijk. Tot het geheel vermorzeld wordt door een continu herhaald whooohoooo-refrein: een zet zo plat, goedkoop en vervelend dat het de rest van het album eigenlijk niet meer goed komt.
Niet te redden
Niet alleen omdat op de rest van het album wemelt van diezelfde refreinen, maar vooral omdat hier nul moeite is gedaan iets memorabels te schrijven. Birds leunt op van The Cure geleende Close to Me-drums, maar emmert kleurloos voort zonder ergens melodieus boven het maaiveld uit te steken. Amazing Day flirt lafjes met hiphop, Army of One blijft steken in een lui soort sjabloonpop en Everglow is een pianoballade zo onavontuurlijk en flets dat Martin zich in de schaduw van de klassiekers die hij eerder heeft geschreven zou moeten gaan zitten schamen.
De vraag is weer: waarom? Want dan komt single Adventure of a Lifetime ineens voorbij, het enige moment waar de spijker op zijn kop wordt geslagen met een jubelend Afrikaans gitaarmotiefje en een optimistisch soort technicolorfunk. Genoeg om het album te redden is het niet; een onderstreping van de bloedeloze luiheid van de rest des te meer. A Head Full of Dreams is bedoeld als feestelijke wederopstanding, maar heeft nog het meest van een leeggelopen ballon.
(Door: Hans van Lissum)
Dit fragment uit bovenstaande recensie vat het wel goed samen. Ik had gehoopt op een return to form na Ghost Lights, maar helaas is dit nieuwe album minder goed dan het vorige.quote:Artistieke progressie is alleen maar toe te juichen, en niemand had van Chris Martin en co verwacht dat ze tot in lengte van dagen op de proppen zouden komen met klonen van hits als Clocks, maar je oude geluid zo koelbloedig de nek omdraaien voor zielloze commercie is toch echt een ander uiterste.
Ik hoop dat Coldplay ooit nog eens een album in de lijn van X&Y gaat maken. Of een album vol met goede songs als Atlas.
[b] Op Zaterdag 26 april 2008 22:35 schreef lauwert het volgende:[/b]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
gijbert kamer is wel positief, drie sterren maar liefst. Maar goed hij gaf anne soldaat ooit 5 sterren
OOR gaat een beetje voor de gulden middenweg.
Van: het slechtste wat Coldplay ooit heeft gedaan.
Naar: maar stiekem wel de leukste Coldplay-plaat in – op zijn minst – tien jaar tijd.
http://oor.nl/#!/articles/a_head_full_of_dreams/album
Van: het slechtste wat Coldplay ooit heeft gedaan.
Naar: maar stiekem wel de leukste Coldplay-plaat in – op zijn minst – tien jaar tijd.
http://oor.nl/#!/articles/a_head_full_of_dreams/album
[b] Op Zaterdag 26 april 2008 22:35 schreef lauwert het volgende:[/b]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
oor zuigt, het blad noemt Belle & Sebastian en Noel Gallagher bij de flops van2015, ondanks goeie recensies
Ik oordeel zelf wel als ik m binnenkort ga luisteren geen recensie van een of ander karig blad voor nodig.
geen recensie van een of ander karig blad voor nodig.
Cuz I'm Mr. Brightside
Oor is niet serieus te nemen als ze Noel een flop noemen.quote:Op vrijdag 4 december 2015 09:50 schreef IAmKloot het volgende:
oor zuigt, het blad noemt Belle & Sebastian en Noel Gallagher bij de flops van2015, ondanks goeie recensies
Chasing Yesterday 
4 Coldplay GA tickets ploffen net op m'n deurmat!
Zal zo de nieuwe plaat ff ophalen.
Edit:
De CD opgehaald. Mooie uitvoering in een fraaie kleurige slipcase.
Mooi stevig boekje met liner notes erbij.
Tevreden!
[ Bericht 46% gewijzigd door CoExist op 04-12-2015 15:03:32 ]
Zal zo de nieuwe plaat ff ophalen.
Edit:
De CD opgehaald. Mooie uitvoering in een fraaie kleurige slipcase.
Mooi stevig boekje met liner notes erbij.
Tevreden!
[ Bericht 46% gewijzigd door CoExist op 04-12-2015 15:03:32 ]
You Don't Stop Playing Because You Get Old. But You Could Get Old If You Stop Playing.
de vinylversies van a rush of blood en parachutes heb ik met trots aan mijn muur hangen..nu begin ik zo langzamerhand een schaamtegevoel te ontwikkelen voor het feit dat ik Coldplay luister. Damn. wat een baggerplaat is die nieuwe zeg... 
( op het einde van birds na dan). Tijd om de twee pareltjes van de muur af te trekken....
Oja, en deze
( op het einde van birds na dan). Tijd om de twee pareltjes van de muur af te trekken....Oja, en deze
De enige echte.
Maakten ze inderdaad maar weer eens een album zoals dit. Ik hoopte dat Ghost Stories weer een stap in de goede richting zou zijn. Maar AHFOD vind ik helaas een soort tweede Mylo Xyloto geworden. Met slechte een paar goede songs zoals Up&Up.quote:
de vinylversies van a rush of blood en parachutes heb ik met trots aan mijn muur hangen..nu begin ik zo langzamerhand een schaamtegevoel te ontwikkelen voor het feit dat ik Coldplay luister. Damn. wat een baggerplaat is die nieuwe zeg...
Oja, en deze
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Vergelijk see you soon eens met hymn for the weekend....dan ben je er toch al?quote:
[..]
Maakten ze inderdaad maar weer eens een album zoals dit. Ik hoopte dat Ghost Stories weer een stap in de goede richting zou zijn. Maar AHFOD vind ik helaas een soort tweede Mylo Xyloto geworden. Met slechte een paar goede songs zoals Up&Up.
De enige echte.
Justin Bieber-achtige taferelen bij die verkoop
Dat laat de weg van Chris Martin ook wel zien. Het eerste album was hij zwaar volwassen voor zijn leeftijd. Meesterwerk, "dat kon eigenlijk niet". "Waar komt die band vandaan opeens?"
Album daarna ook prima, al was Clocks een voorbode wat zou komen gaan. Een sample "lenen", zijn eerste en niet laatste keer. Ok, dat doen velen, maar hij gaat John Ewbank toch niet achterna?
Nadat hij volwassen was, werd hij puber en deed hij ondertussen een beetje gek met La Vida, wat overigens een prima album is. (op een paar hos-nummers na). Nu is hij al een paar jaar een kleuter en maakt hij top-40 kleuterriedeltjes die onze 3FM-knuffelband Kensington ook had kunnen maken.
Met andere woorden, ik snap de adoratie van Coldplay enerzijds heel goed. Het is een band die goede popnummers heeft gemaakt, daarop teert en voldoende budget heeft om deze live te laten knallen. Anderzijds moeten de fans toch ook een iets meer eisen van hun idool. Het is een tijdje geleden dat er een tijdloos nummer is gemaakt door Chris Martin.
Zo'n geweldenaar is het niet, doe kritisch en laat die gozer ff zijn best doen om nog wat meesterwerkjes te maken. Hij kan het blijkbaar wel in alle rust en onbekendheid, maar eenmaal onder druk dan wordt het zweten en maakt hij er een potje van. Dus ff schreeuwen om een nieuwe Yellow, Shiver, Trouble, Politik of Scientist. Misschien gaat hij zijn best dan nog doen voor jullie geld. Ik geef er ondertussen geen stuiver meer voor. Heb 'm in in 2000 en 2008 gezien. Ik koester het concert van 2000, kippenvel all over the place.
Dit gezegd te hebben snap ik werkelijk werkelijk waar niet waarom zo'n band die al zwemt in geld niet 2 jaar sebatical neemt en terug komt naar de muziek die ze zelf heeft gevormd. Ze hebben het blijkbaar nodig. Maak een mooie songwriterplaat in alle rust en zonder producers en domme computerbliebjes van Avicii. Laat de wereld versteld staan i.p.v. je laten adoreren door een publiek die waarschijnlijk niet eens was geboren bij het verschijnen van je eerste plaat.
[ Bericht 3% gewijzigd door Moody op 05-12-2015 00:15:56 ]
Dat laat de weg van Chris Martin ook wel zien. Het eerste album was hij zwaar volwassen voor zijn leeftijd. Meesterwerk, "dat kon eigenlijk niet". "Waar komt die band vandaan opeens?"
Album daarna ook prima, al was Clocks een voorbode wat zou komen gaan. Een sample "lenen", zijn eerste en niet laatste keer. Ok, dat doen velen, maar hij gaat John Ewbank toch niet achterna?
Nadat hij volwassen was, werd hij puber en deed hij ondertussen een beetje gek met La Vida, wat overigens een prima album is. (op een paar hos-nummers na). Nu is hij al een paar jaar een kleuter en maakt hij top-40 kleuterriedeltjes die onze 3FM-knuffelband Kensington ook had kunnen maken.
Met andere woorden, ik snap de adoratie van Coldplay enerzijds heel goed. Het is een band die goede popnummers heeft gemaakt, daarop teert en voldoende budget heeft om deze live te laten knallen. Anderzijds moeten de fans toch ook een iets meer eisen van hun idool. Het is een tijdje geleden dat er een tijdloos nummer is gemaakt door Chris Martin.
Zo'n geweldenaar is het niet, doe kritisch en laat die gozer ff zijn best doen om nog wat meesterwerkjes te maken. Hij kan het blijkbaar wel in alle rust en onbekendheid, maar eenmaal onder druk dan wordt het zweten en maakt hij er een potje van. Dus ff schreeuwen om een nieuwe Yellow, Shiver, Trouble, Politik of Scientist. Misschien gaat hij zijn best dan nog doen voor jullie geld. Ik geef er ondertussen geen stuiver meer voor. Heb 'm in in 2000 en 2008 gezien. Ik koester het concert van 2000, kippenvel all over the place.
Dit gezegd te hebben snap ik werkelijk werkelijk waar niet waarom zo'n band die al zwemt in geld niet 2 jaar sebatical neemt en terug komt naar de muziek die ze zelf heeft gevormd. Ze hebben het blijkbaar nodig. Maak een mooie songwriterplaat in alle rust en zonder producers en domme computerbliebjes van Avicii. Laat de wereld versteld staan i.p.v. je laten adoreren door een publiek die waarschijnlijk niet eens was geboren bij het verschijnen van je eerste plaat.
[ Bericht 3% gewijzigd door Moody op 05-12-2015 00:15:56 ]
