R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben tijdens mijn herstel een halfjaar bij mijn ouders gaan wonen.
Toen heb ik een studio gehuurd op 700 meter van mijn ouders vandaan, zodat ik niet in isolement zou raken.
Mijn vader komt soms langs, zonder dat het irritant wordt.
Daarop heb ik goed gesprek gehad met mijn ouders, en per mei heb ik een nieuwbouwwoning gekocht op 400 meter van mijn ouders huis
Wel duidelijk aangegeven, niet de deur platlopen en ik ben ook geen mantelzorger of hondenuitlaat dienst voor mijn hulpbehoevende moeder.
Egoïstisch ?? Mwah.
Grenzen aangeven, ik heb soms al moeilijk zat met mijzelf.
Als het goed gaat kan ik vanzelf wel een helpende hand bieden, in plaats van andersom
Toen heb ik een studio gehuurd op 700 meter van mijn ouders vandaan, zodat ik niet in isolement zou raken.
Mijn vader komt soms langs, zonder dat het irritant wordt.
Daarop heb ik goed gesprek gehad met mijn ouders, en per mei heb ik een nieuwbouwwoning gekocht op 400 meter van mijn ouders huis
Wel duidelijk aangegeven, niet de deur platlopen en ik ben ook geen mantelzorger of hondenuitlaat dienst voor mijn hulpbehoevende moeder.
Egoïstisch ?? Mwah.
Grenzen aangeven, ik heb soms al moeilijk zat met mijzelf.
Als het goed gaat kan ik vanzelf wel een helpende hand bieden, in plaats van andersom
Hell To The Liars
Hier kan ik me wel in vinden.quote:Op woensdag 9 december 2015 18:37 schreef Droopie het volgende:
Ik ben tijdens mijn herstel een halfjaar bij mijn ouders gaan wonen.
Toen heb ik een studio gehuurd op 700 meter van mijn ouders vandaan, zodat ik niet in isolement zou raken.
Mijn vader komt soms langs, zonder dat het irritant wordt.
Daarop heb ik goed gesprek gehad met mijn ouders, en per mei heb ik een nieuwbouwwoning gekocht op 400 meter van mijn ouders huis
Wel duidelijk aangegeven, niet de deur platlopen en ik ben ook geen mantelzorger of hondenuitlaat dienst voor mijn hulpbehoevende moeder.
Egoïstisch ?? Mwah.
Grenzen aangeven, ik heb soms al moeilijk zat met mijzelf.
Als het goed gaat kan ik vanzelf wel een helpende hand bieden, in plaats van andersom
Toen ik op mezelf ging wonen, was dat hooguit een kwartiertje op de fiets en dat was wel handig, omdat ik nog geen wasmachine had
Volgens mij is mijn moeder toen nooit meer langsgeweest (alleen in het begin een paar keer, maar dat was nog voordat ik helemaal over was).
Maar ik vond het wel praktisch, zeker in het begin.
Wat kan er mis gaan als je tijdens het alleen zijn een paniekaanval krijgt?quote:Op woensdag 9 december 2015 18:02 schreef Donnie-Brasco het volgende:
[..]
Aanloop er naar toe zou ik wel kunnen, maar gewoon de angst mocht ik een paniek aanval krijgen als ik niet bij ouders/zus ben. Daar wordt ik echt helemaal gek van.
Zijn er geen mogelijkheden voor jou om ze te beheersen?
edit:
Ik kan je trouwens voor een verhuizing ten zeerste aanbevelen om je hele sociale kring te mobiliseren (tenzij je eeecht heel weinig spul hebt en/of met minder man meer dan genoeg uitkomtquote:
[..]
Het is ook niet leuk en geeft stress. Het is wel fijn als je fit genoeg bent om al dat gedoe aan te kunnen, rustig te blijven en overzicht te houden. Maar ik ben niet op mezelf gaan wonen, dat is wat anders, daar komt veel meer bij kijken. Ik zie het overigens wel zitten om alleen te wonen, alleen het proces dat eraan vooraf gaat lijkt me niets. Dat lijkt me ook makkelijker als je goed in je vel zit, wanneer je zin hebt in dingen aanschaffen en inrichten.
), want het spreekwoord "vele handen maken licht werk"...ik heb toen ontdekt dat dat echt waar was 
En sowieso zijn er op het laatst natuurlijk altijd de afmelders/ziekmelders bla bla enz dus beter om daar een beetje rekening mee te houden.
En vraag de mensen met een auto als eerst
[ Bericht 22% gewijzigd door magnetronkoffie op 09-12-2015 18:54:36 ]
Zij zijn de enige die mij weer rustig krijgen.Het voorkomen van paniek aanvallen kan ik goed, maar als ik er eenmaal 1 heb is er geen houden meer aan. Ik wacht in ieder geval tot lente/zomer. Heb ik nog een poosje om te kijken of ik helemaal aanval vrij blijf en ook wat minder last van de donkere dagen dan.quote:
[..]
Daar heb ik geen last van. Verheug me op het alleen zijn.
Vervelend voor je
Wat is er anders dan wanneer je ouders of zus er zijn? Doen zij iets wat je helpt?
Eigenlijk ben ik ook een stakker
ach ja, iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Vind ik niet egoïstisch in ieder geval, niemand is er bij gebaat als je er zelf aan onder door gaat.quote:
Ik ben tijdens mijn herstel een halfjaar bij mijn ouders gaan wonen.
Toen heb ik een studio gehuurd op 700 meter van mijn ouders vandaan, zodat ik niet in isolement zou raken.
Mijn vader komt soms langs, zonder dat het irritant wordt.
Daarop heb ik goed gesprek gehad met mijn ouders, en per mei heb ik een nieuwbouwwoning gekocht op 400 meter van mijn ouders huis
Wel duidelijk aangegeven, niet de deur platlopen en ik ben ook geen mantelzorger of hondenuitlaat dienst voor mijn hulpbehoevende moeder.
Egoïstisch ?? Mwah.
Grenzen aangeven, ik heb soms al moeilijk zat met mijzelf.
Als het goed gaat kan ik vanzelf wel een helpende hand bieden, in plaats van andersom
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
De uitslagen van mijn bloedonderzoek waren goed!
Leverwaardes waren dik in orde (die waarde die eerder verhoogd was, was zelfs zeer sterk afgenomen tot ruim onder de maximale waarde).
Vitamine D was ook wat hoger (niet extreem hoog, maar wel ruim boven de 50 dit keer), dus het slikken van die tabletten lijkt wel te helpen
Leverwaardes waren dik in orde (die waarde die eerder verhoogd was, was zelfs zeer sterk afgenomen tot ruim onder de maximale waarde).
Vitamine D was ook wat hoger (niet extreem hoog, maar wel ruim boven de 50 dit keer), dus het slikken van die tabletten lijkt wel te helpen
In hoeverre voelden/voelen jullie je door je omgeving begrepen als je in een depressie zit?
De laatste tijd gaat het gelukkig weer een stukje beter, maar de afgelopen maanden heb ik behoorlijk in een depressie gezeten. Ik deed ook eigenlijk niets met mijn leven : Was na jaren op kamers weer bij mijn ouders gaan wonen om mijn scriptie te schrijven. Mijn ouders wonen in een dorp zonder OV, en de auto's waren vaak weg.
Ik raakte echt snel in een sociaal isolement, ook omdat een aantal van mijn vrienden in diezelfde periode een relatie kregen, waardoor ik ze in plaats van wekelijks misschien nog eens in de maand sprak.
Zat de hele dag binnen, op mijn kamer, kwam amper het huis uit. Voelde me enorm slecht, een loser, voornamelijk omdat mijn jongere zusjes juist een enorm druk (sociaal) leven hebben, en je dus tijdens het avondeten en dergelijke steeds weer werd geconfronteerd met je eigen 'falen' omdat je als oudste broer alleen maar thuis binnen zit, terwijl je zusjes wel werken, veel met vriendinnen doen, nieuwe mensen leren kennen, relaties aan gaan, stedentripjes doen en dergelijke.
In het weekend met vrienden viel het me ook op dat men eigenlijk vooral bezig was met het 'promoten' van zichzelf : De een na de ander leek alleen maar bezig met duidelijk te maken hoe tof zijn eigen leven was. Daardoor begon ik ook de sporadische avondjes met vrienden te vermijden : Omdat toch niemand echt interesse toonde in mij en alleen maar over zichzelf wilden vertellen.
Het verbaasde me vooral dat mijn ouders zo weinig begrip hadden. Het enige waar ik eigenlijk op kon rekenen waren verwijten en afstandelijkheid : Als mijn zussen binnen kwamen, begon mijn moeder helemaal te stralen en deed ze enorm enthousiast, terwijl ik eigenlijk maar werd genegeerd. Als ik een poging deed om haar advies in te winnen / ergens over te praten, raakte ik alleen maar van de regen in de drup, want dan kreeg ik de wind van voren met dat ik het allemaal aan mijzelf te danken had, gewoon een slappe hap ben, en dat ik dit en dat al veel eerder had moeten doen..
Vooral mijn moeder is altijd heel erg betrokken geweest bij mij en heeft vanaf de dag dat ik werd geboren eigenlijk alles gedaan om mij goed op te voeden. Het verbaast me daarom zo dat toen ik echt behoorlijk depressief was, ze echt totaal geen moeite deed om zich een beetje in mijn situatie te verdiepen of enigszins opbouwende kritiek te leveren, alleen maar neerbuigende kritiek waardoor ik me alleen maar nog slechter ging voelen en waar ik eigenlijk helemaal niets mee kon, met als toppunt eigenlijk het feit dat ik min of meer werd genegeerd door iedereen thuis...
Nu gaat het weer wat beter met me, maar ik merk wel dat ik flink ben afgeknapt op mijn sociale omgeving in die zin dat niemand eigenlijk ooit echt interesse heeft getoond en heeft aangetoond het beste met mij voor te hebben...
Is dit normaal, is het moeilijker om een depressie te begrijpen dan ik denk? Hoe was jullie sociale omgeving?
De laatste tijd gaat het gelukkig weer een stukje beter, maar de afgelopen maanden heb ik behoorlijk in een depressie gezeten. Ik deed ook eigenlijk niets met mijn leven : Was na jaren op kamers weer bij mijn ouders gaan wonen om mijn scriptie te schrijven. Mijn ouders wonen in een dorp zonder OV, en de auto's waren vaak weg.
Ik raakte echt snel in een sociaal isolement, ook omdat een aantal van mijn vrienden in diezelfde periode een relatie kregen, waardoor ik ze in plaats van wekelijks misschien nog eens in de maand sprak.
Zat de hele dag binnen, op mijn kamer, kwam amper het huis uit. Voelde me enorm slecht, een loser, voornamelijk omdat mijn jongere zusjes juist een enorm druk (sociaal) leven hebben, en je dus tijdens het avondeten en dergelijke steeds weer werd geconfronteerd met je eigen 'falen' omdat je als oudste broer alleen maar thuis binnen zit, terwijl je zusjes wel werken, veel met vriendinnen doen, nieuwe mensen leren kennen, relaties aan gaan, stedentripjes doen en dergelijke.
In het weekend met vrienden viel het me ook op dat men eigenlijk vooral bezig was met het 'promoten' van zichzelf : De een na de ander leek alleen maar bezig met duidelijk te maken hoe tof zijn eigen leven was. Daardoor begon ik ook de sporadische avondjes met vrienden te vermijden : Omdat toch niemand echt interesse toonde in mij en alleen maar over zichzelf wilden vertellen.
Het verbaasde me vooral dat mijn ouders zo weinig begrip hadden. Het enige waar ik eigenlijk op kon rekenen waren verwijten en afstandelijkheid : Als mijn zussen binnen kwamen, begon mijn moeder helemaal te stralen en deed ze enorm enthousiast, terwijl ik eigenlijk maar werd genegeerd. Als ik een poging deed om haar advies in te winnen / ergens over te praten, raakte ik alleen maar van de regen in de drup, want dan kreeg ik de wind van voren met dat ik het allemaal aan mijzelf te danken had, gewoon een slappe hap ben, en dat ik dit en dat al veel eerder had moeten doen..
Vooral mijn moeder is altijd heel erg betrokken geweest bij mij en heeft vanaf de dag dat ik werd geboren eigenlijk alles gedaan om mij goed op te voeden. Het verbaast me daarom zo dat toen ik echt behoorlijk depressief was, ze echt totaal geen moeite deed om zich een beetje in mijn situatie te verdiepen of enigszins opbouwende kritiek te leveren, alleen maar neerbuigende kritiek waardoor ik me alleen maar nog slechter ging voelen en waar ik eigenlijk helemaal niets mee kon, met als toppunt eigenlijk het feit dat ik min of meer werd genegeerd door iedereen thuis...
Nu gaat het weer wat beter met me, maar ik merk wel dat ik flink ben afgeknapt op mijn sociale omgeving in die zin dat niemand eigenlijk ooit echt interesse heeft getoond en heeft aangetoond het beste met mij voor te hebben...
Is dit normaal, is het moeilijker om een depressie te begrijpen dan ik denk? Hoe was jullie sociale omgeving?
Ik denk het wel. Ik merkte het zelf ook bij burn-out klachten en andere klachten.quote:
Is dit normaal, is het moeilijker om een depressie te begrijpen dan ik denk? Hoe was jullie sociale omgeving?
Ik vond het heel moeilijk om dat begrip te kweken, uiteindelijk is het me thuis eigenlijk nooit echt gelukt maar het is ook heel lastig om je zoiets heftigs en doordringends voor te stellen zonder dat je het ooit zelf hebt ervaren of iets hebt meegemaakt wat een beetje een vergelijkbaar gevoel kan geven.
Naja, normaal in de zin van dat dit een best wel veel voorkomende respons is bedoelde ik dan
Het is ontzettend moeilijk iemand uit te leggen hoe depressie is, wanneer zij nog nooit depressief zijn geweest. Ze zien het vaak als een dipje, maar kunnen niet begrijpen dat zelfs in een depressie je nog dipjes hebt, al noem ik dat meestal dalen.
Het is een beetje alsof je kleur aan een geboren blinde uitlegt.
Een keer heb ik het uitgelegd aan de hand van een lange verliefdheid. Dus toen ik vroeg of ze dat gevoel kennen, waarop het antwoord ja was, volgde ik het op met: "en dan compleet het omgekeerde!". Of ze het begrepen weet ik niet, maar zag wel die glimlach direct van het gezicht glijden.
Het is een beetje alsof je kleur aan een geboren blinde uitlegt.
Een keer heb ik het uitgelegd aan de hand van een lange verliefdheid. Dus toen ik vroeg of ze dat gevoel kennen, waarop het antwoord ja was, volgde ik het op met: "en dan compleet het omgekeerde!". Of ze het begrepen weet ik niet, maar zag wel die glimlach direct van het gezicht glijden.
Ik zeg altijd dat het voelt als rouwen en liefdesverdriet hebben om jezelf.quote:Op vrijdag 11 december 2015 15:15 schreef Gray het volgende:
Het is ontzettend moeilijk iemand uit te leggen hoe depressie is, wanneer zij nog nooit depressief zijn geweest. Ze zien het vaak als een dipje, maar kunnen niet begrijpen dat zelfs in een depressie je nog dipjes hebt, al noem ik dat meestal dalen.
Het is een beetje alsof je kleur aan een geboren blinde uitlegt.
Een keer heb ik het uitgelegd aan de hand van een lange verliefdheid. Dus toen ik vroeg of ze dat gevoel kennen, waarop het antwoord ja was, volgde ik het op met: "en dan compleet het omgekeerde!". Of ze het begrepen weet ik niet, maar zag wel die glimlach direct van het gezicht glijden.
Tevens: therapeute tegengekomen op Tinder.
Vetgedrukte: Bedoel je dat ze juist niet blij waren met jouw uitleg? En nog begrepen ze het niet?quote:
Het is ontzettend moeilijk iemand uit te leggen hoe depressie is, wanneer zij nog nooit depressief zijn geweest. Ze zien het vaak als een dipje, maar kunnen niet begrijpen dat zelfs in een depressie je nog dipjes hebt, al noem ik dat meestal dalen.
Het is een beetje alsof je kleur aan een geboren blinde uitlegt.
Een keer heb ik het uitgelegd aan de hand van een lange verliefdheid. Dus toen ik vroeg of ze dat gevoel kennen, waarop het antwoord ja was, volgde ik het op met: "en dan compleet het omgekeerde!". Of ze het begrepen weet ik niet, maar zag wel die glimlach direct van het gezicht glijden.
Geheel begrijpen doen ze het nooit, maar het contrast in de gevoelens die het verhaal met zich meebrengt geeft een redelijke indicatie van hoe rot het kan zijn.quote:
[..]
Vetgedrukte: Bedoel je dat ze juist niet blij waren met jouw uitleg? En nog begrepen ze het niet?
Kortom, ze begrijpen het beter.
Beter, want jouw uitleg (over het omkeren van verliefdheid) is best wel geniaalquote:
[..]
Geheel begrijpen doen ze het nooit, maar het contrast in de gevoelens die het verhaal met zich meebrengt geeft een redelijke indicatie van hoe rot het kan zijn.
Kortom, ze begrijpen het beter.
Ik ben hetzelfde ook al vaker tegengekomen. Eén vrouw die ervan overtuigd was dat burn-out niet bestond en dat iedereen met een burn-out zich gewoon aan het aanstellen was
Maar het is ook echt heel lastig om dit uit te leggen, zelfs aan iemand die er zelf last van heeft maar bij wie dat kwartje nog niet is gevallen.
De aanmelding voor het FACT-team is een feit. In januari heb ik een kennismakingsgesprek.
Dat soort dingen hoef je gewoon niet te weten ... En, date gepland?
Ach ja, het zijn ook gewoon mensen.
quote:Op vrijdag 11 december 2015 16:27 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Ik zeg altijd dat het voelt als rouwen en liefdesverdriet hebben om jezelf.
Tevens: therapeute tegengekomen op Tinder.
Dat soort dingen hoef je gewoon niet te weten ... En, date gepland? Ach ja, het zijn ook gewoon mensen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ow, dat is wel lekker snel!quote:
De aanmelding voor het FACT-team is een feit. In januari heb ik een kennismakingsgesprek.
Ik kan me niet meer herinneren hoe het bij mij precies gegaan is (en dan doel ik eigenlijk meer op de wachttijd), maar toen ik er eenmaal zat, ging het (eindelijk!) een stuk minder stroperig.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe bekwaam de mensen bij jouw FACT-team zullen zijn
Wel is het handig dat je een casemanager daar krijgt waar je een goede klik mee hebt (of waarbij het in elk geval duidelijk is dat er geen sprake is van een anti-klik zeg maar).
Ik heb bij mijn FACT-team een stuk of (even tellen) 5 verschillende casemanagers gehad waar ik wel wat mee kon en één waar ik echt niks aan had
maar dat kun je gewoon aangeven
Meh, ze is wel knap, maar niet zo m'n type.quote:
De aanmelding voor het FACT-team is een feit. In januari heb ik een kennismakingsgesprek.
[..]
Ach ja, het zijn ook gewoon mensen.
Wat is FACT? Soort groepstherapie?
Misschien kan ze dan wel een keer uitgebreid de tijd voor je nemenquote:Op vrijdag 11 december 2015 20:08 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Meh, ze is wel knap, maar niet zo m'n type.
Er werkt daar een andere psychologe die ik wel heelquote:
[..]
Misschien kan ze dan wel een keer uitgebreid de tijd voor je nemen
vind.
Nee, het is geen groepstherapie. Het gaat om hulp in je eigen omgeving door wijkteams. Ik krijg ook een casemanager. Ik weet nog niet zo goed wat het in gaat houden, alleen dat ze ook bij me thuis kunnen komen. Hier uitgebreide uitleg.quote:
[..]
Meh, ze is wel knap, maar niet zo m'n type.
Wat is FACT? Soort groepstherapie?
Why are you wearing that stupid man suit?
Nou goed zoeken, misschien kun je bij haar terecht voor een speciale behandelingquote:Op vrijdag 11 december 2015 20:33 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Er werkt daar een andere psychologe die ik wel heel
Wow, ziet er echt superintensief uit!quote:
[..]
Nee, het is geen groepstherapie. Het gaat om hulp in je eigen omgeving door wijkteams. Ik krijg ook een casemanager. Ik weet nog niet zo goed wat het in gaat houden, alleen dat ze ook bij me thuis kunnen komen. Hier uitgebreide uitleg.
Hoop echt dat je er wat aan hebt. Denk het wel, want ze zijn in die therapie echt diep geïntegreerd in je privéleven. Hou ons op de hoogte! 
Ik heb altijd van die onmogelijke crushes.quote:
[..]
Nou goed zoeken, misschien kun je bij haar terecht voor een speciale behandeling
Ik vond de intensiviteit wel een stuk hoger, maar moet eerlijk zeggen dat ik de zorg voordat ik bij een FACT-team terecht kwam, gewoon erg ondoelmatig vond.quote:
[..]
Wow, ziet er echt superintensief uit!
Alles duurde lang, weinig interesse, steeds maar weer die wachtlijsten, steeds weer andere diagnoses en andere behandelaars met andere ideeën en steeds opnieuw je verhaal doen en daarna nog meer wachtlijsten en ondertussen ging alles stuk. Schoot niet op zo.
En wat ik het meeste merkte is dat de mensen daar ook veel capabeler en gemotiveerder waren/zijn en dat het allemaal een stuk flexibeler is ook. Gaat het slecht? Dan kan je meer afspraken krijgen en zodra het allemaal weer loopt, wordt het weer afgebouwd (in overleg met jou). Is je behandelaar ziek? Dan kan je een andere behandelaar krijgen met het grote verschil dat die jouw eigen behandelaar persoonlijk kent en al op de hoogte was van jou en jouw situatie nog voordat ie jouw dossier heeft ingezien (daar is dat whiteboard in de spreekkamer voor).
Toen het bij mij heel slecht ging, heb ik een psychologe als casemanager gehad (ze zou daar niet permanent blijven maar ze was wel zeer capabel) en daarna kreeg ik zelfs 2 casemanagers die elkaar afwisselden en elkaar geregeld spraken zodat er zo min mogelijk onderbreking was, mocht er één op vakantie gaan of ziek zijn.
Het was wel intensief, maar het heeft wel geholpen
Ik vergat iets belangrijkersquote:
De aanmelding voor het FACT-team is een feit. In januari heb ik een kennismakingsgesprek.
Betekent dit dat (als het uiteindelijk ook doorgaat) je bij je huidige behandelaar(s) gaat stoppen?
[ Bericht 7% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-12-2015 21:51:12 ]
Zal ik doenquote:
[..]
Wow, ziet er echt superintensief uit!
[..]
Ik heb altijd van die onmogelijke crushes.
Misschien zit zij ook wel op tinder?
Nee, ik blijf nog gesprekken hebben met de spv die ik nu heb.quote:
[..]
Ik vond de intensiviteit wel een stuk hoger, maar moet eerlijk zeggen dat ik de zorg voordat ik bij een FACT-team terecht kwam, gewoon erg ondoelmatig vond.
Alles duurde lang, weinig interesse, steeds maar weer die wachtlijsten, steeds weer andere diagnoses en andere behandelaars met andere ideeën en steeds opnieuw je verhaal doen en daarna nog meer wachtlijsten en ondertussen ging alles stuk. Schoot niet op zo.
En wat ik het meeste merkte is dat de mensen daar ook veel capabeler en gemotiveerder waren/zijn en dat het allemaal een stuk flexibeler is ook. Gaat het slecht? Dan kan je meer afspraken krijgen en zodra het allemaal weer loopt, wordt het weer afgebouwd (in overleg met jou). Is je behandelaar ziek? Dan kan je een andere behandelaar krijgen met het grote verschil dat die jouw eigen behandelaar persoonlijk kent en al op de hoogte was van jou en jouw situatie nog voordat ie jouw dossier heeft ingezien (daar is dat whiteboard in de spreekkamer voor).
Toen het bij mij heel slecht ging, heb ik een psychologe als casemanager gehad (ze zou daar niet permanent blijven maar ze was wel zeer capabel) en daarna kreeg ik zelfs 2 casemanagers die elkaar afwisselden en elkaar geregeld spraken zodat er zo min mogelijk onderbreking was, mocht er één op vakantie gaan of ziek zijn.
Het was wel intensief, maar het heeft wel geholpen
[..]
Ik vergat iets belangrijkers
Betekent dit dat (als het uiteindelijk ook doorgaat) je bij je huidige behandelaar(s) gaat stoppen?
Why are you wearing that stupid man suit?
Dat is ook een mooie.quote:
[..]
Ik zeg altijd dat het voelt als rouwen en liefdesverdriet hebben om jezelf.
Misschien dat het in jouw regio wat anders werkt (er blijken wel vaker (subtiele) verschillen te zijn in hoe psychische zorg uitgevoerd wordt). Ik moest wel bij mijn oude behandelaar weg, wat ik toch wel vervelend vond.quote:
[..]
Zal ik doen
Misschien zit zij ook wel op tinder?
[..]
Nee, ik blijf nog gesprekken hebben met de spv die ik nu heb.
En het lijkt me best wel awkward om je eigen behandelaar ergens heel anders tegen te komen (sauna lijkt me trouwens nog meer awkward
) en het is wel al een aantal keer gebeurd, maar gewoonlijk was dat dan tijdens verkeersdeelname.edit: Iemand de lapo pakken? Ik skip em dit keer maar
