Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #20...
Het kan inderdaad dat je een positieve ovulatietest hebt zonder eisprong. Ik heb dat in mijn langste ronde (100 dagen) ook gehad. 2x een positieve ovulatietest maar geen menstruatie. Later bleek wel dat deze testen minder knallend waren dan mijn uiteindelijke testen maar absoluut wel positief 
En ja, het kan idd gebeuren dat je lichaam meerdere malen LH aanmaakt en een eisprong voorbereid, zonder dat er een eitje springt. Dat had ik destijds ook (en jouw situatie lijkt enorm op de mijne van toen).
Ben heel blij voor je!
.Zojuist luisterde ik naar deel 1 van een radio docu van het programma 'OVT': een geschiedenisprogramma op zondagochtend. Het ging over hoe men vroeger omging met te vroeg geboren en/of overleden kindjes bij geboorte.
Hier nog even wat extra info:
Het is best aangrijpend, dus niet voor iedereen misschien een goed idee om te beluisteren. Maar wat mij vooral opviel in alle gesprekken was het volgende: het is soort verdriet dat je leven lang bij je blijft en waarvan het zo belangrijk dat het erkend wordt: dat je kindje erkend wordt maar ook je verdriet.quote:Het Spoor Terug: Ongewijde engeltjes (deel 1 van een tweeluik)
Ze kwamen volgens de katholieke leer in het zogeheten voorgeborgte, waar ook goede heidenen als Plato en Socrates hun eeuwigheid uitzaten. Ondertussen werden ze begraven achter de heg, in ongewijde grond, deze levenloos of te vroeg gestorven kinderen, die niet gedoopt waren. Ze werden Engeltjes genoemd. Dat was zo ongeveer het beste dat ze overkwam, want de hemel, zo leerden paus, pastoor en kerk, zouden ze nooit zien. Rene Oomen maakte de tweedelige documentaire ‘Er ligt een engeltje achter de heg’, waarvan zondag het eerste deel wordt uitgezonden.
Dus vandaar ook even mijn berichtje hier, want terwijl ik het luisterde moest ik aan verhalen hier denken en aan iedereen die zo'n verdriet met zich mee draagt.
SPOILEREr is een petitie gaande om hierin iets te veranderen: http://www.petitie24.nl/p(...)egistratie-personen-
mijn verhaal ken je al. Het zou zo fijn zijn als het vanzelf kwam!
.
kutzooi zeg! Ik heb ook geen succesverhaal, sorry.. Hopelijk zijn er hier wel mensen genoeg die dat wel voor je hebben.Dikke knuffel van je secret santa!
Ik weet niet of je dat van mij een MA kan noemen want ik was geloof ik pas 6 weken toen het misging. Dat wist ik zo vroeg ivm MMM. Hoe dan ook, ik heb afgewacht of het vruchtje vanzelf afgestoten zou worden door mijn lichaam, maar na 5 weken afwachten gebeurde er nog niets en toen heb ik voor opwekken met pillen gekozen. Ik weet wel dat mijn cyclus daarna direct weer normaal was, maar ik ben dan ook maar heel kort zwanger geweest natuurlijk. Sterkte.
Ik. Maar das wat anders dan normaal, dus het ligt er aan hoe je het leest.quote:Op zaterdag 7 november 2015 09:28 schreef Burdie het volgende:
Vraagje aan de dames die een MA hebben afgewacht... hoe lang hebben jullie gewacht en kwam het toen alsnog vanzelf? En hoe snel was je cyclus daarna weer op orde?
met 6 weken een kloppend hartje en met 12 weken was hij niet verder gegroeid dan 7 weken. We zouden de week erop curettage krijgen maar het weekend liet hij zelf los. Dus voor ons was het 4 dagen, maar in de praktijk dus 6 weken..
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Miskramen zijn kut.
Sterkte
Geen ervaring met afwachten, mijn geschiedenis was bijna exact de jouwe helaas. Sterkte maar weer.
. Kutzooi. Hopelijk komt het vanzelf en is je cyclus daarna ook weer in orde.
wist helemaal niet dat je zwanger was 
heel veel sterkte . Ik ga nog eens de opties bedenken en doorspreken, bedankt allemaal . van mij Burdie. Ik hoop ook dat de nasleep deze keer wat minder lang is!. Sterkte!! Ik heb 2 keer een MA gehad. De eerste keer gewacht maar er gebeurde niks en ik was zo misselijk nog. De tweede keer meteen voor curretage gekozen. Beide keren binnen 6 weken weer een normale cyclus.
Heel veel sterkte
Sterkte Heel veel sterkte voor jou! Hoe ver was je?
Hier goede echo met 8,5 week, met 10 weken gaan bloeden en slechte echo. Toen 1,5 week afgewacht. 2 uur voordat ik naar de gyn moest, kwam de MA vanzelf op gang. Ik vond het wachten uitermate kut, maar achteraf vind ik het wel fijn dat het zelf op gang is gekomen. Wel nog 4 weken gebloed daarna (en positieve testen). Daarna kwam m'n cyclus weer op gang.
.Hier alleen ervaring met het opwekken van het loslaten zegmaar.
Dmv tabletten, dat was vooral bij de eerste keer het fijnste om te krijgen. Curretage voelde te klinisch en was blij dat de gyn dat ook afraadde. Maargoed toen was ik al 17 weken.
. Ik zou 8 weken zijn, maar het vruchtje (vruchtjes?) was met 5-6 weken gestopt, waarschijnlijk is er gewoon nooit een hartje gaan kloppen.
SPOILEREr was weinig concreets nog van te maken ook, ik vond dat een heel naar gezicht. Wel was te zien dat de vruchtzak al aan het loslaten was, daardoor hoop ik dat het toch vanzelf komt. Maar ik wil ook wel een 'einddatum' aan het wachten, dus ga denk ik toch maar een afspraak maken in het ziekenhuis.
Ik hoop dat het vruchtzakje snel loskomt voor je.
Ik lees hier nog wel mee, en blijf het verdrietig vinden dat dit topic steeds weer zo actueel is. Soms kost het wat meer moeite (en dan reageer ik niet altijd) maar in gedachten ben ik er altijd.
Lief dat je eraan denkt! De UD komt idd erg dichtbij. Zo raar blijft dat. Geen lief klein meisje hier maar wel veel gevoelens en gedachten. En de tijd die gewoon verder gaat...quote:
En wij bij jou Lingue. Jouw UD komt ook weer erg dichtbij.
Over dat gesproken. Ben benieuwd naar andermans ervaringen met zwanger zijn na meerdere miskramen. Ik ben nu 8+4, mooie echo gehad, maar merk dat ik na twee eerdere ervaringen nu nog steeds echt geen meter vooruit durf te kijken.
gevoelsmatig is het echt gewoon wachten op slecht nieuws. Wat echt kut voelt. Ik hoop voor mezelf dat er snel een omslagpunt daarin komt; iemand ervaringen? Het voelt ook zo aanstellerig want hallooooo hoeveel geluk heb ik wel niet met zwanger worden! En ergens diep van binnen is m'n algehele gevoel over deze zwangerschap ook zoveel positiever dan eerdere keren maar ik durf daar gewoon niet in mee te gaan. En je stelt je niet aan, deze gevoelens zijn gewoon heel normaal in jouw situatie nu. Maar probeer een beetje in je gevoel mee te gaan. Dan ga ik duizend voor je duimen dat je over een aantal maanden je mooie tweede hebt.
(Ik kom n beetje warrig uit mn woorden, merk ik.)
OUD / Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschapquote:
Burd, ik vind het zo onwijs kut voor je, bah! Ik hoop echt dat het snel vanzelf gaat en zwanger worden weer snel gaat en dan helemaal goed. Al kan ik me dan wel voorstellen dat het vertrouwen tot een dieptepunt is gezakt...
Over dat gesproken. Ben benieuwd naar andermans ervaringen met zwanger zijn na meerdere miskramen. Ik ben nu 8+4, mooie echo gehad, maar merk dat ik na twee eerdere ervaringen nu nog steeds echt geen meter vooruit durf te kijken.
Misschien kan je hier wat mee Svane
De rest van de zwangerschap heb ik ook echt genoten. Daarvoor vond ik het ook heel moeilijk. Sterkte allemaal
Svane, ik herken het wel, en dan heb ik pas één miskraam gehad. De miskraam viel me niet eens zo zwaar, maar het lukt me niet goed om te vertrouwen op deze zwangerschap. Ik ga er steeds vanuit dat het mis zal zijn. En als niet dinsdag, dan wel bij de volgende echo. Het zal een soort zelfbescherming zijn, toch? Ik loods mezelf er zo goed en zo kwaad als het lukt doorheen. "Het is niet erg om labiel te zijn, om geen vertrouwen te hebben, elke dag is er ééntje. Als het mis is, overleef je dat ook wel weer, je hebt twee prachtige kinderen. Komt goed, angst of stress gaat het verschil niet maken. Zie je, weer een dag voorbij zonder bloed., enz, enz."
Maar ik voel me beroerd en labiel. En het kost me alle energie die ik heb om mezelf gerust te stellen, dus ik begrijp het goed, denk ik.
Ik ben zelf naïef optimistisch te noemen, denk ik. Dit soort gedachten passen in elk geval helemaal niet in mijn systeem.
Wanneer heb je je echo?
Bij de jongste had ik veel meer last van angst dat het mis zou gaan, ook later in de zwangerschap. Zo van, ben blij als ze er is want dan weet ik dat het goed is.
Goh. Morgen 5 jaar geleden dat onze allereerste ter wereld kwam. Een leven geleden. Je moeder voelen maar je bent het niet. Zoiets. En je dan ergens een aansteller voelen want het was 'pas' 17 weken, geen volledige zwangerschap, ik voelde het nog niet schoppen etc.
Maar het heeft ontzettend veel indruk gemaakt en het blijft voor mij de eerste. Maar toch ook niet ofzo.
Dit herken ik ongelofelijk! Ik had echt de twee dagen na m'n echo geen werkafspraken gepland, want 'dan kan ik thuis de miskraam afwachten wanneer ik slecht nieuws krijg'. Echt zo irritant om steeds per ongeluk zo te denken.quote:
Oh, en steeds me voorbereiden op slecht nieuws. heel stom, vind ik dat. Dan denk ik letterlijk 'als het mis is dinsdag, blijf ik de rest van de week thuis van mijn werk' of als ik nadenk over een weekje weg met kerst denk ik 'dan kan ik in elk geval van mijn duo genieten zonder sociale Kerstverplichtingen als het mis is'.
Ik ben zelf naïef optimistisch te noemen, denk ik. Dit soort gedachten passen in elk geval helemaal niet in mijn systeem.
Ben jij nu de termijn van je miskraam al voorbij Groofs? Mijne was met 9 weken, ik hoop dat dat ook weer even als een drempeltje voelt als ik daar voorbij ben.
Overigens is bij mij het gevoel niet dermate overheersend dat ik niet meer van kleine dingen kan genieten, het gewone leven loopt wel gewoon door. Alleen alles rondom zwanger zijn en toekomstplannen maken voelt dus echt moeilijk.
Dank allen voor de ervaringen.
Tap, jouw vroeggeboorte met 17 weken, dat kan ik me niet eens indenken hoe verschrikkelijk dat moet zijn geweest. Kan me voorstellen dat dat al terug kijkend echt een heftig moment blijft.
Dit keer voelde het alleen in het begin goed, de afgelopen week was ik gewoon ziek van angst voor de echo. Ik denk dat ik misschien ergens 'wist' dat het niet goed zat, net zoals ik de vorige keer 'wist' dat het goed zat en ik een zoon zou krijgen.
Ik denk er over om misschien met iemand te gaan praten als dit achter de de rug is. In elk geval denk ik niet dat ik ooit nog vertrouwen durf te hebben tot ik het kindje kan voelen.
Overigens vond ik echo's later in de zwangerschap nog steeds spannend, ookal had ik haar 30 sec daarvoor gevoeld, het moment dat ze het apparaat erop zette hield ik toch mijn adem in..
Ik ben vandaag 7 weken ws. Vorige keer ging het mis met 7 weken. Ik heb dinsdag de eerste echo.
dikkequote:
Ik geloof dat ik bij de oudste enigszins gerust was toen de 20-weken echo er goed uit kwam, toen werd ik rustiger.
Bij de jongste had ik veel meer last van angst dat het mis zou gaan, ook later in de zwangerschap. Zo van, ben blij als ze er is want dan weet ik dat het goed is.
Goh. Morgen 5 jaar geleden dat onze allereerste ter wereld kwam. Een leven geleden. Je moeder voelen maar je bent het niet. Zoiets. En je dan ergens een aansteller voelen want het was 'pas' 17 weken, geen volledige zwangerschap, ik voelde het nog niet schoppen etc.
Maar het heeft ontzettend veel indruk gemaakt en het blijft voor mij de eerste. Maar toch ook niet ofzo.
en dat stukje beschrijf je heel goed. 5 jaar al weer...
Ik vind het zo gek dat de tijd gewoon doorgaat en dat ik erin mee ga. Natuurlijk voelt dat goed het erin mee gaan, maar tegelijk voelt het zo leeg want het had zo anders moeten zijn.
Speciale dag morgen TAP
Na die eerste ervaring is de '12-weken echo' en het hartje luisteren etc zo vanzelfsprekend niet meer. Voor mij was die grens 17-20 weken.
Hoop dat de weken snel voorbij die 20 zijn, en dat je wat geruster zwanger kunt zijn.
En
voor Lingue. Als jij erop vertrouwt dat je lichaam het heeft afgerond straks dan lijkt me dat niet nodig. Maar misschien twijfel je zelf en dan is het natuurlijk fijn als het kan.Volgens mij hoeft dat niet hoor, als het 'normaal' verloopt. Bij mij in ieder geval niet. Wel relatief 'fijn' als het nu komt.quote:Op zondag 8 november 2015 17:56 schreef Burdie het volgende:
En ja hoor, roze afscheiding gespot, net zoals ik normaal heb de avond voor ik ongesteld word. Ben benieuwd of het doorzet... Als het vanzelf komt, moet ik dan over een x aantal tijd voor nog een echo eigenlijk?
Ja dat is ook weer zo. Nou, eerst maar eens afwachten wat er gebeurt.quote:
Je hoeft toch helemaal niks?
Ik had een vrij makkelijke miskraam, lichamelijk gezien. Maar ik heb er psychisch toch wel een knal van gekregen toen. Heb toen ook hulp gezocht. Toen ik 6 maanden later weer zwanger was, heb ik pas bij de eerste schopjes het een beetje los gelaten. Vanaf 24 weken ging ik opgeluchter ademen, want levensvatbaar. Maar pas toen ze er echt was, kon ik geloven dat ze er echt zou zijn, zeg maar.
De eerste weken heb ik extra controles gekregen zodat ik naar het hartje kon luisteren. De eerste keer luisteren heb ik de boel bij elkaar gejankt, ook al had ik 2 weken daarvoor al een goede echo gehad. Ik was al overtuigd dat het alsnog mis was gegaan. Maar het werd elke keer makkelijker en op het eind, ging ik er met een glimlach heen. (Maar toen voelde ik haar al schoppen)
Hopelijk komt het vanzelf op gang, ik weet nog dat ik die tijd tot de eerste normale menstruatie ook een kuttijd vond. Komt het wel, of komt het niet. Uiteindelijk een miskraam zoals ik die iedereen gun, al klinkt dat gek en gun ik niemand een miskraam natuurlijk. Maar als het moet, dan op deze manier.
Heej, aan jou zat ik laatst nog te denken. Gefeliciteerd met je zwangerschap! En veel sterkte en wat je maar nodig hebt de komende tijd, op naar een gezond kindje over ca. 27 wekenquote:
Herkenbaar weer allemaal, die onzekerheid. Ik heb op 1 mei mijn kindje verloren met 19 weken, waarschijnlijk met 16 weken al overleden. Ik ben nu 13 weken zwanger. Zenuwslopend als ik weer een echo heb en zou blij zijn als ik de 20 weken voorbij ben...
Lingue
Burdie:
en wat de rest zegt: als jij er op vertrouwt dat het een normaal verloop is nu, dan is het prima. Maar kan me voorstellen dat de bevestiging dat alles naar behoren is afgerond ook fijn is.Sterkte voor de meiden die net weten dat het niet goed is gegaan
best lastig om keuze te maken, afwachten, pillen nemen of curretage. Bij 10 weken heb ik pillen genomen maar er erg lang last van gehad, bloedverlies bleef maar. Als ik dat had geweten van die lange nasleep had ik voor curretage gekozen. Maar goed daar zitten ook weer risico's aan. Ik zal het maar niet hebben over de bevalling van 19 weken, want dat wens je echt niemand toe. Gelukkig ging het met mij na even niet werken en zomervakantie wel weer goed. Komt misschien ook wel omdat ik best nuchter ben. Maar die maanden voor en in de zomer heel wat afgehuild.
En toen ik wist dat ik weer zwanger was heb ik meteen bij 6 weken al een echo gehad.
. voor jou. 5 jaar mama vandaag!Mereltje gefeliciteerd met je zwangerschap. Wat een spanning en kan mij voorstellen dat je heel erg naar de 20 weken toeleeft.
Sowieso lijkt het mij een enorme geruststelling om de 20 weken echo goed door te komen en je kindje te kunnen voelen.
Goede timing Burdie
Over het wel/niet van echo. Ik heb een echo gehad een week nadat ik dacht dat het vruchtje verloren was, omdat ik graag wilde weten of alles weg was gegaan. Ik was 10,5 week toen het mis ging. Daarna wel lang blijven bloeden en elke week een test gedaan. De 1e 2 weken knalde die nog echt, maar na ruim een maand had ik een negatieve. Dat was wel een opluchting, dat het eindelijk echt klaar was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Fuchsia_roze op 09-11-2015 21:14:57 ]
.Burd, sterkte, wel gewaagd dat je naar de sauna durft
is dat niet te verschuiven en te vervangen voor een bierdrinkfestijn ofzo?Redelijke dag gehad, gewoon een saaie dag op werk, liedjes geluisterd waar ik niet van hoef te huilen ofzo
gewoon vrolijke muziek van Gorki Wel heel de dag in gedachten ermee bezig geweest.
M'n kinderen weten er niet van, maar ze zijn nog zo jong. Misschien als de oudste iets ouder is dat we het dan wel vertellen.
Burdie, zou je dat nou wel doen dan?
sterkte zeg. Hopelijk komt het snel vanzelf. ) maar dat klinkt als een fijne dag Knap dat je daar zo bewust bij stil kan staan zonder dat het verdriet de overhand neemt. Daar hoop ik ooit ook te komen.Lingue, hoe is het met jou?
Burd, ik heb de pillen niet als heel naar ervaren. Ja, het blijft naar dat je die uurtjes wacht op dat het komt en ja, dat komt met een golf bloed, maar over het algemeen ben je er daarna ook van af. Maar, eerlijk is eerlijk, met curretage weet je vrijwel zeker dat alles weg is.
. sorry, bedoelde het goed!Dan zit je maar te wachten en het is al verdrietig genoeg, en dan die lichamelijke ongemakken er ook bij.
Succes met beslissen
mijn gynaecoloog vertelde me dat de pillen in 70% van de gevallen afdoende zijn en dat je vaak alleen de ergste drama's op internet terugvindt, en dat internet daarom niet de beste raadgever is. Maar hoe dan ook, doe wat voor jou het beste voelt! Zeker gezien je ervaringen!Boh. Ik voel me het ene moment zo leeg, eenzaam en moe. En dan weer heel normaal, alsof er niks aan de hand is.
Ik vond zelf het idee van een curretage juist vreselijk, daarom maakte ik een andere keuze, maar ik viel wel in die 70% en jij niet. En het is heel logisch dat dat enorm mee speelt.
Nogmaals een dikke
, ik vind het ontzettend kut dat je hier nog een keer doorheen moet Lief dat je het vraagt. Veelal gaat het gewoon ok/goed. Ik doe mijn ding, ik doe leuke en fijne dingen en kan ook zonder schaamte genieten. Daar heb ik nog best een tijdje moeite mee gehad als ik ergens van genoot.quote:
TAP, ik had er even helemaal overheen gelezen sorry (geen desinteresse hoor, gewoon een iPhone
Lingue, hoe is het met jou?
Ik blijf de vraag over of ik kinderen heb lastig vinden. Ik neem het mijzelf enerzijds kwalijk als ik nee zeg, maar met ja krijg je veel andere vragen waar ik vaak geen zin in heb.
Verder tja.. ik had gehoopt dat ik mn portie 'ellende' wel gehad had maar helaas nog niet. Mijn vader is dezelfde strijd als de moeder van SQ aan het aangaan. Daarmee word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat het leven kwetsbaar is, dat het onderwerp de dood weer wat meer door mijn hoofd speelt, dat ik mn dochtertje mis, dat mocht ik ooit nog kinderen krijgen mijn vader ze nooit zal leren kennen terwijl er eigenlijk al een jaar lang een lief klein meisje hier het leven moest komen verrijken met haar aanwezigheid.
Veelal gaat het gewoon ok/goed, maar soms zou ik wel weer eens even in mijn coconnetje willen zitten om weer de juiste balans te kunnen vinden.
Hoe gaat het met jou? Ik lees je mooie blogs en dat raakt me altijd, maar vind het tegelijkertijd lastig om er op te reageren. Een dikke
ik heb aan jullie gedacht vandaag..(Ik dacht in ieder geval dat de 15e de dag was)
Wat verdrietig dat je vader dat moet doorstaanquote:
[..]
Lief dat je het vraagt. Veelal gaat het gewoon ok/goed. Ik doe mijn ding, ik doe leuke en fijne dingen en kan ook zonder schaamte genieten. Daar heb ik nog best een tijdje moeite mee gehad als ik ergens van genoot.
Ik blijf de vraag over of ik kinderen heb lastig vinden. Ik neem het mijzelf enerzijds kwalijk als ik nee zeg, maar met ja krijg je veel andere vragen waar ik vaak geen zin in heb.
Verder tja.. ik had gehoopt dat ik mn portie 'ellende' wel gehad had maar helaas nog niet. Mijn vader is dezelfde strijd als de moeder van SQ aan het aangaan. Daarmee word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat het leven kwetsbaar is, dat het onderwerp de dood weer wat meer door mijn hoofd speelt, dat ik mn dochtertje mis, dat mocht ik ooit nog kinderen krijgen mijn vader ze nooit zal leren kennen terwijl er eigenlijk al een jaar lang een lief klein meisje hier het leven moest komen verrijken met haar aanwezigheid.
Veelal gaat het gewoon ok/goed, maar soms zou ik wel weer eens even in mijn coconnetje willen zitten om weer de juiste balans te kunnen vinden.
Hoe gaat het met jou? Ik lees je mooie blogs en dat raakt me altijd, maar vind het tegelijkertijd lastig om er op te reageren. Een dikke
En fijn om te lezen dat het, over het algemeen genomen toch redelijk tot goed gaat. Ik vermoed dat het gemis en de scherpe randjes nooit zullen verdwijnen, respect voor hoe kranig je je er doorheen slaat.Ik weet niet hoe het met mij gaat. We hebben het zwaar, dat is duidelijk. Zo'n dode baby blijkt veel meer dan 'slechts' een dode baby. Het zet alles wat er is en was op losse schroeven, alle relaties en dromen en plannen, alsof de fundering van alles kapot is geslagen en we uit alle macht proberen alles overeind te houden, al weten we niet hoe. We zijn zo verdrietig, we missen haar zo verschrikkelijk veel. Alles om ons heen lijkt pijn te doen. Elke zwangerschap, elke baby, elk blond meisje, elke gebeurtenis die in de toekomst ligt wijst ons met onze neus op de keiharde feiten: ze is niet hier, en ze zal hier nooit zijn. De dood is zo eindig, en ik vind het zo gemeen dat dit juist ons is overkomen. Dat er hierna nooit meer een kindje komt maakt het nog pijnlijker, dit was het dus gewoon, een keus daarin is ons ontnomen en ook dat breekt mijn hart.
Na zo'n deprimerend verhaal als hierboven heb ik de neiging om af te sluiten met: Het komt wel goed, bladiebla, maar ik heb daar eigenlijk geen zin (meer) in. Ons verdriet blijft, tot de dag dat we zelf dood gaan, en dat is heel, heel erg naar. Daar kunnen geen mooie woorden tegenop.
lieve L-E wat hartverscheurend om te lezen dat jullie zoveel pijn en verdriet hebben een hele dikke knuffel voor jullie Een sorry hoeft niet, nooit. Gewoon niet. Jullie verdriet is echt, oprecht en mag er zijn. Daar hoef je geen sorry voor te zeggen, laat het er zijn. Jullie verdriet laat zien hoe ontzettend gewenst Elva was
Een hele dikke knuffel!
Maar weet je, misschien hoeft het ook niet beter te worden. Klinkt dat stom? Dat je los moet laten dat het "beter" moet. Want als het beter wordt, dan betekent dat denk ik dat het gemis kleiner wordt. En dat wordt het niet. En daarmee bedoel ik niet dat je niet meer gelukkig mag zijn, maar dat het naast elkaar mag bestaan. Dat je boos en verdrietig bent, maar tegelijkertijd ook geniet van Sinterklaas vieren met je zoons. Dat het een het ander niet uit hoeft te vlakken.
Ik vind dat Spirit het heel mooi verwoord. Maar ook ik heb geen mooie afsluitende woorden. Behalve dan een hele dikke digitale knuffel
Nee, het is in en in verdrietig en gemeen, oneerlijk. Er valt echt niets van te maken verder, ook al doe je nog zo je best. Ik hoop dat het allerscherpste verdriet met de tijd iets minder wordt voor jullie en dat jullie als gezin sterk blijven staan.quote:
. Voor wat het waard is: ik denk nog vaak aan Elva. Het kind van een volslagen vreemde, maar ze heeft iets in mij losgemaakt. En dat maakt jullie verdriet geen minuut zachter, dat weet ik. Maar weet dat ze in elk geval niet vergeten wordt, jullie Elva.
Ik merk zelf dat rouwen en het verdriet om het verlies van een dierbare niet altijd minder wordt. Het wordt misschien wel anders. Het gaat allerlei fases door, en het komt en gaat met golven. Het is een dynamisch, levend iets, wat je achtervolgt en met je meeleeft. Het is niet iets tijdelijks, wat op een gegeven moment voorbij gaat. Dit besef heeft mij geholpen om niet te verwachten dat het ooit beter wordt. Wel anders. (Het gaat in mijn geval niet om een kind, maar om mijn beide ouders.)
En voor Lingue ook, al die mooie woorden, wat maken ze ook eigenlijk weinig verschil. Het doet pijn, godsgruwelijk veel pijn. Niets meer, en niets minder. Ik denk aan jullie!
Dikke
voor jullie, er wordt aan jullie gedachtHier zijn jullie alle 5 in onze gedachten.
De dames voor me hebben alles al gezegd, ik sluit me aan.
Hele dikke
voor jullie!
) Die gedachte maakt het eerder bevrijdend dan beklemmend. Dit is ons leven, waar zij gewoon deel van uitmaakt. En ergens maakt het ook heel sterk: als je een nachtmerrie als dit kan doorstaan en nog steeds elke dag in je broek piest van de slappe lach hebben thuis, dan kom je er wel, denk ik SPOILERDaarnaast heb ik de afgelopen week een aantal mensen aangesproken op hoe kut ze deden/doen rondom Elva, doodeng, maar dat lucht op zeg! Kan het iedereen aanraden!
En wat vreselijk dapper dat je mensen hebt aangesproken!Lief dat je aan mij dacht. Welke datum maakt niet, it's the thought that counts!quote:
Lingue
(Ik dacht in ieder geval dat de 15e de dag was)
maar 26 nov zou de uitgerekende datum zijn
En een
voor LE. Niet te streng zijn voor jezelf. Het is de manier waarop jij/jullie er samen mee omgaat. En dat is het allerbelangrijkste. Je hebt ook nog een gezin wat verder moet en een lieve man. Ik had alleen mijzelf waar ik rekening mee moest houden. Ben lief voor jezelf en voor elkaar! En ik merk het ook bij mijzelf dat ik vorig jaar aan heb gekund weet ik dat heel veel andere dingen zoveel makkelijker zijn om mee om te gaan.
.Denk ik de 26e nog een keer extra aan jullie
Fijn om te lezen dat je elke dag zo'n lol kan hebben met je fijne gezin Wat ontzettend dapper van je spoiler en fijn dat het opluchtte! Lingue
Hoe voel je je, nu de datum dichterbij komt?De confrontatie is dan groot en kost veel energie op zulke dagen en nog meer nu de uitgerekende datum weer inzicht komt.
Standje overleven staat even aan. Even niet te veel gedoe en afspraken aan mijn hoofd en de avonden en weekenden probeer ik even lekker in mijn coconnetje te zitten.
L-E, wat ontzettend knap dat je die confrontaties bent aangegaan!
Verder gewoon een dikke knuffel, heb verder niets zinnigs meer toe te voegen aan alles wat al gezegd is. Behalve dat ook ik regelmatig aan jullie/Elva denk.
[ Bericht 0% gewijzigd door L0t.. op 20-11-2015 08:36:29 ]
LE wat knap dat je de mensen aan hebt durven spreken! Neemt dat ook gelijk een stukje irritatie weg c.q. is het verhelderend geweest?
Twink: ja, het maakt dat ik dingen los kan laten. En het leidt niet perse tot verbetering, maar het voelt prettig om de regie terug te nemen, mijn grenzen aan te geven, en op te komen voor mezelf maar ook voor dit gezin.
Ik krijg telkens hartkloppingen als ik hier lees. Heel veel liefs, sterkte en ook pret. Tegelijk!
Lingue, dat moet inderdaad heel pijnlijk zijn. Het is vaak een hele simpele geïnteresseerde vraag maar het antwoord kan heel complex en pijnlijk zijn waardoor het heel confronterend is
In het stiltecentrum is een gedenkbijeenkomst met muziek en teksten om de overleden kinderen te herdenken. De namen van de kinderen worden genoemd en wordt kaarsje aangestoken voor elk kind. Je kunt aan een vlinderkaartje naam van kind zetten die vervolgens aan een vlinderdoek wordt gehecht en er is een vlinderboek waar de naam ingezet kan worden.
Meer ziekenhuizen die dit doen? en zijn er mensen die daar heen zijn geweest? Hoe was het?
[ Bericht 97% gewijzigd door Burdie op 23-11-2015 14:52:53 ]
En Lingue ook een
Moeilijk die uitgerekende datum. En Burd.
Ondanks dat je blij bent kun je ook bang zijn. Het is niet of of. Dus je kunt wel tegen jezelf zeggen van ik moet hier blij mee zijn want dit is nou wat je noemt geluk, maar daarmee neem je de werkelijkheid niet serieus en dat is dat het allemaal super spannend en eng is enzo. Je bent je heel bewust van de risico's, door eerdere ervaring. Omdat het eerder is gebeurd, kan het nogmaals gebeuren... tot het tegendeel bewezen is. Dat is nu eenmaal anders dan voor iemand die geen miskraam heeft meegemaakt. Het lijkt mij ook heel moeilijk om los te laten. Zal het beter worden als je voorbij je langste zwangerschapstermijn bent? (Geen idee hoe lang dat is...)quote:
Ben benieuwd naar andermans ervaringen met zwanger zijn na meerdere miskramen. Ik ben nu 8+4, mooie echo gehad, maar merk dat ik na twee eerdere ervaringen nu nog steeds echt geen meter vooruit durf te kijken.
[ Bericht 45% gewijzigd door Unihipili op 24-11-2015 13:22:31 (Ik zat nog op de eerste pagina) ]
Ik had al een hekel aan een infuus, maar het ging dit keer zo pijnlijk dat ik er steeds met koude rillingen aan terugdenk
.Verder vind ik het herstel fysiek best tegen vallen. Hoe lang duurde dat bij anderen?
Bij mij duurde het herstel lang maar dat had alles te maken met mijn zeer ruime bloedverlies.... Infuus is zooooo herkenbaar. Dat is mijn grootste 'angst' in het ziekenhuis. Vraag tegenwoordig meteen naar een vaardig persoon.
Bij mij heeft het 11 dagen geduurd, maar de aanloop was natuurlijk anders. Op hoeveel dagen zit je nu?
Uni, lief van je berichtje! Ik ben nu 11 weken en m'n 'miskraamtermijn' voorbij, dat scheelt al zo veel! Toch vind ik het nog wel spannender dan bij kind 1, maar niet meer zo allesoverheersend.
Anderhalve week ofzo staat er voor geloof ik.
Na twee dagen heel rustig aan doen, voel ik me weer een stuk beter. Bloedverlies wordt langzaam minder, pijn heb ik niet meer en ik krijg weer een beetje energie. Ik heb me voorgenomen nog tot en met het weekend rustig aan te doen, maar voel me al weer heel veel beter dan vorige week rond deze tijd (OK niet helemaal, toen lag ik nog lekker mijn roes uit te slapen
).Mijn bv was haast opgedroogd door de zwangerschap, maar ik merk ook dat de melk weer begint te stromen en het doet geen pijn meer
. Kuiken is ook blij .Maar wat een goed nieuws! Ik las eerlijk gezegd ook nu pas je andere berichten, dus ik wilde juist een berichtje sturen over toegeven aan het gevoel en "uitzieken" ook al heb je een kuiken, soms is het nodig. Maar blijkbaar heb je dat al gedaan. Fijn ook dat de bv weer op gang komt
Omdat er twee uur geen reactie komt, serieus..?quote:Op donderdag 26 november 2015 10:45 schreef Burdie het volgende:
Ik weet dat dit niet het meest populaire topic van fok is, maar het komt wel een beetje over alsof het niemand een drol kan interesseren zo.
maar zeven uur vind ik nog een hoge verwachting Maar misschien ga ik anders met Fok om.. . Fijn dat het weer beter gaat, je eenzaam voelen is heel erg naar, dat is zeker zo als je verdriet hebt en de rest van de wereld lijkt gewoon maar door te draaien. Het is soms ook lastig om de juiste woorden te vinden als reactie, ik heb dat nu ook. Ik hoop voor je dat je in het nieuwe jaar in een ander topic kan gaan posten.
Dat heb ik niet gezien. Ik denk echt niet dat er niet wordt gereageerd omdat het men niet boeit, maar omdat men niet enorm veel in dit topic leest. Ik vind het wel verdrietig dat je je zo eenzaam voelt, dikke knuffel daarvoor. Ik heb geen ervaring met een miskraam, maar het lijkt me enorm rot. En 'leeg'.quote:
Eerder deze week heb ik een vraag na 7 uur weggehaald, want geen enleke reactie. Terwijl overal volop gepost wordt. Ja. Sue me. Ik voel me al zo eenzaam hierin.
Dat hoop ik ookquote:Op donderdag 26 november 2015 11:44 schreef Franny_G het volgende:
Ik hoop voor je dat je in het nieuwe jaar in een ander topic kan gaan posten.
. En niet je berichten weghalen hoor. Misschien help je er zelf wel weer iemand anders mee die zich erin herkent.En ik denk ook dat het een beetje komt omdat dit topic weinig SC gehalte heeft, dwz, er wordt niet constant in gelezen door iedereen.
Desondanks vind ik het erg rot dat je je zo eenzaam voelt. Ik vind het ook oprecht kut dat je dit een tweede keer mee moet maken. 1 keer is al kut genoeg. Het fysieke herstel is 1 ding, het is op zich fijn als dat soepel verloopt maar het is maar 1 aspect van het totale herstel uiteindelijk. Nou ja, je mag altijd even tegen mij aan foeteren als je daar behoefte aan hebt.
Fijn dat de bv weer op gang komt.
Fijn dat je je lichamelijk alweer beter voelt.Ik denk ook dat dit een topic is waar niet iedereen altijd even actief in leest. Toen ik zwanger was deed ik het niet zo veel omdat ik mezelf makkelijk gek maak en nu heb ik ook niet altijd zin om weer met mijn eigen ervaring bezig te zijn, hoe rot ik het ook vind voor anderen die het overkomt..
Hopelijk kun je vlot weer aanschuiven in Z&G
.Bedankt ladies
.. Het is en blijft eenzaam, maar snap wel dat dat nog even weer 'bevestigd' werd door geen reactie en dat dat vervelend is.En inderdaad geen topic waar je even bij gaat lezen als je er niets mee te maken hebt, vooral niet als je blij zwanger bent en niet eerder een miskraam hebt meegemaakt
. Mijn miskraam is anderhalf jaar geleden en ik vind het nog steeds eenzaam.
Ik snap t wel. T voelt ook eenzaam. Ik post soms ook wat en dan haal ik het weer weg omdat ik niet wil dat t wéér over mij gaat. En omdat ik denk dat t niemand wat boeit, maar dat is echt mijn eigen gevoel.
[ Bericht 13% gewijzigd door Cygne op 26-11-2015 15:21:23 ]
Het is al erg genoeg voor je dàt t weer over jou gaatquote:
Burdie.
Ik snap t wel. T voelt ook eenzaam. Ik post soms ook wat en dan haal ik het weer weg omdat ik niet wil dat t wéér over mij gaat.
Iedereen hier die het kan gebruiken een dikke knuffel
Één van de weinige topics in OUD waar je hoopt nooit te hoeven posten En nog een extra
voor Lingue die vandaag een verjaardag had moeten vieren Je hormonen spelen hier vast nog in mee
Wat vervelend dat je je hier zo eenzaam in voelt. Heb je in je omgeving mensen waar je mee kan praten? Ik merk dat dat bij mij heel erg helpt. Heel veel praten.
Gewoon je verhaal hier posten hoor!
Fijn dat je je nu wat beter voelt.
Ik herken het ook wel. Het voelt in mijn geval soms wel een beetje als de Grote L-E Show, omdat het zo verweven is met ons dagelijks leven dat ik er in elk topic wel over kan beginnen. Juist daarom is het fijn dat dit topic er is, ongegeneerd praten over de Bak Ellende, omdat het mag, en ik hoop dat iedereen hier zijn ruimte neemt. Ik trek het niet om bij elk nieuw bericht hier te lezen, dus soms gaan er dagen overheen, maar echt, dat maakt mijn medeleven en warmte niet minder. Hoewel ook ik als geen ander weet hoe je daar geen boodschap aan hebt als een reactie uitblijft. Nu ja, kusjes all around dan maarquote:
Burdie.
Ik snap t wel. T voelt ook eenzaam. Ik post soms ook wat en dan haal ik het weer weg omdat ik niet wil dat t wéér over mij gaat. En omdat ik denk dat t niemand wat boeit, maar dat is echt mijn eigen gevoel.
Dankjewelquote:
[..]
Het is al erg genoeg voor je dàt t weer over jou gaat
Iedereen hier die het kan gebruiken een dikke knuffel
En nog een extra
er had hier idd een taart met 1 kaarsje moeten staan! En een dreumes die iedereens hart zou laten smelten...Nu ik zo rustig thuis zit na het werken komt toch alle emotie wel los op verschillende manieren. Alsof mijn lichaam reageert nu ik in ontspan modus op de bank zit.
Alsof ademhalen 100x moeilijker gaat, alsof de zin om voor mijzelf te zorgen even niet aanwezig is.
Geen dag gaat voorbij dat zij niet in gedachte is. Veel momenten waarop gedacht wordt dat het anders had moeten zijn,dat het niet zo is zoals zo graag gewenst.
Veelal zijn de dagen normaal en gewoon ok. Maar die bijzondere dagen in juni en november en de feestdagen hebben toch altijd dat extra zwarte randje.
Ik weet niet wat ik moet zeggen, mn hart krimpt ineen als ik posts dit lees maar ik kan me waarschijnlijk niet eens voor 1% voorstellen hoe je je moet voelen op deze dagenquote:
[..]
Dankjewel
Nu ik zo rustig thuis zit na het werken komt toch alle emotie wel los op verschillende manieren. Alsof mijn lichaam reageert nu ik in ontspan modus op de bank zit.
Alsof ademhalen 100x moeilijker gaat, alsof de zin om voor mijzelf te zorgen even niet aanwezig is.
Geen dag gaat voorbij dat zij niet in gedachte is. Veel momenten waarop gedacht wordt dat het anders had moeten zijn,dat het niet zo is zoals zo graag gewenst.
Veelal zijn de dagen normaal en gewoon ok. Maar die bijzondere dagen in juni en november en de feestdagen hebben toch altijd dat extra zwarte randje.
Heel heel veel sterkte vandaag met dit verdriet
en weet dat ook jouw dochter niet vergeten wordt maar bij veel FOK!ers voortleeft Lingue..quote:
[..]
Dankjewel
Nu ik zo rustig thuis zit na het werken komt toch alle emotie wel los op verschillende manieren. Alsof mijn lichaam reageert nu ik in ontspan modus op de bank zit.
Alsof ademhalen 100x moeilijker gaat, alsof de zin om voor mijzelf te zorgen even niet aanwezig is.
Geen dag gaat voorbij dat zij niet in gedachte is. Veel momenten waarop gedacht wordt dat het anders had moeten zijn,dat het niet zo is zoals zo graag gewenst.
Veelal zijn de dagen normaal en gewoon ok. Maar die bijzondere dagen in juni en november en de feestdagen hebben toch altijd dat extra zwarte randje.
een hele dikke knuff Wat mooi dat er zo aan haar gedacht wordt.Dit inderdaad, al is het voor mij korter geleden. Eenzaam blijft hetquote:
Mijn miskraam is anderhalf jaar geleden en ik vind het nog steeds eenzaam.
Burdie, je hebt niet zo veel aan woorden achteraf misschien, maar ik had je vraag niet gezien.
Ik lees dit topic wel regelmatig, omdat ik zelf ontzettend veel heb gehad aan de ervaringen hier. Soms weet ik alleen niet zo goed wat te posten of heb ik die ervaring niet (zoals bijv een curretage)
Lingue, dikke
voor jou, ik kreeg kippenvel van je post. Dat inmense verdriet. Ik heb gedacht aan jou en je dochtertje vandaag. Het leven is niet eerlijk, maar gelukkig gaan ook de dagen met het zwarte randje weer voorbij.Lingue, sterkte
Lingue voor deze moeilijke dag voor BurdieSowieso veel sterkte voor iedereen hier. Ik weet nooit zo goed wat ik hier moet posten en hoe zwaar het gevoel moet zijn.. Daarom maar een
voor iedereen hier!Wilde jullie nog even bedanken voor de reacties op m'n vraag hoe ik het beste kon blijven praten met m'n vriendin die haar kindje verloor kort voordat de mijne geboren werd. Heb kunnen uitleggen dat ik het lastig vond om met haar te praten en ik veel aan haar dacht, dat was fijn
SPOILERInmiddels is onze hobby weer begonnen en hebben we weer regelmatig en goed contact. En is ze inmiddels weer zwanger, vind ik superfijn, een groot lichtpunt na deze erg zware periode!
Burdie, hoop dat je je snel weer oké voelt en die hormonen het je niet zo lastig maken
En voor iedereen die het gebruiken kan ook een
Burdie
wat hierboven al gezegd is, echt rot dat je je eenzaam voelt. Ik vond de tweede curretage ook zwaarder. En idd ook omdat je al een kind hebt dat je toch moet tillen ondanks doktersadvies. Je mag altijd pm'en hoor! Ik ben na 2 weken weer gaan werken, toen ging het ook goed. Maar daarvoor heb ik veel pijn gehad. Meer dan de eerste keer.
Ik heb inmiddels de uitslagen van mijn bloed binnen. Er is een afwijking gevonden in mijn bloedstolling, factor II. Maar daar krijg ik niets voor omdat het effect daarvan niet aangetoond is. Aan de telefoon met de gyn klonk het logisch maar nu begin ik toch te malen
Misschien had ik dit liever niet geweten
Hier lijkt het of het moeilijker wordt. Dacht ik in juli nog aan vooruitkijken, nu het allemaal zo lang duurt wordt dat lastiger. Zeker omdat ik samen met een paar vriendinnen en kennissen zwanger was, en hun baby's binnenkort worden geboren. Normaal ben ik niet zo op anderen gericht, maar dit is wel erg in my face zeg maar. En weer een sint en kerst zonder zwanger te zijn. Gister was ik zo boos en verdrietig dat ik het liefst de hele dag in bed wilde blijven. Maar goed, mijn leven dendert door en kniezen past niet in mijn schema
Ik duim voor snel een mooie plakker voor je. Aventura
Heel herkenbaar! Ik had gehoopt allang weer zwanger te zijn en dat dat nu nog niet is, maakt het zo moeilijk. Zeker met de gelijklopers! Daar komt bij dat mijn behandelend arts mij adviseert om mij, en met name mijn longen, te gaan behandelen. Daarbij moet ik ik mijn zwangerschapswens op pauze zetten en kan ik minder vruchtbaar worden. Dus misschien daarna helemaal niet meer natuurlijk zwanger worden. Tot nu toe ga ik tegen dit advies in, omdat ik mij okay voel. Ik heb geen last van mijn lijf en longen, ik werk notabene 32-36 uur per week. Niet echt iemand die een behandeling nodig heeft van een half jaar-jaar in mijn optiek
Het maakt mijn emoties wel nog complexer. Regelmatig boos & verdrietig op de wereld en zo jaloers op de mensen die zo maar even zwanger worden en een gezond kind baren. Ik denk alleen maar "hoe dan"
Elke maand als ik niet zwanger blijk te zijn, breek ik een beetje De druk is een beetje te hoog aan het worden../eindedagboek post.
voor jullie damesFijn dat je hier advies hebt gekregen, daar wat mee gedaan hebt en erbij bleek dat het werkte.quote:
Sowieso veel sterkte voor iedereen hier. Ik weet nooit zo goed wat ik hier moet posten en hoe zwaar het gevoel moet zijn.. Daarom maar een
Wilde jullie nog even bedanken voor de reacties op m'n vraag hoe ik het beste kon blijven praten met m'n vriendin die haar kindje verloor kort voordat de mijne geboren werd. Heb kunnen uitleggen dat ik het lastig vond om met haar te praten en ik veel aan haar dacht, dat was fijn
Soms heb je geen woorden en/of weet je niet hoe iets is, dan is dat toegeven en
ook al heel betekenisvol.Even over mezelf:
Wat ik er het meest moeilijke aan vind/vond is dat (in willekeurige volgorde) 1. Het een taboe is en er niet over gesproken wordt, 2. Niet veel mensen het begrijpen, 3. Niet veel mensen durven toegeven dat ze iets niet begrijpen (niet weten hoe ze echt steun kunnen bieden, zonder de 'goedbedoelde adviezen'), 4. Bijna niemand wist dat ik toen zwanger was (en nog steeds niet weet), 5. Ik geen kans kreeg om er opnieuw voor te gaan want relatie liep stuk.
[ Bericht 5% gewijzigd door Unihipili op 28-11-2015 22:35:40 ]
Wij zeggen er nu maar bij dat we eerst uitgebreid willen opknappen, en dan eens kijken of we een tweede nog aandurven. Op dit moment kan ik op die vraag namelijk nog geen antwoord geven, ik ben zo bang dat het weer mis gaat. En weer, en weer, en weer...quote:
Ja die druk. Heel veel mensen weten het van de miskraam. Achteraf wilde ik dat ik het niet had verteld. Het is veel leuker om met een verrassing te komen, en wat als het niet meer lukt, dan is het extra beladen allemaal. Ik heb verder geen gezondheidsproblemen meer (had een hoge bloeddruk maar de internist heeft me nu zelfs teruggestuurd naar de huisarts voor verder begeleiding) maar mijn leeftijd werkt tegen me. Ik wilde liever niet zo'n oude moeder worden.
(En toch weet ik dat ik er op een dag weer klaar voor zal zijn. Kan morgen zijn, kan over een jaar. Maar ooit. Ik wil voor mezelf ook voorlopig die druk er niet op.)
quote:
[..]
Wij zeggen er nu maar bij dat we eerst uitgebreid willen opknappen, en dan eens kijken of we een tweede nog aandurven. Op dit moment kan ik op die vraag namelijk nog geen antwoord geven, ik ben zo bang dat het weer mis gaat. En weer, en weer, en weer...
(En toch weet ik dat ik er op een dag weer klaar voor zal zijn. Kan morgen zijn, kan over een jaar. Maar ooit. Ik wil voor mezelf ook voorlopig die druk er niet op.)
snap ik helemaal. Hoe voel je je nu?quote:
[..]
Wij zeggen er nu maar bij dat we eerst uitgebreid willen opknappen, en dan eens kijken of we een tweede nog aandurven. Op dit moment kan ik op die vraag namelijk nog geen antwoord geven, ik ben zo bang dat het weer mis gaat. En weer, en weer, en weer...
(En toch weet ik dat ik er op een dag weer klaar voor zal zijn. Kan morgen zijn, kan over een jaar. Maar ooit. Ik wil voor mezelf ook voorlopig die druk er niet op.)
voor jullie allemaal. Het is gewoon kut.Och Burdie tochquote:
[..]
Wij zeggen er nu maar bij dat we eerst uitgebreid willen opknappen, en dan eens kijken of we een tweede nog aandurven. Op dit moment kan ik op die vraag namelijk nog geen antwoord geven, ik ben zo bang dat het weer mis gaat. En weer, en weer, en weer...
(En toch weet ik dat ik er op een dag weer klaar voor zal zijn. Kan morgen zijn, kan over een jaar. Maar ooit. Ik wil voor mezelf ook voorlopig die druk er niet op.)
Ik kom hier niet zo veel, doet me altijd veel pijn om hier te lezen. Te veel van dichtbij meegemaakt.Maar je klinkt precies zoals een vriendin. Ook zij had een pauze daarom ingelast en er was een moment dat ze er weer voor durfde te gaan.
Dat moment komt ook voor jou!
.Eigenlijk gaat het heel goed, bloedverlies is inmiddels vrijwel nihil, alleen nog wat bruin bij het afvegen, dus ik mag binnenkort weer lekker in bad
.Soms voelt het alsof het nooit is gebeurd. We hadden een leuke zoon, leuk leven, het plan om 'ooit' voor een tweede te gaan, en nu hebben we nog steeds een leuke zoon, leuk leven, en het plan om 'ooit' voor een tweede te gaan. We zijn waar we waren. Alsof er niks tussen in zat. Apart gevoel wel... (mijn man voelt dat overigens niet zo, en misschien valt bij mij ook het kwartje nog wel eens).
We hebben het verder druk. Feestdagen voor de deur, verbouwing voor de deur (ja, leuk nog even tussen sinterklaas en kerst de bovenverdieping verbouwen
) en een dreumes houdt je ook redelijk bezig .Over een tweede kindje denk ik maar even niet na voorlopig. Ik word daar heel zenuwachtig van, dus parkeer het voorlopig maar even in een hoekje.
Dinsdag heb ik een afspraak bij het ziekenhuis. Nu krijg ik waarschijnlijk pillen om het los te laten komen. Nu vraag ik me af of dit kan in combinatie met borstvoeding. (Ik weet niet zo goed of ik het hier of in het bvtopic moet plaatsen
).Kan iemand haar ervaring hierin delen?
De pillen die ze normaliter gebruiken maken gebruik van de bijwerking. Maar gebruik van cytotec wordt afgeraden icm borstvoeding. Overlegpunt lijkt me. Even horen hoe lang het in je bloed zit bv. Sterkte
. Sterkte!.Volgens de lijst op borstvoeding.com heeft het de classificatie L2 (veilig):
https://www.borstvoeding.com/problemen/medicijnen/2015NL.html
Het medicijn heet misoprostol.
Bij mij zei de gyn ook dat het wel samen kon. (Heb er uiteindelijk niet voor gekozen)
lief dames!Ik had al gezocht maar vond het nietquote:
Owww klap
Volgens de lijst op borstvoeding.com heeft het de classificatie L2 (veilig):
https://www.borstvoeding.com/problemen/medicijnen/2015NL.html
Het medicijn heet misoprostol.
Bij mij zei de gyn ook dat het wel samen kon.
.Fijn dank je wel!
Met jou al weer wat beter?
Ja met mij gaat het redelijk goed, de tijd gaat door en het slijt een beetje he... Het is vijf weken geleden dat we die eerste echo hadden en drie weken na de curettage. Ik heb alleen nog steeds wat bloedverlies, duurt echt lang dit keer.quote:
[..]
Ik had al gezocht maar vond het niet
Fijn dank je wel!
Met jou al weer wat beter?
En dan maar afwachten of en wanneer mijn lijf het allemaal weer oppakt, en of we nog een keer durven.
Hoe ver zou je nu zijn en was er alleen een leeg vruchtzakje te zien?
Je komt heel rustig over, ben je dat ook? ik zag dit topic bovenaan staan en was al bang dat jij het zou zijn. heel veel sterkte Sterkte Dikke knuffel van ons, we denken aan je. Ja best wel. Ik heb nu een heel lief en mooi kindje rondhuppelen en de zwangerschap was nog pril.quote:
Klap
Vanaf de eerste positieve test voelde ik me al erg onzeker over deze zwangerschap wat ik totaal nier herken van toen met J.
We vinden het nu erg jammer en zijn goed teleurgesteld.
Sterkte en dikke knuffel
He verderie, daar ben je nu wel klaar meequote:
[..]
Ja met mij gaat het redelijk goed, de tijd gaat door en het slijt een beetje he... Het is vijf weken geleden dat we die eerste echo hadden en drie weken na de curettage. Ik heb alleen nog steeds wat bloedverlies, duurt echt lang dit keer.
En dan maar afwachten of en wanneer mijn lijf het allemaal weer oppakt, en of we nog een keer durven.
Hoe ver zou je nu zijn en was er alleen een leeg vruchtzakje te zien?
.Ik hoop met je mee dat het snel weer allemaal goed werkt!
8 weken vandaag.
Alleen een vruchtzak, dat maakt het allemaal wat minder zuur en verdrietig. Vriend zei nog, ik ben blij dat we geen hartje gezien hebben en dat het daarna mis ging. Enbdie gedachte deel ik.
En burd
En lingue
En en en .. blijft zo oneerlijk
Take care ladies
Wel bijzonder te lezen hoe jullie het oppakken, kan me er wel in vinden maar het blijft gewoon vervelend (understatement)
.Burdie ik hoop dat je intussen vaak in bad bent geweest en dat de bovenverdieping zichzelf per ongeluk heeft verbouwd
Officieel moet je wachten tot je helemaal niet meer vloeit, maar ik ben wel al een paar keer in bad geweest met kuiken samen. (Foei!quote:
Dat van dat hartje kan ik me voorstellen. Maar toch erg verdrietig.
Burdie ik hoop dat je intussen vaak in bad bent geweest en dat de bovenverdieping zichzelf per ongeluk heeft verbouwd
)Klap, ik had de eerste mk ook alleen een leeg vruchtzakje. Ja, het is vast net iets minder stom dan wanneer je al een hartje hebt gehad en het gaat alsnog mis, maar toch moet je schakelen in je gevoel en toekomstplannen. Want het kindje was even zo gewenst en geliefd en gewild als wanneer het wel goed was gegaan. 't Blijft gewoon stom.
(En je gevoel 'er klopt iets niet' herken ik heel erg, en er niet aan durven toegeven, want dan voelt het als een selffulfilling prophecy.)
Nou dit dus is zo waar, bij het zien van een tweede streep is het gewenst en gaat je gevoel aan de haal.quote:
[..]
Klap, ik had de eerste mk ook alleen een leeg vruchtzakje. Ja, het is vast net iets minder stom dan wanneer je al een hartje hebt gehad en het gaat alsnog mis, maar toch moet je schakelen in je gevoel en toekomstplannen. Want het kindje was even zo gewenst en geliefd en gewild als wanneer het wel goed was gegaan. 't Blijft gewoon stom.
(En je gevoel 'er klopt iets niet' herken ik heel erg, en er niet aan durven toegeven, want dan voelt het als een selffulfilling prophecy.)
Ookal is het pril, het doet iets met je en je wordt er verdraaid onzeker van als het (weer) gebeurd.
Mijn vertrouwen krijgt er een beste deuk van in elk geval...
Lees ik nou tussen de regels door dat jij ook...?quote:
[..]
Nou dit dus is zo waar, bij het zien van een tweede streep is het gewenst en gaat je gevoel aan de haal.
Ookal is het pril, het doet iets met je en je wordt er verdraaid onzeker van als het (weer) gebeurd.
Mijn vertrouwen krijgt er een beste deuk van in elk geval...
!Mijn ouders waar we nu bij inwonen zijn ook erg lief.
Het is gewoon ff k*t.
Knuffels aan iedereen
& dank voor jullie lieve woorden
Ja, dat denk ik nu ook.. Bluetje.quote:
[..]
Lees ik nou tussen de regels door dat jij ook...?
quote:
[..]
Nou dit dus is zo waar, bij het zien van een tweede streep is het gewenst en gaat je gevoel aan de haal.
Ookal is het pril, het doet iets met je en je wordt er verdraaid onzeker van als het (weer) gebeurd.
Mijn vertrouwen krijgt er een beste deuk van in elk geval...
Ja, dat is zo. Zodra je een tweede streepje plast ga je plannen maken. Hoe zal het kindje zijn, hoe zal het eruit zien? Als je dan een miskraam krijgt gaat er even een hele dikke streep onder die plannen. Je mis het kindje dat het had kunnen worden. En je krijgt inderdaad het gevoel dat je lichaam niet doet, wat het had moeten doen. Zo voelt het. Je weet dat je er niks aan had kunnen doen, toch voelt het zo, toch maakt het een deuk in je zelfvertrouwen.
Klaprooss, wat ben je sterk.
Maar zorg goed voor jezelf op emotioneel vlak, je mag er best om rouwen. Cygne, hoe is het met jou?
) Bij de echo was ik echt verrast dat er een hart klopte en dat we dat konden zien en horen, toen ging bij mij het vertrouwen groeien en de plannen kwamen Zeker ook bij mijn vriend was de klap daardoor nog groter, hij had dit echt niet meer verwacht na een goede echo (ondanks dat ik dit regelmatig als statistisch gegeven had benoemd) Ik heb echt weleens gewenst die goede echo niet gehad te hebben en aan de andere kant ben ik wel heel dankbaar voor dat mooie moment en ik kijk ook nog regelmatig naar de echo foto's.Ik heb ook een hele vroege miskraam gehad daarvoor en dat was ook allemaal rot en verdrietig, maar op een heel ander niveau. Om nog maar niet te spreken over het lichamelijke stuk
Wat ik vooral ook rot vind, is dat een "onbezorgde" zwangerschap mij afgepakt is en dat het vertrouwen in mijn lijf heel laag is geworden (en dat was al laag)
Redelijk, de EUG is nu ruim zeven maanden geleden en hoewel ik toen echt in de overlevingsstand zat merk ik dat de klap pas echt later komt. Het feit dat ik er bijna niet meer was maar ook de angst dat het nog een keer kan gebeuren. De meeste dagen gaat het goed hoor, maar er zijn ook dagen dat het me echt naar de keel vliegt, dat het verdriet echt even heel hoog zit.quote:
We gaan volgend jaar een PGD traject in en hoewel ik blij ben dat het kan, vind ik het toch moeilijk. Omdat ik dan voor mijn gevoel dan echt het vertrouwen in mijn lichaam opzeg. Het voelt toch een beetje als falen. Maar aan de andere kant wil ik ook niet nog meer miskramen.
@Fuchshia, dat van die onbezorgde zwangerschap.. Dat je niet meer blij kunt zijn met een positieve test. Bang dat het toch wel weer misgaat.
Ik kan mij voorstellen dat het rot voelt om je lichaam het niet zelf te laten doen, maar je moet ook aan je eigen psychische toestand denken bij het verwerken van de miskramen. Plus het lichamelijke stuk. Is er nu ook meer kans dat je nog eens een EUG krijgt?ik moest je afkortingen even googelen hoor
Ja, die klap komt later. Zijn de mensen om je heen zich daar bewust van?quote:
[..]
Redelijk, de EUG is nu ruim zeven maanden geleden en hoewel ik toen echt in de overlevingsstand zat merk ik dat de klap pas echt later komt. Het feit dat ik er bijna niet meer was maar ook de angst dat het nog een keer kan gebeuren. De meeste dagen gaat het goed hoor, maar er zijn ook dagen dat het me echt naar de keel vliegt, dat het verdriet echt even heel hoog zit.
We gaan volgend jaar een PGD traject in en hoewel ik blij ben dat het kan, vind ik het toch moeilijk. Omdat ik dan voor mijn gevoel dan echt het vertrouwen in mijn lichaam opzeg. Het voelt toch een beetje als falen. Maar aan de andere kant wil ik ook niet nog meer miskramen.
@Fuchshia, dat van die onbezorgde zwangerschap.. Dat je niet meer blij kunt zijn met een positieve test. Bang dat het toch wel weer misgaat.
Ik moest googlen op PGD. Lijkt me een heftig traject, maar ook fijn dat de optie er is.
Ja, ik ben tegelijkertijd doodsbang en kijk uit naar een positieve test. Tot nu toe wint mijn zwangerschapswens, maar geen idee voor hoelang. Ik vind het echt slopend.quote:
[..]
@Fuchshia, dat van die onbezorgde zwangerschap.. Dat je niet meer blij kunt zijn met een positieve test. Bang dat het toch wel weer misgaat.
L-E, gelukkig wel, ik kan naast WJ ook heel veel kwijt bij mijn moeder. Bij mijn vader probeer ik het niet zo te laten merken omdat het hem teveel pijn doet, dat zie ik als hij naar me kijkt. Het heeft ons als gezin wel veel dichter bij elkaar gebracht. WJ durft het nu ook beter bespreekbaar te maken met vooral zijn zus en zijn moeder. De jongste van mn schoonzus voelt het ook heel goed aan, die weet gewoon als ik me verdrietig voel en dan kruipt ze bij me op schoot of pakt ze me aan de hand om even een stukje te wandelen. Het meisje is zes, maar ze voelt dat zo goed aan, heel waardevol is dat.
Sinds kort heb ik een nieuwe teamleider op mijn werk, hij is op de hoogte van de hele situatie inclusief translocatie, miskramen, EUG en PGD en daar is gewoon alle begrip voor. 'Health is the most important', zegt hij dan. Ik spreek mijn collega's en teamleiders alleen via skype, maar het is zo'n warm team. Echt een lichtpuntje wel.
quote:
[..]
Ja, ik ben tegelijkertijd doodsbang en kijk uit naar een positieve test. Tot nu toe wint mijn zwangerschapswens, maar geen idee voor hoelang. Ik vind het echt slopend.
Dubbel he.. Tegelijk hopen dat die test positief is en toch ook weer niet. Of zo.
Fijn dat je zoveel steun ervaart en het je gezin dichter bij elkaar heeft gebracht. En je nichtje
Wat bijzonder zeg!Ook erg belangrijk dat je op je werk goed opgevangen wordt en het zo warm aanvoelt.
Dat was bij mij na mijn miskraam erg fijn ook. Stuurt mijn manager op mijn 1e werkdag zo'n lief mailtje (met strekking: welkom terug, maar doe rustig aan, als het niet gaat, dan gaat het niet). Nu is het bij iedereen wel in de vergetelheid geraakt lijkt het wel, maar ik praat er zelf ook niet over op mijn werk. De hoopvolle blikken op een zwangerschap zijn soms wel erg aanwezig voor mijn gevoel
En ja, alles is dubbel. Ik worstel ook erg met jaloezie. En ik vind al die emoties allemaal maar verrot vermoeiend en moeilijk.
Dat klinkt allemaal fijn, heel warm inderdaad.quote:
L-E, gelukkig wel, ik kan naast WJ ook heel veel kwijt bij mijn moeder. Bij mijn vader probeer ik het niet zo te laten merken omdat het hem teveel pijn doet, dat zie ik als hij naar me kijkt. Het heeft ons als gezin wel veel dichter bij elkaar gebracht. WJ durft het nu ook beter bespreekbaar te maken met vooral zijn zus en zijn moeder. De jongste van mn schoonzus voelt het ook heel goed aan, die weet gewoon als ik me verdrietig voel en dan kruipt ze bij me op schoot of pakt ze me aan de hand om even een stukje te wandelen. Het meisje is zes, maar ze voelt dat zo goed aan, heel waardevol is dat.
Sinds kort heb ik een nieuwe teamleider op mijn werk, hij is op de hoogte van de hele situatie inclusief translocatie, miskramen, EUG en PGD en daar is gewoon alle begrip voor. 'Health is the most important', zegt hij dan. Ik spreek mijn collega's en teamleiders alleen via skype, maar het is zo'n warm team. Echt een lichtpuntje wel.
quote:
Herkenbaar, vandaag een presentatie met een collega. Vertelt ze naast me aan de hele groep dat ze zwanger is. Ik haar feliciteren natuurlijk maar ondertussen zakte ik door de grond.
Ik vrees echt voor de dag dat iemand mij persoonlijk over haar zwangerschap verteld. En misschien is het maar beter ook als het een keer gebeurd, dan heb ik dat ook maar gehad.Het moment is alweer voorbij. Ik gun het haar en de anderen ook gewoon. Door die schrikmomenten moet je gewoon heen. En dan weer vooruit kijken. Hoe is het nu met jou? 'Mag je nu zwanger worden of moet je wachten?quote:
[..]
Dat is ook dubbel he. Je gunt het ze zo want je hoopt dat niemand zoiets mee hoeft te maken maar je wil zelf óók zo graag.quote:
Herkenbaar, vandaag een presentatie met een collega. Vertelt ze naast me aan de hele groep dat ze zwanger is. Ik haar feliciteren natuurlijk maar ondertussen zakte ik door de grond.
Ik had laatst een lang gesprek met een oud schoolgenootje, zwanger van haar tweede. Ging allemaal supermakkelijk. We hebben gepraat over haar zwangerschap, over haar oudste. Maar ook over mijn miskramen. Ze gaf aan dat ze zich niet kon indenken hoe ik me soms voelde maar dat ze het gewoon heel erg rot voor me vond. Dat raakt me echt heel erg. Die erkenning, dat je verdriet mág hebben dat je dat kwijt mag bij zo iemand zonder dat t een beladen onderwerp wordt.
Ja, natuurlijk gun je het haar. Je gunt het heel de wereld. Maar jezelf ook zo hard.quote:
[..]
Het moment is alweer voorbij. Ik gun het haar en de anderen ook gewoon. Door die schrikmomenten moet je gewoon heen. En dan weer vooruit kijken. Hoe is het nu met jou? 'Mag je nu zwanger worden of moet je wachten?
En als ik dan soms verhalen hoor over wat mensen hun kinderen aandoen, dan gaan er echt hele lelijke gedachtes door mijn hoofd
Ik kon daar al slecht tegen, maar nu helemaal. Het advies van het zkh blijft om niet zwanger te worden en eerst te gaan behandelen. Mijn vriend en ik hebben gekozen om, voor nu, tegen dit advies in te gaan en gaan nog even door met zwanger proberen te worden. Het idee dat ik namelijk nog minimaal 2 jaar moet wachten op een kindje is echt ondraaglijk in mijn hoofd. En daar bovenop kan ik dan misschien helemaal niet meer natuurlijk zwanger worden. Ik voel mij ook echt nog steeds prima, dat speelt ook een groot stuk mee. Als ik lichamelijk mij ook ziek zou voelen, dan is de stap naar behandeling (en je hele leven op zijn kop daardoor) ook kleiner.
Er zijn geen harde cijfers of grote bezwaren dat mijn lichaam een zwangerschap niet aan zou kunnen. Ik heb wat meer risico's op dingen, maar die zou ik sowieso hebben met mijn ziektebeeld. En van mijn part zit ik de halve zwangerschap thuis
Maar goed, eerst maar eens zwanger worden en dat lukt niet zo. (Wat ook zou kunnen zijn, omdat mijn ziekte aan het opspelen is) De miskraam wordt wel extra zuur door bovenstaand verhaal en het lange wachten. Ik had verdomme al bijna met verlof gemoeten.
Met Svane had ik als doelstelling om met kerst zwanger te zijn. Bewust ga ik dat niet redden en dat is ook weer een pijnlijk moment. Onbewust ben ik misschien wel zwanger met kerst, met oudejaarsdag heb ik mijn NOD, dus ik hoop op een hele bijzondere manier 2016 in te gaan.
Hoe is het met jou?
excuses voor de lappen tekst, ik ben wat lang van stof deze avond
Ja dit. Ik gun een ander zijn/haar geluk, maar het herinnert me zelf ook aan "what could have been". Maar daar heeft zo'n ander weinig boodschap aan natuurlijk, dus even op m'n lip bijten, jaloezie weg slikken en daarna kan ik wel echt blij zijn voor een ander.quote:
[..]
Het moment is alweer voorbij. Ik gun het haar en de anderen ook gewoon. Door die schrikmomenten moet je gewoon heen. En dan weer vooruit kijken. Hoe is het nu met jou? 'Mag je nu zwanger worden of moet je wachten?
En herkenbaar van niet heel blij zijn met een positieve test. Ik denk dat ik het een evt volgende keer maar gewoon zie als een stap in de goede richting ipv dat ik al in V&A naar leuke kleine maatjes ga zitten spieken
.Cygne, bijzonder meisje lijkt me dat, je nichtje. Daar had je al vaker over verteld toch? En fijn van de warme sfeer op je werk, het scheelt gewoon enorm als je een fijne, begripsvolle omgeving hebt
.Fuchsia, na een goede echo lijkt me dat inderdaad wel een enorm harde klap in je gezicht... (En ik bedoelde absoluut niet dat te bagatelliseren, mocht je dat zo hebben opgevat, maar meer dat verdriet om een leeg vruchtzakje of "gewoon" een vroege mk ook reëel is en er mag zijn).
. Ze weet wel dat we graag kinderen willen maar dat het niet zo goed lukt bij ons. Wordt ook geen taboe van gemaakt.
Zo had ik het niet opgevat hoorquote:
[..]
Fuchsia, na een goede echo lijkt me dat inderdaad wel een enorm harde klap in je gezicht... (En ik bedoelde absoluut niet dat te bagatelliseren, mocht je dat zo hebben opgevat, maar meer dat verdriet om een leeg vruchtzakje of "gewoon" een vroege mk ook reëel is en er mag zijn).
Ik snapte klaprooss haar gevoel heel goed dat ze "blij" was nog geen goede echo gezien te hebben en kon beamen dat het voor mij inderdaad echt heel rot was toen ik wel een goede en daarna slechte echo had.Qua ziekte shizzle: Het gaat volgens de uitslagen slecht met mijn longen (heb een reumatisch auto-immuunziekte), vooral de inhoud en zuurstofopname. Ik merk daar zelf alleen (gelukkig) weinig van. Wat het ook ontzettend surrealistisch maakt allemaal. Ben ik zo ziek
Advies van mijn arts is nu eerst gaan behandelen en dat betekend mijn zwangerschapswens op pauze zetten. Behandeling advies varieert van een half jaar - 1 jaar en hoeft niet automatisch aan te slaan. De medicatie kan ook nog mijn vruchtbaarheid aantasten, dus er zijn ook al gesprekken gevoerd over eitjes invriezen en IVF enzo. Gezien mijn leeftijd van 31 jaar en 2 mislukte zwangerschappen is dit echt een behoorlijk kut scenario. Ik vind je een bijzonder sterk mens!Het hele medische gebeuren wat hier speelt, deel ik alleen met mijn vriend en wij beide met een afzonderlijke goede vriend(en). Op mijn verzoek delen we het niet met familie. Ik vond het met mijn miskraam en al eerder toen mijn auto-immuun ziekte gediagnosticeerd werd, zo pijnlijk om andere daar ook pijn om te zien hebben, dat ik ze dat nu niet aan wil doen. Het is onze beslissing toch en ik heb ook niet zo'n zin in de bemoeienis en alle vragen en dingen uit moeten leggen elke keer.
En voor wat betreft het niet delen met familie, dat is ook prima. De manier die voor jou/jullie goed voelt is goed.
Ik moet zeggen dat ik meestal wel mijn vrolijke masker opzet irl. Dat échte hele diepe verdriet laat ik meestal alleen gaan bij mn therapeute. Dat hoeft niet altijd iedereen te zien.
Wat miskramen betreft: hier een MA bij 10 weken na een goede echo bij 8,4. Paar maanden later een vroege miskraam bij 6 weken.
Het eerste was intens verdrietig, maar het tweede ook. Afscheid moeten nemen van iets, nog zo klein maar zo welkom. Verlies van vertrouwen in je lichaam, verlies van vertrouwen in een goede zwangerschap, de jaloezie. Zo herkenbaar allemaal.
Mijn derde zwangerschap ging wel goed, ons jongetje is nu bijna 3 maanden oud.
Maar gun jezelf ook de ruimte voor je verdriet. Want het is zoveel meer dan alleen het verlies van een zwangerschap. Lingue deelde ooit deze tekst en die raakt voor mij de kern van hoe het voelt:
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi.
Je had nog mooier mogen worden.
Maar je kon het niet.
En wij blijven altijd op je wachten.
Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan.
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent.
En je blijft iemand die welkom was,
zo welkom dat het altijd pijn doet.
Pijn van het er bijna zijn.
Knuffels voor jullie
Op een of andere manier sta ik mezelf niet toe om de miskramen afzonderlijk, deels omdat het nog zo pril was, deels omdat ik het dan ook niet trek. Omdat na deze vier er nog wel meer zullen komen. En eigenlijk maakt dat me t meest verdrietig. Dat alles bij elkaar en de angst 'misschien wel nooit'. Als ik onszelf voorstel over 5 jaar zie ik daar nog steeds geen kleintje bij. Omdat het zo onhaalbaar voelt. Of zo.
!!Cygne, wat een verdriet. Dat je er al vanuit gaat nog meer miskramen door te moeten. De angst voor misschien wel nooit is zo herkenbaar. Ik durf daar nog niet aan toe te geven, maar ergens heel diep is er weleens zo'n stemmetje in mijn hoofd.
Ik gun jullie zo dat gezonde kindje
Zelf denk ik eigenlijk nooit meer aan de MA. Zoals ik ergens anders al eens schreef, we hebben nu M, en M was M niet geweest zonder de MA en ik kan me geen ander meisje meer voorstellen dan M
Maar er is wel een ander meisje waar ik vaak aan denk, want ze had precies net zo oud kunnen/moeten zijn als onze M. En ik zal er niet snel wat over zeggen, want juist dat M wel 5 maanden is en lacht en kletst maakt het een soort 'zie, bij ons wel en bij jullie niet'.. Maar ik denk wel aan haar
Klaprooss, hoe is t met jou?
Cygne,:*
De mamas/papas en de kindjes waren bij mij ook in gedachten
Lief cygne
Het gaat wel. Morgen heb ik de afspraak al. Ik vind het spannend, de afspraak niet zo zeer maar wel het medicatie proces erna.
Vanavond had ik echt een beginners zwangerbuikje dat vind ik dan wel weer heel stom, want er zit heul geen baby in
dat een lichaam je zo voor de gek kan houden he?quote:
Maar er is wel een ander meisje waar ik vaak aan denk, want ze had precies net zo oud kunnen/moeten zijn als onze M. En ik zal er niet snel wat over zeggen, want juist dat M wel 5 maanden is en lacht en kletst maakt het een soort 'zie, bij ons wel en bij jullie niet'.. Maar ik denk wel aan haar
sterkte vandaag.Cygne
Cygne, het voelt bijna als een inbreuk" om als onbekende mee te lezen over jouw verdriet, maar ook namens mij veel kracht en sterkte gewenst!
Cygne meid wat hoop ik toch ontzettend dat je niet nog vaker deze ellende door hoeft te maken.
Heel veel sterkte met het traject dat jullie ingaan
Wat naar dat dit topic toch zo vaak weer boven komt drijven...
. Verdrietig dat er niet een kindje komt (nu). Sterkte Gisteren viel me alles mee, afspraak op zich is het zelfde als dat we al gezien hadden.
Bloed laten prikken en recept voor medicatie meegekregen.
Vandaag eerste pillen gebruikt, tor nu toe gaat het OK, wel last en voel me een vaatdoek maar goed.
J is bij zijn andere opa en oma zodat ik mijn ding kon doen, dat is erg fijn. Ik hoop dat de nacht mee gaat vallen aangezien het bloedverlies nu nog niet erg heftig is en dit wel nog kan gebeuren.
We gaan het zien.
Shit nee JM.. Wat een contrast van zo'n mooie verrassing naar dit.. Sterkte voor jullie!
pm staat altijd open! voor klap en JM. Heel veel sterkte! Ik heb van de zomer een miskraam gehad rond dezelfde termijn en erg gedubd of ik wel of niet hulp wilde om het op gang te laten komen. Na een ruime week kwam het toen vanzelf. Achteraf vind ik dit fijn, de gedachte en voor het verwerken, maar die week duurde echt heel lang.
Klaprooss, fijn dat het meegevallen is gister en je tijd hebt om je hier nu even mee bezig te houden. Ik hoop dat de krampen & bloed mee gaat vallen
sterkte met het verdere verloop.Klaprooss, ik hoop dat de misoprostol z'n werk doet.
zou 'fijn' zijn als het zo zou kunnen.Sterkte dames! Ik hoop dat de lichamelijke ongemakken niet te lang zullen aanhouden zodat ook het mentale proces tijd en ruimte krijgt!
.Heb nu nog wel veel druk (beetje zoals 2e week na een bevalling) maar ik verwacht dat dat morgen heel veel minder is.
23ste nacontrole of alles echt netjes weg is.
[ Bericht 0% gewijzigd door klaprooss op 17-12-2015 18:31:16 ]
Hopelijk is het ook schoon met de nacontrole.
Hoe gaat het met je?
klaprooss JufMariskaDruk is gelukkig weg nu alleen nog heftigere menstruatie krampen.
Niks aan dat dit topic weer zo druk bezocht wordt. Dikke knuffel voor jullie!Moedig ben je!quote:
Lief dat je het vraagt cygne, het gaat best goed. Bij het ophalen van de medicatie bij de apotheek moest ik wel even huilen maar nu alles achter de rug is wil ik dat het bloeden snel stopt en verder proberen te kijken. Het is redelijk rustig in mijn hoofd nu.
Druk is gelukkig weg nu alleen nog heftigere menstruatie krampen.
Dat is even zo'n realisatie he? Dat ophalen van de medicatie, snap wel dat dan de tranen komen.
Hopelijk is het lichamelijke deel gauw klaar en kun je verder met de verwerking.
Thanks all. Net kort met de vk gesproken, we blijven eerst nog even afwachten of het vanzelf komt. Als ik er om wat voor reden ook klaar mee ben overleggen we over vervolgstappen.
ik duim voor je dat het idd schoon is, dan kan je weer vooruit. JM
heb je bedacht hoe lang je wilt afwachten? En heeft de VK verteld wat je man verwachten als het zelf zou komen?Ik heb vier weken na dato nog steeds een beetje bloedverlies. Niet belachelijk veel, heb niet eens een inlegkruisje meer nodig, maar bij het afvegen zie ik nog altijd een beetje bruin. Stom
. Ik las zelfs dat sommige vrouwen dit houden tot hun volgende menstruatie.Ik heb hier inderdaad precies een maand gebloed, dus gelijk de menstruatie erachteraan qua tijd. (Of dat echt zo was weet ik niet)quote:
Klap
JM
Ik heb vier weken na dato nog steeds een beetje bloedverlies. Niet belachelijk veel, heb niet eens een inlegkruisje meer nodig, maar bij het afvegen zie ik nog altijd een beetje bruin. Stom
Klaprooss, fijn dat het meeviel en hoop dat dit het was en de krampen snel stoppen
JufMariska, ik hoop dat het snel op gang komt
Kutzooi, ben ik eindelijk zwanger en dan nu dit
Sterkte voor de anderen bij wie het mis ging!
Heel veel sterkte voor jou
Wow fleur, wat heftig... Hoe ver was je? En konden ze je eileiders wel beide houden?quote:
Tja, hier ging het ook mis. Zo denk je zwanger te zijn, word je opeens onwel en lig je s'avonds op de operatietafel omdat je een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt.
Kutzooi, ben ik eindelijk zwanger en dan nu dit
Sterkte voor de anderen bij wie het mis ging!
Sterkte met het herstel
.Ach jee, wat rot.quote:
Tja, hier ging het ook mis. Zo denk je zwanger te zijn, word je opeens onwel en lig je s'avonds op de operatietafel omdat je een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt.
Kutzooi, ben ik eindelijk zwanger en dan nu dit
Sterkte voor de anderen bij wie het mis ging!
Sterkte! JM hoe gaat het met je
Iedereen hier inderdaad een extra knuffel deze dagen
Gaat verder goed, dank je wel.
Hoe lang kan je bloeden trouwens?
Snap dat het verschillend is per vrouw maar ben even benieuwd
Hoop dat de echo 'goed' wasHier wel ok. Afwachten nog steeds (hoewel mijn buik wat onrustig is vandaag, zou het..?) en dat gaat vooralsnog in veel rust gelukkig.
Bij mij was het na 11/12 dagen gedaan, maar een aantal hier geloof ik 4 weken. Kan dus best even duren.quote:
Zit nu bij de gyn, te wachten voor de controle echo.
Gaat verder goed, dank je wel.
Hoe lang kan je bloeden trouwens?
Snap dat het verschillend is per vrouw maar ben even benieuwd
Hopelijk was de controle oke.
Sterkte allemaal!
[ Bericht 1% gewijzigd door Burdie op 23-12-2015 23:17:43 ]
.Pfew wat een opluchting!
(Na mijn vorige mk duurde het 5 maanden)
En hoe is het met jou, JufM?
Hier lijkt het op gang te komen; bloedverlies.
'Fijn' dat je lichaam het zelf lijkt op te pakken, ik duim voor je dat het meevalt. Sterktequote:
Oh da's fijn Burd! Moving forward
Hier lijkt het op gang te komen; bloedverlies.
.SPOILERHet kindje is net 'geboren'. Het viel mee eigenlijk.. Nu nog krampen, maar nog wel proberen te slapen.