Zwanger... en dan gaat het mis #22

Lieve TAP, ik hoop dat ondanks het altijd blijvende verdriet je een fijne dag hebt gehad vandaag!

TAP, hoe was je dag? Nog een beetje bij stil gestaan? Weten je andere kinderen ervan eigenlijk?

Burd, sterkte, wel gewaagd dat je naar de sauna durft is dat niet te verschuiven en te vervangen voor een bierdrinkfestijn ofzo?

Dank jullie wel
Redelijke dag gehad, gewoon een saaie dag op werk, liedjes geluisterd waar ik niet van hoef te huilen ofzo gewoon vrolijke muziek van Gorki
Wel heel de dag in gedachten ermee bezig geweest.

M'n kinderen weten er niet van, maar ze zijn nog zo jong. Misschien als de oudste iets ouder is dat we het dan wel vertellen.

Burdie, zou je dat nou wel doen dan?

TAP.

Burd jonguh, ik had dit niet meegekregen dus nog even een dikke spuit elf

Vanmorgen in het ziekenhuis geweest, alles zag er nog hetzelfde uit. Ik heb pillen meegekregen, maar weet nog niet of ik ze wil gaan gebruiken. Heb ook een afspraak gemaakt voor een curettage, dan is er iig een einddatum aan het wachten.

Het lijkt mij inderdaad prettig dat je nu niet het idee hebt dat je maar moet afwachten. Burdie. Je kunt nu zelf bepalen of en wanneer je die pillen neemt, en anders is er die afspraak. Hopelijk valt het, wat je ook doet, mee. Sterkte!

Ja, van wachten word ik ook niet blij. Het vruchtje is max 5-6 weken oud, dus er gebeurt eigenlijk al drie weken niks. Nu heb ik voor mijn gevoel weer een beetje regie terug.

Oh Burdie, ik lees het nu pas. Wat verdrietig sterkte zeg. Hopelijk komt het snel vanzelf.

TAP, ik had er even helemaal overheen gelezen sorry (geen desinteresse hoor, gewoon een iPhone ) maar dat klinkt als een fijne dag Knap dat je daar zo bewust bij stil kan staan zonder dat het verdriet de overhand neemt. Daar hoop ik ooit ook te komen.

Lingue, hoe is het met jou?

Geeft niet hoor L-E, ik ben niet the center of the universe ofzo


Burd, ik heb de pillen niet als heel naar ervaren. Ja, het blijft naar dat je die uurtjes wacht op dat het komt en ja, dat komt met een golf bloed, maar over het algemeen ben je er daarna ook van af. Maar, eerlijk is eerlijk, met curretage weet je vrijwel zeker dat alles weg is.

Ik weet het, heb ze 3x eerder gebruikt .

Ik zat me net te bedenken, of je die bij de eerdere keren ook al had gebruikt of niet sorry, bedoelde het goed!

Ja, toen verloor ik heel veel bloed maar geen vruchtzakje. Ik vraag me af of ik het de moeite waard vind te proberen of het nu wel lukt.

Oh jemig, da's ook vervelend zeg
Dan zit je maar te wachten en het is al verdrietig genoeg, en dan die lichamelijke ongemakken er ook bij.
Succes met beslissen

Ik heb nog wat online gezocht, maar lees veel verhalen over mensen die na die pillen alsnog een curettage moesten (ikzelf de eerste keer ook). En ik denk eigenlijk dat ik de pillen maar gewoon laat liggen. Het voelt wel een beetje alsof ik mijn lichaam dan niet de kans geef het zelf te doen... maar wil er gewoon klaar mee zijn.

Burd mijn gynaecoloog vertelde me dat de pillen in 70% van de gevallen afdoende zijn en dat je vaak alleen de ergste drama's op internet terugvindt, en dat internet daarom niet de beste raadgever is. Maar hoe dan ook, doe wat voor jou het beste voelt! Zeker gezien je ervaringen!

Mja, percentages... Kans op een goede zwangerschap was ook 90%. Een kwartje kan kennelijk ook de andere kant op vallen.

Boh. Ik voel me het ene moment zo leeg, eenzaam en moe. En dan weer heel normaal, alsof er niks aan de hand is.

Ja tuurlijk, percentages zeggen niet alles, dat weet ik. Je weet het nooit zeker en daarom kun je je keuze ook het beste baseren op wat voor jóu goed voelt.
Ik vond zelf het idee van een curretage juist vreselijk, daarom maakte ik een andere keuze, maar ik viel wel in die 70% en jij niet. En het is heel logisch dat dat enorm mee speelt.

Nogmaals een dikke , ik vind het ontzettend kut dat je hier nog een keer doorheen moet

quote:

Op donderdag 12 november 2015 21:09 schreef L-E het volgende:
TAP, ik had er even helemaal overheen gelezen sorry (geen desinteresse hoor, gewoon een iPhone ) maar dat klinkt als een fijne dag Knap dat je daar zo bewust bij stil kan staan zonder dat het verdriet de overhand neemt. Daar hoop ik ooit ook te komen.

Lingue, hoe is het met jou?

Lief dat je het vraagt. Veelal gaat het gewoon ok/goed. Ik doe mijn ding, ik doe leuke en fijne dingen en kan ook zonder schaamte genieten. Daar heb ik nog best een tijdje moeite mee gehad als ik ergens van genoot.
Ik blijf de vraag over of ik kinderen heb lastig vinden. Ik neem het mijzelf enerzijds kwalijk als ik nee zeg, maar met ja krijg je veel andere vragen waar ik vaak geen zin in heb.
Verder tja.. ik had gehoopt dat ik mn portie 'ellende' wel gehad had maar helaas nog niet. Mijn vader is dezelfde strijd als de moeder van SQ aan het aangaan. Daarmee word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat het leven kwetsbaar is, dat het onderwerp de dood weer wat meer door mijn hoofd speelt, dat ik mn dochtertje mis, dat mocht ik ooit nog kinderen krijgen mijn vader ze nooit zal leren kennen terwijl er eigenlijk al een jaar lang een lief klein meisje hier het leven moest komen verrijken met haar aanwezigheid.
Veelal gaat het gewoon ok/goed, maar soms zou ik wel weer eens even in mijn coconnetje willen zitten om weer de juiste balans te kunnen vinden.

Hoe gaat het met jou? Ik lees je mooie blogs en dat raakt me altijd, maar vind het tegelijkertijd lastig om er op te reageren. Een dikke

Lingue ik heb aan jullie gedacht vandaag..

(Ik dacht in ieder geval dat de 15e de dag was)

Burdie, hoe gaat het met je?

quote:

Op zaterdag 14 november 2015 12:18 schreef Lingue het volgende:

[..]

Lief dat je het vraagt. Veelal gaat het gewoon ok/goed. Ik doe mijn ding, ik doe leuke en fijne dingen en kan ook zonder schaamte genieten. Daar heb ik nog best een tijdje moeite mee gehad als ik ergens van genoot.
Ik blijf de vraag over of ik kinderen heb lastig vinden. Ik neem het mijzelf enerzijds kwalijk als ik nee zeg, maar met ja krijg je veel andere vragen waar ik vaak geen zin in heb.
Verder tja.. ik had gehoopt dat ik mn portie 'ellende' wel gehad had maar helaas nog niet. Mijn vader is dezelfde strijd als de moeder van SQ aan het aangaan. Daarmee word ik ook wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat het leven kwetsbaar is, dat het onderwerp de dood weer wat meer door mijn hoofd speelt, dat ik mn dochtertje mis, dat mocht ik ooit nog kinderen krijgen mijn vader ze nooit zal leren kennen terwijl er eigenlijk al een jaar lang een lief klein meisje hier het leven moest komen verrijken met haar aanwezigheid.
Veelal gaat het gewoon ok/goed, maar soms zou ik wel weer eens even in mijn coconnetje willen zitten om weer de juiste balans te kunnen vinden.

Hoe gaat het met jou? Ik lees je mooie blogs en dat raakt me altijd, maar vind het tegelijkertijd lastig om er op te reageren. Een dikke

Wat verdrietig dat je vader dat moet doorstaan En fijn om te lezen dat het, over het algemeen genomen toch redelijk tot goed gaat. Ik vermoed dat het gemis en de scherpe randjes nooit zullen verdwijnen, respect voor hoe kranig je je er doorheen slaat.

Ik weet niet hoe het met mij gaat. We hebben het zwaar, dat is duidelijk. Zo'n dode baby blijkt veel meer dan 'slechts' een dode baby. Het zet alles wat er is en was op losse schroeven, alle relaties en dromen en plannen, alsof de fundering van alles kapot is geslagen en we uit alle macht proberen alles overeind te houden, al weten we niet hoe. We zijn zo verdrietig, we missen haar zo verschrikkelijk veel. Alles om ons heen lijkt pijn te doen. Elke zwangerschap, elke baby, elk blond meisje, elke gebeurtenis die in de toekomst ligt wijst ons met onze neus op de keiharde feiten: ze is niet hier, en ze zal hier nooit zijn. De dood is zo eindig, en ik vind het zo gemeen dat dit juist ons is overkomen. Dat er hierna nooit meer een kindje komt maakt het nog pijnlijker, dit was het dus gewoon, een keus daarin is ons ontnomen en ook dat breekt mijn hart.

Na zo'n deprimerend verhaal als hierboven heb ik de neiging om af te sluiten met: Het komt wel goed, bladiebla, maar ik heb daar eigenlijk geen zin (meer) in. Ons verdriet blijft, tot de dag dat we zelf dood gaan, en dat is heel, heel erg naar. Daar kunnen geen mooie woorden tegenop.

L-E, soms hoef je geen mooie woorden te zeggen op het eind om het wat beter af te sluiten. Dit verdriet is zo allesoverheersend en aangeven dat het op dit moment zo verschrikkelijk is mag altijd.

lieve L-E wat hartverscheurend om te lezen dat jullie zoveel pijn en verdriet hebben een hele dikke knuffel voor jullie