R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo fok,
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Gelukkig had ik nieuwe vrienden gemaakt die echt bij me pasten.
Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt! Maar deze mensen halen mij echt weer even uit mijn zelfverzekerde modus. Mensen die opscheppen over seks, hun reizen, hun algemene kennis, enzovoort. Ik ben er gewoon nog niet. Ik wil niet terug, ik wil vooruit! Binnenkort gaan we vier dagen weg en iedereen gaat mee. Ik wil dit echt niet... Niet met deze mensen. Daarnaast zijn er vast nog vele reünietjes in dit en volgend jaar. Wat kan ik het beste doen?
Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Gelukkig had ik nieuwe vrienden gemaakt die echt bij me pasten.Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt!
Maar deze mensen halen mij echt weer even uit mijn zelfverzekerde modus. Mensen die opscheppen over seks, hun reizen, hun algemene kennis, enzovoort. Ik ben er gewoon nog niet. Ik wil niet terug, ik wil vooruit! Binnenkort gaan we vier dagen weg en iedereen gaat mee. Ik wil dit echt niet... Niet met deze mensen. Daarnaast zijn er vast nog vele reünietjes in dit en volgend jaar. Wat kan ik het beste doen?Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Waarom zou je in een commissie willen gaan als die vorige je al niet optimaal bevallen is? Is het niet gewoon het beste om maar met je studie aan te kloten en te kijken waar je mensen tegenkomt? Ik denk dat je spontaner mensen met gelijke interesses tegenkomt als je gewoon door het leven wandelt dan als je geforceerd een jaar of langer met een vaste groep van 12 mensen optrekt. Mensen kan je overal tegenkomen, hoewel ik in mijn geval wel merk dat het makkelijk gaat als het mensen van je studie, middelbare school, vrienden van vrienden, of huisgenoten zijn.
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Je bent niet de enige. Ervaar je ook belemmeringen door je asperger?quote:Op woensdag 2 september 2015 01:29 schreef DoctorandusA het volgende:
Hallo fok,
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt!
Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Dat van de boeren is bijzaak, dus ik beantwoord dat eerst eventjes.quote:
Waarom zou je in een commissie willen gaan als die vorige je al niet optimaal bevallen is? Is het niet gewoon het beste om maar met je studie aan te kloten en te kijken waar je mensen tegenkomt? Ik denk dat je spontaner mensen met gelijke interesses tegenkomt als je gewoon door het leven wandelt dan als je geforceerd een jaar of langer met een vaste groep van 12 mensen optrekt. Mensen kan je overal tegenkomen, hoewel ik in mijn geval wel merk dat het makkelijk gaat als het mensen van je studie, middelbare school, vrienden van vrienden, of huisgenoten zijn.
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Ik was de rare stille. Zij dachten dat ik hen niet mocht. Ze begrepen me niet en tja, ik begreep mezelf ook niet. Een enkeling heeft me uit frustratie een keer hardhandig aangepakt. Daarna heb ik het komen naar die groep sterk geminderd.Over de commissie: de commissie die ik op het oog heeft is verbonden met de opleiding zelf, niet met de studievereniging. Ik verwacht dat deze studenten iets minder "het leven is superduper mooi jongens
" zullen zijn. Oftewel, ik verwacht meer aansluiting te vinden. Daarnaast staat deze commissie goed op het cv. De hobby die ik heb is ook sociaal, dus ik heb goede hoop ook daar wat mensen te ontmoeten. Ook heb ik het argument dat ik eenzaamheid niet kan handelen. Ik wil mensen om me heen. Ook daarom wil ik bij nog een commissie. Als laatste kan ik zeggen dat ik niet meer hetzelfde was als toen ik bij de eerste commissie ging.Poeh. Ehm. Ja, vrijwel heel de openingspost misschien? Ik denk graag over Asperger als iets waar je overheen kan komen. Oftewel: druk de negatieve kanten opzij en laat de positieve kanten eruit komen. Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).quote:
[..]
Je bent niet de enige. Ervaar je ook belemmeringen door je asperger?
Dus tja, elk jaar heb ik minder belemmeringen!
Je openingspost klinkt meer als een succesverhaal, onzekere jongen die na transformatie een sociale zelfverzekerde man is geworden. Toch speur ik nog wat onzekerheid, en ja iedereen wordt weleens genegeerd, of verkeerd begrepen. Wat is eigenlijk je probleem? Als je deze mensen kut vind, dan ga je toch niet mee. Simpel is dat.quote:
[..]
Dat van de boeren is bijzaak, dus ik beantwoord dat eerst eventjes.
Over de commissie: de commissie die ik op het oog heeft is verbonden met de opleiding zelf, niet met de studievereniging. Ik verwacht dat deze studenten iets minder "het leven is superduper mooi jongens
[..]
Poeh. Ehm. Ja, zowel heel de openingspost misschien? Ik denk graag over Asperger als iets waar je overheen kan komen. Oftewel: druk de negatieve kanten opzij en laat de positieve kanten eruit komen. Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).
Dus tja, elk jaar heb ik minder belemmeringen!
Ik heb ook vaak geen binding met de groep, ik begrijp niet waarom je perse contact met ze wil.
Als ik geen klik voel, red ik me wel alleen!
Als ik geen klik voel, red ik me wel alleen!
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Vooral dit:quote:
[..]
Je openingspost klinkt meer als een succesverhaal, onzekere jongen die na transformatie een sociale zelfverzekerde man is geworden. Toch speur ik nog wat onzekerheid, en ja iedereen wordt weleens genegeerd, of verkeerd begrepen. Wat is eigenlijk je probleem? Als je deze mensen kut vind, dan ga je toch niet mee. Simpel is dat.
"Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)"
Asperger is toch een vorm van autisme? Dat van het iq klopt ja.quote:
Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).
Ik zou hier op verder gaan. Zelf merk ik ook wel dat de contacten die ik in 1e instantie opdoe de contacten zijn die mij het langst bijblijven, en dat is niet omdat ik uiteindelijk bij deze mensen uitkom, maar omdat ik vanaf het begin af al aan de moeite neem om deze mensen te leren kennen en zodoende na een tijdje deze mensen als vrienden zie.quote:Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Dit doet mij erg denken aan een maat van mij waar ik vroeger mee in de klas zat. Hij is denk ik nu 23. Heeft wel vrienden, maar is duidelijk anders. Nog maar een keer een meisje gezoend en voor hem is het al zijn halve leven een missie om een vrouw te versieren.. Erg jammer voor die jongen. Hij zit nu ook op de uni ja en ook Asperger. Aan het begin van het verhaal leek het alsof het over hem ging op de leeftijd na dan. 
Ik heb nog nooit iemand over mijn Asperger verteld (behalve mijn moeder). Voorwal vanwege de negatieve beelden over autisme die veel mensen lijken te hebben. Het woord "autist" word zo vaak in negatieve zin gebruikt. Ik kan er niet mee zitten, maar het weerhoudt me wel om het aan iemand te vertellen.quote:
Dit doet mij erg denken aan een maat van mij waar ik vroeger mee in de klas zat. Hij is denk ik nu 23. Heeft wel vrienden, maar is duidelijk anders. Nog maar een keer een meisje gezoend en voor hem is het al zijn halve leven een missie om een vrouw te versieren.. Erg jammer voor die jongen. Hij zit nu ook op de uni ja en ook Asperger. Aan het begin van het verhaal leek het alsof het over hem ging op de leeftijd na dan.
Niet zo gek, asperger hebben is toch wel een beetje wereldvreemd.
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
Wat ik lees aan je verhaal is het behoorlijk erg aanwezig. Snap niet dat je nooit eerder gediagnosticeerd bent. Je hebt misschien ondersteuning nodig hoor. Heb je daar al over nagedacht?quote:
[..]
Ik heb nog nooit iemand over mijn Asperger verteld (behalve mijn moeder). Voorwal vanwege de negatieve beelden over autisme die veel mensen lijken te hebben. Het woord "autist" word zo vaak in negatieve zin gebruikt. Ik kan er niet mee zitten, maar het weerhoudt me wel om het aan iemand te vertellen.
Iedereen moet zelf weten wanneer hij zijn omgeving over Asperger vertelt, maar het is niks om je voor te schamen.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
quote:
Niet zo gek, asperger hebben is toch wel een beetje wereldvreemd.
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
TS, een vraag, waarom vertel je niet over je asperger? Waarom zeg je trekjes van ADD? Waarom lieg je daarover?
Ik denk dat veel mensen begrip zullen hebben voor jouw asperger op je universiteit hoor.
Ik denk dat veel mensen begrip zullen hebben voor jouw asperger op je universiteit hoor.
Ach ja als je saai bent en alles naar je hand wil werken krijg je nou eenmaal dat.
Fylax is op televisie geweest
Als het je functioneren belemmert en het zou helpen om alle neuzen dezelfde kant uit te krijgen, dan is het misschien wel zo verstandig om uit te leggen ja. Probeer het concreet en praktisch te houden, zodat men niet hoeft te gissen over "ik heb bepaalde trekjes" of denkt dat het een statische mededeling is om "nu eenmaal zo te kunnen zijn". Geef aan dat je graag feedback krijgt als dingen anders zouden kunnen of iets dergelijks, dat houdt de lijnen wellicht wat meer open enzo..quote:
Iedereen moet zelf weten wanneer hij zijn omgeving over Asperger vertelt, maar het is niks om je voor te schamen.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
Heb je overigens weleens met je psychweleens gesproken over een SoVa-training?
Je zou misschien kunnen denken aan een sport. Je krijgt er een gespierder lichaam aan en misschien wordt je zo zelfverzekerder. Of aan een kaart- of schaakclub. Je zou jezelf ook kunnen opgeven voor sociaalvrijwilligerswerk of zo. Verder heb ik op de middelbare school ook een SoVa-training gehad, maar had ik zelf helemaal niks aan. Ik kwam er alleen achter dat mijn probleem misschien groter was dan dat ik dacht en als ik wilde dat er wat veranderde ik actie moest ondernemen.
Oké, wacht even.
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
'Ego te absolvo peccatis tuis in nomine patris et filii et spiritus sancti.'
een tip van mij, is ga eens aan de tinder!
2 jaar geleden was ik ook vrij onzelfverzekerd, durfde geen vrouwen aan te spreken en wist ook helemaal niet precies wat ik moest zeggen.
en toen ging ik aan de tinder. dit zag ik als 1 grote leerfase voor mezelf. in het begin erg strubbelige en stroeve gesprekken als ik uberhaupt een keer een match had, na een tijdje leer je wat andere graag willen zien en horen, en daar wordt je een stuk zelfverzekerder van. de eerste tinderdates waren voor mij ook extreem spannend, en verliepen nogal... stroef. naarmate ik redelijk veel dates heb gehad werd ik steeds zelfverzekerder, en hier werd ik ook een stuk socialer door! ik durfde ineens iedereen aan te spreken en kon met alles in iedereen lol maken, zowel met uitgaan als bijvoorbeeld tijdens het winkelen met de cassieres.
natuurlijk is dit niet de manier om een vriendin te krijgen, maar het helpt je zeker om sociaal een sterker persoon te worden
2 jaar geleden was ik ook vrij onzelfverzekerd, durfde geen vrouwen aan te spreken en wist ook helemaal niet precies wat ik moest zeggen.
en toen ging ik aan de tinder. dit zag ik als 1 grote leerfase voor mezelf. in het begin erg strubbelige en stroeve gesprekken als ik uberhaupt een keer een match had, na een tijdje leer je wat andere graag willen zien en horen, en daar wordt je een stuk zelfverzekerder van. de eerste tinderdates waren voor mij ook extreem spannend, en verliepen nogal... stroef. naarmate ik redelijk veel dates heb gehad werd ik steeds zelfverzekerder, en hier werd ik ook een stuk socialer door! ik durfde ineens iedereen aan te spreken en kon met alles in iedereen lol maken, zowel met uitgaan als bijvoorbeeld tijdens het winkelen met de cassieres.
natuurlijk is dit niet de manier om een vriendin te krijgen, maar het helpt je zeker om sociaal een sterker persoon te worden
Kunnen mensen aub niet de op quoten, zeker niet als hij zo lang is? Kan me hier gedeeltelijk ook wel in vinden TS, zal straks een uitgebreidere reactie typen.
Shake with your right hand but hold a rock in the left.
Een goede vriend van mij heeft Asperger maar hij is redelijk sociaal (anders was ik niet bevriend met m natuurlijk). Wat ik van hem weet is dat hij door er open en eerlijk over te zijn, en mensen uit te nodigen hem feedback te geven heel veel vaardigheid heeft geleerd.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Je verhaal is op een paar essentiële punten herkenbaar voor mij, TS. Ben ook een INFP, niet altijd even sociaal (geweest) en depressief geweest. Wat ik je kan meegeven, is dat je moet inzien dat niet iedereen bij je past. Ik heb ook allerlei dingen gedaan naast m'n studie en bij veel van die dingen had ik gewoon een hekel aan mijn collega's. Het remde mijn zelfvertrouwen juist, omdat ik niet met ze kon opschieten. Maar ik zag later pas in dat die mensen niet bij me pasten. Mijn beste vrienden zijn heel natuurlijk naar me gegroeid, met wederzijdse interesse als basis. Je hebt vast wel een paar mensen waar je goed mee kan opschieten. Investeer in die paar vriendschappen, daar heb je uiteindelijk meer aan dan te willen aansluiten bij een grote groep. En grote kans dat die paar mensen zelf ook vrienden hebben waar jij mee kan opschieten, want ze gaan niet voor niets met iemand om waar jij je op je gemak bij voelt. Tot slot moet je met een spreekwoordelijke middelvingerattitude lopen als je te maken hebt met mensen die niets van je moeten. Geen interesse in mij? Ok, pech voor jou dan. Soms kan een beetje arrogantie je helpen wat teleurstellingen te voorkomen. Blijf jezelf voorop zetten, ook al heb je het beste met anderen voor.
Succes!
Succes!
TS, mensen die kloterig met je omgaan, alhoewel jij het beste met ze voor hebt, zijn eigenlijk klootzakken. Dus je moet het niet te persoonlijk nemen, want dat soort mensen moeten op mensen neerkijken om zichzelf goed over zichzelf te voelen.
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Omdat ik wil groeien. Ik heb ook vrienden die meer zijn zoals mij hoor. Maar ik mis het sociale, het uitbundige, het uitgaan. Ik vind dat erg leuk, daarom ga ik om met De Sociale Student.quote:
Oké, wacht even.
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
Nouja, ik ben vooral bang dat ze me dan juist (nog meer) gaan negeren omdat ik Asperger heb, snap je?quote:
[..]
Als het je functioneren belemmert en het zou helpen om alle neuzen dezelfde kant uit te krijgen, dan is het misschien wel zo verstandig om uit te leggen ja. Probeer het concreet en praktisch te houden, zodat men niet hoeft te gissen over "ik heb bepaalde trekjes" of denkt dat het een statische mededeling is om "nu eenmaal zo te kunnen zijn". Geef aan dat je graag feedback krijgt als dingen anders zouden kunnen of iets dergelijks, dat houdt de lijnen wellicht wat meer open enzo..
Heb je overigens weleens met je psychweleens gesproken over een SoVa-training?
Een SoVa training heb ik deze zomer gevolgd. Het ging mij een stuk beter af dan de meeste mensen daar, maar ik heb wat goede tips gekregen.
Ik ben erg bang dat als ik het vertel, ik geen vrienden kan maken, want wie wil er nu vrienden zijn met een autist? (jij en anderen, ongetwijfeld. Maar ik heb in de gemiddelde student niet zoveel vertrouwen ben ik bang) Daarom kies ik voor de moeilijke weg en probeer ik er in het geheel mee af te rekenen door sociale vaardigheden bij te leren en dus steeds minder "anders" te zijn. Als ik nu nieuwe mensen ontmoet loopt het allemaal een stuk beter dan vroeger.quote:
Een goede vriend van mij heeft Asperger maar hij is redelijk sociaal (anders was ik niet bevriend met m natuurlijk). Wat ik van hem weet is dat hij door er open en eerlijk over te zijn, en mensen uit te nodigen hem feedback te geven heel veel vaardigheid heeft geleerd.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Ik heb het één iemand wel onder vertrouwen verteld. Ik zal hem binnenkort eens om feedback vragen
.Verder ben ik nu best zelfverzekerd. Sommige mensen kunnen mij er helaas wel even uithalen. Zoals het gespreksrondje over seks waarbij ze mij maar gewoon overslaan.
Zo gek is het dan niet dat je dan weer eventjes onzeker bent.
Voor mij is dit geen enkele reden het niet te zeggen, al zou ik het alleen zeggen als daar een (goede) reden voor is.quote:
[..]
Ik heb nog nooit iemand over mijn Asperger verteld (behalve mijn moeder). Voorwal vanwege de negatieve beelden over autisme die veel mensen lijken te hebben. Het woord "autist" word zo vaak in negatieve zin gebruikt. Ik kan er niet mee zitten, maar het weerhoudt me wel om het aan iemand te vertellen.
Het gewoon zeggen "zomaar", doe ik eigenlijk niet (vrijwel nooit eigenlijk).
En bedenk je dit: Vaak hebben mensen die je net kent, een masker op waardoor het lastig is te zien wat hun ware intenties zijn en wat hun ware aard is.
Op t moment dat je aan bepaalde mensen laat zien dat je ergens zwak bent (autisme wordt door de meesten gezien als een soort van zwakte, dat is op t moment nou eenmaal zo) en merkt dat diegene die je het vertelt, daar misbruik van maken of proberen te maken, heb je gelijk die mensen hun masker af laten zetten en ken je hun ware aard sneller...kan je ze dus ook sneller aan de kant zetten en dus eerder je kostbare tijd investeren in mensen die wsl meer de moeite waard zijn.
Ik gebruik deze techniek geregeld (soms zelfs per ongeluk wanneer het me opvalt dat iemand tracht een zwakheid van mij uit te buiten zonder dat ik bewust die zwakheid had getoond of zelfs ook maar ervan bewust was dat ik een zwakheid liet zien. Das uiteindelijk ook niet relevant, relevant is dat ik zo efficient mogelijk de rotte appels kan wegfilteren), het werkt voor mij best wel goed, al weet ik dat andere methodes wellicht op de lange termijn beter kunnen werken
Je hebt wel gelijk. Ook ik vertel het echt alleen als het écht nodig is. Met mensen waarmee ik al bevriend ben kan ik al prima opschieten. Dan voegt het niets toe als ik ze vertel over mijn Asperger. Hoe merk je dat mensen er misbruik van maken? Degene aan wie ik het vertelde dat ik Asperger had is iemand die me volgens mij wel prima behandeld nu.quote:
[..]
Voor mij is dit geen enkele reden het niet te zeggen, al zou ik het alleen zeggen als daar een (goede) reden voor is.
Het gewoon zeggen "zomaar", doe ik eigenlijk niet (vrijwel nooit eigenlijk).
En bedenk je dit: Vaak hebben mensen die je net kent, een masker op waardoor het lastig is te zien wat hun ware intenties zijn en wat hun ware aard is.
Op t moment dat je aan bepaalde mensen laat zien dat je ergens zwak bent (autisme wordt door de meesten gezien als een soort van zwakte, dat is op t moment nou eenmaal zo) en merkt dat diegene die je het vertelt, daar misbruik van maken of proberen te maken, heb je gelijk die mensen hun masker af laten zetten en ken je hun ware aard sneller...kan je ze dus ook sneller aan de kant zetten en dus eerder je kostbare tijd investeren in mensen die wsl meer de moeite waard zijn.
Ik gebruik deze techniek geregeld (soms zelfs per ongeluk wanneer het me opvalt dat iemand tracht een zwakheid van mij uit te buiten zonder dat ik bewust die zwakheid had getoond of zelfs ook maar ervan bewust was dat ik een zwakheid liet zien. Das uiteindelijk ook niet relevant, relevant is dat ik zo efficient mogelijk de rotte appels kan wegfilteren), het werkt voor mij best wel goed, al weet ik dat andere methodes wellicht op de lange termijn beter kunnen werken
En verder denk ik echt dat Asperger iets is wat je (op zijn minst grotendeels) kan overwinnen, waardoor je het nooit meer aan iemand zal hoeven zeggen.
Sta jij er ook zo tegenover?
Je bent meer dan een autist toch? Als je zorg draagt om dat ook zo uit te dragen, als een teamlid voor een teamresultaat en verder als persoon, dan kunnen mensen een breder beeld van je krijgen. Misschien kun je zelfs eens bij een bijeenkomst voorstellen om sterke en verbeterpunten te noemen? Wellicht niet verkeerd met het oog op taakverdeling enzo..quote:
[..]
Ik ben erg bang dat als ik het vertel, ik geen vrienden kan maken, want wie wil er nu vrienden zijn met een autist? (jij en anderen, ongetwijfeld. Maar ik heb in de gemiddelde student niet zoveel vertrouwen ben ik bang) Daarom kies ik voor de moeilijke weg en probeer ik er in het geheel mee af te rekenen door sociale vaardigheden bij te leren en dus steeds minder "anders" te zijn. Als ik nu nieuwe mensen ontmoet loopt het allemaal een stuk beter dan vroeger.
Het lijkt me een vrij hoge lat om er geheel mee af te kunnen rekenen en als het echt om afrekenen ging dan zou het niet alleen bij nieuwe mensen beter moeten gaan..
Een veel gebruikte methode is bijvoorbeeld tijdens een discussie beweren dat (wanneer de discussie niet zo loopt voor mijn discussiepartners als ze gehoopt hadden) mijn argumentatie foutief is puur en alleen maar omdat ik autistisch ben en DUS dingen verkeerd begrijp (sommigen hebben zelfs nog het lef er achteraan te gooien dat ik het ook nooit zal begrijpen...oftewel dat ik altijd ongelijk zou hebben in een discussie met hun...serieus wat voor klapmogool trapt daar nou in?quote:
[..]
Je hebt wel gelijk. Ook ik vertel het echt alleen als het écht nodig is. Met mensen waarmee ik al bevriend ben kan ik al prima opschieten. Dan voegt het niets toe als ik ze vertel over mijn Asperger. Hoe merk je dat mensen er misbruik van maken? Degene aan wie ik het vertelde dat ik Asperger had is iemand die me volgens mij wel prima behandeld nu.
)Overwinnen? Je kunt jezelf niet overwinnen, hooguit kun je je tekortkomingen "overwinnen"...misschien meer bottlenecks zoals bepaalde uit de hand gelopen angsten ofzo.quote:En verder denk ik echt dat Asperger iets is wat je (op zijn minst grotendeels) kan overwinnen, waardoor je het nooit meer aan iemand zal hoeven zeggen.
Ding is dat je het met jezelf moet doen, je moet roeien met de riemen die je hebt, er het beste van zien te maken en je leven zo inrichten zodat die het beste aansluit op je eigen behoeftes
Ik denk dat het, hoeveel je ook leert op sociaal vlak, altijd merkbaar zal blijven, mensen zullen altijd blijven voelen dat het sociale je niet natuurlijk komt. Het zal hem bij jou denk ik meer in de finetuning zitten dan dat je totaal oblivious bent voor elk signaal.quote:
Ik ben erg bang dat als ik het vertel, ik geen vrienden kan maken, want wie wil er nu vrienden zijn met een autist? (jij en anderen, ongetwijfeld. Maar ik heb in de gemiddelde student niet zoveel vertrouwen ben ik bang) Daarom kies ik voor de moeilijke weg en probeer ik er in het geheel mee af te rekenen door sociale vaardigheden bij te leren en dus steeds minder "anders" te zijn. Als ik nu nieuwe mensen ontmoet loopt het allemaal een stuk beter dan vroeger.
Ik heb het één iemand wel onder vertrouwen verteld. Ik zal hem binnenkort eens om feedback vragen
Verder ben ik nu best zelfverzekerd. Sommige mensen kunnen mij er helaas wel even uithalen. Zoals het gespreksrondje over seks waarbij ze mij maar gewoon overslaan.
Met het aan mensen laten weten betekent niet dat je het op je voorhoofd moet schrijven, of jezelf steeds moet voorstellen met 'hoi ik ben DoctorandusA en ik ben autist'.
Maar het is wel iets om even aan te geven als je met mensen gaat samenwerken, of er regelmatig mee omgaat. Hoeft ook geen big deal te zijn, je kunt iets benoemen waar je moeite mee hebt op het moment dat het gebeurt. Als mensen geďnteresseerd in je zijn zullen ze zelf wel doorvragen hoe dat komt, en dan kun je vertellen dat je asperger hebt, en daar eventueel wat uitleg over geven. De mensen die daar vervelend op reageren zullen denk ik even vervelend op je reageren als je niks zegt, hen zal het gewoon niks interesseren.
Sociaal willen zijn is niet tegenstrijdig met autistisch zijn btw. Vind zelf sociaal doen ook leuk, alleen word ik er wel stukken sneller moe van. Ander ding is dat ik niet dol ben op grote groepen. Het trekt me gewoon niet zo, het kost me meer energie dan dat het leukigheid oplevert. Je moet ook een beetje leren ontdekken wat je leuk vindt, hoe leuk je dat vindt, wat het je oplevert en wat het je kost.quote:
[..]
Omdat ik wil groeien. Ik heb ook vrienden die meer zijn zoals mij hoor. Maar ik mis het sociale, het uitbundige, het uitgaan. Ik vind dat erg leuk, daarom ga ik om met De Sociale Student.
De keus die je maakt, is verder volledig aan jou, maar autisme is (sociaal gezien zeker) absoluut wel een beperking...al is het alleen maar vanwege het vermoeiende aspect ervan
Ding is ook dat het autisme niet de kern is van vrienden maken, maar het vrienden maken zelf dat is. Voor mij is een vriend met wie je veel overeenkomsten hebt op denkniveau en met wie je op een bepaalde manier op hetzelfde level zit.quote:[..]
Nouja, ik ben vooral bang dat ze me dan juist (nog meer) gaan negeren omdat ik Asperger heb, snap je?
Een SoVa training heb ik deze zomer gevolgd. Het ging mij een stuk beter af dan de meeste mensen daar, maar ik heb wat goede tips gekregen.
[..]
Ik ben erg bang dat als ik het vertel, ik geen vrienden kan maken, want wie wil er nu vrienden zijn met een autist? (jij en anderen, ongetwijfeld. Maar ik heb in de gemiddelde student niet zoveel vertrouwen ben ik bang) Daarom kies ik voor de moeilijke weg en probeer ik er in het geheel mee af te rekenen door sociale vaardigheden bij te leren en dus steeds minder "anders" te zijn. Als ik nu nieuwe mensen ontmoet loopt het allemaal een stuk beter dan vroeger.
Verschillen zijn verder prima, dan heb je gelijk ook wat aan elkaar, maar ergens moet het wel passen (ook op gebied van communicatie).
Mensen die om de 1 of andere reden een probleem maken van mijn autisme, kunnen wat mij betreft in de stront wegzakken (als het moet, flikker ik er ook nog een brandend luciferhoutje bij om de boel op te leuken en eventueel de sfeer wat op te warmen
).Er zijn verschillende niveau's van zelfverzekerdheid he? Als je dit zegt, maar gelijktijdig ook zegt dat je 1 van je belangrijkste aspecten van jezelf zoveel mogelijk geheim wilt houden, dan is er nog veel meer voor je mogelijkquote:Ik heb het één iemand wel onder vertrouwen verteld. Ik zal hem binnenkort eens om feedback vragen
Verder ben ik nu best zelfverzekerd. Sommige mensen kunnen mij er helaas wel even uithalen. Zoals het gespreksrondje over seks waarbij ze mij maar gewoon overslaan.
Dat is natuurlijk superlame, maar zouden die mensen ook niet met een andere bullshitredenatie aankomen als je geen autisme had?quote:
[..]
Een veel gebruikte methode is bijvoorbeeld tijdens een discussie beweren dat (wanneer de discussie niet zo loopt voor mijn discussiepartners als ze gehoopt hadden) mijn argumentatie foutief is puur en alleen maar omdat ik autistisch ben en DUS dingen verkeerd begrijp (sommigen hebben zelfs nog het lef er achteraan te gooien dat ik het ook nooit zal begrijpen...oftewel dat ik altijd ongelijk zou hebben in een discussie met hun...serieus wat voor klapmogool trapt daar nou in?
quote:
[..]
Ik denk dat het, hoeveel je ook leert op sociaal vlak, altijd merkbaar zal blijven, mensen zullen altijd blijven voelen dat het sociale je niet natuurlijk komt. Het zal hem bij jou denk ik meer in de finetuning zitten dan dat je totaal oblivious bent voor elk signaal.
Met het aan mensen laten weten betekent niet dat je het op je voorhoofd moet schrijven, of jezelf steeds moet voorstellen met 'hoi ik ben DoctorandusA en ik ben autist'.
dit dus!Iedereen heeft wel wat, zelf is dit 1 van mn meer invloedrijkere eigenschappen en het labeltje maakt op zich nauwelijks wat uit (zeker niet als er geen sprake is van enige relevantie ervan)
Ja, dat zouden zequote:
[..]
Dat is natuurlijk superlame, maar zouden die mensen ook niet met een andere bullshitredenatie aankomen als je geen autisme had?
Dit is voor deze mensen gewoon de snelste en makkelijkste weg, it's that simple
Ik meen me te herinneren dat jij het zelf ook als reden/excuus voor bepaald gedrag of bepaalde opmerkingen opgaf. Is wel een beetje scheef als je dan vervolgens klaagt dat een ander zoiets heeft van: zal ook wel door z'n autisme komen dan.quote:
[..]
Ja, dat zouden ze
Dit is voor deze mensen gewoon de snelste en makkelijkste weg, it's that simple
Je bent namelijk best wel een koppig iemand die oeverloos doorzeurt en niet echt openstaat voor andere meningen
Is verder niet beledigend bedoeld, maar je weet zelf ook wel dat je zo bent, toch?
Ik denk niet dat het niet-sociaal zijn je probleem is. Ik denk dat de mensen en je keuzes daarin je probleem isquote:
Als ze niet bij je passen; waarom zou je er nog zoveel energie in stoppen? Je kan er eventueel nog voor kiezen om ze als kennissen te houden, maar vriendschap zit er niet in.Ik zou zeker niet bij deze commissie blijven, en ja als je echt voor je cv opbouwen wilt gaan dan zou ik een andere commissie kiezen. Maar zet niet al je hoop daarop.
Wat een onzin weer.quote:
[..]
Ik meen me te herinneren dat jij het zelf ook als reden/excuus voor bepaald gedrag of bepaalde opmerkingen opgaf. Is wel een beetje scheef als je dan vervolgens klaagt dat een ander zoiets heeft van: zal ook wel door z'n autisme komen dan.
Je bent namelijk best wel een koppig iemand die oeverloos doorzeurt en niet echt openstaat voor andere meningen
Het heeft verder geen zin hier uitgebreid op in te gaan, aangezien mensen met dit soort meningen toch niet openstaan voor andere meningen en andere interpretaties, dus dat zal ik nu dan ook maar laten.
Ik zocht een quote om mijn post te ondersteunen. Is inmiddels alweer uren geleden, maar iemand zei dat jij een plaat voor je kop hebt en jij zei dat dat 'autisme' heet. Dan moet je niet raar opkijken als iemand in het vervolg je autisme ter sprake brengt i.p.v. gewoon te zeggen dat je een plaat voor je kop hebt.quote:Op woensdag 2 september 2015 19:19 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Wat een onzin weer.
Het heeft verder geen zin hier uitgebreid op in te gaan, aangezien mensen met dit soort meningen toch niet openstaan voor andere meningen en andere interpretaties, dus dat zal ik nu dan ook maar laten.
Heeft verder niks met een 'mening' of interpretatie te maken, dat is gewoon zo.
Als, dan moet dat wel erg ver terug zijn dat ik dat heb gezegd (kan me in elk geval niet herinneren dat zelf ooit gezegd te hebben, al sluit dat het natuurlijk ook niet uit maar de context is verder ook relevant en die wordt meestal expres weggelaten zodra dat niet goed uitkomt voor die persoon die jou dit verteld heeft omdat dat een negatiever beeld over mij geeft). Ik ga wel even zoeken danquote:
[..]
Ik zocht een quote om mijn post te ondersteunen. Is inmiddels alweer uren geleden, maar iemand zei dat jij een plaat voor je kop hebt en jij zei dat dat 'autisme' heet. Dan moet je niet raar opkijken als iemand in het vervolg je autisme ter sprake brengt i.p.v. gewoon te zeggen dat je een plaat voor je kop hebt.
Heeft verder niks met een 'mening' of interpretatie te maken, dat is gewoon zo.
edit: Het woord "plaat" heb ik sinds begin 2014 8x gebruikt (5x in muziek, spreekt voor zich welke context dat was).
Stond hiero: R&P / R&P Feedback - Waar de r in maand zit.quote:
[..]
Als, dan moet dat wel erg ver terug zijn dat ik dat heb gezegd (kan me in elk geval niet herinneren dat zelf ooit gezegd te hebben, al sluit dat het natuurlijk ook niet uit maar de context is verder ook relevant en die wordt meestal expres weggelaten zodra dat niet goed uitkomt voor die persoon die jou dit verteld heeft omdat dat een negatiever beeld over mij geeft). Ik ga wel even zoeken dan
is al wel heel lang terug ja, en ik heb verder niet gekeken of je dat vaker hebt gezegd
Maar dat soort dingen blijven 'hangen' bij mensen, dus dat zou een oorzaak kunnen zijn voor het probleem dat mensen onterecht dingen afschuiven op autisme. En op zich is een oude quote ook nog wel relevant, aangezien een groot aantal mensen hier toch al een behoorlijke tijd post en dit volgens mij ook geen nieuw probleem is.
Januari 2012.quote:
[..]
Stond hiero: R&P / R&P Feedback - Waar de r in maand zit.
is al wel heel lang terug ja, en ik heb verder niet gekeken of je dat vaker hebt gezegd
En op zich is een oude quote ook nog wel relevant, aangezien een groot aantal mensen hier toch al een behoorlijke tijd post en dit volgens mij ook geen nieuw probleem is.
1 enkele post
er werd gerefereerd naar iets wat ik niet gezien zou hebben en werd in deze context "plaat" genoemd. Ik speelde in op de context zoals die door de toen door mij gequote post geplaatst werd, dat maakt mijn opmerking van ruim 3 1/2 jaar en duizenden posts terug nog niet bindend en op zichzelf staand.
Weet je wanneer ik voor het laatst te horen heb gekregen dat mijn argumenten niet geldig waren "vanwege mijn autisme"?
Gisteren
Weet je dat tussen januari 2012 en september 2015 ditzelfde argument tegen mij veel vaker is opgevoerd?
En dan moet dit ene voorval jouw argument (waarbij je de context hebt weggelaten, zie bovenin deze post mn uitleg) dezelfde betekenis geven als de tientallen keren dat ikzelf tegen het tegendeel ben aangelopen?
serieus man...
Naja, ik pakte januari 2012 omdat zoeken op magnetronkoffie en autisme een beetje veel resultaten geeftquote:
[..]
Januari 2012.
1 enkele post
er werd gerefereerd naar iets wat ik niet gezien zou hebben en werd in deze context "plaat" genoemd. Ik speelde in in de context zoals die door de toen door mij gequote post geplaatst werd, dat maakt mijn opmerking van ruim 3 1/2 jaar en duizenden posts terug nog niet bindend en op zichzelf staand.
Weet je wanneer ik voor het laatst te horen heb gekregen dat mijn argumenten niet geldig waren "vanwege mijn autisme"?
Gisteren
Weet je dat tussen januari 2012 en september 2015 ditzelfde argument tegen mij veel vaker is opgevoerd?
En dan moet dit ene voorval jouw argument (waarbij je de context hebt weggelaten, zie bovenin deze post mn uitleg) dezelfde betekenis geven als de tientallen keren dat ikzelf tegen het tegendeel ben aangelopen?
serieus man...
Dat was geloof ik niet het voorval waarvan ik het me herinnerde, maar goed. Het gaat om het idee
En hugecool..waarom vind het het zooo belangrijk dat je hier in dit topic hier een punt van wilt maken terwijl dat wat ik heb aangegeven in dit topic wel gewoon klopt?
Kuch ...
Jullie kapen het topic nogal.
Jullie kapen het topic nogal.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik ben al wegquote:Op woensdag 2 september 2015 19:41 schreef Copycat het volgende:
Kuch ...
Jullie kapen het topic nogal.
Braaf.quote:
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik pik dit er eventjes uit (al het andere wat je hebt gezegd ben ik het mee eens, dus bedankt daarvoor!)quote:
Overwinnen? Je kunt jezelf niet overwinnen, hooguit kun je je tekortkomingen "overwinnen"...misschien meer bottlenecks zoals bepaalde uit de hand gelopen angsten ofzo.
Ding is dat je het met jezelf moet doen, je moet roeien met de riemen die je hebt, er het beste van zien te maken en je leven zo inrichten zodat die het beste aansluit op je eigen behoeftes
Ik denk niet dat je altijd maar moet roeien met de riemen die je hebt. Bij Asperger zijn sociale vaardigheden aan te leren. Dat zou dus betekenen dat je je riemen wel flinkt kunt upgraden. Het is hetzelfde als bij iedereen eigenlijk: werken aan je negatieve punten omdat daar de meeste winst is te boeken, terwijl je de sterke punten houdt/verder verbeterd.
Gedeeltelijk mee eens. Als je mensen al erg lang kent, en je hebt nooit een connectie met ze gehad, dan zul je dat ook niet snel krijgen als je veranderd bent.quote:
[..]
Je bent meer dan een autist toch? Als je zorg draagt om dat ook zo uit te dragen, als een teamlid voor een teamresultaat en verder als persoon, dan kunnen mensen een breder beeld van je krijgen. Misschien kun je zelfs eens bij een bijeenkomst voorstellen om sterke en verbeterpunten te noemen? Wellicht niet verkeerd met het oog op taakverdeling enzo..
Het lijkt me een vrij hoge lat om er geheel mee af te kunnen rekenen en als het echt om afrekenen ging dan zou het niet alleen bij nieuwe mensen beter moeten gaan..
Als je de mensen slechts maar een beetje kent, dan zul je het met hen wel beter kunnen vinden, en dat geldt voor mij wel.
Als ik zeg dat je moet roeien met de riemen die je hebt, wil dat niet zeggen dat je dus niets bij mag lerenquote:
[..]
Ik pik dit er eventjes uit (al het andere wat je hebt gezegd ben ik het mee eens, dus bedankt daarvoor!)
Ik denk niet dat je altijd maar moet roeien met de riemen die je hebt. Bij Asperger zijn sociale vaardigheden aan te leren. Dat zou dus betekenen dat je je riemen wel flinkt kunt upgraden. Het is hetzelfde als bij iedereen eigenlijk: werken aan je negatieve punten omdat daar de meeste winst is te boeken, terwijl je de sterke punten houdt/verder verbeterd.
Je vermogen om dingen te leren hoort toch ook bij jouw roeiboot?
Jep, oké dan staan we er wel ongeveer hetzelfde in denk ik.quote:
[..]
Als ik zeg dat je moet roeien met de riemen die je hebt, wil dat niet zeggen dat je dus niets bij mag leren
Je vermogen om dingen te leren hoort toch ook bij jouw roeiboot?
Ja, op momenten blijf je het merken met hem. En over een, twee, of vijf jaar? Misschien wel helemaal niet meer. Niet meer dan de irritante quirks aan de doorsnee mens in elk geval.quote:
Een goede vriend van mij heeft Asperger maar hij is redelijk sociaal (anders was ik niet bevriend met m natuurlijk). Wat ik van hem weet is dat hij door er open en eerlijk over te zijn, en mensen uit te nodigen hem feedback te geven heel veel vaardigheid heeft geleerd.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Ik streef er naar om mezelf constant te verbeteren.Ik wacht even af hoe het nu op de langere termijn gaat met nieuwe mensen. Als ik weer wordt genegeerd dan ga ik het waarschijnlijk wel aan ze uitleggen.
Ten slotte vind ik het prima dat het opvalt dat ik wat anders ben. Iedereen is anders, en als ik een beetje raar ben: nou prima toch? Zolang mensen zich er niet aan irriteren en gewoon normaal met me willen omgaan.
Ja, ik probeer dat soort dingen altijd ruim te zien (tot zover dat realistisch is natuurlijk), tis een beetje een kwestie van creatief omgaan met de mogelijkheden die je hebt.quote:
[..]
Jep, oké dan staan we er wel ongeveer hetzelfde in denk ik.
Autisme betekent niet het einde van de wereld, maar (zeker als je de diagnose pas later krijgt) vaak is het wel nodig jezelf soort van opnieuw uit te vinden
Ik zie het algehele sociale spel als het uitstralen van positieve energie of negatieve energie. Bij positieve energie gaat het voor de wind/ben je populair en negatieve energie houd je mensen op afstand.quote:
[..]
Jep, oké dan staan we er wel ongeveer hetzelfde in denk ik.
[..]
Ja, op momenten blijf je het merken met hem. En over een, twee, of vijf jaar? Misschien wel helemaal niet meer. Niet meer dan de irritante quirks aan de doorsnee mens in elk geval.
Ik wacht even af hoe het nu op de langere termijn gaat met nieuwe mensen. Als ik weer wordt genegeerd dan ga ik het waarschijnlijk wel aan ze uitleggen.
Ten slotte vind ik het prima dat het opvalt dat ik wat anders ben. Iedereen is anders, en als ik een beetje raar ben: nou prima toch? Zolang mensen zich er niet aan irriteren en gewoon normaal met me willen omgaan.
Zie dit als een heeeel moeilijk stabilisatiepunt.Iedereen kan wel eens in een top periode komen of in een mindere periode... je kent vast van die verhalen dat degene door een tegenslag (dus ineens negatieve energie) er erg slecht voorstaat en de vrienden op 1 hand kan tellen.
Daarnaast zijn veel mensen alsnog "als ik er beter van kan worden, wil ik daarmee bevriend zijn". Klinkt gek, maar als mensen hun kennis kunnen uitbereiden, sociaal in de ladder stijgen of kansen opengaan willen ze vriendjes worden.
Als ik het zo lees heb je weinig eigen hobby's/moet je jezelf daarin goed leren kennen. Daarnaast word je onzeker als bepaalde kennisgevechten in een gesprek naar voren komen, zorg ervoor dat je die kennis ook hebt om leuk mee te kunnen praten!
Met die kennissen in vrienden omzetten... tsja ik ben vaak vrolijk, probeer mezelf niet te serieus te zien en ontspannen te zijn + brede kennis te hebben. Het is dus best te doen om wat mensen te verzamelen om uit te gaan, maar vergeet niet... iedereen zit in een ontdekkingsfase 24/25. Dus de ene is ineens altijd bij z'n nieuwe relatie, de ander draait ineens door in carričre of gaat alsnog die master aan de andere kant van het land doen. Het is nu gewoon een harde periode van cool zijn, personal branding en geluk hebben een paar steuncontacten op te bouwen. (ik ben hier ook niet de beste in... als het voor de wind gaat staat mijn telefoon op gloeien, nu heb ik ff een mindere periode en klapt het als een blok beton op de grond). Maar probeer nu weer op mezelf te letten, sporten, kennis opbouwen enz.
Daarnaast zeg je een vriendin te willen, dit is weer een andere discipline. kort gezegd:
Vrienden zijn degene om te dollen, kennis te delen en gesterkt te voelen.
Vriendin is in eerste instantie een klik, goede energie voelen en daarna steeds meer op gevoel en de juiste lichtpuntjes in elkaar naar boven halen en naar elkaar toegroeien (maar doe dit heel ontspannen).
Als ik je bericht/situatie zo lees kan je zelfs het beste gaan reizen voor een half jaar. Dan ben je omringd haast constant in hostels, mensen om je heen en moet je mee/word je getraind hierin. Mocht je daar nu geen tijd voor hebben, boor zoveel mogelijk platformen aan om jezelf te verbeteren en de kans op nieuwe mensen te vergroten:
- sporten
- datingsite/tinder
- goede schoolprestaties/onderhoud goede contacten, dan ben jij ook weer van alles op de hoogte.
- lekker in de natuur ontspannen
- zoek wat extreme to-do dingen op om wat leuks te kunnen vertellen
[ Bericht 13% gewijzigd door faf op 02-09-2015 23:07:24 ]
Ik ben inmiddels al een jaar of tien goed bevriend met hem, ik merk het nog steeds aan hem, en hij heeft ook wel een handleiding, sommige dingen moet ik niet van hem verwachten of vragen, lukt hem gewoon niet.quote:
Ja, op momenten blijf je het merken met hem. En over een, twee, of vijf jaar? Misschien wel helemaal niet meer. Niet meer dan de irritante quirks aan de doorsnee mens in elk geval.
Ik wacht even af hoe het nu op de langere termijn gaat met nieuwe mensen. Als ik weer wordt genegeerd dan ga ik het waarschijnlijk wel aan ze uitleggen.
Ten slotte vind ik het prima dat het opvalt dat ik wat anders ben. Iedereen is anders, en als ik een beetje raar ben: nou prima toch? Zolang mensen zich er niet aan irriteren en gewoon normaal met me willen omgaan.
Ik vind het geen probleem, want de punten waar ik rekening mee moet houden zijn overkomelijk, en verder is het een hele aardige toffe gozer, met ontzettend leuke originele humor. Ik denk wel dat als hij het me niet verteld had we nooit echt bevriend geraakt waren, dan had ik na een tijdje de boot afgehouden. Waarschijnlijk was ik me gaan storen aan bepaalde trekjes, maar nu ik weet dat hij gewoon moeite heeft met sommige dingen kan ik het plaatsen en ermee omgaan, hebben we afspraken over.
En met alle respect voor jouw doorzettingsvermogen, omdat het niet natuurlijk komt zal het altijd merkbaar blijven, mensen voelen dat aan. Betekent niet dat je niet sociaal bent, of geen vrienden kan hebben hoor. Die vriend van mij heeft een heel actief sociaal leven en ook een leuke vriendin. Hij heeft zijn leven prima op orde.
Nouja dan blijft het maar merkbaar... Maar ik weiger niks te doen om mezelf te verbeteren. Bovendien is niet iedereen met Asperger hetzelfde.quote:Op donderdag 3 september 2015 00:32 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik ben inmiddels al een jaar of tien goed bevriend met hem, ik merk het nog steeds aan hem, en hij heeft ook wel een handleiding, sommige dingen moet ik niet van hem verwachten of vragen, lukt hem gewoon niet.
Ik vind het geen probleem, want de punten waar ik rekening mee moet houden zijn overkomelijk, en verder is het een hele aardige toffe gozer, met ontzettend leuke originele humor. Ik denk wel dat als hij het me niet verteld had we nooit echt bevriend geraakt waren, dan had ik na een tijdje de boot afgehouden. Waarschijnlijk was ik me gaan storen aan bepaalde trekjes, maar nu ik weet dat hij gewoon moeite heeft met sommige dingen kan ik het plaatsen en ermee omgaan, hebben we afspraken over.
En met alle respect voor jouw doorzettingsvermogen, omdat het niet natuurlijk komt zal het altijd merkbaar blijven, mensen voelen dat aan. Betekent niet dat je niet sociaal bent, of geen vrienden kan hebben hoor. Die vriend van mij heeft een heel actief sociaal leven en ook een leuke vriendin. Hij heeft zijn leven prima op orde.
Maar goed, tof dat je ondanks zijn Asperger toch bevriend met hem wil blijven!
Ik denk niet dat ik leuke vrienden krijg als ik ervoor uit kom het te hebben. Het risico is voor mij te groot. Ik vertel het alleen als ik erdoor in de ellende kom.E: Het verrast me oprecht wel dat mensen nog een liefdesrelatie aangaan, wetende dat diegene Asperger heeft trouwens. Toch nog mensen die het een beetje snappen.
[ Bericht 2% gewijzigd door DoctorandusA op 03-09-2015 02:24:25 ]
Klopt, iedereen die dat heeft is anders. Maar ik denk eerlijk gezegd ook dat je niet 'Asperger bent' maar een persoon met heel veel facetten en toevallig ook Asperger. Zo zie ik onze vriendschap ook, het is 'Piet' die toevallig ook Asperger heeft. Bij die vriend is het vooral merkbaar dat hij weinig initiatief toont, hij is niet degene die iets begint, maar wel iemand die meteen aanhaakt en meehelpt als er iets georganiseerd wordt.quote:
[..]
Nouja dan blijft het maar merkbaar... Maar ik weiger niks te doen om mezelf te verbeteren. Bovendien is niet iedereen met Asperger hetzelfde.
Maar goed, tof dat je ondanks zijn Asperger toch bevriend met hem wil blijven!
E: Het verrast me oprecht wel dat mensen nog een liefdesrelatie aangaan, wetende dat diegene Asperger heeft trouwens. Toch nog mensen die het een beetje snappen.
Ik weet dat hij er lang mee geworsteld heeft, hij voelt het vrijwel nooit aan als een meisje avances maakt, en als hij iemand leuk vind vind hij het heel moeilijk om aan te voelen of er ook van de ander uit iets is. Nu heeft hij een vriendin die heel duidelijk is in dat soort dingen, en dat werkt voor hun beiden. Er zijn ook gewoon vrouwen die dat soort duidelijkheid prettig vinden, of het gewoon geen probleem vinden om daar rekening mee te houden, het is verder ook gewoon een prima gozer.
Hij heeft me vroeger wel honderduit gevraagd over relaties en verliefdheid en hoe je daar dan mee om 'moet' gaan. Hij heeft me wel eens verteld dat hij veel sociale vaardigheid van zijn vrienden heeft geleerd, door te kopiëren en te kijken of het voor hem ook werkt, trial and error.
|
|
