R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo fok,
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Gelukkig had ik nieuwe vrienden gemaakt die echt bij me pasten.
Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt! Maar deze mensen halen mij echt weer even uit mijn zelfverzekerde modus. Mensen die opscheppen over seks, hun reizen, hun algemene kennis, enzovoort. Ik ben er gewoon nog niet. Ik wil niet terug, ik wil vooruit! Binnenkort gaan we vier dagen weg en iedereen gaat mee. Ik wil dit echt niet... Niet met deze mensen. Daarnaast zijn er vast nog vele reünietjes in dit en volgend jaar. Wat kan ik het beste doen?
Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Gelukkig had ik nieuwe vrienden gemaakt die echt bij me pasten.Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt!
Maar deze mensen halen mij echt weer even uit mijn zelfverzekerde modus. Mensen die opscheppen over seks, hun reizen, hun algemene kennis, enzovoort. Ik ben er gewoon nog niet. Ik wil niet terug, ik wil vooruit! Binnenkort gaan we vier dagen weg en iedereen gaat mee. Ik wil dit echt niet... Niet met deze mensen. Daarnaast zijn er vast nog vele reünietjes in dit en volgend jaar. Wat kan ik het beste doen?Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Waarom zou je in een commissie willen gaan als die vorige je al niet optimaal bevallen is? Is het niet gewoon het beste om maar met je studie aan te kloten en te kijken waar je mensen tegenkomt? Ik denk dat je spontaner mensen met gelijke interesses tegenkomt als je gewoon door het leven wandelt dan als je geforceerd een jaar of langer met een vaste groep van 12 mensen optrekt. Mensen kan je overal tegenkomen, hoewel ik in mijn geval wel merk dat het makkelijk gaat als het mensen van je studie, middelbare school, vrienden van vrienden, of huisgenoten zijn.
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Je bent niet de enige. Ervaar je ook belemmeringen door je asperger?quote:Op woensdag 2 september 2015 01:29 schreef DoctorandusA het volgende:
Hallo fok,
Ik ben een man van 25 jaar. Laat ik deze post maar beginnen met "ik heb nog nooit seks gehad" (niet mijn grootste probleem, maar het is schetsend). Waarom niet? Omdat ik sociaal erg gebrekkig was, sociale angst had, en Asperger heb. Op mijn 18e, na een leven lang ellende en pesterijen besloot ik dat het tijd was om dingen te veranderen.
Ik maakte een vriend in mijn mbo ICT klas. Via hem kwam ik bij zijn vrienden. Mensen die totaal niet bij me pasten (feestende bierzuipende boeren), maar goed, ik was blij. Ik dacht dat ze mijn vrienden waren (terwijl ik geen connectie met ze had) en bleef bij de groep.
Ik besloot dat het tijd werd om me omhoog te werken. Op naar de universiteit. Ik haalde de benodigde diploma's en werd toegelaten op de opleiding die ik wilde volgen, een opleiding waar veel sociale vaardigheden voor nodig zijn. De boerengroep was weg. Ik was te verschillend en sommigen konden mijn bloed wel drinken. Ik heb ze later nog gezien en ze uitbundig vertelt over mijn studentenleven. Ze zeiden dat ik erg positief veranderde was.
Helaas gingen deze vrienden in Groningen studeren, terwijl ik zelf naar het westen van het land ging. Maar goed, universiteit. Ik zou hier wel nieuwe vrienden maken.
Ik was 22. De introweek van de studentenstad: geen connectie met de groep. Prima, dat kan wel eens.
De introweek van de opleiding. Geen connectie met de groep. Hmm...
Sportvereniging. Geen connectie met de groep.
Vooruit, laat maar dan. Eventjes rustig aan doen.
Hierna ging ik iets doen waarvan ik nog steeds niet weet of het me goed of kwaad heeft gedaan. Ik ging in een commissie van maar liefst twaalf mensen (8 meiden, vier jongens) bij de studievereniging en hebben een groot evenement georganiseerd (ik refereer even naar ze als "de commissie"). Dit duurde twee jaar en is net achter de rug. En je raad het al: geen connectie. Met de groep... Ik probeerde na enkele maanden smoesjes zoals "ik heb trekjes van ADD en functioneer slecht in grote groepen", zelf maar half beseffende dat ik nog een lange weg te gaan had.
Nu werd ik enorm depressief. Ik wilde dood. Wat had het leven mij te bieden? Niets. Wie kon ik om steun vragen? Niemand. Mijn stiefvader is nog net slim genoeg om te poepen en mijn moeder... Ze is lief, maar haar beste advies is altijd dit: "tja... Ik kan er ook niets aan doen jongen". Ik had alles alleen moeten doen. Berichten van mensen dat ik positief veranderd en gegroeid was heb ik meerdere malen gehoord. Maar ik moest beseffen dat ik er nog lang niet was. Ik kon het niet meer alleen dus zocht een psycholoog. Hier kreeg ik de diagnose Asperger, of mild autisme. Ik heb trekjes, maar ben niet stereotype. Variatie is noodzakelijk voor mij en ik ben goed voor mensen (voor de mensenkenner: ik ben door en door een INFP. De voelende introvert)
Ik ging op studententrips. Geen connectie met de groep, maar ik probeerde het meer naar mijn zin te krijgen. Langzaam werd ik wat beter in sociaal zijn. De commissie ging door. Op persoonlijk vlak kon ik het al wat beter vinden met wat van deze mensen. Ook op de uni maakte ik vrienden, maar het zijn vrienden die niet van uitgaan houden, dit heb ik wel nodig. Over deze vrienden heb ik tot op heden een dubbel gevoel. Ze zijn tof, maar ik mis iets.
De psycholoog hielp me gedeeltelijk uit de depressie en sociale angst. Maar weer problemen. Stotteren en falen bij de makkelijkste dingen. Mijn studentencoach vertelde me dat ik me meer moest inleven in anderen. Weer een topadvies. Dit deed ik altijd al als voelende introvert, maar, waarschijnlijk door mijn Asperger, liet ik dit niet merken. Tijd om dat te veranderen
Goed, de missie ging door. Weer werd ik wat beter in sociaal zijn. Voor het eerst merkte ik dat ik samen wat meer kon lachen met mensen, en ik mensen echt op gevoelsniveau kon steunen als het moest.
Nu werd het tijd voor een hobby (ben nu 24). Ik probeerde veel dingen, en vond iets waar ik goed in was. Ik ben er goed in en geniet ervan!
Toen was het Evenement voorbij. Ik kon opgelucht adem halen, want ondanks dat ik gegroeid was en het wat beter met de meesten van de Commissie kon vinden, het bleef de commissie waardoor ik depressief ben geworden (en aan de andere kant, heeft het me geholpen om te beseffen dat ik gewoon nog niet klaar ben met deze "reis"). In de zomer heb ik wat sociale trainingen gevolgd. Belangrijke leermomenten:
-Niet denken aan het verleden en de toekomst. Wat nu is telt het meest. In andere woorden: ik zit teveel in mijn hoofd.
-Niet te graag willen. Ik wil vaak te wanhopig vrienden maken en een vriendin vinden.
-Zelfverzekerd blijven
Ik heb geoefend en kon in een soort "flow" raken. Oftewel: niet in mijn hoofd zitten, maar meer vanuit het gevoel gesprekken voeren. Dit hielp me enorm, een soort missend puzzelstukje. Vol zelfvertrouwen ging ik naar de uni naar een soort feestdag. Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Maar ik ben er nog niet. Vandaag bij een aftermeet van de Commissie merkte ik dat ze mij nog steeds veel negeren. Ik kan daar zo zelfverzekerd zitten als ik wil, en lekker meepraten, ik houd dit niet vol. Het gesprek ging over wie wanneer de laatste keer seks heeft gehad. Dit gesprek is nu al vier keer geweest en ze gaan iedereen langs. Iedereen? Nee mij niet. Commissiegenoot Teun heeft het langst geen seks gehad (een jaar) en ik? Tja, weten zij veel. Waarschijnlijk denken ze dat het ongemakkelijk is voor me, of vinden ze me raar. Op een positieve noot: een iemand van de Commissie wordt misschien een soort vriendin van me, want ik kan het steeds beter met haar vinden. (geen relatie, maar gewoon vrienden). Dat is bijzonder, want het is de eerste keer dat ik Een Sociale Student als vriend heb. Ook merk ik dat de kloof tussen mij en De Sociale Student steeds kleiner wordt!
Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)
Dat van de boeren is bijzaak, dus ik beantwoord dat eerst eventjes.quote:
Waarom zou je in een commissie willen gaan als die vorige je al niet optimaal bevallen is? Is het niet gewoon het beste om maar met je studie aan te kloten en te kijken waar je mensen tegenkomt? Ik denk dat je spontaner mensen met gelijke interesses tegenkomt als je gewoon door het leven wandelt dan als je geforceerd een jaar of langer met een vaste groep van 12 mensen optrekt. Mensen kan je overal tegenkomen, hoewel ik in mijn geval wel merk dat het makkelijk gaat als het mensen van je studie, middelbare school, vrienden van vrienden, of huisgenoten zijn.
Wat ik ook niet snap is dat die boeren je bloed wel konden drinken, is dit geen verbeelding?
Ik was de rare stille. Zij dachten dat ik hen niet mocht. Ze begrepen me niet en tja, ik begreep mezelf ook niet. Een enkeling heeft me uit frustratie een keer hardhandig aangepakt. Daarna heb ik het komen naar die groep sterk geminderd.Over de commissie: de commissie die ik op het oog heeft is verbonden met de opleiding zelf, niet met de studievereniging. Ik verwacht dat deze studenten iets minder "het leven is superduper mooi jongens
" zullen zijn. Oftewel, ik verwacht meer aansluiting te vinden. Daarnaast staat deze commissie goed op het cv. De hobby die ik heb is ook sociaal, dus ik heb goede hoop ook daar wat mensen te ontmoeten. Ook heb ik het argument dat ik eenzaamheid niet kan handelen. Ik wil mensen om me heen. Ook daarom wil ik bij nog een commissie. Als laatste kan ik zeggen dat ik niet meer hetzelfde was als toen ik bij de eerste commissie ging.Poeh. Ehm. Ja, vrijwel heel de openingspost misschien? Ik denk graag over Asperger als iets waar je overheen kan komen. Oftewel: druk de negatieve kanten opzij en laat de positieve kanten eruit komen. Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).quote:
[..]
Je bent niet de enige. Ervaar je ook belemmeringen door je asperger?
Dus tja, elk jaar heb ik minder belemmeringen!
Je openingspost klinkt meer als een succesverhaal, onzekere jongen die na transformatie een sociale zelfverzekerde man is geworden. Toch speur ik nog wat onzekerheid, en ja iedereen wordt weleens genegeerd, of verkeerd begrepen. Wat is eigenlijk je probleem? Als je deze mensen kut vind, dan ga je toch niet mee. Simpel is dat.quote:
[..]
Dat van de boeren is bijzaak, dus ik beantwoord dat eerst eventjes.
Over de commissie: de commissie die ik op het oog heeft is verbonden met de opleiding zelf, niet met de studievereniging. Ik verwacht dat deze studenten iets minder "het leven is superduper mooi jongens
[..]
Poeh. Ehm. Ja, zowel heel de openingspost misschien? Ik denk graag over Asperger als iets waar je overheen kan komen. Oftewel: druk de negatieve kanten opzij en laat de positieve kanten eruit komen. Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).
Dus tja, elk jaar heb ik minder belemmeringen!
Ik heb ook vaak geen binding met de groep, ik begrijp niet waarom je perse contact met ze wil.
Als ik geen klik voel, red ik me wel alleen!
Als ik geen klik voel, red ik me wel alleen!
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Vooral dit:quote:
[..]
Je openingspost klinkt meer als een succesverhaal, onzekere jongen die na transformatie een sociale zelfverzekerde man is geworden. Toch speur ik nog wat onzekerheid, en ja iedereen wordt weleens genegeerd, of verkeerd begrepen. Wat is eigenlijk je probleem? Als je deze mensen kut vind, dan ga je toch niet mee. Simpel is dat.
"Dus, waarom post ik dit? Ik heb dit alleen moeten doen en wil daarom echt gewoon wat algemeen advies van mensen. En dit is de enige manier waarop dat voor mij mogelijk is. Dus wat nu? Hebben jullie verdere tips voor mij? Ik zit te denken aan een nieuwe, eenjarige commissie. Nieuwe mensen nieuwe kansen. (ik ben iemand die al mijn energie haalt uit hoop. En als er dan iets lukt ben ik enorm blij!)"
Asperger is toch een vorm van autisme? Dat van het iq klopt ja.quote:
Wij hebben een geluk (Asperger) bij een ongeluk (autisme): Aspergers kunnen hun vele gebreken compenseren met hun iq (als je een wetenschappelijke bron wil zoek ik er eentje op).
Ik zou hier op verder gaan. Zelf merk ik ook wel dat de contacten die ik in 1e instantie opdoe de contacten zijn die mij het langst bijblijven, en dat is niet omdat ik uiteindelijk bij deze mensen uitkom, maar omdat ik vanaf het begin af al aan de moeite neem om deze mensen te leren kennen en zodoende na een tijdje deze mensen als vrienden zie.quote:Opeens maakte ik wat studenten/kennissen aan het lachen en kon ik het goed met ze vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest.
Dit doet mij erg denken aan een maat van mij waar ik vroeger mee in de klas zat. Hij is denk ik nu 23. Heeft wel vrienden, maar is duidelijk anders. Nog maar een keer een meisje gezoend en voor hem is het al zijn halve leven een missie om een vrouw te versieren.. Erg jammer voor die jongen. Hij zit nu ook op de uni ja en ook Asperger. Aan het begin van het verhaal leek het alsof het over hem ging op de leeftijd na dan. 
Ik heb nog nooit iemand over mijn Asperger verteld (behalve mijn moeder). Voorwal vanwege de negatieve beelden over autisme die veel mensen lijken te hebben. Het woord "autist" word zo vaak in negatieve zin gebruikt. Ik kan er niet mee zitten, maar het weerhoudt me wel om het aan iemand te vertellen.quote:
Dit doet mij erg denken aan een maat van mij waar ik vroeger mee in de klas zat. Hij is denk ik nu 23. Heeft wel vrienden, maar is duidelijk anders. Nog maar een keer een meisje gezoend en voor hem is het al zijn halve leven een missie om een vrouw te versieren.. Erg jammer voor die jongen. Hij zit nu ook op de uni ja en ook Asperger. Aan het begin van het verhaal leek het alsof het over hem ging op de leeftijd na dan.
Niet zo gek, asperger hebben is toch wel een beetje wereldvreemd.
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
Wat ik lees aan je verhaal is het behoorlijk erg aanwezig. Snap niet dat je nooit eerder gediagnosticeerd bent. Je hebt misschien ondersteuning nodig hoor. Heb je daar al over nagedacht?quote:
[..]
Ik heb nog nooit iemand over mijn Asperger verteld (behalve mijn moeder). Voorwal vanwege de negatieve beelden over autisme die veel mensen lijken te hebben. Het woord "autist" word zo vaak in negatieve zin gebruikt. Ik kan er niet mee zitten, maar het weerhoudt me wel om het aan iemand te vertellen.
Iedereen moet zelf weten wanneer hij zijn omgeving over Asperger vertelt, maar het is niks om je voor te schamen.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
quote:
Niet zo gek, asperger hebben is toch wel een beetje wereldvreemd.
http://abclocal.go.com/three/kabc/kabc/My-Twisted-World.pdf
TS, een vraag, waarom vertel je niet over je asperger? Waarom zeg je trekjes van ADD? Waarom lieg je daarover?
Ik denk dat veel mensen begrip zullen hebben voor jouw asperger op je universiteit hoor.
Ik denk dat veel mensen begrip zullen hebben voor jouw asperger op je universiteit hoor.
Ach ja als je saai bent en alles naar je hand wil werken krijg je nou eenmaal dat.
Fylax is op televisie geweest
Als het je functioneren belemmert en het zou helpen om alle neuzen dezelfde kant uit te krijgen, dan is het misschien wel zo verstandig om uit te leggen ja. Probeer het concreet en praktisch te houden, zodat men niet hoeft te gissen over "ik heb bepaalde trekjes" of denkt dat het een statische mededeling is om "nu eenmaal zo te kunnen zijn". Geef aan dat je graag feedback krijgt als dingen anders zouden kunnen of iets dergelijks, dat houdt de lijnen wellicht wat meer open enzo..quote:
Iedereen moet zelf weten wanneer hij zijn omgeving over Asperger vertelt, maar het is niks om je voor te schamen.
Sterker nog, het kan ook je omgeving uitleg geven over waarom je soms 'anders bent'.
Heb je overigens weleens met je psychweleens gesproken over een SoVa-training?
Je zou misschien kunnen denken aan een sport. Je krijgt er een gespierder lichaam aan en misschien wordt je zo zelfverzekerder. Of aan een kaart- of schaakclub. Je zou jezelf ook kunnen opgeven voor sociaalvrijwilligerswerk of zo. Verder heb ik op de middelbare school ook een SoVa-training gehad, maar had ik zelf helemaal niks aan. Ik kwam er alleen achter dat mijn probleem misschien groter was dan dat ik dacht en als ik wilde dat er wat veranderde ik actie moest ondernemen.
Oké, wacht even.
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
'Ego te absolvo peccatis tuis in nomine patris et filii et spiritus sancti.'
een tip van mij, is ga eens aan de tinder!
2 jaar geleden was ik ook vrij onzelfverzekerd, durfde geen vrouwen aan te spreken en wist ook helemaal niet precies wat ik moest zeggen.
en toen ging ik aan de tinder. dit zag ik als 1 grote leerfase voor mezelf. in het begin erg strubbelige en stroeve gesprekken als ik uberhaupt een keer een match had, na een tijdje leer je wat andere graag willen zien en horen, en daar wordt je een stuk zelfverzekerder van. de eerste tinderdates waren voor mij ook extreem spannend, en verliepen nogal... stroef. naarmate ik redelijk veel dates heb gehad werd ik steeds zelfverzekerder, en hier werd ik ook een stuk socialer door! ik durfde ineens iedereen aan te spreken en kon met alles in iedereen lol maken, zowel met uitgaan als bijvoorbeeld tijdens het winkelen met de cassieres.
natuurlijk is dit niet de manier om een vriendin te krijgen, maar het helpt je zeker om sociaal een sterker persoon te worden
2 jaar geleden was ik ook vrij onzelfverzekerd, durfde geen vrouwen aan te spreken en wist ook helemaal niet precies wat ik moest zeggen.
en toen ging ik aan de tinder. dit zag ik als 1 grote leerfase voor mezelf. in het begin erg strubbelige en stroeve gesprekken als ik uberhaupt een keer een match had, na een tijdje leer je wat andere graag willen zien en horen, en daar wordt je een stuk zelfverzekerder van. de eerste tinderdates waren voor mij ook extreem spannend, en verliepen nogal... stroef. naarmate ik redelijk veel dates heb gehad werd ik steeds zelfverzekerder, en hier werd ik ook een stuk socialer door! ik durfde ineens iedereen aan te spreken en kon met alles in iedereen lol maken, zowel met uitgaan als bijvoorbeeld tijdens het winkelen met de cassieres.
natuurlijk is dit niet de manier om een vriendin te krijgen, maar het helpt je zeker om sociaal een sterker persoon te worden
Kunnen mensen aub niet de op quoten, zeker niet als hij zo lang is? Kan me hier gedeeltelijk ook wel in vinden TS, zal straks een uitgebreidere reactie typen.
Shake with your right hand but hold a rock in the left.
Een goede vriend van mij heeft Asperger maar hij is redelijk sociaal (anders was ik niet bevriend met m natuurlijk). Wat ik van hem weet is dat hij door er open en eerlijk over te zijn, en mensen uit te nodigen hem feedback te geven heel veel vaardigheid heeft geleerd.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Je verhaal is op een paar essentiële punten herkenbaar voor mij, TS. Ben ook een INFP, niet altijd even sociaal (geweest) en depressief geweest. Wat ik je kan meegeven, is dat je moet inzien dat niet iedereen bij je past. Ik heb ook allerlei dingen gedaan naast m'n studie en bij veel van die dingen had ik gewoon een hekel aan mijn collega's. Het remde mijn zelfvertrouwen juist, omdat ik niet met ze kon opschieten. Maar ik zag later pas in dat die mensen niet bij me pasten. Mijn beste vrienden zijn heel natuurlijk naar me gegroeid, met wederzijdse interesse als basis. Je hebt vast wel een paar mensen waar je goed mee kan opschieten. Investeer in die paar vriendschappen, daar heb je uiteindelijk meer aan dan te willen aansluiten bij een grote groep. En grote kans dat die paar mensen zelf ook vrienden hebben waar jij mee kan opschieten, want ze gaan niet voor niets met iemand om waar jij je op je gemak bij voelt. Tot slot moet je met een spreekwoordelijke middelvingerattitude lopen als je te maken hebt met mensen die niets van je moeten. Geen interesse in mij? Ok, pech voor jou dan. Soms kan een beetje arrogantie je helpen wat teleurstellingen te voorkomen. Blijf jezelf voorop zetten, ook al heb je het beste met anderen voor.
Succes!
Succes!
TS, mensen die kloterig met je omgaan, alhoewel jij het beste met ze voor hebt, zijn eigenlijk klootzakken. Dus je moet het niet te persoonlijk nemen, want dat soort mensen moeten op mensen neerkijken om zichzelf goed over zichzelf te voelen.
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Omdat ik wil groeien. Ik heb ook vrienden die meer zijn zoals mij hoor. Maar ik mis het sociale, het uitbundige, het uitgaan. Ik vind dat erg leuk, daarom ga ik om met De Sociale Student.quote:
Oké, wacht even.
Je bent sociaal iets minder uitbundig, zeg je zelf meerdere malen. Dat is prima, heb ik ook. Hebben veel mensen. Daar kan je in oefenen, maar genetisch gezien blijft het natuurlijk altijd een beetje zitten.
Dan wil je wel erg graag vrienden worden met "De Sociale Student", en vervolgens krijg je er maar geen 'connectie' mee. Dat is toch logisch! Die twee karaktertrekken staan in principe lijnrecht tegenover elkaar
Ik heb zelf ook vrienden uit die categorie, en hoewel het soms handig en leuk is, kan ik er ook erg moe van worden.
Waarom wil je per se 'connectie' vinden bij deze groep, en niet bij de minder sociale mensen, die je blijkbaar te saai vindt (omdat ze niet uitgaan)? Er zijn ook heus wel zulke mensen die wel van uitgaan houden (ik onder andere).
Nouja, ik ben vooral bang dat ze me dan juist (nog meer) gaan negeren omdat ik Asperger heb, snap je?quote:
[..]
Als het je functioneren belemmert en het zou helpen om alle neuzen dezelfde kant uit te krijgen, dan is het misschien wel zo verstandig om uit te leggen ja. Probeer het concreet en praktisch te houden, zodat men niet hoeft te gissen over "ik heb bepaalde trekjes" of denkt dat het een statische mededeling is om "nu eenmaal zo te kunnen zijn". Geef aan dat je graag feedback krijgt als dingen anders zouden kunnen of iets dergelijks, dat houdt de lijnen wellicht wat meer open enzo..
Heb je overigens weleens met je psychweleens gesproken over een SoVa-training?
Een SoVa training heb ik deze zomer gevolgd. Het ging mij een stuk beter af dan de meeste mensen daar, maar ik heb wat goede tips gekregen.
Ik ben erg bang dat als ik het vertel, ik geen vrienden kan maken, want wie wil er nu vrienden zijn met een autist? (jij en anderen, ongetwijfeld. Maar ik heb in de gemiddelde student niet zoveel vertrouwen ben ik bang) Daarom kies ik voor de moeilijke weg en probeer ik er in het geheel mee af te rekenen door sociale vaardigheden bij te leren en dus steeds minder "anders" te zijn. Als ik nu nieuwe mensen ontmoet loopt het allemaal een stuk beter dan vroeger.quote:
Een goede vriend van mij heeft Asperger maar hij is redelijk sociaal (anders was ik niet bevriend met m natuurlijk). Wat ik van hem weet is dat hij door er open en eerlijk over te zijn, en mensen uit te nodigen hem feedback te geven heel veel vaardigheid heeft geleerd.
Maar ondanks dat hij veel geleerd heeft blijf je het op momenten wel merken. Vind ik niet erg, het is niet storend, en als dat het wel is kan ik het m zeggen. Meestal maken we er grappen over, 'godsamme doe niet zo autistisch man' of als hij iets heel sociaals doet 'foei, dat is veel te sociaal, moet jij nou het goede voorbeeld geven?' en ja hij kan er echt om lachen.
Andersom, Eindhoven zit nou eenmaal vol autisten etc. Niets zo irritant als iemand waaraan je merkt dat hij/zij geen sociale voelsprieten heeft maar die geen hulp zoekt/vraagt. Dat zijn de mensen die al snel eruit liggen. Mensen hier zijn heel bereid er rekening mee te houden, en dat zal ook wel moeten wil die persoon in een groep kunnen functioneren, maar niet als de persoon zelf nergens open voor staat. Mensen met autisme zijn vaak niet de makkelijkste in de omgang, als daar geen uitleg en mogelijkheid om het te benoemen bij komt zal je moeilijk geaccepteerd worden. Het valt toch wel op dat jij een beetje anders in elkaar steekt.
Ik heb het één iemand wel onder vertrouwen verteld. Ik zal hem binnenkort eens om feedback vragen
.Verder ben ik nu best zelfverzekerd. Sommige mensen kunnen mij er helaas wel even uithalen. Zoals het gespreksrondje over seks waarbij ze mij maar gewoon overslaan.
Zo gek is het dan niet dat je dan weer eventjes onzeker bent.
|
|
