Depressie & Angst #127 En weer een nieuwe :)

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 07:16 schreef Elvi het volgende:
Maar 5 uurtjes geslapen gaat lekker.

Succes straks

Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

@ lastigenaam

Heb zelf geen ervaringen met stages en hoe je dit het handigste kunt aanpakken. Enige wat ik kan vragen is of het een optie is je stage eventueel uit te stellen? (met enkele maanden ofzo)

Hey,

Ja dat kan wel. Maar ik weet niet of het dan beter is? Voor hetzelfde geld zit ik dan ook nog met dit probleem en begin ik er nooit meer aan. Zou het met 6 maanden kunnen uitstellen.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:50 schreef Lastigenaam het volgende:
Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

Ik zou er toch over gaan praten, ik hoop dat je een begeleider hebt die je kan vertrouwen. Maar het zal lucht geven denk ik. Mbt SSRI, ik ben er erg blij mee, zonder die pillen functioneer ik niet.

Ego post: Heb een goed gesprek met mn psychiater gehad. We zijn met een crisisplan bezig en ik heb uitleg gehad hoe dat precies werkt. Verder heb ik t over de overgang gehad, en dat zou best kunnen volgens hem. Ik mag heel af en toe een pammetje nemen als het allemaal ff teveel wordt, bij 1 of 2x per maand is dat niet schadelijk. Ik ben wel happy met het gesprek zo.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 19:31 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Wat naar dat je zo slecht slaapt... probeer een beetje een ritme te krijgen. Dat kan een beetje helpen hierin

Ik hoop dat je goed geholpen gaat worden en je goed laat helpen. Het komt heus goed en je gaat je ook weer goed voelen. Alleen daar heb je wat tijd voor nodig.

Heel erg veel sterkte

Momenteel ligt m'n ritme compleet omgekeerd denk ik, dus ik zal het om moeten draaien.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 23:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Lijkt een beetje op hoe ik dit zelf ervaar.
Als ik bijvoorbeeld verliefd ben, dan merk ik dat pas zodra bijvoorbeeld iemand me erop attent maakt dat 5 minuten na de start van zowat elk gesprek, ik steeds over 1 vrouw aan het praten ben
Ook dat ik constant aan haar denk, dat ik me raar voel in mn maag, maar ik kan er dan nog niet de vinger op leggen...het moet wel heel evident zijn, wil ik het als een verliefdheid herkennen (zeker als het alweer een poos geleden was dat het voor het laatste gebeurde).

Dit heb ik eigenlijk met alle gevoelens/emoties die ik al een tijdje niet ervaren heb (ook bijvoorbeeld met vermoeidheid).

Heb er nog t minst last van als het gaat om (zeer) plaatselijke klachten zoals spierpijn.

Tis bij mij wel wat erg extreem soms hoor, maar bedenk je ook dat als je pas na lichamelijke klachten ervaart dat er iets niet in orde is, dat je het tenminste wel herkend hebt (ook al had het eerder gekund als je dat gevoel eerder opgemerkt had, voordat het lichamelijk werd).

Het kan erger inderdaad, namelijk dat zelfs die lichamelijke signalen niet optreden. En het kan zelfs voordelig zijn, maar dan wel op de juiste momenten.

quote:

[..]

ai...slaapproblemen zijn ontzettend kut

Ging je nog hulp zoeken? (weet niet meer of je hierover al verteld had, dacht van wel?)

Yeah, maar niet zozeer direct voor het slapen, dus geen slaapmedicatie oid. Ik wil kijken voor ritalin om m'n energie beter te huishouden, en een behandeling starten voor depressie. Of dat via medicatie of alleen gesprekstherapie gaat, maakt me niet uit.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:56 schreef Lastigenaam het volgende:
Hey,

Ja dat kan wel. Maar ik weet niet of het dan beter is? Voor hetzelfde geld zit ik dan ook nog met dit probleem en begin ik er nooit meer aan. Zou het met 6 maanden kunnen uitstellen.

Kan zijn, maar dat weet je nooit. Zelf heb ik mijn studie 2 jaar op halt gezet, nadat het al jaren uitliep. Nu ik weer ben begonnen, gaat het wederom niet volgens plan, want weer depressief. Overigens komt dat juist doordat m'n studie als trigger heeft gewerkt dit keer, omdat ik zo diep depressief was in de laatste periode van m'n studie.

Voor mezelf weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt, al had ik natuurlijk liever gezien dat m'n studie nominaal was verlopen.

Mijn advies: doe wat goed voelt.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Waarom zou je psych je uitlachen? Mallerd!

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:01 schreef Gray het volgende:

[..]

Het kan erger inderdaad, namelijk dat zelfs die lichamelijke signalen niet optreden. En het kan zelfs voordelig zijn, maar dan wel op de juiste momenten.

Tot zover ik weet, treden die lichamelijke signalen vaak pas op als je al ver over je grenzen bent gegaan. Misschien dat die grens bij de 1 wat verder ligt dan bij de ander?
Zelf geloof ik niet dat er geen signalen komen, als je maar ver genoeg gaat, dan gaat er wel "iets" stuk.

quote:

[..]

Yeah, maar niet zozeer direct voor het slapen, dus geen slaapmedicatie oid. Ik wil kijken voor ritalin om m'n energie beter te huishouden, en een behandeling starten voor depressie. Of dat via medicatie of alleen gesprekstherapie gaat, maakt me niet uit.

Succes in elk geval

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Jij ook succes .
Ben trouwens wel benieuwd of je psych je idd gaat uitlachen (die kans lijkt me superklein trouwens)

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Het is toch juist een fijne psych? Die lacht je echt niet uit, zeker niet als ik af en toe hoor wat de onderwerpen zijn, die zijn niet om te lachen. Mn DM staat open, mocht je willen praten.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 19:24 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dank je Zomie

Het is gewoon dat ik me verschrikkelijk kwetsbaar voel en dit dingen zijn die liever diep in mijn hoofd opgeslagen blijven. Ze is heel erg fijn. Alleen ik heb een klein beetje moeite met vertrouwen en ben bang gekwetst te worden. Anyway... door ademen en het ook maar met haar bespreken, niet leuk... maar dat is misschien wel handig

Dadelijk komt er een vriendin langs om wat afleiding te bieden (en pffft... ik kan eens nuttig naar een vriendin toe zijn. Wil ook eens wat voor een ander doen) en gelukkig een goed weekend voor de boeg.

Bang om gekwetst te worden is heel logisch met jouw verleden. Daar moet eigenlijk aan gewerkt worden zodat dat minder wordt, daar is schema wel goed voor

Mn spv was trots op me dat ik me heb kunnen inhouden, Ze heeft me zelfs aan het lachen kunnen krijgen. Ja ik vind dit wel een fijn mens. Lekker nuchter en eerlijk.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:50 schreef Lastigenaam het volgende:
Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

Ik zou gaan. Je weet nu niet zo goed wat je te wachten staat tijdens je eerste dag en wat je invult is altijd erger dan de werkelijkheid. Ik zou nog niks zeggen tegen de begeleiders want je weet niet wat er gaat gebeuren die dag. De kans is groot dat het heel erg meevalt en dan ben je er al negatief ingegaan tov je begeleiders.

Ik zou gaan, en dan na die eerste dag kijken of je een tweede dag aankunt

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 20:16 schreef Elvi het volgende:
Mn spv was trots op me dat ik me heb kunnen inhouden, Ze heeft me zelfs aan het lachen kunnen krijgen. Ja ik vind dit wel een fijn mens. Lekker nuchter en eerlijk.

Goed zeg

Hoi allemaal, wat vervelend maar ook herkenbaar wat ik lees. Als ervaringgsdeskundige weet ik dat je ook over heel veel heen kan kan komen, dat je wat je invult in gedachten vaak erger is dan de werkelijkheid zoals Elvi zegt om maar wat te noemen. Maar toch blijft het een lastig iets als je het mentaal zwaar hebt.

Bij mij ligt een terugval op de loer na jaren dat het best goed ging. Ik kom uit een gebroken gezin, het enige wat ik nou net niet wil is een slechte vader zijn en volop vertrouwen uitstralen in de toekomst, maar juist dat vind ik nu zo moeilijk soms richting mijn 1 jarig zoontje:(. Door schade en schande weet ik dat een hoop clichés echt waar zijn, zelf je grenzen stellen, niet teveel tegelijk willen, maar ik had gehoopt dat 2 depressieve ervaringen wel genoeg waren..veel sterkte allemaal!

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 20:34 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik zou gaan. Je weet nu niet zo goed wat je te wachten staat tijdens je eerste dag en wat je invult is altijd erger dan de werkelijkheid. Ik zou nog niks zeggen tegen de begeleiders want je weet niet wat er gaat gebeuren die dag. De kans is groot dat het heel erg meevalt en dan ben je er al negatief ingegaan tov je begeleiders.

Ik zou gaan, en dan na die eerste dag kijken of je een tweede dag aankunt

En daarbij opgeteld: als je je stage verprutst (wat ik niet verwacht) ben je dat zelfde half jaar kwijt als wanneer je helemaal niet zou gaan. Dus je verliest er niets mee om te gaan, denk ik.

Al begrijp ik je zenuwen heel goed!
Detroit, een andere user in dit topic, is recent met (opnieuw) werken/stage begonnen. Volgens mij is dat, na een pittige eerste week, nu goed aan het gaan

Heb je overigens mensen om je heen in privekring die je bijstaan hierin? Zowel met de stage als met de medicijnen?

Succes in ieder geval en praat rustig van je af hier

quote:

Op vrijdag 21 augustus 2015 10:37 schreef ChildoftheStars het volgende:
EMDR was heel erg naar. Ging nog over hetzelfde als de vorige keer. Zij vond dat namelijk nog niet afgesloten. Alleen ik schoot telkens in andere herbelevingen, terwijl er een camera op mijn snufferd stond, hoe gênant wil je het hebben.

Ze twijfelt of ik EMDR aankan op de dingen die ik wel als vervelend beschouw (ik had niet eerlijk moeten zijn over de impact, nu vindt ze me dus een zwakkeling ) en dat ze anders andere dingen wil proberen, omdat ze twijfelt over de veiligheid. Ze twijfelt nu ook over of ik wel veilig genoeg ben. Volgens haar reageer ik nogal extreem op het idee dat ik eventueel oke zou kunnen zijn en dat ze me eerst weerbaarder wil hebben

Ik minacht mezelf nu zo (wat een aanstellerij om niks. Trauma, come one. Dat is een woord dat weggelegd is voor mensen die in een oorlog gevochten hebben of een ramp hebben meegemaakt). Ik haat mezelf en wil echt niet leven op deze manier

O... Ja en ik heb waarschijnlijk haar intervisiefilmpje verpest voor haar. Gezien zij wilde dat ik iets positiefs benoemde over de sessie en ik echt super geïrriteerd reageerde. Ik heb wel mijn excuses aangeboden omdat ik onaardig en onbeleefd was, maar ik weet niet of dat oke was (Maar goed, ik zou mezelf niet zijn als ik dingen niet verpestte)

Heeft iemand ervaring met imaginaire oefeningen in traumaverwerking?

Ik heb geen ervaring met EMDR maar wat ik wel wil meegeven is dat je een intervisie-opname kan weigeren. Als je het genant vind en merkt dat je daardoor zenuwachtiger wordt dan is het ok om te zeggen "vraag maar aan een andere cliënt". Je bent daar voor jezelf en het is ok om dan ook voor jezelf te kiezen
En ja, ik heb zelf ook een keer een intervisie-opname geweigerd. De geluidsrecorder stond al klaar maar ze mocht m dus opbergen Geen probleem, er zijn nog genoeg andere cliënten.