Depressie & Angst #127 En weer een nieuwe :)

Jij was sneller dan ik

Child, je moeder heeft denk ik niet (alleen) pdd nos. Ze komt over of haar waarnemingvermogen verstoord is en volgens mij is dat bij pdd nos niet het geval. Wat ze wel heeft, geen idee. Wat ik wel weet is dat je je tegen haar moet beschermen. Goed bedoeld of niet, ze doet dingen die echt heel schadelijk voor jou zijn.

Het is al eerder gezegd CotS, maar alleen al het feit dat ze de gebeurtenissen bij jouw broer op jou afwentelt slaat totaal nergens op. Gewoon pure emotionele manipulatie. Laat je vooral niet meetrekken in haar verwachtingen want je hebt al voldoende aan jezelf op dit moment. .

En dat idee van haar giften aan een stichting tegen kindermishandeling geven is niet eens zo slecht. .

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 07:39 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ga mijn moeder niet provoceren, ze is niet kwaadwillig.
En jup, ze is denk ik niet helemaal in orde. Ze heeft zichzelf gediagonsticeerd met pdd-nos (ze vindt ook dat ik dat heb, wederom zelfverzonnen, omdat ik niks deel met haar). Ik weet niet of het dat is, alleen dat ze sociaal awkward is, manipulatief, met tijden heel depressief (gelukkig niet meer). Ach, ze bedoelt het vast goed en ik moet ook niet meer verwachten, dat zou niet eerlijk zijn

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 09:43 schreef Murmeli het volgende:
Child, je moeder heeft denk ik niet (alleen) pdd nos. Ze komt over of haar waarnemingvermogen verstoord is en volgens mij is dat bij pdd nos niet het geval. Wat ze wel heeft, geen idee. Wat ik wel weet is dat je je tegen haar moet beschermen. Goed bedoeld of niet, ze doet dingen die echt heel schadelijk voor jou zijn.

Even kort reageren (had childs post gemist in het vorige deel):

Ik had zelf ook zo'n moeder (herinneren jullie je nog dat gedoe met mn huis afgelopen mei? toen zij alles had zitten verbouwen en verplaatsen?), maar ik ga me daar niet langer in verdiepen. In plaats maar eeuwig met haar spelletjes meegaan, heb ik duidelijk mn grenzen aangegeven en zij weet nu ook dat als ze me iets flikt, dat ze de deksel op haar neus gaat krijgen. Niet om haar te leren hoe met mij om te gaan, want dat gaat ze toch nooit leren...maar om haar te laten -voelen- dat die grenzen er zijn. Ik weet dat ze het soms niet kan laten, maar daardoor heeft de paar maanden terug netjes de huissleutel weer bij mij mogen inleveren.

Ik heb het autismedeel in elk geval van mijn moeder en ik weet dat zij een heftige jeugd heeft gehad. Zij heeft haar verleden op mij afgereageerd toen ik nog klein was (dat is denk ik waarom ik andere mensen niet wil bezwaren met mijn issues en waarom ik lange tijd geen hulp heb gezocht), maar het punt is dat dat -haar- issues zijn, daar moet zij maar zelf mee zien te dealen.
Je kunt een kind niet opzadelen met jouw eigen shit (en dat die shit niet jouw eigen schuld is, vind ik verder niet zo relevant).

Anyway, weet niet of je hier wat aan hebt child. Ik heb zelf geleerd dat wat mijn moeder betreft, het goed gaat zolang het goed gaat, maar ik nooit zal verwachten dat dat morgen ook zo zal zijn

edit:
ik heb net bloed laten prikken ivm die slapeloosheid, als t goed is zijn alle uitslagen over een week binnen.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 07:32 schreef magnetronkoffie het volgende:

Dat ik dit kan verwerken in die CV is -de- reden waarom het in dit geval juist beter is dat ik veel psychische rottigheid heb meegemaakt.

Het probleem is eerder dat ik er al zo lang geen meer gemaakt heb en -daar- moet ik wat op bedenken (ik heb wel enkele opties die vrij goed zijn).

Tsja ik heb veel ervaring met het maken van cv's en niet-traditionele cv's.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 10:03 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja... zoiets denk ik ook. Het maakt ook niet uit welk labeltje ze uit de DSM krijgt, alleen er klopt iets niet. Ze heeft soms echt zulk bizar gedrag... Al ik weet dat ze een vergelijkbare jeugd heeft gehad als ze haar kinderen heeft gegeven, dus misschien komt het daarvan.
Op dit moment zie ik haar zo min mogelijk en ik bel haar eens per week een half uurtje, uit zelfbescherming. Ik probeer er maar niet teveel van aan te trekken

Ouders die zelf veel hebben meegemaakt geven het vaak op een of andere manier door. Door hoe ze hun kinderen behandelen, en die raken dan ook getraumatiseerd of iets dergelijks. Een goed boek hierover heet 'Niemandskinderen'

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 10:09 schreef zomie het volgende:

[..]

Ouders die zelf veel hebben meegemaakt geven het vaak op een of andere manier door. Door hoe ze hun kinderen behandelen, en die raken dan ook getraumatiseerd of iets dergelijks. Een goed boek hierover heet 'Niemandskinderen'

Dit dus. Sla mijn lange verhaal maar over

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 09:42 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

En Luchtbel, ik begrijp wat je bedoelt, alleen ik was eventjes gekwetst en wilde klagen Het is gewoon niet handig om dat te doen, om meer dan één reden. Sorry Wilde niet aanvallend overkomen :S

Geeft niet. Zo lang mijn bedoeling maar duidelijk was want ik ben niet van het opruiende gedoe.

Volgende week is mijn behandelaar weer terug van vakantie. De laatste keer dat we elkaar spraken, zei ze dat ze me de keer daarna zou voorbereiden op de afspraken na haar vakantie. Die voorbereiding is er niet geweest want ze heeft onze afspraak afgezegd. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren volgende week....

Ik word echt bloednerveus van de dissociatie shit s nachts, inclusief het buiten dwalen. Ik wil dat ik het kan stoppen, want ik kom steeds meer in de problemen.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 11:25 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Geeft niet. Zo lang mijn bedoeling maar duidelijk was want ik ben niet van het opruiende gedoe.

Volgende week is mijn behandelaar weer terug van vakantie. De laatste keer dat we elkaar spraken, zei ze dat ze me de keer daarna zou voorbereiden op de afspraken na haar vakantie. Die voorbereiding is er niet geweest want ze heeft onze afspraak afgezegd. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren volgende week....

Ik word echt bloednerveus van de dissociatie shit s nachts, inclusief het buiten dwalen. Ik wil dat ik het kan stoppen, want ik kom steeds meer in de problemen.

Is t niet handiger als je snachts dan niet naar buiten zou kunnen? Of een kaartje meenemen waarop staat hoe t bij jou werkt en waar ze je thuis kunnen brengen?

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 11:25 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Geeft niet. Zo lang mijn bedoeling maar duidelijk was want ik ben niet van het opruiende gedoe.

Volgende week is mijn behandelaar weer terug van vakantie. De laatste keer dat we elkaar spraken, zei ze dat ze me de keer daarna zou voorbereiden op de afspraken na haar vakantie. Die voorbereiding is er niet geweest want ze heeft onze afspraak afgezegd. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren volgende week....

Ik word echt bloednerveus van de dissociatie shit s nachts, inclusief het buiten dwalen. Ik wil dat ik het kan stoppen, want ik kom steeds meer in de problemen.

Kan me voorstellen dat je daar bloednerveus van wordt.
En idd, is het misschien een optie alles op slot te doen en de sleutel(s) op een plek neer te leggen die lastiger bereikbaar zijn (bijvoorbeeld dat je eerst een ladder uit een kast moet pakken en dan pas de sleutel van bovenaf de boekenkast kan pakken oid)?

Nee, helaas zijn de mogelijkheden even op qua niet naar buiten kunnen gaan. Ivm de regels van de plek enzo. Het idee was ook dat als ik een tijdje op een plaats zou zijn dat ik me misschien veiliger zou voelen en het dan wat minder zou gebeuren. Maar dat is helaas nog niet het geval. Mijn sleutel moet ik wel bij de hand hebben want anders kan ik ook niet naar het toilet ofzo. Dingen als natte handdoek voor de slaapkamerdeur hebben tot nu toe niet geholpen.

Ik heb wel een kaart waar op staat hoe en wat enzo. Maar die neem ik dan niet mee, ik heb er wel één in mijn jas. Ik hoop dat ik mijn jas aantrek als het weer kouder is. De politie kent me inmiddels

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

maar het is gewoon onprettig. Het maakt alles nog onrustiger.
Slaapmedicatie heb ik wel maar op dit moment zit dat hele medicatiegebeuren nogal hoog, misschien als ik van de benzo's af ben dat de andere medicatie wel weer wat gaat doen?
Ik weet het ook niet. Waarschijnlijk moet ik hier even doorheen maar ja. Volgende week ook gesprek met PVP over dingen van mijn vorige opname en dat zit me ook dwars.
Dit moet allemaal gewoon gebeuren en het zal ook wel. Maar het is toch wel een soort van onprettig.

Mijn dochter heeft me opgevrolijkt net. Dat dan weer wel.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 07:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
^{was een edit, maar zag dat er opnieuw gepost was dus in nieuwe post:}

edit2:
FB / Abonnementenactie?
vind dit sowieso al een enge gedachte, maar ik kan mn eigen rekeningen al niet betalen, laat staan deze

[..]

Besef wel dat de muur die je hebt opgetrokken om jezelf te beschermen, tegelijkertijd ook je groei remt he?
Dit was alhans wat ik had gedaan. Heel begrijpelijk (en ik heb t mezelf ook nooit kwalijk genomen), maar het weerhield mij ervan om verder te groeien.
Ik heb tijdens groepstherapie de sprong in het diepe genomen en heb die muur koste wat koste toen stukje bij beetje afgebroken. Het leverde wel een reeks "aanvallen" op en was een belangrijke trigger voor mn opname, maar het is me uiteindelijk wel gelukt die muur om me heen af te breken en t heeft me zelfs een vriendschap opgeleverd

Het is heel moeilijk (en vermoeiend) en je stelt jezelf erg kwetsbaar op, maar ik had tegelijk ook zoiets van "erger dan dit kan toch al bijna niet" dus heb toen alles in de waagschall gelegd (het was voor mij erop of eronder, ik was mezelf zoooooooo ontzettend vreselijk zat (en laatste is nog licht uitgedrukt)).

Ik had wel het geluk dat ik verliefd werd in die fase van mn leven en dat het juist in die fase eindelijk ook eens wederzijds was. Dat het na 6 weken alweer voorbij was, maakt niet uit. Die 6 weken en de periode daarna (en de emotionele puinhopen die zij achterliet) waren voor mij voldoende afleiding dat ik toch weer even door kon gaan en was de start van de weg terug omhoog. Ik was blijkbaar toch wel iets waard, voor 1 iemand in elk geval. al was het maar voor even

ik stop nu even met typen

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 09:03 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hier had ik overheen gelezen, maar door de quote van MK wil ik toch nog even preken

[..]

Natuurlijk ben jij degene die dit het beste kan invoelen. Alleen als ik dit zo lees, vermoed ik dat dit niet het geval is en dat jij jezelf een illusie voorhoudt. Het feit dat jij die muur nu nog steeds hebt zegt genoeg, tevens dat je niet goed om kan gaan met emoties. Mensen die alles goed verwerkt hebben en geen last (meer) hebben van trauma's, hebben geen muren nodig. Die kunnen gewoon open zijn, die kunnen gewoon voelen en durven mensen te vertrouwen. Muren zijn niet nodig.

Daarnaast klemt een muur zich af. Anderen kunnen misschien niet achter de muur kijken, maar jij kan ook niet door die muur heen kijken. Muren werken altijd twee kanten op. Eigenlijk zeg je hier jezelf opgesloten te hebben. Vind je het gek dat je dan moe bent? Je niet goed voelt? Dat je niet helemaal top voor jezelf zorgt? Je verwaarloosd jezelf emotioneel, je gaat verder met wat je geleerd is.

En je weet dat mensen niet op den duur "af" zijn. Je bent, door invloeden uit het verleden, nu zo. Alleen je ontwikkeld je nog. Dat blijf je heel je leven doen. Een mens is geen stilstaand punt vanaf een bepaalde leeftijd. Daarom denk ik dat het zonde is om nu te verklaren dat het klaar is, terwijl je er blijkbaar nog zoveel invloed van merkt.

Daarnaast kun je op een bepaald moment inderdaad er echt mee klaar zijn geweest. Trauma's kunnen weer opnieuw getriggerd worden, waarna ze wéér aandacht moeten hebben. Een trauma zal altijd een pijnpunt blijven. Er zullen tijden zijn waarin ze niet actief zijn, alleen bij verkeerde stimuli kunnen ze weer schreeuwend uit hun hoekje kruipen.

Het is pijnlijk om toe te geven dat je last hebt van trauma's (geloof me, dat doe ik nog maar sinds een maand twee of drie... volhouden dat het je niks doet is zoveel gemakkelijker), alleen ze laten doorsudderen is nog pijnlijker en ontneemt je zoveel meer.

Sorry voor deze preek en misschien zit ik helemaal verkeerd, maar ik denk dat je jezelf zo tekort doet... *knuffel*

Volgens mij slaan jullie de spijker wel op de kop, en zal ik over een pijnlijke drempel moeten stappen. Wel moet ik volgens mij benadrukken dat ik mezelf niet slecht met emoties acht, omdat ik ze prima kan handelen en zelfs graag ervaar. Wat ik bedoel is dat ze niet gauw komen bovendrijven. Stress is daar een voorbeeld van. Vaak moet ik aan een lichamelijke klacht afleiden dat iets aan me knaagt, letterlijk lijkt wel.

Hoe door die muur heen te breken? Meer dan ik al gedaan heb? Geen idee. Hopelijk kan een psych, of zelfs al een inspirerende tekst (zoals het dikgedrukte), me op de juiste weg helpen.

Het slapen ging iig weer voor geen meter. Heb het nog 6.30 zien worden... Had de wekker nog gezet om na 6 uurtjes wakker te worden, zodat ik vanavond snel moe zou worden, maar ik werd om 17.30 pas wakker. Zucht.

Ik ben aan het broeden wat ik morgen tegen mn psychiater ga zeggen. Vind dat maar lastig.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 21:53 schreef zomie het volgende:
Ik ben aan het broeden wat ik morgen tegen mn psychiater ga zeggen. Vind dat maar lastig.

Oh misshien kom ik je tegen. Ik moet er om 11 uur zijn

Ik vind het ook steeds lastig. "En hoe gaat het?" Ja ehm niet goed anders was ik hier niet

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 21:55 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Misschien heel stom, maar als je niet weet wat je dwars zit, misschien door deze topics heen bladeren waarover je schrijft? Zodat je wat beter beeld krijg en misschien ook meer een vinger erop kan leggen?

Dank voor het idee, maar ik post hier lang niet alles

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 22:01 schreef Elvi het volgende:

[..]

Oh misshien kom ik je tegen. Ik moet er om 11 uur zijn

Ik vind het ook steeds lastig. "En hoe gaat het?" Ja ehm niet goed anders was ik hier niet

Ik pas om 15:00 uur, dus denk t niet

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 19:21 schreef Gray het volgende:

[..]

[..]

Volgens mij slaan jullie de spijker wel op de kop, en zal ik over een pijnlijke drempel moeten stappen. Wel moet ik volgens mij benadrukken dat ik mezelf niet slecht met emoties acht, omdat ik ze prima kan handelen en zelfs graag ervaar. Wat ik bedoel is dat ze niet gauw komen bovendrijven. Stress is daar een voorbeeld van. Vaak moet ik aan een lichamelijke klacht afleiden dat iets aan me knaagt, letterlijk lijkt wel.

Lijkt een beetje op hoe ik dit zelf ervaar.
Als ik bijvoorbeeld verliefd ben, dan merk ik dat pas zodra bijvoorbeeld iemand me erop attent maakt dat 5 minuten na de start van zowat elk gesprek, ik steeds over 1 vrouw aan het praten ben
Ook dat ik constant aan haar denk, dat ik me raar voel in mn maag, maar ik kan er dan nog niet de vinger op leggen...het moet wel heel evident zijn, wil ik het als een verliefdheid herkennen (zeker als het alweer een poos geleden was dat het voor het laatste gebeurde).

Dit heb ik eigenlijk met alle gevoelens/emoties die ik al een tijdje niet ervaren heb (ook bijvoorbeeld met vermoeidheid).

Heb er nog t minst last van als het gaat om (zeer) plaatselijke klachten zoals spierpijn.

Tis bij mij wel wat erg extreem soms hoor, maar bedenk je ook dat als je pas na lichamelijke klachten ervaart dat er iets niet in orde is, dat je het tenminste wel herkend hebt (ook al had het eerder gekund als je dat gevoel eerder opgemerkt had, voordat het lichamelijk werd).

quote:

Hoe door die muur heen te breken? Meer dan ik al gedaan heb? Geen idee. Hopelijk kan een psych, of zelfs al een inspirerende tekst (zoals het dikgedrukte), me op de juiste weg helpen.

Het slapen ging iig weer voor geen meter. Heb het nog 6.30 zien worden... Had de wekker nog gezet om na 6 uurtjes wakker te worden, zodat ik vanavond snel moe zou worden, maar ik werd om 17.30 pas wakker. Zucht.

ai...slaapproblemen zijn ontzettend kut

Ging je nog hulp zoeken? (weet niet meer of je hierover al verteld had, dacht van wel?)

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 21:53 schreef zomie het volgende:
Ik ben aan het broeden wat ik morgen tegen mn psychiater ga zeggen. Vind dat maar lastig.

Zeg gewoon dat wat je het meest op het hart ligt? Of doel je meer op hoe je iets wat je wilt vertellen gaat brengen?

@Luchtbel: Sorry was vergeten over je woonsituatie.

[ Bericht 5% gewijzigd door magnetronkoffie op 20-08-2015 00:00:26 ]

Ik ben blij dat ik morgen een gesprek met mn spv heb want het gaat zo niet goed. Drang tot zelfbeschadiging is hoog en dat heb ik al 2 jaar niet gehad. Ik heb het gelukkig redelijk onder controle dus ik heb niks gedaan, maar gtover wat haat ik dit gevoel

Maar 5 uurtjes geslapen gaat lekker.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 07:16 schreef Elvi het volgende:
Maar 5 uurtjes geslapen gaat lekker.

Succes straks

Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

@ lastigenaam

Heb zelf geen ervaringen met stages en hoe je dit het handigste kunt aanpakken. Enige wat ik kan vragen is of het een optie is je stage eventueel uit te stellen? (met enkele maanden ofzo)

Hey,

Ja dat kan wel. Maar ik weet niet of het dan beter is? Voor hetzelfde geld zit ik dan ook nog met dit probleem en begin ik er nooit meer aan. Zou het met 6 maanden kunnen uitstellen.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:50 schreef Lastigenaam het volgende:
Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

Ik zou er toch over gaan praten, ik hoop dat je een begeleider hebt die je kan vertrouwen. Maar het zal lucht geven denk ik. Mbt SSRI, ik ben er erg blij mee, zonder die pillen functioneer ik niet.

Ego post: Heb een goed gesprek met mn psychiater gehad. We zijn met een crisisplan bezig en ik heb uitleg gehad hoe dat precies werkt. Verder heb ik t over de overgang gehad, en dat zou best kunnen volgens hem. Ik mag heel af en toe een pammetje nemen als het allemaal ff teveel wordt, bij 1 of 2x per maand is dat niet schadelijk. Ik ben wel happy met het gesprek zo.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 19:31 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Wat naar dat je zo slecht slaapt... probeer een beetje een ritme te krijgen. Dat kan een beetje helpen hierin

Ik hoop dat je goed geholpen gaat worden en je goed laat helpen. Het komt heus goed en je gaat je ook weer goed voelen. Alleen daar heb je wat tijd voor nodig.

Heel erg veel sterkte

Momenteel ligt m'n ritme compleet omgekeerd denk ik, dus ik zal het om moeten draaien.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2015 23:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Lijkt een beetje op hoe ik dit zelf ervaar.
Als ik bijvoorbeeld verliefd ben, dan merk ik dat pas zodra bijvoorbeeld iemand me erop attent maakt dat 5 minuten na de start van zowat elk gesprek, ik steeds over 1 vrouw aan het praten ben
Ook dat ik constant aan haar denk, dat ik me raar voel in mn maag, maar ik kan er dan nog niet de vinger op leggen...het moet wel heel evident zijn, wil ik het als een verliefdheid herkennen (zeker als het alweer een poos geleden was dat het voor het laatste gebeurde).

Dit heb ik eigenlijk met alle gevoelens/emoties die ik al een tijdje niet ervaren heb (ook bijvoorbeeld met vermoeidheid).

Heb er nog t minst last van als het gaat om (zeer) plaatselijke klachten zoals spierpijn.

Tis bij mij wel wat erg extreem soms hoor, maar bedenk je ook dat als je pas na lichamelijke klachten ervaart dat er iets niet in orde is, dat je het tenminste wel herkend hebt (ook al had het eerder gekund als je dat gevoel eerder opgemerkt had, voordat het lichamelijk werd).

Het kan erger inderdaad, namelijk dat zelfs die lichamelijke signalen niet optreden. En het kan zelfs voordelig zijn, maar dan wel op de juiste momenten.

quote:

[..]

ai...slaapproblemen zijn ontzettend kut

Ging je nog hulp zoeken? (weet niet meer of je hierover al verteld had, dacht van wel?)

Yeah, maar niet zozeer direct voor het slapen, dus geen slaapmedicatie oid. Ik wil kijken voor ritalin om m'n energie beter te huishouden, en een behandeling starten voor depressie. Of dat via medicatie of alleen gesprekstherapie gaat, maakt me niet uit.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:56 schreef Lastigenaam het volgende:
Hey,

Ja dat kan wel. Maar ik weet niet of het dan beter is? Voor hetzelfde geld zit ik dan ook nog met dit probleem en begin ik er nooit meer aan. Zou het met 6 maanden kunnen uitstellen.

Kan zijn, maar dat weet je nooit. Zelf heb ik mijn studie 2 jaar op halt gezet, nadat het al jaren uitliep. Nu ik weer ben begonnen, gaat het wederom niet volgens plan, want weer depressief. Overigens komt dat juist doordat m'n studie als trigger heeft gewerkt dit keer, omdat ik zo diep depressief was in de laatste periode van m'n studie.

Voor mezelf weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt, al had ik natuurlijk liever gezien dat m'n studie nominaal was verlopen.

Mijn advies: doe wat goed voelt.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Waarom zou je psych je uitlachen? Mallerd!

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:01 schreef Gray het volgende:

[..]

Het kan erger inderdaad, namelijk dat zelfs die lichamelijke signalen niet optreden. En het kan zelfs voordelig zijn, maar dan wel op de juiste momenten.

Tot zover ik weet, treden die lichamelijke signalen vaak pas op als je al ver over je grenzen bent gegaan. Misschien dat die grens bij de 1 wat verder ligt dan bij de ander?
Zelf geloof ik niet dat er geen signalen komen, als je maar ver genoeg gaat, dan gaat er wel "iets" stuk.

quote:

[..]

Yeah, maar niet zozeer direct voor het slapen, dus geen slaapmedicatie oid. Ik wil kijken voor ritalin om m'n energie beter te huishouden, en een behandeling starten voor depressie. Of dat via medicatie of alleen gesprekstherapie gaat, maakt me niet uit.

Succes in elk geval

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Jij ook succes .
Ben trouwens wel benieuwd of je psych je idd gaat uitlachen (die kans lijkt me superklein trouwens)

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 18:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer EMDR en dan over waarschijnlijk zaken die ikzelf als heftig reken . Ik hoop niet dat de psych me erom gaat uitlachen , ik schaam me dood . Plus dat ik doodsbang ben om naar die herinneringen toe te gaan. Geen zin , maar goed, schouders eronder. Morgen pas

Het is toch juist een fijne psych? Die lacht je echt niet uit, zeker niet als ik af en toe hoor wat de onderwerpen zijn, die zijn niet om te lachen. Mn DM staat open, mocht je willen praten.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 19:24 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dank je Zomie

Het is gewoon dat ik me verschrikkelijk kwetsbaar voel en dit dingen zijn die liever diep in mijn hoofd opgeslagen blijven. Ze is heel erg fijn. Alleen ik heb een klein beetje moeite met vertrouwen en ben bang gekwetst te worden. Anyway... door ademen en het ook maar met haar bespreken, niet leuk... maar dat is misschien wel handig

Dadelijk komt er een vriendin langs om wat afleiding te bieden (en pffft... ik kan eens nuttig naar een vriendin toe zijn. Wil ook eens wat voor een ander doen) en gelukkig een goed weekend voor de boeg.

Bang om gekwetst te worden is heel logisch met jouw verleden. Daar moet eigenlijk aan gewerkt worden zodat dat minder wordt, daar is schema wel goed voor

Mn spv was trots op me dat ik me heb kunnen inhouden, Ze heeft me zelfs aan het lachen kunnen krijgen. Ja ik vind dit wel een fijn mens. Lekker nuchter en eerlijk.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 09:50 schreef Lastigenaam het volgende:
Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje sporadisch mee, maar heb besloten mij nu maar eens te registreren. Ik kamp al jaren, in verschillende mate, met angsten en paniek. Het is een tijdje weggeweest, maar sinds een jaar of 1,5 echt heel erg heftig teruggekomen. Ben bij meerdere mensen onder behandeling geweest, maar uiteindelijk wisten zij niet hoe ze mij konden helpen. Het schoot gewoon niet op met die behandelingen, steeds weer hetzelfde verhaal vertellen en ik kwam er niet verder mee, erg frustrerend. Nu ben ik op het punt gekomen dat alleen de therapie niet meer helpen. Ik heb een keuze gemaakt om voor medicatie (SSRI) te gaan. Ik heb hier heel lang over getwijfeld, want ik vond het eigenlijk best wel eng allemaal. Ook omdat je nogal veel bijwerkingen hebt. Ik ben hier nu zeer recent mee begonnen en tot zo ver gaat het redelijk. Heb wel enkele bijwerkingen, maar ik geloof dat deze weggaan na enige tijd.

Ik heb begin september een stage die ik moet doen, waar ik ongelofelijk (understatement) tegenop zie. Ik sta met die gedachten op en ga ermee naar bed. Ik ben zo bang dat dit helemaal verkeerd gaat en dat ik daar compleet in paniek raak en na dag 1 ermee ga stoppen. Ik wil, met het lood in de schoenen, het wel proberen. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Het vertellen aan de begeleiders van de stage? Of juist niet? Ik denk dat het mij wel wat extra lucht geeft, dat zij ervan weten en ik niet de schijn hoef op te houden dat alles goed gaat als dat niet zo is. Maar misschien pakken ze het helemaal niet goed op en doen ze het af als onzin of zeggen ze laat maar zitten zo iemand hoeven we niet? Zoals je kan merken ben ik heel erg met scenario's bezig en voornamelijk negatieve. Ik kan er ook voor kiezen een halfjaar te wachten en dan pas mijn stage te doen, maar dan heb ik alweer een halfjaar een soort gat. En misschien wordt het er beter van, maar misschien ook juist niet. Zo frustrerend dit allemaal.

Anyway, dit is waar ik nu enorm mee zit en ik kom er zelf niet goed uit wat nou een juiste keuze is om te doen. Wellicht hebben jullie uit eigen ervaringen suggesties? Heel erg bedankt.

Een moedeloos persoon.

Ik zou gaan. Je weet nu niet zo goed wat je te wachten staat tijdens je eerste dag en wat je invult is altijd erger dan de werkelijkheid. Ik zou nog niks zeggen tegen de begeleiders want je weet niet wat er gaat gebeuren die dag. De kans is groot dat het heel erg meevalt en dan ben je er al negatief ingegaan tov je begeleiders.

Ik zou gaan, en dan na die eerste dag kijken of je een tweede dag aankunt

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 20:16 schreef Elvi het volgende:
Mn spv was trots op me dat ik me heb kunnen inhouden, Ze heeft me zelfs aan het lachen kunnen krijgen. Ja ik vind dit wel een fijn mens. Lekker nuchter en eerlijk.

Goed zeg

Hoi allemaal, wat vervelend maar ook herkenbaar wat ik lees. Als ervaringgsdeskundige weet ik dat je ook over heel veel heen kan kan komen, dat je wat je invult in gedachten vaak erger is dan de werkelijkheid zoals Elvi zegt om maar wat te noemen. Maar toch blijft het een lastig iets als je het mentaal zwaar hebt.

Bij mij ligt een terugval op de loer na jaren dat het best goed ging. Ik kom uit een gebroken gezin, het enige wat ik nou net niet wil is een slechte vader zijn en volop vertrouwen uitstralen in de toekomst, maar juist dat vind ik nu zo moeilijk soms richting mijn 1 jarig zoontje:(. Door schade en schande weet ik dat een hoop clichés echt waar zijn, zelf je grenzen stellen, niet teveel tegelijk willen, maar ik had gehoopt dat 2 depressieve ervaringen wel genoeg waren..veel sterkte allemaal!

quote:

Op donderdag 20 augustus 2015 20:34 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik zou gaan. Je weet nu niet zo goed wat je te wachten staat tijdens je eerste dag en wat je invult is altijd erger dan de werkelijkheid. Ik zou nog niks zeggen tegen de begeleiders want je weet niet wat er gaat gebeuren die dag. De kans is groot dat het heel erg meevalt en dan ben je er al negatief ingegaan tov je begeleiders.

Ik zou gaan, en dan na die eerste dag kijken of je een tweede dag aankunt

En daarbij opgeteld: als je je stage verprutst (wat ik niet verwacht) ben je dat zelfde half jaar kwijt als wanneer je helemaal niet zou gaan. Dus je verliest er niets mee om te gaan, denk ik.

Al begrijp ik je zenuwen heel goed!
Detroit, een andere user in dit topic, is recent met (opnieuw) werken/stage begonnen. Volgens mij is dat, na een pittige eerste week, nu goed aan het gaan

Heb je overigens mensen om je heen in privekring die je bijstaan hierin? Zowel met de stage als met de medicijnen?

Succes in ieder geval en praat rustig van je af hier

quote:

Op vrijdag 21 augustus 2015 10:37 schreef ChildoftheStars het volgende:
EMDR was heel erg naar. Ging nog over hetzelfde als de vorige keer. Zij vond dat namelijk nog niet afgesloten. Alleen ik schoot telkens in andere herbelevingen, terwijl er een camera op mijn snufferd stond, hoe gênant wil je het hebben.

Ze twijfelt of ik EMDR aankan op de dingen die ik wel als vervelend beschouw (ik had niet eerlijk moeten zijn over de impact, nu vindt ze me dus een zwakkeling ) en dat ze anders andere dingen wil proberen, omdat ze twijfelt over de veiligheid. Ze twijfelt nu ook over of ik wel veilig genoeg ben. Volgens haar reageer ik nogal extreem op het idee dat ik eventueel oke zou kunnen zijn en dat ze me eerst weerbaarder wil hebben

Ik minacht mezelf nu zo (wat een aanstellerij om niks. Trauma, come one. Dat is een woord dat weggelegd is voor mensen die in een oorlog gevochten hebben of een ramp hebben meegemaakt). Ik haat mezelf en wil echt niet leven op deze manier

O... Ja en ik heb waarschijnlijk haar intervisiefilmpje verpest voor haar. Gezien zij wilde dat ik iets positiefs benoemde over de sessie en ik echt super geïrriteerd reageerde. Ik heb wel mijn excuses aangeboden omdat ik onaardig en onbeleefd was, maar ik weet niet of dat oke was (Maar goed, ik zou mezelf niet zijn als ik dingen niet verpestte)

Heeft iemand ervaring met imaginaire oefeningen in traumaverwerking?

Ik heb geen ervaring met EMDR maar wat ik wel wil meegeven is dat je een intervisie-opname kan weigeren. Als je het genant vind en merkt dat je daardoor zenuwachtiger wordt dan is het ok om te zeggen "vraag maar aan een andere cliënt". Je bent daar voor jezelf en het is ok om dan ook voor jezelf te kiezen
En ja, ik heb zelf ook een keer een intervisie-opname geweigerd. De geluidsrecorder stond al klaar maar ze mocht m dus opbergen Geen probleem, er zijn nog genoeg andere cliënten.