Een politieke partij is per definitie sterk ideologisch gestuurd. Buiten eventueel nadelige gevolgen van een cordon sanitaire, is het volledig te begrijpen en juist aan te moedigen. Beter dan de rücksichtloze drang om in het kabinet te zitten tegen eender welke prijs. En ja, die nadelige gevolgen zie ik ook, maar ik ben geen aanhanger van Kant.quote:Op zaterdag 15 augustus 2015 16:37 schreef Claudia_x het volgende:
Het is een vorm van cultuurrelativisme in die zin dat democratie een vormelijk en geen inhoudelijk beginsel hoort te zijn: iedereen mag meepraten en er elke mening op nahouden. Maar je hoeft het natuurlijk niet met die mening eens te zijn. Alleen als alles gezegd mag worden, ontstaan er mogelijkheden tot discussie, verwerping en zelfs beschimping (bijv. door Heertje en Van Rossem).
Ik weet niet of je de tijd van Janmaat bewust hebt meegemaakt; er was een cordon sanitaire van kracht waardoor een democratisch verkozen politicus in de tweede kamer werd genegeerd en geïsoleerd. Dat leek een goede strategie, want wat moet je anders met iemand die er verwerpelijke ideeën op nahoudt? Tegelijkertijd werd er op een pijnlijke manier mee blootgelegd dat politici niet om weten te gaan met het het volk dat zij horen te dienen dienen maar diep van binnen minachten. Het systematisch negeren van mensen die het allemaal niet begrepen (bijv. de multiculturele samenleving) bouwde zich op tot volkswoede, een boosheid die ook ik heb gevoeld. Het is de belangrijkste reden geweest dat ik op Fortuyn heb gestemd.
Je moet het vooral zien als een reactie op de periode Janmaat/Fortuyn. Veel (zeg maar gerust bijna alle) traditionele media zijn toen, terecht, beschuldigd van vooringenomenheid. Als je kritiek had op linkse idealen als multiculturalisme, dan kreeg je geen podium of was er een vooropgezet plan om je verwerpelijke retoriek onderuit te halen. Dat gebeurde bijvoorbeeld in het Lagerhuis: Paul Witteman gaf de voorzet en Marcel van Dam scoorde. Althans, dat probeerde hij.quote:Op zaterdag 15 augustus 2015 16:48 schreef Mainport het volgende:
Ik noemde het neutraal, maar bedoelde een cultuurrelativistische insteek dan wel een bestendiging van de status quo dan wel het aandacht geven aan excessen omdat het kijkers trekt.
Wilders krijgt bijvoorbeeld veel air time bij debatten omdat hij - ondanks dat alle andere partijen ertegen zijn - rare dingen zegt.
Dat is heel eenvoudig: je mag geen enkele club uitsluiten, tenzij er geweld wordt gebruikt. Je hoeft het niet met anderen eens te zijn, je mag gerust niet met partijen willen regeren, maar je moet als politicus bereid zijn met iedereen in gesprek te gaan en op basis van goede argumenten standpunten onderuit te halen.quote:Op zaterdag 15 augustus 2015 16:54 schreef Mainport het volgende:
[..]
Een politieke partij is per definitie sterk ideologisch gestuurd. Buiten eventueel nadelige gevolgen van een cordon sanitaire, is het volledig te begrijpen en juist aan te moedigen. Beter dan de rücksichtloze drang om in het kabinet te zitten tegen eender welke prijs. En ja, die nadelige gevolgen zie ik ook, maar ik ben geen aanhanger van Kant.
Draai het eens om: als je een racistische club niet mag uitsluiten, bij welke club mag dat dan wel? Waar ligt de grens? Als een partij met hooivorken door de dorpen loopt? Als ze voor het legaliseren van verkrachting zijn?
Je gebruikt de term consequentialistisch (of utili(tari)stisch) anders prima. Je kunt er deontologisch tegenover stellen.quote:Op zaterdag 22 augustus 2015 07:21 schreef Mainport het volgende:
Ik zie de laatste tijd in menig discussie een tweedeling tussen mensen die hun keuze hetzij baseren op de uitkomst hetzij de keuze beoordelen op zijn eigen merites. Daar is moeilijke filosofische terminologie voor maar die haal ik altijd door elkaar.
Ik ben zo anticonsequentialistisch als iemand maar kan zijn, maar waar ik me juist aan erger in deze discussie (en vrijwel alle andere) is het onvermogen en de onwil van mensen om naar langetermijnconsequenties te kijken. Je kunt vluchtelingen op willen vangen vanwege een of ander welzijnsprincipe, maar wat als je daardoor structurele maatschappelijke problemen in de hand werkt? Het in een kort tijdsbestek opvangen van een zeer diverse en grote groep vluchtelingen werkt ontwrichtend voor onze sociale zekerheid, het onderwijs, de woningmarkt en ga zo maar verder.quote:Vluchtelingen?
Uitkomst van de keuze: We zitten te vol, kost te veel geld, levert problemen op.
Aard van de keuze: Je kunt mensen niet aan hun lot overlaten.
Dat consequentialistische denken framet zichzelf als de realistische optie, ze doen alsof ze een amorele keuze maken: 'Natuurlijk geven we om vluchtelingen, maar het kan gewoon niet.' Een slim rookgordijn, door het veinzen van amoraliteit kun je elk menselijk vraagstuk tot een simpele kosten baten-analyse reduceren. Je zegt immers dat je mensen niet tot enen en nullen wilt reduceren, om mensen vervolgens tot enen en nullen te reduceren.
Het is helemaal niet opgelost, hoewel er talloze oplossingen zijn voorgesteld, variërend van verwaterde varianten van het utilisme (bijv. regelutilisme) tot een flexibeler omgang met principes (zoek bijv. op "reflectief equilibrium").quote:Op zondag 23 augustus 2015 00:33 schreef PeteSampras het volgende:
Volgens mij is dat trouwens het eeuwige verhaal van consequentialisme en deugdethiek. Dat is al opgelost, in de zin dat consequentialisme niet houdbaar blijkt in allemaal prachtige gedachtenexperimenten. Deugdethiek trouwens ook niet. Zodoende is het nogal een domme discussie. Het ene probleem is het andere niet. Een visje haal ik met liefde door het deeg,- daarna in de frituur, maar schiet me alsjeblieft dood als ik dat ooit met een kogelbiefstuk doe.
Het is ook doodvermoeiend om belastingen te betalen, waardoor je harder en langer moet werken om in je primaire behoeften te voorzien dan strikt noodzakelijk is.quote:Op zondag 23 augustus 2015 00:52 schreef Mainport het volgende:
Als we zo gaan beginnen kan ik maar beter een stukje Han citeren.
Wat doet het systeem dan met onze relatie tot de ander?
‘Het systeem maakt iedereen narcistisch. Een ieder is de ondernemer van zijn eigen ik, iedereen is alleen nog maar met zichzelf bezig. Vroeger waren het bedrijven die onderling met elkaar concurreerden, nu zijn het individuen. Maar het is doodvermoeiend om telkens maar jezelf te moeten zijn, jezelf te moeten uiten, je eigen potentieel te moeten waarmaken.
Zo leidt het kapitalisme tot een narcistische fixatie op het zelf, en de depressie is het gevolg daarvan. De ander is concurrentie, of een seksueel object dat geconsumeerd kan worden. Het is nauwelijks mogelijk uit het narcistische moeras van het ik getrokken te worden. Alleen de ander kan dat doen.’
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |