Het peutertopic (2-4 jaar) deel 161

Of tegen 1 van zn zussen in bad: Waar piemel nou?

Wij zitten ook in die fase ja. Samen in bad en dan moet daar toch even op gewezen worden. Grote peuter vindt dat helemaal niet leuk, die is al weer uit die fase geloof ik

als je van alles wat hebt dan zijn de verschillen natuurlijk ook een stuk duidelijker dan als je er maar eentje hebt.

Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.

En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.

Riley is helemaal gek op haar navel en op poppels (tepels)
Wijst ze ook altijd aan en dan: "Poppel mama, baby dinken"

Ja! Wasdaaaaaaaaat? En als het echt bijzonder is: waaassss daaattttt dannnnnn?

Borsten en piemels nog niet echt heel interessant. Navels wel.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 17:39 schreef Spirit82 het volgende:
Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.

En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.

En als ik er iets van zeg is het: handen koud

Jahaaa, navels! Ze was het gisteren zelfs aan het zingen: "navoool, navoool, navooooool!" En maar proberen die romper dan uit te doen

Daan zit in de welke-fase.. "daan, we gaan naar zolder", "welke zolder?" Of "zet je bord maar in de keuken", " welke keuken?". Bij alles en de meest voor de hand liggende dingen..

Daan is ook wel gefascineerd door mijn borstels

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:19 schreef Clubsoda het volgende:

Ik vind het leuk om te lezen hoe ontzettend anders jouw kinderen zijn DF! Knap hoe je daarmee omgaat, ze allebei in hun waarde latend.

Ik vind niet dat ik daar echt een keus in heb eigenlijk. Bij Chris moest ik hem wel volgen door zijn angsten. En Daan is eigenwijs genoeg om zijn eigen plan te trekken. Als ik hem anders wil hebben, dan moet ik mezelf ook veranderen(als in veel strenger worden). Zo past het gewoon bij ons en blijkbaar werkt het best goed.

En ik geniet er alleen maar van

Hier heet navel nog steeds noena

Navel is gewoon nafel hier.
Maar issdat? Is heel herkenbaar. Net als eeuwig en altijd: gajdoen?
En...Ja ja hij is hier al luid en duidelijk aanwezig: WAAROM??

Oh ja, die fascinatie voor haar navel. Ze prikt er altijd in terwijl ze navoool roept Mijn borsten zijn ook heel interessant, vooral om aan de tepel te trekken. Niet fijn.
Ze haalt een navel en tepel wel eens door elkaar, trekt ze aan mijn tepel terwijl ze navel roept.

Wijzig/quote fout. Had ik ook al lang niet meer gehad.

Tepel is hier een theepot. Een theepot waar mamadrinken uit komt.

Navel/snavel/nagel vinden ze ook leuk. En blote buik,

Hier is alles WAAROM?? Maar dan geen logische vragen. Nee, meer zoals dit: Er rijdt een vrachtwagen langs en peuter roept "Hee rode een vrachtwagen! Waarom is dat een rode vrachtwagen?"

Of hij is aan het spelen en zegt: "kijk mama deze auto gaat heel hard racen! Waarom??"

Wat moet ik daar dan op antwoorden? Als ik terugvraag "Waarom denk je?" krijg ik vaak een klagelijk "ik weet het niehiet" terug... Als ik het even zat ben, en sarcastische antwoorden ga bedenken, wordt dat iig niet zo gewaardeerd .

Laatst wilde hij weten waarom er geen hekje was bij een tuin waar we langs liepen. Zeg ik dat ik dat niet weet, dat hij dat moet vragen aan de mensen die er wonen. Nou dat ging hij dan wel even doen . Maar er was niemand in de tuin, dus toen hield hij het toch maar voor gezien.

Borsten en tepels zijn hier ook wel onderwerp van gesprek, door baby en bv. Laatst piepte er een tepel boven mijn nachthemd uit (erg wijde hals) toen hij in ons bed lag 's ochtends: Mama ik zie je tepel!!! Dat hoort niet toch???

Oh en weten jullie wat een politiewagen gaat doen? "Die komt mensen ophalen die een ongeluk met een happer hebben gehad!" aldus I. Dus.

Blote buik vindt ze ook geweldig. Waar ze ook staat en ze ziet een blote buik is het keihard: "Buikie!" En billen vindt ze ook heel interessant
De waarom fase zit ze nog niet zo in.

Maar zo geweldig om te lezen.
En dank je I. Ik wist nooit wat een politiewagen nou ging doen

Ah gos, I wat een duidelijke uitleg!

Eva moest vanochtend weer naar de opvang en moest heel erg huilen
Maar we kregen na een paar minuten al een foto via de app dat ze druk aan het spelen was. Fijn dat ze ons zo goed op de hoogte houden

Spark, wat lief dat ze je op de hoogte houden

Fijn zeg Spark, die geruststelling. Je weet ook wel dat ze niet de hele tijd huilt, maar een foto is 100x krachtiger dan die woorden.

Bij een blote buik is het hier steevast NOENA!!! en probeert ze haar hele hand erin te proppen

En even, Isa plast op de wc. Niet constant, maar ik ben zo trots Potje is voor babies. Ineens lom ze zo op de wc. Vasthouden met handjes achter zich om de bril. En alles Zelf Doehoen!!! Nou dat krijg je dus van het kdv, dan snappen ze dat soort dingen ineens Ben zo trots

Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...

Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn

Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:05 schreef Clubsoda het volgende:
Ik denk dat je ook veiligheid kan bieden vanuit een zekere kordaatheid; 'zo gaan we het doen'. Ik merk zelf dat mijn kind juist onzeker wordt als ik teveel met zijn stemmingen meewaai, alsof het een bevestiging is van zijn angst dat het onveilig is.

Ik vond dit heel mooi gezegd.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.

Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.

Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...

Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn

Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!

[..]

Ik vond dit heel mooi gezegd.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.

Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.

Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Wat je als laatste aanstipt, dat probeerde ik eerder ook al te zeggen: dat ik er bewust voor kies haar naar de psz te brengen om te leren dat het daar anders is en dat ze dat ook móét leren. Want ze gaat later ook die wereld in. Dat gaat stap voor stap, meestal op haar tempo en soms op het mijne/ dat van een ander. Daar hoeft ze het niet mee eens te zijn, maar ze moet wel leren dat dat soms gebeurt en hoe je daar mee omgaat - van mij, en soms leert ze dat van een ander.
Het liefst volg ik haar daarin, al ben ik wel wat 'losser' daarmee geworden. Dan bepaal ik. Dat werkt ook.

Overigens denk ik niet dat je kinderen afgestompt zijn hoor . Jij bent hartstikke lief voor ze! Het ene kind is het andere niet, en als je moet werken en niet thuis wilt of kunt zijn, daan ze naar het kdv. Ik denk dat ze daar gewoon al iets eerder 'zelfstandig' worden, dat lijkt me logisch in een groep.

Maar ik vind het ook lastig hoor. Vraag me soms ook af waar de grens is tussen voorzichtig en té beschermend. Daarom mag ze soms een hapje van 't een of ander, geef ik haar een zetje van de glijbaan en heeft ze een luid gillende ballenbaan . Merk gewoon dat ik het zó graag goed wil doen, maar er is geen universele 'goed'.

[ Bericht 6% gewijzigd door Cwen op 03-06-2015 14:21:29 ]

Ik denk dat er ook best wel een groot verschil zit tussen psz en kdv.

Je maakt als moeder allereerst de keuze* om te (blijven) werken of om thuis te blijven. Blijf je werken dan is er meestal wel iets van opvang nodig, volgende keuze is welke opvang....als je dan uiteindelijk bij een kdv uit komt dan gaat je kind daar ook van al van jongs af aan naar toe dus het is al heel snel een vertrouwde omgeving voor het kind. Als een kind later "tegensputtert" dan is het meestal iets anders dan "wennen" of aan mama vastgeplakt zitten. Als je voor een kdv kiest, heb je meestal ook nog een baan en daarmee ook verplichtingen naar een werkgever waardoor je gewoon niet makkelijk een hele ochtend bij je kind kunt blijven. Bovendien weet je meestal wel dat je kind het verder gewoon prima naar zijn zin heeft en dit iets is waar hij/zij even "doorheen" moet.

Bij een psz is dat net even anders. Je hebt in een eerder stadium de keuze gemaakt om thuis te blijven of om de opvang op een andere manier te regelen. Kiezen voor een psz heeft dan een heel andere reden. Je maakt die keuze veel meer voor het kind zelf, terwijl je een kdv ook voor jezelf maakt. Denk dat je er daarom ook anders in staat als het gaat om je kind te laten wennen, erbij blijven etc. Daarnaast zijn kinderen die naar een psz gaan natuurlijk ook weer wat ouder. Enerzijds kun je ze meer uitleggen, anderzijds zij ze ook veel meer gewend om bij mama te zijn.

Hier dus ook 2 situaties. M naar het kdv. Heeft het daar prima naar zijn zin, krijgt dingen aangeboden die ik hem niet kan aanbieden en hij ligt goed in de groep. Toch een tijd geleden heel veel drama bij het wegbrengen. Wij zijn er toen echt ingedoken om te achterhalen wat e oorzaak was. In zijn geval een geval van stofzuigerangst. Nu hebben we dat samen met M bij de leidsters aangegeven en voelt M dat er naar hem geluisterd wordt en sindsdien gaat hij weer "fluitend" naar het kdv.

Aan de andere kant breng ik vanaf september mijn 2 meiden naar de psz en ik weet nu ook nog niet hoe dat zal gaan. Sowieso "hangen" ze veel meer aan mij dan M maar aan de andere kant denk ik dat ze het ook wel heel erg leuk gaan vinden.

Verder heb ik niet het idee dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed eigenlijk. Maar hier wel (iets van) lawaaispeelgoed, tv/ipad en suiker

* soms is er niet direct een keuze (hoewel aan alles wel een mouw valt te passen)

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Het ene kind is het andere niet, elk kind z'n eigen aanpak Jij hebt zo te lezen kinderen die een dergelijke behoefte aan veiligheid en geborgenheid niet/minder hebben, maar ik merk dat mijne dat wel heeft. Soms een duwtje geven, wat CS zegt, zou voor mijne juist averechts werken in nieuwe situaties, waar dat voor haar M. juist goed is.

En elk kind heeft andere ouders ook, met een andere instelling en keuzes. Voorbeeld: wel of geen opvang is bij ons niet echt een vraag, want we werken allebei en wilden dat ook met kind blijven doen. Maar wanneer naar de opvang is (inmiddels) wel een keuze bij ons. De oudste ging 'pas' naar het kdv toen hij een maand of vijf was. In principe was het wel de bedoeling dat hij met 12 weken zou gaan, maar het liep toevallig anders. En dat was zowel voor hem als voor mij heel fijn. Zo fijn zelfs dat ik me er meer niet goed bij voel om de tweede wel al met drie maanden naar de opvang te brengen, maar ga regelen dat ook deze baby pas met vier of vijf maanden naar de opvang hoeft. Dat staat voor mij los van wat voor kind het is en wat voor behoeftes hij/zij heeft, maar dat is een keuze die ik als ouder maak.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Het bieden van veiligheid en geborgenheid zie ik niet als "beschermend opvoeden", maar als simpelweg inspelen op wat mijn kind volgens mij nodig heeft, en waar hij goed bij gedijt. Wat Deepfreeze zegt, gewoon je kind volgen.

De keuze voor speelgoed, media of suiker staat daar voor mij volledig los van, dat vind ik iets heel anders. Dat bepaal ik als ouder, het gaat daar niet om een behoefte. Tenzij je kind hyper wordt van suikers of tv of zo.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Ik ben nooit bang dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed, nee. Ik bied ze veiligheid en geborgenheid, dat is imo een basis die elk kind nodig heeft, de mate van bescherming is daarin geen vraagstuk. Dat heeft mi weinig te maken met suikers en de ipad, dat zijn gewoon opvoedkeuzes die verder hun gevoel van veiligheid niet zullen ondermijnen maar die we met mate toelaten omdat er in onze ogen meer na- dan voordelen aan zitten. En met een kind van inmiddels 7,5 kan ik zeggen: nee, doorslaan is hier niet gebeurd. Onze kinderen wordt ook veel vrijheid gegund, de vrijheid om zelf keuzes te maken. Als je zelf mag kiezen hoe vaak en hoe lang je op de ipad zit dan is het zo boeiend niet hoor, die ipad Boven alles doen we ons best onze kindjes te volgen in hun tempo, en we hebben toevallig twee laatbloeiers. Mijn 2-jarige kan nog niet zonder de borst, en mijn 7-jarige vindt het pas sinds een half jaar leuk om bij een ander vriendje te spelen zonder mij. Prima, wat mij betreft. Ik denk niet dat ze beter af zouden zijn als ze dit eerder hadden gekund. Dat ze leukere mensen zouden zijn als ze sneller zonder ons hadden gekund. Ze zijn wie ze zijn, wij zijn er slechts om dat te faciliteren, niet om ze in een rol te dwingen

Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?

Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.

Daarnaast proef ik uit sommige posts dat je kind naar het kdv of andersoortige opvang brengen een soort 'noodzakelijk kwaad' is.

Weet niet of het iets toevoegt hier, maar ik wil even inbrengen dat ik I niet naar het kdv breng omdat ik nu eenmaal moet werken. Mijn uitgangspunt bij de opvoeding van haar is dat ik weliswaar haar basis maar maar 'it takes a village to raise a child'. Ik werk er juist heel bewust aan dat I zich al van jongs af aan veilig voelt bij andere opvoeders. Omdat ik graag wil dat zij zich al jong verbindt met andere mensen, en invloeden krijgt van meerdere kanten. Ik ben van mening dat ik weliswaar haar emotionele steun en toeverlaat ben, maar dat ik niet de perfecte opvoeder ben en dat ze dus van andere mensen ook heel veel kan leren en dat er mensen zijn die haar veel te bieden hebben, dingen die ik misschien minder kan inbrengen of die bij mij minder aanwezig zijn.

Soms, als I en ik meerdere dagen achter elkaar bijna continu samen zijn geweest, verwelkom ik dat ze weer naar het kdv gaat, omdat onze band heel fijn en veilig voelt, maar ook wat benauwend kan zijn. Omdat ik merk dat ik automatisch haar steeds wil beschermen, terwijl andere mensen wat makkelijker afstand nemen en haar soms wat meer laten, en haar dingen zelf laten uitzoeken, ook als het even eng of moeilijk is. Ik vind het voor ons dan allebei wel goed en gezond om even afstand te nemen. Dat ze dan na zo'n dag weer in mijn veilige armen kan komen voor een half uurtje borstvoeding is dan heel prettig en ook weer goed voor ons allebei.

Ze heeft maar 1 moeder, maar ze kan met heel veel mensen een emotionele, veilige band opbouwen en daar wil ik haar duidelijk in stimuleren. Zodat ze daarin naar mijn idee dus autonoom opgroeit, vertrouwen en veiligheid in breder verband opbouwt. Ik relativeer daarbij dus enigszins mijn rol als moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet heel erg belangrijk ben.

Maar goed, ik schrijf dit even om aan te geven dat je volgens mij vanuit dezelfde principes (want ik geloof ook in onvoorwaardelijkheid, veiligheid en geborgenheid) tot andere keuzes en ideeen kunt komen. Waarbij het naar mijn idee dus niet alleen gaat om je kind volgen, maar ook jezelf volgen en wat bij jou als opvoeder past. Alleen op die manier is er een goede wisselwerking denk ik. Ik zal zelf dus niet snel stellen dat ik in alles helemaal mijn kind volg, of dat mijn kind in alles het uitgangspunt is. Je bent als ouder zelf ook een belangrijk uitgangspunt, want je kunt nu eenmaal alleen datgene doen waar je zelf echt achter staat en dat past in jouw 'wereldbeeld' of 'mensbeeld' etc., dus je kind 'lees' je dan ook al vanuit een bepaalde eigen invulling/en een eigen referentiekader.

Nouja, dit zijn vanuit het dreumestopic even wat gedachten van mij.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 19:32 schreef Franny_G het volgende:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.

Ik weet niet of je dat uit mijn posts hebt gehaald, zo ja dan wil ik dat graag nog even aanvullen. Ik heb namelijk inderdaad het werken/kdv aspect aangehaald maar dat was meer voor de achterliggende gedachte omdat ik denk dat je er anders in staat omdat je kind nou eenmaal langer thuis is geweest en ouder is als je hem/haar los moet laten zeg maar. En dat merk ik nu ook. Ik heb voor alledrie mijn kinderen dezelfde opvoedvisie (ja echt ) maar met 1 kind op het kdv en 2 thuis (en straks psz) voelt de stap naar de psz heel anders.

Mooi verwoord Franny, en ik kan me heel erg vinden in wat je zegt. Eigenlijk alles afgezien van de motivatie om mijn kind naar het kdv te brengen. Ik zou het mooier maken dan het is als ik zou zeggen dat het bij mijn levensvisie hoort, want kiezen voor kinderopvang is wel degelijk ingegeven door het feit dat ik (en M's vader!) graag wilde blijven werken. Anderzijds staat het voor mijn een veilige en gezonde ontwikkeling ook geen strobreed in de weg.

Mijn M is omringd door meer volwassenen dan veel kinderen van zijn leeftijd, met stiefouders en een buslading aan opa's en oma's, waarvan er drie met regelmaat op hem passen. Hij heeft een vader en een moeder en wij zijn onvervangbaar, maar om ons staan nog heel veel mensen die vreselijk veel van hem houden en voor hem zorgen. Daar is hij zich van bewust en daar praten we ook vaak over. Het voelt voor mij niet als een gebrek aan een veilige basis, dat hij heen en weer huppelt tussen papa en mama en soms opa en oma, maar als een heel warm nest.

Mijn (gescheiden) ouders hebben altijd een heel andere rol vervuld in mijn leven. Mijn moeder was vooral lief, mijn vader slim en praktisch, met mijn stiefmoeder kon ik heerlijk tutten en winkelen. Ik hoop dat dat voor M later ook zo is en dat hij van een afstandje de gang van zaken in 'het andere gezin' kan bespreken. Ik merk nu al heel sterk dat hij soms heel anders terugkomt van een weekend papa, alsof hij daar vreselijk veel nieuwe dingen geleerd heeft. Maar niet alleen tussen ons als ouders onderling: ik heb een goede vriendin die soms op M past en vaak bij ons op bezoek komt. Als ik met haar bel dan wil M ook altijd even kletsen en ze hebben echt leuke gesprekken samen. Ik zou het heel tof vinden als hij later ook bij haar terecht kan met grote en kleine dingen

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 19:32 schreef Franny_G het volgende:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.

Oh, dat heb ik niet zo ervaren. Ik denk iig niet dat het een het ander uitsluit, ik geloof niet dat elk kdv-kind onveilig gehecht is ofzo

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 18:53 schreef L-E het volgende:
Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?

Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...

En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.

Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein? )

Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:07 schreef Shandaly het volgende:

[..]

Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...

En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.

Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein? )

Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...

Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten. Maar als ze ziek is dus niet dus zo hard ben ik ook weer niet
En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen

Ik snap je Shandaly, en ik herken het ook. Ik ben net zo'n driftkop als mijn kind. Hoewel ik dat soms graag anders zie, zitten er gewoon grenzen aan hoe geduldig ik ben. Dat is misschien vervelend, maar het is wel hoe ik ben en dat is ook goed.

Van mensen zoals jij en ik kan een kind ook veel leren. Hoe je je grenzen stelt, hoe je ruzie maakt en het weer goed maakt, hoe je sorry zegt, hoe je je als moeder ontwikkelt in je werk etc. Altijd lief en geduldig is geen heilige graal Zolang je je kinderen geen geweld aandoet, niet fysiek maar ook niet met woorden (chanteren, afwijzen, uitschelden, machtsvertoon, you name it), is er niets mis met een stevige woordenwisseling wat mij betreft.

Mezelf forceren in een mal die niet bij me past om zo de beste moeder te zijn maakt me in ieder geval geen leukere moeder heb ik wel gemerkt

Razz heeft hierover in het babytopic iets goeds geschreven, even samengevat: alle moeders hier doen hun stinkende best en dat doet iedereen op z'n eigen manier en we kennen ook allemaal momenten dat we aan onszelf twijfelen maar wat we sowieso met elkaar gemeen hebben, is oneindig veel liefde voor ons kind/onze kinderen.

. .

Shandaly, jouw stukje over die onzekerheid is zo herkenbaar. Als ik de posts van Ela en L-E lees voel ik mij vaak tekort schieten als moeder. Maar na tien keer rustig iets uitgelegd te hebben lukt het mij de elfde keer niet meer.
En ik vind die opvoedvisie zo mooi en heb er echt veel van geleerd, maar telkens weer loop ik tegen dingen aan dat het mij niet lukt om totaal zen te reageren en vind ik mezelf veel te ongeduldig.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:24 schreef Susie het volgende:

[..]

Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten. Maar als ze ziek is dus niet dus zo hard ben ik ook weer niet
En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen

Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.

Oh, ik ga jullie uit die droom helpen: ook mijn geduld is wel eens op en hoewel ik het echt haat van mezelf heb ik afgelopen week nog staan schreeuwen tegen oudste. _{(ik weet niet hoor, we zijn net een baby verloren, denken mensen nu echt dat het hier 24/7 compleet zen is? )}

Wat ik hier deel is onze visie, wat we graag willen bereiken, daar falen we ook wel eens in. En Sticker kreeg vanmorgen chips voor de televisie omdat ik te moe was om iets met 'm te doen en oudste heeft zaterdag een feestje en ik ben dolblij dat we hem dus een dagje even niet hoeven te vermaken. Heel menselijk geloof ik wel hoor

LE, wat zeg je nu mijn beeld van jullie, helemaal verwoest!

Nee maar even eerlijk, ik snap echt wel dat het bij jullie ook niet altijd zen is hoor. En juist nu, na Elva, zal het heel zwaar zijn. Maar mijn post was wel echt positief bedoeld, ik heb diep respect voor jullie visie over opvoeden. En ik zou echt willen dat ik daar een beetje van mee had.

Oh ik snap dat het lief bedoeld is hoor! Gewoon niet heel reeel

Maar volgens mij haat iedereen het van zichzelf als hij/zij heeft staan schreeuwen. Ik in ieder geval wel, voel mij dan zo niet leuk... nu heb ik de laatste tijd in ieder geval al enige last van stress, dus een kind (en man trouwens ) die niet wil luisteren, dat werkt niet echt mee aan mijn zen zijn

En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:29 schreef .Sparkling. het volgende:

[..]

Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.

Dat! +1

Ik had 5,5 jaar geleden toen ik zwanger was van Lars zo'n ideaalbeeld van hoe ik als moeder zou zijn in mijn hoofd. Zo'n reclamebeeld, met een schoon en opgeruimd huis, vrolijke kindjes, attente man en poepluiers die naar viooltjes ruiken. Ik zou blijven werken, uiteraard, maar als ik dan thuiskwam, zou mijn kind naar mij toerennen en zich vol overgave in mijn armen storten voor een knuffel. We zouden samen half pinterest naknutselen, elk weekend koekjes, taart of pannenkoeken bakken, en elke dag samen buitenspelen, hetzij schommelend met wapperende haren in de wind, of met de schattigste regenlaarsjes in plassen stampen.

Nou, de realiteit... laatste wat we samen gebakken hebben waren pepernoten, in het seizoen, dus kan je nagaan hoe lang dat geleden is. Knutselen, tekenen, verven, kleien, dat doen ze alleen op school of kdv. Als ik 's avonds thuis kom, zijn de kinderen moe en chagerijnig, en willen ze eten, maar niet mij de kans geven om ook daadwerkelijk te koken. Lars heeft zelfs een tijd echt een regenfobie gehad, die wilde toen zelfs al niet naar buiten als er een wolk aan de lucht te zien was, want "Daar kan regen uitkomen!!!" En die luiers roken ook al niet naar viooltjes...

Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*

En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:43 schreef L-E het volgende:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.

Ja, en nu jank ik echt...

Ik zit idd niet zo lekker in mijn vel geloof ik...

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:43 schreef L-E het volgende:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.

Shandaly, lees dit eens. En nog eens en nog eens! Want dit is zo ontzettend waar!

Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer ), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.

Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.

En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.

En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:43 schreef L-E het volgende:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.

En dit ook idd!
Ik doe minimaal de helft minder en werk 2 dagen. De rest van de dagen probeer ik mijn huis met zo min mogelijk inspanning enigszins op orde te houden

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:45 schreef .Sparkling. het volgende:
Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*

En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.

Oh ja, om moedeloos van te worden. NIKS is goed. Ik probeer M bij te brengen dat ik niet "neemama!" of "maarmama!" heet, want dat is de enige manier waarop ik aangesproken word de laatste tijd

Oh Spark zo herkenbaar. Zo gaat het hier ook de hele dag. En dan ben ik na de elfde keer echt niet meer zo zen.

L-E, ik had dus ook altijd het beeld dat jouw gezin zo uit een sprookjesboek kwam en alles even zen ging.
Net als Sparkling heb ik diep respect voor jullie opvoedvisie en hoe jullie daarmee om gaan.

Ik herken ook wel eea wat Shandaly zegt. Ik heb soms ook wel een "what would ela do" momentje. Soms helpt dat, soms ook niet. Want elke situatie is anders, elke moeder is anders, elk kind is anders. En dat alles kan ook elke seconde weer veranderen. Wat L-E zegt is ook waar. Een opvoedvisie is een visie, geen blauwdruk. Je voedt op met een bepaald gedachtegoed, een streven.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 21:46 schreef Sonnetje85 het volgende:
Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer ), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.

Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.

En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.

En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.

+1 maar dan zoon naar het kdv en juf ninnenijn. Hij is verliefd op juf ninnenijn. Al is juf tasja ook wel leuk. Maar juf ninnenijn krijgt zelfs kusjes. Die krijg ik niet eens