OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Nav van de discussie in het OUD FB topic is besloten het lijstje in dit topic te laten vervallen.
Alle OUD-users en hun kindjes die daar behoefte aan hadden, kun je terugvinden in het verjaardagslijstje op de Fok!wiki:
http://wiki.fok.nl/index.php/Ouder%28s%29_Kalender
Voel je vrij om daar je eigen gegevens aan te passen.
Alle OUD-users en hun kindjes die daar behoefte aan hadden, kun je terugvinden in het verjaardagslijstje op de Fok!wiki:
http://wiki.fok.nl/index.php/Ouder%28s%29_Kalender
Voel je vrij om daar je eigen gegevens aan te passen.
Ik heb je lief mijn hele leven
Jahoor...
Het gaat beginnen...
Vanochtend:
Goedemorgen Ow, kom je lekker je bedje uit? We moeten naar schooltje (kdv) vandaag....
Nee, wil nog slapen. Wil niet naar schooltje. Ow wilt slapen! *Ow duikt onder de dekens en negeert mij verder
*
Het gaat beginnen...
Vanochtend:
Goedemorgen Ow, kom je lekker je bedje uit? We moeten naar schooltje (kdv) vandaag....
Nee, wil nog slapen. Wil niet naar schooltje. Ow wilt slapen! *Ow duikt onder de dekens en negeert mij verder
*
Haha. Lieverd 
Hier was ze kwart voor zes wakker. Ik probeer nu nog steeds wakker te worden. Vanmorgen was het vrolijke peuter en minder vrolijke mama dus
Hier was ze kwart voor zes wakker. Ik probeer nu nog steeds wakker te worden. Vanmorgen was het vrolijke peuter en minder vrolijke mama dus
Loj 
. Is hij nu al 16?
Ela, Kuuk, Kyara, Spark en wie ik nog vergeet ( zit mobiel), dank! Ela, wat jij zegt daar vrees ik ook een beetje voor. Onze meiden lijken wel wat op elkaar. Ellie is ook een kat uit de boom kijker, al is het bij haar wel zo dat ze zich niet heel snel laat overbluffen. Hier geef je ook een foto mee, dus dat helpt vast.
L-E, ik denk dat een psz toch iets kan bieden dat ik niet kan. Ik haar leren lezen, tellen, rekenen etc, maar sociale omgang met andere kindjes kan ik niet nabootsen. Hier in de buurt gaat alles naar het kdv dus we komen ook niet veel andere kleintjes tegen. Ik merk ook gewoon dat ze juist veel makkelijker is met volwassenen dan kinderen. Het wordt dus tijd dat ze dat een beetje gaat leren. Plus, het principe 'ergens anders zijn andere regels'. Ik ben daar niet dol op, maar zo werkt het wel en dat zal ze ook moeten leren.
. Is hij nu al 16?Ela, Kuuk, Kyara, Spark en wie ik nog vergeet ( zit mobiel), dank! Ela, wat jij zegt daar vrees ik ook een beetje voor. Onze meiden lijken wel wat op elkaar. Ellie is ook een kat uit de boom kijker, al is het bij haar wel zo dat ze zich niet heel snel laat overbluffen. Hier geef je ook een foto mee, dus dat helpt vast.
L-E, ik denk dat een psz toch iets kan bieden dat ik niet kan. Ik haar leren lezen, tellen, rekenen etc, maar sociale omgang met andere kindjes kan ik niet nabootsen. Hier in de buurt gaat alles naar het kdv dus we komen ook niet veel andere kleintjes tegen. Ik merk ook gewoon dat ze juist veel makkelijker is met volwassenen dan kinderen. Het wordt dus tijd dat ze dat een beetje gaat leren. Plus, het principe 'ergens anders zijn andere regels'. Ik ben daar niet dol op, maar zo werkt het wel en dat zal ze ook moeten leren.
Home is where the O+ is...
Hier mama naar I. Nee vandaag niet naar I. Oh..... Hoezo liever bij de gastouder. Tja zn vriendje is terug van de vakantie en zou vandaag weer beginnen bij de gastouder
Ergens anders zijn andere regels vind ik niet iets dat een kind alleen op de psz kan leren eigenlijk. Bovendien vind ik dat ook helemaal niet zo belangrijk 
Andere kindjes vindt hij sinds kort wel supertof, maar ik weet niet of dat ook leuk is als wij er niet meer zijn..
Andere kindjes vindt hij sinds kort wel supertof, maar ik weet niet of dat ook leuk is als wij er niet meer zijn..
Vriendin heeft geprobeerd haar dochter op de psz te krijgen... Nou je moet echt sociaalzwak en alleen lagere school gehad hebben om je kind er nog op te krijgen in apeldoorn
Ze leert 't ook bij oma, en als we ergens anders zijn, dat is zo. Dat is ook niet het belangrijkste - al merken we wel dat ze zich niet zomaar iets laat vertellen en ze haar eigen plan trektquote:Op dinsdag 2 juni 2015 08:22 schreef L-E het volgende:
Ergens anders zijn andere regels vind ik niet iets dat een kind alleen op de psz kan leren eigenlijk. Bovendien vind ik dat ook helemaal niet zo belangrijk
.Nee, het me echt om het leren omgaan met andere kindjes. En als het niet gaat, dan is ze zo weer thuis en gaat ze pas met 3 meteen naar school
.Die wachtlijsten... Hier is dat ook, voor sommige vestigingen. Maar wij konden nu meteen aanschuiven.
Home is where the O+ is...
L-E, de overweging om haar daarheen te laten gaan is hier vooral het andere kindjes en andere speelomgeving idee. We hebben gekozen voor antroposofisch omdat dat een rustige plek is, met natuurlijke materialen en aandacht voor de natuur en natuurfeesten.
De eerste keren (en bij het kijken afgelopen winter) vond ze het wel echt heel leuk en ging ze vol overgave aan de speel. Ik wil het graag dus wel nog proberen, maar als ze het dan echt niet leuk vindt, dan is het verder niet noodzakelijk en hoeft ze er ook niet heen.
Sparkling, ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet makkelijk vind soms om mijn dochter te begeleiden om uit haar angst te komen in die situaties. Ik til haar op en koester haar en ze mag zich bij me verbergen, en na een poosje durft ze vaak meer uit haar schulp te kruipen. Maar ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen of doen om haar zekerder te maken behalve dan vertellen wie het is bijv. En dan heb ik ook wel eens het idee dat ik daar iets meer/actiever aan moet/kan doen. Ik ben ook al bij mezelf te rade of ik ergens een voorbeeld daarin geef, omdat ik zelf soms ook sociaal een beetje awkward ben Mocht je nog tips hebben, dan zijn ze welkom!
Cwen, ik denk wel dat als het hier 'gewoon' was doorgegaan met elke week, ipv al die vrije weken en vakanties her en der tussendoor, dat het vloeiender was gegaan en ze echt makkelijker had gewend. Ik hoop dat het nu niet 'te laat' is en dat ze volgende week, fris en uitgerust, het toch wel weer heel leuk gaat vinden om bij de andere kindjes te spelen
Andere kindjes vindt ze namelijk wel echt heel tof <3
De eerste keren (en bij het kijken afgelopen winter) vond ze het wel echt heel leuk en ging ze vol overgave aan de speel. Ik wil het graag dus wel nog proberen, maar als ze het dan echt niet leuk vindt, dan is het verder niet noodzakelijk en hoeft ze er ook niet heen.
Sparkling, ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet makkelijk vind soms om mijn dochter te begeleiden om uit haar angst te komen in die situaties. Ik til haar op en koester haar en ze mag zich bij me verbergen, en na een poosje durft ze vaak meer uit haar schulp te kruipen. Maar ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen of doen om haar zekerder te maken behalve dan vertellen wie het is bijv. En dan heb ik ook wel eens het idee dat ik daar iets meer/actiever aan moet/kan doen. Ik ben ook al bij mezelf te rade of ik ergens een voorbeeld daarin geef, omdat ik zelf soms ook sociaal een beetje awkward ben
Mocht je nog tips hebben, dan zijn ze welkom!Cwen, ik denk wel dat als het hier 'gewoon' was doorgegaan met elke week, ipv al die vrije weken en vakanties her en der tussendoor, dat het vloeiender was gegaan en ze echt makkelijker had gewend. Ik hoop dat het nu niet 'te laat' is en dat ze volgende week, fris en uitgerust, het toch wel weer heel leuk gaat vinden om bij de andere kindjes te spelen
Andere kindjes vindt ze namelijk wel echt heel tof <3
Ela, dat herinnert me eraan dat ik nog een keer met Noor de duplo zou komen halen! Zullen we een datum prikken?
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Ach gos, loj.. Het is ook wat, dat vroege opstaan
Ela, ik heb ook weinig tips voor je. Ik herken wat je beschrijft volledig, ik zou haar ook het liefste bij me houden als ze bang lijkt. En omdat ik zo ben heeft mijn man haar de eerste keren weggebracht naar de GO, zonder mij. Ik had haar mee terug genomen als ze moest huilen. Mijn man is daar harder in en de go is iets wat moet omdat wij er dan niet zijn dus ze had geen keus dan te blijven. De eerste weken zwaaide ze met tranen in haar ogen en pas sinds een week of twee/drie gaat ze zonder tranen. Ze had het altijd wel heel leuk maar de stap zetten dat papa/mama weggaat vond ze iedere keer weer moeilijk.
Ik denk wel dat het moeilijker wordt na vakantie, ik weet van mezelf vroeger dat ik na iedere vakantie weer moest huilen als ik naar school moest. Dat bleef nog jarenlang zelfs, ver op de basisschool. Als ik eenmaal in het ritme zat ging het wel maar als die even doorbroken werd dan vond ik het meteen weer moeilijk. En eigenlijk herken ik dat nog steeds wel een beetje bij mezelf.
Ik zou het aanpakken waar jullie je prettig bij voelen, ze heeft nog twee/drie jaar om iets vrijer te worden voor school echt 'moet'.
Ela, ik heb ook weinig tips voor je. Ik herken wat je beschrijft volledig, ik zou haar ook het liefste bij me houden als ze bang lijkt. En omdat ik zo ben heeft mijn man haar de eerste keren weggebracht naar de GO, zonder mij. Ik had haar mee terug genomen als ze moest huilen. Mijn man is daar harder in en de go is iets wat moet omdat wij er dan niet zijn dus ze had geen keus dan te blijven. De eerste weken zwaaide ze met tranen in haar ogen en pas sinds een week of twee/drie gaat ze zonder tranen. Ze had het altijd wel heel leuk maar de stap zetten dat papa/mama weggaat vond ze iedere keer weer moeilijk.
Ik denk wel dat het moeilijker wordt na vakantie, ik weet van mezelf vroeger dat ik na iedere vakantie weer moest huilen als ik naar school moest. Dat bleef nog jarenlang zelfs, ver op de basisschool. Als ik eenmaal in het ritme zat ging het wel maar als die even doorbroken werd dan vond ik het meteen weer moeilijk. En eigenlijk herken ik dat nog steeds wel een beetje bij mezelf.
Ik zou het aanpakken waar jullie je prettig bij voelen, ze heeft nog twee/drie jaar om iets vrijer te worden voor school echt 'moet'.
Cwen, dat eigen plan trekken hoort als je twee bent he Dan weet je namelijk Alles beter, sowieso. En ouders zijn stom en VAN MIJ! dien je minimaal 350 keer op een dag te roepen om je quotum te halen, jeweetz.
Ik voel met je mee Omen, dat vroege opstaan is hier ook de orde van de dag. Vandaag 4:45, serieus. Omdat ik nog steeds een laag hb heb en dus voortdurend heel moe gaat mijn man er dan uit met 'm. (Dat wil ik eigenlijk niet, maar mijn man verbiedt het me echt, ik MOET slapen van 'm ) Nu is mijn man naar zijn werk en Sticker ligt uitgeteld op de bank al 1,5 uur te slapen
ela, ik denk niet dat er veel is wat je anders aan kan pakken. Je biedt haar de veiligheid en geborgenheid waar ze behoefte aan heeft, dat is fantastisch. Ik lees vaak dat mensen adviseren om op zo'n moment 'door te zetten' maar ik geloof dat je veiligheid niet af kan dwingen. Bij onze oudste is dat al jarenlang een hot item in zijn leven, en afgaande op zijn ontwikkeling zou ik zeggen dat bepaalde dingen 'vanzelf' goed komen als ze verder groeit (mentaal/sociaal gezien). Je kan een kind ook niet dwingen tot lopen als het daar niet aan toe is, zo kijk ik ook tegen deze dingen aan. Hier helpt het enorm om hem de ruimte te gunnen om dingen in zijn eigen tempo te doen, vooral geen druk erop zetten, de regie bij het kind laten, enzo
Mijn peuter zegt 'parnon' als hij een boer laat
Dan weet je namelijk Alles beter, sowieso. En ouders zijn stom en VAN MIJ! dien je minimaal 350 keer op een dag te roepen om je quotum te halen, jeweetz.Ik voel met je mee Omen, dat vroege opstaan is hier ook de orde van de dag. Vandaag 4:45, serieus. Omdat ik nog steeds een laag hb heb en dus voortdurend heel moe gaat mijn man er dan uit met 'm. (Dat wil ik eigenlijk niet, maar mijn man verbiedt het me echt, ik MOET slapen van 'm
) Nu is mijn man naar zijn werk en Sticker ligt uitgeteld op de bank al 1,5 uur te slapen ela, ik denk niet dat er veel is wat je anders aan kan pakken. Je biedt haar de veiligheid en geborgenheid waar ze behoefte aan heeft, dat is fantastisch. Ik lees vaak dat mensen adviseren om op zo'n moment 'door te zetten' maar ik geloof dat je veiligheid niet af kan dwingen. Bij onze oudste is dat al jarenlang een hot item in zijn leven, en afgaande op zijn ontwikkeling zou ik zeggen dat bepaalde dingen 'vanzelf' goed komen als ze verder groeit (mentaal/sociaal gezien). Je kan een kind ook niet dwingen tot lopen als het daar niet aan toe is, zo kijk ik ook tegen deze dingen aan. Hier helpt het enorm om hem de ruimte te gunnen om dingen in zijn eigen tempo te doen, vooral geen druk erop zetten, de regie bij het kind laten, enzo
Mijn peuter zegt 'parnon' als hij een boer laat
LE, als je die keus hebt zou ik dat ook doen. Wij hadden die keus niet en moesten wel doorzetten, dat heeft niet verkeerd uitgepakt maar ging wel volledig tegen mijn gevoel in.
Overigens: mijn groepstherapie zit er bijna op! Morgen is de laatste
we laten Eva wel op de opvang want waarschijnlijk start er in de komende maanden een volgende therapie. Die zoals het er nu naar uit ziet bijna een jaar gaat duren. En we willen haar niet er nu af halen en dan over een paar maanden opnieuw laten wennen.
Sticker beleefd hoor!
Eva zegt: 'ohh boetje' als ze er eentje laat.
Overigens: mijn groepstherapie zit er bijna op! Morgen is de laatste
we laten Eva wel op de opvang want waarschijnlijk start er in de komende maanden een volgende therapie. Die zoals het er nu naar uit ziet bijna een jaar gaat duren. En we willen haar niet er nu af halen en dan over een paar maanden opnieuw laten wennen.Sticker
beleefd hoor!Eva zegt: 'ohh boetje' als ze er eentje laat.
Ela, mijn oudste had ook veel behoefte aan veiligheid als peuter zijnde. Het was steeds afwegen,wanneer zet je even door, wanneer laat je het gaan..
Het kdv moest wel, maar hij had het daar na een moeilijk afscheid wel naar zijn zin. Met de activiteiten deed hij leuk mee, en 's middags kreeg ik hem met moeite mee. Dus dat hebben we doorgezet.
Aan de andere kant ging ik op donderdagochtend altijd koffiedrinken met wat moeders. Daar hadden we ook vaak een thema-bijeenkomst in een andere zaal. De kinderen moesten dan bij de oppas blijven. Maar daar nam ik Chris wel mee. Hij zag de oppas niet als vertrouwd genoeg(of hij zag mijn gebrek aan vertrouwen in de oppas om met een paar moeilijke kinderen om te gaan), en hij stoorde de thema's niet. Anders had ik gekozen om bij de oppas te blijven.
Op verjaardagen liet ik hem vaak bij me zitten. Of zorgde voor een speelgoed waar hij mee kon spelen naast me. De ene verjaardag zat hij dan 2 uur op mijn schoot, een andere verjaardag was hij na 10 minuten ontdooit.
En toch hebben we op school weinig/geen problemen gehad met afscheid nemen, juf was snel vertrouwd voor hem. En dan is het goed. Nu hij 7 is, merk je weinig meer van die fase. Hij stapt in de supermarkt zo op een medewerker af om iets te vragen en gaat op een verjaardag rustig de kring rond om handjes te schudden.
Cwen, ik zie bij Daan dat ze hem op de PSZ ook net even anders uitdagen dan ik thuis doe. Ik kan hem dingen wel aanreiken, maar op het PSZ hebben ze daar weer ander materiaal of ideeën over. Dat vind ik ook wel fijn van het PSZ. Dat er even iemand "meekijkt" die ideeën aandraagt en hem voedt met dingen, zonder dat het verder opdringerig is..
Het kdv moest wel, maar hij had het daar na een moeilijk afscheid wel naar zijn zin. Met de activiteiten deed hij leuk mee, en 's middags kreeg ik hem met moeite mee. Dus dat hebben we doorgezet.
Aan de andere kant ging ik op donderdagochtend altijd koffiedrinken met wat moeders. Daar hadden we ook vaak een thema-bijeenkomst in een andere zaal. De kinderen moesten dan bij de oppas blijven. Maar daar nam ik Chris wel mee. Hij zag de oppas niet als vertrouwd genoeg(of hij zag mijn gebrek aan vertrouwen in de oppas om met een paar moeilijke kinderen om te gaan), en hij stoorde de thema's niet. Anders had ik gekozen om bij de oppas te blijven.
Op verjaardagen liet ik hem vaak bij me zitten. Of zorgde voor een speelgoed waar hij mee kon spelen naast me. De ene verjaardag zat hij dan 2 uur op mijn schoot, een andere verjaardag was hij na 10 minuten ontdooit.
En toch hebben we op school weinig/geen problemen gehad met afscheid nemen, juf was snel vertrouwd voor hem. En dan is het goed. Nu hij 7 is, merk je weinig meer van die fase. Hij stapt in de supermarkt zo op een medewerker af om iets te vragen en gaat op een verjaardag rustig de kring rond om handjes te schudden.
Cwen, ik zie bij Daan dat ze hem op de PSZ ook net even anders uitdagen dan ik thuis doe. Ik kan hem dingen wel aanreiken, maar op het PSZ hebben ze daar weer ander materiaal of ideeën over. Dat vind ik ook wel fijn van het PSZ. Dat er even iemand "meekijkt" die ideeën aandraagt en hem voedt met dingen, zonder dat het verder opdringerig is..
Jazeker wel! Ik ben wel blij dat het klaar is, de motivatie begon langzaam wat af te zakken en de groep begon zich steeds meer te splitsen en er ontstond wat irritatie her en der. Jammer maar ik zit er voor mezelf en niet voor anderen.quote:
Wat fijn Spark! Was hard werken zeker? Heb je er iets aan gehad voor je gevoel?
Ik herken eerder wanneer emoties oplopen en kan ook plaatsen wanneer er een schema speelt (bepaalde negatieve denkpatronen) maar ze in de praktijk omzetten lukt helaas nog niet. Ik heb nu gevraagd om schematherapie te mogen volgen, een therapie die terug gaat naar de basis om te kijken waar bepaalde denkpatronen zijn ontstaan en om te leren dat die gevoelens horen bij toen en niet bij het heden.
Thanks dames 
L-E, dat is ook wat ik wil doen voor haar en hoe ik er wil zijn voor haar, haar laten weten dat ze bij mij in ieder geval _altijd_ terecht kan en veilig is, dat mijn armen altijd voor haar openstaan Dat is iets wat mijn ouders mij hebben meegegeven (en nog steeds) en wat ik graag ook door wil geven, ook als ze groter is. Het tegenovergestelde ken ik van C. zijn ouders en hoe dat hem heeft gevormd 
Hier is er niets dat 'moet' qua verblijven bij andere mensen, daar hebben we zelf heel bewust voor gekozen, van te voren al. Mijn ouders halen haar soms wel op om met haar te spelen en dan heb ik zelf mooi extra tijd om te werken, maar als dat niet gaat/kan/wil/lukt, dan kan ik (of C.) mijn tijd anders indelen. Ik ben nog steeds heel erg blij dat we dit zo doen, ik voel mezelf hier het allerfijnst bij
Sparkling, wat fijn dat de groepstherapie nu bijna is afgelopen, en vooral dat het je inzichten heeft gebracht Ook goed om te lezen dat je zelf punten ziet waar je nog meer aan/mee wilt doen en je daar ook echt iets mee gaat doen!
L-E, dat is ook wat ik wil doen voor haar en hoe ik er wil zijn voor haar, haar laten weten dat ze bij mij in ieder geval _altijd_ terecht kan en veilig is, dat mijn armen altijd voor haar openstaan
Dat is iets wat mijn ouders mij hebben meegegeven (en nog steeds) en wat ik graag ook door wil geven, ook als ze groter is. Het tegenovergestelde ken ik van C. zijn ouders en hoe dat hem heeft gevormd Hier is er niets dat 'moet' qua verblijven bij andere mensen, daar hebben we zelf heel bewust voor gekozen, van te voren al. Mijn ouders halen haar soms wel op om met haar te spelen en dan heb ik zelf mooi extra tijd om te werken, maar als dat niet gaat/kan/wil/lukt, dan kan ik (of C.) mijn tijd anders indelen. Ik ben nog steeds heel erg blij dat we dit zo doen, ik voel mezelf hier het allerfijnst bij
Sparkling, wat fijn dat de groepstherapie nu bijna is afgelopen, en vooral dat het je inzichten heeft gebracht
Ook goed om te lezen dat je zelf punten ziet waar je nog meer aan/mee wilt doen en je daar ook echt iets mee gaat doen!
Je verdient een standbeeld hoor, zo met jezelf aan de slag gaanquote:Op dinsdag 2 juni 2015 10:09 schreef .Sparkling. het volgende:
[..]
Jazeker wel! Ik ben wel blij dat het klaar is, de motivatie begon langzaam wat af te zakken en de groep begon zich steeds meer te splitsen en er ontstond wat irritatie her en der. Jammer maar ik zit er voor mezelf en niet voor anderen.
Ik herken eerder wanneer emoties oplopen en kan ook plaatsen wanneer er een schema speelt (bepaalde negatieve denkpatronen) maar ze in de praktijk omzetten lukt helaas nog niet. Ik heb nu gevraagd om schematherapie te mogen volgen, een therapie die terug gaat naar de basis om te kijken waar bepaalde denkpatronen zijn ontstaan en om te leren dat die gevoelens horen bij toen en niet bij het heden.
Doet niet iedereen je na.
Lief!quote:
[..]
Je verdient een standbeeld hoor, zo met jezelf aan de slag gaan
Ik merk al nu al een veel rustiger hoofd en ik geniet oprecht meer van Eva. Dat is me zo ontzettend veel waard, daar wil ik nog wel honderd jaar voor in therapie als me dat zoveel geluk brengt.
Herkenbaar. T. en ik zijn allebei heel voorwaardelijk opgevoed, en wij kennen veiligheid binnen de familie dan ook niet. Voor ons des te meer reden om dat prioriteit nr 1 te maken binnen ons eigen gezin, en het is echt een mooie ontwikkeling om te zien hoe je eigen kinderen veel steviger in hun schoenen staan dan jijzelf als kind, gewoon omdat ze een goede basis hebbenquote:
Thanks dames
L-E, dat is ook wat ik wil doen voor haar en hoe ik er wil zijn voor haar, haar laten weten dat ze bij mij in ieder geval _altijd_ terecht kan en veilig is, dat mijn armen altijd voor haar openstaan
Spark, ik ben het met L-E eens. Hulde
L-E, die vent van jou is fantastisch zeg.
En 4.45. Dat is echt vroeg. Dan heb ik gewoon een uitslaper.
L-E, die vent van jou is fantastisch zeg.
En 4.45. Dat is echt vroeg. Dan heb ik gewoon een uitslaper.
4:45 is echt belachelijk. Dat doet hij niet elke dag hoor, geen medelijden krijgen
En ja, die vent van mij is fantastisch Ik zou wel nog een keer met m willen trouwen
En ja, die vent van mij is fantastisch
Ik zou wel nog een keer met m willen trouwen
Herkenbaar... Mijn zoon wilde bij mama in bed slapen, en niet naar oma. Soit, hij moest vroeg op (6.15u), maar het was echt DRAMAquote:
Nee, wil nog slapen. Wil niet naar schooltje. Ow wilt slapen! *Ow duikt onder de dekens en negeert mij verder
Ela, heel herkenbaar, ik doe dat bij mijn jochie precies zo en dat werkt goed. Vooral om wat LE zegt, hij heeft behoefte aan die veiligheid en ik wil hem dat geven, hem dingen in zijn eigen tempo laten doen en niet dwingen. Maar deels ook wel omdat ik mezelf graag een beetje achter hem verschuil, dat sociaal awkward-idee, en dat vind ik dan een minder goed voorbeeldquote:
Sparkling, ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet makkelijk vind soms om mijn dochter te begeleiden om uit haar angst te komen in die situaties. Ik til haar op en koester haar en ze mag zich bij me verbergen, en na een poosje durft ze vaak meer uit haar schulp te kruipen. Maar ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen of doen om haar zekerder te maken behalve dan vertellen wie het is bijv. En dan heb ik ook wel eens het idee dat ik daar iets meer/actiever aan moet/kan doen. Ik ben ook al bij mezelf te rade of ik ergens een voorbeeld daarin geef, omdat ik zelf soms ook sociaal een beetje awkward ben Mocht je nog tips hebben, dan zijn ze welkom!
. Ik kijk soms een beetje afgunstig naar kindjes die wel meteen 'los' durven gaan, maar dat komt vooral omdat ik zelf heel verlegen was als kind en hem wat meer zelfvertrouwen gun. Maar ik weet ook dat hij het zelf wel regelt en dat het wel goed komt Beetje wat deepfreeze ook zegt, die afweging, soms moet je even doorzetten (kdv inderdaad, ging hier ook zo) en soms kan ook het anders. En dat doe ik dan ook.
Ik heb nu een Daan, die is wat betreft dat sociale echt het tegen overgestelde van Chris. Daan klets met iedereen, gaat op ontdekkingstocht waar hij kan, en bij een oppas achterlaten is nooit een probleem. Die ben je dus af en toe kwijt in de winkel, vind je terug bovenin een klimtoren en op verjaardagen is hij direct weg richting speelgoed/mensen/kinderen..
En toch had dat van Chris ook wel iets. Ik kon hem veel beter "begeleiden" met sociale dingen, hem dingen aanleren. Daan doet dingen die je weer mag gaan afleren. (zeg maar "Chris spring eens van dat mini krukje", vs "Daan je mag niet van de eettafel springen"
)Chris deed het liever gewoon in 1 keer goed. Nou is Chris ook een kopietje van mij, dus ik kon hem ook goed begrijpen en sturen.
Het is allemaal een fase en ik denk dat het met allebei best wel goed komt
En toch had dat van Chris ook wel iets. Ik kon hem veel beter "begeleiden" met sociale dingen, hem dingen aanleren. Daan doet dingen die je weer mag gaan afleren. (zeg maar "Chris spring eens van dat mini krukje", vs "Daan je mag niet van de eettafel springen"
)Chris deed het liever gewoon in 1 keer goed. Nou is Chris ook een kopietje van mij, dus ik kon hem ook goed begrijpen en sturen. Het is allemaal een fase en ik denk dat het met allebei best wel goed komt
Ja precies! Ik vind dit eerlijk gezegd wel fijn zo, kan me goed voorstellen dat het best vermoeiend is als je het andere uiterste hebt. Dit past bij hem (en bij mij, inderdaad dat begrijpen en sturen!), ik had hem niet anders gewild
Riley kan heel open zijn ("Kijk meneer, ik heb een Ollie" of "Hallo, kijk mijn schoenen") maar soms ook heel afwachtend zijn. Even bij mij in de buurt alles verkennen en dan pas los gaan.
Omen, zo is J ook een beetje. De ene keer wil ie niet gaan spelen en hangt ie aan mijn been (op een verjaardag, of in de speeltuin), de volgende keer staat ie tegen een wildvreemde meneer aan te kletsen en te vertellen dat die mee van de glijbaan moet 
KDV is opeens de laatste weken wel drama bij wegbrengen, terwijl hij daarvoor echt meteen ging spelen. Ik hoop dat t een fase is, de 'alleen mama is goed genoeg fase'. Jammergenoeg kan papa m niet wegbrengen, die begint om 7 uur met werken, want ik denk dat dan het probleem veel minder zou zijn...
KDV is opeens de laatste weken wel drama bij wegbrengen, terwijl hij daarvoor echt meteen ging spelen. Ik hoop dat t een fase is, de 'alleen mama is goed genoeg fase'. Jammergenoeg kan papa m niet wegbrengen, die begint om 7 uur met werken, want ik denk dat dan het probleem veel minder zou zijn...
Het helpt al heel erg dat het helemaal niet zo gek isquote:
[..]
Ela, heel herkenbaar, ik doe dat bij mijn jochie precies zo en dat werkt goed. Vooral om wat LE zegt, hij heeft behoefte aan die veiligheid en ik wil hem dat geven, hem dingen in zijn eigen tempo laten doen en niet dwingen. Maar deels ook wel omdat ik mezelf graag een beetje achter hem verschuil, dat sociaal awkward-idee, en dat vind ik dan een minder goed voorbeeld
Beetje wat deepfreeze ook zegt, die afweging, soms moet je even doorzetten (kdv inderdaad, ging hier ook zo) en soms kan ook het anders. En dat doe ik dan ook.
Ik vermoedde dat al, maar ik word soms een beetje onzeker in de zin dat ik me afvraag of ik niet meer kan doen om haar op haar gemak te stellen, zodat ze het eerder leuk vindt om op ontdekking te gaan. Het is fijn om te lezen dat er hier van die oermoeders zijn die het ook herkennen en vooral ook mijn omgaan met en handelen herkennen Het is dus ook echt een kwestie van mijn eigen zelfvertrouwen en vooral mijn vertrouwen in mijn dochter. Vertrouwen op wat zij aangeeft en haar daarin begeleiden. En als zij de bescherming nodig heeft, dan kan dat voor mij onbenullig lijken, maar voor haar is dat van (levens)belang en het zal haar juist helpen als ik er naar luister en haar vertrouw daarin. Dat zal haar dan dus juist helpen in haar eigen zelfvertrouwen
Kortom, het helpt om weer even om het voor mezelf helder te maken <3 Van die dingen die je al wist en wederom weer worden bevestigd!
Ik denk dat je ook veiligheid kan bieden vanuit een zekere kordaatheid; 'zo gaan we het doen'. Ik merk zelf dat mijn kind juist onzeker wordt als ik teveel met zijn stemmingen meewaai, alsof het een bevestiging is van zijn angst dat het onveilig is.
Nou is mijn kind sociaal vrij makkelijk en kletst hij makkelijk met onbekende mensen. Als hij eens een keer verlegen is dan zal ik hem daarin niet snel zijn grenzen op laten zoeken, maar eerder benoemen wat er gebeurt en hoe hij zich voelt en aangeven dat het heel normaal is om verlegen te zijn. Maar als hij eens iets fysieks niet durft, op een trampoline, dan ben ik juist erg geneigd om hem te begeleiden en het samen te proberen. Altijd schatert hij daarna van de pret en gaat nog 100 keer de trampoline op en af. Hij kan dat ook goed benoemen "eerst vond ik het spannend, maar toen ging ik toch en toen vond ik het leuk! Ik ga het aan opa vertellen!" Maar het is een dunne lijn, wanneer moedig je aan en wanneer niet?
Toch zou ik wel huiverig zijn om op een psz, waar het toch uiteindelijk de bedoeling is om alleen heen te gaan, er voortdurend bij te blijven. Ik zou bang zijn het signaal 'het is hier niet veilig, kijk maar, ik kan je niet alleen laten' ermee af te geven. M heeft ook wel eens periodes waarin hij moeilijk afscheid kan nemen op het kdv, zoals laatst met zijn angst voor brand. Maar steeds vaker praten we daarover en dat helpt enorm. Hij huppelt sinds mijn geruststelling dat de juffies mij of papa altijd kunnen bellen weer stralend naar binnen.
De peuterleeftijd vind ik ook een mooi moment om wat meer te oefenen met afstand nemen. Soms gescheiden van elkaar zijn wetende dat je elkaar snel weer terug ziet, dingen zonder elkaar beleven, wat betekent het om iemand te missen, weten dat je altijd veilig bent omdat er altijd mensen zijn die voor je zorgen. Dat zijn thema's die we nu veel bespreken. M zei vanochtend: "dag mama, ga maar lekker werken, ik ga je missen' toen ik wegging, maar op een hele vrolijke toon. Hij neemt zo'n afscheid zoals het komt en hangt daar verder geen negatieve gevoelens aan vast. En als ik hem straks ophaal, dan weet ik zeker dat hij 'mama, fijn om jou weer te zien!' roept Maar goed, ik realiseer me dat ik wat anders tegen tijd zonder je kind doorbrengen aankijk; ik heb een forse baan en M brengt een deel van zijn tijd met zijn vader door.
Nou is mijn kind sociaal vrij makkelijk en kletst hij makkelijk met onbekende mensen. Als hij eens een keer verlegen is dan zal ik hem daarin niet snel zijn grenzen op laten zoeken, maar eerder benoemen wat er gebeurt en hoe hij zich voelt en aangeven dat het heel normaal is om verlegen te zijn. Maar als hij eens iets fysieks niet durft, op een trampoline, dan ben ik juist erg geneigd om hem te begeleiden en het samen te proberen. Altijd schatert hij daarna van de pret en gaat nog 100 keer de trampoline op en af. Hij kan dat ook goed benoemen "eerst vond ik het spannend, maar toen ging ik toch en toen vond ik het leuk! Ik ga het aan opa vertellen!"
Maar het is een dunne lijn, wanneer moedig je aan en wanneer niet? Toch zou ik wel huiverig zijn om op een psz, waar het toch uiteindelijk de bedoeling is om alleen heen te gaan, er voortdurend bij te blijven. Ik zou bang zijn het signaal 'het is hier niet veilig, kijk maar, ik kan je niet alleen laten' ermee af te geven. M heeft ook wel eens periodes waarin hij moeilijk afscheid kan nemen op het kdv, zoals laatst met zijn angst voor brand. Maar steeds vaker praten we daarover en dat helpt enorm. Hij huppelt sinds mijn geruststelling dat de juffies mij of papa altijd kunnen bellen weer stralend naar binnen.
De peuterleeftijd vind ik ook een mooi moment om wat meer te oefenen met afstand nemen. Soms gescheiden van elkaar zijn wetende dat je elkaar snel weer terug ziet, dingen zonder elkaar beleven, wat betekent het om iemand te missen, weten dat je altijd veilig bent omdat er altijd mensen zijn die voor je zorgen. Dat zijn thema's die we nu veel bespreken. M zei vanochtend: "dag mama, ga maar lekker werken, ik ga je missen' toen ik wegging, maar op een hele vrolijke toon. Hij neemt zo'n afscheid zoals het komt en hangt daar verder geen negatieve gevoelens aan vast. En als ik hem straks ophaal, dan weet ik zeker dat hij 'mama, fijn om jou weer te zien!' roept
Maar goed, ik realiseer me dat ik wat anders tegen tijd zonder je kind doorbrengen aankijk; ik heb een forse baan en M brengt een deel van zijn tijd met zijn vader door.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ook heel mooi om te zien hoe het echt zulke eigen mensjes zijn, met eigen ideeën, gevoelens, persoonlijkheden, karakters <3 En ook voor jezelf blijft het telkens leerzaam, die kleintjesquote:
Ik heb nu een Daan, die is wat betreft dat sociale echt het tegen overgestelde van Chris. Daan klets met iedereen, gaat op ontdekkingstocht waar hij kan, en bij een oppas achterlaten is nooit een probleem. Die ben je dus af en toe kwijt in de winkel, vind je terug bovenin een klimtoren en op verjaardagen is hij direct weg richting speelgoed/mensen/kinderen..
En toch had dat van Chris ook wel iets. Ik kon hem veel beter "begeleiden" met sociale dingen, hem dingen aanleren. Daan doet dingen die je weer mag gaan afleren. (zeg maar "Chris spring eens van dat mini krukje", vs "Daan je mag niet van de eettafel springen"
Het is allemaal een fase en ik denk dat het met allebei best wel goed komt
Clubsoda, dat begeleiden herken ik ook wel, als ze iets niet zo goed durft, dan benoemen we het en gaan we het samen proberen. Ze merkt dan inderdaad vlug genoeg dat ze dat zelf kan, maar eigenlijk is ze daar juist heel vrij in en durft ze heel erg veel uit zichzelf. Ze is best een ontdekkingsreiziger en onderzoeker, zolang er maar geen volwassenen zijn die zich op haar storten, te dichtbij komen, hun aandacht op haar vestigen
En dat is ook precies wat ze niet leuk vond bij de peuterspeelzaal, dat de leidster(s) hun aandacht op haar vestigen terwijl zij nog de kat uit de boom aan het kijken is. En dan vind ik haar persoonlijk echt nog te jong om 'uit het nest te duwen', ze is pas net 2 jaar, nog maar zo kort hier op de aarde. Ik denk dat het loslaten ook met stappen kan gaan die voor ons allebei prettiger zijn.
Nu ik erover nadenk waren er nog meer van die wringende dingetjes, die ook een rol speelde, maar het helpt ook hier weer om het even voor mezelf op een rijtje te zetten
Ik herken trouwens ook het bezig zijn met weggaan en terug komen en het besef dat iemand anders op een andere plek is. Ze heeft het er bijvoorbeeld vaak over als we van huis zijn, wie of wat er allemaal thuis is. Of als ze ergens is, zonder mij, dan kan ze heel goed aangeven wanneer ze terug wil naar het huis en naar mij, of juist benoemen dat ik nog thuis ben.
En dat is ook precies wat ze niet leuk vond bij de peuterspeelzaal, dat de leidster(s) hun aandacht op haar vestigen terwijl zij nog de kat uit de boom aan het kijken is. En dan vind ik haar persoonlijk echt nog te jong om 'uit het nest te duwen', ze is pas net 2 jaar, nog maar zo kort hier op de aarde. Ik denk dat het loslaten ook met stappen kan gaan die voor ons allebei prettiger zijn.
Nu ik erover nadenk waren er nog meer van die wringende dingetjes, die ook een rol speelde, maar het helpt ook hier weer om het even voor mezelf op een rijtje te zetten
Ik herken trouwens ook het bezig zijn met weggaan en terug komen en het besef dat iemand anders op een andere plek is. Ze heeft het er bijvoorbeeld vaak over als we van huis zijn, wie of wat er allemaal thuis is. Of als ze ergens is, zonder mij, dan kan ze heel goed aangeven wanneer ze terug wil naar het huis en naar mij, of juist benoemen dat ik nog thuis ben.
Dat benoemen doet Riley ook. Ik zie mijn ouders en zus bijna elke dag en zij zijn voor Riley heel vertrouwd. Dus bijna elke morgen worden zij benoemd. Dan zegt ze bijvoorbeeld 'opa'. En dan vraag ik waar hij is? Eerst vraagt ze dan "op de pamping?" "Nee". "Thuis aan het slapen". En zo gaat ze iedereen (inclusief het hondje af). En daarna is het prima allemaal. Ik vind het elke ochtend weer een ontroerend momentje.
Lief! Dat doet Eva ook iedere dag, vind ik ook heel schattig. Daarbij wordt nu ook iedereen langs gegaan of ze een 'jomme' of 'meisje' zijn, ook iedere dag weer opnieuw. En zoals ze jongen zegt, nohhhhquote:
Dat benoemen doet Riley ook. Ik zie mijn ouders en zus bijna elke dag en zij zijn voor Riley heel vertrouwd. Dus bijna elke morgen worden zij benoemd. Dan zegt ze bijvoorbeeld 'opa'. En dan vraag ik waar hij is? Eerst vraagt ze dan "op de pamping?" "Nee". "Thuis aan het slapen". En zo gaat ze iedereen (inclusief het hondje af). En daarna is het prima allemaal. Ik vind het elke ochtend weer een ontroerend momentje.
Ha grappig dat je dat zegt Sparkling, hier is ze echt helemaal nog niet bezig met jongen of meisje dingen! Ik vroeg me juist af wanneer dat eigenlijk gaat komen
Ze zei laatst wel toen ze d'r shirt omhoog deed: Kijk mijn pienol! Waarbij ze enthousiast haar navel aanwees <3
Ze zei laatst wel toen ze d'r shirt omhoog deed: Kijk mijn pienol! Waarbij ze enthousiast haar navel aanwees
<3
Dat snap ikquote:
En dan vind ik haar persoonlijk echt nog te jong om 'uit het nest te duwen', ze is pas net 2 jaar, nog maar zo kort hier op de aarde. Ik denk dat het loslaten ook met stappen kan gaan die voor ons allebei prettiger zijn.
Nu ik erover nadenk waren er nog meer van die wringende dingetjes, die ook een rol speelde, maar het helpt ook hier weer om het even voor mezelf op een rijtje te zetten
Dat is ook waarom ik de laatste zin toevoegde. Mijn kind werd al op jonge leeftijd 'uit het nest geduwd' (hoewel je snapt dat ik dat niet de meest prettige omschrijving vind ) maar omdat dat 99% van de tijd zo ontzettend goed gaat, heb ik daar vrede mee.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
En práát me niet over piemels 
Gesprek van de dag hier
Gesprek van de dag hier
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Hahahquote:
Ha grappig dat je dat zegt Sparkling, hier is ze echt helemaal nog niet bezig met jongen of meisje dingen! Ik vroeg me juist af wanneer dat eigenlijk gaat komen
Ze zei laatst wel toen ze d'r shirt omhoog deed: Kijk mijn pienol! Waarbij ze enthousiast haar navel aanwees
Dat is echt lief! Die interesse heeft Eva nog helemaal niet, die vraagt zich alleen af of iemand een jongen of meisje is. Inclusief dieren die we tegenkomen Ik heb laatst aardbeien teva's gekocht voor op vakantie over een paar weken maar ze vindt ze zo leuk dat ze ze steeds aan wil. Vorige week had ze dus een hele leuke blauwe jurk met maillot aan en daaronder een paar aardbeien teva's. Het zag er belachelijk uit maar ze was helemaal in haar sas
Oh. Dat benoemen van jongen en meisje doet Riley ook nu.
Ik merk ook in de speeltuin dat ze meer lijkt te kijken hoe oudere meisjes spelen dan oudere jongetjes. Weet niet hoe dat uit te leggen. Maar bij spelende meisjes gaat ze echt op een afstandje even kijken wat ze doen. Om vervolgens ook naar het klimrek te lopen erin te gaan hangen.
Bij spelende jongetjes trekt ze haar eigen plan
Ik merk ook in de speeltuin dat ze meer lijkt te kijken hoe oudere meisjes spelen dan oudere jongetjes. Weet niet hoe dat uit te leggen. Maar bij spelende meisjes gaat ze echt op een afstandje even kijken wat ze doen. Om vervolgens ook naar het klimrek te lopen erin te gaan hangen.
Bij spelende jongetjes trekt ze haar eigen plan
Haha, ik doelde daar vooral mee op mijn eigen gevoelquote:
[..]
Dat snap ik
Ik begrijp ook dat jouw intenties hier gewoon vanuit liefde zijn <3 En dat het ook per kindje heel verschillend is, dat je zelf goed kunt aanvoelen hoe dat voor jouw kindje is!
Hahaquote:
[..]
Hahah
Ik heb laatst aardbeien teva's gekocht voor op vakantie over een paar weken maar ze vindt ze zo leuk dat ze ze steeds aan wil. Vorige week had ze dus een hele leuke blauwe jurk met maillot aan en daaronder een paar aardbeien teva's. Het zag er belachelijk uit maar ze was helemaal in haar sas
Mooi combi! En ik herken ook dat ze zich steeds meer bewust wordt van haar kleding en vooral ook schoenen die ze wel of niet aan wil Hier is ze ook niet echt met piemels bezig verder, ze bedoelde ook gewoon navel maar was het woord vergeten en herinnerde zich iets dat aan je lichaam zit ergens onder je kleding wat dan een piemel wordt genoemd
Wow, ze gaat er dus echt verschil in zien/ontdekken! Ben heel benieuwd naar dat proces hier, over een poosje/binnenkort?!quote:
Oh. Dat benoemen van jongen en meisje doet Riley ook nu.
Ik merk ook in de speeltuin dat ze meer lijkt te kijken hoe oudere meisjes spelen dan oudere jongetjes. Weet niet hoe dat uit te leggen. Maar bij spelende meisjes gaat ze echt op een afstandje even kijken wat ze doen. Om vervolgens ook naar het klimrek te lopen erin te gaan hangen.
Bij spelende jongetjes trekt ze haar eigen plan
Hier ook, ik ben geen vriendje van papa Chris en Daan, want ik heb geen piemel. Of ik dan kapot was. En of apen eigenlijk ook piemels hebben.
Voor dat loslaten moet je ook proberen te zorgen dat de omgeving ook veilig is. Op het kdv van Chris wisten ze hem goed op te vangen. Bij mijn koffiedrink groep niet. Chris volgde ook heel erg mijn gevoel. Vanaf heel mini al spiegelde hij mij. Zat ik net lekker in mijn vel, ging het afscheid ook moeilijker.
Voor dat loslaten moet je ook proberen te zorgen dat de omgeving ook veilig is. Op het kdv van Chris wisten ze hem goed op te vangen. Bij mijn koffiedrink groep niet. Chris volgde ook heel erg mijn gevoel. Vanaf heel mini al spiegelde hij mij. Zat ik net lekker in mijn vel, ging het afscheid ook moeilijker.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Liefquote:
Haha, ik doelde daar vooral mee op mijn eigen gevoel Ik begrijp ook dat jouw intenties hier gewoon vanuit liefde zijn <3 En dat het ook per kindje heel verschillend is, dat je zelf goed kunt aanvoelen hoe dat voor jouw kindje is!
quote:
Hier ook, ik ben geen vriendje van papa Chris en Daan, want ik heb geen piemel. Of ik dan kapot was. En of apen eigenlijk ook piemels hebben.
Voor dat loslaten moet je ook proberen te zorgen dat de omgeving ook veilig is. Op het kdv van Chris wisten ze hem goed op te vangen. Bij mijn koffiedrink groep niet. Chris volgde ook heel erg mijn gevoel. Vanaf heel mini al spiegelde hij mij. Zat ik net lekker in mijn vel, ging het afscheid ook moeilijker.Oh ja, dat ben ik helemaal met je eens. Laatst moest M even tijdelijk naar een andere groep omdat zijn eigen juf er nog niet was. Ik kreeg een beetje de kriebels van de juf (een invaller) en hij reageerde ook heel afwerend op haar. Bij zijn eigen juffies huppelt hij zo naar binnen, bijzonder hoe dat werkt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ik vind het leuk om te lezen hoe ontzettend anders jouw kinderen zijn DF! Knap hoe je daarmee omgaat, ze allebei in hun waarde latend.I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ik hoor elke dag precies wie er allemaal wel en wie erg geen piemel hebben.quote:
En práát me niet over piemels
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Wij worden inderdaad ook een beetje als tweederangsburgers beschouwd omdat we piemelloos zijn
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Vanmorgen na het douchen kruipt hij op J in bed: kijk papa, ik heb een grote piemel!
Zucht....
Zucht....
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Of tegen 1 van zn zussen in bad: Waar piemel nou?
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Wij zitten ook in die fase ja. Samen in bad en dan moet daar toch even op gewezen worden. Grote peuter vindt dat helemaal niet leuk, die is al weer uit die fase geloof ik
als je van alles wat hebt dan zijn de verschillen natuurlijk ook een stuk duidelijker dan als je er maar eentje hebt.
als je van alles wat hebt dan zijn de verschillen natuurlijk ook een stuk duidelijker dan als je er maar eentje hebt.
Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.
En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.
En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.
Sarcasme. Herken het.
Riley is helemaal gek op haar navel en op poppels (tepels)
Wijst ze ook altijd aan en dan: "Poppel mama, baby dinken"
Wijst ze ook altijd aan en dan: "Poppel mama, baby dinken"
Ja! Wasdaaaaaaaaat? En als het echt bijzonder is: waaassss daaattttt dannnnnn?
Borsten en piemels nog niet echt heel interessant. Navels wel.
Borsten en piemels nog niet echt heel interessant. Navels wel.
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
En als ik er iets van zeg is het: handen koudquote:
Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.
En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Jahaaa, navels! Ze was het gisteren zelfs aan het zingen: "navoool, navoool, navooooool!" En maar proberen die romper dan uit te doen
Home is where the O+ is...
Daan zit in de welke-fase.. "daan, we gaan naar zolder", "welke zolder?" Of "zet je bord maar in de keuken", " welke keuken?". Bij alles en de meest voor de hand liggende dingen..
Daan is ook wel gefascineerd door mijn borstels
Daan is ook wel gefascineerd door mijn borstels
Ik vind niet dat ik daar echt een keus in heb eigenlijk. Bij Chris moest ik hem wel volgen door zijn angsten. En Daan is eigenwijs genoeg om zijn eigen plan te trekken. Als ik hem anders wil hebben, dan moet ik mezelf ook veranderen(als in veel strenger worden). Zo past het gewoon bij ons en blijkbaar werkt het best goed.quote:
Ik vind het leuk om te lezen hoe ontzettend anders jouw kinderen zijn DF! Knap hoe je daarmee omgaat, ze allebei in hun waarde latend.
En ik geniet er alleen maar van
Navel is gewoon nafel hier.
Maar issdat? Is heel herkenbaar. Net als eeuwig en altijd: gajdoen?
En...Ja ja hij is hier al luid en duidelijk aanwezig: WAAROM??
Maar issdat? Is heel herkenbaar. Net als eeuwig en altijd: gajdoen?
En...Ja ja hij is hier al luid en duidelijk aanwezig: WAAROM??
Oh ja, die fascinatie voor haar navel. Ze prikt er altijd in terwijl ze navoool roept Mijn borsten zijn ook heel interessant, vooral om aan de tepel te trekken. Niet fijn.
Ze haalt een navel en tepel wel eens door elkaar, trekt ze aan mijn tepel terwijl ze navel roept.
Mijn borsten zijn ook heel interessant, vooral om aan de tepel te trekken. Niet fijn.Ze haalt een navel en tepel wel eens door elkaar, trekt ze aan mijn tepel terwijl ze navel roept.
Tepel is hier een theepot. Een theepot waar mamadrinken uit komt.
Navel/snavel/nagel vinden ze ook leuk. En blote buik,
Navel/snavel/nagel vinden ze ook leuk. En blote buik,
Hier is alles WAAROM?? Maar dan geen logische vragen. Nee, meer zoals dit: Er rijdt een vrachtwagen langs en peuter roept "Hee rode een vrachtwagen! Waarom is dat een rode vrachtwagen?"
Of hij is aan het spelen en zegt: "kijk mama deze auto gaat heel hard racen! Waarom??"
Wat moet ik daar dan op antwoorden? Als ik terugvraag "Waarom denk je?" krijg ik vaak een klagelijk "ik weet het niehiet" terug... Als ik het even zat ben, en sarcastische antwoorden ga bedenken, wordt dat iig niet zo gewaardeerd.
Laatst wilde hij weten waarom er geen hekje was bij een tuin waar we langs liepen. Zeg ik dat ik dat niet weet, dat hij dat moet vragen aan de mensen die er wonen. Nou dat ging hij dan wel even doen. Maar er was niemand in de tuin, dus toen hield hij het toch maar voor gezien.
Of hij is aan het spelen en zegt: "kijk mama deze auto gaat heel hard racen! Waarom??"
Wat moet ik daar dan op antwoorden? Als ik terugvraag "Waarom denk je?" krijg ik vaak een klagelijk "ik weet het niehiet" terug... Als ik het even zat ben, en sarcastische antwoorden ga bedenken, wordt dat iig niet zo gewaardeerd
.Laatst wilde hij weten waarom er geen hekje was bij een tuin waar we langs liepen. Zeg ik dat ik dat niet weet, dat hij dat moet vragen aan de mensen die er wonen. Nou dat ging hij dan wel even doen
. Maar er was niemand in de tuin, dus toen hield hij het toch maar voor gezien.
Venus in pocketformaat
Š loveli
Š loveli
Borsten en tepels zijn hier ook wel onderwerp van gesprek, door baby en bv. Laatst piepte er een tepel boven mijn nachthemd uit (erg wijde hals) toen hij in ons bed lag 's ochtends: Mama ik zie je tepel!!! Dat hoort niet toch???
Oh en weten jullie wat een politiewagen gaat doen? "Die komt mensen ophalen die een ongeluk met een happer hebben gehad!" aldus I. Dus.
Oh en weten jullie wat een politiewagen gaat doen? "Die komt mensen ophalen die een ongeluk met een happer hebben gehad!" aldus I. Dus.
Venus in pocketformaat
Š loveli
Š loveli
Blote buik vindt ze ook geweldig. Waar ze ook staat en ze ziet een blote buik is het keihard: "Buikie!" En billen vindt ze ook heel interessant
De waarom fase zit ze nog niet zo in.
Maar zo geweldig om te lezen.
En dank je I. Ik wist nooit wat een politiewagen nou ging doen
De waarom fase zit ze nog niet zo in.
Maar zo geweldig om te lezen.
En dank je I. Ik wist nooit wat een politiewagen nou ging doen
Ah gos, I wat een duidelijke uitleg!
Eva moest vanochtend weer naar de opvang en moest heel erg huilen
Maar we kregen na een paar minuten al een foto via de app dat ze druk aan het spelen was. Fijn dat ze ons zo goed op de hoogte houden
wat een duidelijke uitleg!Eva moest vanochtend weer naar de opvang en moest heel erg huilen
Maar we kregen na een paar minuten al een foto via de app dat ze druk aan het spelen was. Fijn dat ze ons zo goed op de hoogte houden
Fijn zeg Spark, die geruststelling. Je weet ook wel dat ze niet de hele tijd huilt, maar een foto is 100x krachtiger dan die woorden.
Bij een blote buik is het hier steevast NOENA!!! en probeert ze haar hele hand erin te proppen
En even, Isa plast op de wc. Niet constant, maar ik ben zo trots Potje is voor babies. Ineens lom ze zo op de wc. Vasthouden met handjes achter zich om de bril. En alles Zelf Doehoen!!! Nou dat krijg je dus van het kdv, dan snappen ze dat soort dingen ineens Ben zo trots
Bij een blote buik is het hier steevast NOENA!!! en probeert ze haar hele hand erin te proppen
En even, Isa plast op de wc. Niet constant, maar ik ben zo trots
Potje is voor babies. Ineens lom ze zo op de wc. Vasthouden met handjes achter zich om de bril. En alles Zelf Doehoen!!! Nou dat krijg je dus van het kdv, dan snappen ze dat soort dingen ineens Ben zo trots
Sarcasme. Herken het.
Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...
Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn
Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!
Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.
Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?
Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn
Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!
Ik vond dit heel mooi gezegd.quote:
Ik denk dat je ook veiligheid kan bieden vanuit een zekere kordaatheid; 'zo gaan we het doen'. Ik merk zelf dat mijn kind juist onzeker wordt als ik teveel met zijn stemmingen meewaai, alsof het een bevestiging is van zijn angst dat het onveilig is.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!
Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.
Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?
Mama van Lars & Femke
Wat je als laatste aanstipt, dat probeerde ik eerder ook al te zeggen: dat ik er bewust voor kies haar naar de psz te brengen om te leren dat het daar anders is en dat ze dat ook mķét leren. Want ze gaat later ook die wereld in. Dat gaat stap voor stap, meestal op haar tempo en soms op het mijne/ dat van een ander. Daar hoeft ze het niet mee eens te zijn, maar ze moet wel leren dat dat soms gebeurt en hoe je daar mee omgaat - van mij, en soms leert ze dat van een ander.quote:
Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...
Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn
Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!
[..]
Ik vond dit heel mooi gezegd.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!
Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.
Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?
Het liefst volg ik haar daarin, al ben ik wel wat 'losser' daarmee geworden. Dan bepaal ik. Dat werkt ook.
Overigens denk ik niet dat je kinderen afgestompt zijn hoor
. Jij bent hartstikke lief voor ze! Het ene kind is het andere niet, en als je moet werken en niet thuis wilt of kunt zijn, daan ze naar het kdv. Ik denk dat ze daar gewoon al iets eerder 'zelfstandig' worden, dat lijkt me logisch in een groep.Maar ik vind het ook lastig hoor. Vraag me soms ook af waar de grens is tussen voorzichtig en té beschermend. Daarom mag ze soms een hapje van 't een of ander, geef ik haar een zetje van de glijbaan en heeft ze een luid gillende ballenbaan
. Merk gewoon dat ik het zķ graag goed wil doen, maar er is geen universele 'goed'.[ Bericht 6% gewijzigd door Cwen op 03-06-2015 14:21:29 ]
Home is where the O+ is...
Ik denk dat er ook best wel een groot verschil zit tussen psz en kdv.
Je maakt als moeder allereerst de keuze* om te (blijven) werken of om thuis te blijven. Blijf je werken dan is er meestal wel iets van opvang nodig, volgende keuze is welke opvang....als je dan uiteindelijk bij een kdv uit komt dan gaat je kind daar ook van al van jongs af aan naar toe dus het is al heel snel een vertrouwde omgeving voor het kind. Als een kind later "tegensputtert" dan is het meestal iets anders dan "wennen" of aan mama vastgeplakt zitten. Als je voor een kdv kiest, heb je meestal ook nog een baan en daarmee ook verplichtingen naar een werkgever waardoor je gewoon niet makkelijk een hele ochtend bij je kind kunt blijven. Bovendien weet je meestal wel dat je kind het verder gewoon prima naar zijn zin heeft en dit iets is waar hij/zij even "doorheen" moet.
Bij een psz is dat net even anders. Je hebt in een eerder stadium de keuze gemaakt om thuis te blijven of om de opvang op een andere manier te regelen. Kiezen voor een psz heeft dan een heel andere reden. Je maakt die keuze veel meer voor het kind zelf, terwijl je een kdv ook voor jezelf maakt. Denk dat je er daarom ook anders in staat als het gaat om je kind te laten wennen, erbij blijven etc. Daarnaast zijn kinderen die naar een psz gaan natuurlijk ook weer wat ouder. Enerzijds kun je ze meer uitleggen, anderzijds zij ze ook veel meer gewend om bij mama te zijn.
Hier dus ook 2 situaties. M naar het kdv. Heeft het daar prima naar zijn zin, krijgt dingen aangeboden die ik hem niet kan aanbieden en hij ligt goed in de groep. Toch een tijd geleden heel veel drama bij het wegbrengen. Wij zijn er toen echt ingedoken om te achterhalen wat e oorzaak was. In zijn geval een geval van stofzuigerangst. Nu hebben we dat samen met M bij de leidsters aangegeven en voelt M dat er naar hem geluisterd wordt en sindsdien gaat hij weer "fluitend" naar het kdv.
Aan de andere kant breng ik vanaf september mijn 2 meiden naar de psz en ik weet nu ook nog niet hoe dat zal gaan. Sowieso "hangen" ze veel meer aan mij dan M maar aan de andere kant denk ik dat ze het ook wel heel erg leuk gaan vinden.
Verder heb ik niet het idee dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed eigenlijk. Maar hier wel (iets van) lawaaispeelgoed, tv/ipad en suiker
* soms is er niet direct een keuze (hoewel aan alles wel een mouw valt te passen)
Je maakt als moeder allereerst de keuze* om te (blijven) werken of om thuis te blijven. Blijf je werken dan is er meestal wel iets van opvang nodig, volgende keuze is welke opvang....als je dan uiteindelijk bij een kdv uit komt dan gaat je kind daar ook van al van jongs af aan naar toe dus het is al heel snel een vertrouwde omgeving voor het kind. Als een kind later "tegensputtert" dan is het meestal iets anders dan "wennen" of aan mama vastgeplakt zitten. Als je voor een kdv kiest, heb je meestal ook nog een baan en daarmee ook verplichtingen naar een werkgever waardoor je gewoon niet makkelijk een hele ochtend bij je kind kunt blijven. Bovendien weet je meestal wel dat je kind het verder gewoon prima naar zijn zin heeft en dit iets is waar hij/zij even "doorheen" moet.
Bij een psz is dat net even anders. Je hebt in een eerder stadium de keuze gemaakt om thuis te blijven of om de opvang op een andere manier te regelen. Kiezen voor een psz heeft dan een heel andere reden. Je maakt die keuze veel meer voor het kind zelf, terwijl je een kdv ook voor jezelf maakt. Denk dat je er daarom ook anders in staat als het gaat om je kind te laten wennen, erbij blijven etc. Daarnaast zijn kinderen die naar een psz gaan natuurlijk ook weer wat ouder. Enerzijds kun je ze meer uitleggen, anderzijds zij ze ook veel meer gewend om bij mama te zijn.
Hier dus ook 2 situaties. M naar het kdv. Heeft het daar prima naar zijn zin, krijgt dingen aangeboden die ik hem niet kan aanbieden en hij ligt goed in de groep. Toch een tijd geleden heel veel drama bij het wegbrengen. Wij zijn er toen echt ingedoken om te achterhalen wat e oorzaak was. In zijn geval een geval van stofzuigerangst. Nu hebben we dat samen met M bij de leidsters aangegeven en voelt M dat er naar hem geluisterd wordt en sindsdien gaat hij weer "fluitend" naar het kdv.
Aan de andere kant breng ik vanaf september mijn 2 meiden naar de psz en ik weet nu ook nog niet hoe dat zal gaan. Sowieso "hangen" ze veel meer aan mij dan M maar aan de andere kant denk ik dat ze het ook wel heel erg leuk gaan vinden.
Verder heb ik niet het idee dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed eigenlijk. Maar hier wel (iets van) lawaaispeelgoed, tv/ipad en suiker
* soms is er niet direct een keuze (hoewel aan alles wel een mouw valt te passen)
Het ene kind is het andere niet, elk kind z'n eigen aanpakquote:
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!
Jij hebt zo te lezen kinderen die een dergelijke behoefte aan veiligheid en geborgenheid niet/minder hebben, maar ik merk dat mijne dat wel heeft. Soms een duwtje geven, wat CS zegt, zou voor mijne juist averechts werken in nieuwe situaties, waar dat voor haar M. juist goed is. En elk kind heeft andere ouders ook, met een andere instelling en keuzes. Voorbeeld: wel of geen opvang is bij ons niet echt een vraag, want we werken allebei en wilden dat ook met kind blijven doen. Maar wanneer naar de opvang is (inmiddels) wel een keuze bij ons. De oudste ging 'pas' naar het kdv toen hij een maand of vijf was. In principe was het wel de bedoeling dat hij met 12 weken zou gaan, maar het liep toevallig anders. En dat was zowel voor hem als voor mij heel fijn. Zo fijn zelfs dat ik me er meer niet goed bij voel om de tweede wel al met drie maanden naar de opvang te brengen, maar ga regelen dat ook deze baby pas met vier of vijf maanden naar de opvang hoeft. Dat staat voor mij los van wat voor kind het is en wat voor behoeftes hij/zij heeft, maar dat is een keuze die ik als ouder maak.
Het bieden van veiligheid en geborgenheid zie ik niet als "beschermend opvoeden", maar als simpelweg inspelen op wat mijn kind volgens mij nodig heeft, en waar hij goed bij gedijt. Wat Deepfreeze zegt, gewoon je kind volgen.quote:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?
De keuze voor speelgoed, media of suiker staat daar voor mij volledig los van, dat vind ik iets heel anders. Dat bepaal ik als ouder, het gaat daar niet om een behoefte. Tenzij je kind hyper wordt van suikers of tv of zo.
Ik ben nooit bang dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed, nee. Ik bied ze veiligheid en geborgenheid, dat is imo een basis die elk kind nodig heeft, de mate van bescherming is daarin geen vraagstuk. Dat heeft mi weinig te maken met suikers en de ipad, dat zijn gewoon opvoedkeuzes die verder hun gevoel van veiligheid niet zullen ondermijnen maar die we met mate toelaten omdat er in onze ogen meer na- dan voordelen aan zitten. En met een kind van inmiddels 7,5 kan ik zeggen: nee, doorslaan is hier niet gebeurd. Onze kinderen wordt ook veel vrijheid gegund, de vrijheid om zelf keuzes te maken. Als je zelf mag kiezen hoe vaak en hoe lang je op de ipad zit dan is het zo boeiend niet hoor, die ipadquote:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?
Boven alles doen we ons best onze kindjes te volgen in hun tempo, en we hebben toevallig twee laatbloeiers. Mijn 2-jarige kan nog niet zonder de borst, en mijn 7-jarige vindt het pas sinds een half jaar leuk om bij een ander vriendje te spelen zonder mij. Prima, wat mij betreft. Ik denk niet dat ze beter af zouden zijn als ze dit eerder hadden gekund. Dat ze leukere mensen zouden zijn als ze sneller zonder ons hadden gekund. Ze zijn wie ze zijn, wij zijn er slechts om dat te faciliteren, niet om ze in een rol te dwingen Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
Daarnaast proef ik uit sommige posts dat je kind naar het kdv of andersoortige opvang brengen een soort 'noodzakelijk kwaad' is.
Weet niet of het iets toevoegt hier, maar ik wil even inbrengen dat ik I niet naar het kdv breng omdat ik nu eenmaal moet werken. Mijn uitgangspunt bij de opvoeding van haar is dat ik weliswaar haar basis maar maar 'it takes a village to raise a child'. Ik werk er juist heel bewust aan dat I zich al van jongs af aan veilig voelt bij andere opvoeders. Omdat ik graag wil dat zij zich al jong verbindt met andere mensen, en invloeden krijgt van meerdere kanten. Ik ben van mening dat ik weliswaar haar emotionele steun en toeverlaat ben, maar dat ik niet de perfecte opvoeder ben en dat ze dus van andere mensen ook heel veel kan leren en dat er mensen zijn die haar veel te bieden hebben, dingen die ik misschien minder kan inbrengen of die bij mij minder aanwezig zijn.
Soms, als I en ik meerdere dagen achter elkaar bijna continu samen zijn geweest, verwelkom ik dat ze weer naar het kdv gaat, omdat onze band heel fijn en veilig voelt, maar ook wat benauwend kan zijn. Omdat ik merk dat ik automatisch haar steeds wil beschermen, terwijl andere mensen wat makkelijker afstand nemen en haar soms wat meer laten, en haar dingen zelf laten uitzoeken, ook als het even eng of moeilijk is. Ik vind het voor ons dan allebei wel goed en gezond om even afstand te nemen. Dat ze dan na zo'n dag weer in mijn veilige armen kan komen voor een half uurtje borstvoeding is dan heel prettig en ook weer goed voor ons allebei.
Ze heeft maar 1 moeder, maar ze kan met heel veel mensen een emotionele, veilige band opbouwen en daar wil ik haar duidelijk in stimuleren. Zodat ze daarin naar mijn idee dus autonoom opgroeit, vertrouwen en veiligheid in breder verband opbouwt. Ik relativeer daarbij dus enigszins mijn rol als moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet heel erg belangrijk ben.
Maar goed, ik schrijf dit even om aan te geven dat je volgens mij vanuit dezelfde principes (want ik geloof ook in onvoorwaardelijkheid, veiligheid en geborgenheid) tot andere keuzes en ideeen kunt komen. Waarbij het naar mijn idee dus niet alleen gaat om je kind volgen, maar ook jezelf volgen en wat bij jou als opvoeder past. Alleen op die manier is er een goede wisselwerking denk ik. Ik zal zelf dus niet snel stellen dat ik in alles helemaal mijn kind volg, of dat mijn kind in alles het uitgangspunt is. Je bent als ouder zelf ook een belangrijk uitgangspunt, want je kunt nu eenmaal alleen datgene doen waar je zelf echt achter staat en dat past in jouw 'wereldbeeld' of 'mensbeeld' etc., dus je kind 'lees' je dan ook al vanuit een bepaalde eigen invulling/en een eigen referentiekader.
Nouja, dit zijn vanuit het dreumestopic even wat gedachten van mij.
Daarnaast proef ik uit sommige posts dat je kind naar het kdv of andersoortige opvang brengen een soort 'noodzakelijk kwaad' is.
Weet niet of het iets toevoegt hier, maar ik wil even inbrengen dat ik I niet naar het kdv breng omdat ik nu eenmaal moet werken. Mijn uitgangspunt bij de opvoeding van haar is dat ik weliswaar haar basis maar maar 'it takes a village to raise a child'. Ik werk er juist heel bewust aan dat I zich al van jongs af aan veilig voelt bij andere opvoeders. Omdat ik graag wil dat zij zich al jong verbindt met andere mensen, en invloeden krijgt van meerdere kanten. Ik ben van mening dat ik weliswaar haar emotionele steun en toeverlaat ben, maar dat ik niet de perfecte opvoeder ben en dat ze dus van andere mensen ook heel veel kan leren en dat er mensen zijn die haar veel te bieden hebben, dingen die ik misschien minder kan inbrengen of die bij mij minder aanwezig zijn.
Soms, als I en ik meerdere dagen achter elkaar bijna continu samen zijn geweest, verwelkom ik dat ze weer naar het kdv gaat, omdat onze band heel fijn en veilig voelt, maar ook wat benauwend kan zijn. Omdat ik merk dat ik automatisch haar steeds wil beschermen, terwijl andere mensen wat makkelijker afstand nemen en haar soms wat meer laten, en haar dingen zelf laten uitzoeken, ook als het even eng of moeilijk is. Ik vind het voor ons dan allebei wel goed en gezond om even afstand te nemen. Dat ze dan na zo'n dag weer in mijn veilige armen kan komen voor een half uurtje borstvoeding is dan heel prettig en ook weer goed voor ons allebei.
Ze heeft maar 1 moeder, maar ze kan met heel veel mensen een emotionele, veilige band opbouwen en daar wil ik haar duidelijk in stimuleren. Zodat ze daarin naar mijn idee dus autonoom opgroeit, vertrouwen en veiligheid in breder verband opbouwt. Ik relativeer daarbij dus enigszins mijn rol als moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet heel erg belangrijk ben.
Maar goed, ik schrijf dit even om aan te geven dat je volgens mij vanuit dezelfde principes (want ik geloof ook in onvoorwaardelijkheid, veiligheid en geborgenheid) tot andere keuzes en ideeen kunt komen. Waarbij het naar mijn idee dus niet alleen gaat om je kind volgen, maar ook jezelf volgen en wat bij jou als opvoeder past. Alleen op die manier is er een goede wisselwerking denk ik. Ik zal zelf dus niet snel stellen dat ik in alles helemaal mijn kind volg, of dat mijn kind in alles het uitgangspunt is. Je bent als ouder zelf ook een belangrijk uitgangspunt, want je kunt nu eenmaal alleen datgene doen waar je zelf echt achter staat en dat past in jouw 'wereldbeeld' of 'mensbeeld' etc., dus je kind 'lees' je dan ook al vanuit een bepaalde eigen invulling/en een eigen referentiekader.
Nouja, dit zijn vanuit het dreumestopic even wat gedachten van mij.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik weet niet of je dat uit mijn posts hebt gehaald, zo ja dan wil ik dat graag nog even aanvullen. Ik heb namelijk inderdaad het werken/kdv aspect aangehaald maar dat was meer voor de achterliggende gedachte omdat ik denk dat je er anders in staat omdat je kind nou eenmaal langer thuis is geweest en ouder is als je hem/haar los moet laten zeg maar. En dat merk ik nu ook. Ik heb voor alledrie mijn kinderen dezelfde opvoedvisie (ja echtquote:Op woensdag 3 juni 2015 19:32 schreef Franny_G het volgende:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
) maar met 1 kind op het kdv en 2 thuis (en straks psz) voelt de stap naar de psz heel anders.
Mooi verwoord Franny, en ik kan me heel erg vinden in wat je zegt. Eigenlijk alles afgezien van de motivatie om mijn kind naar het kdv te brengen. Ik zou het mooier maken dan het is als ik zou zeggen dat het bij mijn levensvisie hoort, want kiezen voor kinderopvang is wel degelijk ingegeven door het feit dat ik (en M's vader!) graag wilde blijven werken. Anderzijds staat het voor mijn een veilige en gezonde ontwikkeling ook geen strobreed in de weg.
Mijn M is omringd door meer volwassenen dan veel kinderen van zijn leeftijd, met stiefouders en een buslading aan opa's en oma's, waarvan er drie met regelmaat op hem passen. Hij heeft een vader en een moeder en wij zijn onvervangbaar, maar om ons staan nog heel veel mensen die vreselijk veel van hem houden en voor hem zorgen. Daar is hij zich van bewust en daar praten we ook vaak over. Het voelt voor mij niet als een gebrek aan een veilige basis, dat hij heen en weer huppelt tussen papa en mama en soms opa en oma, maar als een heel warm nest.
Mijn (gescheiden) ouders hebben altijd een heel andere rol vervuld in mijn leven. Mijn moeder was vooral lief, mijn vader slim en praktisch, met mijn stiefmoeder kon ik heerlijk tutten en winkelen. Ik hoop dat dat voor M later ook zo is en dat hij van een afstandje de gang van zaken in 'het andere gezin' kan bespreken. Ik merk nu al heel sterk dat hij soms heel anders terugkomt van een weekend papa, alsof hij daar vreselijk veel nieuwe dingen geleerd heeft. Maar niet alleen tussen ons als ouders onderling: ik heb een goede vriendin die soms op M past en vaak bij ons op bezoek komt. Als ik met haar bel dan wil M ook altijd even kletsen en ze hebben echt leuke gesprekken samen. Ik zou het heel tof vinden als hij later ook bij haar terecht kan met grote en kleine dingen
Mijn M is omringd door meer volwassenen dan veel kinderen van zijn leeftijd, met stiefouders en een buslading aan opa's en oma's, waarvan er drie met regelmaat op hem passen. Hij heeft een vader en een moeder en wij zijn onvervangbaar, maar om ons staan nog heel veel mensen die vreselijk veel van hem houden en voor hem zorgen. Daar is hij zich van bewust en daar praten we ook vaak over. Het voelt voor mij niet als een gebrek aan een veilige basis, dat hij heen en weer huppelt tussen papa en mama en soms opa en oma, maar als een heel warm nest.
Mijn (gescheiden) ouders hebben altijd een heel andere rol vervuld in mijn leven. Mijn moeder was vooral lief, mijn vader slim en praktisch, met mijn stiefmoeder kon ik heerlijk tutten en winkelen. Ik hoop dat dat voor M later ook zo is en dat hij van een afstandje de gang van zaken in 'het andere gezin' kan bespreken. Ik merk nu al heel sterk dat hij soms heel anders terugkomt van een weekend papa, alsof hij daar vreselijk veel nieuwe dingen geleerd heeft. Maar niet alleen tussen ons als ouders onderling: ik heb een goede vriendin die soms op M past en vaak bij ons op bezoek komt. Als ik met haar bel dan wil M ook altijd even kletsen en ze hebben echt leuke gesprekken samen. Ik zou het heel tof vinden als hij later ook bij haar terecht kan met grote en kleine dingen
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Oh, dat heb ik niet zo ervaren. Ik denk iig niet dat het een het ander uitsluit, ik geloof niet dat elk kdv-kind onveilig gehecht is ofzoquote:
Ik lees hier ook mee, en ik kan me van iedereen hier op zich wel voorstellen welke keuzes worden gemaakt en waarom. Maar soms komt het een beetje over alsof er maar twee keuzes zijn: of bewust kiezen voor wat dan 'onvoorwaardelijke veiligheid en geborgenheid bieden' inhoudt, of je kind al jong naar het kdv brengen, en dan lijkt daar een soort tegenstelling in te zijn.
Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...quote:
Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?
En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.
Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein?
) Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...
Mama van Lars & Femke
Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten.quote:
[..]
Een beetje wel ja, maar eigenlijk ben ik meer bang dat ik als te 'hard' word gezien... Alsof ik niet genoeg van mijn kinderen zou houden als ik op dinsdagochtend stiekum hartstikke blij ben dat ik ze op school/kdv kan achterlaten en heerlijk naar kantoor kan. Of dat ik ze als baby wel eens heb laten huilen. Of als ik soms de neiging heb Femke van een afstandje in haar bed te mikken als ze me weer eens helemaal lens schopt tijdens het verschonen...
En ik ben ook bang dat ik zelf soms nog iets te onzeker ben van mezelf voor hier. Dat ik graag wat meer zoals L-E en Ela zou willen zijn, maar op sommige momenten als een viswijf sta te schreeuwen. En dan denk ik aan Fok, en schaam ik me dood...
Dat ik wegzwijmel bij de verjaardagsfoto's van N. van Ela, zo'n sprookjesachtige sfeer, dat krijg ik hier nooit voor elkaar.
Franny, wat omschrijf je dat mooi. (zit je bij Korein?
Nog zoiets wat ik mis bij mezelf. Woorden om precies uit te drukken wat ik bedoel...
Maar als ze ziek is dus niet dus zo hard ben ik ook weer niet En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ik snap je Shandaly, en ik herken het ook. Ik ben net zo'n driftkop als mijn kind. Hoewel ik dat soms graag anders zie, zitten er gewoon grenzen aan hoe geduldig ik ben. Dat is misschien vervelend, maar het is wel hoe ik ben en dat is ook goed.
Van mensen zoals jij en ik kan een kind ook veel leren. Hoe je je grenzen stelt, hoe je ruzie maakt en het weer goed maakt, hoe je sorry zegt, hoe je je als moeder ontwikkelt in je werk etc. Altijd lief en geduldig is geen heilige graal Zolang je je kinderen geen geweld aandoet, niet fysiek maar ook niet met woorden (chanteren, afwijzen, uitschelden, machtsvertoon, you name it), is er niets mis met een stevige woordenwisseling wat mij betreft.
Mezelf forceren in een mal die niet bij me past om zo de beste moeder te zijn maakt me in ieder geval geen leukere moeder heb ik wel gemerkt
Van mensen zoals jij en ik kan een kind ook veel leren. Hoe je je grenzen stelt, hoe je ruzie maakt en het weer goed maakt, hoe je sorry zegt, hoe je je als moeder ontwikkelt in je werk etc. Altijd lief en geduldig is geen heilige graal
Zolang je je kinderen geen geweld aandoet, niet fysiek maar ook niet met woorden (chanteren, afwijzen, uitschelden, machtsvertoon, you name it), is er niets mis met een stevige woordenwisseling wat mij betreft.Mezelf forceren in een mal die niet bij me past om zo de beste moeder te zijn maakt me in ieder geval geen leukere moeder heb ik wel gemerkt
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Razz heeft hierover in het babytopic iets goeds geschreven, even samengevat: alle moeders hier doen hun stinkende best en dat doet iedereen op z'n eigen manier en we kennen ook allemaal momenten dat we aan onszelf twijfelen maar wat we sowieso met elkaar gemeen hebben, is oneindig veel liefde voor ons kind/onze kinderen.
. .
. .
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Shandaly, jouw stukje over die onzekerheid is zo herkenbaar. Als ik de posts van Ela en L-E lees voel ik mij vaak tekort schieten als moeder. Maar na tien keer rustig iets uitgelegd te hebben lukt het mij de elfde keer niet meer.
En ik vind die opvoedvisie zo mooi en heb er echt veel van geleerd, maar telkens weer loop ik tegen dingen aan dat het mij niet lukt om totaal zen te reageren en vind ik mezelf veel te ongeduldig.
En ik vind die opvoedvisie zo mooi en heb er echt veel van geleerd, maar telkens weer loop ik tegen dingen aan dat het mij niet lukt om totaal zen te reageren en vind ik mezelf veel te ongeduldig.
Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.quote:
[..]
Dan ben ik ook "hard". Ik vind het namelijk ook hartstikke fijn om 3 dagen in de week Anouk bij het kdv of bij mijn zus achter te laten.
En nog een edit; ik ben über "hard", want kan niet wachten tot ze naar school gaat, want dan heb ik heerlijk een ochtend h-e-l-e-m-a-a-l voor mezelf en mijn eigen
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.
Oh, ik ga jullie uit die droom helpen: ook mijn geduld is wel eens op en hoewel ik het echt haat van mezelf heb ik afgelopen week nog staan schreeuwen tegen oudste. (ik weet niet hoor, we zijn net een baby verloren, denken mensen nu echt dat het hier 24/7 compleet zen is? )
Wat ik hier deel is onze visie, wat we graag willen bereiken, daar falen we ook wel eens in. En Sticker kreeg vanmorgen chips voor de televisie omdat ik te moe was om iets met 'm te doen en oudste heeft zaterdag een feestje en ik ben dolblij dat we hem dus een dagje even niet hoeven te vermaken. Heel menselijk geloof ik wel hoor
)Wat ik hier deel is onze visie, wat we graag willen bereiken, daar falen we ook wel eens in. En Sticker kreeg vanmorgen chips voor de televisie omdat ik te moe was om iets met 'm te doen en oudste heeft zaterdag een feestje en ik ben dolblij dat we hem dus een dagje even niet hoeven te vermaken. Heel menselijk geloof ik wel hoor
LE, wat zeg je nu 
mijn beeld van jullie, helemaal verwoest!
Nee maar even eerlijk, ik snap echt wel dat het bij jullie ook niet altijd zen is hoor. En juist nu, na Elva, zal het heel zwaar zijn. Maar mijn post was wel echt positief bedoeld, ik heb diep respect voor jullie visie over opvoeden. En ik zou echt willen dat ik daar een beetje van mee had.
mijn beeld van jullie, helemaal verwoest! Nee maar even eerlijk, ik snap echt wel dat het bij jullie ook niet altijd zen is hoor. En juist nu, na Elva, zal het heel zwaar zijn. Maar mijn post was wel echt positief bedoeld, ik heb diep respect voor jullie visie over opvoeden. En ik zou echt willen dat ik daar een beetje van mee had.
Maar volgens mij haat iedereen het van zichzelf als hij/zij heeft staan schreeuwen. Ik in ieder geval wel, voel mij dan zo niet leuk... nu heb ik de laatste tijd in ieder geval al enige last van stress, dus een kind (en man trouwens ) die niet wil luisteren, dat werkt niet echt mee aan mijn zen zijn
) die niet wil luisteren, dat werkt niet echt mee aan mijn zen zijn
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.
Dus los van dat ik vind dat je keihard je best doet alle ballen in de lucht te houden, mag je jezelf daarin ook wel wat meer ademruimte geven. Menig moeder doet het je niet na, ik niet iig.
Dat! +1quote:
[..]
Ik ook, ik geniet echt van die twee ochtenden in de week zonder Eva.
Verder zou ik ook wel een tikje mee willen hebben van LE en Ela. Jullie lijken me echt oermoeders
Ik ben meer een moeder die wat aanklungelt, niet altijd geduld heb en nou ja.. Ik had in mijn hoofd een ander beeld van moeder zijn dan hoe ik daadwerkelijk ben.
Ik had 5,5 jaar geleden toen ik zwanger was van Lars zo'n ideaalbeeld van hoe ik als moeder zou zijn in mijn hoofd. Zo'n reclamebeeld, met een schoon en opgeruimd huis, vrolijke kindjes, attente man en poepluiers die naar viooltjes ruiken. Ik zou blijven werken, uiteraard, maar als ik dan thuiskwam, zou mijn kind naar mij toerennen en zich vol overgave in mijn armen storten voor een knuffel. We zouden samen half pinterest naknutselen, elk weekend koekjes, taart of pannenkoeken bakken, en elke dag samen buitenspelen, hetzij schommelend met wapperende haren in de wind, of met de schattigste regenlaarsjes in plassen stampen.
Nou, de realiteit... laatste wat we samen gebakken hebben waren pepernoten, in het seizoen, dus kan je nagaan hoe lang dat geleden is. Knutselen, tekenen, verven, kleien, dat doen ze alleen op school of kdv. Als ik 's avonds thuis kom, zijn de kinderen moe en chagerijnig, en willen ze eten, maar niet mij de kans geven om ook daadwerkelijk te koken. Lars heeft zelfs een tijd echt een regenfobie gehad, die wilde toen zelfs al niet naar buiten als er een wolk aan de lucht te zien was, want "Daar kan regen uitkomen!!!" En die luiers roken ook al niet naar viooltjes...
Mama van Lars & Femke
Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
Ja, en nu jank ik echt...quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Ik zit idd niet zo lekker in mijn vel geloof ik...
Mama van Lars & Femke
Shandaly, lees dit eens. En nog eens en nog eens! Want dit is zo ontzettend waar!quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer ), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
), maar als ik bijvoorbeeld lees hoe ela het doet qua opvoeding heb ik niet het gevoel: oh wat doet ze het veel beter dan ik ofzo. Ze doet het (over het algemeen) heel anders dan hoe ik mijn kinderen opvoed. De manier waarop ik ze opvoed past bij mij en ela's manier bij hun.Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
En dit ook idd!quote:
En nog even voor Shandaly: ik heb vaker de indruk dat jij in general gewoon niet zo blij bent met jezelf. Ik weet niet hoe waar dat is, en hoe diep dat eventueel zit, maar het is imo echt heel misplaatst. Je legt de lat erg hoog, want je werkt 4 dagen (toch?) en je zit in de MR en je wil elke week met ze zwemmen, en je bent naast moeder dus ook echtgenote en werknemer en al die rollen kosten energie, ik heb het vaker gezegd: ik raak al overspannen als ik denk aan hoe druk jouw leven moet zijn
Ik doe minimaal de helft minder en werk 2 dagen. De rest van de dagen probeer ik mijn huis met zo min mogelijk inspanning enigszins op orde te houden
Oh ja, om moedeloos van te worden. NIKS is goed. Ik probeer M bij te brengen dat ik niet "neemama!" of "maarmama!" heet, want dat is de enige manier waarop ik aangesproken word de laatste tijdquote:
Dat denk ik ook. Ik word soms zo moe dat Eva overal een weerwoord 'nee' op heeft. Dan kan ik, zeker eind van de dag, echt mijn geduld verliezen soms hoor.
Ik: Eva, wil je een banaan?
Eva: Nee!
Dus ik leg de banaan weg.
Eva heel boos: Ava NAAAAAAAAAAAAN!
Wil ik die banaan geven
Eva: NEE! Naan tafel:
Leg ik de banaan op tafel
Eva: Nee! Naan HIERRR *wijst op 5 centimeter van waar ik de banaan neerleg*
En dat niet bij 1 ding maar de hele dag door! Argh.. Ik weet het, het hoort bij peuters maar soms heb ik daar zo geen geduld voor.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Oh Spark zo herkenbaar. Zo gaat het hier ook de hele dag. En dan ben ik na de elfde keer echt niet meer zo zen.
L-E, ik had dus ook altijd het beeld dat jouw gezin zo uit een sprookjesboek kwam en alles even zen ging.
Net als Sparkling heb ik diep respect voor jullie opvoedvisie en hoe jullie daarmee om gaan.
L-E, ik had dus ook altijd het beeld dat jouw gezin zo uit een sprookjesboek kwam en alles even zen ging.
Net als Sparkling heb ik diep respect voor jullie opvoedvisie en hoe jullie daarmee om gaan.
Ik herken ook wel eea wat Shandaly zegt. Ik heb soms ook wel een "what would ela do" momentje. Soms helpt dat, soms ook niet. Want elke situatie is anders, elke moeder is anders, elk kind is anders. En dat alles kan ook elke seconde weer veranderen. Wat L-E zegt is ook waar. Een opvoedvisie is een visie, geen blauwdruk. Je voedt op met een bepaald gedachtegoed, een streven.
+1 maar dan zoon naar het kdv en juf ninnenijn. Hij is verliefd op juf ninnenijn. Al is juf tasja ook wel leuk. Maar juf ninnenijn krijgt zelfs kusjes. Die krijg ik niet eensquote:
Waarschijnlijk barst ik van het zelfvertrouwen (sinds wanneer
Mijn kinderen zijn ook anders waarschijnlijk. Mijn dochter ging naar de peuterspeelzaal en ik werd weggeduwd: dag mama!
Ze vertelt vol enthousiasme over haar juffen, juf 'mita' is vanaf dag 1 al favoriet. En toen ze daar eens heel erg moest huilen (aan het eind vd dag, ze was ook net ziek geweest) zat ze gewoon bij een juf op schoot en werd mij gevraagd hoe ik haar benaderde op zo'n moment. Dus ook dat zit wel goed.
Er is in mijn ogen geen manier die heilig is, als de manier maar bij je past en bij je kinderen.
En tuurlijk is het niet leuk als je een keer schreeuwt tegen je kinderen, maar ik ben ook maar een mens. Ik ben soms ook moe, chagrijnig en heb dan een kort lontje. En ik voel me dan ook rot en dat laat ik ze dan ook merken, mama's kunnen ook fouten maken.
En zolang ze allebei regelmatig uit het niets zeggen dat ze me lief vinden geloof ik ook wel dat ik het goed doe.
*poef* nu is het weg
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |