Het peutertopic (2-4 jaar) deel 161

Of tegen 1 van zn zussen in bad: Waar piemel nou?

Wij zitten ook in die fase ja. Samen in bad en dan moet daar toch even op gewezen worden. Grote peuter vindt dat helemaal niet leuk, die is al weer uit die fase geloof ik

als je van alles wat hebt dan zijn de verschillen natuurlijk ook een stuk duidelijker dan als je er maar eentje hebt.

Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.

En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.

Riley is helemaal gek op haar navel en op poppels (tepels)
Wijst ze ook altijd aan en dan: "Poppel mama, baby dinken"

Ja! Wasdaaaaaaaaat? En als het echt bijzonder is: waaassss daaattttt dannnnnn?

Borsten en piemels nog niet echt heel interessant. Navels wel.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 17:39 schreef Spirit82 het volgende:
Isa is helemaal in de ban van "brosjen". Kijk mama Isa ook brosjen! Ze graait ook de godganse tijd in m'n shirt als ik haar draag. Lekker awkward als je op straat loopt of in de winkel en je heb ineens een decolleté tot je navel of een kind tot aan haar oksel in je shirt hangen.

En "sdaaaat?", en dan random iets aanwijzen, is ook de bom. Liefst 100x achter elkaar.

En als ik er iets van zeg is het: handen koud

Jahaaa, navels! Ze was het gisteren zelfs aan het zingen: "navoool, navoool, navooooool!" En maar proberen die romper dan uit te doen

Daan zit in de welke-fase.. "daan, we gaan naar zolder", "welke zolder?" Of "zet je bord maar in de keuken", " welke keuken?". Bij alles en de meest voor de hand liggende dingen..

Daan is ook wel gefascineerd door mijn borstels

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 13:19 schreef Clubsoda het volgende:

Ik vind het leuk om te lezen hoe ontzettend anders jouw kinderen zijn DF! Knap hoe je daarmee omgaat, ze allebei in hun waarde latend.

Ik vind niet dat ik daar echt een keus in heb eigenlijk. Bij Chris moest ik hem wel volgen door zijn angsten. En Daan is eigenwijs genoeg om zijn eigen plan te trekken. Als ik hem anders wil hebben, dan moet ik mezelf ook veranderen(als in veel strenger worden). Zo past het gewoon bij ons en blijkbaar werkt het best goed.

En ik geniet er alleen maar van

Hier heet navel nog steeds noena

Navel is gewoon nafel hier.
Maar issdat? Is heel herkenbaar. Net als eeuwig en altijd: gajdoen?
En...Ja ja hij is hier al luid en duidelijk aanwezig: WAAROM??

Oh ja, die fascinatie voor haar navel. Ze prikt er altijd in terwijl ze navoool roept Mijn borsten zijn ook heel interessant, vooral om aan de tepel te trekken. Niet fijn.
Ze haalt een navel en tepel wel eens door elkaar, trekt ze aan mijn tepel terwijl ze navel roept.

Wijzig/quote fout. Had ik ook al lang niet meer gehad.

Tepel is hier een theepot. Een theepot waar mamadrinken uit komt.

Navel/snavel/nagel vinden ze ook leuk. En blote buik,

Hier is alles WAAROM?? Maar dan geen logische vragen. Nee, meer zoals dit: Er rijdt een vrachtwagen langs en peuter roept "Hee rode een vrachtwagen! Waarom is dat een rode vrachtwagen?"

Of hij is aan het spelen en zegt: "kijk mama deze auto gaat heel hard racen! Waarom??"

Wat moet ik daar dan op antwoorden? Als ik terugvraag "Waarom denk je?" krijg ik vaak een klagelijk "ik weet het niehiet" terug... Als ik het even zat ben, en sarcastische antwoorden ga bedenken, wordt dat iig niet zo gewaardeerd .

Laatst wilde hij weten waarom er geen hekje was bij een tuin waar we langs liepen. Zeg ik dat ik dat niet weet, dat hij dat moet vragen aan de mensen die er wonen. Nou dat ging hij dan wel even doen . Maar er was niemand in de tuin, dus toen hield hij het toch maar voor gezien.

Borsten en tepels zijn hier ook wel onderwerp van gesprek, door baby en bv. Laatst piepte er een tepel boven mijn nachthemd uit (erg wijde hals) toen hij in ons bed lag 's ochtends: Mama ik zie je tepel!!! Dat hoort niet toch???

Oh en weten jullie wat een politiewagen gaat doen? "Die komt mensen ophalen die een ongeluk met een happer hebben gehad!" aldus I. Dus.

Blote buik vindt ze ook geweldig. Waar ze ook staat en ze ziet een blote buik is het keihard: "Buikie!" En billen vindt ze ook heel interessant
De waarom fase zit ze nog niet zo in.

Maar zo geweldig om te lezen.
En dank je I. Ik wist nooit wat een politiewagen nou ging doen

Ah gos, I wat een duidelijke uitleg!

Eva moest vanochtend weer naar de opvang en moest heel erg huilen
Maar we kregen na een paar minuten al een foto via de app dat ze druk aan het spelen was. Fijn dat ze ons zo goed op de hoogte houden

Spark, wat lief dat ze je op de hoogte houden

Fijn zeg Spark, die geruststelling. Je weet ook wel dat ze niet de hele tijd huilt, maar een foto is 100x krachtiger dan die woorden.

Bij een blote buik is het hier steevast NOENA!!! en probeert ze haar hele hand erin te proppen

En even, Isa plast op de wc. Niet constant, maar ik ben zo trots Potje is voor babies. Ineens lom ze zo op de wc. Vasthouden met handjes achter zich om de bril. En alles Zelf Doehoen!!! Nou dat krijg je dus van het kdv, dan snappen ze dat soort dingen ineens Ben zo trots

Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...

Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn

Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:05 schreef Clubsoda het volgende:
Ik denk dat je ook veiligheid kan bieden vanuit een zekere kordaatheid; 'zo gaan we het doen'. Ik merk zelf dat mijn kind juist onzeker wordt als ik teveel met zijn stemmingen meewaai, alsof het een bevestiging is van zijn angst dat het onveilig is.

Ik vond dit heel mooi gezegd.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.

Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.

Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zo Spirit! Op de wc meteen?! Wat knap! Volgens mij heeft Femke nog geen idéé dat dat het ook anders kan dan met een luier...

Sparks, fijn is dat he, dat de opvang ook af en toe een fotootje stuurt. De nieuwe opvang van Femke heeft een eigen website/app waar ze dagelijks fotootjes en verhaaltjes op zetten gedurende de dag. Zo leuk! Ik betrap me er wel eens op dat ik daar op een woensdag zit te F5en, mopperend dat ze vandaag nog niets hebben laten horen, en dan pas besef dat ze gewoon thuis bij papa zijn

Femke is de laatste tijd een heel lief na-apertje. Echt álles doet ze na, met name van Lars tijdens het eten, maar ook papa en mama. Alle gebaartjes, mimiekjes... en een lol dat ze dan heeft!

[..]

Ik vond dit heel mooi gezegd.
En ik ben al een tijdje nu aan het piekeren... en ik weet niet zo goed hoe ik dat uit mijn toetsenbord moet krijgen.

Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Als ik dan lees hier over kindjes die zoveel veiligheid en geborgenheid zoeken bij mama, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik iets fout doe. Waarom mist mijn kind mij niet? Of ben ik zo'n botte boer die dat soort signalen nooit opgepakt heeft, en zijn mijn kinderen al afgestompt en kan het ze gewoon niets meer schelen?
Nu wil ik daar ook eigenlijk niet over klagen hoor, want ik vind het ook wel heel fijn dat ik zulke makkelijke kinderen heb wbt opvang, eten en slapen.

Ik loop vast hier, weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wilde zeggen.
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Wat je als laatste aanstipt, dat probeerde ik eerder ook al te zeggen: dat ik er bewust voor kies haar naar de psz te brengen om te leren dat het daar anders is en dat ze dat ook móét leren. Want ze gaat later ook die wereld in. Dat gaat stap voor stap, meestal op haar tempo en soms op het mijne/ dat van een ander. Daar hoeft ze het niet mee eens te zijn, maar ze moet wel leren dat dat soms gebeurt en hoe je daar mee omgaat - van mij, en soms leert ze dat van een ander.
Het liefst volg ik haar daarin, al ben ik wel wat 'losser' daarmee geworden. Dan bepaal ik. Dat werkt ook.

Overigens denk ik niet dat je kinderen afgestompt zijn hoor . Jij bent hartstikke lief voor ze! Het ene kind is het andere niet, en als je moet werken en niet thuis wilt of kunt zijn, daan ze naar het kdv. Ik denk dat ze daar gewoon al iets eerder 'zelfstandig' worden, dat lijkt me logisch in een groep.

Maar ik vind het ook lastig hoor. Vraag me soms ook af waar de grens is tussen voorzichtig en té beschermend. Daarom mag ze soms een hapje van 't een of ander, geef ik haar een zetje van de glijbaan en heeft ze een luid gillende ballenbaan . Merk gewoon dat ik het zó graag goed wil doen, maar er is geen universele 'goed'.

[ Bericht 6% gewijzigd door Cwen op 03-06-2015 14:21:29 ]

Ik denk dat er ook best wel een groot verschil zit tussen psz en kdv.

Je maakt als moeder allereerst de keuze* om te (blijven) werken of om thuis te blijven. Blijf je werken dan is er meestal wel iets van opvang nodig, volgende keuze is welke opvang....als je dan uiteindelijk bij een kdv uit komt dan gaat je kind daar ook van al van jongs af aan naar toe dus het is al heel snel een vertrouwde omgeving voor het kind. Als een kind later "tegensputtert" dan is het meestal iets anders dan "wennen" of aan mama vastgeplakt zitten. Als je voor een kdv kiest, heb je meestal ook nog een baan en daarmee ook verplichtingen naar een werkgever waardoor je gewoon niet makkelijk een hele ochtend bij je kind kunt blijven. Bovendien weet je meestal wel dat je kind het verder gewoon prima naar zijn zin heeft en dit iets is waar hij/zij even "doorheen" moet.

Bij een psz is dat net even anders. Je hebt in een eerder stadium de keuze gemaakt om thuis te blijven of om de opvang op een andere manier te regelen. Kiezen voor een psz heeft dan een heel andere reden. Je maakt die keuze veel meer voor het kind zelf, terwijl je een kdv ook voor jezelf maakt. Denk dat je er daarom ook anders in staat als het gaat om je kind te laten wennen, erbij blijven etc. Daarnaast zijn kinderen die naar een psz gaan natuurlijk ook weer wat ouder. Enerzijds kun je ze meer uitleggen, anderzijds zij ze ook veel meer gewend om bij mama te zijn.

Hier dus ook 2 situaties. M naar het kdv. Heeft het daar prima naar zijn zin, krijgt dingen aangeboden die ik hem niet kan aanbieden en hij ligt goed in de groep. Toch een tijd geleden heel veel drama bij het wegbrengen. Wij zijn er toen echt ingedoken om te achterhalen wat e oorzaak was. In zijn geval een geval van stofzuigerangst. Nu hebben we dat samen met M bij de leidsters aangegeven en voelt M dat er naar hem geluisterd wordt en sindsdien gaat hij weer "fluitend" naar het kdv.

Aan de andere kant breng ik vanaf september mijn 2 meiden naar de psz en ik weet nu ook nog niet hoe dat zal gaan. Sowieso "hangen" ze veel meer aan mij dan M maar aan de andere kant denk ik dat ze het ook wel heel erg leuk gaan vinden.

Verder heb ik niet het idee dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed eigenlijk. Maar hier wel (iets van) lawaaispeelgoed, tv/ipad en suiker

* soms is er niet direct een keuze (hoewel aan alles wel een mouw valt te passen)

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zowel Lars als Femke gaan al naar kdv sinds ze 10 weken oud zijn. Ze hebben het er altijd prima naar hun zin gehad. Toen Femke 2 maanden geleden overstapte naar een geheel ander kdv - ander gebouw, andere juffen, andere kindjes - heeft ze daar maar twee dagen een paar traantjes om gelaten bij het afscheid, maar verder niks. Toen Lars vorig jaar naar school mocht, kon hij niet wachten!

Het ene kind is het andere niet, elk kind z'n eigen aanpak Jij hebt zo te lezen kinderen die een dergelijke behoefte aan veiligheid en geborgenheid niet/minder hebben, maar ik merk dat mijne dat wel heeft. Soms een duwtje geven, wat CS zegt, zou voor mijne juist averechts werken in nieuwe situaties, waar dat voor haar M. juist goed is.

En elk kind heeft andere ouders ook, met een andere instelling en keuzes. Voorbeeld: wel of geen opvang is bij ons niet echt een vraag, want we werken allebei en wilden dat ook met kind blijven doen. Maar wanneer naar de opvang is (inmiddels) wel een keuze bij ons. De oudste ging 'pas' naar het kdv toen hij een maand of vijf was. In principe was het wel de bedoeling dat hij met 12 weken zou gaan, maar het liep toevallig anders. En dat was zowel voor hem als voor mij heel fijn. Zo fijn zelfs dat ik me er meer niet goed bij voel om de tweede wel al met drie maanden naar de opvang te brengen, maar ga regelen dat ook deze baby pas met vier of vijf maanden naar de opvang hoeft. Dat staat voor mij los van wat voor kind het is en wat voor behoeftes hij/zij heeft, maar dat is een keuze die ik als ouder maak.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Het bieden van veiligheid en geborgenheid zie ik niet als "beschermend opvoeden", maar als simpelweg inspelen op wat mijn kind volgens mij nodig heeft, en waar hij goed bij gedijt. Wat Deepfreeze zegt, gewoon je kind volgen.

De keuze voor speelgoed, media of suiker staat daar voor mij volledig los van, dat vind ik iets heel anders. Dat bepaal ik als ouder, het gaat daar niet om een behoefte. Tenzij je kind hyper wordt van suikers of tv of zo.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 14:02 schreef Shandaly het volgende:
Zijn jullie nou nooit bang om je kind(eren) té beschermend op te voeden? Altijd maar ver weg houden van lawaaimakend plastic speelgoed, tv/iPads/youtube, geraffineerde suikers en andere toevoegingen, vreemde mensen etc etc? Er zál een moment komen dat ze het toch tegenkomen, en zullen ze dan niet juist doorslaan?

Ik ben nooit bang dat ik mijn kinderen te beschermend opvoed, nee. Ik bied ze veiligheid en geborgenheid, dat is imo een basis die elk kind nodig heeft, de mate van bescherming is daarin geen vraagstuk. Dat heeft mi weinig te maken met suikers en de ipad, dat zijn gewoon opvoedkeuzes die verder hun gevoel van veiligheid niet zullen ondermijnen maar die we met mate toelaten omdat er in onze ogen meer na- dan voordelen aan zitten. En met een kind van inmiddels 7,5 kan ik zeggen: nee, doorslaan is hier niet gebeurd. Onze kinderen wordt ook veel vrijheid gegund, de vrijheid om zelf keuzes te maken. Als je zelf mag kiezen hoe vaak en hoe lang je op de ipad zit dan is het zo boeiend niet hoor, die ipad Boven alles doen we ons best onze kindjes te volgen in hun tempo, en we hebben toevallig twee laatbloeiers. Mijn 2-jarige kan nog niet zonder de borst, en mijn 7-jarige vindt het pas sinds een half jaar leuk om bij een ander vriendje te spelen zonder mij. Prima, wat mij betreft. Ik denk niet dat ze beter af zouden zijn als ze dit eerder hadden gekund. Dat ze leukere mensen zouden zijn als ze sneller zonder ons hadden gekund. Ze zijn wie ze zijn, wij zijn er slechts om dat te faciliteren, niet om ze in een rol te dwingen

Maar omdat ik denk dat je de vraag niet zomaar stelt: vind jij dat ik, of de mensen die mijn opvoedvisie delen, mijn/onze kinderen te beschermend opvoed?