[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.

Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:49 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.

Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen. Verder werd mij verteld dat er niet zoveel mis met mij was, behalve dat ik mezelf aanstelde en volwassen moest worden. Behalve deze rare psychiater had ik ook gesprekken met een psycholoog in opleiding die wél aardig was. Hem vertrouwde ik meer, maar hij mocht mij alleen oefeningen in cognitieve gedragstherapie geven en ik diende andere onderwerpen niet met hem te bespreken: dat moest ik doen bij de psychiater die mij voor aansteller uitmaakte. Op den duur was ik het zat en liep ik boos weg. Ik nam geen contact meer op met die GGZ en zij ook niet met mij. Een jaar later kreeg ik een onpersoonlijke brief dat de behandeling werd beëindigd omdat ik geen nieuwe afspraken meer had gemaakt.

Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.

Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:17 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.

Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).

Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.

Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:45 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.

Dat is misschien wel een goede stap. Vaak gaat het toch sneller via connecties (ook al zijn het hulpverleners).

quote:

Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.

Die kan je om advies vragen, maar ik weet niet of je van hun te horen krijgt wat je wilt horen.
Ten éérste zijn het (zo las ik het) niet meer je huidige behandelaars, dus doorverwijzen kunnen ze je dan geloof ik niet
Ten tweede: als ze jou wel hadden kunnen doorverwijzen, maar dat toen niet gedaan hebben, dan kan dat zijn omdat je op dat moment beter ging (dus was een aanmelding bij een FACT-team volgens hun niet nodig) of omdat ze jouw situatie verkeerd inschatten (en in dat geval zullen ze jou misschien niet eens echt proberen te helpen).

Maar proberen kan geen kwaad.

Moet wel zeggen dat als er geen FACT-team is in gouda, dat het dan wel moeilijker gaat worden om een verwijzing daarnaartoe te krijgen

Wat voor hulpverlening krijg je nu behalve een maatschappelijk werker?

Ik heb ook gedoe in Gouda gehad, maar heb nu een hele fijne spv. Geen psycholoog meer en ik mis t ook totaal niet

Maar je kan altijd nog naar een vrijgevestigde psycholoog gaan als je het bij de ggz echt niet meer ziet zitten.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

quote:

3.8

Er zijn 2 waarderingen

2 is niet bepaald representatief btw

Bij mijn locaties is dat cijfer hoger, maar gemiddeld ook lager dan ikzelf gegeven zou hebben.
Maar het is ook van zoveel dingen afhankelijk. Deels ook van jezelf. Als je zelf niks doet dan heb je grotere kans dat jouw dossier makkelijker onderaan de stapel zal verdwijnen. Buiten wat je zelf kunt doen, heb je ook een beetje geluk nodig met wie je als behandelaar krijgt en of je klikt met die persoon.
Ik heb er in de loop der jaren een soort van routine van gemaakt/voor bedacht, want ten slotte kom ik er niet voor de lol.

En sowieso zullen bij zo weinig cijfers de stemmen van "de klagers" zwaarder gaan meewegen.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.

Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen. Verder werd mij verteld dat er niet zoveel mis met mij was, behalve dat ik mezelf aanstelde en volwassen moest worden. Behalve deze rare psychiater had ik ook gesprekken met een psycholoog in opleiding die wél aardig was. Hem vertrouwde ik meer, maar hij mocht mij alleen oefeningen in cognitieve gedragstherapie geven en ik diende andere onderwerpen niet met hem te bespreken: dat moest ik doen bij de psychiater die mij voor aansteller uitmaakte. Op den duur was ik het zat en liep ik boos weg. Ik nam geen contact meer op met die GGZ en zij ook niet met mij. Een jaar later kreeg ik een onpersoonlijke brief dat de behandeling werd beëindigd omdat ik geen nieuwe afspraken meer had gemaakt.

Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.

Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.

Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.

quote:

Op maandag 23 november 2015 09:22 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.

Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.

Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.

Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is ).

Vergeet niet, je zit er voor jezelf

Als je een gerichte behandeling wilt voor je stoornis, moet je dat naar mijn idee niet overlaten aan een algemene GGZ-instelling maar zelf een therapie zoeken.

Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.

Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat . Dat had ik wel verwacht namelijk.

quote:

Op maandag 23 november 2015 17:29 schreef kuolema het volgende:

[..]

De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat . Dat had ik wel verwacht namelijk.

Schrijf jij er toch één?

quote:

Op maandag 23 november 2015 11:13 schreef Pulzzar het volgende:
Als je een gerichte behandeling wilt voor je stoornis, moet je dat naar mijn idee niet overlaten aan een algemene GGZ-instelling maar zelf een therapie zoeken.

Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.

Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.

Zo, dat wist ik allemaal nog niet. Zal er even een notitie van maken. Bedankt voor de info!

quote:

Op maandag 23 november 2015 09:33 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.

Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.

Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is ).

Vergeet niet, je zit er voor jezelf

Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.

quote:

Op maandag 23 november 2015 18:52 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.

Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaal )

Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.

Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.

quote:

Op maandag 23 november 2015 18:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaal )

Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.

Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.

Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.

quote:

Op maandag 23 november 2015 20:34 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.

Heb je lotgenotencontact gehad?

Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).

Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).

En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.

En DM met korte tip

Ja. Er is een forum speciaal voor borderliners op Stichting Borderline: http://forum.stichtingborderline.nl

Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag. Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.

Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.

Er is een FACT-team in Gouda, maar mijn persoonlijk begeleider denkt dat het niet geschikt voor mij is. Ik ben tot een bepaalde mate toch zelfredzaam en volgens hem is een FACT-team meer voor mensen die zo'n ernstige psychische beperking hebben dat ze nauwelijks of niet voor zichzelf kunnen zorgen.

quote:

Op maandag 23 november 2015 22:58 schreef Pulzzar het volgende:
Ja. Er is een forum speciaal voor borderliners op Stichting Borderline: http://forum.stichtingborderline.nl

Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag.

Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregen
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat

Whatever.

quote:

Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.

Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars over

Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).

quote:

Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.

Klopt.

Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.

Zelfs ik weet niet wat het is. Enige dat ik wel weet, is dat er wat deze vragen betreft, nog een hoop te leren valt. Alleen is de vraag wie er van die nieuwe hypothetische kennis überhaubt zou willen leren? Want velen vinden de status quo wel best (en daar plukken wij niet altijd de vruchten van, vooral de vooroordelen over deze "aandoeningen" maken een positieve diagnose ondragelijk, niet eens zozeer de daadwerkelijke gevolgen).

edit:

quote:

Op maandag 23 november 2015 23:01 schreef Pulzzar het volgende:
Er is een FACT-team in Gouda, maar mijn persoonlijk begeleider denkt dat het niet geschikt voor mij is. Ik ben tot een bepaalde mate toch zelfredzaam en volgens hem is een FACT-team meer voor mensen die zo'n ernstige psychische beperking hebben dat ze nauwelijks of niet voor zichzelf kunnen zorgen.

Je valt dus tussen wal en schip?

Klopt ook wel hoor. Ik had begrepen dat in mijn regio ongeveer 80% van de cliënten van de FACT-teams hier in de buurt voornamelijk psychotische klachten hadden en de overige 20% andere (meestal meervoudige/gecompliceerde) issues (had dacht ik ook te maken met een (sterk) vergroot risico op decompensatie).
Ik val in die overige 20% btw

quote:

Op maandag 23 november 2015 23:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregen
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat

Whatever.

[..]

Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars over

Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).

[..]

Klopt.

Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.

Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.

Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.

Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.

Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda ) De uitslag bleek negatief, want mijn empathisch vermogen is intact. Ik scoorde 10 punten en je moet minimaal 25 punten scoren wanneer er sprake zou kunnen zijn van een stoornis binnen het autismespectrum.

Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.


Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.

Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.

Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.

Effe in stukjes hakken

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 06:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.

Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.

Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.

Wel apart idd. Volgens wiki doen vrijwel alleen maar autisten dit (heet "stimming" in het Engels).
Volgens mij deed ik dat handenflapperen niet. Enige wat ik me kan herinneren wat ik deed (en tegenwoordig nog steeds doe) is mezelf wiegen en als er muziek opstaat, dan vrijwel altijd op de maat van de muziek. Ik doe dit meestal zonder me ervan bewust van te zijn, krijg er verder nooit echt ongewenste reacties op. Als het mensen opvalt, dan vind ik dat niet erg. Dat is gewoon deel van wie en wat ik ben.

quote:

Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda ) De uitslag bleek negatief, want mijn empathisch vermogen is intact. Ik scoorde 10 punten en je moet minimaal 25 punten scoren wanneer er sprake zou kunnen zijn van een stoornis binnen het autismespectrum.
Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.

Ik weet het niet hoor, wat empathie betreft. Maar ik herken (wat autisme betreft) mezelf veel meer in de trekken die vrouwen met autisme hebben dan de trekken die mannen met autisme hebben.
Ik kan dingen juist heel goed aanvoelen en gebruik dat in mijn voordeel en juist omdat ik een man ben, houden mensen daar gewoonlijk geen rekening mee. Het aanvoelen is dan ook het probleem niet, het probleem is meer dat ik toch niet begrijp wat ik voel ook omdat ik ze meestal niet begrijp. Ik begrijp hun niet, maar omgekeerd is dat net zo. Dat zij vervolgens dat wijten aan mijn autisme, zegt meer over hun dan over mij.
Ik ben gewoon anders. Naja, dat is nou eenmaal zo.

quote:

Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.

Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.

Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.

Is vetgedrukte hetzelfde als gewoon het hele spectrum aan gevoelens ervaren?
Als ik me goed voel, dan voel ik me gewoon goed en omgekeerd. Afhankelijk van wat er getriggerd wordt kan dit wel snel omslaan, maar meestal/gewoonlijk is daar ook een reden voor.

Die balans ken ik dus wel weer, maar de weegschaal is gewoon heel gevoelig afgesteld.

Ik probeer wel rekening te houden met anderen, maar tegenwoordig probeer ik niet meer iedereen tevreden te stellen omdat dat toch nooit (lang) goed gaat (en mensen maken daar vervolgens massaal misbruik van door over me heen te blijven lopen).

Ik vraag vaak om duidelijkheid, maar krijg die meestal niet. Als anderen mij niet begrijpen kan ik wel proberen het uit te leggen, maar of het ook (positief) opgepikt wordt is erg afhankelijk van wie je tegenover je hebt.

Vroeger was ik alles aan het inhouden. Alles aan het opproppen. En dat ging niet zo best.
Ik kreeg geen duidelijkheid over wat ik wel mocht doen, dus deed ik vaak uiteindelijk maar niks (dan kreeg ik de minste negatieve feedback ook). Dat was ook niet goed (niet altijd in elk geval), maar ik wist op dat moment geen betere oplossing.
Ik merk wel dat hoe minder ik me probeer te spiegelen aan mensen die niet autistisch zijn of anderzijds fundamenteel anders zijn, hoe beter ik me voel. Zij zitten vaak echt op een heel ander level en dat werkt gewoon niet. Ik merk wel dat ik dan wel weer beter op één level zit met mensen die veel levenservaring hebben (meestal oudere mensen, mensen die veel hebben meegemaakt (zoals die vrouw met borderline waar ik het over had (ik bedoel overigens niet formerjellybean...waar is zij trouwens gebleven? Mis haar aanwezigheid hier (op fok) wel een beetje)).

Ik probeer nu mezelf beter te begrijpen en ook te accepteren. Feedback is prima, maar het moet wel eerlijk zijn (als ik fouten maak, dan hoor ik dat graag. Op een bepaalde manier is ruzie niet altijd negatief ).

Dat onzeker weet ik niet. Heb wel recentelijk ervaren dat ik echt door heb dat ik weinig eigenwaarde heb, dat dit wellicht voor een groot deel mijn huidige "ik" bepaalt, maar tegelijk ben ik jarenlang (voornamelijk onbewust) bezig geweest hier coping-strategieën voor aan te leren.

Ik heb hier nu twee keer met behandelaars over gesproken en de tweede keer ging dat al een stuk makkelijker.
Ik ben in de loop der tijd een soort trauma-oplossings-machine geworden of zo
Het doet echt wat met me, veel ook, maar ik weet als het ware instinctief en geroutineerd hoe ik dit het beste aan kan pakken. De exacte stappen weet ik nog niet, maar ik weet wel instinctief welke stap ik na de vorige moet nemen en verder zie ik wel en observeer ik.
Ergens lijk ik wel een soort leermachine

quote:

Op maandag 23 november 2015 20:42 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je lotgenotencontact gehad?

Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).

Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).

En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.

En DM met korte tip

Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.

Bedankt voor de tip btw!

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 13:50 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.

Bedankt voor de tip btw!

Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.

Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden

edit: Wat borderliners betreft, ik ben er vroeger ook ingetrapt hoor. Maar ik heb drie borderliners redelijk goed gekend en slechts één daarvan voldeed meer aan het "verwachte" beeld van "de borderliner". De andere twee waren veel toffer!

Eén daarvan heb ik zelfs via fok leren kennen (haar kende ik trouwens het minst goed), vind het nog steeds jammer dat ze vrijwel niet meer post hier. De andere twee heb ik IRL leren kennen en vooral één daarvan had duidelijk veel meegemaakt (veel opnames, armen waren één lange band van strepen (je weet wel wat ik bedoel)) maar ze is zo ontzettend stoer!
Heel eerlijk, open en ook gewoon aardig en meelevend. En wijs!

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 08:32 schreef magnetronkoffie het volgende:
Is vetgedrukte hetzelfde als gewoon het hele spectrum aan gevoelens ervaren?

Nee. Borderliners voelen zich zelden goed of helemaal nooit. Er zijn wel dagen dat het beter gaat; dat ervaren borderliners als 'minder erg' maar niet als 'goed'. Er zit altijd wel iets te sluimeren en daardoor gaan ze veel piekeren, wat altijd met hun minderwaardige zelfbeeld en zelfbeleving te maken heeft. Veel mensen denken dat borderliners de schuld altijd op anderen schuiven en niet naar zichzelf willen kijken. Ze geven echter altijd zichzelf de schuld. Ze reageren het misschien op anderen af en kunnen intens kwaad op iemand zijn, maar die kwaadheid is dan gelinkt naar hun zelfhaat. Ze kunnen om een voorbeeld te noemen heel boos op iemand worden dat hij of zij het heeft gewaagd om hun verlatingsangst op de proef te stellen. Maar eigenlijk zijn ze boos op zichzelf omdat ze die verlatingsangst hebben en daardoor niet op een normale manier relaties kunnen onderhouden.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 16:16 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Nee. Borderliners voelen zich zelden goed of helemaal nooit. Er zijn wel dagen dat het beter gaat; dat ervaren borderliners als 'minder erg' maar niet als 'goed'. Er zit altijd wel iets te sluimeren en daardoor gaan ze veel piekeren, wat altijd met hun minderwaardige zelfbeeld en zelfbeleving te maken heeft. Veel mensen denken dat borderliners de schuld altijd op anderen schuiven en niet naar zichzelf willen kijken. Ze geven echter altijd zichzelf de schuld. Ze reageren het misschien op anderen af en kunnen intens kwaad op iemand zijn, maar die kwaadheid is dan gelinkt naar hun zelfhaat. Ze kunnen om een voorbeeld te noemen heel boos op iemand worden dat hij of zij het heeft gewaagd om hun verlatingsangst op de proef te stellen. Maar eigenlijk zijn ze boos op zichzelf omdat ze die verlatingsangst hebben en daardoor niet op een normale manier relaties kunnen onderhouden.

Klopt niet helemaal. Iemand met borderline kan zich goed voelen, alleen duurt het niet lang. Ik kan me on top of the world voelen, maar dat duurt hoogstens een aantal uur op z'n max.
Ook hoef je niet altijd veel te piekeren en worden reacties soms uitgelokt door de gevoeligheid van de persoon zelf. Dat kan heel plots ontstaan.
De heftige reacties zijn vaak een onvermogen om er mee om te gaan.

Het is soms jammer dat mensen inderdaad altijd naar het standaard plaatje kijken.
Ik kan zeker voldoen aan dat standaard plaatje, maar er dit zoveel meer bij.
Bij mij zijn mijn psychotische belevingen bijvoorbeeld aan borderline te wijten/koppelen. Ik schiet hier snel in zodra ik grenzen overschrijd voor mijzelf of met emoties te maken krijg waar ik niet mee kan omgaan. Daar hoor je anderen dan weer niet over.
Het verdriet en de zelfhaat en soms de alles overheersende onmacht die gevoeld kan worden is gewoon vaak niet zichtbaar, enkel het 'negatieve' gedrag.
Ik vind het soms zelf zo lastig. Als ik er zelf in verstrikt zit dan kan ik zelf de woorden niet meer vinden en sla ik helemaal op slot. Ook dat wordt niet gezien en niet begrepen.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 16:43 schreef appelsap het volgende:

[..]

Klopt niet helemaal. Iemand met borderline kan zich goed voelen, alleen duurt het niet lang. Ik kan me on top of the world voelen, maar dat duurt hoogstens een aantal uur op z'n max.
Ook hoef je niet altijd veel te piekeren en worden reacties soms uitgelokt door de gevoeligheid van de persoon zelf. Dat kan heel plots ontstaan.
De heftige reacties zijn vaak een onvermogen om er mee om te gaan.

Ik spreek eigenlijk meer voor mezelf. Een hoop andere borderliners herkennen zich erin

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 17:47 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik spreek eigenlijk meer voor mezelf. Een hoop andere borderliners herkennen zich erin

Oh vandaar!
Ik herken er ook veel in hoor

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 15:42 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.

Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden

edit: Wat borderliners betreft, ik ben er vroeger ook ingetrapt hoor. Maar ik heb drie borderliners redelijk goed gekend en slechts één daarvan voldeed meer aan het "verwachte" beeld van "de borderliner". De andere twee waren veel toffer!

Eén daarvan heb ik zelfs via fok leren kennen (haar kende ik trouwens het minst goed), vind het nog steeds jammer dat ze vrijwel niet meer post hier. De andere twee heb ik IRL leren kennen en vooral één daarvan had duidelijk veel meegemaakt (veel opnames, armen waren één lange band van strepen (je weet wel wat ik bedoel)) maar ze is zo ontzettend stoer!
Heel eerlijk, open en ook gewoon aardig en meelevend. En wijs!

Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een borderliner ontmoet die aan dat typische beeld voldeed. Of het kan zijn dat ik het onbewust niet zag, haha. Maar goed, misschien is het wel beter om het meteen te zeggen. Zo kun je voor jezelf ook weer meteen het kaf van het koren scheiden.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 20:39 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een borderliner ontmoet die aan dat typische beeld voldeed. Of het kan zijn dat ik het onbewust niet zag, haha. Maar goed, misschien is het wel beter om het meteen te zeggen. Zo kun je voor jezelf ook weer meteen het kaf van het koren scheiden.

Beschrijf jouw idee over dat typische beeld eens?
't is natuurlijk wel zo dat de beschrijving volgens het DSM de problemen beschrijft (ten slotte is het DSM ook bedoeld voor het beschrijven van ziektebeelden) en niet de niet-negatieve effecten van een stoornis. Maar dat is wel waar het gros vanuit gaat, dat gaat blijkbaar automatisch.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 21:32 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Beschrijf jouw idee over dat typische beeld eens?
't is natuurlijk wel zo dat de beschrijving volgens het DSM de problemen beschrijft (ten slotte is het DSM ook bedoeld voor het beschrijven van ziektebeelden) en niet de niet-negatieve effecten van een stoornis. Maar dat is wel waar het gros vanuit gaat, dat gaat blijkbaar automatisch.

Het clichébeeld van de borderliner; veel manipuleren, zeer aandachtsgeil op een negatieve manier, snijdende tienermeisjes, het extreme zwart wit denken.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 09:38 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Het clichébeeld van de borderliner; veel manipuleren, zeer aandachtsgeil op een negatieve manier, snijdende tienermeisjes, het extreme zwart wit denken.

Ah zo. Ik denk dat dat met dat beeld mbt de DSM te maken heeft zoals ik hierboven reeds beschreven heb.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 09:43 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ah zo. Ik denk dat dat met dat beeld mbt de DSM te maken heeft zoals ik hierboven reeds beschreven heb.

Zou het? Oh ja, en natuurlijk het bekende dat het louter een vrouwenziekte zou zijn. Ik zat gisteravond eens door wat forums te bladeren over borderline en ervaringen. Vind het triest om telkens maar weer te lezen dat je een persoon met borderline maar meteen in de steek moet laten. Het klinkt alsof we een stel psychopaten zouden zijn.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:49 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zou het? Oh ja, en natuurlijk het bekende dat het louter een vrouwenziekte zou zijn. Ik zat gisteravond eens door wat forums te bladeren over borderline en ervaringen. Vind het triest om telkens maar weer te lezen dat je een persoon met borderline maar meteen in de steek moet laten. Het klinkt alsof we een stel psychopaten zouden zijn.

Ik weet het. Dit is bij de meeste psychiatrische aandoeningen zo.

Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Hmmmm... Een voordeel is dat borderliners gemakkelijk over lijken kunnen gaan. In de bekende zwarte bui kun je je heel simpel van mensen ontdoen. Okee, de spijt komt wel niet veel later, maar toch.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 18:33 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hmmmm... Een voordeel is dat borderliners gemakkelijk over lijken kunnen gaan. In de bekende zwarte bui kun je je heel simpel van mensen ontdoen. Okee, de spijt komt wel niet veel later, maar toch.

Das in theorie ook "een" voordeel toch?
En zolang je die eigenschap maar goed kunt timen en kunt inzetten wanneer je weet dat je er later geen spijt van zal hebben...profit!

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 18:44 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.

Das al helemaal een voordeel toch? (ook al wordt dat over de gehele linie niet echt gewaardeerd. Beter laat je die mensen links liggen en concentreer je je op de mensen die jou wel waarderen voor wie en wat je bent ).

quote:

Op woensdag 25 november 2015 18:44 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.

Dat is één ding dat zeker is, Pulzzar. Eigenlijk zouden borderliners het land moeten overnemen.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 18:43 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Das in theorie ook "een" voordeel toch?
En zolang je die eigenschap maar goed kunt timen en kunt inzetten wanneer je weet dat je er later geen spijt van zal hebben...profit!

Zo had ik het nog niet bekeken. Dit is zeker een groot voordeel. De uitslag van m'n onderzoek van vandaag was niet zo spannend. Wat ik al vermoedde bleek waarheid. Ik heb dus ook een bipolaire stoornis. Leuk!

Ik heb ook ooit n keer gelezen dat borderliners nooit saai zijn. Vanwege het zwart-wit denken en emotionele reacties Mja ik denk meer dat dat een vooroordeel is dan een voordeel

quote:

Op woensdag 25 november 2015 20:10 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat is één ding dat zeker is, Pulzzar. Eigenlijk zouden borderliners het land moeten overnemen.

Ahem... dát lijkt me nou geen goed idee eigenlijk.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 20:13 schreef Elvi het volgende:
Ik heb ook ooit n keer gelezen dat borderliners nooit saai zijn. Vanwege het zwart-wit denken en emotionele reacties Mja ik denk meer dat dat een vooroordeel is dan een voordeel

Dat is ook zo'n dingetje. Er wordt mee gesuggereerd dat borderliners niet in nuance kunnen denken. Natuurlijk kunnen ze dat wel en wanneer ze rustig zijn, gaat het hen net zo goed af als ieder ander mens. Alleen bij stress - als ze worden overspoeld door gedachten en emoties - is het zo'n chaos in hun kop dat ze behoefte hebben aan duidelijkheid en zwartwit. Bij mij sluimert het is langzaam in zonder dat ik me ervan bewust ben. Dan worden paranoide gevoelens steeds sterker en dan moet iemand aan een hele reeks eisen voldoen eer ik hem of haar een goed persoon vindt en anders is hij of zij gewoon onbetrouwbaar en dus slecht. Maar bij anderen kan dat zwartwit-denken ook ineens verschijnen.

Het zwartwit-denken bij borderliners is gerelateerd aan hun zelfbeeld en relaties met anderen. Borderliners zijn niet persé zwartwit-denkende tokkies.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 20:59 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat is ook zo'n dingetje. Er wordt mee gesuggereerd dat borderliners niet in nuance kunnen denken. Natuurlijk kunnen ze dat wel en wanneer ze rustig zijn, gaat het hen net zo goed af als ieder ander mens. Alleen bij stress - als ze worden overspoeld door gedachten en emoties - is het zo'n chaos in hun kop dat ze behoefte hebben aan duidelijkheid en zwartwit. Bij mij sluimert het is langzaam in zonder dat ik me ervan bewust ben. Dan worden paranoide gevoelens steeds sterker en dan moet iemand aan een hele reeks eisen voldoen eer ik hem of haar een goed persoon vindt en anders is hij of zij gewoon onbetrouwbaar en dus slecht. Maar bij anderen kan dat zwartwit-denken ook ineens verschijnen.

Het zwartwit-denken bij borderliners is gerelateerd aan hun zelfbeeld en relaties met anderen. Borderliners zijn niet persé zwartwit-denkende tokkies.

Er wordt zoveel gesuggereerd wat niet met de werkelijkheid strookt. Maar het ding is dat het ze niks kan schelen of het wel of niet klopt, zolang de rest van jouw groep maar ja blijft knikken, kom je met elke leugen weg. Das het enige wat telt.

quote:

Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.

Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.

Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.

Zo wat verwoord je dat goed zeg!!
Ik kan me er helemaal in vinden (ook die diagnose)

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Ook even gekeken. Ik zat eerst in Tiel, die krijgt een 6,1 met 21 waarderingen.
Nu in Nijmegen .... die krijgen een 4,5 oeps....met 26 waarderingen.

Ik heb bij beide eigenlijk alleen maar positieve ervaringen, gelukkig.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 15:42 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.

Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden

Inderdaad...tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel moeite mee om het te vertellen.
En dan in het begin van vriendschappen want het is mij ook gebeurd dat ik jarenlange vriendschappen kwijtraakte op momenten dat het slecht met mij ging, wat ik dan niet verwachtte....
Nu heb ik zoiets van, weet je het gelijk, beter nu kappen dan over een tijdje als het slecht met me gaat.

Ik heb het ondertussen ook wel geaccepteerd, de diagnoses, dat het nu eenmaal zo is en ik het verleden toch niet kan veranderen.
Ik schaam me er niet meer voor.
vrpeger mocht niemand het weten (in de familie enzo), dat heb ik laten gaan en wat was dat een bevrijding zeg.
Nu ben ik gewoon ik.
En vreemd genoeg voel ik me nu meer een onderdeel van de familie als toen ik alles geheim wilde houden.

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 16:50 schreef appelsap het volgende:
Het is soms jammer dat mensen inderdaad altijd naar het standaard plaatje kijken.
Ik kan zeker voldoen aan dat standaard plaatje, maar er dit zoveel meer bij.
Bij mij zijn mijn psychotische belevingen bijvoorbeeld aan borderline te wijten/koppelen. Ik schiet hier snel in zodra ik grenzen overschrijd voor mijzelf of met emoties te maken krijg waar ik niet mee kan omgaan. Daar hoor je anderen dan weer niet over.
Het verdriet en de zelfhaat en soms de alles overheersende onmacht die gevoeld kan worden is gewoon vaak niet zichtbaar, enkel het 'negatieve' gedrag.
Ik vind het soms zelf zo lastig. Als ik er zelf in verstrikt zit dan kan ik zelf de woorden niet meer vinden en sla ik helemaal op slot. Ook dat wordt niet gezien en niet begrepen.

Ik kan me ook heel goed voelen, supergoed....iets TE goed misschien.
Maar dat is van korte duur. Kleine dingetjes kunnen mijn stemming doen omslaan, dingetjes die anderen misschien niet eens opvallen. Een geluid wat te hard binnenkomt, een blik van iemand...

Bij mij zijn de psychotische belevingen ook gekoppeld aan mijn borderline.
Als ik onzeker of bang of boos ben, komt ook meteen de achterdocht naar boven, en daarbij dingen horen en zien.
Tijdelijk, komt en gaat met de stemmingen.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Het is in ieder geval nooit saai

Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:24 schreef Czarina het volgende:

[..]

Inderdaad...tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel moeite mee om het te vertellen.
En dan in het begin van vriendschappen want het is mij ook gebeurd dat ik jarenlange vriendschappen kwijtraakte op momenten dat het slecht met mij ging, wat ik dan niet verwachtte....
Nu heb ik zoiets van, weet je het gelijk, beter nu kappen dan over een tijdje als het slecht met me gaat.

Ik heb het ondertussen ook wel geaccepteerd, de diagnoses, dat het nu eenmaal zo is en ik het verleden toch niet kan veranderen.
Ik schaam me er niet meer voor.
vrpeger mocht niemand het weten (in de familie enzo), dat heb ik laten gaan en wat was dat een bevrijding zeg.
Nu ben ik gewoon ik.
En vreemd genoeg voel ik me nu meer een onderdeel van de familie als toen ik alles geheim wilde houden.

Klopt ook inderdaad!

Bij mij een beetje vergelijkbaar, behalve dat ik het wel vrij snel vertelde (niet meteen, ik wilde wel een geschikter moment afwachten omdat het door dingen wat extra beladen was). Ik geloof binnen enkele weken.

Die les wat vriendschappen betreft heb ik al geleerd toen ik nog kind was (dat het makkelijk was "vrienden" met iemand te zijn die het niet echt waren, maar wel met je meededen). Ik had toen al een bepaald gevoel bij sommigen en dat gevoel bleek steeds weer te kloppen, maar ik heb jarenlang over dat gevoel getwijfeld omdat ik aan mezelf twijfelde.

Toen die "vriendschappen" eenmaal voorbij waren en ik tijd had om te reflecteren, heb ik deze conclusie getrokken want ergens voelde ik al heel lang aan dat het niet goed zat. En naarmate ik steeds meer op mijn gevoel wat bepaalde mensen aangaat afging, merkte ik dat het steeds weer bleek te kloppen. Dus ik wist dat ik daarop kon vertrouwen en ik denk dat achteraf dit mij veel ellende heeft bespaard.

Wat je vertelt over dat die vriendschappen jarenlang waren en je verbaasd was dat ze em peerden, dit hoor, zie en lees ik zo vaak...dat kan toch geen toeval meer zijn?

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:42 schreef appelsap het volgende:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

Dit klinkt voor mij als een echt hele goeie
Wel is het zo dat dit iets is waar je wel mee moet leren omgaan en dat kan best lastig zijn als je niemand hebt om je aan te spiegelen (dan krijg je opmerkingen zoals "je moet niet zo gevoelig zijn!" of nog erger "stel je niet zo aan!" ).

Wat heb je aan het leven als je die leeft zonder er wat bij te voelen?

Soms voel ik me gewoon echt heel slecht maar die goeie momenten maken zoveel goed! Gewoon genieten van de kleine dingen in het leven
Herkenbaar voor mij ook, ook al ben ik zelf geen borderliner (ik heb wel twijfels ).

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:31 schreef Czarina het volgende:

[..]

Het is in ieder geval nooit saai

Klopt

[ Bericht 14% gewijzigd door magnetronkoffie op 26-11-2015 08:48:36 ]

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:42 schreef appelsap het volgende:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

Oh, dat is inderdaad een goeie! Heel erg herkenbaar!

quote:

Op woensdag 25 november 2015 20:44 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ahem... dát lijkt me nou geen goed idee eigenlijk.

Och, het maakt het leven wel spannender!

Die intense gevoelens heb ik niet meer. Tenminste niet de positieve. Alleen negatieve emoties hebben nog een te grote impact op mij. Wanneer ik door iemand wordt afgewezen, ook om de meest kleine dingen, voel ik dat binnen een paar seconden vanuit mijn hart in mijn hele lichaam. Ik heb dan meteen stress en onrust waar ik minimaal een paar dagen niet goed van ben en dat gevoel kan nog een hele poos door sluimeren.

Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.

Maar ik ben níet de standaard borderliner. Ik heb ook nog een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis die eigenlijk altijd had overheerst en die me juist afvlakte en passief en besluiteloos maakte. De borderline werd bij mij pas veel later gediagnosticeerd, ook omdat gevoelens als verlatingsangst zich pas later gingen manifesteren. Daarvoor ervoer ik vooral paniekaanvallen. Ik voelde mij zo minderwaardig en machteloos dat ik mij sociaal compleet isoleerde. Ik woonde erg lang nog in mijn ouderlijk huis bij mijn moeder en op haar leunde ik heel erg. Zij moest er altijd zijn, omdat ik bang was mezelf wat aan te doen als ik alleen was. Als ze aan het werk was, had ik het heel moeilijk omdat ik alleen was. Ze ging één zomer op vakantie in Italië en dat was een ware hel voor mij. Het was puur overleven voor mij en dat kon ik alleen door mezelf af te vlakken.

Toen de angst uiteindelijk minder een rol gingen spelen, werden de paniekaanvallen ook anders. Het werden geen aanvallen meer van paniek, maar ook van andere emoties die me overspoelden. Ik kon ook een aanval van verdriet krijgen, wat ik niet kon ontladen door bijvoorbeeld te gaan janken. Woede-aanvallen had ik altijd wel gehad, maar als ik die zo sterk ervoer dat ik het idee had geen controle meer over mezelf had, werd het een paniekaanval. Ik heb veel mensen helemaal de tyfus uitgescholden en een hoop spullen van mezelf kapot gegooid, maar godzijdank was ik niet echt fysiek agressief.

Verlatingsangst ging pas bij mij echt een rol spelen toen ik na mijn klinische behandeling mijn leven probeerde op te pakken, een relatie leek te krijgen met een jongen die net als ik ook erg met zichzelf in de knoop zat met zijn geaardheid, maar uiteindelijk bleek ik gewoon zijn neukertje te zijn en had hij met iemand anders terwijl ik daar geen weet van had. Hij reageerde vaak niet als ik hem smste en hij nam de telefoon niet op. Op den duur flipte ik helemaal en overlaadde ik hem met sms, terwijl ik mezelf daartoe probeerde in te houden omdat ik wel wist dat het fout was. Als ik de rem niet op mezelf had gezet, was het definitely stalken geworden. Maar puur het feit dat hij helemaal niks van zich liet horen kon ik absoluut niet verdragen. Het heeft jaren geduurd voordat ik me over hem heen kon zetten. Uiteindelijk was dit wel een goede les voor mij geweest, want ik had wel meer eelt op mijn ziel kunnen kweken om negatieve emoties te kunnen verdragen. Achteraf gezien was het maar beter dat een relatie niet kwam, want hij gebruikte cocaïne en hij was sowieso nogal egoïstisch.

quote:

Op donderdag 26 november 2015 15:12 schreef Pulzzar het volgende:
Die intense gevoelens heb ik niet meer. Tenminste niet de positieve. Alleen negatieve emoties hebben nog een te grote impact op mij. Wanneer ik door iemand wordt afgewezen, ook om de meest kleine dingen, voel ik dat binnen een paar seconden vanuit mijn hart in mijn hele lichaam. Ik heb dan meteen stress en onrust waar ik minimaal een paar dagen niet goed van ben en dat gevoel kan nog een hele poos door sluimeren.

Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.

Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?

quote:

Op donderdag 26 november 2015 19:25 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?

Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.

quote:

Op donderdag 26 november 2015 21:51 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.

MIsschien moet je jezelf ook de tijd gunnen om te leren met emoties om te gaan. Om te leren wat je het beste kan doen. Jezelf van alles verwijten levert vaak helemaal niks op, behalve dat je je nog slechter gaat voelen. Klinkt ook als een goed leerpunt voor therapie om hier anders mee om te leren gaan

Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:23 schreef Pulzzar het volgende:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

Vanwaar die "of"?

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vanwaar die "of"?

Omdat het namelijk niet hetzelfde is. Misschien is volgens de psych de stoornis in ernst afgenomen en gaat het volgens hen beter. Maar het gaat erom wat JIJ wilt met je leven. Jij hebt je om een bepaalde reden en drijfveer aangemeldt voor behandeling (ook al is die voor jezelf niet duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:23 schreef Pulzzar het volgende:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:55 schreef zomie het volgende:

[..]

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

Dit dus. Sterker en gelukkiger zijn lossen het probleem bij de kern nog niet op. Je kunt zelfs op een punt terecht komen dat je het sterk en gelukkig zijn gaat faken.

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:55 schreef zomie het volgende:

[..]

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.

Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.

Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.

En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.

quote:

Op maandag 30 november 2015 14:37 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.

Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.

Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.

En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.

Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn. En als er oorlog komt, dan hoop ik dat ze n bom op mn kop gooien, dan is t snel klaar.

quote:

Op maandag 30 november 2015 17:36 schreef zomie het volgende:

[..]

Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn.

Dat laatste is echt totaal anders en dáár ben ik het wel helemaal mee eens.

quote:

Op maandag 30 november 2015 14:37 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from there "

quote:

Op maandag 30 november 2015 23:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from there "

Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.

quote:

Op dinsdag 1 december 2015 09:06 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.

Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.

quote:

Op dinsdag 1 december 2015 09:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.

Hear, hear. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde

quote:

Op donderdag 3 december 2015 19:45 schreef imikethat het volgende:

[..]

Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde

Hier zeg je iets.

Nou, wat je nu zegt, strookt wel met wat ik al langer vermoedde. Ik heb echt heel veel geluk met haar gehad, ze kwam precies op het juiste tijdstip. En ja, de nadelen die jij benoemt heb ik ook ervaren, maar voor mij wegen de voordelen echt veeeele malen zwaarder dan die nadelen van toen.

Mijn eerste vriendin was wsl borderliner. Als zij er niet geweest was, dan had alles nu anders voor mij geweest. Ik heb heel veel geluk met haar gehad.

Ik zit weer in een periode van slecht slapen. 1,5 week amper slapen en als ik dan slaap dan is het een kwartiertje waarna ik badend in het zweet wakker word. Met dank aan slaapgebrek zag ik van de week levensgrote witte konijnen lopen en van dat soort dingen. Zoals in de film Donnie Darko, maar dan de witte variant.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:21 schreef appelsap het volgende:
Ik zit weer in een periode van slecht slapen. 1,5 week amper slapen en als ik dan slaap dan is het een kwartiertje waarna ik badend in het zweet wakker word. Met dank aan slaapgebrek zag ik van de week levensgrote witte konijnen lopen en van dat soort dingen. Zoals in de film Donnie Darko, maar dan de witte variant.

Donnie Darko!

Hoeveel uur slaap je dan per nacht?

_{Ik weet er nu alles van}

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Donnie Darko!

Hoeveel uur slaap je dan per nacht?

_{Ik weet er nu alles van}

Het verschilt. Het is er de afgelopen weken langzaam ingeslopen en nu de laatste 2 weken echt dramatisch. Denk 1x per week helemaal niet. 2 tot 3x per week een paar keer een kwartiertje per nacht. En de andere dagen 2 tot 4 uur. Het probleem op het moment is vooral het niet doorslapen. Elk kwartier tot half uur wel wakker worden en met uitzondering eens een uur aan een stuk slapen. Ik droom ook heel veel. Zodra ik slaap droom ik meteen en momenteel zijn dat allemaal nachtmerries, vandaar ook het zweten en het vele wakker worden denk ik.
Ik voel me gek genoeg nog best fit en ik voel me ook meestal niet heel moe, maar blijkbaar is er toch een grens bereikt.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:36 schreef appelsap het volgende:

[..]

Het verschilt. Het is er de afgelopen weken langzaam ingeslopen en nu de laatste 2 weken echt dramatisch. Denk 1x per week helemaal niet. 2 tot 3x per week een paar keer een kwartiertje per nacht. En de andere dagen 2 tot 4 uur. Het probleem op het moment is vooral het niet doorslapen. Elk kwartier tot half uur wel wakker worden en met uitzondering eens een uur aan een stuk slapen. Ik droom ook heel veel. Zodra ik slaap droom ik meteen en momenteel zijn dat allemaal nachtmerries, vandaar ook het zweten en het vele wakker worden denk ik.
Ik voel me gek genoeg nog best fit en ik voel me ook meestal niet heel moe, maar blijkbaar is er toch een grens bereikt.

Wat herkenbaar!

Zelfs die dromen Ik ben m'n dromen maar in het dromentopic gaan opschrijven (gelukkig heb ik nauwelijks nachtmerries, ze zijn gewoon eerder vaag en heel intens).

Die weken was bij mij maanden en al sliep ik wel 5 uur elke nacht, als dat je gemiddelde is ipv 8 a 9 uur een half jaar lang...dan ga je 't wel merken hoor

En idd, het leek of ik er minder last van had.

Geen idee wat de oorzaak was en geen idee waarom het de laatste maand ineens weer wat beter gaat (zit nog steeds niet op m'n niveau van vorig jaar).

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:40 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat herkenbaar!

Zelfs die dromen Ik ben m'n dromen maar in het dromentopic gaan opschrijven (gelukkig heb ik nauwelijks nachtmerries, ze zijn gewoon eerder vaag en heel intens).

Die weken was bij mij maanden en al sliep ik wel 5 uur elke nacht, als dat je gemiddelde is ipv 8 a 9 uur een half jaar lang...dan ga je 't wel merken hoor

En idd, het leek of ik er minder last van had.

Geen idee wat de oorzaak was en geen idee waarom het de laatste maand ineens weer wat beter gaat (zit nog steeds niet op m'n niveau van vorig jaar).

Structureel te weinig slapen kan ook heel erg opbreken. Dat heb ik ook meerdere keren ervaren.
Ik heb de laatste jaren gemiddeld 2 tot 3x per jaar een periode van slecht slapen. De ene keer is dat wat extremer dan de andere keer. Soms duurt het een week of 5 en soms duurt het bijna 3 maanden (dan slaap ik gemiddeld wel iets meer dan nu).
Ik hoop maar dat het snel overgaat. Heb mezelf deze week wat meer rust gegund. Misschien dat het dan in mn hoofd ook rustiger wordt.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:48 schreef appelsap het volgende:

[..]

Structureel te weinig slapen kan ook heel erg opbreken. Dat heb ik ook meerdere keren ervaren.
Ik heb de laatste jaren gemiddeld 2 tot 3x per jaar een periode van slecht slapen. De ene keer is dat wat extremer dan de andere keer. Soms duurt het een week of 5 en soms duurt het bijna 3 maanden (dan slaap ik gemiddeld wel iets meer dan nu).
Ik hoop maar dat het snel overgaat. Heb mezelf deze week wat meer rust gegund. Misschien dat het dan in mn hoofd ook rustiger wordt.

Ik hoop het ook voor je

Ik heb hiervoor eigenlijk nooit echt chronische slaapproblemen gehad, tot afgelopen januari. Toen begon ik steeds korter te slapen en in mei sliep ik gemiddeld 6u/nacht. 2 maanden later was dat nog maar 5u en sinds een maand gaat dat gemiddelde weer omhoog.
Nou, m'n stemming werd er niet beter op, tis gewoon kut

Misschien dat meer rust gunnen wel werkt voor jou Ik heb nog steeds echt geen idee waarom het bij mij nu ineens begon maar ik heb ermee leren leven en zolang ik nog kan lopen enzo...

quote:

Op donderdag 3 december 2015 19:45 schreef imikethat het volgende:

[..]

Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde

Dat liefde geven is echt niet bij alle borderliners het geval. Borderliners zijn zeker niet allemaal hetzelfde. Ik denk dat er in principe geen enkel voordeel aan deze stoornis kleeft. Als jij wel in jezelf goede eigenschappen herkent, zoals bijvoorbeeld het geven van heel veel liefde, kan jij dat beter koppelen aan je persoonlijkheid in plaats van aan je persoonlijkheidsstoornis.

quote:

Op zaterdag 5 december 2015 07:01 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat liefde geven is echt niet bij alle borderliners het geval. Borderliners zijn zeker niet allemaal hetzelfde. Ik denk dat er in principe geen enkel voordeel aan deze stoornis kleeft. Als jij wel in jezelf goede eigenschappen herkent, zoals bijvoorbeeld het geven van heel veel liefde, kan jij dat beter koppelen aan je persoonlijkheid in plaats van aan je persoonlijkheidsstoornis.

Gelukkig kon de mijne dat wel heel goed. Zo goed dat ik letterlijk weggespoeld werd door de positieve energie die zij mij gaf dat (en ik overdrijf niet) zij een enorm positieve invloed heeft gehad op het verdere verloop van mijn leven.
Mijn zelfhaat had een barst opgelopen en toen die barst daar eenmaal in zat, gingen er nieuwe deuren voor me open die mij weer verder hielpen. Ik was toen psychisch een hopeloze suïcidale puinhoop en zij was de eerste schakel op de weg terug naar boven.
Ik heb aan die 8 weken die met haar doorbracht meer gehad dan aan dat jaar+ groepstherapie wat ik toendertijd kreeg.

Wooowwww ik heb vanmiddag 1,5 uur als een blok geslapen op de bank. Ik voel me herboren.Vrolijk, positief, energiek, alles!
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.

quote:

Op zaterdag 5 december 2015 19:37 schreef appelsap het volgende:
Wooowwww ik heb vanmiddag 1,5 uur als een blok geslapen op de bank. Ik voel me herboren.Vrolijk, positief, energiek, alles!
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.

Mooi toch? Blij om te horen dat het goed met je gaat. Hopelijk blijf je in deze stijgende lijn zitten.

Goed om te horen.
Schematherapie heeft mij ook erg goed gedaan

Ik heb vandaag heel de dag op bed gelegen en veel geslapen.
Zal het nodig gehad hebben.

quote:

Op maandag 7 december 2015 19:32 schreef Czarina het volgende:
Goed om te horen.
Schematherapie heeft mij ook erg goed gedaan

Ik heb vandaag heel de dag op bed gelegen en veel geslapen.
Zal het nodig gehad hebben.

Hoe gaat het nu dan met je?

Veel depressief maar heb hulp ingeschakeld.
Doe stoeloefeningen met mijn therapeut en ik werk met een schema om de dag door te komen.
Heel simpele dingen hoor, zo laat opstaan, zo laat eten, met de hond naar buiten....etc
Komt wel goed, ik weet dat er hierna wel weer een betere periode zal komen.

En met jou?

Vervelend allemaal weer voor je. Hopelijk kom je snel in die betere periode. Hier gaat alles een beetje.. zo zo. Ben niet gelukkig, maar ook niet heel erg depressief. In januari ga ik beginnen met groepstherapie. Ben erg benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ergens kijk ik er erg naar uit, maar tegelijkertijd wil ik ook weer een soort van afstand houden. Heel apart.

quote:

Op zaterdag 5 december 2015 19:37 schreef appelsap het volgende:
Wooowwww ik heb vanmiddag 1,5 uur als een blok geslapen op de bank. Ik voel me herboren.Vrolijk, positief, energiek, alles!
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.

Ik ben al een paar jaar bezig met schema therapie, het is geen wondermiddel maar ik ben er wel een heel stuk verder mee gekomen

Oh januari dat schiet al op!
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?

Doen jullie bij schematherapie ook de stoeloefeningen?
Ik vind die best heftig altijd. Kruip er helemaal in.

quote:

Op zaterdag 19 december 2015 16:44 schreef Czarina het volgende:
Oh januari dat schiet al op!
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?

Doen jullie bij schematherapie ook de stoeloefeningen?
Ik vind die best heftig altijd. Kruip er helemaal in.

stoeloefeningen zegt me helemaal niks....

quote:

Op zaterdag 19 december 2015 16:44 schreef Czarina het volgende:
Oh januari dat schiet al op!
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?

Voor zover ik weet ga ik starten met die zogenoemde VERS-training. Daarnaast krijg ik ook nog therapie één op één, zeg maar. Plus nog medicatie voor m'n bipolaire stoornis. Stoeloefeningen zeggen mij ook niet veel.

In de schematherapie heb je modi, bijvoorbeeld de beschermer, de gezonde volwassene, het kwetsbare kind, het boze kind, etc.
Deze krijgen allemaal een stoel, en je gaat dan in de stoel zitten van welke modi er naar boven komt.
Aan de hand daarvan bespreek je issues/doe je oefeningen/gebeurd er vanalles

De VERS is ongeveer hetzelfde als de Linehan heb ik gehoord.
Omgaan met emoties, emoties herkennen, omgaan met anderen, omgaan met crisis, dat soort dingen.
Ik heb de Linehan gedaan en dar best veel aan gehad.

quote:

Op dinsdag 22 december 2015 17:24 schreef Czarina het volgende:
De VERS is ongeveer hetzelfde als de Linehan heb ik gehoord.
Omgaan met emoties, emoties herkennen, omgaan met anderen, omgaan met crisis, dat soort dingen.
Ik heb de Linehan gedaan en dar best veel aan gehad.

In hoeverre ben je...zeg maar... veranderd door deze vorm van therapie?

Ik kan alleen over de Linehan praten, dus niet over de VERS.

Je leert er ook praktische tools, ezelsbruggetjes voor bv. omgaan met andere mensen, krijgen wat je wil, stress reduceren en er zitten ook oefeningen in om je erbij te houden in een situatie, je angst te verminderen. Hele praktische dingen. Dingen waarvan je denkt, wat simpel.....waarom bedenk ik dat niet zelf....
Ik heb al mijn aantekeningen ervan online staan mocht je geinteresseerd zijn, maar ik weet niet hoeveel je eraan hebt zonder het boek erbij te hebben.

Ik ben er zekerder door geworden en ik kan mezelf wat beter begrijpen (hoe werken emoties) en kan eerder aan de bel trekken als het fout dreigt te gaan.

Het is ook echt een cursus, geen diepgaande therapie, er worden natuurlijk wel huiswerkdingen besproken maar het is geen praattherapie.

quote:

Op woensdag 23 december 2015 22:16 schreef Czarina het volgende:
Ik kan alleen over de Linehan praten, dus niet over de VERS.

Je leert er ook praktische tools, ezelsbruggetjes voor bv. omgaan met andere mensen, krijgen wat je wil, stress reduceren en er zitten ook oefeningen in om je erbij te houden in een situatie, je angst te verminderen. Hele praktische dingen. Dingen waarvan je denkt, wat simpel.....waarom bedenk ik dat niet zelf....
Ik heb al mijn aantekeningen ervan online staan mocht je geinteresseerd zijn, maar ik weet niet hoeveel je eraan hebt zonder het boek erbij te hebben.

Ik ben er zekerder door geworden en ik kan mezelf wat beter begrijpen (hoe werken emoties) en kan eerder aan de bel trekken als het fout dreigt te gaan.

Het is ook echt een cursus, geen diepgaande therapie, er worden natuurlijk wel huiswerkdingen besproken maar het is geen praattherapie.

Als het mag, dan zou ik het graag eens willen lezen. Jij hebt er duidelijk een hoop aan gehad.

Ik heb VERS gedaan en BVT (borderline vaardigheidstraining). Daarnaast aantal maanden opgenomen geweest voor een specifieke behandeling die op MBT/DGT leek. De BVT leek wat op DGT, maar dan wel wat minder diepgang en begeleiding en minder intensief.
Ik vind dat er bij alles wel wat op te steken valt. Het is maar net hoe serieus je er zelf in staat en hoe serieus je de huiswerk opdrachten doet.

Die stoeloefeningen bij schematherapie doe ik niet helemaal. Ik vind dat dus zelf heel moeilijk om te doen. Ik sla dan dicht en kan geen woord meer uitbrengen. Ik moet dan bijvoorbeeld als volwassenen persoon X gaan toespreken op een bepaalde manier. Ik weet in mijn hoofd precies wat ik zou willen zeggen, maar ik kan het gewoon niet. Meestal neemt mijn therapeut die rol op zich en vertaalt dan mijn gevoelens. Op die manier komen we er ook wel.

quote:

Op donderdag 24 december 2015 23:11 schreef appelsap het volgende:
Ik heb VERS gedaan en BVT (borderline vaardigheidstraining). Daarnaast aantal maanden opgenomen geweest voor een specifieke behandeling die op MBT/DGT leek. De BVT leek wat op DGT, maar dan wel wat minder diepgang en begeleiding en minder intensief.
Ik vind dat er bij alles wel wat op te steken valt. Het is maar net hoe serieus je er zelf in staat en hoe serieus je de huiswerk opdrachten doet.

Die stoeloefeningen bij schematherapie doe ik niet helemaal. Ik vind dat dus zelf heel moeilijk om te doen. Ik sla dan dicht en kan geen woord meer uitbrengen. Ik moet dan bijvoorbeeld als volwassenen persoon X gaan toespreken op een bepaalde manier. Ik weet in mijn hoofd precies wat ik zou willen zeggen, maar ik kan het gewoon niet. Meestal neemt mijn therapeut die rol op zich en vertaalt dan mijn gevoelens. Op die manier komen we er ook wel.

Wat kan ik zoal verwachten met VERS dan? Is het ergens specifiek op gericht of meer een algemeen iets?

Die stoeloefeningen lijken mij ook helemaal niks. Zou het weleens willen zien hoe het in z'n werking gaat.

Module 1 Kernoplettendheidsvaardigheden: http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228902/1/#new

Module 2 Intermenselijke vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228926/1/#new

Module 3 Emotieregulatie vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228937/1/#new

Module 4 Crisisvaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228947/1/#new

Volgens mij kun je het zien zonder te registreren maar ik weet het niet zeker.
Bij de aantekeningen hoort natuurlijk wel het boek.