[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 16:50 schreef appelsap het volgende:
Het is soms jammer dat mensen inderdaad altijd naar het standaard plaatje kijken.
Ik kan zeker voldoen aan dat standaard plaatje, maar er dit zoveel meer bij.
Bij mij zijn mijn psychotische belevingen bijvoorbeeld aan borderline te wijten/koppelen. Ik schiet hier snel in zodra ik grenzen overschrijd voor mijzelf of met emoties te maken krijg waar ik niet mee kan omgaan. Daar hoor je anderen dan weer niet over.
Het verdriet en de zelfhaat en soms de alles overheersende onmacht die gevoeld kan worden is gewoon vaak niet zichtbaar, enkel het 'negatieve' gedrag.
Ik vind het soms zelf zo lastig. Als ik er zelf in verstrikt zit dan kan ik zelf de woorden niet meer vinden en sla ik helemaal op slot. Ook dat wordt niet gezien en niet begrepen.

Ik kan me ook heel goed voelen, supergoed....iets TE goed misschien.
Maar dat is van korte duur. Kleine dingetjes kunnen mijn stemming doen omslaan, dingetjes die anderen misschien niet eens opvallen. Een geluid wat te hard binnenkomt, een blik van iemand...

Bij mij zijn de psychotische belevingen ook gekoppeld aan mijn borderline.
Als ik onzeker of bang of boos ben, komt ook meteen de achterdocht naar boven, en daarbij dingen horen en zien.
Tijdelijk, komt en gaat met de stemmingen.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Het is in ieder geval nooit saai

Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:24 schreef Czarina het volgende:

[..]

Inderdaad...tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel moeite mee om het te vertellen.
En dan in het begin van vriendschappen want het is mij ook gebeurd dat ik jarenlange vriendschappen kwijtraakte op momenten dat het slecht met mij ging, wat ik dan niet verwachtte....
Nu heb ik zoiets van, weet je het gelijk, beter nu kappen dan over een tijdje als het slecht met me gaat.

Ik heb het ondertussen ook wel geaccepteerd, de diagnoses, dat het nu eenmaal zo is en ik het verleden toch niet kan veranderen.
Ik schaam me er niet meer voor.
vrpeger mocht niemand het weten (in de familie enzo), dat heb ik laten gaan en wat was dat een bevrijding zeg.
Nu ben ik gewoon ik.
En vreemd genoeg voel ik me nu meer een onderdeel van de familie als toen ik alles geheim wilde houden.

Klopt ook inderdaad!

Bij mij een beetje vergelijkbaar, behalve dat ik het wel vrij snel vertelde (niet meteen, ik wilde wel een geschikter moment afwachten omdat het door dingen wat extra beladen was). Ik geloof binnen enkele weken.

Die les wat vriendschappen betreft heb ik al geleerd toen ik nog kind was (dat het makkelijk was "vrienden" met iemand te zijn die het niet echt waren, maar wel met je meededen). Ik had toen al een bepaald gevoel bij sommigen en dat gevoel bleek steeds weer te kloppen, maar ik heb jarenlang over dat gevoel getwijfeld omdat ik aan mezelf twijfelde.

Toen die "vriendschappen" eenmaal voorbij waren en ik tijd had om te reflecteren, heb ik deze conclusie getrokken want ergens voelde ik al heel lang aan dat het niet goed zat. En naarmate ik steeds meer op mijn gevoel wat bepaalde mensen aangaat afging, merkte ik dat het steeds weer bleek te kloppen. Dus ik wist dat ik daarop kon vertrouwen en ik denk dat achteraf dit mij veel ellende heeft bespaard.

Wat je vertelt over dat die vriendschappen jarenlang waren en je verbaasd was dat ze em peerden, dit hoor, zie en lees ik zo vaak...dat kan toch geen toeval meer zijn?

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:42 schreef appelsap het volgende:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

Dit klinkt voor mij als een echt hele goeie
Wel is het zo dat dit iets is waar je wel mee moet leren omgaan en dat kan best lastig zijn als je niemand hebt om je aan te spiegelen (dan krijg je opmerkingen zoals "je moet niet zo gevoelig zijn!" of nog erger "stel je niet zo aan!" ).

Wat heb je aan het leven als je die leeft zonder er wat bij te voelen?

Soms voel ik me gewoon echt heel slecht maar die goeie momenten maken zoveel goed! Gewoon genieten van de kleine dingen in het leven
Herkenbaar voor mij ook, ook al ben ik zelf geen borderliner (ik heb wel twijfels ).

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:31 schreef Czarina het volgende:

[..]

Het is in ieder geval nooit saai

Klopt

[ Bericht 14% gewijzigd door magnetronkoffie op 26-11-2015 08:48:36 ]

quote:

Op woensdag 25 november 2015 23:42 schreef appelsap het volgende:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.

Oh, dat is inderdaad een goeie! Heel erg herkenbaar!

quote:

Op woensdag 25 november 2015 20:44 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ahem... dát lijkt me nou geen goed idee eigenlijk.

Och, het maakt het leven wel spannender!

Die intense gevoelens heb ik niet meer. Tenminste niet de positieve. Alleen negatieve emoties hebben nog een te grote impact op mij. Wanneer ik door iemand wordt afgewezen, ook om de meest kleine dingen, voel ik dat binnen een paar seconden vanuit mijn hart in mijn hele lichaam. Ik heb dan meteen stress en onrust waar ik minimaal een paar dagen niet goed van ben en dat gevoel kan nog een hele poos door sluimeren.

Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.

Maar ik ben níet de standaard borderliner. Ik heb ook nog een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis die eigenlijk altijd had overheerst en die me juist afvlakte en passief en besluiteloos maakte. De borderline werd bij mij pas veel later gediagnosticeerd, ook omdat gevoelens als verlatingsangst zich pas later gingen manifesteren. Daarvoor ervoer ik vooral paniekaanvallen. Ik voelde mij zo minderwaardig en machteloos dat ik mij sociaal compleet isoleerde. Ik woonde erg lang nog in mijn ouderlijk huis bij mijn moeder en op haar leunde ik heel erg. Zij moest er altijd zijn, omdat ik bang was mezelf wat aan te doen als ik alleen was. Als ze aan het werk was, had ik het heel moeilijk omdat ik alleen was. Ze ging één zomer op vakantie in Italië en dat was een ware hel voor mij. Het was puur overleven voor mij en dat kon ik alleen door mezelf af te vlakken.

Toen de angst uiteindelijk minder een rol gingen spelen, werden de paniekaanvallen ook anders. Het werden geen aanvallen meer van paniek, maar ook van andere emoties die me overspoelden. Ik kon ook een aanval van verdriet krijgen, wat ik niet kon ontladen door bijvoorbeeld te gaan janken. Woede-aanvallen had ik altijd wel gehad, maar als ik die zo sterk ervoer dat ik het idee had geen controle meer over mezelf had, werd het een paniekaanval. Ik heb veel mensen helemaal de tyfus uitgescholden en een hoop spullen van mezelf kapot gegooid, maar godzijdank was ik niet echt fysiek agressief.

Verlatingsangst ging pas bij mij echt een rol spelen toen ik na mijn klinische behandeling mijn leven probeerde op te pakken, een relatie leek te krijgen met een jongen die net als ik ook erg met zichzelf in de knoop zat met zijn geaardheid, maar uiteindelijk bleek ik gewoon zijn neukertje te zijn en had hij met iemand anders terwijl ik daar geen weet van had. Hij reageerde vaak niet als ik hem smste en hij nam de telefoon niet op. Op den duur flipte ik helemaal en overlaadde ik hem met sms, terwijl ik mezelf daartoe probeerde in te houden omdat ik wel wist dat het fout was. Als ik de rem niet op mezelf had gezet, was het definitely stalken geworden. Maar puur het feit dat hij helemaal niks van zich liet horen kon ik absoluut niet verdragen. Het heeft jaren geduurd voordat ik me over hem heen kon zetten. Uiteindelijk was dit wel een goede les voor mij geweest, want ik had wel meer eelt op mijn ziel kunnen kweken om negatieve emoties te kunnen verdragen. Achteraf gezien was het maar beter dat een relatie niet kwam, want hij gebruikte cocaïne en hij was sowieso nogal egoïstisch.

quote:

Op donderdag 26 november 2015 15:12 schreef Pulzzar het volgende:
Die intense gevoelens heb ik niet meer. Tenminste niet de positieve. Alleen negatieve emoties hebben nog een te grote impact op mij. Wanneer ik door iemand wordt afgewezen, ook om de meest kleine dingen, voel ik dat binnen een paar seconden vanuit mijn hart in mijn hele lichaam. Ik heb dan meteen stress en onrust waar ik minimaal een paar dagen niet goed van ben en dat gevoel kan nog een hele poos door sluimeren.

Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.

Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?

quote:

Op donderdag 26 november 2015 19:25 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?

Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.

quote:

Op donderdag 26 november 2015 21:51 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.

MIsschien moet je jezelf ook de tijd gunnen om te leren met emoties om te gaan. Om te leren wat je het beste kan doen. Jezelf van alles verwijten levert vaak helemaal niks op, behalve dat je je nog slechter gaat voelen. Klinkt ook als een goed leerpunt voor therapie om hier anders mee om te leren gaan

Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:23 schreef Pulzzar het volgende:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

Vanwaar die "of"?

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vanwaar die "of"?

Omdat het namelijk niet hetzelfde is. Misschien is volgens de psych de stoornis in ernst afgenomen en gaat het volgens hen beter. Maar het gaat erom wat JIJ wilt met je leven. Jij hebt je om een bepaalde reden en drijfveer aangemeldt voor behandeling (ook al is die voor jezelf niet duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:23 schreef Pulzzar het volgende:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.

Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:55 schreef zomie het volgende:

[..]

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

Dit dus. Sterker en gelukkiger zijn lossen het probleem bij de kern nog niet op. Je kunt zelfs op een punt terecht komen dat je het sterk en gelukkig zijn gaat faken.

quote:

Op zaterdag 28 november 2015 12:55 schreef zomie het volgende:

[..]

En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.

Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.

Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.

En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.

quote:

Op maandag 30 november 2015 14:37 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.

Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.

Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.

En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.

Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn. En als er oorlog komt, dan hoop ik dat ze n bom op mn kop gooien, dan is t snel klaar.

quote:

Op maandag 30 november 2015 17:36 schreef zomie het volgende:

[..]

Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn.

Dat laatste is echt totaal anders en dáár ben ik het wel helemaal mee eens.

quote:

Op maandag 30 november 2015 14:37 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.

Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.

Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from there "

quote:

Op maandag 30 november 2015 23:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from there "

Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.

quote:

Op dinsdag 1 december 2015 09:06 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.

Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.

quote:

Op dinsdag 1 december 2015 09:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.

Hear, hear. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

quote:

Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht ).

Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde

quote:

Op donderdag 3 december 2015 19:45 schreef imikethat het volgende:

[..]

Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde

Hier zeg je iets.

Nou, wat je nu zegt, strookt wel met wat ik al langer vermoedde. Ik heb echt heel veel geluk met haar gehad, ze kwam precies op het juiste tijdstip. En ja, de nadelen die jij benoemt heb ik ook ervaren, maar voor mij wegen de voordelen echt veeeele malen zwaarder dan die nadelen van toen.

Mijn eerste vriendin was wsl borderliner. Als zij er niet geweest was, dan had alles nu anders voor mij geweest. Ik heb heel veel geluk met haar gehad.

Ik zit weer in een periode van slecht slapen. 1,5 week amper slapen en als ik dan slaap dan is het een kwartiertje waarna ik badend in het zweet wakker word. Met dank aan slaapgebrek zag ik van de week levensgrote witte konijnen lopen en van dat soort dingen. Zoals in de film Donnie Darko, maar dan de witte variant.