Ik at al mijn emoties weg, geen snijwerk dus. De meeste littekens die ik heb (van het dik zijn en weer afvallen) , daar heb ik over heen laten tattoëren.quote:Op zaterdag 24 oktober 2015 17:40 schreef Czarina het volgende:
Oooh ja die vraag, wat is dat? Als ze je arm zien.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.quote:Op donderdag 8 oktober 2015 07:44 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Ik ben ook een man met borderline. Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".
Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.
Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.
Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.
Het blijft heel ingewikkeld.
Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.
Is dat niet wat het betekend om te leven met een stoornis, alles kan veranderen. Het is niet voorspelbaar...quote:Op zaterdag 24 oktober 2015 20:11 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.
Niet dezelfde stoornis, maar die stemming heb ik erg vaak!quote:Op zondag 25 oktober 2015 09:55 schreef zomie het volgende:
Eigenlijk hoor ik ook in dit topic thuis: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
En ik zit al een poosje in de 'mensen zijn stom' stemming, ik hoop dat dat weer wat beter gaat worden de komende tijd....
Je kan wél veranderen!quote:Op zaterdag 24 oktober 2015 20:11 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.
Was het maar voorspelbaar, dan kun je er enigszins nog op inspringen. Vaak denk je een goede dag te zullen hebben en dan gaat alles binnen een aantal uren compleet mis. Verschrikkelijk is dat! Hoe ga jij er mee om dan?quote:Op zaterdag 24 oktober 2015 22:22 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Is dat niet wat het betekend om te leven met een stoornis, alles kan veranderen. Het is niet voorspelbaar...
Zo te lezen sta jij een stuk positiever in het leven dan ik. In hoeverre ben je dan met therapie en hoe ga je ermee om? Het klopt absoluut dan psychiaters alleen maar kijken naar het " gestoord " zijn, dat is ook iets waar ik mij enorm aan erger.quote:Op zondag 25 oktober 2015 09:58 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Je kan wél veranderen!
Borderline betekent "emotioneel nog niet stabiel". Ieder mens moet zichzelf leren kennen en hoe zijn emoties werken. Daar is in principe je puberteit en adolescentie voor: in die periode gaan mensen hun grenzen verkennen en leren ze een balans vinden wanneer ze hun impulsen moeten volgen en wanneer ze bedachtzaam moeten zijn. Mensen leren zichzelf kennen tijdens hun hele leven, maar in de puberteit en adolescentie leg je in principe de basis.
Bij borderline en ook andere persoonlijkheidsstoornissen is er wat mis gegaan tijdens die periode, denk ik. Als je bijvoorbeeld tijdens je middelbare schoolperiode erg gepest bent, heb je niet je grenzen kunnen leren kennen en leer je je niet sociaal te ontwikkelen. Dat gaat niet als je door je omgeving wordt opgejaagd als een wild dier en elke keer de onterechte bevestiging krijgt dat je minderwaardig bent.
Als je volwassen bent, heb je meer verplichtingen en ben je op geestelijk niveau ook verder, dus het is dan veel moeilijker om in te halen wat je in de puberteit hebt gemist.
Met de dag leven is niet goed, ook al zijn er weet ik hoeveel mensen die dat wel als levensadvies meegeven. Als mens kan je vooruit plannen en perspectief creëren waar je met je leven naartoe wilt. Dat jij dat niet kan of durft, komt omdat je te minderwaardig over jezelf denkt en te weinig vertrouwen in jezelf hebt. Borderliners denken dat ze geen controle over hun emoties hebben en zijn daarom impulsief en doen een te hoog beroep op anderen. Borderliners hebben net zoals ieder ander mens wél controle over hun emoties. Ze moeten er alleen nog achter komen hoe die emoties bij hen werken en meer vertrouwen in zichzelf krijgen.
Therapie kan je erg helpen, maar het lost helaas niet alles op. Dat komt omdat de behandelaars hun cliënten teveel zien als 'gestoorden' en zich focussen op wat er anders is bij jou als borderliner ten opzichte van de meeste mensen. Ze denken teveel in een tunnelvisie. De meesten proberen toch hun cliënten juist niet zo te zien en houden zich voor dat het gewoon mensen zijn zoals iedereen. Maar een psych is wel opgeleid om zich vooral te focussen op het ziektebeeld, dus tegen wil en dank gaat hij je wel teveel als gestoorde zien. Hij kan niet in je hoofd kijken om het totaalplaatje van jouw persoonlijkheid te zien. Dat kan niemand overigens.
Daarom is het zo moeilijk om harmonie in je leven te creëren. Je bent een uniek persoon. Wat bij anderen helpt, kán bij jou helpen, maar soms ook niet. Daar moet je zelf achterkomen. Je moet zelf de regie over je leven nemen en je niet laten misleiden door negatieve gevoelens en het idee dat het toch niet goed met je gaat komen.
Dat komt mij zo bekend voor. Sluit je je dan ook helemaal af van de wereld?quote:Op zondag 25 oktober 2015 09:55 schreef zomie het volgende:
Eigenlijk hoor ik ook in dit topic thuis: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
En ik zit al een poosje in de 'mensen zijn stom' stemming, ik hoop dat dat weer wat beter gaat worden de komende tijd....
Hoe kom je er zo bij dat je je verraden voelt? Dat gevoel van niets meer voelen is wel zo ellendig. Gelukkig begin ik er weer een beetje uit te komen, al duurde het wel een dikke maand.quote:Op donderdag 1 oktober 2015 19:42 schreef Vimbavimba het volgende:
Ik heb er momenteel weer heel veel moeite mee.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.
Ik ben niet echt de autoriteit om naar te luisteren, of drank of gamen. Ik moet dan afleiding hebben veel afleiding. Als schizoïde hrb ik totaal geen sociaal leven, soms voel ik die behoefte, als ik dan een boek lees met vriendschappen tussen personages is het verkeken.quote:Op zondag 25 oktober 2015 10:20 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Was het maar voorspelbaar, dan kun je er enigszins nog op inspringen. Vaak denk je een goede dag te zullen hebben en dan gaat alles binnen een aantal uren compleet mis. Verschrikkelijk is dat! Hoe ga jij er mee om dan?
Gelukkig heb ik een partner waarbij ik dit dan ff kan zeggen en hij heeft dan wel wat meer contacten zodat ik ze toch ook wel krijg. Maar t afsluiten is wel mijn eerste reactie ja. Of plichtmatig beleefd doen, dat nog net wel.quote:Op zondag 25 oktober 2015 10:24 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Dat komt mij zo bekend voor. Sluit je je dan ook helemaal af van de wereld?
Daar heb je een goed punt. Zal er eens over na denken.quote:Op zondag 25 oktober 2015 10:42 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Je moet dus ergens ook je triggers weten te identificeren, en bij alles afvragen of je wel in een goeie gemoedstoestand bent dit of dat te doen. Het zal per stoornis verschillen.
Niets zo erg als plichtmatig beleefd doen. Je zou dan haast een hekel aan jezelf krijgen.quote:Op zondag 25 oktober 2015 10:53 schreef zomie het volgende:
[..]
Gelukkig heb ik een partner waarbij ik dit dan ff kan zeggen en hij heeft dan wel wat meer contacten zodat ik ze toch ook wel krijg. Maar t afsluiten is wel mijn eerste reactie ja. Of plichtmatig beleefd doen, dat nog net wel.
Zo, maar dan ook zo herkenbaar allemaal. Helaas heb ik geen partner meer om tegenaan te lullen, en vaak mis ik dat wel. Vooral als je iemand hebt of hebt gehad die je helemaal begreep. Ben zelf 32 en vaak denk ik dat het beter gaat, totdat er zich weer een moment aanbied... Dat zijn de dagen waarop ik het liefst wegkruip en niemand wil spreken. Doe ik dat wel, dan gaat het gegarandeerd fout.quote:Op zondag 25 oktober 2015 16:56 schreef Czarina het volgende:
Ik heb een partner waar ik tegenaan kan klagen, dat schaalt wel ;-)
Maar in een terugtrek fase ben ik al vaker "vrienden" verloren.
Helaas maar waar.
Ik kan niet met en ik kan niet zonder mensen, frustrerend.
Ik zit nu in een eenzaam voelen fase en meer contact willen.
Maar dat lukt dan ook niet zomaar.
Ik ben nu 40 en de borderline is wel rustiger geworden maar soms sluipt het zo van achteren op dat je weer terug bij af lijkt te zijn.
En dan ben ik teleurgesteld in mezelf.....het zou toch nu zo onderhand wel eens goed moeten gaan toch?!
Ik heb mentalisation based treatment gevolgd en daarmee zijn de moodswings bij mij wat minder geworden. Ik heb praktisch geen angstaanvallen meer en het gevoel dat ik compleet verloren ben, is ook een stuk minder.quote:Op zondag 25 oktober 2015 10:24 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Zo te lezen sta jij een stuk positiever in het leven dan ik. In hoeverre ben je dan met therapie en hoe ga je ermee om? Het klopt absoluut dan psychiaters alleen maar kijken naar het " gestoord " zijn, dat is ook iets waar ik mij enorm aan erger.
En waarom slik je het dan als je denkt dat het geen effect heeft?quote:Op woensdag 28 oktober 2015 19:38 schreef Miljenik het volgende:
En weer nieuwe medicijnen. Waarom denkt men dat het daar beter van word???
Waarvoor heb je ze voorgeschreven gekregen?quote:Op woensdag 28 oktober 2015 19:38 schreef Miljenik het volgende:
En weer nieuwe medicijnen. Waarom denkt men dat het daar beter van word???
Ik moet duidelijk nog uit die negatieve fase komen. Het zal moeilijk worden, maar uiteindelijk zal er toch ooit een einde aan al die ellende moeten zijn. Je bent er toch wel klaar mee en dan ga je je afvragen waarom het nooit ophoudt. Afijn, de komende maanden zal het weer zwaar worden en ik heb nu genoeg stappen terug gedaan. Tijd voor kleine stapjes voorwaarts.quote:Op woensdag 28 oktober 2015 13:45 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Ik heb mentalisation based treatment gevolgd en daarmee zijn de moodswings bij mij wat minder geworden. Ik heb praktisch geen angstaanvallen meer en het gevoel dat ik compleet verloren ben, is ook een stuk minder.
Ik denk dat je borderline niet moet zien als iets waar je persé je hele leven last van hoeft te hebben. Ik zie het zelf meer als 'gebrek aan emotionele ontwikkeling'. Daar moet je niet iets negatiefs aan koppelen als bijvoorbeeld "ik ben infantiel" of "ik heb vroeger niet genoeg mijn best gedaan" (wat ikzelf echter toch wel vaak doe), maar meer dat je jezelf alsnog kan ontwikkelen en groeien.
Bij mij is niet een eetstoornis geconstateerd, maar ik heb wel problemen gehad met mijn eetgedrag. Ik was altijd aan het snoepen en bunkeren, waarschijnlijk ook om emoties weg te vreten en ook tegen een soort van onrust. Roken doe je immers ook veel vaker als je bijvoorbeeld moet wachten op de bus en niet zozeer omdat je het lekker vindt.
Ik ben nu wel van het roken af, ik eet gezonder (drink geen frisdrank meer) en ik ga vaak naar de sportschool. Dus in die zin heb ik mezelf wel bewezen dat ik beschik over genoeg discipline om patronen te doorbreken. Ik zie er nu op mijn 35e veel beter en jonger uit dan 10 jaar terug op mijn 25e.
Maar ik heb nog wel erg last van faalangst. Als ik mezelf vergelijk met 'normale mensen' moet ik van mezelf nog heel veel veranderen en schaam ik me ook voor mijn tekortkomingen. Qua afspraken nakomen en structuur ben ik te onbetrouwbaar.
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.quote:Op dinsdag 27 oktober 2015 12:02 schreef Czarina het volgende:
Toch wel fijn die herkenning hier.
Ik heb ook nog een hond (en 4 katten) waar ik tegen praat.
En gelukkig moet ik daar elke dag mee naar buiten.
Anders zou ik me helemaal afsluiten van de buitenwereld vrees ik.
Vanalles, vooral over wat ze hebben gedaan. Dat kan lief zijn, maar soms is mn kat een kotskipje (haarbal....) of zoietsquote:Op donderdag 29 oktober 2015 09:53 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.
Whehehe, zit je kat je dan ook heel begrijpend aan te kijken?quote:Op donderdag 29 oktober 2015 16:14 schreef zomie het volgende:
[..]
Vanalles, vooral over wat ze hebben gedaan. Dat kan lief zijn, maar soms is mn kat een kotskipje (haarbal....) of zoiets
Nee, die kan ik met een lief stemmetje voor alles en nog wat uitmakenquote:Op donderdag 29 oktober 2015 18:44 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Whehehe, zit je kat je dan ook heel begrijpend aan te kijken?
Hahaha, je kat moest eens weten!quote:Op donderdag 29 oktober 2015 20:30 schreef zomie het volgende:
[..]
Nee, die kan ik met een lief stemmetje voor alles en nog wat uitmaken
"oh heb je weer tekst? Wat zeg je allemaal dan, ik versta geen kats"quote:Op donderdag 29 oktober 2015 09:53 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.
Ik ookquote:Op vrijdag 30 oktober 2015 17:35 schreef Pulzzar het volgende:
Ik praat soms serieus met zo'n stemmetje tegen mijn kat
Tering.... geweldig!quote:Op vrijdag 30 oktober 2015 14:42 schreef Murmeli het volgende:
[..]
"ben je wit? Ja, je bent wit he? Toch knap dat je dat zo mooi wit houdt"
Hahaha, ik zou exact hetzelfde doen!quote:Op vrijdag 30 oktober 2015 17:35 schreef Pulzzar het volgende:
Ik praat soms serieus met zo'n stemmetje tegen mijn kat
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!quote:Op woensdag 28 oktober 2015 19:40 schreef appelsap het volgende:
[..]
En waarom slik je het dan als je denkt dat het geen effect heeft?
Voor welke klachten/symptomen zouden ze moeten helpen?quote:Op zaterdag 31 oktober 2015 00:32 schreef Miljenik het volgende:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Om welke medicatie gaat het?quote:Op zaterdag 31 oktober 2015 00:32 schreef Miljenik het volgende:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Klinkt als één of ander kalmeringsmiddel...quote:
De kalmeringsmiddelen die ik bij oude patienten zie voorgeschreven staan, worden net zo goed aan jongere personen en psychiatrische patienten gegeven.quote:Op zondag 1 november 2015 19:44 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Klinkt als één of ander kalmeringsmiddel...
Ik zou daar ook niet blij van worden hoor, dat had best wat aardiger gebracht mogen worden. Maar sommige mensen zijn nou eenmaal lomp.... dus niet vreemd dat je ervan baalt.quote:Op maandag 2 november 2015 21:13 schreef appelsap het volgende:
Had hier vandaag een dipje.
Ben momenteel een stage aan het lopen.
Nu werd door een leidinggevende gevraagd of ik voor een bepaalde werkdienst kon invullen ivm personeelstekort (normaal sta ik boventallig).
Kreeg hierbij de letterlijke opmerking; 'dan krijgen we tenminste ook nog eens iets terug voor je.'
Ik vat dat soort opmerkingen dus veel te persoonlijk op. Heb dan meteen het gevoel dat ik waardeloos ben en alleen maar een last ben.
Ik weet wel dat het niet zo is, want ze zijn op stage erg tevreden over me... Maar dat gevoel overheerst dan toch. Hoop dat ik het snel kwijtraak.
Als je weet dat ze tevreden over je zijn, zou ik mezelf in blijven prenten dat het maar een grapje is. Ik snap heel goed dat jij je door dat soort opmerkingen klote voelt, want dat zou ik ook hebben. Maar het is meteen een goede oefening om dingen die niet persoonlijk zijn bedoeld ook niet persoonlijk op te vatten. Als dat soort botte grapjes je in de toekomst minder raken, weet je meteen dat je zelfvertrouwen is gegroeid.quote:Op maandag 2 november 2015 21:13 schreef appelsap het volgende:
Had hier vandaag een dipje.
Ben momenteel een stage aan het lopen.
Nu werd door een leidinggevende gevraagd of ik voor een bepaalde werkdienst kon invullen ivm personeelstekort (normaal sta ik boventallig).
Kreeg hierbij de letterlijke opmerking; 'dan krijgen we tenminste ook nog eens iets terug voor je.'
Ik vat dat soort opmerkingen dus veel te persoonlijk op. Heb dan meteen het gevoel dat ik waardeloos ben en alleen maar een last ben.
Ik weet wel dat het niet zo is, want ze zijn op stage erg tevreden over me... Maar dat gevoel overheerst dan toch. Hoop dat ik het snel kwijtraak.
Ik denk dat diegene die het zei het wel voor een deel meende. Het is een leidinggevende met een kantoorbaan die stagiaires ziet als iets waar je veel in moet investeren. Ze ziet alleen niet wat ik er op de werkvloer voor teruggeef. Ik zorg namelijk anderzijds wel voor minder werkdruk omdat ik ook veel taken op me neem.Dat is een beetje jammer als dat dan door zo iemand niet gezien wordt.quote:Op maandag 2 november 2015 23:16 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Als je weet dat ze tevreden over je zijn, zou ik mezelf in blijven prenten dat het maar een grapje is. Ik snap heel goed dat jij je door dat soort opmerkingen klote voelt, want dat zou ik ook hebben. Maar het is meteen een goede oefening om dingen die niet persoonlijk zijn bedoeld ook niet persoonlijk op te vatten. Als dat soort botte grapjes je in de toekomst minder raken, weet je meteen dat je zelfvertrouwen is gegroeid.
Als je echter toch teveel moeite hebt met dit soort grapjes, mag je er best wat van zeggen. Zo van: "Ik weet dat je het niet meent en ik vind ook dat een geintje af en toe moet kunnen. Maar het kwam erg rauw op mijn dak. Ik doe mijn best hier en door dit soort opmerkingen kan ik mij zo klote voelen dat mijn werk er onder te lijden heeft. Wil je daar alsjeblieft voortaan rekening mee houden?"
Prima toch? Dan doe je toch iets goed. Vind het knap van je dat je het zo snel van je af kunt zetten.quote:Op dinsdag 3 november 2015 06:50 schreef appelsap het volgende:
[..]
Ik trek het me gelukkig al een stuk minder aan dan jaren geleden. Dus er is al een hoop veranderd. Maar toch trigger het nog gevoelens en gedachten.
Voel me er na een nacht slapen al beter over. Het is blijkbaar haar mening, zegt niks over wie ik ben als persoon en over hoe ik mijn taken daar vervul.
Wellicht een licht slaapmiddel? Ik zou het zo ook niet weten.quote:Op maandag 2 november 2015 21:09 schreef appelsap het volgende:
[..]
De kalmeringsmiddelen die ik bij oude patienten zie voorgeschreven staan, worden net zo goed aan jongere personen en psychiatrische patienten gegeven.
Kan werkelijk niet bedenken om welk middel het zou moeten gaan en ik werk oa in de ouderenzorg.
Als je je niet serieus genomen voelt door de psychiater zou ik een gesprek met hem aangaan om van hem te horen waarom hij denkt dat het middel bij jou helpt. Waarom niet toch? Het gaat tenslotte om jouw lijf.quote:
Top dat je het zo kunt relativeren! Het zal altijd wel een gevoelig punt blijven. Dat geldt trouwens tevens voor mensen zonder een diagnose persoonlijkheidsstoornis: die zijn ook niet van steen.quote:Op dinsdag 3 november 2015 06:50 schreef appelsap het volgende:
Ik trek het me gelukkig al een stuk minder aan dan jaren geleden. Dus er is al een hoop veranderd. Maar toch trigger het nog gevoelens en gedachten.
Voel me er na een nacht slapen al beter over. Het is blijkbaar haar mening, zegt niks over wie ik ben als persoon en over hoe ik mijn taken daar vervul.
Wordt lang niet alleen aan ouderen gegeven hoor!quote:
Is dat niet dat enge zombie makend medicijn?quote:
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.quote:Op zaterdag 31 oktober 2015 00:32 schreef Miljenik het volgende:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Verder geen bijwerkingen gehad na de injectie? Ben toch wel benieuwd wat dat spul met je doet.quote:Op dinsdag 3 november 2015 19:04 schreef kuolema het volgende:
[..]
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.
Ik heb Haldol laatst een keer gekregen, als injectie, tijdens een opname. Dat was 's avonds laat en ik ging daarna slapen, ik weet dus niet wat voor effect het heeft, behalve dat ik heel slaperig was (maar dat zou ook door de omstandigheden kunnen komen).
Nope, maar ik ben niet zo gevoelig voor medicijnen.quote:Op dinsdag 3 november 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Verder geen bijwerkingen gehad na de injectie? Ben toch wel benieuwd wat dat spul met je doet.
Altijd handig. Zat net de bijsluiter te lezen en van dat spul zou ik niet zo enthousiast worden. Nou jaaa... klein beetje misschien . Maar goed, ik ben dan ook niet psychotisch. Gelukkig maar.quote:Op dinsdag 3 november 2015 20:11 schreef kuolema het volgende:
[..]
Nope, maar ik ben niet zo gevoelig voor medicijnen.
Laat het gewoon gebeuren en forceer het niet. Wanneer je het gaat forceren en van jezelf gaat eisen dat het goed moet gaan, ga je je alleen maar meer klote voelen en duurt het ook langer.quote:Op dinsdag 3 november 2015 21:08 schreef Czarina het volgende:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Je komt er wel doorheen. Even door die zure appel heen bijten!quote:Op dinsdag 3 november 2015 21:08 schreef Czarina het volgende:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Kan ook overprikkeling zijn, laat die tv eens uit en ga wat rustigers doen?quote:Op dinsdag 3 november 2015 21:08 schreef Czarina het volgende:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Dat dus. Het niet meer volgen van het nieuws e.d. zorgt voor een hoop rust.quote:Op woensdag 4 november 2015 21:55 schreef zomie het volgende:
[..]
Kan ook overprikkeling zijn, laat die tv eens uit en ga wat rustigers doen?
Ik word er ook echt heel erg slaperig van. Echt heel erg moe, en ik weet dus daf ze het niet alleen voor bejaarden voor schrijven. Maar als jij er gelukkig van word is het goed, ik hoef he niet perse er mee eens te zijnquote:Op dinsdag 3 november 2015 19:04 schreef kuolema het volgende:
[..]
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.
Ik heb Haldol laatst een keer gekregen, als injectie, tijdens een opname. Dat was 's avonds laat en ik ging daarna slapen, ik weet dus niet wat voor effect het heeft, behalve dat ik heel slaperig was (maar dat zou ook door de omstandigheden kunnen komen).
Heb je dat wel vaker met periodes en weet je ook hoelang dat dan ongeveer duurt?quote:Op dinsdag 3 november 2015 21:08 schreef Czarina het volgende:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Het was niet eens op het nieuws maar bij boulevard, een hersenloos programma voor onder het eten....ging het ineens over een hashtag op social media over sexueel misbruik, "zeghet" ofzoiets was het. Goed bedoelde actie hoor....maar schoot bij mij helemaal verkeerd op dat momentquote:Op donderdag 5 november 2015 10:46 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Dat dus. Het niet meer volgen van het nieuws e.d. zorgt voor een hoop rust.
Boulevard brengt mijn bloed ook aan het koken. Hoe gaat het nu dan?quote:Op zondag 8 november 2015 21:23 schreef Czarina het volgende:
[..]
Het was niet eens op het nieuws maar bij boulevard, een hersenloos programma voor onder het eten....ging het ineens over een hashtag op social media over sexueel misbruik, "zeghet" ofzoiets was het. Goed bedoelde actie hoor....maar schoot bij mij helemaal verkeerd op dat moment
Sterkte ik heb gelukkig een stabiele basis voor gevoel, of nouja een redelijke.quote:Op maandag 9 november 2015 23:01 schreef Czarina het volgende:
Vandaag ging het in ieder geval wel okay.
Afwachten wat voor stemmingen morgen brengt.
Redelijk is vaak al goed genoeg. Ik zou willen dat ik dat had.quote:Op maandag 9 november 2015 23:43 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Sterkte ik heb gelukkig een stabiele basis voor gevoel, of nouja een redelijke.
Okay is in ieder geval iets positiefs toch?quote:Op maandag 9 november 2015 23:01 schreef Czarina het volgende:
Vandaag ging het in ieder geval wel okay.
Afwachten wat voor stemmingen morgen brengt.
Hmm zodra ik een sterke emotie voel, voel ik me labiel, komt omdat ik dit zelden voel. Had een goeie band met mijn opa, maar toen hij dood ging, deed het weinig met me. Ik dacht lekker een vrije dag van school.quote:Op dinsdag 10 november 2015 10:30 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Redelijk is vaak al goed genoeg. Ik zou willen dat ik dat had.
Maar je leeft toch niet bijna 24/7 in een grijs gebied? Heb zelf een hele vlakke periode meegemaakt na een lange tijd van depressie. Vond het maar niets.quote:Op dinsdag 10 november 2015 11:00 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Hmm zodra ik een sterke emotie voel, voel ik me labiel, komt omdat ik dit zelden voel. Had een goeie band met mijn opa, maar toen hij dood ging, deed het weinig met me. Ik dacht lekker een vrije dag van school.
Mijn emoties zijn vrij grijs ik heb ze wel. Maar niet zo sterk iets als paniek raakt mij pas op het moment dat de realiteit ervoor vraagt. Alleen paniek als het misgaat en kk met de neus op de feiten wordt gedrukt, andere dingen doen me weinig. Woede speelt wel een rol maar ik voel me eigenlijk nooit echt eenzaam of zo de keren dat ik het doe kan ik op een hand tellen.
Dus je zou kunnen zeggen dat ik vaak wel wat kouwer of ongepast overkom. En ik kan ook niet omgaan met mijn gevoelens hierdoor dat ben ik kwijt ik voel me direct labiel en denk dat ik doorgeslagen ben.
Niet 24/7 maar een groot gedeelte nu zit ik hier alleen deze post te schrijven. Als je me vraagt 'wat voel je nu?' Zou ik zeggen niks. Ik ga denk ik gewoon thee maken en dat rustig drinken en zelfs dat laat me vrij koud ironisch genoeg.quote:Op dinsdag 10 november 2015 18:40 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Maar je leeft toch niet bijna 24/7 in een grijs gebied? Heb zelf een hele vlakke periode meegemaakt na een lange tijd van depressie. Vond het maar niets.
Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.quote:Op dinsdag 10 november 2015 18:48 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Niet 24/7 maar een groot gedeelte nu zit ik hier alleen deze post te schrijven. Als je me vraagt 'wat voel je nu?' Zou ik zeggen niks. Ik ga denk ik gewoon thee maken en dat rustig drinken en zelfs dat laat me vrij koud ironisch genoeg.
Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.quote:Op dinsdag 10 november 2015 19:05 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.
Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.quote:Op dinsdag 10 november 2015 23:56 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.
Maar goed koeltjes zijn kan ik inderdaad ook als de beste, als ik iemand van een flat gebouw zie springen die dood gaat, zou het mij vrij weinig doen eigenlijk. Ik vergeet mensen gauw, ik denk dat het tijd is voor me om me weer eens terug te trekken van de wereld ik ben teveel buiten geweest.
Hoe gaat het met jou verder dan Heer van de bladeren?
Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.quote:Op woensdag 11 november 2015 09:36 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.
Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.quote:Op woensdag 11 november 2015 12:58 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.
[ afbeelding ]
Draak van een boek... Maar leesbaar, dus ik hoop dat je wat duidelijkheid kan vinden, dan kun je ook zulke draken van boeken lezen en het geeft wel steun. Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet puur gaat identificeren met dit of dat! Het lijkt me vrij moeilijk om in een achtbaan te zitten, maar daarentegen ben ik de gene die eeuwig in de rij staat.
Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...quote:Op woensdag 11 november 2015 19:31 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.
In de wachtrij staan voor de achtbaan kan ook leuk zijn. Ik kan je alleen niet aan een VIP pas helpen.
Je zult je doelen wat moeten aanpassen, het zal niet zo makkelijk gaan als bij andere, het is wel te doen maar het zal wat meer moeite kosten. Maar een normaal leven, ik weet niet welke stoornis je hebt ik heb me erbij neergelegd dat ik het wellicht nooit zal hebben.quote:Op donderdag 12 november 2015 21:24 schreef Pulzzar het volgende:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.
Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.
Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.
Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?quote:Op donderdag 12 november 2015 21:24 schreef Pulzzar het volgende:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.
Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.
Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.
Ik heb een soort van maatschappelijke begeleiding, maar mijn idee is dat ik er niet genoeg aan heb.quote:Op vrijdag 13 november 2015 08:51 schreef zomie het volgende:
[..]
Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?
Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.quote:Op vrijdag 13 november 2015 11:30 schreef Pulzzar het volgende:
Ik wil gewoon beter kunnen presteren en weerbaarder worden in het leven. Volgens mij moet dat te realiseren zijn want ik ben niet debiel.
Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!quote:Op vrijdag 13 november 2015 21:12 schreef appelsap het volgende:
[..]
Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.
Is het een idee om het in kleine stapjes op te bouwen en je te richten op 'kleinere' doelen?
Nu lees ik dat je 4 a 5 dagen sport per week als het goed gaat, maar dat is dan meer op pure motivatie en een goed gevoel. Terwijl het makkelijker vol te houden zou zijn als het routinematig is.
Bij mij helpt het dan wel om kleine doelen te stellen zoals: Over een maand wil ik bereikt hebben dat ik standaard ga sporten op maandag.
Zou voor jou trouwens ergotherapie (binnen de psychiatrie) niet wat zijn? Deze begeleiding kun je 1 op 1 krijgen. Dat is gericht op draagkracht en draaglast, waar zitten de valkuilen, dagplanning.
Ik heb tijdens mijn therapieën ergotherapie gehad en je gaat echt op zoek naar jouw grenzen. Wat kan je aan op een dag en wanneer wordt het teveel. Waar komt dit door? Hoe kun je ervoor zorgen dat je een stabiele structuur in je leven kan aanbrengen.
Even specifiek psychiatrie erbij zetten als je gaat zoeken.quote:Op zaterdag 14 november 2015 13:12 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!
Mwoah, ik ben er niet zo zeker van of het ooit wel weer goed komt. Maar hier met elkaar praten scheelt al wel weer een klein beetje. Dat moet ik je toegeven.quote:Op donderdag 12 november 2015 22:45 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
[..]
Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...
Nee het is niet raar, je zult naar de 25ste weten wat er in je rugzak zit, wat heel belangrijk is.
Haha dat is zo, en ach met mij komt het wel goed met jou ook, we hebben elkaar hier dat is ook wat waard.
Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.quote:Op vrijdag 13 november 2015 20:07 schreef Czarina het volgende:
Ik vind het even moeilijk om op anderen te reageren, sorry.
Maar het stukje "Normale mensen doen dit naast een fulltimebaan"...dat raakt iets.
Ik voel dat net zo.
Schaamte en frustratie dat mij dat niet lukt.
Het is al heel wat om mn bed uit te komen en me aan te kleden en de dieren te verzorgen de laatste dagen.
En je daar dan weer rot door voelen en zo in een cirkeltje belanden.
Therapeuten zeggen dan inderdaad, maar let op de kleine dingetjes die je wel goed hebt gedaan......Tjah daar kom ik dus ook niet verder mee. Voel ik me alleen maar belachelijk door.
Dat hoort normaal te zijn die kleine dingetjes die wel lukken.
Ik wens je veel succes met je cursussen!
Slim om te kiezen voor timemanagement.
Hoe gaat het nu dan met je?quote:Op maandag 16 november 2015 07:09 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.
Het is allemaal hartstikke goed bedoeld, maar in feite wordt er daarmee een serieus probleem ontkend en wordt je zelfbewustzijn niet serieus genomen.
Met jezelf extra druk en gevoel van mislukking opleggen bereik je inderdaad het tegendeel. Het geeft rust wanneer je de situatie zoals die nu is aanvaard. Maar tegelijkertijd is het ook goed om je af te vragen hoe je op den duur uit de situatie raakt en weer 'mee kan doen met de gewone mens'. Als je daarvoor hulp en duidelijkheid wilt, maar je krijgt alleen maar te horen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, raak je op den duur alleen maar gefrustreerd en voel je je machteloos.
Nu gaat het niet goed.quote:
Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.quote:Ergotherapie
Stemmingsstoornissen gaan vaak gepaard met verminderde activiteiten. Bezigheden starten en afmaken is veelal moeilijk. Ergotherapie streeft ernaar dat patiënten ondanks hun depressie toch tot handelen blijven komen. De ergotherapie is een plek om, naast het in actie komen, het handelen in een veilige omgeving te oefenen. Vaardigheden die hier geoefend worden, zijn ook in andere situaties toe te passen.
Er zijn vijftien aandachtsgebieden:
een activiteit bedenken
een activiteit op het juiste niveau kiezen
de haalbaarheid van de activiteit afwegen
een plan maken
denken en werken in stappen
contact maken met anderen & samenwerken
tijdig hulp vragen
concentreren rust & werk afwisselen
een werkstuk afmaken
tevreden zijn met het eigen werk
met plezier een activiteit doen
initiatief nemen
betrokken voelen bij de activiteit
tempo
Programmaonderdelen die in verschillende behandelprogramma’s kunnen plaatsvinden:
Individueel werken in een groep: Het draait hierbij primair om de vijftien genoemde aandachtsgebieden van de ergotherapie
Activeringsgroep: Het gaat hier om een activiteit (samenwerking, zelfinzicht, techniek) die door de therapeuten wordt gekozen. Bij deze activiteiten gaat het niet om het resultaat, maar om het feit dat de patiënten zowel fysiek als cognitief in actie komen
Werk, Studie, Dagbesteding Oriëntatie (WSDO): Bij de WSDO worden drie thema’s behandeld: Grenzen, Macht & Onmacht en Hoge eisen & Verantwoordelijkheid (perfectionisme). Dit gebeurt aan de hand van verschillende opdrachten, een nabespreking en zo nodig een rollenspel
Module vrije tijd: Zoeken en vinden van passende dagbesteding in zes weken
Individueel gesprek: Naast het gewone ergotherapieprogramma is het mogelijk individuele aandacht te besteden op het gebied van arbeid en/of vrije tijd
Arbeidsanamnese: In het kader van arbeid kan gekozen worden voor het afnemen van een arbeidsanamnese. Dit is een chronologische inventarisatie van het school- en werkverleden van de patiënt. Handelingspatronen, aandachtspunten en kwaliteiten van de patiënt komen duidelijk naar voren tijdens het afnemen van een arbeidsanamnese
Ik vind het allemaal erg herkenbaar wat je schrijft in je laatste posts.quote:Op donderdag 19 november 2015 13:43 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Nu gaat het niet goed.
Ik voel me wat meer down en zodoende kosten the usual things to do me al veel meer moeite. Mijn huis is een puinzooi. Normaal ruim ik het elke dag op en dat is al vrij moeilijk voor me. Ondanks dat ik een klein huis heb, ben ik toch uren bezig om alles aan kant te krijgen: elke dag weer. Nu is dat me gewoon teveel en wil ik rust, met als gevolg dat de rotzooi zich opstapelt.
En dan voel ik me dáár weer klote onder: als ik dat al niet eens kan, hoe kan ik dan ooit op een normale manier leven?
Ik zou willen dat er specifiek daarvoor hulp bestond. Maar naar mijn idee bestaat er geen andere hulp dan psychologisch gezever over hoe ik me voel en waar het allemaal vandaan komt. Ik heb dat genoeg gehad.
Ik heb wel meer inzicht over waar mijn problemen vandaan komen. Ik kreeg vanaf kinds af aan te horen dat ik anders ben dan anderen en op alle fronten afwijk en het allemaal niet goed doe. Logisch dat ik nu een minderwaardigheidscomplex heb.
Maar het feit is dat het nu ook zo is. Ik ben nu de zielige en 'kwetsbare' borderliner. WAT DOE IK ERTEGEN?! Hebben psychologen daar weleens over nagedacht, hoe iemand vanaf mijn positie sterk en weerbaar in het leven gaat staan en succes zal krijgen? Of moet ik het maar doen met dat zogenaamde geweldige inzicht dat ik getraumatiseerd ben en mezelf moet blijven wijsmaken dat ik het allemaal zo goed doe? Het is NIET goed! Ik heb geen structuur en ik heb nauwelijks sociale contacten, waardoor ik me leeg en eenzaam voel.
Ik heb vaak zelfs het idee dat ik zo gehersenspoeld en gemalipuleerd ben door psychologen dat ik te ver van mezelf ben afgeraakt en niet meer kan analyseren waar de oorzaak van mijn problemen ligt en hoe ik het kan oplossen.
Ik ga er zeker niet vanuit dat ze mij bewust en expres kapot hebben gemaakt en ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen. Maar ik denk wel vaak dat hun theorieën en ideeën niet kloppen, maar zij blijven overtuigd van wel en omdat zij 'deskundigen' zijn gaat iedereen er klakkeloos en zonder kritiek in mee.
Dat ergotherapie leek me eerst wel aan te spreken.
[..]
Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.
In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.quote:Op donderdag 19 november 2015 16:00 schreef kuolema het volgende:
Aan de ene kant zijn er de hulpverleners die zeggen dat ik moet accepteren dat ik minder kan hebben dan anderen en dat het goed is om mijn grenzen aan te geven. Daar heb ik nogal moeite mee. Die zeggen dan 'ja maar je bent toch heel goed bezig met aan jezelf werken' en zo, dat voelt zo ... denigrerend. Alsof je debiel bent inderdaad. Ik voel me daar nog stommer door.
Ik heb ook mijn twijfels bij hulpverlening. Blijf op mijn hoede en wil me niet laten manipuleren.
Aan de andere kant de mensen die vinden dat ik 'normaal' moet doen en denken dat ik het wel lekker makkelijk heb zo de hele dag thuis zittend. Ik werkte eerst met mijn moeder in een schoolkantine, twee dagen achter elkaar. Dat was echt niets voor mij en ik ging er kapot van. Maar ik bleef toch gaan. En het wende niet. Toen ik een keer met moeite zei dat een derde dag echt te veel voor me was (terwijl eigenlijk één dag al te veel was), denkende dat het een goede oefening voor me was om te leren mijn grenzen aan te geven, reageerde mijn moeder verontwaardigd dat zij zes dagen per week werkte en ik dit minimale toch wel moest kunnen en 'hoe moet dat later dan?' Er is dus geen later! Het is kansloos! Ik zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat denk ik dan. Het is zo pijnlijk en het maakt me in de war. Wie moet ik nou geloven
Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.quote:Op donderdag 19 november 2015 14:18 schreef appelsap het volgende:
Wel herkenbaar Pulzar... Al functioneer ik nu wel op een 'hoger niveau' maar ik heb er ook bijgezeten zoals jou. Nu studeer ik voltijd, werk en schrijf m'n scriptie, maar niet elke dag lukt alles. Ik heb dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg en er niks uit mijn handen komt. Ja, dat is kut en dan voel ik me ook waardeloos. Ik probeer wel tegenwoordig elke dag weer opnieuw te beginnen en ik dwing mezelf om er iets van te maken. Steeds weer herpakken, keer op keer, en streng zijn voor mezelf. Dit is met kleine stapjes gegaan en qua opleiding zit ik ook onder m'n niveau waardoor het mij minder moeite kost. Toch probeer ik tevreden te zijn.
Er zit wel een kern van waarheid in dat je tevreden moet zijn met wat je wel doet. Als je vast blijft houden aan wat er niet lukt dan blijf je daar in hangen en verandert er niks. Maar...dat weet je waarschijnlijk zelf ook wel.
Waarom zou je trouwens als een debiel gezien worden, die ervaring heb ik dan weer niet?
Trouwens, ik heb ook PIT-zorg gehad. Dat is psychiatrische intensieve thuiszorg die kunnen ondersteunen bij bijvoorbeeld het aanbrengen van structuur en leren omgaan met onvermogen.
Ben je nog in behandeling momenteel? Anders zou ik zeker eens opties bespreken voor praktische hulp, waarbij je daadwerkelijk handelt en niet alleen praten.
Ik geloof inderdaad niet echt dat het beter gaat worden. Ik heb nog wel een beetje hoop, daarom ben ik niet gestopt bij de GGZ (hoewel ik dat vaak heb overwogen).quote:Op donderdag 19 november 2015 23:12 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.
Bij mij ontbreekt dat perspectief en bij jou waarschijnlijk ook. Dus komt hetgeen wat de hulpverleners tegen je zeggen negatief op je over.
Wat ikzelf niet kan en ook niet ga doen is me erbij neerleggen dat een beter leven voor mij niet is weggelegd. Ik heb altijd kracht kunnen halen uit hoop dat het ooit goed met me komt. Waarom zou het niet goed met me kunnen komen?
Ik krijg ook die tegenstrijdige uitspraken van mensen. Mensen buiten de hulpverlening om zien me als 'normaal' en vragen dan ook verantwoordelijkheden van me die de meeste mensen kunnen dragen. Mensen binnen de hulpverlening kijken denk ik onbewust teveel naar je beperkingen.
Dat baantje in die schoolkantine lijkt me trouwens ook helemaal niet leuk. Misschien dat je een andere baan die je leuker vindt ook beter aankan. Ik begrijp uit jouw situatie dat je sowieso veel met je moeder zit opgescheept. Ik word zelf ook passiever wanneer ik teveel bij mijn moeder ben. Misschien is het een idee om op den duur vrijwilligerswerk te zoeken buiten je moeder om?
Dat is niet zo vaak. Welke dingen bespreek je dan?quote:Op donderdag 19 november 2015 23:16 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.
Thanks allemaal voor de feedback. Doet me goed dat mensen mijn gevoelens begrijpen.
Ik zit nu een jaar of zes of zeven bij een FACT-team?quote:Op zaterdag 21 november 2015 00:00 schreef Czarina het volgende:
Hier hebben ze binnen de GGZ ook een FACT team.
Die komen dan bij je thuis en helpen met praktische dingen.
Aan de ene kant lijkt me dat goed, aan de andere kant .....
Iemand in mijn veilige huisje (ook al is het een teringbende) vind ik toch ook wel eng.
Maar ja, verandering is per definitie eng, dat is iets waar je dan doorheen moet.
Ik probeer die oordelen van die buitenstaanders zo min mogelijk impact op me te laten maken.quote:Hier ook een worsteling met het oordeel van buitenstaanders (ook binnen de familie)
Je zit alleen maar thuis, je doet niets dus je zal wel niet willen en gewoon lui zijn....
Soms lijken de reacties zelfs jaloers.
Nou er is niets om jaloers op te zijn, ruilen? Ik denk dat ze na een dag in mijn hoofd het al wel voor gezien houden.
En toch trek ik het me persoonlijk aan als er weer eens een opmerking "schijnbaar in het lgemeen" gemaakt wordt op een verjaardag of zo.....over uitkeringstrekkers.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |