Ik weet niet hoor.., maar dit? Really?quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
Beste leden,
Ik zit met best een ingewikkelde situatie en zou graag jullie serieuze mening willen horen. Tips zijn ook van harte welkom!
Om het even kort samen te vatten:
Het begon zo'n 3 jaar geleden.. Een half jaar na de geboorte van ons eerste kindje kwamen mijn man en ik er achter dat ik onbedoeld weer zwanger was (voor het gevoel van mijn man en mij was het kindje welkom)
Echter woonde mijn man en ik nog bij onze ouders, hij bij zijn ouders en ik bij de mijne, en waren er voor op dat moment geen concrete plannen om op ons zelf te wonen. Toen we het aan onze ouders en schoonouders vertelde waren zij er niet bepaald blij om.
Voornamelijk mijn ouders hebben mij zo erg bedreigt en gechanteerd wat er wel niet zou gebeuren als ik dit kindje niet zou laten weghalen, de details houd ik voor mij, want hun reactie was simpel gezegd ziek. Dat ouders de dingen daadwerkelijk zeggen die ze tegen mij verteld hebben.. Dacht gewoon niet dat het zou kunnen bestaan. Mijn ouders (en huisarts overigens ook) hebben mij meegesleurd naar een kliniek. Tot mijn verbazing kwam ik er achter dat het hartje van het kindje al klopte, want ze hadden eerst een echo gemaakt. In mijn ogen vind ik dat zij het bloed aan hun handen hebben voor het vermoorden van het kindje van mij en mijn man... Als het hartje klopt leeft het! Daar zullen de meningen over verschillen..
De spanningen liepen daar zo op... Dat ons eerste kind en ik noodgedwongen bij mijn schoonouders moesten wonen, omdat het daar gewoon geen gezonde omgeving was om een kind groot te laten worden. Mijn schoonouders hadden ons niet bij hun tijdelijk laten intrekken als ik nog zwanger zou zijn!
Al snel kregen we ons eigen plekje, inmiddels is er nog een kindje geboren. En zijn we gelukkig als gezinnetje.
Sinds de geboorte van ons jongste kindje, is die abortus heel erg aan mij gaan knagen... Nog meer dan voorheen.... Waarom mocht dit kindje wel komen en het andere kindje niet?
Mijn man en ik irriteren ons mateloos aan mijn moeder... Hoe ze zegt hoe trots zij wel niet is op haar kleinkinderen..... terwijl zij hoogstwaarschijnlijk al vergeten is wat er gebeurd is en hoe erg ze mijn vertrouwen heeft beschaamd.... De 2 mensen die je eigenlijk het meest zou moeten vertrouwen hebben gewoon gevoelloos messen in je rug gestoken..
Nu ben ik ervan overtuigd dat het mij rust zou geven als ik het contact (tijdelijk) verbreek. Wordt er steeds mee geconfronteerd als ik hen zie of spreek. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog hierover wat weinig uithaalde.. Omdat ik het geen plekje kan geven zolang hun in mijn leven zijn.
Is het reëel dat ik van hun vraag of ze mij (tijdelijk) met rust willen laten zodat ik dit een plekje kan geven. Totdat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta zodat ik zonder verdrietige gevoelens eens een gesprek met hen kan voeren? En ik met succes naar een psycholoog kan gaan...
Toen ik naar de huisarts moest van mijn moeder, voor een doorverwijzing naar die kliniek... Had zij de papieren ervoor al helemaal ingevuld klaar liggen. Ze vertelde mij ook dat het echt de beste oplossing was voor ons. Heb zo het idee dat mijn ouders haar verteld hebben dat zij niet moest toegeven aan het feit dat ik het niet wou laten weghalen..quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:14 schreef pl4kkie het volgende:
[..]
Ik weet niet hoor.., maar dit? Really?
Als je oud genoeg bent om een kind te verwekken, ben je ook oud genoeg om zelf te beslissen wat je ermee doet. Je bent zelf 100% verantwoordelijk voor je acties.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:20 schreef redbull2013 het volgende:
[..]
Toen ik naar de huisarts moest van mijn moeder, voor een doorverwijzing naar die kliniek... Had zij de papieren ervoor al helemaal ingevuld klaar liggen. Ze vertelde mij ook dat het echt de beste oplossing was voor ons. Heb zo het idee dat mijn ouders haar verteld hebben dat zij niet moest toegeven aan het feit dat ik het niet wou laten weghalen..
Wij zijn 22 en 24quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:15 schreef Poesopstokje het volgende:
The fuck![]()
Hoe oud zijn jullie?
En waarom wel getrouwd maar niet samenwonend?
Jullie hadden dus zelf de boel niet op orde en geven daar jullie ouders de schuld van.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:23 schreef redbull2013 het volgende:
[..]
Wij zijn 22 en 24
We waren getrouwd voor het erkennen van ons eerste kindje. Omdat ik toen nog " minder jarig" was (17) kon mijn man ons kindje niet erkennen. Dit zou dan via de rechter moeten en daar hadden wij absoluut geen zin in. Om eerlijk te zijn werd ik al gauw zwanger toen wij elkaar leerde kennen en op die manier hadden wij allebei nog geen eigen huis. Ik mocht nog niet ingeschreven staan als woningzoekende. En mijn man stond al wel ingeschreven maar toe de tijd maar heel kort 2 jaar.. En de minimale wachttijd voor een simpel appartementje is tussen de 5 en 7 jaar :/
Mee eens. Maar ben jij voor het gemak vergeten dat jij ook inspraak had? Tuurlijk hadden je ouders jullie uit huis kunnen zetten, dat is hun goed recht, maar dan had je het kindje kunnen houden. Belangen afwegen, wat is belangrijker? Blijkbaar woog het principe van de abortus niet dusdanig zwaar, want je hebt voor het huis/onderdak gekozen. Alsnog is het kiezen tussen 2 kwaden, maar jij had hier ook keuze in. Misschien wel de doorslaggevende keuze.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
In mijn ogen vind ik dat zij het bloed aan hun handen hebben voor het vermoorden van het kindje van mij en mijn man... Als het hartje klopt leeft het! Daar zullen de meningen over verschillen..
Hadden jouw ouders hier een reden voor? Ongetwijfeld. Wat was hun reden? Misschien bestonden er twijfels of jullie dit sociaal/financieel/psychisch wel aan zouden kunnen.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
Sinds de geboorte van ons jongste kindje, is die abortus heel erg aan mij gaan knagen... Nog meer dan voorheen.... Waarom mocht dit kindje wel komen en het andere kindje niet?
Mijn man en ik irriteren ons mateloos aan mijn moeder... Hoe ze zegt hoe trots zij wel niet is op haar kleinkinderen..... terwijl zij hoogstwaarschijnlijk al vergeten is wat er gebeurd is en hoe erg ze mijn vertrouwen heeft beschaamd.... De 2 mensen die je eigenlijk het meest zou moeten vertrouwen hebben gewoon gevoelloos messen in je rug gestoken..
Hoe zou jij het vinden als iemand het contact met jou verbreekt, omdat het hem/haar op dat moment beter uit komt omdat hij/zij jou wat kwaliteit neemt, maar vervolgens na een aantal maanden of jaren weer contact opneemt omdat hij/zij dan sterker in zijn/haar schoenen staat?quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
Nu ben ik ervan overtuigd dat het mij rust zou geven als ik het contact (tijdelijk) verbreek. Wordt er steeds mee geconfronteerd als ik hen zie of spreek. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog hierover wat weinig uithaalde.. Omdat ik het geen plekje kan geven zolang hun in mijn leven zijn.
Is het reëel dat ik van hun vraag of ze mij (tijdelijk) met rust willen laten zodat ik dit een plekje kan geven. Totdat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta zodat ik zonder verdrietige gevoelens eens een gesprek met hen kan voeren? En ik met succes naar een psycholoog kan gaan...
Is dit echt waar? Is een zwangerschap niet een factor welke je tot een spoedgeval maakt? Tijdelijk particulier huren ook geen optie? Of antikraak?quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:23 schreef redbull2013 het volgende:
En de minimale wachttijd voor een simpel appartementje is tussen de 5 en 7 jaar :/
quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:23 schreef redbull2013 het volgende:
Om eerlijk te zijn werd ik al gauw zwanger toen wij elkaar leerde kennen en op die manier hadden wij allebei nog geen eigen huis.
quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
Een half jaar na de geboorte van ons eerste kindje kwamen mijn man en ik er achter dat ik onbedoeld weer zwanger was
...quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
Al snel kregen we ons eigen plekje, inmiddels is er nog een kindje geboren.
Qua leeftijd meerderjarig ja, qua mentaliteit nog een tiener. De ironie.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:47 schreef KnalPoenani het volgende:
Toen je die abortus liet doen was je al meerderjarig dus het is je eigen beslissing geweest. Als je een afspraak maakt bij een abortuskliniek krijg je altijd een gesprek met daarna een wettelijke bedenktijd van een week. Als jij had aangegeven daar dat je twijfelde had hadden ze die abortus nooit gedaan dus daar kun je niet je ouders de schuld van geven vind ik.
Natuurlijk ben ik niet vergeten dat ik ook inspraak had! Maar na de dingen die zij allemaal vertelde tegen mij... Ga je echt aan jezelf twijfelen of je wel goed genoeg bent! Ze vertelde mij onder andere:quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:31 schreef Trankilo het volgende:
[..]
Mee eens. Maar ben jij voor het gemak vergeten dat jij ook inspraak had? Tuurlijk hadden je ouders jullie uit huis kunnen zetten, dat is hun goed recht, maar dan had je het kindje kunnen houden. Belangen afwegen, wat is belangrijker? Blijkbaar woog het principe van de abortus niet dusdanig zwaar, want je hebt voor het huis/onderdak gekozen. Alsnog is het kiezen tussen 2 kwaden, maar jij had hier ook keuze in. Misschien wel de doorslaggevende keuze.
Geef je nu niet je ouders de schuld vanuit spijtgevoelens? Zodat je de schuld elders kunt neerleggen?
[..]
Hadden jouw ouders hier een reden voor? Ongetwijfeld. Wat was hun reden? Misschien bestonden er twijfels of jullie dit sociaal/financieel/psychisch wel aan zouden kunnen.
Begrijpt me niet verkeerd, maar misschien hebben jullie een verstandelijke beperking, of heeft jullie eerste kind extra zorg nodig, of zit je man in de schulden. Dat is informatie die wij niet hebben maar die wel belangrijk is voor de keuze. Nogmaals, uiteindelijk ligt de beslissing bij jou.
[..]
Hoe zou jij het vinden als iemand het contact met jou verbreekt, omdat het hem/haar op dat moment beter uit komt omdat hij/zij jou wat kwaliteit neemt, maar vervolgens na een aantal maanden of jaren weer contact opneemt omdat hij/zij dan sterker in zijn/haar schoenen staat?
Ik zou mij op een zijspoor gezet voelen en ook geen behoefte hebben aan verder contact. Besef je goed dat als je nu het contact verbreekt met je moeder, je haar veel afpakt: contact met haar dochter, zien opgroeien kleinkinderen. Misschien wil ze dan later wel geen contact meer? Of misschien wordt het probleem juist wel erger?
[..]
Is dit echt waar? Is een zwangerschap niet een factor welke je tot een spoedgeval maakt? Tijdelijk particulier huren ook geen optie? Of antikraak?
Thuiswonend, afhankelijk, geen ruggegraat, tirranerende ouders.....quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:50 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Qua leeftijd meerderjarig ja, qua mentaliteit nog een tiener. De ironie.
Voor dat je begint over "vergeten voorzorgsmaatregelen" had je misschien eerst kunnen vragen of er wel voorzorgsmaatregelen genomen waren..quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:50 schreef thom_05 het volgende:
Ja hoor. Als een dier seksen maar voor het gemak vergeten om voorzorg maatregelen te nemen om niet zwanger te raken en nu is het niet je schuld. Kutkind dat je bent.
Wacht even. Heb je tegen je wil in een abortus ondergaan? Dus ben je vastgebonden enzo?quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:07 schreef redbull2013 het volgende:
In mijn ogen vind ik dat zij het bloed aan hun handen hebben voor het vermoorden van het kindje van mij en mijn man...
Lijkt me heel goed om voorlopig even geen contact te hebben, maar ook dat is iets wat jij zelf moet bepalen. Ik begrijp overigens niet waarom je niet nu naar een psycholoog zou gaan. Die heb je juist nodig.quote:Is het reëel dat ik van hun vraag of ze mij (tijdelijk) met rust willen laten zodat ik dit een plekje kan geven. Totdat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta zodat ik zonder verdrietige gevoelens eens een gesprek met hen kan voeren? En ik met succes naar een psycholoog kan gaan...
Als je mijn aller eerste post heb gelezen had je geweten dat ik al eens naar een psycholoog gegaan ben. Ben daar 8 maanden heen gegaan, maar het haalde niets uit. In plaats van dat ik het een plekje kon geven.. Bleef ik er net zo aan denken als daarvoor... En dat is in de loop van de jaren ook niet veranderdquote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:57 schreef goed_volk het volgende:
[..]
Wacht even. Heb je tegen je wil in een abortus ondergaan? Dus ben je vastgebonden enzo?
Niet lullig bedoeld, maar uiteindelijk heb jij die keuze, weliswaar onder zeer grote druk, gemaakt.
[..]
Lijkt me heel goed om voorlopig even geen contact te hebben, maar ook dat is iets wat jij zelf moet bepalen. Ik begrijp overigens niet waarom je niet nu naar een psycholoog zou gaan. Die heb je juist nodig.
Je gaat ook niet met een gebroken been pas naar het ziekenhuis als je weer een beetje kunt lopen.
Dan ga je naar een ander.quote:Op vrijdag 27 maart 2015 14:59 schreef redbull2013 het volgende:
[..]
Als je mijn aller eerste post heb gelezen had je geweten dat ik al eens naar een psycholoog gegaan ben. Ben daar 8 maanden heen gegaan, maar het haalde niets uit. In plaats van dat ik het een plekje kon geven.. Bleef ik er net zo aan denken als daarvoor... En dat is in de loop van de jaren ook niet veranderd
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |