Depressie & Angst #122 Met de lente in zicht

quote:

Op maandag 30 maart 2015 20:37 schreef Etsu het volgende:

[..]

Wat?

Niet in de negatieve zin bedoeld, dat jij je op welke manier dan ook aanstelt.

Ik zal eens een kleine ego-update geven.

Ben inmiddels volledig van mijn tweede AD af (sertraline). Een middel wat echt niks goeds voor me deed. Zorgde ervoor dat de kleine stapjes die ik vooruit had genomen weer compleet weggevaagd werden. Lag weer veel in bed/op de bank, deed geen klap meer, wilde ook niks meer doen en voelde me daar absoluut ook niet schuldig om. Had bv met het UWV de afspraak dat ik vrijwilligerswerk zou regelen maar je snapt het wel, daar kwam niks van en het was ook wel goed. Het enige wat ik nog deed was 1 maal in de week naar het buurthuis om daar met een aantal dames te haken. Beleefde er niet veel plezier aan, maar bleef het plichtmatig wel doen.
Zit nu een maandje/anderhalve maand aan de cymbalta en het gaat een stukje beter. Heb weer energie, doe weer wat dingen, krijg weer wat regelmaat, krijg ook weer wat plezier in de dingen die ik doe (bv eten koken, haken, kleuren). Pak kleine dingetjes in huis weer op (mbt de schoonmaak), ga behalve naar het haakclubje ook naar een sjoelclub en heb inmiddels een klein vrijwilligersbaantje binnen. Niet voor het aantal uur dat het UWV graag zou willen, maar ik ben al blij dat ik wat heb en dat ik het tot nu toe vol hou. Het evenwicht blijft erg wankel, de ene dag gaat alles beter dan de andere, merk ook dat het weer veel invloed heeft. Al met al gematigd positief dus

quote:

Op maandag 30 maart 2015 20:57 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jammer dat je zo ver weg woont, anders had ik je voor een potje sjoelen kunnen uitnodigen (ik heb thuis 2 sjoelbakken staan )

Jaloerssss
Ik ben niet goed hoor, sta onderaan de lijst hahaha. Is ook geen officiële club, gewoon via een buurthuis. Maar we gieren het hele buurthuis bij elkaar van het lachen en daar gaat het om. En we sparen allemaal om aan het eind van het jaar met elkaar een hapje te gaan eten, gewoon een beetje gezelligheid en aanspraak dus. Zowel de sjoel als haakclub bestaan grotendeels uit dezelfde dames, wat ik wel erg prettig vind. Ontzettend veel prikkels tijdens de clubjes, dus dat is nog wel eens lastig (stukje ASS). Maar ze weten ook van mijn depressie en merken al of het beter of slechter met me gaat, vragen er ook om. Laten blijken dat ze het goed vinden dar er ben en dat ze het leuk vinden dat ik er ben (wat mijn twijfelende, onzekere persoontje toch wel heel prettig vindt).

Heeft iemand hier ook dat als je je minder voelt dat je je dan overal aan gaat ergeren? Collega's die te hard lachen, computer die langzaam is, tegenwind op de fiets...ik erger me nu echt overal aan, irritatie leidt bij mij tot stress, stress weer tot een dip, etc etc vicieuze cirkel...zo vermoeiend.

/end rant

quote:

Op maandag 30 maart 2015 22:08 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ja. Tot op zekere hoogte is het in te dammen, maar op het moment dat de bom zeg maar -echt- op barsten staat, dan kan ik maar beter iedereen de deur uit sturen

Je kunt het ook leren beheersen, je ergeren aan iemand of iets zegt iets over jezelf (gewoonlijk iets wat je niet goed kunt hebben), tis wel een idee daar eens een keertje goed over na te gaan denken

Het zijn op het moment vooral mijn collega's. Ik heb een autisme stoornis en alle afleiding op mijn werk is op het moment erg vermoeiend wat bij mij omslaat in negativiteit.

quote:

Op maandag 30 maart 2015 22:15 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Op het moment of is dat eigenlijk altijd al zo?

Edit: Heb zelf trouwens ook autisme dus ik ben wel enigszins bekend met de materie

Vaak wel zo maar nu kan ik het minder hebben omdat het nu wat minder met me gaat. Als het beter gaat kan ik er ook beter mee omgaan of kan ik het beter naast me neerzetten. Nu ga ik op elk klein dingetje letten of blijft alles in mijn hoofd rondhangen.

quote:

Op maandag 30 maart 2015 21:11 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

t zijn wel 2 takke-bakken hoor
Ik heb ze al lang niet meer onder het stof vandaan gehaald, was eigenlijk een beetje vergeten dat ik ze had

Maar mocht je ooit een keertje zaanse schans doen oid, kun je me dat gerust laten weten, kunnen we een potje gaan sjoelen (laat ik je wel winnen )

Leuk!

quote:

Op maandag 30 maart 2015 22:20 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Bij mij komt dat gewoonlijk niet door hun gekwebbel zelf, maar door iets anders wat buiten die collega's met mij omgaat (ik zie het als een symptoom van bijvoorbeeld oververmoeidheid oid)
Truuk is om te vinden/ontdekken wat het is.

Sowieso is dingen zoals gesprekken/geroezemoes filteren lastig te doen voor mij, dus word ik ermee geconfronteerd terwijl ik er eigenlijk geen zin in heb

Ja dat klopt, het ligt inderdaad niet aan de collega's zelf want dat zijn op zich heel geschikte mensen, maar aan oververmoeidheid/dip/wat je het ook wil noemen. Alleen door die irritatie raak ik nog vermoeider/kwader (wat ik dan op mezelf ga richten, boosheid/verdrietigheid naar mezelf). Vaak gaat zo'n periode wel weer over maar de laatste tijd komen ze wel snel na elkaar. Ik zou er eigenlijk eens met mijn begeleiders moeten spreken maar ik vind het altijd moeilijk om aan te geven dat ik hulp nodig heb.

quote:

Op maandag 30 maart 2015 20:50 schreef kvd het volgende:
Ik zal eens een kleine ego-update geven.

Ben inmiddels volledig van mijn tweede AD af (sertraline). Een middel wat echt niks goeds voor me deed. Zorgde ervoor dat de kleine stapjes die ik vooruit had genomen weer compleet weggevaagd werden. Lag weer veel in bed/op de bank, deed geen klap meer, wilde ook niks meer doen en voelde me daar absoluut ook niet schuldig om. Had bv met het UWV de afspraak dat ik vrijwilligerswerk zou regelen maar je snapt het wel, daar kwam niks van en het was ook wel goed. Het enige wat ik nog deed was 1 maal in de week naar het buurthuis om daar met een aantal dames te haken. Beleefde er niet veel plezier aan, maar bleef het plichtmatig wel doen.
Zit nu een maandje/anderhalve maand aan de cymbalta en het gaat een stukje beter. Heb weer energie, doe weer wat dingen, krijg weer wat regelmaat, krijg ook weer wat plezier in de dingen die ik doe (bv eten koken, haken, kleuren). Pak kleine dingetjes in huis weer op (mbt de schoonmaak), ga behalve naar het haakclubje ook naar een sjoelclub en heb inmiddels een klein vrijwilligersbaantje binnen. Niet voor het aantal uur dat het UWV graag zou willen, maar ik ben al blij dat ik wat heb en dat ik het tot nu toe vol hou. Het evenwicht blijft erg wankel, de ene dag gaat alles beter dan de andere, merk ook dat het weer veel invloed heeft. Al met al gematigd positief dus

Dit klinkt toch wel een stuk beter. Je mag echt wel trots op jezelf zijn dat je weer je leven op de rails aan het krijgen bent. En misschien is het nog niet perfect, maar het is wel wat in jouw vermogen nu ligt en daar werk je hard voor. Wat wil je meer van jezelf verwachten. Misschien ben jij gematigd positief, ik ben heel trots op je en blij voor je

quote:

Op maandag 30 maart 2015 21:54 schreef teirnon het volgende:
Heeft iemand hier ook dat als je je minder voelt dat je je dan overal aan gaat ergeren? Collega's die te hard lachen, computer die langzaam is, tegenwind op de fiets...ik erger me nu echt overal aan, irritatie leidt bij mij tot stress, stress weer tot een dip, etc etc vicieuze cirkel...zo vermoeiend.

/end rant

Dit herken ik wel inderdaad. Alleen als je dit signaal nu bij jezelf herkent, kun je toch ingrijpen? Het erover hebben met anderen, eventueel proberen je gedachten meer in een positieve richting sturen, kijken of je dagplanning voor jou goed is, et cetera?
Ik hoop dat je uit die cirkel kan stappen!

_____________

Ego en een beetje lang, sorry:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb gelukkig wel weer in mijn hoofd de ruimte om wat meer te posten en lezen

Edit: Update: ze hebben me aangenomen... _{(wie snapt er nou zoiets)}

[ Bericht 0% gewijzigd door ChildoftheStars op 01-04-2015 16:59:27 ]

Ben je er blij mee?

quote:

Op maandag 30 maart 2015 21:54 schreef teirnon het volgende:
Heeft iemand hier ook dat als je je minder voelt dat je je dan overal aan gaat ergeren? Collega's die te hard lachen, computer die langzaam is, tegenwind op de fiets...ik erger me nu echt overal aan, irritatie leidt bij mij tot stress, stress weer tot een dip, etc etc vicieuze cirkel...zo vermoeiend.

/end rant

Yup, maar ik heb dat ook in goede buien (al is t wel extremer als ik me slechter voel)

Ik erger me sowieso snel aan mensen en dingen en geluiden en alles

quote:

Op woensdag 1 april 2015 18:51 schreef Luchtbel het volgende:
Ben je er blij mee?

Zeker weten, het is een mooie stageplek en ze betalen niet verkeerd. Ik krijg vanaf het begin een lijst eigen cliënten waarmee ik moet werken. Alleen ik ben bang dat het weer mis gaat, zoals bij mijn vorige opleiding (toen ben ik bijna anderhalf jaar uit de running geweest). Ik ben doodsbang om te gaan falen, dat ik het eigenlijk niet kan. Dus tja...

quote:

Op woensdag 1 april 2015 19:26 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Yup, maar ik heb dat ook in goede buien (al is t wel extremer als ik me slechter voel)

Ik erger me sowieso snel aan mensen en dingen en geluiden en alles

Naja... ben je verplicht om blij te zijn met drukte e.d. dan?

Hallo, ik heb hier al in het verleden wat dingen gepost, ga er niet vanuit dat mensen mijn verhaal kennen, hoeft ook niet Wilde gewoon even mijn ding kwijt

Dat bericht was een aantal jaar terug en ik ben nu inmiddels 25 en ik heb het idee dat het gewoon allemaal nog precies hetzelfde is. Een puinzooi voor iemand van mijn leeftijd. Ik kom geen stap verder, maak verkeerde keuzes en ik blijf wel tegen mezelf zeggen dat er een keerpunt komt maar als ik eerlijk naar mezelf kijk zie ik dat punt ook niet meer. Al lang niet meer.

De enige stap die ik afgelopen jaar heb gemaakt is het maken van een aantal vrienden, wat ik erg belangrijk vind, maar. als dat alles is..? Ik hoor zoveel meer te hebben, en het zit er niet aan te komen.
Bijkomend probleem is dat ik nog teveel terugkijk op mijn verleden. Ik probeer telkens maar weer vooruit te kijken maar op de een of andere manier lukt het me gewoon niet de dingen te laten zoals ze zijn gelopen. Ik blijf maar vergelijken met anderen, die het beter hebben, succesvoller zijn in het leven. En logisch. Ga maar na:

Geen werk
Geen geld
Nog thuiswonend
Depressief
Wel een studie, maar de zoveelste die gaat stuklopen.

Er zit gewoon totaal geen toekomst in. Ik kan toch niet hopen dat er ooit eens over 10 jaar wel een keerpunt komt? Dan ben je midden 30, nou woeheoe. Iedereen om je heen al een prima leven achter de rug en jij begint er pas net aan. Je jeugd, je beoogde studententijd. Allemaal niet gehad. Herinneringen die je zo graag had willen hebben maar die er niet zijn. Niet komen.

Ik werd altijd geprezen om m`n doorzettingsvermogen. Ondanks dat ik jaren terug ook een keer op het station heb gestaan omdat ik het niet meer wist, maar verder altijd doorzettingsvermogen gehad om door te gaan.

Maar nu? Nu weet ik het even niet meer, de angst voor de dood heeft er altijd voor gezorgd dat ik mezelf staande wist te houden in het hier en nu, maar ik zou niet weten waarom ik het nog jaren zou moeten volhouden.

Ik kan niet meer.

quote:

Op woensdag 1 april 2015 22:56 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Naja... ben je verplicht om blij te zijn met drukte e.d. dan?

Hoeft niet, maar dat is een tweede.
Ik kan me echt aan alles storen, dat iemand met een oen klikt, DAT er kinderen over de gang rennen maar ook gewoon de manier waarop iemand ademt, hoe iemand kijkt of loopt.

Dingen waar sommige mensen niets aan kunnen doen keur ik ze op en beïnvloed mijn gedrag en stemming.
Niet helemaal netjes natuurlijk. (Of fijn voor mezelf)

quote:

Op woensdag 1 april 2015 22:59 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Hoeft niet, maar dat is een tweede.
Ik kan me echt aan alles storen, dat iemand met een oen klikt, DAT er kinderen over de gang rennen maar ook gewoon de manier waarop iemand ademt, hoe iemand kijkt of loopt.

Dingen waar sommige mensen niets aan kunnen doen keur ik ze op en beïnvloed mijn gedrag en stemming.
Niet helemaal netjes natuurlijk. (Of fijn voor mezelf)

Op die manier zit het jezelf in de weg lijkt het me? Dan is het inderdaad minder. Ik had je vorige bericht verkeerd geïnterpreteerd. Sorry. Ik dacht dat je bedoelde dat je gewoon niet zo'n mensenmens was. Hoe ga je hiermee om? Het lijkt me best moeilijk...

(overignes of het netjes is doet er weinig toe, het gaat erom wat het met jou doet... Die laatste zin heb je, wat mij betreft, met prioriteit verkeerd om gezet)

quote:

Op woensdag 1 april 2015 22:58 schreef Fok-it het volgende:
Hallo, ik heb hier al in het verleden wat dingen gepost, ga er niet vanuit dat mensen mijn verhaal kennen, hoeft ook niet Wilde gewoon even mijn ding kwijt

Dat bericht was een aantal jaar terug en ik ben nu inmiddels 25 en ik heb het idee dat het gewoon allemaal nog precies hetzelfde is. Een puinzooi voor iemand van mijn leeftijd. Ik kom geen stap verder, maak verkeerde keuzes en ik blijf wel tegen mezelf zeggen dat er een keerpunt komt maar als ik eerlijk naar mezelf kijk zie ik dat punt ook niet meer. Al lang niet meer.

De enige stap die ik afgelopen jaar heb gemaakt is het maken van een aantal vrienden, wat ik erg belangrijk vind, maar. als dat alles is..? Ik hoor zoveel meer te hebben, en het zit er niet aan te komen.
Bijkomend probleem is dat ik nog teveel terugkijk op mijn verleden. Ik probeer telkens maar weer vooruit te kijken maar op de een of andere manier lukt het me gewoon niet de dingen te laten zoals ze zijn gelopen. Ik blijf maar vergelijken met anderen, die het beter hebben, succesvoller zijn in het leven. En logisch. Ga maar na:

Geen werk
Geen geld
Nog thuiswonend
Depressief
Wel een studie, maar de zoveelste die gaat stuklopen.

Er zit gewoon totaal geen toekomst in. Ik kan toch niet hopen dat er ooit eens over 10 jaar wel een keerpunt komt? Dan ben je midden 30, nou woeheoe. Iedereen om je heen al een prima leven achter de rug en jij begint er pas net aan. Je jeugd, je beoogde studententijd. Allemaal niet gehad. Herinneringen die je zo graag had willen hebben maar die er niet zijn. Niet komen.

Ik werd altijd geprezen om m`n doorzettingsvermogen. Ondanks dat ik jaren terug ook een keer op het station heb gestaan omdat ik het niet meer wist, maar verder altijd doorzettingsvermogen gehad om door te gaan.

Maar nu? Nu weet ik het even niet meer, de angst voor de dood heeft er altijd voor gezorgd dat ik mezelf staande wist te houden in het hier en nu, maar ik zou niet weten waarom ik het nog jaren zou moeten volhouden.

Ik kan niet meer.

Dit klinkt wel super naar :S...Heb je hulp om hier een beetje uit te komen? Het lijkt me ontzettend lastig als je telkens in je eentje tegen dezelfde patronen aan moet lopen. Je hebt die niet voor niets ontwikkeld en er is een reden waarom je telkens op het verleden moet terug kijken...

En is het zo dat je niet genoeg in je leven hebt, en te oppervlakkige vrienschappen, of dat je meer vraagt dan nu misschien in je vermogen ligt?

Heel veel sterkte