R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
hoe oud ben je?quote:Op maandag 6 april 2015 19:54 schreef MotherFoker het volgende:
[..]
Nouja ik ben MotherFoker, aka Demy, maar jullie mogen me gewoon D of Deem noemen, heb in totaal doodnormale jeugd gehad, naast het pesten dan op de basisschool/Middelbare tot ik naar een andere school ging, toen heeft het twee jaar wel ff gedimt, en op het MBO ging het helaas al weer verder. Ook bij een psycholoog geweest, alleen die heb ik na een gesprek al gelijk weer weggerot omdat ze me meer naar beneden haalde dan echt helpen. Ben ongeveer een jaartje 4 of 5 depressief geweest, geen medicatie voor gehad omdat mijn familie dacht dat ik over emotioneel was en dachten dat het daardoor kwam. En ik heb het ook heel erg stilgehouden na alle wonden die ik mezelf aandeed. Maar goed is eigenlijk teveel om op te noemen en wil de sfeer niet bederven. Heb nu gelukkig een tussenjaar en heb me helemaal gefocust op mij zelf, welke opleiding ik écht wil gaan doen en mijn rijbewijs ben ik heel hard voor bezig.
dan ben je er nog snel bij. je bent pas 18, dus je hebt nog een heel leven voor jequote:
ps. en een opleiding is ook niet alles he
Ik ga nu een opleiding doen die ik wil, ik heb even gewoon gekozen voor een back-upquote:
[..]
dan ben je er nog snel bij. je bent pas 18, dus doe je ding zal ik zeggen :-)
ps. en een opleiding is ook niet alles he
ja, je hebt dat nu wel allemaal 'al gehad', zo kun je het ook zien. En misschien veer je makelijker terug, zo jong?quote:
[..]
Soms had ik gedacht van, wat als het later gebeurd was.
Mokkel met stuntstok
Het heeft ff geduurd, ik heb nu geluk gehad dat ik voor een operatie waar ik al 6 jaar op wacht, ook een zooitje ben afgevallen en ik nu wel wat lekker in mijn vel zit. Alleen soms denk ik dan wel van waarom voel ik me nu pas later zo lekker in mn vel. Nu merkt mijn familie het ook wel af en toe.quote:Op dinsdag 7 april 2015 20:58 schreef Mord_Sith het volgende:
[..]
ja, je hebt dat nu wel allemaal 'al gehad', zo kun je het ook zien. En misschien veer je makelijker terug, zo jong?
Hamsters zijn leuk maar leven zo kort helaasquote:
[..]
Drama. Geen fuck gedaan op een rondje langs de thames na qua hardlopen.
Oh, ik heb een hamster aangeschaft, een megavette kooi en uiteraard is meneer zo tevreden dat hij slaapt wanneer ik wakker ben. En wakker is wanneer ik slaap (zo rond 03-08).
Heb mezelf eindelijk weer wat rustiger na de enorme angstgolf van de afgelopen weken. De mentale vermoeidheid als gevolg daarvan slaat nu wel hard in, probeer te studeren maar heb de concentratie van een pepernoot en het gevoel dat iemand op m'n borstkas een dutje doet.
Komende tijd maar even extra veel rust pakken en wat meer mediteren om weer wat bij te komen. Dat afstuderen gaat ook door. Kan niet wachten tot ik vakantie heb.
Komende tijd maar even extra veel rust pakken en wat meer mediteren om weer wat bij te komen. Dat afstuderen gaat ook door. Kan niet wachten tot ik vakantie heb.
Ignorance is bliss
Ik dacht ook dat die druk op mn borst en ademhaling hyperventilatie was. Maar ik blijk ook astma te hebben. Misschien iets om eens te laten testen?quote:
Heb mezelf eindelijk weer wat rustiger na de enorme angstgolf van de afgelopen weken. De mentale vermoeidheid als gevolg daarvan slaat nu wel hard in, probeer te studeren maar heb de concentratie van een pepernoot en het gevoel dat iemand op m'n borstkas een dutje doet.
Komende tijd maar even extra veel rust pakken en wat meer mediteren om weer wat bij te komen. Dat afstuderen gaat ook door. Kan niet wachten tot ik vakantie heb.
Ego post: ik heb dus een dikke astma aanval
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Update. Not that anyone cares 
Ik ben begonnen met psycho-educatie voor autisme, maandag is de tweede afspraak. Gesprekken met de psycholoog zijn beëindigd, want die waren ter overbrugging.
Weer begonnen met studie, wat startte met een mislukking. Sinds vorige week colleges, wat ik leuk vind, maar ik ben steeds helemaal gesloopt erdoor op de een of andere manier. Ik slaap zodra ik thuis kom en heb 2 colleges gemist omdat ik gewoon echt te moe was, vannacht ook weer 15 uur geslapen voordat ik mezelf mijn bed uit dwong. Helaas slaap ik niet vast maar licht en onrustig. Flurazepam helpt daar niet bij.
Verder ben ik best wel suïcidaal en heb ik het gevoel dat iedereen tegenover me staat i.p.v. aan mijn kant. Ik zit vast.
Ik ben begonnen met psycho-educatie voor autisme, maandag is de tweede afspraak. Gesprekken met de psycholoog zijn beëindigd, want die waren ter overbrugging.
Weer begonnen met studie, wat startte met een mislukking. Sinds vorige week colleges, wat ik leuk vind, maar ik ben steeds helemaal gesloopt erdoor op de een of andere manier. Ik slaap zodra ik thuis kom en heb 2 colleges gemist omdat ik gewoon echt te moe was, vannacht ook weer 15 uur geslapen voordat ik mezelf mijn bed uit dwong. Helaas slaap ik niet vast maar licht en onrustig. Flurazepam helpt daar niet bij.
Verder ben ik best wel suïcidaal en heb ik het gevoel dat iedereen tegenover me staat i.p.v. aan mijn kant. Ik zit vast.
Why are you wearing that stupid man suit?
Wel!quote:
Update. Not that anyone cares
Ik ben begonnen met psycho-educatie voor autisme, maandag is de tweede afspraak. Gesprekken met de psycholoog zijn beëindigd, want die waren ter overbrugging.
Weer begonnen met studie, wat startte met een mislukking. Sinds vorige week colleges, wat ik leuk vind, maar ik ben steeds helemaal gesloopt erdoor op de een of andere manier. Ik slaap zodra ik thuis kom en heb 2 colleges gemist omdat ik gewoon echt te moe was, vannacht ook weer 15 uur geslapen voordat ik mezelf mijn bed uit dwong. Helaas slaap ik niet vast maar licht en onrustig. Flurazepam helpt daar niet bij.
Verder ben ik best wel suïcidaal en heb ik het gevoel dat iedereen tegenover me staat i.p.v. aan mijn kant. Ik zit vast.
Jij bent ook een d&a VIP hoor
Want?quote:
Verder best wel suïcidaal en heb ik het gevoel dat iedereen tegenover me staat i.p.v. aan mijn kant.
Wat ga je opsteken van die psycho-educatie?
Voor mij ook de eerste keer dat ik deze topic voorbij zie komen, goede gelegenheid hier eens mijn leven op te delen/bespreken;
(Even een puntje over mezelf; ik ben graag de vriend van iedereen wat ook een grote invloed heeft gehad op mijn keuzes)
Tot het moment dat ik 2,5 jaar geleden(17) ging studeren en ineens al mijn naaste vrienden en familie niet meer zo vaak zag. De opleiding die ik ging studeren(Informatica) was een grote uitdaging aangezien ik op het ICT gebied nog erg weinig ervaring had. Het feit dat ik vanaf het begin van deze studie om ging met (2)sociaal ogende mensen leek positief. Echter pas een half tot één jaar later kwam ik erachter dat dit niet zo was. Eén van deze mensen was namelijk een prof op ICT gebied en wederom in mijn ogen arrogant.
Ik had juist de angst dat mensen erachter kwamen dat ik niet veel van het vakgebied af wist en durfde hierdoor weinig tot niets te vragen. Afgelopen jaren zijn erg lastige jaren geweest door onzekerheid. Ik nam minder initiatief door mijn angst. Doordat ik vaak dingen niet begreep wilde ik deze vragen. Vragen stellen werd nog moeilijker gemaakt door de vaak wat negatieve reacties hierop. Veel informatie ontglipte me en ik werd nog banger om vragen te stellen.
Nog meer angst had ik om stage te gaan lopen in het 3e jaar. Ik wist voor mijn gevoel zo weinig en ik zou toch nooit op stage mogen gaan hiermee! Iedereen was tegen mijn keuze om het 2e jaar over te doen, gezien de studiepunten die ik had. Ik had het gevoel dat ik deze punten niet had verdiend op eigen kracht en door veel ‘meeliftgedrag'(ik wist ook wel dat dit waar was). Verder speelde de gedachte in mijn hoofd dat ik toch echt zelf achter mijn keuze moet staan. Uiteindelijk ben ik tóch overhaald om stage te gaan lopen waar ik nog steeds ontzettend tegenop zag. Werkervaring had ik wel, maar ik had nooit op dit werkgebied bij een bedrijf gewerkt.
Mijn stageperiode is nog niet lang geleden geëindigd en ik ben erg tevreden over wat ik er van heb geleerd. In de periode heb ik veel negativiteit ervaren doordat mijn focus op niets anders gericht was. Mijn reistijd betrof minstens 4,5 uur per dag (zonder vertragingen) en ik had elke dag het gevoel dat ik mij moest bewijzen. Opdrachten vanuit het stagebedrijf waren voor mij obstakels in plaats van uitdagingen. Hoewel iedere collega met grote positiviteit en veel respect met elkaar en ook mij omging waren mijn gedachten nog altijd op het negatieve gericht.
Zoals ik al vertelde ben ik toch erg tevreden over wat ik van de mensen in het bedrijf heb geleerd. Ik ben gaan inzien dat mijn focus niet op het goede lag en ik deze moest gaan verleggen naar het positieve. En dat ik opdrachten moest gaan zien als uitdagingen. In de stageperiode is het zelfs zo erg geweest dat ik met de simpelste vragen of gesprekken al de grootste moeite had. Op sommige dagen moest ik gewoon mentaal overleven. Door mijn reistijd en hele lange dagen achter de computer praatte ik nauwelijks met mensen en ik had nooit gedacht dat het uitspreken van woorden al een groot probleem kon zijn.
Onzeker zijn is erger dan een slechte dag hebben. Ik geloof dat mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt er uiteindelijk op sociaal gebied beter uit komen dan degene die dit nooit hebben ervaren.
Nog een gedachte achteraf van mij:
Ook de maatschappij heeft hierbij een grote rol gespeeld. Iets dat bij veel psychologische filmpjes waar ik vaak naar kijk als negatief wordt gezien, als iets dat gedachten vaak negatief beïnvloed doordat de maatschappij met een bepaalde algemene manier van denken komt. Wanneer je je gaat gedragen buitenom deze algemene manier van leven wordt hier vaak negatief over geoordeeld. Ik denk dat ik aangezien ik bang ben voor deze kritiek veel geforceerd binnen deze grenzen heb proberen te leven.
Enkele tips van mij:
– Gedachtes ontstaan door hetgeen waar je aan denkt. Focus op positieve dingen. Niet op de toekomst, niet op hetgeen waar je bang voor bent.
– Zoek een mooie, rustige plek op in de natuur. Geniet er van de dingen die daar zijn. Het liefst zo lang mogelijk.
– Denk niet aan het ‘wat als’. Een mogelijkheid niet aannemen is vaak erger dan het ‘wat als’. Mogelijkheden aannemen vergroot je ervaring en je zelfvertrouwen!
– Ga op een sport die je leuk vindt! Het gevoel nadat je gesport hebt is vaak positief, je bent gezond bezig en bij veel sporten kun je je communcatie-skills verhogen. Het vergroot je zelfvertrouwen.
(Even een puntje over mezelf; ik ben graag de vriend van iedereen wat ook een grote invloed heeft gehad op mijn keuzes)
Tot het moment dat ik 2,5 jaar geleden(17) ging studeren en ineens al mijn naaste vrienden en familie niet meer zo vaak zag. De opleiding die ik ging studeren(Informatica) was een grote uitdaging aangezien ik op het ICT gebied nog erg weinig ervaring had. Het feit dat ik vanaf het begin van deze studie om ging met (2)sociaal ogende mensen leek positief. Echter pas een half tot één jaar later kwam ik erachter dat dit niet zo was. Eén van deze mensen was namelijk een prof op ICT gebied en wederom in mijn ogen arrogant.
Ik had juist de angst dat mensen erachter kwamen dat ik niet veel van het vakgebied af wist en durfde hierdoor weinig tot niets te vragen. Afgelopen jaren zijn erg lastige jaren geweest door onzekerheid. Ik nam minder initiatief door mijn angst. Doordat ik vaak dingen niet begreep wilde ik deze vragen. Vragen stellen werd nog moeilijker gemaakt door de vaak wat negatieve reacties hierop. Veel informatie ontglipte me en ik werd nog banger om vragen te stellen.
Nog meer angst had ik om stage te gaan lopen in het 3e jaar. Ik wist voor mijn gevoel zo weinig en ik zou toch nooit op stage mogen gaan hiermee! Iedereen was tegen mijn keuze om het 2e jaar over te doen, gezien de studiepunten die ik had. Ik had het gevoel dat ik deze punten niet had verdiend op eigen kracht en door veel ‘meeliftgedrag'(ik wist ook wel dat dit waar was). Verder speelde de gedachte in mijn hoofd dat ik toch echt zelf achter mijn keuze moet staan. Uiteindelijk ben ik tóch overhaald om stage te gaan lopen waar ik nog steeds ontzettend tegenop zag. Werkervaring had ik wel, maar ik had nooit op dit werkgebied bij een bedrijf gewerkt.
Mijn stageperiode is nog niet lang geleden geëindigd en ik ben erg tevreden over wat ik er van heb geleerd. In de periode heb ik veel negativiteit ervaren doordat mijn focus op niets anders gericht was. Mijn reistijd betrof minstens 4,5 uur per dag (zonder vertragingen) en ik had elke dag het gevoel dat ik mij moest bewijzen. Opdrachten vanuit het stagebedrijf waren voor mij obstakels in plaats van uitdagingen. Hoewel iedere collega met grote positiviteit en veel respect met elkaar en ook mij omging waren mijn gedachten nog altijd op het negatieve gericht.
Zoals ik al vertelde ben ik toch erg tevreden over wat ik van de mensen in het bedrijf heb geleerd. Ik ben gaan inzien dat mijn focus niet op het goede lag en ik deze moest gaan verleggen naar het positieve. En dat ik opdrachten moest gaan zien als uitdagingen. In de stageperiode is het zelfs zo erg geweest dat ik met de simpelste vragen of gesprekken al de grootste moeite had. Op sommige dagen moest ik gewoon mentaal overleven. Door mijn reistijd en hele lange dagen achter de computer praatte ik nauwelijks met mensen en ik had nooit gedacht dat het uitspreken van woorden al een groot probleem kon zijn.
Onzeker zijn is erger dan een slechte dag hebben. Ik geloof dat mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt er uiteindelijk op sociaal gebied beter uit komen dan degene die dit nooit hebben ervaren.
Nog een gedachte achteraf van mij:
Ook de maatschappij heeft hierbij een grote rol gespeeld. Iets dat bij veel psychologische filmpjes waar ik vaak naar kijk als negatief wordt gezien, als iets dat gedachten vaak negatief beïnvloed doordat de maatschappij met een bepaalde algemene manier van denken komt. Wanneer je je gaat gedragen buitenom deze algemene manier van leven wordt hier vaak negatief over geoordeeld. Ik denk dat ik aangezien ik bang ben voor deze kritiek veel geforceerd binnen deze grenzen heb proberen te leven.
Enkele tips van mij:
– Gedachtes ontstaan door hetgeen waar je aan denkt. Focus op positieve dingen. Niet op de toekomst, niet op hetgeen waar je bang voor bent.
– Zoek een mooie, rustige plek op in de natuur. Geniet er van de dingen die daar zijn. Het liefst zo lang mogelijk.
– Denk niet aan het ‘wat als’. Een mogelijkheid niet aannemen is vaak erger dan het ‘wat als’. Mogelijkheden aannemen vergroot je ervaring en je zelfvertrouwen!
– Ga op een sport die je leuk vindt! Het gevoel nadat je gesport hebt is vaak positief, je bent gezond bezig en bij veel sporten kun je je communcatie-skills verhogen. Het vergroot je zelfvertrouwen.
Na een nacht weer amper geslapen te hebben de knoop toch maar doorgehakt en de huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar een psycholoog.
Wordt over een paar uur teruggebeld om te kijken wat ik kan doen. Mijn doemgedachtes en jaloezie zijn momenteel zo erg dat ik er amper nog door functioneer. Het voelt wel heel moeilijk om dit te doen, ergens voelt het een beetje als verliezen. Ik moet dit echter wel doen, anders gaan m'n gezondheid, studie en meer dan waarschijnlijk relatie er helemaal kapot aan.
Wordt over een paar uur teruggebeld om te kijken wat ik kan doen. Mijn doemgedachtes en jaloezie zijn momenteel zo erg dat ik er amper nog door functioneer. Het voelt wel heel moeilijk om dit te doen, ergens voelt het een beetje als verliezen. Ik moet dit echter wel doen, anders gaan m'n gezondheid, studie en meer dan waarschijnlijk relatie er helemaal kapot aan.
Ignorance is bliss
Goedemorgen,
Dit is mijn eerste post hier. Denk zelf dat ik ook een angststoornis heb. Hoezo denk ik dat, omdat ik constant nerveus ben om niets, en ik durf mijn bek niet open te trekken en ga constant confrontaties uit de weg, hoe klein of groot ook, ik probeer ze altijd te vermijden. Ook ben ik hierdoor heel erg onzeker en ben ik totaal niet assertief, met niets.
Ik heb dit eigenlijk al sinds dat ik mij kan herinneren (dat ik mijn mond niet kan open doen) echter is dit in mijn vorige relatie (ben dik 3 jaar samen geweest waarvan de meeste tijd samen gewoond) verergerd tot het punt waar ik dus eigenlijk gewoon constant nerveus ben.
Nu heb ik sinds enkele maanden een nieuwe vriendin en zij is echt een schatje, ze luistert naar me en begrijpt me. Afgelopen maandag voor het eerst iets gebeurd dat mij een beetje dwars zat (was niets speciaals) maar zelfs daarover durfde ik mijn mond niet open te doen. Ik was een beetje jaloers ergens op, omdat ze constant op de app zat met iemand. Geen probleem en ik moet daar ook niet jaloers over zijn, maar goed, ik was het wel. Om het verhaal even kort te houden, zij vroeg mij die avond toen we net in bed lagen of er wat was, en ik durfde uiteraard niets te zeggen en zei dus dat er niets was. Daarna is zij (omdat ze wel degelijk wist dat er iets speelde) in de woonkamer TV gaan kijken. Ik wist dat ik naar haar toe moest gaan om het haar te vertellen, echter heb ik ongeveer een uurtje verstijfd in bed gelegen van angst om haar onder ogen te komen en mijn mond open te doen.
Uiteindelijk is het me toch gelukt om op te staan, naar haar toe te gaan en het te vertellen, inclusief het feit waarom ik dus niet eerder naar haar toe kwam (omdat ik om onbekende reden gewoon verstijfd van angst ben). Zij heeft hier positief op gereageerd en ik ben blij dat het mij is gelukt om mijn mond open te doen hierover.
Echter kan dit zo niet langer. Ik heb dit al heel lang en zoals gezegd is dit probleem sterk verergerd door mijn vorige relatie (ik hoefde maar scheef te kijken of er was alweer ruzie). Ik heb dus 3 jaar lang met mijn ex geprobeerd om altijd maar de confrontatie te vermijden en hierdoor ben ik nog banger geworden. Nee, ik ben nog niet bij iemand hiervoor geweest en heb er ook nog nooit over gesproken of zelfs durven spreken. Nu, omdat ik mijn relatie niet op het spel wil zetten en omdat ik uiteraard zelf ook niet meer zo door wil, wil ik dus hulp zoeken.
Mijn eerste gedachte is om te gaan praten met een psycholoog. Of zijn er dingen waar ik zelf aan kan werken eventueel?
Als laatste dus even in het kort over wat er "mis" met mij is, ik ben heel vaak, bijna constant, nerveus, angstig, ben heel onzeker, ben een doemdenker, denk heel vaak negatief over vanalles en nog wat. Kan hierdoor vaak niet goed functioneren en ben bang dat mijn relatie er zo ook kapot aan gaat. Heb ook weinig zin om dingen te ondernemen. Ik vind ook eigenlijk niets leuk. En hier wil ik dus verandering in brengen.
Dit is mijn eerste post hier. Denk zelf dat ik ook een angststoornis heb. Hoezo denk ik dat, omdat ik constant nerveus ben om niets, en ik durf mijn bek niet open te trekken en ga constant confrontaties uit de weg, hoe klein of groot ook, ik probeer ze altijd te vermijden. Ook ben ik hierdoor heel erg onzeker en ben ik totaal niet assertief, met niets.
Ik heb dit eigenlijk al sinds dat ik mij kan herinneren (dat ik mijn mond niet kan open doen) echter is dit in mijn vorige relatie (ben dik 3 jaar samen geweest waarvan de meeste tijd samen gewoond) verergerd tot het punt waar ik dus eigenlijk gewoon constant nerveus ben.
Nu heb ik sinds enkele maanden een nieuwe vriendin en zij is echt een schatje, ze luistert naar me en begrijpt me. Afgelopen maandag voor het eerst iets gebeurd dat mij een beetje dwars zat (was niets speciaals) maar zelfs daarover durfde ik mijn mond niet open te doen. Ik was een beetje jaloers ergens op, omdat ze constant op de app zat met iemand. Geen probleem en ik moet daar ook niet jaloers over zijn, maar goed, ik was het wel. Om het verhaal even kort te houden, zij vroeg mij die avond toen we net in bed lagen of er wat was, en ik durfde uiteraard niets te zeggen en zei dus dat er niets was. Daarna is zij (omdat ze wel degelijk wist dat er iets speelde) in de woonkamer TV gaan kijken. Ik wist dat ik naar haar toe moest gaan om het haar te vertellen, echter heb ik ongeveer een uurtje verstijfd in bed gelegen van angst om haar onder ogen te komen en mijn mond open te doen.
Uiteindelijk is het me toch gelukt om op te staan, naar haar toe te gaan en het te vertellen, inclusief het feit waarom ik dus niet eerder naar haar toe kwam (omdat ik om onbekende reden gewoon verstijfd van angst ben). Zij heeft hier positief op gereageerd en ik ben blij dat het mij is gelukt om mijn mond open te doen hierover.
Echter kan dit zo niet langer. Ik heb dit al heel lang en zoals gezegd is dit probleem sterk verergerd door mijn vorige relatie (ik hoefde maar scheef te kijken of er was alweer ruzie). Ik heb dus 3 jaar lang met mijn ex geprobeerd om altijd maar de confrontatie te vermijden en hierdoor ben ik nog banger geworden. Nee, ik ben nog niet bij iemand hiervoor geweest en heb er ook nog nooit over gesproken of zelfs durven spreken. Nu, omdat ik mijn relatie niet op het spel wil zetten en omdat ik uiteraard zelf ook niet meer zo door wil, wil ik dus hulp zoeken.
Mijn eerste gedachte is om te gaan praten met een psycholoog. Of zijn er dingen waar ik zelf aan kan werken eventueel?
Als laatste dus even in het kort over wat er "mis" met mij is, ik ben heel vaak, bijna constant, nerveus, angstig, ben heel onzeker, ben een doemdenker, denk heel vaak negatief over vanalles en nog wat. Kan hierdoor vaak niet goed functioneren en ben bang dat mijn relatie er zo ook kapot aan gaat. Heb ook weinig zin om dingen te ondernemen. Ik vind ook eigenlijk niets leuk. En hier wil ik dus verandering in brengen.
Ik snap je probleem. Gezien de langdurige aard van je klachten, zou ik als ik jou was wel hulp zoeken. Er zijn echt mensen die je kunnen helpen, alleen is die stap enorm lastig.quote:
Goedemorgen,
Dit is mijn eerste post hier. Denk zelf dat ik ook een angststoornis heb. Hoezo denk ik dat, omdat ik constant nerveus ben om niets, en ik durf mijn bek niet open te trekken en ga constant confrontaties uit de weg, hoe klein of groot ook, ik probeer ze altijd te vermijden. Ook ben ik hierdoor heel erg onzeker en ben ik totaal niet assertief, met niets.
Ik heb dit eigenlijk al sinds dat ik mij kan herinneren (dat ik mijn mond niet kan open doen) echter is dit in mijn vorige relatie (ben dik 3 jaar samen geweest waarvan de meeste tijd samen gewoond) verergerd tot het punt waar ik dus eigenlijk gewoon constant nerveus ben.
Nu heb ik sinds enkele maanden een nieuwe vriendin en zij is echt een schatje, ze luistert naar me en begrijpt me. Afgelopen maandag voor het eerst iets gebeurd dat mij een beetje dwars zat (was niets speciaals) maar zelfs daarover durfde ik mijn mond niet open te doen. Ik was een beetje jaloers ergens op, omdat ze constant op de app zat met iemand. Geen probleem en ik moet daar ook niet jaloers over zijn, maar goed, ik was het wel. Om het verhaal even kort te houden, zij vroeg mij die avond toen we net in bed lagen of er wat was, en ik durfde uiteraard niets te zeggen en zei dus dat er niets was. Daarna is zij (omdat ze wel degelijk wist dat er iets speelde) in de woonkamer TV gaan kijken. Ik wist dat ik naar haar toe moest gaan om het haar te vertellen, echter heb ik ongeveer een uurtje verstijfd in bed gelegen van angst om haar onder ogen te komen en mijn mond open te doen.
Uiteindelijk is het me toch gelukt om op te staan, naar haar toe te gaan en het te vertellen, inclusief het feit waarom ik dus niet eerder naar haar toe kwam (omdat ik om onbekende reden gewoon verstijfd van angst ben). Zij heeft hier positief op gereageerd en ik ben blij dat het mij is gelukt om mijn mond open te doen hierover.
Echter kan dit zo niet langer. Ik heb dit al heel lang en zoals gezegd is dit probleem sterk verergerd door mijn vorige relatie (ik hoefde maar scheef te kijken of er was alweer ruzie). Ik heb dus 3 jaar lang met mijn ex geprobeerd om altijd maar de confrontatie te vermijden en hierdoor ben ik nog banger geworden. Nee, ik ben nog niet bij iemand hiervoor geweest en heb er ook nog nooit over gesproken of zelfs durven spreken. Nu, omdat ik mijn relatie niet op het spel wil zetten en omdat ik uiteraard zelf ook niet meer zo door wil, wil ik dus hulp zoeken.
Mijn eerste gedachte is om te gaan praten met een psycholoog. Of zijn er dingen waar ik zelf aan kan werken eventueel?
Als laatste dus even in het kort over wat er "mis" met mij is, ik ben heel vaak, bijna constant, nerveus, angstig, ben heel onzeker, ben een doemdenker, denk heel vaak negatief over vanalles en nog wat. Kan hierdoor vaak niet goed functioneren en ben bang dat mijn relatie er zo ook kapot aan gaat. Heb ook weinig zin om dingen te ondernemen. Ik vind ook eigenlijk niets leuk. En hier wil ik dus verandering in brengen.
Wat je zelf kunt doen, is het zoeken naar bewijs voor je onzekerheid. Welk concreet bewijs heb je voor dat ze 'vreemdgaat'? Waar gaat het contact met een jongen over? Is ze open tegen je? Behandelt ze je goed?
Sowieso top dat je het verteld hebt! Hele moeilijke, maar super goede stap. Realiseer je dat net zoals anderen hun twijfels mogen uiten, jij dit ook gewoon mag.
Werk aan je onzekerheid, praat over je gevoelens alleen geef haar ook wat vertrouwen als er geen concrete aanwijzingen zijn.
Ignorance is bliss
Ik snap waarom dit een beetje voelt als verliezen, maar zo te lezen als je het niet doet, ga je nog veel meer kwijtraken.quote:
Na een nacht weer amper geslapen te hebben de knoop toch maar doorgehakt en de huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar een psycholoog.
Wordt over een paar uur teruggebeld om te kijken wat ik kan doen. Mijn doemgedachtes en jaloezie zijn momenteel zo erg dat ik er amper nog door functioneer. Het voelt wel heel moeilijk om dit te doen, ergens voelt het een beetje als verliezen. Ik moet dit echter wel doen, anders gaan m'n gezondheid, studie en meer dan waarschijnlijk relatie er helemaal kapot aan.
Goeie zet wel, en verstandig
Edit: En ik sluit me aan bij wat Duracel in de post hierboven heeft getikt
Ja, wat dat betreft is het een hele simpele afweging. Tot nu toe heb ik na mijn burnout altijd mijn angsten overwonnen als het gaat om studeren, werken en een sociaal leven oppakken. Bij een relatie lijk ik nu toch echt mijn Waterloo te vinden, simpelweg omdat ik het zo fijn vind, en des te meer ik iets waardeer, des te sterker de angst om het te verliezen.quote:
[..]
Ik snap waarom dit een beetje voelt als verliezen, maar zo te lezen als je het niet doet, ga je nog veel meer kwijtraken.
Goeie zet wel, en verstandig
Edit: En ik sluit me aan bij wat Duracel in de post hierboven heeft getikt
Ik hoop dat ik samen met een psycholoog/psychiater mezelf eens goed uit kan pluizen en hopelijk doormiddel van therapie mijn angst weer beheersbaar maken. Medicatie is ook een optie, maar daar wil ik pas echt in het aller, allerlaatste geval aan.
Ignorance is bliss
Dat laatste snap ik. Das ook een belangrijke reden geweest voor mij om met de abilify te stoppen (of poging doen tot in elk geval).quote:
[..]
Ja, wat dat betreft is het een hele simpele afweging. Tot nu toe heb ik na mijn burnout altijd mijn angsten overwonnen als het gaat om studeren, werken en een sociaal leven oppakken. Bij een relatie lijk ik nu toch echt mijn Waterloo te vinden, simpelweg omdat ik het zo fijn vind, en des te meer ik iets waardeer, des te sterker de angst om het te verliezen.
Ik hoop dat ik samen met een psycholoog/psychiater mezelf eens goed uit kan pluizen en hopelijk doormiddel van therapie mijn angst weer beheersbaar maken. Medicatie is ook een optie, maar daar wil ik pas echt in het aller, allerlaatste geval aan.
En idd, zoek uit waar die kloteangst vandaan komt. Het alleen al -weten- wat die angst precies is is al beter dan een angst die "willekeurig" om de hoek komt kijken wanneer jij het niet verwacht en wanneer jij niet eens weet -waarom- je weer angstig wordt
En doe het niet voor je relatie of je studie..doe het voor jezelf!
Nee, dat was een voorbeeld, mijn vriendin gaat niet vreemd en dat weet ik ook. Ik noemde dat voorbeeld om aan te tonen hoe erg het kan zijn voor mij om iets simpels te vertellen, hoe lastig het wel niet is. Met mijn vriendin heb ik verder totaal geen problemenquote:Wat je zelf kunt doen, is het zoeken naar bewijs voor je onzekerheid. Welk concreet bewijs heb je voor dat ze 'vreemdgaat'? Waar gaat het contact met een jongen over? Is ze open tegen je? Behandelt ze je goed?
Het probleem ligt zich bij mij.
