Verkiezingen Turkije 2015

quote:

Op maandag 23 februari 2015 12:39 schreef zarGon het volgende:

[..]

Ouder dan 18 en in het bezit van een Turks paspoort, ik kan dus inderdaad stemmen.

Maar ik zal niet stemmen. Er is geen enkele partij waar ik het mee eens ben. Wat ik wil is een AKP-light; een mix met de positieve punten van de AKP en de CHP. Hoe je het wendt of keert, de AKP durft keuzes te maken en ze ook daadwerkelijk te implementeren, wat dat betreft is het een daadkrachtige partij. Echter draven ze op sommige punten door, in zulke gevallen zou de CHP een mooie tegenwicht kunnen bieden om de goeie balans te vinden.

Er is tegenwoordig ook sprake van polorisatie, wat vooral door de AKP/Erdoğan komt. Ik wil een partij die samenbrengt, niet eentje die verdeel en heers toepast.

quote:

http://www.joop.nl/opinie(...)kse_regeringspartij/
Het rommelt in de Turkse regeringspartij

Een dissident kunnen we hem niet noemen, maar Erdogan's premier Davutoglu begint steeds minder loyaal aan zijn baas te worden

Drie maanden voor de parlementsverkiezingen in Turkije lijkt de eensgezindheid binnen de regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) stevig onder druk te staan.

Toen Erdogan vorig jaar president werd, volgde buitenlandminister Davutoglu hem op als premier. Gezien Davutoglu's trouw aan Erdogan, zoals bij de campagne tegen de Gülenbeweging, was dat een voor de hand liggende keuze.

De laatste tijd begint Davutoglu's loyaliteit richting Erdogan scheuren te vertonen. Hij kan dan een kleinere gestalte hebben dan de lange Erdogan, maar het wordt steeds duidelijker hij qua ego niet veel voor hem onderdoet.

Davutoglu doet nog vaak wat van hem verwacht wordt. Zo steunt hij de door Erdogan bepleitte nieuwe (en zeer controversiële) veiligheidswet, die onder andere het gebruik van vuurwapens door de politie bij demonstraties mogelijk maakt. Maar in andere opzichten manifesteert Davutoglu zich steeds vaker als dwarsligger.

Presidentieel systeem
Zoals bekend wil Erdogan zijn autocratisch getinte leiderschap bekronen met een presidentieel systeem. Davutoglu speelt een belangrijke rol in dat streven. Hij moet bij de komende verkiezingen voor minstens 330 AKP-zetels in het parlement zorgen. Nog meer als het even kan, want vanaf 367 zetels is er geen referendum nodig om de nieuwe grondwet erdoor te kunnen jassen die het presidentieel systeem mogelijk maakt.

Als Davutoglu zich van zijn taak kwijt is zijn kans verkeken op een serieus premierschap. Dat verklaart waarom hij erg lauw doet over Erdogans plan om veel democratische rompslomp van zich af te schudden. Davutoglu liet zich pas over het presidentieel systeem uit nadat Erdogan 'Ahmed bey' daartoe had opgeroepen. En zelfs toen bleef hij erg vaag, wat niet lekker zal zijn gevallen in dat immense paleis te Ankara.

Corruptie
Er steekt meer. Toen het parlement besliste over vier (oud-)ministers die eind 2013 tegen de lamp liepen in verband met corruptie, liet Davutoglu doorschemeren geen tegenstander te zijn van hun vervolging.

Er waren er meer binnen de AKP die het op een proces aan wilden laten komen, waaronder verschillende parlementariërs en ook AKP-leden van de onderzoekscommissie inzake corruptie. Erdogan zag zich genoodzaakt om deze commissieleden op andere gedachten brengen, om te voorkomen dat die vier voor de Hoge Raad werden gesleept.

Transparantiewet
Davutoglu steunde verder een voorstel tot een 'transparantiewet', waardoor politici verplicht zouden worden om eens in de twee jaar opgave te doen van hun bezittingen. Erdogan zei - erg veelzeggend - dat met deze wet 'niemand gevonden kan worden om het werk te doen'. Hij greep wederom in en het wetsvoorstel ging op de plank, in ieder geval tot na de verkiezingen.

Erdogan zette Davutoglu verder op zijn plaats door naar een clausule in de grondwet te grijpen die de president onder noodomstandigheden het recht geeft om de ministerraad voor te zitten. Van noodomstandigheden was geen sprake, maar Erdogan deed het toch. Davutoglu's gezicht sprak nadien boekdelen.

Duveltje uit een doosje
En zo werd het 6 februari 2015, de dag waarop Hakan Fidan, de baas van de Turkse inlichtingendienst MIT, zijn ontslag aankondigde en zich kandidaat stelde voor de verkiezingen. Het kwam als een duveltje uit een doosje; er ging een schok door het land.

Fidan werd in 2010 hoofd van MIT, na eerder assistent van Erdogan te zijn geweest. Daarvoor had hij de leiding in handen van de Turkse organisatie voor ontwikkeling en samenwerking (TIKA).

TIKA richtte zich aanvankelijk vooral op voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië, waar ook de Gülenbeweging erg actief was. Seculiere kranten noemden Fidan een Gülenvolgeling en daar zat veel in. Ik kan me goed herinneren dat hij na zijn benoeming bij MIT geprezen werd op de Amerikaanse website van Fethullah Gülen voor zijn werk bij TIKA.

Maar goed, Erdogan en Gülen konden toen nog door een deur. Nadat de verhoudingen verzuurd waren geraakt koos Fidan voor Erdogan. Pijnlijk voor Gülen, die binnen veel staatsinstanties mannetjes heeft zitten, maar niet bij MIT.

PKK
Dat Gülen een doelwit maakte van de 'overloper' Fidan werd duidelijk op 6 februari 2012. Die dag gaf de tot de Gülenbeweging behorende aanklager Sadrettin Sarikaya opdracht tot Fidan's aanhouding. Hij werd ervan beschuldigd onderhandeld te hebben met de Koerdische PKK, waarmee de Gülenbeweging in Zuidoost-Turkije in een concurrentieslag was verwikkeld.

Opvallend genoeg kondigde Fidan op de dag af drie jaar later zijn ontslag bij MIT aan. Het zal niet verbazen dat de pagina op Gülen's Amerikaanse website waarop Fidan geprezen werd ondertussen van internet is verdwenen. Zo past de Gülenbeweging de geschiedenis aan. Dat was niet de eerste keer, en evenmin de laatste.

Israël
Gülen's volgelingen namen Fidan ook onder vuur over zijn rol bij het Internationaal Atoomenergieagentschap (IAEA), omdat hij zich daar pro-Iran en anti-Israël opstelde. Die beschuldiging sloot aan bij zowel de goede banden van de Gülenbeweging met de staat Israël, als de forse kritiek die Fidan's baas Erdogan op dat land heeft.

Des te saillanter is het dat Fidan na zijn benoeming tot hoofd van MIT minstens twee ontmoetingen had met de chef van de Israëlische Mossad, waarvan een tijdens het Geziparkprotest in Istanbul.

Een enigmatisch heerschap die Fidan, al staat vast dat hij Erdogan's steun en toeverlaat werd, ook in de campagne tegen Gülen. Zo kreeg hij de reputatie de op een na machtigste man in Turkije te zijn.

Reacties
Davutoglu reageerde niet afwijzend op Fidan's vertrek bij MIT. Hij zei dat Fidan zich op verschillende manieren dienstbaar kan maken voor Turkije. Volgens sommige waarnemers ging het verder en werd Fidan door Davutoglu uitgenodigd om de politiek te betreden.

Erdogan reageerde erg afwijzend. Hij zei het een groot verlies te vinden om zijn vertrouweling en 'geheimenbewaarder' te moeten missen. Maar verder was het volgens Erdogan aan Davutoglu, omdat hij niet bij machte was in te grijpen. Opmerkelijk, want Erdogan laat er doorgaans geen twijfel over bestaan de absolute leider te zijn, ook sinds hij president is. Dat benadrukte hij recentelijk nog met de hierboven beschreven interventies in het parlement.

Dat Erdogan nu opeens zegt niet alle macht te hebben kan geïnterpreteerd worden als een manoeuvre om verantwoordelijkheid van zich af te kunnen schuiven. Voor wanneer de berg nationale en internationale problemen waar Turkije zich mee geconfronteerd weet oncontroleerbaar wordt.

Öcalan
Ook bij het Koerdische vredesproces kon Erdogan op Fidan bouwen. PKK-leider Öcalan zou het meeste vertrouwen hebben in Fidan tijdens onderhandelingen. Als Fidan niet meer direct bij het vredesproces betrokken is kan dat dan ook gevolgen hebben voor de voortgang daarvan.

Er wordt gefluisterd dat Fidan en Erdogan ten aanzien van Syrië meningsverschillen hebben. Zo stond Fidan naar verluidt samen met Davutoglu achter het door de VS gesteunde plan om Koerdische strijders uit Irak in het Syrische Kobani tegen IS te laten vechten. Dit in tegenstelling tot Erdogan, die tegen de komst was van de 'peshmarga' naar Kobani en daarbij steun vond bij de strijdkrachten, met wie hij het beter kan vinden sinds hij tegen Gülen ten strijde trekt.

Ministerspost
Iedereen is het er over eens dat Fidan zich niet verkiesbaar stelt om stilletjes in het parlement te zitten. Een ministerspost ligt voor de hand. Buitenlandse Zaken, of misschien zelfs wel het premierschap. Over wat er precies speelt lopen de meningen echter sterk uiteen.

Er wordt gezegd dat Fidan zich van Erdogan's plannen in Syrië wil distantiëren, omdat hij daar een risico in herkent. Anderen houden het op een stukje theater, waarbij Erdogan er juist op uit is om Fidan premier te laten worden, nu Davutoglu dwarsligt. Erdogans geklaag over Fidan's vertrek is dan niet meer dan een onderneming om voorafgaand aan de verkiezingen geruchten te ontzenuwen over een conflict in de partijtop.

AKP-gezinde columnisten spreken een conflict tussen Erdogan en Davutoglu tegen, maar toen de eerste tekenen van de ruzie tussen Erdogan en Gülen zichtbaar werden schoten ze ook in de ontkenningsmodus, dus dat zegt weinig.

Fidan's opvolging bij MIT is ook al in nevelen gehuld. Een van de namen die valt is van Serdar Kilic, de huidige Turkse ambassadeur in de VS. Erdogan sprak kort nadat Fidan zijn ontslag bij MIT had aangekondigd met Kilic, toen hij na een voortijdig afgebroken bezoek aan Mexico een onverwachte tussenstop in de VS maakte.

Antwoorden zullen in ieder geval niet voor de verkiezingen komen. Pas daarna zal meer duidelijk worden over de politieke toekomst van Turkije. Alles wijst er echter op dat het in de tussenliggende maanden spannend zal blijven.

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 10:48 schreef Kaas- het volgende:

[..]

Soort GTST, leest lekker weg.

quote:

http://www.joop.nl/opinie(...)dentiele_strapatsen/
Erdogans presidentiële strapatsen

De sentimenten van Erdogan en de AKP over het Ottomaanse Rijk gaan steeds verder

Verschillende keren schreef ik het al: president Erdogan wil een presidentieel systeem in Turkije. Hij is niet de eerste. Tugrut Özal en Süleyman Demirel suggereerden deze bestuursvorm ook al tijdens hun presidentschappen, al maakten zij er geen groot punt van. Het werd eerder dan ook geen inzet van Turkse parlementsverkiezingen, zoals dat op 7 juni wel het geval zal zijn.

Erdogan noemt het presidentiële systeem een kenmerk van ontwikkelde landen. Dan moet Europa een grotendeels onderontwikkeld gebied voor hem zijn, want met uitzondering van Frankrijk, Portugal en Roemenië, waar men een semi-presidentieel systeem kent, gaan alle Europese landen uit van een parlementair systeem.

Nog gekker werd het toen Erdogan volhield dat Groot-Brittannië een semi-presidentieel systeem kent, met volgens hem een dominante koningin Elizabeth als president.

Authentiek Turks
Evenals nogal wat ontwikkelingslanden kennen ook de Verenigde Staten een volledig presidentieel systeem. De controle over de Amerikaanse president door een structuur met twee ‘huizen’ en de verregaande bevoegdheden van afzonderlijke staten gaan Erdogan echter te ver. Dergelijke democratische tierelantijnen ziet hij als overbodige ballast. De stemmers hebben voor hem gekozen en daarmee basta.

Controle door het parlement vindt Erdogan ver genoeg gaan. Het doet er niet eens toe hoeveel rekenschap hij daar af wil leggen, want het parlement wordt gedomineerd door zijn Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP), waar hij ondanks wat tegengas links en rechts nog altijd het onbetwiste opperhoofd is.

In plaats van het Amerikaanse model wil Erdogan een ‘authentiek Turks presidentieel systeem’. Bijzonder, want de Turkse Republiek heeft nooit een presidentieel systeem gekend. Heeft hij het dan over het Ottomaanse Rijk? Daar ontstond met de eerste grondwet van 1876 echter ook al een parlementair systeem.

Twee jaar later maakte sultan Abdülhamid II korte metten met ‘de eerste constitutionele periode’ en keerde terug naar het absolute leiderschap. Niet uitgesloten dat Erdogan hier zijn inspiratie tot het presidentieel systeem van zijn dromen vond; hij wordt vaker met Abdülhamid II vergeleken.

De sentimenten van Erdogan en de AKP over het Ottomaanse Rijk gaan steeds verder. Bezoekende staatshoofden worden tegenwoordig in Erdogans megapaleis verwelkomd door een in Ottomaanse klederdracht gestoken erehaag. En een AKP-kandidaat voor het parlement zei zich op een verkiezingsposter eveneens in Ottomaanse kledij te zullen hullen. Hilarisch, op de sociale media werden er veel grappen over gemaakt.

Opiniepeiling
Erdogan kan het dan graag willen, maar de Turken zijn verre van unaniem over een presidentieel systeem. Uit een opiniepeiling blijkt dat 42,2 procent het niet ziet zitten. 34,3 procent is voor, terwijl de rest het niet weet.

Onder AKP-stemmers ligt de verhouding uiteraard meer in het voordeel van Erdogan, maar partijcoryfeeën zijn verdeeld. Oud-president Abdullah Gül sprak zich er zelfs regelrecht tegen uit. Toen Gül in 2007 president werd waren seculiere nationalisten zwaar tegen hem gekant. Nu zal menigeen onder hen met een zekere weemoed aan zijn presidentschap terugdenken.

Gül hield zich aan de neutraliteit die traditioneel aan een Turkse president is verbonden. Erdogan heeft daar lak aan en voert schaamteloos campagne voor de AKP. Door zijn assertieve opstelling, waarbij hij er niet voor schroomt om wetsvoorstellen te torpederen, is er in veel opzichten nu al een presidentieel systeem in Turkije. 78,6 procent van de Turken vindt dan ook dat Erdogan de regering leidt en niet Davutoglu. Maar Erdogan wil meer, zoals supervisie over staatsinstanties als het Constitutioneel Hof, die nu nog onafhankelijk zijn.

TCB
De Turkse Centrale Bank (TCB) valt in dezelfde categorie. Eerder schreef ik al over Erdogans tirades in de media tegen TCB-gouverneur Erdem Basci, die weigert de rente rigoureus te verlagen, omdat het gekkenwerk zou zijn de Turkse lira volledig ten prooi te laten vallen aan de dure dollar. Zeker met een hogere Amerikaanse rente op til, valt de logica daarvan niet te ontkennen.

Erdogan volhardt echter in zijn alom door economen bestreden standpunt dat een lagere rente tot minder inflatie leidt. Onlangs zette hij een tandje bij en beschuldigde Basci ervan zich door ‘externe factoren’ te laten leiden. Wat hij daarmee precies bedoelde, zei hij niet, maar het zal wel weer om de ‘rentelobby’ gaan. Dit gezelschap, dat hij nimmer nader omschrijft, noemde hij ook al als duistere macht achter het Geziparkprotest in Istanbul.

Voor Erdogan maken Basci en andere tegenstanders van een drastisch lagere rente zich schuldig aan ‘verraad’. Een duidelijke sneer aan het adres van vicepremier en economiesupervisor Ali Babacan, die het rentebeleid van Basci steunt.

Babacan
Als het aan Erdogan had gelegen zat Babacan waarschijnlijk nu niet meer in de regering. Ahmet Davutoglu zou aan zijn premierschap echter de voorwaarde hebben verbonden dat Babacan bleef. Daar had Davutoglu goede redenen voor, want hij weet dat Babacan onder buitenlandse investeerders veel vertrouwen geniet als architect van het economische succesverhaal van Turkije tot 2013.

De AKP-statuten sluiten uit dat Babacan nogmaals in de regering komt. Wanneer hij in een volgend kabinet vervangen wordt door een vertrouweling van Erdogan, en Basci onder de druk zwicht, dan zou de lira wel eens de status van monopoliegeld kunnen krijgen.

Nu al zorgen toespraken van Erdogan waarin Basci en Babacan op hun falie krijgen voor waardeverlies van de lira. Een speculant zei Erdogans publieke optredens nauwkeurig te volgen. Krijgen Basci en Babacan ervan langs, dan koopt hij snel dollars. Steevast krijgt hij daar de volgende dag meer lira’s voor terug.

Probeer met een president die het gerespecteerde financiële team van de regering in de media aanvalt maar eens buitenlands vertrouwen te behouden. Premier Davutoglu, Babacan en minister van Financiën Simsek doen daartoe deze week een poging in New York, maar zolang Erdogan niet bij zinnen komt blijft het dweilen met de kraan open.

Ontslag
Omdat hij wegbleef bij een belangrijke TCB-vergadering ging het gerucht dat Basci zijn ontslag aan zou bieden. Hetzelfde werd gezegd over Babacan, nadat hij volgend op een lang onderhoud met Davutoglu opvallend lang telefonisch onbereikbaar bleef.

Het bleef bij geruchten. Als verklaring voor de situatie werd gegeven dat Basci zich medisch had laten onderzoeken. Aangezien hij daar een belangrijke vergadering voor liet schieten moet het droef gesteld zijn met zijn gezondheid. Te vrezen valt dat de man op de rand van een zenuwinzinking staat als gevolg van Erdogans hetze.

Timothy Ash van de Standard Bank in Londen voorzag al dat kredietbeoordelaars als Fitch en Moody’s op het ontslag van Basci en Babacan zouden reageren met een radicaal lagere beoordeling van de Turkse economie, waardoor de lira in een nog dieper dal was gevallen.

Logisch dat Basci en Babacan dit niet op hun geweten willen hebben. Overeenstemming met Erdogan is er echter verre van. De president bevestigde dat toen hij op weg naar Saoedi Arabië zei dat ‘het economische bestuur haar zaken op orde moet krijgen.’ En hup daar ging de lira weer.

De lira is echter niet het enige probleem. Het jaar is nog vroeg, maar een herstel naar vier procent economische groei in 2015 is met de verwachting van 2,7 procent over januari nog niet in zicht. Dat komt deels door de teruggelopen export in de regio. Curieus genoeg gaat het alleen goed met de afzet naar het door Erdogan verguisde Israël.

Een nieuw probleem is Libië. Ankara weigert om de door de VN geaccepteerde regering in Tobruk te aanvaarden, omdat men daar af wil rekenen met de door Erdogan geliefde Moslim Broederschap. De consequentie is miljardenverlies voor Turkse ondernemers.

Gezici
Terug naar Erdogans streven naar een presidentieel systeem. Daarvoor moet de AKP in juni minstens 330 zetels halen, wat zoals de zaken er momenteel voor staan niet gaat lukken.

Op 22 februari maakte het onderzoeksbedrijf Gezici bekend dat wanneer er nu verkiezingen zouden zijn, de AKP niet meer, maar minder stemmen krijgt dan de 49,83 procent van 2011. De partij zou maar liefst tien procent inleveren en daardoor minder zetels overhouden dan de 327 van nu.

Dit werd Gezici niet in dank afgenomen. Twee dagen later onderwierpen inspecteurs van het ministerie van Financiën het bedrijf aan een nauwgezet onderzoek. Er werd niets gevonden dat Gezici ten laste kon worden gelegd, maar eigenaar Murat Gezici weet hoe de vork in de steel zit:

‘Het doel was om ons onder druk te zetten, om ons te intimideren en te weerhouden van het openbaar maken van onderzoeksresultaten. De regering voelt zich kennelijk oncomfortabel bij ons werk.’