R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zo zeg, vanmorgen bij de kleuters geholpen met boekjes uitzoeken.
Met mn minst favoriete moeder om mee samen te werken. Dat ligt niet zozeer aan haar als persoon, maar wel aan haar vermogen om alle logische dingen onlogisch aan te pakken. Of het steeds net even anders te doen dan daarvoor.
Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van het alsmaar moeten schakelen, voor mn gevoel liep ik steeds een paar stappen achter haar
.
Bijna iedereen werkt ongeveer op dezelfde manier en dat is prettig (en logisch ). Maar het liep gewoon niet lekker.
Anders moet ik de volgende keer maar de stoute schoenen aantrekken en zeggen dat het niet zo handig werkt zo. Hoewel ik er vorige keer niet zoveel last van had als dat nu het geval was...
Met mn minst favoriete moeder om mee samen te werken. Dat ligt niet zozeer aan haar als persoon, maar wel aan haar vermogen om alle logische dingen onlogisch aan te pakken. Of het steeds net even anders te doen dan daarvoor.
Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van het alsmaar moeten schakelen, voor mn gevoel liep ik steeds een paar stappen achter haar
.Bijna iedereen werkt ongeveer op dezelfde manier en dat is prettig (en logisch
). Maar het liep gewoon niet lekker.Anders moet ik de volgende keer maar de stoute schoenen aantrekken en zeggen dat het niet zo handig werkt zo. Hoewel ik er vorige keer niet zoveel last van had als dat nu het geval was...
Mama van 2 lieve meiden :)
Aankaarten kan nooit kwaad Nijn 
Mocht dat niet helpen, dan is er altijd nog een mogelijkheid om zelfstandig te werken neem ik aan?
Hoe gaat het nu met je? Zo met de vakantie achter de rug en weer terug in het ritme?
Mocht dat niet helpen, dan is er altijd nog een mogelijkheid om zelfstandig te werken neem ik aan?
Hoe gaat het nu met je? Zo met de vakantie achter de rug en weer terug in het ritme?
vorige week is de verpleging weer komen klagen dat ik mijn taken niet doe.
een puntje dat erop stond is elke week naar de winkel gaan maar dat kan ik niet
heb ik de energie niet voor + ze kwam dan in mijn kamer en zei ja morgen ga je naar de winkel
en dan de dag erna kwam ze me meenemen maar ben niet meegegaan omdat ik niet genoeg tijd had om me mentaal voor te bereiden. ze vond dat 24uur genoeg is maar ik vind dat niet genoeg. uiteindelijk hele blablabla dat ik mijn best niet doet en dat als ik wil alleen wonen dat ik dat toch ga moeten kunnen.
dan maar terug weggekropen in series da;s precies de enige plaats waar ik mij goed voel. ergens anders. op weekend thuis gaat het ook slecht. heb nooit de tv voor mij alleen. ik mag geen muziek luisteren of het moet met koptelefoon zijn. terwijl de tv op 40 ofzo staat da's heel luid.
hier in de instelling willen ze me weg jagen en mijn moeder wil niet dat ik terug thuis kom wonen.
dus ik zit hier vast tot ik een betaalbaar appartement vind of toch dat beschut wonen kies. in april gaat de factuur naar 550 ofzo mss iets meer omdat ik hier al 5 jaar zit. bijna 3keer meer als wat ik nu betaal en factuur van internet thuis is ook omhoog gegaan. mijn moeder komt niet rond en die wou dus dat ik het internet tijdelijk betaal ondertussen werkt ze halftijds af en toe omdat ze geoppereerd is aan haar arm maar ik betaal al maar dan een jaar het internet. als ik er dan commentaar op geef zegt ze ja maar jij gebruikt het internet toch het meest. heb veel zin om die wifi passwoord te veranderen aangezien ik toch het internet betaal en dan eigenlijk mijn internet is. reden dat ik kwaad ben is dat ik maar 4 dagen per maand thuis ben en om me daarvoor 78euro te laten betalen vind ik veel geld. zeker nu dat die factuur binnenkort omhoog gaat van de instelling maak ik me meer zorgen. leef nu al paar maanden boven m'n stand wat geld nemen van mijn spaarcenten enzo maar ik voel me daar schuldig over want als die van de sociale dienst mijn afschriften gaat zien gaat die zeggen dat het mss beter is dat ik terug onder budgetbeheer vlieg en dat wil ik niet
nu sta ik eigenlijk een beetje op automatische robot. niets kan me nog schelen en enige dat ik wil doen is series kijken en alleen zijn. ik denk wel elke dag en ga verschillende scenario's af maar zie geen oplossing had een tijd ook ruzie met iemand hier en nu kan ik thema therapie niet meedoen omdat hij meedoet en ik wil niet in dezelfde kamer zijn als hem. dus volg eigenlijk geen therapie mee buiten paar gesprekken met de psycholoog die niks anders zitten te zeggen van ja als jij niet meewerkt houft het op. denk je dat wij je kunnen helpen?je moet ook toelaten dat we je kunnen helpen. en blablabla. eigenlijk zeggen ze dit al 2 jaar aan een stuk 50% van de verpleging denkt dat ik niet ga kunnen veranderen en ze vroegen me of ik zou kunnen veranderen en daar wist ik het antwoord niet op, als andere mensen aan mij twijfelen dan twijfel ik nog meer aan mezelf.
ik speel minder games, heb ook niemand meer om mee te spelen want heb geen vrienden IRL en online weet ik niet ik denk van wel maar het voelt weer als eenzijdige vriendschap
vroeger kocht ik cadeautjes voor vreemden en dacht ik in mijn hoofd van verbeter de wereld een persoon te gelijk, maar nu denk ik fuck de wereld als ik mezelf nieteens kan veranderen dan kan de rest de pot op. waarom zou ik om andere mensen moeten geven als die andere mensen niks geven om mij. ene dag wil ik god zijn en iedereen reden en andere keren wil ik gewoon de duivel zijn en heel de aarde om zeep helpen. de wereld zit toch vol ondankbare mensen en ze liegen achter je rug. je vraagt hun om niks in de computer te schrijven en dan gaan ze achter je rug intypen wat je net allemaal hebt verteld. ik heb mijn moeder en mijn zus maar die begrijpen me niet. ik voel me nergens thuis. ik ben alleen op de wereld lijkt het wel. had ik maar een aapje. ik weet niet wat het met me is maar mss word ik zo'n ouwe bompa die vind dat alles van tegenwoordig tegensteekt en vroeger alles beter was. ik wil mensen vertrouwen maar het lukt me niet. ik wantrouw alles en iedereen soms terecht en soms onterecht als 1 iemand iets verkeerd doet dan telt dat slechte punten voor de rest van de mensen ook ergste dat ik daar niks aan kan doen want dat gaat automatisch. was zelfs aan het denken om bij zo'n pleeggezin te wonen die ervaring hebben met psychiatrische patienten maar ik denk dan waarom? als mijn eigen moeder niet naar me omkijkt waarom zouden vreemden dat dan wel doen. ik dacht het omdat ik dacht mss als ik in een normaal familie zit dat ik dan ook normaal word ofzo uiteindelijk zal het er toch op neer komen dat ik toch altijd alleen ga zijn en niemand me wil begrijpen. iedereen loopt weg.
een puntje dat erop stond is elke week naar de winkel gaan maar dat kan ik niet
heb ik de energie niet voor + ze kwam dan in mijn kamer en zei ja morgen ga je naar de winkel
en dan de dag erna kwam ze me meenemen maar ben niet meegegaan omdat ik niet genoeg tijd had om me mentaal voor te bereiden. ze vond dat 24uur genoeg is maar ik vind dat niet genoeg. uiteindelijk hele blablabla dat ik mijn best niet doet en dat als ik wil alleen wonen dat ik dat toch ga moeten kunnen.
dan maar terug weggekropen in series da;s precies de enige plaats waar ik mij goed voel. ergens anders. op weekend thuis gaat het ook slecht. heb nooit de tv voor mij alleen. ik mag geen muziek luisteren of het moet met koptelefoon zijn. terwijl de tv op 40 ofzo staat da's heel luid.
hier in de instelling willen ze me weg jagen en mijn moeder wil niet dat ik terug thuis kom wonen.
dus ik zit hier vast tot ik een betaalbaar appartement vind of toch dat beschut wonen kies. in april gaat de factuur naar 550 ofzo mss iets meer omdat ik hier al 5 jaar zit. bijna 3keer meer als wat ik nu betaal en factuur van internet thuis is ook omhoog gegaan. mijn moeder komt niet rond en die wou dus dat ik het internet tijdelijk betaal ondertussen werkt ze halftijds af en toe omdat ze geoppereerd is aan haar arm maar ik betaal al maar dan een jaar het internet. als ik er dan commentaar op geef zegt ze ja maar jij gebruikt het internet toch het meest. heb veel zin om die wifi passwoord te veranderen aangezien ik toch het internet betaal en dan eigenlijk mijn internet is. reden dat ik kwaad ben is dat ik maar 4 dagen per maand thuis ben en om me daarvoor 78euro te laten betalen vind ik veel geld. zeker nu dat die factuur binnenkort omhoog gaat van de instelling maak ik me meer zorgen. leef nu al paar maanden boven m'n stand wat geld nemen van mijn spaarcenten enzo maar ik voel me daar schuldig over want als die van de sociale dienst mijn afschriften gaat zien gaat die zeggen dat het mss beter is dat ik terug onder budgetbeheer vlieg en dat wil ik niet
nu sta ik eigenlijk een beetje op automatische robot. niets kan me nog schelen en enige dat ik wil doen is series kijken en alleen zijn. ik denk wel elke dag en ga verschillende scenario's af maar zie geen oplossing had een tijd ook ruzie met iemand hier en nu kan ik thema therapie niet meedoen omdat hij meedoet en ik wil niet in dezelfde kamer zijn als hem. dus volg eigenlijk geen therapie mee buiten paar gesprekken met de psycholoog die niks anders zitten te zeggen van ja als jij niet meewerkt houft het op. denk je dat wij je kunnen helpen?je moet ook toelaten dat we je kunnen helpen. en blablabla. eigenlijk zeggen ze dit al 2 jaar aan een stuk 50% van de verpleging denkt dat ik niet ga kunnen veranderen en ze vroegen me of ik zou kunnen veranderen en daar wist ik het antwoord niet op, als andere mensen aan mij twijfelen dan twijfel ik nog meer aan mezelf.
ik speel minder games, heb ook niemand meer om mee te spelen want heb geen vrienden IRL en online weet ik niet ik denk van wel maar het voelt weer als eenzijdige vriendschap
vroeger kocht ik cadeautjes voor vreemden en dacht ik in mijn hoofd van verbeter de wereld een persoon te gelijk, maar nu denk ik fuck de wereld als ik mezelf nieteens kan veranderen dan kan de rest de pot op. waarom zou ik om andere mensen moeten geven als die andere mensen niks geven om mij. ene dag wil ik god zijn en iedereen reden en andere keren wil ik gewoon de duivel zijn en heel de aarde om zeep helpen. de wereld zit toch vol ondankbare mensen en ze liegen achter je rug. je vraagt hun om niks in de computer te schrijven en dan gaan ze achter je rug intypen wat je net allemaal hebt verteld. ik heb mijn moeder en mijn zus maar die begrijpen me niet. ik voel me nergens thuis. ik ben alleen op de wereld lijkt het wel. had ik maar een aapje. ik weet niet wat het met me is maar mss word ik zo'n ouwe bompa die vind dat alles van tegenwoordig tegensteekt en vroeger alles beter was. ik wil mensen vertrouwen maar het lukt me niet. ik wantrouw alles en iedereen soms terecht en soms onterecht als 1 iemand iets verkeerd doet dan telt dat slechte punten voor de rest van de mensen ook ergste dat ik daar niks aan kan doen want dat gaat automatisch. was zelfs aan het denken om bij zo'n pleeggezin te wonen die ervaring hebben met psychiatrische patienten maar ik denk dan waarom? als mijn eigen moeder niet naar me omkijkt waarom zouden vreemden dat dan wel doen. ik dacht het omdat ik dacht mss als ik in een normaal familie zit dat ik dan ook normaal word ofzo uiteindelijk zal het er toch op neer komen dat ik toch altijd alleen ga zijn en niemand me wil begrijpen. iedereen loopt weg.
Even snel reageren, moet de kids van school gaan halen.quote:Op maandag 2 maart 2015 12:30 schreef Poesopstokje het volgende:
Aankaarten kan nooit kwaad Nijn
Mocht dat niet helpen, dan is er altijd nog een mogelijkheid om zelfstandig te werken neem ik aan?
Hoe gaat het nu met je? Zo met de vakantie achter de rug en weer terug in het ritme?
Het alleen doen kan niet, tenminste... het is echt een klusje wat je even samen doet anders kost het teveel tijd. Maar als het niet werkt met haar dan vraag ik aan degene die ons indeelt of ze me niet meer met haar wil indelen
. Ik ben zo blij dat we weer gewoon in het ritme zitten, wel weer even omschakelen.
Praktisch gezien loopt het gewoon weer, nu weer even wat meer op de klok letten en dan ben ik wel weer aardig op de rit
. Redboyke ga ik straks lezen en reageren, nu eerst naar school voor ik te laat ben
Mama van 2 lieve meiden :)
Goed bezigquote:
[..]
Even snel reageren, moet de kids van school gaan halen.
Het alleen doen kan niet, tenminste... het is echt een klusje wat je even samen doet anders kost het teveel tijd. Maar als het niet werkt met haar dan vraag ik aan degene die ons indeelt of ze me niet meer met haar wil indelen
Ik ben zo blij dat we weer gewoon in het ritme zitten, wel weer even omschakelen.
Praktisch gezien loopt het gewoon weer, nu weer even wat meer op de klok letten en dan ben ik wel weer aardig op de rit
Redboyke ga ik straks lezen en reageren, nu eerst naar school voor ik te laat ben
Laat je even horen hoe het gesprek is gegaan? Ben wel benieuwd hoe ze reageert.
Poesopstokje:
Ik heb volgens mij pas in april weer met haar boekjesdienst, eerst nog 1 of 2 keer met iemand anders 
.
Aan de ene kant schrijf je dat 24 uur niet genoeg is, maar blijkbaar staat het ook in je lijst met taken... dus heel feitelijk weet je het al wel langer... (maar misschien bekijk ik het te simpel). Het is natuurlijk ook wel een enorme stap, maar zijn er misschien tussenstappen te bedenken die wellicht haalbaarder zijn voor jou?
Ik bedoel, naar de winkel is ook wel een enorme stap ineens, maar ik denk zolang jij een soort "opstandige houding" aanneemt van: "ik kan dit niet, ik doe dit niet", denk ik dat zij ook minder bereid zijn om mee te denken.
Maar misschien als jij zelf komt met een voorstel of al is het vooralsnog alleen maar een vaag idee, misschien dat zij dan met je mee willen denken.
Is het een optie om aan de verpleging aan te geven dat dit een te groot doel is, dat je met hen zou willen kijken of er tussenstappen te bedenken zijn die haalbaarder zijn.
Nu krijg je steeds het gevoel dat je faalt, maar misschien als je kleinere en haalbaardere doelen stelt dat je wel succeservaringen zal krijgen en dat geeft ook weer moed en energie om een volgende stap te nemen.
Dat betekent wel hard werken en dat is iets waar je denk ik over na moet denken, ben je bereid om die energie erin te steken. Als je denkt: "dat ga ik toch niet doen", dan is het verspilde energie en moeite om naar de verpleging te gaan met een voorstel.
Maar om je een klein voorbeeldje te geven van wat ik bedoel:
Naar de winkel is een enorme stap. Maar misschien is eerst naar buiten (al zet je maar 2 stappen naast de deur) en blijft daar een paar minuten staan (ik weet niet of je moeite hebt om uberhaupt naar buiten te gaan). Dan kan je die paar minuten opbouwen, kan je steeds iets verder. Met als doel om bijvoorbeeld eerst maar eens naar de winkel te wandelen/fietsen (wat dan ook) en weer terug.
Misschien kan je dan een kleine winkel in waar je snel klaar bent en dat dan weer uitbouwen tot je een supermarkt in kan voor je boodschappen bijvoorbeeld.
Ik weet niet wat precies je probleem is, maar zo heb je een beetje een idee. En misschien moeten er nog wel 10 stappen tussen of kan je er wat overslaan. Jij weet dat het beste.
Maar als er meer vanuit jouw komt dan zullen anderen ook meer bereid zijn om je te helpen.
Maar goed, ik ben jou niet en ik weet niet precies hoe jouw situatie is. Dus als ik het helemaal verkeerd inschat, mijn excuses.
Wat betreft internet thuis, kan je daar geen goedkoper pakket voor kiezen? Of het stoppen, als je het dan niet voor je moeder wilt betalen omdat je maar 4 dagen thuis bent, waarom zet je het dan niet stop?
Zijn er ook pleeggezinnen waar je terecht zou kunnen? Zou je die optie niet serieus overwegen dan? Juist vreemden kunnen ervoor kiezen om iemand uit de psychiatrie te begeleiden. Dat kan een moeder niet, die heeft het er maar mee te doen. Een pleeggezin maakt een bewuste keuze, dus ja ik denk dat ze wel naar je om zullen kijken. En wellicht dat je vanuit zo'n situatie ook wel verder kan groeien op weg naar een eigen plekje...
Of je "normaal wordt" dat ligt eraan wat je onder "normaal" verstaat natuurlijk. Maar je moet er niet vanuit gaan dat alleen door tussen "normale" mensen te zijn, je ook "normaal" wordt zeg maar. Je zal er tijd en energie in moeten steken als je wilt veranderen.
In hoeverre dat kan dat is een kwestie van proberen, maar dat gaat niet vanzelf.
Jij bent jij, met je talenten en je uitdagingen. Toch denk ik wel dat je misschien meer kan dan je zelf denkt...
Sterkte!
Ik heb volgens mij pas in april weer met haar boekjesdienst
, eerst nog 1 of 2 keer met iemand anders .Het is een stuk tekst geworden...quote:
Aan de ene kant schrijf je dat 24 uur niet genoeg is, maar blijkbaar staat het ook in je lijst met taken... dus heel feitelijk weet je het al wel langer... (maar misschien bekijk ik het te simpel). Het is natuurlijk ook wel een enorme stap, maar zijn er misschien tussenstappen te bedenken die wellicht haalbaarder zijn voor jou?
Ik bedoel, naar de winkel is ook wel een enorme stap ineens, maar ik denk zolang jij een soort "opstandige houding" aanneemt van: "ik kan dit niet, ik doe dit niet", denk ik dat zij ook minder bereid zijn om mee te denken.
Maar misschien als jij zelf komt met een voorstel of al is het vooralsnog alleen maar een vaag idee, misschien dat zij dan met je mee willen denken.
Is het een optie om aan de verpleging aan te geven dat dit een te groot doel is, dat je met hen zou willen kijken of er tussenstappen te bedenken zijn die haalbaarder zijn.
Nu krijg je steeds het gevoel dat je faalt, maar misschien als je kleinere en haalbaardere doelen stelt dat je wel succeservaringen zal krijgen en dat geeft ook weer moed en energie om een volgende stap te nemen.
Dat betekent wel hard werken en dat is iets waar je denk ik over na moet denken, ben je bereid om die energie erin te steken. Als je denkt: "dat ga ik toch niet doen", dan is het verspilde energie en moeite om naar de verpleging te gaan met een voorstel.
Maar om je een klein voorbeeldje te geven van wat ik bedoel:
Naar de winkel is een enorme stap. Maar misschien is eerst naar buiten (al zet je maar 2 stappen naast de deur) en blijft daar een paar minuten staan (ik weet niet of je moeite hebt om uberhaupt naar buiten te gaan). Dan kan je die paar minuten opbouwen, kan je steeds iets verder. Met als doel om bijvoorbeeld eerst maar eens naar de winkel te wandelen/fietsen (wat dan ook) en weer terug.
Misschien kan je dan een kleine winkel in waar je snel klaar bent en dat dan weer uitbouwen tot je een supermarkt in kan voor je boodschappen bijvoorbeeld.
Ik weet niet wat precies je probleem is, maar zo heb je een beetje een idee. En misschien moeten er nog wel 10 stappen tussen of kan je er wat overslaan. Jij weet dat het beste.
Maar als er meer vanuit jouw komt dan zullen anderen ook meer bereid zijn om je te helpen.
Maar goed, ik ben jou niet en ik weet niet precies hoe jouw situatie is. Dus als ik het helemaal verkeerd inschat, mijn excuses.
Wat betreft internet thuis, kan je daar geen goedkoper pakket voor kiezen? Of het stoppen, als je het dan niet voor je moeder wilt betalen omdat je maar 4 dagen thuis bent, waarom zet je het dan niet stop?
Zijn er ook pleeggezinnen waar je terecht zou kunnen? Zou je die optie niet serieus overwegen dan? Juist vreemden kunnen ervoor kiezen om iemand uit de psychiatrie te begeleiden. Dat kan een moeder niet, die heeft het er maar mee te doen. Een pleeggezin maakt een bewuste keuze, dus ja ik denk dat ze wel naar je om zullen kijken. En wellicht dat je vanuit zo'n situatie ook wel verder kan groeien op weg naar een eigen plekje...
Of je "normaal wordt" dat ligt eraan wat je onder "normaal" verstaat natuurlijk. Maar je moet er niet vanuit gaan dat alleen door tussen "normale" mensen te zijn, je ook "normaal" wordt zeg maar. Je zal er tijd en energie in moeten steken als je wilt veranderen.
In hoeverre dat kan dat is een kwestie van proberen, maar dat gaat niet vanzelf.
Jij bent jij, met je talenten en je uitdagingen. Toch denk ik wel dat je misschien meer kan dan je zelf denkt...
Sterkte!
Mama van 2 lieve meiden :)
Amen!
Knap dat je er aan begonnen bentquote:
[..]
Nou eh... daar krijg ik het warm van hoor...
Mooi verwoord, ben benieuwd of hij er iets mee gaat doen.
ja er stond dat ze wouden dat ik elke week naar de winkel moest maar daar was ik al direct tegen en dat heb ik meegedeeld. en dan kwam er plots iemand in mijn kamer paar weken nadien en die zei ja morgen gaan we samen winkelen en ik heb tegen haar gezegd dat ik het niet zag zitten maar ze luisterde niet en dan de dag erna was ze boos dat ik niet ging. 24uur is te weinig tijd ik heb zeker 2weken de tijd nodig om me mentaal voor te bereiden om buiten te komen.quote:
Poesopstokje:
Ik heb volgens mij pas in april weer met haar boekjesdienst
[..]
Het is een stuk tekst geworden...
Aan de ene kant schrijf je dat 24 uur niet genoeg is, maar blijkbaar staat het ook in je lijst met taken... dus heel feitelijk weet je het al wel langer... (maar misschien bekijk ik het te simpel). Het is natuurlijk ook wel een enorme stap, maar zijn er misschien tussenstappen te bedenken die wellicht haalbaarder zijn voor jou?
Ik bedoel, naar de winkel is ook wel een enorme stap ineens, maar ik denk zolang jij een soort "opstandige houding" aanneemt van: "ik kan dit niet, ik doe dit niet", denk ik dat zij ook minder bereid zijn om mee te denken.
Maar misschien als jij zelf komt met een voorstel of al is het vooralsnog alleen maar een vaag idee, misschien dat zij dan met je mee willen denken.
Is het een optie om aan de verpleging aan te geven dat dit een te groot doel is, dat je met hen zou willen kijken of er tussenstappen te bedenken zijn die haalbaarder zijn.
Nu krijg je steeds het gevoel dat je faalt, maar misschien als je kleinere en haalbaardere doelen stelt dat je wel succeservaringen zal krijgen en dat geeft ook weer moed en energie om een volgende stap te nemen.
Dat betekent wel hard werken en dat is iets waar je denk ik over na moet denken, ben je bereid om die energie erin te steken. Als je denkt: "dat ga ik toch niet doen", dan is het verspilde energie en moeite om naar de verpleging te gaan met een voorstel.
Maar om je een klein voorbeeldje te geven van wat ik bedoel:
Naar de winkel is een enorme stap. Maar misschien is eerst naar buiten (al zet je maar 2 stappen naast de deur) en blijft daar een paar minuten staan (ik weet niet of je moeite hebt om uberhaupt naar buiten te gaan). Dan kan je die paar minuten opbouwen, kan je steeds iets verder. Met als doel om bijvoorbeeld eerst maar eens naar de winkel te wandelen/fietsen (wat dan ook) en weer terug.
Misschien kan je dan een kleine winkel in waar je snel klaar bent en dat dan weer uitbouwen tot je een supermarkt in kan voor je boodschappen bijvoorbeeld.
Ik weet niet wat precies je probleem is, maar zo heb je een beetje een idee. En misschien moeten er nog wel 10 stappen tussen of kan je er wat overslaan. Jij weet dat het beste.
Maar als er meer vanuit jouw komt dan zullen anderen ook meer bereid zijn om je te helpen.
Maar goed, ik ben jou niet en ik weet niet precies hoe jouw situatie is. Dus als ik het helemaal verkeerd inschat, mijn excuses.
Wat betreft internet thuis, kan je daar geen goedkoper pakket voor kiezen? Of het stoppen, als je het dan niet voor je moeder wilt betalen omdat je maar 4 dagen thuis bent, waarom zet je het dan niet stop?
Zijn er ook pleeggezinnen waar je terecht zou kunnen? Zou je die optie niet serieus overwegen dan? Juist vreemden kunnen ervoor kiezen om iemand uit de psychiatrie te begeleiden. Dat kan een moeder niet, die heeft het er maar mee te doen. Een pleeggezin maakt een bewuste keuze, dus ja ik denk dat ze wel naar je om zullen kijken. En wellicht dat je vanuit zo'n situatie ook wel verder kan groeien op weg naar een eigen plekje...
Of je "normaal wordt" dat ligt eraan wat je onder "normaal" verstaat natuurlijk. Maar je moet er niet vanuit gaan dat alleen door tussen "normale" mensen te zijn, je ook "normaal" wordt zeg maar. Je zal er tijd en energie in moeten steken als je wilt veranderen.
In hoeverre dat kan dat is een kwestie van proberen, maar dat gaat niet vanzelf.
Jij bent jij, met je talenten en je uitdagingen. Toch denk ik wel dat je misschien meer kan dan je zelf denkt...
Sterkte!
ik ga nieteens voor mezelf naar buiten. laat staan dat ik het voor een groep zou moeten doen die toch altijd slecht over me denkt en mijn eten soms opeet. als de verpleging eerst met mij had gepraat en gezegd binnen 2 weken gaan we eens samen winkelen. da's iets heel anders dan mijn kamer binnen stormen en mij iets opdringen waar ik niet akkoord mee ben. en ja buiten komen lijkt mss normaal voor andere mensen maar ik kom bijna nooit buiten. alleen om de 2 weken om een weekend weg te zijn hier en voor de rest zit ik ook altijd op mijn kamer. een ander taak was eigenlijk dat ik elke dag mijn hoofd moet laten zien beneden omdat ze vinden dat ik teveel op mijn kamer zit. die taak doe ik wel. de vaatwasser leegmaken staat niet op mijn takenlijst maar die laat ik ook soms uit.
maar buiten komen kan ik alleen met iemand dat ik goed ken en vertrouw.
ik bestel zelfs geen pakjes meer omdat waar ik normaal mijn pakjes ga halen moet je nu opeens een ander gebouw voor zijn. en ik durf niet naar dat nieuw gebouw.
probleem is dat ik al 5 keer van afdeling veranderd ben en het word steeds moeilijker om mensen te vertrouwen want iedere keer gaan mensen toch weg of word je naar een andere afdeling gestuurd waar je weer vanaf 0 alles weer mag gaan vertellen.
ik vertrouw nu niemand meer zeker nu ik weet dat de nachtverpleging die ik vertrouwde gewoon achter mijn rug toch dingen in de computer heeft gezet terwijl ik uitdrukkelijk heb gezegd dat ze er niks moest inzetten.
t'is eigenlijk vooral bergaf gegaan nadat ik dat sociaal appartement niet gekregen heb.
nu blijkt dat ik het niet gekregen heb omdat ik geen daginvulling heb.
maar toen had ik het gevoel dat de verpleging hun best deed om dat appartement te fixen.
heb al een laag zelfvertrouwen en dan als iemand zegt van ik denk niet dat je dat ga kunnen of er klaar voor bent. toen was ik nog zeker van mijn stuk dat het wel ging lukken.
maar nu denk ik dat het me niet gaat lukken om alleen te wonen. alleen zitten heb ik geen problemen mee maar dat winkelen was toen ook een werkpuntje maar toen zei ik ook al dat ik wel aan mijn moeder of zus ging vragen.
ik voel me als een kikker in een pot warm water. je weet dat het iedere keer warmer word en dat je eruit moet springen maar ik kan precies niet springen. dan denk ik ah die randen zijn toch te hoog waarom de moeite doen gaat me toch niet lukken.
ik wil niet de rest van mijn leven in de psychiatrie zitten.
en ik weet ook wel dat ik iets moet ondernemen dat het niet vanzelf gaat
maar ik heb ook niet iemand om voor te vechten zoals jullie
en voor mezelf zou ik het nooit doen. ik vind mijn leven nuttenloos. dan vragen ze aan mij hoe zie je je toekomst maar ik denk niet zo ver als het aan mij ligt zou ik liever zo'n pilletje pakken dat ik voor eeuwig in slaap val ofzo en nooit meer wakker word. bedankt nijna ik apprecieer je bericht.
wat is dat nu voor opmerking?quote:
[..]
Knap dat je er aan begonnen bent
Mooi verwoord, ben benieuwd of hij er iets mee gaat doen.
blijkbaar denk je dat je het alleenrecht heb op online eens klagen?
Waarom meteen zo vijandigquote:
wat is dat nu voor opmerking?
blijkbaar denk je dat je het alleenrecht heb op online eens klagen?
Over het vraagstuk, "wat is de zin van het leven?"
Dit is iets waar heel veel mensen mee worstelen. Lang niet iedereen heeft iemand om voor te leven.
Er is dan ook geen antwoord op deze vraag.
Misschien is het iets om in de avond naar buiten te gaan en steeds iets verder te lopen. De kans dat je dan iemand tegenkomt is klein. Vind het zelf fijn om rond een uur of 12 even een wandeling te maken en ondertussen een lezing te luisteren.
Maar beste redboyke, je gaat niet voor de groep naar de winkel, je gaat voor jezelf naar de winkel! Probeer het te zien als iets puur voor jezelf, het is oefening voor jou om te zorgen dat jij zelfstandiger kan functioneren...
Ik denk dat zolang jij het jezelf niet waard vindt, het heel lastig wordt om verder te komen.
En misschien heb je niet echt een idee voor de toekomst, het is natuurlijk ook wel iets ongrijpbaars. Maar misschien per dag gaan kijken...
Jij bent de enige die de keuze kan maken om te gaan knokken of niet. De verpleging kan dat niet afdwingen en als jij niet wilt, dan houdt het op. Als jij laat zien dat je stappen wilt zetten dan zullen ze je willen helpen. Maar zoals jij schrijft (ik bedenk me dan even dat je ook op zo'n manier reageert in het echt), kan ik me voorstellen dat mensen op een gegeven moment zoiets hebben van: prima, jouw keuze, maar dan willen wij er ook geen energie in steken.
Het is jouw keuze, die alleen jij kan maken. Niet kiezen is ook een keuze, zegt mijn psychiater dan. Maar dan moet je het wel doen met wat het nu dan is...
En daar laat ik het voor nu maar even bij. Eens aan de slag hier thuis, telefoontjes doen en tussendoor genieten van de tijd voor mezelf.
Ik denk dat zolang jij het jezelf niet waard vindt, het heel lastig wordt om verder te komen.
En misschien heb je niet echt een idee voor de toekomst, het is natuurlijk ook wel iets ongrijpbaars. Maar misschien per dag gaan kijken...
Jij bent de enige die de keuze kan maken om te gaan knokken of niet. De verpleging kan dat niet afdwingen en als jij niet wilt, dan houdt het op. Als jij laat zien dat je stappen wilt zetten dan zullen ze je willen helpen. Maar zoals jij schrijft (ik bedenk me dan even dat je ook op zo'n manier reageert in het echt), kan ik me voorstellen dat mensen op een gegeven moment zoiets hebben van: prima, jouw keuze, maar dan willen wij er ook geen energie in steken.
Het is jouw keuze, die alleen jij kan maken. Niet kiezen is ook een keuze, zegt mijn psychiater dan
. Maar dan moet je het wel doen met wat het nu dan is...En daar laat ik het voor nu maar even bij. Eens aan de slag hier thuis, telefoontjes doen en tussendoor genieten van de tijd voor mezelf
.
Mama van 2 lieve meiden :)
Man van de gemeente hier gehad voor PGB. Hij wil er wel in meegaan maar wij moeten een budgetplan voorleggen. Geen idee hoe dit precies werkt maar wij zoeken een zorgboerderij voor de vakantie's en vrije dagen en mijn vrouw gaat thuisblijven voor mijn dochter voor de ADL en activiteiten begeleiding in de middag.
Het leven is veel te belangrijk om serieus te nemen.
Ontdek deze reeks nu pas, ik dacht ik meld me even! Wie weet steek ik er nog wat van op, aangezien ik zelf ASS heb (vorige zomer gediagnosticeerd).
Wees welkomquote:Op woensdag 4 maart 2015 09:21 schreef Robby87 het volgende:
Ontdek deze reeks nu pas, ik dacht ik meld me even! Wie weet steek ik er nog wat van op, aangezien ik zelf ASS heb (vorige zomer gediagnosticeerd).
We horen de verhalen nog wel een keertje, je staat nu op offline
Ik ben net terug uit het ziekenhuis, heb een week in opname gelegen.
Blijk de ziekte van Crohn te hebben, dat komt nog bij mijn autisme. Dag perspectief op werk
Net in december dus gehoord dat ik Asperger heb, en nu dit. Raar begin van het jaar zo.
Blijk de ziekte van Crohn te hebben, dat komt nog bij mijn autisme. Dag perspectief op werk
Net in december dus gehoord dat ik Asperger heb, en nu dit. Raar begin van het jaar zo.
2x de loterij gewonnen dus, maar dan een loterij waar je gewoonlijk niet aan mee had willen gedaanquote:Op woensdag 4 maart 2015 10:07 schreef Windigo het volgende:
Ik ben net terug uit het ziekenhuis, heb een week in opname gelegen.
Blijk de ziekte van Crohn te hebben, dat komt nog bij mijn autisme. Dag perspectief op werk
Net in december dus gehoord dat ik Asperger heb, en nu dit. Raar begin van het jaar zo.
Tsja, je moet roeien met de riemen die je hebt. Nu heb ik tenminste wel duidelijkheid over waarom ik altijd zo moe ben en veel pijn heb, en er is nu tenminste iets aan te doen.quote:
[..]
2x de loterij gewonnen dus, maar dan een loterij waar je gewoonlijk niet aan mee had willen gedaan
En nu moet ik dus maar gaan nadenken over hoe ik mijn leven toch nog een zinnige invulling kan geven ondanks de beperkingen
quote:
[..]
Wees welkom
We horen de verhalen nog wel een keertje, je staat nu op offline
Dank jullie beidequote:
, ik lees wel mee en zal inhaken waar mogelijk.
Dit topic is geen verplichting he?quote:
[..]
[..]
Dank jullie beide
Gewoon gezellig meeposten als je iets wilt melden
Vergeet niet dat vetgedrukte erg breed is, wees creatief en kijk in jezelf wat -jij- wilt met je levenquote:Op woensdag 4 maart 2015 11:51 schreef Windigo het volgende:
[..]
Tsja, je moet roeien met de riemen die je hebt. Nu heb ik tenminste wel duidelijkheid over waarom ik altijd zo moe ben en veel pijn heb, en er is nu tenminste iets aan te doen.
En nu moet ik dus maar gaan nadenken over hoe ik mijn leven toch nog een zinnige invulling kan geven ondanks de beperkingen
Er is leven na de diagnose enzo
Mijn neef en nicht met MS hebben ook gewoon een semi-fulltime baan weten te vinden ondanks die slopende ziekte. Het is echt niet het eind van de wereldquote:
Blijk de ziekte van Crohn te hebben, dat komt nog bij mijn autisme. Dag perspectief op werk
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Dat vindt jij ''gewoon''?quote:
[..]
Mijn neef en nicht met MS hebben ook gewoon een semi-fulltime baan weten te vinden ondanks die slopende ziekte. Het is echt niet het eind van de wereld
Ik vind dat zeer uitzonderijk, vooral gecombineerd met autisme, maar daar had je het niet ook over toch?
Nee, ze hebben alleen MS (alhoewel er wel wat ASS trekjes in zitten van opa's kantquote:
[..]
Dat vindt jij ''gewoon''?
Ik vind dat zeer uitzonderijk, vooral gecombineerd met autisme, maar daar had je het niet ook over toch?
)Bedoelde meer te zeggen, dat je niet bij de pakken neer moet zitten. Zo'n diagnose (of het nu Crohn of ASS is) is niet het einde van de wereld, het helpt je vooral om dingen aan te pakken.
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Hey Robby, autist!
Windigo; damn zeg Kut diagnose! Is er iets aan te doen, of om de pijn te verlichten?
Ik ken de diagnose niet echt, misschien wil je er wat meer over vertellen?
Windigo; damn zeg
Kut diagnose! Is er iets aan te doen, of om de pijn te verlichten? Ik ken de diagnose niet echt, misschien wil je er wat meer over vertellen?
Crohn is een auto-immuunziekte, in het kort valt je lichaam dus onderdelen van zichzelf aan. In dit geval behandeld mijn lichaam mijn darmen als de vijand, wat leidt tot chronische ontstekingen op verschillende delen van de darm.quote:
Hey Robby, autist!
Windigo; damn zeg
Ik ken de diagnose niet echt, misschien wil je er wat meer over vertellen?
De ziekte is niet te genezen, alleen doormiddel van ontstekingsremmende medicatie en kunstmatige immuunhormonen kan het redelijk in toom gehouden worden als je geluk hebt. Als je pech hebt neemt de medicatie na een tijdje weer in werking af en zit je dus regelmatig in een ziekenhuis tot in sommige gevalen een stoma nodig is omdat (delen van) je darm niet meer werken.
Om de pijn te verlichten heb ik op dit moment genoeg aan veel paracetamol; en ik hoop dat dat zou blijft. Een stoma is uiteraard een laatste redmiddel; waarvan ik hoop dat het me nooit zal gebeuren.
Het is nu dus afwachten hoe de ziekte zich zal gaan ontwikkelen bij mij, en pas daaruit kan ik gaan bepalen wat ik wel of niet kan. Nu is het echt een kwestie van instellen op medicijnen en aankijken voorlopig.
Volgende week maar een afspraak maken met de gemeente om dit allemaal te gaan bespreken.
Jeetje zeg, heftig.. Wat een kutziekte!quote:
[..]
Crohn is een auto-immuunziekte, in het kort valt je lichaam dus onderdelen van zichzelf aan. In dit geval behandeld mijn lichaam mijn darmen als de vijand, wat leidt tot chronische ontstekingen op verschillende delen van de darm.
De ziekte is niet te genezen, alleen doormiddel van ontstekingsremmende medicatie en kunstmatige immuunhormonen kan het redelijk in toom gehouden worden als je geluk hebt. Als je pech hebt neemt de medicatie na een tijdje weer in werking af en zit je dus regelmatig in een ziekenhuis tot in sommige gevalen een stoma nodig is omdat (delen van) je darm niet meer werken.
Om de pijn te verlichten heb ik op dit moment genoeg aan veel paracetamol; en ik hoop dat dat zou blijft. Een stoma is uiteraard een laatste redmiddel; waarvan ik hoop dat het me nooit zal gebeuren.
Het is nu dus afwachten hoe de ziekte zich zal gaan ontwikkelen bij mij, en pas daaruit kan ik gaan bepalen wat ik wel of niet kan. Nu is het echt een kwestie van instellen op medicijnen en aankijken voorlopig.
Volgende week maar een afspraak maken met de gemeente om dit allemaal te gaan bespreken.
Heel veel sterkte de komende tijd, hopelijk blijft het hierbij en worden de klachten niet ernstiger..
quote:
[..]
Jeetje zeg, heftig.. Wat een kutziekte!
Heel veel sterkte de komende tijd, hopelijk blijft het hierbij en worden de klachten niet ernstiger..
Dat hoop ik ookquote:
[..]
Jeetje zeg, heftig.. Wat een kutziekte!
Heel veel sterkte de komende tijd, hopelijk blijft het hierbij en worden de klachten niet ernstiger..
Voorlopig lijkt het juist beter met me te gaan door de medicijnen!
Sterkte Windingo!
Heb morgen 10 uur de afspraak bij het uvw, ergens ben ik blij dat het dan (hopelijk) achter de rug is. Deze spanning is echt niet leuk
Heb morgen 10 uur de afspraak bij het uvw, ergens ben ik blij dat het dan (hopelijk) achter de rug is. Deze spanning is echt niet leuk
:-/quote:
Sterkte Windingo!
Heb morgen 10 uur de afspraak bij het uvw, ergens ben ik blij dat het dan (hopelijk) achter de rug is. Deze spanning is echt niet leuk
Sterkte morgen!
Gesprek gehad. De mevrouw met wie ik een afspraak had, had in haar agenda 1 uur staan dus ik heb ruim 5 kwartier voor niets zitten wachten. Afijn,
De mevrouw met wie ik een gesprek had was vriendelijk maar in feite kwam het er op neer dat ze vriendelijk verpakt vertelde dat ik een re-integratie traject in moet. Of ik moet voor Juli een opleiding hebben gevonden maar dat is geen waarschijnlijk scenario.
Ik stelde stichting Mee voor als alternatief maar dat was meer voor erbij, ze wou het re-integratie het liefst zo snel mogelijk starten. Ze zei wel dat Mee handig was aangezien er naar de psychologische kant niet gekeken wordt bij het re-integratie traject. Uitzoeken wat voor vorm van autisme ik precies heb was niet echt een serieuze optie.
Conclusie is dat het een verkeerde zet is geweest om alleen te gaan, ik keek de mevrouw aan wat ik ook beter niet had kunnen doen. Nu maakte ik denk meer een nerveuze maar redelijk normale indruk. Het is zo ontzettend frustrerend dat bijna niemand mij serieus lijkt te nemen.
Het voelt nu een beetje alsof het spel gespeeld is. Zonder al te depressief te klinken weet ik echt niet meer wat ik nu moet doen. Hoe het re-integratie traject gaat eindigen kan ik van te voren al voorspellen. Het is een toekomst waar ik in ieder geval geen zin in heb. Heb teveel verhalen gelezen over nutteloze trajecten en dergelijke initiatieven. Zoals het er nu naar uit ziet kan dit verhaal geen vrolijk einde hebben, en dat is zonde.
edit: uit pure stres tijdens het gesprek mijn id kaart in meerdere stukken gebroken
[ Bericht 7% gewijzigd door Michie_ op 06-03-2015 15:36:52 ]
De mevrouw met wie ik een gesprek had was vriendelijk maar in feite kwam het er op neer dat ze vriendelijk verpakt vertelde dat ik een re-integratie traject in moet. Of ik moet voor Juli een opleiding hebben gevonden maar dat is geen waarschijnlijk scenario.
Ik stelde stichting Mee voor als alternatief maar dat was meer voor erbij, ze wou het re-integratie het liefst zo snel mogelijk starten. Ze zei wel dat Mee handig was aangezien er naar de psychologische kant niet gekeken wordt bij het re-integratie traject. Uitzoeken wat voor vorm van autisme ik precies heb was niet echt een serieuze optie.
Conclusie is dat het een verkeerde zet is geweest om alleen te gaan, ik keek de mevrouw aan wat ik ook beter niet had kunnen doen. Nu maakte ik denk meer een nerveuze maar redelijk normale indruk. Het is zo ontzettend frustrerend dat bijna niemand mij serieus lijkt te nemen.
Het voelt nu een beetje alsof het spel gespeeld is. Zonder al te depressief te klinken weet ik echt niet meer wat ik nu moet doen. Hoe het re-integratie traject gaat eindigen kan ik van te voren al voorspellen. Het is een toekomst waar ik in ieder geval geen zin in heb. Heb teveel verhalen gelezen over nutteloze trajecten en dergelijke initiatieven. Zoals het er nu naar uit ziet kan dit verhaal geen vrolijk einde hebben, en dat is zonde.
edit: uit pure stres tijdens het gesprek mijn id kaart in meerdere stukken gebroken
[ Bericht 7% gewijzigd door Michie_ op 06-03-2015 15:36:52 ]
Je moet tegenwoordig zeker dan ook altijd iemand meenemen die er verstand van heeft, anders heb je dus idd kans dat er gehakt van je wordt gemaakt.quote:
Gesprek gehad. De mevrouw met wie ik een afspraak had, had in haar agenda 1 uur staan dus ik heb ruim 5 kwartier voor niets zitten wachten. Afijn,
De mevrouw met wie ik een gesprek had was vriendelijk maar in feite kwam het er op neer dat ze vriendelijk verpakt vertelde dat ik een re-integratie traject in moet. Of ik moet voor Juli een opleiding hebben gevonden maar dat is geen waarschijnlijk scenario.
Ik stelde stichting Mee voor als alternatief maar dat was meer voor erbij, ze wou het re-integratie het liefst zo snel mogelijk starten. Ze zei wel dat Mee handig was aangezien er naar de psychologische kant niet gekeken wordt bij het re-integratie traject. Uitzoeken wat voor vorm van autisme ik precies heb was niet echt een serieuze optie.
Conclusie is dat het een verkeerde zet is geweest om alleen te gaan, ik keek de mevrouw aan wat ik ook beter niet had kunnen doen. Nu maakte ik denk meer een nerveuze maar redelijk normale indruk. Het is zo ontzettend frustrerend dat bijna niemand mij serieus lijkt te nemen.
Het voelt nu een beetje alsof het spel gespeeld is. Zonder al te depressief te klinken weet ik echt niet meer wat ik nu moet doen. Hoe het re-integratie traject gaat eindigen kan ik van te voren al voorspellen. Het is een toekomst waar ik in ieder geval geen zin in heb. Heb teveel verhalen gelezen over nutteloze trajecten en dergelijke initiatieven. Zoals het er nu naar uit ziet kan dit verhaal geen vrolijk einde hebben, en dat is zonde.
edit: uit pure stres tijdens het gesprek mijn id kaart in meerdere stukken gebroken
Nou ken ik jouw persoonlijke situatie niet, maar als je besluit dit traject in te gaan, dan kan je er het beste het beste van proberen te maken (ook al weet je ergens dat het wellicht 1 grote klerezooi gaat worden).
Sterkte..en succes
Tja ja.. wat moet ik zeggen?
Het was een kutdag, dat is een ding wat zeker is Michie
Is het niet mogelijk om bezwaar aan te tekenen? En dan op het volgende gesprek een begeleider mee te nemen?
Geen idee of het mogelijk is, ik noem ook maar wat.
Sterkte en succes met het verdere verloop..
Het was een kutdag, dat is een ding wat zeker is Michie
Is het niet mogelijk om bezwaar aan te tekenen? En dan op het volgende gesprek een begeleider mee te nemen?
Geen idee of het mogelijk is, ik noem ook maar wat.
Sterkte en succes met het verdere verloop..
Dank je allen 
Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn ouders. Ik zei dat ik die niet meer had, ze vroeg of ik mijn moeder mis. Uiteraard zei ik dat haar iedere dag mis. Waarop ze meteen toesloeg: "Dat komt omdat je geen werk of invulling van je dagen hebt". Ja wat moet je daarop zeggen.... Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat mensen die autistisch zijn doorgaans minder moeite hebben met het verlies van ouders. Hierdoor kwam ze tot de conclusie dat mijn klachten minder erg zijn.
Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden. Natuurlijk mis ik haar. En niet alleen emotioneel maar ook (hopelijk klinkt dit niet egoïstisch) vanwege het feit dat zij mij altijd beschermde als dingen fout liepen.
Toen de mevrouw begon dat ik altijd nog een avond school kan doen als ik werk heb wist ik dat het schaakmat was en verdere voortzetting van het gesprek zinloos was. Het lange wachten en vermoeidheid gingen ook parten spelen.
Het heeft eventjes geduurd maar inmiddels gaat het weer beter. Bovendien is er lekker weer opkomst.
Fijn weekend allemaal
Achteraf gezien is dat een hele grote fout geweest. De vrouw met wie ik sprak was niet ingelezen en had voor het gesprek eigenlijk al besloten wat de uitkomst zou zijn. Het vervelende is dat ze het heel empathisch bracht.quote:Je moet tegenwoordig zeker dan ook altijd iemand meenemen die er verstand van heeft, anders heb je dus idd kans dat er gehakt van je wordt gemaakt.
Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn ouders. Ik zei dat ik die niet meer had, ze vroeg of ik mijn moeder mis. Uiteraard zei ik dat haar iedere dag mis. Waarop ze meteen toesloeg: "Dat komt omdat je geen werk of invulling van je dagen hebt". Ja wat moet je daarop zeggen.... Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat mensen die autistisch zijn doorgaans minder moeite hebben met het verlies van ouders. Hierdoor kwam ze tot de conclusie dat mijn klachten minder erg zijn.
Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden. Natuurlijk mis ik haar. En niet alleen emotioneel maar ook (hopelijk klinkt dit niet egoïstisch) vanwege het feit dat zij mij altijd beschermde als dingen fout liepen.
Toen de mevrouw begon dat ik altijd nog een avond school kan doen als ik werk heb wist ik dat het schaakmat was en verdere voortzetting van het gesprek zinloos was. Het lange wachten en vermoeidheid gingen ook parten spelen.
Ik ga mijn tante om advies vragen. Als het door gaat zoals het UVW van plan is vrees ik een herhaling van vanmiddag en dat wil ik nietquote:Tja ja.. wat moet ik zeggen?
Het was een kutdag, dat is een ding wat zeker is Michie
Is het niet mogelijk om bezwaar aan te tekenen? En dan op het volgende gesprek een begeleider mee te nemen?
Geen idee of het mogelijk is, ik noem ook maar wat.
Het heeft eventjes geduurd maar inmiddels gaat het weer beter. Bovendien is er lekker weer opkomst.Fijn weekend allemaal
Wat een onzinquote:
Dank je allen
[..]
Achteraf gezien is dat een hele grote fout geweest. De vrouw met wie ik sprak was niet ingelezen en had voor het gesprek eigenlijk al besloten wat de uitkomst zou zijn. Het vervelende is dat ze het heel empathisch bracht.
Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn ouders. Ik zei dat ik die niet meer had, ze vroeg of ik mijn moeder mis. Uiteraard zei ik dat haar iedere dag mis. Waarop ze meteen toesloeg: "Dat komt omdat je geen werk of invulling van je dagen hebt". Ja wat moet je daarop zeggen.... Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat mensen die autistisch zijn doorgaans minder moeite hebben met het verlies van ouders. Hierdoor kwam ze tot de conclusie dat mijn klachten minder erg zijn.
Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden. Natuurlijk mis ik haar. En niet alleen emotioneel maar ook (hopelijk klinkt dit niet egoïstisch) vanwege het feit dat zij mij altijd beschermde als dingen fout liepen.
Toen de mevrouw begon dat ik altijd nog een avond school kan doen als ik werk heb wist ik dat het schaakmat was en verdere voortzetting van het gesprek zinloos was. Het lange wachten en vermoeidheid gingen ook parten spelen.
[..]
Ik ga mijn tante om advies vragen. Als het door gaat zoals het UVW van plan is vrees ik een herhaling van vanmiddag en dat wil ik niet
Fijn weekend allemaal
Ik vind het ook best wel gemeen. Ook dat je blijkbaar niet zo erg autistisch bent als je je moeder mist.Dat ze het empathisch bracht heeft dan het nadeel dat je er op de een of andere manier niet tegenin kunt gaan, je kunt er niet boos om worden, dat kan ik me voorstellen.
Wat houdt dat re-integratietraject precies in? Betekent dat dat je je Wajong helemaal kwijtraakt of dat je die deels behoudt en daarnaast werkt voor zover mogelijk? Want als het dat laatste is, is dat zo slecht nog niet toch? Mits ze wel echt rekening houden met wat je wel en niet aankunt.
Ik hoop dat je ondanks dit toch ook een fijn weekend kunt hebben
.Zelf ben ik over twee weken aan de beurt voor het bezwaar. Ik maak me er behoorlijk druk om.
Verder gaat het helemaal niet goed, ik zit weer midden in een depressie.
Why are you wearing that stupid man suit?
Wat een smerige naaistreekquote:
Dank je allen
[..]
Achteraf gezien is dat een hele grote fout geweest. De vrouw met wie ik sprak was niet ingelezen en had voor het gesprek eigenlijk al besloten wat de uitkomst zou zijn. Het vervelende is dat ze het heel empathisch bracht.
Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn ouders. Ik zei dat ik die niet meer had, ze vroeg of ik mijn moeder mis. Uiteraard zei ik dat haar iedere dag mis. Waarop ze meteen toesloeg: "Dat komt omdat je geen werk of invulling van je dagen hebt". Ja wat moet je daarop zeggen.... Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat mensen die autistisch zijn doorgaans minder moeite hebben met het verlies van ouders. Hierdoor kwam ze tot de conclusie dat mijn klachten minder erg zijn.
Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden. Natuurlijk mis ik haar. En niet alleen emotioneel maar ook (hopelijk klinkt dit niet egoïstisch) vanwege het feit dat zij mij altijd beschermde als dingen fout liepen.
Toen de mevrouw begon dat ik altijd nog een avond school kan doen als ik werk heb wist ik dat het schaakmat was en verdere voortzetting van het gesprek zinloos was. Het lange wachten en vermoeidheid gingen ook parten spelen.
Tsja, iets empatisch brengen met een afzeikende en beledigende bedoeling is gewoon hypocriet, denk dat dit zo wel duidelijk is
UWV is een gemene organisatie met zeer amateuristisch mensen die hun eigen baantje willen behouden en vooral daarmee bezig zijn. Hoe ik dit weet? Ik heb beroepsmatig met hun gewerkt en dat was geen pretje. Tip: Nooit tegenpraten en elk plan omarmen, al weet je dat het niets word. Ze dulden geen tegenspraak al hebt je 100x gelijk.quote:
Dank je allen
[..]
Achteraf gezien is dat een hele grote fout geweest. De vrouw met wie ik sprak was niet ingelezen en had voor het gesprek eigenlijk al besloten wat de uitkomst zou zijn. Het vervelende is dat ze het heel empathisch bracht.
Op een gegeven moment vroeg ze naar mijn ouders. Ik zei dat ik die niet meer had, ze vroeg of ik mijn moeder mis. Uiteraard zei ik dat haar iedere dag mis. Waarop ze meteen toesloeg: "Dat komt omdat je geen werk of invulling van je dagen hebt". Ja wat moet je daarop zeggen.... Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat mensen die autistisch zijn doorgaans minder moeite hebben met het verlies van ouders. Hierdoor kwam ze tot de conclusie dat mijn klachten minder erg zijn.
Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden. Natuurlijk mis ik haar. En niet alleen emotioneel maar ook (hopelijk klinkt dit niet egoïstisch) vanwege het feit dat zij mij altijd beschermde als dingen fout liepen.
Toen de mevrouw begon dat ik altijd nog een avond school kan doen als ik werk heb wist ik dat het schaakmat was en verdere voortzetting van het gesprek zinloos was. Het lange wachten en vermoeidheid gingen ook parten spelen.
[..]
Ik ga mijn tante om advies vragen. Als het door gaat zoals het UVW van plan is vrees ik een herhaling van vanmiddag en dat wil ik niet
Fijn weekend allemaal
Het leven is veel te belangrijk om serieus te nemen.
uwv...
Tjonge wat een lompe opmerking dat je je moeder minder zou missen als je zou werken...
en dan concluderen dat het wel meevalt met je klachten... zouden ze daarop getraind worden: "hoe praat ik iemand in een hoekje zodat ze alleen nog maar ja en amen kunnen zeggen..."
Tjonge wat een lompe opmerking dat je je moeder minder zou missen als je zou werken...
en dan concluderen dat het wel meevalt met je klachten... zouden ze daarop getraind worden: "hoe praat ik iemand in een hoekje zodat ze alleen nog maar ja en amen kunnen zeggen..."
Mama van 2 lieve meiden :)
Wajong blijft voorlopig behouden maar tussen de regels door kon ik opmaken dat het eigenlijk de bedoeling is dat ik gewoon moet werken. Ze noemde wajong een tijdelijke verzekering.quote:
[..]
Wat een onzin
Dat ze het empathisch bracht heeft dan het nadeel dat je er op de een of andere manier niet tegenin kunt gaan, je kunt er niet boos om worden, dat kan ik me voorstellen.
Wat houdt dat re-integratietraject precies in? Betekent dat dat je je Wajong helemaal kwijtraakt of dat je die deels behoudt en daarnaast werkt voor zover mogelijk? Want als het dat laatste is, is dat zo slecht nog niet toch? Mits ze wel echt rekening houden met wat je wel en niet aankunt.
Ik hoop dat je ondanks dit toch ook een fijn weekend kunt hebben
Zelf ben ik over twee weken aan de beurt voor het bezwaar. Ik maak me er behoorlijk druk om.
Verder gaat het helemaal niet goed, ik zit weer midden in een depressie.
Toen ik met het verzoek kwam om meer onderzoek naar mezelf te doen vond ze dat niet echt nodig om te doen onder het mom "wat schiet je daar mee op, iedereen mankeert wel iets"
Het strookte iig niet met haar plan.
Bij zo'n traject wordt je ergens geplaatst om ervaring op te doen. De mevrouw begon al "je bent nauwkeurig." Mijn antwoord was dat ik helemaal niet zo nauwkeurig ben waarop zei zei "je maakt je eigen huis schoon dus je bent nauwkeurig". Tijdens het hele gesprek was ik in haar ogen normaal maar nu opeens trok ze autistisches clichés uit de kast
Na afloop heb ik het gesprek meerdere malen opnieuw gevoerd om te kijken wat ik fout heb gezegd. Enige conclusie is dat het beter is om misschien helemaal niets meer te zeggen. Heb het voorbeeld over mijn moeder al gegeven maar zo waren er meer momenten dat ze autisme in twijfel trok.
Heel veel sterkte iig kuolema! Hopelijk kun je een beetje genieten van het mooie weer. Misschien lekker een ijsje eten in de stad :-)
edit: bedankt iedereen voor de lieve reacties
[ Bericht 2% gewijzigd door Michie_ op 08-03-2015 00:34:28 ]
Wat een achterlijke reactie zeg! Geen verdriet voelen omdat je autistisch bent.
Ik zou proberen bezwaar aan te tekenen en een nieuw gesprek af te dwingen. Dit keer samen met iemand die je vertrouwt, zodat hij/zij je kan ondersteunen en helpen.
Deze ''mevrouw'' heeft duidelijk misbruik gemaakt van de situatie
Ik zou proberen bezwaar aan te tekenen en een nieuw gesprek af te dwingen. Dit keer samen met iemand die je vertrouwt, zodat hij/zij je kan ondersteunen en helpen.
Deze ''mevrouw'' heeft duidelijk misbruik gemaakt van de situatie
Zou een klacht indienen de situatie niet verslechteren? Eigenlijk wil ik die mevrouw liever niet meer zien. Dat ze me 5 kwartier heeft zitten laten wachten neem ik haar echt niet kwalijk. Ik kan echter niet zo goed tegen mensen die heel vriendelijk doen terwijl ze je eigenlijk aan het manipuleren zijn. Vind het kwalijk dat dit soort mensen zo'n machtspositie hebben.
Dat een auto verkoper doet alsof hij je vriend is en af en toe een vreemde opmerking maakt, oke. We hebben het hier echter over belangrijke beslissingen die gemaakt worden.
Geloof niet dat iedereen die bij het uvw werkt slechte bedoelingen heeft. Er zullen vast eerlijke mensen werken maar dit soort voorgevallen zijn erg vervelend.
Dat een auto verkoper doet alsof hij je vriend is en af en toe een vreemde opmerking maakt, oke. We hebben het hier echter over belangrijke beslissingen die gemaakt worden.
Geloof niet dat iedereen die bij het uvw werkt slechte bedoelingen heeft. Er zullen vast eerlijke mensen werken maar dit soort voorgevallen zijn erg vervelend.
De situatie is nu al op z'n slechts. Zij mag hier niet mee wegkomen, jij hoeft dit niet te accepteren.quote:
Zou een klacht indienen de situatie niet verslechteren? Eigenlijk wil ik die mevrouw liever niet meer zien. Dat ze me 5 kwartier heeft zitten laten wachten neem ik haar echt niet kwalijk. Ik kan echter niet zo goed tegen mensen die heel vriendelijk doen terwijl ze je eigenlijk aan het manipuleren zijn. Vind het kwalijk dat dit soort mensen zo'n machtspositie hebben.
Dat een auto verkoper doet alsof hij je vriend is en af en toe een vreemde opmerking maakt, oke. We hebben het hier echter over belangrijke beslissingen die gemaakt worden.
Geloof niet dat iedereen die bij het uvw werkt slechte bedoelingen heeft. Er zullen vast eerlijke mensen werken maar dit soort voorgevallen zijn erg vervelend.
Zo gaat men niet fatsoenlijk met elkaar om.
Dus ook mijn advies; klacht indienen en een ''herkeuring'' afdwingen.
