ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #138 Het Alpha en Omega in gedachten

Aankaarten kan nooit kwaad Nijn
Mocht dat niet helpen, dan is er altijd nog een mogelijkheid om zelfstandig te werken neem ik aan?

Hoe gaat het nu met je? Zo met de vakantie achter de rug en weer terug in het ritme?

vorige week is de verpleging weer komen klagen dat ik mijn taken niet doe.
een puntje dat erop stond is elke week naar de winkel gaan maar dat kan ik niet
heb ik de energie niet voor + ze kwam dan in mijn kamer en zei ja morgen ga je naar de winkel
en dan de dag erna kwam ze me meenemen maar ben niet meegegaan omdat ik niet genoeg tijd had om me mentaal voor te bereiden. ze vond dat 24uur genoeg is maar ik vind dat niet genoeg. uiteindelijk hele blablabla dat ik mijn best niet doet en dat als ik wil alleen wonen dat ik dat toch ga moeten kunnen.

dan maar terug weggekropen in series da;s precies de enige plaats waar ik mij goed voel. ergens anders. op weekend thuis gaat het ook slecht. heb nooit de tv voor mij alleen. ik mag geen muziek luisteren of het moet met koptelefoon zijn. terwijl de tv op 40 ofzo staat da's heel luid.
hier in de instelling willen ze me weg jagen en mijn moeder wil niet dat ik terug thuis kom wonen.
dus ik zit hier vast tot ik een betaalbaar appartement vind of toch dat beschut wonen kies. in april gaat de factuur naar 550 ofzo mss iets meer omdat ik hier al 5 jaar zit. bijna 3keer meer als wat ik nu betaal en factuur van internet thuis is ook omhoog gegaan. mijn moeder komt niet rond en die wou dus dat ik het internet tijdelijk betaal ondertussen werkt ze halftijds af en toe omdat ze geoppereerd is aan haar arm maar ik betaal al maar dan een jaar het internet. als ik er dan commentaar op geef zegt ze ja maar jij gebruikt het internet toch het meest. heb veel zin om die wifi passwoord te veranderen aangezien ik toch het internet betaal en dan eigenlijk mijn internet is. reden dat ik kwaad ben is dat ik maar 4 dagen per maand thuis ben en om me daarvoor 78euro te laten betalen vind ik veel geld. zeker nu dat die factuur binnenkort omhoog gaat van de instelling maak ik me meer zorgen. leef nu al paar maanden boven m'n stand wat geld nemen van mijn spaarcenten enzo maar ik voel me daar schuldig over want als die van de sociale dienst mijn afschriften gaat zien gaat die zeggen dat het mss beter is dat ik terug onder budgetbeheer vlieg en dat wil ik niet
nu sta ik eigenlijk een beetje op automatische robot. niets kan me nog schelen en enige dat ik wil doen is series kijken en alleen zijn. ik denk wel elke dag en ga verschillende scenario's af maar zie geen oplossing had een tijd ook ruzie met iemand hier en nu kan ik thema therapie niet meedoen omdat hij meedoet en ik wil niet in dezelfde kamer zijn als hem. dus volg eigenlijk geen therapie mee buiten paar gesprekken met de psycholoog die niks anders zitten te zeggen van ja als jij niet meewerkt houft het op. denk je dat wij je kunnen helpen?je moet ook toelaten dat we je kunnen helpen. en blablabla. eigenlijk zeggen ze dit al 2 jaar aan een stuk 50% van de verpleging denkt dat ik niet ga kunnen veranderen en ze vroegen me of ik zou kunnen veranderen en daar wist ik het antwoord niet op, als andere mensen aan mij twijfelen dan twijfel ik nog meer aan mezelf.

ik speel minder games, heb ook niemand meer om mee te spelen want heb geen vrienden IRL en online weet ik niet ik denk van wel maar het voelt weer als eenzijdige vriendschap
vroeger kocht ik cadeautjes voor vreemden en dacht ik in mijn hoofd van verbeter de wereld een persoon te gelijk, maar nu denk ik fuck de wereld als ik mezelf nieteens kan veranderen dan kan de rest de pot op. waarom zou ik om andere mensen moeten geven als die andere mensen niks geven om mij. ene dag wil ik god zijn en iedereen reden en andere keren wil ik gewoon de duivel zijn en heel de aarde om zeep helpen. de wereld zit toch vol ondankbare mensen en ze liegen achter je rug. je vraagt hun om niks in de computer te schrijven en dan gaan ze achter je rug intypen wat je net allemaal hebt verteld. ik heb mijn moeder en mijn zus maar die begrijpen me niet. ik voel me nergens thuis. ik ben alleen op de wereld lijkt het wel. had ik maar een aapje. ik weet niet wat het met me is maar mss word ik zo'n ouwe bompa die vind dat alles van tegenwoordig tegensteekt en vroeger alles beter was. ik wil mensen vertrouwen maar het lukt me niet. ik wantrouw alles en iedereen soms terecht en soms onterecht als 1 iemand iets verkeerd doet dan telt dat slechte punten voor de rest van de mensen ook ergste dat ik daar niks aan kan doen want dat gaat automatisch. was zelfs aan het denken om bij zo'n pleeggezin te wonen die ervaring hebben met psychiatrische patienten maar ik denk dan waarom? als mijn eigen moeder niet naar me omkijkt waarom zouden vreemden dat dan wel doen. ik dacht het omdat ik dacht mss als ik in een normaal familie zit dat ik dan ook normaal word ofzo uiteindelijk zal het er toch op neer komen dat ik toch altijd alleen ga zijn en niemand me wil begrijpen. iedereen loopt weg.

quote:

Op maandag 2 maart 2015 15:07 schreef Nijna het volgende:

[..]

Even snel reageren, moet de kids van school gaan halen.
Het alleen doen kan niet, tenminste... het is echt een klusje wat je even samen doet anders kost het teveel tijd. Maar als het niet werkt met haar dan vraag ik aan degene die ons indeelt of ze me niet meer met haar wil indelen .

Ik ben zo blij dat we weer gewoon in het ritme zitten, wel weer even omschakelen.
Praktisch gezien loopt het gewoon weer, nu weer even wat meer op de klok letten en dan ben ik wel weer aardig op de rit .

Redboyke ga ik straks lezen en reageren, nu eerst naar school voor ik te laat ben

Goed bezig Laat je even horen hoe het gesprek is gegaan? Ben wel benieuwd hoe ze reageert.

Amen!

quote:

Op maandag 2 maart 2015 20:37 schreef Nijna het volgende:

[..]

Nou eh... daar krijg ik het warm van hoor...

Knap dat je er aan begonnen bent
Mooi verwoord, ben benieuwd of hij er iets mee gaat doen.

Dat is weer een andere vraag ja

quote:

Op maandag 2 maart 2015 20:25 schreef Nijna het volgende:
Poesopstokje:
Ik heb volgens mij pas in april weer met haar boekjesdienst , eerst nog 1 of 2 keer met iemand anders .

[..]

Het is een stuk tekst geworden...

Aan de ene kant schrijf je dat 24 uur niet genoeg is, maar blijkbaar staat het ook in je lijst met taken... dus heel feitelijk weet je het al wel langer... (maar misschien bekijk ik het te simpel). Het is natuurlijk ook wel een enorme stap, maar zijn er misschien tussenstappen te bedenken die wellicht haalbaarder zijn voor jou?
Ik bedoel, naar de winkel is ook wel een enorme stap ineens, maar ik denk zolang jij een soort "opstandige houding" aanneemt van: "ik kan dit niet, ik doe dit niet", denk ik dat zij ook minder bereid zijn om mee te denken.
Maar misschien als jij zelf komt met een voorstel of al is het vooralsnog alleen maar een vaag idee, misschien dat zij dan met je mee willen denken.
Is het een optie om aan de verpleging aan te geven dat dit een te groot doel is, dat je met hen zou willen kijken of er tussenstappen te bedenken zijn die haalbaarder zijn.
Nu krijg je steeds het gevoel dat je faalt, maar misschien als je kleinere en haalbaardere doelen stelt dat je wel succeservaringen zal krijgen en dat geeft ook weer moed en energie om een volgende stap te nemen.
Dat betekent wel hard werken en dat is iets waar je denk ik over na moet denken, ben je bereid om die energie erin te steken. Als je denkt: "dat ga ik toch niet doen", dan is het verspilde energie en moeite om naar de verpleging te gaan met een voorstel.
Maar om je een klein voorbeeldje te geven van wat ik bedoel:
Naar de winkel is een enorme stap. Maar misschien is eerst naar buiten (al zet je maar 2 stappen naast de deur) en blijft daar een paar minuten staan (ik weet niet of je moeite hebt om uberhaupt naar buiten te gaan). Dan kan je die paar minuten opbouwen, kan je steeds iets verder. Met als doel om bijvoorbeeld eerst maar eens naar de winkel te wandelen/fietsen (wat dan ook) en weer terug.
Misschien kan je dan een kleine winkel in waar je snel klaar bent en dat dan weer uitbouwen tot je een supermarkt in kan voor je boodschappen bijvoorbeeld.
Ik weet niet wat precies je probleem is, maar zo heb je een beetje een idee. En misschien moeten er nog wel 10 stappen tussen of kan je er wat overslaan. Jij weet dat het beste.
Maar als er meer vanuit jouw komt dan zullen anderen ook meer bereid zijn om je te helpen.
Maar goed, ik ben jou niet en ik weet niet precies hoe jouw situatie is. Dus als ik het helemaal verkeerd inschat, mijn excuses.

Wat betreft internet thuis, kan je daar geen goedkoper pakket voor kiezen? Of het stoppen, als je het dan niet voor je moeder wilt betalen omdat je maar 4 dagen thuis bent, waarom zet je het dan niet stop?

Zijn er ook pleeggezinnen waar je terecht zou kunnen? Zou je die optie niet serieus overwegen dan? Juist vreemden kunnen ervoor kiezen om iemand uit de psychiatrie te begeleiden. Dat kan een moeder niet, die heeft het er maar mee te doen. Een pleeggezin maakt een bewuste keuze, dus ja ik denk dat ze wel naar je om zullen kijken. En wellicht dat je vanuit zo'n situatie ook wel verder kan groeien op weg naar een eigen plekje...
Of je "normaal wordt" dat ligt eraan wat je onder "normaal" verstaat natuurlijk. Maar je moet er niet vanuit gaan dat alleen door tussen "normale" mensen te zijn, je ook "normaal" wordt zeg maar. Je zal er tijd en energie in moeten steken als je wilt veranderen.
In hoeverre dat kan dat is een kwestie van proberen, maar dat gaat niet vanzelf.
Jij bent jij, met je talenten en je uitdagingen. Toch denk ik wel dat je misschien meer kan dan je zelf denkt...
Sterkte!

ja er stond dat ze wouden dat ik elke week naar de winkel moest maar daar was ik al direct tegen en dat heb ik meegedeeld. en dan kwam er plots iemand in mijn kamer paar weken nadien en die zei ja morgen gaan we samen winkelen en ik heb tegen haar gezegd dat ik het niet zag zitten maar ze luisterde niet en dan de dag erna was ze boos dat ik niet ging. 24uur is te weinig tijd ik heb zeker 2weken de tijd nodig om me mentaal voor te bereiden om buiten te komen.
ik ga nieteens voor mezelf naar buiten. laat staan dat ik het voor een groep zou moeten doen die toch altijd slecht over me denkt en mijn eten soms opeet. als de verpleging eerst met mij had gepraat en gezegd binnen 2 weken gaan we eens samen winkelen. da's iets heel anders dan mijn kamer binnen stormen en mij iets opdringen waar ik niet akkoord mee ben. en ja buiten komen lijkt mss normaal voor andere mensen maar ik kom bijna nooit buiten. alleen om de 2 weken om een weekend weg te zijn hier en voor de rest zit ik ook altijd op mijn kamer. een ander taak was eigenlijk dat ik elke dag mijn hoofd moet laten zien beneden omdat ze vinden dat ik teveel op mijn kamer zit. die taak doe ik wel. de vaatwasser leegmaken staat niet op mijn takenlijst maar die laat ik ook soms uit.
maar buiten komen kan ik alleen met iemand dat ik goed ken en vertrouw.
ik bestel zelfs geen pakjes meer omdat waar ik normaal mijn pakjes ga halen moet je nu opeens een ander gebouw voor zijn. en ik durf niet naar dat nieuw gebouw.
probleem is dat ik al 5 keer van afdeling veranderd ben en het word steeds moeilijker om mensen te vertrouwen want iedere keer gaan mensen toch weg of word je naar een andere afdeling gestuurd waar je weer vanaf 0 alles weer mag gaan vertellen.
ik vertrouw nu niemand meer zeker nu ik weet dat de nachtverpleging die ik vertrouwde gewoon achter mijn rug toch dingen in de computer heeft gezet terwijl ik uitdrukkelijk heb gezegd dat ze er niks moest inzetten.
t'is eigenlijk vooral bergaf gegaan nadat ik dat sociaal appartement niet gekregen heb.
nu blijkt dat ik het niet gekregen heb omdat ik geen daginvulling heb.
maar toen had ik het gevoel dat de verpleging hun best deed om dat appartement te fixen.
heb al een laag zelfvertrouwen en dan als iemand zegt van ik denk niet dat je dat ga kunnen of er klaar voor bent. toen was ik nog zeker van mijn stuk dat het wel ging lukken.
maar nu denk ik dat het me niet gaat lukken om alleen te wonen. alleen zitten heb ik geen problemen mee maar dat winkelen was toen ook een werkpuntje maar toen zei ik ook al dat ik wel aan mijn moeder of zus ging vragen.

ik voel me als een kikker in een pot warm water. je weet dat het iedere keer warmer word en dat je eruit moet springen maar ik kan precies niet springen. dan denk ik ah die randen zijn toch te hoog waarom de moeite doen gaat me toch niet lukken.

ik wil niet de rest van mijn leven in de psychiatrie zitten.
en ik weet ook wel dat ik iets moet ondernemen dat het niet vanzelf gaat
maar ik heb ook niet iemand om voor te vechten zoals jullie
en voor mezelf zou ik het nooit doen. ik vind mijn leven nuttenloos. dan vragen ze aan mij hoe zie je je toekomst maar ik denk niet zo ver als het aan mij ligt zou ik liever zo'n pilletje pakken dat ik voor eeuwig in slaap val ofzo en nooit meer wakker word. bedankt nijna ik apprecieer je bericht.

quote:

Op maandag 2 maart 2015 20:38 schreef Poesopstokje het volgende:

[..]

Knap dat je er aan begonnen bent
Mooi verwoord, ben benieuwd of hij er iets mee gaat doen.

wat is dat nu voor opmerking?
blijkbaar denk je dat je het alleenrecht heb op online eens klagen?

Heel simpel; IK begin er niet meer aan.
Ik heb m'n best gedaan, maar het houdt eens op.

Flinke plannen, en ook al goede stappen gemaakt.
Veel succes met de plan van aanpak