Wetenschappers op FOK! #19 publish or perish

Ja gamesonderzoek wordt gedaan door informatica, psychologie, letteren en design. And east is east and west is west and never the twain shall meet. Ik heb, enigszins ingegeven door opportunisme, van alle vier wat meegesnoept. Dat vond ik erg waardevol, maar tegelijkertijd merk ik ook wel waarom iedereen in zijn eigen hoekje blijft, omdat de wetenschapsstijlen en ideeen moeilijk te verenigen zijn, en je daardoor als oecumenisch wetenschapper moeilijk de diepte in kunt.

quote:

Op maandag 19 januari 2015 18:58 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Jij zit in de serious games, hè? Doen jullie interessante dingen met kleuters? Zo ja, misschien heb je tips wat personen/publicaties betreft? Mag ook via pm.

_{Ik wil zelf eigenlijk af van het onderscheid tussen serious en niet-serious games.}

Ik doe zelf niks specifieks met kleuters (da's ook wel een heel lastige doelgroep , ik richt me daarom expres op wat ouder), maar op het gebied van spel heb ik wel een paar collega's die actief betrokken zijn bij Interaction Design for Children en Child Computer Interaction, en onderzoek/studentenprojecten doen naar spelend leren voor in ieder geval jonge kinderen.
Misschien kun je wat met dit proefschrift? http://alexandria.tue.nl/extra2/754836.pdf Ik denk wel meer gericht op basisschoolleeftijd.

_{ja het zijn allebei gewoon games, alleen de context is anders (maar is waarschijnlijk wel van invloed op de beleving). Ik doe nu wat met 'persuasive games', maar daar is het onderscheid al helemaal nonexistent, elke game verandert in principe onze kijk op dingen}

quote:

Op maandag 19 januari 2015 20:08 schreef speknek het volgende:
Ja gamesonderzoek wordt gedaan door informatica, psychologie, letteren en design. And east is east and west is west and never the twain shall meet. Ik heb, enigszins ingegeven door opportunisme, van alle vier wat meegesnoept. Dat vond ik erg waardevol, maar tegelijkertijd merk ik ook wel waarom iedereen in zijn eigen hoekje blijft, omdat de wetenschapsstijlen en ideeen moeilijk te verenigen zijn, en je daardoor als oecumenisch wetenschapper moeilijk de diepte in kunt.

'Oecumenisch wetenschapper', die houd ik erin.

Het grootste nadeel aan overal iets lenen, is dat het moeilijk is om je werk (aan tijdschriften) te verkopen. Je moet in de traditie van een bepaalde stroming schrijven, bijvoorbeeld door te verwijzen aan bepaalde literatuur en begrippen. Dat is een belangrijke les voor me geweest. Interdisciplinariteit wordt alleen in theorie gewaardeerd, dus je moet je religie kiezen. _{Ik vertik het nog steeds.}

quote:

Ik doe zelf niks specifieks met kleuters (da's ook wel een heel lastige doelgroep , ik richt me daarom expres op wat ouder), maar op het gebied van spel heb ik wel een paar collega's die actief betrokken zijn bij Interaction Design for Children en Child Computer Interaction, en onderzoek/studentenprojecten doen naar spelend leren voor in ieder geval jonge kinderen.
Misschien kun je wat met dit proefschrift? http://alexandria.tue.nl/extra2/754836.pdf Ik denk wel meer gericht op basisschoolleeftijd.

Dank voor de tip! Nu ik kleuters in huis heb, durf ik het wel aan om m'n interesse te verbreden. Dat is wel tof aan kinderen hebben - het zijn uitstekende proefkonijnen. (Ik heb pas nog een kennistest in ontwikkeling op mijn oudste uitgeprobeerd.)

quote:

_{ja het zijn allebei gewoon games, alleen de context is anders (maar is waarschijnlijk wel van invloed op de beleving). Ik doe nu wat met 'persuasive games', maar daar is het onderscheid al helemaal nonexistent, elke game verandert in principe onze kijk op dingen}

Ik ben zelf wat afkerig van spellen met een vooropgezet leerdoel. Ik ervaar die veelal als pogingen van ouderen om een traditionele mal aan nieuwe media op te leggen, die nu juist veel nieuwe mogelijkheden bieden. Daar wordt nauwelijks gebruik van gemaakt omdat alles wat niet gereguleerd is als verdacht of nutteloos wordt beschouwd. Je zult begrijpen dat ik me daar als vrijheidminnende vrouw fervent tegen verzet.

quote:

Op maandag 19 januari 2015 19:26 schreef Claudia_x het volgende:
Het leuke van mijn werk is dat ik veel inspiratie ontleen aan mijn eigen jeugd. Mijn broertje en ik speelden als kleuters al adventures (voor volwassenen) en ik leerde daar veel van (net als van boeken en televisie). M'n missie is om duidelijk te maken hoe waardevol het is om een media-omnivoor te zijn en om een kind een omgeving te bieden waarin het gestimuleerd wordt om diverse media voor uiteenlopende doeleinden te gebruiken. Dat doe ik met mijn kinderen ook. Ze pakken veel op ook zonder dat wij hen instrueren of anderszins expliciete instructie geven. Zo zijn ze al een tijdje gepreoccupeerd door Dooors 3. Toch best een lastig spel, ook voor volwassenen, maar ze komen op eigen houtje door een verbazingwekkend aantal levels heen.

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

En we lezen samen gedichten van Annie M.G. Schmidt en kijken naar Cartoon Network. Worden ze heel slim van.

Oh wat schattig . Kan niet wachten tot die van mij oud genoeg is

Ooit een keer een inspirerende keynote van James Paul Gee gezien, die zei dat hij in de hoedanigheid van voorzitter van een of ander Amerikaans onderwijsbestuur door ouders gevraagd werd stelling te nemen tegen Pokemonkaarten. Die waren maar gewelddadig en duivels en kinderen besteden geen tijd meer aan school. Hij vond het tegenovergestelde. Al die achtjarigen waren geobsedeerd door kaarten met taalgebruik dat gericht was op twaalfjarigen, ze zijn op veel hoger niveau aan het leren dan op school. Zijn advies was ze Pokemonkaarten in plaats van huiswerk te geven.

James Paul Gee is een held!

_{Ben je vader geworden, joh?}

quote:

Op maandag 19 januari 2015 20:18 schreef Claudia_x het volgende:
Ik ben zelf wat afkerig van spellen met een vooropgezet leerdoel. Ik ervaar die veelal als pogingen van ouderen om een traditionele mal aan nieuwe media op te leggen, die nu juist veel nieuwe mogelijkheden bieden. Daar wordt nauwelijks gebruik van gemaakt omdat alles wat niet gereguleerd is als verdacht of nutteloos wordt beschouwd. Je zult begrijpen dat ik me daar als vrijheidminnende vrouw fervent tegen verzet.

Ja ohja zeker. Spellen doen veel interessantere dingen dan onze scholen. Uit jezelf treden en interacteren in een imaginaire wereld met een ander epistemisch frame dan je normale. Letterlijk paradigmaverschuivend. Nauwelijks te meten.

Er is in onze afdeling vrij veel ervaring in het meetbaar maken van leerrendement behaald uit spelsituaties (in de traditie van Vygotsky), alleen niet zozeer m.b.t. digitale media. Dat komt denk ik wel goed. Ik loop nu vooral tegen praktische problemen aan zoals wat voor soort spellen/apps te selecteren. Nou ja, en ook wel fundamentele problemen zoals wat voor vaardigheden te meten, maar op dat vlak heb ik vooralsnog bescheiden ambities.

quote:

Op maandag 19 januari 2015 10:00 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ik heb altijd het idee dat ik het bedrijfsleven niet aan zou kunnen....

Denk dat het er een beetje vanaf hangt waar je terecht komt. Ik vind het hier heel leuk, maar je moet wel het werk voor jezelf 'creeeren'. In het bedrijfsleven kun je niet altijd onderzoeken wat je interessant vindt om te weten, dat is wel eens jammer. Ik heb nog wel een paar wensen en ideeen. Aan de andere kant is het ook heel gaaf als jouw oplossing wordt toegepast, of jouw product daadwerkelijk gemaakt wordt.

Ik denk dat iedere postdoc met wat ervaring prima in het bedrijfsleven kan gaan werken, vooral in specialistische functies, maar als je een beetje vlot bent heb je best veel kansen. Met name de combinatie kennis, creativiteit en ondernemerschap is zeldzaam. Met de inhoud zit het bij onderzoekers met een achtergrond als postdoc wel goed.

ALs ik zo hoor hoe bureacratisch en vormelijk alles gaat op een universiteit dan denk ik dat ik het daar nooit zo volhouden.

quote:

Op maandag 19 januari 2015 10:01 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Als je slim en gretig bent, gaan er bij ons ook veel deuren voor je open. Je moet dan alleen wel met het circus meedoen, dus de benodigde papieren halen (het liefst een researchmaster volgen en vervolgens promoveren), al vroeg publiceren (het liefst al op je bachelorscriptie) en natuurlijk zo snel mogelijk onderzoeksaanvragen schrijven.

Ik was zelf nogal clueless toen ik de academische wereld binnenstapte. Ik kom uit een klein dorp en ik was en ben de eerste uit mijn familie die is gaan studeren. Ik merk nog steeds regelmatig dat ik eigenlijk niet zo goed begrijp hoe de universiteit werkt. Carrièretechnisch is dat nogal onhandig, maar ik vind het zelf ook wel prettig om telkens met een frisse blik tegen een bepaalde 'bedrijfsvoering' aan te kunnen kijken.

[..]

Dat hangt volgens mij vooral af van de aard van het project waar je op zit en natuurlijk je leidinggevende en de cultuur binnen de vakgroep. In mijn tijd in Utrecht werden postdocs vaak aangenomen om een specifieke invulling aan een bepaald project te geven en daarbinnen hadden ze dan relatief veel vrijheid.

Ha, nou, dat zal overal wel gelden. Dat je een beetje moet meedoen aan het circus. Ikzelf echter ben juist gegroeid door een beetje eigenwijs te zijn op het juiste moment. En inmiddels mag ik voor een deel aan de knoppen draaien. Kwestie van wat mazzel en je kansen grijpen. Dat zal overal wel zo zijn denk ik... alleen hier heb je niet perse een papiertje nodig... alhoewel ik echt wel een paar managers ken met een doctorstitel die mij eerst ook niet echt de moeite vonden.

Op zich is het niet zo erg als je niet exact weet hoe alles werkt als je maar wel vol gaat voor wat je wil bereiken en je niet compleet laat piepelen door anderen (klein beetje assertief moet je wel zijn). Tenminste, zo zie ik het. Enthousiast werken aan de dingen die jij zinvol vindt, naast de dingen die moeten gebeuren en erbij horen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Spanky78 op 19-01-2015 22:49:28 ]

Ik vind games trouwens wel heel interessant. Ik zie wel mogelijkheden om mensen zo behoorlijk effectief lastige problemen op te laten lossen. Maargoed, daar heb ik echt 0 verstand van, behalve dat ik zelf liever 5 uur farcry 4 zit te spelen dan verslagen te schrijven...

Wat betreft het organiseren van documenten: ik zou een Excel sheet maken, en daarin de titel van het paper opschrijven, met daarnaast een aantal steekworden. Dan kan je 't makkelijk terugvinden door CTRL-F.

Beter een bibtex bestand greppen

quote:

Op maandag 19 januari 2015 22:35 schreef Spanky78 het volgende:

[..]


ALs ik zo hoor hoe bureacratisch en vormelijk alles gaat op een universiteit dan denk ik dat ik het daar nooit zo volhouden.

[..]

Oud-collegas die bij een grote farmaceut werken klagen vaak dat alles wat ze in het lab doen gedetailleers moet worden vastgelegd om juridische redenen. Als ik dan hoor dat ze ondanks tien jaar post-PhD onderzoeks ervaring nog steeds om toestemming moeten vragen voor congres bezoek dan geloof ik niet dat dat voor mij is. Vrijheid blijheid. Het heeft ook iets liberaals, jezelf geheel moeten bedruipen.

quote:

Op maandag 19 januari 2015 19:26 schreef Claudia_x het volgende:
adventures

Lyrebird, m.i. je voorbeeld klopt helemaal, je hebt liever dat dat afgestraft wordt. Maar het `rijker worden van de rijken' (qua onderzoeksgeld) geeft geen garantie dat dat gebeurt. Een andere fout is dat het innovatie dat het tunnelvisie in de hand werkt.

Het gaat mis bij evaluatie. Rijke groepen krijgen makkelijker funds binnen ongeacht wat ze precies doen, zolang ze maar geregeld iets groots aanboren. En wanneer boor je geregeld iets groots aan? Wanneer je veel funds hebt. Successen moeten beloond worden, failures met aantoonbare fouten moeten bestraft worden.
Maar op projecten wordt na afloop nagenoeg nooit een evaluatie gehouden, en als zodanig zijn er bij een slecht functionerennagenoeg nooit repercussies voor de betrokken onderzoekers die de bal duidelijk hebben laten vallen.
Je ziet het ook bij papers. Zodra er een naam van een grote man / universiteit valt, gaat de kwaliteit van de peerreview omlaag. Ik kom onzorgvuldigheden en soms zelfs fouten tegen die, wanneer ik die had ingediend, nooit langs zouden zijn geglipt. Ook zijn het te vaak incrementele resultaten die in een daarvoor te hoog aangeschreven journal terecht komen.

Voor sommige zaken is de oplossing simpel: double-blind review bijvoorbeeld (helpt ook tegelijk jegens gender issues). Voor evaluaties van onderzoekers en projecten e.d. is het veel moeilijker. Impact, i10, h-index, allemaal onzinnig omdat het `te gamen' is (wat ook gebeurt).
Het NLse model met 1 instantie die vrijwel al het onderzoeksgeld verdeelt werkt ook totaal niet: erg incrementeel onderzoek, alles wordt op safe gespeeld (je moet de helft van je onderzoek al af hebben om aan te tonen dat het echt gaat werken), en dan nog die onzinnige focus op valorisatie dat simpelweg uitmondt in een schrijfwedstrijd in fantaseren over onderzoekstoepassingen.

Bij Frontiers-bladen kunnen reviewers co-auteur worden als zij significant bijdragen aan het artikel.

Als het artikel slecht is en ik ga het afwijzen, dan geef ik alleen aan wat er slecht is. Als het artikel goed genoeg is voor acceptatie (major/minor), dan geef ik ook aanbevelingen wat nog aan te passen of te verbeteren.

Actief meewerken om een slecht (to be rejected) artikel nog op te lappen voor een volgende submissie doe ik niet.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2015 09:16 schreef Lyrebird het volgende:

Kortom: we rommelen maar wat aan, en moet je dat rommelen belonen? Leren doe je met vallen en opstaan, maar het management hier bijvoorbeeld heeft helemaal geen flauw benul waar ze mee bezig zijn, dus moet je daar dan maar miljoenen aan uitdelen (zoals nu gebeurt)?

Op een gegeven moment bereik je toch een leeftijd waarop je inziet dat iedereen maar wat aanrommelt?

Ik denk dat er meer behoefte is aan vertrouwen. Natuurlijk moeten er selectie- en evaluatiemomenten zijn, maar daar zijn er te veel van. Wat voor het hoger onderwijs opgaat, gaat in wezen ook voor het voortgezet en primair onderwijs op: we durven docenten (en onderzoekers) nog nauwelijks de tijd en ruimte te geven om naar eigen inzicht vorm te geven aan hun taken. Dat resulteert in een hoop administratieve rompslomp die zogenaamd zekerheid moet bieden, bijvoorbeeld de zekerheid dat het onderwijs of het onderzoek hoogwaardig is. Maar is dat wel zo? Is dat ooit bewezen? Valt dat überhaupt te bewijzen?

Ik zie bovendien het belang van transparantie en het beoordelen van andermans werk op basis van niet-kwantificeerbare criteria. Waarom moet er telkens weer een factor worden bedacht om uitdrukking te geven aan iemands onderzoekskwaliteiten? Het is ongetwijfeld een handig hulpmiddel, maar het ontslaat ons niet van de verantwoordelijkheid om zelf de kwaliteit van iemands werk te beoordelen. Als een toekomstige aio op een project van mij zou solliciteren, zou ik bijvoorbeeld op zijn minst referenties opvragen en de masterscriptie lezen.

Pfffffffff. Net mijn eerste twee papers en een lectureomschrijving bevestigd voor in de syllabus van een vak waar ik een (ja, één, dat is voor jullie peanuts, maar voor mij een big deal!) 2-uurscollege ga geven eind april!

Mijn god, wat is dat eng heb gelukkig nog even om het allemaal voor te bereiden en te koppelen aan elkaar en m'n ideeën (helpt ook wel echt bij m'n project), maar toch.. *ril*

quote:

Op dinsdag 20 januari 2015 16:26 schreef motorbloempje het volgende:
dat is voor jullie peanuts

Ga daar maar niet van uit hoor... in mijn geval ben ik na een uur vaak wel uitgepraat. Maar ik heb dan ook nog nooit "echt" les gegeven.

Ja, maar jij en de rest van de wetenschappers hier is al zo gevestigd en geleerd enzo. Ik ben nog maar een 'impostor' [/impostor syndrome]

Oh, ik wou juist zeggen dat die 2 uren zo voorbij zijn. Er zit bij jou vast ook een kwartier pauze tussen? Het is zaak om tevoren flexibiliteit in je praatje in te bouwen. Als je snel door je materie heengaat, kun je bijv. studenten nog iets laten bespreken of iets laten zien. En als je er langzaam doorheen gaat, dan moet je ook dingen kunnen schrappen en overslaan.

Er blijven volgens mij altijd wel dingen die eng zijn om te doen. Ik ga volgende maand naar een besloten conferentie met allemaal bobo's en ik ben een van de belangrijke sprekers op de eerste dag. Alles wordt ook voor me betaald door de betreffende organisatie. Ik ben nu al héél nerveus. Ik moet nota bene nog de inhoud van m'n praatje volledig uitdenken en vormgeven (het gaat om een voor mij relatief nieuw aspect van mijn onderzoeksgebied). Ik weet niet meer zo goed waarom ik ermee heb ingestemd om dit te doen. Ik ben helemaal niet belangrijk, dus waarom zou ik doen alsof?

Nou, ik maak me niet zo'n zorgen over het volpraten, geef me een onderwerp en ik praat wel Echt, heus maar ik ben zo bang om complete onzin te verkopen

In het land der blinden is eenoog koning.

300 Britse jongetjes in skinny jeans en 200 Britse meisjes met een paar flessen hairspray in hun haar.... waar maak ik me druk om?

Ook zoiets, m'n Engels is uitmuntend (mag het?), maar ik ben ook echt gewoon bang om compleet op m'n bek te gaan 'under pressure' en de meest domme fouten te maken. Ik stel me maar voor als een zenuwachtige Nederlandse onderzoeker ofzo