Op woensdag 1 oktober 2014 15:07 schreef taya22 het volgende:Hallo lezers,
Ik zit met een issue. Sinds een halfjaar heb ik een relatie met iemand die nooit aan een relatie heeft willen beginnen, maar voor mij toch voor de bijl ging. Ik noem hem even Peter.
Het is nogal een vrijbuiter, heeft een boel meegemaakt met kraakpanden etc., hij heeft dagelijks een krat bier gedronken jaren geleden en is nog altijd drugsverslaafd: Hij blowd iedere dag nog (omdat ie anders zijn adhd niet onder controle krijgt, zegt hij) en hij drinkt iedere dag vier biertjes, waar ik me zelf best zorgen om maak, gelukkig kunnen we er goed over praten.
Hij is wel iemand met principes, zegt hij, en ik denk echt dat mijn aanwezigheid hem helpt om in ieder geval sterk te minderen. We houden heel veel van elkaar.
Ikzelf moest ook van ver komen. Ik heb bijna tien jaar diep gehouden van mijn ex-minaar, die noem ik even Otto. Ik heb 3,5 jaar een affaire gehad met Otto.
Die geheimhouding was geestelijk niet goed voor me. Ik heb daardoor best wel schade opgelopen. Lang nadat het over was had ik nog hoop om hem ooit nog wel te kunnen krijgen omdat ik wel heel erg van hem hield, maar dat dus niet. Ik heb hulp gehad van een psycholoog en gepraat met verschillende mensen. We hebben het volledig afgesloten nadat ik hem een aantal hele diepe vragen heb gesteld.
Het was ook Otto die me zei dat ik mijn relatie met mijn vriend Peter een serieuze kans moest gaan geven. Hij vond dat ik er zelf te weinig voor deed, en dat was ook wel zo.
We zagen elkaar soms drie weken niet. Nadat gesprek ging het prima tussen mij en Peter. Hij maakt me strondgelukkig. Echt gelukkig. Zijn eigenzinnige maar open visie op het leven maakt hem uniek. Hij zorgt goed voor me en het is de meest zachtaardige knul die ik ken.
Tot afgelopen weekend. Het was me al eerder duidelijk dat mijn vriend Peter echt geen kinderen wil. Alleen in het begin van onze relatie heeft hij nog wel eens woorden van twijfel laten vallen, maar na een maand al was hij toch wel heel duidelijk.
Ik wil wel heel graag kinderen en hoopte de discussie wat uit te stellen. Ik heb er met tientallen mensen over gepraat. De meeste zeggen dat ik de discussie uit moet stellen, het doet er nu nog niet toe. We wonen apart. Ik studeer in een andere stad en hij kan zijn baan niet opgeven zolang ik nog onzeker ben van werk.
Ik ben 26, hij is 30. Het onderwerp kinderen van me af zetten lukte redelijk, alhoewel de discussie iedere keer weer viel, maar dan in korte woorden.
Afgelopen weekend heeft veel voor me veranderd. Mijn ex-minaar Otto en mijn vriend Peter kennen elkaar al vijftien jaar, vijf jaar langer als dat ik Otto ken. Hij kwam op bezoek, Peter weet niets van het verleden tussen mij en Otto.
Omdat we het verleden hebben afgesloten wat dit geen issue meer, maar wat Otto en ik wel gemeen hebben is dat hij in zijn eerdere huwelijk een vrouw had die echt geen kinderen wilde. Ik zat in hetzelfde schuitje (zat omdat hij inmiddels een andere vriendin heeft met kinderen). Hij kan het verdriet van geen kinderen dus als geen ander meevoelen.
Hij liet tijdens het bezoek harde woorden vallen naar mij. Woorden als:'je weet van te voren waar je met Peter aan begonnen bent' en 'het heeft mij heel veel pijn gedaan en ik heb die pijn genegeerd'. Sindsdien ben ik echt in de war. Ik zit klem tussen kiezen voor de rust van mijn relatie met Peter, voor de dingen die we samen in de planning hebben staan en voor alle goeds dat we samen hebben, of kiezen tussen een droom in de vorm van een kinderwens, ooit voor later.
Peter wil sowieso nog niets wat in een relatie thuis hoort. Hij wil niet trouwen, hij wil geen samenlevingscontract, hij wil niet stoppen met drinken en blowen, hij wil maar 1 hond terwijl ik er 2 wil, dat soort onzinnigheden. Ik denk dat hij sowieso nog moet wennen aan wat er allemaal bij een relatie komt kijken. Ik ben nu eenmaal geen automatische ja-knikker.
Hoe ga ik met mijn discussie wb kinderwens om? Hij vind dat ik een keuze moet maken, ik stel die keuze liever uit. Zolang ik nog studeer en niet kan samenwonen is het sowieso nog niet aan de orde.
Hoe ga ik hiermee om? Is er echt kans dat hij nog wel van mening veranderd? Moet ik een keuze maken? of ben ik een gevalletje 'teveel tissue voor de issue? (maak ik me druk om niks?)