Depressie & Angst #112

Ik word weer overvallen door een enorme somberheid/verdriet/angst. En eenzaamheid. Zo sterk Gebeurt de laatste tijd weer steeds vaker en erger.
Het is ook niet goed dat ik veel dagen alleen mijn slaapkamer uit kom om te eten en behalve mijn vader niemand spreek. En dat ik de halve dag slaap.
Maar op andere dagen wordt het me vaak juist te veel, het contact met mensen en zo.
Ik weet niet hoe ik een compromis moet vinden, ik weet het niet.
En dan nog lost dit niet op. Want het feit blijft dat ik enorm faal in alles en dat ik geen toekomst zie.
Dat brengt de angst, de wanhoop.
Ik weet nu even niet wat ik moet doen.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 20:30 schreef kuolema het volgende:
Ik word weer overvallen door een enorme somberheid/verdriet/angst. En eenzaamheid. Zo sterk Gebeurt de laatste tijd weer steeds vaker en erger.
Het is ook niet goed dat ik veel dagen alleen mijn slaapkamer uit kom om te eten en behalve mijn vader niemand spreek. En dat ik de halve dag slaap.
Maar op andere dagen wordt het me vaak juist te veel, het contact met mensen en zo.
Ik weet niet hoe ik een compromis moet vinden, ik weet het niet.
En dan nog lost dit niet op. Want het feit blijft dat ik enorm faal in alles en dat ik geen toekomst zie.
Dat brengt de angst, de wanhoop.
Ik weet nu even niet wat ik moet doen.

Blijven praten en toch zoeken waar de balans zit. Dat is lastig, ik schrijf hierboven ook al zoiets.

Maar over dat falen moet je het op de lange termijn gaan hebben, kijken of er wat is waar je niet in faalt, en dat is er altijd. Al is het maar wat vrijwilligerswerk of iets creatiefs. Sterkte.

Kun je zomaar stoppen met Lexapro?
Of moet je dat afbouwen?

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 22:48 schreef Miniem het volgende:
Kun je zomaar stoppen met Lexapro?
Of moet je dat afbouwen?

Afbouwen. Ik kreeg allerlij rare dingen toen ik per ongeluk (door een stom rekenfoutje ) 2x sneller afbouwde dan gepland/afgesproken.

Maar..het ligt er ook aan hoeveel je slikt. Als je toch al op de minimale dosis zit (ik weet niet uit mn hoofd hoe hoog dat is) dan is 1 stapje lager gelijk aan stoppen

Maar anyway, dit moet je eigenlijk met je behandelaar bespreken, die hebben er vestand van (hopelijk )

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 20:30 schreef kuolema het volgende:
Ik word weer overvallen door een enorme somberheid/verdriet/angst. En eenzaamheid. Zo sterk Gebeurt de laatste tijd weer steeds vaker en erger.
Het is ook niet goed dat ik veel dagen alleen mijn slaapkamer uit kom om te eten en behalve mijn vader niemand spreek. En dat ik de halve dag slaap.
Maar op andere dagen wordt het me vaak juist te veel, het contact met mensen en zo.
Ik weet niet hoe ik een compromis moet vinden, ik weet het niet.
En dan nog lost dit niet op. Want het feit blijft dat ik enorm faal in alles en dat ik geen toekomst zie.
Dat brengt de angst, de wanhoop.
Ik weet nu even niet wat ik moet doen.

Zou dit kunnen komen doordat je je medicatie hebt verlaagd?
Ik volg dit topic niet meer zo nauwlettend de laatste tijd, maar ik meen me te kunnen herinneren dat je je AD had afgebouwd?

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 22:34 schreef zomertje het volgende:

[..]

Blijven praten en toch zoeken waar de balans zit. Dat is lastig, ik schrijf hierboven ook al zoiets.

Maar over dat falen moet je het op de lange termijn gaan hebben, kijken of er wat is waar je niet in faalt, en dat is er altijd. Al is het maar wat vrijwilligerswerk of iets creatiefs. Sterkte.

Ik faal in wat belangrijk voor me is, en dan bedoel ik vooral mijn studie. Dan kan niet worden gecompenseerd door andere dingen.
Thanks.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 22:48 schreef Miniem het volgende:
Kun je zomaar stoppen met Lexapro?
Of moet je dat afbouwen?

Afbouwen is altijd beter.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 23:03 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Zou dit kunnen komen doordat je je medicatie hebt verlaagd?
Ik volg dit topic niet meer zo nauwlettend de laatste tijd, maar ik meen me te kunnen herinneren dat je je AD had afgebouwd?

Ik ben helemaal gestopt, het zou kunnen dat het daardoor komt ja. Maar het hielp niet geweldig of zo dus ik wil niet terug.

Kuo, wil je wel 'beter worden'? Of misschien een betere vraag: wil je wel stappen zetten om in een betere state of mind te komen?
Soms lijkt het alsof je schopt om het schoppen zeg maar... Zoals zo eigenwijs met medicatie omgaan. Je studeerde psychologie dus je zal vast wel basiskennis daarover hebben maar toch kies je voor een manier die eigenlijk niet goed voor je is (meteen stoppen ipv afbouwen).

Ik vind het zo zonde dat je je zo vastbijt in het 'falen' van je studie. Je faalde niet, je was er nu gewoon nog niet klaar voor. Studeren kan altijd nog (zelfs ik denk er nog over op mn 31ste ).
Maar je zal dan ook geen stappen doen om het gemis van een studie op te vangen, zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.
Je studie was geen doel op zich, het was een middel om je doel te bereiken. Wat was je doel toen je ging studeren? Waarom die studie? En kan je dat doel ook op een andere manier bereiken, of kan je een basis leggen voor wanneer je je studie weer kan oppakken (werk, vrijwilligerswerk, cursus, workshop)?

En een dag in bed blijven liggen is niet erg. Als je maar weet dat je er de volgende dag weer uit moet komen

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 23:46 schreef Elvi het volgende:
Kuo, wil je wel 'beter worden'? Of misschien een betere vraag: wil je wel stappen zetten om in een betere state of mind te komen?

Soms niet. Als ik dingen doe gaat het beter met mijn stemming, maar tegelijkertijd loop ik tegen allerlei andere problemen aan. Zelfhaat, schaamte, altijd spanning in sociaal contact. Ik weet niet of dat nou beter is. En dat zijn dingen waarvoor ik in therapie ben, maar ook daar heb ik weinig vertrouwen in nu ik ben gestopt met groepstherapie.
Iets zegt me dat het goed is om me slecht te voelen (heeft o.a. te maken met 'paranoïde' dingen).

quote:

Soms lijkt het alsof je schopt om het schoppen zeg maar... Zoals zo eigenwijs met medicatie omgaan. Je studeerde psychologie dus je zal vast wel basiskennis daarover hebben maar toch kies je voor een manier die eigenlijk niet goed voor je is (meteen stoppen ipv afbouwen).

Ik heb netjes afgebouwd met de citalopram, per maand 10 mg eraf. Alleen aan het eind iets sneller. Maar ik heb wel momenten dat ik denk 'fuck it, fuck everyone, wat boeit het', dat is ook wel een beetje 'schoppen', en dan hou ik me niet netjes aan de medicatie-dingen. Als ik me slecht voel boeit het me ook niet wat ik met mijn lichaam doe want ik ben toch niet van plan oud te worden. En ik hoopte ook wel stiekem dat het afbouwen/stoppen ervoor zou zorgen dat ik me weer extreem kut zou voelen zodat ik de moed zou hebben om mezelf van kant te maken.

quote:

Ik vind het zo zonde dat je je zo vastbijt in het 'falen' van je studie. Je faalde niet, je was er nu gewoon nog niet klaar voor. Studeren kan altijd nog (zelfs ik denk er nog over op mn 31ste ).
Maar je zal dan ook geen stappen doen om het gemis van een studie op te vangen, zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.
Je studie was geen doel op zich, het was een middel om je doel te bereiken. Wat was je doel toen je ging studeren? Waarom die studie? En kan je dat doel ook op een andere manier bereiken, of kan je een basis leggen voor wanneer je je studie weer kan oppakken (werk, vrijwilligerswerk, cursus, workshop)?

En een dag in bed blijven liggen is niet erg. Als je maar weet dat je er de volgende dag weer uit moet komen

Zo kan ik dus niet denken. Ik wil het nu, zou er nu mee bezig moeten zijn, het zou goed moeten gaan. Ik was ermee bezig en het is zo enorm kut als het dan niet lukt.
Studeren doe ik om kennis op te doen (het studeren op zich is dus ook een doel - persoonlijke ontwikkeling) en omdat ik succesvol wil zijn, een baan hebben, een nut. En waarom juist psychologie? Omdat ik bijna alles daaraan interessant vind. De psych komt er elke keer weer op terug dat hij denkt dat ik het heb gekozen omdat ik mezelf en vooral anderen niet begrijp (door autisme?) en dat wel probeer.
Wat betreft vrijwilligerswerk, dat zou misschien wel goed zijn, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik het niet trek. Tenzij ik alleen ben, ben ik bijna altijd gespannen, op mijn hoede en voelt het alsof ik de hele tijd moet acteren, dat kost veel energie. Ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij mensen. Bij werk heb je altijd te maken met mensen. Plus dat je het in eerste instantie moet zien te regelen, wat ik niet durf.
Ik heb nu twee oppasadressen, dus het is niet zo dat ik nooit het huis uit kom. Dit gaat voor evt. vrijwilligerswerk omdat ik het geld heel hard nodig heb. En dat kost me ontzettend veel energie. Niet per se het oppassen zelf, maar het contact met de ouders. Ik kan dat gewoon niet. Soms word ik er echt gek van.

Verder was ik van plan me te verdiepen in hersenanatomie (wat relevant is voor mijn studie) maar met dit energielevel kan ik me daar niet toe zetten, ook al vind ik het heel interessant.

En overdag slapen is op zich niet erg maar ik weet dat het niet goed is voor mijn stemming omdat ik me dan heel eenzaam ga voelen. Dus probeer er morgen weer wat eerder uit te gaan.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 03-10-2014 00:32:55 ]

Ik heb nog niet kunnen slapen
Mirtazapine genomen, hopelijk lukt het straks wel.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 00:23 schreef kuolema het volgende:

[..]

Soms niet. Als ik dingen doe gaat het beter met mijn stemming, maar tegelijkertijd loop ik tegen allerlei andere problemen aan. Zelfhaat, schaamte, altijd spanning in sociaal contact. Ik weet niet of dat nou beter is. En dat zijn dingen waarvoor ik in therapie ben, maar ook daar heb ik weinig vertrouwen in nu ik ben gestopt met groepstherapie.
Iets zegt me dat het goed is om me slecht te voelen (heeft o.a. te maken met 'paranoïde' dingen).

[..]

Ik heb netjes afgebouwd met de citalopram, per maand 10 mg eraf. Alleen aan het eind iets sneller. Maar ik heb wel momenten dat ik denk 'fuck it, fuck everyone, wat boeit het', dat is ook wel een beetje 'schoppen', en dan hou ik me niet netjes aan de medicatie-dingen. Als ik me slecht voel boeit het me ook niet wat ik met mijn lichaam doe want ik ben toch niet van plan oud te worden. En ik hoopte ook wel stiekem dat het afbouwen/stoppen ervoor zou zorgen dat ik me weer extreem kut zou voelen zodat ik de moed zou hebben om mezelf van kant te maken.

[..]

Zo kan ik dus niet denken. Ik wil het nu, zou er nu mee bezig moeten zijn, het zou goed moeten gaan. Ik was ermee bezig en het is zo enorm kut als het dan niet lukt.
Studeren doe ik om kennis op te doen (het studeren op zich is dus ook een doel - persoonlijke ontwikkeling) en omdat ik succesvol wil zijn, een baan hebben, een nut. En waarom juist psychologie? Omdat ik bijna alles daaraan interessant vind. De psych komt er elke keer weer op terug dat hij denkt dat ik het heb gekozen omdat ik mezelf en vooral anderen niet begrijp (door autisme?) en dat wel probeer.
Wat betreft vrijwilligerswerk, dat zou misschien wel goed zijn, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik het niet trek. Tenzij ik alleen ben, ben ik bijna altijd gespannen, op mijn hoede en voelt het alsof ik de hele tijd moet acteren, dat kost veel energie. Ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij mensen. Bij werk heb je altijd te maken met mensen. Plus dat je het in eerste instantie moet zien te regelen, wat ik niet durf.
Ik heb nu twee oppasadressen, dus het is niet zo dat ik nooit het huis uit kom. Dit gaat voor evt. vrijwilligerswerk omdat ik het geld heel hard nodig heb. En dat kost me ontzettend veel energie. Niet per se het oppassen zelf, maar het contact met de ouders. Ik kan dat gewoon niet. Soms word ik er echt gek van.

Verder was ik van plan me te verdiepen in hersenanatomie (wat relevant is voor mijn studie) maar met dit energielevel kan ik me daar niet toe zetten, ook al vind ik het heel interessant.

En overdag slapen is op zich niet erg maar ik weet dat het niet goed is voor mijn stemming omdat ik me dan heel eenzaam ga voelen. Dus probeer er morgen weer wat eerder uit te gaan.

Het klinkt mij in de oren dat je nog wat verder moet komen met de therapie (schema therapie?) zodat je wat sterker zal zijn om ook de andere dingen beter aan te kunnen.

Ik heb mijn HBO diploma gehaald op mn 34e, in deeltijd. Kun je je studie niet in een lager tempo doen? Losse modules ofzo? Je leven is nog niet voorbij, dus probeer geduld te hebben. Het kan ook dat de afbouw van de medicijnen nog nawerkt, ik merkte dat bij mij dat ook langere tijd duurde, maanden zelfs.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 10:19 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het klinkt mij in de oren dat je nog wat verder moet komen met de therapie (schema therapie?) zodat je wat sterker zal zijn om ook de andere dingen beter aan te kunnen.

Ik heb mijn HBO diploma gehaald op mn 34e, in deeltijd. Kun je je studie niet in een lager tempo doen? Losse modules ofzo? Je leven is nog niet voorbij, dus probeer geduld te hebben. Het kan ook dat de afbouw van de medicijnen nog nawerkt, ik merkte dat bij mij dat ook langere tijd duurde, maanden zelfs.

Ik deed schematherapie, maar het gaat waarschijnlijk iets anders worden. Ik moet nog heel wat verder komen ja.
Studie deed ik ook met aangepast rooster, één vak per keer. Maar ook dat werkte niet.
Ga het wel weer op deze manier proberen als ik weer verder ga, en niet gelijk alles.
Ook al duurt het op die manier langer.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 14:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik deed schematherapie, maar het gaat waarschijnlijk iets anders worden. Ik moet nog heel wat verder komen ja.
Studie deed ik ook met aangepast rooster, één vak per keer. Maar ook dat werkte niet.
Ga het wel weer op deze manier proberen als ik weer verder ga, en niet gelijk alles.
Ook al duurt het op die manier langer.

Jammer dat t niet werkte, mij helpt t wel goed. Alleen is het een lange weg, jarenlang zei mn peut.

Vanmiddag een gesprek gehad met mijn SLB'er. Amper zo nerveus geweest
Ik heb hem verteld van mijn studievertraging en waar dat door werd veroorzaakt. Dat ik eraan zat te denken om te stoppen. Uiteindelijk toch maar besloten om door te gaan en ervoor te zorgen dat ik eind dit schooljaar afstudeer. Grootste probleem is dat ik één tentamen nog niet mag maken, omdat ik twee vakken onvoldoende heb. Eén daarvan wordt pas aan het eind van het schooljaar gegeven. Dat wordt dus een verzoek indienen bij de examencommissie.

Daarna met mijn moeder erover gehad en de reactie was veel beter dan ik me had voorgesteld (doemdenken, toch eens gaan leren hoe ik daar van af kom).

Al met al toch een redelijke dag gehad.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 21:27 schreef Lathiel het volgende:
Vanmiddag een gesprek gehad met mijn SLB'er. Amper zo nerveus geweest
Ik heb hem verteld van mijn studievertraging en waar dat door werd veroorzaakt. Dat ik eraan zat te denken om te stoppen. Uiteindelijk toch maar besloten om door te gaan en ervoor te zorgen dat ik eind dit schooljaar afstudeer. Grootste probleem is dat ik één tentamen nog niet mag maken, omdat ik twee vakken onvoldoende heb. Eén daarvan wordt pas aan het eind van het schooljaar gegeven. Dat wordt dus een verzoek indienen bij de examencommissie.

Daarna met mijn moeder erover gehad en de reactie was veel beter dan ik me had voorgesteld (doemdenken, toch eens gaan leren hoe ik daar van af kom).

Al met al toch een redelijke dag gehad.

Dat lijkt me een goede beslissing.
Fijn dat de reactie van je moeder meeviel, misschien helpt het om dit in gedachten te houden voor dingen in de toekomst.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 23:00 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Afbouwen. Ik kreeg allerlij rare dingen toen ik per ongeluk (door een stom rekenfoutje ) 2x sneller afbouwde dan gepland/afgesproken.

Maar..het ligt er ook aan hoeveel je slikt. Als je toch al op de minimale dosis zit (ik weet niet uit mn hoofd hoe hoog dat is) dan is 1 stapje lager gelijk aan stoppen

Maar anyway, dit moet je eigenlijk met je behandelaar bespreken, die hebben er vestand van (hopelijk )

Ik ben er maar mee gestopt.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 21:47 schreef Miniem het volgende:

[..]

Ik ben er maar mee gestopt.

Op welke dosering zat je dan?
Toen ik op 40 mg citalopram wilde ik ook cold turkey stoppen, maar na de eerste dag besloot ik toch maar af te bouwen nadat ik het een en ander op internet had gelezen.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 21:58 schreef kuolema het volgende:

[..]

Op welke dosering zat je dan?
Toen ik op 40 mg citalopram wilde ik ook cold turkey stoppen, maar na de eerste dag besloot ik toch maar af te bouwen nadat ik het een en ander op internet had gelezen.

Geen idee

Hoe kun je dat niet weten? Staat er gewoon op.
Denk dat dat wel uitmaakt voor de gevolgen van plotseling stoppen. Maar je merkt het vanzelf natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 3 oktober 2014 00:23 schreef kuolema het volgende:

[..]

Soms niet. Als ik dingen doe gaat het beter met mijn stemming, maar tegelijkertijd loop ik tegen allerlei andere problemen aan. Zelfhaat, schaamte, altijd spanning in sociaal contact. Ik weet niet of dat nou beter is. En dat zijn dingen waarvoor ik in therapie ben, maar ook daar heb ik weinig vertrouwen in nu ik ben gestopt met groepstherapie.
Iets zegt me dat het goed is om me slecht te voelen (heeft o.a. te maken met 'paranoïde' dingen).

[..]

Ik heb netjes afgebouwd met de citalopram, per maand 10 mg eraf. Alleen aan het eind iets sneller. Maar ik heb wel momenten dat ik denk 'fuck it, fuck everyone, wat boeit het', dat is ook wel een beetje 'schoppen', en dan hou ik me niet netjes aan de medicatie-dingen. Als ik me slecht voel boeit het me ook niet wat ik met mijn lichaam doe want ik ben toch niet van plan oud te worden. En ik hoopte ook wel stiekem dat het afbouwen/stoppen ervoor zou zorgen dat ik me weer extreem kut zou voelen zodat ik de moed zou hebben om mezelf van kant te maken.

[..]

Zo kan ik dus niet denken. Ik wil het nu, zou er nu mee bezig moeten zijn, het zou goed moeten gaan. Ik was ermee bezig en het is zo enorm kut als het dan niet lukt.
Studeren doe ik om kennis op te doen (het studeren op zich is dus ook een doel - persoonlijke ontwikkeling) en omdat ik succesvol wil zijn, een baan hebben, een nut. En waarom juist psychologie? Omdat ik bijna alles daaraan interessant vind. De psych komt er elke keer weer op terug dat hij denkt dat ik het heb gekozen omdat ik mezelf en vooral anderen niet begrijp (door autisme?) en dat wel probeer.
Wat betreft vrijwilligerswerk, dat zou misschien wel goed zijn, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik het niet trek. Tenzij ik alleen ben, ben ik bijna altijd gespannen, op mijn hoede en voelt het alsof ik de hele tijd moet acteren, dat kost veel energie. Ik voel me nooit helemaal op mijn gemak bij mensen. Bij werk heb je altijd te maken met mensen. Plus dat je het in eerste instantie moet zien te regelen, wat ik niet durf.
Ik heb nu twee oppasadressen, dus het is niet zo dat ik nooit het huis uit kom. Dit gaat voor evt. vrijwilligerswerk omdat ik het geld heel hard nodig heb. En dat kost me ontzettend veel energie. Niet per se het oppassen zelf, maar het contact met de ouders. Ik kan dat gewoon niet. Soms word ik er echt gek van.

Verder was ik van plan me te verdiepen in hersenanatomie (wat relevant is voor mijn studie) maar met dit energielevel kan ik me daar niet toe zetten, ook al vind ik het heel interessant.

En overdag slapen is op zich niet erg maar ik weet dat het niet goed is voor mijn stemming omdat ik me dan heel eenzaam ga voelen. Dus probeer er morgen weer wat eerder uit te gaan.

Dat gevoel van 'het moet nu verdomme' snap ik. Geduld wordt na meerdere jaren ellende steeds moeilijker op te brengen, helemaal na voor je gevoel veel teleurstellingen.

Mijn advies is focus je op 1 ding per keer en, hoe ongelofelijk moeilijk ook, disciplineer jezelf. Dwing jezelf, hoe vreselijk hopeloos alles ook voelt, jezelf in een normaal en regelmatig dag en nachtritme. Dat is goed voor je gesteldheid en helpt je je meer 'normaal' te voelen. Geeft je ook de kans om overdag wat dingen te doen. Desnoods fiets je de stad uit en ga je in de natuur wandelen. Als je er elke dag maar een tijd uit bent, anders wordt die sociale angst heel moeilijk.

Probeer je verder eerst op die therapie te focussen en ga er heen met een instelling van 'fuck it'. Focus als die frustratie niet op jezelf maar op je depressie zelf en ontwikkel zo'n over mijn lijk mentaliteit. Depressie kan de ****** krijgen, no way dat het mijn hele leven gaat verpesten. Als therapie beter gaat, denk dan voorzichting weer aan studeren. Belangrijkste, wat Elvi ook zei, is je moet wel beter WILLEN worden, maar dat kun je, dat weet ik 100% zeker. De echte jij zit gewoon verstopt achter een muur met depressie, angst en onzekerheid.

Het lijkt gelukkig beter te gaan met mijn moeder (althans, 'beter') en ook al was dit alles niet leuk, het heeft me wel iets opgeleverd. Ik realiseer me nu dat de gevoelens van zorg echt voornamelijk van mijn kant komen, zij verwachten immers helemaal niet dat ik me constant zorgen maak om ze. Dat willen ze ook helemaal niet. Maar ik heb nu, ook al vind ik het moeilijk, echt besloten dat ik ze ook loslaat. Niet me constant schuldig voelen omdat ik een tijdje niks van me heb laten horen en dat ze dan denken dat ik niet meer van ze houd en iets raars gaan doen. Ik heb mijn eigen leven hier nu ook. Ze weten dat ik om ze geef en dat laat ik in elk contact zien. Ik heb alleen geen behoeft aan constant contact omdat ik 'voel dat het moet'. Ze zijn volwassenen en we moeten elkaar toch wat meer loslaten.

Het is een moeilijke beslissing en het geeft me wat stress, maar ik voel wel dat dit de juiste is.:)

Verder toch ook maar een baantje gezocht, heb geld nodig. Ik vind het spannend om naast mijn studie te werken, alleen het moet gewoon. Daarnaast ga ik het echt minimaal doen (minder dan 10 uur per week) en weet ik dat het gaat om genoeg compensatie met me-time. Gelukkig groeit mijn vertrouwen steeds meer dat ik dit nu aandurf.

Vanavond een verkleedfeestje op mijn oude werk. Dirty Disney, het wordt wat!

quote:

Op zaterdag 4 oktober 2014 10:42 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Dat gevoel van 'het moet nu verdomme' snap ik. Geduld wordt na meerdere jaren ellende steeds moeilijker op te brengen, helemaal na voor je gevoel veel teleurstellingen.

Mijn advies is focus je op 1 ding per keer en, hoe ongelofelijk moeilijk ook, disciplineer jezelf. Dwing jezelf, hoe vreselijk hopeloos alles ook voelt, jezelf in een normaal en regelmatig dag en nachtritme. Dat is goed voor je gesteldheid en helpt je je meer 'normaal' te voelen. Geeft je ook de kans om overdag wat dingen te doen. Desnoods fiets je de stad uit en ga je in de natuur wandelen. Als je er elke dag maar een tijd uit bent, anders wordt die sociale angst heel moeilijk.

Probeer je verder eerst op die therapie te focussen en ga er heen met een instelling van 'fuck it'. Focus als die frustratie niet op jezelf maar op je depressie zelf en ontwikkel zo'n over mijn lijk mentaliteit. Depressie kan de ****** krijgen, no way dat het mijn hele leven gaat verpesten. Als therapie beter gaat, denk dan voorzichting weer aan studeren. Belangrijkste, wat Elvi ook zei, is je moet wel beter WILLEN worden, maar dat kun je, dat weet ik 100% zeker. De echte jij zit gewoon verstopt achter een muur met depressie, angst en onzekerheid.

Klopt helemaal. Ritme en dingen ondernemen zorgen er niet per se voor dat ik me beter voel maar kan misschien voorkomen dat het slechter gaat. En ik houd contact met de wereld.
Maar ik vind het wel heel moeilijk omdat ik bijna continu denk 'wat heeft het allemaal voor zin' dus het lukt niet altijd. Ik ben nu ook weer op een punt gekomen dat 'leuke dingen doen' me niet echt meer op kan beuren.

Ik sta anders tegenover depressie. Zie het als een onderdeel van mij en niet als een ding dat niet bij me hoort en dus weer weg kan gaan. Het is er namelijk soort van altijd al geweest en nooit helemaal weg. En ook niet 1 ding (of zwarte hond), maar een combinatie/wirwar van dingen. Als ik niet depressief ben is het nog steeds kut, gaan dingen ook niet goed.

Hmm, ik ben bang dat als mijn 'echte ik' naar boven komt, ik snel levenslang achter de tralies zit.

quote:

Op zondag 5 oktober 2014 17:53 schreef kuolema het volgende:

[..]

Klopt helemaal. Ritme en dingen ondernemen zorgen er niet per se voor dat ik me beter voel maar kan misschien voorkomen dat het slechter gaat. En ik houd contact met de wereld.
Maar ik vind het wel heel moeilijk omdat ik bijna continu denk 'wat heeft het allemaal voor zin' dus het lukt niet altijd. Ik ben nu ook weer op een punt gekomen dat 'leuke dingen doen' me niet echt meer op kan beuren.

Ik sta anders tegenover depressie. Zie het als een onderdeel van mij en niet als een ding dat niet bij me hoort en dus weer weg kan gaan. Het is er namelijk soort van altijd al geweest en nooit helemaal weg. En ook niet 1 ding (of zwarte hond), maar een combinatie/wirwar van dingen. Als ik niet depressief ben is het nog steeds kut, gaan dingen ook niet goed.

Hmm, ik ben bang dat als mijn 'echte ik' naar boven komt, ik snel levenslang achter de tralies zit.

Misschien vind je het niet leuk, maar misschien was je beter af -met- medicatie.
Soms kun je alleen kiezen tussen kut en kutter.
Iedereen heeft wel "evil" dingetjes en ik kan me voorstellen dat er leukere dingen zijn dan achter de tralies zitten
En als je echt denkt dat achter de tralies zitten jou meer voordeel dan nadeel bezorgt, is het dan misschien niet beter dat je opgenomen wordt? Wat je typt, geeft aan dat je zo'n beetje met de dag achteruit gaat..schiet je ook niks mee op.
Misschien is depressie (en alles wat je erbij vindt horen) wel vertrouwd, maar je moet ook -durven- leven

Zo, ik ben de bank nu wel zat, tijd voor een echt bed

quote:

Op maandag 6 oktober 2014 03:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Misschien vind je het niet leuk, maar misschien was je beter af -met- medicatie.
Soms kun je alleen kiezen tussen kut en kutter.
Iedereen heeft wel "evil" dingetjes en ik kan me voorstellen dat er leukere dingen zijn dan achter de tralies zitten
En als je echt denkt dat achter de tralies zitten jou meer voordeel dan nadeel bezorgt, is het dan misschien niet beter dat je opgenomen wordt? Wat je typt, geeft aan dat je zo'n beetje met de dag achteruit gaat..schiet je ook niks mee op.
Misschien is depressie (en alles wat je erbij vindt horen) wel vertrouwd, maar je moet ook -durven- leven

Zo, ik ben de bank nu wel zat, tijd voor een echt bed

Dit inderdaad. Choose the lesser of two evils. Het onbekende is vaak enger dan de bekende ellende, dus wie weet. Het stoppen met medicatie is zo'n beslissing. Misschien pakt het niet altijd goed uit, maar vaak genoeg ook wel. Bewegen is altijd leuker dan stilstaan, zelfs met ellende.

quote:

Op maandag 6 oktober 2014 03:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Misschien vind je het niet leuk, maar misschien was je beter af -met- medicatie.
Soms kun je alleen kiezen tussen kut en kutter.
Iedereen heeft wel "evil" dingetjes en ik kan me voorstellen dat er leukere dingen zijn dan achter de tralies zitten
En als je echt denkt dat achter de tralies zitten jou meer voordeel dan nadeel bezorgt, is het dan misschien niet beter dat je opgenomen wordt? Wat je typt, geeft aan dat je zo'n beetje met de dag achteruit gaat..schiet je ook niks mee op.
Misschien is depressie (en alles wat je erbij vindt horen) wel vertrouwd, maar je moet ook -durven- leven

Zo, ik ben de bank nu wel zat, tijd voor een echt bed

Vind ik niet leuk nee
Ik heb ook wel soort van besloten dat ik een ander antidepressivum wil proberen, spreek de arts alleen de 16e pas.

Ik denk niet dat achter de tralies zitten goed voor me is hoor. Voor anderen misschien Zolang ik afspraken heb met mensen, verantwoordelijkheden, heb ik nog houvast. En goede momenten.
Vandaag haalde ik bijvoorbeeld mijn oppaskindje op van de peuterspeelzaal en ze was duidelijk superblij om mij te zien (had haar 'al' twee weken of zo niet gezien) Dat maakt veel goed (voor eventjes dan). Buiten dat soort dingen om gaat het helemaal niet goed en inderdaad steeds slechter maar ik zal moeten doorgaan met wat ik doe anders heb ik helemaal niets ...

Oh ja, ik heb morgenochtend een gesprek met een arbeidsdeskundige

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 06-10-2014 16:28:43 ]

quote:

Op maandag 6 oktober 2014 16:22 schreef kuolema het volgende:

[..]

Vind ik niet leuk nee
Ik heb ook wel soort van besloten dat ik een ander antidepressivum wil proberen, spreek de arts alleen de 16e pas.

Ik denk niet dat achter de tralies zitten goed voor me is hoor. Voor anderen misschien Zolang ik afspraken heb met mensen, verantwoordelijkheden, heb ik nog houvast. En goede momenten.
Vandaag haalde ik bijvoorbeeld mijn oppaskindje op van de peuterspeelzaal en ze was duidelijk superblij om mij te zien (had haar al twee weken of zo niet gezien) Dat maakt veel goed (voor eventjes dan). Buiten dat soort dingen om gaat het helemaal niet goed en inderdaad steeds slechter maar ik zal moeten doorgaan met wat ik doe anders heb ik helemaal niets ...

Klinkt wel positief (ergens in elk geval )
Weet je al hoe het staat met je onderzoek naar eventueel autisme? (dat was jij toch??)

quote:

Oh ja, ik heb morgenochtend een gesprek met een arbeidsdeskundige

Tjezus, zo snel al

Ik zou doodgaan van de zenuwen

Heel veel succes!