Waarom heb je nog geen kinderen?

Het gaat niet alleen om dit topic natuurlijk, zulke komen wel vaker voorbij. En niet alleen hier, maar ook op andere plekken online. En in alle eerlijkheid vind ik niet dat je daar op 'katten zijn kut' zou moeten wachten. Ik voel echt de behoefte niet om andere mensen en/of dieren 'kut' te noemen, zéker niet als ik weet dat mijn gesprekspartner ze allesbehalve kut vinden. 'Niet mijn ding' dekt de lading ook. Maar goed, zoals ik al zei, dat kan ook de Moeder Theresa in mij zijn.

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 15:35 schreef Clubsoda het volgende:
Het gaat niet alleen om dit topic natuurlijk, zulke komen wel vaker voorbij. En niet alleen hier, maar ook op andere plekken online. En in alle eerlijkheid vind ik niet dat je daar op 'katten zijn kut' zou moeten wachten. Ik voel echt de behoefte niet om andere mensen en/of dieren 'kut' te noemen, zéker niet als ik weet dat mijn gesprekspartner ze allesbehalve kut vinden. 'Niet mijn ding' dekt de lading ook. Maar goed, zoals ik al zei, dat kan ook de Moeder Theresa in mij zijn.

Precies dat! Er zijn genoeg dingen die niet mijn ding zijn, maar ik voel gewoonweg niet de behoefte om dat dmv scheldwoorden en kots-smilies in het gesprek te brengen.

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 15:35 schreef Clubsoda het volgende:
Het gaat niet alleen om dit topic natuurlijk, zulke komen wel vaker voorbij. En niet alleen hier, maar ook op andere plekken online. En in alle eerlijkheid vind ik niet dat je daar op 'katten zijn kut' zou moeten wachten. Ik voel echt de behoefte niet om andere mensen en/of dieren 'kut' te noemen, zéker niet als ik weet dat mijn gesprekspartner ze allesbehalve kut vinden. 'Niet mijn ding' dekt de lading ook. Maar goed, zoals ik al zei, dat kan ook de Moeder Theresa in mij zijn.

Diversiteit aan mensen en dus ook aan (digitale) omgangsvormen. Dat is op FOK! al zo (in VBL gaat het er anders aan toe dan in OUD) en dat geldt ook voor de verschillende sites. Op het libelle forum zul je andere mensen tegenkomen dan op GeenStijl. Vrij logisch allemaal lijkt me en dat iedereen de plek zoekt waar hij/zij zich het meeste thuisvoelt lijkt me ook niet raar.

Ja tuurlijk, zo werkt het, maar ik begríjp het gewoon niet Niet dat dat verder een maatstaf is natuurlijk, maar voor mij slaat het een potentieel interessante discussie dood. En je moet dat ook niet verbaasd staan te kijken als mensen die kinderen niet kut vinden (of dan in ieder geval hun eigen niet), daar dan weer op-hun-teentjes-getrapt op reageren.

Nog afgezien van het feit dat ik denk dat de wereld er wat mooier uit ziet als we een beetje rekening met elkaar houden en niet altijd maar eruit blerken wat in ons op komt 'gewoon omdat het kan' of 'omdat iedereen het doet'. * Clubsoda neuriet kumabaayaa

VBL is dan ook gewoon de bron van alle kwaad natuurlijk. Vooral kinderen die daar posten denk ik!

Ik vind het logischer om blij te zijn met wat je wel hebt, dan blij te zijn met wat je niet hebt. .

Als iemand mij vertelt hoe blij hij is met z'n nieuwe motor, dan zeg ik ook niet: oh, nou ik ben toch zo blij dat ik geen motor hebt, want wat maken die dingen een verschrikkelijke herrie zeg en je kunt er zulke nare ongelukken mee krijgen.

Veder herken ik wel het genieten van de stilte en de vrijheid, maar niet als iets heel bewust als een typisch kenmerk van een kindvrij leven. Het ligt er een beetje aan hoe groot je gezin is natuurlijk, maar mijn leven ziet er nu met 1 kind op dat vlak niet ineens zo heel anders uit en het is ook wel een erg cliché om te denken dat met een kind elk moment van rust en stilte voorgoed voorbij is.

Nou ja, maar het niet hebben van kinderen kun je ook weer zien als het wél hebben van een boel vrijheden. Ik kan ook intens gelukkig zijn op sommige momenten dat ik geen paard heb bijvoorbeeld, waar ik bij nacht en ontij in de stromende regen heen moet om 'm te voeren of beweging te geven. Of een boot, waar je wel minstens zoveel keer per jaar heen moet omdat het anders 'zonde' is en die altijd lastminute uit het water gehaald moet worden en waar je dan een half weekend aan kwijt bent terwijl je al 100 andere plannen had

Tja, ik vind het zelf een vreemde benadering om steeds stil te staan bij hoe mijn leven zou zijn als ik bepaalde zaken wel had, terwijl ik niet voor niets ervoor heb gekozen ze niet te hebben. . Dan ben je steeds bezig jezelf te bevestigen.

Dat je geniet van je leven als kindvrije, geweldig. Maar je geniet toch niet van je leven omdat je geen kinderen hebt? Al is het alleen maar omdat je helemaal niet precies weet hoeveel je wel of niet had genoten als je wel kinderen had.

En is het dan anders als je tegen je partner zegt "wat een geweldig kind hebben we toch?" Dan bevestig je jezelf toch net zo goed?

Ja, het gaat ook niet om het bevestigen op zichzelf, maar je zelf voortdurend bevestigen in alle dingen die je niet doet en niet hebt, daar heb je toch een dagtaak aan? Dat is merkwaardig om te doen, in mijn ogen. Vooral dus omdat je - zeker in dit geval - helemaal niet zeker weet hoe het zou zijn als je het wel had.

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 16:37 schreef Clubsoda het volgende:
En is het dan anders als je tegen je partner zegt "wat een geweldig kind hebben we toch?" Dan bevestig je jezelf toch net zo goed?

Dat doen wij bijna dagelijks
Nou is dat toevallig ook gewoon zo, dus het is niet heel vreemd

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 16:17 schreef Franny_G het volgende:

Dat je geniet van je leven als kindvrije, geweldig. Maar je geniet toch niet van je leven omdat je geen kinderen hebt?

De afgelopen 20 jaar heb ik meer dan geregeld een zucht van verlichting geslaakt dat ik geen kinderen heb als ik weer eens alle ellende en zorgen aan had moeten horen van bekenden/vrienden/familie over hun kinderen en erg blij was dat ik niet de rest van mijn leven vast zit aan al dat gedoe en meer van mijn leven heb kunnen genieten als dat ik met kind(eren) had kunnen doen.
Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die intens genieten van het feit dat ze hun leven volkomen in moeten richten naar hun kinderen, maar niet bij iedereen zit dat in het karakter verweven.

Als een paard of boot je niet bevalt, dan kun je daar makkelijk vanaf komen, iets wat met een kind onmogelijk is...althans, niet legaal. Daar zit je voor de rest van je leven aan vast en bepaalt heel, heel lang het leven van ouders.

Het zijn de momenten dat je met de verhalen van ouders geconfornteerd wordt dat je beseft hoe gelukkig je je mag prijzen dat je ze niet genomen hebt....de rest van de tijd speelt het wmb eigenlijk nooit een rol. Kinderen zelf kunnen best leuk zijn. Mijn neefje van ondertussen 14 komt ook nog steeds geregeld een weekje logeren en dat is allemaal super, maar aan het einde van de week prijs ik me gelukkig dat ik hem weer aan de rechtmatige eigenaren terug kan geven.

Btw....is quoten in OUD not done?

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 18:04 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat doen wij bijna dagelijks
Nou is dat toevallig ook gewoon zo, dus het is niet heel vreemd

Ik vind dat sowieso niet heel vreemd Ik denk en zeg dat ook op heel regelmatige basis. En evenzogoed kan ik me voorstellen dat je af en toe naar elkaar uitspreekt dat je blij bent om niet voor kinderen te gekozen te hebben. Het gaat er ook niet om dat je voortdurend benoemt wat je niet hebt ("gut schat, wat heerlijk dat we geen kameel in de tuin hebben en ook geen vakantiehuis in Frankrijk want daar moet ik niet aan dénken" ). Het wel of niet hebben van kinderen is een heel wezenlijke keus, eentje die de rest van je levensloop domineert. Ik vind het helemaal niet raar dat je af en toe daarbij stil staat, bij wat je gekozen hebt en hoe dat aanvoelt. Ik vind het zelfs verstandig om dat bespreekbaar te maken (zolang kinderen nog tot de mogelijkheid zouden behoren) met je partner, of je allebei nog blij bent met de keuze.

En dat je niet weet wat hoe het leven met een kind eruit zou hebben gezien, vind ik altijd nogal pedant overkomen. Ik wist ook heus niet precies waar ik nou voor koos toen ik een kind wilde. En daarbij, toen ik besloot om psychologie te studeren, koos ik er ook voor om geen geschiedenis te gaan studeren. Ik weet niet hoe mijn leven eruit had gezien als ik dat wel had gekozen, maar zeer waarschijnlijk heel anders. Maar dat heb ik ook niet nodig om al dan niet tevreden te zijn met mijn leven nu,

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 18:20 schreef Clubsoda het volgende:
Ik vind dat sowieso niet heel vreemd Ik denk en zeg dat ook op heel regelmatige basis. En evenzogoed kan ik me voorstellen dat je af en toe naar elkaar uitspreekt dat je blij bent om niet voor kinderen te gekozen te hebben. Het gaat er ook niet om dat je voortdurend benoemt wat je niet hebt ("gut schat, wat heerlijk dat we geen kameel in de tuin hebben en ook geen vakantiehuis in Frankrijk want daar moet ik niet aan dénken" ). Het wel of niet hebben van kinderen is een heel wezenlijke keus, eentje die de rest van je levensloop domineert. Ik vind het helemaal niet raar dat je af en toe daarbij stil staat, bij wat je gekozen hebt en hoe dat aanvoelt. Ik vind het zelfs verstandig om dat bespreekbaar te maken (zolang kinderen nog tot de mogelijkheid zouden behoren) met je partner, of je allebei nog blij bent met de keuze.

En dat je niet weet wat hoe het leven met een kind eruit zou hebben gezien, vind ik altijd nogal pedant overkomen. Ik wist ook heus niet precies waar ik nou voor koos toen ik een kind wilde. En daarbij, toen ik besloot om psychologie te studeren, koos ik er ook voor om geen geschiedenis te gaan studeren. Ik weet niet hoe mijn leven eruit had gezien als ik dat wel had gekozen, maar zeer waarschijnlijk heel anders. Maar dat heb ik ook niet nodig om al dan niet tevreden te zijn met mijn leven nu,

Dat dus. We zitten echt niet bij elke stap die we zetten tegen elkaar te zeggen dat het zo geweldig is om géén kinderen te hebben, en eigenlijk als het genoemd wordt (ja, wel regelmatig ja, sue us! ) is dat in navolging op iets benoemen wat we wél hebben. Bijvoorbeeld laatst ergens gaan hardlopen met wat vrienden, 's avonds. Eigenlijk nog 't plan om gewoon thuis te eten, maar eenmaal terug bij de pub vanaf waar we startten en nog een drankje deden ter plekke, samen met nog een ander kindvrij stel van onze leeftijd, ook besloten daar maar 'n hapje te eten. Uiteindelijk waren we om half 11 thuis ofzo. De andere mensen die met ons mee waren moesten snel naar huis rennen om de kinderen in bed te leggen/er te zijn zodat de partner naar de sportschool kon. Toen hebben we allevier tegen elkaar gezegd: "dit is zó geweldig hè? Heerlijk! Stel je voor dat we in hun schoenen zouden staan, niets voor ons!" en zo daar nog eens even met elkaar over zitten praten. En daarna weer over hardlopen en de volgende races die we gaan doen. 't Gaat dus vooral om de dingen die we wél hebben/kunnen doen op onze manier die we anders niet zouden kunnen doen, meestal wanneer we direct met de andere mogelijke werkelijkheid geconfronteerd worden. Het is nu eenmaal een iets grotere beslissing in je leven met een grotere impact dan willekeurige andere hobby of aanschaf. Een kind is niet zomaar iets. Die moet je een goede toekomst en álle aandacht moeten kunnen en wíllen geven de eerst komende 18 jaar (en eigenlijk daarna ook nog), daar mag je 't best regelmatig over hebben als mens zijnde, óók als je er bewust voor kiest ze niet te willen.

En nee, ik weet ook niet hoe ons specifieke leven er met kind uit zou zien nee, maar ik heb ook verre van de wens om daar achter te gaan komen

[ Bericht 4% gewijzigd door motorbloempje op 24-08-2014 18:33:54 ]

Waarom hebben sommige mensen wel kinderen?

Ieder z'n eigen keuze en eigen leven. Ik ben er iig een voorstander van om niet over mijn kind te praten, tenzij iemand ernaar vraagt. Sterker nog, ik vind het op mijn werk bijvoorbeeld fijn als er niemand naar hem vraagt. Want daar ben ik Grace, geen mama.

Wel een persoonlijke irritatie: 'kindvrije' mensen die elke mogelijkheid gebruiken om 'zoooo blij geen kind te hebben!' te verkondigen.
Blij dat je blij bent, maar I don't care. Net zoals diegene 'I don't care' doet over het feit dat ik wel een kind heb .

Maargoed, los van dit alles (persoonlijke keus) ben ik dus wel erg voor het meer bespreekbaar maken van de keus in het algemeen. Dat er in de maatschappij geaccepteerd wordt dat niet elke vrouw de drang voelt en/of zal ontwikkelen zich voort te planten en dat dat dus niet afgedaan wordt als een soort van labiele ontkenning, als een ongezonde afwijking. Waar je vroeger, jaren 1950-style, vaak gemaatschappijpeerpressured werd in het toch starten van een gezin, zijn er nu zoveel opties om dat NIET te doen, van anticonceptie voor mannen en vrouwen, open abortusklinieken voor iedereen. Je zou zeggen dat 'we' er wel zijn. Maar er is m.i. nog veel te winnen.

Dat je niet voor gek wordt verklaard als je dat zegt bij een sollicitatie waar je wellicht de beste kwalificaties hebt, maar niet aangenomen wordt omdat je 30 bent en 'waarschijnlijk binnen nu en 5 jaar tóch kinderen gaat nemen', ookal zeg je van niet, en ze dan liever iemand hebben die wellicht wat minder gekwalificeerd is maar wel een (volgens hen) hogere kans heeft om zonder problemen en verlies van kennis fulltime in de organisatie blijft. Want ja, dit gebeurt. Terwijl het ook weer tegen je kan werken, ironisch gezien, omdat het niet kiezen voor kinderen als 'egoistisch' wordt gezien, dus zul je wel niet te vertrouwen zijn. En dat terwijl er genoeg mensen zijn zónder kinderen die hun leven in dienst stellen van de maatschappij. Ik hoop dat zelf later als ik groot ben ook te kunnen doen met mijn onderzoek/werk.

Maar ook dat bij het aanvragen van een sterilisatie die keus en dat besluit geaccepteerd worden door de arts in kwestie. Op zich is het allemaal vrij simpel. Ja, sommige mensen bedenken zich en hebben op hun 35e toch nog een kind ondanks het altijd volhouden van 'nee'. Ja, iemand kan 'als het biologisch al te laat is', spijt krijgen van het niet hebben van kinderen. En ja, iemand kan spijt krijgen van het laten uitvoeren van een sterilisatie op welke leeftijd dan ook, maar hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft een eigen keus gemaakt door een volwassene. Dat je dat soort dingen niet toestaat tot aan 18, ok, maar daarna zou het een eigen keus moeten zijn, waar je mee te leren leven hebt.

Net zoals dat je met andere keuzes in je leven zult moeten leren leven, zoals het kiezen voor of stoppen met een opleiding, bijvoorbeeld, het wel of niet doen van andere dingen, zul je in het geval dat je op je 25e een sterilisatie ondergaat en je daar op je 35e spijt van hebt mee moeten leren leven. Ik ben nu zelf al de maanden aan het aftellen tot ik 30 ben, omdat 'geen arts je aanraakt onder de 30', terwijl ik ALTIJD al heb geweten dat ik geen kinderen voor mezelf wil. Dat is mijn keus, mijn lichaam. En mocht het gebeuren dat ik met 40 alsnog spijt krijgen om welke reden dan ook, dan zal ik met mijn gemaakte keus moeten leven, net als dat ik moet leven met de andere beslissingen die ik in mijn leven heb gemaakt die in de toekomst negatief uit zouden kunnen pakken. Er zijn misschien zelfs mensen die pas op hun 65e spijt krijgen van het niet hebben gekozen voor kinderen! Dat is ook gewoon een kwestie van 'helaas-pindakaas', roeien met de riemen die je hebt.

Het gaat gewoon veel verder dan een persoonlijke bingo voor mij, want zoals ik al eerder postte heb ik zelf eigenlijk nooit zo'n last van aanhoudende bingo's. Ik krijg ze natuurlijk wel eens, maar als ik eenmaal zeg 'nee, gewoon nee, omdat nee, maar geniet vooral van je eigen kroost', dan is het daarmee wel klaar, meestal. En mochten mensen blijven doorhameren dan is 't gesprek ook vrij snel afgelopen

Ik begrijp dat sommige mensen kinderen willen, maar tegelijkertijd begrijp ik het ook niet als ik zie wat je er allemaal voor opgeeft, ookal doen die mensen dat graag. Hetzelfde, maar dan omgekeerd, ervaar ik ook van ouders, dat ze het aan de ene kant wel snappen, maar aan de andere kant ook niet, want 'het zijn dan toch je kínderen!'!

Kinderen en ouders kun je niet 'verbieden' of 100% omzeilen (tenzij je je eigen eiland koopt ofzo). Kinderen zijn 'de toekomst', en als iedereen zou stoppen met voortplanten dan zou 't vrij snel gedaan zijn met de wereld, dus ik ben blij dat er mensen zijn die die taak op zich nemen. Maar het gaat mij persoonlijk om gelijkheid in keuzevrijheid/-acceptatie, die er op dit moment niet altijd lijkt te zijn op niveaus die verder gaan dan persoonlijke bingo's. Ik draag graag op andere manieren mijn steentje bij dan zorgen voor het voortbestaan van 'de soort', want de maatschappij gaat me zéér aan 't hart, en hoop daarom in de toekomst als ik op zoek ga naar een grotenmensenbaan niet als paria noch als tikkende (liegende) tijdbom te worden beschouwd! Al hoop ik wel dat onderstaand soort ouders niet de boventoon gaan voeren als het gaat om het opvoeden van de toekomstige generaties



[ Bericht 0% gewijzigd door motorbloempje op 24-08-2014 19:20:32 ]

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 18:50 schreef MadMaster het volgende:
Waarom hebben sommige mensen wel kinderen?

Omdat ze dat willen/leuk lijkt, en sommigen omdat ze denken dat het hun relatie zal redden. Maar dat is de minderheid, hoop ik.

En sommigen omdat ze zwanger bleken te zijn...

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 19:34 schreef Leandra het volgende:
En sommigen omdat ze zwanger bleken te zijn...

Zo gaan die dingen!

Maargoed, teveel serieuze reacties in een poging-tot-troll-topic. Ik ga maar eens koken

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 18:20 schreef Clubsoda het volgende:

En dat je niet weet wat hoe het leven met een kind eruit zou hebben gezien, vind ik altijd nogal pedant overkomen. Ik wist ook heus niet precies waar ik nou voor koos toen ik een kind wilde. En daarbij, toen ik besloot om psychologie te studeren, koos ik er ook voor om geen geschiedenis te gaan studeren. Ik weet niet hoe mijn leven eruit had gezien als ik dat wel had gekozen, maar zeer waarschijnlijk heel anders. Maar dat heb ik ook niet nodig om al dan niet tevreden te zijn met mijn leven nu,

Het is niet pedant, het lijkt me een feit/gegeven. Inherent inderdaad aan keuzes maken. Omdat je dat gewoonweg niet weet, kun je volgens mij geen vergaande uitspraken doen over hoe het geweest zou zijn als je een andere keus had gemaakt. Dus je kunt zeggen: "ik ben blij dat ik geen kinderen heb als ik al die verhalen van vrienden hoor over hoe moeilijk het is en hoeveel zorgen ze hebben." Maar die ervaringen zeggen zo weinig over hoe jij het zou hebben ervaren.

Ik pleit hier helemaal niet voor het wel krijgen van kinderen hoor. Vind het alleen wat apart om je zo nadrukkelijk uit te spreken naar anderen toe over datgene wat je niet hebt. En daar ook een bepaald levensgeluk aan te koppelen.

Het punt met sterilisaties is dat er vrij veel mensen zijn die tot hun pakweg 30e roepen dat ze geen kinderen willen, en zich erna bedenken. Als zij nu allemaal hun beslissing dan maar accepteerden, was er niets aan de hand, maar dan komen de operaties om terug te draaien en andere medische toestanden eraan te pas. Want velen accepteren dan niet dat dat hun beslissing was, en zetten alles op alles om toch nog een kind te krijgen.

Niet iedereen zal van gedachten veranderen, en ik geloof zeker dat de groep die bij zijn keuze blijft groeit, evenals de bewust kinderloze mensen, maar ik snap ook best dat zowel artsen als werkgevers daar toch wat huiverig tegenover staan.

Ik ben 23, ben zelf nog haast een kind.
Na 3 weken ben ik wel weer uitgekeken op een chick en als ik kan kiezen wacht ik tot na mijn 30e met vader worden.

Ook vind ik klaarkomen in de mond leuker dan in een kut, met alle risico's van dien.

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 19:48 schreef Aiciu het volgende:

Ook vind ik klaarkomen in de mond leuker dan in een kut, met alle risico's van dien.

Treft dat je zelf een mond hebt, wanker.

quote:

Op zondag 24 augustus 2014 19:08 schreef GotC het volgende:
Ieder z'n eigen keuze en eigen leven. Ik ben er iig een voorstander van om niet over mijn kind te praten, tenzij iemand ernaar vraagt.

Vroeger was jij Grace die poste in GAM, R&P, SPT, US, KLB, ONZ etc etc.
Nu ben je Grace die alleen nog maar in OUD post. (vooruit....met af en toe een uitstapje naar LIF)
Nou lees ik dat soort topics nooit, maar mijn educated guess is dat je daar toch vooral over je kind praat.

Grace is gone, je bent nu mama Grace.