quote:
dat mag je niet zeggen, want daar wordt het niet duidelijker van.
quote:
Ik denk niet dat geloven op zich gevaarlijk zijn , maar het is wat de mens er van maakt hoe het geinterpreteerd word (of hoe je dat ook schrijft)
Paranormale kan wel gevaarlijk zijn voor gevoellige mensen.
Wat de mens ervan maakt? Waarvan dan? Bedoel je dat er ook geloof bestaat op zichzelf? Geloven is toch iets wat mensen doen? Ik denk dat het vanaf het begin al fout ging. Mensen schreven allerlei natuurverschijnselen aan goden toe, ook rampen. Dan waren die goden boos. Dikke kans dus, dat offers brengen om ze wat te kalmeren, net zo oud is als geloven in goden. Offers waar bloed bij vloeit of minstens iets dat je zelf op had kunnen eten. Maar dit is wel speculatief, misschien deden ze het eerst wel zonder offers. Bijvoorbeeld zoete broodjes bakken, dat het best leuk is, zo'n meer waar eerst alleen gras groeide.
Wist je trouwens, over speculatief gesproken, dat er een hypothese is over (zelf)bewustzijn, die zegt dat mensen vroeger elke ingeving als het waren hallucineerden? Dat zou lang hebben geduurd, bijna zo lang als er mensen zijn. Het idee, dat je zelf op gedachten komt, is volgens de bedenker duizenden jaren oud, zeker geen tienduizenden. Even goegelen naar zijn naam: Julian Jaynes.
http://en.wikipedia.org/wiki/Julian_JaynesGoed, die mensen "hoorden dus stemmen", alsof hun gedachten van buiten kwamen, volgens Jaynes. Hij noemde er een aantal argumenten voor, o.a. uit oude teksten. Dat daarin iets ontbreekt: zinnen als "ik (hij/zij) bedacht dat...". Er bestond dus al schrift, maar nog geen besef dat je zelf iets kunt bedenken. Moeilijk te geloven, want wie bedacht er dan een alfabet? Ja, goden... toe maar. Er klopt denk ik wel iets van, dat je bijvoorbeeld over helden leest, dat ze iets deden omdat de goden het zeiden. Dat werd normaal genoeg gevonden om zo op te schrijven. Maar wie weet, was het een stijlfiguur. En voor oorlogvoerende helden, of achterbakse zonen van koningen, was het natuurlijk wel zo prettig. Want dan heb je nooit gewetensproblemen als je iemand omlegt. Papier is geduldig, denk ik dan. Een argument vóór, hoe simpel ook, is dat het idee dat een inzicht van jezelf afkomstig is, toch èrgens ooit moet zijn ontstaan, en dat er voor die tijd wel mensen op ideeën kwamen. Simpeler gezegd: mensen bedachten al een tijdje dingen/plannen enz., voordat ze "ik bedacht me, dat ..." gingen zeggen. En daarmee het zelf bedenken tot een in taal erkend iets maakten. Maar het lijkt me stug, dat dat besef pas omstreeks de oude Grieken begon te dagen.