quote:
Vind ik ook
Heb ik zelf niet veel gedaan. Waarom ? Omdat ik me er snel (en vlug) EENZAAM kan door voelen...
Het BEGRIP 'eenzaamheid' is wel een heel interessant gegeven. Om filosofisch wat over door te bomen, als je me dit toestaat, beste Pulzzar.
Ik heb je "Selfie" (modewoord van het jaar 2014) gezien. Dit is een heel leuke foto. Ik vind er vooral gevoel (aardigheid) in terug. Zeker in je ogen. Volgens mij (indruk) ben je best een heel gevoelig iemand.
Van uit dit gevoelige zelf wens je VERBINDING met die (soms harde/koude) buitenwereld kunnen maken. Wat (helaas) niet altijd zo eenvoudig is.
quote:
Op maandag 28 juli 2014 01:11 schreef Pulzzar het volgende:Ik heb altijd gehoopt dat ik iemand zou tegenkomen die me uit een diep dal trekt. En niet dat ik er zelf niks voor hoef te doen, maar wel iemand die exact weet hoe ik in elkaar zit en me de ene keer een keiharde trap onder mijn reet geeft wanneer dat nodig is en de andere keer begrip. Maar datgene wat ik zo graag zou willen tegenkomen, is er niet. Mensen kunnen je steunen of adviseren, maar je moet het zelf doen.
Je moet het inderdaad ZELF doen. Je kan niet op een ander (blijven) leunen. Dat is het leven. Maar is dat je probleem ? Ik denk het niet. Jij kan toch ook best een heleboel dingen alleen doen. Je gaat zelfs alleen uit, doet aan sport, etc. Dat is je probleem niet...
Wat jij volgens mij MIST, is een GEVOEL van VERBINDING. Volgens mij smeekt heel je INWENDIGE ziel naar verbinding, naar een intiem en waarachtig 'echt' contact. Met het leven, met anderen. Is het niet ?
Waarom denk ik dat. Omdat je dit gevoel nu niet ervaart (of te weinig). En daardoor voel je je EENZAAM.
Wat is eenzaamheid ?- Het gevoel niet BETROKKEN te zijn.
- Leegte
Je kan je perfect EENZAAM voelen in een groep vol mensen.
Evengoed kun je je helemaal VERBONDEN voelen als je ALLEEN bent.
"Eenzaamheid heeft dus niets met alleen zijn te maken"
Eenzaamheid is een gevoel. Een gevoel van leegte. Op wat duidt dit ?
Dat je verbinding mist.
Ok, tot zover deze inleiding...
Hoe nu verder ?
Je bent eenzaam. Hoe leg je contact ? Verbinding ?
Alsook op welk vlak ?
Een kunstenaar is veel alleen, maar daarom niet eenzaam. Hij is CREATIEF, VERBONDEN met zijn kunst, in trance (flow). Zo een kunstenaar kan zich heel gelukzalig (en goed) voelen.
Terwijl iemand die in een groep mensen vertoeft (bv die harde vlees keuring en gay scene), om toch maar niet 'fysiek' alleen te zijn, zich heel eenzaam en slecht kan voelen...
Ik ben ooit (heel lang geleden) eens met een goede vriendin op stap geweest, ze had toen haar zusje mee (wiens relatie van zeven jaar net stuk was en terug op "jacht" ging). Haar zus was een heel aantrekkelijk meisje (kwa uiterlijk). Heel speciaal karakter. Was ik daar met twee meisjes op stap. Van café tot café. In het begin ging dit nog goed. We lachten wat, maakten lol samen...
Tot we op een bepaald moment een iets "broeierig" café binnenkwamen, en ik daar elke verbinding met hen verloor. Die vriendin was aan het dansen of socializen. En haar zus, die kroop van de ene mannelijke schoot, naar de andere. Ik zag het allemaal gebeuren en vond het allemaal zo verdomd oppervlakkig. Er was muziek, bepaalde atmosfeer, drank, dans. Er werd tegen de muren geleund en volop gekust. Ook vreemden onder elkaar. Misschien had ik te weinig drank op (of juist geen). Ik bleef redelijk bewust heel het tafereel aanschouwen...
En voelde me heel LEEG en EENZAAM worden. Een heel naar GEVOEL van ONTBINDING. Ipv verbinding met die twee meisjes (of de omgeving) te maken, verloor ik elk gevoel en contact. Ik kon een meisje niet zomaar op mijn schoot nemen (zonder betekenis of bijhorend gevoel). Daarvoor had ik (nog) totaal geen binding (of verbinding) met die werkelijkheid. En die binding die ik had (of 'dacht' te hebben) was ik plots kwijt geraakt. Heel koud en kil...
Die eenzaamheid (leegte) was een gevoel dat ik met de woorden van Sartre zou kunnen omschrijven.
Als het ZIJN en het NIET ZIJN.
Het ene moment was ik (bestond ik nog).
Het andere moment was ik verdwenen (bestond mijn zijn niet meer).
Hoe komt dit ?
Kwam dit ?
Doordat ik MIJN verbinding verloor.
Met mezelf en de buitenwereld.
Je gevoel moet daarin juist zitten...
Vanuit die optiek vind ik het straf dat je zomaar alleen weggaat (bv op café). Je weet nooit wie je daar tegenkomt. Zul je er met iemand (een gelijkgestemde) kunnen praten ? Of wordt dat niet veel soeps. Zit je maar wat rond te staren...
Zet mezelf bv in een groep van mensen die over voetbal praten (en alleen dat) en ik kan geen zinnig woord uitbrengen. Ik ken daar niets van. Dat interesseert me geen bal (letterlijk en figuurlijk). Is maar saai. Dus tja. Wat doe ik daar dan nog ? Dat is niet mijn publiek. Mijn interesse.
Waar liggen jouw interesses ?
Het probleem (inzake eenzaamheid) is volgens mij dit. Mensen leven in KOTJES. Kleuren binnen bepaalde lijntjes. Dat is moeilijk. Vrienden hebben tijd of geen tijd voor je. Hangt ervan af hoe een goede vriend je bent. Hoeveel tijd ze voor je willen vrijmaken. En of je dezelfde interesses daarin deelt, etc. Dat (die kotjes mentaliteit) is niet gemakkelijk. Om een gevoel van verbinding mee te kunnen ervaren.
Als je graag wat dieper sociaal contact wenst, vind ik dit een goede truc. Werk zoveel mogelijk aan jezelf. Doe al die dingen die jij leuk vindt (of open voor staat, om te leren ontdekken).
Er is ZOVEEL waar je je in dit LEVEN mee KAN VERBINDEN.
Sport, spelletjes, film, passies, lectuur, noem maar op...
Doe al die leuke dingen (en afhankelijk van je activiteit) zul je daarbij ook veel (of weinig) mensen vinden. Als je dezelfde interesses (hobbies) deelt, vergemakkelijkt dit een contact.
IEDER MENSELIJK CONTACT (= verbinding) is "in grond" altijd gebaseerd ergens op een bepaalde onderliggende ACTIVITEIT (interesse) die mee verbindt.
Bv samen naar de voetbal kijken en pintjes pakken. Of elkaar gezellig knuffelen (strelen). Massage geven ? Of dansen, wandelen, lopen, zwemmen... Samen een boek bespreken, of een andere opdracht samen afwerken (daarin overleggen).
Via die activiteiten kun je meer en meer verbinding met dit leven vinden (en opbouwen). Op die manier (met wat geluk) vind je later misschien ook een soulmate (partner). Maar zelfs als vind je die niet. Als je ondertussen al die vrienden hebt, om contact (en daarin verbinding, een GEDEELD VERLEDEN) mee te onderhouden. Zal je gevoel van eenzaamheid snel verdwijnen als sneeuw voor de zon...
Eenzaamheid (of een gevoel van leegte) kan altijd opduiken. Wanneer je in een omgeving komt, waar je niet echt jezelf kan zijn (jezelf mee verbinden kan).
In de psychoanalyse (zie Paul Verhaeghe en zijn boek - bestseller - 'Liefde in tijden van eenzaamheid', krijgt die leegte (eenzaamheid) zelfs een PROMINENTE plaats in ieder contact (bv een relatie tussen twee mensen). Leren omgaan als koppel met die leegte, vormt volgens hoogleraar Paul Verhaeghe, de beste garantie op een succesvol samen zijn (als koppel).
Ik treed die analyse bij.
- Je hebt een VERBINDING (contact) met JEZELF te onderhouden.
- Daarnaast probeer je contact (verbinding) met de ANDER te maken.
- En tussen dit alles in, speelt de LEEGTE (het niet contact, niet zijn).Vergelijk het met muziek. Als je muziek speelt, dan vervult die muziek je. Flow. Warmte. Bezieling. Ontroering. Emoties. Dergelijk geluid, vult en vervult de kamer. Je bent dan in VERBINDING.
Zet die muziek uit. En wat krijg je dan ? De stilte. De LEEGTE. Echter, die leegte (hoe akelig of prachtig ook) is essentieel. Zonder leegte, kan geen (nieuwe) muziek geboren worden.
Alles komt en ontstaat uit DIE LEEGTE.
En gaat ook naar die LEEGTE terug.
Dus met die leegte leren omgaan, is een onderdeel van dit leven zelf.
Je staat daarin niet alleen. Ieder doet dit op zijn manier. Sommige kijken porno (vanuit een gevoel van leegte, verveling). Anderen gaan aan de drank. Of steken een sigaret op. Of hebben seks. Of zitten op een forum te schrijven. Of gaan dansen, etc...
Wat je doet, maakt op zich niet zoveel uit. Het effect is wel hetzelfde.
Een poging terug VERBINDING (invulling) te vinden. Ipv die leegte te moeten trotseren.
Ik heb zelf nog veel meditatie (bewustzijn oefeningen) gedaan. Ik vind dat heel interessante materie. Heel diep in de STILTE van je eigen geest gaan. Het NIET DENKEN. Je denkt niet meer na, je bent inwendig stil (je hoofd stopt met praten). Maar je bent nog wel. Met je zijn.
Descartes had daarin dus ongelijk.
Ik denk, dus ik ben.
Is onzin.
Want als je niet meer denkt, ben je ook nog.
Met je gevoel. Aanwezig.
Als je met je gevoel niet meer aanwezig bent.
Ben je dan nog ? Ik denk van niet
Bij die meditatie (bewustzijn oefeningen) is me opgevallen. Dat soms (als je je denken stil legt). Je in die stilte opgaat. Je soms (onbewust) veelal in slaap valt. Beetje hetzelfde als wat we iedere avond ondergaan. Terwijl (als je niet in slaap valt), kun je een enorm gevoel van GELUKZALIGHEID over je heen voelen neer dalen.
Om maar te zeggen, je vraagstuk inzake EENZAAMHEID is een heel persoonlijk vraagstuk. Aan jou om daar INVULLING in te geven. Geen enkel psycholoog kan je daarin helpen. Kan je zelf daarin op het verkeerde spoor brengen.
Overigens psychologie dient niet echt voor levensvragen (zingevingsvragen, zijns vragen).
Dat is NIET de taak van de psychologie.
Dergelijke zin, betekenis berust in jezelf.
Succes!
Groetjes,
JTL
[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 28-07-2014 14:39:27 ]