[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #6

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 09:03 schreef Spongeboss het volgende:
[..]
Probleem is stel ik ben schizoïde en iemand accepteert dat. Maar dan niet iets accepteert dat ik doe en wat nogal zwaar is bepaald door mijn schizoïde zijn, stel ik bel hem nooit, en hij gaat daar altijd over zeiken. Dan is het duidelijk dat de acceptatie minder voelt. Althans dat is hoe ik daarover dacht, ik kan er ook compleet naast slaan.<knip>

Dan heb ik niet duidelijk gemaakt wat ik bedoelde met die twee termen; met accepteren bedoel ik de effecten die het heeft (inderdaad vergeten te laten weten dat je ok bent, er dagenlang niet toe komen de afwas te doen, een belangrijk telefoontje niet kunnen plegen). Ik zie dat allemaal gebeuren en ik zie dat het geen onwil is maar onmacht. Begrijpen doe ik dat niet; ik heb geen idee wat er allemaal in zijn hoofd rondgaat.
Is het zo duidelijker?

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:47 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Dan heb ik niet duidelijk gemaakt wat ik bedoelde met die twee termen; met accepteren bedoel ik de effecten die het heeft (inderdaad vergeten te laten weten dat je ok bent, er dagenlang niet toe komen de afwas te doen, een belangrijk telefoontje niet kunnen plegen). Ik zie dat allemaal gebeuren en ik zie dat het geen onwil is maar onmacht. Begrijpen doe ik dat niet; ik heb geen idee wat er allemaal in zijn hoofd rondgaat.
Is het zo duidelijker?

In het geval van schizoïde gaat er niks rond in zijn hoofd. Schizoïde werkt op het niveau van behoeftes en gevoelens. Er komen geen overtuigingen aan te pas.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:47 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Dan heb ik niet duidelijk gemaakt wat ik bedoelde met die twee termen; met accepteren bedoel ik de effecten die het heeft (inderdaad vergeten te laten weten dat je ok bent, er dagenlang niet toe komen de afwas te doen, een belangrijk telefoontje niet kunnen plegen). Ik zie dat allemaal gebeuren en ik zie dat het geen onwil is maar onmacht. Begrijpen doe ik dat niet; ik heb geen idee wat er allemaal in zijn hoofd rondgaat.
Is het zo duidelijker?

Ik weet niet welke diagnose hij heeft. Maar bij mij is het een soort kortsluiting/blokkade. De neiging hebben om te willen vluchten. De paniekreactie die je lijf normaal heeft als je voor een leeuw moet vluchten, alleen komt het nu zomaar op zetten. En teveel prikkels, overprikkeling dus.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:05 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

FF naar de supermarkt gaan, kan me al helpen, want al die mensen om me heen geven me het gevoel dat ik weer in de realiteit sta en ik kan me op externe prikkels focussen ipv mijn eigen nare gedachten. Helemaal goed wordt het als ik een bekend persoon tegenkom die ik aardig vind en waarmee ik een praatje maak.

Hebben je zussen er vrede mee trouwens dat je niet op hun verjaardag komt of laten ze blijken dat ze het niet leuk vinden?

Mij geven ze het gevoel dat het leven nutteloos is er niets toedoet, en alles verdomd belachelijk is.

Een zus heb ik geen contact mee weiger ik mee te praten mijn ouders vinden dat niets dus nu doen we elkaar enkel een kaartje sturen op de verjaardag en mocht ze komen zeg ik gewoon hoi en verder niets. Maar ik heb er een hekel aan.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:43 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Jo, hoe gaat ie met jou dan? Kom lekker naar mij, op mijn afdeling zitten. Dan gaan we samen er tegen aan

[..]

Hoi,

het gaat nu iets beter. Ik ben verhuisd en ik krijg nu de ondersteuning die ik nodig heb. Ik ben nu eindelijk in staat om naar mensen te gaan die me volledig begrijpen.

Hoe gaat het verder met de rest?

Waar zit je dan ik voel me verkloot. Mijn ouders zijn op vakantie ik eet hoogstens 1x per dag, en vaak kook ik 1x voor 2 dagen hetzelfde, maar nu merk ik dat ik erg moe ben geworden heb 2 vitaminen pillen geknald mijn lichaam trilt en ik denk dat ik wat tekorten heb, maar ik overleef het vast... Klinkt goed waar je zit je klinkt positief dat is mooi. Ik zit momenteel in mijn eigen bubbel waar ik geen flikker meer geef om de rest, ik denk niet eens meer na bij mijn leven ik leef van dag tot dag, een teken dat ik gestrand ben. Ik praat ook totaal niet meer met mensen, als ik naar buiten ga praat ik steeds minder, soms kijken mensen me raar aan omdat ik zo niets zeg.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:47 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Dan heb ik niet duidelijk gemaakt wat ik bedoelde met die twee termen; met accepteren bedoel ik de effecten die het heeft (inderdaad vergeten te laten weten dat je ok bent, er dagenlang niet toe komen de afwas te doen, een belangrijk telefoontje niet kunnen plegen). Ik zie dat allemaal gebeuren en ik zie dat het geen onwil is maar onmacht. Begrijpen doe ik dat niet; ik heb geen idee wat er allemaal in zijn hoofd rondgaat.
Is het zo duidelijker?

Ik weet niet welke diagnosis hij heeft. Maar het kan van alles zijn, omdat goed te begrijpen dan zul je moeten praten met hem. Waarom hij het niet doet en hoe hij zich erbij voelt. Als hij dit niet kan zal het geen gezonde relatie zijn, want praten is zo ontzettend belangrijk. Ik heb bewust geen vriendin maar als ik er een had zou ik weten dat het heel moeilijk wordt, en ik dan echt 100% zou moeten willen en dan alles zou moeten uitpraten, maar nogmaals daarom heb ik geen relatie.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 11:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

In het geval van schizoïde gaat er niks rond in zijn hoofd. Schizoïde werkt op het niveau van behoeftes en gevoelens. Er komen geen overtuigingen aan te pas.

Jij bent een van de weinige die dit begrijpt, die mensen waar je heen gaan begrijpen die het ook? De meeste lui denken dat ik me zit aan te stellen. Wat ze van mij mogen mij kan het geen zier meer schelen. Maar voor jij voelt alles dan ook natuurlijk? Ik bedoel ik krijg geen prikkelen en mijn gedrag is heel voorspelbaar, als ik de hele dag ergens met iemand ben geweest ben ik daarna moe en wil ik me terugtrekken dan moeten mensen me niet storen. Verder weet ik dat ik in een grote groep mensen slecht functioneer, maar alles is gewoon van te voren te bepalen hoe ik me ongeveer ga voelen willekeur komt er niet aan te pas.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 12:58 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik weet niet welke diagnose hij heeft. Maar bij mij is het een soort kortsluiting/blokkade. De neiging hebben om te willen vluchten. De paniekreactie die je lijf normaal heeft als je voor een leeuw moet vluchten, alleen komt het nu zomaar op zetten. En teveel prikkels, overprikkeling dus.

Dat heb ik ook. Ik ben van nature schuw en bang aangelegd. Als kind deed ik ook niet mee aan voetbal; ik had zeg maar de agressie niet. (Agressie is niet persé negatief.) Ik ging liever thuis in mijn eentje wat tekenen. Ik was een makkelijk slachtoffer en liet over me heen lopen en ik was te schijterig om voor mezelf op te komen. Die angst heb ik nu nog; ik vind het moeilijk om mensen aan te spreken of om voor mezelf op te komen. Dat wil echter niet zeggen dat ik nooit boos kan worden; integendeel. Ik kan soms heel explosief reageren, maar het schijterige bange jongetje ben ik daarmee nog steeds.

Een paar dagen geleden heeft mijn buurman tegen mijn moeder geschreeuwd. Ik ben bang voor hem, want hij komt heel imponerend over. Alleen zijn uiterlijk al: gouden tanden, zwarte zonnebril, kaalgeschoren hoofd met wel een pluk haar achter. Hij veroorzaakt overlast met elke keer harde muziek en geschreeuw en er komt altijd asociaal volk bij hem over de vloer. Ik durf niet te zeggen dat hij wat zachter moet doen, want ik ben bang dat ik klappen krijg of andere problemen. (Er valt trouwens sowieso niet met hem te praten. Andere mensen hebben wel tegen hem gezegd zachter te doen, maar dan voelt hij zich het slachtoffer.) Toen ik hoorde dat hij mijn moeder had beledigd was ik door andere omstandigheden al reeds opgefokt, dus ik werd zo kwaad dat ik wel naar hem toeliep. Maar ik durfde hem niet aan te kijken. Als ik niet bang was, had ik hem op zijn bek moeten slaan. Is ook niet goed, maar ik hoor van andere mensen dat ze dat zeker in mijn plaats hadden gedaan. Die wens had ik wel zeker, maar in plaats daarvan maak ik mijn eigen tuin kapot. Mijn moeder helemaal overstuur, omdat ik helemaal flipte.

Ik heb (naast borderline) een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Eigenlijk heffen die twee elkaar op, want mijn ontwijkende trekken verhinderen dat ik impulsief handel. Echter wil dat niet zeggen dat ik daarmee gelukkig ben.

Qua gedrag lijken een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en een schizoide stoornis op elkaar. Mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis kunnen ook heel afgevlakt reageren en weinig emoties voelen (of juist teveel emoties voelen). Het verschil is dat iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis wél behoefte heeft aan contact, ook al gaat hij het voortdurend uit de weg. Hun eenzame leven maakt hen ongelukkig en ze hebben zelf last van hun emoties of gebrek daaraan en hun passieve houding. Hun wens is dat ze kunnen 'meedoen' met andere mensen. Schizoide mensen hebben daarentegen de wens om zich af te zonderen.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 13:48 schreef Spongeboss het volgende:
Jij bent een van de weinige die dit begrijpt, die mensen waar je heen gaan begrijpen die het ook? De meeste lui denken dat ik me zit aan te stellen. Wat ze van mij mogen mij kan het geen zier meer schelen. Maar voor jij voelt alles dan ook natuurlijk? Ik bedoel ik krijg geen prikkelen en mijn gedrag is heel voorspelbaar, als ik de hele dag ergens met iemand ben geweest ben ik daarna moe en wil ik me terugtrekken dan moeten mensen me niet storen. Verder weet ik dat ik in een grote groep mensen slecht functioneer, maar alles is gewoon van te voren te bepalen hoe ik me ongeveer ga voelen willekeur komt er niet aan te pas.

Wat is alles?

Verder, aanstellen bestaat niet. Net zoals luiheid niet bestaat, discipline niet bestaat en slachtofferrol niet bestaat. Het zijn allemaal geen psychiatrische termen.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 14:15 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat heb ik ook. Ik ben van nature schuw en bang aangelegd. Als kind deed ik ook niet mee aan voetbal; ik had zeg maar de agressie niet. (Agressie is niet persé negatief.) Ik ging liever thuis in mijn eentje wat tekenen. Ik was een makkelijk slachtoffer en liet over me heen lopen en ik was te schijterig om voor mezelf op te komen. Die angst heb ik nu nog; ik vind het moeilijk om mensen aan te spreken of om voor mezelf op te komen. Dat wil echter niet zeggen dat ik nooit boos kan worden; integendeel. Ik kan soms heel explosief reageren, maar het schijterige bange jongetje ben ik daarmee nog steeds.

Een paar dagen geleden heeft mijn buurman tegen mijn moeder geschreeuwd. Ik ben bang voor hem, want hij komt heel imponerend over. Alleen zijn uiterlijk al: gouden tanden, zwarte zonnebril, kaalgeschoren hoofd met wel een pluk haar achter. Hij veroorzaakt overlast met elke keer harde muziek en geschreeuw en er komt altijd asociaal volk bij hem over de vloer. Ik durf niet te zeggen dat hij wat zachter moet doen, want ik ben bang dat ik klappen krijg of andere problemen. (Er valt trouwens sowieso niet met hem te praten. Andere mensen hebben wel tegen hem gezegd zachter te doen, maar dan voelt hij zich het slachtoffer.) Toen ik hoorde dat hij mijn moeder had beledigd was ik door andere omstandigheden al reeds opgefokt, dus ik werd zo kwaad dat ik wel naar hem toeliep. Maar ik durfde hem niet aan te kijken. Als ik niet bang was, had ik hem op zijn bek moeten slaan. Is ook niet goed, maar ik hoor van andere mensen dat ze dat zeker in mijn plaats hadden gedaan. Die wens had ik wel zeker, maar in plaats daarvan maak ik mijn eigen tuin kapot. Mijn moeder helemaal overstuur, omdat ik helemaal flipte.

Ik heb (naast borderline) een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Eigenlijk heffen die twee elkaar op, want mijn ontwijkende trekken verhinderen dat ik impulsief handel. Echter wil dat niet zeggen dat ik daarmee gelukkig ben.

Qua gedrag lijken een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en een schizoide stoornis op elkaar. Mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis kunnen ook heel afgevlakt reageren en weinig emoties voelen (of juist teveel emoties voelen). Het verschil is dat iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis wél behoefte heeft aan contact, ook al gaat hij het voortdurend uit de weg. Hun eenzame leven maakt hen ongelukkig en ze hebben zelf last van hun emoties of gebrek daaraan en hun passieve houding. Hun wens is dat ze kunnen 'meedoen' met andere mensen. Schizoide mensen hebben daarentegen de wens om zich af te zonderen.

Ontwijken, ja, dat kan ik ook wel goed. Maar ik wil wel, dat klopt. En ik ga ook vaak, maar voel me er vaak niet thuis of niet lekker bij. Geeft vaak alleen maar stress, maak me te druk om wat anderen vinden. Muziek maken helpt wel, dan ben ik lekker bezig.

Ik denk trouwens niet dat je teveel moet analyseren welk gedrag van jezelf afwijkt en dus een persoonlijkheidsstoornis is. Hoewel ik dat zelf tegen wil en dank ook doe, want daarmee kan ik mijn problemen plaatsen en kan ik me verdedigen tegen mensen die vinden dat ik me aanstel of een slappeling ben.

Als je in het verleden zo vaak door diverse mensen ben gekwetst, is het wel te begrijpen dat je je tussen menselijk gezelschap gespannen voelt en liever op jezelf bent. Met de termen schizoide persoonlijkheidsstoornis of ontwijkende persoonlijkheidsstoornis maak je het zo groot. Belangrijker is dat je je leven kan inrichten waarbij je je prettig voelt en waarbij je kan functioneren.

By the way; ik merk zelf dat ik wel groei. Mensen aanspreken gaat stukje bij beetje makkelijker. Ik kan als ik uit ga, makkelijker losgaan en dansen.

Dilemma:

Ik vind feestjes met vreemden ver-schrik-ke-lijk. (Kenmerken schizoïde/schizotypisch ps.) Vriend wil me graag mee hebben (hij kent ze wel).

In juli hebben we een meet. We gaan bij iemand thuis eten en er komen - voor mij dus - allemaal vreemden.

Ik weet nu al dat ik me rot ga voelen, aangezien het me niet lukt om met de anderen te praten.

Tóch wil vriend mij perse mee hebben en wil hij absoluut niet alleen gaan.

Wiens gevoel weegt nu zwaarder?
Als ik meega voel ik me rot. Als ik niet meega is vriend boos/teleurgesteld.

Ik vind het ook gewoon zo jammer dat hij me kennelijk totaal niet begrijpt en liever heeft dat ik me rot voel, dan dat hij het gewoon eens alleen doet, omdat het zijn vrienden zijn en absoluut niet de mijne.

Waarom wil hij absoluut niet alleen gaan dan? Als het zijn vrienden zijn kan hij toch gewoon alleen gaan lijkt mij? Je hoeft toch niet altijd mee, helemaal niet als je je er zo rot door gaat voelen.

Ik heb soms ook geen zin om ergens heen te gaan omdat ik geen energie heb of omdat het dan gewoon ff teveel is. Gelukkig begrijpt mijn vriend dat wel en gaat hij wel gewoon alleen dan.

quote:

Op maandag 23 juni 2014 13:40 schreef Sylvana het volgende:
Waarom wil hij absoluut niet alleen gaan dan? Als het zijn vrienden zijn kan hij toch gewoon alleen gaan lijkt mij? Je hoeft toch niet altijd mee, helemaal niet als je je er zo rot door gaat voelen.

Omdat hij ALLES samen wil doen...

quote:

Op maandag 23 juni 2014 13:52 schreef Brummetje2.0 het volgende:

[..]

Omdat hij ALLES samen wil doen...

Ja maar waarom? Daar moet toch wat achter zitten lijkt me? Klinkt niet echt gezond nl. In een relatie moet je elkaar ook een beetje vrijlaten en je eigen ding kunnen doen. Je hoeft niet 24/7 op elkaars lip te zitten

quote:

Op maandag 23 juni 2014 14:28 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja maar waarom? Daar moet toch wat achter zitten lijkt me? Klinkt niet echt gezond nl. In een relatie moet je elkaar ook een beetje vrijlaten en je eigen ding kunnen doen. Je hoeft niet 24/7 op elkaars lip te zitten

Zo leuk vind hij me/zo verliefd is hij op mij. Zelfs na 4 jaar nog alles samen willen doen.

Wordt een moeilijke discussie vanavond.

quote:

Op maandag 23 juni 2014 14:30 schreef Brummetje2.0 het volgende:

[..]

Zo leuk vind hij me/zo verliefd is hij op mij. Zelfs na 4 jaar nog alles samen willen doen.

Wordt een moeilijke discussie vanavond.

Het klinkt meer als afhankelijk ipv verliefd in mijn ogen, maar ik ken jullie niet natuurlijk. Succes vanavond!

quote:

Op maandag 23 juni 2014 14:34 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Het klinkt meer als afhankelijk ipv verliefd in mijn ogen, maar ik ken jullie niet natuurlijk. Succes vanavond!

Hij zou zich best kunnen redden zonder mij op dat feestje. Hij is iig niet afhankelijk van mij.
Ik juist eerder van hem, als ik mee zou gaan.

Het is echt het nog steeds zo leuk vinden van mij dat hij me overal mee naar toe wil nemen.
Heeft hij nml zelf een keer gezegd, toen ik ernaar vroeg waarom hij niet alleen wil gaan. Dit is niet de eerste keer dat we dit dilemma hebben.

En dan word er gezegd dat we het er vanavond wel over hebben, en dan zit je de hele avond te wachten tot hij het er eens over gaat hebben.

En dat gebeurt dus niet...

En ja, ik ben te eigenwijs om zelf mijn mond open te trekken. Mijn vriend geeft dat aan, dan vind ik dat hij met het gesprek moet beginnen.

Geeft ook wel weer aan hoe belangrijk hij het vindt en hoeveel hij mij met dit respecteert.

Ik heb iig besloten om niet te gaan, zo heb ik er al helemaal geen zin in.

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 15:09 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat is alles?

Verder, aanstellen bestaat niet. Net zoals luiheid niet bestaat, discipline niet bestaat en slachtofferrol niet bestaat. Het zijn allemaal geen psychiatrische termen.

Dat ik wel kan indenken hoe ik ga reageren als ik bij veel mensen zit of een dag met veel mensen heb vertoeft etc. Hoe gaat het met jou nu daar? Alles okay?

quote:

Op maandag 23 juni 2014 13:37 schreef Brummetje2.0 het volgende:
Dilemma:

...

Volgens mij weet je het zelf wel.

Zo af en toe meegaan naar feestjes terwijl je er geen zin in hebt, kan wel goed zijn. Misschien zijn de mensen die je niet kent wel hartstikke aardig en krijg je het toch gezellig. En je toont je goede wil naar anderen toe.

Als ikzelf altijd afga op mijn gevoelens van waar ik zin in heb, lig ik elke dag in mijn nest te rotten, met zakken chips, snoep en frisdrank om me heen en ik zie er dan uit als Jabba The Hut. Ik weet van mezelf dat situaties waar ik tegenop zie goed kunnen uitpakken. Voor mijzelf is het belangrijk dat ik dingen blijf ondernemen.

Echter in jouw geval verandert de zaak, denk ik. Je moet ook in staat zijn nee te kunnen zeggen. Als je vriend wilt dat jij als een soort siamese tweeling alles samen doet, heeft hij een probleem, maar maak het niet jouw probleem. Je hebt ook nog een eigen leven en eigen behoeften. Ik zou er maar met hem over praten dat je niet overal met hem meegaat en ook behoefte hebt om weleens alleen te zijn en dingen voor jezelf en eventueel met andere vrienden te doen. Als hij dat niet wilt accepteren, moet je je afvragen of je nog een relatie met hem wilt of dat het beter is met hem te breken.

quote:

Op zondag 22 juni 2014 21:55 schreef Pulzzar het volgende:
Ik denk trouwens niet dat je teveel moet analyseren welk gedrag van jezelf afwijkt en dus een persoonlijkheidsstoornis is. Hoewel ik dat zelf tegen wil en dank ook doe, want daarmee kan ik mijn problemen plaatsen en kan ik me verdedigen tegen mensen die vinden dat ik me aanstel of een slappeling ben.

Als je in het verleden zo vaak door diverse mensen ben gekwetst, is het wel te begrijpen dat je je tussen menselijk gezelschap gespannen voelt en liever op jezelf bent. Met de termen schizoide persoonlijkheidsstoornis of ontwijkende persoonlijkheidsstoornis maak je het zo groot. Belangrijker is dat je je leven kan inrichten waarbij je je prettig voelt en waarbij je kan functioneren.

By the way; ik merk zelf dat ik wel groei. Mensen aanspreken gaat stukje bij beetje makkelijker. Ik kan als ik uit ga, makkelijker losgaan en dansen.

Ik denk juist dat het krijgen van de diagnose een teken is dat er wat 'anders' is waar ik iets mee kan. Dat in plaats van waar ik in t verleden altijd vastliep op dezelfde problemen en mezelf overal de schuld van gaf.

quote:

Op dinsdag 24 juni 2014 03:20 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Volgens mij weet je het zelf wel.

Zo af en toe meegaan naar feestjes terwijl je er geen zin in hebt, kan wel goed zijn. Misschien zijn de mensen die je niet kent wel hartstikke aardig en krijg je het toch gezellig. En je toont je goede wil naar anderen toe.

Als ikzelf altijd afga op mijn gevoelens van waar ik zin in heb, lig ik elke dag in mijn nest te rotten, met zakken chips, snoep en frisdrank om me heen en ik zie er dan uit als Jabba The Hut. Ik weet van mezelf dat situaties waar ik tegenop zie goed kunnen uitpakken. Voor mijzelf is het belangrijk dat ik dingen blijf ondernemen.

Echter in jouw geval verandert de zaak, denk ik. Je moet ook in staat zijn nee te kunnen zeggen. Als je vriend wilt dat jij als een soort siamese tweeling alles samen doet, heeft hij een probleem, maar maak het niet jouw probleem. Je hebt ook nog een eigen leven en eigen behoeften. Ik zou er maar met hem over praten dat je niet overal met hem meegaat en ook behoefte hebt om weleens alleen te zijn en dingen voor jezelf en eventueel met andere vrienden te doen. Als hij dat niet wilt accepteren, moet je je afvragen of je nog een relatie met hem wilt of dat het beter is met hem te breken.

We hebben het erover gehad en afgesproken het vlak voor die dag er weer over te hebben.

Ik heb nml de neiging om tóch mee te gaan en mijn gevoel dus aan de kant te zetten, zoals ik vrijwel altijd doe. (En daarvan spijt hebben zodra ik op het etentje ben.)

Ik zou het door mijn verlatingsangst ook moeilijk vinden om hem alleen te laten gaan.

Dit is zo tegenstrijdig en dus zo'n dilemma voor mij. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen...

Misschien interessant voor sommigen hier:

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/pedagogiek/29913-onveilige-hechting-en-veilige-gehechtheid-kindvolwassenen.html

Ik begrijp mijzelf veel beter sinds dit soort informatie

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 10:43 schreef Comp_Lex het volgende:

Ik ben nu eindelijk in staat om naar mensen te gaan die me volledig begrijpen.

Wat wil je daarmee zeggen, dat mensen je vroeger nooit begrepen? Jij bent toch die kerel die ook altijd in het dating topic hing en vertelde dat je elk weekend een nieuwe date had? Of ben ik in de war met iemand anders?

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:51 schreef Dertienindozijn het volgende:

[..]

Wat wil je daarmee zeggen, dat mensen je vroeger nooit begrepen? Jij bent toch die kerel die ook altijd in het dating topic hing en vertelde dat je elk weekend een nieuwe date had? Of ben ik in de war met iemand anders?

1) Dat is inderdaad het geval, anders zat ik waarschijnlijk op mijn leeftijd niet met de huidige problemen.

2) Nee, ik ben niet die kerel. Je bent inderdaad in de war met iemand anders.

Hoe is het hier met iedereen?

Ik heb vanochtend adviesgesprek gehad voor de deeltijdbehandeling. Kom in een structurerend-inzichtgevende groep van 3 dagen in de week, voor 6 maanden lang. Maar kan eventueel 2 keer met 6 weken verlengd worden, dus maximaal 9 maanden. Het is op dinsdag, woensdag en donderdag. Maar ik kan pas half september beginnen waarschijnlijk, dus moet nog even geduld hebben.
Heb vandaag wel meteen al het behandelplan opgesteld, met de doelen etc. Dus dat is wel handig dat dat al af is.

Verder gaat het hier zijn gangetje.Sommige dagen gaat het allemaal wat makkelijker dan de andere, vooral als het slecht weer is merk ik wel dat het allemaal wat moeilijker gaat en stemming wat somberder is. Maar ben nu ongeveer 6 weken thuis en gelukkig niet echt in depressie teruggevallen. Kan eventueel als ik op vakantie ben geweest beginnen in de voorzorggroep, van 1 dag in de week. Maar weet niet of ik dat ga doen, aan de ene kant wel fijn om 1 dag in de week al wat therapie te hebben, aan de andere kant zit ik er niet echt op te wachten om voor die paar weken aan een groep te moeten wennen en dan door te stromen naar de echte deeltijdbehandeling. Dus ik kijk nog wel even hoe het gaat.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2014 22:14 schreef Sylvana het volgende:
Hoe is het hier met iedereen?

Ik heb vanochtend adviesgesprek gehad voor de deeltijdbehandeling. Kom in een structurerend-inzichtgevende groep van 3 dagen in de week, voor 6 maanden lang. Maar kan eventueel 2 keer met 6 weken verlengd worden, dus maximaal 9 maanden. Het is op dinsdag, woensdag en donderdag. Maar ik kan pas half september beginnen waarschijnlijk, dus moet nog even geduld hebben.
Heb vandaag wel meteen al het behandelplan opgesteld, met de doelen etc. Dus dat is wel handig dat dat al af is.

Verder gaat het hier zijn gangetje.Sommige dagen gaat het allemaal wat makkelijker dan de andere, vooral als het slecht weer is merk ik wel dat het allemaal wat moeilijker gaat en stemming wat somberder is. Maar ben nu ongeveer 6 weken thuis en gelukkig niet echt in depressie teruggevallen. Kan eventueel als ik op vakantie ben geweest beginnen in de voorzorggroep, van 1 dag in de week. Maar weet niet of ik dat ga doen, aan de ene kant wel fijn om 1 dag in de week al wat therapie te hebben, aan de andere kant zit ik er niet echt op te wachten om voor die paar weken aan een groep te moeten wennen en dan door te stromen naar de echte deeltijdbehandeling. Dus ik kijk nog wel even hoe het gaat.

Het gaat met mij nu beter
Nu ik in een kliniek woon heb ik het gevoel dat ik ondersteuning krijg enzo