Depressie & Angst #84:

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 12:48 schreef Detroit het volgende:

[..]

Thanks! De bedrijfsarts liet me ook beloven om iedere dag een uurtje naar buiten te gaan om wat aan lichaamsbeweging te doen. Die zit ook meer op jouw lijn. Gelukkig soms een meevallertje.

Ja beweging en frisse lucht is goed . Ja soms moet je ook gewoon een beetje geluk met zoiets hebben..

quote:

Die angsten zullen neem ik aan juist naar voren komen omdat je met zoveel dingen bezig bent toch? Ik bedoel, twee keer therapie, werken, liefdesverdriet, en dan ook nog oeverloos negatief denken.
Jups, die negatieve gedachten zijn een bitch. Zeker als je ze moeilijk tegen kunt houden en ze je alleen maar verder naar beneden trekken.

Sauna is wel altijd geweldig, een paar keer in die warmte op een dag zorgt er wel voor dat je van een gitzwart humor naar een relatief positief gemoed kunt gaan. Have a good one!

Ja, die angsten komen naar voren omdat ik er mee bezig ben, maar ook omdat ik nu weer meer energie en ruimte heb om dingen te gaan doen. Als het bij mij om dingen doen gaat (daarmee bedoel ik eigenlijk mijn leven leven), komen meteen grote angsten naar boven.

Ik word me steeds bewuster van mijn negatieve gedachtes en wanneer die opduiken, ben er nu ook mee bezig om dat te veranderen / daar anders mee om te gaan.

Jij ook bedankt voor je reactie .

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:12 schreef kvd het volgende:

[..]

Rot dat het op deze manier moet en dat het dan zo slecht gaat, maar goed dat je er nu even weg bent. Hopelijk kan je het straks weer op een goede manier oppakken (als in dit werk). Maar eerst is het zaak goed voor jezelf te zorgen.
Ben trouwens wel jaloers op je familie

Thanks. . Ik denk dat ik heel erg gelukkig ben met mijn familie. .
Jammer dat dat bij jou niet zo is, zo erg dat ze zelfs niets vragen. . Ze hoeven echt geen psycholoog voor je te zijn, daar heb je anderen voor, maar er gewoon zijn kan zoveel helpen!

D

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:12 schreef kvd het volgende:

[..]

Rot dat het op deze manier moet en dat het dan zo slecht gaat, maar goed dat je er nu even weg bent. Hopelijk kan je het straks weer op een goede manier oppakken (als in dit werk). Maar eerst is het zaak goed voor jezelf te zorgen.
Ben trouwens wel jaloers op je familie

Wat, jij wilt ook Detroit als familielid?

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:12 schreef Detroit het volgende:

[..]

. Ik vraag ook naar de bekende weg in een D&A-topic.

Thanks. Ik heb zelf niet altijd even veel vertrouwen in het feit dat het goed komt, maar iedereen in mijn omgeving zegt dat dat wel zo is dus ik geloof hun maar. Enniehoe, ik ben mijzelf nu enigszins positief aan het houden door zoveel mogelijk positieve gedachtes te herhalen, beter dan dat slijk waar ik mijzelf normaliter mee bekogel. Dus het gaat enigszins, laat ik het houden op een gespannen enigszins positieve houding.
Hoe is het met jou?

Je hoeft ze niet te geloven hoor, zij kunnen immers ook niet weten of het goed komt. Ik heb er een hekel aan als mensen dat zeggen. Tenzij er sprake is van wetenschappelijk onderbouwde argumenten.
Maar het is wel zo dat je nu een eerste stap in de goede richting hebt gezet. Ook al was dat niet helemaal bewust. Je gaat uit de situatie waarin je je niet goed voelde, neemt nu je rust, gaat daarna kijken naar andere mogelijkheden. Dus het gaat in elk geval anders worden. Hopelijk beter

Met mij gaat het redelijk. Het schommelt. Ik voel me niet zo goed maar ben vorige week begonnen met een nieuw vak waar ik me mee bezig houd en heb hoop dat het zal lukken.
Ben zenuwachtig voor de behandeling die gaat komen.

Nou, dan kan ik gelijk ook maar even invallen. Had gisteren niet minder dan 3 afspraken achter elkaar en 1tje was bij m'n nieuwe psychiater. En ik moet zeggen dat m'n 1e indruk heel positief is! Deze psychiater heeft gelijk de puntjes op de i gezet en m'n diagnoses meteen even rechtgezet. Ik had 1 diagnose waar ik niet echt veel voor voelde en die is nu geschrapt (ik laat verder in het midden welke dat was, das verder ook niet van belang ).

We hebben het gehad over m'n medicatie en besloten dat ik op m'n huidige niveau blijf omdat dat me best wel prima bevalt zo

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:25 schreef Burdie het volgende:
D

Hoi Burdie . Thanks. . Leuk jou hier weer eens te zien! Nog immer klachtenvrij?

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 12:25 schreef Detroit het volgende:
Alles goed hier?

En nu officieel overspannen. .
Lang-verhaal-in-spoiler-om-even-van-mij-af-te-schrijven

-knip-

En Detroid, ik weet het niet maar ergens denk ik dat dit er wel aan zat te komen. Ben in elk geval blij voor je dat je nu tenminste wat meer duidelijkheid hebt, ook al had je denk ik veel liever in een andere positie verkeerd.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:01 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bij jou vraag ik me altijd af of de therapie niet meer kwaad dan goed doet.

Die reactie kan ik wel goed begrijpen en ik heb dat een tijdje terug ook gedacht.

Ik kan me voorstellen dat hoe ik hier overkom en vertel over mijn therapie, dat vaak als niet zo positief overkomt, maar ik heb zelf wel degelijk de indruk dat ik me positief aan het veranderen ben. Het gaat wel heel erg met vallen en opstaan.

Ik merk dat ik het lastig vind om mijn problematiek te omschrijven en hoe tot nu toe mijn therapeutisch proces is verlopen. Toen ik met mijn therapie begon was ik dusdanig geblokkeerd en ver van mezelf verwijderd dat eigenlijk bijna niets meer ging. Ik heb lang nodig gehad om me te openen en over mezelf te kunnen vertellen. Ik heb jarenlang zoveel shit weggestopt dat het voor mij logisch is dat wanneer ik daar naar ga graven en alles omhoog haal, het eerst maar slechter met me gaat als daarvoor. Toch denk ik dat het voor mij belangrijk is er zo mee om te gaan.

Mij wordt nu bijvoorbeeld steeds duidelijker wat voor erg negatief zelfbeeld ik heb, hoe slecht ik mezelf vind, onzeker en angstig ben/was voor alles, dat ik niet lief voor mezelf kan zijn, hoe gesloten ik ben, etc. En dat ik dat al zo heb ik sinds ik kind ben. Maar door dit voor iedereen weg te stoppen en te doen alsof alles wel okee gaat (bijna 25 jaar lang), breekt een keer op. Het is vanaf ongeveer mijn 17e wel vaker opgebroken, maar nog nooit zo heftig als +- 3 maanden geleden. Eigenlijk ben ik blij dat deze heftige depressie tijdens mijn therapie is gekomen, omdat ik er dit keer niet alleen voor sta/stond, in tegenstelling tot andere keren.

Dit wordt me nu pas allemaal zo duidelijk (ik wist het natuurlijk ergens wel) en kan het alles vanuit een ander perspectief zien dan voorheen. Ik vind het namelijk heel erg en ik vind het ook erg dat ik zo hard en negatief tegenover mezelf ben. Desondanks dat mijn leven tot nu toe best wel kut verlopen is, heb ik nog steeds de wil en ook hoop dat het beter kan worden. Daarom ga ik ook door met de therapie.

Hmm ja, ik heb de indruk dat het een beetje vaag verhaal is, maar beter kan ik het op dit moment niet omschrijven...

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:30 schreef Detroit het volgende:

[..]

Hoi Burdie . Thanks. . Leuk jou hier weer eens te zien! Nog immer klachtenvrij?

Yep, ik hoor hier ook eigenlijk niet .

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

En Detroid, ik weet het niet maar ergens denk ik dat dit er wel aan zat te komen. Ben in elk geval blij voor je dat je nu tenminste wat meer duidelijkheid hebt, ook al had je denk ik veel liever in een andere positie verkeerd.

Absoluut. Soms zie je die muren in volle vaart op je afkomen maar knal je er toch tegenop omdat je op bepaalde redenen niet durft af te remmen. Jammer dat het op deze manier is gegaan, maar in ieder geval blij met de tijdelijke rust.

Wel tof dat het nu relatief goed met jou gaat, props!

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:46 schreef Detroit het volgende:

[..]

Absoluut. Soms zie je die muren in volle vaart op je afkomen maar knal je er toch tegenop omdat je op bepaalde redenen niet durft af te remmen. Jammer dat het op deze manier is gegaan, maar in ieder geval blij met de tijdelijke rust.

Wel tof dat het nu relatief goed met jou gaat, props!

Thanks! Het gaat laaangzaam maar zeker de goeie kant op bij mij
Het is zelfs zo dat ik (voor het eerst in jaaaren) weer een heeel klein beetje aan een toekomst begin te denken, al heb ik verder nog totaal geen concrete plannen wat dat nou precies gaat inhouden

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:17 schreef kvd het volgende:
En hier? Ik heb geen idee meer. Ik baal van het gesprek en uitkomst van vorige week met de psych.
Hoorde dingen terug die ik gezegd zou hebben en niet meer weet. Of dingen die ik gezegd heb die ineens zo hard overkomen.
Snap het stukje ASS even helemaal niet meer. Of, ik snap dat hij eraan denkt, maar zou het zelf niet onder ASS plaatsen, maar echt als overlevingsmechanisme.
Zie de toekomst slecht in, geen vertrouwen in mezelf. Ben moe, zelfs boodschappen doen is weer teveel. Slaap slecht. Veel hoofdpijnen, darmproblemen, Gestrest, het idee geen adem meer te kunnen halen. Lichamelijke pijnen, knieën die verdraaien, door enkels heen enzo).
Baal van familie die gewoon nergens naar informeren (had toch wel verwacht dat mijn moeder sinds ik 2 maanden geleden met de intake ben begonnen inmiddels wel eens zou hebben gevraagd hoe het gaat). Sta in dubio of ik dingen ga vertellen (we 'vieren' dit weekend mijn verjaardag...anderhalve maand na dato ).

Probeer een beetje afleiding te zoeken hier op fok, beetje bezig met breien en mezelf aan het leren haken (frustrerend als dat ook nog niet helemaal gaat zoals je wilt). Volg half wat series.
Naar buiten is echt alleen boodschappen en dat vliegt me soms al aan. Af en toe het idee om dat om te lopen, maar dat scheelt maar 5 minuten, dus dat is eigenlijk ook niks.

Wat je familie betreft; waarom verwacht je dat ze naar je vragen? Het is elke keer weer een teleurstelling als dat niet gebeurt. Heb je ze al eens verteld dat je het prettig zou vinden als ze zich om je bekommeren, of gevraagd waarom ze dat niet doen? Zo ja, misschien is het dan handig om die verwachtingen los te laten. Zoals Satchidananda zei, 'expectation means problem'.

Wanneer heb je weer een afspraak met de psych? Want je bent nu de hele tijd aan het piekeren over je mogelijke diagnoses in je eentje maar het zou wel fijn zijn als je dit met diegene kunt bespreken zo snel mogelijk.

Dat niet buiten komen heb ik ook. En het is toch echt zo dat dat niet goed is voor je stemming. Bij mij tenminste. Maar nu ga ik twee keer per week naar college, dat scheelt wel. En vrijdag en zaterdag werken. Ik merk dat ik me meestal beter voel op de dagen dat ik afspraken heb/iets te doen heb. Afspraken maken met anderen werkt bij mij goed, anders heb ik niet de motivatie om eruit te gaan.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:19 schreef rainbowwarrior het volgende:

[..]

Ja beweging en frisse lucht is goed . Ja soms moet je ook gewoon een beetje geluk met zoiets hebben..

[..]

Ja, die angsten komen naar voren omdat ik er mee bezig ben, maar ook omdat ik nu weer meer energie en ruimte heb om dingen te gaan doen. Als het bij mij om dingen doen gaat (daarmee bedoel ik eigenlijk mijn leven leven), komen meteen grote angsten naar boven.

Ik word me steeds bewuster van mijn negatieve gedachtes en wanneer die opduiken, ben er nu ook mee bezig om dat te veranderen / daar anders mee om te gaan.

Jij ook bedankt voor je reactie .

Dat verklaart veel. Eerst deed je dingen niet omdat je je niet goed voelde, waardoor je je nog slechter voelde wsl, nu doe je ze wel maar dat is heel confronterend. En het is goed dat je hierbij ondersteuning hebt zodat het uiteindelijk hopelijk wat makkelijker gaat.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:32 schreef rainbowwarrior het volgende:

[..]

Die reactie kan ik wel goed begrijpen en ik heb dat een tijdje terug ook gedacht.

Ik kan me voorstellen dat hoe ik hier overkom en vertel over mijn therapie, dat vaak als niet zo positief overkomt, maar ik heb zelf wel degelijk de indruk dat ik me positief aan het veranderen ben. Het gaat wel heel erg met vallen en opstaan.

Ik merk dat ik het lastig vind om mijn problematiek te omschrijven en hoe tot nu toe mijn therapeutisch proces is verlopen. Toen ik met mijn therapie begon was ik dusdanig geblokkeerd en ver van mezelf verwijderd dat eigenlijk bijna niets meer ging. Ik heb lang nodig gehad om me te openen en over mezelf te kunnen vertellen. Ik heb jarenlang zoveel shit weggestopt dat het voor mij logisch is dat wanneer ik daar naar ga graven en alles omhoog haal, het eerst maar slechter met me gaat als daarvoor. Toch denk ik dat het voor mij belangrijk is er zo mee om te gaan.

Mij wordt nu bijvoorbeeld steeds duidelijker wat voor erg negatief zelfbeeld ik heb, hoe slecht ik mezelf vind, onzeker en angstig ben/was voor alles, dat ik niet lief voor mezelf kan zijn, hoe gesloten ik ben, etc. En dat ik dat al zo heb ik sinds ik kind ben. Maar door dit voor iedereen weg te stoppen en te doen alsof alles wel okee gaat (bijna 25 jaar lang), breekt een keer op. Het is vanaf ongeveer mijn 17e wel vaker opgebroken, maar nog nooit zo heftig als +- 3 maanden geleden. Eigenlijk ben ik blij dat deze heftige depressie tijdens mijn therapie is gekomen, omdat ik er dit keer niet alleen voor sta/stond, in tegenstelling tot andere keren.

Dit wordt me nu pas allemaal zo duidelijk (ik wist het natuurlijk ergens wel) en kan het alles vanuit een ander perspectief zien dan voorheen. Ik vind het namelijk heel erg en ik vind het ook erg dat ik zo hard en negatief tegenover mezelf ben. Desondanks dat mijn leven tot nu toe best wel kut verlopen is, heb ik nog steeds de wil en ook hoop dat het beter kan worden. Daarom ga ik ook door met de therapie.

Hmm ja, ik heb de indruk dat het een beetje vaag verhaal is, maar beter kan ik het op dit moment niet omschrijven...

Ik vind het niet vaag hoor. We hebben het hier ook al eerder over gehad. Maar dan lees ik dus weer een klein stukje van het veel grotere verhaal waardoor het allemaal misschien slechter lijkt dan het is.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:27 schreef magnetronkoffie het volgende:
Nou, dan kan ik gelijk ook maar even invallen. Had gisteren niet minder dan 3 afspraken achter elkaar en 1tje was bij m'n nieuwe psychiater. En ik moet zeggen dat m'n 1e indruk heel positief is! Deze psychiater heeft gelijk de puntjes op de i gezet en m'n diagnoses meteen even rechtgezet. Ik had 1 diagnose waar ik niet echt veel voor voelde en die is nu geschrapt (ik laat verder in het midden welke dat was, das verder ook niet van belang ).

We hebben het gehad over m'n medicatie en besloten dat ik op m'n huidige niveau blijf omdat dat me best wel prima bevalt zo

3 afspraken met hulpverleners?
Klinkt goed allemaal
_{had dat van die diagnose dan niet gezegd, nu maak je me nieuwsgierig:P}

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:57 schreef kuolema het volgende:

[..]

3 afspraken met hulpverleners?
Klinkt goed allemaal
_{had dat van die diagnose dan niet gezegd, nu maak je me nieuwsgierig:P}

Ja, ik was dan ook "redelijk" gebroken toen ik eenmaal thuis was, moest eerst een uurtje op de bank bijpitten

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:27 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat, jij wilt ook Detroit als familielid?

Ja hoor, ik wilde altijd al graag een broer(tje?) voor Sint, kerst en verjaardag, maar die heb ik nooit gekregen
En het kan niet slechter dan de eigen familie op dit moment

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 13:52 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat je familie betreft; waarom verwacht je dat ze naar je vragen? Het is elke keer weer een teleurstelling als dat niet gebeurt. Heb je ze al eens verteld dat je het prettig zou vinden als ze zich om je bekommeren, of gevraagd waarom ze dat niet doen? Zo ja, misschien is het dan handig om die verwachtingen los te laten. Zoals Satchidananda zei, 'expectation means problem'.

Wanneer heb je weer een afspraak met de psych? Want je bent nu de hele tijd aan het piekeren over je mogelijke diagnoses in je eentje maar het zou wel fijn zijn als je dit met diegene kunt bespreken zo snel mogelijk.

Dat niet buiten komen heb ik ook. En het is toch echt zo dat dat niet goed is voor je stemming. Bij mij tenminste. Maar nu ga ik twee keer per week naar college, dat scheelt wel. En vrijdag en zaterdag werken. Ik merk dat ik me meestal beter voel op de dagen dat ik afspraken heb/iets te doen heb. Afspraken maken met anderen werkt bij mij goed, anders heb ik niet de motivatie om eruit te gaan.

[..]

Ik heb eigenlijk geen idee waarom. Misschien omdat ik wel altijd van alles aan het navragen was en nog steeds doe. Misschien omdat het (iig met mijn moeder) altijd wel anders is geweest, we voorheen altijd aan de telefoon hingen en ze alles van me wist (en ik van haar).

De verwachtingen zijn inmiddels al wat bijgesteld hoor, maar soms zijn er momenten dat het me toch aanvliegt.
Denk dat het nu vooral is omdat ik vroeger aan de telefoon zou hebben gehangen met mijn moeder nav het gesprek met de psych vorige week, bespreken hoe het is, wat ik voel, wat er met me gebeurd. Maar heb ik vanwege het gebrek aan getoonde interesse helemaal geen zin om dit nu te moeten melden. Heb het gevoel dat het haar toch niet interesseert.
Verwachtingen uitspreken is geloof ik nu niet zo'n goed idee. Het is wel handig in zo'n geval om te zeggen waarom ik dat zou willen, maar dan krijg ik vast te horen dat ik me aanstel of dat ik dingen verkeerd zie. En ik weet dat ik het niet verkeerd zie en dat ik het zo voel, maar zo'n opmerking zou nu een verkeerde genadeklap kunnen zijn voor me. Moet eerst toch sterker in mijn schoenen staan...

Gesprek heb ik pas volgende week dinsdag weer. Hij is een week ziek geweest en heeft het nu dus heel druk. Het was sowieso lastig afspreken omdat hij extra de tijd wil ivm onderzoeken. Vraag me dus af of er wel tijd is deze dingen te bespreken. Anders houden we weer geen tijd voor de testen over. Maar ik ga het iig wel even aankaarten...

D
Maar zoals de rest en jij zelf eigenlijk ook zegt: voor nu ff beter zo

Burdie
Jij hoort hier nog wel joh, gewoon als ervaringsdeskundige
Ik ben hier ook redelijk illegaal

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 17:37 schreef Murmeli het volgende:
D
Maar zoals de rest en jij zelf eigenlijk ook zegt: voor nu ff beter zo

Burdie
Jij hoort hier nog wel joh, gewoon als ervaringsdeskundige
Ik ben hier ook redelijk illegaal

Maar niet ongewenst!

quote:

Op maandag 10 februari 2014 22:18 schreef kvd het volgende:

[..]

wat klote! Heb je wel al een nieuwe datum?

Nee. Ik zou teruggebeld worden...

Ik heb mezelf nu ook ingeschreven bij 2 andere instellingen. Wel weer een lange wachttijd voor een intakegesprek maar misschien dat ik dan op de lange termijn sneller word geholpen.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 18:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Maar niet ongewenst!

Dank je wel

Vanaf donderdag start de POP-poli therapie! Heb over de therapie zelf een goed gevoel, is echt gericht op.contact met je kindje, voorbereiden op de geboorte enz, maar ook aandacht voor mij als moeder.
Is vooral een vervolg op de standaard therapie ivm medicatie.

Ik ben alleen iedere keer zo vreselijk moe en denk vaak, joh ik zie niet tegen de bevalling op, ons kind is meer dan welkom, ik voel me al heel lang niet meer depressief... Moet ik nou echt weer groepstherapie volgen...

Tips iemand?!
Sorry moest even van me af schrijven.

Wat onwijs fijn dat je je mentaal zo goed voelt gewoonmezelf! super!

Ik denk: baadt het niet dan schaadt het niet. het is een fijne terugvaloptie voor als er toch nog een wat moeilijker periode komt, onverwacht. Ik vind het wel fijn dat het er is. Stel dat je toch in een dip was geraakt dan is deze groep natuurlijk fijn. En wie weet wat je er nog oppikt?

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 19:17 schreef Murmeli het volgende:
Wat onwijs fijn dat je je mentaal zo goed voelt gewoonmezelf! super!

Ik denk: baadt het niet dan schaadt het niet. het is een fijne terugvaloptie voor als er toch nog een wat moeilijker periode komt, onverwacht. Ik vind het wel fijn dat het er is. Stel dat je toch in een dip was geraakt dan is deze groep natuurlijk fijn. En wie weet wat je er nog oppikt?

Zit wat in...

Mn zwangerschap heeft een onwijze klik in mn hoofd gemaakt, waardoor ik mij mentaal heel veel beter voel, en dat is soms ook wel eng... Want er komt vast ergens n muur of een val denk ik dan...
Maar uk voelt gewoon als het allerbelangrijkste en met mij komt het allemaal best in orde

Hoe is t met jou?

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 19:09 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vanaf donderdag start de POP-poli therapie! Heb over de therapie zelf een goed gevoel, is echt gericht op.contact met je kindje, voorbereiden op de geboorte enz, maar ook aandacht voor mij als moeder.
Is vooral een vervolg op de standaard therapie ivm medicatie.

Ik ben alleen iedere keer zo vreselijk moe en denk vaak, joh ik zie niet tegen de bevalling op, ons kind is meer dan welkom, ik voel me al heel lang niet meer depressief... Moet ik nou echt weer groepstherapie volgen...

Tips iemand?!
Sorry moest even van me af schrijven.

Het lijkt me niet geheel onverstandig. Weet niet hoe het zit met postnatale depressies, of depressieve mensen/mensen met angststoornissen die vaker hebben (en weet ook niet wat jouw diagnose is natuurlijk). Maar een beetje ondersteuning en voorbereiding is echt niet erg. Ik lurk aardig mee in OUD maar ik zie wat angst en onzekerheid met moeders doet en roze wolken die er niet zijn enzovoort, ondanks dat het kindje super gewenst en geliefd is.

Misschien voel je je nu juist goed omdat je zwanger bent, iets met hormonen enzo...

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 19:22 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Zit wat in...

Mn zwangerschap heeft een onwijze klik in mn hoofd gemaakt, waardoor ik mij mentaal heel veel beter voel, en dat is soms ook wel eng... Want er komt vast ergens n muur of een val denk ik dan...
Maar uk voelt gewoon als het allerbelangrijkste en met mij komt het allemaal best in orde

Hoe is t met jou?

En wie weet komt die muur niet....
Ik heb hier eens over gesproken met de zus van mijn toenmalige vriend. Ik vond haar altijd ontzettend zonnig en gezellig. Toen vertelde ze me dus dat ze, voor ze kinderen had, veel zorgelijker en ook richting depressief kon zijn. Dit was verdwenen toen ze kinderen kreeg. Inderdaad omdat zij, net als jij nu zegt, zoveel belangrijker zijn/meer aandacht nodig hebben dan jouw dipjes en angsten. Zij was er echt sterker door geworden. Dus wie weet blijft het bij jou ook gewoon zo.

Met mij gaat het redelijk goed. Voel me niet super, soms beetje alleenig en ik ben heel snel boos/opgefokt. Maar op zich gaat het ook wel weer goed. Echte dips heb ik nog steeds niet, en ik zorg best goed voor mezelf. Goed eten, braaf sporten enzo. Vanavond ga ik met een vriend van mij mee naar een borrel (waar ik dus verder niemand ken). Dat vind ik heel spannend, maar is wel goed voor me. Dus heb ik wel zin in Zoiets zou ik een paar jaar geleden niet zo gauw doen, al zeker niet in de winter
Dus eigenlijk gaat het gewoon supergoed, alleen mijn gevoel wil soms niet mee haha

quote:

Op dinsdag 11 februari 2014 19:32 schreef kvd het volgende:

[..]

Het lijkt me niet geheel onverstandig. Weet niet hoe het zit met postnatale depressies, of depressieve mensen/mensen met angststoornissen die vaker hebben (en weet ook niet wat jouw diagnose is natuurlijk). Maar een beetje ondersteuning en voorbereiding is echt niet erg. Ik lurk aardig mee in OUD maar ik zie wat angst en onzekerheid met moeders doet en roze wolken die er niet zijn enzovoort, ondanks dat het kindje super gewenst en geliefd is.

Misschien voel je je nu juist goed omdat je zwanger bent, iets met hormonen enzo...

Mijn officiele diagnose was: burnout met depressie en pleinvrees... Dat uitte zich toen vooral in paniekaanvallen... Ik weet ook niet of de kans op n pnd groter is of niet...
Nu zo goed als klachtenvrij...

@murmeli ik heb dat idd al vaker gehoord, had ook niet verwacht dat t mij zo zou veranderen... Maar ik krijg n kind en die hoeft wmb weinig te merken van mijn klachtenverleden... T komt wel goed met mij

En stoer dat je naar die borrel gaat!!