quote:
Wie is de beste acteur die je kent? Het deed er eigenlijk niet toe wie je het vroeg; regisseurs, acteurs, actrices, in binnen of buitenland. Altijd datzelfde antwoord: Philip Seymour Hoffman.
Philip Seymour Hoffman
De Amerikaanse acteur, gistermiddag op 46-jarige leeftijd dood aangetroffen in zijn woning in Greenwich Village, New York, en vermoedelijk overleden aan een overdosis heroïne, genoot een uitzonderlijke status onder zijn collega's. Meryl Streep, die tegenover hem speelde in het priesterdrama Doubt, noemde hem een 'alleskunner'. Een filmster van wie het publiek na al die jaren nog altijd geen idee had wie hij nu echt was en waar de rol nu begon of ophield.
Op de millimeter precies
Hoffman begon zijn carrière als karakteracteur met het spelen van bijrollen. De freaks, buitenstaanders en zonderlingen, daarvoor belde men hem, en het werd eind jaren negentig zijn specialiteit. Rollen die een film doen opleven, soms in een enkele scène. Kwetsbare mannen, vaak serviel, en passief-agressief. Het knechtje op de pornoset in Boogie Nights (1997), de dikkige klungel die kansloos verliefd is op de ster Dirk Diggler. Of de treurige hijger die zichzelf al telefonerend bevredigt, in Todd Solondz' invloedrijke zwarte komedie Happiness (1998).
Hoffman verstond de kunst om technisch te spelen, op de millimeter precies, zonder dat het op acteren leek. Dat hij daarvoor keihard moest werken, benadrukte hij veelvuldig in interviews. Zoeken naar een gezicht, een stem, een lichaamshouding, dat kon maanden in beslag nemen. Hij maakte graag complete studies van de te spelen personages of die nu waren gebaseerd op werkelijk bestaande personen of niet. Hij verdiepte zich vier maanden lang in Truman Capote, voor zijn met een Oscar bekroonde rol in de biopic over de Amerikaanse schrijver. Voor The Master (2012), waarin hij zichzelf tot een goeroe kneedde, die veel weg had van Scientology-oprichter Ron L. Hubbard, trok hij een compleet jaar uit. Hoe kon hij zo iemand spelen als hij zich niet eerst uitvoerig in de tijd verdiepte, die jaren vijftig? Of in andere goeroes, personen zoals Hubbard? Hij bemoeide zich ook intensief met het script.
© ap.
Hoffman als Tuman Capote.
Bekend is zijn uitspraak dat acteren gelijk staat aan 'puzzels leggen'. Die kwam voort uit een opmerking uit zijn jonge jaren, toen iemand de beginnende acteur toebeet dat die zijn vak te serieus nam. Dat kon helemaal niet, vond Hoffman, die een drama studeerde aan de Universiteit van New York, in de afstudeerlichting 1989. Na de studie meldde hij zich terstond bij een kliniek, om zich te laten behandelen voor een alcohol- en drugsverslaving, iets waarover hij in interviews later openlijk sprak; zijn slechte periode. Afgelopen mei, in 2013, zou hij zich wederom bij een kliniek hebben gemeld, vanwege zijn heroïnegebruik.
'Zwaargebouwd, bleek, met touwkleurig haar'
Hoffman groeide op in Fairport, New York, met twee zussen en een broer. Vader was afwezig, deed iets met computers. Moeder voedde het gezin op, maakte carrière als advocaat en rechter, en nam de kinderen mee naar het theater. Na zijn studie werkte de acteur in een supermarkt, toen hij na vijf castingronden een bijrol verwierf in het niet bijster bijzondere melodrama Scent of a Woman, waarin Al Pacino een blinde man speelde. De Amerikaanse regisseur Paul Thomas Anderson zag de film en herkende het grote talent, en zocht contact. Samen zouden ze vijf speelfilms opnemen, waaronder Magnolia, met Hoffman daarin als de engelachtige verpleger.
Hij verfde vaak zijn haar voor rollen en kwam kilo's aan of viel kilo's af - indien nodig. Dat hij de rechte gelaatstrekken miste van een echte ster, beschouwde hij als een voordeel: de gladde leading man die Hollywood regeerde, dat was iets uit het verleden. 'Als ik word beschreven, is het meestal als mollig. Of zwaargebouwd, bleek, met touwkleurig haar. Nooit als aantrekkelijk, daar wacht ik nog steeds op. Schattig, dat zou al mooi zijn, maar zelfs dat is nog niet voorgekomen.'