Moois en mythes van het ouderschap

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:05 schreef DevilsAndDust het volgende:
Dit wordt een heel onsamenhangende post. .

De geboorte van mijn zoon heeft me kwetsbaar gemaakt, omdat ik nu het besef heb dat ik door het allermooiste mee te maken wat me ooit kon overkomen, ik ook ooit het allervreselijkste mee kan maken - hem verliezen.

Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.

Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:28 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Nou he. De eerste maanden had ik daar best vaak gedachtes over, waar ik dan koude rillingen van kreeg. Dat is nu gelukkig een stuk minder.

Maar mijn eigen sterfelijkheid is ook ineens een ding geworden. Vroeger kon ik prima met het idee van doodgaan leven. Als ik er morgen ineens niet meer zou zijn, tja, so be it. Aantal mensen zal een tijdje verdrietig zijn, maar daar komen ze wel weer overheen. Als ik nu hoor van ernstige ziektes en denk aan doodgaan, dan denk ik alleen maar: dat kan en mag echt niet gebeuren. Ik kan I echt niet achterlaten. Zij mag niet moederloos worden. Dat maakt dat ik ineens een stuk 'banger' ben voor zulke zaken.

Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meer
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 13:40 schreef .Sparkling. het volgende:

[..]

Dit heb ik ook ja. Mijn man en ik willen graag met z'n tweeën een weekendje naar Londen. Eigenlijk zou vliegen handig zijn maar stel je voor dat we neerstorten, beiden dan dus. Dan heeft Eva in 1 klap geen papa en geen mama meer
En inderdaad, de gedachte dat we haar kwijt raken kunnen me echt heel verdrietig maken.

Pfoeh die gedachten heb ik ook gehad het eerste half jaar. Maar ik zag complete CSI situaties voor me, zoals ledikant vol bloed, Yur en ik vermoord etc. De enige die nog af en toe terugkomt is dat wij vermoord worden en T. huilend van de honger in zijn ledikant staat . Brr.

quote:

Op zaterdag 25 januari 2014 10:44 schreef Cantare het volgende:
Ik vind 2 kinderen 3 keer zo druk maar ook 3 keer zo geweldig. Ben benieuwd wat de 3e zometeen allemaal weer gaat veranderen.

Nou...

De zorgen rondom het moederschap die hierboven genoemd worden, heb ik nauwelijks meer, maar dat komt vooral doordat ik geen tijd heb om erover na te denken.

Het afgelopen jaar heb ik echt leren doorbikkelen. 3 kinderen, een verhuizing en 2 keer een nieuwe baan was misschien een beetje veel van het goede.

Ik kan dus niet zeggen dat het alleen maar genieten is geweest tot nu toe. Maar wat voelt het rijk en compleet!

Dat vind ik wel heel bijzonder aan het moederschap. Dat afzien en genieten zó hand in hand kunnen gaan.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 21:12 schreef Heliotrope het volgende:
Ik vond dit zo'n leuk topic dat ik het weer teruglas, dus up! Benieuwd naar de bijdragen van de verse moeders.

Deze mag vast nog een keer omhoog

Ik heb het in ieder geval met veel plezier gelezen Heliotrope!

Wat mij eigenlijk heel zwaar valt aan het hebben van kinderen is dat je je eigen schooltijd bijna weer opnieuw moet doen.

Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.

En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.

quote:

Op zondag 4 december 2016 16:51 schreef livelink het volgende:
Wat mij eigenlijk heel zwaar valt aan het hebben van kinderen is dat je je eigen schooltijd bijna weer opnieuw moet doen.

Ik vond school vroeger echt niet leuk. Ik was ook zo blij dat ik helemaal klaar was met school. En nu zit ik er weer mee. Helpen met huiswerk maken (veel!!!!), gesprekken met docenten, stress van alle leuk bedoelde (maar helemaal niet leuke) uitjes en feesten.

En ik vind het weer net zo erg als toen ik het zelf moest ondergaan.

Hier hetzelfde, ik vond school ook stom. Te weinig uitdaging en veel stomme klasgenoten (Inc pesten/ buitensluiten).

Maar ook precies andersom:
Mijn oudste lijkt heel erg op mij, maar ik zie hem op school juist opbloeien. Hij heeft een fijne klas, een veilige plek. Ik kan hem begeleiden met dingen die lastig zijn (mijn ouders niet). Juf heeft een goede connectie met hem (ik vroeger niet, leraren waren al blij dat de druktemakers elkaar niet fysiek te lijf gingen, geen tijd voor het rustige spul).
Dus voor mij is het een soort "opnieuw" en dan goed. Met hetzelfde type karakter kan je veel maken of breken door de mensen die je tegenkomt..

Ik weet niet hoe de middelbare school gaat, maar voor de basisschool is dit een goede "herkansing"..

(Ik probeer zo weinig mogelijk mezelf te projecteren op hem, maar hij komt steeds met dezelfde dingen als ik destijds)