R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Blijf niet hangen in het verleden maar ga verder met je leven, hier schiet je niks mee op.quote:Op zondag 26 januari 2014 20:44 schreef Buffell het volgende:
Ik wil eigenlijk graag nog even binnenkort naar de vader van m'n ex toe, ze zijn met de verbouwing van hun nieuwe huis bezig en ik heb een aantal keer meegeholpen. Ben erg benieuwd hoe het ervoor staat en kon het altijd goed vinden met d'r vader. Hij woont in het dorp waar m'n ouders ook wonen, dus kan er in het weekend zo even langs. M'n ex is er bijna nooit daar.
Ik vraag me dus af of ik dat wel moet doen en of ik haar daarover moet informeren. Heb eigenlijk geen zin om voor zoiets met haar weer contact op te moeten nemen, dan ga ik er toch weer proberen meer uit te halen en terwijl ik weet dat ik dat niet moet willen.
Goed, ik kom me hier ook maar melden.
Vandaag precies een week geleden is er een einde gekomen aan m'n relatie van ruim twee jaar. In deze periode hebben we samen best wat dingen meegemaakt. Zo is m'n vader met een hartinfarct in het ziekenhuis terecht gekomen, waar een zware periode van revalidatie op volgde. Zeven maanden nadat hij was opgenomen, zijn m'n ouders gaan scheiden. Het liep over een periode van minstens vijf jaar al niet lekker en was ook te verwachten, uiteindelijk was dat gewoon de beste oplossing.
We hebben ook zeker leuke dingen meegemaakt samen. Zo zijn we het eerste jaar samen een week naar Terschelling op vakantie geweest, een weekendje Callantsoog, paar keer naar Nick en Simon (:')) waar zij een groot fan van is, afgelopen zomer samen 8 dagen naar Portugal geweest, naar een stadionconcert van Guus Meeuwis geweest (ondergetekende groot fan van), inclusief een weekendje Eindhoven, daar wij uit het noorden des lands komen. En ook nog naar Soldaat van Oranje geweest, inclusief overnachting in Noordwijk, want afstand etc.
Alleen al met al is er dus vorige week een einde aan gekomen, helaas. En ik merk aan mezelf dat ik het er nu gewoon moeilijk mee krijg. Ik mis haar echt ontzettend, en denk nog vaak aan haar en aan ons. Want je hebt toch wel ruim twee jaar samen doorgebracht, en zoals gezegd veel dingen meegemaakt. En het rare is, het leek allemaal gewoon perfect. We hadden een spaarrekening geopend waar elke maand ¤100 heen ging, voor als we zouden samenwonen dat we een spaarpotje hadden. En nu is het voorbij. Ineens. Er zijn natuurlijk wel dingen gebeurd die deze breuk heeft veroorzaakt, maar toch had en heb ik nog steeds het gevoel dat we niet alles gedaan hebben om de relatie te redden. Zij zag het allemaal niet meer zitten, en zag geen toekomst meer. Ze vond dat het beter was zo. Toen ik haar vroeg om me recht in mijn ogen aan te kijken en te zeggen dat ze 100% achter deze keuze stond, begon ze te huilen. Ik vroeg, waarom huil je nu? Ze zei: Ja, dat kan ik niet. Want ik sta er niet volledig achter. Maar zoals het nu gaat kan en wil ik het niet.
Moraal van het verhaal .. De relatie is voorbij, en ondanks dat dingen niet lekker liepen, wou ze het niet echt een tweede kans geven. Nu stuurde ze afgelopen zaterdag weer berichtjes via whatsapp, met hele verhalen. En ook interesse in mij, van hoe het met m'n tentamens gaat etc.
Ik weet alleen niet goed wat ik hiervan moet denken. En ook typ ik de hele tijd op whatsapp in het tekstveld: Ik mis je.
Zonder dat ik het dan daadwerkelijk verstuur, omdat ik niet weet of ik dat wel moet sturen ... Maar ik mis haar echt ontzettend, want ik geloof oprecht dat als we het nog een kans hadden gegeven, dat het goed had kunnen komen...
Vandaag precies een week geleden is er een einde gekomen aan m'n relatie van ruim twee jaar. In deze periode hebben we samen best wat dingen meegemaakt. Zo is m'n vader met een hartinfarct in het ziekenhuis terecht gekomen, waar een zware periode van revalidatie op volgde. Zeven maanden nadat hij was opgenomen, zijn m'n ouders gaan scheiden. Het liep over een periode van minstens vijf jaar al niet lekker en was ook te verwachten, uiteindelijk was dat gewoon de beste oplossing.
We hebben ook zeker leuke dingen meegemaakt samen. Zo zijn we het eerste jaar samen een week naar Terschelling op vakantie geweest, een weekendje Callantsoog, paar keer naar Nick en Simon (:')) waar zij een groot fan van is, afgelopen zomer samen 8 dagen naar Portugal geweest, naar een stadionconcert van Guus Meeuwis geweest (ondergetekende groot fan van), inclusief een weekendje Eindhoven, daar wij uit het noorden des lands komen. En ook nog naar Soldaat van Oranje geweest, inclusief overnachting in Noordwijk, want afstand etc.
Alleen al met al is er dus vorige week een einde aan gekomen, helaas. En ik merk aan mezelf dat ik het er nu gewoon moeilijk mee krijg. Ik mis haar echt ontzettend, en denk nog vaak aan haar en aan ons. Want je hebt toch wel ruim twee jaar samen doorgebracht, en zoals gezegd veel dingen meegemaakt. En het rare is, het leek allemaal gewoon perfect. We hadden een spaarrekening geopend waar elke maand ¤100 heen ging, voor als we zouden samenwonen dat we een spaarpotje hadden. En nu is het voorbij. Ineens. Er zijn natuurlijk wel dingen gebeurd die deze breuk heeft veroorzaakt, maar toch had en heb ik nog steeds het gevoel dat we niet alles gedaan hebben om de relatie te redden. Zij zag het allemaal niet meer zitten, en zag geen toekomst meer. Ze vond dat het beter was zo. Toen ik haar vroeg om me recht in mijn ogen aan te kijken en te zeggen dat ze 100% achter deze keuze stond, begon ze te huilen. Ik vroeg, waarom huil je nu? Ze zei: Ja, dat kan ik niet. Want ik sta er niet volledig achter. Maar zoals het nu gaat kan en wil ik het niet.
Moraal van het verhaal .. De relatie is voorbij, en ondanks dat dingen niet lekker liepen, wou ze het niet echt een tweede kans geven. Nu stuurde ze afgelopen zaterdag weer berichtjes via whatsapp, met hele verhalen. En ook interesse in mij, van hoe het met m'n tentamens gaat etc.
Ik weet alleen niet goed wat ik hiervan moet denken. En ook typ ik de hele tijd op whatsapp in het tekstveld: Ik mis je.
Zonder dat ik het dan daadwerkelijk verstuur, omdat ik niet weet of ik dat wel moet sturen ... Maar ik mis haar echt ontzettend, want ik geloof oprecht dat als we het nog een kans hadden gegeven, dat het goed had kunnen komen...
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Waarom niet, het is toch niet zo dat ik nu weer een volslagen vreemde ben? Bovendien staat hij er helemaal buiten, tussen dat het uit is met mij en m'n ex. Hij liet me zelfs nog weten dat ik altijd een keer langs kon komen om een kijkje te nemen.quote:
[..]
Blijf niet hangen in het verleden maar ga verder met je leven, hier schiet je niks mee op.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Wat zijn 'dingen die gebeurd zijn' die de relatie hebben doen kapotlopen?quote:
Goed, ik kom me hier ook maar melden.
Vandaag precies een week geleden is er een einde gekomen aan m'n relatie van ruim twee jaar. In deze periode hebben we samen best wat dingen meegemaakt. Zo is m'n vader met een hartinfarct in het ziekenhuis terecht gekomen, waar een zware periode van revalidatie op volgde. Zeven maanden nadat hij was opgenomen, zijn m'n ouders gaan scheiden. Het liep over een periode van minstens vijf jaar al niet lekker en was ook te verwachten, uiteindelijk was dat gewoon de beste oplossing.
We hebben ook zeker leuke dingen meegemaakt samen. Zo zijn we het eerste jaar samen een week naar Terschelling op vakantie geweest, een weekendje Callantsoog, paar keer naar Nick en Simon (:')) waar zij een groot fan van is, afgelopen zomer samen 8 dagen naar Portugal geweest, naar een stadionconcert van Guus Meeuwis geweest (ondergetekende groot fan van), inclusief een weekendje Eindhoven, daar wij uit het noorden des lands komen. En ook nog naar Soldaat van Oranje geweest, inclusief overnachting in Noordwijk, want afstand etc.
Alleen al met al is er dus vorige week een einde aan gekomen, helaas. En ik merk aan mezelf dat ik het er nu gewoon moeilijk mee krijg. Ik mis haar echt ontzettend, en denk nog vaak aan haar en aan ons. Want je hebt toch wel ruim twee jaar samen doorgebracht, en zoals gezegd veel dingen meegemaakt. En het rare is, het leek allemaal gewoon perfect. We hadden een spaarrekening geopend waar elke maand ¤100 heen ging, voor als we zouden samenwonen dat we een spaarpotje hadden. En nu is het voorbij. Ineens. Er zijn natuurlijk wel dingen gebeurd die deze breuk heeft veroorzaakt, maar toch had en heb ik nog steeds het gevoel dat we niet alles gedaan hebben om de relatie te redden. Zij zag het allemaal niet meer zitten, en zag geen toekomst meer. Ze vond dat het beter was zo. Toen ik haar vroeg om me recht in mijn ogen aan te kijken en te zeggen dat ze 100% achter deze keuze stond, begon ze te huilen. Ik vroeg, waarom huil je nu? Ze zei: Ja, dat kan ik niet. Want ik sta er niet volledig achter. Maar zoals het nu gaat kan en wil ik het niet.
Moraal van het verhaal .. De relatie is voorbij, en ondanks dat dingen niet lekker liepen, wou ze het niet echt een tweede kans geven. Nu stuurde ze afgelopen zaterdag weer berichtjes via whatsapp, met hele verhalen. En ook interesse in mij, van hoe het met m'n tentamens gaat etc.
Ik weet alleen niet goed wat ik hiervan moet denken. En ook typ ik de hele tijd op whatsapp in het tekstveld: Ik mis je.
Zonder dat ik het dan daadwerkelijk verstuur, omdat ik niet weet of ik dat wel moet sturen ... Maar ik mis haar echt ontzettend, want ik geloof oprecht dat als we het nog een kans hadden gegeven, dat het goed had kunnen komen...
Voor mij klinkt het alsof het gewoon wat tijd nodig heeft en dan komen jullie weer bij elkaar. Zij staat er niet volledig achter, jij ook niet. Het is nu nog te vroeg om meteen weer opnieuw te beginnen, maar houd contact en kijk het eens aan over een maand of 2/3.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ben je ook niet, maar je moet jezelf afvragen wat je er op dit moment aan hebt.quote:
[..]
Waarom niet, het is toch niet zo dat ik nu weer een volslagen vreemde ben? Bovendien staat hij er helemaal buiten, tussen dat het uit is met mij en m'n ex. Hij liet me zelfs nog weten dat ik altijd een keer langs kon komen om een kijkje te nemen.
Je ben duidelijk nog niet over je ex heen waardoor het verleidelijk is om terug te vallen op het 'oude vertrouwde', dit maakt de verwerking van de breuk er niet makkelijker op (spreek uit ervaring).
Als vrouwen er - voor jouw gevoel - plotseling een einde aan maken dan hebben ze er vaak al lang en breed over nagedacht om dat te doen. De tranen zijn dan ook meestal het gevolg van het feit dat jij er door haar plotselinge beslissing helemaal ondersteboven en kapot van bent, niet omdat ze zelf over haar beslissing twijfelt.quote:
Zonder dat ik het dan daadwerkelijk verstuur, omdat ik niet weet of ik dat wel moet sturen ... Maar ik mis haar echt ontzettend, want ik geloof oprecht dat als we het nog een kans hadden gegeven, dat het goed had kunnen komen...
Blijf ook niet hangen in de gedachte dat het wel gewerkt zou hebben als jullie het nog een kans hadden gegeven. Deed dit zelf in het begin ook, maar na een tijdje besef je dat de breuk niet uit de lucht komt vallen maar het er gewoon niet meer in zat. Als ze je nog een kans had gegeven was het misschien even 'goed' gegaan maar zou de relatie uiteindelijk toch op de klippen zijn gelopen.
Sterkte.
[ Bericht 8% gewijzigd door Gauner op 27-01-2014 12:55:08 ]
Ik zal het proberen om het in het kort uit te leggen.quote:
Wat zijn 'dingen die gebeurd zijn' die de relatie hebben doen kapotlopen?
Voor mij klinkt het alsof het gewoon wat tijd nodig heeft en dan komen jullie weer bij elkaar. Zij staat er niet volledig achter, jij ook niet. Het is nu nog te vroeg om meteen weer opnieuw te beginnen, maar houd contact en kijk het eens aan over een maand of 2/3.
Wat voor haar een struikelblok was, is dat wanneer wij in het weekend bij elkaar sliepen (vaak van zaterdag op zondag) dat we dan, met name wanneer we bij haar thuis sliepen, de zondag vrij weinig deden. We zaten wat aan tafel koffie te drinken met haar ouders, deden eens een spelletje, koffie drinken en nog een spelletje. 's Avonds was het dan voornamelijk op de bank voor de tv, en rond kwart over 10 naar huis. Hier stoorde zij, en ik ook, zich ontzettend aan. Omdat we dus eens in de twee weken een saaie zondag hadden eigenlijk. Dat hebben we ook eens naar elkaar uitgesproken, en geprobeerd dit beter te doen. We zijn eens naar Harlingen geweest, hebben eens een heel stuk met de hond gewandeld en een keer een kerstmarkt bezocht. Alleen daarna vervielen we eigenlijk weer in het oude ritme, omdat zij nooit met suggesties kwam. Ik moest altijd maar het voortouw nemen om iets te gaan doen op een zondagmiddag. Dus ik heb ook tegen haar gezegd, dat wil ik niet altijd.
Nou goed, de laatste twee tot drie weekenden waren dan ook vrij saai. We deden niet veel en dan komen ook de irritaties. En dat is voor haar de trigger geweest om er niet proberen samen uit te komen, maar om de relatie te verbreken. Natuurlijk heb ik ook dingen fout gedaan, maar zij even zo goed. Maar ze legt het nu neer alsof het mijn schuld is dat we vaak thuis waren in plaats van samen erop uit.
Een ander punt, wat voor mij dan weer een struikelblok was, is dat we niet vaak seks hadden. Ik denk dat we in de laatste vier maanden even zo vaak seks hebben gehad. Voor mij is dat gewoon een belangrijk onderdeel van een relatie, het hebben van regelmatige seks. En als we dan al seks hadden, lag ze er ook maar een beetje bij van: doe je ding maar, en klaar.
Terwijl als we 's avonds op bed lagen en ik haar ging verwennen, vond mevrouw geen probleem .. maar als ik dan vervolgens verder wou gaan tot echt seks zeg maar, was het ineens over en was ze moe en wilde ze gaan slapen. Zo van, wel de lusten maar niet de lasten. Ze heeft me serieus waar nooit gepijpt, en m'n lul ook amper aangeraakt .. Dat was voor mij wel gewoon lastig, maar ik bleef er wel met haar over praten ...
Dus op dit laatste punt zou je kunnen zeggen dat het misschien beter is nu, maar ik hou gewoon nog steeds ontzettend veel van haar. Ondanks het feit dat het op seks altijd van mijn kant moest komen, en ik nog wel eens met 'lege handen' bleef staan.
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Heb even je verhaal eruit gehaald, anders wordt het zo'n lange post.quote:
Tja lastige situatie. Ik ben het niet eens met Gauner, vrouwen zijn namelijk sneller geneigd de beslissing te nemen terwijl ze er niet achter staan. Wat dat betreft zijn wij mannen daarin watjes. Vaak omdat er al over gepraat is en daar niks uitkomt. Dit lijkt mij ook zo'n situatie.
Afstand nemen kan dan een oplossing zijn. Maar vergeet niet dat praten, eerlijkheid en werken voor de relatie dan heel belangrijk zijn. Ik heb relaties van bekenden meegemaakt waar de woorden haat zelfs al in de mond genomen werden en nu al jarenlang gelukkig zijn. Dat kan dus ook.
Het enige wat je nu nog kunt doen is haar open en eerlijk vertellen wat jou gevoelens zijn en wat jij in de relatie verwacht. Nu is dit geen garantie dat het goed komt maar als dit wel het geval is ben je beide in de relatie gestapt, wetende wat de ander van je verwacht.
Een tip, als ze toch echt niet verder wil, neem dan afstand van haar. Berichten vanuit haar kant gaan echt niet helpen bij jouw verwerking.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik zou het eerder omdraaien. Neem nu afstand en respecteer haar keuze. Als ze echt voor elkaar bestemd zijn dan komen ze vanzelf weer bij elkaar.quote:
[..]
Een tip, als ze toch echt niet verder wil, neem dan afstand van haar. Berichten vanuit haar kant gaan echt niet helpen bij jouw verwerking.
Afstand nemen kan sowieso. Ik ben van mening dat de ander wel echt moet weten hoe jij erover denkt. Duidelijkheid is belangrijk.quote:
[..]
Ik zou het eerder omdraaien. Neem nu afstand en respecteer haar keuze. Als ze echt voor elkaar bestemd zijn dan komen ze vanzelf weer bij elkaar.
Als je beide open en eerlijk bent en het zou er op neer komen dat jullie beide nog door willen maar niet op de huidige manier. Dan weet je in ieder geval zeker dat je eraan werkt met een doel.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Ik moet zeggen dat het net lijkt alsof je de laatste maanden van mijn eigen kapotte relatie beschrijft, haha.quote:
[..]
Ik zal het proberen om het in het kort uit te leggen.
Wat voor haar een struikelblok was, is dat wanneer wij in het weekend bij elkaar sliepen (vaak van zaterdag op zondag) dat we dan, met name wanneer we bij haar thuis sliepen, de zondag vrij weinig deden. We zaten wat aan tafel koffie te drinken met haar ouders, deden eens een spelletje, koffie drinken en nog een spelletje. 's Avonds was het dan voornamelijk op de bank voor de tv, en rond kwart over 10 naar huis. Hier stoorde zij, en ik ook, zich ontzettend aan. Omdat we dus eens in de twee weken een saaie zondag hadden eigenlijk. Dat hebben we ook eens naar elkaar uitgesproken, en geprobeerd dit beter te doen. We zijn eens naar Harlingen geweest, hebben eens een heel stuk met de hond gewandeld en een keer een kerstmarkt bezocht. Alleen daarna vervielen we eigenlijk weer in het oude ritme, omdat zij nooit met suggesties kwam. Ik moest altijd maar het voortouw nemen om iets te gaan doen op een zondagmiddag. Dus ik heb ook tegen haar gezegd, dat wil ik niet altijd.
Nou goed, de laatste twee tot drie weekenden waren dan ook vrij saai. We deden niet veel en dan komen ook de irritaties. En dat is voor haar de trigger geweest om er niet proberen samen uit te komen, maar om de relatie te verbreken. Natuurlijk heb ik ook dingen fout gedaan, maar zij even zo goed. Maar ze legt het nu neer alsof het mijn schuld is dat we vaak thuis waren in plaats van samen erop uit.
Een ander punt, wat voor mij dan weer een struikelblok was, is dat we niet vaak seks hadden. Ik denk dat we in de laatste vier maanden even zo vaak seks hebben gehad. Voor mij is dat gewoon een belangrijk onderdeel van een relatie, het hebben van regelmatige seks. En als we dan al seks hadden, lag ze er ook maar een beetje bij van: doe je ding maar, en klaar.
Terwijl als we 's avonds op bed lagen en ik haar ging verwennen, vond mevrouw geen probleem .. maar als ik dan vervolgens verder wou gaan tot echt seks zeg maar, was het ineens over en was ze moe en wilde ze gaan slapen. Zo van, wel de lusten maar niet de lasten. Ze heeft me serieus waar nooit gepijpt, en m'n lul ook amper aangeraakt .. Dat was voor mij wel gewoon lastig, maar ik bleef er wel met haar over praten ...
Dus op dit laatste punt zou je kunnen zeggen dat het misschien beter is nu, maar ik hou gewoon nog steeds ontzettend veel van haar. Ondanks het feit dat het op seks altijd van mijn kant moest komen, en ik nog wel eens met 'lege handen' bleef staan.
Ook wij deden vaak niet veel op de zondag. Ik moest zondag 's ochtends altijd voetballen en daarna ging ik vroeger vaak weer terug naar haar om de zondag door te brengen, maar de laatste maanden ging ik steeds vaker vanuit het voetbal naar huis of bleef ik tot laat in de middag in de kantine hangen.
Ook hadden we niet vaak seks (meer). In het begin, 4.5 jaar geleden, deden we het 3x in een weekend. Dat was tegen het eind, dus een tweetal maanden geleden ook nog maar 1x in de 2 weken ofzo. En dan was het inderdaad ook net alsof het was van 'doe je ding, maar stoor me niet'. Erg herkenbaar dus. Ook over dat pijpen kan ik me wel in herkennen, al was het aanraken dan weer niet echt een probleem bij mij.
Ik heb er ook met haar over proberen te praten maar ze vatte het snel op als kritiek en was dan weer geïrriteerd en vond ze dat ik haar altijd verwijten maakte en dat ze altijd maar moest toegeven en ik dat nooit deed. Dat is voor haar blijkbaar, na veel vragen van mij, de hoofdreden geweest; dat ze altijd moest toegeven als we ruzie/meningsverschil hadden. Waardeloze reden in mijn ogen, bovendien omdat het niet helemaal waar is.
Ik snap je dus wel best goed, ik denk dat je een beetje hetzelfde hebt als mij; je houdt nog van d'r, maar je weet ook dat het eigenlijk niet meer echt iets kan worden en dat je ook eigenlijk van binnen wel weet dat je het zelf ook niet moet willen, omdat je dan weer met dezelfde manco's geconfronteerd wordt. Het is dus vooral de gewoontes die je mist, iemand waarmee je alles deelt, waarbij je elk weekend bent. Zulke dingen wennen allemaal snel en je raakt er gehechter aan dan je denkt.
Een beetje een geval van 'je weet niet wat je hebt, tot je het kwijtraakt'.
Of heb je wel het idee van 'ik kan hier nog wat van maken en dat ga ik ook doen?'
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik zat gisteravond dit topic eens door te lezen, want ik was het in een grijs verleden eens tegengekomen. En ik zat er gisteravond dusdanig even doorheen, dat ik gewoon de behoefte had om het van me af te schrijven en te horen wat anderen ervan zouden vinden. Toen ben ik inderdaad jouw verhaal tegengekomen, en ik heb precies hetzelfde gevoel wat jij hebt. Toen ik jouw verhaal las, dacht ik: 'Hoe bizar, dat lijkt precies op mijn situatie.' Ik heb toen besloten om het eerst te lezen, en om dan vandaag mijn verhaal te doen. Maar er zijn inderdaad bizar veel overeenkomsten tussen onze relatiebreuk.quote:
[..]
...
Ik snap je dus wel best goed, ik denk dat je een beetje hetzelfde hebt als mij; je houdt nog van d'r, maar je weet ook dat het eigenlijk niet meer echt iets kan worden en dat je ook eigenlijk van binnen wel weet dat je het zelf ook niet moet willen, omdat je dan weer met dezelfde manco's geconfronteerd wordt. Het is dus vooral de gewoontes die je mist, iemand waarmee je alles deelt, waarbij je elk weekend bent. Zulke dingen wennen allemaal snel en je raakt er gehechter aan dan je denkt.
Een beetje een geval van 'je weet niet wat je hebt, tot je het kwijtraakt'.
Of heb je wel het idee van 'ik kan hier nog wat van maken en dat ga ik ook doen?'
En het is inderdaad gewoon het feit dat ik nog ontzettend veel van haar hou, en dat als ze hier vanavond op de stoep zou staan met de vraag of ik haar en ons nog een kans wil geven, ondanks dat ze die vorige week niet wilde aannemen, had ik haar direct binnengelaten en eerst gewoon een knuffel gegeven zonder iets te zeggen, en waarschijnlijk huilen van blijdschap. Maar net wat jij zegt, aan de andere kant moet je het misschien ook helemaal niet willen. Om nu weer terug te gaan bij elkaar. Want dan val je uiteindelijk weer in het oude patroon, met dezelfde ruzies, dezelfde irritaties en dezelfde frustraties. En als het dan weer niet blijkt te werken, beleef je dit circus weer opnieuw
Maar wat jij zegt, daar sla je de spijker wel mee op de kop. Je weet niet, of eigenlijk beseft, niet goed wat je hebt, tot het moment waarop je het kwijtraakt. En dan is het lastig, want dan zie je pas hoe leuk de dingen waren. Het zit al in de simpelste dingen als in het weekend bij elkaar slapen, en dan samen 's avonds in slaap vallen en 's ochtends samen wakker worden en lekker ontbijten. Daar had ik het afgelopen weekend wel enorm zwaar mee, dat ik nu alleen in m'n bed lag, zonder m'n (ex) vriendin naast me.
Maar dat is 'De kunst van het loslaten van je ex.' En dat kost tijd, daar ben ik nu wel achter. In het begin lachte ik het weg, door er steeds grapjes over te maken. Alleen ik merk aan mezelf dat na afgelopen weekend, ben ik haar en de relatie die wij hadden gewoon ontzettend gaan missen...
Maar of ik er nog wat van kan maken, en dat ook wil ... dat weet ik niet. Zoals gezegd, ik zou niets liever willen dan dat zij vanavond bij mij voor de deur staat en zegt dat ze het nog een kans wil geven. Echt, ik zou dolgelukkig zijn. Maar het is de vraag of het slim is om te doen ... M'n zusje zei ooit: Teruggaan bij je ex is net zoiets als water in een lege fles shampoo doen. Het werkt wel, maar niet zo goed als dat het ooit heeft gedaan.
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Jup, ik heb precies hetzelfde. Ik wéét van mezelf dat ik er niet weer aan zou moeten beginnen en ik wéét dan het dan toch weer fout gaat, maar inderdaad; als ze zodadelijk zou aanbellen en ze staat voor m'n deur en ze zegt; 'ik heb een foute beslissing gemaakt', vraag ik me af of ik dan ook een grote jongen ben en haar afwijs.quote:
[..]
Ik zat gisteravond dit topic eens door te lezen, want ik was het in een grijs verleden eens tegengekomen. En ik zat er gisteravond dusdanig even doorheen, dat ik gewoon de behoefte had om het van me af te schrijven en te horen wat anderen ervan zouden vinden. Toen ben ik inderdaad jouw verhaal tegengekomen, en ik heb precies hetzelfde gevoel wat jij hebt. Toen ik jouw verhaal las, dacht ik: 'Hoe bizar, dat lijkt precies op mijn situatie.' Ik heb toen besloten om het eerst te lezen, en om dan vandaag mijn verhaal te doen. Maar er zijn inderdaad bizar veel overeenkomsten tussen onze relatiebreuk.
En het is inderdaad gewoon het feit dat ik nog ontzettend veel van haar hou, en dat als ze hier vanavond op de stoep zou staan met de vraag of ik haar en ons nog een kans wil geven, ondanks dat ze die vorige week niet wilde aannemen, had ik haar direct binnengelaten en eerst gewoon een knuffel gegeven zonder iets te zeggen, en waarschijnlijk huilen van blijdschap. Maar net wat jij zegt, aan de andere kant moet je het misschien ook helemaal niet willen. Om nu weer terug te gaan bij elkaar. Want dan val je uiteindelijk weer in het oude patroon, met dezelfde ruzies, dezelfde irritaties en dezelfde frustraties. En als het dan weer niet blijkt te werken, beleef je dit circus weer opnieuw
Maar wat jij zegt, daar sla je de spijker wel mee op de kop. Je weet niet, of eigenlijk beseft, niet goed wat je hebt, tot het moment waarop je het kwijtraakt. En dan is het lastig, want dan zie je pas hoe leuk de dingen waren. Het zit al in de simpelste dingen als in het weekend bij elkaar slapen, en dan samen 's avonds in slaap vallen en 's ochtends samen wakker worden en lekker ontbijten. Daar had ik het afgelopen weekend wel enorm zwaar mee, dat ik nu alleen in m'n bed lag, zonder m'n (ex) vriendin naast me.
Maar dat is 'De kunst van het loslaten van je ex.' En dat kost tijd, daar ben ik nu wel achter. In het begin lachte ik het weg, door er steeds grapjes over te maken. Alleen ik merk aan mezelf dat na afgelopen weekend, ben ik haar en de relatie die wij hadden gewoon ontzettend gaan missen...
Maar of ik er nog wat van kan maken, en dat ook wil ... dat weet ik niet. Zoals gezegd, ik zou niets liever willen dan dat zij vanavond bij mij voor de deur staat en zegt dat ze het nog een kans wil geven. Echt, ik zou dolgelukkig zijn. Maar het is de vraag of het slim is om te doen ... M'n zusje zei ooit: Teruggaan bij je ex is net zoiets als water in een lege fles shampoo doen. Het werkt wel, maar niet zo goed als dat het ooit heeft gedaan.
Daarom hink ik ook nu steeds op twee gedachten; het laten gaan en geen contact meer zoeken óf met haar proberen te praten.
Ik denk alleen wel dat er 1 verschil is tussen mijn situatie en de jouwe; jou ex laat nog van zich horen. De mijne is van de een op de andere dag ineens veranderd in iemand die nooit meer wat laat horen en ze lijkt al het contact met mij te vermijden -> ze heeft me ook van Facebook geflikkerd.
Dat wijst wat mij betreft op 2 mogelijkheden; óf ze is er echt helemaal klaar mee óf het doet haar toch wel wat en ze wil dus niet met me praten omdat ze dan spijt gaat krijgen.
Ze is sowieso niet echt een prater en niemand weet nu echt hoe ze erover denkt. Ik hoorde het van d'r broertje vandaag nog namelijk, die vertelde me dat niemand in de familie nu eigenlijk weet waarom ik er niet meer ben.
Maar goed. Los van dat, ik denk dat het cliché 'tijd heelt alle wonden' hier best van toepassing is. Ik weet ook wel dat ik na verloop van tijd wel minder aan haar ga denken, minder verdrietig ben en minder verwijten naar mezelf ga maken van hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen. Maar nu voel ik me gewoon nog echt beroerd en dat is terecht, omdat ik weet dat ik het anders had kunnen doen.
Dat is denk ik ook m'n advies; voel je lekker klote wanneer dat nu eenmaal zo is. Daar is niks mis mee en je kunt niet altijd net doen alsof het je niks doet, want daar houd je alleen jezelf mee voor de gek. Praat er gewoon met vrienden over, of PM mij desnoods, ik snap het toch wel omdat ik in 't zelfde schuitje zit
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Dat is waar, m'n ex stuurde zaterdagavond inderdaad berichtjes via whatsapp. En op Facebook zijn we ook nog gewoon vrienden, maar goed we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan. Ze zei dat het voor haar gewoon 'op' was op dit moment. Maar zoals ik al eerder heb aangegeven, ben ik aan de ene kant wel blij dat ze me berichtjes stuurt, maar aan de andere kant weet ik niet goed wat ik ermee moet. En wat zij ermee bedoelt .. Stuurt ze me berichtjes omdat ze aan me denkt, en me wellicht mist. Of zou het gewoon onschuldig zijn, dat ze gewoon wil weten hoe het met me gaat. Ik zit nu ook enorm te twijfelen of ik haar een appje moet sturen en haar vertel dat ik haar mis. Niet meer, niet minder. En dan gewoon kijken wat haar reactie is...quote:
Jup, ik heb precies hetzelfde. Ik wéét van mezelf dat ik er niet weer aan zou moeten beginnen en ik wéét dan het dan toch weer fout gaat, maar inderdaad; als ze zodadelijk zou aanbellen en ze staat voor m'n deur en ze zegt; 'ik heb een foute beslissing gemaakt', vraag ik me af of ik dan ook een grote jongen ben en haar afwijs.
Daarom hink ik ook nu steeds op twee gedachten; het laten gaan en geen contact meer zoeken óf met haar proberen te praten.
Ik denk alleen wel dat er 1 verschil is tussen mijn situatie en de jouwe; jou ex laat nog van zich horen. De mijne is van de een op de andere dag ineens veranderd in iemand die nooit meer wat laat horen en ze lijkt al het contact met mij te vermijden -> ze heeft me ook van Facebook geflikkerd.
Dat wijst wat mij betreft op 2 mogelijkheden; óf ze is er echt helemaal klaar mee óf het doet haar toch wel wat en ze wil dus niet met me praten omdat ze dan spijt gaat krijgen.
Ze is sowieso niet echt een prater en niemand weet nu echt hoe ze erover denkt. Ik hoorde het van d'r broertje vandaag nog namelijk, die vertelde me dat niemand in de familie nu eigenlijk weet waarom ik er niet meer ben.
Maar goed. Los van dat, ik denk dat het cliché 'tijd heelt alle wonden' hier best van toepassing is. Ik weet ook wel dat ik na verloop van tijd wel minder aan haar ga denken, minder verdrietig ben en minder verwijten naar mezelf ga maken van hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen. Maar nu voel ik me gewoon nog echt beroerd en dat is terecht, omdat ik weet dat ik het anders had kunnen doen.
Dat is denk ik ook m'n advies; voel je lekker klote wanneer dat nu eenmaal zo is. Daar is niks mis mee en je kunt niet altijd net doen alsof het je niks doet, want daar houd je alleen jezelf mee voor de gek. Praat er gewoon met vrienden over, of PM mij desnoods, ik snap het toch wel omdat ik in 't zelfde schuitje zit
In jouw geval lijkt me het best een lastige situatie inderdaad, dat ze helemaal geen contact meer met je wil. En helemaal gezien het feit dat niemand van haar familie eigenlijk weet waarom het uit is gegaan tussen jullie. En dat lijkt mij inderdaad gewoon het lastige, dat je daar niet een duidelijk antwoord op hebt gekregen. Dat is wel iets waar je na 4,5 jaar recht op hebt imo.
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Heel erg herkenbaar. Ook woedegevoelens naar haar toe, maar als ik alles rationaliseer neemt dat wel af, al is het soms erg lastig om nuchter te blijven nadenken.quote:
Echter: ik heb sindsdien amper contact met haar gehad, want iedere keer als ik haar spreek, heb ik zin om haar te provoceren/zieken.
Is dat voor sommige mensen herkenbaar?
Jup, daar zit ik ook erg mee. Ik weet eigenlijk niets helemaal zeker, omdat ik zo weinig info heb. Misschien heeft ze iemand anders ontmoet en durft ze het niet te zeggen, misschien is er veel meer aan de hand en omdat ze niet echt een prater is wil ze dat niet vertellen of misschien is dit wel alles. Ik weet het niet en dat zorgt ervoor dat ik steeds valse hoop blijf houden op een berichtje van d'r enzo. Ik ben al anderhalve maand volop afleiding aan het zoeken maar dat kan ook maar tot op een bepaald niveau. Ik houd me ook groot voor een groot deel van de dag, lach het een beetje weg als mensen erover beginnen, behalve tegen een paar hele goede vrienden zeg ik eerlijk dat ik er nog meer mee zit dan ik laat overkomen.quote:
[..]
Dat is waar, m'n ex stuurde zaterdagavond inderdaad berichtjes via whatsapp. En op Facebook zijn we ook nog gewoon vrienden, maar goed we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan. Ze zei dat het voor haar gewoon 'op' was op dit moment. Maar zoals ik al eerder heb aangegeven, ben ik aan de ene kant wel blij dat ze me berichtjes stuurt, maar aan de andere kant weet ik niet goed wat ik ermee moet. En wat zij ermee bedoelt .. Stuurt ze me berichtjes omdat ze aan me denkt, en me wellicht mist. Of zou het gewoon onschuldig zijn, dat ze gewoon wil weten hoe het met me gaat. Ik zit nu ook enorm te twijfelen of ik haar een appje moet sturen en haar vertel dat ik haar mis. Niet meer, niet minder. En dan gewoon kijken wat haar reactie is...
In jouw geval lijkt me het best een lastige situatie inderdaad, dat ze helemaal geen contact meer met je wil. En helemaal gezien het feit dat niemand van haar familie eigenlijk weet waarom het uit is gegaan tussen jullie. En dat lijkt mij inderdaad gewoon het lastige, dat je daar niet een duidelijk antwoord op hebt gekregen. Dat is wel iets waar je na 4,5 jaar recht op hebt imo.
Wat me ook irriteert/opvalt, en hoe belachelijk dat ook klinkt; ik vind vrolijke liedjes die ik altijd superchill vond nu enorm vervelend. Ik ben een groot Bruce Springsteen-fan en tot nu toe kan ik de helft van z'n nummers opeens niet meer aanhoren. Frustrerend.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik ken het gevoel. Het is zwaar klote als iets ineens niet meer is, en vervolgens jouw ex dan in dit geval niets meer van zich laat horen. Ik vind het ook niet redelijk naar jou toe, omdat je toch 4,5 jaar samen hebt meegemaakt. En omdat onze situaties bizar veel op elkaar lijken, snap ik heel goed hoe jij je moet voelen. En net wat jij zegt: dat weglachen. Ik herken dat heel goed. Ik deed dat eerst ook. Alleen er zijn nu bij mij een paar dingen veranderd, wat de situatie even anders maakt.quote:
Jup, daar zit ik ook erg mee. Ik weet eigenlijk niets helemaal zeker, omdat ik zo weinig info heb. Misschien heeft ze iemand anders ontmoet en durft ze het niet te zeggen, misschien is er veel meer aan de hand en omdat ze niet echt een prater is wil ze dat niet vertellen of misschien is dit wel alles. Ik weet het niet en dat zorgt ervoor dat ik steeds valse hoop blijf houden op een berichtje van d'r enzo. Ik ben al anderhalve maand volop afleiding aan het zoeken maar dat kan ook maar tot op een bepaald niveau. Ik houd me ook groot voor een groot deel van de dag, lach het een beetje weg als mensen erover beginnen, behalve tegen een paar hele goede vrienden zeg ik eerlijk dat ik er nog meer mee zit dan ik laat overkomen.
Wat me ook irriteert/opvalt, en hoe belachelijk dat ook klinkt; ik vind vrolijke liedjes die ik altijd superchill vond nu enorm vervelend. Ik ben een groot Bruce Springsteen-fan en tot nu toe kan ik de helft van z'n nummers opeens niet meer aanhoren. Frustrerend.
Zaterdag had ik een kaart op de bus gedaan naar m'n ex haar ouders, als blijk van waardering en dank voor de afgelopen 2,5 jaar dat ik daar over de vloer kwam. Ik heb geen hele verhalen op de kaart gezet, alleen 'Met dit kaartje wou ik jullie nog even bedanken voor de goede en leuke tijd van afgelopen twee jaar. Bedankt voor alles.'
Toen kreeg ik vandaag een smsje van haar moeder, ook namens haar vader:
Lieve *naam*
Bedankt voor je lieve kaart. Wij zitten er zelf ook erg mee, en vinden het ook erg jammer dat het zo gelopen is. We weten ook nog niet wat er met haar aan de hand is, of wat er is gebeurd. Maar we hopen nog op het beste. Veel liefs *naam ouders*
Toen ik dat berichtje kreeg, begon ik direct te huilen. Direct ging er van alles door m'n hoofd. Ik had vanmiddag tentamen, dus de timing was werkelijk perfect
Eerst maar zo gelaten, en het tentamen zo goed en kwaad als dat ging maar gemaakt. Op de weg terug naar huis de hele tijd het berichtje ervoor gehad, en nagedacht wat ik terug zou sturen. Want ik moest iets terug sturen, dat moest van mezelf. Zo'n smsje zegt toch wel iets. Dus zojuist om kwart voor 6 een smsje terug gestuurd, en binnen 5 minuten belde haar moeder. We zaten nog aan tafel, en ik wist niet of ik nou moest opnemen of niet. M'n zusje zat naast me en zei: Neem nou maar op!
Dus ik de telefoon opgenomen, en een gesprek met haar moeder gehad. Moraal van het gesprek was dat zij ook geen grip op *ex* hebben, en ook totaal geen hoogte van haar krijgen op dit moment. Ze zei ook dat *ex* niet zichzelf is op dit moment, ze is gewoon anders de laatste weken. *ex* wil met haar ouders ook nergens over praten, als ze proberen het gesprek te beginnen, loopt ze weg of begint ze ergens anders over. Ze zeiden ook dat ze misschien wel kwaad of teleurgesteld was over iets, maar dat ze dat dan gewoon eerlijk tegen me (had) moeten zeggen. Maar ze heeft gewoon een ontzettende stijve kop, en dat is ook wat haar ouders zeggen. Als ze die op zet, kom je nergens doorheen en kun je lullen als een brugman maar je komt nergens. Haar moeder heeft gezegd dat ze het echt oprecht jammer vonden dat het zo is gelopen, en ze hopen van harte dat *ex* tot inkeer komt en beseft dat ze misschien wel een verkeerde keuze heeft gemaakt. Ik heb in ieder geval gezegd tegen haar ouders dat ik de bal nu bij haar leg, en dat ik contact van haar afwacht. Ik heb *ex* belooft haar tijd en ruimte te geven, en dat doe ik ook. Haar ouders wisten bijvoorbeeld ook helemaal niet dat *ex* alweer contact met mij had gezocht na woensdag ...
Kortom, to be continued ....
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Dat maakt de situatie inderdaad heel anders. Zij zoekt nog contact met je en bij mij lijkt het alsof ik voor haar van de aardbodem verdwenen ben.quote:
Het klinkt alsof je jezelf het wel moeilijker aan het maken bent nog, door deze smsjes en telefoontjes aan te nemen. Denk niet dat dat allemaal heel verstandig is. Ik heb haar ouders (ze zijn gescheiden) allebei ook nog een berichtje gestuurd hoor, met daarin een bedankje voor de afgelopen 4.5 jaar. Kreeg ik ook netjes antwoord op terug en ook met de woorden; 'ja wij weten ook niet wat er is, *ex* is niet zo'n prater'.
Ben ik verder niet op ingegaan, dan ga je jezelf alleen maar valse hoop enzo aanpraten.
Misschien moet je in jou situatie gewoon eens met haar afspreken ergens en dan eerlijk tegen elkaar zeggen wat je nog voelt en denkt. En dan vooral zij, want zij weet het klaarblijkelijk allemaal niet. Want met deze woorden van d'r moeder ga je alleen maar twijfelen en jezelf meer pijnigen. Ik zou d'r om opheldering vragen. Het had bij mij geen succes, ik kreeg ongeveer 0.5% opheldering, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat bij jou ook zo gaat
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.quote:
Misschien moet je in jou situatie gewoon eens met haar afspreken ergens en dan eerlijk tegen elkaar zeggen wat je nog voelt en denkt. En dan vooral zij, want zij weet het klaarblijkelijk allemaal niet. Want met deze woorden van d'r moeder ga je alleen maar twijfelen en jezelf meer pijnigen. Ik zou d'r om opheldering vragen. Het had bij mij geen succes, ik kreeg ongeveer 0.5% opheldering, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat bij jou ook zo gaat
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Can't live with 'em, can't live without 'em.quote:
[..]
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
Ik denk toch dat je je serieus moet afvragen of je het wel weer moet proberen. Kijk, als mensen zeggen 'we kunnen het proberen, maar dan moeten er wel dingen veranderen', klopt het al niet. Je zou niet hoeven veranderen om een relatie te hebben. Daarin moet je juist jezelf kunnen zijn en de ander ook. Als je dus opzettelijk dingen moet veranderen om elkaar niet voor het hoofd te stoten, gaat dat op den duur ook mis. Als zij niet compleet zichzelf kan zijn of/en jij ook niet, dan is de basis om een langdurige relatie aan te gaan er niet echt.
Dat besef heb ik nu ook gekregen. Ik weet ook dat ik en mijn ex best weer samen zouden kunnen zijn míts er dingen veranderen. Maar dat wil ik niet. Ik wil mezelf niet hoeven veranderen om een relatie aan te kunnen gaan en daarom weet ik dat ik ook niet meer achter m'n ex moet aangaan, omdat ik er toch spijt van ga krijgen. Het moeilijke is dus dat je van binnen ook nog steeds denkt/voelt; ik hou van d'r.
En dat is ook zo, maar ik moet wel zo rationeel mogelijk blijven en mezelf steeds zeggen; dat klopt, maar je zult uiteindelijk beter af zijn'.
Zoals ik al eerder zei; ik weet dat ik het niet meer moet willen, maar als ze hier over een halfuur voor m'n deur staat met enorme spijt weet ik niet of ik sterk genoeg ben om dan te zeggen dat het niks meer gaat worden.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ha Trolley,quote:
[..]
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
In je topic over het einde van jullie relatie leek jullie relatie zacht gezegd verre van ideaal. Het klonk vooral alsof je iemand wil dan dat je deze meid wil. Onder andere uit jullie seksleven en jouw wanhoop hierover spreekt niet echt een 'the one' gevoel.
Ook nu lijk je vooral blij te zijn dat je 'schoonouders' het voor je opnemen, maar je stelt zelf al dat je eigenlijk zelf niet weet wat je wil. Ga daar eens rustig over nadenken, over je toekomst, niet over wat is geweest en wat gewoon niet werkte. Het is verleidelijk om genoegen te nemen met 'iets', met iets wat fijn was, wat je kent, maar wat helaas nu niet meer functioneert. Ik weet niet meer hoe oud je bent, maar als je iets zelfstandiger wordt, minder aan (schoon-)ouders vast zit, zal je merken dat het makkelijker is om je eigen koers te varen.
Beetje onsamenhangend verhaal wellicht, en ik snap dat je je kut en in de war voelt, maar dat is volkomen normaal. Aan het eind van de verwarring wacht een nieuw leven, maar daar kom je minder snel als je contact gaat blijven houden met je ex en zelfs die schoonouders.
It's too late to change your mind
You let loss be your guide
You let loss be your guide
Boaaah die fucking neiging om alles wat je nog wil zeggen tegen d'r op de app te gooien, schijtirritant.
Een maandje in een hut zonder enige vorm van elektriciteit of mogelijkheden tot communicatie zou me goed doen zeg.
Een maandje in een hut zonder enige vorm van elektriciteit of mogelijkheden tot communicatie zou me goed doen zeg.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Al bijna 4,5 jaar uit met mijn ex, maar krijg nog altijd de zenuwen wanneer ik op Facebook op het punt sta om haar profiel te bezoeken 
Heb haar ook nog steeds geblokkeerd..
Heb haar ook nog steeds geblokkeerd..
Na ruim 4 jaar relatie is het nu een paar maanden uit. Met name door mentale moeilijkheden bij mij liep het stuk (ik maakte het uit). Ze vond dit vreselijk en ze wou me heel graag terug. Na verloop van tijd draaide dat om. Zij wou niet meer, maar ik juist wel weer omdat ik in de afgelopen maanden flink aan mezelf gewerkt heb en ik zie nu goed in wat er mis is gegaan. Ik heb vreselijk spijt van de breuk en wil haar graag terug en heb haar dit ook duidelijk gemaakt en meerdere malen m'n excuus aangeboden voor alles wat er is gebeurd, met alle respect voor haar.
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
[ Bericht 7% gewijzigd door billboard op 30-01-2014 14:50:13 ]
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
[ Bericht 7% gewijzigd door billboard op 30-01-2014 14:50:13 ]
Ik ben ook fel tegenstander van dat 'geen contact' als er geen duidelijkheid is. Ik zit wat dat betreft in hetzelfde schuitje, m'n ex doet haar best om geen contact met me te hebben, dat heeft ze wel duidelijk gemaakt (heel kortaf en afstandelijk reageren op mij) dus ik heb haar sinds 20 december niet meer ge-appt en behalve een mail 2 weken geleden geen contact gehad. Ook op die mail kreeg ik slechts 5 regeltjes halfbakken antwoord.quote:
Na ruim 4 jaar relatie is het nu een paar maanden uit. Met name door mentale moeilijkheden bij mij liep het stuk (ik maakte het uit). Ze vond dit vreselijk en ze wou me heel graag terug. Na verloop van tijd draaide dat om. Zij wou niet meer, maar ik juist wel weer omdat ik in de afgelopen maanden flink aan mezelf gewerkt heb en ik zie nu goed in wat er mis is gegaan. Ik heb vreselijk spijt van de breuk en wil haar graag terug en heb haar dit ook duidelijk gemaakt en meerdere malen m'n excuus aangeboden voor alles wat er is gebeurd, met alle respect voor haar.
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
Ik denk, wat een beetje het probleem is, wat we beide hebben: er zijn 2 mogelijkheden. Óf ze wil geen contact meer omdat ze helemaal klaar met je is en het allemaal achter haar wil laten, óf ze wil geen contact omdat ze bang is spijt te krijgen (in mijn geval omdat zij het uitmaakte) of weer verliefd te worden (in jou geval.). En dat levert veel onzekerheid op en daarom zit je ook steeds te malen in je hoofd. Ik ken het.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Lijkt wel alsof ik weer terug bij af ben . Z,on dag waarvan je hoopt dat die zo snel mogelijk eindigt..
RED ONS HENNIEGOD
Even mijn relaas:
Ik heb een aantal maanden geleden besloten om mijn relatie van +/- 10 jaar te verbreken. Dit omdat ik verliefd was geworden om een andere vrouw, met wie ik kort daarna ben gaan daten en nu samen mee ben.
Ik heb er lang over nagedacht voordat ik de stap heb gezet en heb (helaas) dit nooit met mijn ex besproken. Voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. Zij gaf aan dit nooit te hebben zien aankomen en vond dat we de perfecte relatie hadden en dat ik de liefde van haar leven was. Ik miste echter een stukje intimiteit, seks en echte aandacht voor elkaar, het was teveel als broer/zus samenwonen geworden. Nooit ruzie, veel harmonie en gezelligheid, een perfect gerund huishouden, maar toch miste ik iets. En daar ben ik natuurlijk ook schuldig aan. Ik heb (achteraf gezien) te weinig er nog wat van proberen te maken. En niet gepraat over mijn veranderde gevoelens in de laatste 2-3 jaar.
In de beginperiode is zij heel verdrietig en boos geweest. Ze gaf aan dat zijzelf ook onze relatie had laten versloffen. Een aantal malen ware smeekbedes aangehoord dat ze niet verder wou zonder mij - maar het deed me weinig omdat ik zo verliefd was op mijn nieuwe vriendin. Na 3-4 maanden kwam er een omslag en een soort van acceptatie en gaf ze ook aan niet meer mij terug te willen. In de maanden daarna kwam bij mij pas het verdriet van het einde en dat was/is heel heftig.
Ook al gaat het goed met mijn nieuwe relatie, nu ik mijn ex sinds een maand of 2 nooit meer zie, valt het afscheid toch erg zwaar. Ondanks dat ik zelf die stap heb gezet en haar verlaten heb voor iemand anders. In het e-mail contact dat er nog is over het afhandelen van de laatste dingen, merk ik dat ze heel kortaf is en ook niet ingaat op een vraag van "hoe is het?". Ik denk elke dag aan haar, en heb zelfs op momenten dat het even wat minder gaat in mijn nieuwe relatie, de behoefte om de nieuwe relatie te verbreken om te gaan proberen haar weer voor mij terug te winnen..... Ik voel mij schuldig en rot over wat ik gedaan heb, nu pas dringen haar smeekbedes tot mij door en hoe goed onze relatie in de basis was. Hoe lief en zorgzaam ze was. Een soort van gelijkgestemdheid en levensinstelling. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik grote stappen heb gezet, het oude huis is verkocht en we wonen elk ergens anders. En ik weet ook niet of ik haar nog wel echt wil. Het is vooral het verdriet van het afscheid, iemand waar ik zoveel mee heb meegemaakt, nooit meer te zien of te spreken. Iemand die ik zoveel pijn heb gedaan, die nu heel vaak alleen is, in een matige gezondheidstoestand waardoor zij zonder werk zat en vaak alleen thuis was. Maar medelijden lijkt mij een slecht motief.
Ik weet dus niet wat ik ermee moet doen. Enerzijds heb ik een leuke nieuwe vrouw en relatie (die ook zeker niet verdiend dat ik haar ga verlaten!) en anderzijds voel ik een gapend gat in mijn ziel van het oude. Ik vraag overigens niet voor medelijden of zo, ik heb dit natuurlijk allemaal zelf veroorzaakt. Dat weet ik. Maar het is moeilijk. Ook als je zelf de stap zet.
Ik heb een aantal maanden geleden besloten om mijn relatie van +/- 10 jaar te verbreken. Dit omdat ik verliefd was geworden om een andere vrouw, met wie ik kort daarna ben gaan daten en nu samen mee ben.
Ik heb er lang over nagedacht voordat ik de stap heb gezet en heb (helaas) dit nooit met mijn ex besproken. Voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. Zij gaf aan dit nooit te hebben zien aankomen en vond dat we de perfecte relatie hadden en dat ik de liefde van haar leven was. Ik miste echter een stukje intimiteit, seks en echte aandacht voor elkaar, het was teveel als broer/zus samenwonen geworden. Nooit ruzie, veel harmonie en gezelligheid, een perfect gerund huishouden, maar toch miste ik iets. En daar ben ik natuurlijk ook schuldig aan. Ik heb (achteraf gezien) te weinig er nog wat van proberen te maken. En niet gepraat over mijn veranderde gevoelens in de laatste 2-3 jaar.
In de beginperiode is zij heel verdrietig en boos geweest. Ze gaf aan dat zijzelf ook onze relatie had laten versloffen. Een aantal malen ware smeekbedes aangehoord dat ze niet verder wou zonder mij - maar het deed me weinig omdat ik zo verliefd was op mijn nieuwe vriendin. Na 3-4 maanden kwam er een omslag en een soort van acceptatie en gaf ze ook aan niet meer mij terug te willen. In de maanden daarna kwam bij mij pas het verdriet van het einde en dat was/is heel heftig.
Ook al gaat het goed met mijn nieuwe relatie, nu ik mijn ex sinds een maand of 2 nooit meer zie, valt het afscheid toch erg zwaar. Ondanks dat ik zelf die stap heb gezet en haar verlaten heb voor iemand anders. In het e-mail contact dat er nog is over het afhandelen van de laatste dingen, merk ik dat ze heel kortaf is en ook niet ingaat op een vraag van "hoe is het?". Ik denk elke dag aan haar, en heb zelfs op momenten dat het even wat minder gaat in mijn nieuwe relatie, de behoefte om de nieuwe relatie te verbreken om te gaan proberen haar weer voor mij terug te winnen..... Ik voel mij schuldig en rot over wat ik gedaan heb, nu pas dringen haar smeekbedes tot mij door en hoe goed onze relatie in de basis was. Hoe lief en zorgzaam ze was. Een soort van gelijkgestemdheid en levensinstelling. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik grote stappen heb gezet, het oude huis is verkocht en we wonen elk ergens anders. En ik weet ook niet of ik haar nog wel echt wil. Het is vooral het verdriet van het afscheid, iemand waar ik zoveel mee heb meegemaakt, nooit meer te zien of te spreken. Iemand die ik zoveel pijn heb gedaan, die nu heel vaak alleen is, in een matige gezondheidstoestand waardoor zij zonder werk zat en vaak alleen thuis was. Maar medelijden lijkt mij een slecht motief.
Ik weet dus niet wat ik ermee moet doen. Enerzijds heb ik een leuke nieuwe vrouw en relatie (die ook zeker niet verdiend dat ik haar ga verlaten!) en anderzijds voel ik een gapend gat in mijn ziel van het oude. Ik vraag overigens niet voor medelijden of zo, ik heb dit natuurlijk allemaal zelf veroorzaakt. Dat weet ik. Maar het is moeilijk. Ook als je zelf de stap zet.
Raaar.. Je bent nu 2 mensen aan het bespelen..
Maak een keuze.. Voor alle 3 beter.. Want op deze manier ga je er alle 3 aan onder door
Maak een keuze.. Voor alle 3 beter.. Want op deze manier ga je er alle 3 aan onder door
