quote:

Op donderdag 2 januari 2014 23:48 schreef Suikertante het volgende:
Pfoeh dat is echt uren persweeën wegpuffen! Ik kan me net eens voorstellen hoe het is om dat één keer te doen en dacht zelfs tijdens het persen "persweeën wegpuffen bestaat niet". Maar jij bent dus de koningin van het wegpuffen

En je klinkt zo nuchter, ook aan het eind, alsof je intussen even een sudoku lag te doen! Maar dan die ontlading als ze er is Zo mooi

quote:

Op vrijdag 3 januari 2014 06:39 schreef danic het volgende:
Mooi geschreven Skips!
En je opmerking tegen de gynaecoloog

Over die lage hb: ik heb een week na de bevalling van de oudste middels een ingreep een katheter via mijn buikwand geplaatst gekregen en ging later op die dag ook gestrekt op het toilet. Ik was daardoor flink van de kaart. Ziekenhuis gebeld en die wisten me te vertellen dat je bloeddruk enorm kan dalen tijden het plassen/poepen. En dat het dus niet gek was dat ik precies op dat moment flauw viel.
mijn hb was ook na de bevalling al laag, maar net niet laag genoeg voor een transfusie (dat kwam pas bij de tweede ).

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 19:59 schreef ProjSkippy het volgende:

Ik haal het ergens vandaan om tegen de gynaecoloog te zeggen: Nou, leuk dat je er ook even bij was.

quote:

Op vrijdag 3 januari 2014 13:04 schreef Kyara het volgende:
Het ligt er ook een beetje aan welk HB je had voor de bevalling. Ik had bij de bevalling van M een fluxus en zat daarna op een HB van 4. Maar omdat ik met een 9 begon (voor de zwangerschap) gingen ze er vanuit dat mijn lichaam dat zelf op zou kunnen lossen (met staaltabletten en floradix) en dat klopte. 6 weken later was het 8,3.

quote:

Op zaterdag 4 januari 2014 08:37 schreef Suikertante het volgende:

[..]

Hier hetzelfde
Ik dacht trouwens dat ik me best oke voelde maar toen ik met de tabletten mocht beginnen kreeg ik toch een energieboost!

SPOILER

http://i158.photobucket.c(...)je/Bevalling/135.jpg

quote:

Op zondag 9 maart 2014 16:26 schreef Kimpossible het volgende:
Meisje, oh meisje, daar ben je dan. Ik huil. Het is voorbij, kom maar bij mama. Ik ben je mama. Wat ben je mooi. Kijk nou, schat, je dochter. Je bent papa. Snik. Na het uitkloppen van de navelstreng, die ik in mijn handen gedrukt krijg van de vpk, knipt vriendlief de navelstreng door. Nu is ze los, voor altijd. Een mensje, ons mensje. We zijn papa en mama.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 21:15 schreef Dot. het volgende:
Mooi verhaal KP!

Maar wat hebben ze je nu dan gegeven als pijnstilling trouwens?

SPOILER

Op 27 januari word ik om 04.30 wakker van wat op het eerste gevoel weer een harde buik is. Maar bij nader inzien voel ik toch ook iets anders. Een menstruatieachtige kramp. En jawel, die krampen herhalen zich om de zoveel tijd. Ik lig heel stil ,me te concentreren op wat ik voel en ondertussen moedig ik mijn lichaam aan: goed zo, kom maar op met die weeën! Ik wil dit! Om 05.00 ga ik even uit bed om te kijken of ik de weeën al kan timen. Maar een echt goede regelmaat lijkt er niet in te zitten. Ik besluit dat timen maar los te laten. Mijn gevoel zegt dat dit ‘het’ is en ik vertrouw erop. Ik ga weer rustig in bed liggen. Als mijn vriend om zeven uur wakker wordt, zeg ik: ‘schat, ik heb weeën.’ En hij reageert: ‘Dat is goed nieuws.’

Tussen zeven en negen uur probeer ik nog iets te eten. Maar zitten op de harde keukentafelstoel houd ik niet goed vol. Ik doe kribbig tegen mijn vriend. Hmm, die weeën beginnen dus wel wat heftiger te worden. Maar liggend op de bank kan ik ze goed aan. Ik concentreer me op mijn ademhaling, denk aan alle oefeningen hypnobirthing en pas de visualisaties en affirmaties toe. Het werkt. Mijn kribbigheid verdwijnt en er komt rust over me. Om kwart over 9 bel ik de verloskundige. Ik had eigenlijk om 10.00 een afspraak in het ziekenhuis, voor een check en om te praten over een inleiding. Ze zegt dat ze komt om te kijken hoe het gaat en of ik al ontsluiting heb. Na een half uurtje belt ze. Ze kan door het drukke verkeer de weg niet goed vinden. Mijn vriend geeft haar over de telefoon aanwijzingen en dan na twintig minuten is ze er toch.

Ik stel me er op in dat ik misschien nog amper ontsluiting heb. De weeën zijn immers nog goed te doen en wellicht moet het echte werk nog beginnen? Maar na onderzoek constateert de vk: 3 tot 4 centimeter ontsluiting. Yes! Het is dus echt begonnen en het gaat goed!! We besluiten naar de Geboortekliniek te verhuizen. Het is inmiddels 11.00. De autorit valt me best zwaar. Ik zit met mijn ogen dicht de weeën op te vangen en concentreer me helemaal op mijn ademhaling. Maar ieder hobbeltje op de weg voelt als een berg en zo rechtop zitten vind ik ook maar niets. Bij het ziekenhuis aangekomen, besluit ik dat ik tussen de weeën door best van de auto naar het ziekenhuis kan lopen en de lift ook wel zal kunnen bereiken. Tja. Als ik van de parkeerplaats tot de ingang van het ziekenhuis ben gekomen, voel ik een wee opkomen. Mijn vriend loopt naast me met alle onze spullen, de Maxi-Cosi e.d. Ik doe natuurlijk net of ik dit allemaal prima aankan zo en laat niets merken. Maar als ik door de draaideur ben, wordt de wee zo hevig dat er maar een ding opzit. Dat is op mijn hurken zitten. En dus stort ik naar beneden en negeer de verbaasde en bezorgde blikken van mensen om me heen. Gelukkig komt er een mevrouw van het ziekenhuis met een muntje voor een rolstoel en zo word ik dan de lift ingereden, op naar de Geboortekliniek. Ik ben opgelucht als we er zijn. Laat mij maar gewoon lekker op mijn zij liggen op bed. En laat me verder maar met rust.

En dat gebeurt. Later lees ik in het verslag de woorden van de kraamhulp van de Geboortekliniek: ‘mevrouw vangt de weeën heel rustig op’ .Dat klopt geloof ik wel; ik verdwijn helemaal in mijn eigen wereldje en concentreer me op mijn gevoel, de oefeningen die ik heb geleerd, mijn ademhaling. Tussendoor eet ik een boterhammetje. Ik voel Isolde af en toe behoorlijk bewegen en vind dat wel grappig. Had er nooit bij stilgestaan dat die bewegingen tijdens de bevalling gewoon doorgaan. De verloskundige verschijnt en ziet dat ze ook niet veel kan doen en dat het wel goed gaat. Ze vertrekt naar een andere bevalling, die medisch is. Om twee uur komt ze terug en gaat weer eens voelen. Zes/zeven centimeter ontsluiting inmiddels. Voor mijn gevoel gaat het nu toch wat langzaam… Mijn vliezen zijn ook nog niet gebroken. Ze benadrukt dat het een goed idee is om onder de douche te gaan. Dat kan het breken van de vliezen bevorderen. Ik heb er helemaal geen zin in, ik lig goed zo op bed, maar ik doe het toch maar. Onder de douche weet ik niet hoe ik zittend op het krukje de weeën goed moet opvangen. Ik heb het zwaar en besluit na een paar minuten dat ik het niets vind en terug wil naar bed. Mijn vriend ondersteunt me. Eenmaal terug op bed kan ik me weer concentreren en de weeën goed aan.

Om 15.00 besluit de verloskundige de vliezen te breken. Ik stel me in op pijn, maar ik voel niets. Er komt ook weinig water uit. De baby houdt het water tegen, zegt de vk. Nu de vliezen zijn gebroken, kunnen de weeën intensiever worden. En dat klopt! Ik begin nu ook bij iedere wee pijn te krijgen in mijn rug. Dat maakt de weeën meteen ook zwaarder. Ik probeer zoveel mogelijk vol te houden waar ik mee bezig was: mijn ademhaling, de visualisaties, in gedachten steeds mijn mantra’s uitspreken. Om wat afleiding te hebben, vraag ik mijn vriend me voor te lezen uit het boek dat ik heb meegenomen. Er zitten wel grappige passages in het boek en af en toe moeten we alle drie een beetje grinniken. De vk gaat nu niet meer weg, maar zit in de hoek van de kamer een beetje te werken. Ik merk ondertussen dat de weeën heel snel op elkaar komen en dat het me steeds moeilijker lukt ze op te vangen. Als ik dat zeg, komen de vk en mijn vriend naast me staan. De vk ziet dat ik rug weeën heb en begint tegendruk te geven tijdens de weeën. Dat is fijn! Dat scheelt een boel. Mijn vriend zegt veel lieve dingen tegen me. De vk voelt weer even en het blijkt dat ik nu bijna volledige ontsluiting heb. Ik kan al wat persdrang gaan voelen, maar dat moet ik nog even proberen tegen te houden. Ik geloof dat ik heel lichtjes zoiets voel, maar het lukt dus prima om dat gevoel te laten gaan. De weeën zijn wel heftig en steeds als ik er eentje voel aankomen, roep ik dat tegen de vk en mijn vriend zodat ze me kunnen masseren of in mijn rug kunnen duwen. Om 17.00 heb ik volledige ontsluiting en van de vk mag ik nu dus gaan persen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat zij en de kraamhulp alles in gereedheid brengen voor de geboorte. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan en te denken aan wat er nu kan gaan gebeuren en aan het ‘gereedschap’ dat klaar ligt. Dat denken lukt al snel ook niet meer, want plots lijkt het alsof mijn buik met zoveel kracht samenknijpt dat ik word opgetild van het bed en weer terug stuiter. Wooow, wat is dit? Ik weet niet wat ik meemaak en hoe ik met dit gevoel moet omgaan. Ik vind het een eng en overweldigend gevoel en kan me er niet aan overgeven. Is dit de oerkracht waar iedereen het altijd over heeft? Ik besef al snel dat ik ook dit gevoel moet proberen toe te laten, me eraan overgeven, erin meegaan. Maar hoe, daar weet ik niet zo snel een antwoord op. De vk komt er nu ook weer bijstaan en moedigt me aan. Ik mag niet meer op mijn zij liggen maar op mijn rug. Bij iedere perswee moet ik mijn voeten afzetten tegen de vk en de kraamhulp. ‘Hap lucht, kin op de borst en persen maar’. Hmmm, dit is precies datgene waarvan ze bij hypnobirthing zeiden dat het juist niet werkt. En het voelt voor mij ook helemaal niet goed. Mijn vriend weet het ook en ziet het aan me, maar we zijn allebei niet in staat om dit aan te geven bij de vk. We gaan teveel op in de situatie en hebben niet die alertheid. Dus ‘ploeteren’ we naar mijn idee een tijd zo door. De vk vindt dat het goed gaat, maar voor mij voelt het helemaal niet zo. Mijn vriend wordt er emotioneel van, want hij ziet dat ik het moeilijk heb. Opeens staat hij naast me te snuffen. We krijgen toch de kracht om te zeggen dat ik het zo liggend op mijn rug echt niet ga trekken. De vk stelt voor naar de baarkruk over te stappen. Goed idee!! Op de baarkruk krijg ik het gevoel dat ik weer de regie in handen heb. Ik kondig ook niet meer aan wanneer ik een wee heb, maar doe het helemaal op de manier waarop het voor mij het beste werkt. Mijn vriend zit achter me en de vk bemoeit zich er niet mee, kijkt alleen via een spiegel hoe het vordert. Na iedere perswee wordt het hartje van Isolde beluisterd. Isolde houdt zich prima, haar hartslag blijft regelmatig en rustig. Dan zegt de vk: “Ik zie haartjes”. Ik vind dit goed nieuws uiteraard, maar als ze voorstelt dat ik ook in de spiegel kijk, wimpel ik dat af. Nee, ik wil me helemaal blijven concentreren. Geen afleiding. Eigenlijk vind ik dat hele persgebeuren nog steeds doodeng. Straks scheur ik uit! Gaat het wel passen?? Ik zeg het dus maar gewoon: ‘Oh jongens jongens, ik vind dit zo eng!’ De vk , de kraamhulp en mijn vriend reageren helemaal goed: ‘Ja, lieverd, het is ook eng. Maar je kunt het. Het gaat hartstikke goed, nog even en ze is er.’ Bij iedere perswee voel ik nu hoe het hoofdje ver naar beneden gaat, richting uitgang, maar ik voel ook dat ze na de wee terugglijdt. Dat hoort erbij, volgens de vk. Dat geeft niet. Straks zal ze niet meer terugglijden.

De vk wil toch dat ik weer op bed ga liggen. Ik ga akkoord, maar alleen als ik op mijn zij mag liggen. ‘Anders kan ik het echt niet, echt niet’, zeg ik in volle overtuiging. Terwijl ze me weer op het bed hijsen, voel ik hoe moe ik ben. Dan spreek ik met gevoel voor drama de legendarische woorden uit: ‘Hee, maar kunnen we niet stoppen? Ik wil niet meer, ik heb er de kracht niet meer voor. Nee, heus waar. Het gaat gewoon niet’. Dit leidt tot enige hilariteit en de vk en mijn vriend reageren weer precies goed. ‘Maar ze is er bijna, echt waar! Het hoofdje komt er al bijna uit! Je kunt niet stoppen, want we hebben je nodig. En je kunt het! Je doet het echt geweldig!!” De vk zegt het met enige fermheid en ik begrijp dat mijn dramamomentje nu wel voorbij is. Nou vooruit dan maar. Er is nog werk aan de winkel, en we moeten door. Maar alleen als ik op mijn zij mag liggen. Dat kan. De kraamhulp houdt een been vast. De vk laat me voelen waar ik naar toe moet persen. En ik begraaf mijn hoofd in de buik van mijn vriend die naast het bed staat. De vk stelt me nog meer gerust: ‘Je mag een perswee wegpuffen, oké? En dan gaan we er de volgende perswee weer tegenaan!’ Ik vind het een briljant idee. Heel fijn, heel eventjes hoef ik niet. En dan gaan we weer verder. Na twee persweeën ‘staat’ het hoofdje. Een branderig gevoel. Eng, eng, eng. En: auw, auw, auw. ‘Je bent er bijna. Wil je voelen? Ze is er al half uit!’ Maar ik wil niet voelen, het is goed zo, zo op mijn zij, mijn hoofd veilig tegen de buik van mijn vriend. ‘Nog een of twee weeën, dan is ze er!’, zegt de vk. Ik besluit nog een keer al mijn kracht in de wee te gooien. Het komt uit mijn tenen. ‘Jaa, daar is ze!!’, roept mijn vriend. Ineens. Voor mijn gevoel, toch ineens. En dan, even later, ligt ze bij me. Een wezentje op mijn buik. Ik voel haar lichaampje tegen me aan. Ik hoor zachte kreetjes. Dit is mijn kindje! Geboren uit mijn buik? Ik kan het niet bevatten, nauwelijks geloven.. Was dit het dan? Is de bevalling echt achter de rug? Is dit nu mijn meisje? Ik begin te trillen over mijn hele lichaam. Ik stamel beverig lieve woordjes tegen Isolde. Ik zeg verdwaasd tegen mijn vriend: kijk dan, kijk dan, dit is ze. Mijn vriend staat weer snuffend naast me. Het is 18.37.

SPOILER

Ik ben 37+ weken zwanger, de angst slaat toe. Zullen het de laatste loodjes hormonen zijn? De kennis die ik heb vanuit mijn opleiding? Ik weet wat er fout kan gaan.. (De laatste groeiecho werkt ook al niet positief mee in mijn hoofd. De baby was met 36 weken qua groei een kindje van 39+ weken. Dat betekend dat het kindje op dit moment al ‘overtijd ‘zou lopen qua groei, dit beangstigt me). Ik weet het niet maar de angst om dit kindje te verliezen voordat de bevalling zich aandoet is sterk aanwezig. Ik ben bang, bang dat we niet met zijn drieën thuis komen maar met zijn tweeën. Ik besluit na een gesprek met vriend en reacties van jullie dit te bespreken met de verloskundige.

Het is woensdag 19 februari, in de avond hebben we de afspraak bij de verloskundige. Tijdens het hartje luisteren zegt ze dat ze wel verwacht dat ik eerder zou bevallen, “je bent wel zo’n typje” zegt ze. Ze vraagt na de controle aan me hoe het gaat, ik zeg dat alles goed gaat zoals de gehele zwangerschap. Vriend kijkt me aan.. Ik vraag mezelf af of ik het wel moet zeggen want wat kan de verloskundige er nou aan doen. Ergens schaam ik mezelf, ik weet zelf ook wel dat de angsten niet reëel zijn.
Plotseling gooi ik het er gewoon uit zonder dat ik mezelf er bewust van ben. “Ik ben bang dat de baby dood gaat in mijn buik!” De verloskundige reageert lief, ze snapt dat mijn kennis vanuit mijn opleiding niet positief mee werkt en herkend het ook uit haar eigen zwangerschap.
Ze probeert me eerst met woorden gerust te stellen maar merkt dat het niet echt werkt.
Dan stelt ze out of the blue voor om inwendig onderzoek te doen.
Oeh dat vind ik spannend ik kijk naar vriend en ook in zijn gezicht is de spanning af te lezen.
Na een snelle blikwisseling stemmen we beide toe, vooruit kijk maar.
Ze constateert 2 a 3 cm, Wow! Mijn lichaam is gewoon al goed bezig en heb hier vrij weinig van meegekregen! De verloskundige vraagt of ze me mag strippen, als de baby er niet klaar voor is zal het toch niets doen en anders kan het een klein zetje zijn om onze zoon snel te kunnen ontmoeten.
Ook hierbij stemmen we toe. Mén wat doet dat pijn!
Onderweg naar huis zijn we beide opgelucht, ik vooral dat mijn angst al gedeeltelijk op de achtergrond is verdwenen en vriend omdat de hele stripactie voorbij is.

Heel woensdagnacht heb ik pijnen, wat een ruk gevoel zeg. Het geeft me wel stiekem het gevoel dat de baby misschien al snel geboren zou kunnen worden. Spannend!
Donderdag gaat het gerommel door, ik sms Bellelena dat ze misschien snachts wakker gebeld kan worden omdat er een hoop gebeurd en ik steeds meer van de slijmprop verlies.
Vrijdag is het rustig, heel rustig! In de ochtend baal ik er een beetje van maar al snel vind ik de rust in mijn hoofd. Het is goed kleintje, blijf maar lekker zitten. We gaan samen nog genieten van de laatste weken, jij in mijn buik.. onze onderonsjes, ik zal ze nog even koesteren en volop van ze genieten!

Op zaterdag 22 februari doen we leuke dingen, we ontbijten bij ons favoriete bagel zaakje. In de avond gaat het weer mis! De angsten zijn dubbel zo hard terug gekeerd. Ik ga onder de douche staan in de hoop dat ik mijn huilbui onder controle krijg en vriend de tranen niet opmerkt. Helaas, huilend kom ik de slaapkamer binnen en zeg dat het weer zo ver is. Samen praten we van 7 tot half 1 over de angsten, de baby, wij samen en hoe het zou zijn als onze zoon er eenmaal is. Tijdens het gesprek merk ik wat lichte buikpijn op, maar ach het is vast voorwerk en niet pijnlijk dus vergeet de pijntjes snel.
We gaan slapen, nou ja.. vriend gaat slapen en ik lig wakker. Ik blijf wakker, de gehele nacht.
De pijntjes blijven aanwezig en het lijkt alsof er een regelmaat in zit, ik besluit te gaan timen. Oei, een uur lang getimed en ze komen om de 4 a 5 min en duren gemiddeld een minuut. Ik pak de belinstructies erbij, ik moet bellen. Even twijfel ik, is dit het wel echt? Ik sms Belle en vraag wat zei denkt, ze zegt resoluut dat ik moet bellen en vriend wakker moet maken dus dat doe ik ook. Ook vriend zegt dat ik moet bellen, ik pak mijn telefoon en bel de verloskundige om een uur of 3. Ze vind me wel erg opgewekt klinken, en zegt dat ik het dus nog een uur moet aankijken. Dat doe ik, anderhalf uur later bel ik opnieuw. De ‘weeën’ zijn nog aanwezig en 1 op 10 moet ik wegzuchten. Nog steeds niet spectaculair maar ze komen regelmatig en die eerste 2 a 3 cm heb ik ook cadeau gekregen, misschien is dit wel het begin voor mij?

De verloskundige komt langs ze is hier rond een uur of 5? Ze merkt op dat ik de pijnen makkelijk opvang, ze checkt hoeveel cm ik heb. Ik zit nu op 3 hele cm en een volledig verweekte baarmoedermond. Ze doet een poging tot strippen maar zeg vrijwel direct dat ze mag stoppen, het is te gevoelig. De verloskundige bestempeld het maar op oefenweeën, niets aan de hand en we zien je waarschijnlijk woensdag weer op controle. Ik voel me dommig, wat een ei. Ik ben dus zo’n muts die voor niets heeft gebeld :’) .

Vriend gaat weer slapen, ik neem een paracetamol aangezien de pijn toch een tikkeltje heftiger lijkt te worden en probeer ook te slapen. Het lukt niet, pff wat irritant! Na 2 nachten niet slapen verlang ik echt naar een goede nacht! Ik besluit een cracker te maken en in bad te gaan liggen, het is inmiddels 8 uur. Binnen 10 min lig ik toch regelmatig te zuchten. Shit, zijn dit dan wel echt weeën? Ik besluit nog lang niet te timen, straks bel ik weer de verloskundige voor niets dat gaat me geen tweede keer gebeuren. Ik probeer wat op fok en Facebook te lezen en te schrijven maar het voelt gewoon niet meer zo relaxed, ik ga timen. Ik sms Belle rond 10 voor 10 opnieuw dat ik denk dat het nu wel echt zo ver kan zijn. We spreken af dat ik de verloskundige opnieuw bel en Belle op de hoogte hou.
De verloskundige kan rond 12 uur komen op het moment dat ik bel is het net 11 uur. Ik verhuis dat uur van de bank naar het bed naar de douche en het bad. Niets werkt, ik heb pijn, pijn in mijn benen en rug! De weeën komen netjes om de 3 min en duren zeker een minuut. De verloskundige verteld ons dat we thuis mogen blijven maar ook al naar het ziekenhuis mogen. We besluiten om al vast te gaan.

De rit in de auto is vreemd, al vele ritjes naar het ziekenhuis hebben we zitten fantaseren hoe deze rit zou zijn. Ik zucht de weeën weg en doe het naar mijn idee best goed, ik ben stiekem een beetje trots op mezelf. We staan bij het stoplicht voor het ziekenhuis. We kijken elkaar aan en vriend geeft me zijn ‘ je doet het super’ blik. We vragen ons alle twee af of we vandaag of morgen onze zoon gaan ontmoeten. Hoe dan ook hij komt er aan !

Vriend wil een rolstoel pakken ik zeg dat hij niet zo gek moet doen, ik kan toch gewoon lopen ?
Zo'n wee vang ik anders wel lekker op in de gang of lift. We worden opgevangen door 2 lieve dames, we krijgen de mooiste kamer. De verloskamer met het bad! Altijd heb ik geweten dat als ik zou moeten bevallen dat ik dit zou willen doen in bad. Ik ben blij, de kamer is vrij. De verloskundige komt om 2 uur mijn ontsluiting checken, het is nu net half 1. In bad mag ik nog niet dus ik besluit onder de douche te gaan. Ik vind het maar niets. Het water vind ik te koud en het kan niet warmer, toch blijf ik zitten. De weeën worden heftiger en weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet.
Ik ga na een half uur douchen terug op bed, ik loop wat rond, hang tegen het keukenmeubeltje aan.
Fuck, niets helpt! Ik vind het even niet meer leuk, kruip in bed en ga op mijn zij liggen.
Tijdens een wee kruip ik ineen met mijn hoofd tegen het zijbord en knuffel het alsof het mijn beste vriend is. Ik vraag mijn vriend of hij tegendruk wil geven in mijn rug, ik baal! Waarom heb ik niet gewoon buikweeën, die been en rugweeën zijn gewoon onwijs stom. Ik voel dat ik bijna moet huilen maar hou mijn tranen tegen, ik wil de verloskundige NU hier! Vriend meldt dat het al kwart voor 3 is. Ik jammer dat hij maar gewoon de kraamverzorgster moet bellen via de bel en om de verloskundige moet vragen. Dat doet hij, de kraamverzorgster meld dat de verloskundige er is maar even iemand ander controleert en dan naar mij toe komt. Even ben ik boos, radeloos! Ik wil weten hoever ik ben, ik hou het niet meer. Geef me maar gewoon pijnbestrijding, iets wat ik dus echt niet wilde en ook expliciet heb vermeld in mijn bevalplan.

Daar is ze om 3 uur, eindelijk! Ze merkt dat ik het zwaar heb en probeert me gerust te stellen, ze checkt en zegt dat ik inmiddels op 4 a 5 cm zit en ze breekt mijn vliezen. Het bad mag vol, eindelijk! Terwijl het bad gevuld wordt jammer ik dat ik het niet zonder pijnstilling kan en ik toch ook niet helemaal zeker ben van het bad. De verloskundige spreekt me wat streng toe, ik weet direct dat ze mijn bevalplan goed heeft doorgenomen want ze staat erop dat ik het bad probeer en we daarna pas gaan kijken of pijnbestrijding een optie is omdat dit mijn wensen zijn.
Ik baal dat ze zo streng is maar ik weet ook dat ik dit wel nodig heb. Ik stem toe met het proberen van het bad, een kwartier is de afspraak, dat moet me toch wel lukken? De weeën zijn te heftig ik kan amper uit bed, vriend helpt me in bad, hij vraagt of hij Belle moet bellen om haar te laten komen. Ik stem in! Daar zit ik dan, met tranen in mijn ogen, rillend in het koude water. Die klote weeën komen te snel achter elkaar er zit net een minuut tussen elke wee. Ik kan mijn draai niet vinden, het water mag niet warmer en ik jammer om pijnstilling.
De verloskundige probeert me nog 1 keer over te halen om het zonder te proberen. Ik kom voor mezelf op en zeg dat ze nu iemand moet bellen, ik wil niet uitgeput zijn zodra ik moet persen. De verloskundige belt naar de afdeling waar ik aan de ctg moet. CTG? Hoezo CTG? Ze zegt dat ik nog een half uur aan dat achterlijke ding moet liggen en dat de gyn dan gaat beoordelen of ik überhaupt pijnstilling mag en welk soort. Ik zeg de gehele onsluitingsfase vrij weinig maar nu zeg ik wanhopig hoe ik in hemelsnaam dat halfuur nog door ga komen zonder pijnbestrijding. Ik wordt op bed gelegd en weg gereden. Tijdens de CTG vraag ik 6 keer aan vriend of het half uur al voorbij is.
Helaas, ik moet nog even. De weeën kan ik bijna niet meer handelen, er zit vrijwel geen rust tussen de weeën. Dit is dus zo’n weeënstorm. Wat een hel!
Daar is ze! De gyn komt binnen en doet haar verhaal, het interesseert me niets het enige wat ik wil is een prik in mijn rug! Ze constateert dat ik op 9 cm zit. Fuck, geen pijnbestrijding ik moet het helemaal zelf gaan doen. Ik ben teleurgesteld en zie het even somber in. Ik kijk naar vriend en besef ineens dat onze zoon er bijna is! Ik zit op 9 cm! Ik mag bijna persen!
Ik vraag me ineens af waar Belle blijft, moet die niet er al lang zijn? Het voelt alsof ik al uren in deze kamer lig. Later blijkt dat dit maar een half uur is geweest, echt allee de tijd van de ctg. Ik ben van 5 naar 9 cm gegaan in 40 min. Het is inmiddels een uur of 17.00.

Weer knuffel ik het zijbord van het bed en merk dat ik zelf de knopjes van het bed op het zijbord bestuur. Het bed gaat op en neer, bij elke wee weer.
Daar is de persdrang! Ik geeft het aan en de verloskundige zegt me dat ik langzaam mee mag persen als ik dit prettig vind. Ik vraag me af hoe dat moet? Ik ben inmiddels bijna 9 uur lang mijn weeën aan het weg zuchten, ik vind het heel moeilijk om me toe te geven aan de persdrang. Ik zucht de eerste weeën elke keer weg maar mijn lichaam perst af en toe toch zelf. Ik vind het eng, mijn lichaam perst maar ik heb het idee dat er niets gebeurd.
Inmiddels is Belle gearriveerd, ik zie haar ineens staan.
Want ben ik blij dat ze er is het geeft me extra kracht en durf ineens zelf mee te persen.

De verloskundige en kraamverzorgster leggen alles klaar, ze zeggen dat we bij de volgende wee actief gaan mee persen. Daar lig ik dan, plat op het bed met mijn benen in mijn armen en mijn kin op mijn borst. Alles wat ik niet wilde maar op dat moment vond ik het allemaal wel best, kom maar op met die baby! Ik begin nieuwsgierig te worden en hoop dat dit alles snel voorbij is. Vriend staat naast me, helpt me de goede houding aan te nemen en coacht alsof hij nooit anders heeft gedaan. Ik pers, en hij stiekem ook een beetje. We doen dit samen! Ik voel het!
De verloskundige helpt me in het begin door aan te geven waar ik naartoe moet persen. Ik pers zo hard als ik kan maar volgens haar is dit niet hard genoeg. Ze geeft aan dat ze steeds zijn hoofdje zien maar het ook snel weer terug glijd.
Ik moet me boos maken, boos maken? Ik ben niet boos ik ben vooral erg stoned. Elke keer als ik probeer te kijken voel ik mijn ogen wegrollen, het lijkt wel alsof ik zwaar onder de drugs zit maar niets is minder waar. Ik doe dit helemaal zelf!
Dan voel ik geen persdrang meer, het voelt meer weer als een rugwee. Ik weet niet meer wanneer er een wee komt dus ook niet wanneer ik moet persen. De kraamverzorgster en verloskundige zien aan mijn buik wanneer er een wee komt en melden dit zodat ik weer in de goede positie kom.
Het werkt niet, ik kan gewoon niet persen. Ik voel het niet dus ik kan vooral geen extra kracht zetten. De verloskundige geeft me even de tijd en zegt dat ik moet wachten tot ik zelf een perswee voel. We doen het op mijn tempo, ik heb de regie in handen. Dit voelt goed en na een tijdje voel ik de persdrang terug komen.

Ineens is het moment daar, het hoofdje glijdt minder ver terug waardoor we een heel klein stukje van ons kindje zien . Hij heeft haar! Er staat een plukje pontificaal overeind. Mijn vriend wordt steeds enthousiaster merk ik aan zijn aanmoedigingen. Bij elke perswee zegt hij me hoe goed ik het doe, dat ik er bijna ben en dat hij zo trots is. Ook Belle is erg lief, ze zegt precies de goede dingen op de goede momenten. Ik zit erg in mijn bubbel en kan nog steeds niet normaal uit mijn ogen kijken. Ineens ben ik het zat, vriend heeft al 18 keer gezegd dat ik er bijna ben maar het hoofdje staat nog niet. Ik vraag of er überhaupt wel wat gebeurd en iedereen beaamt het. Na een aantal pittige persweeen staat het hoofdje! Wow, er schiet door me heen dat dit bijna het einde is van de bevalling. Ergens vind ik dit geruststellend maar ik voel ook een soort van ..... dit is het einde van deze zwangerschap. Ik voel de laatste schopjes van onze zoon in mijn buik. Straks is hij er en kunnen we op een andere manier van hem gaan genieten. Ik kan echt niet wachten maar neem toch in mijn hoofd snel afscheid van mijn dikke buik en de bewegende baby in mijn buik.

De verloskundige klinkt super enthousiast net als vriend en Belle. Ze zeggen alle 3 van die lieve dingen. De verloskundige laat weten dat bij de volgende perswee onze zoon geboren gaat worden! Ik mag niet persen van d’r ze roept mijn vriend erbij, de baby is geboren tot net onder zijn schoudertjes. Ze instrueert mijn vriend dat hij zijn handen onder de okseltjes van onze zoon moet pakken en hij zo zijn zoon geboren kan laten worden. Daar is ons moment, ik pers en vriend trekt zijn zoon de wijde wereld in. Daar is hij! Onze mooie zoon ! Na een uur en 8 min persen is hij er!
Wit van het vernix, met een lekkere bolle toet! Vriend legt hem op mijn onderbuik, de navelstreng is kort maar extreem dik. Vriend en ik kijken elkaar aan, ontroert, verliefd en vooral trots. Heel de zwangerschap waren we een team, ook tijdens de bevalling. Maar deze laatste minuten waren magisch!
We hebben echt samen dit kindje op de wereld gezet !



Belle is de eerste die vraagt hoe onze zoon gaat heten. Jibbe! Jibbe is zijn naam!

Maandag 24 februari we komen thuis, niet met zijn tweeën. Nee, we zijn met zijn 3. Precies zoals het zijn moet !

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:31 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

Nalbufine geen tof middel. Ik durf te stellen dat ik het zonder niet had gered, maar als ik had geweten wat ze me wilden geven had ik misschien wel om een ruggenprik gevraagd.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:31 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

Nalbufine geen tof middel. Ik durf te stellen dat ik het zonder niet had gered, maar als ik had geweten wat ze me wilden geven had ik misschien wel om een ruggenprik gevraagd.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 13:46 schreef laziness het volgende:

[..]

Wat jammer dat ze niet eerlijk is geweest hierover. Dat is niet netjes.

Ik lees dat je 24 uur geen borstvoeding mag geven bij gebruik van nalbufine.
Maar net bevallen leg je gelijk aan in principe als je voor bv gaat. Vormt dat dan geen probleem? Of kan dat omdat de echte productie nog op gang moet komen?
Is er een vk in tha house die hier het antwoord op weet?

SPOILER

Vrijdag 21 februari
Ik ben 41 weken en 5 dagen zwanger. Na twee mislukte strippogingen mag ik me opnieuw melden bij de verloskundige. Mijn zusje gaat mee, dan hoef ik zelf niet te rijden.
Hoewel ik dacht dat ik stukjes slijmprop begon te verliezen, kan de verloskundige opnieuw niet strippen. Dan kan het ook geen slijmprop zijn wat ik verloren ben, toch? Ik ben teleurgesteld, het voelt alsof mijn lijf niet werkt zoals zou moeten. Zo ver overtijd zou er toch al iets moeten gebeuren? Maar buiten een licht verweekte baarmoedermond is er geen verschil met de voorgaande keren.
De verloskundige stelt voor een afspraak te maken in het ziekenhuis, zodat ik daar vast langs kan voor overleg over de inleiding. Er wordt gebeld en ik kan al over een uur terecht. Mijn zusje rijdt me terug naar huis terwijl ik eerst vriend en dan mijn moeder bel. De rest van de familie app ik. We pikken vriend op en worden voor de deur van het ziekenhuis afgezet.
Eerst mag ik aan de ctg waarbij ik wel vier keer van houding moet verwisselen en drie bekers water moet drinken omdat de baby niet genoeg beweegt en ze niet genoeg variatie op de ctg zien. Daarna mag ik naar de verloskundige.
“Zo,” zegt ze, “wil je morgen al terugkomen?” Ik kijk vriend aan. Hoewel ik het allemaal wel zat ben, had ik er niet op gerekend dat ik morgen al moet komen.
“Ik was uitgegaan van zondag.” zeg ik, al vind ik dat zelf een beetje onzin, wat is nou het verschil tussen zaterdag of zondag?
“Dat is goed.” zegt ze. “Dan wil ik alleen nog even een echo maken om het vruchtwater te meten.”
Op de echo is nog maar weinig vruchtwater te zien. “Dan moet je toch echt morgen komen.” zegt de verloskundige. Ze legt nog wat uit over de inleiding en spreekt een tijd af, en we mogen naar huis.

Zaterdag 22 februari
Om 06:00 ben ik wakker. Ik ga onder de douche, kleed me aan, smeer brood en maak vriend wakker. We pakken de tassen in en om 7:20 haalt mijn moeder ons op. Ze zet ons af, wenst ons succes en daar gaan we. Als we door de hal lopen stel ik me zo voor dat iedereen kan zien waarvoor ik hier ben, dat anderen kunnen raden dat ik er ben om vandaag of morgen (of overmorgen, maar daar denk ik liever niet aan) een kind te baren. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen en mooie kamer. Het ziekenhuis is onlangs verbouwd en dat is te zien. De verloskamer is groot, nieuw, mooi en alles is voorhanden: een keukentje met magnetron en koelkast, een slaapstoel, bureau, douche, toilet en commode met badje. We installeren ons en dan komt er een verpleegster. Ze legt het een en ander uit en dan word ik aangesloten op de ctg.
Na een half uur komt de verloskundige. Ze onderzoekt me; geen verschil met vrijdag. De eerste pilletjes worden ingebracht. We krijgen ontbijt en dan is de verpleegster terug.
“Je mag van de kamer af hoor, als je wil, want het kan nog lang duren. Geef me je telefoonnummer maar, als we iets nodig hebben, kunnen we je wel bellen.”
We lopen naar beneden waar vriend toch nog even een roze badjes en roze slofjes met I love papa erop moet kopen. Dan weer naar de kamer, we lezen de krant, kijken een beetje op Facebook waar de eerste steunbetuigingen binnenkomen, ik zit een beetje Fok te updaten.

Rond 11:00 merk ik voor het eerst dat die buikpijn niet wegtrekt, maar juist om de zoveel tijd terugkomt. Zou dat nou een wee zijn? Als de verpleegster langskomt, benoem ik het.
“Het heet nog geen wee zolang je geen ontsluiting hebt.” zegt ze. Ik ben teleurgesteld, maar ze voegt er gauw aan toe: “Dat betekent niet dat het niet helpt voor de ontsluiting, of dat het geen pijn kan doen.”

Om 13:00 komt de verloskundige opnieuw controleren. Volledige verweking van de baarmoedermond, maar nog geen ontsluiting. Opnieuw pilletjes en ctg. Terwijl ik daar lig komen mijn ouders binnen. Ze hebben wat leesvoer meegenomen en chocola. Terwijl we wat kletsen, moet ik om de twee minuten mijn ogen dichtdoen voor een wee. Het is nog prima te doen, maar ik voel ze wel.
“Ga lekker onder de douche staan.” raadt mijn moeder aan voor ze gaan, en aangezien zij vijf kinderen heeft gekregen zal zij het weten, dus ik neem haar advies ter harte. De douche is heerlijk! Het liefst wil ik eronder blijven staan, maar vriend vertelt me dat zijn moeder er ook is. We hebben haar bijna drie maanden niet gezien nadat ze ons heeft weggestuurd met tweede kerstdag (lang verhaal..), maar nu wilde ze langskomen. Ik ben net onder de douche weg en zoek voorovergebogen in mijn tas mijn sokken als ze binnenkomt.
“Zo, jij hebt een dikke kont gekregen!” is het eerst dat ze zegt.
Ik ga op bed zitten en moet om de twee minuten even zuchten, terwijl mijn schoonmoeder begint te praten over hoe zwaar ze het heeft, hoeveel ze moet werken terwijl mijn schoonvader wel werkt maar er niet voor betaald krijgt, met wie ze ruzie heeft en hoe moeilijk ze het heeft met vanalles. Vriend komt voor het eerst als een echte vader voor zijn gezin op en zegt haar dat hij het niet leuk vond dat ze niet meer heeft gereageerd op onze berichten en dat ze toch echt eens iets moet gaan ondernemen om met haar problemen om te gaan. Dit is mijn schoonmoeder niet gewend, normaal wordt ze niet tegengesproken of aangesproken op haar gedrag.
“Je moet nu eens wat doén in plaats van alleen maar te klagen. Zoek hulp, of houd op met zeuren.” zegt vriend, en mijn schoonmoeder begint te huilen. Ondertussen zucht ik nog een wee weg en bedenk: 'Wat een waanzin, zit ik hier in de weeën en moet ik nog weer bezig met iemand anders' problemen.' Niet lang erna gaat mijn schoonmoeder weg.

Om 17:30 komt de verloskundige van de avonddienst. Ik word onderzocht en heb zowaar een centimeter ontsluiting! “Jullie krijgen een harige baby.” zegt ze. De volgende lading pilletjes gaat erin. Ik moet op bed blijven liggen voor de ctg, net nu de weeën pijnlijker worden. Als ik na een tijd uit bed mag, krijg ik avondeten maar ik kan maar een paar hapjes eten, daarna besluit ik weer onder de douche te gaan.
vriend vraagt of ik nog zin heb in visite. Het kan me eigenlijk weinig schelen. “Ik ben niet meer zo gezellig hoor.” waarschuw ik hem. Mijn broertjes en zusjes komen langs. Ze praten wat maar ik krijg er weinig van mee, en ze gaan ook gauw weer weg. Meteen spring ik weer onder de douche.

Om 21:30 word ik onder de douche weggeroepen door een verpleegster. Ik moet opnieuw aan de ctg. De verloskundige komt en onderzoekt me. “Je hebt drie centimeter ontsluiting.” zegt ze. “We kunnen je vliezen nu wel breken.” Ik zie iets van een breinaald naar binnen gaan (of misschien heb ik dat er van gemaakt), en dan is het gebeurd. Ik voel er niets van. Jammer, dit was ook weer zo'n minimijlpaal die ik me heel anders had voorgesteld, dat ik bijvoorbeeld in bed zou liggen en opeens de boel nat zou voelen worden. Ook willen ze een draadje plaatsen om de hartslag van de baby in de gaten te houden. De eerste keer mislukt het, daarna lukt het wel, ik krijg een plakker aan de binnenkant van mijn been. “Mag ik nu weer douchen?” vraag ik, maar ik moet blijven liggen, en de weeën worden almaar heftiger. Mijn op yoga geleerde ademhalingstechnieken werken niet bij elke wee. Sommige zijn zo heftig dat ik toch overga op de puftechniek die ik van mijn moeder leerde.

Rond 00:00 komt er een andere verloskundige, en man deze keer. 'Allemachtig', denk ik, 'de hele tijd óveral geholpen door dames, en dan nu als het echt los gaat een man.' Het is nog een jonge man, en best knap eigenlijk ook, Iraans? Afghaans? Met van dat mooie golvende zwarte haar. “Zo,” zegt hij. “Hier wordt hard gewerkt.” Hij stelt zich voor, de verpleegkundige ook, maar ik hoor hun namen niet. De verloskundige onderzoekt me, ik heb inmiddels vijf centimeter ontsluiting.
“Als ik terugkom wil ik minstens zeven centimeter zien. Elk uur een centimeter. Lukt dat niet, dan zullen we uiteindelijk moeten ingrijpen.”

De volgende twee uur gaan voorbij in pijn, pijn, pijn. Om de zoveel weeën zit er een hele gemene tussen waarbij ik vriend bijna fijnknijp. Gelukkig heeft hij stratenmakershanden en voelt hij er weinig van. De verpleegkundige komt om de zoveel tijd binnen en ze zegt dat ik van bed af mag, als ik maar niet te ver van het bed wegloop. Ik probeer van bed te komen, maar bewegen doet zeer! Ik ga door de grond. Maar nu hang ik half op bed, ik moet of terug liggen, of gaan staan. Er komt een wee. Ik grijp degene het dichtst bij me en helaas voor haar is dat de verpleegkundige. Zij kan een stuk minder goed tegen mijn geknijp als vriend. Staan is niet veel beter. De verpleegkundige laat
vriend zien hij hij mijn rug kan masseren. Dat is fijn.
De verloskundige komt terug en legt uit dat hij een krasje op het hoofd van de baby gaat maken om wat bloed af te nemen, om te controleren hoe het met haar gaat en of ze niet teveel reserves gebruikt. “We zijn niet helemaal gerust op wat we zien op de ctg.” Ik moet weer liggen, benen in de steunen. De verloskundige legt elke stap die hij doet rustig uit en puft ondertussen met me mee. Als hij het bloed heeft afgenomen loopt hij direct weg om te testen. Al snel komt hij terug: alles was goed. “Maar het moet nu niet te lang meer gaan duren want ze krijgt het wat moeilijk. Je hebt al zeven centimeter maar die andere drie moeten nu snel komen.”
Ik raak in paniek. Eerst al die bevalling die niet vanzelf op gang kwam, ik lig aan monitoren en gekkigheid, mag niet douchen, en nu heeft de baby het ook niet meer echt goed. En ik heb pijn, zo veel pijn. Ik krijg geen lucht tussen de weeën door, ze volgen elkaar zonder pauze op. Ik kan ze veel minder goed opvangen als ik had gedacht. Ik breek.
“Ik kan dit niet hoor.” zeg ik tegen vriend. “Ik wil niet meer.”
“Maar je doet het zo goed schatje, ik ben trots op je. Je doet het prima, rustig blijven.” De volgende wee.
“Ik. Kan. Dit. Niet! Straks gaat het mis!” Vriend moet me terug op bed duwen, zo heftig kom ik omhoog.
De verloskundige hoort het aan, en stelt pijnstilling voor. Dat wilde ik eigenlijk niet, ik wilde het helemaal zelf doen, net als mijn moeder verdomme vijf keer kon. Oervrouw, op eigen kracht. Maar ik moet aan de baby denken, en mijn paniek zit de ontsluiting in de weg. Ik vraag om een ruggeprik.
De anesthesist is er met een kwartier. Dat is een record, hoor ik achteraf, normaal duurt het minimaal een uur voordat hij er is. Ik moet op de rand van het bed zitten en hij gaat bezig. Vriend houdt me vast en puft mee, mijn stoere stratenmaker/hooligan puft 'altijd is kortjakje ziek' alsof zijn leven er vanaf hangt. Ik voel iets kouds en iets met een prik, en dan mag ik weer liggen.
“Vertel me nu eens iets over waar je naar school bent geweest, zodat ik kan zien of ik goed heb geprikt.” zegt de anesthesist. Ik vertel het hem, en als ik uitverteld ben merk ik dat de pijn een stuk minder is. Ik kan hem wel zoenen.

Gelukkig zorgt de ruggeprik voor de benodigde ontspanning, en de ontsluiting gaat van zeven naar negen centimeter. Dan voel ik een enorme drukkracht. Heeft die ruggeprik dan toch niet gewerkt? Ik moet de boel echt bij elkaar knijpen daar beneden want ik ben bang dat ik de boel onderpoep. Als ik dit tegen de verpleegkundige zeg, zegt ze: “Dat is nou een perswee.”
Er wordt opnieuw een test gedaan door middel van een krasje. De uitslag is niet zo goed.
“Ik geef het nog twintig minuten, anders moeten we een keizersnee gaan doen.” zegt de verloskundige. “Maar je hebt persweeën, dus de volgende mag je meepersen. Ik zal je helpen met de laatste centimeter. Nog heel even volhouden, jullie zijn bijna ouders.” Vriend houdt mijn hand vast.

Het persen is moeilijker dan gedacht, ik dacht dat het zo'n opluchting zou zijn om te mogen persen dat zo'n kind er met drie keer drukken wel uit is. Het valt tegen. Eerst voelt het alsof ik voor niks pers, alsof er niks gebeurt. Dan pers ik er wel iets uit, maar geen kind. Jezus, hier was ik zo bang voor. “Sorry.” piep ik naar de verloskundige, maar die knippert niet eens met zijn ogen.
“Je darmen moeten zich leegmaken, anders kan het kind er niet uit. Nu weer persen.”
Vriend ondersteunt mijn nek en rug, zodat ik mijn knieën vast kan pakken.
“Het begin is er, wil je het voelen?” de verloskundige pakt mijn hand en drukt het tussen mijn benen, ik voel haartjes en kleverigs. En weer persen. Terwijl ik pers, voel ik de verloskundige duwen. Mooi is dat, er komt een hoofdje uit maar hij denkt dat er ook nog wel een paar vingers ín kunnen. “Ze moet binnen nu en vijf minuten geboren worden, anders moeten we gaan ingrijpen.”
Drie mensen moedigen me aan, en het doet zeer. Maar niet zo veel pijn als de weeën, of in ieder geval constructieve pijn, ik doe iets. Ik hoor mezelf kreunen, heel hard. Net als ik denk dat er niks gebeurt, hoor ik: “Dat is het hoofdje!”
“Het gaat zo goed schatje, je doet het zo goed.” zegt vriend. Nog een keer, en nog een perswee, nog meer geduw en getrek, en dan is de pijn weg.
“Daar is ze!” Er wordt een paarsig, glibberig iets omhoog gehouden. De verloskundige staat op en legt haar op mijn buik.

Holy moly, het is gewoon een baby. Er is een echte baby uit mijn buik gekomen. Een echt mensje, met alles erop en eraan. Het duurt even, maar dan begint ze te huilen. Een lévende baby. De verloskundige zegt iets, en de verpleegkundige ook, maar het komt niet echt binnen. Ik zit alleen maar vol verwondering te kijken dat dit nou het mensje is dat mij zo lang van binnenuit heeft geschopt. Hier hebben we over gepraat, hier hebben we het kamertje voor gemaakt, de kleertjes voor gekocht, over haar hebben we gepraat, hoe we haar willen opvoeden, hoe we haar zullen liefhebben. Niet over een abstracte, willekeurige baby maar over deze baby, deze hele perfecte baby met twee handjes en tien vingertjes en oogjes en oortjes en een neusje en haartjes, een hoofd vol haartjes.

Vriend knipt de navelstreng door en mag dan voor het eerst haar naam uitspreken. L.ouise D.eborah, en we noemen haar N.ora.
Ze mag op mijn borst liggen, ik heb het nachthemd dat ik aanheb omhoog gerold zodat ze huid op huid kan liggen, eindelijk eens iets dat gaat zoals ik me had voorgesteld. Ze laten ons lekker liggen, even bijkomen van alles. Ik lig nog steeds in de steunen maar voel er niks van. Er gebeurt nog iets met een placenta die eruit moet, prima, doe wat je moet doen, het maakt mij niet meer uit.

Uiteindelijk wordt de baby wat verder schoongemaakt en gaan ze ook met mij aan de slag. vriend vraagt: “Mag ik nu alsjeblieft een sigaret gaan roken?” en hij loopt gauw de kamer uit als ik zeg dat het goed is. Hij zal ook de familie bellen. Ik wil heel enthousiast mijn benen uit de steunen halen maar er zit geen gevoel in. Komt door de ruggeprik. Ik word verschoond maar blijf bloed voelen stromen, dat is normaal volgens de verloskundige.

N. kijkt me aan, alsof ze me al echt ziet. Ik houd mezelf voor dat babies niet zo goed en zo ver kunnen kijken, maar toch lijkt het alsof ze me echt bekijkt. Ze huilt niet, ligt daar rustig en kijkt naar me, en ik naar haar. Mijn dochter.

Vriend komt terug maar wordt weggeroepen omdat de familie beneden staat. Ik word nog een beetje gefatsoeneerd en opeens staat mijn zusje in de kamer. De verpleegkundige vraagt haar nog even buiten te wachten en 'de vader' te halen. Als vriend er is worden er wat testen gedaan waar N. met vlag en wimpel voor slaagt. De verpleegkundige helpt me haar aan te leggen. Het doet zeer, maar ik ben blij dat ze een goede eetlust heeft en goed lijkt te kunnen drinken. Dan mag de familie binnenkomen, twee mensen per keer. Allereerst mijn ouders, mijn moeder begint te huilen voor ze überhaupt iets heeft gezien. Dan mijn broertjes en zusjes. Er zijn cadeautjes en er worden foto's gemaakt, maar het meeste gaat een beetje in een roes langs me heen. Als iedereen weg is, maken we ons klaar om te gaan slapen.
Ik word opnieuw verschoond want ik heb veel gebloed, er ligt zelfs een plasje tussen de twee delen van het matras en op de grond. Ook nu is het niet ernstig volgens de verloskundige. We proberen te slapen, vriend en N. zijn al gauw vertrokken. Ik ben nog wakker en schrijf wat dingen op, omdat ik bang ben te vergeten hoe de bevalling verliep. Dan val ik in slaap, maar na een uur word ik wakker omdat ik mezelf voel bloeden, het zit overal, op alle lakens, op de deken.. Ik bel voor de verpleegster, die de bebloede verbanden weegt en er een verloskundige erbij haalt. Er wordt een echo-apparaat bij gehaald om te kijken of er geen stukje placenta is blijven zitten. Zo ja, dan moet ik geopereerd worden. Er staan inmiddels vijf mensen in de kamer waarvan er eentje een poging doet vriend wakker te maken. Dat lukt pas na tien minuten, en hoewel hij ja en oké zegt als ze hem uitlegt wat er gebeurt, komt het volgens mij niet over. Hij valt ook al snel weer in slaap.
Het blijkt geen stukje placenta te zijn maar een scheur in een ader die moet worden gehecht. Weer een andere verloskundige erbij die de hechting gaat doen.
“Het spijt me dat ik zomaar ongegeneerd in uw onderbroek kijk.” zegt het lieve kind ook nog. Weet je wel hoeveel mensen er in de laatste vierentwintig uur al in mijn onderbroek hebben gekeken? Eentje meer of minder maakt dan niet meer uit. Na de hechting val ik ook nog even in slaap, en als ik wakker word is het gewoon een nieuwe dag. Om ons heen is het ziekenhuis al lang wakker, iedereen gaat door alsof er niks veranderd is, alsof niet vannacht het allermooiste is gebeurd: wij hebben een dochter gekregen.

SPOILER

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 10:26 schreef Enfermera het volgende:
RFR wat een geweldig verhaal En ondanks de inleiding nog voorspoedig gegaan. Wat goed ook dat je zo lang zelf die weeen hebt opgevangen, ik heb gehoord dat de weeen van een inleiding niet grappig zijn Echt een supermooi verhaal.

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 10:42 schreef Kyara het volgende:
RFR, omg je schoonmoeder.... Maar wat fijn dat je het toch nog zelf hebt kunnen doen!

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 00:06 schreef RunForrestRun het volgende:
Wat een waanzin of niet. Na de bevalling heeft ze twee keer haar bezoek afgezegd en toen ze langskwam had N. last van krampjes. Dat gehuil was haar 'te druk' dus ze is weer weggegaan en we hebben haar niet weer gezien. Vind het wel sneu voor vriend .

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 14:07 schreef ferrari_rood het volgende:
oh franny wat een mooie foto.

Zo stom he maar nu wil ik dat ook nog een keer. Ik weet dat dat niet gaat gebeuren maar ik vind die foto's van pasgeboren kindjes zo mooi.

en toen ging ik mijn laatste verhaal lezen en wist ik weer waarom ik niet meer wil maar die baby's

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 08:08 schreef Kyara het volgende:

[..]

Hoe groot moet die plaat voor je hoofd zijn denk ik dan. Ken je plaats op zo'n moment. Volgens mij zou zo'n situatie de hele bevalling nog kunnen platleggen.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:35 schreef Spees_Eend het volgende:
Die laatste zin *jank*

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:51 schreef bellelena het volgende:
Klaprooss

SPOILER

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:51 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wat een prachtig verhaal NIKKI

_{ik had echt een heel ander beeld van jouw man op basis van jouw verhalen..}

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:57 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Vertel... nu ben ik benieuwd.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ja ik weet niet, sowieso ouder... maar op de foto ziet ie er ook uit als een rots, niet gek te krijgen,.en dat strookt niet met zn zwangerschaps syndroom maar niks negatiefs hoor

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:16 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Haha, ja de vreemde combi met zwangerschapssyndroom snap ik wel. Eigenlijk is mijn man gewoon een heel stoere bouwvakker. Maar dus wel eentje met een heel klein hartje als het om zijn gezinnetje gaat.

quote:

Op maandag 24 maart 2014 07:19 schreef RunForrestRun het volgende:
Nikki wat een mooi verhaal.
En wat een spanning aan het einde, als je eigenlijk denkt dat het al bijna klaar is . Gelukkig is alles goed gekomen en heb je je mannen lekker thuis.

Heb je nu nog last van het bloedverlies?

quote:

Op maandag 24 maart 2014 07:39 schreef Mevr_Mus het volgende:
Nikki, wat heb je het fantastisch gedaan

En heel veel herkenning in je verhaal! Vooral over de slechte start van S. en je rust daarbij. T. had ook opstartproblemen en moest ook aan de CPAP, maar ondanks dat voelde ik me zo rustig en zo vol vertrouwen dat ons jongetje het wel zou redden! Bijzonder vind ik dat

quote:

Op maandag 24 maart 2014 11:45 schreef debuurvrouw het volgende:
Nikki wat een prachtverhaal zo, de geboorte van de boertjes. Ik hoop dat je HB gauw weer wat opgekrikt is.
En ik moest hardop lachen om 'het postoelincident'

quote:

Op maandag 24 maart 2014 14:43 schreef Kyara het volgende:
Mooi beschreven Nikki. Lijkt me best vreemd om je pasgeboren kind meteen weer af te moeten geven omdat er je er nog 1 uit moet persen. En sowieso persen zonder persweeen. Super dat het je gelukt is zonder ks.

quote:

Op maandag 24 maart 2014 20:47 schreef Shandaly het volgende:

[..]

Is dat niet inherent aan twee- of meerlingen baren?

SPOILER

Ik ben uitgerekend op 15 augustus 2013. Het is geen soepele zwangerschap: van week 5 t/m week 13 heb ik geregeld bloedverlies en dat maakt me onzeker. Daarnaast ben ik zo misselijk als wat en wanneer dat wegtrekt, begint m’n bekken op te spelen. Met 18 weken kan ik bijna niet meer voor- of achteruit en met 24 weken zwangerschap zit ik volledig thuis met flinke bekkenklachten. Gelukkig vind ik een goede fysiotherapeut, die me dusdanig weet op te lappen dat de situatie niet verder verslechtert en ik zelfs aan het einde van m’n zwangerschap nog een stuk kan lopen.
Zitten is geen optie; de dagen duren dan ook lang. Gelukkig kan ik goed lummelen en vliegt de situatie me nauwelijks naar de strot. Het enige dat me echt bijzonder goed afgaat, is slapen. Ik slaap tot 34 weken nog op m’n buik en ik maak rustig nachten van 9-10 uur achtereen. Heerlijk!

Als ik 36 weken zwanger ben, komt mijn man, W. zonder werk te zitten. Dát is een klap. We hebben samen de cursus HypnoBirthing gedaan en ik ben al vanaf week 20 met de mp3’s aan de slag, dus ik ben eigenlijk hartstikke zen. Maar dit brengt me uit m’n evenwicht – lekker relaxed de laatste weken door is erg toch niet meer bij… Dat hij eerst z’n tijd neemt om te relaxen ipv een nieuwe baan te zoeken, helpt daarbij niet.

Maar goed, tegen de 39 weken heb ik m’n rust weer gevonden. Ik kijk uit naar de bevalling, heb er zin in! Alles is al weken klaar en ik kijk er naar uit om ons meiske te ontmoeten. Ik heb het gevoel dat ik haar echt al ‘ken’: ik weet wat haar actieve en slaapuurtjes zijn, weet dat ze niet op appelsap en wel op cola reageert, dat ze het liefst met haar rug rechts ligt, etc.

Tegen de 40 weken is ze ineens gedraaid naar links; zou het een teken zijn? Maar nee, en met 40 + 4 mag ik op controle bij de vk. Daar blijkt m’n bloeddruk iets verhoogd en er lijken ook eiwitten in m’n urine te zitten – hoewel dat blijkt te komen door mijn klunzige over-het-stickje-heen-piesen. We moeten thuis de tas pakken en naar het SFG voor controle.
Op de terugweg ben ik in tranen: ik wil dit niet, ik voel me prima, ik weet zeker dat ze me niet meer laten gaan in het ziekenhuis en dat is stom, want bovenal wil ik thuis bevallen. Ik ben tenslotte de uitgerekende datum al gepasseerd, m’n baby wordt vrij stevig geschat – dat zijn toch allemaal prima redenen om in te leiden?
In het ziekenhuis word ik aan de ctg gelegd. Volgens de vpk is de baby rustig. Dat klopt, het is rond 16.00 uur en dat is haar slaaptijd. M’n bloeddruk wordt opgenomen en hoewel de bovendruk wat hoger is, is de onderdruk prima. Ik ben zelf nog erg gespannen en dat werkt natuurlijk niet mee.
Ik ben dan ook stómverbaasd als de gyn me komt vertellen dat ik gewoon naar huis mag! Ze maakt zelfs nog even een echo om het vruchtwater te checken en daar is nog voldoende van. Ook zien we een blije, bewegende baby en ik ga helemaal opgetogen naar huis. In de auto bel ik de verloskundige en ik maak een afspraak om woensdag gestipt te worden. Ze gunnen me die thuisbevalling en dat voelt heel fijn.

Op woensdag word ik gestript. 1 cm ontsluiting, maar nog wel een tuutje. Schiet nog niet echt op en ik baal een beetje. ’s Avonds kruip ik lekker in het bevalbad – misschien dat ze het dan snapt? Dat bad moet haar eerste kennismaking met de wereld worden.
Maar nee, de nacht gaat zonder enige vorm van actie voorbij en ik kruip steeds verder in m’n baal-coconnetje. Ik wil thuis bevallen, zeg ik je, thuis! Ik bel nog met mijn hypnobirthing begeleidster en het voelt fijn om gehoord te worden. Helaas werken zelfs de inductie-meditaties niet dusdanig, dat er een bevalling begint.

Op maandag 26 augustus moet ik weer naar het SFG – een 41 weken routinecheck. De ctg is uitstekend, m’n bloeddruk wederom wat hoog. Ik voel me door de klinisch verloskundige onder druk gezet om te blijven en totaal niet gehoord. Ze kauwt me voor wat de risico’s zijn van HELLP – alsof ik dat zelf niet weet. Ik leg haar uit dat ik me prima voel, dat ik weet waar ik op moet letten, en bovenal, dat het ONZE baby en dus ook ONS risico is. Ik neem dat ‘risico’ willens en wetens en daar heeft ze niets tegen in te brengen. Het is niet dat ik per sé moeilijk wil doen, maar ik wil dit graag op mijn manier.
Toch ontkom ik er niet aan een afspraak te maken voor inleiding. Ik rek ‘m zo ver mogelijk: vrijdag 30 augustus? Dan ben 42+1. De gyn sputtert (“We hadden je bij 41 weken al ingeleid”) maar gaat akkoord. Dan protesteert W. Hij maakt zich zorgen om de baby en wil dat ik me donderdag de 29e laat inleiden.
Nu is het mijn beurt om te sputteren: 29 augustus is de verjaardag van mijn schoonmoeder en ik wil niet dat zij en de baby gepland hun verjaardag delen. Toch ga ik akkoord: het is óók zijn kind, en het is aan mij om daar rekening mee te houden, hoe ik me verder ook moge voelen. De gyn stript nog een keer, ze wroet lekker door. “Zeker 2 cm al”, zegt ze. Ik ben weer wat hoopvoller, want misschien is de inleiding dan toch niet nodig?

Op woensdag 28 augustus nóg geen baby en ik zie het niet meer zitten. Ik WIL dit NIET! Mijn lijf heeft de hele zwangerschap al niet gedaan wat ik wilde en nu dit ook nog! Ik ben boos en teneergeslagen.
De vk komt aan huis en belooft me dat als ik 3 cm ontsluiting heb, ze m’n vliezen zal doorprikken. Dan kan ik toch nog thuis bevallen. Ik duim en ik duim, maar nee… 2 cm is en blijft het, nét. Dan leg ik me er bij neer: het wordt een inleiding. De hele nacht luister ik m’n mp3tjes, om een rust te vinden die zoek blijft.

Donderdag 29 augustus. Half in tranen bel ik om half 8 het ziekenhuis. Is er plek? Dat is er zeker, we mogen ons om 8 uur melden. Vanaf dat moment begint een tranendal waar niemand meer iets aan kan doen. Ik wil dit niet, ik wil dit niet… Ik ben teleurgesteld en bang. Teleurgesteld, dat mijn lijf niet de kans krijgt het zelf te doen, en bang dat ze ingrepen gaan uitvoeren zonder overleg en zonder dat ik het wil.
We zijn netjes op tijd in het ziekenhuis. Als de vpk mijn behuilde gezicht ziet vraagt ze of ze een rolstoel moet pakken en of het wel gaat. Ik glimlach wrang. Had ik maar weeën om om te huilen! Dat is nou juist het probleem…
We worden naar suite 15 gebracht, de laatste in de gang. Het is een mooie, lichte ruimte met bordeauxrode accenten. Normaliter zou ik alles uitpluizen, maar ik kan alleen maar huilen. Het grijpt me zó naar de keel… De vpk probeert me te troosten, maar vertelt me ook firm dat er niets aan te doen is. Het valt allemaal op dovemansoren: ik wil niet en daarmee basta. Ik overweeg gewoon terug te gaan naar huis: wie kan me wat maken? Maar ik heb geen idee of de vk me dan nog wil helpen als de bevalling begint en hoewel W. me steunt, doe ik het niet. Ik blijf en ik ga het onder ogen zien.
Helaas voor mijn iets herwonnen gemoedsrust moeten we tot 11.00 uur wachten tot de klinisch verloskundige komt voor een eerste onderzoek, de ctg en het eerste pilletje misoprostol om de bmm te verweken. Zowel mijn man als ik mopperen een beetje: we hadden kunnen uitslapen en nog even rustig kunnen starten. Nu is een toch al niet zo leuke dag nóg wat minder geworden… Het intern onderzoek is prima, nog altijd 2 cm.
We gaan nog geen vliezen breken dus, ik krijg een pilletje ingebracht en moet weer een uurtje aan de ctg. Na een half uurtje krijg ik wat zeurende ongesteldheidskrampjes. Ik voel ze, maar that’s it. De ctg is prima en mijn bestudeert uitvoerig wat hij laat zien. Best interessant, allemaal! Ik word weer losgekoppeld en we krijgen een vrijbrief om rond te wandelen, als we het terrein maar niet verlaten. Om 15.00 uur moeten we weer terugkomen voor het volgende pilletje. Het is mooi weer dus we gaan lekker naar buiten. Zolang ik net doe alsof er niets aan de hand is, voel ik wel okee en we hebben zo best een leuke tijd met z’n tweeën.
Om 15.00 uur weer onderzoek. Bmm is wat verkort, maar nog niet genoeg, dus nog een pilletje. Terwijl ik aan de ctg lig hoor ik in de bevalkamer naast ons een vrouw heel hard krijsen, gillen en schreeuwen: “Haal ‘m eruit! Auwauwauwauw! Haal ‘m eruit!!”

De paniek slaat instant toe: ik barst in tranen uit en snik opieuw tegen W. dat ik dit daarom niet wilde, dat ik me zo toch nooit op een pijnloze ervaring kan concentreren en dat dit alles wat voor mij ‘ziekenhuis’ belichaamt, bevestigt. Hij troost me en dat helpt een klein beetje.
We gaan wat eten en om 18.00 uur volgt het volgende pilletje. Er gebeurt nog steeds weinig. We lopen nog wat buiten rond en mijn lief belt met zijn moeder om haar te feliciteren. Ze neemt heel enthousiast op en ik word wéér boos. Nee, er is nog geen baby! Ook denk ik aan m’n katten. Ik wil naar huis, ik wil ze knuffelen en ik wil dat alles weer normaal is…
Om 21.00 uur volgt het laatste pilletje, de laatste ctg en volgt ook de avondwisseling. 3 cm!
De klinisch verloskundige lacht even. “Ja, je weet het nooit met die pilletjes. Als vannacht je vliezen breken, weet je toch niet of het door die pilletjes komt of dat het toch wel gebeurd zou zijn!”
Maar ze gaan nu niet meer handmatig breken. Morgenochtend om 8.00 uur ben ik de eerste. Nou, er gebeurt in elk geval iets nu en dat is fijn. Ik overleg met W. Hij heeft het idee dat hij moet blijven, maar ik wil dat hij gewoon naar huis gaat. Dat bed hier slaapt ruk en ik denk dat we er beiden het meest aan hebben als in elk geval iémand de laatste bevallings- en babyloze nacht nog goed geslapen heeft. Ik zal het niet zijn, in die gekke ruimte vol lampjes, maar ik heb er wel degelijk iets aan als hij uitgerust is. Hij is het met me eens en om 21.30 nestel ik me gewassen en wel in m’n ziekenhuisbed, mét luisterboek. Ik doe gewoon net of ik thuis ben en val eigenlijk heel makkelijk in slaap.

Vrijdag 30 augustus. Ik word wakker en kijk op de klok. 4.15 uur… Dat is nog wel een beetje vroeg. M’n bekken doet zeer van het bed en ik sta om even te gaan plassen. Ik voel me een beetje onbestemd, onrustig en ik wijt het aan m’n bekken. Wanneer ik terugkom bij m’n bed, voel ik een *plonsje*. Net als met stolsels als je ongesteld bent… Huh? En nog een plonsje, en nog een keer. Hmmmmz… Zouden m’n vliezen gebroken zijn? Ik blijf even staan twijfelen, dan ga ik naar ’t toilet en prop een kraamverbandje in. Ik moet kijken of ’t helder is of niet, dat is waar! Na nog wat plonsjes controleer ik ’t weer en jawel, dit is vruchtwater! Helder en een beetje bloederig, da’s goed! Yay! Ik voel me helemaal opgelucht en denk nog even terug aan de woorden van de verloskundige. Ik wéét gewoon dat m’n vliezen vanzelf gebroken zijn, dat ze altijd nú gebroken waren. Dit is háár dag en zo hoort het ook. Ik word er helemaal optimistisch van!

Na wat verder gepeins bel ik toch maar de nachtzuster. Ik zou niet weten waarom, maar ze willen ’t vast weten. Dat wil ze inderdaad, en ik word (wéér) aan de ctg gelegd. Intussen bel ik mijn man, die verbazend genoeg in één keer opneemt. “Ik was al wakker, om 4.15 uur”, zegt hij.
Wauw, wat gaaf! Ik vertel ‘m dat de vliezen zijn gebroken en dat ‘ie maar eens hierheen moet komen, maar dat er ook geen haast achter zit.
Ik nestel me weer op bed en pak een boek. Ik ben veel te opgewonden om te slapen en ik begin nu ook krampjes te krijgen. Hele lichte, maar ze zijn wél meteen regelmatig. Ze duren 1 minuut, dan 1 minuut ertussen en dan weer een wee. Ik vind dat best rap, maar ’t is met een beetje lezen en timen prima te doen.

Om 5.15 uur stapt W. binnen. We kletsen wat, ik lees wat. Ik word weer afgekoppeld van opnieuw een prima ctg en besluit maar eens om lekker op de bal te gaan zitten. Dat helpt met ontspannen en de weeën worden sterker. Het ritme blijft en ik concentreer me nu echt op de wee. Zo gaat de tijd voorbij. Ik krijg last van m’n darmen van de druk, ga naar de wc, maar de druk blijft. Het is inmiddels licht en mijn man doet de gordijnen open. Dat is fijn, want als ik in de verte kijk, kan ik precies de kerk van onze woonplaats zien. Zo ben ik toch nog bijna een beetje thuis.

Om 9.00 uur komt de verloskundige weer controleren. Een ruime 3 cm, maar de bmm is nu wel volledig verstreken. Ik begin een beetje te balen. Dat schiet niet op!
De weeën zijn prima te handelen, maar ik heb tussendoor continu pijn in m’n darmen en m’n bekken. Ik piep tegen W. dat het zo niet leuk en niet eerlijk is: ik kan niet echt ontspannen tussendoor vanwege de pijn en dat is stom, want alleen de weeën zouden pijn moeten doen… Moet ik nu pijnstilling? Zó ga ik het niet nog uren volhouden! Hij kalmeert me en vertelt dat ik dat altijd mag, maar wil ik niet eerst even douchen en nogmaals naar de wc? Dat doe ik en dat helpt! M’n darmen zijn leeg en stoppen met zeuren en daardoor neemt ook de bekkenpijn af. Ik kan me nu concentreren op de weeën en daardoor is het prima te doen.

De tijd verstrijkt nu in een waas. Ik heb m’n mp3 speler met de HypnoBirthing-mp3s continue aan en helpt me enorm om te focussen. Ik hang op de bal, onder de douche, op het bed, maar het liefst hang ik aan mijn man, zeker wanneer de weeën steeds intenser worden. Ik maak geluid, ik hum, ik kreun, en ik weet dat ’t stom klinkt maar het helpt me wel enorm. Op een gegeven moment moet ik van de verloskundige, Margriet, weer op bed gaan liggen, want ze wil weten hoe ver ik ben. Ik voel namelijk steeds aan het einde van een wee een enorme druk naar beneden. Ik kijk op de klok en het is iets over 13.00 uur. “9 cm”, zegt Margriet, “ik kom over een uurtje terug.”
Wow! Dat is goed gegaan! Ik ben blij, maar trek me bij de volgende wee terug in m’n coconnetje. Inmiddels ben ik zo ontspannen dat ik tussen de weeën door steeds in slaap val, heerlijk doezelen, terwijl m'n man iets murmelt over onze poezen met hun blije staarten…

Na een uur is Margriet terug en ze complimenteert me. “Zo fijn om nog vrouwen te zien die het zelf doen. Al dat gedoe met pijnstilling steeds.” Ze is van de oude stempel en ik vind dat wel okee. Ze toucheert me opnieuw. 9,5 cm. “Wacht even”, zegt ze. Ze wroet wat en ik geef een brul. Dát doet zeer, zeg! $#$@#$!
“Zo”, zegt Margriet, “10 centimeter. Nu nog even wachten op je persweeën en dan mag je gaan persen.” Ik wil uitleggen dat ik de baby liever naar beneden wil ademen, maar ik ben zo overbluft door haar handelen en haar stellige toon dat ik niets zeg. Blijkbaar is dit de laatste fase. De vpk komt ook en ze gaan vanalles klaar zetten. Ik kijk toe en voel opwinding. Blijkbaar komt de baby nu echt snel! Dat is fijn, want mijn lijf is alleen maar bezig met de baby en wil niets van eten of drinken weten. Dat boeit mij niet, maar W. vindt dat erg lastig.

Maar ja, die persweeën. Bij de volgende wee duw ik mee wat ik kan. Die druk naar beneden is er wel, maar die oerkracht die iedereen altijd noemde, die voel ik niet. Maar ja, ik vond de weeën ook niet pijnlijk tot dusver, dus wellicht ervaar ik het ander. Ik pers in elk geval uit alle macht. Half staand, zittend op m’n bal… maar ik voel niet dat er iets gebeurt en ook margriet geeft aan dat het niet opschiet. W. krijgt het erg warm en de verpleegkundige komt achter me zitten. Dat werkt niet. Ik ken haar niet en ik voel me totaal niet op m’n gemak met haar zo dichtbij. De frequentie van de weeën neemt af tot eens per 5 minuten en ik begin te balen. Waar is nou die oerkracht? Waarom laten ze me niet met rust? Ik probeer dit aan te geven, maar het wordt weggewuifd en ook W. valt me niet bij. Dan laat ik het maar over me heen komen en ik pers uit alle macht tijdens een wee.
Maar het schiet niet op en Margriet dirigeert me op bed. Dat wilde ik niet, maar ja… “Nu gaan we het op mijn manier doen”, zegt ze.
Ik moet m’n benen naar me toe te trekken, kin op de borst, en persen. W. zit naast me, maar gaat inmiddels bijna van z’n stokje. Ik word boos. Moet ik het nou écht alleen doen? Maar nee, hij zit al snel weer naast me en stelt me tussen de weeën door gerust. Ik doe m’n uisterste best, maar het duurt te lang en Diane sluit het syntocine-infuus aan. “Je weeën zijn gewoon niet sterk genoeg”, zegt ze.
Ik mopper – ik wilde geen wee-opwekkers, ik ben bang voor wat dat kan veroorzaken. Overbodig, want er gebeurt niets. De weeën komen om de drie-vijf minuten en worden niet sterker. Het infuus gaat omhoog, en omhoog maar het doet niets en stiekem ben ik daar wel blij mee. Zie je wel, mijn lijf wil het zélf doen!
Om 15.00 uur deelt Margriet mede dat ze de gyn gaat oppiepen. “Het duurt te lang.” W. blikt op de ctg en die is nog steeds prima. Ik protesteer, maar er wordt niet geluisterd.

Voor ik het goed en wel in de gaten heb, staat er een mannelijke gyn aan het einde van m’n bed. Hij stelt zich voor en legt dan uit dat het niet genoeg vordert en dat ze me gaan helpen. Hij gaat verdoven en de vacuümpomp gebruiken. Ik heb geeneens tijd om bang te worden: de spuit gaat erin en ik schreeuw, want het doet pijn. Ik ben daar nauwelijks van bekomen of er volgt een wee en als die wee voorbij is, schuift hij de vacuümpomp erin. Nu schreeuw ik niet meer – ik GIL. Ik krijs. Ik hoor maar ik kan het niet helpen want het doet pijn, Pijn, PIJN. Zo ongelofelijk pijn en het lijkt zo lang te duren en ik worstel maar ze houden me tegen en W. gaat opnieuw bijna onderuit. Ik huil en ik snik en ik wil dat hij stopt, maar dat doet hij niet. Dan zit de pomp en de gyn legt uit dat ik drie weeën mag persen, anders wordt het een keizersnede. Ik denk nog: “Oh ja, de keizersnede als pressiemiddel, alsof ik niet genoeg m’n best doe.”
Maar dan komt er weer een wee en ik pers en pers, terwijl ik mezelf vertel dat ik m’n gezicht moet ontspannen want anders zie ik er straks zo stom uit op de foto’s.
Bij de derde perswee gebeurt er weer vanalles tegelijk: de pomp ‘plopt’ een aantal keer en dat doet heel erg zeer, Margriet hangt op m’n buik mee te duwen en dat doet zeer, en ik huil weer want het brandt en doet zeer. Maar ze moedigen me allemaal aan, en dan volgt er nog één wee en ik schreeuw want het doet pijn, pijn en dan… dan hoor ik “Ze is er al!” en wordt er een schreeuwend, blauwig roze meisje op m’n buik gelegd.
Ik kijk haar aan en alles is even vergeten in een wolk van oxytocine en adrenaline. Ik denk alleen nog maar: “Rode krullen!” en dan “Zie je wel, jij bent het”, alsof ik haar inderdaad al kende. Natúúrlijk was zij het, wie anders? Ze is perfect, ze is van mij, ze is van ons… Zij is Elinor, geboren op háár 30 augustus om 16.33 uur.

De verloskundige en de gyn feliciteren me en dan is de gyn even snel weer verdwenen als hij gekomen is. Ik betast Ellie en houd haar vast, want ze huilt en ze heeft me nodig. Ze heeft een ei op haar hoofd van de pomp maar het stoort me niet. Er gebeurt vanalles en ik hoor Margriet zeggen: “Wat een flinkerd! Waar heb je die gelaten, samen met al dat vruchtwater?”
Ik leg uit dat we wel wisten dat ze groot zou zijn en dat ik voor de grap 4300 gram op het proefkaartje heb geschreven. Ze lacht en zegt dat ik best wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Intussen voel ik het ook nog bloeden en ik attendeer haar daarop. Ik ben m’n hele zwangerschap een beetje huiverig geweest voor fluxus en daar zit ik nu niet op te wachten. Maar het is maar een klein adertje en het is al snel dicht. Ik voel me uitstekend en dankzij de verdoving is ook het slagveld aan de onderkant gevoelloos. Margriet vraagt of we de placenta willen zien en dat willen we. Wow, wat een grote. En zie je wel: geen plekje verkalking te bekennen. Ik wíst dat het goed ging, ik wíst het en Margriet beaamt het. Dit had ze niet verwacht bij 42+1, baby en placenta in zo’n topconditie.

Dan wordt Ellie onderzocht en een beetje gewassen en intussen word ik gehecht. Ik neem afscheid van Margriet: dit was haar laatste baby op haar laatste dag voor haar pensioen. Ik ben haar dankbaar: ze heeft me heel goed begeleid. Ja, ze heeft op het eind al te drastisch ingegrepen, maar dat is haar werk en ik begrijp het wel. Ze was ook lief, steunend en begripvol en dat was megafijn.
Tijdens het hechten voel ik er weinig van en dus giechel ik elke keer dat het kietelt, tot grote verbazing van de verloskundige. Ik ben al lang blij dat het geen zeer doet en hoewel ik ervan baal dat er geknipt is, is het niet pijnlijk dus vind ik het wel prima.
Tegen de tijd dat ze klaar is met alles en ik Ellie eindelijk kan aanleggen, is het tegen 17.30 uur. Ze hapt meteen goed aan en drinkt en ik voel me heel gelukkig: zo hoort het. Ellie blijkt 4542 gram te wegen: nog zwaarder dan verwacht! Ik vind het heerlijk, zo’n stevige baby. Wel jammer is het dat ze meteen geprikt moet worden op haar suikers, en na twee uur en vier uur nogmaals. Maar ja, dat is het beleid bij een baby zwaarder dan 9 pond en ik ga akkoord. Het maakt me allemaal niet zoveel uit, want ze is er!

We worden eindelijk alleen gelaten en de man met het avondeten komt langs. W. haalt twee grote borden en dwingt me anderhalf bord op te eten: ik moet aansterken, vindt hij. Ik eet het braaf op – nu heb ik wel honger!
Wanneer de kinderarts en de verpleegkundige terugkomen, wil ik graag douchen. Dat is goed: dan gaan zij Ellie wassen en omkleden, met W. Ik douche kort, want ik merk dat mijn benen moe zijn en ik ben heus wel een klein beetje duizelig, maar tegelijkertijd bedenk onder de douche dat ik toch maar mooi een kind heb gebaard. IK. Een KIND. Wow – wat een gevoel, wat een euforie… Zalig. Daarvoor zou ik het zó nog 10 keer doen!
Eenmaal aangekleed, ben ik toch wel heel blij dat ik weer mag zitten en ben ik inmiddels kotsmisselijk van het vele eten… Maar dat negeer ik, want ik mag weer lekker met Ellie in bed. En hoewel inmiddels de verdoving begint uit te werken, ben ik nog zo high van de hormonen dat ik alleen maar geniet van mijn man, mijn baby en alle omstandigheden. W. doet nog even verslag van de eerste tijd na de geboorte (“De halve kamer zat onder het bloed, joh!”) en ik protesteer als hij aangeeft geen foto’s te hebben gemaakt. Dat had ik wel willen zien!

W. belt onze ouders en nodigt ze uit even langs te komen: het gaat met ons prima en aangezien ze vanavond om 22.00 uur nog een suikertest willen doen bij Ellie, blijven we nog een nachtje. Het bezoek is heel gezellig. Ik straal, mijn moeder mag Ellie heel even vasthouden en iedereen is blij en opgelucht.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 10:19 schreef Cwen het volgende:
Ik kijk haar aan en alles is even vergeten in een wolk van oxytocine en adrenaline. Ik denk alleen nog maar: “Rode krullen!” en dan “Zie je wel, jij bent het”, alsof ik haar inderdaad al kende. Natúúrlijk was zij het, wie anders? Ze is perfect, ze is van mij, ze is van ons… Zij is Elinor, geboren op háár 30 augustus om 16.33 uur.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:12 schreef Lovechild het volgende:
Wow Cwen, voor het eerst in lange tijd tranen bij een bevallingsverhaal. Het doet me denken aan mijn eigen bevalling van mn oudste. De teleurstelling dat het niet meer thuis mocht: ik was de ud voorbij en had een hoge bloeddruk. Het inleiden, het ontbreken van persweeën. Ik mocht er op wachten, ze kwamen na een uur en mocht ze toen wegens dienstoverdracht anderhalf uur inhouden. En dat kostte me zoveel van mijn krachten dat de pomp er ook uiteindelijk aan te pas kwam. En ja, wat deed dat plaatsen pijn!!! De gyn bevestigde dat dat pijn doet, maar jij bent eigenlijk de eerste die dat ook zegt.

Jouw bevalling was al in augustus. De dag dat ik opgenomen werd voor inleiding, was deze dag in 2001. Mijn baby wordt morgen 13.

Gefeliciteerd nog en veel geluk.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:46 schreef miss_dynastie het volgende:
Maar waarom die haast? Niet vanwege de conditie van de baby, toch? Ik vind het mensonterend klinken eigenlijk... al die angst en pijn en niemand lijkt te luisteren. .......

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:43 schreef Cwen het volgende:

[..]

Bedankt .

En wat 'fijn' om te lezen dat de pomp bij jou ook zo'n zeer deed! Hier werd er gereageerd alsof ik er niets van had moeten voelen. Ook anderen die ik ken die met pomp zijn geholpen hebben er geen pijn aan gehad. Doet me goed, dit .

En gefeliciteerd vast voor morgen! 13, dat klinkt hier nog heel ver weg.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 12:41 schreef Cwen het volgende:
Nee, niet vanwege de baby. Maar de dienst van zowel vk als gyn zat er op/bijna op (van vk wist ik t en ik hoorde ze de gyn nog 'fijn weekend' wensen) dus ik vermoed dat ze het gewoon wilden 'afmaken'. Precies waarom ik niet in het zkh wilde bevallen, idd.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 15:13 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Echt belachelijk
Het valt me op dat jij zo positief bent over de verloskundige. Mijn gedachte was 'gelukkig maar dat ze met pensioen gaat'...

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 12:41 schreef Cwen het volgende:

[..]

Nee, niet vanwege de baby. Maar de dienst van zowel vk als gyn zat er op/bijna op (van vk wist ik t en ik hoorde ze de gyn nog 'fijn weekend' wensen) dus ik vermoed dat ze het gewoon wilden 'afmaken'. Precies waarom ik niet in het zkh wilde bevallen, idd.

SPOILER

weg

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:16 schreef Kimpossible het volgende:
Burd, daar is ie dan!

Wat een mooi einde volgens mij is jouw vent een gouwe!

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:15 schreef Stormqueen het volgende:
Burdie dat klinkt als een fijne verloskundige. Mooi verhaal!

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:27 schreef Burdie het volgende:

[..]

Drie verschillende verloskundigen en het enige mooie aan het verhaal vond ik zelf dat het afgelopen was .
Het moedergevoel kwam trouwens pas na een paar dagen .

quote:

Op zondag 27 april 2014 14:51 schreef Kyara het volgende:
Burdie, wat een mooi verhaal! En ik moest lachen om je vraag om in te knippen. Iedereen denkt maar dat er in een ziekenhuis ongeveer standaard geknipt wordt maar dat is dus niet het geval En je man

SPOILER

de verloskundige legde bij een visite een paar dagen later een link tussen mijn eerste bevalling en ptss en ze vond het heel goed te begrijpen dat het begin van de bevalling zo enorm binnenkwam en dat ik niet met volle overgave kon persen

quote:

Op maandag 2 juni 2014 16:52 schreef Kursor het volgende:
Maar deze bevalling zit voor het overgrote deel wel positief in m'n hoofd. Ik ben serieus genomen, er is naar me geluisterd. Er waren toen mensen voor me en ook achteraf heb ik erover kunnen praten. Allemaal vinden ze dat ik het super heb gedaan.

Op mn UD trouwens hihi

SPOILER

Woendag 21 mei

Ik voel vanaf het begin van de middag wat pijn in mijn onderbuik. Het komt redelijk regelmatig, ik moet soms een beetje zuchten. Heb het idee dat het voorwerk is maar bel na een uur toch even de Vk. Zij denkt ook dat het nog niet begonnen is maar wil best langskomen. Zegt ook 'verwacht niet dat je 5 cm hebt'. Nee, duh.
Ze komt langs en de boel zit nog 'potdicht'. Verder is ze wel aardig maar ik sta er vrij realistisch in verder, ik zie het wel. Het rommelt die dag een beetje verder maar veel doet het niet volgens mij.

Donderdag 22 mei

Ik word rond half 7 half wakker van wat vocht wat ik voel stromen. Het duurt wel even voordat ik me realiseer dat het mn vliezen kunnen zijn Op dat moment ben ik klaarwakker en spring ik uit mn bed. Ga naar de wc en mn maandverbandje is drijfnat. Wel helder, en ik ruik, echt zoetig, totaal anders dan afscheiding ( ). Ik loop terug naar de slaapkamer en maak mn man wakker. Hij zo;
huh? oh. En nu? Ik zeg dat ik straks wel even zal bellen naar de vk. Ook in mn boekje staat netjes dat zolang het helder is ik vanaf 9 uur mag bellen
Het is denk ik een klein scheurtje, want veel verlies ik niet. De vk gebeld, ik moet mn temp elke 4 uur bijhouden en ze komt later op de dag even langs. Ze vraagt me naar de maandverbandjes en twijfelt enigzins gezien het niet zoveel is, maar als ik benoem hoe het rook zegt ze dat het waarschijnlijk wel mijn vliezen zijn.
Als er verandering is moet ik bellen en ze laat weten dat de dienstdoende vk van morgen me zal bellen voor een afspraak bij de gyn als er nog niks gebeurd is. Ik vind het nog wel spannend en mijn man blijft ook thuis. Zou er wat gebeuren?

Vrijdag 23 mei

Niks gebeurd natuurlijk. Vooral als ik op mn linkerzij lig 's nachts verlies ik wat, maar overdag is het bijna niets. Soms twijfel ik nog of het echt zo is, maar ik overtuig mezelf ervan doordat het wel blijft stromen (al is het weinig) en het echt geen urine of heel veel afscheiding is. We hebben om half 11 een afspraak in het ziekenhuis. Inmiddels heb ik het idee dat het niet zelf op gang gaat komen. Ik berust in het feit dat het in ieder geval niet lang meer kan duren en geniet nog even van mn dikke buik.
Ik krijg eerst een CTG, wat er prima uit ziet. Daarna bij de gyn langs, die maakt nog een echo (bijna niks meer op te zien vanwege de termijn ) en ze neemt een kweekje af voor de zekerheid, mochten dochter of ik koorts ontwikkelen na de bevalling.
Ze maakt de afspraak dat we morgenochtend om 7.15 bellen naar de afdeling of we kunnen komen voor een inleiding. Mocht er nog wat gebeuren dan kunnen we de vk nog bellen. Ik pak 's middags en 's avonds nog wat spullen in in de vluchttas, breng wat vriendinnen en mn ouders op de hoogte en mn
moeder komt oudste dochter halen de volgende ochtend.
Er komt ook nog een vriendin langs 's middags en ze zegt; 'Ja zie je wel! Ik wist dat ik nog langs moest komen anders zou ik je niet meer zwanger zien!' We hebben gezellig gekletst over van alles en ik ben er nog vrij relaxed onder.

Zaterdag 24 mei

Niks gebeurd vannacht. Heb slecht geslapen want dochter was niet lekker (hoesten) en natuurlijk toch wel een beetje spannend, zo'n inleiding. Lekkere voorbereiding, denk ik nog Mn moeder staat om 7.00 al op de stoep en even later bellen we het zh, we kunnen komen. Fijn. Dochter slaapt nog (want rotnacht) dus mn moeder blijft nog even bij ons. Ben blij dat ik haar 's nachts nog even een dikke kus heb gegeven
We gaan (met matje onder mijn kont in de auto) op weg naar het zh. Onderweg komen we de buurman tegen die terugkomt van zijn nachtdienst, grote grijns op z'n gezicht, die weet natuurlijk ook
wel hoe laat het is zo op een zaterdagochtend 7:30
We komen aan in het mooie nieuwe zh (al eerder een rondleiding gehad) en worden naar onze kamer gebracht. Ik ga gelijk aan het CTG, wat weer prachtig is. Als ik er een half uur aan lig komt de arts kijken en ik heb ongeveer 1 cm ontsluiting, maar de bmm is nog niet geheel verstreken. Ik begin dus met pillen (infuus is vanaf 3 cm). De verpleegkundige gaat een pil halen.
Oh, nee, toch niet. De pillen zijn niet op voorraad Lekker dan. Maar ik denk vooral; fijn van degene die gister de laatste heeft gepakt, want die vpk van vandaag kan er waarschijnlijk ook weinig aan doen.. Heel wat uurtjes later, ze moesten zelfs uit een ander zh komen, heb ik een pil 'binnen'. Joepie! Eens zien of het wat doet. Rond 12.00 is dat. Even daarna krijg ik wel wat meer krampjes maar het zakt weer af.
Ik slaap zelfs nog even. Om 16.30 komen ze weer beoordelen; iets meer verstreken en 2-3 cm ontsluiting. Nog net niet genoeg om het infuus eraan te hangen. Ze willen nog even afwachten, ook omdat het wel wat rommelt.

Tegen 19.00 beginnen ze wat regelmatiger te komen en ook iets heviger, ik moet iets meer zuchten. Maar het gaat nog wel prima. Het CTG is nog uitstekend en ze willen wederom afwachten, wat ik prima vind.. Vorige keer reageerde ik nogal heftig op het infuus dus we zien het wel.
Zo kabbelt het een beetje voort maar de ontsluiting blijft hetzelfde. Ik had me er al enigzins op ingesteld dat het niet zaterdag zou worden, gevoelsmatig. Wel jammer, want de verpleegkundige van de avond is echt heel tof
Om half 12 zijn de weeen wel heftig, maar nog wel te doen, al begin ik wel moe te worden. Ik kan er niet mee slapen. De arts assistent (aardige vrouw) stelt voor dat ik wat morfine krijg om even te slapen. Als me dat de nacht doorhelpt kijken we morgen wat we gaan doen. Inmiddels is een goeie vriendin ook gekomen omdat het toch wat door lijkt te zetten. Mn man en vriendin proberen allebei ook wat te 'slapen'. De morfine is heerlijk (hiiiiggghhh) en ik slaap wat.

Zondag 25 mei

Ik word om half 2 wel weer wakker van de weeen die erdoorheen breken. Ik druk op de bel want ik moet ook naar de wc en dat lukt me echt niet alleen.
De verpleegkundige komt om me naar de wc te begeleiden en zegt dat ik nog maar even moet gaan slapen Eh, nee, muts, dat kan ik niet. Ik bel een half uur later weer, een collega van haar komt langs omdat zij het druk heeft. Ze geeft door dat ik het licht moet dimmen 'om nog wat rust te pakken'. Ammehoela, denk ik! En tegelijkertijd: ah, het irriteert me, zou het dan toch beginnen? of doorzetten? Ik moet behoorlijk zuchten, erger dan voor de morfine. Omdat ik wat moeier ben lukt een goeie ademhaling niet meer, maar hogere ademhaling is ook niet geheel lekker en hupsen op mn benen zoals ik deed bij mn oudste werkt ook niet echt. Bah.
Even later komt mijn eigen vpk toch even kijken en ziet wel dat het heftiger is.

De arts komt weer beoordelen, het is nu half 3 - 3 uur 's nachts. Nog steeds hetzelfde. Wonderbaarlijk genoeg ben ik er nog vrij relaxed onder, ik ben alleen gewoon heel moe. Ze stelt voor om de rest van mn vliezen te breken, door de nog werkende morfine realiseer ik me achteraf dat ik even niet helemaal de gevolgen daarvan ingezien heb op dat moment.
Ik vind het best, wellicht gebeurd er dan wat? Ook plaatsen ze een electrode op haar hoofdje om de hartslag beter te monitoren.
Nou, of er wat gebeurde. God allejezes. Ik weet niet waar ik het zoeken moet met die weeenstorm. Halverwege kan ik nog uitbrengen 'is dit nou een weeenstorm?' en volgens mij moesten ze wel lachen daarom.
Ik probeerde nog of de douche helpt, natuurlijk niet.
Mn man heeft ondertussen al de halve avond en nacht zijn duimen kapot gedrukt op mijn onderrug (yay voor rugweeen!). Als hij er niet was nam mn vriendin het over, ze zei; 'ik hoefde niet eens te
kijken waar ik moest zijn, er stonden 2 rode duimen onderin je rug'
Ondertussen heb ik het idee dat ik het niet meer volhoud, het is zo heftig en ik ben zo moe. Ik schud dan nee als ik een wee heb. Mn man en vriendin loodsen me er doorheen, door te zeggen; jawel!
Je kan het! Je doet het zo goed! En vervolgens ben ik weer een wee verder. Eigenlijk wil ik een ruggenprik. De arts zegt ook dat het lang zal duren voordat de anesthesist in huis is, en het waarschijnlijk erg snel zal gaan nu... Dat weet ik ook wel in mijn achterhoofd, maar god, als je
in het moment zit met die weeen is het ZO zwaar. Red ik dit wel?
Ik ben na de douche weer op bed gekropen, dat gaat toch het beste. Het gaat enorm snel, ik weet niet hoe laat het is maar er wordt gezegd dat ik 7-8 cm heb. Mijn lijf wil al persen en ik kan het haast niet tegenhouden. 'Zuchten, zuchten!' hoor ik naast me en ik probeer het, maar het is lastig als je die persdrang hebt.
Ik hoor later van mijn man dat alles in een razend tempo werd klaargezet door de verpleegkundige. Voor mn gevoel maar een paar weeen later heb ik bijna 10 cm. De arts wil het randje wegmasseren en ik kan het persen echt bijna niet tegenhouden. Ik mag gelukkig al een beetje meepersen. Heerlijk! En wat enorm anders dan met een ruggenprik. Wat een kracht. Ik pers me een ongeluk en hoor alleen maar bemoedigende woorden. Op het laatst gaat het toch niet snel genoeg, ik hoor ook het
hartslagje dippen. Ze moet wel snel geboren worden nu. Alleen zit ze al veel te ver naar buiten en een knip gaat haast niet meer
De gyn was toevallig in de buurt en de assistent vond het toch fijner als zij de knip zou zetten. Nouja, knip. Het hoofdje moest iets teruggeduwt worden. Ze zeiden dat ze gingen verdoven en toen knippen, ik zette me schrap maar voelde er werkelijk niks van. Er kon 1cm ongeveer geknipt worden op de oude knip en vervolgens werd ze gelanceerd, aldus mijn man later.
Daar ben je! Eindelijk! En ik dacht ook; nu is het echt voorbij, mn laatste zwangerschap en bevalling..
Het is dan 4.37 dus in zo'n anderhalf uur tijd ben ik van 2/3 naar 10 gegaan. Niet zo gek dat ik het niet meer zag zitten.
Ze is prachtig. Het moment dat ze naar buiten komt gaat nog steeds in slowmo in mijn hoofd. Ze is eerst even stil en begint daarna te huilen. Mijn man kan haar nog overpakken van de gyn en op mijn buik leggen, geweldig.
Ze is zo anders dan haar zus. Dat wist ik wel, maar nu zie ik het ook. Donkere haartjes, haar zus was rossig. Ze is veel fijner. Minder smeer ook, blijkbaar was ze er ook klaar mee in mn buik?
Ik geniet van het warme glibberige lijfje op mn buik. Ze wordt toegedekt en krijgt een mutsje op.
De assistent wil gelijk gaan hechten, prima. Weer verdoving; ik voelde alleen het eerste (spelden)prikje.
Doordat ik ook een scheurtje naar beneden heb (alleen de huid) moet dat ook gehecht worden en is er een soort driehoekflapje wat netjes gehecht moet worden Ik wilde bijna zeggen; 'u laat me
toch niet met een hazenlip weggaan he dokter?' maar ik kan me inhouden.
Ze is ook heel secuur, want zegt op een gegeven moment ook; nee, deze is niet netjes. Sorry hoor, maar ik haal 'm er even uit. Ik vind het allang best dat ze het zo netjes doet en ik klaar ben met bevallen
Ondertussen zuigt dochter nr 2 net zo hard aan mijn tiet als nr 1, dus die bv zit ook wel snor, dacht ik gelijk.
Gehecht en wel kan ik even gaan douchen en wordt dochter gewogen en aangekleed. Ietsje lichter maar even lang als de oudste is ze Haar eerste pakje staat haar super schattig.
Het is geweldig om zo in de ochtend in de lente te bevallen, we hebben zulke mooie foto's met ochtendzon en papa met zijn kersverse dochter in zijn armen ik ben verliefd!
Mn onderkant voelt verassend goed, lang niet zo beurs als bij mn vorige knip. Ook het bloedverlies is minder, nu maar 200 ipv 400 cc. Dat verklaart ook waarom ik niet bijna flauwviel bij het douchen.

We moesten nog 24 uur blijven vanwege risico op infectie, maar alles was gelukkig goed. De mannelijke arts die ik zaterdag overdag had kwam ook zondag overdag nog langs, echt een leuke vent. Hij zei; ja, aangezien je vanochtend vroeg bent bevallen mag je morgenochtend kwart voor 5 naar huis!
Uiteindelijk mogen we maandag rond half 11 naar huis. Heerlijk met mn hele gezinnetje

Achteraf vond ik het wel heftig dat het allemaal zo snel is gegaan op het laatst. Ik heb het idee dat ik mijn eerste bevalling bewuster heb meegemaakt door de ruggenprik. Aan de andere kant ben ik enorm trots dat ik het zonder pijnstilling en op eigen kracht heb kunnen doen deze keer, en dat de inleiding eigenlijk maar 1 pilletje was die de boel op gang bracht, dat ik niet aan een infuus hoefde en/of zelfs een keizersnede. Dat laatste gevoel overheerst gelukkig

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 17:08 schreef Roomsnoes het volgende:
Wat een bijzondere verhalen weer <3
Zo leuk om eeninblik te krijgen in hoe een bevalling verloopt en hoe verschillend bevallingen kunnen verlopen!

Hoe herinneren jullie de bevalling, en al die getallen en precieze tijdstippen? Hebben jullie een schriftje naast het bed gehad, of het journaal meegekregen? Ben je op zo'n moment uberhaupt bezig met opschrijven en documenteren? Of heeft manlief dingen onthouden? Mezelf kennende vergeet ik de details snel :S

SPOILER

Zondag 23 maart 2014 - 39 weken en 4 dagen zwanger

De afgelopen week heb ik aardig wat voorwerk gehad.
Voornamelijk midden in de nacht, steeds als ik wil gaan 'timen' zwakt het af.

Zo ook deze zondag. Verder lijkt het er niet op dat ons kindje eraan komt.
Ons kindje is wel wat 'rustiger' als normaal, maar 's-avonds maakt hij/zij dat ruimschoots goed!

Maandag 24 maart 2014 - 39 weken en 5 dagen zwanger

We moeten weer naar onze wekelijkse controle van de verloskundige.
Ik geef aan dat ik ons kindje gistermiddag wat minder frequent heb gevoeld.
Ik word op mijn vingers getikt dat ik daarvoor had moeten bellen. Oeps!

De verloskundige stelt voor om een CTG te laten maken.
Tussendoor checkt ze via een snelle echo of er nog voldoende vruchtwater aanwezig en meet ze mijn bloeddruk.
Allen blijken in orde.

De dagverloskundige op de verpleegafdeling vraagt wat nu het plan van aanpak wordt.
Ik zeg dat de verloskundige van de poli dat dat na het maken van de CTG wilde bepalen.
Ze gaat in overleg met haar en mijn gynaecoloog. Na 20 minuten komt ze terug..

Aangezien tijdens de groeiecho van 30 weken is geconstateerd dat ons kindje 'aan de kleine kant is',
en het 'verminderde' voelpatroon van de dagen ervoor wordt besloten 'er morgen een beginnetje mee te gaan maken'.
Manlief en ik kijken elkaar werkelijk stomverbaasd aan. De verloskundige vraagt of dat als een verrassing komt.. uhhh JA!

Om te kijken wat 'het plan van aanpak' wordt wil de verloskundige weten hoe ik er zelf voorsta.
Na het gewoel, komt ze op een goede 1cm ontsluiting. Ook is mijn baarmoedermond al aan het verweken.
Great, dan was dat voorwerk van de afgelopen nachten dus niet voor niets.
We krijgen de boodschap dat we morgenochtend om 06:00 uur naar de afdeling moeten bellen met de vraag of ze een plekje voor ons hebben.
Wanneer we ons namelijk voor 07:00 uur in het ziekenhuis melden, zijn we de de overdracht van de nacht naar de dagploeg net voor.
Met een folder over inleiding en bevallen in het ziekenhuis vertrekken we huiswaarts. Dit zal (mogelijk) onze laatste avond samen worden.

Dinsdag 25 maart - 39 weken en 6 dagen zwanger

Mijn wekker gaat om 05:15 uur. Ik fris mezelf een beetje op, smeer een boterham en schenk een beker melk in.
Voor mijn man die ook langzaam wakker wordt, zet ik een kop koffie.
Het is 06:00 uur.. we mogen bellen.. en er is plaats..

We pakken nog wat laatste spulletjes in en trekken rond 06:20 uur de deur achter ons dicht.
Zullen we vandaag ons kindje gaan ontmoeten? We'll see!

Rond 06:30 uur komen we aan bij het ziekenhuis, zodat we ons kunnen melden.
Een verpleegkundige van de afdeling, meldt de verloskundige dat we er zijn.
Ik hoor een verbaasde 'nu al, die zijn vroeg' gevolgd door een glimlach uit een kamer komen.

We worden naar een kamer gebracht waar de eerste voorbereidingen worden getroffen, tegelijkertijd wordt ik aangesloten op een CTG-monitor.
De verloskundige van de nachtdienst komt bij me langs om te kijken hoe het met me is en toucheert me. Nog steeds 1cm.
Ze stelt voor om een prostaglandinetabletje in te brengen. Dit gaat vrij soepel.
De nachtdienst wenst me een fijne dag toe, omdat hun diensten worden overgedragen naar de dagdienst.

Mijn man installeert zich met een iPad, terwijl ik probeer een oogje toe te doen.
Want echt lekker geslapen die nacht? Dat heb ik niet.

Rond 07:45 uur komt de verpleegkundige van de dagdienst binnen, ze stelt zich voor en komt kijken hoe het met me is.
Ze vertrekt weer met de mededeling dat ze straks weer komt kijken en dat wanneer ik vragen heb ik de rode knop moet indrukken.
Rond 08:00 uur krijgen we ontbijt aangeboden, yum! Ik ga voor een bakje yoghurt, 2 beschuitjes en een beker melk.
In de tussentijd is er nog maar weinig activiteit merkbaar. Mijn man gaat bij zijn ouders een kopje koffie drinken. (ze wonen aan de overkant van het ziekenhuis)
Ik probeer nog een oogje toe te doen. Dat lukt me aardig. Als ik rond 10:30 uur wakker word, is mijn man inmiddels weer terug.
Vrij snel daarna komt de verloskundige binnen. Ze vraagt hoe het gaat en toucheert me: een krappe 2cm.
Ze durft mijn vliezen nog niet te breken dus laat ze het verder zo. Ze zegt over +- 2,5 uur weer terug te komen om weer te checken hoe het met me is.

Nog geen 5 minuten, nadat ze weg is voel krijg ik last van krampen.
Mijn buik wordt hard. Na een 10-tal seconden zakt dit weer af. Dit gaat zo op en af.
De CTG-monitor laat dit ook duidelijk zien, de pieken maken soms flinke uitschieters.
Ze doen geen pijn, maar gemakkelijk voelt het ook niet..

Het is tussen 13:15 uur en 13:30 als de verloskundige bij me langskomt om wederom te kijken hoe het met me gaat.
Ze merkt op dat ik flink wat harde buiken heb, waarop ze besluit dat het niet nodig is om nog een prostaglandinetabletje in te brengen.
Ze toucheert me. Ruim 3cm! Ze besluit dat het tijd is voor het echte werk en breekt om 13:41 uur mijn vliezen. Het vruchtwater is helder.
Er wordt nu een uurtje aangekeken, hoe mijn lichaam hierop gaat reageren.

Ondertussen maakt de verpleegkundige een verloskamer voor ons klaar, word ik afgekoppeld van de CTG en worden alle spullen op mijn bed gezet om vervolgens van de verpleeg naar de verlos afdeling te worden gereden.
Voordat we ook nog maar net de kamer uit rijden krijg ik al weeën. Pfoei!
Ze wachten tot deze ze wat zijn afgezwakt. Terwijl we over de gang rijden zie ik dat de hal vol zit met mensen.
Ik denk in mezelf “please nu geen weeën”! Gelukkig gebeurd dat ook niet..

Wanneer we op de verloskamer zijn aangekomen, kruip ik over naar het andere bed.
Ik word weer aangesloten op een CTG, we krijgen drinken aangeboden en dan is het wederom wachten.

De verpleegkundige loopt even weg om koffie voor mijn man te halen als ik weer een wee krijg, deze is wel een stuk venijniger.
Ik klamp me vast aan mijn man, en samen zuchten we in de tussentijd zo wat weeën weg.
Intussen volgen de weeën zich in razend tempo op. Ik heb amper pauze en het bloed- en bloedheet.
Na een half uurtje moet ik naar de WC, mijn man helpt me hierbij.
Naar de wc toe gang voelt als een ware ‘marteling’, ik ben voor een stukje van 3 meter 5 minuten onderweg, want intussen blijven de weeën zich in dat zelfde razende tempo komen.
Ik laat me tegen mijn man aan ‘vallen’ die mij opvangt door door mijn haren te strijken en probeert te troosten, want ik sta intussen te huilen van de pijn.

Eenmaal op de wc lijkt me geen rust gegund. De weeën blijven komen en in de pauze die ik krijg (hooguit 1 a 1.5 minuut) kan ik nog even snel plassen.
Als ik wil opstaan om terug te lopen, komt de volgende wee alweer.. ongelofelijk!
Op deze manier ‘verblijf’ ik de volgende 15 minuten op de wc, als ik eindelijk wat ‘lucht’ lijk te krijgen.
Ik wil me afzetten om terug naar mijn bed te gaan, als de volgende weeën zich alweer aandienen.
Ik zet toch door en strompel naar mijn bed, waar ik de verpleegkundige smeek of ik alsjeblieft bij een volgende rit naar de wc alles mag laten lopen, want dit nog een keer? Dat trek ik niet!
Ze zegt dat dat gezien mijn ritje van de net geen probleem is en legt 2 extra matjes in mijn bed.

Intussen is ook de verloskundige samen met de co-assistent binnengekomen om te komen toucheren. Het is nu ongeveer 1.5 uur na het breken van mijn vliezen.
Het toucheren doet vreselijk zeer, omdat in de tussentijd de weeën maar blijven komen.
De co-assistent voelt en constateert 4 cm. Ik hoor haar iets murmelen over weeën versterkers, omdat de hartslag van ons kindje begint te dippen wordt er ook besloten een elektrode op het hoofdje van ons kindje te plaatsen.
Ik vraag of ze wel ‘helemaal lekker is’, aangezien dit al vreselijke pijn doet en ik er echt niet meer pijn bij kan hebben.
De verloskundige bekijkt ook wat bedenkelijk hierbij en vraagt of zij ook nog even mag voelen, ondanks de enorme pijn die ik heb.
Ik stem toe! Ook dit keer is het toucheren erg pijnlijk, maar zij constateert een goede 5cm en zegt dat weeën versterkers echt niet nodig zijn omdat het allemaal snel genoeg lijkt te gaan. Een pak van mijn hart!
In de tijd die verstrijkt wordt de elektrode op het hoofdje van ons kindje aangesloten en wordt de dagploeg afgewisseld voor de avondploeg.
Mijn weeën blijven intussen maar komen..

Ze vraagt of ik nog pijnbestrijding wil.
Na wat uitleg (die wat vaag langs me heen gaat) over de opties die worden aangeboden kies ik voor een morfinepompje.
De verpleegkundige is op weg om de spulletjes te halen om een infuus te prikken. Intussen wordt ook de dienstdoende gynaecoloog erbij gehaald.
Hij gaat door middel van een soort krasjestest op het bolletje van ons kindje kijken hoe het met ermee gaat. In de tussentijd blijven de weeën maar komen en blijft de hartslag van ons kindje wat onregelmatig maar wel wat stabieler.
Het onderzoek is nog pijnlijker dan toucheren en zolang dat onderzoek gaande is, mag de morfinepomp ook niet aangesloten worden omdat eerst moet worden bekeken hoe ons kindje het maakt.
Ik word boos op de gynaecoloog (terwijl die man heel lief is) en smeek of hij alsjeblieft bijna klaar is.
Als hij klaar is (het is dan rond 17:50 uur), begint de hartslag van ons kindje zich netjes te stabiliseren en krijg ik toestemming om de pomp aangesloten te krijgen.
Ondertussen toucheert de gynaecoloog nog eventjes snel om te kijken hoe ik ervoor sta.

Als de beste man klaar is, zegt hij doodleuk: “Ik ga je niet meer laten aansluiten op het pompje hoor”!
Ik kijk de man aan met een behuilde blik en zeg m: “Ik verga hier van de pijn, en jullie willen mij niets geven”?
Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, hij zegt dat ik al volledige ontsluiting heb en mag gaan persen, zodra de persweeën zich aandienen. (het is dan rond 18:00 uur)!
De verpleegkundige krijgt de instructie als een speer op zoek te gaan naar de dienstdoende verloskundige, omdat alles ineens in sneltreinvaart lijkt te gaan. (ze is binnen 1 minuut weer terug)!
Intussen krijg ik van de gynaecoloog een snelle instructie hoe ik moet persen en moet ik proberen 3 keer te persen tijdens een wee.
Mijn man krijgt het ‘bevel’ van de gynaecoloog naast mij te komen staan, en mij te ondersteunen. Hij lijkt volledig geknakt en ik zie dat hij huilt!
Intussen komt de dienstdoende verloskundige binnen (mijn lievelings), die zich net op tijd in haar schort kan hullen.

Als iedereen gereed staat komt er een perswee. Ik leg mijn kin op mijn borst, trek mijn benen naar me toe en neem een enorme hap lucht en pers met alle krachten die ik nog in me heb.
Ondertussen moedigen de gynaecoloog, de verloskundige, de verpleegkundige en mijn man mij aan. Er komt een enorm oergevoel in me los. Ik laat los en neem gelijk weer een enorme hap lucht en nog een keer.
Ik krijg een minuutje pauze als de volgende perswee zich alweer aandient. Ondertussen moedigt het gezelschap mij weer aan. In de tussentijd wordt ik nog verdoofd, omdat er een knip gezet gaat worden.
Bij de 2e hap lucht tijdens de 2e perswee zie ik langzaam het hoofdje van ons kindje verschijnen.
Bij de 3e hap lucht, staat het hoofdje. De volgende perswee dient zich wederom in rap tempo aan. Ik pers 1 keer en moet vervolgens zuchten.. dat doe ik dan ook.
En voordat we er beiden bij stilstaan wordt er om 18:24 uur een klein, mooi en roze hoopje mens op mijn buik gelegd.

Er klinkt een enorme harde krijs en vervolgens is het stil. 2 kleine en heldere oogjes kijken ons aan.
We worden gefeliciteerd met onze zoon of dochter. Ik zeg dat we dat niet weten, dus we kijken snel tussen de beentjes. Het is een MEISJE!!!!
Ons meisje wordt wat schoongemaakt en mag lekker warm bij mij blijven liggen. 10 minuten later komt mijn placenta en vrij snel daarna begint de verloskundige met hechten.

Ondertussen genieten we van het prachtige wonder wat op mijn buik ligt, terwijl er 2 enorm heldere oogjes ons aan liggen te staren.
Ik bel mijn ouders, die nog een stuk moeten rijden. Ze zijn helemaal door het dolle heen en komen er gelijk aan!
Daarna bellen we mijn schoonouders, die binnen 15 minuten bij ons zijn. Met ons zessen genieten we van onze (klein)dochter.

Als ze weg zijn geeft mijn man geeft me een hele dikke zoen van opluchting.
We hebben gewoon een dochter, haar naam is Eline!

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 22:59 schreef Vlindur het volgende:
Ik hou van de Fokverloskundigen.
Hoe Poppejans mij toen heeft geholpen en jullie nu bij Chanty. Echt, mijn diepste complimenten en respect

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 23:06 schreef Kyara het volgende:
Oeps, je was al aan het editten...

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 22:30 schreef Chanty het volgende:
""
[ afbeelding ]

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:
Wat een lieve reacties allemaal mignonne en wupwup zijn mijn helden inderdaad ben echt zo blij dat ik dankzij hen de kans heb gekregen om het zelf te proberen. Daardoor kan ik gewoon vrede hebben met de keizersnede.

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 10:02 schreef WupWup het volgende:

[..]

_{zou ze collega er ook op aanspreken?}

SPOILER

Net geboren


Emmy, de ochtend na de bevalling


Hanne, de ochtend na de bevalling


Samen onder de blauwe lamp, vier dagen oud


Emmy, zes dagen oud


Hanne, zes dagen oud


Twee dagen thuis, samen in de cosleeper


En nu. Gezonde, bovengemiddelde babys, zowel gecorrigeerd als ongecorrigeerd