Kinderen maken niet gelukkig

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 12:54 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dit dus, en daarbij is het zo enorm jammer dat al die centra voor jeugd en gezin aan jeugdzorg gekoppeld zijn, want daarmee heb je het gevoel dat je voor een hulpvraag naar jeugdzorg gaat, en dat is eigenlijk een instantie waar je je kinderen helemaal niet wilt hebben.

Wat mij betreft hadden ze die centra voor jeugd en gezin juist niet aan jeugdzorg gekoppeld, en daarmee de kans dat vastlopende ouders hulp bij opvoeden vragen veel groter gemaakt.

En de kans op doorstroming naar Jeugdzorg zelf wellicht groter! Juist doordat wat jij zegt de gang naar hulp eerder uitgesteld wordt met de eventuele ellende als het niet zelfstandig lukt en je gedwongen hulp krijgt.

Het feit dat we binnen 4 pagina's van de vraag of kinderen je leven gelukkig maken op jeugdzorg problemen terecht komen beantwoord de eerste vraag al wel een beetje

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:04 schreef Ang3l het volgende:
Het feit dat we binnen 4 pagina's van de vraag of kinderen je leven gelukkig maken op jeugdzorg problemen terecht komen beantwoord de eerste vraag al wel een beetje

Het is jammer de BJZ niet beursgenoteerd is! Makkelijk geld verdienen Die blijven maar groeien, en of dat een goede zaak is en het waarom is niet geheel duidelijk.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:04 schreef Ang3l het volgende:
Het feit dat we binnen 4 pagina's van de vraag of kinderen je leven gelukkig maken op jeugdzorg problemen terecht komen beantwoord de eerste vraag al wel een beetje

Dat is een logisch gevolg als men dingen gaat posten over ouders die helemaal vastlopen in de opvoeding.
Dan moet je hulp zoeken, en de overheid heeft het liefst dat je hulp zoekt bij het centrum voor jeugd en gezin..... dat je daar als ouder juist niet wilt komen omdat het onderdeel is van jeugdzorg maakt zowel dat jeugdzorg in het topic terechtkomt, als dat ouders langer blijven ploeteren zonder hulp.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:48 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat is een logisch gevolg als men dingen gaat posten over ouders die helemaal vastlopen in de opvoeding.
Dan moet je hulp zoeken, en de overheid heeft het liefst dat je hulp zoekt bij het centrum voor jeugd en gezin..... dat je daar als ouder juist niet wilt komen omdat het onderdeel is van jeugdzorg maakt zowel dat jeugdzorg in het topic terechtkomt, als dat ouders langer blijven ploeteren zonder hulp.

Ja, vandaar: het beantwoord de vraag wel een beetje

Jeugdzorg is onderdeel van CJG, niet andersom.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:54 schreef Copycat het volgende:
Jeugdzorg is onderdeel van CJG, niet andersom.

Krijg je zo niet eerder tunnelvisie binnen zo'n grote organisatie?

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:56 schreef Opnieuw-energie het volgende:

Krijg je zo niet eerder tunnelvisie binnen zo'n grote organisatie?

Het zijn diverse organisaties, die onder een overkoepelende naam samenwerken. Met elkaar, en met andere partners.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:56 schreef Copycat het volgende:

[..]

Het zijn diverse organisaties, die onder een overkoepelende naam samenwerken. Met elkaar, en met andere partners.

Dat begrijp ik, maar als men werkwijzen en zienswijzen gaan uitwisselen dan wel afstemmen voor een duidelijk beleid en aanpak dan krijg je meen ik een tunnelvisie?

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:58 schreef Opnieuw-energie het volgende:

Dat begrijp ik, maar als men werkwijzen en zienswijzen gaan uitwisselen dan wel afstemmen voor een duidelijk beleid en aanpak dan krijg je meen ik een tunnelvisie?

Waarom zou dat? Je krijgt imo juist een breder beeld, omdat je vanuit verschillende invalshoeken samen naar hetzelfde kijkt.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:59 schreef Copycat het volgende:

[..]

Waarom zou dat? Je krijgt imo juist een breder beeld, omdat je vanuit verschillende invalshoeken samen naar hetzelfde kijkt.

Ik betwijfel het ten zeerste eigenlijk, mijn gok is dat men eerder zoekt naar afstemming dan naar verschillen in die beleving.

Op papier zijn ze dan wel gescheiden maar hebben dezelfde doelen en aanpak, dat weet ik uit de praktijk. Tussen vervoerders zoekt men ook naar uniformiteit in pallets, zou wat zijn als iedereen zijn eigen pallet ging ontwerpen, dat is niet handig voor de doorstroom van goederen, in dit geval kinderen.

Mijn ervaring is een andere, een meer positieve. En die baseer ik niet op gokken of vergelijkingen met de logistieke sector.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:04 schreef Copycat het volgende:
Mijn ervaring is een andere, een meer positieve. En die baseer ik niet op gokken of vergelijkingen met de logistieke sector.

Ik zei toch ook dat ik de praktijk ken.. Het was slechts een voorbeeld.

Niet doen als je het zelf niet echt heel graag wilt.

Ik heb twee zoons; 17 en 13. Bij de oudste ben ik tijdens de bevalling van 4 dagen letterlijk bijna gestorven. Ik heb met hart en ziel voor hem gezorgd toen hij klein was; nachtdiensten draaien en overdag voor hem zorgen. het eerste lachje, de eerste woordjes, de eerste stapjes. Ik was er. Ik sliep als ik werkte (7 op 7 af) alleen als hij zijn middagdutje deed. Ik ondernam veel met hem, was actief op zijn basisschool. Toen zijn vader begon te flippen en hem bedreigde ben ik vertrokken, ben samen met mijn zoons 3 maanden aan het zwerven geweest van adres tot adres; 3 maanden zelf niet of nauwelijks gegeten maar hen wel sinterklaascadeaus naar hun wensen kunnen geven. Ik heb ze goed opgevoed, manieren bijgebracht, beleefdheidsvormen, sociale vaardigheden. Hen geholpen met die dingen waar ze op school moeite mee hadden. Hen gesteund en geholpen waar ik kon. Toen wij een paar jaar in een achterstandswijk terecht kwamen heb ik ze dagelijks meegenomen de wijk uit om normale vrienden te leren kennen.
Enfin.. Mijn hele leven heb ik geofferd voor die bengels. Dan, afgelopen zomer, schrijft die oudste zoon van mij de liefste berichten over zijn moeder op facebook om een week later compleet over de zeik voorgoed naar zijn vader te vertrekken omdat zijn dinnetje een keer niet langs mocht komen omdat hij nog zoveel voor te bereiden had voor zijn school.
Na alles wat ik voor hem gedaan heb laat hij mij dus achter met schulden die ik heb moeten maken omdat meneer in de laatste week van zijn school besloot toch maar MBO te gaan doen.

Kinderen? Ondankbare honden zijn het.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:15 schreef Ouder1 het volgende:
Niet doen als je het zelf niet echt heel graag wilt.

Ik heb twee zoons; 17 en 13. Bij de oudste ben ik tijdens de bevalling van 4 dagen letterlijk bijna gestorven. Ik heb met hart en ziel voor hem gezorgd toen hij klein was; nachtdiensten draaien en overdag voor hem zorgen. het eerste lachje, de eerste woordjes, de eerste stapjes. Ik was er. Ik sliep als ik werkte (7 op 7 af) alleen als hij zijn middagdutje deed. Ik ondernam veel met hem, was actief op zijn basisschool. Toen zijn vader begon te flippen en hem bedreigde ben ik vertrokken, ben samen met mijn zoons 3 maanden aan het zwerven geweest van adres tot adres; 3 maanden zelf niet of nauwelijks gegeten maar hen wel sinterklaascadeaus naar hun wensen kunnen geven. Ik heb ze goed opgevoed, manieren bijgebracht, beleefdheidsvormen, sociale vaardigheden. Hen geholpen met die dingen waar ze op school moeite mee hadden. Hen gesteund en geholpen waar ik kon. Toen wij een paar jaar in een achterstandswijk terecht kwamen heb ik ze dagelijks meegenomen de wijk uit om normale vrienden te leren kennen.
Enfin.. Mijn hele leven heb ik geofferd voor die bengels. Dan, afgelopen zomer, schrijft die oudste zoon van mij de liefste berichten over zijn moeder op facebook om een week later compleet over de zeik voorgoed naar zijn vader te vertrekken omdat zijn dinnetje een keer niet langs mocht komen omdat hij nog zoveel voor te bereiden had voor zijn school.
Na alles wat ik voor hem gedaan heb laat hij mij dus achter met schulden die ik heb moeten maken omdat meneer in de laatste week van zijn school besloot toch maar MBO te gaan doen.

Kinderen? Ondankbare honden zijn het.

Helaas zitten ze net in de puberteit en hebben ze zorgen van zichzelf die helaas nu even niet in lijn liggen met jou, en ook hun eigen prioriteiten voor wat betreft scholing, lastige situatie inderdaad.

Met een beetje geluk komt dat later weer goed! Vaak ziet men pas veel later wat iemand voor betekend en gedaan heeft. Houd moed!

Ik vind dat je van een kind niet kunt eisen dat het dankbaar is voor wat jij voor hem of haar doet of gedaan hebt. Het is als volwassene jouw keuze een kind te krijgen, en te allen tijde jouw verantwoordelijkheid ervoor te zorgen naar je beste vermogen. Dat is niet iets waar je kind dankbaar voor moet zijn, dat is je plicht als ouder. Natuurlijk hoop je dat je kinderen, ooit, op een dag, terugkijken op hun jeugd en denken "die vader en/of moeder van mij, die hebben dat maar mooi voor mij gedaan allemaal" Maar dat kun je niet afdwingen en zeker niet van een puber. Als je in ieder puberconflict (want dat is dit natuurlijk) gaat schermen met alle offers die je hebt gebracht, raak je alleen maar verzuurd. Een kind is niet aan zijn ouders verplicht iets van zijn leven te maken, omdat zij hem bepaalde kansen hebben geboden.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 13:54 schreef Copycat het volgende:
Jeugdzorg is onderdeel van CJG, niet andersom.

Jeugdzorg bestaat al decennia, die centra voor jeugd en gezin waren het paradepaardje van Rouvoet en moesten toen de plek worden waar je met vragen over opvoeden terecht kunt, de koppeling met jeugdzorg bij diezelfde organisatie had er nooit moeten zijn.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:15 schreef Ouder1 het volgende:
Niet doen als je het zelf niet echt heel graag wilt.

Ik heb twee zoons; 17 en 13. Bij de oudste ben ik tijdens de bevalling van 4 dagen letterlijk bijna gestorven. Ik heb met hart en ziel voor hem gezorgd toen hij klein was; nachtdiensten draaien en overdag voor hem zorgen. het eerste lachje, de eerste woordjes, de eerste stapjes. Ik was er. Ik sliep als ik werkte (7 op 7 af) alleen als hij zijn middagdutje deed. Ik ondernam veel met hem, was actief op zijn basisschool. Toen zijn vader begon te flippen en hem bedreigde ben ik vertrokken, ben samen met mijn zoons 3 maanden aan het zwerven geweest van adres tot adres; 3 maanden zelf niet of nauwelijks gegeten maar hen wel sinterklaascadeaus naar hun wensen kunnen geven. Ik heb ze goed opgevoed, manieren bijgebracht, beleefdheidsvormen, sociale vaardigheden. Hen geholpen met die dingen waar ze op school moeite mee hadden. Hen gesteund en geholpen waar ik kon. Toen wij een paar jaar in een achterstandswijk terecht kwamen heb ik ze dagelijks meegenomen de wijk uit om normale vrienden te leren kennen.
Enfin.. Mijn hele leven heb ik geofferd voor die bengels. Dan, afgelopen zomer, schrijft die oudste zoon van mij de liefste berichten over zijn moeder op facebook om een week later compleet over de zeik voorgoed naar zijn vader te vertrekken omdat zijn dinnetje een keer niet langs mocht komen omdat hij nog zoveel voor te bereiden had voor zijn school.
Na alles wat ik voor hem gedaan heb laat hij mij dus achter met schulden die ik heb moeten maken omdat meneer in de laatste week van zijn school besloot toch maar MBO te gaan doen.

Kinderen? Ondankbare honden zijn het.

Verwachten dat je kinderen dankbaar zijn voor het feit dat je ze op de wereld zet en opvoedt is vrij naïef.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:39 schreef Clubsoda het volgende:
Ik vind dat je van een kind niet kunt eisen dat het dankbaar is voor wat jij voor hem of haar doet of gedaan hebt. Het is als volwassene jouw keuze een kind te krijgen, en te allen tijde jouw verantwoordelijkheid ervoor te zorgen naar je beste vermogen. Dat is niet iets waar je kind dankbaar voor moet zijn, dat is je plicht als ouder. Natuurlijk hoop je dat je kinderen, ooit, op een dag, terugkijken op hun jeugd en denken "die vader en/of moeder van mij, die hebben dat maar mooi voor mij gedaan allemaal" Maar dat kun je niet afdwingen en zeker niet van een puber. Als je in ieder puberconflict (want dat is dit natuurlijk) gaat schermen met alle offers die je hebt gebracht, raak je alleen maar verzuurd. Een kind is niet aan zijn ouders verplicht iets van zijn leven te maken, omdat zij hem bepaalde kansen hebben geboden.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:43 schreef Leandra het volgende:

[..]

Verwachten dat je kinderen dankbaar zijn voor het feit dat je ze op de wereld zet en opvoedt is vrij naïef.

Ik verwacht ook niet op die manier dankbaarheid, niet zoals jullie het lezen. Wat ik er mee bedoel is dat ik 17 jaar (18jaar incl. de zwangerschap) degene was die hij vertrouwde, waar hij zich thuis voelde, die voor hem zorgde. Dat hij regelmatig, zelfs nog vlak voor dat moment, openbaar steeds riep dat hij zo'n geweldige moeder had.. en vlak daarna, om niets eigenlijk, definitief de deur achter zich dicht trekt. Tegen zijn vader zegt dat ik zijn moeder niet meer ben en zo. Eigenlijk zelden woorden en dan out of the blue dit. Dat verdien ik niet.

Ik denk dat ik op het verkeerde been werd gezet door de term "ondankbare honden".

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:56 schreef Ouder1 het volgende:
Dat hij regelmatig, zelfs nog vlak voor dat moment, openbaar steeds riep dat hij zo'n geweldige moeder had.. en vlak daarna, om niets eigenlijk, definitief de deur achter zich dicht trekt. Tegen zijn vader zegt dat ik zijn moeder niet meer ben en zo. Eigenlijk zelden woorden en dan out of the blue dit. Dat verdien ik niet.

Kom zeg, je bent intelligent genoeg om dit, hoe pijnlijk nu ook, in perspectief te zien. Dit staat imo volkomen los van waar het in dit topic over gaat.

Als je een kind bij de andere ouder weghaalt, ongeacht de goede bedoelingen en het feit dat je wellicht zijn leven redt door hem bij die andere ouder weg te halen, loop je dat risico altijd.

Ik heb het risico ook genomen en dat is inderdaad het beste voor mijn kind geweest, en mijn mazzel is dat hij dat zelf ook direct inzag toen hij zijn vader uiteindelijk leerde kennen, en mij dus nooit verweten heeft dat ik hem een vader ontnomen heb.

Het had echter ook heel anders kunnen lopen, en dan had hij mij (gezond en wel dankzij mij) verweten dat hij zonder vader opgegroeid was.

Dat risico neem je als moeder op het moment dat je zo'n keuze maakt.
Zolang je voor jezelf weet dat je destijds nog steeds de juiste keuze hebt gemaakt kun je niet anders doen dan afwachten tot hij het ook inziet, je kunt hem echter niet verwijten dat hij dat niet doet.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 14:15 schreef Ouder1 het volgende:
Niet doen als je het zelf niet echt heel graag wilt.

Ik heb twee zoons; 17 en 13. Bij de oudste ben ik tijdens de bevalling van 4 dagen letterlijk bijna gestorven. Ik heb met hart en ziel voor hem gezorgd toen hij klein was; nachtdiensten draaien en overdag voor hem zorgen. het eerste lachje, de eerste woordjes, de eerste stapjes. Ik was er. Ik sliep als ik werkte (7 op 7 af) alleen als hij zijn middagdutje deed. Ik ondernam veel met hem, was actief op zijn basisschool. Toen zijn vader begon te flippen en hem bedreigde ben ik vertrokken, ben samen met mijn zoons 3 maanden aan het zwerven geweest van adres tot adres; 3 maanden zelf niet of nauwelijks gegeten maar hen wel sinterklaascadeaus naar hun wensen kunnen geven. Ik heb ze goed opgevoed, manieren bijgebracht, beleefdheidsvormen, sociale vaardigheden. Hen geholpen met die dingen waar ze op school moeite mee hadden. Hen gesteund en geholpen waar ik kon. Toen wij een paar jaar in een achterstandswijk terecht kwamen heb ik ze dagelijks meegenomen de wijk uit om normale vrienden te leren kennen.
Enfin.. Mijn hele leven heb ik geofferd voor die bengels. Dan, afgelopen zomer, schrijft die oudste zoon van mij de liefste berichten over zijn moeder op facebook om een week later compleet over de zeik voorgoed naar zijn vader te vertrekken omdat zijn dinnetje een keer niet langs mocht komen omdat hij nog zoveel voor te bereiden had voor zijn school.
Na alles wat ik voor hem gedaan heb laat hij mij dus achter met schulden die ik heb moeten maken omdat meneer in de laatste week van zijn school besloot toch maar MBO te gaan doen.

Kinderen? Ondankbare honden zijn het.

je hebt de schulden niet 'moeten maken'. Je hebt er voor gekozen.
En je kan niet van je kinderen vragen dat ze je eeuwig dankbaar zijn omdat je bijna het leven voor ze liet. Of alles voor de deed. Dat alles is écht je eigen keuze. Als je daar eeuwige dankbaarheid voor terugwil wat was dan je motivatie om je zo in te zetten?

En ja, de puberteit is de leeftijd waarop ze zich losmaken. Dat hoort zo. Het is niet leuk en niet makkelijk. Maar ik geloof vast dat ze straks terugkijken en die jeugd wel waarderen. En weer terugkomen.

Mén.. Ik had hier zelfs een stel van die puberjongens rondlopen die liever hier waren dan thuis.. want ondanks mijn zware fulltime baan vonden ze het bij mij altijd zo gezellig en huiselijk omdat ik aandacht voor mijn kinderen had.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2013 15:08 schreef Ouder1 het volgende:
Mén.. Ik had hier zelfs een stel van die puberjongens rondlopen die liever hier waren dan thuis.. want ondanks mijn zware fulltime baan vonden ze het bij mij altijd zo gezellig en huiselijk omdat ik aandacht voor mijn kinderen had.

En dus zal je eigen kind dat ook wel inzien. Als hij straks een keer tegen de grens van vader aanloopt. En praten zijn vrienden niet meer met hem?