W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Fosfor kan een probleem worden maar is natuurlijk terug te winnen uit de uitwerpselen en overblijfsels van dieren en mensen. Stikstof wordt gewonnen uit de lucht en aardgas, kalium en zwavel zijn nog geen grote problemen.quote:Op donderdag 3 juli 2014 09:43 schreef Pietverdriet het volgende:
Ik denk eerlijk gezegd dat de kunstmestgrondstoffen eerder op zijn dan de fossiele brandstoffen. Er is trouwens geen voedseltekort, iedere hongersnood in de afgelopen 100 jaar had eerder een politieke oorzaak dan een tekort aan voedsel. Honger is een wapen in conflicten.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
02-07-2014
Oude doos herbergt vergeten oersoep-experiment
Stanley Miller’s vergeten monsters 60 jaar na dato geanalyseerd
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden. Hij liet dozen achter vol met nooit geanalyseerde monsters. Amerikaanse wetenschappers namen ze alsnog onder de loep. Ze vonden een nieuwe manier waarop de bouwstenen van het leven ontstaan kunnen zijn.
door Mariska van Sprundel
De vergeten monsters van Miller uit de jaren ’50.
Scripps Institution of Oceanography, UC San Diego
Het experiment van Stanley Miller uit 1953, dat aantoonde dat aminozuren konden ontstaan onder omstandigheden zoals ze waren op de jonge aarde, is beroemd: het startte de zoektocht naar het ontstaan van het leven. Onder wetenschappers heerst echter al jaren de consensus dat Miller’s experiment inhoudelijk niet helemaal klopte (zie kader). Hij slaagde er niet in de situatie zoals die 4 miljard jaar geleden was op aarde na te bootsen. Toch hebben zijn experimenten uit de jaren ‘50 nu een nieuwe impuls gegeven aan het onderzoek naar het ontstaan van leven.
Wetenschappers van het Georgia Institute of Technology en de Universiteit van Californië in San Diego analyseerden oude monsters van Miller uit 1958. Chemicus Jeffrey Bada, die nog heeft samengewerkt met Miller, leidde het onderzoek. Het bleek dat Miller tijdens een experiment uit 1958 de organische stof cyaanamide toevoegde aan zijn reactieflesjes. Het team ontdekte zestig jaar later dat in deze reactieflesjes peptiden, moleculen bestaande uit een klein aantal aminozuren, waren ontstaan. Ze rapporteerden hun opwindende vondst vorige week in het chemisch tijdschrift Angewandte Chemie.
Stanley Mille
r
Miller’s beroemde experiment
Stop ammoniak, waterstof, methaan en water in een glazen fles, stel het mengsel bloot aan elektrische ontladingen en kijk na een paar weken welke moleculen zijn ontstaan. Dat was het afstudeeronderzoek van Stanley Miller in 1953, waarmee hij de oersoep en de blikseminslag op de vroege aarde nabootste.
In zijn flesjes ontstonden aminozuren, de bouwstenen van eiwitten. Zijn proefopzet is inmiddels achterhaald. Tegenwoordig denken onderzoekers dat de oeratmosfeer voornamelijk bestond uit de gassen koolstofmonoxide, koolstofdioxide en stikstof in plaats van methaan en ammoniak. Bij gebruik van eerstgenoemde gassen ontstaan in het experiment geen aminozuren.
Uit de oude doos
Dozen vol met glazen flesjes met onderin een bruine smurrie. Op de etiketten staat een datum en een beschrijving, door Stanley Miller er zelf opgeplakt in 1958. Nadat Miller in 1999 overleed aan een hersenbloeding, kwam Bada in bezit van de dozen vol met experimentele monsters uit Miller’s lab. Op één van de dozen stond ‘monster elektrische ontlading’. In die doos ontdekte Bada reactieflesjes van de originele experimenten in 1953 en van de jaren daarna. Daartussen zaten flesjes waar Miller tijdens zijn experimenten cyaanamide aan toevoegde, zo was ook terug te lezen in zijn nauwkeurig bijgehouden aantekeningen.
Met geavanceerde technieken analyseerden het team, in samenwerking met onderzoekers van NASA, de inhoud van de flesjes. Ze deden een opwindende vondst: het reactiemengsel bevatte peptiden. Ook toen ze het experiment met moderne technieken overdeden ontstonden er peptiden.
Een experiment met elektrische ontlading simuleert de omstandigheden op de vroege aarde, uitgaande van simpele startmaterialen. De reactie wordt ontstoken door een vonk, die bliksem nabootst. Bliksem kwam waarschijnlijk veel voor op de vroege aarde.
Georgia Tech
Ze speculeren dat meer dan 4 miljard jaar geleden aminozuren met behulp van cyaanamide aan elkaar hechten waarbij peptides ontstonden. In theorie kunnen die peptides vervolgens weer eiwitten en enzymen vormen die nodig zijn voor de biochemie van het leven zoals wij het kennen.
Verklaring
Waarom Miller in 1958 cyaanamide toevoegde aan de reactie is onbekend. Destijds dachten wetenschappers dat een reactie met cyaanamide alleen zou werken in een zure omgeving, en zulke omgevingen kwamen op de vroege aarde niet voor. Verondersteld wordt dat de oersoep een te hoge pH had voor cyaanamide.
Het nieuwe onderzoek laat echter zien dat er tijdens de vorming van aminozuren tussenproducten ontstaan. Die tussenproducten werken prima in een niet-zure omgeving en helpen de aminozuren aan elkaar te koppelen tot peptiden. Ook al zijn de experimenten van Miller achterhaald, deze nieuwe experimenten laten wel zien hoe cyaanamide mogelijk betrokken was bij de stap van aminozuren naar peptiden.
Bron:
Eric T. Parker e.a., ‘A Plausible Simultaneous Synthesis of Amino Acids and Simple Peptides on the Primordial Earth’, Angewandte Chemie, online publicatie op 25 juni 2014. DOI: 10.1002/anie.201403683
(kennislink)
Oude doos herbergt vergeten oersoep-experiment
Stanley Miller’s vergeten monsters 60 jaar na dato geanalyseerd
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden. Hij liet dozen achter vol met nooit geanalyseerde monsters. Amerikaanse wetenschappers namen ze alsnog onder de loep. Ze vonden een nieuwe manier waarop de bouwstenen van het leven ontstaan kunnen zijn.
door Mariska van Sprundel
De vergeten monsters van Miller uit de jaren ’50.
Scripps Institution of Oceanography, UC San Diego
Het experiment van Stanley Miller uit 1953, dat aantoonde dat aminozuren konden ontstaan onder omstandigheden zoals ze waren op de jonge aarde, is beroemd: het startte de zoektocht naar het ontstaan van het leven. Onder wetenschappers heerst echter al jaren de consensus dat Miller’s experiment inhoudelijk niet helemaal klopte (zie kader). Hij slaagde er niet in de situatie zoals die 4 miljard jaar geleden was op aarde na te bootsen. Toch hebben zijn experimenten uit de jaren ‘50 nu een nieuwe impuls gegeven aan het onderzoek naar het ontstaan van leven.
Wetenschappers van het Georgia Institute of Technology en de Universiteit van Californië in San Diego analyseerden oude monsters van Miller uit 1958. Chemicus Jeffrey Bada, die nog heeft samengewerkt met Miller, leidde het onderzoek. Het bleek dat Miller tijdens een experiment uit 1958 de organische stof cyaanamide toevoegde aan zijn reactieflesjes. Het team ontdekte zestig jaar later dat in deze reactieflesjes peptiden, moleculen bestaande uit een klein aantal aminozuren, waren ontstaan. Ze rapporteerden hun opwindende vondst vorige week in het chemisch tijdschrift Angewandte Chemie.
Stanley Mille
r
Miller’s beroemde experiment
Stop ammoniak, waterstof, methaan en water in een glazen fles, stel het mengsel bloot aan elektrische ontladingen en kijk na een paar weken welke moleculen zijn ontstaan. Dat was het afstudeeronderzoek van Stanley Miller in 1953, waarmee hij de oersoep en de blikseminslag op de vroege aarde nabootste.
In zijn flesjes ontstonden aminozuren, de bouwstenen van eiwitten. Zijn proefopzet is inmiddels achterhaald. Tegenwoordig denken onderzoekers dat de oeratmosfeer voornamelijk bestond uit de gassen koolstofmonoxide, koolstofdioxide en stikstof in plaats van methaan en ammoniak. Bij gebruik van eerstgenoemde gassen ontstaan in het experiment geen aminozuren.
Uit de oude doos
Dozen vol met glazen flesjes met onderin een bruine smurrie. Op de etiketten staat een datum en een beschrijving, door Stanley Miller er zelf opgeplakt in 1958. Nadat Miller in 1999 overleed aan een hersenbloeding, kwam Bada in bezit van de dozen vol met experimentele monsters uit Miller’s lab. Op één van de dozen stond ‘monster elektrische ontlading’. In die doos ontdekte Bada reactieflesjes van de originele experimenten in 1953 en van de jaren daarna. Daartussen zaten flesjes waar Miller tijdens zijn experimenten cyaanamide aan toevoegde, zo was ook terug te lezen in zijn nauwkeurig bijgehouden aantekeningen.
Met geavanceerde technieken analyseerden het team, in samenwerking met onderzoekers van NASA, de inhoud van de flesjes. Ze deden een opwindende vondst: het reactiemengsel bevatte peptiden. Ook toen ze het experiment met moderne technieken overdeden ontstonden er peptiden.
Een experiment met elektrische ontlading simuleert de omstandigheden op de vroege aarde, uitgaande van simpele startmaterialen. De reactie wordt ontstoken door een vonk, die bliksem nabootst. Bliksem kwam waarschijnlijk veel voor op de vroege aarde.
Georgia Tech
Ze speculeren dat meer dan 4 miljard jaar geleden aminozuren met behulp van cyaanamide aan elkaar hechten waarbij peptides ontstonden. In theorie kunnen die peptides vervolgens weer eiwitten en enzymen vormen die nodig zijn voor de biochemie van het leven zoals wij het kennen.
Verklaring
Waarom Miller in 1958 cyaanamide toevoegde aan de reactie is onbekend. Destijds dachten wetenschappers dat een reactie met cyaanamide alleen zou werken in een zure omgeving, en zulke omgevingen kwamen op de vroege aarde niet voor. Verondersteld wordt dat de oersoep een te hoge pH had voor cyaanamide.
Het nieuwe onderzoek laat echter zien dat er tijdens de vorming van aminozuren tussenproducten ontstaan. Die tussenproducten werken prima in een niet-zure omgeving en helpen de aminozuren aan elkaar te koppelen tot peptiden. Ook al zijn de experimenten van Miller achterhaald, deze nieuwe experimenten laten wel zien hoe cyaanamide mogelijk betrokken was bij de stap van aminozuren naar peptiden.
Bron:
Eric T. Parker e.a., ‘A Plausible Simultaneous Synthesis of Amino Acids and Simple Peptides on the Primordial Earth’, Angewandte Chemie, online publicatie op 25 juni 2014. DOI: 10.1002/anie.201403683
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-07-2014
Google Glass kun je vanaf nu besturen met je gedachten
© afp.
Toestellen kunnen besturen met je gedachten: het klinkt als toekomstmuziek. Daar komt vandaag dankzij het Britse bedrijf 'This Place' verandering in. Vanaf nu kun je foto's maken van wat je ziet én ze meteen op Twitter zetten, gewoon door eraan te denken.
Praten met iemand aan de andere kant van de wereld, telekinese en vliegende auto's hebben allemaal één ding gemeen: het was iets wat mensen ooit compleet onmogelijk achtten. Na Skype en vliegende auto 'Pegasus', is nu ook telekinese mogelijk.
Foto maken door te staren
Google Glass, dat eigenlijk een smartphone in de vorm van een BRIL is, wordt normaal bestuurd door een stem of via aanraking. De NeuroSky EEG biosensor is een hoofdband die de elektronische activiteit in de buurt van je schedel opmeet. De twee toestellen worden verbonden door een -hoe kan het ook anders- draadloze Bluetooth-verbinding. MindRDR is de app die de twee met elkaar verbindt.
De hoofdband kan vier soorten hersenactiviteit onderscheiden, twee daarvan (concentratie en relaxatie) worden door MindRDR gebruikt om foto's te nemen en ze op Twitter te zetten. In praktijk wil dat zeggen dat je een foto kunt maken door ergens heel geconcentreerd naar te staren. Daarna heb je als gebruiker de optieom de foto te delen, of om terug te keren naar de camera-modus. Dit filmpje toont hoe het werkt.
Democratisch geprijsd, maar enkele neveneffecten
Een van de neveneffecten is dat je zo geconcentreerd kunt zijn, dat je om de paar seconden onbedoeld foto's neemt en tweet. Ook kan je BRIL per ongeluk oververhit geraken. In dat geval moet je hem 'gewoon' een paar minuten naast een airco (of ventilator) houden om af te koelen.
Ben Aldred, één van de directeurs van This Place, het bedrijf achter de biosensor en de MindRDR-app, laat weten dat het bedrijf onderzoekt hoe ze "draagbare apparaten zoals Glass toegankelijk kunnen maken voor een zo breed mogelijk publiek". Het toestel is al op de markt, maar ondanks zijn relatief democratische prijs (89 euro is een peulschil vergeleken met sommige andere technische snufjes), kan niet iedereen er eentje bemachtigen. Het eerste probleem is dat het enkel via Google Play in het Verenigd Koninkrijk te verkrijgen is. Het tweede, minder gemakkelijk te omzeilen probleem, is dat je eerst een Google Glass nodig hebt. Daar hangt een iets minder budgetvriendelijk prijskaartje van 1.260 euro aan vast.
Medische wereld
Naast trendsetters kan deze uitvinding op termijn wellicht ook de medische wereld bekoren. Deze soort telekinese is namelijk interessant voor mensen met het locked-in-syndroom. Die bevinden zich in een soort pseudocoma doordat alle communicatiemogelijkheden zijn weggevallen: ze kunnen geluiden waarnemen maar zelf niet communiceren, of enkel door met hun ogen te knipperen. Door zich te concentreren, zouden ze op die manier misschien wel kunnen communiceren.
(HLN)
Google Glass kun je vanaf nu besturen met je gedachten
© afp.
Toestellen kunnen besturen met je gedachten: het klinkt als toekomstmuziek. Daar komt vandaag dankzij het Britse bedrijf 'This Place' verandering in. Vanaf nu kun je foto's maken van wat je ziet én ze meteen op Twitter zetten, gewoon door eraan te denken.
Praten met iemand aan de andere kant van de wereld, telekinese en vliegende auto's hebben allemaal één ding gemeen: het was iets wat mensen ooit compleet onmogelijk achtten. Na Skype en vliegende auto 'Pegasus', is nu ook telekinese mogelijk.
Foto maken door te staren
Google Glass, dat eigenlijk een smartphone in de vorm van een BRIL is, wordt normaal bestuurd door een stem of via aanraking. De NeuroSky EEG biosensor is een hoofdband die de elektronische activiteit in de buurt van je schedel opmeet. De twee toestellen worden verbonden door een -hoe kan het ook anders- draadloze Bluetooth-verbinding. MindRDR is de app die de twee met elkaar verbindt.
De hoofdband kan vier soorten hersenactiviteit onderscheiden, twee daarvan (concentratie en relaxatie) worden door MindRDR gebruikt om foto's te nemen en ze op Twitter te zetten. In praktijk wil dat zeggen dat je een foto kunt maken door ergens heel geconcentreerd naar te staren. Daarna heb je als gebruiker de optieom de foto te delen, of om terug te keren naar de camera-modus. Dit filmpje toont hoe het werkt.
Democratisch geprijsd, maar enkele neveneffecten
Een van de neveneffecten is dat je zo geconcentreerd kunt zijn, dat je om de paar seconden onbedoeld foto's neemt en tweet. Ook kan je BRIL per ongeluk oververhit geraken. In dat geval moet je hem 'gewoon' een paar minuten naast een airco (of ventilator) houden om af te koelen.
Ben Aldred, één van de directeurs van This Place, het bedrijf achter de biosensor en de MindRDR-app, laat weten dat het bedrijf onderzoekt hoe ze "draagbare apparaten zoals Glass toegankelijk kunnen maken voor een zo breed mogelijk publiek". Het toestel is al op de markt, maar ondanks zijn relatief democratische prijs (89 euro is een peulschil vergeleken met sommige andere technische snufjes), kan niet iedereen er eentje bemachtigen. Het eerste probleem is dat het enkel via Google Play in het Verenigd Koninkrijk te verkrijgen is. Het tweede, minder gemakkelijk te omzeilen probleem, is dat je eerst een Google Glass nodig hebt. Daar hangt een iets minder budgetvriendelijk prijskaartje van 1.260 euro aan vast.
Medische wereld
Naast trendsetters kan deze uitvinding op termijn wellicht ook de medische wereld bekoren. Deze soort telekinese is namelijk interessant voor mensen met het locked-in-syndroom. Die bevinden zich in een soort pseudocoma doordat alle communicatiemogelijkheden zijn weggevallen: ze kunnen geluiden waarnemen maar zelf niet communiceren, of enkel door met hun ogen te knipperen. Door zich te concentreren, zouden ze op die manier misschien wel kunnen communiceren.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.nu.nl/wetensch(...)ire-bal-ontdekt.htmlquote:Nieuwe 'moleculaire bal' ontdekt
Het bestaan van het balvormige molecuul van het element boor is experimenteel bevestigd.
Nieuwe 'moleculaire bal' ontdekt
Foto: Thinkstock
Dat maken Chinese wetenschappers uitgerekend op de dag van de WK-finale bekend in Nature Chemistry.
Het balvormige molecuul dat uit veertig atomen boor bestaat is te vergelijken met de ontdekking van de ‘Buckyball’ in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat molecuul bestaat uit zestig atomen koolstof, en baande de weg voor onderzoek naar nanobuisjes en grafeen.
Boor was altijd een kandidaat voor het hebben van een balvormige structuur, omdat het in het periodiek systeem naast koolstof zit en dus vergelijkbare verbindingen kan maken. Tot nu toe was het bestaan ervan echter nooit experimenteel aangetoond.
Borosfereen
De Chinezen hebben het molecuul, dat ze borosfereen noemen, gevonden via een selectiemethode. Met computermodellen bedachten ze eerst hoe het molecuul eruit zou moeten zien.
Vervolgens maakten ze allerlei moleculen van booratomen, en selecteerden ze degenen die precies zwaar genoeg waren – veertig atomen dus. Tussen die moleculen bleek het illustere borosfereen te zitten.
Omdat boor een ander atoom is dan koolstof, ziet deze bal er wat anders uit. Waar de buckyball echt op een voetbal lijkt met vijf- en zeshoeken, is borosfereen vooral opgebouwd uit driehoeken, met enkele zeven- en zeshoeken.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
15-07-2014
Google sluit akkoord over 'slimme contactlenzen'
© anp.
De Zwitserse farmagroep Novartis en het Amerikaanse internetbedrijf Google hebben een akkoord gesloten over de ontwikkeling van slimme contactlenzen. Dat melden de bedrijven vandaag. Via minuscule technologie in de lenzen zouden onder meer diabetespatiënten beter geholpen kunnen worden.
Alcon, de oogdivisie van Novartis, zal zich samen met Google toeleggen op de ontwikkeling van de slimme lenzen met niet-invasieve sensoren, microchips en andere miniatuurelektronica aan boord.
Novartis focust op twee ontwikkelingsgebieden. Ten eerste zouden diabetespatiënten met de lenzen hun glucosepeil voortdurend kunnen meten. De lenzen zouden daarbij draadloos in contact staan met een mobiel toestel.
Ten tweede wil Novartis mensen helpen met verziendheid die niet meer kunnen lezen zonder bril. De slimme lens zou het zicht kunnen corrigeren en zo de natuurlijke autofocus van het oog herstellen op objecten dichtbij.
De deal moet nog goedgekeurd worden door de mededingingsautoriteiten. Financiële details geven de bedrijven niet vrij.
(HLN)
Google sluit akkoord over 'slimme contactlenzen'
© anp.
De Zwitserse farmagroep Novartis en het Amerikaanse internetbedrijf Google hebben een akkoord gesloten over de ontwikkeling van slimme contactlenzen. Dat melden de bedrijven vandaag. Via minuscule technologie in de lenzen zouden onder meer diabetespatiënten beter geholpen kunnen worden.
Alcon, de oogdivisie van Novartis, zal zich samen met Google toeleggen op de ontwikkeling van de slimme lenzen met niet-invasieve sensoren, microchips en andere miniatuurelektronica aan boord.
Novartis focust op twee ontwikkelingsgebieden. Ten eerste zouden diabetespatiënten met de lenzen hun glucosepeil voortdurend kunnen meten. De lenzen zouden daarbij draadloos in contact staan met een mobiel toestel.
Ten tweede wil Novartis mensen helpen met verziendheid die niet meer kunnen lezen zonder bril. De slimme lens zou het zicht kunnen corrigeren en zo de natuurlijke autofocus van het oog herstellen op objecten dichtbij.
De deal moet nog goedgekeurd worden door de mededingingsautoriteiten. Financiële details geven de bedrijven niet vrij.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-07-2014
CHINA wil grootste deeltjesversneller
China wil de Large Hadron Collider van CERN naar de kroon steken. Als het aan wetenschappers van High ENERGY Physics (IHEP) in Beijing moet er in 2028 een deeltjesversneller komen met een omtrek van liefst 52 kilometer. Dat is bijna twee keer zo groot als de installatie in Geneve.
Het ambitieuze plan van de Chinezen moet drie miljard gaan kosten. Europa en de Verenigde Staten hadden vergelijkbare plannen, maar omdat zij verwachtten niet eerder dan 2035 te kunnen starten, lijkt China nu de plek te worden voor de grootste deeltjesversneller ter wereld.
Volgens Nature betekenen de plannen een grote stap voor de Aziatische grootmacht. China had vooralsnog enkel een versneller van nog geen 300 meter in omtrek, maar recente experimenten hebben het land “het vertrouwen gegeven dat het in staat is om een voorstel te doen voor zo’n ambitieuze installatie,” vertelt Ian Chipsey, natuurkundige aan OXFORD University.
Op dit moment denkt CHINA uit zichzelf de wetenschappelijke kennis en de financiën in huis heeft om op eigen kracht de deeltjesversneller te ontwikkelen, maar internationale samenwerkingspartners zijn welkom. Mocht er uit andere landen genoeg interesse zijn, kan er zelfs overwogen worden een nog grotere deeltjesversnellers van rond de 80 kilometer te bouwen.
(scienceguide.nl)
CHINA wil grootste deeltjesversneller
China wil de Large Hadron Collider van CERN naar de kroon steken. Als het aan wetenschappers van High ENERGY Physics (IHEP) in Beijing moet er in 2028 een deeltjesversneller komen met een omtrek van liefst 52 kilometer. Dat is bijna twee keer zo groot als de installatie in Geneve.
Het ambitieuze plan van de Chinezen moet drie miljard gaan kosten. Europa en de Verenigde Staten hadden vergelijkbare plannen, maar omdat zij verwachtten niet eerder dan 2035 te kunnen starten, lijkt China nu de plek te worden voor de grootste deeltjesversneller ter wereld.
Volgens Nature betekenen de plannen een grote stap voor de Aziatische grootmacht. China had vooralsnog enkel een versneller van nog geen 300 meter in omtrek, maar recente experimenten hebben het land “het vertrouwen gegeven dat het in staat is om een voorstel te doen voor zo’n ambitieuze installatie,” vertelt Ian Chipsey, natuurkundige aan OXFORD University.
Op dit moment denkt CHINA uit zichzelf de wetenschappelijke kennis en de financiën in huis heeft om op eigen kracht de deeltjesversneller te ontwikkelen, maar internationale samenwerkingspartners zijn welkom. Mocht er uit andere landen genoeg interesse zijn, kan er zelfs overwogen worden een nog grotere deeltjesversnellers van rond de 80 kilometer te bouwen.
(scienceguide.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
bronquote:A Room Where Executives Go to Get Help from IBM’s Watson
Researchers at IBM are testing a version of Watson designed to listen and contribute to business meetings.
Photocopiers, PCs, and video conferencing rooms all rose from being technological novelties to standard tools of corporate life. Researchers at IBM are experimenting with an idea for another: a room where executives can go to talk over business problems with a version of Watson, the computer system that defeated two Jeopardy! champions on TV in 2012.
An early prototype has been made in the Cognitive Environments Lab, which opened last year at IBM’s Thomas J. Watson research center in Yorktown Heights, New York. It is intended to explore how software that can understand and participate in human interactions could “magnify human cognition,” says Dario Gil, director for symbiotic cognitive systems at IBM research.
The lab looks more or less like a normal meeting space, but with a giant display taking up one wall, and an array of microphones installed in the ceiling. Everything said in the room can be instantly transcribed, providing a detailed record of any meeting, and allowing the system to listen out for commands addressed to “Watson.”
Those commands can be simple requests for information of the kind you might type into a search box. But Watson can also take a more active role in a discussion. In a live demonstration, it helped researchers role-playing as executives to generate a short list of companies to acquire.
First, Watson was brought up to speed by being directed, verbally, to read over an internal memo summarizing the company’s strategy for artificial intelligence. It was then asked by one of the researchers to use that knowledge to generate a long list of candidate companies. “Watson, show me companies between $15 million and $60 million in revenue relevant to that strategy,” he said.
After the humans in the room talked over the results Watson displayed on screen, they called out a shorter list for Watson to put in a table with columns for key characteristics. After mulling some more, one of them said: “Watson, make a suggestion.” The system ran a set of decision-making algorithms and bluntly delivered its verdict: “I recommend eliminating Kawasaki Robotics.” When Watson was asked to explain, it simply added. “It is inferior to Cognilytics in every way.”
IBM’s researchers are also considering other ways the technology at work in their current demo might help out in a workplace—for example, by having software log the relative contributions of different people to a discussion, or deliver a kind of fact-checking report after a meeting that highlights mistaken assertions.
By surfacing that kind of information, Watson could change the dynamics of group interactions for the better, says Gil. “Watson could enhance collective intelligence by facilitating turn taking, or having a neutral presence that can help prevent groupthink,” he says. For example, people may feel freer to question their boss’s opinion if Watson is the first to suggest there is another way of looking at a problem.
IBM is not the first to try to improve meetings by having software understand and enhance them. One large project backed by the European Union developed technology that records and summarizes meetings using a combination of speech recognition and sensors that tracked participants’ head movements and gaze for signals of the most useful content.
“Using recognition and content analysis technologies has a significant potential to enhance both face-to-face and remote meetings, and could significantly improve organizational cultures,” says Steve Renals, a professor of speech technology at the University of Edinburgh who helped lead that project.
However, the accuracy of speech transcription remains a challenge to the reliability of such technology, says Renals. Even a person speaking directly into a microphone in a quiet room is unlikely to have all their words transcribed correctly, and meetings come with extra problems such as people talking over one another, echoes, and incidental noises such as tapping pens.
In the demonstration shown to MIT Technology Review, the IBM participants wore microphones to give Watson a clearer signal. But Gil’s team is also working on a system of microphones able to collect sound from multiple very focused—but steerable—directions. It would use information from cameras in the ceiling to lock onto people and get a clear recording of their speech.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
http://www.wired.co.uk/news/archive/2014-08/06/butterfly-colourquote:Butterflies can change colour quickly through evolution
The evolution of colours in nature is still a mysterious process, but researchers from Yale University have helped shed light on the subject after managing to change the colour of butterflies' wings using selective breeding in less than a year.
By turning the butterfly wings from brown to violet, the researchers have produced the first structural colour change in an animal by attempting to influence its evolution. The species of butterfly used in the experiments -- known as bicyclus anynana, or the squinting bush brown -- is naturally a musty brown hue, and the violet shade achieved in the study was chosen as a goal to work towards by the researchers.
"What we did was to imagine a new target colour for the wings of a butterfly, without any knowledge of whether this colour was achievable, and selected for it gradually using populations of live butterflies," said Antónia Monteiro, a former professor of ecology and evolutionary biology at Yale.
Brilliant colours in animals are often caused by light interacting with the various biomaterials integrated in their physical makeup, such as the scales on butterfly wings. The colour change that was ultimately achieved by the researchers involved changing the relative thickness of the scales that coat the wings. They managed to coax the change out of the butterflies in only six generations of selection. The bicyclus anynana was chosen for the study as it has cousin species that have managed to evolve coloured wings independently and the researchers wanted to see if they could reproduce these changes in the lab.
"We just thought if natural selection has been able to modify wing colours in members of this genus of butterfly, perhaps so can we," Monteiro said.
Proving that they can shows that butterflies harbour high levels of genetic variation and can react swiftly to selective conditions they might encounter via slight modifications to the physical dimensions of the scales on their wings.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
07-08-2014
Fysici scheiden deeltjes van hun eigenschappen
Stel je voor dat je lichaam in de ene ruimte is en je persoonlijkheid in de andere. Hoewel dit niet in de echte wereld voorkomt, is iets soortgelijks wel mogelijk in de quantumwereld. Een internationaal team van wetenschappers scheidde namelijk deeltjes van hun eigenschappen.
De neutronenbron van het Laue-Langevin Instituut die de natuurkundigen gebruikten om deeltjes van hun eigenschappen te scheiden. CREDIT: Laue-Langevin Instituut
De kolderkat (Cheshire cat) uit Alice in Wonderland kan verdwijnen in het niets en laat alleen zijn lach achter. Opmerkelijk genoeg wist een team van internationale wetenschappers dit ook voor elkaar te krijgen bij neutronen. Ze wisten de eigenschappen van neutronen te SCHEIDEN van de deeltjes zelf. Ze publiceerden hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.
Om de deeltjes van hun eigenschappen te scheiden, gebruikten de wetenschappers een apparaat genaamd een interferometer. Dat apparaat splitst een neutronenstraal in twee BANEN die aan het eind weer bij elkaar komen. Door die interferometer schoten de fysici één voor één neutronen.
De neutronen in de paden hebben een verschillende SPIN. Spin is het magnetische moment van een deeltje. Het is voor te stellen als een tol die rechtsom of linksom draait. Neutronen met SPIN-op bovonden zich in de opstelling altijd in het bovenste pad, en neutronen in het onderste pad hadden altijd spin-neer. Aan het eind komen beide paden weer bij elkaar en meet een detector alleen die neutronen die spin-op hebben.
Zoektocht naar deeltjes en SPIN
De natuurkundigen hoopten met die opstelling te ontdekken of deeltjes los van hun eigenschappen kunnen voorkomen. Daarvoor bepaalden zij eerst in welk pad de deeltjes zich bevonden. De natuurkundigen plaatsten daarom een filter dat neutronen absorbeert in een van de twee paden. Wanneer zij dat filter in het onderste pad plaatsen, nam de detector geen verschil waar in de hoeveelheid neutronen. Dat is logisch omdat in het onderste pad alle deeltjes spin-neer hebben, en de detector deeltjes met spin-op meet. Wanneer zij het filter in het bovenste pad plaatsen, werd wel een verschil gemeten. Ook dat is logisch, omdat daar deeltjes met spin-op zitten. De onderzoekers concludeerden dat deneutronen zich in inderdaad in het bovenste pad bevonden.
Daarop wilden de onderzoekers bepalen waar de spin, de eigenschap van het deeltje, zich bevond. Daarvoor gebruikten zij een meting met een zogeheten zwak magnetisch veld, dat de spin een heel klein beetje aanpast. In tegenstelling tot gebruikelijke metingen, laat zo’n zwak magnetisch veld de quantumeigenschappen van de deeltjes intact. Tot hun verbazing gebeurde er niets wanneer ze de spin van deeltjes in de bovenste baan aanpasten, maar toen zij dat in het onderste pad deden, maten ze wel een verschil. Dat is opmerkelijk, omdat je op voorhand zou verwachten dat alleen een magneetveld op het bovenste pad effect zou moeten hebben – daar bewegen immers de deeltjes met spin-op, en alleen die deeltjes worden door de detector gemeten. De onderzoekers concludeerden dat de eigenschap van het deeltje, de spin, door de onderste baan bewoog terwijl het deeltje zelf de bovenste baan koos. Die scheiding duurde totdat de eigenschap en het deeltje weer bij elkaar kwamen vlak voordat het deeltje op de detector terecht kwam. Op deze manier is het in theorie mogelijk dat wetenschappers de deeltjes en hun eigenschap, de spin, afzonderlijk bestuderen.
Het is nog maar de vraag of natuurkundigen de deeltjes ook echt wisten te SCHEIDEN, geeft ook onderzoeksleider Tobias Denkmayr van de Vienna University of Technology toe. ‘Uit de metingen blijkt dat het lijkt alsof de deeltjes van hun eigenschap gescheiden zijn. Het hangt totaal van je interpretatie van de quantummechanica af, of je gelooft dat de deeltjes en hun eigenschap gescheiden zijn of niet’, zegt hij.
Net zoals de kat uit Alice in Wonderland kunnen deeltjes scheiden van hun eigenschappen. CREDIT: Leon Filter
Quantumcomputer
Met dit principe kunnen wetenschappers mogelijk de eigenschappen van deeltjes nauwkeuriger bestuderen. De eigenschappen van deeltjes beïnvloeden elkaar normaal gesproken, zodat het moeilijk is om een losse eigenschap te bestuderen. Met dit NIEUWE principe kunnen zij een hinderlijke eigenschap scheiden van een deeltje, waardoor de overige eigenschappen beter te bestuderen zijn.
Denkmayr denkt dat zijn vinding mogelijk ook een toepassing kan vinden in quantumcomputers die hun informatie opslaan in qubits, hoewel hij benadrukt dat hij op dat gebied geen expert is. ‘Quantumcomputers zijn nogal gevoelig voor storingen. Als blijkt dat die storingen komen door eigenschappen van een quantumsysteem kan het kolderkatprincipe mogelijk die verstoringen SCHEIDEN van het systeem’, zegt hij. ‘Daardoor zijn quantumcomputers mogelijk een stuk stabieler.’
(newscientist.nl)
Fysici scheiden deeltjes van hun eigenschappen
Stel je voor dat je lichaam in de ene ruimte is en je persoonlijkheid in de andere. Hoewel dit niet in de echte wereld voorkomt, is iets soortgelijks wel mogelijk in de quantumwereld. Een internationaal team van wetenschappers scheidde namelijk deeltjes van hun eigenschappen.
De neutronenbron van het Laue-Langevin Instituut die de natuurkundigen gebruikten om deeltjes van hun eigenschappen te scheiden. CREDIT: Laue-Langevin Instituut
De kolderkat (Cheshire cat) uit Alice in Wonderland kan verdwijnen in het niets en laat alleen zijn lach achter. Opmerkelijk genoeg wist een team van internationale wetenschappers dit ook voor elkaar te krijgen bij neutronen. Ze wisten de eigenschappen van neutronen te SCHEIDEN van de deeltjes zelf. Ze publiceerden hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.
Om de deeltjes van hun eigenschappen te scheiden, gebruikten de wetenschappers een apparaat genaamd een interferometer. Dat apparaat splitst een neutronenstraal in twee BANEN die aan het eind weer bij elkaar komen. Door die interferometer schoten de fysici één voor één neutronen.
De neutronen in de paden hebben een verschillende SPIN. Spin is het magnetische moment van een deeltje. Het is voor te stellen als een tol die rechtsom of linksom draait. Neutronen met SPIN-op bovonden zich in de opstelling altijd in het bovenste pad, en neutronen in het onderste pad hadden altijd spin-neer. Aan het eind komen beide paden weer bij elkaar en meet een detector alleen die neutronen die spin-op hebben.
Zoektocht naar deeltjes en SPIN
De natuurkundigen hoopten met die opstelling te ontdekken of deeltjes los van hun eigenschappen kunnen voorkomen. Daarvoor bepaalden zij eerst in welk pad de deeltjes zich bevonden. De natuurkundigen plaatsten daarom een filter dat neutronen absorbeert in een van de twee paden. Wanneer zij dat filter in het onderste pad plaatsen, nam de detector geen verschil waar in de hoeveelheid neutronen. Dat is logisch omdat in het onderste pad alle deeltjes spin-neer hebben, en de detector deeltjes met spin-op meet. Wanneer zij het filter in het bovenste pad plaatsen, werd wel een verschil gemeten. Ook dat is logisch, omdat daar deeltjes met spin-op zitten. De onderzoekers concludeerden dat deneutronen zich in inderdaad in het bovenste pad bevonden.
Daarop wilden de onderzoekers bepalen waar de spin, de eigenschap van het deeltje, zich bevond. Daarvoor gebruikten zij een meting met een zogeheten zwak magnetisch veld, dat de spin een heel klein beetje aanpast. In tegenstelling tot gebruikelijke metingen, laat zo’n zwak magnetisch veld de quantumeigenschappen van de deeltjes intact. Tot hun verbazing gebeurde er niets wanneer ze de spin van deeltjes in de bovenste baan aanpasten, maar toen zij dat in het onderste pad deden, maten ze wel een verschil. Dat is opmerkelijk, omdat je op voorhand zou verwachten dat alleen een magneetveld op het bovenste pad effect zou moeten hebben – daar bewegen immers de deeltjes met spin-op, en alleen die deeltjes worden door de detector gemeten. De onderzoekers concludeerden dat de eigenschap van het deeltje, de spin, door de onderste baan bewoog terwijl het deeltje zelf de bovenste baan koos. Die scheiding duurde totdat de eigenschap en het deeltje weer bij elkaar kwamen vlak voordat het deeltje op de detector terecht kwam. Op deze manier is het in theorie mogelijk dat wetenschappers de deeltjes en hun eigenschap, de spin, afzonderlijk bestuderen.
Het is nog maar de vraag of natuurkundigen de deeltjes ook echt wisten te SCHEIDEN, geeft ook onderzoeksleider Tobias Denkmayr van de Vienna University of Technology toe. ‘Uit de metingen blijkt dat het lijkt alsof de deeltjes van hun eigenschap gescheiden zijn. Het hangt totaal van je interpretatie van de quantummechanica af, of je gelooft dat de deeltjes en hun eigenschap gescheiden zijn of niet’, zegt hij.
Net zoals de kat uit Alice in Wonderland kunnen deeltjes scheiden van hun eigenschappen. CREDIT: Leon Filter
Quantumcomputer
Met dit principe kunnen wetenschappers mogelijk de eigenschappen van deeltjes nauwkeuriger bestuderen. De eigenschappen van deeltjes beïnvloeden elkaar normaal gesproken, zodat het moeilijk is om een losse eigenschap te bestuderen. Met dit NIEUWE principe kunnen zij een hinderlijke eigenschap scheiden van een deeltje, waardoor de overige eigenschappen beter te bestuderen zijn.
Denkmayr denkt dat zijn vinding mogelijk ook een toepassing kan vinden in quantumcomputers die hun informatie opslaan in qubits, hoewel hij benadrukt dat hij op dat gebied geen expert is. ‘Quantumcomputers zijn nogal gevoelig voor storingen. Als blijkt dat die storingen komen door eigenschappen van een quantumsysteem kan het kolderkatprincipe mogelijk die verstoringen SCHEIDEN van het systeem’, zegt hij. ‘Daardoor zijn quantumcomputers mogelijk een stuk stabieler.’
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hmm... nieuw leven voor een oude deterministische interpretatie van de kwantumfysica (waar ik zelf niet eerder van had gehoord:
Have We Been Interpreting Quantum Mechanics Wrong This Whole Time?
Have We Been Interpreting Quantum Mechanics Wrong This Whole Time?
Nu ben ik niet grondig genoeg geschoold in kwantumfysica om dit te kunnen beoordelen. Iemand? Zou dit kunnen kloppen?quote:This idea that nature is inherently probabilistic — that particles have no hard properties, only likelihoods, until they are observed — is directly implied by the standard equations of quantum mechanics. But now a set of surprising experiments with fluids has revived old skepticism about that worldview. The bizarre results are fueling interest in an almost forgotten version of quantum mechanics, one that never gave up the idea of a single, concrete reality.
The experiments involve an oil droplet that bounces along the surface of a liquid. The droplet gently sloshes the liquid with every bounce. At the same time, ripples from past bounces affect its course. The droplet’s interaction with its own ripples, which form what’s known as a pilot wave, causes it to exhibit behaviors previously thought to be peculiar to elementary particles — including behaviors seen as evidence that these particles are spread through space like waves, without any specific location, until they are measured.
Niet meer aanwezig in dit forum.
12-08-2014
‘Met dit soort machines is the sky the limit’
Henk Wals van het IISG over de ‘digitale revolutie’ in de geesteswetenschappen
12 miljoen euro kende wetenschapsfinancier NWO begin deze zomer toe aan het project CLARIAH, waarmee Nederlandse geesteswetenschappers een ‘digitale infrastructuur’ mogen gaan bouwen. Waar is dat voor nodig en wat levert het op? Henk Wals, directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en een van de intiatiefnemers van het project, licht het toe.
door Maarten Muns
IISG-directeur Henk Wals.
IISG
Big Data is het helemaal tegenwoordig. Zelfs in wetenschapsgebieden die traditioneel weinig met data-analyse doen, zoals de geesteswetenschappen. Toch gaan historici, mediaonderzoekers en taalkundigen er binnenkort mee aan de slag dankzij het grote project Common Lab Research Infrastructure for the ARTSand Humanities (CLARIAH). Het project sluit aan bij een ware ‘revolutie’ die de laatste jaren gaande is binnen de geesteswetenschappen.
Geesteswetenschappers werken met documenten uit archieven, maar ook tekst, beeld en geluid uit de media. Steeds meer van dit soort bronnen kunnen nu worden gedigitaliseerd. Het voordeel van gedigitaliseerde bronnen is dat je ze met speciale computerprogramma’s kan doorzoeken. Een computer kan digitale historische archiefstukken razendsnel scannen op bepaalde woorden, woordcombinaties of veranderingen in woorden. Door de inhoud van allerlei verschillende soorten digitale bronnen ook nog eens met elkaar te vergelijken en te combineren kan je conclusies trekken die ver buiten het bereik van de traditionele, eenzame archiefonderzoeker liggen.
Maar voordat dat allemaal zover is moet er het een en ander aan tools ontwikkeld worden en daarvoor is nu dus 12 miljoen euro beschikbaar gesteld. ‘Een digitale infrastructuur’, zoals directeur Henk Wals van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam het noemt.
12 miljoen is een hoop geld. Waar is dat precies voor nodig?
“Er is op dit moment een revolutie gaande in de geesteswetenschappen. Een digitale revolutie, en dan vooral op het gebied van de beschikbare onderzoeksmethoden. Die revolutie is overigens op sommige gebieden al langer bezig. Maar je ziet de laatste jaren, doordat er steeds meer materiaal gedigitaliseerd wordt en ook doordat de informatica steeds meer interessante dingen kan doen voor geesteswetenschappers, dat die revolutie ook echt zijn beslag gaat krijgen. Maar al die data en de tools die nodig zijn om ze te analyseren staan op allerlei verschillende plekken. Daarom is een soort ‘digitale infrastructuur’ nodig om al die tools en data bij elkaar te brengen.”
Die infrastructuur bestaat dus vooral uit computerprogramma’s om data te analyseren?
“Onder andere. Wat we in wezen doen is de data en de analyse-tools bij elkaar brengen. De tools moeten zo in elkaar zitten dat ze zoveel mogelijk soorten data aankunnen. En de data op zijn beurt moet zo gestandaardiseerd zijn dat zoveel mogelijk tools ermee kunnen werken. Het gaat dus om data en analyse-tools die op een digitale manier met elkaar kunnen praten.”
Visualisatie van gemiddelde levensverwachting wereldwijd door de eeuwen heen.
“Als je het over data hebt dan gaat het om drie soorten data: ten eerste de gestructureerde data die opgeslagen ligt in verschillende databases. Daarbij komt de laatste tijd steeds meer ongestructureerde data. Dan gaat het om grote hoeveelheden gedigitaliseerde, maar ongestructureerde teksten uit archieven. Daarmee ga je anders om dan met de gestructureerde data. Tenslotte heb je zaken als films, plaatjes en audio. Daarmee ga je weer anders om.”
Echt big data dus. Dat gaat het ouderwetse handwerk te boven?
“Om een voorbeeld te geven. Op het IISG hebben wij het archief van de vakbond FNV. Dat zijn kilometers aan papier. Dat wordt nu stukje bij beetje gedigitaliseerd. Als ik bijvoorbeeld wil weten hoe die vakbond de afgelopen decennia heeft gereageerd op globalisering zou ik al die documenten, brochures en notulen moeten doorspitten. We zijn nu zover dat we een dataset kunnen maken die al die documenten die relevant zijn voor een dergelijke onderzoeksvraag op een rij kan zetten in volgorde van relevantie.”
“Dat betekent niet dat al het onderzoek meteen gedaan is, maar wel dat je veel sneller gegevens kan verzamelen. Als je daar ook nog visualisatietools op kan zetten die grafieken kan genereren en netwerken in kaart kan brengen helpt dat je als geesteswetenschapper heel erg met het bereiken van nieuwe inzichten.”
In een enquête in De Groene Amsterdammer bleek dat heel veel geesteswetenschappers digital humanities de belangrijkste ontwikkeling binnen hun vakgebied vinden. Zijn de traditionele onderzoeksmethoden uitgeput?
“Je moet deze digitale revolutie niet zien als de vervanging van een methode door een andere. De traditionele methoden – interpretatie, goed geschreven verhalen – blijven bestaan, maar ze kunnen ondersteund worden door nieuwe onderzoeksmethodes. Daarmee kan je nieuwe, maar ook vooral beter onderbouwde conclusies trekken. En het is ook een soort efficiency slag, omdat je in dezelfde tijd veel meer kan lezen en onderzoeken dan als individuele wetenschapper mogelijk is. Als je een machine hebt die documenten voor je leest en daar alvast voorlopige conclusies aan hangt dan geldt: the sky is the limit.”
Wie correspondeerde met wie?
Het gaat dus vooral om het beantwoorden van de grote en brede onderzoeksvragen…
“Ja vragen waar je enorm veel materiaal voor moet analyseren. Een ander voorbeeld is wat we deden bij het Huygens Instituut, waar ik voorheen werkte. We hadden daar een project over zeventiende-eeuwse kennisontwikkeling. We hadden daar duizenden brieven van zeventiende-eeuwse geleerden gedigitaliseerd. We wilden toen weten waar bepaalde nieuwe kennis in zo’n gezelschap van geleerden voor het eerst opdook. Waar en hoe werd nieuwe kennis bediscussieerd en hoe ging het van de ene naar de andere geleerde?”
“Daarvoor heb je heel geavanceerde tools nodig die documenten in de verschillende Europese talen van die tijd kunnen analyseren. En visualisatietools die vervolgens correspondentie-netwerken in kaart kunnen brengen. Op die manier kan je als geesteswetenschapper je conclusies een heel stuk steviger maken. Je kan in plaats van de correspondentie van één zo’n zeventiende-eeuwse wetenschapper er heel veel tegelijk onderzoeken. Dan gaan je conclusies meer richting bèta-wetenschap: ze worden veel harder en beter onderbouwd.”
Is dat nodig dan, om geesteswetenschap meer richting bèta te trekken? Geesteswetenschapper zouden zich bezig met interpretatie, niet met kwantitatief onderzoek…
“Ik zeg niet dat de geesteswetenschapper meer op bètawetenschappen moeten gaan lijken, maar dat dit is een overeenkomst. Wat ik net ook aangaf, met de voorbeelden over de FNV en de zeventiende-eeuwse wetenschappers, is dat je heel veel gegevens bij elkaar brengt en op basis daarvan je conclusies trekt. Maar uiteindelijk zijn we nog steeds geesteswetenschappers die interpreteren en mooie verhalen schrijven. Dat verhaal is op deze manier alleen beter onderbouwd.”
“Ik vind het jamemr dat er nu een soort richtingenstrijd lijkt te ontstaan binnen de geesteswetenschappen. Met aan de ene kant wetenschappers die deze nieuwe methoden ondersteunen en aan de andere kant mensen die het helemaal niks vinden, omdat ze denken dat digitalisering niet bij de geesteswetenschappen past. Maar digitalisering is iets wat naast de traditionele methoden gaat bestaan. Het is een manier om je conclusies beter te kunnen onderbouwen.”
Hoe verspreidde bepaalde kennis zich in een netwerk van zeventiende geleerden? Een netwerkvisualisatie kan dat duidelijk maken
(kennislink)
‘Met dit soort machines is the sky the limit’
Henk Wals van het IISG over de ‘digitale revolutie’ in de geesteswetenschappen
12 miljoen euro kende wetenschapsfinancier NWO begin deze zomer toe aan het project CLARIAH, waarmee Nederlandse geesteswetenschappers een ‘digitale infrastructuur’ mogen gaan bouwen. Waar is dat voor nodig en wat levert het op? Henk Wals, directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en een van de intiatiefnemers van het project, licht het toe.
door Maarten Muns
IISG-directeur Henk Wals.
IISG
Big Data is het helemaal tegenwoordig. Zelfs in wetenschapsgebieden die traditioneel weinig met data-analyse doen, zoals de geesteswetenschappen. Toch gaan historici, mediaonderzoekers en taalkundigen er binnenkort mee aan de slag dankzij het grote project Common Lab Research Infrastructure for the ARTSand Humanities (CLARIAH). Het project sluit aan bij een ware ‘revolutie’ die de laatste jaren gaande is binnen de geesteswetenschappen.
Geesteswetenschappers werken met documenten uit archieven, maar ook tekst, beeld en geluid uit de media. Steeds meer van dit soort bronnen kunnen nu worden gedigitaliseerd. Het voordeel van gedigitaliseerde bronnen is dat je ze met speciale computerprogramma’s kan doorzoeken. Een computer kan digitale historische archiefstukken razendsnel scannen op bepaalde woorden, woordcombinaties of veranderingen in woorden. Door de inhoud van allerlei verschillende soorten digitale bronnen ook nog eens met elkaar te vergelijken en te combineren kan je conclusies trekken die ver buiten het bereik van de traditionele, eenzame archiefonderzoeker liggen.
Maar voordat dat allemaal zover is moet er het een en ander aan tools ontwikkeld worden en daarvoor is nu dus 12 miljoen euro beschikbaar gesteld. ‘Een digitale infrastructuur’, zoals directeur Henk Wals van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam het noemt.
12 miljoen is een hoop geld. Waar is dat precies voor nodig?
“Er is op dit moment een revolutie gaande in de geesteswetenschappen. Een digitale revolutie, en dan vooral op het gebied van de beschikbare onderzoeksmethoden. Die revolutie is overigens op sommige gebieden al langer bezig. Maar je ziet de laatste jaren, doordat er steeds meer materiaal gedigitaliseerd wordt en ook doordat de informatica steeds meer interessante dingen kan doen voor geesteswetenschappers, dat die revolutie ook echt zijn beslag gaat krijgen. Maar al die data en de tools die nodig zijn om ze te analyseren staan op allerlei verschillende plekken. Daarom is een soort ‘digitale infrastructuur’ nodig om al die tools en data bij elkaar te brengen.”
Die infrastructuur bestaat dus vooral uit computerprogramma’s om data te analyseren?
“Onder andere. Wat we in wezen doen is de data en de analyse-tools bij elkaar brengen. De tools moeten zo in elkaar zitten dat ze zoveel mogelijk soorten data aankunnen. En de data op zijn beurt moet zo gestandaardiseerd zijn dat zoveel mogelijk tools ermee kunnen werken. Het gaat dus om data en analyse-tools die op een digitale manier met elkaar kunnen praten.”
Visualisatie van gemiddelde levensverwachting wereldwijd door de eeuwen heen.
“Als je het over data hebt dan gaat het om drie soorten data: ten eerste de gestructureerde data die opgeslagen ligt in verschillende databases. Daarbij komt de laatste tijd steeds meer ongestructureerde data. Dan gaat het om grote hoeveelheden gedigitaliseerde, maar ongestructureerde teksten uit archieven. Daarmee ga je anders om dan met de gestructureerde data. Tenslotte heb je zaken als films, plaatjes en audio. Daarmee ga je weer anders om.”
Echt big data dus. Dat gaat het ouderwetse handwerk te boven?
“Om een voorbeeld te geven. Op het IISG hebben wij het archief van de vakbond FNV. Dat zijn kilometers aan papier. Dat wordt nu stukje bij beetje gedigitaliseerd. Als ik bijvoorbeeld wil weten hoe die vakbond de afgelopen decennia heeft gereageerd op globalisering zou ik al die documenten, brochures en notulen moeten doorspitten. We zijn nu zover dat we een dataset kunnen maken die al die documenten die relevant zijn voor een dergelijke onderzoeksvraag op een rij kan zetten in volgorde van relevantie.”
“Dat betekent niet dat al het onderzoek meteen gedaan is, maar wel dat je veel sneller gegevens kan verzamelen. Als je daar ook nog visualisatietools op kan zetten die grafieken kan genereren en netwerken in kaart kan brengen helpt dat je als geesteswetenschapper heel erg met het bereiken van nieuwe inzichten.”
In een enquête in De Groene Amsterdammer bleek dat heel veel geesteswetenschappers digital humanities de belangrijkste ontwikkeling binnen hun vakgebied vinden. Zijn de traditionele onderzoeksmethoden uitgeput?
“Je moet deze digitale revolutie niet zien als de vervanging van een methode door een andere. De traditionele methoden – interpretatie, goed geschreven verhalen – blijven bestaan, maar ze kunnen ondersteund worden door nieuwe onderzoeksmethodes. Daarmee kan je nieuwe, maar ook vooral beter onderbouwde conclusies trekken. En het is ook een soort efficiency slag, omdat je in dezelfde tijd veel meer kan lezen en onderzoeken dan als individuele wetenschapper mogelijk is. Als je een machine hebt die documenten voor je leest en daar alvast voorlopige conclusies aan hangt dan geldt: the sky is the limit.”
Wie correspondeerde met wie?
Het gaat dus vooral om het beantwoorden van de grote en brede onderzoeksvragen…
“Ja vragen waar je enorm veel materiaal voor moet analyseren. Een ander voorbeeld is wat we deden bij het Huygens Instituut, waar ik voorheen werkte. We hadden daar een project over zeventiende-eeuwse kennisontwikkeling. We hadden daar duizenden brieven van zeventiende-eeuwse geleerden gedigitaliseerd. We wilden toen weten waar bepaalde nieuwe kennis in zo’n gezelschap van geleerden voor het eerst opdook. Waar en hoe werd nieuwe kennis bediscussieerd en hoe ging het van de ene naar de andere geleerde?”
“Daarvoor heb je heel geavanceerde tools nodig die documenten in de verschillende Europese talen van die tijd kunnen analyseren. En visualisatietools die vervolgens correspondentie-netwerken in kaart kunnen brengen. Op die manier kan je als geesteswetenschapper je conclusies een heel stuk steviger maken. Je kan in plaats van de correspondentie van één zo’n zeventiende-eeuwse wetenschapper er heel veel tegelijk onderzoeken. Dan gaan je conclusies meer richting bèta-wetenschap: ze worden veel harder en beter onderbouwd.”
Is dat nodig dan, om geesteswetenschap meer richting bèta te trekken? Geesteswetenschapper zouden zich bezig met interpretatie, niet met kwantitatief onderzoek…
“Ik zeg niet dat de geesteswetenschapper meer op bètawetenschappen moeten gaan lijken, maar dat dit is een overeenkomst. Wat ik net ook aangaf, met de voorbeelden over de FNV en de zeventiende-eeuwse wetenschappers, is dat je heel veel gegevens bij elkaar brengt en op basis daarvan je conclusies trekt. Maar uiteindelijk zijn we nog steeds geesteswetenschappers die interpreteren en mooie verhalen schrijven. Dat verhaal is op deze manier alleen beter onderbouwd.”
“Ik vind het jamemr dat er nu een soort richtingenstrijd lijkt te ontstaan binnen de geesteswetenschappen. Met aan de ene kant wetenschappers die deze nieuwe methoden ondersteunen en aan de andere kant mensen die het helemaal niks vinden, omdat ze denken dat digitalisering niet bij de geesteswetenschappen past. Maar digitalisering is iets wat naast de traditionele methoden gaat bestaan. Het is een manier om je conclusies beter te kunnen onderbouwen.”
Hoe verspreidde bepaalde kennis zich in een netwerk van zeventiende geleerden? Een netwerkvisualisatie kan dat duidelijk maken
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ondertussen in Ohio:
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
diep triestquote:
Ondertussen in Ohio:
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-08-2014
Leven we in een 2D-hologram? Uniek experiment doet de test
Een wetenschapper aan de Holometer. © Fermilab.
Het Amerikaanse departement van ENERGIE is gestart met een uniek experiment, de Holometer, dat duidelijkheid moet scheppen over bepaalde theorieën over onze wereld. De meest fantastische ideeën worden daarbij niet geschuwd, zo meldt Science Daily. Zo wordt onderzocht of we in een hologram leven.
© Fermilab.
© Fermilab.
Is ons universum één groot hologram? Sommige fysici geloven van wel. Net zoals personages op tv niet zouden weten dat hun 3D-wereld alleen bestaat op een 2D-scherm, zo zou het kunnen dat wij niet weten dat onze 3D-wereld alleen maar een illusie is.
Het idee is vergelijkbaar met een TELEVISIE, waarbij de pixels minder samenhang vertonen wanneer je te dicht bij het scherm zit. Die minuscule stukjes data vormen op een grotere afstand samen echter een herkenbaar beeld. De wetenschappers denken dat ons universum mogelijk op dezelfde manier is opgebouwd, met deeltjes die tien biljoen keer kleiner zijn dan een atoom.
Het Fermi National Accelerator Laboratory van het Amerikaanse Energiedepartement heeft nu een machine in gebruik genomen die moet helpen dit raadsel te ontwarren. "We willen uitzoeken of de ruimtetijd een systeem is zoals materie", zegt Craig Honan, directeur van het Center for Particle Astrophysics van Fermilab. "Als we iets ontdekken, kan dat onze ideeën die we duizenden jaren hadden over de ruimte compleet veranderen."
Ruis
De Holometer maakt gebruik van twee interferometers, toestellen die elk een laserlicht naar een stralingsdeler en door twee loodrechte armen zenden. Het licht wordt daarna teruggereflecteerd naar de stralingsdeler, waar de twee LASERS weer samenkomen. De mogelijke schommelingen in helderheid die door dat proces veroorzaakt worden, zullen geanalyseerd worden door de onderzoekers.
Verwacht wordt dat binnen alle frequenties zulke storingen zullen voorkomen. De uitdaging voor de onderzoekers is zich niet te laten misleiden door andere bronnen van ruis. "Als we een storing vinden die we niet kunnen wegfilteren, ontdekken we misschien iets fundamenteels over de natuur - een ruis die intrinsiek is aan de ruimtetijd", zegt fysicus Aaron Chou van het Fermilab, die het project zal leiden. "Een positief resultaat zal een hele wereld van nieuwe vragen over de ruimte openen.
(HLN)
Leven we in een 2D-hologram? Uniek experiment doet de test
Een wetenschapper aan de Holometer. © Fermilab.
Het Amerikaanse departement van ENERGIE is gestart met een uniek experiment, de Holometer, dat duidelijkheid moet scheppen over bepaalde theorieën over onze wereld. De meest fantastische ideeën worden daarbij niet geschuwd, zo meldt Science Daily. Zo wordt onderzocht of we in een hologram leven.
© Fermilab.
© Fermilab.
Is ons universum één groot hologram? Sommige fysici geloven van wel. Net zoals personages op tv niet zouden weten dat hun 3D-wereld alleen bestaat op een 2D-scherm, zo zou het kunnen dat wij niet weten dat onze 3D-wereld alleen maar een illusie is.
Het idee is vergelijkbaar met een TELEVISIE, waarbij de pixels minder samenhang vertonen wanneer je te dicht bij het scherm zit. Die minuscule stukjes data vormen op een grotere afstand samen echter een herkenbaar beeld. De wetenschappers denken dat ons universum mogelijk op dezelfde manier is opgebouwd, met deeltjes die tien biljoen keer kleiner zijn dan een atoom.
Het Fermi National Accelerator Laboratory van het Amerikaanse Energiedepartement heeft nu een machine in gebruik genomen die moet helpen dit raadsel te ontwarren. "We willen uitzoeken of de ruimtetijd een systeem is zoals materie", zegt Craig Honan, directeur van het Center for Particle Astrophysics van Fermilab. "Als we iets ontdekken, kan dat onze ideeën die we duizenden jaren hadden over de ruimte compleet veranderen."
Ruis
De Holometer maakt gebruik van twee interferometers, toestellen die elk een laserlicht naar een stralingsdeler en door twee loodrechte armen zenden. Het licht wordt daarna teruggereflecteerd naar de stralingsdeler, waar de twee LASERS weer samenkomen. De mogelijke schommelingen in helderheid die door dat proces veroorzaakt worden, zullen geanalyseerd worden door de onderzoekers.
Verwacht wordt dat binnen alle frequenties zulke storingen zullen voorkomen. De uitdaging voor de onderzoekers is zich niet te laten misleiden door andere bronnen van ruis. "Als we een storing vinden die we niet kunnen wegfilteren, ontdekken we misschien iets fundamenteels over de natuur - een ruis die intrinsiek is aan de ruimtetijd", zegt fysicus Aaron Chou van het Fermilab, die het project zal leiden. "Een positief resultaat zal een hele wereld van nieuwe vragen over de ruimte openen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-08-2014
Supercomputer weet meer dan wetenschappers
Watson. © Creative commons.
Technologiebedrijf IBM heeft supercomputer Watson beschikbaar gemaakt voor wetenschappers om onderzoek te versnellen. De COMPUTER zou zelfs al geholpen hebben bij het onderzoek naar betere remedies tegen kanker. Dat meldt Newscienstist.
Watson is al jaren in ontwikkeling en werd eerder in onder meer de medische sector getest en ingezet. De projecten vonden tot nu toe plaats op relatief kleine schaal. Met het nieuwe cloudplatform Watson Discovery Advisor kunnen wetenschappers nu gebruik maken van de kennis en kracht van Watson. De supercomputer analyseert bijvoorbeeld in zeer korte tijd alle beschikbare data uit wetenschappelijk onderzoek, boeken en artikelen. Zo slaagde een supercomputer in Californië er in mei in om twee uur tijd 100.000 onderzoekspapers te lezen.
De supercomputer weet hoe chemische verbindingen op elkaar reageren en kan verbindingen leggen tussen verschillende onderzoeken. Wetenschappers zouden hun hypotheses zo sneller moeten kunnen testen.
IBM noemt als concreet voorbeeld dat Watson bij kankeronderzoek geholpen heeft bij het identificeren van belangrijke EIWITTEN. Die ontdekking werd volgens IBM gedaan in enkele weken in plaats van jaren en kan helpen bij het vinden van betere remedies tegen kanker.
(HLN)
Supercomputer weet meer dan wetenschappers
Watson. © Creative commons.
Technologiebedrijf IBM heeft supercomputer Watson beschikbaar gemaakt voor wetenschappers om onderzoek te versnellen. De COMPUTER zou zelfs al geholpen hebben bij het onderzoek naar betere remedies tegen kanker. Dat meldt Newscienstist.
Watson is al jaren in ontwikkeling en werd eerder in onder meer de medische sector getest en ingezet. De projecten vonden tot nu toe plaats op relatief kleine schaal. Met het nieuwe cloudplatform Watson Discovery Advisor kunnen wetenschappers nu gebruik maken van de kennis en kracht van Watson. De supercomputer analyseert bijvoorbeeld in zeer korte tijd alle beschikbare data uit wetenschappelijk onderzoek, boeken en artikelen. Zo slaagde een supercomputer in Californië er in mei in om twee uur tijd 100.000 onderzoekspapers te lezen.
De supercomputer weet hoe chemische verbindingen op elkaar reageren en kan verbindingen leggen tussen verschillende onderzoeken. Wetenschappers zouden hun hypotheses zo sneller moeten kunnen testen.
IBM noemt als concreet voorbeeld dat Watson bij kankeronderzoek geholpen heeft bij het identificeren van belangrijke EIWITTEN. Die ontdekking werd volgens IBM gedaan in enkele weken in plaats van jaren en kan helpen bij het vinden van betere remedies tegen kanker.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-09-2014
Theorie achter higgsdeeltje nu ook echt bewezen
Peter Higgs (rechts) in 2012 met de mede-ontdekker van het higgsdeeltje, François Englert. © Reuters.
De theorie over supergeleiders die Nobelprijswinnaar Peter Higgs een halve eeuw geleden op het idee bracht van het inmiddels befaamde higgsdeeltje, is eindelijk rechtstreeks aangetoond in een Japans lab.
In een artikel in Science laten vaste-stoffysici van de Universiteit van Tokio zien dat in de extreem gekoelde supergeleider niobiumnitride fotonen bewegen alsof ze een zekere massa hebben.
Dat gebeurt precies volgens de theorie die eind jaren vijftig over supergeleiding werd ontwikkeld. In de hele supergeleider, zo luidt de theorie, bestaat een extra invloed die massaloze deeltjes zoals fotonen afremt. Daardoor hebben die effectief toch massa.
Begin jaren zestig inspireerde dat mechanisme in Edinburgh de jonge theoreticus Peter Higgs, die nadacht over de vraag hoe de elementaire deeltjes massa krijgen. De gangbare theorie voor de deeltjes had daarop geen antwoord, massa kwam daarin simpelweg niet voor. Higgs en anderen bedachten dat een onbekende kosmische invloed aan het werk moest zijn die ieder deeltje zijn eigen massa geeft. Dat universele veld moest zich volgens Higgs en de Belgen François Englert en Robert Brout verraden via een extra deeltje. Dat speciale boson werd twee jaar geleden met de LHC-superversneller op CERN ontdekt.
Overeenkomsten
Dat higgsdeeltje, benadrukt de Nederlandse vaste-stoffysicus Dirk van er Marel van de Universiteit van Genève, is niet wat supergeleiders hun eigenschappen geeft. "Theoretisch zijn er overeenkomsten, dat is alles." Dat het originele Higgs-mechanisme nu pas rechtstreeks aangetoond lijkt in de supergeleiders waarmee het allemaal begon, is interessant, maar ook weer niet heel wereldschokkend, zegt de Leidse theoretisch fysicus Carlo Beenakker. "Het is vooral experimenteel knap wat ze doen. Maar aan het effect twijfelde al niemand meer."
(HLN)
Theorie achter higgsdeeltje nu ook echt bewezen
Peter Higgs (rechts) in 2012 met de mede-ontdekker van het higgsdeeltje, François Englert. © Reuters.
De theorie over supergeleiders die Nobelprijswinnaar Peter Higgs een halve eeuw geleden op het idee bracht van het inmiddels befaamde higgsdeeltje, is eindelijk rechtstreeks aangetoond in een Japans lab.
In een artikel in Science laten vaste-stoffysici van de Universiteit van Tokio zien dat in de extreem gekoelde supergeleider niobiumnitride fotonen bewegen alsof ze een zekere massa hebben.
Dat gebeurt precies volgens de theorie die eind jaren vijftig over supergeleiding werd ontwikkeld. In de hele supergeleider, zo luidt de theorie, bestaat een extra invloed die massaloze deeltjes zoals fotonen afremt. Daardoor hebben die effectief toch massa.
Begin jaren zestig inspireerde dat mechanisme in Edinburgh de jonge theoreticus Peter Higgs, die nadacht over de vraag hoe de elementaire deeltjes massa krijgen. De gangbare theorie voor de deeltjes had daarop geen antwoord, massa kwam daarin simpelweg niet voor. Higgs en anderen bedachten dat een onbekende kosmische invloed aan het werk moest zijn die ieder deeltje zijn eigen massa geeft. Dat universele veld moest zich volgens Higgs en de Belgen François Englert en Robert Brout verraden via een extra deeltje. Dat speciale boson werd twee jaar geleden met de LHC-superversneller op CERN ontdekt.
Overeenkomsten
Dat higgsdeeltje, benadrukt de Nederlandse vaste-stoffysicus Dirk van er Marel van de Universiteit van Genève, is niet wat supergeleiders hun eigenschappen geeft. "Theoretisch zijn er overeenkomsten, dat is alles." Dat het originele Higgs-mechanisme nu pas rechtstreeks aangetoond lijkt in de supergeleiders waarmee het allemaal begon, is interessant, maar ook weer niet heel wereldschokkend, zegt de Leidse theoretisch fysicus Carlo Beenakker. "Het is vooral experimenteel knap wat ze doen. Maar aan het effect twijfelde al niemand meer."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-09-2014
De 'Green Lantern' achterna: wetenschappers creëren licht in vaste vorm
In de 'Green Lantern'-verhalen wordt een constructie van licht gebouwd met een ring. Wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs. © Flickr/JD Hancock.
Licht in vaste vorm produceren, is niet langer een voorrecht van het 'Green Lantern Corps'. Wetenschappers van Princeton University zijn erin geslaagd licht om te vormen tot een vaste stof. Dat meldt de wetenschapssite Phys.org.
In de 'Green Lantern'-stripverhalen kunnen zij die een speciale ring hebben een vaste constructie van groen licht bouwen. Amerikaanse wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs - zonder ring, maar met een machine. Ze ontdekten hoe ze individuele lichtdeeltjes aan elkaar kunnen klikken, zodat die een vast voorwerp vormen.
De onderzoekers bouwden een machine van supergeleidende materialen, die 100 miljard atomen bevatte. De atomen werden daarna zo gemanipuleerd dat ze zich als één kunstmatig atoom gedroegen. De machine werd daarna vlakbij een geleidend netwerk van lichtdeeltjes - of fotonen - geplaatst. Volgens de wetten van de kwantummechanica namen de lichtdeeltjes de kenmerken van het kunstmatige atoom over, waardoor ze aan elkaar gelinkt werden.
Vloeistof
Fotonen interageren normaal niet met elkaar, maar met deze technologie slaagde men erin een nieuw 'gedrag' te creëren. "In deze situatie gedraagt licht zich echt als een deeltje, in die zin dat twee fotonen zeer sterk op elkaar inwerken", klinkt het. "Bij de ene werkwijze klotst het licht heen en weer als een vloeistof, bij de andere bevriest het."
De machine is erg klein, maar de onderzoekers hopen op termijn een groter toestel te kunnen bouwen om het aantal interacties op te drijven en meer complexe systemen te simuleren. Het team publiceerde zijn bevindingen in het vakblad Physical Review X. De studie maakt deel uit van een poging om fundamentele vragen te beantwoorden over atomair gedrag door een toestel te bouwen dat het gedrag van de kleinste deeltjes simuleert.
(HLN)
De 'Green Lantern' achterna: wetenschappers creëren licht in vaste vorm
In de 'Green Lantern'-verhalen wordt een constructie van licht gebouwd met een ring. Wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs. © Flickr/JD Hancock.
Licht in vaste vorm produceren, is niet langer een voorrecht van het 'Green Lantern Corps'. Wetenschappers van Princeton University zijn erin geslaagd licht om te vormen tot een vaste stof. Dat meldt de wetenschapssite Phys.org.
In de 'Green Lantern'-stripverhalen kunnen zij die een speciale ring hebben een vaste constructie van groen licht bouwen. Amerikaanse wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs - zonder ring, maar met een machine. Ze ontdekten hoe ze individuele lichtdeeltjes aan elkaar kunnen klikken, zodat die een vast voorwerp vormen.
De onderzoekers bouwden een machine van supergeleidende materialen, die 100 miljard atomen bevatte. De atomen werden daarna zo gemanipuleerd dat ze zich als één kunstmatig atoom gedroegen. De machine werd daarna vlakbij een geleidend netwerk van lichtdeeltjes - of fotonen - geplaatst. Volgens de wetten van de kwantummechanica namen de lichtdeeltjes de kenmerken van het kunstmatige atoom over, waardoor ze aan elkaar gelinkt werden.
Vloeistof
Fotonen interageren normaal niet met elkaar, maar met deze technologie slaagde men erin een nieuw 'gedrag' te creëren. "In deze situatie gedraagt licht zich echt als een deeltje, in die zin dat twee fotonen zeer sterk op elkaar inwerken", klinkt het. "Bij de ene werkwijze klotst het licht heen en weer als een vloeistof, bij de andere bevriest het."
De machine is erg klein, maar de onderzoekers hopen op termijn een groter toestel te kunnen bouwen om het aantal interacties op te drijven en meer complexe systemen te simuleren. Het team publiceerde zijn bevindingen in het vakblad Physical Review X. De studie maakt deel uit van een poging om fundamentele vragen te beantwoorden over atomair gedrag door een toestel te bouwen dat het gedrag van de kleinste deeltjes simuleert.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Menselijk taalgen verbetert leervermogen van muis'
Als muizen worden uitgerust met een menselijk taalgen verbetert hun leervermogen, zo blijkt uit nieuw onderzoek.
Genetisch gemanipuleerde muizen met het taalgen FOXP2 zijn sneller in staat om nieuwe routes te leren in een doolhof, dan muizen die niet over het gen beschikken.
Het taalgen zorgt er mogelijk voor dat de dieren snel kunnen schakelen tussen hun bewuste en onbewuste leervermogen.
Dit melden onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift PNAS.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
19-09-2014
Natuurconstante ook constant in een sterk zwaartekrachtsveld
Foto van de laseropstelling waarmee de laboratoriumspectra zijn gemeten. (LaserLaB Vrije Universiteit Amsterdam/Wim Ubachs)
Een internationaal team van natuurkundigen heeft aangetoond dat de massaverhouding tussen het proton en het elektron hetzelfde is in zwakke en in sterke zwaartekrachtsvelden (Physical Review Letters, 18 september).
Het idee dat de natuurwetten en fundamentele natuurconstanten niet afhangen van lokale omstandigheden staat bekend als het equivalentieprincipe. Dit principe is de hoeksteen van Einsteins algemene relativiteitstheorie. FOM-fysici, werkzaam bij het LaserLaB op de Vrije Universiteit Amsterdam, hebben het principe getest door te bepalen of een van de natuurconstanten, de massaverhouding tussen protonen en elektronen, afhangt van de sterkte van het zwaartekrachtsveld waarin de deeltjes zich bevinden.
De onderzoekers vergeleken de proton-elektron-massaverhouding nabij het oppervlak van witte dwergen met de massaverhouding in een laboratorium op aarde. Witte dwergen zijn sterren in een laat stadium van hun levenscyclus, die geïmplodeerd zijn tot één procent van hun oorspronkelijke afmeting. Het zwaartekrachtsveld op het oppervlak van deze sterren is daarom zo'n 10.000 keer sterker dan dat op aarde.
De fysici concludeerden dat zelfs in deze sterke velden de proton-elektron-massaverhouding hetzelfde is, binnen een marge van 0,005 procent. In beide gevallen is het proton 1836,152672 maal zo zwaar als het elektron.
(allesoversterrenkunde)
Natuurconstante ook constant in een sterk zwaartekrachtsveld
Foto van de laseropstelling waarmee de laboratoriumspectra zijn gemeten. (LaserLaB Vrije Universiteit Amsterdam/Wim Ubachs)
Een internationaal team van natuurkundigen heeft aangetoond dat de massaverhouding tussen het proton en het elektron hetzelfde is in zwakke en in sterke zwaartekrachtsvelden (Physical Review Letters, 18 september).
Het idee dat de natuurwetten en fundamentele natuurconstanten niet afhangen van lokale omstandigheden staat bekend als het equivalentieprincipe. Dit principe is de hoeksteen van Einsteins algemene relativiteitstheorie. FOM-fysici, werkzaam bij het LaserLaB op de Vrije Universiteit Amsterdam, hebben het principe getest door te bepalen of een van de natuurconstanten, de massaverhouding tussen protonen en elektronen, afhangt van de sterkte van het zwaartekrachtsveld waarin de deeltjes zich bevinden.
De onderzoekers vergeleken de proton-elektron-massaverhouding nabij het oppervlak van witte dwergen met de massaverhouding in een laboratorium op aarde. Witte dwergen zijn sterren in een laat stadium van hun levenscyclus, die geïmplodeerd zijn tot één procent van hun oorspronkelijke afmeting. Het zwaartekrachtsveld op het oppervlak van deze sterren is daarom zo'n 10.000 keer sterker dan dat op aarde.
De fysici concludeerden dat zelfs in deze sterke velden de proton-elektron-massaverhouding hetzelfde is, binnen een marge van 0,005 procent. In beide gevallen is het proton 1836,152672 maal zo zwaar als het elektron.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-09-2014
Planck-metingen halen BICEP2-resultaten onderuit
De BICEP2-telescoop (schotel rechts) op de Zuidpool. (BICEP2/Harvard)
Nauwkeurige metingen aan de verdeling van stof in ons eigen Melkwegstelsel, uitgevoerd door de Europese infraroodkunstmaan Planck, lijken af te rekenen met de eerder dit jaar gepresenteerde resultaten van de BICEP2-telescoop op de Zuidpool. Dat blijkt uit een artikel dat op de preprint-server arXiv.org is verschenen.
BICEP2 deed metingen aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling. In maart concludeerde het BICEP2-team dat een groot deel van die polarisatie veroorzaakt moest zijn door zwaartekrachtsgolven in de ruimtetijd, opgewekt door de supersnelle inflatie-periode van het heelal in de allereerste fractie van een seconde na de oerknal.
Al snel rezen er echter twijfels over de interpretatie; het polarisatiesignaal zou ook veroorzaakt kunnen zijn door stofdeeltjes in ons eigen Melkwegstelsel, waarvoor niet zorgvuldig genoeg was gecorrigeerd. De metingen van Planck lijken nu inderdaad te bevestigen dat het BICEP2-signaal mogelijk volledig toe te schrijven is aan galactisch stof.
De twee teams werken momenteel samen aan een gedetailleerde analyse van alle waarnemingen; het is niet uitgesloten dat er dan alsnog een 'inflatie-signaal' wordt gevonden. Voorlopig moet de conclusie echter luiden dat het BICEP2-team in maart iets te vroeg heeft gejuicht. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Planck-metingen halen BICEP2-resultaten onderuit
De BICEP2-telescoop (schotel rechts) op de Zuidpool. (BICEP2/Harvard)
Nauwkeurige metingen aan de verdeling van stof in ons eigen Melkwegstelsel, uitgevoerd door de Europese infraroodkunstmaan Planck, lijken af te rekenen met de eerder dit jaar gepresenteerde resultaten van de BICEP2-telescoop op de Zuidpool. Dat blijkt uit een artikel dat op de preprint-server arXiv.org is verschenen.
BICEP2 deed metingen aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling. In maart concludeerde het BICEP2-team dat een groot deel van die polarisatie veroorzaakt moest zijn door zwaartekrachtsgolven in de ruimtetijd, opgewekt door de supersnelle inflatie-periode van het heelal in de allereerste fractie van een seconde na de oerknal.
Al snel rezen er echter twijfels over de interpretatie; het polarisatiesignaal zou ook veroorzaakt kunnen zijn door stofdeeltjes in ons eigen Melkwegstelsel, waarvoor niet zorgvuldig genoeg was gecorrigeerd. De metingen van Planck lijken nu inderdaad te bevestigen dat het BICEP2-signaal mogelijk volledig toe te schrijven is aan galactisch stof.
De twee teams werken momenteel samen aan een gedetailleerde analyse van alle waarnemingen; het is niet uitgesloten dat er dan alsnog een 'inflatie-signaal' wordt gevonden. Voorlopig moet de conclusie echter luiden dat het BICEP2-team in maart iets te vroeg heeft gejuicht. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-09-2014
Onbekende speler duikt op in oersoep-chemie
Een oerzee van moleculen waaruit bij bliksemslag plotseling aminozuren ontstonden. Het is de bekendste theorie voor de oorsprong van leven uit anorganische materie. Een internationaal onderzoeksteam dat de chemische reacties wil uitpluizen, stuitten met computersimulaties op een voorheen onbekende speler in de oersoep-chemie.
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden.
In 1953 schreef Stanley Miller geschiedenis toen hij een elektrische lading op een mengsel van simpele moleculen zette waarbij spontaan aminozuren, voornamelijk glycine, ontstonden. Miller probeerde hiermee de omstandigheden op de vroege aarde en het ontstaan van leven na te bootsen.
Sommigen onderzoekers vinden het oersoep-scenario ongeloofwaardig, anderen zeggen dat het een kwestie was van heel veel geluk. Hoe dan ook, Miller’s experiment betekende de geboorte van het moderne onderzoek naar de prebiotische chemie, ofwel het ontstaan van leven.
Tot zover had nog nooit iemand de chemische reacties van Miller’s experimenten onderzocht op het niveau van het allerkleinste, de atomen. Een team van Franse en Italiaanse chemici ging de uitdaging aan. Zij kwamen onlangs met de eerste computersimulaties van de ‘Miller-moleculen’. Wat ze vonden is dat een onbekend tussenproduct, formamide, wellicht een rol speelde in de chemische reacties waarbij leven ontstond. De uitkomsten van het computerexperiment stonden in het tijdschrift PNAS.
Wat was de rol van bliksem bij het ontstaan van het leven?
ESA
Elektrisch veld
De onderzoekers stelden berekeningen op die het gedrag van atomen en elektronen in een sterk elektrisch veld nabootsen. Het doel was om hiermee de ketting van gebeurtenissen tijdens de chemische reacties te bekijken op een tijdschaal van picoseconden (er gaan een biljoen picoseconden in één seconde). Het lukte hen Miller’s experiment te reproduceren: er ontstond spontaan glycine in aanwezigheid van een elektrisch veld. Maar daarnaast observeerden ze nog iets geheel nieuws. In de simulaties ontstond een tussenproduct, formamide, wat vroeg in de reactie ontstaat en ook als de gesmeerde bliksem weer verdwijnt.
Over bliksem gesproken: die was onmisbaar in het experiment van Miller. De Franse en Italiaanse chemici wilde meer weten over de rol van een elektrisch veld. Een belangrijk kenmerk van elektriciteit als energiebron is de richtingsgevoeligheid, zoals ze het omschrijven: het kan atomen en moleculen op één lijn leggen in het elektrische veld. De manier waarop elektriciteit chemische reacties stimuleert is daarmee verschillend van de manier waarop bijvoorbeeld hitte dat doet.
De onderzoekers opperen daarom het idee dat lokale elektrische velden, zoals ze voorkomen op het oppervlak van mineralen, een grotere rol speelde in de prebiotische chemie dan algemeen wordt aangenomen. Het scenario dat daaruit volgt is dat deze lokale elektrische velden de chemie stuurden, wat leidde tot de ‘levensmoleculen’.
Formamide (CH3NO) is een kleurloze vloeistof die een beetje naar ammoniak ruikt. Volgens de computersimulatie was het als tussenproduct aanwezig in de oersoep.
Levensmoleculen
Niet alle chemici in het veld zijn helemaal overtuigd. Op de website Chemistry World reageerden verschillende wetenschappers die zich met de kwestie bezighouden. Jeffrey Bada van het Scripps Instituut voor Oceanografie (VS) zei het volgende: “Dit onderzoek is misschien een vooruitgang in moleculaire berekeningen, maar het is in mijn ogen geen belangrijke vooruitgang in het veld van de prebiotische chemie.” Hij denkt dat de vorming van formamide slechts een kleine bijdrage levert aan het ontstaan van aminozuren. Op zijn best.
Nir Goldman, van het Lawrence Livermore National Laboratory (CS) was positiever. Volgens hem brengt het onderzoek “nieuwe inzichten in het idee dat elektrische ontladers, zoals bliksem, een rol speelde in de vorming van prebiotische moleculen op de vroege aarde.” Maar hij heeft ook een punt van kritiek. ‘De onderzoekers kozen een mengsel rijk aan waterstof in hun studie, terwijl de atmosfeer op de vroege aarde waarschijnlijk rijk was aan koolstofdioxide. In de aanwezigheid van een elektrisch veld kan dat leiden tot hele verschillende chemie.”
Goldman oppert dat het daarom interessant zou om het experiment te doen met een realistischer oersoepmengsel. Dat zou weleens interessante aanknopingspunten kunnen geven voor toekomstige experimenten naar het ontstaan van leven.
Bronnen:
Antonino Marco Saittaa en Franz Saija, ‘Miller experiments in atomistic computer simulations’, Proceedings of the National Acadamy of Sciences, online publicatie op 8 september 2014. doi: 10.1073/pnas.1402894111
Simon Hadlington, ‘Computer simulations point to formamide as prebiotic intermediate in ‘Miller’ mixtures’, Chemistry World, 16 september 2014.
(Kennislink)
Onbekende speler duikt op in oersoep-chemie
Een oerzee van moleculen waaruit bij bliksemslag plotseling aminozuren ontstonden. Het is de bekendste theorie voor de oorsprong van leven uit anorganische materie. Een internationaal onderzoeksteam dat de chemische reacties wil uitpluizen, stuitten met computersimulaties op een voorheen onbekende speler in de oersoep-chemie.
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden.
In 1953 schreef Stanley Miller geschiedenis toen hij een elektrische lading op een mengsel van simpele moleculen zette waarbij spontaan aminozuren, voornamelijk glycine, ontstonden. Miller probeerde hiermee de omstandigheden op de vroege aarde en het ontstaan van leven na te bootsen.
Sommigen onderzoekers vinden het oersoep-scenario ongeloofwaardig, anderen zeggen dat het een kwestie was van heel veel geluk. Hoe dan ook, Miller’s experiment betekende de geboorte van het moderne onderzoek naar de prebiotische chemie, ofwel het ontstaan van leven.
Tot zover had nog nooit iemand de chemische reacties van Miller’s experimenten onderzocht op het niveau van het allerkleinste, de atomen. Een team van Franse en Italiaanse chemici ging de uitdaging aan. Zij kwamen onlangs met de eerste computersimulaties van de ‘Miller-moleculen’. Wat ze vonden is dat een onbekend tussenproduct, formamide, wellicht een rol speelde in de chemische reacties waarbij leven ontstond. De uitkomsten van het computerexperiment stonden in het tijdschrift PNAS.
Wat was de rol van bliksem bij het ontstaan van het leven?
ESA
Elektrisch veld
De onderzoekers stelden berekeningen op die het gedrag van atomen en elektronen in een sterk elektrisch veld nabootsen. Het doel was om hiermee de ketting van gebeurtenissen tijdens de chemische reacties te bekijken op een tijdschaal van picoseconden (er gaan een biljoen picoseconden in één seconde). Het lukte hen Miller’s experiment te reproduceren: er ontstond spontaan glycine in aanwezigheid van een elektrisch veld. Maar daarnaast observeerden ze nog iets geheel nieuws. In de simulaties ontstond een tussenproduct, formamide, wat vroeg in de reactie ontstaat en ook als de gesmeerde bliksem weer verdwijnt.
Over bliksem gesproken: die was onmisbaar in het experiment van Miller. De Franse en Italiaanse chemici wilde meer weten over de rol van een elektrisch veld. Een belangrijk kenmerk van elektriciteit als energiebron is de richtingsgevoeligheid, zoals ze het omschrijven: het kan atomen en moleculen op één lijn leggen in het elektrische veld. De manier waarop elektriciteit chemische reacties stimuleert is daarmee verschillend van de manier waarop bijvoorbeeld hitte dat doet.
De onderzoekers opperen daarom het idee dat lokale elektrische velden, zoals ze voorkomen op het oppervlak van mineralen, een grotere rol speelde in de prebiotische chemie dan algemeen wordt aangenomen. Het scenario dat daaruit volgt is dat deze lokale elektrische velden de chemie stuurden, wat leidde tot de ‘levensmoleculen’.
Formamide (CH3NO) is een kleurloze vloeistof die een beetje naar ammoniak ruikt. Volgens de computersimulatie was het als tussenproduct aanwezig in de oersoep.
Levensmoleculen
Niet alle chemici in het veld zijn helemaal overtuigd. Op de website Chemistry World reageerden verschillende wetenschappers die zich met de kwestie bezighouden. Jeffrey Bada van het Scripps Instituut voor Oceanografie (VS) zei het volgende: “Dit onderzoek is misschien een vooruitgang in moleculaire berekeningen, maar het is in mijn ogen geen belangrijke vooruitgang in het veld van de prebiotische chemie.” Hij denkt dat de vorming van formamide slechts een kleine bijdrage levert aan het ontstaan van aminozuren. Op zijn best.
Nir Goldman, van het Lawrence Livermore National Laboratory (CS) was positiever. Volgens hem brengt het onderzoek “nieuwe inzichten in het idee dat elektrische ontladers, zoals bliksem, een rol speelde in de vorming van prebiotische moleculen op de vroege aarde.” Maar hij heeft ook een punt van kritiek. ‘De onderzoekers kozen een mengsel rijk aan waterstof in hun studie, terwijl de atmosfeer op de vroege aarde waarschijnlijk rijk was aan koolstofdioxide. In de aanwezigheid van een elektrisch veld kan dat leiden tot hele verschillende chemie.”
Goldman oppert dat het daarom interessant zou om het experiment te doen met een realistischer oersoepmengsel. Dat zou weleens interessante aanknopingspunten kunnen geven voor toekomstige experimenten naar het ontstaan van leven.
Bronnen:
Antonino Marco Saittaa en Franz Saija, ‘Miller experiments in atomistic computer simulations’, Proceedings of the National Acadamy of Sciences, online publicatie op 8 september 2014. doi: 10.1073/pnas.1402894111
Simon Hadlington, ‘Computer simulations point to formamide as prebiotic intermediate in ‘Miller’ mixtures’, Chemistry World, 16 september 2014.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-09-2014
Vertakte moleculen op sterrenstof
Interstellaire molecuulcocktail mogelijk veel gevarieerder dan gedacht
Voor het eerst is een vertakte koolwaterstof gedetecteerd in de interstellaire ruimte. Isopropylcyanide heeft de primeur, meldt Science.
De bijbehorende spectraallijnen werden opgepikt met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, die gericht stond op de Sagittarius B2(N)-regio in het sterrenbeeld Boogschutter. Met iets minder gevoelige apparatuur was daar eerder al het lineaire isomeer n-propylcyanide waargenomen.
De vertakte variant is wat zeldzamer, vandaar dat hij niet eerder is gezien. Maar zo gek erg veel maakt het niet eens uit: volgens de huidige metingen bedraagt de concentratie ongeveer 40 procent van die van n-propylcyanide.
Dat doet weer vermoeden dat er méér van die vertakte moleculen net onder de huidige detectiegrenzen zitten. De ongeveer 180 verschillende moleculen die tot nu toe in de interstellaire ruimte zijn waargenomen, waren allemaal óf lineair óf (poly)cyclisch. Maar dat wil dus niet zeggen dat er vrijwel niets anders is: we hebben misschien niet goed genoeg gezocht.
Wat ook mee zou kunnen spelen is dat Sagittarius B2(N) een actieve regio is waar nog veel nieuwe sterren ontstaan. De omstandigheden zijn daar dus net iets anders, en wellicht bevordert dat op de een of andere manier óók de vorming van vertakte moleculen.
Het wordt nog gekker: volgens de huidige theoretische modellen zou je juist meer isopropylcyanide dan n-propylcyanide moeten krijgen. Meestal lijken interstellaire verbindingen te groeien op de ijsmantel van een stofdeeltje, waarbij kleine moleculen steeds groter worden door additie van radicalen. Zo blijkt isopropylcyanide vooral te ontstaan uit een CN- en een CH3CHCH3-radicaal, terwijl n-propylcyanide eerder ontstaat uit CH2CN en C2H5. En ga je daar aan rekenen, dan blijkt de vorming van isopropylcyanide energetisch iets gunstiger te zijn. Wellicht is onze kennis van de reactiekinetiek nog niet helemaal volmaakt.
De auteurs van het Science-artikel hopen dan ook dat binnenkort butylcyanides worden aangetroffen, dus met een CH2 meer. Daar bestaan vier verschillende isomeren van en de onderlinge verhoudingen zouden een hoop duidelijk kunnen maken.
Ook zien ze aankomen dat er nu ook vertakte aminozuren worden gevonden, wat het spontane ontstaan van leven weer wat minder onverklaarbaar zou maken.
(c2w.nl)
Vertakte moleculen op sterrenstof
Interstellaire molecuulcocktail mogelijk veel gevarieerder dan gedacht
Voor het eerst is een vertakte koolwaterstof gedetecteerd in de interstellaire ruimte. Isopropylcyanide heeft de primeur, meldt Science.
De bijbehorende spectraallijnen werden opgepikt met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, die gericht stond op de Sagittarius B2(N)-regio in het sterrenbeeld Boogschutter. Met iets minder gevoelige apparatuur was daar eerder al het lineaire isomeer n-propylcyanide waargenomen.
De vertakte variant is wat zeldzamer, vandaar dat hij niet eerder is gezien. Maar zo gek erg veel maakt het niet eens uit: volgens de huidige metingen bedraagt de concentratie ongeveer 40 procent van die van n-propylcyanide.
Dat doet weer vermoeden dat er méér van die vertakte moleculen net onder de huidige detectiegrenzen zitten. De ongeveer 180 verschillende moleculen die tot nu toe in de interstellaire ruimte zijn waargenomen, waren allemaal óf lineair óf (poly)cyclisch. Maar dat wil dus niet zeggen dat er vrijwel niets anders is: we hebben misschien niet goed genoeg gezocht.
Wat ook mee zou kunnen spelen is dat Sagittarius B2(N) een actieve regio is waar nog veel nieuwe sterren ontstaan. De omstandigheden zijn daar dus net iets anders, en wellicht bevordert dat op de een of andere manier óók de vorming van vertakte moleculen.
Het wordt nog gekker: volgens de huidige theoretische modellen zou je juist meer isopropylcyanide dan n-propylcyanide moeten krijgen. Meestal lijken interstellaire verbindingen te groeien op de ijsmantel van een stofdeeltje, waarbij kleine moleculen steeds groter worden door additie van radicalen. Zo blijkt isopropylcyanide vooral te ontstaan uit een CN- en een CH3CHCH3-radicaal, terwijl n-propylcyanide eerder ontstaat uit CH2CN en C2H5. En ga je daar aan rekenen, dan blijkt de vorming van isopropylcyanide energetisch iets gunstiger te zijn. Wellicht is onze kennis van de reactiekinetiek nog niet helemaal volmaakt.
De auteurs van het Science-artikel hopen dan ook dat binnenkort butylcyanides worden aangetroffen, dus met een CH2 meer. Daar bestaan vier verschillende isomeren van en de onderlinge verhoudingen zouden een hoop duidelijk kunnen maken.
Ook zien ze aankomen dat er nu ook vertakte aminozuren worden gevonden, wat het spontane ontstaan van leven weer wat minder onverklaarbaar zou maken.
(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-09-2014
verlamde rat loopt weer
Een team van de École Polytechnique Fédérale in Zwitserland is er in geslaagd om een verlamde rat weer te laten lopen. Ze hebben het beestje in een harnas gezet en via elektrodes stroompjes doorgegeven aan het ruggenmerg. Daarmee vervangen ze de stroompjes die normaal worden verstuurd door de hersens.
Het ging om ratten die een gebroken rug hebben, waardoor signalen niet van de hersens naar de poten worden verstuurd. De knaagdieren kregen tegelijk serotonine agonist, een middel dat het doorgeven van signalen door zenuwbanen bevordert. Daarna werden ze rechtop op een loopbandje gezet en werd de stroom aangezet. De dieren begonnen daarop te lopen.
Op die manier konden de ratten elk duizend stappen nemen. In een andere opstelling waren ze zelfs in staat om een klein trappetje op te lopen. De onderzoekers schrijven in het vakblad Science Translational Medicine dat ze hopen dezelfde techniek bij mensen toe te passen. Ons bewegingsapparaat werkt hetzelfde als dat van ratten.
Recent hebben onderzoekers van de University of California, Los Angeles (UCLA) stroompjes via de huid toegediend bij verlamde mannen. Die konden daardoor weer wat bescheiden bewegingen maken met hun dijbeen. Het is nog zeker geen lopen – de bewegingen waren te ongecoördineerd – maar het stelt de mannen wel in staat om hun spieren te oefenen.
De Zwitserse techniek is preciezer en maakt gebruik van software om de stroompjes te sturen. Wellicht dat een combinatie van beide er voor kan zorgen dat verlamde mensen binnenkort weer kunnen lopen.
(Faqt.nl)
verlamde rat loopt weer
Een team van de École Polytechnique Fédérale in Zwitserland is er in geslaagd om een verlamde rat weer te laten lopen. Ze hebben het beestje in een harnas gezet en via elektrodes stroompjes doorgegeven aan het ruggenmerg. Daarmee vervangen ze de stroompjes die normaal worden verstuurd door de hersens.
Het ging om ratten die een gebroken rug hebben, waardoor signalen niet van de hersens naar de poten worden verstuurd. De knaagdieren kregen tegelijk serotonine agonist, een middel dat het doorgeven van signalen door zenuwbanen bevordert. Daarna werden ze rechtop op een loopbandje gezet en werd de stroom aangezet. De dieren begonnen daarop te lopen.
Op die manier konden de ratten elk duizend stappen nemen. In een andere opstelling waren ze zelfs in staat om een klein trappetje op te lopen. De onderzoekers schrijven in het vakblad Science Translational Medicine dat ze hopen dezelfde techniek bij mensen toe te passen. Ons bewegingsapparaat werkt hetzelfde als dat van ratten.
Recent hebben onderzoekers van de University of California, Los Angeles (UCLA) stroompjes via de huid toegediend bij verlamde mannen. Die konden daardoor weer wat bescheiden bewegingen maken met hun dijbeen. Het is nog zeker geen lopen – de bewegingen waren te ongecoördineerd – maar het stelt de mannen wel in staat om hun spieren te oefenen.
De Zwitserse techniek is preciezer en maakt gebruik van software om de stroompjes te sturen. Wellicht dat een combinatie van beide er voor kan zorgen dat verlamde mensen binnenkort weer kunnen lopen.
(Faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Veel water op aarde ouder dan zon
Veel water op aarde is waarschijnlijk ouder dan de zon, zo blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Zeker de helft van het water op onze planeet moet afkomstig zijn uit de interstellaire wolk van stof en gas waaruit uiteindelijk de zon ontstond.
Dat betekent dat ook planeten buiten ons zonnestelsel net als de aarde overvloedig veel water kunnen bevatten.
Britse en Amerikaanse onderzoekers komen tot die conclusie in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
Ik zou zelfs zeggen, bijna 1 derde van de atomen van het water is vrijwel zo oud als de oerknalquote:
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-09-2014
Wetenschappers ontwikkelen compressiemethode voor kwantuminformatie
Wetenschappers hebben een methode gevonden om compressie toe te passen op informatie die is opgeslagen in qubits. De techniek zou exponentieel opgeschaald kunnen worden en daarmee moet kwantuminformatie efficiënter worden opgeslagen.
De compressiemethode is ontwikkeld door onderzoekers van het Canadian Institute for Advanced Research, die hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Physical Review Letters hebben gepubliceerd. Volgens de onderzoekers is het mogelijk om compressie toe te passen op kwantuminformatie opgeslagen in qubits, zodat er minder van nodig zijn om dezelfde hoeveelheid informatie op te slaan.
In hun experimenten maakten de onderzoekers qubits door gebruik te maken van de spin van fotonen. Daarmee toonden de wetenschappers aan dat drie qubits gecomprimeerd kunnen worden tot twee qubits. Ook ontdekten zij dat hun compressiemethode exponentieel kan worden opgeschaald: dat betekent dat de informatie die is opgeslagen in 1000 qubits kan worden teruggebracht naar 10 qubits, en de informatie in een miljoen qubits verpakt kan worden in slechts 20 qubits.
Om compressie toe te passen is het noodzakelijk om alle qubits van dezelfde kwantumdeeltjes, in dit geval fotonen, te maken die ook op dezelfde wijze worden geprepareerd, aldus de onderzoekers. Het gaat vooralsnog om een experimentele techniek: de wetenschappers vermelden niet wanneer hun manier van kwantumcompressie in de praktijk kan worden toegepast.
(tweakers.nl)
Wetenschappers ontwikkelen compressiemethode voor kwantuminformatie
Wetenschappers hebben een methode gevonden om compressie toe te passen op informatie die is opgeslagen in qubits. De techniek zou exponentieel opgeschaald kunnen worden en daarmee moet kwantuminformatie efficiënter worden opgeslagen.
De compressiemethode is ontwikkeld door onderzoekers van het Canadian Institute for Advanced Research, die hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Physical Review Letters hebben gepubliceerd. Volgens de onderzoekers is het mogelijk om compressie toe te passen op kwantuminformatie opgeslagen in qubits, zodat er minder van nodig zijn om dezelfde hoeveelheid informatie op te slaan.
In hun experimenten maakten de onderzoekers qubits door gebruik te maken van de spin van fotonen. Daarmee toonden de wetenschappers aan dat drie qubits gecomprimeerd kunnen worden tot twee qubits. Ook ontdekten zij dat hun compressiemethode exponentieel kan worden opgeschaald: dat betekent dat de informatie die is opgeslagen in 1000 qubits kan worden teruggebracht naar 10 qubits, en de informatie in een miljoen qubits verpakt kan worden in slechts 20 qubits.
Om compressie toe te passen is het noodzakelijk om alle qubits van dezelfde kwantumdeeltjes, in dit geval fotonen, te maken die ook op dezelfde wijze worden geprepareerd, aldus de onderzoekers. Het gaat vooralsnog om een experimentele techniek: de wetenschappers vermelden niet wanneer hun manier van kwantumcompressie in de praktijk kan worden toegepast.
(tweakers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-09-2014
Deze ontdekking brengt de onzichtbaarheidsmantel een stap dichterbij
© YouTube/UniversityRochester.
WETENSCHAP Amerikaanse wetenschappers hebben een toestel ontwikkeld dat makkelijk de concurrentie aankan met de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter. Met complexe lenzen worden voorwerpen voor het menselijke oog verborgen. Dat meldt Time.
Ons toestel is het eerste dat voorwerpen driedimensionaal en multidirectioneel kan verbergen
Doctoraatsstudent Joseph Choi
Wetenschappers werken al jaren aan manieren om voorwerpen onzichtbaar te maken. Het basisidee is telkens hetzelfde: lichtstralen rond een voorwerp laten schijnen, alsof dat voorwerp er niet zou zijn.
Veel van die onzichtbaarheidstoestellen werken prima zolang je vanop een vaste positie in een rechte lijn naar het object kijkt. De nieuwe techniek, die ontwikkeld werd aan de universiteit van Rochester, maakt gebruik van vier lenzen die het voorwerp blijven verbergen wanneer je er vanuit een andere hoek naar kijkt.
Driedimensionaal
Eerdere technieken kunnen bovendien de achtergrond vervormen, waardoor het duidelijk is dat een voorwerp aan het zicht onttrokken is. "Ons toestel is het eerste dat voorwerpen driedimensionaal en multidirectioneel kan verbergen", zegt doctoraatsstudent Joseph Choi, die de techniek ontwikkelde met fysicaprofessor John Howell.
© YouTube/UniversityRochester.
Om een voorwerp te verbergen én tegelijk de achtergrond ongemoeid te laten, moesten de onderzoekers op zoek naar het juiste type lens en de juiste afstand tussen de vier lenzen. Als test plaatsten ze het te verbergen voorwerp voor een rasterachtergrond. Als ze zich verplaatsten terwijl ze door de lenzen keken, bleef het raster zichtbaar alsof het onzichtbaarheidstoestel en het voorwerp er niet waren.
De wetenschappers zien enkele praktische toepassingen in hun techniek. Een chirurg zou met behulp van de lenzen "door zijn handen kunnen kijken en zo beter zien wat hij aan het opereren is"; vrachtwagenchauffeurs zouden door de blinde vlek van hun voertuig kunnen kijken.
(HLN)
Deze ontdekking brengt de onzichtbaarheidsmantel een stap dichterbij
© YouTube/UniversityRochester.
WETENSCHAP Amerikaanse wetenschappers hebben een toestel ontwikkeld dat makkelijk de concurrentie aankan met de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter. Met complexe lenzen worden voorwerpen voor het menselijke oog verborgen. Dat meldt Time.
Ons toestel is het eerste dat voorwerpen driedimensionaal en multidirectioneel kan verbergen
Doctoraatsstudent Joseph Choi
Wetenschappers werken al jaren aan manieren om voorwerpen onzichtbaar te maken. Het basisidee is telkens hetzelfde: lichtstralen rond een voorwerp laten schijnen, alsof dat voorwerp er niet zou zijn.
Veel van die onzichtbaarheidstoestellen werken prima zolang je vanop een vaste positie in een rechte lijn naar het object kijkt. De nieuwe techniek, die ontwikkeld werd aan de universiteit van Rochester, maakt gebruik van vier lenzen die het voorwerp blijven verbergen wanneer je er vanuit een andere hoek naar kijkt.
Driedimensionaal
Eerdere technieken kunnen bovendien de achtergrond vervormen, waardoor het duidelijk is dat een voorwerp aan het zicht onttrokken is. "Ons toestel is het eerste dat voorwerpen driedimensionaal en multidirectioneel kan verbergen", zegt doctoraatsstudent Joseph Choi, die de techniek ontwikkelde met fysicaprofessor John Howell.
© YouTube/UniversityRochester.
Om een voorwerp te verbergen én tegelijk de achtergrond ongemoeid te laten, moesten de onderzoekers op zoek naar het juiste type lens en de juiste afstand tussen de vier lenzen. Als test plaatsten ze het te verbergen voorwerp voor een rasterachtergrond. Als ze zich verplaatsten terwijl ze door de lenzen keken, bleef het raster zichtbaar alsof het onzichtbaarheidstoestel en het voorwerp er niet waren.
De wetenschappers zien enkele praktische toepassingen in hun techniek. Een chirurg zou met behulp van de lenzen "door zijn handen kunnen kijken en zo beter zien wat hij aan het opereren is"; vrachtwagenchauffeurs zouden door de blinde vlek van hun voertuig kunnen kijken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-10-2014
Razendsnel en superknap: is de vliegende auto eindelijk hier?
De AeroMobil 3.0 van Slowaakse makelij: superknap, en naar alle waarschijnlijkheid ook superduur. © aeromobil.
BACK TO THE FUTURE Binnenkort vliegt u misschien de files voorbij. De "vliegende Roadster" van het Slowaakse bedrijf AeroMobil vliegt aan meer dan 200 kilometer per uur en haalt topsnelheden van meer dan 160 kilometer per uur op de weg. Als u het kan betalen tenminste...
De DeLorean DMC-12 uit 'Back to the Future'. © cc Pil56.
Een vliegende auto. Het is een aantrekkelijk idee waar filmmakers al lang mee spelen en dat tot de verbeelding doet spreken. Van de futuristische DeLorean DMC-12 in Back to the Future tot de 'Spinner' in Blade Runner: iedereen met een visie op de toekomst, heeft een visie op de vliegende auto. Alleen: het heeft waanzinnig lang geduurd vooraleer de eerste wagen met vleugels er ook daadwerkelijk was. Daar lijkt nu eindelijk verandering in te komen.
Afgelopen juni kondigde het Amerikaanse bedrijf Terrafugia aan dat het nog twee jaar nodig had om zijn eerste "rijdbaar vliegtuig" op punt te stellen. Het lijkt erop dat het Slowaakse bedrijf AeroMobil hen heeft geklopt.
De organisatie van het Pioneers Festival in Wenen, een jaarlijkse beurs voor toekomstige technologie en digitaal ondernemerschap, kondigde aan dat ze het protype van de AeroMobil 3.0 zal onthullen op 29 oktober. De wagen wordt aangekondigd als "'s werelds meest geavanceerde vliegende auto" en het laatste prototype van de AeroMobil zal een dag eerder een testvlucht maken.
Vliegende sportwagen
© aeromobil.
AeroMobil werkt al meer dan twintig jaar aan de ontwikkeling van zijn vliegende auto. Het laatste model weegt 450 kilo en kan vliegsnelheden tot meer dan 200 kilometer per uur halen. Meer dan een vliegende familiewagen, wordt het dus een vliegende sportwagen. Tijdens het vliegen verbruikt de wagen 15 liter brandstof per uur.
"We willen persoonlijk vervoer spannender, efficiënter en duurzamer maken. Met steeds meer auto's op het wegennet en steeds drukker wordende luchthavens is reizen niet meer wat het geweest is", legt AeroMobil CTO Stefan Klein uit.
Het is nog niet bekend hoeveel de vliegende auto zal kosten, maar naar alle waarschijnlijkheid gaat er een aardig prijskaartje mee gepaard. Vooraleer u met een vliegende bolide de lucht mag ingaan, zal ook de regelgeving volledig op punt moeten staan. Waar mag zo'n ding immers opstijgen en weer landen? Van op de openbare weg, of toch alleen op het vliegveld?
Een testvlucht van een eerder model zag er in elk geval zo uit:
(HLN)
Razendsnel en superknap: is de vliegende auto eindelijk hier?
De AeroMobil 3.0 van Slowaakse makelij: superknap, en naar alle waarschijnlijkheid ook superduur. © aeromobil.
BACK TO THE FUTURE Binnenkort vliegt u misschien de files voorbij. De "vliegende Roadster" van het Slowaakse bedrijf AeroMobil vliegt aan meer dan 200 kilometer per uur en haalt topsnelheden van meer dan 160 kilometer per uur op de weg. Als u het kan betalen tenminste...
De DeLorean DMC-12 uit 'Back to the Future'. © cc Pil56.
Een vliegende auto. Het is een aantrekkelijk idee waar filmmakers al lang mee spelen en dat tot de verbeelding doet spreken. Van de futuristische DeLorean DMC-12 in Back to the Future tot de 'Spinner' in Blade Runner: iedereen met een visie op de toekomst, heeft een visie op de vliegende auto. Alleen: het heeft waanzinnig lang geduurd vooraleer de eerste wagen met vleugels er ook daadwerkelijk was. Daar lijkt nu eindelijk verandering in te komen.
Afgelopen juni kondigde het Amerikaanse bedrijf Terrafugia aan dat het nog twee jaar nodig had om zijn eerste "rijdbaar vliegtuig" op punt te stellen. Het lijkt erop dat het Slowaakse bedrijf AeroMobil hen heeft geklopt.
De organisatie van het Pioneers Festival in Wenen, een jaarlijkse beurs voor toekomstige technologie en digitaal ondernemerschap, kondigde aan dat ze het protype van de AeroMobil 3.0 zal onthullen op 29 oktober. De wagen wordt aangekondigd als "'s werelds meest geavanceerde vliegende auto" en het laatste prototype van de AeroMobil zal een dag eerder een testvlucht maken.
Vliegende sportwagen
© aeromobil.
AeroMobil werkt al meer dan twintig jaar aan de ontwikkeling van zijn vliegende auto. Het laatste model weegt 450 kilo en kan vliegsnelheden tot meer dan 200 kilometer per uur halen. Meer dan een vliegende familiewagen, wordt het dus een vliegende sportwagen. Tijdens het vliegen verbruikt de wagen 15 liter brandstof per uur.
"We willen persoonlijk vervoer spannender, efficiënter en duurzamer maken. Met steeds meer auto's op het wegennet en steeds drukker wordende luchthavens is reizen niet meer wat het geweest is", legt AeroMobil CTO Stefan Klein uit.
Het is nog niet bekend hoeveel de vliegende auto zal kosten, maar naar alle waarschijnlijkheid gaat er een aardig prijskaartje mee gepaard. Vooraleer u met een vliegende bolide de lucht mag ingaan, zal ook de regelgeving volledig op punt moeten staan. Waar mag zo'n ding immers opstijgen en weer landen? Van op de openbare weg, of toch alleen op het vliegveld?
Een testvlucht van een eerder model zag er in elk geval zo uit:
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-10-2014
Wetenschappers creëren kristal dat ons laat ademen onder water
© thinkstock.
In staat zijn om te ademen onder water: het is al lang een fascinatie van de mens. Maar zonder luchtflessen lukte het tot nog toe niet. Nu zou daar echter verandering in komen want Deense wetenschappers hebben een bijzonder kristal gecreëerd dat zuurstof zowel kan opnemen als loslaten waardoor mensen mogelijk in de toekomst gaan kunnen ademen onder water of zelfs op zeer grote hoogte.
Tien liter van het 'Aquaman kristal' volstaat om alle zuurstof in een mum van tijd in een kamer te absorberen. Dit is te danken aan het kobalt dat er in zit. Kobalt bindt zich aan zuurstof zoals het ijzer dat doet in ons bloed.
Spons
"Het systeem kan vergeleken worden met de werking van een spons," verduidelijkt Christine McKenzie, professor nanobiologie die het onderzoek leidt aan de Syddansk universiteit. "Het is voldoende om het kobalt voortdurend te laten samendrukken en ontspannen om het zuurstof uit de omgeving op te zuigen." Het Aquaman kristal kan bovendien zowel zuurstof uit de lucht als uit water halen en zo worden vele toepassingen mogelijk. Denk maar aan longpatiënten die normaal een zuurstoftank nodig hebben om te kunnen ademen.
© thinkstock.
Kobaltmasker
De wetenschappers maken zich dan ook sterk dat in de toekomst een kobaltmasker de onhandig zware luchtflessen zal kunnen vervangen. Daarnaast vallen ook de beperkingen van dergelijke hulpmiddelen weg zoals het volume samengeperste lucht. Aangezien het kobalt voortdurend zuurstof uit zijn omgeving kan opslaan, zijn bepaalde activiteiten niet langer gelimiteerd in tijd.
Vooralsnog is er geen streefdatum bekend waarop het product op de commerciële markt zal worden losgelaten. Op dit moment is het immers nog niet evident om grote hoeveelheden van het bijzondere kristal te fabriceren gezien de ingewikkelde chemische formule die ermee gepaard gaat. Wetenschappers zoeken nog uit of het vrijgeven van zuurstof eventueel door licht kan geactiveerd worden.
(HLN)
Wetenschappers creëren kristal dat ons laat ademen onder water
© thinkstock.
In staat zijn om te ademen onder water: het is al lang een fascinatie van de mens. Maar zonder luchtflessen lukte het tot nog toe niet. Nu zou daar echter verandering in komen want Deense wetenschappers hebben een bijzonder kristal gecreëerd dat zuurstof zowel kan opnemen als loslaten waardoor mensen mogelijk in de toekomst gaan kunnen ademen onder water of zelfs op zeer grote hoogte.
Tien liter van het 'Aquaman kristal' volstaat om alle zuurstof in een mum van tijd in een kamer te absorberen. Dit is te danken aan het kobalt dat er in zit. Kobalt bindt zich aan zuurstof zoals het ijzer dat doet in ons bloed.
Spons
"Het systeem kan vergeleken worden met de werking van een spons," verduidelijkt Christine McKenzie, professor nanobiologie die het onderzoek leidt aan de Syddansk universiteit. "Het is voldoende om het kobalt voortdurend te laten samendrukken en ontspannen om het zuurstof uit de omgeving op te zuigen." Het Aquaman kristal kan bovendien zowel zuurstof uit de lucht als uit water halen en zo worden vele toepassingen mogelijk. Denk maar aan longpatiënten die normaal een zuurstoftank nodig hebben om te kunnen ademen.
© thinkstock.
Kobaltmasker
De wetenschappers maken zich dan ook sterk dat in de toekomst een kobaltmasker de onhandig zware luchtflessen zal kunnen vervangen. Daarnaast vallen ook de beperkingen van dergelijke hulpmiddelen weg zoals het volume samengeperste lucht. Aangezien het kobalt voortdurend zuurstof uit zijn omgeving kan opslaan, zijn bepaalde activiteiten niet langer gelimiteerd in tijd.
Vooralsnog is er geen streefdatum bekend waarop het product op de commerciële markt zal worden losgelaten. Op dit moment is het immers nog niet evident om grote hoeveelheden van het bijzondere kristal te fabriceren gezien de ingewikkelde chemische formule die ermee gepaard gaat. Wetenschappers zoeken nog uit of het vrijgeven van zuurstof eventueel door licht kan geactiveerd worden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-10-2014
Mooi moment: blinde man kan na 33 jaar weer zien
Larry Hester kreeg 33 jaar geleden te horen dat hij aan retinis pigmentosa leed, een oogziekte die toen ongeneesbaar was. Nu kan hij door een bionisch oog weer zien, zijn reactie is fantastisch.
"Yes. Oh my goodness. Yes!" Dat waren Larry's eerste woorden toen het eerste licht in 33 jaar zijn netvlies bereikte. Zijn vrouw, al even blij, loopt naar hem toe en geeft hem een kus.
De Argus II Retinal Prosthesis Device stuurt lichtsignalen naar de hersenen, waardoor Larry weer kan zien. De technologie is weliswaar nog niet voldoende ontwikkeld om scherp te zien, maar Larry kan wel al vormen onderscheiden. "Ik ben een gelukzak", zegt Larry.
(HLN)
Mooi moment: blinde man kan na 33 jaar weer zien
Larry Hester kreeg 33 jaar geleden te horen dat hij aan retinis pigmentosa leed, een oogziekte die toen ongeneesbaar was. Nu kan hij door een bionisch oog weer zien, zijn reactie is fantastisch.
"Yes. Oh my goodness. Yes!" Dat waren Larry's eerste woorden toen het eerste licht in 33 jaar zijn netvlies bereikte. Zijn vrouw, al even blij, loopt naar hem toe en geeft hem een kus.
De Argus II Retinal Prosthesis Device stuurt lichtsignalen naar de hersenen, waardoor Larry weer kan zien. De technologie is weliswaar nog niet voldoende ontwikkeld om scherp te zien, maar Larry kan wel al vormen onderscheiden. "Ik ben een gelukzak", zegt Larry.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-10-2014
Nooit meer nat met deze revolutionaire paraplu
Er werden al pogingen ondernomen om de paraplu opnieuw uit te vinden maar deze vinden wij alvast leuk. Een team van Chinese designers maakt komaf met de soms gevaarlijke baleinen en windvangende schermen. De bollebozen hebben immers een paraplu ontwikkeld die met een krachtige luchtstraal de regenwolk boven het hoofd van de gebruiker wegblaast. Het handige gebruiksvoorwerp dat eruit ziet als een soort toverstaf heeft dan ook de toepasselijke naam 'Air umbrella' gekregen.
Echt nieuw is het principe nu ook weer niet. Er werden al experimenten gedaan met paraplu's die werken met een luchtstroom om de regen als het ware op een afstand te houden. Een aantal designers kwamen in 2010 al met een gelijkaardig concept op de proppen maar hun creatie veroverde nooit de markt. De Chinezen pikten het concept opnieuw op en ontwikkelden een meer verfijnde variant die ook gebruiksvriendelijker moet zijn.
De nieuwe 'Air umbrella', of 'luchtparaplu' maakt gebruik van een lithiumbatterij als aandrijfkracht voor de motor van de blaasbalg die de regendruppels boven het hoofd van de gebruiker weghoudt. Dé vraag is natuurlijk hoe groot het droge oppervlak boven het hoofd van de gebruiker is als hij of zij de superparaplu gebruikt. Als we de Chinese ontwikkelaars mogen geloven, dan kan de paraplu tot twee mensen drooghouden. Je kan dus met andere woorden samen met jouw moeder onder haar paraplu schuilen. Meer nog, als de bui niet al te hevig is dan kunnen er zelfs meer dan twee personen onder de droge 'parapluwolk' schuilen.
De knappe koppen werken verder aan de verfijning van drie verschillende modellen: eentje exclusief voor vrouwen en twee andere modellen van verschillende omvang, gewicht en batterijsterkte. Het modelletje voor vrouwen is 30 centimeter groot, weegt een halve kilo en de batterij gaat een kwartier lang mee. Het tweede model is een halve meter lang, weegt 800 gram en de batterij heeft een levensduur van een half uur. Het derde model is uitschuifbaar tot 80 centimeter, weegt 850 gram en heeft ook een batterij die een half uur meegaat.
Een nadeel is toch wel de beperkte gebruikstijd van de batterijen maar volgens de ontwikkelaars moet de nieuwe paraplu de gebruikers wel in staat stellen om droog van de bus naar huis stappen in de veronderstelling natuurlijk dat de bushalte niet al te ver van de voordeur verwijderd is.
Het team hoope om tienduizend Amerikaanse dollar in te zamelen om de productie van de 'Air umbrella' op te starten. Intussen werd al meer dan 12.000 Amerikaanse dollar opgehaald. Het onverhoopte succes zorgt ervoor dat de productie in december van volgend jaar daadwerkelijk van start kan gaan.
(HLN)
Nooit meer nat met deze revolutionaire paraplu
Er werden al pogingen ondernomen om de paraplu opnieuw uit te vinden maar deze vinden wij alvast leuk. Een team van Chinese designers maakt komaf met de soms gevaarlijke baleinen en windvangende schermen. De bollebozen hebben immers een paraplu ontwikkeld die met een krachtige luchtstraal de regenwolk boven het hoofd van de gebruiker wegblaast. Het handige gebruiksvoorwerp dat eruit ziet als een soort toverstaf heeft dan ook de toepasselijke naam 'Air umbrella' gekregen.
Echt nieuw is het principe nu ook weer niet. Er werden al experimenten gedaan met paraplu's die werken met een luchtstroom om de regen als het ware op een afstand te houden. Een aantal designers kwamen in 2010 al met een gelijkaardig concept op de proppen maar hun creatie veroverde nooit de markt. De Chinezen pikten het concept opnieuw op en ontwikkelden een meer verfijnde variant die ook gebruiksvriendelijker moet zijn.
De nieuwe 'Air umbrella', of 'luchtparaplu' maakt gebruik van een lithiumbatterij als aandrijfkracht voor de motor van de blaasbalg die de regendruppels boven het hoofd van de gebruiker weghoudt. Dé vraag is natuurlijk hoe groot het droge oppervlak boven het hoofd van de gebruiker is als hij of zij de superparaplu gebruikt. Als we de Chinese ontwikkelaars mogen geloven, dan kan de paraplu tot twee mensen drooghouden. Je kan dus met andere woorden samen met jouw moeder onder haar paraplu schuilen. Meer nog, als de bui niet al te hevig is dan kunnen er zelfs meer dan twee personen onder de droge 'parapluwolk' schuilen.
De knappe koppen werken verder aan de verfijning van drie verschillende modellen: eentje exclusief voor vrouwen en twee andere modellen van verschillende omvang, gewicht en batterijsterkte. Het modelletje voor vrouwen is 30 centimeter groot, weegt een halve kilo en de batterij gaat een kwartier lang mee. Het tweede model is een halve meter lang, weegt 800 gram en de batterij heeft een levensduur van een half uur. Het derde model is uitschuifbaar tot 80 centimeter, weegt 850 gram en heeft ook een batterij die een half uur meegaat.
Een nadeel is toch wel de beperkte gebruikstijd van de batterijen maar volgens de ontwikkelaars moet de nieuwe paraplu de gebruikers wel in staat stellen om droog van de bus naar huis stappen in de veronderstelling natuurlijk dat de bushalte niet al te ver van de voordeur verwijderd is.
Het team hoope om tienduizend Amerikaanse dollar in te zamelen om de productie van de 'Air umbrella' op te starten. Intussen werd al meer dan 12.000 Amerikaanse dollar opgehaald. Het onverhoopte succes zorgt ervoor dat de productie in december van volgend jaar daadwerkelijk van start kan gaan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-10-2014
Eerste bewijs voor Hawking-straling
Zwarte gaten zijn toch niet helemaal zwart. In ieder geval in een laboratoriumexperiment met een ultrakoude vloeistof.
Israëlische wetenschappers denken dat ze voor het eerst een experimentele aanwijzing hebben gevonden voor het bestaan van Hawking-straling. Na vijf jaar werk lukte het Jeff Steinhauer en collega’s van het Israel Institute of Technology in Haifa om een glimp van Hawking-straling op te vallen. Het zwarte gat verslindt echter geen licht, maar geluid. En het bestaat niet in het heelal, maar in het lab.
Een zwart gat is een in elkaar gestorte ster waarin zoveel massa op een kluitje zit dat zelfs het licht niet meer kan ontsnappen aan de enorme zwaartekracht. Niets kan ontsnappen aan iets wat binnen de grens komt van een zwart gat. Dat dachten tenminste alle wetenschappers tot 1974.
In 1974 liet Stephen Hawking zien dat juist kwantumeffecten − de natuurkunde op ultrakleine schalen − voorspellen dat een zwart gat niet helemaal zwart is. Volgens de kwantumtheorie ontstaan in de lege ruimte namelijk af en toe, en slechts in een fractie van een fractie van een seconde, paren van een deeltje en een anti-deeltje.
Stel dat zo’n paar precies ontstaat op de rand van een zwart gat: binnen die rand is er geen ontsnappingsmogelijkheid meer, daarbuiten wel. Dan kan het gebeuren dat de ene helft van het paar in het zwarte gat ontstaat, terwijl het andere er net buiten ontstaat. En dan verdwijnt de ene helft in het zwarte gat terwijl het andere eruit ontsnapt.
De deeltjes die net ontsnappen aan het zwarte gat vormen de Hawking-straling. Helaas is deze straling zo zwak dat het astronomen nog nooit is gelukt haar te observeren. En het ligt ook niet in de lijn der verwachting dat dat spoedig gaat gebeuren. Zodra dat wel gebeurt, dan ligt er een Nobelprijs klaar voor Stephen Hawking.
Verenigde natuurkrachten
Hawkingstraling combineert een zwaartekrachteffect met een kwantummechanisch effect. Voor theoretisch natuurkundigen is dat spannend, omdat zij er nog niet in zijn geslaagd om de theorie van de zwaartekracht te verenigen met die van de kwantummechanica. Wellicht dat een zwart gat theoreten de weg kan wijzen naar zo’n vereniging.
Bij gebrek aan astronomische bevestiging zoeken natuurkundigen al jaren naar laboratoriumexperimenten die een sterrenkundig zwart gat kunnen nabootsen. Iets wat fysisch gezien misschien niet helemaal hetzelfde is, maar wel in de buurt komt. En precies dat is nu gelukt.
Natuurkundige Jeff Steinhauer koelt een wolkje rubidiumatimen tot een miljardste graad boven het absolute nulpunt. Het wolkje gedraagt zich dan als één enkel kwantumobject, een zogeheten Bose-Einsteincondensaat.
Met laserlicht slaagt Steinhauer er in om in dit wolkje een geluidsequivalent te maken van een zwart gat. Door kwantumfluctuaties ontstaan in het wolkje af en toe paren van geluidsgolven (fononen), het equivalent van deeltjes en anti-deeltjes die in de lege ruimte nabij een echt zwart gat ontstaan. De kleine pakketjes geluid die uit het ultrakoude wolkje atomen naar buiten komen zijn het equivalent van Hawkingstraling.
‘Zwart-gat’-laser
Net zoals dat bij een echt zwart gat het geval is, is ook in dit geluidsexperiment de Hawkingstraling zeer zwak. Steinhauer slaagde er echter in om de straling te versterken en zo toch te meten. De manier waarop hij de straling versterkt is gelijk aan de manier waarop een laser wordt gemaakt, via gestimuleerde emissie. Alsof het experiment nog niet exotisch genoeg was, creëerde hij zo en passent een ‘zwart-gat’-laser.
In 2010 had Steinhauer al aangetoond dat hij een labversie van een zwart gat kon maken. Nu is hij er dan voor het eerst in geslaagd de straling die het gat door kwantumeffecten uitzendt ook te meten. De hamvraag blijft echter hoe sterk de miniatuurversie in het lab lijkt op een echt zwart gat in het heelal.
Voor sommige collega-fysici vertelt dit experiment vooral iets over de natuurkunde van ultrakoude atomen. Anderen zeggen dat de wiskundige beschrijving van het zwarte gat voor geluid zo sterk lijkt op die van een zwart gat voor licht, dat dat geen toeval kan zijn: dit is de sterkste experimentele aanwijzing dat Hawking-straling ook in het heelal bestaat.
Jeff Steinhauer. Observation of self-amplifying Hawking radiation in an analogue black-hole laser. Nature Physics, 12 oktober 2014
(npowetenschap.nl)
Eerste bewijs voor Hawking-straling
Zwarte gaten zijn toch niet helemaal zwart. In ieder geval in een laboratoriumexperiment met een ultrakoude vloeistof.
Israëlische wetenschappers denken dat ze voor het eerst een experimentele aanwijzing hebben gevonden voor het bestaan van Hawking-straling. Na vijf jaar werk lukte het Jeff Steinhauer en collega’s van het Israel Institute of Technology in Haifa om een glimp van Hawking-straling op te vallen. Het zwarte gat verslindt echter geen licht, maar geluid. En het bestaat niet in het heelal, maar in het lab.
Een zwart gat is een in elkaar gestorte ster waarin zoveel massa op een kluitje zit dat zelfs het licht niet meer kan ontsnappen aan de enorme zwaartekracht. Niets kan ontsnappen aan iets wat binnen de grens komt van een zwart gat. Dat dachten tenminste alle wetenschappers tot 1974.
In 1974 liet Stephen Hawking zien dat juist kwantumeffecten − de natuurkunde op ultrakleine schalen − voorspellen dat een zwart gat niet helemaal zwart is. Volgens de kwantumtheorie ontstaan in de lege ruimte namelijk af en toe, en slechts in een fractie van een fractie van een seconde, paren van een deeltje en een anti-deeltje.
Stel dat zo’n paar precies ontstaat op de rand van een zwart gat: binnen die rand is er geen ontsnappingsmogelijkheid meer, daarbuiten wel. Dan kan het gebeuren dat de ene helft van het paar in het zwarte gat ontstaat, terwijl het andere er net buiten ontstaat. En dan verdwijnt de ene helft in het zwarte gat terwijl het andere eruit ontsnapt.
De deeltjes die net ontsnappen aan het zwarte gat vormen de Hawking-straling. Helaas is deze straling zo zwak dat het astronomen nog nooit is gelukt haar te observeren. En het ligt ook niet in de lijn der verwachting dat dat spoedig gaat gebeuren. Zodra dat wel gebeurt, dan ligt er een Nobelprijs klaar voor Stephen Hawking.
Verenigde natuurkrachten
Hawkingstraling combineert een zwaartekrachteffect met een kwantummechanisch effect. Voor theoretisch natuurkundigen is dat spannend, omdat zij er nog niet in zijn geslaagd om de theorie van de zwaartekracht te verenigen met die van de kwantummechanica. Wellicht dat een zwart gat theoreten de weg kan wijzen naar zo’n vereniging.
Bij gebrek aan astronomische bevestiging zoeken natuurkundigen al jaren naar laboratoriumexperimenten die een sterrenkundig zwart gat kunnen nabootsen. Iets wat fysisch gezien misschien niet helemaal hetzelfde is, maar wel in de buurt komt. En precies dat is nu gelukt.
Natuurkundige Jeff Steinhauer koelt een wolkje rubidiumatimen tot een miljardste graad boven het absolute nulpunt. Het wolkje gedraagt zich dan als één enkel kwantumobject, een zogeheten Bose-Einsteincondensaat.
Met laserlicht slaagt Steinhauer er in om in dit wolkje een geluidsequivalent te maken van een zwart gat. Door kwantumfluctuaties ontstaan in het wolkje af en toe paren van geluidsgolven (fononen), het equivalent van deeltjes en anti-deeltjes die in de lege ruimte nabij een echt zwart gat ontstaan. De kleine pakketjes geluid die uit het ultrakoude wolkje atomen naar buiten komen zijn het equivalent van Hawkingstraling.
‘Zwart-gat’-laser
Net zoals dat bij een echt zwart gat het geval is, is ook in dit geluidsexperiment de Hawkingstraling zeer zwak. Steinhauer slaagde er echter in om de straling te versterken en zo toch te meten. De manier waarop hij de straling versterkt is gelijk aan de manier waarop een laser wordt gemaakt, via gestimuleerde emissie. Alsof het experiment nog niet exotisch genoeg was, creëerde hij zo en passent een ‘zwart-gat’-laser.
In 2010 had Steinhauer al aangetoond dat hij een labversie van een zwart gat kon maken. Nu is hij er dan voor het eerst in geslaagd de straling die het gat door kwantumeffecten uitzendt ook te meten. De hamvraag blijft echter hoe sterk de miniatuurversie in het lab lijkt op een echt zwart gat in het heelal.
Voor sommige collega-fysici vertelt dit experiment vooral iets over de natuurkunde van ultrakoude atomen. Anderen zeggen dat de wiskundige beschrijving van het zwarte gat voor geluid zo sterk lijkt op die van een zwart gat voor licht, dat dat geen toeval kan zijn: dit is de sterkste experimentele aanwijzing dat Hawking-straling ook in het heelal bestaat.
Jeff Steinhauer. Observation of self-amplifying Hawking radiation in an analogue black-hole laser. Nature Physics, 12 oktober 2014
(npowetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-10-2014
Silicium kwantumbits bereiken nauwkeurigheid die nodig is voor kwantumcomputer
Onderzoekers van de University of New South Wales (UNSW) in Sydney, waaronder post-doctoraal onderzoeker Menno Veldhorst, hebben een kwantumbit in silicium gemaakt. Deze kwantumbit levert recordprestaties en zet daarmee een nieuwe standaard voor kwantumdots. Het onderzoek is op 13 oktober gepubliceerd in het blad Nature Nanotechnology. Menno Veldhorst is werkzaam bij UNSW via een Rubiconfinanciering van NWO.
Een van de grootste wetenschappelijke uitdagingen van deze eeuw is de realisatie van een kwantumcomputer. De vele mogelijkheden van een dergelijke computer hebben onderzoek in verschillende disciplines geïnspireerd om te komen tot de bouwsteen van een kwantumcomputer: de kwantumbit (qubit). Qubits zijn gemaakt door bijvoorbeeld supergeleiders te gebruiken, door ionen te vangen en door individuele atomen te gebruiken. Nieuw is dat de onderzoekers aan de UNSW voor het eerst erin geslaagd zijn een qubit te maken met behulp van dezelfde technieken en materialen die gebruikt worden om een transistor van een computer te bouwen. De opschaling die nodig is om een kwantumcomputer te maken lijkt daardoor nu mogelijk: op een enkele chip van een computer zitten al meer dan een miljard transistors. Daarnaast levert de gemaakte qubit recordprestaties op het vlak van nauwkeurigheid en levensduur.
Grotere nauwkeurigheid en levensduur
Het kwantumapparaat wordt gemaakt door een patroon van aluminium nanostructuren aan te brengen op silicium. Net als bij een transistor wordt spanning aangebracht op de aluminium lagen. Zo ontstaat een kwantumdot die een enkele elektron kan lokaliseren. De kwantumdot is een soort kwantumdoosje waarin de elektron is opgesloten. De spin van deze elektron geeft de staat van de qubit weer en het lukte de onderzoekers om met microgolfpulsen de spin in elke gewenste richting te zetten. Hoewel dit al eerder gedaan is met kwantumdoosjes, opereerden alle voorgaande kwantumbits in de aanwezigheid van andere spins die gebonden waren aan de atoomkernen van de halfgeleider. Deze kernspinnen beperkten de werkingsnauwkeurigheid en de bijbehorende levensduur van de qubit.
Foutfrequentie van slechts 0,4%
Om een kwantumcomputer succesvol te kunnen gebruiken is het van essentieel belang dat de frequentie van fouten bij het gebruik van de qubits onder de 1% ligt, zodat er zogeheten kwantum-foutencorrectie kan worden toegepast. Silicium is een uitzonderlijk materiaal, omdat het kan worden gezuiverd tot het isotoop silicium-28, waarin bijna geen enkele kernspinnen overblijven. De onderzoekers toonden aan dat na de isotopische zuivering de qubit bijna 30 milliseconden gebruikt kon worden, meer dan twee ordes van grootte langer dan enig ander kwantumdot qubit dat in het verleden gemaakt is. Daardoor daalde de frequentie van fouten van de qubit tot een waarde van slechts 0,4%. Het realiseren van qubits via een conventionele methode waarop foutencorrectie kan worden toegepast is een belangrijke stap in de richting van een wereld met kwantumberekeningen.
Over Rubicon en Menno Veldhorst
Rubicon is een financieringsinstrument voor recent gepromoveerde wetenschappers om ervaring op te doen aan buitenlandse topinstituten als opstap voor een wetenschappelijke carrière. Menno Veldhorst promoveerde in september 2012 aan de Universiteit Twente en ontving een Rubiconsubsidie van NWO. Met deze subsidie kon hij twee jaar lang onderzoek doen aan de University of New South Wales in Sydney, Australië.
Over NWO
De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek is een van de belangrijkste wetenschapsfinanciers in Nederland en zorgt voor kwaliteit en vernieuwing in de wetenschap. NWO investeert jaarlijks ruim 650 miljoen in nieuwsgierigheidsgedreven onderzoek en onderzoek rond maatschappelijke uitdagingen. Op basis van adviezen van deskundige wetenschappers en relevante experts uit binnen- en buitenland selecteert en financiert NWO onderzoeksvoorstellen. NWO stimuleert nationale en internationale samenwerking, investeert in grote onderzoeksfaciliteiten, bevordert kennisbenutting en beheert onderzoeksinstituten. NWO financiert meer dan 5.600 onderzoeksprojecten aan universiteiten en kennisinstellingen.
(nwo.nl)
Silicium kwantumbits bereiken nauwkeurigheid die nodig is voor kwantumcomputer
Onderzoekers van de University of New South Wales (UNSW) in Sydney, waaronder post-doctoraal onderzoeker Menno Veldhorst, hebben een kwantumbit in silicium gemaakt. Deze kwantumbit levert recordprestaties en zet daarmee een nieuwe standaard voor kwantumdots. Het onderzoek is op 13 oktober gepubliceerd in het blad Nature Nanotechnology. Menno Veldhorst is werkzaam bij UNSW via een Rubiconfinanciering van NWO.
Een van de grootste wetenschappelijke uitdagingen van deze eeuw is de realisatie van een kwantumcomputer. De vele mogelijkheden van een dergelijke computer hebben onderzoek in verschillende disciplines geïnspireerd om te komen tot de bouwsteen van een kwantumcomputer: de kwantumbit (qubit). Qubits zijn gemaakt door bijvoorbeeld supergeleiders te gebruiken, door ionen te vangen en door individuele atomen te gebruiken. Nieuw is dat de onderzoekers aan de UNSW voor het eerst erin geslaagd zijn een qubit te maken met behulp van dezelfde technieken en materialen die gebruikt worden om een transistor van een computer te bouwen. De opschaling die nodig is om een kwantumcomputer te maken lijkt daardoor nu mogelijk: op een enkele chip van een computer zitten al meer dan een miljard transistors. Daarnaast levert de gemaakte qubit recordprestaties op het vlak van nauwkeurigheid en levensduur.
Grotere nauwkeurigheid en levensduur
Het kwantumapparaat wordt gemaakt door een patroon van aluminium nanostructuren aan te brengen op silicium. Net als bij een transistor wordt spanning aangebracht op de aluminium lagen. Zo ontstaat een kwantumdot die een enkele elektron kan lokaliseren. De kwantumdot is een soort kwantumdoosje waarin de elektron is opgesloten. De spin van deze elektron geeft de staat van de qubit weer en het lukte de onderzoekers om met microgolfpulsen de spin in elke gewenste richting te zetten. Hoewel dit al eerder gedaan is met kwantumdoosjes, opereerden alle voorgaande kwantumbits in de aanwezigheid van andere spins die gebonden waren aan de atoomkernen van de halfgeleider. Deze kernspinnen beperkten de werkingsnauwkeurigheid en de bijbehorende levensduur van de qubit.
Foutfrequentie van slechts 0,4%
Om een kwantumcomputer succesvol te kunnen gebruiken is het van essentieel belang dat de frequentie van fouten bij het gebruik van de qubits onder de 1% ligt, zodat er zogeheten kwantum-foutencorrectie kan worden toegepast. Silicium is een uitzonderlijk materiaal, omdat het kan worden gezuiverd tot het isotoop silicium-28, waarin bijna geen enkele kernspinnen overblijven. De onderzoekers toonden aan dat na de isotopische zuivering de qubit bijna 30 milliseconden gebruikt kon worden, meer dan twee ordes van grootte langer dan enig ander kwantumdot qubit dat in het verleden gemaakt is. Daardoor daalde de frequentie van fouten van de qubit tot een waarde van slechts 0,4%. Het realiseren van qubits via een conventionele methode waarop foutencorrectie kan worden toegepast is een belangrijke stap in de richting van een wereld met kwantumberekeningen.
Over Rubicon en Menno Veldhorst
Rubicon is een financieringsinstrument voor recent gepromoveerde wetenschappers om ervaring op te doen aan buitenlandse topinstituten als opstap voor een wetenschappelijke carrière. Menno Veldhorst promoveerde in september 2012 aan de Universiteit Twente en ontving een Rubiconsubsidie van NWO. Met deze subsidie kon hij twee jaar lang onderzoek doen aan de University of New South Wales in Sydney, Australië.
Over NWO
De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek is een van de belangrijkste wetenschapsfinanciers in Nederland en zorgt voor kwaliteit en vernieuwing in de wetenschap. NWO investeert jaarlijks ruim 650 miljoen in nieuwsgierigheidsgedreven onderzoek en onderzoek rond maatschappelijke uitdagingen. Op basis van adviezen van deskundige wetenschappers en relevante experts uit binnen- en buitenland selecteert en financiert NWO onderzoeksvoorstellen. NWO stimuleert nationale en internationale samenwerking, investeert in grote onderzoeksfaciliteiten, bevordert kennisbenutting en beheert onderzoeksinstituten. NWO financiert meer dan 5.600 onderzoeksprojecten aan universiteiten en kennisinstellingen.
(nwo.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vraag me af, is een Quantum Computer nu een analoge of een digitale computer, of is een Quantum Computer een derde categorie
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Washington Postquote:Nuclear fusion energy in a decade? Lockheed Martin is betting on it.
What if the nuclear reaction that heats the sun could be replicated to power cities on earth?
Lockheed Martin is betting that it can be done — and within a decade. The defense giant said Wednesday it is building a compact nuclear fusion reactor.
The key term here is “compact.” Although nuclear fusion has been studied for decades, Lockheed is hoping to build a reactor small enough to fit on the back of a truck and ship around the globe.
“Many of the approaches [to nuclear fusion] right now have significant drawbacks,” Tom McGuire, compact fusion lead for Lockheed’s California-based “Skunk Works” team, said in a phone interview. Some of those drawbacks include instability associated with the reaction, he said, or scaling problems, which means the reactor needs to be very large in order for fusion to work.
“What’s different about our physics is it’s inherently small and stable,” McGuire said. The Skunk Works Group’s first step is proving that its model works, he said. Eventually, the company hopes that “instead of a construction project, we can make them in a factory,” he said.
With the announcement, Lockheed joins a host of ongoing global efforts to study the potential of nuclear fusion. For example, the European Commission last week announced a $1 billion (850 million euro) initiative to develop nuclear fusion as an energy source by 2020.
Here’s how nuclear fusion works: When two extremely hot atoms collide, their nuclei combine to form one, releasing massive amounts of energy. Unlike nuclear fission, which powers the world’s reactors today, nuclear fusion does not release harmful radioactive material, making it a clean form of energy.
This Lockheed video explains how scientists want to harness the energy released in the fusion reaction, to potentially fuel airplanes or power cities:
[video]
Why talk about the effort now?
“We’ve strategically chosen this time because of our technical progress and exposure to our patents pending,” a Lockheed spokeswoman said in an e-mailed statement. “We are also looking for partners to work with us on the project, plus we think it is important for the public and decision makers to understand the real promise that compact fusion has for our nation and the world as a near-term solution to our energy needs.”
Lockheed said it would look for partners in industry as well as the academic community, McGuire said. The team at Lockheed is made up of about 10 people, he said.
Lockheed Martin didn’t say how much money it will invest in the project. But as with many defense contractors, the company has ramped up its investment in energy projects such as wind, solar and tidal energy over the last few years.
For the nuclear fusion project, the company hopes to take a cue from the venture capitalist world, McGuire said. That means the team will seek additional funding after successful technology demonstrations at every stage, he said.
Most recently, the company acquired a Massachusetts energy start-up that developed a low-cost rechargeable battery.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
14-10-2014
Doorbraak in onderzoek naar celmembraan
Wetenschappers van de Rijksuniversiteit Groningen hebben de meest complexe simulatie ooit gemaakt van een klein stukje celmembraan. In plaats van een celmembraan bestaand uit vier of vijf componenten, zoals gebruikelijk is, simuleerden zij een realistische membraan met maar liefst 63 soorten lipides, de vettige moleculen die de bouwstenen van zo’n membraan vormen. ‘Dit gaat een explosie van nieuw onderzoek opleveren’, zegt hoogleraar moleculaire dynamica Siewert-Jan Marrink. De resultaten zijn vorige week verschenen op de site van het chemische toptijdschrift JACS.
Een celmembraan. En dit is nog maar de vereenvoudigde weergave…
wikimedia commons
“Dit onderzoek geeft voor het eerst inzicht hoe lipides zich gedragen in de complexe omgeving van een celmembraan”, zegt Marrink. De celmembraan, het vettige ‘huidje’ dat al onze cellen omgeeft, is cruciaal voor tal van functies van de cel. Daarom is het belangrijk te weten hoe die membraan zich op moleculair niveau gedraagt.
De celmembraan bestaat uit een dubbele laag lipides, met hun hydrofiele (water minnende) kop aan de buitenkant en de vettige staarten naar binnen. De laatste jaren werd duidelijk dat er tal van verschillende lipides in de membraan zitten, die zich verschillend gedragen en dus vermoedelijk een verschillende functie hebben. “Maar experimentele technieken kunnen niet in voldoende detail naar deze lipides kijken om hun rol te achterhalen”, aldus Marrink. “Met simulaties kan dit wel.”
Martini
Voor de simulaties worden de eigenschappen van verschillende lipides in detail beschreven. “Dat kan op atomaire schaal, maar dat kost erg veel rekenkracht. Daarom gebruiken wij een grofkorrelige beschrijving waarin we vier tot vijf atomen als een eenheid beschrijven.” Dit gebeurt in een computermodel genaamd Martini, dat de afgelopen tien jaar door Marrink en zijn groep is ontwikkeld. Zijn onderzoeksgroep hoor bij het Groningen Biomolecular Sciences and Biotechnology Institute en het Zernike Institute for Advanced Materials van de Rijksuniversiteit Groningen.
“Wij hebben enkele honderden lipides beschreven in Martini, en voor deze simulatie hebben wij de 63 lipides die het meest in een typisch celmembraan van een zoogdier voorkomen gebruikt”, vertelt Marrink. Een simulatiepakket rekent vervolgens de wisselwerking tussen al die lipides, in dit geval totaal ruim twintigduizend stuks, uit.
Cholesterol brengt orde in het celmembraan. Zonder cholesterol (boven) liggen de staarten van de lipiden, in paars aangegeven, minder geordend.
Eilandjes
In de publicatie die nu bij JACS online staat en binnen een tot twee maanden in druk zal verschijnen, geven de Groningse onderzoekers antwoord op twee vragen die biologen al tijden bezighouden. “Celmembranen bestaan voor ongeveer dertig procent uit cholesterol, dat de stijfheid van de membraan bepaalt. Een belangrijke vraag is hoe cholesterol verdeeld is over de binnenste en de buitenste laag.” De simulatie toonde aan dat de buitenste membraanhelft 54 procent van al het cholesterol bevat, tegen 46 procent in de binnenste.
“Daarnaast konden we aantonen dat bepaalde vetzuren tot elkaar aangetrokken worden. Ze vormen domeinen, eilandjes met een specifieke samenstelling in de celmembraan, die echter maar enkele microseconden blijven bestaan.” Marrink zag onder meer grote groepen gangliosiden, een soort lipides die onder meer door griepvirussen worden gebruikt om cellen te infecteren.
Over het bestaan van dit soort eilandjes is al jaren gespeculeerd, maar nu zijn ze voor het eerst aangetoond. Ze kunnen belangrijk zijn voor de werking van eiwitten die in de membraan zitten. “De volgende stap voor ons is om ook eiwitten aan onze simulaties toe te voegen. Daar zijn we ook al mee bezig.”
Explosie
Andere onderzoekers kunnen nu aan de slag met de realistische celmembraan die Marrink en zijn groep hebben beschreven in dit artikel. “Dat gaat denk ik een explosie van nieuw onderzoek opleveren”, voorspelt hij. De stap van maximaal vijf naar meer dan zestig lipides in een gesimuleerde membraan is een grote doorbraak. “Sinds het artikel online staat hebben we al heel veel enthousiaste reacties van collega’s gehad.”
Het is nu bijvoorbeeld mogelijk de samenstelling van de gesimuleerde membranen te wijzigen, om te zien hoe dat de eigenschappen beïnvloedt. “En experimentele onderzoekers kunnen die simulaties weer gebruiken om hun resultaten te interpreteren. Ons werk levert fundamentele nieuwe kennis die op tal van terreinen gebruikt kan worden.”
(Kennislink)
Doorbraak in onderzoek naar celmembraan
Wetenschappers van de Rijksuniversiteit Groningen hebben de meest complexe simulatie ooit gemaakt van een klein stukje celmembraan. In plaats van een celmembraan bestaand uit vier of vijf componenten, zoals gebruikelijk is, simuleerden zij een realistische membraan met maar liefst 63 soorten lipides, de vettige moleculen die de bouwstenen van zo’n membraan vormen. ‘Dit gaat een explosie van nieuw onderzoek opleveren’, zegt hoogleraar moleculaire dynamica Siewert-Jan Marrink. De resultaten zijn vorige week verschenen op de site van het chemische toptijdschrift JACS.
Een celmembraan. En dit is nog maar de vereenvoudigde weergave…
wikimedia commons
“Dit onderzoek geeft voor het eerst inzicht hoe lipides zich gedragen in de complexe omgeving van een celmembraan”, zegt Marrink. De celmembraan, het vettige ‘huidje’ dat al onze cellen omgeeft, is cruciaal voor tal van functies van de cel. Daarom is het belangrijk te weten hoe die membraan zich op moleculair niveau gedraagt.
De celmembraan bestaat uit een dubbele laag lipides, met hun hydrofiele (water minnende) kop aan de buitenkant en de vettige staarten naar binnen. De laatste jaren werd duidelijk dat er tal van verschillende lipides in de membraan zitten, die zich verschillend gedragen en dus vermoedelijk een verschillende functie hebben. “Maar experimentele technieken kunnen niet in voldoende detail naar deze lipides kijken om hun rol te achterhalen”, aldus Marrink. “Met simulaties kan dit wel.”
Martini
Voor de simulaties worden de eigenschappen van verschillende lipides in detail beschreven. “Dat kan op atomaire schaal, maar dat kost erg veel rekenkracht. Daarom gebruiken wij een grofkorrelige beschrijving waarin we vier tot vijf atomen als een eenheid beschrijven.” Dit gebeurt in een computermodel genaamd Martini, dat de afgelopen tien jaar door Marrink en zijn groep is ontwikkeld. Zijn onderzoeksgroep hoor bij het Groningen Biomolecular Sciences and Biotechnology Institute en het Zernike Institute for Advanced Materials van de Rijksuniversiteit Groningen.
“Wij hebben enkele honderden lipides beschreven in Martini, en voor deze simulatie hebben wij de 63 lipides die het meest in een typisch celmembraan van een zoogdier voorkomen gebruikt”, vertelt Marrink. Een simulatiepakket rekent vervolgens de wisselwerking tussen al die lipides, in dit geval totaal ruim twintigduizend stuks, uit.
Cholesterol brengt orde in het celmembraan. Zonder cholesterol (boven) liggen de staarten van de lipiden, in paars aangegeven, minder geordend.
Eilandjes
In de publicatie die nu bij JACS online staat en binnen een tot twee maanden in druk zal verschijnen, geven de Groningse onderzoekers antwoord op twee vragen die biologen al tijden bezighouden. “Celmembranen bestaan voor ongeveer dertig procent uit cholesterol, dat de stijfheid van de membraan bepaalt. Een belangrijke vraag is hoe cholesterol verdeeld is over de binnenste en de buitenste laag.” De simulatie toonde aan dat de buitenste membraanhelft 54 procent van al het cholesterol bevat, tegen 46 procent in de binnenste.
“Daarnaast konden we aantonen dat bepaalde vetzuren tot elkaar aangetrokken worden. Ze vormen domeinen, eilandjes met een specifieke samenstelling in de celmembraan, die echter maar enkele microseconden blijven bestaan.” Marrink zag onder meer grote groepen gangliosiden, een soort lipides die onder meer door griepvirussen worden gebruikt om cellen te infecteren.
Over het bestaan van dit soort eilandjes is al jaren gespeculeerd, maar nu zijn ze voor het eerst aangetoond. Ze kunnen belangrijk zijn voor de werking van eiwitten die in de membraan zitten. “De volgende stap voor ons is om ook eiwitten aan onze simulaties toe te voegen. Daar zijn we ook al mee bezig.”
Explosie
Andere onderzoekers kunnen nu aan de slag met de realistische celmembraan die Marrink en zijn groep hebben beschreven in dit artikel. “Dat gaat denk ik een explosie van nieuw onderzoek opleveren”, voorspelt hij. De stap van maximaal vijf naar meer dan zestig lipides in een gesimuleerde membraan is een grote doorbraak. “Sinds het artikel online staat hebben we al heel veel enthousiaste reacties van collega’s gehad.”
Het is nu bijvoorbeeld mogelijk de samenstelling van de gesimuleerde membranen te wijzigen, om te zien hoe dat de eigenschappen beïnvloedt. “En experimentele onderzoekers kunnen die simulaties weer gebruiken om hun resultaten te interpreteren. Ons werk levert fundamentele nieuwe kennis die op tal van terreinen gebruikt kan worden.”
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-10-2014
Straffer dan eerste mens op de maan: verlamde man loopt weer na baanbrekende operatie
Darek Fidyka © belga.
Neurochirurgen zijn er in geslaagd met een baanbrekende operatie een tot aan het middel verlamde man weer te doen lopen. De artsen spreken van een prestatie sterker nog dan de eerste man op de Maan.
De patiënt was een zekere Darek Fidyka, een Bulgaar die aan de rolstoel was gekluisterd nadat hij vier jaar geleden met een mes in de rug was gestoken, waarbij zenuwvezels werden afgesneden - een garantie, tot nu toe, voor levenslange verlamming.
Een Brits team onder leiding van neurochirurg Geoff Raisman van het University College in Londen werkte samen met de Poolse neurochirurg Pawel Tabakow om de zenuwvezels opnieuw met elkaar te verbinden.
Neus
Tijdens de behandeling werden cellen uit de neusholte van de man ingebracht in het middenrif. De cellen helpen om de beschadigde zenuwen te herstellen, iets dat tot nog toe voor onmogelijk werd gehouden.
Fidyka, in een vorig leven brandweerman, kan opnieuw stappen- zij het met een frame- en een onafhankelijk leven leiden.
Historisch
"Indien deze procedure verder ontwikkeld wordt, kan ze leiden tot een historische verandering in de momenteel hopeloze vooruitzichten voor mensen die verlamd zijn door letsels aan de ruggegraat", aldus Raisman, die denkt dat dit succes mogelijkheden biedt om soortgelijke technieken te ontwikkelen voor blindheid, doofheid en hartkwalen.
De veertigjarige Fidyka werd in 2012 in Wroclaw geopereerd, maar de procedure is nog maar pas beschreven in het vakblad Cell Transplantation.
(HLN)
Straffer dan eerste mens op de maan: verlamde man loopt weer na baanbrekende operatie
Darek Fidyka © belga.
Neurochirurgen zijn er in geslaagd met een baanbrekende operatie een tot aan het middel verlamde man weer te doen lopen. De artsen spreken van een prestatie sterker nog dan de eerste man op de Maan.
De patiënt was een zekere Darek Fidyka, een Bulgaar die aan de rolstoel was gekluisterd nadat hij vier jaar geleden met een mes in de rug was gestoken, waarbij zenuwvezels werden afgesneden - een garantie, tot nu toe, voor levenslange verlamming.
Een Brits team onder leiding van neurochirurg Geoff Raisman van het University College in Londen werkte samen met de Poolse neurochirurg Pawel Tabakow om de zenuwvezels opnieuw met elkaar te verbinden.
Neus
Tijdens de behandeling werden cellen uit de neusholte van de man ingebracht in het middenrif. De cellen helpen om de beschadigde zenuwen te herstellen, iets dat tot nog toe voor onmogelijk werd gehouden.
Fidyka, in een vorig leven brandweerman, kan opnieuw stappen- zij het met een frame- en een onafhankelijk leven leiden.
Historisch
"Indien deze procedure verder ontwikkeld wordt, kan ze leiden tot een historische verandering in de momenteel hopeloze vooruitzichten voor mensen die verlamd zijn door letsels aan de ruggegraat", aldus Raisman, die denkt dat dit succes mogelijkheden biedt om soortgelijke technieken te ontwikkelen voor blindheid, doofheid en hartkwalen.
De veertigjarige Fidyka werd in 2012 in Wroclaw geopereerd, maar de procedure is nog maar pas beschreven in het vakblad Cell Transplantation.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-10-2014
Eerste echt 'hoverboard' doet dromen van zwevende wolkenkrabbers
Groeide u ook op met de droom ooit op een 'hoverboard' door de straten te zweven, net zoals Marty McFly in 'Back to the Future II'? Tijd om wakker te worden dan, want een Amerikaanse start-up heeft nu een (min of meer) werkend exemplaar gebouwd en laten uitproberen door journalisten. Maar voor u plannen maakt om naar uw werk te zweven, leest u best eerst dit.
Sinds de achtervolgingsscène in 'Back to the Future II', waarin Marty McFly (Michael J. Fox) op een zwevend skateboard door de stad sjeest, is het 'hoverboard' een heilige graal geworden voor wetenschappers, geeks en nerds aller landen. Dat bewees de uitspraak van regisseur Robert Zemeckis na het lanceren van de film in 1989. Hij had beweerd dat het hoverboard echt bestond, waarna Universal Studios overspoeld werd met brieven van fans die zich afvroegen waar ze dat ding konden kopen. Dat de wereld vandaag nog altijd zo happig is op een werkend exemplaar, bewees de hoax over de 'HUVr' die de grapjurken van Funny or Die eerder dit jaar met succes in de pers kregen.
De zoektocht naar een echt hoverboard leverde in 1997 een eerste amusant resultaat op. Ingenieur William J. Beaty bedacht een soort mini-hovercraft op basis van onderdelen van huis-, tuin- en keukenapparatuur. Mits wat geknutsel met stofzuigers en bladblazers was een hoverboard geen illusie meer. Wat later kwam ook een mini-hovercraft als de Air Board op de markt.
Het filmpje van de HUVr-hoax:
Supergeleiding
We wisten niet goed welk probleem we aan het oplossen waren, buiten dan het wereldwijde tekort aan hoverboardskateparken
Rich DeVaul, Google X.
De MagSurf. © Université Paris Diderot - Eric Descarpentri.
Maar geen 'Back to the Future'-geek die zich met die verdienstelijke pogingen kon verzoenen. Bedenker Bob Gale had altijd beweerd dat het hoverboard in zijn fantasie op een magnetisch veld zweefde, zoals ook een magneetzweeftrein (maglev) doet.
In 2011 probeerden onderzoekers van de Université Paris Diderot dan ook een écht hoverboard te bouwen op basis van supergeleiding. Dat is het verschijnsel waarbij de elektrische weerstand van sommige materialen beneden een bepaalde - meestal ultralage - temperatuur opeens helemaal verdwijnt. Je kan zo een magnetisch veld opwekken en dus ook magnetische levitatie mogelijk maken. Het probleem daar was dat de onderkant van het 'MagSurf'-bord tot meer dan 200 graden Celsius onder nul gekoeld moest worden en dat het enkel boven een magnetisch bord kon zweven.
Ook bij Google X, de onderzoeksdivisie van de internetreus, slaagden ze erin om een stukje koolstof te doen zweven over een magnetisch rooster. Volgens ingenieur Rich DeVaul was het dan nog slechts een kleine stap naar een hoverboard. "Maar we wisten niet goed welk probleem we aan het oplossen waren, buiten dan het wereldwijde tekort aan hoverboardskateparken", vertelt hij aan de New York Times.
Zwevende gebouwen
Hendo-oprichters Jill en Greg Henderson © kos.
© hendo.
Het Californische Arx Pax, met als bezielers het echtpaar Jill Avery Henderson en Greg Henderson, dacht daar anders over en lanceerde deze week zijn Kickstarterproject Hendo Hover. Ook dat hoverboard maakt gebruik van een magnetisch veld, voldoende om het bord een paar centimeter boven een oppervlak te laten zweven. De crux is daar natuurlijk dat het oppervlak van non-ferrometaal is, zoals aluminium of koper, wat de bewegingsvrijheid van het hoverboard onmiddellijk danig beperkt. De journalisten die al eens konden proberen, zeggen vooral wat heen en weer gestunteld te hebben. Conclusie: het werkt, maar wie hoopte echt door de stad te kunnen 'hoveren' is eraan voor de moeite.
Maar de Hendo Hover is geen doel op zich voor Arx Pax. Greg Henderson is immers geen techneut maar een architect. Hij hoopt ooit gebouwen en structuren te kunnen maken die in noodgevallen kunnen zweven, met name als bescherming tegen aardbevingen. "Als je een trein van 50.000 kilogram kan leviteren, waarom dan geen huis?", klinkt het. Of, zo filosofeert hij, elektromagnetische technologie als een energiebesparende manier om vliegtuigen te helpen opstijgen: het zou veel luchtvaartmaatschappijen doen watertanden.
De dag van de toekomst
Het blijft een verre droom, maar de aandacht die het bedrijf nu krijgt met het premature hoverboard kan wel wat in gang zetten. Het verklaart waarom aan het Kickstarterproject ook een ontwikkelkit verbonden is. Wie 299 dollar (233 euro) stort, krijgt een eigen ontwikkelkit aangeleverd om zelf te spelen met zwevende spullen. Het doel is om uiteindelijk 250.000 dollar (195.000 euro) op te halen, om daarmee volop zwevende skateboards te kunnen produceren, één echt 'hoverskatepark' te bouwen en - lees: vooral - de r&d naar andere toepassingen te bekostigen.
Overigens, wie 100 dollar (78 euro) stort, maakt kans om een ritje van 5 minuutjes te maken op de Hendo Hover. Bij 1.000 dollar (780 euro) krijg je een uur speeltijd, mét intensieve coaching. 10.000 dollar (7.800 euro) levert je zelfs een eigen Hendo Hover op. Levering op 21 oktober 2015. Echte 'Back to the Future'-fans hebben die datum natuurlijk al jaren in hun agenda aangekruist: het is de dag waarop Marty McFly in de toekomst arriveert.
© youtube.
(HLN)
Eerste echt 'hoverboard' doet dromen van zwevende wolkenkrabbers
Groeide u ook op met de droom ooit op een 'hoverboard' door de straten te zweven, net zoals Marty McFly in 'Back to the Future II'? Tijd om wakker te worden dan, want een Amerikaanse start-up heeft nu een (min of meer) werkend exemplaar gebouwd en laten uitproberen door journalisten. Maar voor u plannen maakt om naar uw werk te zweven, leest u best eerst dit.
Sinds de achtervolgingsscène in 'Back to the Future II', waarin Marty McFly (Michael J. Fox) op een zwevend skateboard door de stad sjeest, is het 'hoverboard' een heilige graal geworden voor wetenschappers, geeks en nerds aller landen. Dat bewees de uitspraak van regisseur Robert Zemeckis na het lanceren van de film in 1989. Hij had beweerd dat het hoverboard echt bestond, waarna Universal Studios overspoeld werd met brieven van fans die zich afvroegen waar ze dat ding konden kopen. Dat de wereld vandaag nog altijd zo happig is op een werkend exemplaar, bewees de hoax over de 'HUVr' die de grapjurken van Funny or Die eerder dit jaar met succes in de pers kregen.
De zoektocht naar een echt hoverboard leverde in 1997 een eerste amusant resultaat op. Ingenieur William J. Beaty bedacht een soort mini-hovercraft op basis van onderdelen van huis-, tuin- en keukenapparatuur. Mits wat geknutsel met stofzuigers en bladblazers was een hoverboard geen illusie meer. Wat later kwam ook een mini-hovercraft als de Air Board op de markt.
Het filmpje van de HUVr-hoax:
Supergeleiding
We wisten niet goed welk probleem we aan het oplossen waren, buiten dan het wereldwijde tekort aan hoverboardskateparken
Rich DeVaul, Google X.
De MagSurf. © Université Paris Diderot - Eric Descarpentri.
Maar geen 'Back to the Future'-geek die zich met die verdienstelijke pogingen kon verzoenen. Bedenker Bob Gale had altijd beweerd dat het hoverboard in zijn fantasie op een magnetisch veld zweefde, zoals ook een magneetzweeftrein (maglev) doet.
In 2011 probeerden onderzoekers van de Université Paris Diderot dan ook een écht hoverboard te bouwen op basis van supergeleiding. Dat is het verschijnsel waarbij de elektrische weerstand van sommige materialen beneden een bepaalde - meestal ultralage - temperatuur opeens helemaal verdwijnt. Je kan zo een magnetisch veld opwekken en dus ook magnetische levitatie mogelijk maken. Het probleem daar was dat de onderkant van het 'MagSurf'-bord tot meer dan 200 graden Celsius onder nul gekoeld moest worden en dat het enkel boven een magnetisch bord kon zweven.
Ook bij Google X, de onderzoeksdivisie van de internetreus, slaagden ze erin om een stukje koolstof te doen zweven over een magnetisch rooster. Volgens ingenieur Rich DeVaul was het dan nog slechts een kleine stap naar een hoverboard. "Maar we wisten niet goed welk probleem we aan het oplossen waren, buiten dan het wereldwijde tekort aan hoverboardskateparken", vertelt hij aan de New York Times.
Zwevende gebouwen
Hendo-oprichters Jill en Greg Henderson © kos.
© hendo.
Het Californische Arx Pax, met als bezielers het echtpaar Jill Avery Henderson en Greg Henderson, dacht daar anders over en lanceerde deze week zijn Kickstarterproject Hendo Hover. Ook dat hoverboard maakt gebruik van een magnetisch veld, voldoende om het bord een paar centimeter boven een oppervlak te laten zweven. De crux is daar natuurlijk dat het oppervlak van non-ferrometaal is, zoals aluminium of koper, wat de bewegingsvrijheid van het hoverboard onmiddellijk danig beperkt. De journalisten die al eens konden proberen, zeggen vooral wat heen en weer gestunteld te hebben. Conclusie: het werkt, maar wie hoopte echt door de stad te kunnen 'hoveren' is eraan voor de moeite.
Maar de Hendo Hover is geen doel op zich voor Arx Pax. Greg Henderson is immers geen techneut maar een architect. Hij hoopt ooit gebouwen en structuren te kunnen maken die in noodgevallen kunnen zweven, met name als bescherming tegen aardbevingen. "Als je een trein van 50.000 kilogram kan leviteren, waarom dan geen huis?", klinkt het. Of, zo filosofeert hij, elektromagnetische technologie als een energiebesparende manier om vliegtuigen te helpen opstijgen: het zou veel luchtvaartmaatschappijen doen watertanden.
De dag van de toekomst
Het blijft een verre droom, maar de aandacht die het bedrijf nu krijgt met het premature hoverboard kan wel wat in gang zetten. Het verklaart waarom aan het Kickstarterproject ook een ontwikkelkit verbonden is. Wie 299 dollar (233 euro) stort, krijgt een eigen ontwikkelkit aangeleverd om zelf te spelen met zwevende spullen. Het doel is om uiteindelijk 250.000 dollar (195.000 euro) op te halen, om daarmee volop zwevende skateboards te kunnen produceren, één echt 'hoverskatepark' te bouwen en - lees: vooral - de r&d naar andere toepassingen te bekostigen.
Overigens, wie 100 dollar (78 euro) stort, maakt kans om een ritje van 5 minuutjes te maken op de Hendo Hover. Bij 1.000 dollar (780 euro) krijg je een uur speeltijd, mét intensieve coaching. 10.000 dollar (7.800 euro) levert je zelfs een eigen Hendo Hover op. Levering op 21 oktober 2015. Echte 'Back to the Future'-fans hebben die datum natuurlijk al jaren in hun agenda aangekruist: het is de dag waarop Marty McFly in de toekomst arriveert.
© youtube.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.hln.be/hln/nl/(...)ende-patienten.dhtml
Australische chirurgen zijn erin geslaagd 'dode' harten te transplanteren aan het St Vincent's ziekenhuis in Sydney. Daardoor komen meer harten voor transplantatie in aanmerking. Binnen een jaar zou de nieuwe techniek ook in ons land kunnen toegepast worden. Deze doorbraak kan de levens redden van dertig procent meer transplantatiepatiënten dan momenteel het geval is.
Totnogtoe werden bij transplantaties kloppende harten gebruikt van hersendode mensen. In Sydney slaagde een team chirurgen erin drie harten te transplanteren van mensen die door een hartstilstand zijn overleden. De harten waren al twintig minuten gestopt met kloppen. Twee patiënten zijn volledig hersteld, de derde ligt nog op intensieve zorgen.
'Heart in a box'
Cardioloog Peter MacDonald verklaarde dat de 'dode' harten in een draagbare console werden geplaatst, een zogenaamde 'heart in a box'. De harten worden daarin ondergedompeld in een baanbrekende bewaarvloeistof die werd ontwikkeld door hetzelfde ziekenhuis en het Australisch instituut voor hartonderzoek.
"Die nieuwe machine voorziet het hart van bloed en voedingsmiddelen, waardoor het enkele uren geschikt blijft voor transplantatie", verduidelijkt professor en hartspecialist Bart Meyns van het Leuvense Gasthuisberg op Radio 1.
"Die technologie wordt in België ook al gebruikt voor longen en andere organen. De transplantatie van 'dode harten' kan dus ook hier snel ingang vinden, mogelijk binnen een jaar al".
Meer donorharten beschikbaar
Belangrijk aan de nieuwe ontwikkeling is dat er meer donorharten beschikbaar zullen komen. "We spreken niet van een verdubbeling, maar als hier en daar een bijkomend hart kan getransplanteerd worden, is toch telkens een mensenleven gered. Het hart moet dan binnen vijf tot zes uur ingeplant worden. De machine verlengt dus de veilige tijd, wat handig is als een hart over grotere afstand moet getransporteerd worden", aldus nog Meyns.
"Wonderbaarlijke zaak"
De 57-jarige Michelle Gribilas was de eerste vrouw die een 'dood' hart ingeplant kreeg. De vrouw leed aan hartfalen en werd twee maanden geleden geopereerd. "Ik was daarvoor heel ziek, maar nu ben ik een andere mens. Ik voel me weer veertig jaar oud, ik heb veel geluk gehad", getuigt de vrouw.
De tweede patiënt was de 43-jarige Jan Damen, die kreeg twee weken geleden een nieuw hart. De vader van drie herstelt nog in het ziekenhuis. "Ik voel me prima, ik kan niet wachten om mijn leven te hervatten", jubelt hij.
De voormalige timmerman voegt er aan toe dat hij vaak aan zijn donor denkt. "Zonder die persoon was ik er wellicht niet meer. Ik ben niet religieus of spiritueel, maar het is toch een wonderbaarlijke zaak".
Het team chirurgen werkte twintig jaar aan het project. "We hebben veel onderzoek verricht om te achterhalen hoe lang het hart bruikbaar blijft nadat het is gestopt met kloppen. Daarna ontwikkelden we een techniek om het hart te reactiveren in de 'heart in a box'-machine. Daartoe doen we een bloedafname bij de donor om de machine klaar te maken. Daarna verwijderen we het hart en sluiten het aan op de machine, warmen het op en zo begint het weer te kloppen".
De donorharten bleven elk zowat vier uur in de machine vooraleer ze werden getransplanteerd, verklaart MacDonald. "Gebaseerd op hoe het hart presteert in de machine kunnen we redelijk precies voorspellen of het al dan niet zal werken als we het transplanteren".
"Deze doorbraak is een belangrijke stap in het verminderen van het tekort aan donororganen", voegt hij er tot slot aan toe.
Australische chirurgen zijn erin geslaagd 'dode' harten te transplanteren aan het St Vincent's ziekenhuis in Sydney. Daardoor komen meer harten voor transplantatie in aanmerking. Binnen een jaar zou de nieuwe techniek ook in ons land kunnen toegepast worden. Deze doorbraak kan de levens redden van dertig procent meer transplantatiepatiënten dan momenteel het geval is.
Totnogtoe werden bij transplantaties kloppende harten gebruikt van hersendode mensen. In Sydney slaagde een team chirurgen erin drie harten te transplanteren van mensen die door een hartstilstand zijn overleden. De harten waren al twintig minuten gestopt met kloppen. Twee patiënten zijn volledig hersteld, de derde ligt nog op intensieve zorgen.
'Heart in a box'
Cardioloog Peter MacDonald verklaarde dat de 'dode' harten in een draagbare console werden geplaatst, een zogenaamde 'heart in a box'. De harten worden daarin ondergedompeld in een baanbrekende bewaarvloeistof die werd ontwikkeld door hetzelfde ziekenhuis en het Australisch instituut voor hartonderzoek.
"Die nieuwe machine voorziet het hart van bloed en voedingsmiddelen, waardoor het enkele uren geschikt blijft voor transplantatie", verduidelijkt professor en hartspecialist Bart Meyns van het Leuvense Gasthuisberg op Radio 1.
"Die technologie wordt in België ook al gebruikt voor longen en andere organen. De transplantatie van 'dode harten' kan dus ook hier snel ingang vinden, mogelijk binnen een jaar al".
Meer donorharten beschikbaar
Belangrijk aan de nieuwe ontwikkeling is dat er meer donorharten beschikbaar zullen komen. "We spreken niet van een verdubbeling, maar als hier en daar een bijkomend hart kan getransplanteerd worden, is toch telkens een mensenleven gered. Het hart moet dan binnen vijf tot zes uur ingeplant worden. De machine verlengt dus de veilige tijd, wat handig is als een hart over grotere afstand moet getransporteerd worden", aldus nog Meyns.
"Wonderbaarlijke zaak"
De 57-jarige Michelle Gribilas was de eerste vrouw die een 'dood' hart ingeplant kreeg. De vrouw leed aan hartfalen en werd twee maanden geleden geopereerd. "Ik was daarvoor heel ziek, maar nu ben ik een andere mens. Ik voel me weer veertig jaar oud, ik heb veel geluk gehad", getuigt de vrouw.
De tweede patiënt was de 43-jarige Jan Damen, die kreeg twee weken geleden een nieuw hart. De vader van drie herstelt nog in het ziekenhuis. "Ik voel me prima, ik kan niet wachten om mijn leven te hervatten", jubelt hij.
De voormalige timmerman voegt er aan toe dat hij vaak aan zijn donor denkt. "Zonder die persoon was ik er wellicht niet meer. Ik ben niet religieus of spiritueel, maar het is toch een wonderbaarlijke zaak".
Het team chirurgen werkte twintig jaar aan het project. "We hebben veel onderzoek verricht om te achterhalen hoe lang het hart bruikbaar blijft nadat het is gestopt met kloppen. Daarna ontwikkelden we een techniek om het hart te reactiveren in de 'heart in a box'-machine. Daartoe doen we een bloedafname bij de donor om de machine klaar te maken. Daarna verwijderen we het hart en sluiten het aan op de machine, warmen het op en zo begint het weer te kloppen".
De donorharten bleven elk zowat vier uur in de machine vooraleer ze werden getransplanteerd, verklaart MacDonald. "Gebaseerd op hoe het hart presteert in de machine kunnen we redelijk precies voorspellen of het al dan niet zal werken als we het transplanteren".
"Deze doorbraak is een belangrijke stap in het verminderen van het tekort aan donororganen", voegt hij er tot slot aan toe.
http://www.hln.be/hln/nl/(...)me-dan-gedacht.dhtml
enetische factoren zijn minder bepalend voor autisme dan voorheen gedacht. Dat stelt Annelies Spek, klinisch psycholoog en wetenschappelijk onderzoeker aan de Rijksuniversiteit Leiden, op basis van een literatuurstudie in het Tijdschrift voor psychiatrie. Slechts in 10 tot 15 procent van de gevallen is er een duidelijk verband met een genetische stoornis.
Zes op duizend baby's worden geboren met een bepaalde vorm van autisme. Hoewel de aandoening erfelijk is, zijn genetische factoren minder doorslaggevend dan gedacht. In 10 à 15 procent van de gevallen is een mutatie in één gen verantwoordelijk. Meestal is het complexer.
Volgens Spek zijn al honderden genen ontdekt die betrokken kunnen zijn bij het ontstaan van autisme. Wellicht zijn verschillende combinaties van genmutaties nodig om een genetische aanleg te hebben. En zelfs dan spelen omgevingsfactoren nog een rol.
Foliumzuur beperkt risico
De klinisch psycholoog somt enkele factoren op die het risico verhogen: ziekte, overmatig alcoholgebruik en gebruik van antidepressiva tijdens de zwangerschap. Het risico verhoogt ook indien de vader ouder is dan veertig, gezien bij het ouder worden meer genmutaties ontstaan.
Er zijn ook aanwijzingen dat stress, luchtvervuiling en toxische stoffen een invloed hebben, maar onderzoek daarnaar is nog bezig. Omgekeerd zijn er ook factoren die het risico kunnen beperken. Zo zou het gebruik van foliumzuur voor en tijdens de zwangerschap een beschermend effect hebben.
enetische factoren zijn minder bepalend voor autisme dan voorheen gedacht. Dat stelt Annelies Spek, klinisch psycholoog en wetenschappelijk onderzoeker aan de Rijksuniversiteit Leiden, op basis van een literatuurstudie in het Tijdschrift voor psychiatrie. Slechts in 10 tot 15 procent van de gevallen is er een duidelijk verband met een genetische stoornis.
Zes op duizend baby's worden geboren met een bepaalde vorm van autisme. Hoewel de aandoening erfelijk is, zijn genetische factoren minder doorslaggevend dan gedacht. In 10 à 15 procent van de gevallen is een mutatie in één gen verantwoordelijk. Meestal is het complexer.
Volgens Spek zijn al honderden genen ontdekt die betrokken kunnen zijn bij het ontstaan van autisme. Wellicht zijn verschillende combinaties van genmutaties nodig om een genetische aanleg te hebben. En zelfs dan spelen omgevingsfactoren nog een rol.
Foliumzuur beperkt risico
De klinisch psycholoog somt enkele factoren op die het risico verhogen: ziekte, overmatig alcoholgebruik en gebruik van antidepressiva tijdens de zwangerschap. Het risico verhoogt ook indien de vader ouder is dan veertig, gezien bij het ouder worden meer genmutaties ontstaan.
Er zijn ook aanwijzingen dat stress, luchtvervuiling en toxische stoffen een invloed hebben, maar onderzoek daarnaar is nog bezig. Omgekeerd zijn er ook factoren die het risico kunnen beperken. Zo zou het gebruik van foliumzuur voor en tijdens de zwangerschap een beschermend effect hebben.
28-10-2014
Wetenschappers ontwikkelen stamcellen die hersentumoren bestrijden
De gewijzigde stamcellen die hersentumoren behandelen werden aan de universiteit van Harvard ontwikkeld. © thinkstock.
DOORBRAAK Wetenschappers aan de universiteit van Harvard hebben een nieuwe manier ontdekt om hersentumoren te bestrijden met stamcellen.
Het wetenschappelijk team, dat experimenteerde op muizen, gebruikte genetisch gemanipuleerde stamcellen die giffen loslaten die kankercellen doden maar gezonde cellen niet beïnvloeden.
In de tests werd de hersentumor chirurgisch verwijderd, waarna de stamcellen zijn plek innamen, verpakt in een biologisch afbreekbare gel, om de resterende kankercellen op te ruimen. Belangrijk daarbij was dat de gifstoffen de stamcellen zelf niet aantastten. Experts spreken over een doorbraak in het kankeronderzoek.
De studie, die werd gepubliceerd in vakblad 'Stem Cells', was het resultaat van jarenlang onderzoek naar stamceltherapie voor kanker.
Genetisch gemanipuleerd
Teamleider dokter Khalid Shah: "Kankerdodende gifstoffen worden al met groot succes ingezet tegen een reeks bloedkankers, maar ze werken niet goed tegen solide tumoren omdat die kankers minder goed bereikbaar zijn. Enkele jaren geleden erkenden we dat stamcellen konden ingezet worden om deze therapeutische gifstoffen permanent toe te dienen aan hersentumoren. Maar eerst moesten we stamcellen genetisch manipuleren zodat ze zelf niet werden gedood door de gifstoffen".
Binnen vijf jaar tests op mensen
"Nu hebben we gifresistente stamcellen die stoffen aanmaken en afgeven die kankers doden". Het team zal stamcellen blijven ontwikkelen en testen op muizen met verschillende types hersentumoren teneinde de doeltreffendheid van de behandeling op te drijven.
Shah voorspelt dat binnen de vijf jaar de eerste klinische tests met de nieuwe therapie zullen verricht worden.
(HLN)
Wetenschappers ontwikkelen stamcellen die hersentumoren bestrijden
De gewijzigde stamcellen die hersentumoren behandelen werden aan de universiteit van Harvard ontwikkeld. © thinkstock.
DOORBRAAK Wetenschappers aan de universiteit van Harvard hebben een nieuwe manier ontdekt om hersentumoren te bestrijden met stamcellen.
Het wetenschappelijk team, dat experimenteerde op muizen, gebruikte genetisch gemanipuleerde stamcellen die giffen loslaten die kankercellen doden maar gezonde cellen niet beïnvloeden.
In de tests werd de hersentumor chirurgisch verwijderd, waarna de stamcellen zijn plek innamen, verpakt in een biologisch afbreekbare gel, om de resterende kankercellen op te ruimen. Belangrijk daarbij was dat de gifstoffen de stamcellen zelf niet aantastten. Experts spreken over een doorbraak in het kankeronderzoek.
De studie, die werd gepubliceerd in vakblad 'Stem Cells', was het resultaat van jarenlang onderzoek naar stamceltherapie voor kanker.
Genetisch gemanipuleerd
Teamleider dokter Khalid Shah: "Kankerdodende gifstoffen worden al met groot succes ingezet tegen een reeks bloedkankers, maar ze werken niet goed tegen solide tumoren omdat die kankers minder goed bereikbaar zijn. Enkele jaren geleden erkenden we dat stamcellen konden ingezet worden om deze therapeutische gifstoffen permanent toe te dienen aan hersentumoren. Maar eerst moesten we stamcellen genetisch manipuleren zodat ze zelf niet werden gedood door de gifstoffen".
Binnen vijf jaar tests op mensen
"Nu hebben we gifresistente stamcellen die stoffen aanmaken en afgeven die kankers doden". Het team zal stamcellen blijven ontwikkelen en testen op muizen met verschillende types hersentumoren teneinde de doeltreffendheid van de behandeling op te drijven.
Shah voorspelt dat binnen de vijf jaar de eerste klinische tests met de nieuwe therapie zullen verricht worden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-10-2014
Het vliegtuig van de toekomst: indrukwekkend of eng?
Er zijn heel wat nadelen aan vliegen, zoals vertragingen, ellenlange rijen en luidruchtige passagiers. Ook het beperkte aantal plaatsen aan de toch al piepkleine raampjes zijn vaak een bron van irritatie. Maar daar valt wel een mouw aan te passen, vindt het centrum voor Process Innovation.
CPI, het Centre for Process Innovation ziet de toekomst van de luchtvaart groots in. De toestellen moeten volgens hen lichter en groter worden, met bredere zetels voor passagiers. Ook kan het brandstofverbruik best omlaag, alsook de CO2-uitstoot. En hoe ze dat allemaal voor elkaar gaan krijgen? Simpel, je neemt gewoon de ramen weg.
Zonder ramen kan de romp van het vliegtuig heel wat dunner gemaakt worden, waardoor je veel meer plaats creëert en het toestel een stuk milieuvriendelijker wordt. Een vliegtuig zonder ramen is saai, zeg je? Ook daar heeft CPI een oplossing voor. De hele wand van het vliegtuig kan immers bekleed worden met een interactieve technologie, die de omgeving van het vliegtuig kan projecteren. Zo wordt het toestel één groot raam, en lijken alle passagiers in het niets te zweven.
"Panoramisch zicht", noemt het bedrijf het. Zeer indrukwekkend, en tegelijkertijd ook verschrikkelijk eng. Wij vermoeden dat mensen met hoogtevrees heel wat bange uren staan te wachten.
Lees ook
Vliegangst? Dan kijk je beter niet naar deze bewogen landing op Madeira
Je hebt basejumpen en je hebt 'Angry Bird basejumpen'
© screenshot YouTube.
(HLN)
Het vliegtuig van de toekomst: indrukwekkend of eng?
Er zijn heel wat nadelen aan vliegen, zoals vertragingen, ellenlange rijen en luidruchtige passagiers. Ook het beperkte aantal plaatsen aan de toch al piepkleine raampjes zijn vaak een bron van irritatie. Maar daar valt wel een mouw aan te passen, vindt het centrum voor Process Innovation.
CPI, het Centre for Process Innovation ziet de toekomst van de luchtvaart groots in. De toestellen moeten volgens hen lichter en groter worden, met bredere zetels voor passagiers. Ook kan het brandstofverbruik best omlaag, alsook de CO2-uitstoot. En hoe ze dat allemaal voor elkaar gaan krijgen? Simpel, je neemt gewoon de ramen weg.
Zonder ramen kan de romp van het vliegtuig heel wat dunner gemaakt worden, waardoor je veel meer plaats creëert en het toestel een stuk milieuvriendelijker wordt. Een vliegtuig zonder ramen is saai, zeg je? Ook daar heeft CPI een oplossing voor. De hele wand van het vliegtuig kan immers bekleed worden met een interactieve technologie, die de omgeving van het vliegtuig kan projecteren. Zo wordt het toestel één groot raam, en lijken alle passagiers in het niets te zweven.
"Panoramisch zicht", noemt het bedrijf het. Zeer indrukwekkend, en tegelijkertijd ook verschrikkelijk eng. Wij vermoeden dat mensen met hoogtevrees heel wat bange uren staan te wachten.
Lees ook
Vliegangst? Dan kijk je beter niet naar deze bewogen landing op Madeira
Je hebt basejumpen en je hebt 'Angry Bird basejumpen'
© screenshot YouTube.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-10-2014
Wetenschappers maken transparante 'elektronische huid' voor wearables
Onderzoekers van de Zuid-Koreaanse universiteit Unist hebben een bijna transparant en rekbaar materiaal met goede elektrische eigenschappen ontwikkeld dat op de huid kan worden geplaatst voor bijvoorbeeld sensortoepassingen. Een combinatie van grafeen en metaalvezel vormt de basis.
De toepassing als sensor wordt vergeleken met een tijdelijke tatoeage, zo schrijft Unist. Het materiaal is een hybride structuur van grafeen en metaalvezel, en combineert een lage elektrische weerstand met transparantie en goede rekbaarheid. Dat laatste is vereist om de natuurlijke bewegingen van de huid te kunnen volgen. Zelfs als het midden van het materiaal wordt gebogen, zou dat niet ten koste gaan van de elektrische en optische eigenschappen.
Bij gebruik voor een sensor zouden met het materiaal onder meer de hartslag, de bloeddruk en hersenactiviteiten van de drager gemeten kunnen worden. Dat zou dankzij de eigenschappen van de hybride nanostructuur met vrijwel evenveel precisie kunnen worden gedaan als traditionelere elektroden momenteel doen.
Er zijn volgens de universiteit al verschillende onderzoeken naar de elektronische huid geweest. De zichtbaarheid van dergelijke sensors zou echter een veelvoorkomend probleem zijn geweest. De onderzoekers denken dat hun ontdekking praktisch kan worden gebruikt voor verschillende toepassingen op het gebied van draagbare elektronica. Het rapport is gepubliceerd in Nano Letters.
(tweakers.net)
Wetenschappers maken transparante 'elektronische huid' voor wearables
Onderzoekers van de Zuid-Koreaanse universiteit Unist hebben een bijna transparant en rekbaar materiaal met goede elektrische eigenschappen ontwikkeld dat op de huid kan worden geplaatst voor bijvoorbeeld sensortoepassingen. Een combinatie van grafeen en metaalvezel vormt de basis.
De toepassing als sensor wordt vergeleken met een tijdelijke tatoeage, zo schrijft Unist. Het materiaal is een hybride structuur van grafeen en metaalvezel, en combineert een lage elektrische weerstand met transparantie en goede rekbaarheid. Dat laatste is vereist om de natuurlijke bewegingen van de huid te kunnen volgen. Zelfs als het midden van het materiaal wordt gebogen, zou dat niet ten koste gaan van de elektrische en optische eigenschappen.
Bij gebruik voor een sensor zouden met het materiaal onder meer de hartslag, de bloeddruk en hersenactiviteiten van de drager gemeten kunnen worden. Dat zou dankzij de eigenschappen van de hybride nanostructuur met vrijwel evenveel precisie kunnen worden gedaan als traditionelere elektroden momenteel doen.
Er zijn volgens de universiteit al verschillende onderzoeken naar de elektronische huid geweest. De zichtbaarheid van dergelijke sensors zou echter een veelvoorkomend probleem zijn geweest. De onderzoekers denken dat hun ontdekking praktisch kan worden gebruikt voor verschillende toepassingen op het gebied van draagbare elektronica. Het rapport is gepubliceerd in Nano Letters.
(tweakers.net)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://m.phys.org/news/2014-11-wasnt-higgs-particle.html
Wellicht toch niet het Higgs deeltje dat is waargenomen door CERN.
Wellicht toch niet het Higgs deeltje dat is waargenomen door CERN.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
http://www.sciencealert.c(...)-for-the-second-time
Direct brain-to-brain connection has been established between humans for the second time
Scientists in the US have successfully linked the brains of six people, allowing one person to control the hands of another using just their thoughts.
Researchers from the University of Washington in the US have managed to non-invasively link-up two people’s brains and allowed them to communicate without speaking.
This is the second time they’ve succeeded in creating this brain-to-brain communication, one year after they first showed it was possible, and it brings the ability closer to real-world applications.
The new study involved six people put into pairs. In the experiment, the researchers successfully transmitted the signals from one person’s brain over the internet and used them to control the hand movements of their partner, who was 800 metres away, within a split second. Their results are published in PLOS ONE.
"The new study brings our brain-to-brain interfacing paradigm from an initial demonstration to something that is closer to a deliverable technology," said co-author Andrea Stocco, professor of psychology from the University of Washington, in a press release. "Now we have replicated our methods and know that they can work reliably with walk-in participants."
In order to set up the real-time mind link, the researchers hooked up one person in each pair (the sender) to an electroencephalography (EEG) machine and read their brain activity. Their brain waves were then converted into electrical pulses and sent via the web to the person on the other end of the link (the receiver), who wore a swim cap with a transcranial magnetic stimulation coil placed near the part of the brain that controls hand movements.
This meant that the thoughts of the first person could be translated into hand movements in the second.
The pairs in each experiment were placed into separate buildings around 800 metres apart, and they were unable to interact with each other in any way other than via their thoughts.
In the study, the three senders were playing a computer game where they had to fire a cannon in order to intercept rockets and defend a city. But they couldn’t actually perform the task themselves, they just had to think about it and then the signal would hopefully cause the receiver in the other room to hit the fire button at the right time.
The receivers couldn’t see the game and simply had their hands hovering over a random touch pad until they were triggered to move by the senders thoughts - something that took less than a second.
The accuracy of the canon firing varied among the pairs, ranging from 25 to 83 percent, but most misses were due to a sender failing to accurately execute the “fire” command. The researchers were able to quantify the exact amount of information that was being transferred between the two brains.
Using the setup, the messages of the receiver were transferred into hand movements in less than a second.
Research by french and spanish scientists earlier this year also showed a direct link between participants in India and France, but this is the first time brain-to-brain connection has been replicated in more than one pair of participants.
The group have now received a $1 million grant in order to develop their connection further so that they can convey images and even information from brain to brain.
They’re hoping in the future they’ll be able to monitor whether airplane pilots are getting sleepy, and then use this brain-to-brain link to stimulate the copilot’s brain.
They’re also hoping it could help people teach others via their thoughts.
"Imagine someone who's a brilliant scientist but not a brilliant teacher. Complex knowledge is hard to explain - we're limited by language," said Chantel Prat, a psychologist and co-author of the paper, in the release.
Direct brain-to-brain connection has been established between humans for the second time
Scientists in the US have successfully linked the brains of six people, allowing one person to control the hands of another using just their thoughts.
Researchers from the University of Washington in the US have managed to non-invasively link-up two people’s brains and allowed them to communicate without speaking.
This is the second time they’ve succeeded in creating this brain-to-brain communication, one year after they first showed it was possible, and it brings the ability closer to real-world applications.
The new study involved six people put into pairs. In the experiment, the researchers successfully transmitted the signals from one person’s brain over the internet and used them to control the hand movements of their partner, who was 800 metres away, within a split second. Their results are published in PLOS ONE.
"The new study brings our brain-to-brain interfacing paradigm from an initial demonstration to something that is closer to a deliverable technology," said co-author Andrea Stocco, professor of psychology from the University of Washington, in a press release. "Now we have replicated our methods and know that they can work reliably with walk-in participants."
In order to set up the real-time mind link, the researchers hooked up one person in each pair (the sender) to an electroencephalography (EEG) machine and read their brain activity. Their brain waves were then converted into electrical pulses and sent via the web to the person on the other end of the link (the receiver), who wore a swim cap with a transcranial magnetic stimulation coil placed near the part of the brain that controls hand movements.
This meant that the thoughts of the first person could be translated into hand movements in the second.
The pairs in each experiment were placed into separate buildings around 800 metres apart, and they were unable to interact with each other in any way other than via their thoughts.
In the study, the three senders were playing a computer game where they had to fire a cannon in order to intercept rockets and defend a city. But they couldn’t actually perform the task themselves, they just had to think about it and then the signal would hopefully cause the receiver in the other room to hit the fire button at the right time.
The receivers couldn’t see the game and simply had their hands hovering over a random touch pad until they were triggered to move by the senders thoughts - something that took less than a second.
The accuracy of the canon firing varied among the pairs, ranging from 25 to 83 percent, but most misses were due to a sender failing to accurately execute the “fire” command. The researchers were able to quantify the exact amount of information that was being transferred between the two brains.
Using the setup, the messages of the receiver were transferred into hand movements in less than a second.
Research by french and spanish scientists earlier this year also showed a direct link between participants in India and France, but this is the first time brain-to-brain connection has been replicated in more than one pair of participants.
The group have now received a $1 million grant in order to develop their connection further so that they can convey images and even information from brain to brain.
They’re hoping in the future they’ll be able to monitor whether airplane pilots are getting sleepy, and then use this brain-to-brain link to stimulate the copilot’s brain.
They’re also hoping it could help people teach others via their thoughts.
"Imagine someone who's a brilliant scientist but not a brilliant teacher. Complex knowledge is hard to explain - we're limited by language," said Chantel Prat, a psychologist and co-author of the paper, in the release.
Niet meer aanwezig in dit forum.
18-11-2014
Met deze uitvinding vult je bidon zich vanzelf tijdens het fietsen
© Kristof Retezár.
Als het van Kristof Retezár afhangt, hoeft geen enkele wielertoerist zich in de toekomst nog zorgen te maken over de watervoorraad op een snikhete en vochtige dag. Als student aan de Universiteit voor Toegepaste Kunsten in Wenen, ontwierp hij een systeem dat lucht omzet naar water tijdens het fietsen.
Genoemd naar de Romeinse god van het water, zorgt 'Fontus' ervoor dat vocht uit de lucht condenseert terwijl de fiets in beweging is. Daardoor wordt de bidon, die aan het frame bevestigd is, gevuld. Het ontwerp, momenteel een prototype, was een van de finalisten van de James Dyson Awards 2014, een internationale designwedstrijd.
Hoe werkt het? Volgens de beschrijving op de website van de Awards genereren zonnepanelen de nodige elektriciteit om de bovenste ruimte van het toestel af te koelen, terwijl de onderkant verwarmd wordt. Wanneer de fiets in beweging is, wordt lucht naar binnen gezogen en afgekoeld, waarna de lucht naar de bovenste kamer gaat. Het vocht uit de lucht condenseert vervolgens en druppelt in de bidon.
Deze 13-jarige uit Hasselt kreeg een dikke cheque van Intel voor zijn brailleprinter uit Lego
Nooit meer aanschuiven aan paskamers met deze jurk
'Zevenmijlslaarzen' maken mens zo snel als struisvogel
© Kristof Retezár.
Uiteraard kan je nog altijd zelf water voorzien, maar Retezár ziet vooral potentieel wanneer het op lange en intense fietstochten aankomt waarbij water niet altijd voor de hand liggend is. Het prototype is ook nog niet uitgerust met een reinigingssysteem en dus (nog) niet geschikt voor een fietstochtje in de stad.
Een klein detail verder is dat het systeem pas echt goed werkt in de juiste weersomstandigheden. Bij warm en vochtig weer kan Fontus tot 0,5 liter water per uur produceren. Vanaf een temperatuur van 20 graden Celsius en een vochtigheidsgraad van 50 procent, wordt een druppel water per minuut geproduceerd.
Retazár schat dat het prototype tussen de 25 en de 40 dollar (tussen de 20 en de 30 euro) gekost heeft, al kan dat in de toekomst nog veranderen afhankelijk van verdere aanpassingen. De student is momenteel op zoek naar investeerders en overweegt crowdfunding om te helpen bij het verfijnen van het ontwerp dat hij voor vele toepassingen bruikbaar acht. "Ik wilde een oplossing brengen voor meerdere problemen, waaronder ook watertekort", aldus Retazár.
(HLN)
Met deze uitvinding vult je bidon zich vanzelf tijdens het fietsen
© Kristof Retezár.
Als het van Kristof Retezár afhangt, hoeft geen enkele wielertoerist zich in de toekomst nog zorgen te maken over de watervoorraad op een snikhete en vochtige dag. Als student aan de Universiteit voor Toegepaste Kunsten in Wenen, ontwierp hij een systeem dat lucht omzet naar water tijdens het fietsen.
Genoemd naar de Romeinse god van het water, zorgt 'Fontus' ervoor dat vocht uit de lucht condenseert terwijl de fiets in beweging is. Daardoor wordt de bidon, die aan het frame bevestigd is, gevuld. Het ontwerp, momenteel een prototype, was een van de finalisten van de James Dyson Awards 2014, een internationale designwedstrijd.
Hoe werkt het? Volgens de beschrijving op de website van de Awards genereren zonnepanelen de nodige elektriciteit om de bovenste ruimte van het toestel af te koelen, terwijl de onderkant verwarmd wordt. Wanneer de fiets in beweging is, wordt lucht naar binnen gezogen en afgekoeld, waarna de lucht naar de bovenste kamer gaat. Het vocht uit de lucht condenseert vervolgens en druppelt in de bidon.
Deze 13-jarige uit Hasselt kreeg een dikke cheque van Intel voor zijn brailleprinter uit Lego
Nooit meer aanschuiven aan paskamers met deze jurk
'Zevenmijlslaarzen' maken mens zo snel als struisvogel
© Kristof Retezár.
Uiteraard kan je nog altijd zelf water voorzien, maar Retezár ziet vooral potentieel wanneer het op lange en intense fietstochten aankomt waarbij water niet altijd voor de hand liggend is. Het prototype is ook nog niet uitgerust met een reinigingssysteem en dus (nog) niet geschikt voor een fietstochtje in de stad.
Een klein detail verder is dat het systeem pas echt goed werkt in de juiste weersomstandigheden. Bij warm en vochtig weer kan Fontus tot 0,5 liter water per uur produceren. Vanaf een temperatuur van 20 graden Celsius en een vochtigheidsgraad van 50 procent, wordt een druppel water per minuut geproduceerd.
Retazár schat dat het prototype tussen de 25 en de 40 dollar (tussen de 20 en de 30 euro) gekost heeft, al kan dat in de toekomst nog veranderen afhankelijk van verdere aanpassingen. De student is momenteel op zoek naar investeerders en overweegt crowdfunding om te helpen bij het verfijnen van het ontwerp dat hij voor vele toepassingen bruikbaar acht. "Ik wilde een oplossing brengen voor meerdere problemen, waaronder ook watertekort", aldus Retazár.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-11-2014
"Pavlov deed nooit honden kwijlen met een bel"
Ivan Pavlov. © kos.
Ivan Pavlov belde, zijn hond kwijlde. Weinig beelden uit de wetenschap die zo iconisch zijn. Alleen klopt het niet, zo beweert medisch historicus Daniel P. Todes, in zijn nieuwe biografie van de befaamde Russische fysioloog. Zoemers, metronomen, harmoniums en zelfs elektrische shocks waren veel beter te controleren dan een belletje. En Todes ontmaskert nog meer fouten in de overlevering.
Veel van wat we nu denken te weten over Pavlov blijkt gebaseerd te zijn op krakkemikkige vertalingen uit het Russisch
Ziehier een hele rist misvattingen over Pavlov die u uit uw geheugen mag wissen. Ivan Pavlov is de man die de Nobelprijs kreeg voor zijn ontdekking van geconditioneerde reflexen, toen hij honden trainde om te kwijlen bij het geluid van een belletje. Ivan Pavlov is de stichtende stem van het behaviorisme, de wetenschapsfilosofie die de studie van het gedrag van mensen en dieren in de psychologie bovenaan plaatste. En hij steunde de Oktoberrevolutie van de bolsjewieken in Rusland, waarmee het communisme zijn intrede deed, kritiekloos.
Niets van dat alles is dus waar, schrijft Daniel P. Todes, professor aan de Johns Hopkins School of Medicine, in een nieuwe biografie van de Russische fysioloog ('Ivan Pavlov: A Russian Life in Science'). Veel van wat we nu denken te weten over Pavlov blijkt gebaseerd te zijn op krakkemikkige vertalingen uit het Russisch.
Eén van Pavlovs honden, die opgezet te bezichtigen valt in het Pavlov Museum in Rjazan, Rusland. © creative commons - rklawton.
De Nobelprijs die Pavlov kreeg, ging over diens onderzoek naar spijsvertering en de bijhorende lichaamssappen, voornamelijk bij honden. Om dat te onderzoeken gebruikte hij een ietwat onsmakelijk systeem van 'schijnvoeding': hij verwijderde de slokdarm van de testdieren en maakte een opening in de keel van het dier. De voeding kwam op die manier nooit in de maag terecht. Door op meerdere plaatsen in het verteringsstelsel dergelijke openingen te maken, kon hij de verschillende chemische samenstellingen van de lichaamssappen in detail onderzoeken.
Die Nobelprijs bracht hem nadien wel op het idee om ook het speeksel en kwijlgedrag van honden onder de loep te nemen. Dat deed hij niet met een belletje, zoals alom wordt aangenomen. "De icoonsiche bel zou totaal onbruikbaar gebleken zijn voor zijn echte doel, dat precieze controle vereiste over de kwaliteit en duur van de stimuli", schrijft Todes. "Het vaakst gebruikte hij een metronoom, een harmonium, een buzzer en een elektrische schok." En zelfs de term 'geconditioneerde' reflex blijkt een foutieve vertaling te zijn van het Russische 'uslovnyi', dat conditioneel of voorwaardelijk betekent.
Geen communist
© kos.
Dat hij beschouwd wordt als een icoon van het behaviorisme betekent ook niet dat hij zomaar alle behavioristen de lof toezwaaide. Amerikaanse vertegenwoordigers van die filosofie, onder wie J.B. Watson, verweet hij het belang van de innerlijke, subjectieve wereld van de mens in de psychologie te miskennen. Psychologie was voor hem "een van de laatste geheimen van het leven". Hij hoopte dat doorgedreven wetenschappelijk onderzoek uiteindelijk duidelijk kon geven over "het mechanisme en de vitale betekenis van datgene dat de mens beheerst - ons geweten en zijn kwellingen."
Tot slot blijkt de gangbare visie dat Pavlov een brave volger was van de Sovjet-Unie ook totaal fout, aldus nog Todes. Pavlov bleek integendeel een ware dissident, die communisme "een gedoemd experiment" noemde en die in 1920 zelfs vroeg om te mogen emigreren naar het westen. Dat hij het tot 1936 uithield en vlot 86 jaar oud werd was een waar een mirakel. Die westerse misvatting over zijn liefde voor het communisme verklaart misschien waarom er bij ons zo lang zo weinig geweten was over Pavlov. Ter illustratie: toen professor Todes in 1989 onderzoek begon te doen naar het leven van de Rus bestond er geen enkele bruikbare biografie.
(HLN)
"Pavlov deed nooit honden kwijlen met een bel"
Ivan Pavlov. © kos.
Ivan Pavlov belde, zijn hond kwijlde. Weinig beelden uit de wetenschap die zo iconisch zijn. Alleen klopt het niet, zo beweert medisch historicus Daniel P. Todes, in zijn nieuwe biografie van de befaamde Russische fysioloog. Zoemers, metronomen, harmoniums en zelfs elektrische shocks waren veel beter te controleren dan een belletje. En Todes ontmaskert nog meer fouten in de overlevering.
Veel van wat we nu denken te weten over Pavlov blijkt gebaseerd te zijn op krakkemikkige vertalingen uit het Russisch
Ziehier een hele rist misvattingen over Pavlov die u uit uw geheugen mag wissen. Ivan Pavlov is de man die de Nobelprijs kreeg voor zijn ontdekking van geconditioneerde reflexen, toen hij honden trainde om te kwijlen bij het geluid van een belletje. Ivan Pavlov is de stichtende stem van het behaviorisme, de wetenschapsfilosofie die de studie van het gedrag van mensen en dieren in de psychologie bovenaan plaatste. En hij steunde de Oktoberrevolutie van de bolsjewieken in Rusland, waarmee het communisme zijn intrede deed, kritiekloos.
Niets van dat alles is dus waar, schrijft Daniel P. Todes, professor aan de Johns Hopkins School of Medicine, in een nieuwe biografie van de Russische fysioloog ('Ivan Pavlov: A Russian Life in Science'). Veel van wat we nu denken te weten over Pavlov blijkt gebaseerd te zijn op krakkemikkige vertalingen uit het Russisch.
Eén van Pavlovs honden, die opgezet te bezichtigen valt in het Pavlov Museum in Rjazan, Rusland. © creative commons - rklawton.
De Nobelprijs die Pavlov kreeg, ging over diens onderzoek naar spijsvertering en de bijhorende lichaamssappen, voornamelijk bij honden. Om dat te onderzoeken gebruikte hij een ietwat onsmakelijk systeem van 'schijnvoeding': hij verwijderde de slokdarm van de testdieren en maakte een opening in de keel van het dier. De voeding kwam op die manier nooit in de maag terecht. Door op meerdere plaatsen in het verteringsstelsel dergelijke openingen te maken, kon hij de verschillende chemische samenstellingen van de lichaamssappen in detail onderzoeken.
Die Nobelprijs bracht hem nadien wel op het idee om ook het speeksel en kwijlgedrag van honden onder de loep te nemen. Dat deed hij niet met een belletje, zoals alom wordt aangenomen. "De icoonsiche bel zou totaal onbruikbaar gebleken zijn voor zijn echte doel, dat precieze controle vereiste over de kwaliteit en duur van de stimuli", schrijft Todes. "Het vaakst gebruikte hij een metronoom, een harmonium, een buzzer en een elektrische schok." En zelfs de term 'geconditioneerde' reflex blijkt een foutieve vertaling te zijn van het Russische 'uslovnyi', dat conditioneel of voorwaardelijk betekent.
Geen communist
© kos.
Dat hij beschouwd wordt als een icoon van het behaviorisme betekent ook niet dat hij zomaar alle behavioristen de lof toezwaaide. Amerikaanse vertegenwoordigers van die filosofie, onder wie J.B. Watson, verweet hij het belang van de innerlijke, subjectieve wereld van de mens in de psychologie te miskennen. Psychologie was voor hem "een van de laatste geheimen van het leven". Hij hoopte dat doorgedreven wetenschappelijk onderzoek uiteindelijk duidelijk kon geven over "het mechanisme en de vitale betekenis van datgene dat de mens beheerst - ons geweten en zijn kwellingen."
Tot slot blijkt de gangbare visie dat Pavlov een brave volger was van de Sovjet-Unie ook totaal fout, aldus nog Todes. Pavlov bleek integendeel een ware dissident, die communisme "een gedoemd experiment" noemde en die in 1920 zelfs vroeg om te mogen emigreren naar het westen. Dat hij het tot 1936 uithield en vlot 86 jaar oud werd was een waar een mirakel. Die westerse misvatting over zijn liefde voor het communisme verklaart misschien waarom er bij ons zo lang zo weinig geweten was over Pavlov. Ter illustratie: toen professor Todes in 1989 onderzoek begon te doen naar het leven van de Rus bestond er geen enkele bruikbare biografie.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-11-2014
Leven programmeren
Stel je voor: onderzoekers bouwen compleet nieuwe levensvormen op basis van bestaand DNA. Dat lijkt nu erg ver weg, maar het is dichterbij dan je denkt. Wetenschappers zijn op dit moment druk bezig in het lab met het programmeren van nieuw leven, nog geen compleet nieuwe organismen, maar wel hele nieuwe eigenschappen voor bestaande soorten. Deze nieuwe technologie noemen we synthetische biologie.
door Joy Kerklaan
Wat is synthetische biologie?
Er is geen eenduidige definitie die de synthetische biologie beschrijft. Om een idee te geven wat synthetische biologie precies is, kun je hieronder bekijken hoe verschillende bedrijven, wetenschappers en studenten synthetische biologie beschrijven
Geschiedenis van de synthetische biologie
Synthetische biologie bouwt voort op technologieën die zich in de loop der tijd ontwikkeld hebben, zoals genetische modificatie. Bij genetische modificatie haal je handige eigenschappen van het ene organisme en plak je deze in het genetische bouwplan van een ander organisme. Synthetische biologie gaat nog een stap verder: wetenschappers bouwen organismen met compleet nieuwe functies door stukken DNA zelf aan elkaar te plakken en die in te bouwen. Ze maken allerlei stukjes DNA die voor verschillende functies coderen. Bijvoorbeeld een stukje dat de groeisnelheid bepaalt of een stukje dat zorgt dat een lichtgevend eiwit wordt gemaakt. Zo krijgen ze een gereedschapsdoos gevuld met allerlei eigenschappen waar ze op voort kunnen bouwen.
Het verschil tussen Genetische Modificatie en synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007
Wat kun je met synthetische biologie?
Wetenschappers beweren dat synthetische biologie problemen als klimaatverandering, energie- en watertekorten en de gezondheidszorg kan oplossen in de toekomst. Echter, er kleven ook nadelen aan de toepassingen. Zo spelen ethische aspecten mee: mag je zomaar knutselen aan het leven? Mag je elke eigenschap zomaar van het ene organisme naar het andere verplaatsen? Weten we wel genoeg over de gevolgen en risico’s op lange termijn?
Wil jij meepraten over de voor-en nadelen van synthetische biologie? Welke toepassingen je wel en niet aan staan? In hoeverre deze techniek onze toekomst zou mogen veranderen? Discussieer bijvoorbeeld mee over vragen als Wil je lichtgevende bomen langs je fietspad?, willen we met z’n allen langer leven en hebben we behoefte aan pillen die maken dat we lekkerder ruiken op het toilet?.
De ontwikkeling van de synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007, p.4.
Bron:
van Est, R. e.a., Synthetische biologie: Nieuw leven in het biodebat, Rathenau Instituut (september 2007).
(Kennislink)
Leven programmeren
Stel je voor: onderzoekers bouwen compleet nieuwe levensvormen op basis van bestaand DNA. Dat lijkt nu erg ver weg, maar het is dichterbij dan je denkt. Wetenschappers zijn op dit moment druk bezig in het lab met het programmeren van nieuw leven, nog geen compleet nieuwe organismen, maar wel hele nieuwe eigenschappen voor bestaande soorten. Deze nieuwe technologie noemen we synthetische biologie.
door Joy Kerklaan
Wat is synthetische biologie?
Er is geen eenduidige definitie die de synthetische biologie beschrijft. Om een idee te geven wat synthetische biologie precies is, kun je hieronder bekijken hoe verschillende bedrijven, wetenschappers en studenten synthetische biologie beschrijven
Geschiedenis van de synthetische biologie
Synthetische biologie bouwt voort op technologieën die zich in de loop der tijd ontwikkeld hebben, zoals genetische modificatie. Bij genetische modificatie haal je handige eigenschappen van het ene organisme en plak je deze in het genetische bouwplan van een ander organisme. Synthetische biologie gaat nog een stap verder: wetenschappers bouwen organismen met compleet nieuwe functies door stukken DNA zelf aan elkaar te plakken en die in te bouwen. Ze maken allerlei stukjes DNA die voor verschillende functies coderen. Bijvoorbeeld een stukje dat de groeisnelheid bepaalt of een stukje dat zorgt dat een lichtgevend eiwit wordt gemaakt. Zo krijgen ze een gereedschapsdoos gevuld met allerlei eigenschappen waar ze op voort kunnen bouwen.
Het verschil tussen Genetische Modificatie en synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007
Wat kun je met synthetische biologie?
Wetenschappers beweren dat synthetische biologie problemen als klimaatverandering, energie- en watertekorten en de gezondheidszorg kan oplossen in de toekomst. Echter, er kleven ook nadelen aan de toepassingen. Zo spelen ethische aspecten mee: mag je zomaar knutselen aan het leven? Mag je elke eigenschap zomaar van het ene organisme naar het andere verplaatsen? Weten we wel genoeg over de gevolgen en risico’s op lange termijn?
Wil jij meepraten over de voor-en nadelen van synthetische biologie? Welke toepassingen je wel en niet aan staan? In hoeverre deze techniek onze toekomst zou mogen veranderen? Discussieer bijvoorbeeld mee over vragen als Wil je lichtgevende bomen langs je fietspad?, willen we met z’n allen langer leven en hebben we behoefte aan pillen die maken dat we lekkerder ruiken op het toilet?.
De ontwikkeling van de synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007, p.4.
Bron:
van Est, R. e.a., Synthetische biologie: Nieuw leven in het biodebat, Rathenau Instituut (september 2007).
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dank je voor dit bericht, ik wist dat men gisten gebruikt voor het maken van allerlei zaken, maar dat men nu ook het malariamedicijn Artemisinezuur kan produceren op grote schaal is heel erg positief, het werd tot voor kort nog uit zomeralsem gewonnen, een complex en niet voorspelbaar proces, te veel onbekende variabelen die de opbrengst beïnvloeden.quote:
18-11-2014
Leven programmeren
[ afbeelding ]
Stel je voor: onderzoekers bouwen compleet nieuwe levensvormen op basis van bestaand DNA. Dat lijkt nu erg ver weg, maar het is dichterbij dan je denkt. Wetenschappers zijn op dit moment druk bezig in het lab met het programmeren van nieuw leven, nog geen compleet nieuwe organismen, maar wel hele nieuwe eigenschappen voor bestaande soorten. Deze nieuwe technologie noemen we synthetische biologie.
door Joy Kerklaan
Wat is synthetische biologie?
Er is geen eenduidige definitie die de synthetische biologie beschrijft. Om een idee te geven wat synthetische biologie precies is, kun je hieronder bekijken hoe verschillende bedrijven, wetenschappers en studenten synthetische biologie beschrijven
Geschiedenis van de synthetische biologie
Synthetische biologie bouwt voort op technologieën die zich in de loop der tijd ontwikkeld hebben, zoals genetische modificatie. Bij genetische modificatie haal je handige eigenschappen van het ene organisme en plak je deze in het genetische bouwplan van een ander organisme. Synthetische biologie gaat nog een stap verder: wetenschappers bouwen organismen met compleet nieuwe functies door stukken DNA zelf aan elkaar te plakken en die in te bouwen. Ze maken allerlei stukjes DNA die voor verschillende functies coderen. Bijvoorbeeld een stukje dat de groeisnelheid bepaalt of een stukje dat zorgt dat een lichtgevend eiwit wordt gemaakt. Zo krijgen ze een gereedschapsdoos gevuld met allerlei eigenschappen waar ze op voort kunnen bouwen.
[ afbeelding ]
Het verschil tussen Genetische Modificatie en synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007
Wat kun je met synthetische biologie?
Wetenschappers beweren dat synthetische biologie problemen als klimaatverandering, energie- en watertekorten en de gezondheidszorg kan oplossen in de toekomst. Echter, er kleven ook nadelen aan de toepassingen. Zo spelen ethische aspecten mee: mag je zomaar knutselen aan het leven? Mag je elke eigenschap zomaar van het ene organisme naar het andere verplaatsen? Weten we wel genoeg over de gevolgen en risico’s op lange termijn?
Wil jij meepraten over de voor-en nadelen van synthetische biologie? Welke toepassingen je wel en niet aan staan? In hoeverre deze techniek onze toekomst zou mogen veranderen? Discussieer bijvoorbeeld mee over vragen als Wil je lichtgevende bomen langs je fietspad?, willen we met z’n allen langer leven en hebben we behoefte aan pillen die maken dat we lekkerder ruiken op het toilet?.
[ afbeelding ]
De ontwikkeling van de synthetische biologie
Rathenau Instituut Bericht aan het parlement. Den Haag september 2007, p.4.
Bron:
van Est, R. e.a., Synthetische biologie: Nieuw leven in het biodebat, Rathenau Instituut (september 2007).
(Kennislink)
ff gegoegeld
http://www.kennislink.nl/(...)-van-malariamedicijn
Met 800 reactoren voldoende produceren om alle malaria patienten wereldwijd te behandelen.
Dat is heel erg goed nieuws
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
21-11-2014
[ Hoe het leven zichzelf een draai gaf ]
Nijmegenaren kweken chiraliteit uit het niets
Nijmeegse onderzoekers hebben ontdekt hoe je een links- óf rechtsdraaiend product laat uitkristalliseren uit een oplossing zonder enige chiraliteit. Wellicht zijn zó al die identiek draaiende aminozuren ooit uit de oersoep gekomen, suggereren René Steendam en Elias Vlieg in Nature Communications.
Het is een variant op onderzoek dat Vlieg en een eerdere promovendus, Wim Noorduin, al in 2009 publiceerden, en dat weer was gebaseerd op eerder werk van de Spanjaard Cristobal Viedma. Indertijd werd beschreven hoe je een mengsel van twee spiegelbeeldige moleculen kunt omtoveren in een preparaat dan nog maar één van beide vormen bevat.
Het geheim daarvan was dat die spiegelbeelden nooit samen in hetzelfde kristal gaan zitten, en dat grote kristallen groeien ten koste van de kleintjes; de zogeheten Ostwald ripening. Kies je dan je stoffen zo dat de spiegelbeelden in elkaar kunnen overgaan zodra ze zich in oplossing bevinden, dan is het een kwestie van statistiek dat je uiteindelijk alleen nog kristallen van één van beide spiegelbeelden zult overhouden. Welke van de twee, is overigens puur toeval.
Viedma’s inbreng was dat je dit proces kunt versnellen door hard te roeren zodat de kristallen mechanisch slijten en er vaker moleculen in die oplossing terecht komen. Die variant heet inmiddels dus Viedma ripening.
De huidige aanvulling bestaat er dus uit dat je twee moleculen, die geen van beiden spiegelbeeldsymmetrie vertonen, laat reageren tot een product waar wél twee spiegelbeelden van bestaan. Dit onder invloed van een katalysator die óók neutraal is, maar die wél de reactie in beide richtingen bevordert. Als het product dan ook nog slecht oplosbaar is en dus uiktkristalliseert, dan blijk je eveneens alleen maar kristallen van één van beide spiegelbeelden over te houden. Welk van de twee zou opnieuw toeval moeten zijn; in de praktijk klopt dat niet helemaal maar de verklaring daarvoor ontbreekt vooralsnog.
De auteurs probeerden het uit met een zogeheten aza-Michaelreactie, tussen p-anisidine
(2) en een alfa-,bèta-onverzadigd keton. Maar het ligt voor de hand dat het ook moet lukken met een hele reeks andere organische reacties. In principe zijn de katalysator en het roeren daarbij niet eens nodig; ze versnellen het natuurlijke proces alleen maar. En als je eenmaal ergens een zekere chiraliteit in het systeem hebt dan gaan vervolgreacties zich daar vanzelf naar richten, dus wie weet of in de oersoep niet iets dergelijks is gebeurd.
Een praktische toepassing zien de auteurs trouwens ook: ze willen er geneesmiddelen mee synthetiseren waarvan maar één spiegelbeeldvorm werkt terwijl de andere schadelijk is.
(c2w.nl)
[ Hoe het leven zichzelf een draai gaf ]
Nijmegenaren kweken chiraliteit uit het niets
Nijmeegse onderzoekers hebben ontdekt hoe je een links- óf rechtsdraaiend product laat uitkristalliseren uit een oplossing zonder enige chiraliteit. Wellicht zijn zó al die identiek draaiende aminozuren ooit uit de oersoep gekomen, suggereren René Steendam en Elias Vlieg in Nature Communications.
Het is een variant op onderzoek dat Vlieg en een eerdere promovendus, Wim Noorduin, al in 2009 publiceerden, en dat weer was gebaseerd op eerder werk van de Spanjaard Cristobal Viedma. Indertijd werd beschreven hoe je een mengsel van twee spiegelbeeldige moleculen kunt omtoveren in een preparaat dan nog maar één van beide vormen bevat.
Het geheim daarvan was dat die spiegelbeelden nooit samen in hetzelfde kristal gaan zitten, en dat grote kristallen groeien ten koste van de kleintjes; de zogeheten Ostwald ripening. Kies je dan je stoffen zo dat de spiegelbeelden in elkaar kunnen overgaan zodra ze zich in oplossing bevinden, dan is het een kwestie van statistiek dat je uiteindelijk alleen nog kristallen van één van beide spiegelbeelden zult overhouden. Welke van de twee, is overigens puur toeval.
Viedma’s inbreng was dat je dit proces kunt versnellen door hard te roeren zodat de kristallen mechanisch slijten en er vaker moleculen in die oplossing terecht komen. Die variant heet inmiddels dus Viedma ripening.
De huidige aanvulling bestaat er dus uit dat je twee moleculen, die geen van beiden spiegelbeeldsymmetrie vertonen, laat reageren tot een product waar wél twee spiegelbeelden van bestaan. Dit onder invloed van een katalysator die óók neutraal is, maar die wél de reactie in beide richtingen bevordert. Als het product dan ook nog slecht oplosbaar is en dus uiktkristalliseert, dan blijk je eveneens alleen maar kristallen van één van beide spiegelbeelden over te houden. Welk van de twee zou opnieuw toeval moeten zijn; in de praktijk klopt dat niet helemaal maar de verklaring daarvoor ontbreekt vooralsnog.
De auteurs probeerden het uit met een zogeheten aza-Michaelreactie, tussen p-anisidine
(2) en een alfa-,bèta-onverzadigd keton. Maar het ligt voor de hand dat het ook moet lukken met een hele reeks andere organische reacties. In principe zijn de katalysator en het roeren daarbij niet eens nodig; ze versnellen het natuurlijke proces alleen maar. En als je eenmaal ergens een zekere chiraliteit in het systeem hebt dan gaan vervolgreacties zich daar vanzelf naar richten, dus wie weet of in de oersoep niet iets dergelijks is gebeurd.
Een praktische toepassing zien de auteurs trouwens ook: ze willen er geneesmiddelen mee synthetiseren waarvan maar één spiegelbeeldvorm werkt terwijl de andere schadelijk is.
(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-11-2014
Recent ontdekte mammoet maakt klonen wellicht mogelijk
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 24 november 2014 om 14:50 uur
De kans dat het wetenschappers lukt om een wolharige mammoet te klonen, lijkt zojuist aanzienlijk groter te zijn geworden. Een recent ontdekte mammoet blijkt zo goed bewaard te zijn gebleven dat we hierin wellicht voldoende DNA gaan terugvinden.
De mammoet in kwestie werd vorig jaar in het noorden van Siberië ontdekt. De mammoet heeft de bijnaam ‘Buttercup’ gekregen en is in uitzonderlijk goede staat uit het ijs gehaald. Het vlees van de mammoet was opmerkelijk goed bewaard gebleven en bleek – toen wetenschappers erin sneden – zelfs nog een donkerrode vloeistof te bevatten. Van die vloeistof is nu bekend dat het bloed is.
KLONEN
Hoe kloon je een mammoet? Daarvoor hebben onderzoekers in eerste instantie het volledige genoom van de mammoet nodig. Daar kunnen ze op drie manieren aankomen. Als ze geluk hebben, kunnen ze het uit de cel van een mammoet vissen. Lukt dat niet, dan moeten ze het misschien doen met stukjes DNA. Met behulp van genetische engineering kunnen ze het genoom wellicht zelf ‘opbouwen’. Een andere mogelijkheid is het genoom van de olifant op de punten waarop het verschilt van het genoom van de mammoet aanpassen, zodat in feite het genoom van de mammoet ontstaat. Zodra de onderzoekers het volledige genetische materiaal van de mammoet hebben, kunnen ze de kern uit de eicel van een olifant verwijderen en vervolgens die eicel vullen met een celkern die het genetische materiaal van de mammoet bevat. Die eicel moet zich dan gaan delen en in de baarmoeder van een Aziatische olifant worden geplaatst, waar deze uit moet groeien tot een gezonde jonge mammoet.
Genoom
Aangezien het vlees van de mammoet nog in zo’n goede staat is, hebben de onderzoekers goede hoop dat ze op intact DNA gaan stuiten. Als ze voldoende intact DNA aantreffen, zou dat zomaar gebruikt kunnen worden om een wens die sommige onderzoekers al lang koesteren in vervulling te laten gaan. Met voldoende intact DNA zou de mammoet in principe namelijk gekloond kunnen worden. Tot op heden is het nog niet gelukt om het volledige genoom van de mammoet in een cel aan te treffen, maar de onderzoekers zijn nog druk op zoek naar cellen die het complete genoom bevatten, zo meldt het Natural History Museum in Londen.
Ethiek
En daarmee komt een prangende vraag steeds dichterbij: als we in staat zijn om een mammoet te klonen, moeten we dat dan ook willen? Is het ethisch verantwoord? Onderzoeker Tori Herridge, betrokken bij de authopsie op ‘Buttercup’ denkt van niet. Een belangrijk tegenargument is volgens haar dat (bedreigde) Aziatische olifanten die gebruikt zouden worden om de mammoet op de wereld te zetten, lijden onder de pogingen om te klonen. En als het klonen eenmaal lukt, is er ook alle reden om medelijden te hebben met de gekloonde mammoet die in alle eenzaamheid leeft in een tijd en gebied waar deze eigenlijk niet thuishoort. Meerdere mammoeten klonen en uitzetten in hun oorspronkelijke leefgebied lijkt misschien een nobel streven, maar we weten niet exact welke invloed ze op dat leefgebied zullen hebben en bovendien is het nog maar de vraag of de dieren zich zullen kunnen redden.
Het klonen van Buttercup is momenteel nog onmogelijk en zal – zodra het mogelijk is – zeker ter discussie staan. Mocht Buttercup – net als alle andere mammoeten die tot op heden ontdekt zijn – te weinig DNA bevatten om tot klonen over te gaan, is de mammoet alsnog een waardevolle toevoeging aan de wereldwijde collectie mammoeten. Al is het alleen maar vanwege het uitzonderlijke verhaal van Buttercup. Zo blijkt de mammoet rond de vijftig jaar oud te zijn geweest toen deze stierf en zeker acht jongen op de wereld te hebben gezet. De mammoet kwam bovendien op gruwelijke wijze aan haar einde: ze kwam vast te zitten in een veenmoeras en werd vervolgens – terwijl ze nog leefde – deels door roofdieren opgegeten. Ondanks dat is ze in uitzonderlijke staat gebleven, mede door het zuurstofarme veen waar ze in wegzakte en de lage temperaturen.
(scientias.nl)
Recent ontdekte mammoet maakt klonen wellicht mogelijk
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 24 november 2014 om 14:50 uur
De kans dat het wetenschappers lukt om een wolharige mammoet te klonen, lijkt zojuist aanzienlijk groter te zijn geworden. Een recent ontdekte mammoet blijkt zo goed bewaard te zijn gebleven dat we hierin wellicht voldoende DNA gaan terugvinden.
De mammoet in kwestie werd vorig jaar in het noorden van Siberië ontdekt. De mammoet heeft de bijnaam ‘Buttercup’ gekregen en is in uitzonderlijk goede staat uit het ijs gehaald. Het vlees van de mammoet was opmerkelijk goed bewaard gebleven en bleek – toen wetenschappers erin sneden – zelfs nog een donkerrode vloeistof te bevatten. Van die vloeistof is nu bekend dat het bloed is.
KLONEN
Hoe kloon je een mammoet? Daarvoor hebben onderzoekers in eerste instantie het volledige genoom van de mammoet nodig. Daar kunnen ze op drie manieren aankomen. Als ze geluk hebben, kunnen ze het uit de cel van een mammoet vissen. Lukt dat niet, dan moeten ze het misschien doen met stukjes DNA. Met behulp van genetische engineering kunnen ze het genoom wellicht zelf ‘opbouwen’. Een andere mogelijkheid is het genoom van de olifant op de punten waarop het verschilt van het genoom van de mammoet aanpassen, zodat in feite het genoom van de mammoet ontstaat. Zodra de onderzoekers het volledige genetische materiaal van de mammoet hebben, kunnen ze de kern uit de eicel van een olifant verwijderen en vervolgens die eicel vullen met een celkern die het genetische materiaal van de mammoet bevat. Die eicel moet zich dan gaan delen en in de baarmoeder van een Aziatische olifant worden geplaatst, waar deze uit moet groeien tot een gezonde jonge mammoet.
Genoom
Aangezien het vlees van de mammoet nog in zo’n goede staat is, hebben de onderzoekers goede hoop dat ze op intact DNA gaan stuiten. Als ze voldoende intact DNA aantreffen, zou dat zomaar gebruikt kunnen worden om een wens die sommige onderzoekers al lang koesteren in vervulling te laten gaan. Met voldoende intact DNA zou de mammoet in principe namelijk gekloond kunnen worden. Tot op heden is het nog niet gelukt om het volledige genoom van de mammoet in een cel aan te treffen, maar de onderzoekers zijn nog druk op zoek naar cellen die het complete genoom bevatten, zo meldt het Natural History Museum in Londen.
Ethiek
En daarmee komt een prangende vraag steeds dichterbij: als we in staat zijn om een mammoet te klonen, moeten we dat dan ook willen? Is het ethisch verantwoord? Onderzoeker Tori Herridge, betrokken bij de authopsie op ‘Buttercup’ denkt van niet. Een belangrijk tegenargument is volgens haar dat (bedreigde) Aziatische olifanten die gebruikt zouden worden om de mammoet op de wereld te zetten, lijden onder de pogingen om te klonen. En als het klonen eenmaal lukt, is er ook alle reden om medelijden te hebben met de gekloonde mammoet die in alle eenzaamheid leeft in een tijd en gebied waar deze eigenlijk niet thuishoort. Meerdere mammoeten klonen en uitzetten in hun oorspronkelijke leefgebied lijkt misschien een nobel streven, maar we weten niet exact welke invloed ze op dat leefgebied zullen hebben en bovendien is het nog maar de vraag of de dieren zich zullen kunnen redden.
Het klonen van Buttercup is momenteel nog onmogelijk en zal – zodra het mogelijk is – zeker ter discussie staan. Mocht Buttercup – net als alle andere mammoeten die tot op heden ontdekt zijn – te weinig DNA bevatten om tot klonen over te gaan, is de mammoet alsnog een waardevolle toevoeging aan de wereldwijde collectie mammoeten. Al is het alleen maar vanwege het uitzonderlijke verhaal van Buttercup. Zo blijkt de mammoet rond de vijftig jaar oud te zijn geweest toen deze stierf en zeker acht jongen op de wereld te hebben gezet. De mammoet kwam bovendien op gruwelijke wijze aan haar einde: ze kwam vast te zitten in een veenmoeras en werd vervolgens – terwijl ze nog leefde – deels door roofdieren opgegeten. Ondanks dat is ze in uitzonderlijke staat gebleven, mede door het zuurstofarme veen waar ze in wegzakte en de lage temperaturen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Opvallend dat dit net voordat er een nieuwe Jurassic film uitkomt gepubliceerd wordt, waar ook het klonen van Mammoeten een belangrijke rol speeltquote:
24-11-2014
Recent ontdekte mammoet maakt klonen wellicht mogelijk
(scientias.nl)
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Ik ben echt benieuwd naar de nieuwe Jurassic Park. Dat was vroeger een van mijn favoriete filmsquote:
[..]
Opvallend dat dit net voordat er een nieuwe Jurassic film uitkomt gepubliceerd wordt, waar ook het klonen van Mammoeten een belangrijke rol speelt
Ik wist overigens niet dat het klonen van mammoeten een grote film speelt in de komende film. Maar ik heb dan ook nog niks van een trailer gekeken
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-11-2014
Menselijke hersencellen verwerken informatie veel beter en sneller dan muizenhersencellen
Denken, concentreren, onthouden, en herinneren worden in onze hersenen geregeld door hersencellen die met elkaar ‘praten’. NWO Vici-laureaat prof. Huib Mansvelder en zijn team VU-onderzoekers hebben voor het eerst dat communiceren tussen menselijke hersencellen in levend menselijk hersenweefsel onderzocht. De onderzoekers laten zien dat de contactpunten (of: synapsen) tussen hersencellen tot wel tien keer efficiënter zijn en veel meer informatie over kunnen dragen dan werd aangenomen. Dat is belangrijke nieuwe kennis over de elementaire bouwstenen van de menselijke hersenen. Een artikel daarover verscheen 25 november in het open access tijdschrift PLoS Biology.
Beeld: Rademaker/Hollandse Hoogte
Betere ‘conditie’ vergroot informatieoverdracht
Hersencellen ‘praten’ met elkaar met elektrische en chemische signalen via synapsen. Deze synapsen zorgen dat informatie wordt verwerkt. De onderzoekers voerden metingen uit aan ‘pratende’ levende menselijke hersencellen en concludeerden dat deze minder snel moe worden én informatie kunnen blijven overdragen, waar muizencellen allang uitgeput zouden zijn. Bovendien kunnen menselijke hersencellen op veel kleinere details in de elektrische signaaloverdracht reageren dan muizencellen waardoor veel meer informatie kan worden overgedragen. Het is alsof muizenhersencellen door een heel smal telefoonlijntje communiceren en een hele kleine batterij hebben, terwijl menselijke hersencellen via een breedbandige glasvezel verbinding communiceren met een grote accu.
Nieuwe onderzoeksmethode voor levend hersenweefsel
Tot nu toe was kennis over de werking van het menselijk brein gebaseerd op cellen uit o.a. knaagdieren, omdat de wetenschap er vanuit gaat dat menselijke cellen grofweg hetzelfde werken. Door te kijken naar levend hersenweefsel, verkregen uit tumor- en epilepsie-operaties van nog levende patiënten, is het functioneren van menselijke hersencellen direct te bestuderen.
Daarvoor heeft Mansvelder een unieke samenwerking met neurochirurgen in het VUmc geïnitieerd. Hersenweefsel dat voor behandeling van tumoren en epilepsie is verwijderd, wordt in leven gehouden en in het lab onderzocht. Slechts bij een enkel laboratorium ter wereld die de technische expertise hebben om deze analyse te kunnen doen, lukt zo’n technisch zeer lastige ’transfer’. Daarom is er nagenoeg niets over de werking van menselijke hersencellen bekend.
Mansvelder: ‘De meerwaarde van onze aanpak zit hem in de kwaliteit van het weefsel dat de neurochirurg aanlevert en de state-of-the-art neurowetenschappelijke aanpak om de kleine elektrische signalen die twee cellen elkaar sturen, direct te meten.
Grote investeringen voor verdere puzzel
De afgelopen jaren zijn veel grootschalige investeringen in de VS en in de EU gedaan om menselijke hersenen in kaart te brengen. Zoals het Human Brain Project, waar dit onderzoek ook deels uit gefinancierd is. De resultaten van ons huidige onderzoek vormen weer een stukje van de grotere puzzel. Ze laten o.a. zien dat menselijke hersenen opgebouwd zijn uit hoogwaardige onderdelen die zeer snel en efficiënt zijn. Een computer die samengesteld is uit onderdelen die sneller functioneren, zal als geheel sneller zijn. Misschien is dat bij onze hersenen ook zo. Een volgende stap is onderzoeken of communicatie tussen menselijke hersencellen kan verklaren waarom menselijke hersenen zoveel meer kunnen dan andere diersoorten met hersenen van vergelijkbare grootte. Het zijn de elementaire, slimme bouwstenen van onze hersenen.
Het artikel is beschikbaar via het open access tijdschrift PLOS Biology.
Over NWO
De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek is een van de belangrijkste wetenschapsfinanciers in Nederland en zorgt voor kwaliteit en vernieuwing in de wetenschap. NWO investeert jaarlijks ruim 650 miljoen in nieuwsgierigheidsgedreven onderzoek en onderzoek rond maatschappelijke uitdagingen. Op basis van adviezen van deskundige wetenschappers en relevante experts uit binnen- en buitenland selecteert en financiert NWO onderzoeksvoorstellen. NWO stimuleert nationale en internationale samenwerking, investeert in grote onderzoeksfaciliteiten, bevordert kennisbenutting en beheert onderzoeksinstituten. NWO financiert meer dan 5.600 onderzoeksprojecten aan universiteiten en kennisinstellingen.
Bron: NWO
(nwo.nl)
Menselijke hersencellen verwerken informatie veel beter en sneller dan muizenhersencellen
Denken, concentreren, onthouden, en herinneren worden in onze hersenen geregeld door hersencellen die met elkaar ‘praten’. NWO Vici-laureaat prof. Huib Mansvelder en zijn team VU-onderzoekers hebben voor het eerst dat communiceren tussen menselijke hersencellen in levend menselijk hersenweefsel onderzocht. De onderzoekers laten zien dat de contactpunten (of: synapsen) tussen hersencellen tot wel tien keer efficiënter zijn en veel meer informatie over kunnen dragen dan werd aangenomen. Dat is belangrijke nieuwe kennis over de elementaire bouwstenen van de menselijke hersenen. Een artikel daarover verscheen 25 november in het open access tijdschrift PLoS Biology.
Beeld: Rademaker/Hollandse Hoogte
Betere ‘conditie’ vergroot informatieoverdracht
Hersencellen ‘praten’ met elkaar met elektrische en chemische signalen via synapsen. Deze synapsen zorgen dat informatie wordt verwerkt. De onderzoekers voerden metingen uit aan ‘pratende’ levende menselijke hersencellen en concludeerden dat deze minder snel moe worden én informatie kunnen blijven overdragen, waar muizencellen allang uitgeput zouden zijn. Bovendien kunnen menselijke hersencellen op veel kleinere details in de elektrische signaaloverdracht reageren dan muizencellen waardoor veel meer informatie kan worden overgedragen. Het is alsof muizenhersencellen door een heel smal telefoonlijntje communiceren en een hele kleine batterij hebben, terwijl menselijke hersencellen via een breedbandige glasvezel verbinding communiceren met een grote accu.
Nieuwe onderzoeksmethode voor levend hersenweefsel
Tot nu toe was kennis over de werking van het menselijk brein gebaseerd op cellen uit o.a. knaagdieren, omdat de wetenschap er vanuit gaat dat menselijke cellen grofweg hetzelfde werken. Door te kijken naar levend hersenweefsel, verkregen uit tumor- en epilepsie-operaties van nog levende patiënten, is het functioneren van menselijke hersencellen direct te bestuderen.
Daarvoor heeft Mansvelder een unieke samenwerking met neurochirurgen in het VUmc geïnitieerd. Hersenweefsel dat voor behandeling van tumoren en epilepsie is verwijderd, wordt in leven gehouden en in het lab onderzocht. Slechts bij een enkel laboratorium ter wereld die de technische expertise hebben om deze analyse te kunnen doen, lukt zo’n technisch zeer lastige ’transfer’. Daarom is er nagenoeg niets over de werking van menselijke hersencellen bekend.
Mansvelder: ‘De meerwaarde van onze aanpak zit hem in de kwaliteit van het weefsel dat de neurochirurg aanlevert en de state-of-the-art neurowetenschappelijke aanpak om de kleine elektrische signalen die twee cellen elkaar sturen, direct te meten.
Grote investeringen voor verdere puzzel
De afgelopen jaren zijn veel grootschalige investeringen in de VS en in de EU gedaan om menselijke hersenen in kaart te brengen. Zoals het Human Brain Project, waar dit onderzoek ook deels uit gefinancierd is. De resultaten van ons huidige onderzoek vormen weer een stukje van de grotere puzzel. Ze laten o.a. zien dat menselijke hersenen opgebouwd zijn uit hoogwaardige onderdelen die zeer snel en efficiënt zijn. Een computer die samengesteld is uit onderdelen die sneller functioneren, zal als geheel sneller zijn. Misschien is dat bij onze hersenen ook zo. Een volgende stap is onderzoeken of communicatie tussen menselijke hersencellen kan verklaren waarom menselijke hersenen zoveel meer kunnen dan andere diersoorten met hersenen van vergelijkbare grootte. Het zijn de elementaire, slimme bouwstenen van onze hersenen.
Het artikel is beschikbaar via het open access tijdschrift PLOS Biology.
Over NWO
De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek is een van de belangrijkste wetenschapsfinanciers in Nederland en zorgt voor kwaliteit en vernieuwing in de wetenschap. NWO investeert jaarlijks ruim 650 miljoen in nieuwsgierigheidsgedreven onderzoek en onderzoek rond maatschappelijke uitdagingen. Op basis van adviezen van deskundige wetenschappers en relevante experts uit binnen- en buitenland selecteert en financiert NWO onderzoeksvoorstellen. NWO stimuleert nationale en internationale samenwerking, investeert in grote onderzoeksfaciliteiten, bevordert kennisbenutting en beheert onderzoeksinstituten. NWO financiert meer dan 5.600 onderzoeksprojecten aan universiteiten en kennisinstellingen.
Bron: NWO
(nwo.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vet van mij: zeer hinderlijke taalfouten.quote:
26-11-2014
Menselijke hersencellen verwerken informatie veel beter en sneller dan muizenhersencellen
Denken, concentreren, onthouden, en herinneren worden in onze hersenen geregeld door hersencellen die met elkaar ‘praten’. NWO Vici-laureaat prof. Huib Mansvelder en zijn team VU-onderzoekers hebben voor het eerst dat communiceren tussen menselijke hersencellen in levend menselijk hersenweefsel onderzocht. De onderzoekers laten zien dat de contactpunten (of: synapsen) tussen hersencellen tot wel tien keer efficiënter zijn en veel meer informatie over kunnen dragen dan werd aangenomen. Dat is belangrijke nieuwe kennis over de elementaire bouwstenen van de menselijke hersenen. Een artikel daarover verscheen 25 november in het open access tijdschrift PLoS Biology.
[ afbeelding ]
Beeld: Rademaker/Hollandse Hoogte
Betere ‘conditie’ vergroot informatieoverdracht
Hersencellen ‘praten’ met elkaar met elektrische en chemische signalen via synapsen. Deze synapsen zorgen dat informatie wordt verwerkt. De onderzoekers voerden metingen uit aan ‘pratende’ levende menselijke hersencellen en concludeerden dat deze minder snel moe worden én informatie kunnen blijven overdragen, waar muizencellen allang uitgeput zouden zijn. Bovendien kunnen menselijke hersencellen op veel kleinere details in de elektrische signaaloverdracht reageren dan muizencellen waardoor veel meer informatie kan worden overgedragen. Het is alsof muizenhersencellen door een heel smal telefoonlijntje communiceren en een hele kleine batterij hebben, terwijl menselijke hersencellen via een breedbandige glasvezel verbinding communiceren met een grote accu.
Nieuwe onderzoeksmethode voor levend hersenweefsel
Tot nu toe was kennis over de werking van het menselijk brein gebaseerd op cellen uit o.a. knaagdieren, omdat de wetenschap er vanuit gaat dat menselijke cellen grofweg hetzelfde werken. Door te kijken naar levend hersenweefsel, verkregen uit tumor- en epilepsie-operaties van nog levende patiënten, is het functioneren van menselijke hersencellen direct te bestuderen.
Daarvoor heeft Mansvelder een unieke samenwerking met neurochirurgen in het VUmc geïnitieerd. Hersenweefsel dat voor behandeling van tumoren en epilepsie is verwijderd, wordt in leven gehouden en in het lab onderzocht. Slechts bij een enkel laboratorium ter wereld diedat de technische expertise hebben om deze analyse te kunnen doen, lukt zo’n technisch zeer lastige ’transfer’. Daarom is er nagenoeg niets over de werking van menselijke hersencellen bekend.
Mansvelder: ‘De meerwaarde van onze aanpak zit hem in de kwaliteit van het weefsel dat de neurochirurg aanlevert en de state-of-the-art neurowetenschappelijke aanpak om de kleine elektrische signalen die twee cellen elkaar sturen, direct te meten.
Grote investeringen voor verdere puzzel
De afgelopen jaren zijn veel grootschalige investeringen in de VS en in de EU gedaan om menselijke hersenen in kaart te brengen. Zoals het Human Brain Project, waar dit onderzoek ook deels uit gefinancierd is. De resultaten van ons huidige onderzoek vormen weer een stukje van de grotere puzzel. Ze laten o.a. zien dat menselijke hersenen opgebouwd zijn uit hoogwaardige onderdelen die zeer snel en efficiënt zijn. Een computer die samengesteld is uit onderdelen die sneller functioneren, zal als geheel sneller zijn. Misschien is dat bij onze hersenen ook zo. Een volgende stap is onderzoeken of communicatie tussen menselijke hersencellen kan verklaren waarom menselijke hersenen zoveel meer kunnen dan andere diersoorten met hersenen van vergelijkbare grootte. Het zijn de elementaire, slimme bouwstenen van onze hersenen.
Het artikel is beschikbaar via het open access tijdschrift PLOS Biology.
Over NWO
De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek is een van de belangrijkste wetenschapsfinanciers in Nederland en zorgt voor kwaliteit en vernieuwing in de wetenschap. NWO investeert jaarlijks ruim 650 miljoen in nieuwsgierigheidsgedreven onderzoek en onderzoek rond maatschappelijke uitdagingen. Op basis van adviezen van deskundige wetenschappers en relevante experts uit binnen- en buitenland selecteert en financiert NWO onderzoeksvoorstellen. NWO stimuleert nationale en internationale samenwerking, investeert in grote onderzoeksfaciliteiten, bevordert kennisbenutting en beheert onderzoeksinstituten. NWO financiert meer dan 5.600 onderzoeksprojecten aan universiteiten en kennisinstellingen.
Bron: NWO
(nwo.nl)
Maar dan nog: wat zegt weefsel dat bij tumoren en epilepsie is verwijderd over gezond weefsel?
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
New Analysis Suggests Earth's Magnetic Field Is Destabilizing
November 26, 2014 | by Lisa Winter
Photo credit: US Department of Energy
Earth’s magnetic field is generated by an interaction between rotation in the planet’s core and electrical currents. The field then creates the magnetosphere, which acts sort of like a force field, protecting the planet from the brunt of the sun's solar wind. This field has both a North and South pole, which can be used for navigational purposes, and they are not static. Variations in the electric current have caused the poles to migrate as much as 16 km (10 miles) per year.
The field itself is not fixed either, and about every 450,000 years or so, the poles actually reverse. This puts the magnetic North where the South was, and vice versa. Last month, a team from the University of California, Santa Cruz was able to determine that the last pole reversal occurred roughly 786,000 years ago over the course of less than 100 years -- within a single human lifetime. Typically, these events take place over the course of thousands of years.
The planet seems to be long overdue for a field reversal: there is evidence that these events happen more frequently than they used to hundreds of millions of years ago. This could be due to the inner core growing larger, which is obstructing the outer core, resulting in a magnetic field that isn’t quite as solid.
Evidence of magnetic field reversals can be seen in rocks. When molten rock cools, the metal components are oriented toward the field. By looking at layers of rock, geologists are able to observe where the metallic molecules are pointing, and thus, determine the direction of the magnetic field.
The European Space Agency’s Swarm constellation uses three satellites to study the Earth’s magnetic field as well as the oceans and the planet’s inner structure. At a Swarm science meeting held in Copenhagen this past summer, it was announced that the magnetic field has been weakening by roughly 5% every 10 years. A weakening or unstable magnetic field could be a sign that a reversal is about to occur. The strength of the magnetic field normally does fluctuate a little bit, but the rate that this appears to be happening is larger than normal. The field appears to be weakening about ten times faster than previously predicted, indicating that an event could be coming sooner rather than later.
If the poles flip, having a compass that points South instead of North doesn’t seem like too big of a deal to humans, but there is a question of what will happen other animals. Certain migratory animals like sea turtles and birds use the magnetic field in order to orient themselves. A reversal of the poles could interfere with their ability to do so.
Another concern about the reversal is that the weakening of the magnetic field which precedes the flipping event will mean that it will not be able to adequately shield us from the sun’s radiation. Though there is no evidence in the fossil record of a mass extinction correlating with a field reversal or an influx of radiation, this could potentially be problematic to power grids and satellites.
http://www.iflscience.com(...)tic-field-about-flip
November 26, 2014 | by Lisa Winter
Photo credit: US Department of Energy
Earth’s magnetic field is generated by an interaction between rotation in the planet’s core and electrical currents. The field then creates the magnetosphere, which acts sort of like a force field, protecting the planet from the brunt of the sun's solar wind. This field has both a North and South pole, which can be used for navigational purposes, and they are not static. Variations in the electric current have caused the poles to migrate as much as 16 km (10 miles) per year.
The field itself is not fixed either, and about every 450,000 years or so, the poles actually reverse. This puts the magnetic North where the South was, and vice versa. Last month, a team from the University of California, Santa Cruz was able to determine that the last pole reversal occurred roughly 786,000 years ago over the course of less than 100 years -- within a single human lifetime. Typically, these events take place over the course of thousands of years.
The planet seems to be long overdue for a field reversal: there is evidence that these events happen more frequently than they used to hundreds of millions of years ago. This could be due to the inner core growing larger, which is obstructing the outer core, resulting in a magnetic field that isn’t quite as solid.
Evidence of magnetic field reversals can be seen in rocks. When molten rock cools, the metal components are oriented toward the field. By looking at layers of rock, geologists are able to observe where the metallic molecules are pointing, and thus, determine the direction of the magnetic field.
The European Space Agency’s Swarm constellation uses three satellites to study the Earth’s magnetic field as well as the oceans and the planet’s inner structure. At a Swarm science meeting held in Copenhagen this past summer, it was announced that the magnetic field has been weakening by roughly 5% every 10 years. A weakening or unstable magnetic field could be a sign that a reversal is about to occur. The strength of the magnetic field normally does fluctuate a little bit, but the rate that this appears to be happening is larger than normal. The field appears to be weakening about ten times faster than previously predicted, indicating that an event could be coming sooner rather than later.
If the poles flip, having a compass that points South instead of North doesn’t seem like too big of a deal to humans, but there is a question of what will happen other animals. Certain migratory animals like sea turtles and birds use the magnetic field in order to orient themselves. A reversal of the poles could interfere with their ability to do so.
Another concern about the reversal is that the weakening of the magnetic field which precedes the flipping event will mean that it will not be able to adequately shield us from the sun’s radiation. Though there is no evidence in the fossil record of a mass extinction correlating with a field reversal or an influx of radiation, this could potentially be problematic to power grids and satellites.
http://www.iflscience.com(...)tic-field-about-flip
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
http://www.spacedaily.com(...)above_Earth_999.html
Star Trek-like invisible shield found thousands of miles above Earth
A team led by the University of Colorado Boulder has discovered an invisible shield some 7,200 miles above Earth that blocks so-called "killer electrons," which whip around the planet at near-light speed and have been known to threaten astronauts, fry satellites and degrade space systems during intense solar storms.
<...>
Star Trek-like invisible shield found thousands of miles above Earth
A team led by the University of Colorado Boulder has discovered an invisible shield some 7,200 miles above Earth that blocks so-called "killer electrons," which whip around the planet at near-light speed and have been known to threaten astronauts, fry satellites and degrade space systems during intense solar storms.
<...>
Niet meer aanwezig in dit forum.
RESEARCHERS HAVE DISCOVERED COMET DUST ON EARTH FOR THE FIRST TIME EVER
Particles of comet dust have been discovered preserved in the ice and snow of Antarctica, and could provide new insight into how our Solar System formed.
FIONA MACDONALD 6 DEC 2014
Scientists have uncovered a relatively large amount of comet dust preserved in Antarctica. Comet dust represents the oldest astronomical particles we have access to, and up until now it was believed that the material couldn't survive on Earth's surface.
“It’s very exciting for those of us who study these kinds of extraterrestrial materials, because it opens up a whole new way to get access to them,” Larry Nittler, a planetary scientist at the Carnegie Institution for Science in Washington DC, who wasn’t involved with the research, told Ilima Loomis from Science. “They’ve found a new source for something that’s very interesting and very rare.”
Comest dust is extraordinary because it can give us clues about the materials that helped form the Solar System, but until now it’s been pretty difficult to access. Scientists currently need to fly research planes high up into the stratosphere in order to collect tiny amounts of the dust - usually several hours of flying time will only result in one particle being collected.
This small sample size means that scientists haven’t been able to do as much research on the dust as they'd like to. But now a relatively huge amount - more than 40 comet dust particles - has been found right here on Earth’s surface.
“Two to four more orders of magnitude mass of material is potentially collectible this way,” John Bradley, an astromaterials scientists at the University of Hawaii, who worked on the discovery, told Science. “I think it could precipitate a paradigm shift in the way these kinds of materials are collected.”
Comet dust, also known as “chondritic porous interplanetary dust particles”, is highly porous and extremely fragile, and prior to this discovery scientists thought the particles couldn’t survive here on Earth. Back in 2010, French scientists reported that they’d found evidence of dense, unusually carbon-rich comet particles in the Antarctic snow, but it’s only now that researchers have been able to confirm that the discovery of comet dust itself.
The researchers found the dust in snow and ice collected from two different Antarctic sites. After melting the ice, they filtered out more than 3,000 micormeteorites - tiny space particles that were 10 microns in diameter or larger. Over five years they analysed these micrometeorites individually under the microscope to work out which could be classified as comet dust.
In the end they found more than 40 particles with the characteristics of comet dust - these particles were indistinguishable from the comet dust collected in the stratosphere, and also matched samples collected from the coma that surrounds a comet by NASA’s Stardust mission in 2006.
Publishing their discovery in Earth and Planetary Science Letters, the researchers also report that the comet dust they’ve found in Antarctica is cleaner than the dust they collect from the stratosphere. This is because in order to capture the dust at the moment, they use plates coated with silicon oil - sort of in the same way you use flypaper to trap flies. Not only is this not super effective, it also means that the few comet dust particles they collect end up contaminated with oil and the organic compounds used to later clean them. So it’s hard to scientists to narrow down exactly what organic materials the dust actually contains.
Now the scientists will compare their Antarctic comet particles with the ones collected using planes, and work our which organic materials are contaminants and which are naturally occuring. This will provide some insight into the material that led to the birth of our Solar System.
“The study of these cometary particles will help shed more light on the material that served for planetary formation,” meteorite researcher Cécile Engrand from Paris-Sud University in Orsay, co-author of the 2010 French research, told Loomis over at Science. “They are the best witnesses that we have of that period of time.”
But importantly, this discovery also suggests that there could be even more sources of comet dust right here on Earth - something we previously thought was impossible.
“Our result shows that such fragile particles can be preserved not only in … snow, but also in ice,” said the study’s lead author, Takaaki Noguchi, a meteorite researcher at Kyushu University in Fukuoka, Japan.
Bron: http://www.sciencealert.c(...)-the-first-time-ever
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
THE WORLD'S MOST EFFICIENT PARTICLE ACCELERATOR HAS JUST SET A NEW ENERGY RECORD
A tabletop-sized device has accelerated electrons at a rate 1,000 times greater than the Large Hadron Collider.
FIONA MACDONALD 9 DEC 2014
Using one of the most powerful lasers in the world, researchers in the US have accelerated electrons to the highest energies ever recorded from a compact accelerator.
The team from Lawrence Berkeley National Laboratory in the US has managed to speed subatomic particles to an energy of 4.25 giga-electron volts inside a 9-cm-long tube of plasma.
This represents 1,000 times greater acceleration than traditional particle accelerators, including the 27-km-long Large Hadron Collider (LHC) at CERN, and marks a world record energy for laser-plasma accelerators.
Because subatomic particles zoom around accelerators so quickly, they're measured by the amount of energy they gain rather than a kilometres per hour measurement. In comparison, the LHC can achieve maximum energy gains of around 100 mega-electron volts per metre.
Published in Physical Review Letters, the results were achieved using a new breed of particle accelerator, known as laser-plasma accelerators.
These accelerators rely on lasers and plasma - a charged-particle gas - to speed up subatomic particles extremely rapidly. Traditional particle accelerators instead speed up electrons inside a metal vacuum using changing electromagnetic fields.
"This result requires exquisite control over the laser and the plasma," said Wim Leemans, lead author of the paper, in a press release.
The laser in this case was called BELLA (Berkeley Lab Laser Accelerator) and it’s one of the most powerful lasers in the world, capable of producing a quadrillion watts of power (a petawatt).
Their “tunnel” was a 9-cm-long tube of plasma, and the system relies on a type of acceleration first propose in the ‘70s, known as plasma wakefield acceleration.
The press release explains:
“In the case of this experiment, a pulse of laser light is injected into a short and thin straw-like tube that contains plasma. The laser creates a channel through the plasma as well as waves that trap free electrons and accelerate them to high energies. It's similar to the way that a surfer gains speed when skimming down the face of a wave.”
A computer simulation of the plasma wakefield over the 9-cm-long tube is below.
Because they’re working with such high energies, the researchers used computer simulations to test the set up before they ever turned on the laser.
Small changes in the setup give you big perturbations,” said Eric Esarey, who led the theoretical side of the project, in the release. “We’re homing in on the regions of operation and the best ways to control the accelerator.”
The team now hopes to achieve energies of 10 giga-electron volts with their accelerator. In order to do this, they will need to more precisely control the density of the plasma channel through with the laser beam flows. In theory, they need to create a tunnel for the light pulse that’s the right shape to handle more-energetic electrons.
But for now, they’ve proved that condense laser-plasma accelerators definitely have the potential to conduct scientific experiments that currently require far larger machines.
“It is an extraordinary achievement for Dr. Leemans and his team to produce this record-breaking result in their first operational campaign with BELLA," said James Symons, a physicist at Berkeley who didn’t work on the project, in the release.
Source: http://www.sciencealert.c(...)-a-new-energy-record
(met dank aan PeZu)
[ Bericht 0% gewijzigd door Kijkertje op 10-12-2014 13:31:10 ]
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Broodje aap / marketing iddquote:
[..]
Opvallend dat dit net voordat er een nieuwe Jurassic film uitkomt gepubliceerd wordt, waar ook het klonen van Mammoeten een belangrijke rol speelt
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
SCIENTISTS RECREATE FIRST SPARK OF LIFE
December 9, 2014 | by Justine Alford
Photo credit: Don Davis, via Wikimedia Commons.
Although we will probably never know precisely how life started on Earth, scientists have a few different ideas that attempt to answer this intriguing but challenging question. Some believe that an asteroid or comet slamming into primordial Earth could have provided the right conditions to spark the formation of the chemical building blocks of life. And now, researchers have some tantalizing evidence to back up this idea.
Using a high-power laser to simulate a collision, scientists from the Academy of Sciences in the Czech Republic created the four essential ingredients of RNA, a close relative of DNA, from a chemical soup. While the work can’t prove how life started on Earth, it is the first time that these four molecules have all been made under one set of experimental conditions. The work has been published in Proceedings of the National Academy of Sciences.
The mystery of how life sprung from non-living matter has long eluded scientists. Since we have some understanding of the conditions present on early Earth, scientists have been recreating this environment for decades to see if they can produce some of the molecules that could have led to life.
Life appeared on our planet around 4 billion years ago, a period that coincided with a dramatic, 150-million-year event called the Late Heavy Bombardment in which Earth was pummeled with debris. While some scientists believe these collisions could have wiped out any existing early life forms, others believe they could have provided the necessary conditions for the building blocks of life to emerge.
To simulate a space rock collision, scientists fired a high-power laser at a chemical soup containing clay and a molecule called formamide. Formamide, a simple chemical produced when hydrogen cyanide reacts with water, was first postulated as a possible parent compound of the molecules needed for life back in 2001 by a duo of Italian researchers. The chemical would have been abundantly available on early Earth and has even been identified in the tail of comets. Furthermore, previous experiments have shown it is possible to create genetic building blocks using this molecule and other ingredients.
The laser pulses generated intense pressure, high temperatures exceeding 4200oC and also X-rays and extreme UV radiation; the kind of conditions we would expect if space debris slammed into Earth. When the researchers examined the resulting molecules, they found all four precursor chemicals to the building blocks of RNA: adenine, guanine, cytosine and uracil—the first three are also found in DNA. Although DNA is the molecule of life on Earth, many believe that RNA could have been the first molecule to encode genetic information.
While this work is certainly interesting, not everyone is convinced and its relevance has been called into question. Some have argued that pure formamide wouldn’t have existed on prebiotic Earth, while others have suggested that there would have been too much water to allow formamide-rich pools to exist. Furthermore, the experiments can’t tell us how these building blocks united with other molecules to form RNA. But the researchers recognize this and are planning to conduct more experiments to see if the other basic RNA ingredients can be made under similar conditions.
Bron: http://www.iflscience.com(...)g-asteroid-collision
(met dank aan PeZu)
[ Bericht 0% gewijzigd door Kijkertje op 10-12-2014 13:31:46 ]
December 9, 2014 | by Justine Alford
Photo credit: Don Davis, via Wikimedia Commons.
Although we will probably never know precisely how life started on Earth, scientists have a few different ideas that attempt to answer this intriguing but challenging question. Some believe that an asteroid or comet slamming into primordial Earth could have provided the right conditions to spark the formation of the chemical building blocks of life. And now, researchers have some tantalizing evidence to back up this idea.
Using a high-power laser to simulate a collision, scientists from the Academy of Sciences in the Czech Republic created the four essential ingredients of RNA, a close relative of DNA, from a chemical soup. While the work can’t prove how life started on Earth, it is the first time that these four molecules have all been made under one set of experimental conditions. The work has been published in Proceedings of the National Academy of Sciences.
The mystery of how life sprung from non-living matter has long eluded scientists. Since we have some understanding of the conditions present on early Earth, scientists have been recreating this environment for decades to see if they can produce some of the molecules that could have led to life.
Life appeared on our planet around 4 billion years ago, a period that coincided with a dramatic, 150-million-year event called the Late Heavy Bombardment in which Earth was pummeled with debris. While some scientists believe these collisions could have wiped out any existing early life forms, others believe they could have provided the necessary conditions for the building blocks of life to emerge.
To simulate a space rock collision, scientists fired a high-power laser at a chemical soup containing clay and a molecule called formamide. Formamide, a simple chemical produced when hydrogen cyanide reacts with water, was first postulated as a possible parent compound of the molecules needed for life back in 2001 by a duo of Italian researchers. The chemical would have been abundantly available on early Earth and has even been identified in the tail of comets. Furthermore, previous experiments have shown it is possible to create genetic building blocks using this molecule and other ingredients.
The laser pulses generated intense pressure, high temperatures exceeding 4200oC and also X-rays and extreme UV radiation; the kind of conditions we would expect if space debris slammed into Earth. When the researchers examined the resulting molecules, they found all four precursor chemicals to the building blocks of RNA: adenine, guanine, cytosine and uracil—the first three are also found in DNA. Although DNA is the molecule of life on Earth, many believe that RNA could have been the first molecule to encode genetic information.
While this work is certainly interesting, not everyone is convinced and its relevance has been called into question. Some have argued that pure formamide wouldn’t have existed on prebiotic Earth, while others have suggested that there would have been too much water to allow formamide-rich pools to exist. Furthermore, the experiments can’t tell us how these building blocks united with other molecules to form RNA. But the researchers recognize this and are planning to conduct more experiments to see if the other basic RNA ingredients can be made under similar conditions.
Bron: http://www.iflscience.com(...)g-asteroid-collision
(met dank aan PeZu)
[ Bericht 0% gewijzigd door Kijkertje op 10-12-2014 13:31:46 ]
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
NEW THEORY SUGGESTS THAT TWO PARALLEL UNIVERSES WERE PRODUCED BY THE BIG BANG
New research suggests our Universe could be moving forwards in time, while a parallel one moves backwards on the “other side” of the Big Bang.
FIONA MACDONALD 10 DEC 2014
Physicists have performed an experiment that suggests time in our Universe may be directed by gravity, not thermodynamics, and that the Big Bang could have created two parallel universes - our own, in which time runs forwards, and a mirror one where time runs backwards.
Although the idea sounds pretty out there, the new theory could help physicists solve some of their biggest issues with time - mainly the fact that they still can’t work out why it runs in only one direction.
In fact, this single “arrow of time” is one of the biggest conceptual problems of modern physics and has puzzled physicists for more than a century.
The root of the dilemma is the fact that all of the fundamental laws of physics - such as Einstein’s special and general relativity and Newton’s gravitation - work just as well if time is flowing forwards or backwards.
In models of physical systems, which physicists use to mimic our Universe, a preferred direction of time does sometimes arise, but this typically only happens when researchers tinker with the system and set specific starting conditions.
So why then does our Universe only move forwards in time? Why are stars emitting light rather than sucking it up and why do we remember the past and not the future?
Currently, the leading theory is that the direction of time’s arrow is controlled by the laws of thermodynamics - more specifically, entropy.
Entropy is a measure of disorder within a thermodynamic system - a system with low entropy is extremely organised and predictable, whereas a high entropy system is more random. Thermodynamic law states that the entropy of an isolated system, such as our Universe, will only ever move from a state of low entropy to a state of high entropy.
Most physicists generally accept that this is why time moves forward - because at the birth of our Universe everything was extremely ordered, and so the direction of time is the same as the direction of increasing entropy.
As Lee Billings explains for Scientific American, this is “a product of the universal tendency for all things to settle toward equilibrium with one another”.
But this theory relies on those highly organised, low entropy conditions being present at the start of the Universe in order to give time a direction. Which is something we simply can’t prove, much to the frustration of many physicists.
Now new theories are emerging that suggest this idea of time being governed by entropy isn’t the only possibility.
And the new work, led by Julian Barbour from the University of Oxford in the UK, suggests it may in fact be gravity, not thermodynamics, that controls the direction of time’s arrow.
The research, which also involved Tim Koslowski from the University of New Brunswick and Flavio Mercati of the Perimeter Institute for Theoretical Physics, both in Canada, and was published in October in Physical Review Letters.
Their model suggests that the Universe doesn’t need a special, low-entropy initial state in order for it to define an arrow of time - instead, the flow of time is just the inevitable result of gravity.
They came to this conclusion after studying a very simple model of our Universe comprised of just 1,000 particles. Using computer simulations, they tested how these particles interacted under nothing but the influence of the laws of Newtonian gravity.
What they found was that, no matter how the system was originally arranged, the particles would all eventually end up in these tightly packed, low-complexity states without any tinkering, simply through the sheer force of gravity.
This means that in order to set the direction of time’s arrow, we don’t need any perfect low-entropy conditions, we just need gravity.
But perhaps most interesting is what happened next in their model. From that highly condensed place, the system expanded outwards - but in two separate directions, each with their own time arrow travelling in a different direction.
Along both time pathways the particles were pulled by gravity into larger, more ordered and complex structures. As Billings writes for Scientific American, these are our equivalent of the Universe forming galaxies, stars and planetary systems.
Of course, we are a long way from knowing if this is what occurred in our own Universe - the system that Barbour and his team tested was extremely simple, and didn’t factor in general relativity or the effects of quantum mechanics.
But if it’s true, it means that what we perceive as the future would really be the distant past for any life that exists in the parallel universe.
“This two-futures situation would exhibit a single, chaotic past in both directions, meaning that there would be essentially two universes, one on either side of this central state,” Barbour told Billings for Scientific American.
“If they were complicated enough, both sides could sustain observers who would perceive time going in opposite directions. Any intelligent beings there would define their arrow of time as moving away from this central state. They would think we now live in their deepest past.”
Which is extremely trippy to think about. Even more mind-blowing is how Tim de Chant from PBS NOVA puts it:
“From that perspective, maybe George Lucas’s Star Wars didn’t take place a long time ago in a galaxy far, far away, but in the far future - our deepest past - of our mirror universe.”
However, devotees to the idea that entropy controls the direction of time, such as cosmologist Sean Caroll from California Institute of technology, will need much more proof before they subscribe to the theory.
“This paper by Barbour, Koslowski and Mercati is good because they roll up their sleeves and do the calculations for their specific model of particles interacting via gravity, but I don’t think it’s the model that is interesting—it’s the model’s behaviour being analysed carefully,” Caroll, who wasn’t involved in the research, told Scientific American.
“I think basically any time you have a finite collection of particles in a really big space you’ll get this kind of generic behaviour they describe. The real question is, is our Universe like that? That’s the hard part.”
If we could answer that question, then not only would it change our entire perspective on the Universe, but, importantly, it could help us properly explain the expansion and growth of the Universe that we observe - which is something we still struggle with.
If you’re as fascinated by all of this as we are, read the amazing account of how this theory emerged and other theories that are out there in Billings' piece for Scientific American.
Bron: http://www.sciencealert.c(...)uced-by-the-big-bang
(met dank aan PeZu)
[ Bericht 0% gewijzigd door Kijkertje op 10-12-2014 13:32:24 ]
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
HISTORIC DISCOVERY: HUGE ELECTRIC FIELD OCCURS SPONTANEOUSLY IN LAUGHING GAS
December 22, 2014 - 06:30
Scientists have discovered a new, astonishing electric phenomenon.
By: Lise Brix
Danish scientists thought they had made a mistake when they discovered a huge electric field in a thin layer of solid nitrous oxide, commonly known as laughing gas.
As it transpires, however, they had discovered a new and astounding electrical phenomenon.
It was one of those ordinary days in the lab in the basement beneath Aarhus University. Two young physicists were examining how electrons pass through nitrous oxide.
They had frozen the gas to minus 233 °C making the molecules of the gas settle as an extremely thin film above a metal surface.
There wasn't supposed to be anything special about the ice-cold laughing gas, but the young researchers' measurements indicated something else - something completely different.
"They came upstairs and knocked on my door, saying ‘David, there's something not right’. At first we thought the experiment had gone wrong, because it wasn't supposed to be possible for a current to pass through the film and be detected. No external voltage was applied," remembers David Field, Professor at the Department of Physics and Astronomy at Aarhus University.
During the next few days, however, the scientists continued to see huge electric fields across the thin film of laughing gas, and it soon became clear that they had discovered an entirely new electrical phenomenon.
The findings have recently been published in Physical Chemistry Chemical Physics.
The picture shows part of the apparatus used by scientists at Aarhus University in their discovery of the electric spontelectric phenomenon. At the top there is a thin piece of gold. On the surface of the gold the scientists condensed laughing gas, creating a huge electrical field within the thin film. (Photo: David Field)
No one had discovered it before
Professor Field has dubbed the phenomenon ‘spontelectric'.
The illustration shows an example of how spontelectrics can occur: a thin film of laughing gas (N2O) is condensed on top of the surface of gold. In the large circle, the film of laughing gas has been enlarged in order to see the individual laughing gas molecules (blue = nitrogen, red = oxygen). The positively charged nitrogen end of the laughing gas molecule sticks out from the surface, creating a positive potential. (Illustration by post-doc Andrew Cassidy from Aarhus University, who is involved with research into spontelectrics).
Since it’s first discovery in 2009, the scientists have discovered that the laughing gas is by no means the only material which shows the spontelectric phenomenon.
The electric field can reach more than 100 million volts per metre – i.e. enormous strength.
Professor Field and his colleagues have now examined more than 12 different materials and established that similar enormous electric fields occur spontaneously in common or garden materials such as carbon monoxide, propane, toluene and methyl formate.
All materials are frozen to extremely low temperatures in the form of a microscopically thin layer.
"In some cases, quite a few layers are necessary before the spontelectric effect manifests itself," says Field.
"When the experiment is conducted with toluene at 75 Kelvin, minus 198° C, more than a hundred layers are necessary for the effect to occur".
He believes that the spontelectric phenomenon happens because of a special interplay, in which the whole layer of molecules behave as much more than the sum of its parts, “in much the way as a beehive is much more than the sum of individual bees,” says Professor Field.
The illustration shows an example of how spontelectrics can occur: a thin film of laughing gas (N2O) is condensed on top of the surface of gold. In the large circle, the film of laughing gas has been enlarged in order to see the individual laughing gas molecules (blue = nitrogen, red = oxygen). The positively charged nitrogen end of the laughing gas molecule sticks out from the surface, creating a positive potential. (Illustration by post-doc Andrew Cassidy from Aarhus University, who is involved with research into spontelectrics).
Researcher: an important discovery
One of the scientists who is researching 'spontelectrics' is Martin McCoustra from Heriot-Watt University in Scotland.
"Spontelectrics are an extremely important discovery. I think masses of exciting new theories will result from attempting to explain the phenomenon in the years to come," says McCoustra, head of the Department of Chemical Physics at Heriot-Watt University.
"This is the first time since the 1920s that anyone has discovered a new electrical form of solid material. The incredible thing is that work has been done on thin layers of materials -including laughing gas films - for more than half a century. Even so, no one has discovered this powerful electrical phenomenon" says Field.
The molecules are dipolar
Laughing gas consists of dipolar molecules.
This means that one end of a laughing gas molecule has a slightly more negative electric charge than the other end.
The great majority of molecules are dipolar. For example, in laughing gas (N2O), the oxygen end of the molecule is negative compared with the positive nitrogen end.
When the spontelectric effect occurs, scientists have observed something unusual happening with the dipolar molecules:
Keeping to experiments conducted with a thin layer of laughing gas, the laughing gas molecules in the upper layer will arrange themselves in such a way that the positive end of the molecule pokes up towards the surface, creating a voltage on the surface of the film, Professor Field explains.
"Spontelectrics goes against our intuition. It doesn't seem to make any sense when you consider what we normally learn in physics and chemistry. The molecules arrange themselves entirely spontaneously - in a way that you would think they would not like. Fundamentally, we don't know what it is that makes them do it," says McCoustra
Strange behaviour of molecules
The behaviour of dipolar molecules can be compared to magnets.
The opposite ends of the magnet will normally repel each other. In the same way, dipolar molecules attempt to position themselves in such a way that one molecule has its 'north pole' facing the 'south pole' of the other.
However, in experiments in which spontelectrics occur, the molecules do the exact opposite," says McCoustra.
“Under normal circumstances, the molecules will arrange themselves with the positive end towards the negative end. Instead, we see that they suddenly arrange themselves in unfavourable positions,”.
What can we use it for?
"Right now the discovery of the phenomenon is pure fundamental science, which contributes to our understanding of how solid substances behave," says Field.
Field is particularly interested in finding out whether the phenomenon plays a role when new stars are born.
Stars are created in huge clouds of dust and gas. In the middle of the clouds it is so cold that spontelectric carbon monoxide could potentially form. This would change the chemistry inside the cloud of dust and the way in which it would collapse to form a star.
"Spontelectrics may prove to have a big impact on our understanding of how stars are born," says Field.
"What can we use it for? To be frank, we don't know,” says McCoustra. “But that could have been said about many other scientific discoveries when they were made. It often takes a long time before we find out how to use a discovery”.
The spontelectric phenomenon was first seen in the ASTRID synchrotron laboratory (ISA) in the basement of Aarhus University.
Bron: http://sciencenordic.com/(...)neously-laughing-gas
December 22, 2014 - 06:30
Scientists have discovered a new, astonishing electric phenomenon.
By: Lise Brix
Danish scientists thought they had made a mistake when they discovered a huge electric field in a thin layer of solid nitrous oxide, commonly known as laughing gas.
As it transpires, however, they had discovered a new and astounding electrical phenomenon.
It was one of those ordinary days in the lab in the basement beneath Aarhus University. Two young physicists were examining how electrons pass through nitrous oxide.
They had frozen the gas to minus 233 °C making the molecules of the gas settle as an extremely thin film above a metal surface.
There wasn't supposed to be anything special about the ice-cold laughing gas, but the young researchers' measurements indicated something else - something completely different.
"They came upstairs and knocked on my door, saying ‘David, there's something not right’. At first we thought the experiment had gone wrong, because it wasn't supposed to be possible for a current to pass through the film and be detected. No external voltage was applied," remembers David Field, Professor at the Department of Physics and Astronomy at Aarhus University.
During the next few days, however, the scientists continued to see huge electric fields across the thin film of laughing gas, and it soon became clear that they had discovered an entirely new electrical phenomenon.
The findings have recently been published in Physical Chemistry Chemical Physics.
The picture shows part of the apparatus used by scientists at Aarhus University in their discovery of the electric spontelectric phenomenon. At the top there is a thin piece of gold. On the surface of the gold the scientists condensed laughing gas, creating a huge electrical field within the thin film. (Photo: David Field)
No one had discovered it before
Professor Field has dubbed the phenomenon ‘spontelectric'.
The illustration shows an example of how spontelectrics can occur: a thin film of laughing gas (N2O) is condensed on top of the surface of gold. In the large circle, the film of laughing gas has been enlarged in order to see the individual laughing gas molecules (blue = nitrogen, red = oxygen). The positively charged nitrogen end of the laughing gas molecule sticks out from the surface, creating a positive potential. (Illustration by post-doc Andrew Cassidy from Aarhus University, who is involved with research into spontelectrics).
Since it’s first discovery in 2009, the scientists have discovered that the laughing gas is by no means the only material which shows the spontelectric phenomenon.
The electric field can reach more than 100 million volts per metre – i.e. enormous strength.
Professor Field and his colleagues have now examined more than 12 different materials and established that similar enormous electric fields occur spontaneously in common or garden materials such as carbon monoxide, propane, toluene and methyl formate.
All materials are frozen to extremely low temperatures in the form of a microscopically thin layer.
"In some cases, quite a few layers are necessary before the spontelectric effect manifests itself," says Field.
"When the experiment is conducted with toluene at 75 Kelvin, minus 198° C, more than a hundred layers are necessary for the effect to occur".
He believes that the spontelectric phenomenon happens because of a special interplay, in which the whole layer of molecules behave as much more than the sum of its parts, “in much the way as a beehive is much more than the sum of individual bees,” says Professor Field.
The illustration shows an example of how spontelectrics can occur: a thin film of laughing gas (N2O) is condensed on top of the surface of gold. In the large circle, the film of laughing gas has been enlarged in order to see the individual laughing gas molecules (blue = nitrogen, red = oxygen). The positively charged nitrogen end of the laughing gas molecule sticks out from the surface, creating a positive potential. (Illustration by post-doc Andrew Cassidy from Aarhus University, who is involved with research into spontelectrics).
Researcher: an important discovery
One of the scientists who is researching 'spontelectrics' is Martin McCoustra from Heriot-Watt University in Scotland.
"Spontelectrics are an extremely important discovery. I think masses of exciting new theories will result from attempting to explain the phenomenon in the years to come," says McCoustra, head of the Department of Chemical Physics at Heriot-Watt University.
"This is the first time since the 1920s that anyone has discovered a new electrical form of solid material. The incredible thing is that work has been done on thin layers of materials -including laughing gas films - for more than half a century. Even so, no one has discovered this powerful electrical phenomenon" says Field.
The molecules are dipolar
Laughing gas consists of dipolar molecules.
This means that one end of a laughing gas molecule has a slightly more negative electric charge than the other end.
The great majority of molecules are dipolar. For example, in laughing gas (N2O), the oxygen end of the molecule is negative compared with the positive nitrogen end.
When the spontelectric effect occurs, scientists have observed something unusual happening with the dipolar molecules:
Keeping to experiments conducted with a thin layer of laughing gas, the laughing gas molecules in the upper layer will arrange themselves in such a way that the positive end of the molecule pokes up towards the surface, creating a voltage on the surface of the film, Professor Field explains.
"Spontelectrics goes against our intuition. It doesn't seem to make any sense when you consider what we normally learn in physics and chemistry. The molecules arrange themselves entirely spontaneously - in a way that you would think they would not like. Fundamentally, we don't know what it is that makes them do it," says McCoustra
Strange behaviour of molecules
The behaviour of dipolar molecules can be compared to magnets.
The opposite ends of the magnet will normally repel each other. In the same way, dipolar molecules attempt to position themselves in such a way that one molecule has its 'north pole' facing the 'south pole' of the other.
However, in experiments in which spontelectrics occur, the molecules do the exact opposite," says McCoustra.
“Under normal circumstances, the molecules will arrange themselves with the positive end towards the negative end. Instead, we see that they suddenly arrange themselves in unfavourable positions,”.
What can we use it for?
"Right now the discovery of the phenomenon is pure fundamental science, which contributes to our understanding of how solid substances behave," says Field.
Field is particularly interested in finding out whether the phenomenon plays a role when new stars are born.
Stars are created in huge clouds of dust and gas. In the middle of the clouds it is so cold that spontelectric carbon monoxide could potentially form. This would change the chemistry inside the cloud of dust and the way in which it would collapse to form a star.
"Spontelectrics may prove to have a big impact on our understanding of how stars are born," says Field.
"What can we use it for? To be frank, we don't know,” says McCoustra. “But that could have been said about many other scientific discoveries when they were made. It often takes a long time before we find out how to use a discovery”.
The spontelectric phenomenon was first seen in the ASTRID synchrotron laboratory (ISA) in the basement of Aarhus University.
Bron: http://sciencenordic.com/(...)neously-laughing-gas
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
18-12-2014
Het jaar in wetenschap
De verdubbeling van het heelal, een verbitterde laureaat, blunderende astronomen en een nieuw adres voor iedereen: een selectie uit de doorbraken, ontdekkingen, blunders en opmerkelijke vondsten in de wetenschap in 2014.
Heelal twee keer zo groot
Het klinkt als een slechte grap, maar het is toch echt zo: ondanks alle supertelescopen hebben astronomen tot voor kort doodleuk de helft van alle sterren in het zichtbare universum over het hoofd gezien. Hoe ze dat voor elkaar kregen? Door op de verkeerde plekken te kijken. Schattingen van het totaal aantal sterren waren altijd gebaseerd op waarnemingen aan sterrenstelsels, maar tússen sterrenstelsels blijken zich net zoveel sterren te bevinden als erin. Het is lastig te overzien wat de consequenties van deze ontdekking zijn. Modellen over de hoeveelheid donkere materie en donkere energie in ons universum moeten waarschijnlijk worden aangepast, misschien zelfs grondig op de schop.
Exit Turingtest
Op zaterdag 7 juni, precies zestig jaar na de zelfmoord van Alan Turing, slaagde voor de eerste maal een computerprogramma voor de door de Britse wiskundige bedachte Turingtest. Na vijf minuten chatten met het programma – dat zich voordeed als de dertienjarige Eugene – wist de menselijke jury nog steeds niet of het om een mens ging of om een chatbot, en dat is genoeg om te slagen voor de test. Zonder meer een prestatie, maar toch waren de experts less than impressed.
De Turingtest was in 1950 een vooruitstrevende manier om de intelligentie van een computer te meten, maar geldt inmiddels als achterhaald. Volgens wetenschapsjournalist Bennie Mols – die ook met Eugene chatte en zich niet liet bedotten – heeft de Turingtest vooral veel voer voor filosofen opgeleverd, maar nauwelijks een bijdrage aan de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie.
Jong bloed maakt vitaal
‘Bloed is de eeuwige jeugd’, schijnt de zestiende-eeuwse Hongaarse gravin Elizabeth Báthory te hebben gezegd. Volgens de legende vermoordde ze jonge meisjes om in hun bloed te badderen. Zinloos natuurlijk. Wat wel werkt: een bloedtransfusie of een injectie met jong bloed. De spieren van oude muizen herstelden zich daardoor sneller en werden ook sterker. Met dank aan het bloedeiwit GDF11. De oude muizen hielden het na de behandeling 57 minuten uit in een tredmolen, tegen 35 minuten voor de behandeling. En het effect blijkt niet beperkt tot de spieren. Dagelijkse toediening gedurende een maand zorgde ook voor een vijftig procent groter bloedvatenstelsel in het brein.
Nobellaureaat verkoopt medaille
De ontdekking van de structuur van DNA in 1953, een van de grote wetenschappelijke doorbraken van de twintigste eeuw, leverde mede-ontdekker James Watson in 1962 de Nobelprijs op. Hij besloot eind dit jaar zijn medaille te laten veilen door Christie’s in New York, oud en verbitterd. Watson, die zijn memoires Avoid boring people doopte, was vaak maar al te bereid zijn publiek te vermaken met een provocatie of een politiek incorrecte opmerking, maar overspeelde in 2007 zijn hand met een opmerking over de intelligentie van Afrikanen. Het stigma ‘racist’ maakte hem in zijn eigen woorden tot een ‘unperson’, om wiens bestaan niemand zich nog bekommert.
De opbrengst van de medaille, 4,78 miljoen dollar, zegt hij nodig te hebben om van te leven, hoewel hij ook van plan is er een schilderij van David Hockney van te kopen en geld te doneren aan organisaties die ‘goede ideeën en fatsoen’ hoog in het vaandel hebben staan.
Creatieve revolutie
De eurocentrische kijk op de ontwikkeling van de mens lijkt meer en meer rijp voor de prullenbak. De tot nu toe oudste grotschilderingen in Frankrijk en Spanje, zo’n 40.000 jaar oud, kregen dit jaar concurrentie van even oude grotkunst in Indonesië, en in datzelfde land werden schelpen met geometrische patronen gevonden die waarschijnlijk zo’n 500.000 jaar oud zijn. Allemaal aanwijzingen dat de menselijke cultuur en creativiteit niet (alleen) op het conto kan worden geschreven van de mensen die zo’n 60.000 jaar geleden vanuit Afrika naar Europa trokken, maar ook in andere werelddelen tot wasdom kwam.
De ouderdom van de bewerkte schelpen wijst erop dat typisch menselijke vaardigheden niet beperkt waren tot Homo sapiens en Neanderthalers, maar dat ook de oudere mensensoort Homo erectus al cognitief en creatief vaardig was.
Universeel adres
Je kent de reeks vast nog uit je eigen schoolschriften, of uit die van je kinderen: je naam, je adres, je stad en dan Nederland, Europa, Aarde, Zonnestelsel, Melkweg, Heelal. Hopeloos ouderwets. Vanaf nu krijg je pakjes van de andere kant van het universum alleen nog thuisbezorgd als dit erop staat: naam, huisadres, Nederland, Europa, Aarde, Zonnestelsel, Melkweg, Laniakea, Heelal. Statistische methoden stelden een internationaal team van astronomen in staat om de individuele bewegingen van duizenden sterrenstelsels te onderscheiden van de uitdijing van het heelal. En wat bleek? Onze Melkweg blijkt deel uit te maken van een supercluster van sterrenstelsels, Laniakea gedoopt.
Angstaanjagende mannetjesorkanen
Uit veiligheidsoverwegingen heeft de Amerikaanse overheid besloten orkanen uitsluitend nog jongensnamen te geven. Nee, da’s inderdaad niet waar, maar het zou wel een goed idee zijn. Orkanen met een meisjesnaam maken namelijk meer slachtoffers. Zelfs als je orkanen van de buitencategorie, zoals Katrina, buiten beschouwing laat. Waarom? Een orkaan met een meisjesnaam boezemt minder angst in, zodat mensen minder voorzorgsmaatregelen nemen, speculeerden de onderzoekers. En inderdaad: hypothetische scenario’s brachten aan het licht dat mensen eerder voor evacuatie kozen bij orkaan Alexander dan bij orkaan Alexandra.
Astronomen bijten in het stof
In de uren voor de persconferentie zoemde het rond in de wetenschappelijke wereld: er stond iets groots te gebeuren. Het was de belangrijkste ontdekking van het jaar, wat zeg ik, het decennium, honderd procent zeker een Nobelprijs.
Waar ging het om? Een gespecialiseerde telescoop op Antarctica had niets minder dan echo’s van de oerknal waargenomen, zwaartekrachtgolven uit de begintijd van het universum, toen het heelal onvoorstelbaar snel uitdijde. Maar nauwelijks een maand later rees al twijfel over dit eerste experimentele bewijs voor kosmische inflatie, en iets later werd duidelijk dat de astronomen zich hadden laten misleiden door kosmische stofwolken. Hoe kon dit gebeuren? ‘Het idee was te mooi om niet waar te zijn,’ schreef wetenschapsjournalist Amanda Gefter.
Met dank aan Arnout Jaspers en Bennie Mols
(npowetenschap.nl)
Het jaar in wetenschap
De verdubbeling van het heelal, een verbitterde laureaat, blunderende astronomen en een nieuw adres voor iedereen: een selectie uit de doorbraken, ontdekkingen, blunders en opmerkelijke vondsten in de wetenschap in 2014.
Heelal twee keer zo groot
Het klinkt als een slechte grap, maar het is toch echt zo: ondanks alle supertelescopen hebben astronomen tot voor kort doodleuk de helft van alle sterren in het zichtbare universum over het hoofd gezien. Hoe ze dat voor elkaar kregen? Door op de verkeerde plekken te kijken. Schattingen van het totaal aantal sterren waren altijd gebaseerd op waarnemingen aan sterrenstelsels, maar tússen sterrenstelsels blijken zich net zoveel sterren te bevinden als erin. Het is lastig te overzien wat de consequenties van deze ontdekking zijn. Modellen over de hoeveelheid donkere materie en donkere energie in ons universum moeten waarschijnlijk worden aangepast, misschien zelfs grondig op de schop.
Exit Turingtest
Op zaterdag 7 juni, precies zestig jaar na de zelfmoord van Alan Turing, slaagde voor de eerste maal een computerprogramma voor de door de Britse wiskundige bedachte Turingtest. Na vijf minuten chatten met het programma – dat zich voordeed als de dertienjarige Eugene – wist de menselijke jury nog steeds niet of het om een mens ging of om een chatbot, en dat is genoeg om te slagen voor de test. Zonder meer een prestatie, maar toch waren de experts less than impressed.
De Turingtest was in 1950 een vooruitstrevende manier om de intelligentie van een computer te meten, maar geldt inmiddels als achterhaald. Volgens wetenschapsjournalist Bennie Mols – die ook met Eugene chatte en zich niet liet bedotten – heeft de Turingtest vooral veel voer voor filosofen opgeleverd, maar nauwelijks een bijdrage aan de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie.
Jong bloed maakt vitaal
‘Bloed is de eeuwige jeugd’, schijnt de zestiende-eeuwse Hongaarse gravin Elizabeth Báthory te hebben gezegd. Volgens de legende vermoordde ze jonge meisjes om in hun bloed te badderen. Zinloos natuurlijk. Wat wel werkt: een bloedtransfusie of een injectie met jong bloed. De spieren van oude muizen herstelden zich daardoor sneller en werden ook sterker. Met dank aan het bloedeiwit GDF11. De oude muizen hielden het na de behandeling 57 minuten uit in een tredmolen, tegen 35 minuten voor de behandeling. En het effect blijkt niet beperkt tot de spieren. Dagelijkse toediening gedurende een maand zorgde ook voor een vijftig procent groter bloedvatenstelsel in het brein.
Nobellaureaat verkoopt medaille
De ontdekking van de structuur van DNA in 1953, een van de grote wetenschappelijke doorbraken van de twintigste eeuw, leverde mede-ontdekker James Watson in 1962 de Nobelprijs op. Hij besloot eind dit jaar zijn medaille te laten veilen door Christie’s in New York, oud en verbitterd. Watson, die zijn memoires Avoid boring people doopte, was vaak maar al te bereid zijn publiek te vermaken met een provocatie of een politiek incorrecte opmerking, maar overspeelde in 2007 zijn hand met een opmerking over de intelligentie van Afrikanen. Het stigma ‘racist’ maakte hem in zijn eigen woorden tot een ‘unperson’, om wiens bestaan niemand zich nog bekommert.
De opbrengst van de medaille, 4,78 miljoen dollar, zegt hij nodig te hebben om van te leven, hoewel hij ook van plan is er een schilderij van David Hockney van te kopen en geld te doneren aan organisaties die ‘goede ideeën en fatsoen’ hoog in het vaandel hebben staan.
Creatieve revolutie
De eurocentrische kijk op de ontwikkeling van de mens lijkt meer en meer rijp voor de prullenbak. De tot nu toe oudste grotschilderingen in Frankrijk en Spanje, zo’n 40.000 jaar oud, kregen dit jaar concurrentie van even oude grotkunst in Indonesië, en in datzelfde land werden schelpen met geometrische patronen gevonden die waarschijnlijk zo’n 500.000 jaar oud zijn. Allemaal aanwijzingen dat de menselijke cultuur en creativiteit niet (alleen) op het conto kan worden geschreven van de mensen die zo’n 60.000 jaar geleden vanuit Afrika naar Europa trokken, maar ook in andere werelddelen tot wasdom kwam.
De ouderdom van de bewerkte schelpen wijst erop dat typisch menselijke vaardigheden niet beperkt waren tot Homo sapiens en Neanderthalers, maar dat ook de oudere mensensoort Homo erectus al cognitief en creatief vaardig was.
Universeel adres
Je kent de reeks vast nog uit je eigen schoolschriften, of uit die van je kinderen: je naam, je adres, je stad en dan Nederland, Europa, Aarde, Zonnestelsel, Melkweg, Heelal. Hopeloos ouderwets. Vanaf nu krijg je pakjes van de andere kant van het universum alleen nog thuisbezorgd als dit erop staat: naam, huisadres, Nederland, Europa, Aarde, Zonnestelsel, Melkweg, Laniakea, Heelal. Statistische methoden stelden een internationaal team van astronomen in staat om de individuele bewegingen van duizenden sterrenstelsels te onderscheiden van de uitdijing van het heelal. En wat bleek? Onze Melkweg blijkt deel uit te maken van een supercluster van sterrenstelsels, Laniakea gedoopt.
Angstaanjagende mannetjesorkanen
Uit veiligheidsoverwegingen heeft de Amerikaanse overheid besloten orkanen uitsluitend nog jongensnamen te geven. Nee, da’s inderdaad niet waar, maar het zou wel een goed idee zijn. Orkanen met een meisjesnaam maken namelijk meer slachtoffers. Zelfs als je orkanen van de buitencategorie, zoals Katrina, buiten beschouwing laat. Waarom? Een orkaan met een meisjesnaam boezemt minder angst in, zodat mensen minder voorzorgsmaatregelen nemen, speculeerden de onderzoekers. En inderdaad: hypothetische scenario’s brachten aan het licht dat mensen eerder voor evacuatie kozen bij orkaan Alexander dan bij orkaan Alexandra.
Astronomen bijten in het stof
In de uren voor de persconferentie zoemde het rond in de wetenschappelijke wereld: er stond iets groots te gebeuren. Het was de belangrijkste ontdekking van het jaar, wat zeg ik, het decennium, honderd procent zeker een Nobelprijs.
Waar ging het om? Een gespecialiseerde telescoop op Antarctica had niets minder dan echo’s van de oerknal waargenomen, zwaartekrachtgolven uit de begintijd van het universum, toen het heelal onvoorstelbaar snel uitdijde. Maar nauwelijks een maand later rees al twijfel over dit eerste experimentele bewijs voor kosmische inflatie, en iets later werd duidelijk dat de astronomen zich hadden laten misleiden door kosmische stofwolken. Hoe kon dit gebeuren? ‘Het idee was te mooi om niet waar te zijn,’ schreef wetenschapsjournalist Amanda Gefter.
Met dank aan Arnout Jaspers en Bennie Mols
(npowetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
NEUROSCIENTISTS USE FLASHES OF LIGHT TO BOTH 'READ' AND 'WRITE' BRAIN SIGNALS
By University College London on December 22, 2014
UCL researchers have developed an innovative way to understand how the brain works by using flashes of light, allowing them to both ‘read’ and ‘write’ brain signals.
The new technique, described in Nature Methods, combines two cutting-edge technologies for reading and writing electrical activity in the brain. First, genetically encoded activity sensors enable neuroscientists to engineer nerve cells to visibly light up when they are active. Expressing light-sensitive proteins in the same nerve cells then allows these cells to be activated with flashes of light. By combining these two techniques, the team was able to both observe and control brain activity in mice.
“Combining reading and writing of activity in the same neurons in the intact brain could revolutionize how neuroscientists can interact with and understand brain activity,” explains Professor Michael Hausser (UCL Wolfson Institute for Biomedical Research), senior author of the study. “One of the best things about having an extended conversation with someone is that you can really get to know them. With time, their responses can give you a feel for the key questions to ask in order to understand their character. Just as we combine specific words into sentences that elicit a reply from someone we talk to, we used light to activate specific combinations of nerve cells in the intact brain and record how the other cells respond. In this way, we hope to be able to ask the brain questions and, from its answers, better understand how it works.”
To activate multiple brain cells simultaneously, the researchers split up the incoming beam of light using a holographic technique to direct smaller beamlets to individual cells of their choosing. The team selected a group of neurons in the cortex that are specifically responsive to the sensation of touch, reliably activating them while recording the flashes of activity in both the activated neurons and in hundreds of neighbouring neurons. This allowed them to ‘interrogate’ the circuit in a precise way, activating selected brain cells in different patterns and measuring how the circuit responds.
These experiments could be repeated in the same sets of neurons in the same animals over days and even weeks, allowing an extended ‘conversation’ with the circuit. In future, the team hope that by replacing a physical stimulus with precise, holographically controlled brain activity, the ‘neural code’ of sensory perception can be cracked.
“We are very excited to use this technology to probe the basis of how groups of neurons and ultimately the brain stores and processes information from the world around us,” says first author Dr Adam Packer (UCL Wolfson Institute for Biomedical Research). “This work provides a new way for neuroscientists to have a long-term and engaging conversation with the cerebral cortex in the brain of a mouse. Crucially, since the methods of both recording and activation rely on light, this technique is flexible and non-invasive.”
The nature of the ‘conversation’ depends only on where and when the researchers choose to point the light. Insights gained using this approach will be useful not only for understanding the ‘neural code’, but also for understanding how neural activity goes awry in neurological conditions such as autism and dementia.
http://www.psypost.org/20(...)-brain-signals-30415
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Voor de liefhebbers de W&T nieuws hoogtepunten van 2014 van phys.org:
http://m.phys.org/news/20(...)hnology-stories.html
http://m.phys.org/news/20(...)hnology-stories.html
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
05-01-2015
Nieuwe bewegingsdetector kan buitenaards leven opsporen
Wetenschappers komen met een nieuwe methode om buitenaards leven op te sporen. Ze ontwikkelden een zeer gevoelig apparaatje dat in staat is om zelfs de kleinste bewegingen te detecteren. Gaan we ET dan zo vinden?
Er zijn heel veel verschillende manieren om buitenaards leven op te sporen. Zo kunnen we proberen om buitenaardse levensvormen te horen (zoals SETI). Maar hoewel we die aanpak al tientallen jaren gebruiken, heeft dat nog geen resultaten opgeleverd. Een andere – volgens sommige onderzoekers veelbelovende – methode is zoeken naar chemische stoffen die wijzen op de aanwezigheid van leven. Dank bijvoorbeeld aan methaan of zuurstof. Maar ook die methode heeft zijn beperkingen. We weten immers niet zeker of buitenaards leven ongeveer net zo in elkaar steekt als het leven zoals wij dat kennen en dus is ook onduidelijk of buitenaardse wezens wel dezelfde chemische stofjes produceren als de levensvormen op aarde doen.
Apparaatje
Maar hoe kunnen we buitenaards leven dan het beste opsporen? Zwitserse onderzoekers gooien het over een andere boeg. Ze pleiten ervoor om buitenaards leven op te sporen aan de hand van de bewegingen van dat buitenaards leven. Daartoe hebben ze een zeer gevoelig apparaatje ontwikkeld dat zelfs de kleinste bewegingen kan waarnemen. Experimenten op aarde hebben reeds aangetoond dat het apparaatje in staat is om onder meer bacteriën en zelfs kankercellen te detecteren.
Cantilever
Het apparaatje is uitgerust met een zogenoemde cantilever: een balkje dat slechts aan één kant verankerd is. Het gaat om een cantilever op nanoschaal. De onderzoekers plaatsen op het niet verankerde uiteinde van de cantilever een monster. Wanneer dat monster levende microben bevat, zal dat uiteinde gaan bewegen doordat de bacterie beweegt. Die bewegingen kunnen worden waargenomen als trillingen en zijn dan een teken van leven.
WAAROM…
…hebben we eigenlijk nog geen buitenaards leven gevonden? Lees er hier alles over!
Test
De onderzoeker hebben het apparaatje al getest door bijvoorbeeld grond afkomstig van rond het onderzoeksinstituut op de cantilever te plaatsen. Elke keer waren ze in staat om bacteriën in die grond op basis van hun bewegingen te detecteren. En ook gist en cellen afkomstig van muizen en mensen konden ze detecteren. Ook stellen ze vast dat de bewegingen stoppen zodra cellen gedood worden.
Overal te gebruiken
“Het systeem heeft als voordeel dat er geen chemische stoffen bij komen kijken,” vertelt onderzoeker Giovanni Dietler. “Dat betekent dat het overal gebruik kan worden.” Bijvoorbeeld in de zoektocht naar buitenaards leven. Toekomstige rovers zouden bijvoorbeeld uitgerust kunnen worden met dit apparaatje. Aangezien het apparaatje afgaat op beweging en niet op de aanwezigheid van bepaalde stoffen zou het ook leven op kunnen sporen in bijvoorbeeld de methaanmeren van Titan.
Maar het apparaatje biedt meer mogelijkheden. Zo kan het ook gebruikt worden om medicijnen te testen. Onderzoekers kunnen dan bacteriën of kankercellen op het uiteinde van het balkje leggen en verschillende medicijnen op de cellen loslaten. Wanneer de beweging van het balkje stopt of afneemt, is dat een teken dat het medicijn werkt. “Dat is echt de volgende stap, maar we bellen ook zeker ESA en NASA om te zien of zij interesse hebben.”
(scientias.nl)
Nieuwe bewegingsdetector kan buitenaards leven opsporen
Wetenschappers komen met een nieuwe methode om buitenaards leven op te sporen. Ze ontwikkelden een zeer gevoelig apparaatje dat in staat is om zelfs de kleinste bewegingen te detecteren. Gaan we ET dan zo vinden?
Er zijn heel veel verschillende manieren om buitenaards leven op te sporen. Zo kunnen we proberen om buitenaardse levensvormen te horen (zoals SETI). Maar hoewel we die aanpak al tientallen jaren gebruiken, heeft dat nog geen resultaten opgeleverd. Een andere – volgens sommige onderzoekers veelbelovende – methode is zoeken naar chemische stoffen die wijzen op de aanwezigheid van leven. Dank bijvoorbeeld aan methaan of zuurstof. Maar ook die methode heeft zijn beperkingen. We weten immers niet zeker of buitenaards leven ongeveer net zo in elkaar steekt als het leven zoals wij dat kennen en dus is ook onduidelijk of buitenaardse wezens wel dezelfde chemische stofjes produceren als de levensvormen op aarde doen.
Apparaatje
Maar hoe kunnen we buitenaards leven dan het beste opsporen? Zwitserse onderzoekers gooien het over een andere boeg. Ze pleiten ervoor om buitenaards leven op te sporen aan de hand van de bewegingen van dat buitenaards leven. Daartoe hebben ze een zeer gevoelig apparaatje ontwikkeld dat zelfs de kleinste bewegingen kan waarnemen. Experimenten op aarde hebben reeds aangetoond dat het apparaatje in staat is om onder meer bacteriën en zelfs kankercellen te detecteren.
Cantilever
Het apparaatje is uitgerust met een zogenoemde cantilever: een balkje dat slechts aan één kant verankerd is. Het gaat om een cantilever op nanoschaal. De onderzoekers plaatsen op het niet verankerde uiteinde van de cantilever een monster. Wanneer dat monster levende microben bevat, zal dat uiteinde gaan bewegen doordat de bacterie beweegt. Die bewegingen kunnen worden waargenomen als trillingen en zijn dan een teken van leven.
WAAROM…
…hebben we eigenlijk nog geen buitenaards leven gevonden? Lees er hier alles over!
Test
De onderzoeker hebben het apparaatje al getest door bijvoorbeeld grond afkomstig van rond het onderzoeksinstituut op de cantilever te plaatsen. Elke keer waren ze in staat om bacteriën in die grond op basis van hun bewegingen te detecteren. En ook gist en cellen afkomstig van muizen en mensen konden ze detecteren. Ook stellen ze vast dat de bewegingen stoppen zodra cellen gedood worden.
Overal te gebruiken
“Het systeem heeft als voordeel dat er geen chemische stoffen bij komen kijken,” vertelt onderzoeker Giovanni Dietler. “Dat betekent dat het overal gebruik kan worden.” Bijvoorbeeld in de zoektocht naar buitenaards leven. Toekomstige rovers zouden bijvoorbeeld uitgerust kunnen worden met dit apparaatje. Aangezien het apparaatje afgaat op beweging en niet op de aanwezigheid van bepaalde stoffen zou het ook leven op kunnen sporen in bijvoorbeeld de methaanmeren van Titan.
Maar het apparaatje biedt meer mogelijkheden. Zo kan het ook gebruikt worden om medicijnen te testen. Onderzoekers kunnen dan bacteriën of kankercellen op het uiteinde van het balkje leggen en verschillende medicijnen op de cellen loslaten. Wanneer de beweging van het balkje stopt of afneemt, is dat een teken dat het medicijn werkt. “Dat is echt de volgende stap, maar we bellen ook zeker ESA en NASA om te zien of zij interesse hebben.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hubble takes the biggest image ever of Andromeda at 1.5 billion pixels
January 06, 2015
The Hubble Space Telescope's image of the Andromeda Galaxy is the sharpest and biggest image ever taken of it. Click to expand but for an even closer view go to the Hubble website and use the zoom tool.
NASA and the European Space Agency (ESA) have released the sharpest and biggest image ever taken of the Andromeda galaxy. The image taken by the Hubble Space Telescope has an amazing 1.5 billion pixels that would require 600 HD television screens to display in full.
This panorama is the product of the Panchromatic Hubble Andromeda Treasury (PHAT) program. Images were obtained from viewing the galaxy in near-ultraviolet, visible, and near-infrared wavelengths, using the Advanced Camera for Surveys aboard Hubble.
The view shows the galaxy in its natural visible-light color as photographed in red and blue filters.
This image is too large to display at full resolution and is best viewed here, using the zoom tool.
Andromeda Galaxy, otherwise known as Messier 31, is a large spiral galaxy that lies "just" 2.5 million light years from Earth. Hubble's detailed view captures more than 100 million stars and thousands of star clusters embedded in a section of the galaxy’s pancake-shaped disc stretching across over 40,000 light-years.
The whole galaxy contains over one thousand billion stars.
But the image represents just a third of the giant galaxy. It traces the galaxy from its central galactic bulge on the left of the image, where stars are densely packed together, across lanes of stars and dust to the sparser outskirts of its outer disc on the right.
Imagery of this sophistication has more than a "wow" factor. It will help astronomers interpret the light from the many galaxies that have a similar structure but lie much further away from us than Andromeda.
http://blog.cosmosmagazin(...)at-15-billion-pixels
January 06, 2015
The Hubble Space Telescope's image of the Andromeda Galaxy is the sharpest and biggest image ever taken of it. Click to expand but for an even closer view go to the Hubble website and use the zoom tool.
NASA and the European Space Agency (ESA) have released the sharpest and biggest image ever taken of the Andromeda galaxy. The image taken by the Hubble Space Telescope has an amazing 1.5 billion pixels that would require 600 HD television screens to display in full.
This panorama is the product of the Panchromatic Hubble Andromeda Treasury (PHAT) program. Images were obtained from viewing the galaxy in near-ultraviolet, visible, and near-infrared wavelengths, using the Advanced Camera for Surveys aboard Hubble.
The view shows the galaxy in its natural visible-light color as photographed in red and blue filters.
This image is too large to display at full resolution and is best viewed here, using the zoom tool.
Andromeda Galaxy, otherwise known as Messier 31, is a large spiral galaxy that lies "just" 2.5 million light years from Earth. Hubble's detailed view captures more than 100 million stars and thousands of star clusters embedded in a section of the galaxy’s pancake-shaped disc stretching across over 40,000 light-years.
The whole galaxy contains over one thousand billion stars.
But the image represents just a third of the giant galaxy. It traces the galaxy from its central galactic bulge on the left of the image, where stars are densely packed together, across lanes of stars and dust to the sparser outskirts of its outer disc on the right.
Imagery of this sophistication has more than a "wow" factor. It will help astronomers interpret the light from the many galaxies that have a similar structure but lie much further away from us than Andromeda.
http://blog.cosmosmagazin(...)at-15-billion-pixels
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
William Fowle/Northeastern University
The newly discovered bacterium Eleftheria terrae makes an antibiotic that could be a new weapon against resistant infections.
MICROBE FOUND IN GRASSY FIELD CONTAINS POWERFUL ANTIBIOTIC
By Kelly Servick 7 January 2015 2:00 pm
For much of the last decade, a team of researchers in Boston has eagerly exhumed and reburied dirt. It’s part of a strategy to access an untapped source of new antibiotics—the estimated 99% of microbes in the environment that refuse to grow in laboratories. Now, their technique has yielded a promising lead: a previously unknown bacterium that makes a compound with infection-killing abilities. What’s more, the team claims in a report out today, the compound is unlikely to fall prey to the problem of antibiotic resistance. That suggestion has its skeptics, but if the drug makes it through clinical trials, it would be a much needed weapon against several increasingly hard-to-treat infections.
Many existing antibiotics, including penicillin, were identified by cultivating naturally occurring microorganisms—bacteria often try to kill each other with chemical warfare, it turns out. But the supply of novel microbes that will grow in a lab has been largely tapped out. In 2002, microbiologist Kim Lewis, along with his colleague at Northeastern University in Boston, microbial ecologist Slava Epstein, described a new technique for coaxing bacteria to grow: Put soil samples into tiny chambers sandwiched between permeable membranes and return these contraptions to the ground. The bacterial strains confined in the chambers will form colonies—thanks in part, the team suspects, to growth factors from neighboring organisms that cross the membranes. The resulting “domesticated” colony can then be removed from the chamber and sometimes will more readily call a petri dish home.
The researchers used a version of this approach to isolate and grow new bacterial colonies—many scooped out of soil in the backyard of microbiologist Losee Ling, who leads research and development at the startup company NovoBiotic Pharmaceuticals, formed to commercialize their approach. To test the antibacterial properties of these soil microbes, the team let each of them duel in a lab dish with Staphylococcus aureus, a cause of serious skin and respiratory infections. Then they isolated and tested individual compounds—10,000 in all—from the bacteria that most effectively killed the staph bacteria.
One bacterium, from a grassy field in Maine, produced a compound with powerful abilities to kill a variety of other bacterial species, including many human pathogens. Moreover, these pathogens failed to develop resistance to the compound: There were no surviving individuals that had evolved to withstand its attack. (Resistance usually develops when a small percentage of microbes escape an antibiotic because of a mutation and then those bacteria multiply.) Lewis initially took this total devastation as a discouraging sign—the mark of “another boring detergent.” (Bleach, after all, is a strong antibiotic, but it’s a little too effective at killing any surrounding cells.) However, it turned out that the new compound, which the group named teixobactin, was not toxic to human cells in a dish.
And it showed other qualities of a good antibiotic, the team reports online in Nature. On bacteria growing in lab dishes, it outperformed vancomycin, a drug long relied upon to treat the obstinate methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA), by a factor of 100, Lewis says. In mice infected with MRSA, injections of teixobactin led to a 100% survival rate at lower doses than vancomycin.
The compound isn’t effective against so-called Gram-negative bacteria, increasingly feared in hospitals for their resistance to existing drugs. But the authors suggest it could be of great value to people fighting MRSA, tuberculosis, and infections with rare-but-nasty Enterococcus bacterial strains that aren’t responding to available drugs.
These results offer hope that other promising agents await discovery in the soil, says Helen Zgurskaya, a biochemist at the University of Oklahoma, Norman, who studies how bacteria become susceptible to antibiotics. “This study demonstrates that unculturable bacteria … have new, previously unrecognized, biologically active compounds,” she says. “We now have proof of principle, and I hope more people will follow this path.”
But will teixobactin, like so many promising agents before it, eventually meet its match in a resistant strain? Lewis and his co-authors believe it’s unlikely. Collaborators at the University of Bonn in Germany figured out that teixobactin works by interfering with two important lipids that bacteria use to build their cell walls. (A few other known compounds work in a similar way, including vancomycin.) The authors suggest that bacteria are unlikely to evolve ways to resist teixobactin because it acts on two different targets that are highly conserved across many bacterial species and are not easily changed.
Bacteria did eventually develop resistance to vancomycin, though Lewis points out that it took 30 years. And he thinks this compound may have even better odds than vancomycin. Based on the team’s screens of soil, the compound seems to be relatively rare, so Lewis doubts that many bacteria have evolved to produce an enzyme that could destroy it.
That’s a logical argument, says Michael Fischbach, a microbiologist at the University of California, San Francisco. But there are many paths to developing resistance, and if any bacterium out there makes a substance with even limited activity against teixobactin, that could be “the starting point for evolution,” he says. “The results that they got were promising, no doubt about it,” he concludes, but “I would never underestimate the wiliness of bacteria.”
Posted in Biology, Health
http://news.sciencemag.or(...)ful-antibiotic?rss=1
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
EXTRAORDINARY GENE TRANSFER BETWEEN CELLS
07 January 2015, Cancer
A team led by Professor Mike Berridge from the Malaghan Institute has become the first in the world to demonstrate mitochondrial DNA movement between cells in an animal tumour. Their paper was published today in the leading biological journal Cell Metabolism.
The research lays important groundwork for understanding human diseases other than cancer, since defective mitochondrial DNA is known to account for around 200 diseases and is implicated in many more. It could also usher in a new field where synthetic mitochondrial DNA is custom-designed to replace defective genes.
In mouse models of breast cancer and melanoma that had had their mitochondrial DNA removed, replacement DNA was acquired from surrounding normal mouse tissue. After adopting this new DNA, the cancer cells went on to form tumours that spread to other parts of the body.
Professor Berridge says the landmark discovery could open up whole new areas of research.
“Our findings overturn the dogma that genes of higher organisms are usually constrained within cells except during reproduction. It may be that mitochondrial gene transfer between different cells is actually quite a common biological occurrence.”
Although other research groups have seen mitochondrial DNA move between cells in the laboratory, the Malaghan team is the first to demonstrate the transfer in an animal tumour model.
The dark field image on the left highlights the transfer of fluorescent mitochondria. The bright field on the right has sufficient light to see the connecting nanotube.
Professor Berridge says the research wouldn’t have happened without the extraordinary patience of his research colleague, An Tan.
“A normal person would have terminated the experiment after a week, before this effect was observed, thinking that the tumour cells without mitochondrial DNA weren’t going to grow. But Tan kept monitoring them for more than a month and eventually saw tumours starting to grow.”
The next challenge for the team was to find out how this was possible.
“Initially we thought the cells had learned to grow without needing mitochondrial DNA. But when we presented the research at a conference, a well-known scientist asked if we had tested the growing cells to see if they contained mitochondrial DNA. We hadn’t.”
A simple experiment confirmed the presence of mitochondrial DNA and extensive molecular, biochemical and protein analysis with international collaborators established that the mitochondrial DNA had, in fact, been obtained from non-tumour cells. The latest genetic sequencing technologies were used to confirm that the adopted mitochondrial DNA was distinct from that of the original tumour, but identical to surrounding non-tumour cells.
“This appears to be a basic physiological mechanism in the body that no one has seen before because they lacked the exploratory tools. Whether this new phenomenon is important in tumour formation is still unclear, but we are interested in pursuing the research to see if the transfer occurs more widely in the body. Preliminary evidence indicates it may be a common occurrence in the brain.”
Many copies of mitochondrial DNA, a small circular bacterial-like genome, are found inside each mitochondria. This DNA encodes key proteins in the mitochondrial machinery that converts energy from food into a form of chemical energy that is particularly important for brain and muscle function.
Mitochondrial DNA is unrelated to nuclear DNA, which encodes a person’s primary genetic instructions, including characteristics such as hair colour, height and sex. Mitochondrial DNA is inherited solely from a person’s mother – a trait that has been used to trace all living humans back to a common ancestor who lived in Africa 60 –70,000 years ago.
http://www.malaghan.org.n(...)ween-cells-observed/
[ Bericht 6% gewijzigd door Molurus op 22-01-2015 20:47:05 ]
07 January 2015, Cancer
A team led by Professor Mike Berridge from the Malaghan Institute has become the first in the world to demonstrate mitochondrial DNA movement between cells in an animal tumour. Their paper was published today in the leading biological journal Cell Metabolism.
The research lays important groundwork for understanding human diseases other than cancer, since defective mitochondrial DNA is known to account for around 200 diseases and is implicated in many more. It could also usher in a new field where synthetic mitochondrial DNA is custom-designed to replace defective genes.
In mouse models of breast cancer and melanoma that had had their mitochondrial DNA removed, replacement DNA was acquired from surrounding normal mouse tissue. After adopting this new DNA, the cancer cells went on to form tumours that spread to other parts of the body.
Professor Berridge says the landmark discovery could open up whole new areas of research.
“Our findings overturn the dogma that genes of higher organisms are usually constrained within cells except during reproduction. It may be that mitochondrial gene transfer between different cells is actually quite a common biological occurrence.”
Although other research groups have seen mitochondrial DNA move between cells in the laboratory, the Malaghan team is the first to demonstrate the transfer in an animal tumour model.
The dark field image on the left highlights the transfer of fluorescent mitochondria. The bright field on the right has sufficient light to see the connecting nanotube.
Professor Berridge says the research wouldn’t have happened without the extraordinary patience of his research colleague, An Tan.
“A normal person would have terminated the experiment after a week, before this effect was observed, thinking that the tumour cells without mitochondrial DNA weren’t going to grow. But Tan kept monitoring them for more than a month and eventually saw tumours starting to grow.”
The next challenge for the team was to find out how this was possible.
“Initially we thought the cells had learned to grow without needing mitochondrial DNA. But when we presented the research at a conference, a well-known scientist asked if we had tested the growing cells to see if they contained mitochondrial DNA. We hadn’t.”
A simple experiment confirmed the presence of mitochondrial DNA and extensive molecular, biochemical and protein analysis with international collaborators established that the mitochondrial DNA had, in fact, been obtained from non-tumour cells. The latest genetic sequencing technologies were used to confirm that the adopted mitochondrial DNA was distinct from that of the original tumour, but identical to surrounding non-tumour cells.
“This appears to be a basic physiological mechanism in the body that no one has seen before because they lacked the exploratory tools. Whether this new phenomenon is important in tumour formation is still unclear, but we are interested in pursuing the research to see if the transfer occurs more widely in the body. Preliminary evidence indicates it may be a common occurrence in the brain.”
Many copies of mitochondrial DNA, a small circular bacterial-like genome, are found inside each mitochondria. This DNA encodes key proteins in the mitochondrial machinery that converts energy from food into a form of chemical energy that is particularly important for brain and muscle function.
Mitochondrial DNA is unrelated to nuclear DNA, which encodes a person’s primary genetic instructions, including characteristics such as hair colour, height and sex. Mitochondrial DNA is inherited solely from a person’s mother – a trait that has been used to trace all living humans back to a common ancestor who lived in Africa 60 –70,000 years ago.
http://www.malaghan.org.n(...)ween-cells-observed/
[ Bericht 6% gewijzigd door Molurus op 22-01-2015 20:47:05 ]
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
WORLD FIRST: MASSIVE COSMIC RADIO BURST DETECTED IN REAL TIME
For the first time, scientists in Australia have detected a gigantic burst of radio waves from outside our galaxy in real time. Called blitzars, these bursts generate as much energy as the Sun does in a day, but they do it in mere milliseconds.
BEC CREW 20 JAN 2015
Astronomers manning the Parkes radio telescope in New South Wales have detected the first real-time burst of radio waves from outside our Milky Way galaxy. Unlike similar cosmic events, such as gamma ray bursts or supernovae, which emit energy across several wavelengths, all the energy given off by blitzars is contained within the single band of the radio light spectrum.
The source of these ‘blitzars’ has so far remained a mystery, but finds like this could help scientists figure out what’s causing them.
Blitzars were first discovered by researchers at Swinburne University of Technology in Melbourne using the Parkes telescope. Also known as ‘fast radio bursts’ (FRB’s), seven more were discovered - six more using the Parkes telescope, and one using Arecibo telescope in Puerto Rico - but each of these were found up to several years, after the actual event. That’s what makes this latest discovery so special - the Swinburne researchers were able to detect the blitzar as soon as the resulting radiation reached Earth.
“These bursts were generally discovered weeks, months or even more than a decade after they happened,” PhD student Emily Petroff, who witnessed the event, said in a university press release. “We are the first to catch one in real time.”
Petroff has gotten to know these bursts of radio waves so well, that once she was confident she’d see a ‘live’ one, she let astronomers around the world know so they could make follow-up observations as soon as it was detected. So the aftermath was watched by scientists manning 12 telescopes in Australia, California, the Canary Islands, Chile, Germany, Hawaii, and India, plus the Swift Gamma Ray Burst Explorer in space, who captured it at wavelengths ranging from radio to X-ray.
Michael Slezek reports at New Scientist that the fact that, several hours after the explosion, no one saw an afterglow, makes it less likely that long gamma-ray bursts or supernovae were the source.
"Nobody knows what to make of it,” astronomer Keith Bannister from Australia's national science agency, the CSIRO, told Slezek. "All the ideas are very exotic so ruling them out is all you can do at the moment."
“We can rule out some ideas because no counterparts were seen in the optical, infrared, ultraviolet or X-ray,” Head of Astrophysics at CSIRO, Simon Johnston, added in the press release. "However, the neat idea that we are seeing a neutron star imploding into a black hole remains a possibility.”
So the team is thinking that perhaps an oversized neutron star - which has the strongest magnetic field of anything in the known universe - collapsed. Normally, this would see it be consumed by a black hole, but perhaps it was spinning so fast, says Slezek, that relativity made it appear light enough to avoid that particular fate. “Other possibilities include a flare from a magnetar, a type of neutron star with an extremely strong magnetic field,” he says.
Publishing their findings in The Monthly Proceedings of the Royal Astronomical Society, the team says they’ve calculated the blitzar to be up to 5.5 billion light-years away from Earth. “This means it could have given off as much energy in a few milliseconds as the Sun does in a day,” she said in the press release.
Now that they’ve managed it once, Petroff thinks it’s only a matter of time before they detect another ‘real time' blitzar. “We’ve set the trap. Now we just have to wait for another burst to fall into it.”
http://www.sciencealert.c(...)etected-in-real-time
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
GM MICROBES CREATED THAT CAN'T ESCAPE THE LAB
Engineered bacteria kept in check with a designer diet.
Synthetic biologists hope to treat disease in the gut by making Lactobacillus bacteria (pictured) that are dependent on an artificial amino acid.
Critics of genetic engineering have long worried about the risk of modified organisms escaping into the environment. A biological-containment strategy described this week in Nature1, 2 has the potential to put some of those fears to rest and to pave the way for greater use of engineered organisms in areas such as agriculture, medicine and environmental clean-up.
Two US teams have produced genetically modified (GM) bacteria that depend on a protein building block — an amino acid — that does not occur in nature. The bacteria thrive in the laboratory, growing robustly as long as the unnatural amino acid is included in their diet. But several experiments involving 100 billion or more cells and lasting up to 20 days did not reveal a single microbe capable of surviving in the absence of the artificial supplement.
“Our strains, to the extent that we can test them, won’t escape,” says Dan Mandell, a synthetic biologist at Harvard Medical School in Boston, Massachusetts, and an author on one of the two studies describing the strategy.
The microbes also do not swap their engineered DNA with natural counterparts because they no longer speak life’s shared biochemical language. “Establishing safety and security from the get-go will really enable broad and open use of engineered organisms,” says Farren Isaacs, a synthetic biologist at Yale University in New Haven, Connecticut, who led the other study.
Biocontainment could provide added safety in the biological production of drugs or fuels, where microbes can be kept separate from their surroundings. But the modified bacteria could also permit controlled release into the human body or the environment. “Containment might no longer be of the physical kind,” says Tom Ellis, a synthetic biologist at Imperial College London who was not involved in the research.
The new technique originated in the laboratory of George Church, a geneticist at Harvard Medical School. Two years ago, Church and his team (which included Isaacs) reported the synthesis of a strain of Escherichia coli that had a reprogrammed genetic code3. Instead of recognizing a particular DNA triplet known as the amber stop codon as an order to terminate protein synthesis, the recoded bacterium read the same instruction as a directive to incorporate a new kind of amino acid into its proteins.
Church and Isaacs have independently made this engineered microbe reliant on unnatural amino acids. The Isaacs team used genomic sequencing to identify sites in essential bacterial proteins where the microbes could incorporate synthetic amino acids without affecting overall function, whereas Church’s group started with the protein structures and added elements to help integrate and accommodate the artificial amino acids.
“This is really the culmination of a decade of work,” says Church.
These organisms are also more resistant to viruses than their natural counterparts because of the mismatch between the genetic code of the virus and that of its host3. Looking ahead, Church and his team are working to co-opt seven different codons, instead of just one. “That would be more than enough to be resistant to all viruses and to create a lot of opportunity for safety,” Church says.
Isaacs has also developed a different safeguarding system, in which E. coli can grow only in environments containing synthetic chemicals needed for gene expression. He described the work this month in Nucleic Acids Research4. Another research team led by Jef Boeke at the New York University Langone Medical Center and Patrick Yizhi Cai at the University of Edinburgh, UK, has been working on a similar strategy in yeast. Commonly used in industry and biotechnology, yeast has its genetic material packaged in chromosomes similarly to animals and plants rather than bacteria.
“That’s a strategy that is going to be more easily adaptable to other organisms beyond E. coli,” says Isaacs. His team is now engineering a bacterium that is dependent on synthetic chemicals as well as on artificial protein building blocks. “I think ultimate solutions for robust biocontainment will involve multiple approaches that are deployed at the same time in a single organism,” he says.
Such a beast will present a real challenge for regulators, says Todd Kuiken, senior research associate for the Science and Technology Innovation Program at the Woodrow Wilson International Center for Scholars in Washington DC. “What we’re now starting to talk about is a really, completely synthetic organism,” Kuiken says. “How do you evaluate that once you put it out into the field?”
http://www.nature.com/new(...)cape-the-lab-1.16758
Engineered bacteria kept in check with a designer diet.
Synthetic biologists hope to treat disease in the gut by making Lactobacillus bacteria (pictured) that are dependent on an artificial amino acid.
Critics of genetic engineering have long worried about the risk of modified organisms escaping into the environment. A biological-containment strategy described this week in Nature1, 2 has the potential to put some of those fears to rest and to pave the way for greater use of engineered organisms in areas such as agriculture, medicine and environmental clean-up.
Two US teams have produced genetically modified (GM) bacteria that depend on a protein building block — an amino acid — that does not occur in nature. The bacteria thrive in the laboratory, growing robustly as long as the unnatural amino acid is included in their diet. But several experiments involving 100 billion or more cells and lasting up to 20 days did not reveal a single microbe capable of surviving in the absence of the artificial supplement.
“Our strains, to the extent that we can test them, won’t escape,” says Dan Mandell, a synthetic biologist at Harvard Medical School in Boston, Massachusetts, and an author on one of the two studies describing the strategy.
The microbes also do not swap their engineered DNA with natural counterparts because they no longer speak life’s shared biochemical language. “Establishing safety and security from the get-go will really enable broad and open use of engineered organisms,” says Farren Isaacs, a synthetic biologist at Yale University in New Haven, Connecticut, who led the other study.
Biocontainment could provide added safety in the biological production of drugs or fuels, where microbes can be kept separate from their surroundings. But the modified bacteria could also permit controlled release into the human body or the environment. “Containment might no longer be of the physical kind,” says Tom Ellis, a synthetic biologist at Imperial College London who was not involved in the research.
The new technique originated in the laboratory of George Church, a geneticist at Harvard Medical School. Two years ago, Church and his team (which included Isaacs) reported the synthesis of a strain of Escherichia coli that had a reprogrammed genetic code3. Instead of recognizing a particular DNA triplet known as the amber stop codon as an order to terminate protein synthesis, the recoded bacterium read the same instruction as a directive to incorporate a new kind of amino acid into its proteins.
Church and Isaacs have independently made this engineered microbe reliant on unnatural amino acids. The Isaacs team used genomic sequencing to identify sites in essential bacterial proteins where the microbes could incorporate synthetic amino acids without affecting overall function, whereas Church’s group started with the protein structures and added elements to help integrate and accommodate the artificial amino acids.
“This is really the culmination of a decade of work,” says Church.
These organisms are also more resistant to viruses than their natural counterparts because of the mismatch between the genetic code of the virus and that of its host3. Looking ahead, Church and his team are working to co-opt seven different codons, instead of just one. “That would be more than enough to be resistant to all viruses and to create a lot of opportunity for safety,” Church says.
Isaacs has also developed a different safeguarding system, in which E. coli can grow only in environments containing synthetic chemicals needed for gene expression. He described the work this month in Nucleic Acids Research4. Another research team led by Jef Boeke at the New York University Langone Medical Center and Patrick Yizhi Cai at the University of Edinburgh, UK, has been working on a similar strategy in yeast. Commonly used in industry and biotechnology, yeast has its genetic material packaged in chromosomes similarly to animals and plants rather than bacteria.
“That’s a strategy that is going to be more easily adaptable to other organisms beyond E. coli,” says Isaacs. His team is now engineering a bacterium that is dependent on synthetic chemicals as well as on artificial protein building blocks. “I think ultimate solutions for robust biocontainment will involve multiple approaches that are deployed at the same time in a single organism,” he says.
Such a beast will present a real challenge for regulators, says Todd Kuiken, senior research associate for the Science and Technology Innovation Program at the Woodrow Wilson International Center for Scholars in Washington DC. “What we’re now starting to talk about is a really, completely synthetic organism,” Kuiken says. “How do you evaluate that once you put it out into the field?”
http://www.nature.com/new(...)cape-the-lab-1.16758
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
23-01-2015
Blinde vrouw kan zoontje zien na geboorte dankzij speciale bril
VIDEO Technologie heeft een Canadese vrouw die wettelijk blind is, de kans gegeven iets mee te maken dat andere kersverse ouders misschien als vanzelfsprekend beschouwen: haar baby zien na de bevalling.
Bij Kathy Beitz werd als kind Stargardt vastgesteld, een genetische aandoening die maculaire degeneratie veroorzaakt. Hoewel de 29-jarige vrouw wel nog enig perifeer zicht heeft, ontwikkelde zich een blinde vlek in het centrum van haar gezichtsveld en is ze sindsdien wettelijk blind. Dankzij de speciale bril kon ze toch haar pasgeboren zoontje Aksel zien. "Het moment dat ik de bril kreeg, was ik er volledig klaar voor", aldus Beitz. "Ik kon zien dat hij dezelfde voeten en tenen als mijn man had en dat hij mijn lippen heeft."
Kathy's oudere zus Yvonne Felix, die dezelfde aandoening heeft, maakte het ontroerende filmpje. "Dat mijn eigen baby het eerste kindje is dat ik echt kan zien, is ongelooflijk", aldus Beitz. "Mijn man en ik konden als gezin naar onze baby kijken en verliefd worden op hem."
Het toestel - met een waarde van 15.000 dollar - is uitgerust met een videocamera boven de neusbrug. De beelden die de camera vastlegt, worden bewerkt en geprojecteerd op HD-schermen voor de ogen, omdat de ogen van slechtzienden vaak meer waarnemen wanneer ze naar een scherm kijken dan in een natuurlijke omgeving, verklaart een woordvoerder van het bedrijf. Hoewel de bril geen nut heeft voor mensen zonder zicht, kan het aangepast worden voor verschillende oogaandoeningen.
#MakeBlindnessHistory
Felix vertelde aan The Huffington Post dat ze zelf haar kinderen niet had kunnen zien na de bevalling en dit haar motiveerde om ervoor te zorgen dat haar zus niet hetzelfde zou overkomen. Felix is intussen gestart met #MakeBlindnessHistory, een project waarmee ze geld wil inzamelen voor blinden om een dergelijke bril te kunnen kopen. "Wanneer ik genoeg geld heb ingezameld voor Kathy, zullen we geld inzamelen voor een andere blinde enzovoort", klonk het vastberaden.
(HLN)
Blinde vrouw kan zoontje zien na geboorte dankzij speciale bril
VIDEO Technologie heeft een Canadese vrouw die wettelijk blind is, de kans gegeven iets mee te maken dat andere kersverse ouders misschien als vanzelfsprekend beschouwen: haar baby zien na de bevalling.
Bij Kathy Beitz werd als kind Stargardt vastgesteld, een genetische aandoening die maculaire degeneratie veroorzaakt. Hoewel de 29-jarige vrouw wel nog enig perifeer zicht heeft, ontwikkelde zich een blinde vlek in het centrum van haar gezichtsveld en is ze sindsdien wettelijk blind. Dankzij de speciale bril kon ze toch haar pasgeboren zoontje Aksel zien. "Het moment dat ik de bril kreeg, was ik er volledig klaar voor", aldus Beitz. "Ik kon zien dat hij dezelfde voeten en tenen als mijn man had en dat hij mijn lippen heeft."
Kathy's oudere zus Yvonne Felix, die dezelfde aandoening heeft, maakte het ontroerende filmpje. "Dat mijn eigen baby het eerste kindje is dat ik echt kan zien, is ongelooflijk", aldus Beitz. "Mijn man en ik konden als gezin naar onze baby kijken en verliefd worden op hem."
Het toestel - met een waarde van 15.000 dollar - is uitgerust met een videocamera boven de neusbrug. De beelden die de camera vastlegt, worden bewerkt en geprojecteerd op HD-schermen voor de ogen, omdat de ogen van slechtzienden vaak meer waarnemen wanneer ze naar een scherm kijken dan in een natuurlijke omgeving, verklaart een woordvoerder van het bedrijf. Hoewel de bril geen nut heeft voor mensen zonder zicht, kan het aangepast worden voor verschillende oogaandoeningen.
#MakeBlindnessHistory
Felix vertelde aan The Huffington Post dat ze zelf haar kinderen niet had kunnen zien na de bevalling en dit haar motiveerde om ervoor te zorgen dat haar zus niet hetzelfde zou overkomen. Felix is intussen gestart met #MakeBlindnessHistory, een project waarmee ze geld wil inzamelen voor blinden om een dergelijke bril te kunnen kopen. "Wanneer ik genoeg geld heb ingezameld voor Kathy, zullen we geld inzamelen voor een andere blinde enzovoort", klonk het vastberaden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
SCIENTISTS MAY HAVE FOUND THE PART OF THE BRAIN THAT ENABLES LUCID DREAMING
People who are aware, and often in control, during their dreams have one thing in common, researchers have found.
FIONA MACDONALD 26 JAN 2015
Do a quick Google search for lucid dreaming - the phenomenon where someone is aware during their dreams - and you'll quickly be overwhelmed with tips and techniques for unlocking the ability.
Despite lucid dreaming being relatively rare in most people, knowing when you're dreaming and potentially even being able to change the course of your dreams is clearly desirable to a lot of people.
Now scientists from Germany believe they may have found the neurological key to the ability. After scanning the brains of regular dreamers and those who are frequently lucid, they've found that the region of the brain that enables self reflection is larger among lucid dreamers.
"Our results indicate that self-reflection in everyday life is more pronounced in persons who can easily control their dreams," said Elisa Filevich, a research at the Centre for Lifespan Psychology at the Max Planck Institute for Human Development, who was one of the leaders of the research, in a press release.
Although research has previously shown that people who lucid dream appear to have more pronounced awareness of their own thought processes, known as metacognition, this is one of the first studies to explore the link between the two at a neural level.
To do this, the team asked volunteers to complete a questionnaire on their lucid dreaming ability, and then split them into two groups depending on whether they were highly lucid, or never or rarely lucid during dreams.
The team then performed structural and functional MRI scans on the two different groups to compare the volume of different regions of their brains.
What they found was that participants who were highly lucid during dreams had larger anterior prefrontal cortexes, which is the region of the brain that controls conscious cognitive processes and plays an important role in our ability to self reflect.
The team also took scans while the participants were solving waking self awareness tests. The scans revealed that lucid dreamers also had more brain activity happening in their prefrontal cortex than regular dreamers. This suggests that the same brain region is connected to both abilities. Their research has now been published in The Journal of Neuroscience.
"Our results indicate that self-reflection in everyday life is more pronounced in persons who can easily control their dreams," said Filevich in the release.
The researchers are now eager to find out whether these self awareness skills can be taught. Their next study will attempt to teach volunteers to lucid dream, and then see whether their self-reflection also improves as a result.
As someone who’s had plenty of lucid dreams myself, I’m still not entirely sure of the appeal. All the dreams that I'm lucid during, and particularly those I have some control over, are frustrating and exhausting and feel more like a mental marathon than rest.
But I can’t deny that it’s fascinating to discover more about how our brains work - both when we’re awake, and during sleep. Even if it is occasionally nice to have a little escape from awareness.
You can find out more about the science of lucid dreaming thanks to the guys over at AsapSCIENCE.
http://www.sciencealert.c(...)ables-lucid-dreaming
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
quote:'Vogels in V-formatie werken onbaatzuchtig samen'
Vogels werken onbaatzuchtig samen bij het vliegen in een V-formatie. Dat blijkt uit een nieuwe studie met noordelijke kale ibissen.
Deze trekvogels vliegen in een zwerm allemaal net zo lang op de koppositie als in de slipstream van anderen.
Zo'n eerlijk verdeelde samenwerking is bijzonder zeldzaam in de dierenwereld.
Dat melden onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Vliegtuigje
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door een uniek Oostenrijks project, waarbij noordelijke kale ibissen van jongs af aan hebben geleerd om te migreren door achter een vliegtuigje aan te vliegen.
Een zwerm van veertien van deze getrainde vogels werd door de wetenschappers van Oostenrijk naar Italië geleid. Elke ibis was uitgerust met een GPS-tag, zodat de posities van de vogels ten opzichte van elkaar zeer nauwkeurig in de gaten konden worden gehouden.
Na afloop van de tocht bleek uit een analyse van de GPS-gegevens dat er geen profiteurs in de zwerm zaten. "We vonden voor alle vogels een sterke correlatie tussen de tijd dat ze op kop vlogen en de tijd dat ze andere vogels volgden", verklaart hoofdonderzoeker Bernhard Voelkl op BBC News.
Evolutie
Dat gedrag is opmerkelijk, vooral omdat acht van de veertien vogels geen familieband hadden. Vanuit evolutionair oogpunt zouden dieren alleen gericht moeten zijn op hun eigen welzijn of dat van hun nakomelingen.
De wetenschappers vermoeden dat de vogels in zwermen onbaatzuchtig gedrag vertonen omdat positiewisselingen onmiddellijk invloed hebben op hun energieverbruik.
Als ze verzaken om de kop over te nemen, valt de formatie uit elkaar en moeten ze meer krachten verspillen. "Door hun energieverbruik te verminderen, verbeteren ze hun overlevingskansen", aldus Voelkl.http://www.nu.nl/wetensch(...)tzuchtig-samen-.html
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
SCIENTISTS HAVE FIGURED OUT HOW TO STOP THE COMMON COLD IN ITS TRACKS
1 billion infections per year - in the US alone
Plus Ebola, hepatitis C, HIV, polio, and many others.
BEC CREW 9 FEB 2015
We're still a long way off developing new drugs to combat them, but scientists have finally cracked the code used by a major group of virus to spread infections such as the common cold, Ebola, hepatitis C, HIV, and polio around the body.
This newly discovered code has been hiding inside the sequence of ribonucleic acid (RNA) - a nucleic acid involved in the coding, decoding, regulation, and expression of genes - that makes up the genome of the single-stranded RNA viruses group, which is considered one of the most potent and debilitating of groups of infectious pathogens. And once the scientists found it, they were able to decipher it.
“We have understood for decades that the RNA carries the genetic messages that create viral proteins, but we didn’t know that, hidden within the stream of letters we use to denote the genetic information, is a second code governing virus assembly,” one of the team, biophysicist Roman Tuma from the University of Leeds in the UK, told Laura Donnelly at The Telegraph. “It is like finding a secret message within an ordinary news report and then being able to crack the whole coding system behind it.”
Single-stranded RNA viruses are the most simple type of viruses known to science, and it’s thought that they were probably one of the first to evolve. And being around for a long time means they’re super-effective at what they do. Rhinovirus, which is the predominant cause of the common cold, is responsible for 1 billion infections per year - in the US alone.
The discovery has taken the team several years to complete, the first big step occurring in 2012, when Tuma and his colleagues published the first observations taken at a single-molecule level of how a single-stranded RNA virus fit its core into its outer shell. And it’s not just a case of stuffing it in like vacation wear into a suitcase - the core has to be very precisely folded in order to fit within the shape of the shell, made from a protective protein coating, and the virus has figured out how to do this in mere milliseconds. But how?
The next step involved mathematicians at the University of York in the UK, who worked with the Leeds group to come up with algorithms that could read the encrypted code that controls the complex folding process. Computer models were then built to replicate this coding system so the team had a better chance of cracking it.
The team compared these computer models to the Enigma machine, used famously during the 20th century to encipher and decipher secret messages, particularly during World War II.
Now, publishing in the Proceedings of the National Academy of Sciences, the team reports that they’ve finally done it. Using a visualising technique called single-molecule fluorescence spectroscopy, they watched the common plant disease - a single stranded RNA plant virus called the tobacco necrosis virus - use the code to replicate itself.
“The Enigma machine metaphor is apt,” says one of the team, Reidun Twarock from the University of York, in a press release. "The first observations pointed to the existence of some sort of a coding system, so we set about deciphering the cryptic patterns underpinning it using novel, purpose-designed computational approaches. We found multiple dispersed patterns working together in an incredibly intricate mechanism and we were eventually able to unpick those messages. We have now proved that those computer models work in real viral messages.”
Not only can the team read these coded messages within the genomes of the viruses, but they now know how to jam them and stop the spread of the virus in its tracks. The way to do this, says Tuma, is by designing molecules that can interfere with this secret code and scramble it, so the virus cannot fold its core properly and replicate. The team plans to work on this and start testing the method out on animal viruses.
http://www.sciencealert.c(...)n-cold-in-its-tracks
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Alien star system buzzed the Sun
An alien star passed through our Solar System just 70,000 years ago, astronomers have announced.
No other star is known to have approached this close to us.
An international team of researchers says it came five times closer than our current nearest neighbour - Proxima Centauri.
The object, a red dwarf known as Scholz's star, cruised through the outer reaches of the Solar System - a region known as the Oort Cloud.
Scholz's star was not alone; it was accompanied on its travels by an object known as a brown dwarf. These are essentially failed stars that lacked the necessary mass to get fusion going in their cores.
The findings are published in Astrophysical Journal Letters.
Observations of the dim star's trajectory suggest that 70,000 years ago this cosmic infiltrator passed within 0.8 light years of the Sun. By comparison, Proxima Centauri is 4.2 light years away.
Close encounter
In the paper, astronomers led by Eric Mamajek at the University of Rochester, New York, say they are 98% certain that Scholz's star travelled through what is known as the "outer Oort Cloud" - a region at the edge of the Solar System filled with trillions of comets a mile or more across.
This region is like a spherical shell around the Solar System and may extend out to as much as 100,000 Astronomical Units, or AU (one AU is the distance between the Earth and the Sun).
The Oort Cloud is thought to give rise to long-period comets that can swing past the Sun when their orbits are disturbed.
Oort Cloud The Oort Cloud in perspective: 1 Astronomical Unit (AU) represents the distance from the Earth to the Sun
To determine the trajectory of the star, the researchers needed two pieces of information: the change in distance from the Sun to the star (its radial velocity) and the star's motion across the sky (its tangential velocity).
Scholz's star currently lies 20 light years away - making it a fairly nearby system. But it showed very slow tangential motion for a star this close. This indicated that it was either moving away from us or towards a future close encounter with the Solar System.
The radial velocity measurements confirmed that the binary star system was actually speeding away from us. By tracing its movements back in time, they found its close shave with the Sun occurred some 70,000 years ago.
Grand theft Oort-o?
A star passing through the Oort Cloud could potentially play gravitational havoc with the orbits of comets there, sending them on trajectories into the inner Solar System. But Dr Mamajek believes the effects of Scholz's star on our cosmic neighbourhood were "negligible".
"There are trillions of comets in the Oort cloud and likely some of them were perturbed by this object," he told BBC News.
"But so far it seems unlikely that this star actually triggered a significant 'comet shower'."
The effect of a passing star on the Oort Cloud is a function of the star's mass, speed and proximity. The worst case scenario for stirring up comets would be a slow-moving, massive star that came close to the Sun.
Scholz's star came relatively close, but the binary system (the red dwarf and its brown dwarf companion) has a low mass and it was speeding by. These factors conspired to make its effect on the Oort Cloud very small.
While this is the closest flyby detected so far, Dr Mamajek thinks it's not uncommon for alien stars to buzz the Sun. He says a star probably passes through the Oort Cloud every 100,000 years, or so.
But he suggests an approach as close - or closer - than that made by Scholz's star is somewhat rarer. Dr Mamajek said mathematical simulations show such an event occurs on average about once every nine million years.
"So it is a bit of a strange coincidence that we happen to have caught one that passed so close within the past 100,000 years or so," he said.
bron
An alien star passed through our Solar System just 70,000 years ago, astronomers have announced.
No other star is known to have approached this close to us.
An international team of researchers says it came five times closer than our current nearest neighbour - Proxima Centauri.
The object, a red dwarf known as Scholz's star, cruised through the outer reaches of the Solar System - a region known as the Oort Cloud.
Scholz's star was not alone; it was accompanied on its travels by an object known as a brown dwarf. These are essentially failed stars that lacked the necessary mass to get fusion going in their cores.
The findings are published in Astrophysical Journal Letters.
Observations of the dim star's trajectory suggest that 70,000 years ago this cosmic infiltrator passed within 0.8 light years of the Sun. By comparison, Proxima Centauri is 4.2 light years away.
Close encounter
In the paper, astronomers led by Eric Mamajek at the University of Rochester, New York, say they are 98% certain that Scholz's star travelled through what is known as the "outer Oort Cloud" - a region at the edge of the Solar System filled with trillions of comets a mile or more across.
This region is like a spherical shell around the Solar System and may extend out to as much as 100,000 Astronomical Units, or AU (one AU is the distance between the Earth and the Sun).
The Oort Cloud is thought to give rise to long-period comets that can swing past the Sun when their orbits are disturbed.
Oort Cloud The Oort Cloud in perspective: 1 Astronomical Unit (AU) represents the distance from the Earth to the Sun
To determine the trajectory of the star, the researchers needed two pieces of information: the change in distance from the Sun to the star (its radial velocity) and the star's motion across the sky (its tangential velocity).
Scholz's star currently lies 20 light years away - making it a fairly nearby system. But it showed very slow tangential motion for a star this close. This indicated that it was either moving away from us or towards a future close encounter with the Solar System.
The radial velocity measurements confirmed that the binary star system was actually speeding away from us. By tracing its movements back in time, they found its close shave with the Sun occurred some 70,000 years ago.
Grand theft Oort-o?
A star passing through the Oort Cloud could potentially play gravitational havoc with the orbits of comets there, sending them on trajectories into the inner Solar System. But Dr Mamajek believes the effects of Scholz's star on our cosmic neighbourhood were "negligible".
"There are trillions of comets in the Oort cloud and likely some of them were perturbed by this object," he told BBC News.
"But so far it seems unlikely that this star actually triggered a significant 'comet shower'."
The effect of a passing star on the Oort Cloud is a function of the star's mass, speed and proximity. The worst case scenario for stirring up comets would be a slow-moving, massive star that came close to the Sun.
Scholz's star came relatively close, but the binary system (the red dwarf and its brown dwarf companion) has a low mass and it was speeding by. These factors conspired to make its effect on the Oort Cloud very small.
While this is the closest flyby detected so far, Dr Mamajek thinks it's not uncommon for alien stars to buzz the Sun. He says a star probably passes through the Oort Cloud every 100,000 years, or so.
But he suggests an approach as close - or closer - than that made by Scholz's star is somewhat rarer. Dr Mamajek said mathematical simulations show such an event occurs on average about once every nine million years.
"So it is a bit of a strange coincidence that we happen to have caught one that passed so close within the past 100,000 years or so," he said.
bron
Niet meer aanwezig in dit forum.
20 February 2015 Last updated at 00:02 GMT
EVOLUTION 'FAVOURS BIGGER SEA CREATURES'
By Jonathan Webb
Science reporter, BBC News
Whales and other modern sea animals tend to be much larger than Cambrian sea creatures
The animals in the ocean have been getting bigger, on average, since the Cambrian period - and not by chance.
That is the finding of a huge new survey of marine life past and present, published in the journal Science.
It describes a pattern of increasing body size that cannot be explained by random "drift", but suggests bigger animals generally fare better at sea.
In the past 542 million years, the average size of a marine animal has gone up by a factor of 150.
It appears that the explosion of different life forms near the start of that time window eventually skewed decisively towards bulkier animals.
Today's tiniest sea critter is less than 10 times smaller than its Cambrian counterpart, measured in terms of volume; both are minuscule crustaceans. But at the other end of the scale, the mighty blue whale is more than 100,000 times the size of the largest animal the Cambrian could offer: another crustacean with a clam-like, hinged shell.
Big bias
The idea that natural selection might lead to animal lineages gradually gaining weight is far from new. It is set out in a proposal known as Cope's rule, after American fossil specialist Edward Drinker Cope.
19th-Century palaeontologists noticed that the ancient ancestors of modern mammals often tended to be smaller; horses, for example, can be traced to the dog-sized Eohippus genus of 50 million years ago.
The pattern is not consistent across the animal kingdom, however. Most groups of dinosaurs got bigger until they died out - but the birds that evolved from them grew smaller and lighter with the necessity of flight.
Dr Noel Heim, from Stanford University in California, set out to give Cope's rule its most thorough test yet - in the vast realm of the ocean.
One of the team's key sources was the 50-volume "Treatise on Invertebrate Paleontology"
He enlisted the help of colleagues, undergraduates and even high school interns, to scour the scientific record for body size data - including measuring countless illustrations from venerable palaeontological tomes.
"We've had at least 50 high school students working on it over the last five years," Dr Heim told BBC News.
"It would have taken many, many, many more years doing it on my own!"
Eventually the team had amassed information on more than 17,000 groups of species, called genera. This represents over 60% of all the animal genera ever to have lived.
It was detailed analysis of this formidable set of figures that revealed the trend towards increasing size.
But Dr Heim and his colleagues say the consistent trend does not mean that every single genus of animals evolved to grow larger.
Instead, the branches of the family tree that were populated by larger animals divided many more times - diversifying and expanding so that the ocean gradually built up a greater variety of bigger and bigger beasts.
Faster movers, better eaters
The team also wanted to work out whether this bigness bias was really driven by evolutionary advantage, or was simply a matter of chance.
To this end, they put their size data from the oldest animals into a computer model and ran multiple simulations of how the family tree might evolve. Each species could die out, stay the same, or get bigger or smaller.
In some simulations, the scientists allowed the animals' size to drift randomly without affecting each species' success; in others, they tweaked the rules so that bigger animals were more likely to survive and flourish.
The version that best matched the real fossil history was one with a genuine size advantage.
"The degree of increase in both mean and maximum body size just aren't well explained by neutral drift," said Dr Heim. "It appears that you actually need some active evolutionary process that promotes larger sizes."
As for what those benefits of extra bulk might be, the researchers cannot be sure - but larger species likely took advantage of being able to move faster, burrow better in sediment, or eat larger prey.
The changing chemistry of the ocean, including an increase in oxygen, may also have played a role, Dr Heim suggested.
Breathing air helped marine reptiles to maintain their extra body size
Dr Michael Berenbrink, an evolutionary physiologist at the University of Liverpool, said the US team had compiled "an incredible data set".
He cautioned that the results should be interpreted carefully, noting particularly that the size increase was not just the gradual progression that a straightforward application of Cope's rule might predict.
Certain key events, also highlighted by the study's authors, deliver an extra boost. Most obviously, at the stages when land animals like reptiles and, later, mammals returned to the water, the size graph lurched upward.
It was the return of mammals, after all, that eventually produced the modern giants of the sea: whales.
"You can see in the data, there is this trend to increasing size - but a real kick comes when you have these air-breathers re-entering the water," Dr Berenbrink told the BBC.
"Then you have a sort of a step change in size."
Breathing air delivers extra oxygen to an animal's tissues, he explained, allowing them to sustain bigger bodies beneath the waves.
Dr Heim agrees that these events are important, but emphasises the huge diversity of other life forms - the fish, molluscs and other invertebrates - which together continued on a trajectory of expanding size.
"[Marine mammals and reptiles] are not driving the trend," he said. "They're really big, but in terms of diversity there's just not that many of them.
"They actually have a fairly small impact on the mean size."
http://www.bbc.com/news/science-environment-31533744
EVOLUTION 'FAVOURS BIGGER SEA CREATURES'
By Jonathan Webb
Science reporter, BBC News
Whales and other modern sea animals tend to be much larger than Cambrian sea creatures
The animals in the ocean have been getting bigger, on average, since the Cambrian period - and not by chance.
That is the finding of a huge new survey of marine life past and present, published in the journal Science.
It describes a pattern of increasing body size that cannot be explained by random "drift", but suggests bigger animals generally fare better at sea.
In the past 542 million years, the average size of a marine animal has gone up by a factor of 150.
It appears that the explosion of different life forms near the start of that time window eventually skewed decisively towards bulkier animals.
Today's tiniest sea critter is less than 10 times smaller than its Cambrian counterpart, measured in terms of volume; both are minuscule crustaceans. But at the other end of the scale, the mighty blue whale is more than 100,000 times the size of the largest animal the Cambrian could offer: another crustacean with a clam-like, hinged shell.
Big bias
The idea that natural selection might lead to animal lineages gradually gaining weight is far from new. It is set out in a proposal known as Cope's rule, after American fossil specialist Edward Drinker Cope.
19th-Century palaeontologists noticed that the ancient ancestors of modern mammals often tended to be smaller; horses, for example, can be traced to the dog-sized Eohippus genus of 50 million years ago.
The pattern is not consistent across the animal kingdom, however. Most groups of dinosaurs got bigger until they died out - but the birds that evolved from them grew smaller and lighter with the necessity of flight.
Dr Noel Heim, from Stanford University in California, set out to give Cope's rule its most thorough test yet - in the vast realm of the ocean.
One of the team's key sources was the 50-volume "Treatise on Invertebrate Paleontology"
He enlisted the help of colleagues, undergraduates and even high school interns, to scour the scientific record for body size data - including measuring countless illustrations from venerable palaeontological tomes.
"We've had at least 50 high school students working on it over the last five years," Dr Heim told BBC News.
"It would have taken many, many, many more years doing it on my own!"
Eventually the team had amassed information on more than 17,000 groups of species, called genera. This represents over 60% of all the animal genera ever to have lived.
It was detailed analysis of this formidable set of figures that revealed the trend towards increasing size.
But Dr Heim and his colleagues say the consistent trend does not mean that every single genus of animals evolved to grow larger.
Instead, the branches of the family tree that were populated by larger animals divided many more times - diversifying and expanding so that the ocean gradually built up a greater variety of bigger and bigger beasts.
Faster movers, better eaters
The team also wanted to work out whether this bigness bias was really driven by evolutionary advantage, or was simply a matter of chance.
To this end, they put their size data from the oldest animals into a computer model and ran multiple simulations of how the family tree might evolve. Each species could die out, stay the same, or get bigger or smaller.
In some simulations, the scientists allowed the animals' size to drift randomly without affecting each species' success; in others, they tweaked the rules so that bigger animals were more likely to survive and flourish.
The version that best matched the real fossil history was one with a genuine size advantage.
"The degree of increase in both mean and maximum body size just aren't well explained by neutral drift," said Dr Heim. "It appears that you actually need some active evolutionary process that promotes larger sizes."
As for what those benefits of extra bulk might be, the researchers cannot be sure - but larger species likely took advantage of being able to move faster, burrow better in sediment, or eat larger prey.
The changing chemistry of the ocean, including an increase in oxygen, may also have played a role, Dr Heim suggested.
Breathing air helped marine reptiles to maintain their extra body size
Dr Michael Berenbrink, an evolutionary physiologist at the University of Liverpool, said the US team had compiled "an incredible data set".
He cautioned that the results should be interpreted carefully, noting particularly that the size increase was not just the gradual progression that a straightforward application of Cope's rule might predict.
Certain key events, also highlighted by the study's authors, deliver an extra boost. Most obviously, at the stages when land animals like reptiles and, later, mammals returned to the water, the size graph lurched upward.
It was the return of mammals, after all, that eventually produced the modern giants of the sea: whales.
"You can see in the data, there is this trend to increasing size - but a real kick comes when you have these air-breathers re-entering the water," Dr Berenbrink told the BBC.
"Then you have a sort of a step change in size."
Breathing air delivers extra oxygen to an animal's tissues, he explained, allowing them to sustain bigger bodies beneath the waves.
Dr Heim agrees that these events are important, but emphasises the huge diversity of other life forms - the fish, molluscs and other invertebrates - which together continued on a trajectory of expanding size.
"[Marine mammals and reptiles] are not driving the trend," he said. "They're really big, but in terms of diversity there's just not that many of them.
"They actually have a fairly small impact on the mean size."
http://www.bbc.com/news/science-environment-31533744
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
03-03-2015
Wetenschappers maken eerste snapshot van licht als golf en deeltjesstroom
Het is wetenschappers gelukt beide vormen van licht tegelijkertijd waar te nemen en vast te leggen, namelijk als deeltje en als golf. Tot nu toe was het niet gelukt licht in beide vormen tegelijk vast te leggen.
De onderzoekers van de Zwitserse École Polytechnique Fédérale de Lausanne, EPFL, ontwikkelden een experiment waarmee ze de beide modaliteiten van licht tegelijkertijd konden vastleggen en publiceerden hun resultaten in het tijdschrift Nature Communications.
Albert Einstein werkte in 1905 het idee uit dat licht zowel uit golven als uit deeltjes bestond. Hij stelde dit als mogelijkheid voor bij het bestaan van het foto-elektrisch effect. Bij dat effect ontstaat een stroom elektronen als een metalen oppervlak wordt beschenen met uv-licht.
Om beide vormen in één keer te kunnen waarnemen, zetten de wetenschappers van EPFL een experiment op waarbij een laserpuls wordt afgevuurd op een stukje nanodraad van metaal. Een laser voegt energie toe aan de geladen deeltjes in de nanodraad, waardoor ze gaan trillen. Licht reist langs deze draad in twee richtingen. Als de in tegenovergestelde richting reizende golven elkaar tegenkomen, vormen ze een nieuwe golf die eruitziet als een staande golf. De staande golf functioneert als uitgangspunt voor het experiment.
Tegelijkertijd wordt een stroom elektronen vlak langs de nanodraad afgevuurd. Met die elektronen wordt de staande lichtgolf vastgelegd. Als de elektronen vlak langs het licht komen dat om de nanodraad 'gevangen' zit, bewegen ze langzamer of sneller. Door gebruik te maken van een ultrasnelle elektronenmicroscoop, legden de wetenschappers zo de positie vast waar deze snelheidsverandering plaatsvond. Op die manier kon het team de staande golf weergeven.
Testopstelling licht als deeltje en golf ( © Fabrizio Carbone/EPFL)
Behalve de golf kon op deze manier ook het lichtdeeltje aangetoond worden. De elektronen die vlak langs de lichtbundel scheerden, 'raakten' de fotonen, ofwel de lichtdeeltjes. Doordat ze elkaar raken, verandert ook de snelheid. Die snelheidsverandering bestaat uit het uitwisselen van 'energiepakketjes', de kwanta, tussen de elektronen en fotonen. Het bestaan van die energiepakketjes laat zien dat het licht op de nanodraad zich gedraagt als deeltjes.
Op de nieuwssite van de EPFL zegt onderzoeker Fabrizio Carbone dat dit experiment laat zien dat we zo kwantummechanica en zijn paradoxale natuur kunnen filmen. "Het kunnen vastleggen en controleren van kwantummechanische fenomenen op de nanometerschaal opent een nieuwe route naar kwantumcomputing en andere fundamentele wetenschap", besluit Carbone.
(tweakers.net)
Wetenschappers maken eerste snapshot van licht als golf en deeltjesstroom
Het is wetenschappers gelukt beide vormen van licht tegelijkertijd waar te nemen en vast te leggen, namelijk als deeltje en als golf. Tot nu toe was het niet gelukt licht in beide vormen tegelijk vast te leggen.
De onderzoekers van de Zwitserse École Polytechnique Fédérale de Lausanne, EPFL, ontwikkelden een experiment waarmee ze de beide modaliteiten van licht tegelijkertijd konden vastleggen en publiceerden hun resultaten in het tijdschrift Nature Communications.
Albert Einstein werkte in 1905 het idee uit dat licht zowel uit golven als uit deeltjes bestond. Hij stelde dit als mogelijkheid voor bij het bestaan van het foto-elektrisch effect. Bij dat effect ontstaat een stroom elektronen als een metalen oppervlak wordt beschenen met uv-licht.
Om beide vormen in één keer te kunnen waarnemen, zetten de wetenschappers van EPFL een experiment op waarbij een laserpuls wordt afgevuurd op een stukje nanodraad van metaal. Een laser voegt energie toe aan de geladen deeltjes in de nanodraad, waardoor ze gaan trillen. Licht reist langs deze draad in twee richtingen. Als de in tegenovergestelde richting reizende golven elkaar tegenkomen, vormen ze een nieuwe golf die eruitziet als een staande golf. De staande golf functioneert als uitgangspunt voor het experiment.
Tegelijkertijd wordt een stroom elektronen vlak langs de nanodraad afgevuurd. Met die elektronen wordt de staande lichtgolf vastgelegd. Als de elektronen vlak langs het licht komen dat om de nanodraad 'gevangen' zit, bewegen ze langzamer of sneller. Door gebruik te maken van een ultrasnelle elektronenmicroscoop, legden de wetenschappers zo de positie vast waar deze snelheidsverandering plaatsvond. Op die manier kon het team de staande golf weergeven.
Testopstelling licht als deeltje en golf ( © Fabrizio Carbone/EPFL)
Behalve de golf kon op deze manier ook het lichtdeeltje aangetoond worden. De elektronen die vlak langs de lichtbundel scheerden, 'raakten' de fotonen, ofwel de lichtdeeltjes. Doordat ze elkaar raken, verandert ook de snelheid. Die snelheidsverandering bestaat uit het uitwisselen van 'energiepakketjes', de kwanta, tussen de elektronen en fotonen. Het bestaan van die energiepakketjes laat zien dat het licht op de nanodraad zich gedraagt als deeltjes.
Op de nieuwssite van de EPFL zegt onderzoeker Fabrizio Carbone dat dit experiment laat zien dat we zo kwantummechanica en zijn paradoxale natuur kunnen filmen. "Het kunnen vastleggen en controleren van kwantummechanische fenomenen op de nanometerschaal opent een nieuwe route naar kwantumcomputing en andere fundamentele wetenschap", besluit Carbone.
(tweakers.net)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
INCREDIBLE DRONE FOOTAGE OF THE WORLD'S LARGETS CAVE
It's like its own little ecosystem.
http://www.sciencealert.c(...)world-s-largest-cave
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
SCIENTISTS CAN NOW TELL IF YOU'RE IN LOVE BY SCANNING YOUR BRAIN
And they know if you're faking it.
FIONA MACDONALD 16 MAR 2015
Love is one of the biggest human mysteries - people write songs about it, die for it and dedicate their lives to it. But what, exactly, is it? Scientists believe that they may finally have found the answer, after discovering the first evidence of changes in the love-struck brain.
The team scanned the brains of 100 students recruited from Southwest University in China and found clear changes in the areas of the brain involved in reward, motivation, emotion and social interactions when someone was in love. Their results have been published in Frontiers in Human Neuroscience, and you can see the full figure above here.
"The results shed light on the underlying neural mechanisms of romantic love, and demonstrate the possibility of applying a resting-state fMRI approach for investigating romantic love," the authors wrote in the paper.
The researchers used resting state functional magnetic resonance imaging (fMRI) to compare the brain activity of three different groups - 34 people who had been in love for between four and 18 months, 34 who had recently broken up with someone they loved, and 32 who had never been in love at all. Across the three groups there was no significant difference in age, personal monthly expenses, family income, or years of education.
During the scans, the participants were told to think of nothing in particular, so the scientists could get an understanding of how their brains worked overall.
They found that those who were "in love" had increased activity in several areas of their brains, including the dorsal anterior cingulate cortex, insula, caudate, amygdala, and nucleus accumbens, as well as the temporo-parietal junction, posterior cingulate cortex, medial prefrontal cortex, inferior parietal, precuneus, and temporal lobe.
In many of these brain regions, the amount of activity they saw was linked to the amount of time someone had been in love. So, the longer they'd loved someone, the more activity they experienced.
On the other hand, the longer the "ended love" group had been broken up, the lower activity in these regions. They also showed that one area of the brain, the caudate nucleus, seemed to be involved in helping people cope with the end of a love affair.
Of course, knowing this isn't really going to help you work out whether or not your boyfriend or girlfriend really loves you, or even whether your love is the kind of love that's going to last. But the researchers believe it could lead to a better understanding of the emotion, and could give scientists the ability to 'diagnose' whether someone really is in love or not.
However, before we get too carried away, there are a few flaws the study, the biggest being that its findings are all based on students self-classifying whether or not they were in love in the first place. And there's also not a clear base level of brain activity established. An interesting follow-up would be to compare people's brain activity between when they're in love to when they aren't to eliminate individual neural differences.
The researchers acknowledge this, and explain that longitudinal studies are now needed to verify their findings. And they also put forward another (slightly depressing) limitation of their study: "We do not know exactly whether love-related alterations are adaptation, or maladaptation in lovers." Which basically means they're not sure whether the brain-changing experience of falling head over heels in love is doing us more harm than good, and they suggest future studies determine this.
So there's still a lot to learn about love, but as far as taking steps towards understanding the biological basis of human emotions go, this is a pretty big one. We can't wait to find out more.
http://www.sciencealert.c(...)-scanning-your-brain
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
YOUR EYES ARE WIRED BACKWARDS: HERE'S WHY
Mystery SOLVED.
SCIENCEALERT STAFF
19 MAR 2015
This article was written by Erez Ribak from the Technion - Israel Institute of Technology, and was originally published at The Conversation.
The human eye is optimised to have good colour vision at day and high sensitivity at night. But until recently it seemed as if the cells in the retina were wired the wrong way round, with light travelling through a mass of neurons before it reaches the light-detecting rod and cone cells. New research presented at a meeting of the American Physical Society has uncovered a remarkable vision-enhancing function for this puzzling structure.
About a century ago, the fine structure of the retina was discovered. The retina is the light-sensitive part of the eye, lining the inside of the eyeball. The back of the retina contains cones to sense the colours red, green and blue. Spread among the cones are rods, which are much more light-sensitive than cones, but which are colour-blind.
Before arriving at the cones and rods, light must traverse the full thickness of the retina, with its layers of neurons and cell nuclei. These neurons process the image information and transmit it to the brain, but until recently it has not been clear why these cells lie in front of the cones and rods, not behind them. This is a long-standing puzzle, even more so since the same structure, of neurons before light detectors, exists in all vertebrates, showing evolutionary stability.
Researchers in Leipzig found that glial cells, which also span the retinal depth and connect to the cones, have an interesting attribute. These cells are essential for metabolism, but they are also denser than other cells in the retina. In the transparent retina, this higher density (and corresponding refractive index) means that glial cells can guide light, just like fibre-optic cables.
SELECTIVE VISION
In view of this, my colleague Amichai Labin and I built a model of the retina, and showed that the directional of glial cells helps increase the clarity of human vision. But we also noticed something rather curious: the colours that best passed through the glial cells were green to red, which the eye needs most for daytime vision. The eye usually receives too much blue – and thus has fewer blue-sensitive cones.
Further computer simulations showed that green and red are concentrated five to 10 times more by the glial cells, and into their respective cones, than blue light. Instead, excess blue light gets scattered to the surrounding rods.
This surprising result of the simulation now needed an experimental proof. With colleagues at the Technion Medical School, we tested how light crosses guinea pig retinas. Like humans, these animals are active during the day and their retinal structure has been well-characterised, which allowed us to simulate their eyes just as we had done for humans. Then we passed light through their retinas and, at the same time, scanned them with a microscope in three dimensions. This we did for 27 colours in the visible spectrum.
The result was easy to notice: in each layer of the retina we saw that the light was not scattered evenly, but concentrated in a few spots. These spots were continued from layer to layer, thus creating elongated columns of light leading from the entrance of the retina down to the cones at the detection layer. Light was concentrated in these columns up to 10 times, compared to the average intensity.
Even more interesting was the fact that the colours that were best guided by the glial cells matched nicely with the colours of the cones. The cones are not as sensitive as the rods, so this additional light allowed them to function better – even under lower light levels. Meanwhile, the bluer light, that was not well-captured in the glial cells, was scattered onto the rods in its vicinity.
These results mean that the retina of the eye has been optimised so that the sizes and densities of glial cells match the colours to which the eye is sensitive (which is in itself an optimisation process suited to our needs). This optimisation is such that colour vision during the day is enhanced, while night-time vision suffers very little. The effect also works best when the pupils are contracted at high illumination, further adding to the clarity of our colour vision.The Conversation
This article was originally published at The Conversation. Read the original article.
http://www.sciencealert.c(...)backwards-here-s-why
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
21-03-2015
Kleurenblinden zien échte kleuren dankzij speciale bril
© SCREENSHOT YouTube.
VIDEO In de minidocumentaire 'Color For the Colorblind' is te ZIENhoe kleurenblinden reageren wanneer ze voor het eerst kleur ZIEN. Dat is mogelijk dankzij een uitvinding van de Amerikaanse firma EnChroma. Die bracht een 'wonderbril' op de markt die kleurenblindheid corrigeert.
© SCREENSHOT YouTube.
Volgens Daily Mail gebeurde de uitvinding toevallig en was de bril bedoeld om de ogen van patiënten te beschermen die een laseroperatie moesten ondergaan.
Een kennis van bedenker Don McPherson, die kleurenblind is, probeerde de bril en plots ging een heel nieuwe wereld voor hem OPEN.
Dat is ook het geval bij de kleurenblinden in het filmpje. Het is aangrijpend te zien hoe zij reageren wanneer ze voor het eerst de nieuwe tinten waarnemen. Atlee krijgt een krop in de keel, Andrew ziet voor het eerst de tekeningen die z'n zoontje uit z'n potlood schudde en Keith ten slotte kan geen woord meer uitbrengen.
(HLN)
Kleurenblinden zien échte kleuren dankzij speciale bril
© SCREENSHOT YouTube.
VIDEO In de minidocumentaire 'Color For the Colorblind' is te ZIENhoe kleurenblinden reageren wanneer ze voor het eerst kleur ZIEN. Dat is mogelijk dankzij een uitvinding van de Amerikaanse firma EnChroma. Die bracht een 'wonderbril' op de markt die kleurenblindheid corrigeert.
© SCREENSHOT YouTube.
Volgens Daily Mail gebeurde de uitvinding toevallig en was de bril bedoeld om de ogen van patiënten te beschermen die een laseroperatie moesten ondergaan.
Een kennis van bedenker Don McPherson, die kleurenblind is, probeerde de bril en plots ging een heel nieuwe wereld voor hem OPEN.
Dat is ook het geval bij de kleurenblinden in het filmpje. Het is aangrijpend te zien hoe zij reageren wanneer ze voor het eerst de nieuwe tinten waarnemen. Atlee krijgt een krop in de keel, Andrew ziet voor het eerst de tekeningen die z'n zoontje uit z'n potlood schudde en Keith ten slotte kan geen woord meer uitbrengen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2015
Wetenschappers staan op het punt mammoet te herscheppen
Wetenschappers hebben een belangrijke stap genomen naar het herscheppen van een wolharige mammoet. Ze slaagden erin veertien genen van de uitgestorven diersoort te laten functioneren in de cellen van de hedendaagse olifant. © Kos.
Wetenschappers van de universiteit van Harvard hebben genen van een wolharige mammoet kunnen mengen met levend DNA van een Aziatische olifant. Zo staan ze een grote stap dichter bij het weer tot leven wekken van de prehistorische mammoet, die meer dan 3.000 jaar geleden is uitgestorven.
Permafrost
De genetici gebruikten DNA van mammoeten die leefden in het Noordpoolgebied. Dankzij de permafrost zijn de genen in de karkassen uitstekend bewaard gebleven. De wetenschappers vonden de belangrijkste verschillen in de genetische code van de mammoet en de huidige olifant. Zo reproduceerden ze 14 specifieke genen die ze succesvol wisten te mengen met de gencode van een olifant. In een laboratoriumomgeving begonnen de genen van de mammoet te functioneren in olifantencellen.
Koudeweerstand
"We concentreerden ons op genen die zorgen voor koudeweerstand, zoals beharing, de grootte van de oren, het onderhuids vet en de hemoglobine (de bloedmolecule die zorgt voor het transport van zuurstof door het lichaam, redactie)", stelt professor George Church.
"We hebben nu functionerende olifantencellen met mammoet-DNA erin. We hebben de studie nog niet gepubliceerd omdat er nog werk aan de winkel is", zegt Church in The Sunday Times.
Meest verwant met Aziatische olifant
De mammoet is het meest verwant met de Aziatische olifant. Het dier was ruim drie meter hoog en woog zeven ton. Onze voorouders jaagden op de mammoet, die ongeveer 3.300 jaar geleden uitstierf.
Klonen
Bevroren karkassen van wolharige mammoeten zijn teruggevonden in Alaska en Siberië. Uit die karkassen haalden de wetenschappers DNA-stalen. Momenteel werken drie verschillende teams aan het herscheppen van het volledige genoom van de wolharige mammoet. Het uiteindelijke klonen van het dier komt daarmee een grote stap dichterbij.
Kritiek
Andere experts menen dat het GELD beter zou besteed zijn aan het beschermen van de Afrikaanse en Aziatische olifant. De Afrikaanse olifant is kwetsbaar, de Aziatische is met uitsterven bedreigd.
"Waarom zouden we een andere olifantensoort tot leven wekken als we de olifanten die nog niet zijn uitgestorven nog niet kunnen houden?", vraagt professor en DNA-expert Alex Greenwood zich af.
Andere critici stellen dat een olifant moet lijden voor het klonen van een mammoet. Het dier moet in gevangenschap gehouden worden, experimenten ondergaan en een zwangerschap van 22 maanden doorstaan om dan te bevallen van een nakomeling die misschien niet eens overleeft.
(HLN)
Wetenschappers staan op het punt mammoet te herscheppen
Wetenschappers hebben een belangrijke stap genomen naar het herscheppen van een wolharige mammoet. Ze slaagden erin veertien genen van de uitgestorven diersoort te laten functioneren in de cellen van de hedendaagse olifant. © Kos.
Wetenschappers van de universiteit van Harvard hebben genen van een wolharige mammoet kunnen mengen met levend DNA van een Aziatische olifant. Zo staan ze een grote stap dichter bij het weer tot leven wekken van de prehistorische mammoet, die meer dan 3.000 jaar geleden is uitgestorven.
Permafrost
De genetici gebruikten DNA van mammoeten die leefden in het Noordpoolgebied. Dankzij de permafrost zijn de genen in de karkassen uitstekend bewaard gebleven. De wetenschappers vonden de belangrijkste verschillen in de genetische code van de mammoet en de huidige olifant. Zo reproduceerden ze 14 specifieke genen die ze succesvol wisten te mengen met de gencode van een olifant. In een laboratoriumomgeving begonnen de genen van de mammoet te functioneren in olifantencellen.
Koudeweerstand
"We concentreerden ons op genen die zorgen voor koudeweerstand, zoals beharing, de grootte van de oren, het onderhuids vet en de hemoglobine (de bloedmolecule die zorgt voor het transport van zuurstof door het lichaam, redactie)", stelt professor George Church.
"We hebben nu functionerende olifantencellen met mammoet-DNA erin. We hebben de studie nog niet gepubliceerd omdat er nog werk aan de winkel is", zegt Church in The Sunday Times.
Meest verwant met Aziatische olifant
De mammoet is het meest verwant met de Aziatische olifant. Het dier was ruim drie meter hoog en woog zeven ton. Onze voorouders jaagden op de mammoet, die ongeveer 3.300 jaar geleden uitstierf.
Klonen
Bevroren karkassen van wolharige mammoeten zijn teruggevonden in Alaska en Siberië. Uit die karkassen haalden de wetenschappers DNA-stalen. Momenteel werken drie verschillende teams aan het herscheppen van het volledige genoom van de wolharige mammoet. Het uiteindelijke klonen van het dier komt daarmee een grote stap dichterbij.
Kritiek
Andere experts menen dat het GELD beter zou besteed zijn aan het beschermen van de Afrikaanse en Aziatische olifant. De Afrikaanse olifant is kwetsbaar, de Aziatische is met uitsterven bedreigd.
"Waarom zouden we een andere olifantensoort tot leven wekken als we de olifanten die nog niet zijn uitgestorven nog niet kunnen houden?", vraagt professor en DNA-expert Alex Greenwood zich af.
Andere critici stellen dat een olifant moet lijden voor het klonen van een mammoet. Het dier moet in gevangenschap gehouden worden, experimenten ondergaan en een zwangerschap van 22 maanden doorstaan om dan te bevallen van een nakomeling die misschien niet eens overleeft.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2015
Cel bouwt secuur als een vakman
Cel creëert proteasoom met moleculaire zelfassemblage vergelijkbaar met Ikea-bouwpakket
Zoals wij een Ikea-kast in elkaar zetten, zo bouwt een cel machines: vanuit losse onderdelen en met behulp van gereedschappen. Als een vakman neemt de cel het erg nauw bij het in elkaar timmeren van de onderdelen, benadrukken celbiologen van de Kansas State University.
Moleculaire machines assembleren zichzelf.
Institute for Molecular Manufacturing
Eiwitten verzetten bergen werk in een cel, zoals het omzetten en transporteren van allerlei stoffen. Om gezond te blijven ruimt een cel overbodige en beschadigde eiwitten op. Voor die klus heeft hij moleculaire vuilniswagens klaarstaan, de proteasomen. Eiwitten die weg moeten krijgen een chemisch vlaggetje opgespeld waaraan het proteasoom ze herkend als afval. De vuilniswagen komt langs om de gemarkeerde eiwitten op te pikken en af te breken.
Een proteasoom bouwen is een ingewikkelde klus voor de cel. Het moleculaire machientje bestaat uit 66 onderdelen die op de juiste manier bij elkaar moeten komen. Het proces wordt gecoördineerd door helpereiwitten. Wetenschappers van Kansas State University ontrafelden een belangrijke stap in de assemblage van het proteasoom, zo is deze week te lezen in Nature Communications.
Ikea-bouwpakket
De Nederlandse celbioloog Jeroen Roelofs, die studeerde aan de Rijksuniversiteit Groningen, leidde de studie. “Het proces lijkt op de assemblage van meubels”, legt hij uit. “Als je een ladekast koopt bij Ikea krijg je een stapel onderdelen die je met behulp van gereedschappen in elkaar moet zetten voordat je een functionele kast hebt.”
Moleculaire machines assembleren zichzelf met behulp van gereedschappen in de vorm van helpereiwitten.
Wikimedia Commons
“De cel hanteert hetzelfde concept. Er is een stapel onderdelen en helpereiwitten hebben de functie van gereedschap. Ze assisteren bij het in elkaar zetten van de onderdelen tot grotere onderdelen, die vergelijkbaar zijn met de laden van de kast. Die grotere onderdelen worden vervolgens samen gebracht om het eindproduct te maken: het proteasoom.”
Schild
De grotere onderdelen hebben verschillende taken. Er wordt een regeldeeltje in elkaar gezet dat de gemarkeerde eiwitten herkent en oppikt. Daarnaast is er een kerndeeltje dat het knippen van eiwitten in kleinere stukjes voor zijn rekening neemt.
Roelofs en zijn collega’s laten nu zien hoe belangrijk de helpereiwitten zijn om de stapeling van het regel- en kerndeeltje tot proteasoom goed te laten verlopen. Soms is het kerndeeltje nog niet af, maar probeert het regeldeeltje er toch al aan vast te klitten. Dat is niet de bedoeling: bij het maken van een kast moeten de afzonderlijke lades ook eerst af zijn voor je ze goed kunt stapelen.
Uit de experimenten blijkt dat een nog onafgemaakt kerndeeltje helpereiwitten aan zich bindt. Hij gebruikt ze als schild om het regeldeeltje van zich af te houden. Maar zodra het kerndeeltje helemaal gevormd is, zet het een moleculaire schakelaar om, waarop het de helpereiwitten loslaat, ontdekten de biologen. Als de schakelaar om is kan het regeldeeltje binden aan het kerndeeltje om een proteasoom te vormen.
Links een kerndeeltje dat nog niet af is (in paars) waaraan twee helpereiwitten (rood) zijn gebonden die hem afschermen. Het kerndeeltje (groen) kan daardoor niet binden. Als het kerndeel af is, zoals in de situatie rechts, laat het de helpereiwitten los via het omzetten van een moleculaire schakelaar. Het regeldeel kan dan binden om een proteasoom te maken.
Jeroen Roelofs, Kansas State University
Alzheimer
Met wiskundige modellen toonde Roelofs aan dat de assemblage van het proteasoom zonder deze moleculaire schakelaar minder efficiënt gaat. De schakelaar voorkomt dat onderdelen vast komen te zitten in een positie die een misvormde machine oplevert. Roelofs: “Er is maar één goede mogelijkheid waarop alle onderdelen in elkaar passen. De helpereiwitten zorgen ervoor dat het proces in de juiste volgorde gebeurt.”
Het onderzoek levert vooral veel fundamentele kennis op over hoe de cel zijn ingewikkelde machinerie bouwt. Naast proteasomen assembleren onder andere ook ribosomen, de eiwitfabriekjes van de cel, zichzelf met behulp van gereedschappen.
Het team blikt ook vooruit op hoe deze kennis de menselijke gezondheid kan verbeteren. “We weten dat in veel neurodegeneratieve ziektes zoals Alzheimer bepaalde eiwitten ophopen. Proteasomen draagt hieraan bij wanneer ze minder actief worden en dus minder eiwit afbreken”, aldus Roelofs. “Het regelen van de hoeveelheid proteasomen kan medisch voordeel hebben. Dit onderzoek geeft ons inzicht in waar in het proces we de vorming van proteasomen kunnen aanpassen.”
Bron:
Prashant S. Wani e.a., ‘Maturation of the proteasome core particle induces an affinity switch that controls regulatory particle association’, Nature Communications, online publicatie op 16 maart 2015. doi:10.1038/ncomms7384
(kennislink)
Cel bouwt secuur als een vakman
Cel creëert proteasoom met moleculaire zelfassemblage vergelijkbaar met Ikea-bouwpakket
Zoals wij een Ikea-kast in elkaar zetten, zo bouwt een cel machines: vanuit losse onderdelen en met behulp van gereedschappen. Als een vakman neemt de cel het erg nauw bij het in elkaar timmeren van de onderdelen, benadrukken celbiologen van de Kansas State University.
Moleculaire machines assembleren zichzelf.
Institute for Molecular Manufacturing
Eiwitten verzetten bergen werk in een cel, zoals het omzetten en transporteren van allerlei stoffen. Om gezond te blijven ruimt een cel overbodige en beschadigde eiwitten op. Voor die klus heeft hij moleculaire vuilniswagens klaarstaan, de proteasomen. Eiwitten die weg moeten krijgen een chemisch vlaggetje opgespeld waaraan het proteasoom ze herkend als afval. De vuilniswagen komt langs om de gemarkeerde eiwitten op te pikken en af te breken.
Een proteasoom bouwen is een ingewikkelde klus voor de cel. Het moleculaire machientje bestaat uit 66 onderdelen die op de juiste manier bij elkaar moeten komen. Het proces wordt gecoördineerd door helpereiwitten. Wetenschappers van Kansas State University ontrafelden een belangrijke stap in de assemblage van het proteasoom, zo is deze week te lezen in Nature Communications.
Ikea-bouwpakket
De Nederlandse celbioloog Jeroen Roelofs, die studeerde aan de Rijksuniversiteit Groningen, leidde de studie. “Het proces lijkt op de assemblage van meubels”, legt hij uit. “Als je een ladekast koopt bij Ikea krijg je een stapel onderdelen die je met behulp van gereedschappen in elkaar moet zetten voordat je een functionele kast hebt.”
Moleculaire machines assembleren zichzelf met behulp van gereedschappen in de vorm van helpereiwitten.
Wikimedia Commons
“De cel hanteert hetzelfde concept. Er is een stapel onderdelen en helpereiwitten hebben de functie van gereedschap. Ze assisteren bij het in elkaar zetten van de onderdelen tot grotere onderdelen, die vergelijkbaar zijn met de laden van de kast. Die grotere onderdelen worden vervolgens samen gebracht om het eindproduct te maken: het proteasoom.”
Schild
De grotere onderdelen hebben verschillende taken. Er wordt een regeldeeltje in elkaar gezet dat de gemarkeerde eiwitten herkent en oppikt. Daarnaast is er een kerndeeltje dat het knippen van eiwitten in kleinere stukjes voor zijn rekening neemt.
Roelofs en zijn collega’s laten nu zien hoe belangrijk de helpereiwitten zijn om de stapeling van het regel- en kerndeeltje tot proteasoom goed te laten verlopen. Soms is het kerndeeltje nog niet af, maar probeert het regeldeeltje er toch al aan vast te klitten. Dat is niet de bedoeling: bij het maken van een kast moeten de afzonderlijke lades ook eerst af zijn voor je ze goed kunt stapelen.
Uit de experimenten blijkt dat een nog onafgemaakt kerndeeltje helpereiwitten aan zich bindt. Hij gebruikt ze als schild om het regeldeeltje van zich af te houden. Maar zodra het kerndeeltje helemaal gevormd is, zet het een moleculaire schakelaar om, waarop het de helpereiwitten loslaat, ontdekten de biologen. Als de schakelaar om is kan het regeldeeltje binden aan het kerndeeltje om een proteasoom te vormen.
Links een kerndeeltje dat nog niet af is (in paars) waaraan twee helpereiwitten (rood) zijn gebonden die hem afschermen. Het kerndeeltje (groen) kan daardoor niet binden. Als het kerndeel af is, zoals in de situatie rechts, laat het de helpereiwitten los via het omzetten van een moleculaire schakelaar. Het regeldeel kan dan binden om een proteasoom te maken.
Jeroen Roelofs, Kansas State University
Alzheimer
Met wiskundige modellen toonde Roelofs aan dat de assemblage van het proteasoom zonder deze moleculaire schakelaar minder efficiënt gaat. De schakelaar voorkomt dat onderdelen vast komen te zitten in een positie die een misvormde machine oplevert. Roelofs: “Er is maar één goede mogelijkheid waarop alle onderdelen in elkaar passen. De helpereiwitten zorgen ervoor dat het proces in de juiste volgorde gebeurt.”
Het onderzoek levert vooral veel fundamentele kennis op over hoe de cel zijn ingewikkelde machinerie bouwt. Naast proteasomen assembleren onder andere ook ribosomen, de eiwitfabriekjes van de cel, zichzelf met behulp van gereedschappen.
Het team blikt ook vooruit op hoe deze kennis de menselijke gezondheid kan verbeteren. “We weten dat in veel neurodegeneratieve ziektes zoals Alzheimer bepaalde eiwitten ophopen. Proteasomen draagt hieraan bij wanneer ze minder actief worden en dus minder eiwit afbreken”, aldus Roelofs. “Het regelen van de hoeveelheid proteasomen kan medisch voordeel hebben. Dit onderzoek geeft ons inzicht in waar in het proces we de vorming van proteasomen kunnen aanpassen.”
Bron:
Prashant S. Wani e.a., ‘Maturation of the proteasome core particle induces an affinity switch that controls regulatory particle association’, Nature Communications, online publicatie op 16 maart 2015. doi:10.1038/ncomms7384
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
STAR'S BIRTH GLIMPSED 'IN REAL TIME'
3 April 2015
Data from 1996 - illustrated here as a 3D simulation - showed a compact, round blast of wind (in blue)
Astronomers have witnessed a key stage in the birth of a very heavy star, using two radio telescope views of the process taken 18 years apart.
The young star is 4,200 light-years from Earth and appears to be surrounded by a doughnut-shaped cloud of dust.
That cloud slows down the hot, ionised wind that the star blasts into space, causing it to form an elongated column perpendicular to the dusty ring.
The new results represent "before and after" glimpses of that column forming.
They were captured by the Very Large Array, a battery of 27 antennae in the New Mexico desert, and are published in the journal Science.
"The comparison is remarkable," said first author Carlos Carrasco-Gonzalez, from the National Autonomous University of Mexico. The compact, rounded wind indicated by data from 1996 transforms - just 18 years later in 2014 - into a "distinctly elongated outflow".
One to watch
The infant star is about 300 times brighter than the Sun and goes by the catchy name of W75N(B)-VLA2.
Being able to observe its dramatic growing pains in real time is unique, according to Prof Huib van Langevelde from Leiden University in the Netherlands, another of the study's authors.
The 2014 data revealed the wind to be much more elongated, emerging from the presumed ring of dust
"This object is providing us an exciting opportunity to watch the developments over the next few years, as this very young star develops the characteristic bipolar outflow morphology," said Prof van Langevelde, who also works at the Joint Institute for VLBI in Europe (JIVE).
VLBI - very long baseline interferometry - is the method of comparing signals between widely-spaced antennae, effectively simulating one massive telescope.
One of the major findings that has already emerged from studying W75N(B)-VLA2 relates to earlier work led by JIVE scientists, who in 2009 traced the large-scale magnetic field in that region of space and reported that the field surrounding the young star was neatly aligned with it.
Now, it seems the elongated outflow that has burst forth in just 18 years is also aligned with that magnetic field - suggesting that magnetism is playing a crucial role in the star's formation.
The team hopes to watch and learn more as the "protostar" continues its turbulent development.
"Our understanding of how massive young stars develop is much less complete than our understanding of how Sun-like stars develop," said Dr Gabriele Surcis, another co-author from JIVE.
"It's going to be really great to be able to watch one as it changes."
http://www.bbc.com/news/science-environment-32168507
3 April 2015
Data from 1996 - illustrated here as a 3D simulation - showed a compact, round blast of wind (in blue)
Astronomers have witnessed a key stage in the birth of a very heavy star, using two radio telescope views of the process taken 18 years apart.
The young star is 4,200 light-years from Earth and appears to be surrounded by a doughnut-shaped cloud of dust.
That cloud slows down the hot, ionised wind that the star blasts into space, causing it to form an elongated column perpendicular to the dusty ring.
The new results represent "before and after" glimpses of that column forming.
They were captured by the Very Large Array, a battery of 27 antennae in the New Mexico desert, and are published in the journal Science.
"The comparison is remarkable," said first author Carlos Carrasco-Gonzalez, from the National Autonomous University of Mexico. The compact, rounded wind indicated by data from 1996 transforms - just 18 years later in 2014 - into a "distinctly elongated outflow".
One to watch
The infant star is about 300 times brighter than the Sun and goes by the catchy name of W75N(B)-VLA2.
Being able to observe its dramatic growing pains in real time is unique, according to Prof Huib van Langevelde from Leiden University in the Netherlands, another of the study's authors.
The 2014 data revealed the wind to be much more elongated, emerging from the presumed ring of dust
"This object is providing us an exciting opportunity to watch the developments over the next few years, as this very young star develops the characteristic bipolar outflow morphology," said Prof van Langevelde, who also works at the Joint Institute for VLBI in Europe (JIVE).
VLBI - very long baseline interferometry - is the method of comparing signals between widely-spaced antennae, effectively simulating one massive telescope.
One of the major findings that has already emerged from studying W75N(B)-VLA2 relates to earlier work led by JIVE scientists, who in 2009 traced the large-scale magnetic field in that region of space and reported that the field surrounding the young star was neatly aligned with it.
Now, it seems the elongated outflow that has burst forth in just 18 years is also aligned with that magnetic field - suggesting that magnetism is playing a crucial role in the star's formation.
The team hopes to watch and learn more as the "protostar" continues its turbulent development.
"Our understanding of how massive young stars develop is much less complete than our understanding of how Sun-like stars develop," said Dr Gabriele Surcis, another co-author from JIVE.
"It's going to be really great to be able to watch one as it changes."
http://www.bbc.com/news/science-environment-32168507
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
02-04-2015
Wetenschappers realiseren kwantumteleportatie op fotonische chip
De belangrijkste circuits om kwantumteleportatie te kunnen uitvoeren, de circuits die kwantumverstrengeling opwekken en waarnemen, zijn door een internationaal team van wetenschappers op een fotonische chip samengevoegd.
fotonchip foton chipDat schrijft de universiteit van Bristol op zijn site. Fotonen lijken een goede manier om het gebruik van qubits toe te passen. Een van de belangrijkste taken is het mogelijk maken van kwantumteleportatie, waarbij de staat van een qubit van het ene foton op het andere overgaat.
De hoofdonderzoeker Akira Furusawa bereikte in 2013 goede resultaten met kwantumteleportatie, maar de set-up besloeg toen enkele vierkante meters, iets wat schaalbaarheid niet ten goede kwam. In Bristol wist hij optische circuits te implementeren op een microchip van silicium van slechts enkele vierkante millimeters. Volgens de universiteit is het de eerste keer dat kwantumteleportatie aangetoond is op een siliciumchip, waarmee het probleem van schaalbaarheid aangepakt is.
Het bewerkstellingen van kwantumteleportatie op microchipformaat is belangrijk om praktische kwantumtechnologieën te kunnen gaan toepassen, vooral op het gebied van encryptie. De volledige paper is in Nature Photonics te vinden.
kwantumteleportatie quantum teleportation tafel table
Opstelling voor kwantumteleportatie
(tweakers.net)
Wetenschappers realiseren kwantumteleportatie op fotonische chip
De belangrijkste circuits om kwantumteleportatie te kunnen uitvoeren, de circuits die kwantumverstrengeling opwekken en waarnemen, zijn door een internationaal team van wetenschappers op een fotonische chip samengevoegd.
fotonchip foton chipDat schrijft de universiteit van Bristol op zijn site. Fotonen lijken een goede manier om het gebruik van qubits toe te passen. Een van de belangrijkste taken is het mogelijk maken van kwantumteleportatie, waarbij de staat van een qubit van het ene foton op het andere overgaat.
De hoofdonderzoeker Akira Furusawa bereikte in 2013 goede resultaten met kwantumteleportatie, maar de set-up besloeg toen enkele vierkante meters, iets wat schaalbaarheid niet ten goede kwam. In Bristol wist hij optische circuits te implementeren op een microchip van silicium van slechts enkele vierkante millimeters. Volgens de universiteit is het de eerste keer dat kwantumteleportatie aangetoond is op een siliciumchip, waarmee het probleem van schaalbaarheid aangepakt is.
Het bewerkstellingen van kwantumteleportatie op microchipformaat is belangrijk om praktische kwantumtechnologieën te kunnen gaan toepassen, vooral op het gebied van encryptie. De volledige paper is in Nature Photonics te vinden.
kwantumteleportatie quantum teleportation tafel table
Opstelling voor kwantumteleportatie
(tweakers.net)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-04-2015
Terminaal zieke man krijgt mogelijk eerste complete hoofdtransplantatie ooit
© Twitter, Daily Mail, Daily Mirror.
De 30-jarige Valery Spiridonov heeft zich aangemeld om de eerste mens ooit te worden die een complete hoofdtransplantatie zal ondergaan. Je hoort het goed, zijn hoofd wordt mogelijk integraal op het lichaam van iemand anders geplaatst. "Mijn beslissing is genomen en ik ben niet van plan om van gedacht te veranderen", zegt hij vastberaden.
De Russische Valery werd geboren met een ernstige genetische spierziekte. Hij wil de radicale operatie graag ondergaan omdat zijn toestand elk jaar verergert. "Als ik deze kans niet grijp, dan ziet mijn lot er heel triestig uit", zegt hij. "Ben ik bang? Natuurlijk. Maar het is niet alleen beangstigend, het is ook heel interessant."
De controversiële Italiaanse dokter Sergio Canavero, die de operatie zal uitvoeren, wordt door vele sceptici 'gestoord' genoemd. Maar hij is er rotsvast van overtuigd dat een complete hoofdtransplantatie wel degelijk mogelijk is.
Hij kreeg al heel wat aanvragen (?), maar staat erop dat de eerste patiënten, net zoals Valery, aan een spierziekte lijden en dus echt een nieuw lichaam kunnen gebruiken. Hij heeft Valery nu geïdentificeerd als eerste patiënt. De twee hebben elkaar nog niet in het echt ontmoet, maar hebben wel al contact gehad via Skype. De chirurg wil nu nog zeker twee jaar tijd om alle nodige voorbereidingen te treffen. In 2017 wil hij de operatie uitvoeren.
'Dr. Frankenstein' of wereldverbeterende pionier?
In 1970 onderging een aap voor het eerst een hoofdtransplantatie. Het aapje stierf acht dagen later omdat het lichaam het nieuwe hoofd afstootte. Voor de aap stierf bleek hij niet te kunnen bewegen omdat onder andere de ruggengraat niet voldoende verbonden was. De aap kon ook niet zelfstandig ademen. Volgens dokter Canavero staat hij met zijn plannen ondertussen al heel wat verder en bestaan nu ook alle technieken om een hoofd over te zetten op een donorlichaam.
Critici noemen Canavero 'Dr. Frankenstein' en vinden zijn plannen pure fictie. Moest dokter Canavero toch in dit huzarenstukje slagen, bezorgt hij met zijn pionierende operatie wel meteen voor hoop voor heel wat verlamde en gehandicapte mensen. "Voor de eerste man de ruimte in ging dacht men ook aan alles wat er fout kon gaan", zegt Valery. "Als je wil dat iets lukt, moet je er aan participeren", concludeert hij moedig.
(HLN)
Terminaal zieke man krijgt mogelijk eerste complete hoofdtransplantatie ooit
© Twitter, Daily Mail, Daily Mirror.
De 30-jarige Valery Spiridonov heeft zich aangemeld om de eerste mens ooit te worden die een complete hoofdtransplantatie zal ondergaan. Je hoort het goed, zijn hoofd wordt mogelijk integraal op het lichaam van iemand anders geplaatst. "Mijn beslissing is genomen en ik ben niet van plan om van gedacht te veranderen", zegt hij vastberaden.
De Russische Valery werd geboren met een ernstige genetische spierziekte. Hij wil de radicale operatie graag ondergaan omdat zijn toestand elk jaar verergert. "Als ik deze kans niet grijp, dan ziet mijn lot er heel triestig uit", zegt hij. "Ben ik bang? Natuurlijk. Maar het is niet alleen beangstigend, het is ook heel interessant."
De controversiële Italiaanse dokter Sergio Canavero, die de operatie zal uitvoeren, wordt door vele sceptici 'gestoord' genoemd. Maar hij is er rotsvast van overtuigd dat een complete hoofdtransplantatie wel degelijk mogelijk is.
Hij kreeg al heel wat aanvragen (?), maar staat erop dat de eerste patiënten, net zoals Valery, aan een spierziekte lijden en dus echt een nieuw lichaam kunnen gebruiken. Hij heeft Valery nu geïdentificeerd als eerste patiënt. De twee hebben elkaar nog niet in het echt ontmoet, maar hebben wel al contact gehad via Skype. De chirurg wil nu nog zeker twee jaar tijd om alle nodige voorbereidingen te treffen. In 2017 wil hij de operatie uitvoeren.
'Dr. Frankenstein' of wereldverbeterende pionier?
In 1970 onderging een aap voor het eerst een hoofdtransplantatie. Het aapje stierf acht dagen later omdat het lichaam het nieuwe hoofd afstootte. Voor de aap stierf bleek hij niet te kunnen bewegen omdat onder andere de ruggengraat niet voldoende verbonden was. De aap kon ook niet zelfstandig ademen. Volgens dokter Canavero staat hij met zijn plannen ondertussen al heel wat verder en bestaan nu ook alle technieken om een hoofd over te zetten op een donorlichaam.
Critici noemen Canavero 'Dr. Frankenstein' en vinden zijn plannen pure fictie. Moest dokter Canavero toch in dit huzarenstukje slagen, bezorgt hij met zijn pionierende operatie wel meteen voor hoop voor heel wat verlamde en gehandicapte mensen. "Voor de eerste man de ruimte in ging dacht men ook aan alles wat er fout kon gaan", zegt Valery. "Als je wil dat iets lukt, moet je er aan participeren", concludeert hij moedig.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik geloof er geen fuck vanquote:
08-04-2015
Terminaal zieke man krijgt mogelijk eerste complete hoofdtransplantatie ooit
[ afbeelding ]
© Twitter, Daily Mail, Daily Mirror.
De 30-jarige Valery Spiridonov heeft zich aangemeld om de eerste mens ooit te worden die een complete hoofdtransplantatie zal ondergaan. Je hoort het goed, zijn hoofd wordt mogelijk integraal op het lichaam van iemand anders geplaatst. "Mijn beslissing is genomen en ik ben niet van plan om van gedacht te veranderen", zegt hij vastberaden.
De Russische Valery werd geboren met een ernstige genetische spierziekte. Hij wil de radicale operatie graag ondergaan omdat zijn toestand elk jaar verergert. "Als ik deze kans niet grijp, dan ziet mijn lot er heel triestig uit", zegt hij. "Ben ik bang? Natuurlijk. Maar het is niet alleen beangstigend, het is ook heel interessant."
[ afbeelding ]
De controversiële Italiaanse dokter Sergio Canavero, die de operatie zal uitvoeren, wordt door vele sceptici 'gestoord' genoemd. Maar hij is er rotsvast van overtuigd dat een complete hoofdtransplantatie wel degelijk mogelijk is.
[ afbeelding ]
Hij kreeg al heel wat aanvragen (?), maar staat erop dat de eerste patiënten, net zoals Valery, aan een spierziekte lijden en dus echt een nieuw lichaam kunnen gebruiken. Hij heeft Valery nu geïdentificeerd als eerste patiënt. De twee hebben elkaar nog niet in het echt ontmoet, maar hebben wel al contact gehad via Skype. De chirurg wil nu nog zeker twee jaar tijd om alle nodige voorbereidingen te treffen. In 2017 wil hij de operatie uitvoeren.
'Dr. Frankenstein' of wereldverbeterende pionier?
In 1970 onderging een aap voor het eerst een hoofdtransplantatie. Het aapje stierf acht dagen later omdat het lichaam het nieuwe hoofd afstootte. Voor de aap stierf bleek hij niet te kunnen bewegen omdat onder andere de ruggengraat niet voldoende verbonden was. De aap kon ook niet zelfstandig ademen. Volgens dokter Canavero staat hij met zijn plannen ondertussen al heel wat verder en bestaan nu ook alle technieken om een hoofd over te zetten op een donorlichaam.
Critici noemen Canavero 'Dr. Frankenstein' en vinden zijn plannen pure fictie. Moest dokter Canavero toch in dit huzarenstukje slagen, bezorgt hij met zijn pionierende operatie wel meteen voor hoop voor heel wat verlamde en gehandicapte mensen. "Voor de eerste man de ruimte in ging dacht men ook aan alles wat er fout kon gaan", zegt Valery. "Als je wil dat iets lukt, moet je er aan participeren", concludeert hij moedig.
(HLN)
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Het is niks nieuws hoor, ze hebben al sinds de vorige eeuw experimenten gedaan met honden en apen, Ik ben echter ook sceptisch of het al binnen 2 jaar mogelijk zal zijn.bij een mens. En dan hebben we t nog niet over ethische implicaties...quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ze kunnen een dwarslesie nog steeds niet herstellen maar dit zou wel moeten lukken? Of neemt hij genoegen met een gevoelloos lichaam en leven in een rolstoel, weinig verschil met de huidige situatie behalve dat hij er langer mee kan leven.quote:
[..]
Het is niks nieuws hoor, ze hebben al sinds de vorige eeuw experimenten gedaan met honden en apen, Ik ben echter ook sceptisch of het al binnen 2 jaar mogelijk zal zijn.bij een mens. En dan hebben we t nog niet over ethische implicaties...
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Daarom lijkt 2 jaar me iets te voorbarig, maar ben wel positief dat we in de toekomst de techniek zullen intwikkelen die het mogelijk maakt...quote:
[..]
Ze kunnen een dwarslesie nog steeds niet herstellen maar dit zou wel moeten lukken? Of neemt hij genoegen met een gevoelloos lichaam en leven in een rolstoel, weinig verschil met de huidige situatie behalve dat hij er langer mee kan leven.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-04-2015
Universum dijt mogelijk toch niet zo snel uit als gedacht
Wetenschappers hebben ontdekt dat supernova’s die gebruikt worden om afstanden in het heelal te meten niet zo uniform zijn als gedacht. Het zou kunnen betekenen dat het universum toch niet zo snel uitdijt als gedacht.
Onderzoekers bestudeerden de supernova’s van type Ia. Aangenomen werd dat deze supernova’s allemaal evenveel licht geven. Door de helderheid van deze sterren te meten, kunnen onderzoekers dan ook vaststellen op welke afstand de supernova’s vanaf de aarde staan. Tenminste: dat dachten we. Nieuw onderzoek suggereert namelijk dat supernova’s van het type Ia helemaal niet zo uniform zijn.
Wetenschappers hebben ontdekt dat er verschillen zijn in de helderheid van deze supernova’s en dat de supernova’s op basis van die verschillen in twee groepen in te delen zijn. “De groep die nabij ons in de minderheid is, is op grotere afstanden – en dus toen het universum jonger was – in de meerderheid,” legt onderzoeker Peter Milne uit. “Er is sprake van verschillende populaties en dat hebben we niet eerder erkend. We namen altijd aan dat hoe ver ze ook van je verwijderd zijn, supernova’s van het type Ia altijd hetzelfde zijn. Maar dat blijkt niet zo te zijn.”
Het onderzoek heeft mogelijk implicaties voor de uitdijing van het heelal. Wetenschappers hebben namelijk onder meer supernova’s van het type Ia gebruikt om de snelheid waarmee het heelal uitdijt, vast te stellen. Uit hun onderzoek bleek dat veel supernova’s minder helder zijn, omdat ze door een versnelde uitdijing van het heelal tegenwoordig op grotere afstand van de aarde staan. “Het idee achter deze redenering was dat supernova’s van het type Ia allemaal dezelfde helderheid hebben en er dus – ongeacht waar ze ontploffen – hetzelfde uitzien. De verre supernova’s zouden er net zo uitzien als de supernova’s die dichtbij ons staan, maar omdat ze minder helder zijn dan verwacht gingen mensen ervan uit dat ze op een grotere afstand stonden. En dat heeft geleid tot de conclusie dat het universum nu sneller uitdijt dan in het verleden.”
(scientias.nl)
Universum dijt mogelijk toch niet zo snel uit als gedacht
Wetenschappers hebben ontdekt dat supernova’s die gebruikt worden om afstanden in het heelal te meten niet zo uniform zijn als gedacht. Het zou kunnen betekenen dat het universum toch niet zo snel uitdijt als gedacht.
Onderzoekers bestudeerden de supernova’s van type Ia. Aangenomen werd dat deze supernova’s allemaal evenveel licht geven. Door de helderheid van deze sterren te meten, kunnen onderzoekers dan ook vaststellen op welke afstand de supernova’s vanaf de aarde staan. Tenminste: dat dachten we. Nieuw onderzoek suggereert namelijk dat supernova’s van het type Ia helemaal niet zo uniform zijn.
Wetenschappers hebben ontdekt dat er verschillen zijn in de helderheid van deze supernova’s en dat de supernova’s op basis van die verschillen in twee groepen in te delen zijn. “De groep die nabij ons in de minderheid is, is op grotere afstanden – en dus toen het universum jonger was – in de meerderheid,” legt onderzoeker Peter Milne uit. “Er is sprake van verschillende populaties en dat hebben we niet eerder erkend. We namen altijd aan dat hoe ver ze ook van je verwijderd zijn, supernova’s van het type Ia altijd hetzelfde zijn. Maar dat blijkt niet zo te zijn.”
Het onderzoek heeft mogelijk implicaties voor de uitdijing van het heelal. Wetenschappers hebben namelijk onder meer supernova’s van het type Ia gebruikt om de snelheid waarmee het heelal uitdijt, vast te stellen. Uit hun onderzoek bleek dat veel supernova’s minder helder zijn, omdat ze door een versnelde uitdijing van het heelal tegenwoordig op grotere afstand van de aarde staan. “Het idee achter deze redenering was dat supernova’s van het type Ia allemaal dezelfde helderheid hebben en er dus – ongeacht waar ze ontploffen – hetzelfde uitzien. De verre supernova’s zouden er net zo uitzien als de supernova’s die dichtbij ons staan, maar omdat ze minder helder zijn dan verwacht gingen mensen ervan uit dat ze op een grotere afstand stonden. En dat heeft geleid tot de conclusie dat het universum nu sneller uitdijt dan in het verleden.”
(scientias.nl)
14-04-2015
Eerste gedetailleerde kaart van donkere materie is een feit
Onderzoekers hebben voor het eerst een gedetailleerde kaart afgeleverd waarop te zien is hoe donkere materie in het heelal verspreid is. Vooralsnog lijkt deze kaart onze ideeën over donkere materie te bevestigen.
Ongeveer een kwart van het universum bestaat naar schatting uit donkere materie. Maar donkere materie is onzichtbaar en dus niet zo gemakkelijk in kaart te brengen. Om een beeld te krijgen van de verdeling van donkere materie in het heelal, moeten onderzoekers dan ook kijken naar de zwaartekrachtsinvloed die donkere materie op de omgeving heeft. “We maten de bijna niet waarneembare verstoringen in de vormen van ongeveer twee miljoen sterrenstelsels om deze nieuwe kaarten te maken,” vertelt onderzoeker Vinu Vikram.
De kaart laat de verspreiding van donkere materie zien. De kleuren vertellen iets over de dichtheid: de dichtheid van de materie is groter in de rode en gele gebieden. De grijze stippen zijn clusters (hoe groter de stip, hoe groter het cluster). Afbeelding: Dark Energy Survey.
Dark Energy Camera
De kaarten zijn gemaakt met behulp van de Dark Energy Camera. Deze camera bevindt zich op een telescoop in Chili. Vooralsnog hebben de onderzoekers één kaart vrijgegeven. Deze kaart beslaat ongeveer drie procent van het deel van het heelal dat de Dark Energy Camera tijdens zijn vijf jaar durende missie zal bestuderen.
Toets de theorie
Met behulp van de kaarten hopen onderzoekers te achterhalen of hun ideeën over de vrij mysterieuze donkere materie kloppen. Eén van die ideeën stelt bijvoorbeeld dat – omdat er veel meer donkere materie is dan zichtbare materie – sterrenstelsels zullen ontstaan op plekken waar de concentratie donkere materie groot is. Tot op heden lijkt de Dark Energy Camera dat idee te onderschrijven. De kaarten laten lange ‘slierten’ materie zien waarin zich veel sterrenstelsels en clusters bevinden en ‘lege gebieden’ waarin heel weinig sterrenstelsels te vinden zijn.
“Onze analyse is tot zover in lijn met wat we voorspelden,” stelt onderzoeker Chihway Chang. “Door in te zoomen op de kaarten hebben we kunnen meten hoe donkere materie sterrenstelsels van verschillende typen omwikkelt en hoe zij samen door de tijd heen evolueren. We kijken ernaar uit om de nieuwe gegevens die nu binnenkomen te gebruiken om theoretische modellen nog verder te beproeven.”
(scientias.nl)
Eerste gedetailleerde kaart van donkere materie is een feit
Onderzoekers hebben voor het eerst een gedetailleerde kaart afgeleverd waarop te zien is hoe donkere materie in het heelal verspreid is. Vooralsnog lijkt deze kaart onze ideeën over donkere materie te bevestigen.
Ongeveer een kwart van het universum bestaat naar schatting uit donkere materie. Maar donkere materie is onzichtbaar en dus niet zo gemakkelijk in kaart te brengen. Om een beeld te krijgen van de verdeling van donkere materie in het heelal, moeten onderzoekers dan ook kijken naar de zwaartekrachtsinvloed die donkere materie op de omgeving heeft. “We maten de bijna niet waarneembare verstoringen in de vormen van ongeveer twee miljoen sterrenstelsels om deze nieuwe kaarten te maken,” vertelt onderzoeker Vinu Vikram.
De kaart laat de verspreiding van donkere materie zien. De kleuren vertellen iets over de dichtheid: de dichtheid van de materie is groter in de rode en gele gebieden. De grijze stippen zijn clusters (hoe groter de stip, hoe groter het cluster). Afbeelding: Dark Energy Survey.
Dark Energy Camera
De kaarten zijn gemaakt met behulp van de Dark Energy Camera. Deze camera bevindt zich op een telescoop in Chili. Vooralsnog hebben de onderzoekers één kaart vrijgegeven. Deze kaart beslaat ongeveer drie procent van het deel van het heelal dat de Dark Energy Camera tijdens zijn vijf jaar durende missie zal bestuderen.
Toets de theorie
Met behulp van de kaarten hopen onderzoekers te achterhalen of hun ideeën over de vrij mysterieuze donkere materie kloppen. Eén van die ideeën stelt bijvoorbeeld dat – omdat er veel meer donkere materie is dan zichtbare materie – sterrenstelsels zullen ontstaan op plekken waar de concentratie donkere materie groot is. Tot op heden lijkt de Dark Energy Camera dat idee te onderschrijven. De kaarten laten lange ‘slierten’ materie zien waarin zich veel sterrenstelsels en clusters bevinden en ‘lege gebieden’ waarin heel weinig sterrenstelsels te vinden zijn.
“Onze analyse is tot zover in lijn met wat we voorspelden,” stelt onderzoeker Chihway Chang. “Door in te zoomen op de kaarten hebben we kunnen meten hoe donkere materie sterrenstelsels van verschillende typen omwikkelt en hoe zij samen door de tijd heen evolueren. We kijken ernaar uit om de nieuwe gegevens die nu binnenkomen te gebruiken om theoretische modellen nog verder te beproeven.”
(scientias.nl)
