Depressie & Angst #58

Ik weet niet of dit hier thuis hoort. Maar dat hoor ik dan vanzelf wel..

Al een aantal jaren ervaar ik angst, en ik merk nu dat het me belemmerd in mijn dagelijks leven. Het neemt de overhand, en dat is iets wat ik absoluut niet wil.
(zit er ook aan te denken om het met mijn huisarts te bespreken, maar wie weet hebben jullie wel tips)

Ik zal in het kort de situatie schetsen. En als jullie aanvullingen willen hoor ik het wel.

Op mijn 12e (ben nu 25) is mijn vader ziek geworden. Zijn situatie verslechterde totdat het moment kwam dat hij op de transplantatielijst kwam. Op dat moment ben stond ik voor de keuze om een buitenlandstage te lopen, en mijn vader heeft mij hier in aangemoedigd dat moest ik echt doen van hem. Uiteindelijk ook gedaan.. Een maand nadat ik terug kwam werd hij opgeroepen voor zijn operatie. (ondertussen was ik 19)
Op dat moment moest ik afscheid nemen, afscheid nemen van mijn vader omdat ik niet wist of hij het zou redden. Vanaf het telefoontje tot aan de operatie was ik totaal in paniek. Ik kon niet veel meer als huilen. Na een flink aantal uren kregen we het verlossende woord dat de operatie goed was gegaan.

Mijn vader had zijn hart afgestaan voor de wetenschap waar uit kwam dat hij een waarschijnlijk erfelijke voor van cardio-myopathie had. Ik heb toen voor de keuze gestaan om mij te laten testen. Ik heb gekozen om dit niet te doen. En daar stond de arts ook achter. Wel laat ik regelmatig mijn cholesterol checken en mijn bloeddruk meten. Bloeddruk is aan de hoge kant. En hartslag ook, maar niets om me zorgen om te maken volgens de arts. Ook heb ik dit jaar een 24 uurs meting gehad voor mijn bloeddruk, waar een lagere bloeddruk uit kwam als wanneer ik op controle bij de dokter ben.

Maar nu op dit moment, 5 jaar na de operatie van mijn vader, ervaar ik heel veel angst. Angst voor de dood. Angst dat ik onverwacht overlijd. Of dat er wat met mijn vriend gebeurt als hij onderweg is. Angst voor de dood voor mezelf en de mensen die ik liefheb.
Wanneer ik ergens last van heb ga ik er vanuit dat ik iets mankeer, en ga ik er ook vanuit dat het ernstig is.
Ik heb het er wel eens met mijn omgeving over en die snappen het niet. Of die zeggen dat ik me druk maak om niets want ik ben gewoon gezond word er dan gezegd.

Zijn er mensen die dit herkennen? Of mensen met tips.

(Nu ik dit zelf heb getypt snap ik dat er antwoorden komen van waarom laat je je dan niet testen. Nouja ik denk dat ik dat niet durf. Dat ik het niet wil weten. Terwijl misschien het weten wel ervoor zorgt dat mijn reële of niet-reële angst verdwijnt.)

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:51 schreef J0ycie88 het volgende:
Ik weet niet of dit hier thuis hoort. Maar dat hoor ik dan vanzelf wel..

Al een aantal jaren ervaar ik angst, en ik merk nu dat het me belemmerd in mijn dagelijks leven. Het neemt de overhand, en dat is iets wat ik absoluut niet wil.
(zit er ook aan te denken om het met mijn huisarts te bespreken, maar wie weet hebben jullie wel tips)

Ik zal in het kort de situatie schetsen. En als jullie aanvullingen willen hoor ik het wel.

Op mijn 12e (ben nu 25) is mijn vader ziek geworden. Zijn situatie verslechterde totdat het moment kwam dat hij op de transplantatielijst kwam. Op dat moment ben stond ik voor de keuze om een buitenlandstage te lopen, en mijn vader heeft mij hier in aangemoedigd dat moest ik echt doen van hem. Uiteindelijk ook gedaan.. Een maand nadat ik terug kwam werd hij opgeroepen voor zijn operatie. (ondertussen was ik 19)
Op dat moment moest ik afscheid nemen, afscheid nemen van mijn vader omdat ik niet wist of hij het zou redden. Vanaf het telefoontje tot aan de operatie was ik totaal in paniek. Ik kon niet veel meer als huilen. Na een flink aantal uren kregen we het verlossende woord dat de operatie goed was gegaan.

Mijn vader had zijn hart afgestaan voor de wetenschap waar uit kwam dat hij een waarschijnlijk erfelijke voor van cardio-myopathie had. Ik heb toen voor de keuze gestaan om mij te laten testen. Ik heb gekozen om dit niet te doen. En daar stond de arts ook achter. Wel laat ik regelmatig mijn cholesterol checken en mijn bloeddruk meten. Bloeddruk is aan de hoge kant. En hartslag ook, maar niets om me zorgen om te maken volgens de arts. Ook heb ik dit jaar een 24 uurs meting gehad voor mijn bloeddruk, waar een lagere bloeddruk uit kwam als wanneer ik op controle bij de dokter ben.

Maar nu op dit moment, 5 jaar na de operatie van mijn vader, ervaar ik heel veel angst. Angst voor de dood. Angst dat ik onverwacht overlijd. Of dat er wat met mijn vriend gebeurt als hij onderweg is. Angst voor de dood voor mezelf en de mensen die ik liefheb.
Wanneer ik ergens last van heb ga ik er vanuit dat ik iets mankeer, en ga ik er ook vanuit dat het ernstig is.
Ik heb het er wel eens met mijn omgeving over en die snappen het niet. Of die zeggen dat ik me druk maak om niets want ik ben gewoon gezond word er dan gezegd.

Zijn er mensen die dit herkennen? Of mensen met tips.

(Nu ik dit zelf heb getypt snap ik dat er antwoorden komen van waarom laat je je dan niet testen. Nouja ik denk dat ik dat niet durf. Dat ik het niet wil weten. Terwijl misschien het weten wel ervoor zorgt dat mijn reële of niet-reële angst verdwijnt.)

Een (mogelijke) lichamelijk conditie door erfelijkheid heb je al (of niet), daar gaat een diagnose niets aan veranderen. Wat je wel kan veranderen is het eerder weten. Het lijkt mij niet prettig om altijd in een 'what if' situatie te moeten leven en ik zou dit zeker zo snel mogelijk willen weten, maar dit is voor iedereen een persoonlijke keuze.

Nouja, de dood kwam ineens heel dichtbij. En dus ga je daarover nadenken en dat heeft bij jou enorme angst opgewekt.

Hoe er vanaf te komen? Dat is een lastige denk ik. Het is denk ik een kwestie van accepteren.. dat de dood bestaat en dat het iedereen een keer overkomt.

Geen idee of je het alleen kan doen of er hulp bij nodig hebt. Ligt een beetje aan hoeveel last jij en je omgeving ervan hebben. Met de huisarts erover praten kan natuurlijk geen kwaad.

Overstappen van psychiater is een volgende stap. Ik heb met mijn huidige eigenlijk nog nooit een klik gehad en ik ga er alleen heen om mijn medicatie te verhogen of te verlagen. Ik hoop alleen dat ik niet weken hoef te wachten voordat ik bij de nieuwe terecht kan...

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 10:44 schreef Comp_Lex het volgende:

Er is gelukkig een plekje waar ik af en toe naartoe kan gaan en me volledig van de buitenwereld af kan sluiten. Ik kan dan helemaal tot mezelf komen en tot rust komen. Daarna kan ik weer even knallen.

Vertel, wat is dat voor een plek? Ben wel benieuwd, en vraag me af hoe je alleen tot rust kan komen en hoe een plek daar in kan helpen.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 15:36 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
hoe een plek daar in kan helpen.

Neem aan dat de plek geen personen bevat

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 15:45 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Neem aan dat de plek geen personen bevat

Ik kan juist alleen tot rust komen bij een plek die wel (bekenden) bevat. Alleen zijn is echt een
Ben daarom benieuwd hoe Comp_Lex dat doet.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:51 schreef J0ycie88 het volgende:
Wanneer ik ergens last van heb ga ik er vanuit dat ik iets mankeer, en ga ik er ook vanuit dat het ernstig is.

Bedoel je lichamelijk? In dat geval herken ik het niet zo maar das meer omdat ik nooit lichamelijk echt ziek ben.
Ik herken het wel, dat als ik weer eens vermoeidheid/angst/rotdag/piekeren heb, dat ik het (dmv piekeren) het veel erger maak dan het is. Doemdenken heet dat in de volksmond ook wel. Ik kan dan niet anders denken dan dat het erger is en wordt. Dat het mijn eigen schuld is (bv. ik heb gister teveel gedronken en daar moet ik nu de gevolgen van overzien, hoe kon ik zo dom zijn etc.)
En dan een rollercoaster van verleden (dit had beter gemoeten), naar relaties (Die zijn vast boos op mij, die moeten me niet, ze bellen me nooit) naar geld, etc etc.
Ook al WEET ik dat het merendeel niet waar is EN dat het over gaat.

Joycie, niet tof om met zo'n dreigend gevoel te zitten.
Is er, als je zou weten dat je het wel hebt een preventieve behandeling mogelijk die xe kans op plotseling overlijden verkleint? En zou je dan evt in aanmerking omen voor transplantatie? In dat geval zou ik het misschien toch laten onderzoeken.
Als je dat toch niet niet wil of het heeft gee nut, dan is het misschien wel slim om er met iemand over te praten, bijv je huisarts dus.

Is deze aandoening hetzelfde als HCM? Of komt dat niet bij mensen voor? Mijn kat heeft dat en de naam die jij noemt lijkt op wat mijn dierenarts zei toen hij de diagnose vertelde.

En hoe is het er mee?

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 23:43 schreef sitting_elfling het volgende:
En hoe is het er mee?

Na gisteren een topdag, vannacht een kutnacht, vanochtend een best goede ochtend heb ik ergens een verkeerde afslag genomen. De rest van de dag was het op een trillende onderlip bijten, toen ik vanavond alleen thuis zat was het helemaal misse boel. Paniekaanval, blèren, alles.
Morgen weer een nieuwe dag

En hoe gaat het met jou?

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 00:14 schreef minthy het volgende:

[..]

Na gisteren een topdag, vannacht een kutnacht, vanochtend een best goede ochtend heb ik ergens een verkeerde afslag genomen. De rest van de dag was het op een trillende onderlip bijten, toen ik vanavond alleen thuis zat was het helemaal misse boel. Paniekaanval, blèren, alles.
Morgen weer een nieuwe dag

En hoe gaat het met jou?

Afgelopen 2 dagen echt verschrikkelijk kut .

Denk overigens dat gevoel wat je nu hebt komt doordat je juist een fantastische dag had gisteren.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 00:23 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Afgelopen 2 dagen echt verschrikkelijk kut .

Denk overigens dat gevoel wat je nu hebt komt doordat je juist een fantastische dag had gisteren.

Zou kunnen al spelen er meerdere zaken waardoor ik gedeprimeerd ben.

Gadver, wil ik gaan slapen, hoor ik m'n onderbuurmeisje giebelen en praten en blabla.. Vervolgens nu niet meer moe genoeg om te kunnen slapen. Blegh.. dan maar serie kijken tot diep in de nacht gok ik zo

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 00:32 schreef Cue_ het volgende:
Gadver, wil ik gaan slapen, hoor ik m'n onderbuurmeisje giebelen en praten en blabla.. Vervolgens nu niet meer moe genoeg om te kunnen slapen. Blegh.. dan maar serie kijken tot diep in de nacht gok ik zo

Ai, dat is kut...

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 00:23 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Afgelopen 2 dagen echt verschrikkelijk kut .

Denk overigens dat gevoel wat je nu hebt komt doordat je juist een fantastische dag had gisteren.

Dat is toch wel gek juist, na zo'n dag uitwaaien zou ik eerder denken dat je lichaam wat ontstresst is

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:01 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Dat is toch wel gek juist, na zo'n dag uitwaaien zou ik eerder denken dat je lichaam wat ontstresst is

Juist niet. Je kent het fenomeen weglopen voor je emoties? Je zelf bezig houden?

Iemand is overleden, je relatie is uit, iets ergs is gebeurt, je hoort; " ga weer bezig zijn! ". Je gaat weer aan het werk of weer op zoek, maar als je intern je eigen problemen niet hebt opgelost, komen die vanzelf boven (lees burnout) of als je plots werkloos bent bijv. en veel vrije tijd hebt en plots voel je je weer kut.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:04 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Juist niet. Je kent het fenomeen weglopen voor je emoties? Je zelf bezig houden?

Iemand is overleden, je relatie is uit, iets ergs is gebeurt, je hoort; " ga weer bezig zijn! ". Je gaat weer aan het werk of weer op zoek, maar als je intern je eigen problemen niet hebt opgelost, komen die vanzelf boven (lees burnout) of als je plots werkloos bent bijv. en veel vrije tijd hebt en plots voel je je weer kut.

Oh ja, dat laatste daar zit ik middenin ja.
Maar dat een goeie dag kan meewegen aan de slechte dag die daarop volgt? Nog nooit meegemaakt. Althans nog nooit aan die optie gedacht eigenlijk.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:04 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Juist niet. Je kent het fenomeen weglopen voor je emoties? Je zelf bezig houden?

Iemand is overleden, je relatie is uit, iets ergs is gebeurt, je hoort; " ga weer bezig zijn! ". Je gaat weer aan het werk of weer op zoek, maar als je intern je eigen problemen niet hebt opgelost, komen die vanzelf boven (lees burnout) of als je plots werkloos bent bijv. en veel vrije tijd hebt en plots voel je je weer kut.

Dat is het wel zo'n beetje. Als ik iets te doen heb gaat het aardig maar zo niet dan donder ik in een zwart gat. Als ik op korte termijn naar iets leuks kan uitkijken gaat het aardig, op langere termijn werkt dat niet. Vorige week veel te druk gedaan en rustig in het weekend, hele weekend naar de klote.
Tel daarbij een bak met angst, een zooi gepieker, slecht slapen, een depressie (ik begin te geloven dat GGZ gelijk heeft daarin) en allerlei vage lichamelijke klachten bij op en het optimisme verdwijnt naar de achtergrond.
Ik probeer het morgen gewoon weer opnieuw, ooit komt het goed. En over een week of 2 een afspraak voor wat meer permanente medicatie om de klachten wat te onderdrukken, ik ga ervan uit dat ik daar ook baat bij ga hebben

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:06 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Oh ja, dat laatste daar zit ik middenin ja.
Maar dat een goeie dag kan meewegen aan de slechte dag die daarop volgt? Nog nooit meegemaakt. Althans nog nooit aan die optie gedacht eigenlijk.

Stel je voelt je kut, en dus ga je dingen doen om je niet kut te voelen. Voor je hersenpan kan dit al iets simpels zijn in de trend van 'bezig zijn'. Fietsen, hardlopen, uitwaaien op zee, werk whatever. Maar als je dan een moment hebt van voor jezelf, alleen zijn. Komen al die emoties weer naar boven. Je hebt er immers 'niks aan gedaan'. Je bent puur bezig geweest, dan voegt een leuke dag of een leuke stap avond niks toe aan je recovery.

Intern voel je je nog steeds kut. Ja, gisteren was het leuk, maar sinds wanneer los je depressieve problemen of angst op met leuke dingen doen of jezelf bezig houden?

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:15 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Stel je voelt je kut, en dus ga je dingen doen om je niet kut te voelen. Voor je hersenpan kan dit al iets simpels zijn in de trend van 'bezig zijn'. Fietsen, hardlopen, uitwaaien op zee, werk whatever. Maar als je dan een moment hebt van voor jezelf, alleen zijn. Komen al die emoties weer naar boven. Je hebt er immers 'niks aan gedaan'. Je bent puur bezig geweest, dan voegt een leuke dag of een leuke stap avond niks toe aan je recovery.

Intern voel je je nog steeds kut. Ja, gisteren was het leuk, maar sinds wanneer los je depressieve problemen of angst op met leuke dingen doen of jezelf bezig houden?

En tóch is het in mijn geval wel belangrijk om dingen te blijven ondernemen. Niet zozeer om te vluchten maar meer om ervoor te zorgen dat ik verder afzak in een depressie of mezelf ga opsluiten/afsluiten van de wereld omdat angst weer eens regeert. In dat opzicht voegt het wel degelijk iets toe.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:26 schreef minthy het volgende:

[..]

En tóch is het in mijn geval wel belangrijk om dingen te blijven ondernemen. Niet zozeer om te vluchten maar meer om ervoor te zorgen dat ik verder afzak in een depressie of mezelf ga opsluiten/afsluiten van de wereld omdat angst weer eens regeert. In dat opzicht voegt het wel degelijk iets toe.

Het voegt altijd wat toe, mits je dus beseft dat je in sommige gevallen aan het weglopen bent.

Toen het besef kwam, merkte ik dus ook dat de leukheid helemaal niet zo leuk was, want het was net zo leuk als 'vroeger'. Alleen bij thuiskomst en wanneer er weer rust is, knalde het er steeds harder en harder in.

Daarom hadden we het er ook laatst nog over, nadat we alles loslieten omdat we het zwart voor de ogen hadden, toen we echt alles loslieten het nog veel erger was. Je moet die rare psychosomatische reacties ook zien als een soort van 'zuiverings' actie van je lichaam. We hebben er echt jaren lang meegespeeld.. en gekloot.

En natuurlijk werken aan het echte probleem, en in de tussentijd je hoofd voor de gek houden met wat typische ondernemings acties zoals uitwaaien, feestje hier en daar.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 01:37 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Het voegt altijd wat toe, mits je dus beseft dat je in sommige gevallen aan het weglopen bent.

Toen het besef kwam, merkte ik dus ook dat de leukheid helemaal niet zo leuk was, want het was net zo leuk als 'vroeger'. Alleen bij thuiskomst en wanneer er weer rust is, knalde het er steeds harder en harder in.

Daarom hadden we het er ook laatst nog over, nadat we alles loslieten omdat we het zwart voor de ogen hadden, toen we echt alles loslieten het nog veel erger was. Je moet die rare psychosomatische reacties ook zien als een soort van 'zuiverings' actie van je lichaam. We hebben er echt jaren lang meegespeeld.. en gekloot.

En natuurlijk werken aan het echte probleem, en in de tussentijd je hoofd voor de gek houden met wat typische ondernemings acties zoals uitwaaien, feestje hier en daar.

Dat er behoorlijk wat gekkigheid aan de hand is dat is me wel duidelijk. Ik verlang echt terug naar begin 20, niks aan de hand en nergens bij nadenken. Dat probeer ik op goede dagen na te streven want ik wil niet 24/7 bezig zijn met al dat gedonder

Die klachten (spierpijn, trillen, zomaar ineens klappertanden , geheugen als een zeef, slechte concentratie) schijnen voort te komen uit de burnout welke weer veroorzaakt wordt door het jarenlange gepieker en m'n angsten plus een groot verantwoordelijkheidsgevoel, veel teveel taken hebben, studie naast fulltime werk en het niet kennen van grenzen. Voor mijn gevoel moet eerst die burnout weg voordat de rest aangepakt kan worden, ik ben benieuwd hoe de meneer van GGZ daarover denkt...

Uiteindelijk om half 3 in slaap gevallen, keertje wakker geworden om half 5 ofzo en vanmorgen was het fucked up om op te staan. Dus ook kwartier laten begonnen. Dit wordt een fucked up dag weet ik al. Ben chagrijnig en stil en op het werk zie ik ook weinig leuks.

Gister gekeken naar vacatures. Niet echt iets geweldigs gevonden, maar misschien is wisseling van omgeving al voldoende... ik weet het niet. Bleghh...

Morgenmiddag het ZBB (ofzo) gesprek. Zelfde vrouwtje als de intake, plus nog een tweede persoon erbij. Half uurtje zou het duren. We zullen wel zien