"Wacht maar tot je vader thuis is...!!!"

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 22:54 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Goeie!
Dat is wat F en ik dus ook tegen elkaar zeiden dit weekend 'we moeten ze soms ook gewoon laten gaan, het blijven natuurlijk gewoon twee kleine jongetjes die gek zijn op stoeien etc'.
Ik heb alleen soms moeite me af te sluiten voor de herrie, maar nu ik me dit voorgenomen heb stoort het me al weer minder.
Vanavond moest ik zelfs lachen om hun gespring door de kamer om maar niet in de lava te vallen. Zelfs toen ze bij me kwam met 'mama, je lijstjes zijn gevallen maar we hebben ze weer rechtop gezet werd ik niet (zoals eerder) boos maar zei alleen maar 'maar heren, jullie weten toch dat je niet op de bankleuning mag staan of zitten, straks gaat er iets kapot, niet meer doen dus'.
Het antwoord was: Ja, maar ik wilde weten of ik van daar ook over de lava heen kon springen.

Maar ik heb me voorgenomen om niet meer loeipissig te worden, want dat heeft net zo veel effect dan zachtjes zeggen 'niet meer doen voortaan' en het laatste klinkt veel gezelliger. *let go*

Nouja, dit ook wel ja En met een koptelefoon op gaan zitten doe je ook niet snel, want je wilt het wel kunnen horen als het echt mis is.

Toen mijn zoon klein was vertelde ik wel wat ik van hem verwachte als hij ergens anders heen ging, vooral bij vriendjes e.d.. Netjes mevrouw/meneer, U zeggen, niet miepen over het eten(het was nogal een miep met eten), aanbieden te helpen e.d.. Al snel kreeg ik te horen ja ja mam, dat weet ik wel, dus toen hoefde dat niet meer.
Zo ook als we naar een restaurant gingen of iets in die geest, gewoon even vertellen wat ik van hem verwachte qua gedrag. Dat vond ik wel een prettige manier van duidelijkheid geven en het heeft ook altijd(vrijwel altijd ) gewerkt.

Aan wacht maar tot papa thuis komt heb ik nooit gedaan, ik kan heel prima zelf consequentie's uitdelen als het moet en achteraf zoiets doen ben ik geen voorstander van en al helemaal niet dat de andere ouder het dan maar moet oplossen, dat vind ik niet eerlijk tegenover kind en partner.
Heb weleens gehad dat mijn man mijn zoon nog ergens over wilde aanspreken als ik wat vertelde, maar toen heb ik gezegd dat we dat al samen opgelost hadden, dat hij nog zat kansen kreeg om mijn zoon aan te spreken als mijn zoon bij hem wat deed

Bij opa en oma heb ik nooit gezegd wel lief zijn, die hebben als hij er is vrij spel om zelf consequentie's op te leggen geheel naar hun eigen smaak(ik weet dat ze daarin geen gekke dingen doen die ik niet ok zou vinden), dus dat moesten en moeten ze maar zelf uitzoeken met elkaar. Dat kunnen ze prima.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 23:03 schreef Troel het volgende:

[..]

Nouja, dit ook wel ja En met een koptelefoon op gaan zitten doe je ook niet snel, want je wilt het wel kunnen horen als het echt mis is.

Heb ik wel gedaan hoor als mijn zenuwen het echt niet meer trekken. Koken met keiharde ska in mijn oren. Even afsluiten. Ze komen me wel halen als het echt mis is.

ik vind 't ook een goed stuk, van Steven Pont. maar ai ai ai, wat is 't in de praktijk soms toch lastig!

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 23:15 schreef trui het volgende:
ik vind 't ook een goed stuk, van Steven Pont. maar ai ai ai, wat is 't in de praktijk soms toch lastig!

Zeker, maar het helpt me wel ontnuchteren, past mooi bij wat we hier in gang gezet hebben.

Toch bijzonder dat al die moeders het beste met hun kroost voor hebben.
Want kinderen zijn in beginsel lief, dus onnodig en van alle kanten straffen doen we niet. En als we iets anders van ze willen dan geven we dat in duidelijke concrete termen aan.

Maar wanneer het dan om moeders eigen 'misdragingen' gaat die ook heus uit goede wil zijn ontstaan dan gaat dit allemaal overboord. En zijn we onnodig streng voor onszelf.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 22:54 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Goeie!
Dat is wat F en ik dus ook tegen elkaar zeiden dit weekend 'we moeten ze soms ook gewoon laten gaan, het blijven natuurlijk gewoon twee kleine jongetjes die gek zijn op stoeien etc'.
Ik heb alleen soms moeite me af te sluiten voor de herrie, maar nu ik me dit voorgenomen heb stoort het me al weer minder.
Vanavond moest ik zelfs lachen om hun gespring door de kamer om maar niet in de lava te vallen. Zelfs toen ze bij me kwam met 'mama, je lijstjes zijn gevallen maar we hebben ze weer rechtop gezet werd ik niet (zoals eerder) boos maar zei alleen maar 'maar heren, jullie weten toch dat je niet op de bankleuning mag staan of zitten, straks gaat er iets kapot, niet meer doen dus'.
Het antwoord was: Ja, maar ik wilde weten of ik van daar ook over de lava heen kon springen.

Maar ik heb me voorgenomen om niet meer loeipissig te worden, want dat heeft net zo veel effect dan zachtjes zeggen 'niet meer doen voortaan' en het laatste klinkt veel gezelliger. *let go*

Wanneer dan onze stem
Hetzij vroeg of laat
In de wind verloren gaat

Waarom blijven wij hem
Verheffen, altijd weer?
Och, misschien dat ooit een keer
Een flard van onze schreeuw
In de onverschillige wind
Toch nog een gehoor vindt,
In deze of een andere eeuw.

En gedicht van Ida Kalmijn waar ik aan moest denken bij het lezen van je post. Ik kwam het tegen in 'De onschuldige Gevangene, over opvoeden en overleven.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 21:21 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Heb jij dat boek? Ik zou hem heel graag willen lenen..

Ik heb het boek. Mag je wel lenen. Wil het wel graag terug.

Ik herken ook veel in de verhalen van buuv en BE. Hoewel de mijne nog een stuk kleiner zijn. Maar hier hoor je bijna de hele dag: Harry laat Huubke met rust. Huubke niet aan de haren van Harry trekken. 'mama, Huubke doet ...' en /of een hoop gegil van Huubke :S
En gisteren heeft Harry Huubke op de kop gespuugd

Net als BE word ik soms gestoord van het gestuiter en gespring en geklim (en wij hebben dan ook nog eens een houten ondervloer ). En inderdaad als je het loslaat, heb je er minder last van. Maar soms lukt het loslaten zo moeilijk

Maar ik hoor inderdaad net als buuv terug van anderen, dat ze mijn kinderen zo netjes vinden en dat de kinderen zich netjes hebben gedragen en heel lief zijn, ook voor elkaar.

[ Bericht 18% gewijzigd door Asyniur op 07-08-2013 08:06:37 ]

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 21:51 schreef groofskendezoveelste het volgende:

[..]

Ik ben van nature ook niet zo perfectionistisch eigenlijk, maar voel me gewoon heel verantwoordelijk voor hoe ze zijn. Tè, denk ik wel eens. En ik merk ook vaak dat hun gedrag een reflectie is van mijn 'staat van zijn'.

Dus als het dan niet loopt, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor.

Zeker is hoe ik me voel van invloed op het gedrag van S. Ik merk dat sinds ik drie keer in de week ga sporten, ik veel meer kan hebben en langer geduldig kan blijven. Of het een kwestie is van dat mijn energie wat meer gekanaliseerd wordt of dat het ook komt door wat meer loslaten en even weg zijn, weet ik niet, maar ik merk daar echt verschil in. Het met moeite te bedwingen (en soms ook even niet) ontplof-gevoel heb ik al een tijdje niet gehad.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 07:56 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Ik heb het boek. Mag je wel lenen. Wil het wel graag terug.

Ik herken ook veel in de verhalen van buuv en BE. Hoewel de mijne nog een stuk kleiner zijn. Maar hier hoor je bijna de hele dag: Harry laat Huubke met rust. Huubke niet aan de haren van Harry trekken. 'mama, Huubke doet ...' en /of een hoop gegil van Huubke :S
En gisteren heeft Harry Huubke op de kop gespuugd

Net als BE word ik soms gestoord van het gestuiter en gespring en geklim (en wij hebben dan ook nog eens een houten ondervloer ). En inderdaad als je het loslaat, heb je er minder last van. Maar soms lukt het loslaten zo moeilijk

Maar ik hoor inderdaad net als buuv terug van anderen, dat ze mijn kinderen zo netjes vinden en dat de kinderen zich netjes hebben gedragen en heel lief zijn, ook voor elkaar.

Ik word ook al echt knetter van de jongens, R. maakt contiunue dwangmatig geluiden of schreeuwt J. loopt op R. af en slaat hem gewoon boven op zn hoofd of vol in zn gezicht. R. die J. weer omver gooit met zn stoel

Soms wilde ik dat ik nog rookte. 'jongens, jullie zoeken het maar even uit, mem is roken '
Maar helaas. Want nu als ik de deur achter mn kont dicht trek (voor de was ofzo) staat J. krijsend bij de deur

En graag Asy!

Met mijn ene kind herken ik (nog) niet wat jullie schrijven. Maakt me wel extra benieuwd wat er gebeurt als nummer 2 er is.
Dot is nu al wel heel duidelijk in wat ze vindt van andere kindjes die aandacht van ons krijgen. Maar dreigen met de ander (daar ging het eigenlijk over) vind ik echt min.

Oh, wat een heerlijk topic! Herkenning alom, en dan heb ik alleen nog maar een driejarig ventje die ik aan het opvoeden ben. Wachten tot papa thuiskomt doe ik niet, moet er van dat uurtje samen ook nog straf af, vind ik onzin. Kids wakker.

Ik lees hier even mee. Heb het momenteel ook moeilijk met 2 temperamentvolle meiden die elkaar vaak het licht in de ogen niet gunnen. Wat resulteert in gillen, krabben, bijten, slaan, schreeuwen. Mijn kleine is nog maar anderhalf maar kan haar grote zus (3,5) aardig op de kast jagen.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.

Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.

En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:17 schreef Vanyel het volgende:
Met mijn ene kind herken ik (nog) niet wat jullie schrijven. Maakt me wel extra benieuwd wat er gebeurt als nummer 2 er is.
Dot is nu al wel heel duidelijk in wat ze vindt van andere kindjes die aandacht van ons krijgen. Maar dreigen met de ander (daar ging het eigenlijk over) vind ik echt min.

Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee heb .

Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:48 schreef octopussy het volgende:
Ik lees hier even mee. Heb het momenteel ook moeilijk met 2 temperamentvolle meiden die elkaar vaak het licht in de ogen niet gunnen. Wat resulteert in gillen, krabben, bijten, slaan, schreeuwen. Mijn kleine is nog maar anderhalf maar kan haar grote zus (3,5) aardig op de kast jagen.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.

Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.

En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.

Daarom heb ik alles 2x... 2 roze bekers, 2 paarse bekers...

Alleen 1 roze bord... Je mag raden waar de eerste ruzie elke ochtend weer over gaat...

Ik heb dus met opzet meerdere sets bij de IKEA gehaald. Ik ga daar echt niet eens de strijd om aan. Ze pakken zelf hun eigen bord en hun eigen bekers en kunnen dus zelf de kleur kiezen. Als er geen roze in de kast staat, maken zelf een andere keuze.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:53 schreef groofskendezoveelste het volgende:

[..]

Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee heb .

Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.

Ik ging afgelopen maandag alleen met S zwemmen bij een natuurbad. Ik kon maar heel even met haar in het water, want ik moest onze spullen wel in de gaten houden, natuurlijk: portemonnee, autosleutels, etc. Dus moest ze alleen spelen, dat vond ik zo sneu. En dan snap ik best dat broertjes en zusjes lang niet altijd gezellig met elkaar spelen, maar in zo'n geval is gezelschap van iemand die je goed kent wel fijn, denk ik.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 12:00 schreef Troel het volgende:
Ik heb dus met opzet meerdere sets bij de IKEA gehaald. Ik ga daar echt niet eens de strijd om aan. Ze pakken zelf hun eigen bord en hun eigen bekers en kunnen dus zelf de kleur kiezen. Als er geen roze in de kast staat, maken zelf een andere keuze.

Ja, maar dit ene bord komt precies bij de AH xl vandaan, en volgens mij hadden ze het niet meer...

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 22:23 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dat is toch geweldig, eigenlijk?! Ze wilde je helpen.
Dit vind ik nou een uitstekend voorbeeld van 'eerst even met elkaar praten over het wat en waarom, daarna pas evt maatregelen nemen'.

Ik vond het ook wel een goed idee van haar .
Het idee op zich is prima, volgende keer liever eerst even overleg (liever niet dat ze overal op gaat schrijven met haar goede ideeën, hihi).

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:53 schreef groofskendezoveelste het volgende:

[..]

Ik ervaar het hebben van twee kinderen juist als heel erg ontspannen over het algemeen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, spelen veel samen (ook als er andere kinderen zijn dan spelen ze daar samen mee). Ik heb veel vrije tijd nu, juist doordat ik er twee heb .

Maar dat haalt niet weg dat ik dingen die hier genoemd worden ook herken.

Dat herken ik wel van vroeger thuis en bij mijn neefjes/nichtjes, kan verschillende kanten op. Geloof dat ik wel geloof in het how2talk2kids verhaal. Geen straf, wel consequenties en zoveel mogelijk samen oplossen. Vooralsnog werkt het als een tiet.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:59 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Daarom heb ik alles 2x... 2 roze bekers, 2 paarse bekers...

Alleen 1 roze bord... Je mag raden waar de eerste ruzie elke ochtend weer over gaat...

Oh dat gezeur om spullen!!!!

Tijdje geleden paste ik op mijn neefje en nichtje, gekrijs om een bord, ben het zo zat geworden dat ik dat bord heb gepakt en heb gezegd dat dat nu mijn bord was en heb ze beide een gewoon wit bordje gegeven. Heb heerlijk gelunched met dat kinderbordje. Neefje en nichtje verbouwereerd, maar het was wel stil

Nu zijn ze over het algemeen verdacht lief als ik op ze pas, maar dat ken ik wel, ook van mijn zoon. Had hij echt zo'n achter het behang plak dag, ik me zorgen maken omdat hij naar opa en oma of oom en tante zou gaan, was hij daar zo mak als een lammetje, kreeg je te horen dat hij oh zo zoet was geweest, zo lief geholpen had e.d.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 13:08 schreef erodome het volgende:

[..]

Oh dat gezeur om spullen!!!!

Tijdje geleden paste ik op mijn neefje en nichtje, gekrijs om een bord, ben het zo zat geworden dat ik dat bord heb gepakt en heb gezegd dat dat nu mijn bord was en heb ze beide een gewoon wit bordje gegeven. Heb heerlijk gelunched met dat kinderbordje. Neefje en nichtje verbouwereerd, maar het was wel stil

Nu zijn ze over het algemeen verdacht lief als ik op ze pas, maar dat ken ik wel, ook van mijn zoon. Had hij echt zo'n achter het behang plak dag, ik me zorgen maken omdat hij naar opa en oma of oom en tante zou gaan, was hij daar zo mak als een lammetje, kreeg je te horen dat hij oh zo zoet was geweest, zo lief geholpen had e.d.

Ik pak met regelmaat iets af wat een bron van dikke ruzie is. Gillen en slaan om een woezel en pip computer, prima, dan gaat het ding dus boven op de koelkast. Als jullie niet samen kunnen spelen ermee, dan maar helemaal niet.

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 11:48 schreef octopussy het volgende:
Ik lees hier even mee. Heb het momenteel ook moeilijk met 2 temperamentvolle meiden die elkaar vaak het licht in de ogen niet gunnen. Wat resulteert in gillen, krabben, bijten, slaan, schreeuwen. Mijn kleine is nog maar anderhalf maar kan haar grote zus (3,5) aardig op de kast jagen.
Ze begonnen vanochtend om 7 uur direct tegen elkaar in te gillen om een drinkbeker.

Ze zijn vaak ook superlief samen hoor, maar ik kan echt tegen de dag opzien omdat het mijn energie draint om politie-agent te moeten spelen.

En ja, ik schaam me dus ook voor het gillen en schreeuwen (en zelf ben ik af en toe ook aan het schreeuwen). Zou zo graag eens tips willen hoe ik ze leer om lief voor elkaar te zijn.

Ook ik lees mee.
Octo, ook ik heb 2 van die dametjes, ook haast zelfde leeftijd. Ook hier ruzie om alles, ook wij hebben veel dingen dubbel, maar ook bewust bepaalde dingen niet. Want niet alles hoeft van samen te zijn, dat kost soms wat drama, maar dat wil ik ze ook wel graag leren. En wat hier dus gebeurd is dat ze nu aan elkaar gaan vragen of ze datgeen mogen gebruiken.

Maar over de meidenruzies, gelukkig worden de hele heftige ruzies nu wat minder. Wies is nu wat meer controleerbaar en luistert steeds beter. Dat is wel fijn. Ook zorgt het ouderworden er steeds meer voor dat ze beter leren samenspelen. Soms laat ik ze ook gewoon even flink ruzie maken (ook als ze elkaar pijn beginnen te doen, zolang het maar niet te erg wordt) en spring pas bij als het kwaad al geschiet is zeg maar, zodat ik dan kan samenvatten bij die 2 wat er nou fout ging, maar ja dat kan pas sinds kort omdat Wies beter situaties begint te begrijpen. En soms zet ik ze gewoon uit elkaar, en dan niet boos worden, want ik wil ook niet continu die politie agent zijn, maar gewoon de een iets te doen geven en de ander ook. Even uit elkaar.
Soms heb je gewoon ramp-dagen dat ze beiden op onweer staan. Als dat zo is probeer ik de dag op te breken, korte bezigheden waarbij ze elkaar niet continu in de haren kunnen vliegen. Even fietsen, even speeltuin, filmpje kijken, tekenen met ze beiden aan een kant van de tafel (om afpakken van dingen te voorkomen), proberen plannetjes met ze te maken om dingen te doen zoals een hut bouwen of dat we met z'n 3en een toren gaan bouwen zodat ze meer leren samen te werken onder mijn toezicht enz.
We hebben het vrij pittig met de oudste gehad (en nog steeds wel zo af en toe). Die benadert alles gewoon net wat anders en als er iets binnen haar patroon anders is dan kan ze daar flink van over de rooie gaan. Daarnaast is ze temperamentvol en kan ze goed schreeuwen (terugdenkend aan een bepaald filmpje van haar met jouw oudste ).
Ook wij hanteren nog altijd het How2talk2kids gebeuren en dat begint steeds meer echt goed te helpen en te werken. Ook voel ik mezelf een stuk minder opgefokt en gefrustreerd.
Wat trouwens voor ons heel goed heeft geholpen is dat we onze leefsituatie rustiger hebben gemaakt. Mijn vriend en ik waren beiden meer dan dat we wilden druk (op meerdere vlakken) en dat had een weerslag op ons humeur en dus ook op de kinderen. Wij hebben er zeer bewust voor gekozen ons het roer om te gooien en ons leven anders te gaan inrichten. En dat heeft hier veel rust gebracht, het rare is is dat we het nog steeds druk hebben maar op een heel andere manier. Wij als ouders zitten goed in ons vel, dat zorgt ervoor dat we meer aandacht en rust hebben voor onze kinderen waardoor hun ook meer rust in hunzelf hebben.

Ik wil niet zeggen dat alles koek en ei en altijd geweldig gaat hier, want dat gaat het niet (en dat vind ik ergens ook wel weer fijn, het houd mij scherp om over de dingen na te blijven denken om zelfreflectief te blijven), maar zo probeer ik (we) het aan te pakken en voor ons werkt dat (want dat is natuurlijk bovenal een heel persoonlijk iets).

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 06:45 schreef -Spring het volgende:

Wanneer dan onze stem
Hetzij vroeg of laat
In de wind verloren gaat

Waarom blijven wij hem
Verheffen, altijd weer?
Och, misschien dat ooit een keer
Een flard van onze schreeuw
In de onverschillige wind
Toch nog een gehoor vindt,
In deze of een andere eeuw.

En gedicht van Ida Kalmijn waar ik aan moest denken bij het lezen van je post. Ik kwam het tegen in 'De onschuldige Gevangene, over opvoeden en overleven.

Dat boek heb ik ook. Indrukwekkend inderdaad!

Een liedje op baby-tv nu net: lieve mammie niet meer boos zijn, want ieder kind vind dat gestoei juist fijn.

[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 07-08-2013 15:01:25 ]