Depressie & Angst #56 Dansen in de regen!

Misschien ga je dan wat te snel. Je kan niet alles met heel veel energie blijven doen als je depressief bent.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 00:35 schreef Sterrenstof86 het volgende:
Misschien ga je dan wat te snel. Je kan niet alles met heel veel energie blijven doen als je depressief bent.

Geen idee of het hier te snel gaat, zou maar zo kunnen. Zaken gaan me al snel te langzaam
Ik geef m'n burnout gewoon de schuld, dat maakt alles anders dan anders

Tevens fiks onweer hier, niet tof

Ik weet niet zeker hoe een burnout werkt. Maar als je langdurig onder veel stress staat kunnen je hersenen ''concluderen'' dat de wereld waarin in je leeft nu eenmaal erg stressvol is of gevaarlijk is en dan zetten je hersenen de stressrespons niet meer uit (dit wordt geregeld door de amygdala in je brein). Je lichaam is dan constant gespannen, stresshormonen gieren door je lichaam, waardoor je je angstig/nerveus voelt en je een verklaring voor die gevoelens zoekt en daarom je over allerlei dingen zorgen gaat maken.
Je kan dan het label generaliseerde angststoornis op iemand plakken.

In ieder geval kost dit het lichaam veel energie waardoor je snel uitgeput raakt als je een week druk in de weer bent. Iets wat ik erg nuttig vind maar eigenlijk niets over heb gehoord in therapie is het je lichaam weer aan te leren om te ontspannen. Progressive muscle relaxation vind ik bv een erg goede techniek. Als je lichaam ontspannen is ga je je ook veel minder zorgen maken.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 00:59 schreef Sterrenstof86 het volgende:
Ik weet niet zeker hoe een burnout werkt. Maar als je langdurig onder veel stress staat kunnen je hersenen ''concluderen'' dat de wereld waarin in je leeft nu eenmaal erg stressvol is of gevaarlijk is en dan zetten je hersenen de stressrespons niet meer uit (dit wordt geregeld door de amygdala in je brein). Je lichaam is dan constant gespannen, stresshormonen gieren door je lichaam, waardoor je je angstig/nerveus voelt en je een verklaring voor die gevoelens zoekt en daarom je over allerlei dingen zorgen gaat maken.
Je kan dan het label generaliseerde angststoornis op iemand plakken.

In ieder geval kost dit het lichaam veel energie waardoor je snel uitgeput raakt als je een week druk in de weer bent. Iets wat ik erg nuttig vind maar eigenlijk niets over heb gehoord in therapie is het je lichaam weer aan te leren om te ontspannen. Progressive muscle relaxation vind ik bv een erg goede techniek. Als je lichaam ontspannen is ga je je ook veel minder zorgen maken.

Ik heb er veel over gelezen maar neem informatie niet meer zo goed op door problemen met m'n concentratie. Van die angststoornis heb ik al jaren last, vorig jaar mei heb ik al een verwijzing naar GGZ gekregen van m'n huisarts. Ik durfde niet door te pakken destijds.
Naderhand zijn er nog veel meer zaken bijgekomen (afstuderen naast fulltime baan, reorganisatie, dingetjes in de privésfeer) die ervoor gezorgd hebben dat ik onderuit gekukeld ben in het voorjaar. Het heeft veel raakvlakken

Ontspannen zou erg fijn zijn, sinds oktober/november al last van helse spierpijnen in met name m'n bovenbenen, -armen, schouders en nek. Het lukt niet op het moment, daar hoop ik ook handvatten voor te krijgen.

Wel goed dat je nu wel doorzet Komen vaak ook meer problemen bij als een angststoornis niet wordt behandelt.

Progressive muscle relaxation is iets waar je nu mee kunt beginnen als je het even googelt. Maar ik wil niets opdringen
Benzodiapinen als valium zijn trouwens ook spierontspannend, en daarom rustgevend.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 01:17 schreef Sterrenstof86 het volgende:
Wel goed dat je nu wel doorzet Komen vaak ook meer problemen bij als een angststoornis niet wordt behandelt.

Progressive muscle relaxation is iets waar je nu mee kunt beginnen als je het even googelt. Maar ik wil niets opdringen
Benzodiapinen als valium zijn trouwens ook spierontspannend, en daarom rustgevend.

Dat klopt. Ik heb lange periodes zonder angst geleefd, toen piekerde ik ook relatief weinig. Door alle stress van afgelopen jaar (nou ja, eigenlijk ben ik altijd een stresskip maar nu was het erger) is het veel sterker teruggekomen. Veel andere klachten erbij ook.

Dat lukt me nu niet meer, kop zit vol
Ik hou het in m'n achterhoofd, dank je wel

Met Benzo's ben ik bekend, een aantal jaren geleden kreeg ik na een bak stress en zorgen ineens clusterhoofdpijn. Diazepam geeft je een enorme bak ontspanning! Een tijd terug heb ik Temazepam gekregen om van te slapen. Beide vond ik eng, er zit veel verslaving in m'n familie

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 01:36 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat klopt. Ik heb lange periodes zonder angst geleefd, toen piekerde ik ook relatief weinig. Door alle stress van afgelopen jaar (nou ja, eigenlijk ben ik altijd een stresskip maar nu was het erger) is het veel sterker teruggekomen. Veel andere klachten erbij ook.

Dat lukt me nu niet meer, kop zit vol
Ik hou het in m'n achterhoofd, dank je wel

Met Benzo's ben ik bekend, een aantal jaren geleden kreeg ik na een bak stress en zorgen ineens clusterhoofdpijn. Diazepam geeft je een enorme bak ontspanning! Een tijd terug heb ik Temazepam gekregen om van te slapen. Beide vond ik eng, er zit veel verslaving in m'n familie

Die burnout van je is een proces wat je in al die jaren hebt opgebouwd, misschien zelfs wel 5 jaar of meer, langzamerhand je lichaam slopen. Beetje bij beetje Die angst die je zegt niet te beleven was er wel maar mijn inziens gemaskerd door het bezig zijn met andere dingen tot het dus faliekant de mist in ging en je lichaam alle knopjes uitzette

quote:

Op maandag 5 augustus 2013 23:48 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Wat is herkenbaar? Het gaat voornamelijk over afwijzing denk ik. En controlezucht. Concreet voorbeeld is 1000x per dag mijn facebook checken om te kijken of mensen zich 'aanwezig' hebben gezet op mijn event.

Waarom heb je een angst om afgewezen te worden? Waarom check je je fb 1000x per dag? Het kan toch niet zo zijn dat je je beter gaat voelen wanneer anderen jouw event gaan accepteren? Het geluk en de blijheid van sinterklaaskapoentje ligt immers niet in de handen van die mensen die wel of niet accepteren Of ben je wel co-dependent?

Met 1000x fb per dag te checken zit je jezelf toch echt pijn te doen. Dat is net zoiets als een mail sturen naar mijn bpd ex. Dom, niet verstandig en gaat pijn opleveren. Ik doe het dan gelukkig ook alleen maar in hele rare emotionele opwellingen.

Altijd leuk overigens, die 1ne nacht dat je geen pillen gebruikt ivm verslaving kansen qua medicatie. Maw, we slapen niet Morgen weer mirtazepine.

quote:

Op maandag 5 augustus 2013 23:24 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Omdat ik bang ben voor pijn.

Ik heb daar zo mijn twijfels over Ben je bang voor de echte fysieke pijn of ben je bang voor het bang zijn?

Voorbeeld, zo'n spierbundel die op je afloopt en zo'n fysieke beweging richting jouw maakt en net doet alsof hij je gaat slaan.

Duik je in 1 ... ?
Of kijk je hem aan met deze glimlach? ->

Te laat gaan slapen en niet kunnen slapen door de warmte. Heb denk ik 3 uur geslapen.. wordt een lange dag

Vandaag lekker rustig aan werken. Veel te moe om hard te werken plus dan vergeet ik straks weer de huisarts te bellen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 08:31 schreef Toekito het volgende:
Vandaag lekker rustig aan werken. Veel te moe om hard te werken plus dan vergeet ik straks weer de huisarts te bellen.

Zet het in je agenda / alarm / zoiets

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 01:04 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik heb er veel over gelezen maar neem informatie niet meer zo goed op door problemen met m'n concentratie. Van die angststoornis heb ik al jaren last, vorig jaar mei heb ik al een verwijzing naar GGZ gekregen van m'n huisarts. Ik durfde niet door te pakken destijds.
Naderhand zijn er nog veel meer zaken bijgekomen (afstuderen naast fulltime baan, reorganisatie, dingetjes in de privésfeer) die ervoor gezorgd hebben dat ik onderuit gekukeld ben in het voorjaar. Het heeft veel raakvlakken

Ontspannen zou erg fijn zijn, sinds oktober/november al last van helse spierpijnen in met name m'n bovenbenen, -armen, schouders en nek. Het lukt niet op het moment, daar hoop ik ook handvatten voor te krijgen.

Het enige wat ik tot nu toe heb ontdekt wat werkt tegen pijn door spierspanning is hardlopen. Een stuk wandelen scheelt ook iets. Verder helpen alle oefeningen, massages, pijnstillers beperkt en maar kort. Bij mij is het een overblijfsel van ca. 13 jaar stress, inmiddels al 5 jaar geleden, en ik kan soms echt wel huilen van de pijn, omdat ik geen idee heb hoe ik kan zitten of liggen om even geen pijn te hebben. Ieder klein dingetje - een lastige taak op het werk, een verjaardag - en ik zit weer helemaal vast. De meeste pijn heb ik echter in mijn onderarmen, onderrug en nek. Hoe vervelend ik sport ook vind, dat mijn pijn afneemt is voor mij een enorme motivatie om te blijven bewegen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 03:11 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik heb daar zo mijn twijfels over Ben je bang voor de echte fysieke pijn of ben je bang voor het bang zijn?

Voorbeeld, zo'n spierbundel die op je afloopt en zo'n fysieke beweging richting jouw maakt en net doet alsof hij je gaat slaan.

Duik je in 1 ... ?
Of kijk je hem aan met deze glimlach? ->

Ik ben bang voor de echte fysieke pijn. Ik zal dan ook in één duiken.

Ook al zou het een vriend van me zijn. Als iemand doet alsof ie echt wil gaan slaan duik ik ook weg.. gewoon instinct.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 10:06 schreef Senor__Chang het volgende:

Baas chang! Hoe gaat ie er mee?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 09:39 schreef Gray het volgende:

[..]

Inderdaad, niets mis mee. Overkomt mij zoiets, dan voel ik ook angst, wat heel normaal is. Over het algemeen ebt die angst dan vanzelf weer weg, zolang ik maar niet probeer het 'in te dammen'.

Hmm. Er is ook zeker niks mis mee maar dat gevoel van snel wegspringen of een kant op duiken heb ik niet. Niet dat ik expres keihard mijn best doe om te blijven staan. Zeker niet. Het doet gewoon heel weinig. Dat vonkje in je hoofd van; WEG! NU! komt niet .

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 08:16 schreef Gray het volgende:


Crap, weer te laat gaan slapen.

Ik heb eigenlijk wel een punt in de nacht dat wanneer ik ga slapen het eigenlijk geen zin meer heeft. Bijv. zo rond na 4.30 is ong. het keer punt. Daarna val ik gewoon niet meer in slaap omdat de dag dan bijna toch weer gaat beginnen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 10:53 schreef Gray het volgende:
Mogge Chang.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 11:18 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Baas chang! Hoe gaat ie er mee?

Goedemorgen.

Ik heb het gevoel dat ik steeds meer kom te leren over mezelf en vooral ook dat ik eerlijker durf te zijn tegen mezelf. Mooie ontwikkeling lijkt me.

Vandaag begint je EMDR toch?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 08:47 schreef LadyOracle het volgende:

[..]

Het enige wat ik tot nu toe heb ontdekt wat werkt tegen pijn door spierspanning is hardlopen. Een stuk wandelen scheelt ook iets. Verder helpen alle oefeningen, massages, pijnstillers beperkt en maar kort. Bij mij is het een overblijfsel van ca. 13 jaar stress, inmiddels al 5 jaar geleden, en ik kan soms echt wel huilen van de pijn, omdat ik geen idee heb hoe ik kan zitten of liggen om even geen pijn te hebben. Ieder klein dingetje - een lastige taak op het werk, een verjaardag - en ik zit weer helemaal vast. De meeste pijn heb ik echter in mijn onderarmen, onderrug en nek. Hoe vervelend ik sport ook vind, dat mijn pijn afneemt is voor mij een enorme motivatie om te blijven bewegen.

Hardlopen lukt hier niet, ik mis een kruisband na een sportakkefietje zo'n 2 jaar geleden. Wandelen doe ik sowieso al veel, al merk ikzelf weinig verschil in pijn tussen wanneer ik actief of niet actief ben geweest
Vaag hoe stress werkt

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 03:05 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Die burnout van je is een proces wat je in al die jaren hebt opgebouwd, misschien zelfs wel 5 jaar of meer, langzamerhand je lichaam slopen. Beetje bij beetje Die angst die je zegt niet te beleven was er wel maar mijn inziens gemaskerd door het bezig zijn met andere dingen tot het dus faliekant de mist in ging en je lichaam alle knopjes uitzette

Dat het zich jarenlang heeft opgebouwd dat herken ik (zo terugkijkend) wel ja.
Die angsten waren er niet omdat m'n leven er toen veel anders uitzag. Fabrieksbaantjes met weinig verantwoordelijkheden, lange relatie, ik had het gevoel me overal geaccepteerd te voelen, op alle vlakken. Het was veiliger zeg maar. Daardoor weet ik ook dat ik zonder angst kan leven

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 12:53 schreef Gray het volgende:

[..]

Bij mij is het naast instinctief ook aangeleerd door jarenlang (thai)boxen. Heb het in een gevecht ook nog wel eens opgemerkt.

Zit erover te denken weer kickboxen op te pakken.

[..]

Dat ken ik ja. Maar blijf ik gewoon lekker liggen tot de wekker gaat. Jij gaat dan vanalles doen toch?

Blijven liggen tot de wekker gaat moet ik niet doen, dan kan ik maar beter alvast aan de slag gaan

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 03:11 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik heb daar zo mijn twijfels over Ben je bang voor de echte fysieke pijn of ben je bang voor het bang zijn?

Voorbeeld, zo'n spierbundel die op je afloopt en zo'n fysieke beweging richting jouw maakt en net doet alsof hij je gaat slaan.

Duik je in 1 ... ?
Of kijk je hem aan met deze glimlach? ->

Waarom zou je blijven staan en glimlachen als iemand je wil slaan?
Lijkt mij dat je in een reflex altijd zal proberen weg te duiken of in ieder geval je gezicht te beschermen ofzo.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 15:02 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Waarom zou je blijven staan en glimlachen als iemand je wil slaan?
Lijkt mij dat je in een reflex altijd zal proberen weg te duiken of in ieder geval je gezicht te beschermen ofzo.

Omdat het niet om het slaan perse gaat, maar om het intimideren. Een 'fake' slaan beweging doen om de ander bang te maken. Loop een typische jongeren kroeg in en het zal wel ergens gedurende de nacht gebeuren.

Je voelt zelf wel aan wanneer iemand je probeert te intimideren of als iemand het echt meent.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 15:09 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Omdat het niet om het slaan perse gaat, maar om het intimideren. Een 'fake' slaan beweging doen om de ander bang te maken. Loop een typische jongeren kroeg in en het zal wel ergens gedurende de nacht gebeuren.

Je voelt zelf wel aan wanneer iemand je probeert te intimideren of als iemand het echt meent.

Oh dan begreep ik je verkeerd. Ik dacht echt een slaande beweging maken.
Als er een haantje met de borst vooruit op me af gestormd komt dan blijf ik inderdaad gewoon staan.

Ik ging voor een knuffeltje op te halen maar bleef even wat langer weg, der Fausti ist zuruck Maar waar de fuck mijn eigen account is gebleven weet ik niet meer, en volgens mij heb ik nu ook ineens een nieuwe relatie ( ) plus een 14 jarige etter welke niet weg te jagen is, en heb ik volgens mij een vrachtwagen gekocht toen ik iets te veel gedronken had.

Volgende keer blijf ik thuis

En verder kan FOK! mij niet zoveel meer boeien

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 03:08 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Waarom heb je een angst om afgewezen te worden? Waarom check je je fb 1000x per dag? Het kan toch niet zo zijn dat je je beter gaat voelen wanneer anderen jouw event gaan accepteren? Het geluk en de blijheid van sinterklaaskapoentje ligt immers niet in de handen van die mensen die wel of niet accepteren Of ben je wel co-dependent?

Met 1000x fb per dag te checken zit je jezelf toch echt pijn te doen. Dat is net zoiets als een mail sturen naar mijn bpd ex. Dom, niet verstandig en gaat pijn opleveren. Ik doe het dan gelukkig ook alleen maar in hele rare emotionele opwellingen.

Gek genoeg lijk ik heel afhankelijk van de mensen die mij accepteren (als vriend). Van mensen die ik niet mag kan het me meestal niet schelen wat ze van me denken. Het is het gevolg van een vriendengroep die steeds meer uit elkaar valt. Opzich is dat niet gek want we worden ouder mensen gaan studeren in een andere stad, gaan een stap verder in hun relatie of richting huisjeboompjebeestje. De vriendengroep was heel hecht, vooral tussen mijn 16e en 20e. Sinds 3 jaar is het uit elkaar aan het vallen (ben nu 23) en ik kan het nog steeds niet behappen. Ik heb mij zo gehecht aan die vrienden.
Dat 1000x checken (bij wijze van he) is wat ik doe als ik alleen ben en achter internet zit. Het is dat puzzelstukjes verhaal. Ik heb andere mensen nodig om mij niet eenzaam te voelen.
Het uitgaan van mijn relatie in 2009 heeft ook een enorme wond achtergelaten toen ter tijd. Ik had me op een of andere manier afhankelijk van haar gemaakt en wist totaal niet wat ik aanmoest toen ik d'r niet meer zag.

Het gekke is, als mensen het event accepteren en ik weet dat de zaterdagavond 'veilig is', dus dat een x aantal mensen komen drinken bij me of mee gaan naar het strand, dan geeft dat een opluchting. Ik voel me dus wel degelijk beter als ik geaccepteerd wordt

Om je eerste vraag te beantwoorden, ik denk mijn neiging tot hechting. Mijn heimwee naar de 'groep' zoals het was. Ik snap heel goed dat het niet anders kon dan dat de groep uit elkaar zou vallen (zoals in de film all-stars, waar de hoofdpersoon hopeloos probeert het voetbalteam bij elkaar te houden). Mijn 'hoofd' snapt m'n netwerk niet meer, er zijn tig vrienden en kennissen maar het netwerk is compleet overhoop.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 16:57 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Gek genoeg lijk ik heel afhankelijk van de mensen die mij accepteren (als vriend). Van mensen die ik niet mag kan het me meestal niet schelen wat ze van me denken. Het is het gevolg van een vriendengroep die steeds meer uit elkaar valt. Opzich is dat niet gek want we worden ouder mensen gaan studeren in een andere stad, gaan een stap verder in hun relatie of richting huisjeboompjebeestje. De vriendengroep was heel hecht, vooral tussen mijn 16e en 20e. Sinds 3 jaar is het uit elkaar aan het vallen (ben nu 23) en ik kan het nog steeds niet behappen. Ik heb mij zo gehecht aan die vrienden.
Dat 1000x checken (bij wijze van he) is wat ik doe als ik alleen ben en achter internet zit. Het is dat puzzelstukjes verhaal. Ik heb andere mensen nodig om mij niet eenzaam te voelen.
Het uitgaan van mijn relatie in 2009 heeft ook een enorme wond achtergelaten toen ter tijd. Ik had me op een of andere manier afhankelijk van haar gemaakt en wist totaal niet wat ik aanmoest toen ik d'r niet meer zag.

Het gekke is, als mensen het event accepteren en ik weet dat de zaterdagavond 'veilig is', dus dat een x aantal mensen komen drinken bij me of mee gaan naar het strand, dan geeft dat een opluchting. Ik voel me dus wel degelijk beter als ik geaccepteerd wordt

Om je eerste vraag te beantwoorden, ik denk mijn neiging tot hechting. Mijn heimwee naar de 'groep' zoals het was. Ik snap heel goed dat het niet anders kon dan dat de groep uit elkaar zou vallen (zoals in de film all-stars, waar de hoofdpersoon hopeloos probeert het voetbalteam bij elkaar te houden). Mijn 'hoofd' snapt m'n netwerk niet meer, er zijn tig vrienden en kennissen maar het netwerk is compleet overhoop.

Life goes on ..

Helaas pindakaas maar het is waar. De basisschool groep is er niet meer als je op de middelbare school gaat zitten en de middelbare school groep gaat uit elkaar wanneer je op uni komt en wanneer je gaat werken zal je uni groep weer kleiner worden en wanneer er zo'n klein poep machine geboren gaat worden worden langzamerhand je stap maatjes ook minder en minder.

Et voila, huisje boompje beestje is geboren.

Uiteraard is er wel een kans dat je hier en daar 1tje blijft overhouden. Maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Voor jezelf kiezen en zeker niet voor een ander.

Muahahaha! Poepmachine!

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 17:23 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Life goes on ..

Helaas pindakaas maar het is waar. De basisschool groep is er niet meer als je op de middelbare school gaat zitten en de middelbare school groep gaat uit elkaar wanneer je op uni komt en wanneer je gaat werken zal je uni groep weer kleiner worden en wanneer er zo'n klein poep machine geboren gaat worden worden langzamerhand je stap maatjes ook minder en minder.

Et voila, huisje boompje beestje is geboren.

Uiteraard is er wel een kans dat je hier en daar 1tje blijft overhouden. Maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Voor jezelf kiezen en zeker niet voor een ander.

Ja het is heel begrijpelijk en het kan bijna niet anders. Dat gebeurt in iedereens leven. Het is alleen zo lastig voor mezelf om het te accepteren. Het lijkt wel of er een leegte ontstaat. Er zijn vorig jaar ook wel weer vrienden bijgekomen. Mijn gevoel en verstand werken op een heel ander niveau lijkt het wel

Het is me wel 'gelukt' om een 'vriend' die niks meer van zich liet horen achter me te laten maar voor de rest hangt alles met los zand aan elkaar. Het lijkt wel if mijn gedachtenpatronen of vorm van logica zien in patronen de oorzaak is. Het 'probleem' en de oorzaak en onvermijdelijkheid zijn mij volkomen logisch maar mijn gevoel zegt dat het anders zou moeten, alsof ik alles met lijm weer vast zou moeten plakken

Klinkt wel zweverig zo maar goed