[KLB /CARE SC] En we geven geen ene fuck.

quote:

Op dinsdag 25 juni 2013 21:20 schreef Modus het volgende:

[..]

Ohw zitten daar niet alleen bakvisjes van 14 dan?

quote:

Ik heb een vriend, als in gewoon vriendschappelijk. Ik kon (kan?) altijd bij hem terecht. Werd t thuis te bont dan kon ik altijd bij hem terecht.
Alleen heb ik de laatste tijd heel sterk t gevoel dat t niet meer is zoals t was. Hij loopt altijd bij ons op stal rond, maar waar we eerst stonden te praten, hij grapjes maakte over mijn pony en als ik aan t rijden was altijd kwam, al was t maar voor 5 minuten, zo ongemakkelijk voelt t nu voor mij om hoi te zeggen. Of uberhaupt verder te gaan met een gesprek. Hij zegt nogsteeds dat ie er voor me is, maar zo voelt t totaal niet meer voor mij. Ik ben mn vader op jonge leeftijd kwijtgeraakt en hij hielp me hier nog steeds mee, en hij vulde die lege plek een beetje op. Nu voelt t leger dan ooit en zit ik dit huilend te typen, ik wil niet nogmaals zo'n belangrijk iemand kwijtraken.

Wat zouden jullie doen / adviseren?
Met hem praten, ja weet je...als t voor hem net zo belangrijk geweest was, had ik toch niet altijd hoeven beginnen met dit soort gesprekken op fb? (gezien ik in t echt altijd ga huilen en t bij ons op stal altijd druk is wil ik dat liever niet )

Respect als jullie dit helemaal hebben gelezen.

quote:

Hallo allemaal,
Zoals de titel al luid hoe oud waren jullie, toen jullie voor het eerst gezoend hebben en hoe hebben jullie dat ervaren. Ik ben nu 15 en heb al iets van 8x gezoend nouja wel vaker maar met 8 verschillende.... Vinden jullie dat te vaak of? Hou het alsjeblieft wel netjes. Maar ik bem erg benieuwd hoe jullie het hebben ervaren hahhaha


Groetjes nieuwgierig meisjee sorry als zo'n topic al bestaat

quote:

Op dinsdag 25 juni 2013 21:22 schreef 2NutZ het volgende:

[..]

Hoe gebruiken?

[..]

Jij mag

quote:

Iedereen kent het vast wel, dat je zo veel van iemand houdt dat je grenzen en je eigenwaarde, je zelfrespect, gewoon compleet verdwijnen. Al een jaar gaat het bij mij zo.
Ik ontmoette de jongen van mijn leven. Hij was slim, intelligent, hij was het alfa-mannetje (wat belangrijk is als je zelf een dominante vrouw bent), hij hield de deur voor mij open en nam het voor mij op als zijn vrienden rare opmerkingen maakte. Hij betaalde het eten, hij kocht kadootjes voor me en als hij een drukke tentamenweek had, kroop hij bij mij in bed tot ik sliep en als ik dan eenmaal sliep, ging hij verder met werken. Hij was perfect. Vanaf het begin af aan wouden wij alleen andere dingen. Ik kwam uit een periode van écht single zijn. Het leven van feesten, avonturen beleven en wakker worden en niet weten waar je bent had ik achter me en dat wou ik niet meer. Ik wou settelen, ik wou iemand om me te knuffelen en iemand die van me hield. Hij kwam net uit een langdurige relatie, die al een opvolger was van een vorige lange, serieuze relatie. Hij wou een keer iets anders, iets lossers, een leuke meid om leuke dingen mee te doen maar alles op een luchtige manier. De gevoelens kwamen bij mij vrij snel, want stel je voor dat ik eens rustig aan kan doen. Hij wou dat niet, hij hield het af en bleef me keer op keer maar met mijn neus op de feiten drukken - hij had niet zulke gevoelens voor me. De eerste paar keer negeer je het, want hé, je bent nou eenmaal zo'n leuke meid (denk je) dat hij je vanzelf leuk gaat vinden. We "scharrelden" een maand, twee maanden, drie maanden, vier maanden. De kerstdagen kwamen en ik wou het samen vieren, hij niet. We hebben hier gigantische ruzie over gehad en uiteindelijk heb ik toen keihard geroepen "MAAR IK HOU TOCH VERDOMME GEWOON VAN JE". Hij heeft het eerst twee dagen af laten weten, natuurlijk niet echt een fijn iets als je zoiets tegen iemand verteld. Zijn come-back een paar dagen later was echter toch echt dat hij ook van mij hield en dat hij met me verder wou. Dat hij zichzelf zo graag mijn vriend zou willen noemen en dat hij niet kon wachten om me te knuffelen en vast te houden en er voor me te zijn. Ik heb hem verteld van mijn geschiedenis met jongens, die niet al te geweldig is, en mijn geschiedenis van grote onzekerheid.
In februari vertrok hij voor een half jaar naar Engeland. De maanden daarvoor hebben we praktisch samengewoond, we leefden samen en alles was op elkaar afgestemd. Ik was daar 5 dagen in de week en de andere 2 dagen was hij bij mij. Ik had er zo'n goed gevoel over, ik heb me nog nooit zo verliefd gevoeld.
Toen hij eenmaal weg was begonnen bij mij de eerste extreme trekjes. Ik huilde constant, ik kon en wou niet zonder hem en ik miste hem zo erg dat ik niet meer normaal kon functioneren. Een paar dagen nadat hij weg was heb ik een vliegticket geboekt om hem drie weken later op te zoeken. We hebben een perfecte week gehad, maar op een andere manier dan ik gewend was. Hij ging aan het werk, we kibbelden veel en ook al kwam het altijd goed voor we gingen slapen, het was niet meer zoals het eerst was. Een maand na mijn eerste bezoek ben ik daar weer geweest. De eerste dag hebben we een idyllische dag gehad zoals ze uit het boekje komen, ik hield van hem en hij hield van mij en dat was alles wat er belangrijk was. De andere twee dagen hebben we knallende ruzie gehad. Ik ben daar uiteindelijk niet met ruzie weg gegaan maar iedere lezer kan zich voorstellen dat het niet heel fijn was. Daarna begon de ellende. De eerste paar weken waren we nog zo gefocust op het missen van elkaar dat we geen tijd en niet de "mindset" hadden om ons te realiseren wat er nou eigenlijk allemaal mis zat tussen ons.

Pak hem beet een maand geleden begon de eerste ruzie. Hij neemt werkdruk op zich die abnormaal is. Voor een project dat hij twee weken later af moet hebben haalt hij nachten door en hij sluit zich dan compleet af van de wereld. Ik ben een persoon die veel aandacht nodig heeft. Ik hoef me niet constant te laten vertellen hoe geweldig en lief ik ben en hoe veel hij van me houdt, maar eens in de zo veel tijd een whatsappje of een Skype-gesprekje van een kwartiertje stelt mij gerust. In mijn hoofd ga ik op hol als ik mijn ei niet kwijt kan aan de persoon van wie ik houd. Hij vond dat ik teveel zeurde, ik vond dat hij meer aandacht aan mij moest besteden in plaats van alleen aan zijn studie daar. Het begon steeds vaker te botsen, tot het op een gegeven moment op een punt kwam waarop ik me af ging vragen of ik mijn grenzen nog wel goed bewaakte. Onze ruzies zijn altijd explosief geweest. De verwijten komen van beide kanten en we worden beiden enorm kinderachtig. We willen niet meer praten en zetten onze telefoon uit of we bellen elkaar en schreeuwen naar elkaar tot we allebei beginnen te huilen en spijt krijgen. Onze ruzies kunnen uren duren, en in die uren is het ook constant alleen maar boos en verschrikkelijk. De haat die ik voor hem heb komt op sommige momenten echt vanuit de puntjes van mijn tenen.

Een paar weken geleden hadden we dus een ruzie die voor mij de emmer deed overlopen. Hij had de afronding van een project en heeft een week lang geen woord tegen me gezegd. Ik heb hem vaak genoeg gebeld, berichtjes gestuurd, maar ik kreeg gewoon geen reactie terwijl alles wel gewoon gelezen en ontvangen werd. Toen hij na een week klaar was en "hoi schatje" tegen me zei ben ik compleet uit mijn slof geschoten. Ik ben echt geflipt. Ik vond het zelf een hele logische reactie op dat moment, maar als ik dan zo met tranen in mijn ogen dit soort verhalen aan het schrijven ben vraag ik me af of ik toen wel goed heb gereageerd. Of ik niet de aanleiding ben geweest van alle rottigheid die erop volgde. De rottigheid die erop volgde was namelijk het feit dat we elkaar alles gingen verwijten. Hij had een rotdag, het was mijn schuld, ik had vervelende kinderen op mijn stageschool en uiteindelijk kon ik het terugkoppelen aan het feit dat hij zo naar tegen me deed. Deze week is het de hele week in extreme mate geweest. We houden van elkaar, maar dit gaat te ver. Hij scheld me uit, ik ben een kútwijf en hij is blij dat hij is vreemdgegaan in Engeland (?). Needless to say heb ik me compleet teruggetrokken. Hij komt volgende week terug en ik heb hem gevraagd me niets meer te laten horen tot hij normaal kon doen en het liefst tot hij terug was. Hij bleef maar bellen, schelden en boos op me worden. Ik heb me nog nooit zo genaaid en in de grond gestampt gevoeld, en dat dan door de persoon van wie ik het meest zou houden op deze wereld. Ik droomde over onze bruiloft en bij wijze van spreken heb ik de namen voor onze kinderen al in mijn hoofd. Hij dacht er altijd hetzelfde over. Tot ik deze week te horen kreeg dat hij me nooit meer wou spreken en dat alle narigheid in zijn leven mijn schuld was.

Nou dus even terug op de titel van mijn topic. Waar trek ik de grens? Wanneer bepaal ik dat het genoeg is voor mezelf? Wanneer laat ik het rationele eindelijk boven het emotionele uitstijgen? Ik hou donders veel van hem en met één verontschuldiging zou hij zou weer bij mij in bed liggen, dicht en warm tegen me aan. Ik weet alleen dat dit alleen maar komt omdat ik zo veel van hem hou. Als mijn vriendinnen in soortgelijke situaties zitten zeg ik dat ze het gelijk moeten afkappen, want als sterke en geëmancipeerde vrouw laat je, je toch niet zo behandelen? Ik snap precies wat ze bedoelen als ze dat dan niet doen. Je houdt zo veel van iemand dat je het niet kán afkappen. Je blijft maar kansen geven en vergeven en het nog één keer proberen. Wanneer is de maat vol?