De kunst van het loslaten van je ex #226

quote:

Op zondag 21 juli 2013 21:47 schreef Scrummie het volgende:
Vandaag afscheid genomen van wat mijn alles was; 4 en half jaar relatie gehad met een prachtvrouw. Mijn eerste vriendin, ik was er erg laat bij. Ook mijn eerste keer mee gedeeld. Speciaal plekje dus.
....
Voor nu ben ik leeg, op, door midden geknapt en voelt het alsof ik de helft van mijn ziel mis, kwijt ben. Ik mis haar zo.

Wow, hoop gevoelens en gedachten die je hier deelt die ik ook herken.

In mijn geval 9 jaar relatie. Ook veel meegemaakt samen. Mijn ex heeft haar gevoelens verloren zei ze en ik heb het eigenlijk niet eens gemerkt. De breuk kwam totaal onverwachts voor mij. Achteraf had ik minder naïef moeten zijn en de signalen al eerder op moeten pikken. Niet gedaan en nu dus in dikke shit. Inmiddels is de breuk bijna 2 maanden geleden en het wordt er nog steeds niet beter op, eerder slechter
Ik weet dat het tijd nodig heeft maar dat is maar lastig te accepteren.

Ik weet wat je voelt Scrummie. Mijn situatie is misschien iets anders maar ik snap het wel.
Maar focus je niet teveel op issues die jij van jezelf wilt aanpakken. Dat dacht ik eerst ook maar het lag toch iets genuanceerder.

Hetzelfde geldt voor jou IntenSiVuS. Wij mannen merken dat nu eenmaal minder snel. Dat weten vrouwen ook echt wel. Als zij dan nog wel moeite in de relatie willen steken, komen ze er ook echt wel mee naar jou toe. In mijn geval spelen de problemen al blijkbaar enkele jaren. Maar mevrouw had nooit het lef of zin om er over te praten. In mijn ogen moet er dan al een punt achter de relatie worden gezet en niet door laten gaan(in mijn geval bijna 3/4 jaar).

Dus betrek het niet teveel op jezelf daar ga je alleen maar last van krijgen. De exen zitten daar net zo goed fout mee. Al heeft die van mij dat nog niet door.

Zelf had ik dit weekend ook weer even een dipje. Mede door het feit dat ik niemand om me heen heb waar ik dit tegen kan vertellen en die er voor me klaar staat als dat nodig is en dat ik even langs kan gaan. Nee heb weer heerlijk 2 dagen bijna alleen maar thuis door gebracht. En helaas heb je dan teveel tijd om na te denken...

Mijn ervaring leert dat smsen en appen niet bevordelijk werkt..

Ah jammer Scrummie , ik zag je vorige topic mijn tip is toch wel even de hulpverlening toch door te zetten voor jezelf voor later en nu ook omdat het nu een mindere periode is dat je de handvaten toch weer even hebt voor straks .

Mijn tip is even nu werk aan jezelf en laat haar momenteel even voor wat het is geen contact wat heel moeilijk is maar gebruik deze tijd om even in jezelf te investeren

quote:

Op maandag 22 juli 2013 11:11 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Doet het ook niet. Maar ja.

Inderdaad. En ja je gooit ook iets moois weg. Niemand die dat zal tegenspreken. Maar je moet voor jezelf de vraag stellen: hebben wij een toekomst samen?
Ik moet er wel even bij zeggen dat ik (nog) niet je andere topic heb gelezen.

Ik ben zelf ook nog steeds gek van mijn ex. Maar dat betekent niet dat weer goed komt. Ik heb geen toekomst met haar zolang zij dat ook niet inziet. En soms is dat gewoon zo, ook al heb je lief en leed gedeeld.

Het volgende is niet lullig bedoeld, maar wees blij dat jullie er enigszins normaal over kunnen praten en een punt achter kunnen zetten zodat het voor beide een moeilijk en lastig maar wel eerlijk proces is. In mijn geval leeft zij vanaf dag 1 dat het over is alweer een ander leven met een nieuwe vriend. Dan voelt het zo oneerlijk, mede doordat zij er geen zin meer in had.

En wat betreft het er weer alleen voor staan, ik ken het.

quote:

Op maandag 22 juli 2013 11:58 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Wat betreft die toekomst samen; wat mij betreft wel.. dat is ook het lastige; ik sta er anders in dan haar. Zij geeft aan dat er iets is geknapt bij haar, waardoor ze niet verder wil. Ik denk dan; als er iets knapt, kun je dat ook maken. Voorgesteld in therapie te gaan, wat dan ook, maar ze wil het niet. Ik moet me er bij neer leggen, door gaan waar ik mee bezig ben, en verder gaan met mijn leven. Zodra ik mijn leven heb zoals ik wil, kan ik verder met het liefdesleven; met haar of met een ander als ik die tegenkom. Ik moet afsluiten, want ik wil haar niet kwijt als vriendschap, daar is ze me te dierbaar voor (als vriendschap) en dus moet ik sterk zijn.

Tip laat het vriendschap idee even rusten en probeer een beetje meer op jezelf te richten , als je nu heel erg uit gaat van laten we vrienden zijn kun je soms een boel forceren en meer kapot maken dan je lief is.
Het is bij jullie een poos een relatie geweest dus denk wel dat de vriendschap weer terug kan komen maar laat het even los want het is te vers

quote:

Op maandag 22 juli 2013 11:58 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Wat betreft die toekomst samen; wat mij betreft wel.. dat is ook het lastige; ik sta er anders in dan haar. Zij geeft aan dat er iets is geknapt bij haar, waardoor ze niet verder wil. Ik denk dan; als er iets knapt, kun je dat ook maken. Voorgesteld in therapie te gaan, wat dan ook, maar ze wil het niet. Ik moet me er bij neer leggen, door gaan waar ik mee bezig ben, en verder gaan met mijn leven. Zodra ik mijn leven heb zoals ik wil, kan ik verder met het liefdesleven; met haar of met een ander als ik die tegenkom. Ik moet afsluiten, want ik wil haar niet kwijt als vriendschap, daar is ze me te dierbaar voor (als vriendschap) en dus moet ik sterk zijn.

Dat bedoel ik dus ook met die vraag. Niet zozeer hoe jij er alleen in staat, maar ook hoe zij erin staat. Heeft zij er nul vertrouwen in, dan is er geen toekomst meer. Je moet op elkaar kunnen bouwen, vertrouwen en ondersteunen waar nodig.

Ik snap heel goed dat je uit alle macht dit wil repareren. Maar hierdoor kun je ook te snel dingen gaan forceren. Neem de tijd voor jezelf. Dan kan zij dit ook doen. En wanneer jullie beide beter in het leven staan kan het altijd nog goed komen. Neemt niet weg dat je dit niet als hoop moet gaan vasthouden.

Je moet het inderdaad afsluiten, maar ik weet zelf ook dat dit lastig is. Dit doe je niet in een keer. Dat zijn fases waar je door heen gaat. Ga leuke dingen doen, met vrienden weg etc. Maak het leven weer leuk voor jezelf, ook al lijkt dat nu ver weg en heb je er geen behoefte aan. Het zal je goed doen.

En wat betreft vriendschap, zoals formerjellybean al zegt. Doe dit rustig aan en gun elkaar de tijd. En daar hoort ook geduld bij. Als zij even geen contact wil, dit dan ook honoreren. Anders ga je meer kapot maken dan je lief is. Geloof mij, ik weet er alles van.

uhh, bij mij is het nu al bijna 3 maand uit en nog steeds zit ik er mee... had het nog gegooid op goede vriendschap, deed heel erg mijn best hier voor maar van haar kant kwam geen enkele actie. Heb vandaag maar besloten haar te verwijderen op facebook en ook maar meteen te blokkeren. Ze verdient het niet om mijn aandacht te krijgen terwijl ze mij geen aandacht geeft.

Bij mij is mevrouw ex ook gelijk door met een ander. Zij heeft dus dat luisterende oor waar ze 24/7 bij terecht kan ik niet en lijk het zo nodig te hebben. Dat helpt niet mee en vind ik ook heel erg moeilijk.
Geeft ook heel erg het gevoel dat die 9 jaar niets voorstelden.

Dit weekend zaterdag nog wel een gesprek gehad wat een beetje als een afsluiting voelde. Zondag was het alweer ellende en was dat afsluitende gevoel alweer weg. Ik weet dat het niet goed komt en het is vooral gemis en alle herinneringen die pijn doen. Momenteel zelfs zo erg dat ik maar aan een strand hoef te denken (en dat met dit weer) en dan komen vanzelf de herinneringen aan alle vakanties samen en zo zijn er nog tig voorbeelden.

Mijn verstand weet dat het tijd nodig heeft maar daar kan het gevoel niet zoveel mee bij me momenteel.

Verder speelt bij mij mee dat ik ongelofelijk onzeker en afhankelijk ben. Dat was ik al, maar nu wordt dat pijnlijk duidelijk en ook dat helpt niet mee.

Kortom, hele zware tijd die ik maar door moet zien te komen

quote:

Op maandag 22 juli 2013 14:05 schreef IntenSiVuS het volgende:

Mijn verstand weet dat het tijd nodig heeft maar daar kan het gevoel niet zoveel mee bij me momenteel.

Verder speelt bij mij mee dat ik ongelofelijk onzeker en afhankelijk ben. Dat was ik al, maar nu wordt dat pijnlijk duidelijk en ook dat helpt niet mee.

Kortom, hele zware tijd die ik maar door moet zien te komen

Net zoals de rest van je verhaal, heel herkenbaar. Maar heb je geen sociale contacten waarbij je gewoon je ei kwijt kunt? Lucht altijd wel op merk ik zelf.

Gelukkig wel, maar ik wil ze niet steeds met hetzelfde lastig vallen. (ook zo'n mooie valkuil, teveel met anderen bezig ipv mezelf). Het liefst heb ik het er iedere dag over met iemand maar dat is ook weer zoiets.

Opluchten doet het wel gelukkig inderdaad.

Ik hoor ook van iedereen om me heen en de psycho en huisarts dat ik er zo goed als mogelijk mee om ga en niet veel meer kan doen dan ik nu doe. Toch lijkt het niet genoeg.

quote:

Op maandag 22 juli 2013 14:18 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Dat lucht inderdaad op. Heb het vanochtend hier op mijn werk ook gelijk gemeld, dat ik wat prikkelbaarder kan zijn etc. Toen werd er niet veel over gezegd verder maar tijdens de lunch vroeg men er wel naar, en heb ik het een beetje uit kunnen leggen en dat voelde wel goed. Ook omdat er maar een klein team aanwezig is i.v.m. vakanties en dergelijke.

Zie je. Bij mij is het soms ook een heerlijke uitlaatklep, zelfs op het werk. Ik dacht ook eerst dat ik maar raar aangekeken zou worden, maar dat viel allemaal gelukkig mee. Mensen zijn soms heel anders dan je zou denken.

quote:

Op maandag 22 juli 2013 14:18 schreef IntenSiVuS het volgende:
Gelukkig wel, maar ik wil ze niet steeds met hetzelfde lastig vallen. (ook zo'n mooie valkuil, teveel met anderen bezig ipv mezelf). Het liefst heb ik het er iedere dag over met iemand maar dat is ook weer zoiets.

Opluchten doet het wel gelukkig inderdaad.

Ik hoor ook van iedereen om me heen en de psycho en huisarts dat ik er zo goed als mogelijk mee om ga en niet veel meer kan doen dan ik nu doe. Toch lijkt het niet genoeg.

Godsamme zitten hier alleen maar mensen die hetzelfde denken als ik of zo?

Zo herkenbaar dat je niet steeds mensen ermee lastig wil vallen... Mijn 'ervaring' zegt dan weer dat als die mensen het zat zijn, ze het wel tegen je zeggen. En dat is dan niet eens rot bedoeld, maar meer zo van: "Kom op, je moet nu ook weer eens naar voren gaan kijken".

quote:

Op maandag 22 juli 2013 14:30 schreef aeque het volgende:

Godsamme zitten hier alleen maar mensen die hetzelfde denken als ik of zo?

Zo herkenbaar dat je niet steeds mensen ermee lastig wil vallen... Mijn 'ervaring' zegt dan weer dat als die mensen het zat zijn, ze het wel tegen je zeggen. En dat is dan niet eens rot bedoeld, maar meer zo van: "Kom op, je moet nu ook weer eens naar voren gaan kijken".

Deze ochtend was weer een drama. Allerlei angsten over de toekomst. Baan, financien, alleen blijven en niet willen/kunnen. en dan krijg ik de gedachte erbij dat ik zoveel steun had kunnen hebben als ze d'r nog was en dan zijn er de tranen weer. Om gek van te worden. Vanochtend kwam dan ook wel alles tegelijk.
Zit dan ook te denken om haar iets te sturen als een soort van smeekbede dat ze me zo kan helpen als ze terugkomt maar ik weet ook wel dat dat het stomste is om te doen, toch wil ik dat heel graag, maar dus nog niet gedaan

Liefdesverdriet, bah.. geef mij maar een griep of een rotte kies, bah bah....
Ook herkenbaar?

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 12:48 schreef IntenSiVuS het volgende:

[..]

Deze ochtend was weer een drama. Allerlei angsten over de toekomst. Baan, financien, alleen blijven en niet willen/kunnen. en dan krijg ik de gedachte erbij dat ik zoveel steun had kunnen hebben als ze d'r nog was en dan zijn er de tranen weer. Om gek van te worden. Vanochtend kwam dan ook wel alles tegelijk.
Zit dan ook te denken om haar iets te sturen als een soort van smeekbede dat ze me zo kan helpen als ze terugkomt maar ik weet ook wel dat dat het stomste is om te doen, toch wil ik dat heel graag, maar dus nog niet gedaan

Liefdesverdriet, bah.. geef mij maar een griep of een rotte kies, bah bah....
Ook herkenbaar?

Ja heel herkenbaar. De enige zekerheid die ik op het moment heb is mijn baan. Maar dat is nou niet bepaald iets waarvan ik zeg wow daar haal ik echt mijn energie uit. Ik verhuis dan binnenkort maar ik denk niet dat ik me daardoor nou zo geweldig beter ga voelen. Waarschijnlijk wordt het dan alleen nog maar erger.

En het heeft inderdaad weinig zin om iets naar haar te sturen. Het beste kun je gewoon met iemand erover praten als je weer even een dipje hebt. Je moet je ook helemaal niet bezwaard voelen om het te doen. Als ik het zelf kon doen, was dat dan maar even mijn uitlaatklep geweest.

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 13:35 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Voor mij ook heel herkenbaar, vooral het steun gedeelte. Vanochtend bij huisarts geweest voor een gesprekje, doorverwezen naar psych, moest bellen met haar om afspraak te maken; tijdens telefoongesprek brak ik weer eens, huilen. Na het telefoongesprekje gelijk de drang en de behoefte om mijn ex haar stem te horen, te horen van haar dat het goed komt, dat ze altijd achter me staat, me steunt, dat soort dingen. Maar ik voelde alleen maar leegte, voelde me alleen, alsof de rug die me de afgelopen 4 jaar overeind hield weg was.

Psych helpt!, je leert vanalles om je beter te voelen. Heb zelf het probleem dat alle handreikingen niet lijken te helpen momenteel (dat deden ze wel voor mij) Dat komt wel weer, dat dan weer wel.
Huilen is niet erg. Zeker als je merkt dat het oplucht.
Bij mij is het zo dat het "iemand" moet zijn die er is. Interesseert me minder wie (liefst mn ex natuurlijk)
Veel praten helpt ook. Het lucht mij ongelofelijk op om echt te praten en begrip te zien van de ander(en), vrienden, familie, etc. Alleen gaat dat niet altijd en daar is waar het dan mis gaat.

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 13:48 schreef IntenSiVuS het volgende:

[..]

Veel praten helpt ook. Het lucht mij ongelofelijk op om echt te praten en begrip te zien van de ander(en), vrienden, familie, etc. Alleen gaat dat niet altijd en daar is waar het dan mis gaat.

Waarom gaat dat niet altijd dan?

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 14:25 schreef aeque het volgende:

[..]

Waarom gaat dat niet altijd dan?

Voorheen was er iemand in huis waar ik mn ei bij kwijt kon, nu niet meer (we woonden samen, sterker nog, kinderwens en trouwplannen. ).
En bij vrienden aankloppen steeds voelt toch net iets te bezwaard. Af en toe natuurlijk wel, maar niet dagelijks of vaker zoals ik soms nodig (denk te) heb(ben)

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 14:53 schreef IntenSiVuS het volgende:

[..]

Voorheen was er iemand in huis waar ik mn ei bij kwijt kon, nu niet meer (we woonden samen, sterker nog, kinderwens en trouwplannen. ).
En bij vrienden aankloppen steeds voelt toch net iets te bezwaard. Af en toe natuurlijk wel, maar niet dagelijks of vaker zoals ik soms nodig (denk te) heb(ben)

Dat je niemand meer in huis hebt snap ik. Ik ga een zelfde lot tegemoet(wij wonen nu nog samen maar ik verhuis over ongeveer 2 weken).

Maar wat zit er anders op dan bij vrienden aan te kloppen? Ik ben van mening dat dat heus niet altijd over het 'probleem' hoeft te gaan. Gewoon een gezellig avondje is soms ook goed voor je. Als het echte vrienden zijn zullen ze er voor je zijn.
Ik zelf heb helaas niet de luxe dat ik een echte vriendengroep heb, geloof mij dat als je de stap soms niet neemt je er uiteindelijk zelf aan onder door zal gaan.

Ook ik ben een maand of 2 geleden mijn vrouw kwijtgespeeld. We waren ocharme een half jaar getrouwd, toen ze opeens afkwam dat ze wilde scheiden... Ze was al een tijdje daarvoor (enkele maanden) erg in zichzelf gekeerd. Telkens als ik vroeg wat er scheelde kreeg ik het antwoord dat het haar werk was. Ben steunend geweest hierin, terwijl ze zocht achter ander werk, maar dat bleek niet te lukken. Ze vond niets anders. Nu, erg positief stond ze ook nooit tegenover het solliciteren.

Er was ook een sterke kinderwens vanuit haar (ouders hun) kant. Vanuit mijn kant begon dit ook te groeien, maar ik wou het nog een paar maand geven vooraleer ik er wou aan beginnnen. Heb dit ook duidelijk gemaakt. Nu, dat heeft ze ook nooit willen begrijpen, besef ik nu... Ze is direct na de trouw gestopt met de pil, ook al wou ik dat ze daar nog enkele maanden mee wachtte... Als ik dan condooms voorstelde was ze enorm kwaad.

Dan die bewuste week: het was onze verjaardag (we verjaren op dezelfde dag (zelfde geboortejaar!)). Ik kom thuis met een boeketje bloemen en met een kaartje (dat heeft ze nu eenmaal graag), waarop vermeld stond dat ik wou beginnen met kinderen en zij begint te wenen... Ik begreep nog maar eens niet wat er gaande was. Ze wou ook weer niets zeggen. Na een tijdje opgegeven van vragen, hopend dat ze op die manier misschien iets zou zeggen. Pas de dag erop krijg ik te horen dat ze iemand anders had leren kennen (via Facebook ) en dacht dat ze gevoelens had voor hem, want hij begreep blijkbaar wat ze miste. Moet zijn dat ze tegen hem dan meer verteld had... Op mijn vraag/eis om hiermee te stoppen, was het antwoord dat ze dat niet kon... Ze gaf blijkbaar liever onze trouwgeloften op voor iemand dat ze nauwelijks kent... Pff ik wist niet meer waar ik stond. Ik herkende haar totaal niet meer.

Nadat ze dan naar haar ouders gebeld had om hetzelfde te melden, was ze opeens al haar steunpunten kwijt. Niemand stond nog klaar voor haar.

De week hierna is ze opeens vertrokken met de melding dat ze wou scheiden, dat ze het niet meer zag zitten met mij. Opnieuw is ze naar haar ouders gegaan en die hebben haar terug thuis afgezet (opnieuw weinig steun gevonden in haar beslissing). Ik begreep er niets meer van... Ik probeerde nog te praten, maar enige waar het telkens op uitkwam was hoe slecht ik was en wat een vreselijk persoon ik bleek te zijn... Pfff...

Een paar dagen later (met heel wat ruzie ertussen), is heel haar verhaal veranderd, en was er opeens geen ander meer in haar verhaal. Het was alleen die kinderen die ze niet onmiddellijk kreeg en het aangekochte huis (vooral het "feit" dat ik hierin niet vooruit wilde, ook al was een heel groot deel van het spaargeld hier tegenaan gesmeten voor vanalles van grote werken) die haar stoorden en daarom wou ze weg. Dit probeerde ze uiteraard ook zoveel mogelijk naar iedereen te communiceren, waardoor ik volgens haar ouders het monster was die geen kinderen wou . Daar kreeg ik niets meer tussen. Ongelooflijk dat ze mij zomaar lieten vallen voor zo'n leugen.

Opeens vond ze wel steun voor haar scheiding. Daar stond ik dan... Nog steeds niet helemaal zeker wat er aan het gebeuren was... Uiteindelijk hebben mijn ouders voorgesteld om eens naar een notaris te gaan, om te luisteren wat zo'n scheiding inhield en wat de gevolgen zouden zijn. Daarbij is ze helemaal doorgeslagen en is ze zelf naar een andere notaris gelopen met de melding dat ze wou scheiden. Scheiding is nu dus aan de gang... Hierbij probeert ze nu zelfs de situatie volledig om te draaien, waarbij ik dan degene zou zijn die wil scheiden. Ongelooflijk hoe je zoiets kan na 8-9 jaar relatie... Nu, haar ouders hebben ervaring genoeg met ruzie maken binnen hun familie, dus ze heeft het eigenlijk van niemand vreemds mee...

Ik was juist veranderd van werk (verbetering op quasi alle vlakken). Je moet je zo eens proberen te concentreren tijdens je proefperiode...

Er zijn vele dagen (vooral 's avonds, als ik weer alleen thuis zit...) dat ik me nog erg triest voel, maar tegelijk ook erg kwaad... Ik voel me vreselijk bedrogen. We hadden zoveel samen en dat heeft ze zomaar weggesmeten. Ik heb het gevoel dat ik de echte reden nog altijd niet ken... Gelukkig heb ik nog enkele vrienden en familie over die naar me willen luisteren. Veel echte vrienden zijn er echter niet meer over...

Nu hoor ik haar enkel nog als ze denkt dat ze recht heeft op nog meer geld dan wat ze al meegenomen heeft (wat eigenlijk al veel te veel is). Gelukkig kan ze aan niets meer van mijn rekeningen... Triest...

Heel verhaal getypt, blijkbaar, als ik er nog vlug eens door scroll...