Liefdesverdriet en leegte door beste vriend

Ik was bijna 2 jaar vrienden met een jongen die ik als beste vriend ooit beschouwde. Hij had zelfs dezelfde status als familie voor mij.

We leerden elkaar kennen toen we beiden een relatie hadden en hoe we met elkaar omgingen was ontzettend leuk. Hij is ontzettend grappig en we hadden gewoon altijd een supertijd samen, maar dan zonder bijbedoelingen.

Toen een paar maanden later ging zijn relatie uit en waren we inmiddels al goede vrienden geworden. We kwamen vaak bij elkaar thuis en kenden elkaars familie.

Ik voelde al wel dat toen er wat spanning ontstond doordat zijn relatie uit was. Dit heb ik altijd afgehouden door mijn eigen relatie, want die wou ik niet op het spel zetten. Ik vond mijn relatie en een beste vriend heerlijk en die momenten was volgens mij een van de meest gelukkige tijden.

Toen de laatste 8 maanden ging mijn relatie uit. Dit kwam deels door hem omdat mijn vriend het niet fijn vond dat hij en ik zo’n goede band hadden. Terwijl hij helemaal niks had om nou echt jaloers over te zijn of mij te wantrouwen want ik was echt 100% trouw in onze relatie en ging echt alleen voor hem.

Direct na de breuk voelde ik alweer dat er dezelfde spanning aan het opbouwen was na zijn breuk toen ik nog een relatie had. Omdat ik dacht dat hij op die manier niet mijn type is had ik het weer afgehouden en bleven we goede vrienden. Ook al voelde ik dat onze vriendschap nooit meer hetzelfde zou zijn ging ik toch door en dat was misschien mijn fout dat ik niet had moeten doen.

We gingen zo nog 6 maanden door en ik voelde mij steeds ongemakkelijker door de situatie. Ik voelde ook dat ik hem niet alles meer kon vertellen wat eerst altijd wel kon en kon dus maar een deel van wat ik altijd kwijt wou maar aan hem vertellen. Daardoor ging ik ook weer meer om met het verloren contact van mijn ooit beste vriendin.

Ik was ook al ontzettend in de war met mijn gevoelens wat ik er mee aan moest. Altijd heb ik het meer verdrukt dat hij gewoon niet de ware is en we niet op die manier bij elkaar passen.

Twee maanden geleden vroeg hij mij om langs te komen. We hadden een glaasje wijn op en hij zei dat hij mij iets wou vertellen. Namelijk dat hij verliefd op mij is. Ik vond dit echt heel ongemakkelijk en wist totaal niet wat ik met de situatie aan moest. Om het verhaal maar kort te houden hebben we ongeveer 4 uur heel emotioneel met elkaar gepraat over elkaars gevoelens. Weer heb ik hem afgehouden en vertelt dat dit niet wederzijds is.

Helemaal in shock hebben we een halve week daarna geen contact gehad en daarna heb ik het contact weer gezocht en hebben we veel gewhatsapped met elkaar.

Emotioneel was ik denk ik net als hem helemaal in de war en alles voelde alsof het nep was of nooit gebeurd was. Zo ontzettend raar allemaal dat ik het zelf ook niet begreep.

Daarna hadden we 3 weken geen contact en miste ik hem ontzettend. Ik begon eigenlijk te beseffen dat ik dus wel gevoelens voor hem had en gewoon een ontzettende drang kreeg om maar bij hem te zijn. Omdat ik niet als eerste weer contact wou opnemen heeft de stilte nog even geduurd en kreeg ik ineens een brief van hem.

Ik vond het ontzettend eng om de brief te openen en hier had hij ingeschreven dat hij niet zo verder kan met de situatie zoals die nu is en dat hij teveel pijn en verdriet heeft van de hele situatie tussen ons twee.
Om het maar kort te houden het kwam er op neer dat hij geen contact meer met mij wil hebben en hem met rust te laten. Dit om hem mij te laten vergeten en dat hij verder moet gaan. Dat hij met alles wat we doorgemaakt hebben die 2 jaar, hij geen contact meer wil voelt zo ontzettend pijnlijk.

Ik was ontzettend van deze brief geschrokken en dat hij zich zo voelde tussen ons dat ik dat nooit begrepen had of gezien of misschien wel onderbewust genegeerd had.

De hele situatie voelt zo ontzettend surrealistisch en ik heb telkens weer te neiging om hem te bellen en te vertellen dat ik het graag tussen ons zou willen proberen. Het gevoel dat ik heb is 10x zo erg als toen mijn relatie uitging. Het doet ontzettend veel pijn en het voelt als een enorme leegte in mijn leven momenteel. Als ik er aan denk word ik zelfs misselijk.

Er staat in zijn brief dat hij dus geen contact meer wil hebben, maar moet ik dit gaan respecteren of zal ik hem een brief terugsturen? Het is trouwens al wel een maand geleden. En misschien doen we elkaar dan wel weer onnodig pijn. Ik mis hem zo ontzettend...

Sorry voor dit lange niet samenhangende verhaal. Misschien hoef ik ook wel geen advies maar moet ik mijn verhaal gewoon even anoniem kwijt.

Toch bedankt voor het lezen!