[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

Ik meld me hier ook maar weer eens. Mijn verhaal staat op eerste pagina. Laatste post ging over dat ik de eerste keer KBTA bij Scelta heb gehad. Dat is helaas toch de enige keer gebleven
Na de eerste keer was het 2 weken vakantie en daarna zou ik er weer heen, maar kreeg ik op het station een enorme paniekaanval en ik had nogal last van waanbeelden. Ook de week erna is het om die reden niet gelukt en toen hadden ze bij Scelta ook zoiets van, dit gaat niet werken zo. Dus toen moest ik stoppen, terwijl ik dus eigenlijk nog niet eens begonnen was

Daarna eigenlijk alleen nog maar thuis gezeten of crisisopnames gehad en sinds deze week zit er eindelijk weer een beetje schot in de zaak qua hulpverlening. Ik heb nu eindelijk een behandelaar gevonden waar het mee klikt en die van doorpakken weet. Ik krijg nu elke week gesprek met haar en ze heeft me aangemeld voor de Wieke van Mediant in Enschede. Dat is net als bij Scelta ook een klinische behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen, alleen dan wat dichterbij huis

Ik zal daar wel weer helemaal opnieuw moeten beginnen met de intakeprocedure, dus het is nog even afwachten of ik daar idd terecht kan. Maar ik hoop het wel en ik hoop dat ik het dan ook echt een keer kan afmaken en er baat bij ga hebben. Want zit nu alweer 2 jaar thuis en zo blijven aanmodderen heeft ook niet echt zin natuurlijk

quote:

Op donderdag 28 november 2013 17:05 schreef Murmeli het volgende:
Wat is er gebeurd Comp.?

Ik heb weer last van mezelf. Ik heb weer last van eenzaamheid enzo. Er wordt ook zelden contact met mij opgenomen, terwijl ik bijvoorbeeld daarvoor al contact met anderen opnam.
Ik heb het idee alles te geven, maar nul terug te krijgen.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 17:15 schreef Sylvana het volgende:
Ik meld me hier ook maar weer eens. Mijn verhaal staat op eerste pagina. Laatste post ging over dat ik de eerste keer KBTA bij Scelta heb gehad. Dat is helaas toch de enige keer gebleven
Na de eerste keer was het 2 weken vakantie en daarna zou ik er weer heen, maar kreeg ik op het station een enorme paniekaanval en ik had nogal last van waanbeelden. Ook de week erna is het om die reden niet gelukt en toen hadden ze bij Scelta ook zoiets van, dit gaat niet werken zo. Dus toen moest ik stoppen, terwijl ik dus eigenlijk nog niet eens begonnen was

Daarna eigenlijk alleen nog maar thuis gezeten of crisisopnames gehad en sinds deze week zit er eindelijk weer een beetje schot in de zaak qua hulpverlening. Ik heb nu eindelijk een behandelaar gevonden waar het mee klikt en die van doorpakken weet. Ik krijg nu elke week gesprek met haar en ze heeft me aangemeld voor de Wieke van Mediant in Enschede. Dat is net als bij Scelta ook een klinische behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen, alleen dan wat dichterbij huis

Ik zal daar wel weer helemaal opnieuw moeten beginnen met de intakeprocedure, dus het is nog even afwachten of ik daar idd terecht kan. Maar ik hoop het wel en ik hoop dat ik het dan ook echt een keer kan afmaken en er baat bij ga hebben. Want zit nu alweer 2 jaar thuis en zo blijven aanmodderen heeft ook niet echt zin natuurlijk

Met thuiszitten bereik je inderdaad niets.

Is er nu daadwerkelijk niemand die hetzelfde heeft als ik?

Voelt niemand zich langdurig structureel eenzaam?

Heeft iedereen nu echt een geweldig sociaal leven en geweldig contact met familie?

Heeft niemand het idee dat ie een 40 year old virgin is en dat iedereen om je heen een vriend(in) heeft, trouwt, kinderen krijgt, weer gaat scheiden, geweldig sociaal leven en werk hebben, etc, terwijl je zelf een 15-jarige bent in een lijf van 30? Dat iedereen met het snelheid van het licht vliegt terwijl je zelf stilstaat?

Kijk, ik weet dat mijn aandoening zeldzaam is, misschien wel zeldzamer dan autisme, maar ik kan me niet voorstellen dat hier niemand anders is zoals ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door Comp_Lex op 28-11-2013 20:10:58 ]

Eenzaamheid is geen aandoening, Comp.
Ik weet wel wat eenzaamheid is. Het kan met momenten snijdend voelen.
Ik heb niet echt vrienden, denk ik.
Met familie heb ik een goed contact. Heb enkel al jarenlang geen vriendin. Dat stoort mij tegenwoordig meer en meer echt wel.
Ik heb angst voor de feestdagen. Ofwel alleen terecht te komen of bij mensen terecht komen die mij niet echt aanstaan.

Ik heb wel een stuk uitgezocht met behulp van familie-opstellingen. Het is iets therapeutisch. Daarin kan een oorzakelijk verband van het gedrag van iemand in de familie helder gesteld worden. Weet je, als je je plek niet hebt in de familie door bvb tekortkomigen in de opvoeding, blijft zich dat verder zetten. Een gevolg is vaak dat iemand zijn hart dan sluit. Eigenlijk sluit er contact met het eigen hart en vandaaruit sluit het contact met andere mensen. Gevolg is een alleen-zijn gevoel en hoe langer, hoe geslotener,'gevangener' en dan krijg je op een gegeven moment eenzaam zijn. Het is volgens mij in een eerste plaats een afgesloten zijn van je eigen hart. Vaak doet dat pijn, dat hart.; onvervuld verlangen, afgewezen gevoel bij uitreiken naar liefde en aanvaarding...
Maar het is dus geen aandoening ;-) Gelukkig... geen pillen of operatie nodig ;-)

quote:

Op donderdag 28 november 2013 20:48 schreef Soullove het volgende:
Eenzaamheid is geen aandoening, Comp.
Ik weet wel wat eenzaamheid is. Het kan met momenten snijdend voelen.
Ik heb niet echt vrienden, denk ik.
Met familie heb ik een goed contact. Heb enkel al jarenlang geen vriendin. Dat stoort mij tegenwoordig meer en meer echt wel.
Ik heb angst voor de feestdagen. Ofwel alleen terecht te komen of bij mensen terecht komen die mij niet echt aanstaan.

Ik heb wel een stuk uitgezocht met behulp van familie-opstellingen. Het is iets therapeutisch. Daarin kan een oorzakelijk verband van het gedrag van iemand in de familie helder gesteld worden. Weet je, als je je plek niet hebt in de familie door bvb tekortkomigen in de opvoeding, blijft zich dat verder zetten. Een gevolg is vaak dat iemand zijn hart dan sluit. Eigenlijk sluit er contact met het eigen hart en vandaaruit sluit het contact met andere mensen. Gevolg is een alleen-zijn gevoel en hoe langer, hoe geslotener,'gevangener' en dan krijg je op een gegeven moment eenzaam zijn. Het is volgens mij in een eerste plaats een afgesloten zijn van je eigen hart. Vaak doet dat pijn, dat hart.; onvervuld verlangen, afgewezen gevoel bij uitreiken naar liefde en aanvaarding...
Maar het is dus geen aandoening ;-) Gelukkig... geen pillen of operatie nodig ;-)

Nee, maar het is wel een gevolg van mijn aandoening.

Ik kan me overigens ook heel eenzaam voelen in een groep met anderen. Een schoonfamilie bijvoorbeeld .

Gray, wanneer gaan wij nog weer ff pilske pakken?

quote:

Op donderdag 28 november 2013 19:42 schreef Comp_Lex het volgende:
Is er nu daadwerkelijk niemand die hetzelfde heeft als ik?

Voelt niemand zich langdurig structureel eenzaam?

Heeft iedereen nu echt een geweldig sociaal leven en geweldig contact met familie?

Heeft niemand het idee dat ie een 40 year old virgin is en dat iedereen om je heen een vriend(in) heeft, trouwt, kinderen krijgt, weer gaat scheiden, geweldig sociaal leven en werk hebben, etc, terwijl je zelf een 15-jarige bent in een lijf van 30? Dat iedereen met het snelheid van het licht vliegt terwijl je zelf stilstaat?

Kijk, ik weet dat mijn aandoening zeldzaam is, misschien wel zeldzamer dan autisme, maar ik kan me niet voorstellen dat hier niemand anders is zoals ik.

Ik herken het ook wel hoor. Ik heb ook maar een heel klein sociaal netwerk. Ik heb dan wel het geluk dat ik al jarenlang een vriend heb, en een geweldige schoonfamilie Daarnaast heb ik nog 2 vriendinnen, maar die zie ik vanwege de afstand maar eens in de paar maanden. En aangezien ik dus thuis zit en geen studie/werk heb, kom ik ook niet veel mensen tegen. Ik ga nog amper de deur uit.

Nou probeer ik dat als ik een redelijke dag heb wel meer te doen de laatste tijd. Zo ga ik wat vaker mee met mijn vriend naar de voetbal en vanavond ben ik naar een open avond van een creatief atelier hier in de stad geweest. Dat was echt superleuk, en daar krijg ik ook meteen energie van

Maar desondanks voel ik me ook wel erg vaak eenzaam. En ja, ik voel me ook vaak nog eenzaam als ik wel met andere mensen ben. Alleen dat heb ik dan meer bij mijn eigen familie bijvoorbeeld, ipv bij mijn schoonfamilie zoals bij sitting_elfling

Wat voor aandoening heb jij eigenlijk precies Comp_Lex, die zo zeldzaam is? Ik dacht idd dat je autisme had, maar dat is dus niet zo?

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:00 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ik herken het ook wel hoor. Ik heb ook maar een heel klein sociaal netwerk. Ik heb dan wel het geluk dat ik al jarenlang een vriend heb, en een geweldige schoonfamilie Daarnaast heb ik nog 2 vriendinnen, maar die zie ik vanwege de afstand maar eens in de paar maanden. En aangezien ik dus thuis zit en geen studie/werk heb, kom ik ook niet veel mensen tegen. Ik ga nog amper de deur uit.

Nou probeer ik dat als ik een redelijke dag heb wel meer te doen de laatste tijd. Zo ga ik wat vaker mee met mijn vriend naar de voetbal en vanavond ben ik naar een open avond van een creatief atelier hier in de stad geweest. Dat was echt superleuk, en daar krijg ik ook meteen energie van

Maar desondanks voel ik me ook wel erg vaak eenzaam. En ja, ik voel me ook vaak nog eenzaam als ik wel met andere mensen ben. Alleen dat heb ik dan meer bij mijn eigen familie bijvoorbeeld, ipv bij mijn schoonfamilie zoals bij sitting_elfling

Wat voor aandoening heb jij eigenlijk precies Comp_Lex, die zo zeldzaam is? Ik dacht idd dat je autisme had, maar dat is dus niet zo?

Ik heb inderdaad geen autisme. Ik zit op een ander spectrum, het schizoļde spectrum. Het begint bij introversie (geen stoornis, maar alles wat "erger" is, is wel een stoornis) en het eindigt bij schizofrenie. Ik zit daar tussenin, want ik heb cluster A.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb inderdaad geen autisme. Ik zit op een ander spectrum, het schizoļde spectrum. Het begint bij introversie en het eindigt bij schizofrenie. Ik zit daar tussenin, want ik heb cluster A.

Maar wat is daar zeldzaam aan dan

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:16 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Maar wat is daar zeldzaam aan dan

Dat wordt zelden gediagnosticeerd. Het is zo zeldzaam dat er geen hulpgroepen zijn, zoals bij autisme wel het geval kan zijn.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:17 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat wordt zelden gediagnosticeerd. Het is zo zeldzaam dat er geen hulpgroepen zijn, zoals bij autisme wel het geval kan zijn.

Lexie?

http://www.psychforums.com/schizoid-personality/

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:29 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Lexie?

http://www.psychforums.com/schizoid-personality/

Dank je voor de link, maar ik ben daar al geregistreerd. Die mensen die daar komen wonen helaas niet om de hoek.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:34 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dank je voor de link, maar ik ben daar al geregistreerd. Die mensen die daar komen wonen helaas niet om de hoek.

Toch eens familie-opstellingen checken?
Er kan altijd een oorzaak zijn in de familie-lijn..
Effe googlen en je krijgt genoeg info!!

Ik heb er heel goede en helende ervaringen bij gehad!!

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 00:36 schreef Soullove het volgende:

[..]

Toch eens familie-opstellingen checken?
Er kan altijd een oorzaak zijn in de familie-lijn..
Effe googlen en je krijgt genoeg info!!

Ik heb er heel goede en helende ervaringen bij gehad!!

Mijn ouders zijn zoals ik en ik heb alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen. Nu doet iedereen aardig tegen me, maar daar is alles mee gezegd. Het blijkt overigens op z'n minst deels aan mezelf te liggen.

Comp, sterkte...
Ik herken je gevoel van eenzaamheid soms ook wel. Zeker nu die kut kerst en oud en nieuw er weer aan komen.
Na volgend weekend (Sint met nichtjes) mag het gewoon 3 januari worden.

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 12:40 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Mijn ouders zijn zoals ik en ik heb alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen. Nu doet iedereen aardig tegen me, maar daar is alles mee gezegd. Het blijkt overigens op z'n minst deels aan mezelf te liggen.

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dąt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 21:47 schreef Soullove het volgende:

[..]

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dąt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

Ik ken je natuurlijk niet goed, maar ik ben wel benieuwd wat het je doet.
grt

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 21:47 schreef Soullove het volgende:

[..]

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dąt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

Soms lijkt het alsof het goed gaat, maar dan is er gauw sprake van eenrichtingsverkeer. Als het van de andere kant was, dan had ik daar geen moeite mee gehad, maar dat is dus niet zo. Mensen zijn op een oppervlakkige manier aardig. Ze geven me niet het soort aandacht wat ik wil. Het is meer dat ze opvallen dat ik ook besta.
Het maakt in principe niet uit hoe de rollen liggen. Wat wel uitmaakt is dat ik bijna niet voor ze besta. Ze zijn net zo schizoļde als ik, alleen valt het ze niet op en hebben ze er geen last van. Het contact is überslecht. Het helpt ook niet om dingen met ze te ondernemen.
Het is in zoverre mijn schuld dat ik tegenwoordig mijn eigen problemen veroorzaak. Vroeger was ik niet zo ziek en werd ik slecht behandeld. Toen had ik geen vrienden Nu ben ik ziek en nu gaat het nog steeds niet goed. Ik heb nog steeds geen vrienden.
Ik ben nu bezig met SoVa, maar ik denk niet dat dat bedoelt is voor de grotere problemen waar ik mee zit. Het enige verschil is dat ik misschien van niet op mensen afstappen naar wel op mensen afstappen ben gegaan en een beetje doorheb om een gesprek te voeren, maar het omgekeerde gebeurt nooit. Waarschijnlijk gaat het nog steeds niet goed.

Het helpt dan dus wel iets misschien...? Maar ik begrijp je kritische houding.

Het basisprobleem is denk ik je wantrouwen richting mensen en dat lost sova misschien maar voor een heel klein deel op. Al kan gewenning aan contact misschien ook wel weer het vertrouwen iets verbeteren.

Toch zou ik proberen er wel voor te blijven gaan en intussen je oren en ogen open houden voor een behandelaar en behandeling waarmee je ook het wantrouwen kunt aanpakken.
Dat is ook gewoon kut aan een PS. Die houdt zichzelf in stand omdat dat wantrouwen er zit en die angst dat "ze je toch wel pakken of naaien". Dat heb ik heel lang ook gehad en soms nog wel. Maar het zit echt in mijn hoofd. Mensen doen gewoon normaal tegen mij, en ik doe ook normaal. Alleen mijn hoofd maakt me soms dingen wijs en daardoor ga ik onredelijke eisen stellen. Al relativeer ik vaak wel en dan roep ik mezelf tot de orde dat ik normaal moet doen, hihi.

Trouwens, ik bedenk me net iets. Een vriend/kennis van mij was ook heel negatief over mensen. Die bleek asperger te hebben en die heeft volgens mij wel met een soort sova training zijn houding kunnen veranderen. Het stuk herkenning dat hij vond bij anderen speelde daarin een grote rol. Maar dan zouden er in jouw sova groep dus ook mensen moeten zitten met vergelijkbare problemen.

Lastig allemaal.

@ Comp_Lex

Ik kan me voorstellen dat zo'n start van een behandeling heftige emoties en flash-backs oproepen.
Dat zal denk ik wel voor iedereen gelden, het is niet niks om de weggestopte ellende naar boven te voelen komen.
Probeer daar doorheen te komen door te beseffen dat het erbij hoort je moet hier doorheen om een stap vooruit te gaan komen.

Maar, ....misschien is eerst individuele hulp meer voor je en pas later een groep?
Eerst 1 op 1 poliklinisch,... voor het eerst hardop uitspreken wat je overkomen is.
Vervolgens je angst gaan aanpakken om daarna meer stabieler aan je persoonlijkheid te gaan werken d.m.v. groepstherapie.
Misschien ben je om te beginnen gebaat bij psychiatrische thuisverpleging.
Ga zelf opzoek naar wat jij denkt nodig te hebben aan hulp bij jouw hulpvraag. Ga van een passieve cliėnt naar een assertieve cliėnt. En vind je het moeilijk je te verwoorden, vraag dan of je het via de mail mag doen om de inhoud dan tijdens de afspraak te bespreken en te delen.

Dat je hulp bent gaan zoeken is goed, maar soms is het een beetje zoeken naar wat past bij de persoon. Door deze "worsteling" met je behandelaar te bespreken kom je verder, het is nu eenmaal belangrijk voor de bh te weten waar jouw raakvlakken liggen, om er wat aan te kunnen doen dit voor jou te verbeteren. Wat ook het uiteindelijke doel is van elke behandeling, het moet je wel helpen, anders is het nutteloos.

Zeg wat je op je hart hebt en geef aan wat je wilt bereiken na de behandeling _{(die overigens jaren kunnen gaan duren in veel gevallen.... helaas, maar slechter als nu kan toch al niet toch? )}

Ik wens je heel veel doorzettingsvermogen en geduld toe, geef het de tijd

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 09:59 schreef Murmeli het volgende:
Het helpt dan dus wel iets misschien...? Maar ik begrijp je kritische houding.

Het basisprobleem is denk ik je wantrouwen richting mensen en dat lost sova misschien maar voor een heel klein deel op. Al kan gewenning aan contact misschien ook wel weer het vertrouwen iets verbeteren.

Toch zou ik proberen er wel voor te blijven gaan en intussen je oren en ogen open houden voor een behandelaar en behandeling waarmee je ook het wantrouwen kunt aanpakken.
Dat is ook gewoon kut aan een PS. Die houdt zichzelf in stand omdat dat wantrouwen er zit en die angst dat "ze je toch wel pakken of naaien". Dat heb ik heel lang ook gehad en soms nog wel. Maar het zit echt in mijn hoofd. Mensen doen gewoon normaal tegen mij, en ik doe ook normaal. Alleen mijn hoofd maakt me soms dingen wijs en daardoor ga ik onredelijke eisen stellen. Al relativeer ik vaak wel en dan roep ik mezelf tot de orde dat ik normaal moet doen, hihi.

Trouwens, ik bedenk me net iets. Een vriend/kennis van mij was ook heel negatief over mensen. Die bleek asperger te hebben en die heeft volgens mij wel met een soort sova training zijn houding kunnen veranderen. Het stuk herkenning dat hij vond bij anderen speelde daarin een grote rol. Maar dan zouden er in jouw sova groep dus ook mensen moeten zitten met vergelijkbare problemen.

Lastig allemaal.

Het lijkt erop dat het meer bedoelt is voor mensen die sociale nervositeit hebben en niet voor mensen die het tekstboek voorbeeld zijn van cluster A, zoals ik. Ik ben ook heel erg paranoļde, dus "ze gaan je toch wel pakken of naaien" heb ik dus ook. Het zit in de weg van op kamers gaan bij andere studenten. In de praktijk is gebleken dat ik dat kutgedrag heel erg aantrek. Ik moet van tevoren weten dat mensen absoluut normaal tegen me gaan doen, want anders kom ik er niet.
Ik ben niet autistisch. Ik heb altijd al het vermoeden gehad dat het aan mezelf lag, maar met de diagnose werd alles duidelijk. Nu ligt het echt op z'n minst deels aan mezelf.

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 10:20 schreef zusterclivia het volgende:
@ Comp_Lex

Ik kan me voorstellen dat zo'n start van een behandeling heftige emoties en flash-backs oproepen.
Dat zal denk ik wel voor iedereen gelden, het is niet niks om de weggestopte ellende naar boven te voelen komen.
Probeer daar doorheen te komen door te beseffen dat het erbij hoort je moet hier doorheen om een stap vooruit te gaan komen.

Maar, ....misschien is eerst individuele hulp meer voor je en pas later een groep?
Eerst 1 op 1 poliklinisch,... voor het eerst hardop uitspreken wat je overkomen is.
Vervolgens je angst gaan aanpakken om daarna meer stabieler aan je persoonlijkheid te gaan werken d.m.v. groepstherapie.
Misschien ben je om te beginnen gebaat bij psychiatrische thuisverpleging.
Ga zelf opzoek naar wat jij denkt nodig te hebben aan hulp bij jouw hulpvraag. Ga van een passieve cliėnt naar een assertieve cliėnt. En vind je het moeilijk je te verwoorden, vraag dan of je het via de mail mag doen om de inhoud dan tijdens de afspraak te bespreken en te delen.

Dat je hulp bent gaan zoeken is goed, maar soms is het een beetje zoeken naar wat past bij de persoon. Door deze "worsteling" met je behandelaar te bespreken kom je verder, het is nu eenmaal belangrijk voor de bh te weten waar jouw raakvlakken liggen, om er wat aan te kunnen doen dit voor jou te verbeteren. Wat ook het uiteindelijke doel is van elke behandeling, het moet je wel helpen, anders is het nutteloos.

Zeg wat je op je hart hebt en geef aan wat je wilt bereiken na de behandeling _{(die overigens jaren kunnen gaan duren in veel gevallen.... helaas, maar slechter als nu kan toch al niet toch? )}

Ik wens je heel veel doorzettingsvermogen en geduld toe, geef het de tijd

Ik heb afgesproken met mijn behandelaar dat ik het rustig op wil bouwen. Ik ben begonnen met SoVa, maar ik denk dat ik hierna direct de meest intensieve behandeling ga pakken als het met SoVa zo blijft zoals het nu is.

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 10:39 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb afgesproken met mijn behandelaar dat ik het rustig op wil bouwen. Ik ben begonnen met SoVa, maar ik denk dat ik hierna direct de meest intensieve behandeling ga pakken als het met SoVa zo blijft zoals het nu is.

Top te lezen dat je hier al mee bezig bent en het met je bh kunt bespreken.