quote:
Op zondag 27 oktober 2013 22:49 schreef Pulzzar het volgende:[..]
Als je daar alles voor over hebt, denk ik dat je een andere strategie moet proberen. Wat ik uit jouw posts opmaak, is dat je tegen andere mensen ingaat door ze o.a. verbaal af te troeven. Je plaatst jezelf boven anderen en je wilt jezelf bewijzen dat je sterker en slimmer bent en dat niemand jou iets kan maken. Dat kan je een gevoel geven dat je controle hebt over de situatie. Maar op anderen kan dat intimiderend overkomen, waarmee je de mensen die je nodig hebt afstoot.
Ik snap uit eigen ervaring dat het erg moeilijk kan zijn om jezelf open te stellen naar andere mensen. Wat jij schrijft over de GGZ vind ik nogal zwart-wit eerlijk gezegd, maar tegelijkertijd heb je ook zeker een punt. Ik vind psychische hulpverleners ook arrogant, betweterig en afstandelijk. Ik kan daar ook absoluut niet tegen. Ik denk niet dat ze iets kwaads in de zin hebben en over het algemeen alleen maar willen helpen. Maar ze leunen naar mijn idee teveel op de psychologische wetenschap. Misschien begrijpen ze mijn gedrag, maar ze zullen mijn gevoel niet kunnen begrijpen als ze het zelf niet kennen. Ik ben in mijn jeugd voortdurend door heel veel mensen gekleineerd en afgeschilderd als één of andere minderwaardige sukkel. De pijn die ik daaraan heb overgehouden, heeft mij zo gevormd dat de psychiaters mij een 'persoonlijkheidsstoornis' toekennen. Ik word daarmee dus wéér! gekleineerd. Ik heb daarbij maar weinig psychs meegemaakt die lijken te begrijpen of te erkennen dat zoiets erg vernederend is. Meestal gaat het als volgt: "Meneer, u heeft stoornis zus en zo en dit en dat is ook mis aan u en daarom moet u deze behandeling volgen." En dat wordt dan gezegd zonder enige emotie of begrip. Vervolgens word er van mij verwacht dat ik ze 100% vertrouw. In het begin deed ik dat ook. Alles wat de psych zei, was goed, want ik had voor mijn gevoel alle controle over mijn leven verloren en voelde me daarmee volledig afhankelijk van anderen. Inmiddels ben ik wat autonomer geworden, vertrouw ik meer op mijn eigen mening en ga ik dus ook in tegen een psych wanneer ik het niet met hem of haar eens ben. In eerste instantie op een vriendelijke en respectvolle manier, want ik ben er niet op uit om te rellen. Maar ik merk wel dat veel psychs te hardnekkig bij hun eigen punt blijven en moeilijk willen luisteren naar mijn gedachten en meningen, dus ik heb de laatste jaren diverse keren hoogslaande ruzies gehad met dat soort mensen.
Maar inmiddels heb ik wel één ding geleerd. Er kan maar één persoon jouw problemen oplossen en dat ben jij zelf! Soms ben je afhankelijk van anderen en heb je hen nodig, maar uiteindelijk bepaal je zelf wat je denkt en wat je met je leven doet. Verlang van welke psych dan ook niet dat ze jou de perfecte behandeling gaan bieden, want die bestaat niet. Dat betekent niet dat je geen profijt kan hebben aan de behandeling. Hoe die behandeling er ook uitziet; van alles wat jij meemaakt, leer je. Je kan alleen maar wijzer worden, nooit dommer. Maar je zal niet wijzer worden als je niet naar anderen durft te luisteren. Hoe moeilijk het ook kan zijn om iets van anderen aan te nemen (ik praat uit eigen ervaring!) geef ze de kans om ze hun zegje te doen, luister ernaar en denk erover na. Misschien krijg je daarmee nieuwe inzichten, zodat je je problemen beter kan begrijpen. En anders ben je niks wijzer geworden, maar ook niks dommer. Als je het echt niet met je psych eens kan zijn, hoef je er ook niks mee, want de keus blijft altijd bij jou!
En heb geduld. Misschien lijkt je situatie op dit moment uitzichtloos, maar misschien zie je in de toekomst wel perspectief!
Allereerst bedankt voor je reactie en de tijd en aandacht die je daaraan geschonken hebt. Dat waardeer ik enorm en ik twijfel niet aan je goede intenties en goedbedoeld advies. Ik kan er alleen niet veel mee omdat ik hoogst individualistisch ben en onderweg ook het nodige heb meegemaakt en (af)geleerd wat me gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben. En itt tot wat jij schijnbaar denkt ben ik daar best tevreden over. Ben redelijk gelukkig en zit lekker in mijn vel. Niet zo goed als zou kunnen maar het kan ook een stuk slechter dus ik klaag niet. Heb al heel lang geen depressie meer gehad en ook het manische blijft binnen de perken. Als ik wordt opgenomen gebeurd dat meer op grond van mijn verleden dan mijn actuele toestand die ik als redelijk stabiel kenmerk. Geen hoge pieken of diepe dalen. Ik ben t.a.t. aanspreekbaar en benaderbaar, consistent en consequent rationeel. Ik heb wel een stoornis maar ben niet gestoord.
Integendeel. Als ik mensen die mij hebben leren kennen vertel dat ik psychiatrisch patiënt ben kijken ze mij verwonderd aan. "Jij? Hoezo dan? Jij bent zo (overdreven ) rationeel en cerebraal. Hadden we nooit gedacht. Jij bent prettig gestoord maar zeker niet gek, Fred. Neem je moeder maar in de maling"
Tot ik ze de beschikking laat lezen. Dan moeten ze het wel geloven. Maar de meesten blijven gelukkig afgaan op hun eigen oordeel dus van stigmatisering heb ik geen last. Bevind mij niet in een sociaal isolement zoals zovelen van ons helaas wel. Vrijwillig danwel gedwongen. Alleen met andere patiënten omgaan en interacteren. Heb veel contact met 'normale' mensen en dat leidt niet tot conflicten.
Woon sinds 4 mnd op mijzelf en niet meer in de BW (beschermde woonvorm), samen met mijn kat.
En wij zijn happy. Niet dagdagelijks maar vaak genoeg. Word een beetje depri van mijn 3-wekelijkse depot met sicordinol. Van die 2000mg depakine merk ik niets. Draait op de achtergrond. En dat is waar al het contact met de psychiater om draait: medicatie. Gesprekken voeren doet ze niet met mij want " ik ben zo ad rem en kan indrukwekkend overkomen". Een hete aardappel waar ze zich liever verre van houden.
Laat staan dat ze een hapje nemen. Heb ook een (maf)casemanager die ik nog nooit gesproken heb en een SPV die mij het depot inspuit. Verdere bemoeienis heb ik niet bij de GGZ omdat ze gewoon to 'thick' zijn om mijn behoeftes te kunnen bevredigen. Ik ben onbevredigd dus maar zal niet om hulp vragen ook. Ik heb ze niet nodig. Zolang ze mij maar in mijn waarde laten is het koek en ei tussen de GGZ en mij.
En luisteren als ik praat, niet alleen als het ze uitkomt want dat is mijn tijd niet. Heb in de BW wel goeie ervaringen omdat de staf je kon leren kennen en jij hen. Maar zij gaven mijn vrienden rode kaarten zodat ze het gebouw niet meer inmochten vanwege drugs (speed, crack en wiet) wat best wel kut was.
Maar ik was mijn indicatie toch al kwijt, "te goed" voor de BW dus de verhuizing was aanstaande en dat probleem ook weer opgelost. Ze wouden ook best wel van mij af want ik ben intens bij tijd en wijle en dat konden ze niet altijd handelen. Ook mijn ADHD vrienden niet. Konden mij ook niet meer bijhouden, speed of geen speed. Tegen mij valt niet op te snuiven als ik op dreef ben. Uitputtend ben ik dan, behalve voor mijzelf. Ik krijg maar meer en meer energie. Bipolair, ADHD en hoogbegaafd is een mooie combi wat mij betreft. Ik kick de pan uit! Zit lekker in mijn vel op de praatstoel te lullen over van alles en nog wat en vermaak mij prima, mijzelf als speelgoed gebruikend. Als ik dan ga schrijven produceer ik de lange teksten waar de ADD'ers zo'n 'hekel'aan hebben. Dat forum bezoek ik maar niet meer. Ik was een knuppel in een hoenderhok en regelmatig aan het bekvechten tot ik een ban kreeg wegens grof taalgebruik. Héél grof idd.
Ik was kwaad en dan wordt ik een vuilspuiter. Gilles de la Tourette met opzet. Zonder tics.
Maar het lucht wel op dus kon ik het niet laten. Dan maar een ban. Marsyas heette ik toen. Een satyr levend gevild voor zijn hoogmoed. Echt iets voor mij. Want ik ben kenkerarrogant, ik ken het probleem.
Voor mij werd speciaal een topic geopend zodat ze van mij af waren in de andere. "Ga hier in discussie met Marsyas". En ik heb ze allemaal afgedroogd met een verbijsterende gemakszucht. Toen werd er een poll georganiseerd om mij weg te krijgen maar de meesten vonden mij een kwaliteits user. Ik moest het echt zelf doen en dat deed ik zoals ik reeds vertelde. Ben teruggekomen onder de naam Aristoo tot ik daarmee op een zeer lullige manier ook een ban opliep. En nu als Salmannassar, heliumcooled hothead.
Allemaal met het zelfde UI want ik speel het liefst open kaart als mezelf. Schaamteloos eerlijk wat nogal eens verkeerd uitpakt. Daarom heb jij het idee dat ik de zaken verkeerd aanpak. Geen zorgen ik weet precies wat ik doe. Ik loop ijskoud door zeven sloten tegelijk zonder zelfs maar nat te worden. Waarom? Omdat het kan..En zo maak ik psychiaters gek. Doe alles wat ze mij verbieden en voor waarschuwen en loop geen krasje op. Ik tart hen door het noodlot te tarten, en lach ze daarna, recht in hun bek, keihard uit !
Omdat ze het verdienen, arrogante kenkerlijers! It takes one to know one, you know? Leunen op een wetenschap die officieel geen wetenschap mag heeten. DSM IV of niet ! Heb maar twee goede getroffen. Die luisterden naar mijn verhaal, snapten me en ontsloegen mij. Manisch als een lier, dat wel. Maar heb inmiddels zoveel controle dat ik iedere psychiater om de tuin kan leiden. De manipulator manipuleren
En als resultaat gewoon kan doen waar ik zin in heb. En van dat depot kom ik ook nog wel af, InsjaAllah!.
Ik heb ze btw nooit voor 100% vertrouwd. Ben ik gewoon te autonoom voor. Ik ben mijn eigen psychiater omdat het niet anders kan. Voor mij ben ik de beste, simpel en effectief bekeken. Ik snap mij altijd, logisch toch? Je moet alleen wel objectief blijven, da's de crux. En dat kan ik gelukkig. Is geen verdienste, gewoon aangeboren. Klop ik mij niet voor op de borst voor alle duidelijkheid. K'weet, klink al gauw snoeverig en diabolisch arrogant. Comes with the territory. Zou raar zijn als ik het niet was eigenlijk...Ik heb 'niemand' nodig, zij hebben mij nodig al beseffen ze het vaak niet. Ze verstoren mijn proces ten faveure van henzelf daarbij het doel uit het oog verliezende dat de patiënt tevreden moet worden gehouden. Zij draaien het ijskoud om, jij moet hen tevreden én aan de vreet houden. Dus braaf alles slikken en pikken zodat zij ook nog wat aan 'hun' dag hebben. Met een schier dodelijke vanzelfsprekendheid en totaal gebrek aan respect.
Maar zelf wel gerespecteerd dienen te worden uiteraard. Fnuikend, zoveel onrecht. Ik kan er niet goed tegen en vroeg of laat beland ik weer in de isoleer door de stress als ik niet heel goed oppas. Weleens in de isoleer gezeten, iemand? Kut is dat hé? De moderne vergeetput. Afvalcontainer, latrine. Daar komt de drek van de afdeling terecht. En ze lieten me rustig een week zitten. Lekker rustig zonder mij. Wat het met mij deed was irrelevant. Maar ben er niet door getraumatiseerd, don't worry. Ik ben een taaie. Ik buig maar ik barst niet. Het toonde alleen maar hun zwakte, niet de mijne immers. Elke andere zienswijze maakt je tot slachtoffer, niet aan beginnen dus. Gewoon alles incasseren en daarna onverstoorbaar verder gaan waar je was. Onuitroeibaar en hardnekkig. De jungle weer in. Risico's nemen om te overleven. Dan maar te boek staan als moeilijk cq onbehandelbaar. Maar met mijn medepatiënten was de relatie altijd goed tot amoureus aan toe. Heb heel wat afgewipt in de div. klinieken. Het was niet allemaal kommer en kwel dus.
En btw, ik plaats mijzelf niet boven anderen, dat wordt/is voor mij gedaan. Het is onvermijdelijk. Ik geef mensen dat gevoel als ze mij bezig zien en had dat liever niet want sommige mensen worden er behoorlijk onzeker en onrustig van. Niets aan te doen, moeten ze maar aan wennen. Mezelf wegcijferen heb ik in mijn jeugd al genoeg gedaan. Ik had een zeer dominante vader met navenante territoriumdrift die mij bij elke gelegenheid probeerde te kleineren en mij wijs te maken dat ik dom was. Waarbij ik hem elke keer eruit lulde. Van kleins af aan al. Mij vader haatte mij omdat ik slimmer was dan hij. Hij was ziekelijk jaloers op iedereen die ik respecteerde of beminde en altijd de partypooper. Maar hij had een kampverleden en een traumatisch jeugd gehad dus het is hem vergeven. Ik heb altijd van hem gehouden, ik wist niet beter.
Maar daardoor trok ik wel naar mijn moeder. En samen vormden wij een front tegen pa die daardoor jaloers werd op mij. Ik pakte zijn vrouw van hem af. Dat was zijn eigendom. En zo behandelde hij haar ook wat mij weer pijn deed. De problemen waren serieus en continu maar ik wist niet beter. Mijn moeder ook niet en pa al helemaal niet. Hij was een dictator aan wie niet getwijfeld mocht worden. Toch deed ik dat regelmatig want in zijn kennis zaten veel hiaten. Hij had mij van jongs af aan meegesleept naar de bibliotheek en daar begon ie spijt van te krijgen. Dus sorry als ik bijdehand doe, ik ben erfelijk belast en cultureel belast maar heb daar zelf geen last van. Als ik een boek lees weet ik wat erin staat, altijd gemak gehad van die eigenschap. In Amerika zou het heel anders met mijj gelopen zijn. Hier kwam ik in de goot terecht, lang verhaal. Bipolairen zitten aan de top of op de bodem. Middenwegen zijn er niet echt. Maar zoals ik al opmerkte, ik vind het een prettige stoornis dus met mij hoef je geen medelijden te hebben hoor.
Ik vermaak mij wel en heb wel voor hetere vuren gestaan. Onkruid vergaat immers niet. Daar zijn ze bij de GGZ inmiddels ook wel achter want ze laten mij aan mijn lot over op mijn flatje wat ik interpreteer als een stukje ruimte. Hier ben ik debaas dus al mijn druggebruikende vrienden komen weer langs. En dan is het feest. Ben nu ook alweer vanaf vrijdag 12u wakker en voel mij, geloof het of niet, kiplekker. Slaapdeprivatie werkt antidepressief, evenals de speed wat de sicordinol tegenwerkt. De tijd vliegt dus heb ik fun. Ik ben volkomen open en ontspannen zoals altijd dus daaraan ligt het niet, Pullz.. Ik werkte altijd mee met de GGZ voor zover ik dat kon maar eerlijk, ik heb alleen maar last van ze gehad. Wij zullen nooit 2 handen op 1 buik zijn. Ik ben te veel een individu daarvoor. Ik ben autonoom, narcist en borderliner met theatrale trekjes. En ik vraag voortdurend de aandacht. En als ik die niet krijg word ik manisch en depressief. Ik zit vol persoonlijkheidsstoornissen zo bezien. Maar zou het niet anders willen, it's my life...Binnenkort 50jr. Velen hadden nooit gedacht dat ik dat zou halen, ik wist beter. Maar vraag me niet waarom. Misschien omdat de meerderheid dat zei en dan kom ik automatisch in het verzet. De normale mens en zijn opinies zijn nooit relevant geweest in mijn ogen. Wat weten die nou eigenlijk? Wat kan een IQ van 100 nou eigenlijk? Zelf zit ik véél hoger en etaleer dat schaamteloos. Ook hier op het forum hoewel het eigenlijk 'not done' is.
Elitairisme van het zuiverste water natuurliijk maar berustend op feiten. En als sommige mensen daarom de pest aan mij krijgen neem ik dat voor lief. Eerlijk duurt het langst. Waarom je capaciteiten ontkennen voor het ego van een ander? Je mond houden terwijl hij de waarheid spreekt? No way! Gisteravond is iemand nog zwaar beledigd weggelopen bij me omdat ik mijn mond niet hiekd als hij dat wou. Ik had het maar te doen anders zou hij nooit meer langskomen en daar zou ik spijt van gaan krijgen wist hij zeker.
Je snapt(hopelijk) dat ik gewoon doorlulde. Emotionele chantage wordt door mij niet beloond, Uit principe niet. Bovendien wist ik dat als hij 10 seconden zou luisteren het opgelost zou zijn als hij tijdens dat luisteren of daarna desnoods zou denken over wat ik zei. Maar borderliners zijn taai. Hij is dus zonder een hand te geven vertrokken om naar eigen zeggen nooit meer terug te keren. En hij is er toe in staat.
Sjachereinige cokehoer (snuif),,,,Omdat ik niet deed wat hij zei in mijn huis! Mijn beste vriend Jessin die Michel bij mij had geintroduseerd ook witheet op mij omdat ik het niet deed. Ze vroegen het maar liefst 4 keer vriendelijk...Waarom was ik zo'n asbak dat ik het niet deed. Het is toch simpel? Smoel dicht anders krijg je er straks eentje! Hoe kon Jessin zo stom zijn? Is een zeer intelligent en aardig persoon. Nix mis mee, integendeel. Maar ik praatte nog steeds door. Doordat ik getreggerd werd raakte ik niet uitgepraat, Ik wachtte op mijn kans ze op hun fundamentele fout te wijzen die voor jullie ahgi overduidelijk is. Sterker, je zou hem nooit maken. Want 'zieken'gebruiken hun hersenen(verkeerd). Borderliners ihb. Hun hersenen snijden zich in hun armen als straf voor door de hersenen begane fouten. Pas het lichaam aan, niet het gedrag. Ultranarcisten( hun hersenen optz) die het lichaam als zondebok gebruiken en dan rust vinden nu er closure is. De dader gestraft. Justitia heeft gesproken. Bloed heeft gevloeid. Wraak is voltrokken. Goden gerustgesteld. Hallelujah! Het ego is ( nu nog wel) intact, de crisis geweken, het lichaam niet bezweken, klaar voor de volgende dosis (zelf)haat. Nou de sporen wissen en alles ontkennen, vergeten maar niet vergeven, schuld op schuld zonder aftrek van rente.
Maar goed, wie had er nou gelijk? Ik natuurlijk. Laat mij niet het zwijgen opleggen, zeker niet in mijn eigen territorium. Het was gedrag een goede gast onwaardig. Ongezellig en asociaal en narcistisch egomaniakaal. Tenminste, vind ik. Misschien vind iemand van jullie wat anders, hoor het graag. Dan wordt het FF interessant. Wie heeft de gore moed mij tegen te spreken?!
Die zal ik eens fijn emotioneel lamleggen..."Op hoogmoed staat levend gevild worden" volgens Apollo. Je bent gewaarschuwd en telt nu voor 2. Die weten meer dan 1. Maar soms is het andersom. Bij mij b.v
Ik heb abnormale hersenen die werken als een tierelier, wat ik ook doe of gebruik. Het is altijd consistent en consequent al ben ik manisch als een lier. Ze zijn nat. niet perfect, dat wil ik niet impliceren maar wmb close enough om handig te zijn.
Nou is het goede nieuws dat 'iedereen' hersens heeft zoals de mijne dus wat ik kan kunnen jullie ook.
Baas in eigen hoofd. Baas in eigen huis en baas van de stad, land, continent, planeet zijn slechts een kwestie van tijd. The sky is
not the limit, space is. Alleen FF die ongewenst kostgangers uit je hoofd halen. Die stoornis(sen) van (jouw) persoon.X.
Wat wil je later worden? Ongestoord.!
Storen van achteren weer naar voren om er nooit meer bij te horen, erafgeschoren, dan doorboren en vermoren.Om te bekoren wat was verloren... Ivoren toren herboren !
Zo, morgen FF bij de dokter langs? Goed idee ? Of zal ik voortgaan op de ingeslagen weg?
Voel me vrij neutraal btw, Goede raad, iemand, voor deze verdoolde ziel in pain and agony?
Want dit is de voorlopig laatste zin, sry?