[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

Welke stoornis in cluster a heb jij dan complex?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 15:43 schreef Murmeli het volgende:
Welke stoornis in cluster a heb jij dan complex?

Alles + er wordt ook een beetje B vermoedt, maar dat kan ook nog aan iets in A liggen. C is bij mij ook nog altijd een optie aangezien iets meer dan 50% van A ook iets van C heeft.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 14:32 schreef kuolema het volgende:
Hoi!

Lex, ik zal je even helpen met het op gang houden van dit topic.
Bij mij vermoeden ze ook een persoonlijkheidsstoornis, ik ga daarvoor binnenkort in behandeling. Ik heb nog geen specifiek label, daar gaat nog naar gekeken worden als het goed is.

Ik herken mezelf heel erg in ontwijkend en ook in obsessief-compulsief en enigszins in borderline.

Zoals ik al in Depri zei heb ik morgen een intake gesprek voor SoVa.

Probeer jezelf niet teveel in een hokje te duwen, hé!

Je zogenaamde persoonlijkheidsstoornis - in welke vorm je die ook moge hebben - betekent alleen dat je met jezelf bent vastgelopen. Als jij bijvoorbeeld een paranoide persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je abnormaal bent, maar dat je je zo vaak in je vertrouwen en veiligheid voelde geschonden dat je het risico niet meer wilt oplopen dat zoiets nog een keer gebeurt en bescherm je jezelf door iedereen te wantrouwen. Een ander vindt dat wantrouwen te extreem en hinderlijk, maar voor jou heeft dat een zelfbeschermende functie. Als je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je een schijtbak bent die alles uit de weg gaat, maar wil dat zeggen dat je te vaak bent gekwetst of bent afgewezen en bescherm je jezelf door iedereen uit de weg te gaan.

Er zit iets achter jou persoonlijkheidsstoornis. Als je daar achterkomt en je weet hoe je daarmee moet omgaan, word je een gelukkiger mens. Leer je persoonlijkHEID kennen in plaats van je persoonlijkheidsstoornis.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 00:16 schreef Pulzzar het volgende:
Probeer jezelf niet teveel in een hokje te duwen, hé!

Je zogenaamde persoonlijkheidsstoornis - in welke vorm je die ook moge hebben - betekent alleen dat je met jezelf bent vastgelopen. Als jij bijvoorbeeld een paranoide persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je abnormaal bent, maar dat je je zo vaak in je vertrouwen en veiligheid voelde geschonden dat je het risico niet meer wilt oplopen dat zoiets nog een keer gebeurt en bescherm je jezelf door iedereen te wantrouwen. Een ander vindt dat wantrouwen te extreem en hinderlijk, maar voor jou heeft dat een zelfbeschermende functie. Als je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je een schijtbak bent die alles uit de weg gaat, maar wil dat zeggen dat je te vaak bent gekwetst of bent afgewezen en bescherm je jezelf door iedereen uit de weg te gaan.

Er zit iets achter jou persoonlijkheidsstoornis. Als je daar achterkomt en je weet hoe je daarmee moet omgaan, word je een gelukkiger mens. Leer je persoonlijkHEID kennen in plaats van je persoonlijkheidsstoornis.

Mooie omschrijving

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:10 schreef summer2bird het volgende:
Hallo.

Heb je zelf een persoonlijkheidsstoornis of ken je iemand met een persoonlijkheidsstoornis?
Of heb je vermoedens dat je er een hebt?
Hier kun je het allemaal kwijt.

Beknopte omschrijving van een persoonlijkheidsstoornis:
Een persoonlijkheidsstoornis is een langdurig patroon van afwijkende emoties en opvattingen.
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen tot ontwikkeling door traumatische ervaringen in combinatie met erfelijke gevoeligheid.

Korte omschrijving van de verschillende persoonlijkheidsstoornissen (deze informatie komt van trimbos.nl, mens-en-samenleving.infonu.nl, psyonline.nl en psyq.nl):

.

Cluster A (vreemd en/of excentriek):

Paranoïde persoonlijkheidsstoornis

[..]

Schizoïde persoonlijkheidsstoornis

[..]

Schizotypische persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

Cluster B (dramatisch, emotioneel en/of impulsief):

Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis

[..]

Borderline persoonlijkheidsstoornis

[..]

Theatrale persoonlijkheidsstoornis

[..]

Narcistische persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

Cluster C (angstig en/of gespannen):

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis

[..]

Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis

[..]

Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

P.S.: liever geen reacties over de zogenaamde labeltjescultuur, want met die reacties ben ik nu wel een beetje klaar en ze zijn bovendien beledigend tegenover psychiatrisch patienten.

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 01:31 schreef complicate het volgende:

[..]

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

Ik heb het even opgezocht, volgens wiki hoort PTSS bij de angststoornissen (maar kan er naast zitten ivm het tijdstip )

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 01:31 schreef complicate het volgende:

[..]

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

PTSS manifesteert zich vaak in de praktijk op dezelfde manier als een persoonlijkheidsstoornis en kan net als bij een persoonlijkheidsstoornis ook gepaard gaan met andere persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb ooit in een kliniek gezeten voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen en daar zaten ook mensen bij met PTSS. Wij kregen daar allemaal dezelfde behandeling. Maar wat het precies is, hoor je al terug in de naam. PTSS is meer gerelateerd aan een angststoornis. Verder kan PTSS op elke leeftijd ontstaan, terwijl een persoonlijkheidsstoornis zich ontwikkeld in de jeugd en/of puberteit.

Een persoonlijkheidsstoornis ontstaat ook niet zomaar, maar dat hoeft niet persé met trauma's te maken te hebben. In mijn geval niet trouwens. Ik heb geen leuke jeugd gehad, maar wat ik heb meegemaakt, is het gevolg geweest van heel veel factoren. Als kind was ik bijvoorbeeld erg angstig. Ik was een makkelijk slachtoffer voor pesterijen en dat gebeurde dus ook. Het stond eigenlijk vanaf mijn geboorte al vast dat ik het in mijn jeugd wat zwaarder zou gaan krijgen dan anderen en dat ik wat meer hulp van anderen nodig heb. Er zijn trouwens ook goede dingen in mijn jeugd gebeurd; als ik die niet had meegemaakt, was ik slechter terecht gekomen dan dat ik nu ben.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 05:51 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

PTSS manifesteert zich vaak in de praktijk op dezelfde manier als een persoonlijkheidsstoornis en kan net als bij een persoonlijkheidsstoornis ook gepaard gaan met andere persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb ooit in een kliniek gezeten voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen en daar zaten ook mensen bij met PTSS. Wij kregen daar allemaal dezelfde behandeling. Maar wat het precies is, hoor je al terug in de naam. PTSS is meer gerelateerd aan een angststoornis. Verder kan PTSS op elke leeftijd ontstaan, terwijl een persoonlijkheidsstoornis zich ontwikkeld in de jeugd en/of puberteit.

Een persoonlijkheidsstoornis ontstaat ook niet zomaar, maar dat hoeft niet persé met trauma's te maken te hebben. In mijn geval niet trouwens. Ik heb geen leuke jeugd gehad, maar wat ik heb meegemaakt, is het gevolg geweest van heel veel factoren. Als kind was ik bijvoorbeeld erg angstig. Ik was een makkelijk slachtoffer voor pesterijen en dat gebeurde dus ook. Het stond eigenlijk vanaf mijn geboorte al vast dat ik het in mijn jeugd wat zwaarder zou gaan krijgen dan anderen en dat ik wat meer hulp van anderen nodig heb. Er zijn trouwens ook goede dingen in mijn jeugd gebeurd; als ik die niet had meegemaakt, was ik slechter terecht gekomen dan dat ik nu ben.

Erg bedankt voor je uitleg.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 02:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb het even opgezocht, volgens wiki hoort PTSS bij de angststoornissen (maar kan er naast zitten ivm het tijdstip )

Je zat er niet naast ( zo lief om het nog zo laat te gaan opzoeken )
THANX!

[ Bericht 0% gewijzigd door complicate op 24-10-2013 11:04:08 ]

Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 16:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Alles + er wordt ook een beetje B vermoedt, maar dat kan ook nog aan iets in A liggen. C is bij mij ook nog altijd een optie aangezien iets meer dan 50% van A ook iets van C heeft.

Haha dat klinkt grappig

Voor veel psychische aandoeningen geldt dat er overlappingen zijn. Ik denk dat schizoïde en ontwijkend makkelijk samengaan met paranoïde. Bij mij zorgen afzondering en onzekerheid ervoor dat ik soms ook wat paranoïde trekjes krijg.

Wat is datgene uit cluster B dan wat ook door A kan komen?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:34 schreef Comp_Lex het volgende:
Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

Tof, weet je al wanneer dat gaat beginnen? Wat vond je van het gesprek?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:34 schreef Comp_Lex het volgende:
Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

Sterkte jongen!

(Ik ga ff kijken wat SoVa is.)

Er ontbreekt hier nog een persoonlijkheidsstoornis, de bipolaire. R&P / Bipolaire stoornis deel 3 En 1 & 2. niet te vergeten. Althans zo staat het beschreven in mijn RM. Ik ben lijdende aan "de bipolaire persoonlijkheidsstoornis". Hij is in principe ongeneeselijk en hoogst individueel. De patiënt is dan ook moeilijk behandelbaar en krijgt vaak een overdaad van nare medicijnen vol van bijwerkingen. Dan houdt de patiënt tenminste zijn smoel want mijn scherpe tong was bij de Alkmaarse GGZ berucht en beroemd. Dat heeft mij heel wat uurtjes isoleercel opgeleverd want dat was hun enige redding in mijn geval. Onvermijdelijk dus want ik zeg precies wat ik denk ongeacht of dat in de smaak valt of niet. Meestal was het een pijnlijke waarheid want ik sprak ze voortdurend aan op hun onvermogen iets te doen of te zeggen wat er toe deed. Zodat ze een keer een punt hadden, gelijk hadden.
Natuurlijk vroeg ik me af of het aan mij lag, maar alle patiënten ervoeren het zo als we in het rookhok erover praatten. Wij begrepen elkaar onderling heel goed en onze onderlinge gesprekken waren veel therapeutischer dan die met de staf, van hoog tot laag. Dat hadden zij helaas ook door en ze reageerden daarop door te pogen ons op te splitsen uit een soort misplaatste jaloezie en afgunst.
Vooral tegen mij was die onverholen omdat ik gezien werd als de aanstichter van de opstandigheid.
Toen ik een middagje met verlof was geweest waren bij terugkomst naar hun zeggen "de andere patiënten bang voor mij" en mocht ik niet meer op de afdeling komen. Mij restte het 'appartement', een veredelde isoleercel in een aparte vleugel waar ik uiteraard niet op in gegaan ben. Ik besloot te vertrekken hoewel ik daarmee wel op de telex terecht zou komen, ontsnapte gek....
Zo kan ik nog uren doorgaan. Hebben jullie ook zulke negatieve ervaringen met opnames?
Ook wil ik jullie vragen of een persoonlijkheidsstoornis nou een voordeel of een nadeel is, een gave of een ziekte. Op welke manier 'lijdt' je eraan? Of 'geniet' je ervan? Is je probleem ook je oplossing, of werkt het totaal niet zo? Gaat dat alleen op voor de bipolaire of zijn er ook andere prettige stoornissen? Ik ben namelijk blij dat ik abnormaal ben, Of zo als iemand het omschreef : "unhuman". En daar kan je veel kanten mee op. idd. Ik vat het op als compliment iig..Als ik het objectief bekijk kan ik maar moeilijk beweren dat 'human' dat is als we zien waar de humans allemaal mee bezig zijn tegenwoordig. De zog. 'normalen' zijn knettergek en hebben vele obsessies waar ze alles voor opzij zetten en op aan passen. Winst is wel de voornaamste. De financieële persoonlijkheidsstoornis....
Veelvoorkomend en bevorderd door ons economische systeem. Mensen die andere mensen het brood uit de mond willen stoten uit egoïsme en winstbejag. Een zeer onwenselijke stoornis dus maar niet gehinderd door enige wettelijke beperking dagelijks in staat zijn gekmakende werk te doen.
Het systeem heeft een persoonlijkheidsstoornis, niet wij. Het systeem is ziek en maakt ziek.
Het is paranoïde, repressief, hopeloos hoogmoedswaanzinnig en soeverein in zijn waanzin, een narcist.("Duralex sed lex").
Iemand met een persoonlijkheidsstoornis is daar extra gevoelig voor. Al die stress waar we onder gebukt gaan door die domme wereld maakt ons 'ziek'. De stoornis wordt oncontroleerbaar wat weer een (ongewenste) behandeling benodigd en het rolpatroon bevestigd. Wij zijn abnormaal en buitenbeentjes waar op neer gekeken wordt. Dit terwijl de meeste 'gestoorden' bovengemiddeld intelligent zijn maar daar dus op de 1 of andere manier onder 'gebukt' gaan. Zich overbewust zijn van bepaalde mankementen in de sociale structuur die door de meesten als vanzelfsprekendheid ervaren worden. Zoals het stigma. Hoe open zijn jullie over je stoornis naar de buitenwereld toe in relatie tot in hoeverre je hem verborgen kan houden? Mag iedereen het weten of reken je dat tot de privë sfeer?
Heel persoonlijk denk ik. Voor mij is bipolair een geuzennaam, proud to be ! Beter dan ordinair imo.
Iedereen weet het dus en daar heb ik nooit spijt van gehad.
En vraag me nou niet wat de zin van dit epistel is, weet ik ook niet, wou dit FF kwijt en hoop op wat inhoudelijke reacties van andere 'gestoorden' die ik hiermee wat dacht te prikkelen....
We zullen zien. Ik wacht het wel af.....Ben benieuwd.
Met vr. grtn.
Fred.

[ Bericht 0% gewijzigd door Salmannassar op 25-10-2013 23:57:16 ]

Hoi Fred

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 23:41 schreef Salmannassar het volgende:
Er ontbreekt hier nog een persoonlijkheidsstoornis, de bipolaire. R&P / Bipolaire stoornis deel 3 En 1 & 2. niet te vergeten. Althans zo staat het beschreven in mijn RM. Ik ben lijdende aan "de bipolaire persoonlijkheidsstoornis". Hij is in principe ongeneeselijk en hoogst individueel. De patiënt is dan ook moeilijk behandelbaar en krijgt vaak een overdaad van nare medicijnen vol van bijwerkingen. Dan houdt de patiënt tenminste zijn smoel want mijn scherpe tong was bij de Alkmaarse GGZ berucht en beroemd. Dat heeft mij heel wat uurtjes isoleercel opgeleverd want dat was hun enige redding in mijn geval. Onvermijdelijk dus want ik zeg precies wat ik denk ongeacht of dat in de smaak valt of niet.

De bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis. Het komt wel eens voor dat een tijdelijke psychische aandoening bij iemand in de persoonlijkheid zit en daardoor blijvend is, maar dit is sowieso chronisch. Dus ik begrijp niet waarom ze het wel zo noemen.

quote:

Meestal was het een pijnlijke waarheid want ik sprak ze voortdurend aan op hun onvermogen iets te doen of te zeggen wat er toe deed. Zodat ze een keer een punt hadden, gelijk hadden.
Natuurlijk vroeg ik me af of het aan mij lag, maar alle patiënten ervoeren het zo als we in het rookhok erover praatten. Wij begrepen elkaar onderling heel goed en onze onderlinge gesprekken waren veel therapeutischer dan die met de staf, van hoog tot laag. Dat hadden zij helaas ook door en ze reageerden daarop door te pogen ons op te splitsen uit een soort misplaatste jaloezie en afgunst.
Vooral tegen mij was die onverholen omdat ik gezien werd als de aanstichter van de opstandigheid.
Toen ik een middagje met verlof was geweest waren bij terugkomst naar hun zeggen "de andere patiënten bang voor mij" en mocht ik niet meer op de afdeling komen. Mij restte het 'appartement', een veredelde isoleercel in een aparte vleugel waar ik uiteraard niet op in gegaan ben. Ik besloot te vertrekken hoewel ik daarmee wel op de telex terecht zou komen, ontsnapte gek....

Men kan en weet in de geestelijke gezondheidszorg nou eenmaal ook niet alles. Niet overal is een goede behandeling voor. Hulpverleners weten soms uit onmacht ook niet wat ze moeten doen. Dat is niet per se hun schuld, maar een algemeen gebrek aan kennis.
Natuurlijk kun je beter praten met patiënten, zij zitten immers in een vergelijkbare situatie. Het kan echter ook gevaarlijk zijn. Zo kunnen suïcidale patiënten ideeën uitwisselen en elkaar aanmoedigen zelfmoord te plegen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze zullen jullie echt niet uit elkaar hebben gehaald uit jaloezie hoor

quote:

Zo kan ik nog uren doorgaan. Hebben jullie ook zulke negatieve ervaringen met opnames?

Ik ben één keer opgenomen geweest maar dat was maar voor anderhalve week. Ik schoot er voor mijn gevoel niks mee op. Maar het was ook een crisisopname, dat is niet gericht op behandeling. Ik herken het wel, dat je een band krijgt met medepatiënten. En afkeer van de hulpverleners. Ik vond sommigen echt irritant en had niet het idee dat het ze boeide/ze deden maar wat. Het feit dat je vrijheid je wordt afgenomen, terwijl ik gewend was te doen en te gaan wat en waar ik wilde, zorgde er bij mij voor dat ik een beetje de neiging kreeg me als een opstandige puber te gaan gedragen. Ook wel uit verveling. Soms was het ook wel grappig

quote:

Ook wil ik jullie vragen of een persoonlijkheidsstoornis nou een voordeel of een nadeel is, een gave of een ziekte. Op welke manier 'lijdt' je eraan? Of 'geniet' je ervan? Is je probleem ook je oplossing, of werkt het totaal niet zo? Gaat dat alleen op voor de bipolaire of zijn er ook andere prettige stoornissen? Ik ben namelijk blij dat ik abnormaal ben, Of zo als iemand het omschreef : "unhuman". En daar kan je veel kanten mee op. idd. Ik vat het op als compliment iig..Als ik het objectief bekijk kan ik maar moeilijk beweren dat 'human' dat is als we zien waar de humans allemaal mee bezig zijn tegenwoordig.

Beide, absoluut. In eerste instantie is het natuurlijk een nadeel. Het belet mij ervan gelukkig te zijn met mezelf en mijn leven, zorgt voor veel stress, zorgt ervoor dat ik niet presteer zoals ik zou kunnen en willen. Maar het gevoel van afzondering zorgt ervoor dat ik op een andere manier kijk naar de wereld en naar mensen. Van een afstandje. Dan ga je dingen zien die je niet zou zien, als je op zou gaan in de massa en je daarin goed voelde. Kritischer. Meer nadenken. Ik zie dat wel als iets positiefs. Ik denk dat je er op een bepaalde manier slimmer van wordt en meer zelfstandig denkt.

quote:

De zog. 'normalen' zijn knettergek en hebben vele obsessies waar ze alles voor opzij zetten en op aan passen. Winst is wel de voornaamste. De financieële persoonlijkheidsstoornis....
Veelvoorkomend en bevorderd door ons economische systeem. Mensen die andere mensen het brood uit de mond willen stoten uit egoïsme en winstbejag. Een zeer onwenselijke stoornis dus maar niet gehinderd door enige wettelijke beperking dagelijks in staat zijn gekmakende werk te doen.
Het systeem heeft een persoonlijkheidsstoornis, niet wij. Het systeem is ziek en maakt ziek.
Het is paranoïde, repressief, hopeloos hoogmoedswaanzinnig en soeverein in zijn waanzin, een narcist.("Duralex sed lex").

quote:

Iemand met een persoonlijkheidsstoornis is daar extra gevoelig voor. Al die stress waar we onder gebukt gaan door die domme wereld maakt ons 'ziek'. De stoornis wordt oncontroleerbaar wat weer een (ongewenste) behandeling benodigd en het rolpatroon bevestigd. Wij zijn abnormaal en buitenbeentjes waar op neer gekeken wordt. Dit terwijl de meeste 'gestoorden' bovengemiddeld intelligent zijn maar daar dus op de 1 of andere manier onder 'gebukt' gaan. Zich overbewust zijn van bepaalde mankementen in de sociale structuur die door de meesten als vanzelfsprekendheid ervaren worden. Zoals het stigma.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Een persoonlijkheidsstoornis betekent dat je een sterke persoonlijkheid hebt die niet past in deze maatschappij. Je kunt daardoor niet goed meekomen, niet de dingen doen die van je worden verwacht als burger, of ze wel doen maar onder grote stress, wat ervoor zorgt dat je ongelukkig bent. Je niet prettig voelen in gezelschap is op zich niet erg, als je je maar goed voelt in je eentje. Maar iedereen moet werken, geld verdienen dus een baan hebben, je wordt altijd wel verplicht tot contact, anders gaat het mis. Je wordt behandeld zodat je weer nuttig bent, geld oplevert i.p.v. geld kost.
In sommige culturen worden schizofrenen gezien als heiligen. En 'just because you're paranoid, don't mean they're not after you'. Als je eenmaal een stempeltje hebt, wordt alles daaraan toegeschreven en is blijkbaar alles wat je denkt en zegt helemaal fout.

quote:

Hoe open zijn jullie over je stoornis naar de buitenwereld toe in relatie tot in hoeverre je hem verborgen kan houden? Mag iedereen het weten of reken je dat tot de privë sfeer?
Heel persoonlijk denk ik. Voor mij is bipolair een geuzennaam, proud to be ! Beter dan ordinair imo.
Iedereen weet het dus en daar heb ik nooit spijt van gehad.

Ik vind het heel privé. Mensen gaan op een andere manier naar je kijken en hebben er misschien negatieve ideeën over. Mijn moeder vroeg 'wat voor naam het heeft', aangezien ze bij de GGZ nog aan het kijken waren waar ik heen moest. Dus ik zei dat ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis, en dat ik absoluut niet wil dat ze dat aan wie dan ook vertelt. Anders zou meteen de halve stad het weten, zoals na mijn zelfmoordpoging Ik moet zeggen dat ik wel voorzichtig opener ben geworden de laatste tijd, omdat in één klap heel veel mensen wisten van mijn problemen, en ja als ze toch al zoveel weten is het makkelijker om er verder over te praten. Het is aan de ene kant frustrerend, maar af en toe toch ook wel fijn. Dat ik er nu met vriendinnen over praat bijvoorbeeld.

Het is fijn dat jij vrede hebt met je bipolaire stoornis. Maar hoe kun je nou blij zijn met het feit dat je je enorm kut kan voelen, zonder dat je daar echt controle over hebt? Ik neem aan dat je er op zulke momenten ineens niet meer zo blij mee bent...

quote:

En vraag me nou niet wat de zin van dit epistel is, weet ik ook niet, wou dit FF kwijt en hoop op wat inhoudelijke reacties van andere 'gestoorden' die ik hiermee wat dacht te prikkelen....
We zullen zien. Ik wacht het wel af.....Ben benieuwd.
Met vr. grtn.
Fred.

Nou je hebt mij als mede-gestoorde geprikkeld hoor Ik voel me trouwens vereerd en verheven boven de saaie massa als ik gek word genoemd. Jammer dat ik toch best normaal ben, naar het schijnt. Misschien moet ik wat minder proberen anderen na te doen.
Ik vond het wel leuk om jouw post te lezen. Maar ik heb overal wat over te zeggen dus het is heel lastig om een korte reactie te geven op zo'n lange post. Ik heb het al zo kort mogelijk gehouden. Maar ik krijg dan de neiging om hele lange verhalen te typen en dan moet ik me inhouden en dat is lastig

Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Net als jij. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken.
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen.

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades.

In ieder geval welkom trouwens

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 09:21 schreef Murmeli het volgende:
Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Net als jij. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken.
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen.

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades.

In ieder geval welkom trouwens

Ik vind dat je dat echt perfect hebt geschreven, Murmeli. Helemaal mee eens. Ik ben zelf alleen niet zo goed in (goedbedoelde/positieve/lichte) kritiek uiten. Nu voel ik me meteen weer dom

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 19:32 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik vind dat je dat echt perfect hebt geschreven, Murmeli. Helemaal mee eens. Ik ben zelf alleen niet zo goed in (goedbedoelde/positieve/lichte) kritiek uiten. Nu voel ik me meteen weer dom

Niet doen hoor, ik was vanmorgen juist onder de indruk ven jouw post. Volgens mij ben jij alles behalve dom en je kunt je ook goed uitdrukken dus niet onzeker zijn.

En dankjewel voor het compliment.

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 02:24 schreef kuolema het volgende:
Hoi Fred

[..]

De bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis. Het komt wel eens voor dat een tijdelijke psychische aandoening bij iemand in de persoonlijkheid zit en daardoor blijvend is, maar dit is sowieso chronisch. Dus ik begrijp niet waarom ze het wel zo noemen.
Ach, als ze het gestoorde persoonlijkheid noemen zou het ook niet kloppen. Er klopt sowieso niets van de beschikking. Zo zou het bv vaststaan dat men door mij "zwaar lichamelijk letsel zou kunnen oplopen, dat ik een gevaar ben voor de geestelijke gezondheid van anderen, de openbare orde en voor goederen en zou ik mijn schuldig maken aan misbruik van middelen". Public enemy no.1. Junkie XXL.
Maar degenen die mij kennen kunnen zich daar absoluut niet in vinden. Psychiatrische meineed gepleegd in naam der lieve vrede want zonder dit document zouden ze een hele kluif aan mij hebben. Dan was het oorlog ! Maar ze hebben van die broze ego'tjes. Ze zijn immers opgeleid, wjw? En jij hebt een stoornis. Zijzelf natuurlijk niet dus waarom worden we zo gestoord van hem? AAAGH! Hij trapt ons in het mentale kruis. En wij zijn machteloos uitgeluld omdat we weer blunderen, waar hij ons weer 'fijntjes' op wijst. Ik had voortdurend het overwicht en dat was toch hun 'ding'? Whatthefuck! "Het is wat wij zeggen, niet wat hij zegt want dat kan echt niet. Wij zijn de baas en hebben dus gelijk. Het ken té gek.....
Op een gegeven moment ging ik standaard 2 wkn. de isoleer in bij binnenkomst zonder evaluatie (tegen de regels) waarbij geen enkele dissonant mijnerzijds werd getolereerd om mij klein te krijgen. Maar ik weet wie ik ben en heb een goed geheugen dus dat werkte niet. Ik ben en blijf die kritische patiënt die ze aan hun oren naar hun werk sleurt. Niks krantje lezen, ouwehoeren, facebooken of koffiedrinken als iemand je tijd en aandacht nodig heeft. Hup, luiaard ! En wat je daarvan vindt boeit me niet. ....Je begrijpt dat ik alleen maar populair was bij degenen die echt voor het vak geschikt zijn. Daar kon ik lange, boeiende gesprekken mee voeren over alles behalve psychiatrie. We gingen uit van wat we konden en wisten en wat we niet wisten vergaten we. Ik ben een man van uitersten, het gesprek is prettig of een marteling voor de toehoorder/deelnemer. Ik heb nergens last van. Raak van discussies niet gestresst, integendeel. Schaken met woorden, heel ontspannend. Kan me er uren mee vermaken en heb dat hier ook regelmatig gedaan dus maak je om lange verhalen maar niet druk. Ik ben er berucht om..Kijk hier KLB / Feministische idealisme maar eens of hier ONZ / Ga hier met Marsyas in discussie.
Laat maar komme die txten dus...Veel plezier met het schrijven ervan. Je merkt dat het mij ook weinig moeite kost om txten te produceren, schrijven is 'ouwehoeren'op papier tenslotte, zoals mijn vader zaliger plachtte op te merken en ouwehoeren kan ik wel.....Trust me..

[..]

Men kan en weet in de geestelijke gezondheidszorg nou eenmaal ook niet alles. Niet overal is een goede behandeling voor. Hulpverleners weten soms uit onmacht ook niet wat ze moeten doen. Dat is niet per se hun schuld, maar een algemeen gebrek aan kennis.
Natuurlijk kun je beter praten met patiënten, zij zitten immers in een vergelijkbare situatie. Het kan echter ook gevaarlijk zijn. Zo kunnen suïcidale patiënten ideeën uitwisselen en elkaar aanmoedigen zelfmoord te plegen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze zullen jullie echt niet uit elkaar hebben gehaald uit jaloezie hoor
Sorry dat ik het niet met je eens ben maar die onmacht heeft een reden. Het onvermogen mij te begrijpen is rechtstreeks terug te voeren op imcompetentie, geen aangeboren talent, om verkeerde redenen dat vak hebben gekozen. Het is allemaal terug te voeren op emoties als angst en haat. Men vreest het onbekende en dat ben ik in hun ogen: de grote onbekende met navenante omschrijving. Wee de onbegrepenen in de psychiatrie ! Ik heb maar 2 keer meegemaakt dat er psychiaters mij begrepen en mij mijn vrijheid teruggaven. De rest wilde mij alleen maar opsluiten en drogeren, tot dwang & drang aan toe. Maximale repressie is mijn juridisch beargumenteerde lot. Behandeld als nitroglycerine. Omringd door heilige huisjes van glas die bij het minste geringste verpulveren tot stof. En verwachten dat je 'normaal' doet, in opdracht, anders volgen sancties. Ik zei bv op de opdracht "eet smakelijk" terug"dat maak ik zelf wel uit". Iets waar ik gewoon gelijk mee heb. 'Eet smakelijk' is de gebiedende wijs tenslotte. Maar ik moest mij meteen van tafel begeven en op mijn kamer verder eten, als een klein kind wjw? Dat was hun zoete wraak, je behandelen als een kleuter. Je snapt wel dat dat averrechts effect had. Ik voelde me helemaal niet gekleineerd, integendeel. Met hun reactie kleineerden zij zichzelf in mijn ogen. Het was een zwaktebod, dat gebod. Maar goed, ze hadden weer FF rust, dat was het voornaaamste. Want als ik manisch ben klep ik aan 1 stuk door daarbij nooit de relevantie uit het oog verliezend. Vroeger zat ik op de babbelbox. Ook berucht en beroemd, geliefd en gevreesd. Dat waren nog eens tijden ! Maar goed ik dwaal af, zal wel vaker gebeuren. Ik zit zo vol dat er nog wel eens iets ongepast/ongewenst ontsnapt. Maar denk dat ik bij jouw wel een potje kan breken, aangezien je het "leuk vond om te lezen".Hoop dat ik het zo kan houden, de tijd zal het leren...

[..]

Ik ben één keer opgenomen geweest maar dat was maar voor anderhalve week. Ik schoot er voor mijn gevoel niks mee op. Maar het was ook een crisisopname, dat is niet gericht op behandeling. Ik herken het wel, dat je een band krijgt met medepatiënten. En afkeer van de hulpverleners. Ik vond sommigen echt irritant en had niet het idee dat het ze boeide/ze deden maar wat. Het feit dat je vrijheid je wordt afgenomen, terwijl ik gewend was te doen en te gaan wat en waar ik wilde, zorgde er bij mij voor dat ik een beetje de neiging kreeg me als een opstandige puber te gaan gedragen. Ook wel uit verveling. Soms was het ook wel grappig
IK heb ook veel gelachen, hardop en in mijn vuistje die keren dat ik opgenomen was. Want dat is mijn reactie op incompetentie. Kwaad wordt ik er niet om want die mensen kunnen er ook niets aan doen dat ze met mij geen raad weten. Ik ben schijnbaar een complex wezen dat moeilijk in te schatten is voor een leek.
Dat ik altijd open kaart speel werkt bij hun juist contra. Mijn verklaringen voor mijn eigen gedrag zijn beter als de hunne zodat daar enige wrevel over ontstaat. Ze voelen zich redundant en obsoleet en dat zet veel kwaad bloed. Er was er zelfs 1tje in Den Helder die zich expres niets van de regels omtrent toegang tot het rookhok aantrok, puur omdat hij wist dat hij het bloed ermee onder mijn nagels vandaan zoog. Ik kan niet tegen onrecht en machtsmisbruik en dat inspireerde mij tot een dusdanige verwensing toen ik er een klacht over indiende dat ik overgeplaatst werd naar Heiloo, naar de FPA, waar criminelen behandeld worden.
Gelukkig heeft dat maar 1 dag geduurd en zagen ze hun vergissing tijdig in. En zo kwam ik op de Olvendijk, mijn vaste stek waar ik de laatste keer ze na negen dagen al zover had dat ik weer weg mocht.
Ze begrijpen mij dus sneller als vroeger en dat is aan mijzelf te danken. Ben minder compromisloos en gedoseerder met mijn kritiek op hun nog altijd te kort schietende functioneren. Misschien omdat ik wat ouder en milder wordt. Zij zijn niet veranderd en nog even blind en hardhorend als altijd. Wel waren ze positiever over mij en eentje beschreef mij zelfs als "een leuke kerel". Een revelatie mag ik wel zeggen want ik ben nog immer hyperkritisch t.o.v. de GGZ. Dat moet imho ook want werken met mensen is superkritisch werk. Als je mensen wil brainwashen kun je dat maar beter met zuiver water doen en de beste intenties. Geen kadaverpsychologie dus, de 'makkelijke' weg. Afbreken en provisorisch weer opbouwen met pillen en vage theorietjes van de desbetreffende psychiater. Want man, wat zitten er een arrogante klootzakken tussen, ongeloofelijk. Houdt je indien mogelijk verre van hen. Je hebt weinig goeds van hen te verwachten is mijn ervaring. Hun symphatie is geveindsd en hun begrip beperkt tot wat jij hun verteld wat ze dan ook nog meestal op hun manier opvatten en niet zoals jij het bedoelt. Jij weet immers niet wat je bedoelt, je hebt een stoornis wjw? Alleen als je doet wat zij zeggen maak je een kans, als je hun moet geloven. Psychologie is in hun handen wetenschap, geen hocus pocus. De DSM IV bewijst het, je hebt de symptomen dus je moet behandeld worden. Aan je opmerking dat jij je prima voelt en dus niet behandeld wenst te worden wordt in het beste geval geen aandacht besteed, in het ergste bevestigd die opmerking alleen maar hun ergste vermoedens. "Zie je nou wel? Geen ziektebesef...Je bent ver heen...."
De dosi worden al berekend, de pillen uitgeteld, de rekening opgemaakt. Maar bewijzen dat ik ongelijk heb is ze nog nooit gelukt. Stoornis of geen stoornis. Gewoon geen argumenten behalve the usual bullshit.
Ik heb ook ADHD trouwens maar dat wordt door het bipolaire aardig gecontroleerd. Heb er nooit 'last' van gehad, de buitenwereld werd wel regelmatig erg moe van me. Maar die diagnose is nooit gesteld. Ben geen typische ADHD'er maar een beetje ritalin of dexamphetamine is welkom. Ik ben dol op drugs want als ik nuchter ben ervaar ik alleen de invloed van het antipsychoticcum sicordinol en dat is dodelijk saai. In mijn hoofd is het stil en dan verveel ik me dood. Ik ben normaal constant in dialoog, soms met mezelf, meestal met anderen (zoals nu met jou) want ik wil weten wat mensen denken en waarom. Van mezelf weet ik dat al n.l. en daar wordt een mens niet wijzer van natuurlijk.
Als ik dat weet dan zeg ik vervolgens wat ik denk over wat zij denken en doe dat eerlijk. Em dan merk je dat veel mensen eigenlijk alleen maar willen praten en omgaan met mensen die hetzelfde zijn als zij.
Jouw afwijkende opinie wordt ervaren als een ontkenning van de hunne wat ik als cynicus maar opvat als een compliment omdat het de hele sfeer verziekt. Dit gebeurd onopzettelijk. Laatst zei een goede vriend tegen mij: "Jij denkt dat ik dom ben hé?". Het was helemaal mijn bedoeling niet die gedachte over te brengen en hij is ook niet dom,dus het slaat nergens op. maar ik gaf hem serieus dat gevoel met mijn reactie op wat hij zei. Maar hij is dan ook dyslectisch en begreep mij gewoon verkeerd. Ik heb gewoon over praktisch alles een opinie of beter, feiten. Want volgens mij werkt dat dyslectische ook in het verbale door, ouwehoeren zonder papier. Laatst in het topic, 'altijd relaties gehad om gat in leven te vullen' gaf ik commentaar en de reactie was: "Wow, je slaat de spijker precies op zijn kop...Heb het alleen well 3 tot 4 keer moeten lezen". Gelukkig voor hem dat hij die moeite nam want daarom had ie wat aan wat ik schreef. Maar verbaal komt het maar 1 keer langs. Alleen als ik merk dat ik niet begrepen wordt herhaal ik het met andere woorden. Maar daar wordt een catagorie mensen ook kriegel van omdat ik steeds hetzelfde zeg.
Ze vragen zich alleen niet af waarom ik dat doe. Ik wil begrepen worden en daar heb ik alles voor over.
Zelfs ruzie want laatst had ik nog een blauw oog omdat ik een goede vriend zei dat hij psychotisch was, er was geen land mee te bezeilen, irrationeel en emotioneel maar het was niet een conclusie die hij aankon op dat moment omdat de psychiatrie mensen zo onzeker en wantrouwend maakt dat ze alleen al voor de gebezigde terminologie allergisch worden en ook iedereen die zich daarvan bedient gaan wantrouwen.
En ik wist dat donders goed maar deed toch mijn plicht als vriend en vertelde hem wat ik dacht. Maar soms is wat ik denk zo to the point dat het pijn doet. Hij deed wat ik nooit achter hem gezocht had en haalde uit. Dat nam ik hem niet kwalijk omdat ik hem begreep. Hij zat in een zone waar ik ook gezeten had. Alleen heb ik nooit uitgehaald. Naar niemand. Wel was ik verbaal verschrikkelijk agressief of beter: assertief. Tegen alles en iedereen precies zeggen wat ik dacht en waarom. Ook en vooral als dat niet vleiend was. Ik geloof in ere wie ere toekomt maar dus ook het tegendeel. Kritiek wie kritiek toekomt.
Ook naar mezelf toe ben ik genadeloos wat mij ook regelmatig in de problemen bracht. Zo liep ik eens op de Dam voorbij aan een groepje Marokkanen, stak mijn middelvinger op en zei in het voorbijgaan"Fuck Allah !" Zij reageerden als door een wesp gestoken en kwamen onmiddelijk achter mij aan om een verklaring te eisen. "Jij bent gek of dronken!". Let wel, zij bleven wel van mij af, zoveel respect hadden zij wel of was het ontzag? Want voor hun was de grote vraag waar ik de gore moed vandaan haalde dat te doen. En eerlijk gezegd weet ik ook niet waar het vandaan kwam. Ik was het niet van plan geweest.
Maar voorlopig ontkende ik dat ik gek of dronken was, hun berovende van hun enigste rationele argumenten. Dat is oppervlakkig gezien natuurlijk niet slim. Ondertussen had de groep achter mij de aandacht getrokken van de politie die vroeg wat er aan de hand was. De Moslims deden hun verhaal (de waarheid) en ik ontkende hem glashard. Ik stelde hun geduld op de proef maar ware gelovigen hebben geduld en eigenlijk meer moeite met het feit dat het niet tegen de Nederlandse wet is, belediging van Allah. Maar ik wist dat ik op de telex stond (het was na die keer waar ik al over vertelde) dus ik zou meteen worden afgevoerd en psychiatrisch geëvalueerd met als resultaat dat ik weer in vrijheid werd gesteld. Manisch als een lier...Volkomen in control. Een paradox die ik tot logica verheven heb. Paralogica om precies te zijn. De term die ik gebruik voor een paradox die niet tegenstrijdig is omdat ie het wel is. Hier moet je niet teveel over nadenken, gewoon toepassen zoals ik als maniscch-depressieve(ook een paradox, uitersten,) gedwongen ben te doen.
Dualisme als motto. En waarom niet? Materie is ook dualistisch tenslotte ( golf-deeltjes dualisme, materie is energie, energie is materie. Hoeveel energie is materie? E=mC2. En de paradox dat de zwakste natuurkracht het meest bepalend is van de 4 (zwaartekracht, zwarte 'gaten' waarvan 1cm3 250.000. ton weegt, hoezo compressie? En ook de motor achter fusie is, de oorzaak van het periodiek systeem wat anders alleen uit waterstof zou bestaan. Weer een paradox, materie is steeds complexer geworden, dwars tegen entropie in) of Jin & Jang. Zeg maar de waarheid in de kern(proton/neutron) en daaromheen de electronenwolk. Grotendeels lege ruimte die gevuld is met energie die zich pas doet gelden doet als hij door splijting of beter, fusie daartoe gedwongen wordt. Als materie dus manisch wordt (fusie) of depressief ('zwarte' materie) en daarmee doet wat het niet laten kan. Evenals wij, de mens, al dan niet 'gestoord'.
Wat is btw jouw diagnose, je stoornis? Wil hem vergelijken met mijn eigen inschatting namelijk. Ik heb die btw nog niet gemaakt.. Dat ga ik doen op basis van jouw reactie op wat ik hier allemaal te berde breng. Me dunkt dat ik je genoeg stof heb gegeven voor zover jij daar behoefte aan hebt tenminste. Nogmaals, kom maar op met je lange verhalen. . (En bewaar je labeltje dus voor de laatste zin)
[..]

Beide, absoluut. In eerste instantie is het natuurlijk een nadeel. Het belet mij ervan gelukkig te zijn met mezelf en mijn leven, zorgt voor veel stress, zorgt ervoor dat ik niet presteer zoals ik zou kunnen en willen. Maar het gevoel van afzondering zorgt ervoor dat ik op een andere manier kijk naar de wereld en naar mensen. Van een afstandje. Dan ga je dingen zien die je niet zou zien, als je op zou gaan in de massa en je daarin goed voelde. Kritischer. Meer nadenken. Ik zie dat wel als iets positiefs. Ik denk dat je er op een bepaalde manier slimmer van wordt en meer zelfstandig denkt.
Ik ben ervan overtuigd dat hoe je je stoornis ervaart bepaald hoe je hem ziet. Logisch hé? Ik ben hier weer bezig met een paradox, dubbel praten, van 2 walletjes vreten. Jij bepaald in zekere zin hoe ziek je ervan bent. Je stoornis biedt n.l ook voordelen anders had de evolutie de stoornissen er allang uitgezuiverd omdat ze een te grote handicap waren. Er komen zelfs steeds meer mensen met een stoornis want in een waanzinnige wereld die wij cultuur noemen zijn bepaalde stoornissen gewoon een voordeel, zoals de narcistische, als die gepaard gaat met capaciteiten tenminste. Zo heeft elke stoornis zijn specifieke voor- en nadelen. Het is dus zaak die te kennen en te benutten. En de nadelen desnoods negeren als je ze niet kan neutraliseren. Jij bent de baas in jouw hoofd. Jij bepaals jiuw reactie op een gegeven situatie. Niemaand anders, tenzij je daat toestaat. Maar je moet wel hard zijn tegen jezelf en anderen. Niet meer huichelen. Niet zeggen:"Ik voel me goed", terwijl dat helemaal niet zo is bv. Maar ook anderom niet. B.v. durfen lachen als dat niet gepast is, rücksichtloss jezelf durven zijn met alles wat daarbij hoort. Het zoet en het zuur. Niet apart, zoals normaal maar tegelijk als dat zo uitkomt. Dan merk je dat zout en bitter zich vanzelf erbij voegen wat uiteindelijk een neutrale smaak levert, een objectieve ervaring die relativerend werkt waardoor alles waar je niet dood aan gaat je sterker zal maken zolang je het geleerde niet vergeet en beter nog: toepast. Maar wel met beleid want de waarheid is vaak zo hard dat veruit de meesten hem niet horen willen omdat ze hem niet aankunnen en daarom onwenselijk achten. Zo verteld een politicus ook nooit de waarheid omdaat dat hem simpelweg stemmen kost. Liever een mooie leugen dan de rauwe waarheid. De reden dat democratie een waardeloos zysteem is maar, ironisch, het beste totnutoe. Hoewel ik als fan van Julius Ceasar het daarmee nat. niet eens ben...De dictator op verzoek omdat de senaat er een zooitje van maakte. En ten onder gegaan aan zijn eigen succes, zoals het een bipolair betaamd.
Want bipolairen zijn paraadoxaal en graven met plezier hun eigen graf als ze door hebben dat anderen daar al mee bezig zijn i.p.v. uit de weg gaan van de plannen die er tegen hun gesmeed worden. Kijken wie er wint in deze bizarre strijd die het leven maar al te vaak is. Kijk eens naar ons mensen als soort. We zijn een kind van moeder Aarde en in naam van economische logica vernietigen we haar voor het bezit van bedrukt papier en geslagen metalen schijfjes , eventueel van goud. We brengen toxxische stoffen in het milieu terwijl daar allang alternatieven voor zijn. Maar vraag en aanbod dicteert dat de goedkoopste methode prevaleert en dat is dumpen. In NL zijn naar schatting 25.000. gifbelten. Omdat de industrie al heel lang zijn gang kan gaan in dit landje daarbij nauwelijks gehinderd door effectieve, beschermende wetgeving want vadertje staat zou normaal uit de ouderlijke macht ontheven moeten worden. Mark Rutte en Co. en hun collega's zijn geen staatsmannen maar partijmannen. Ze denken niet in naam van het collectief maar op zijn hoogst in coalities , zoals nu de PVDA en de VVD wat een doodgeboren kindje is. Alleen kunnen de ouders nog geen afstand nemen van het lijkje. Doodverklaard door Wilders hebben zij de ogen gesloten voor de spagaat waarin het geboren is en hangen zij het aan de tiet van de media, die goedbetaaalde hoeren die het waarheidsideaal hebben laten varen in naam van de lieve vrede die schijnbaar is. Neem alleen al de PVV oorlog tegen de Moslims, gesponsord door dubieuze rechtse krachten uit het buitenland. Verdeel en heers is al een heel oude maar nog steeds effectieve techniek die prima werkt bij mensen die een hekel aan geschiedenis hebben en kennis in het algemeen. Een mens moet 10 miljoen jaar oud worden om zijn hoofd vol te krijgen en dan 24/7/365 stampen maar veel mensen hebben dat punt schijnbaar al bereikt toen ze van school kwamen. Ze willen wel macht maar geen kennis terwijl die 2 onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De educatieve persoonlijkheidsstoornis. "Ik weet genoeg, meer kan ik niet hebben, mijn hoofd loopt om en waarom weet ik eigenlijk niet". Zo zijn er vele stoornissen aan te wijzen zoals de religieuze persoonlijkheidsstoornis die alles wat afwijkt van de 'leer' verwerpt, de atheïstische persoonlijkheidsstoornis die alles wat religieus is verwerpt enz. enz.
Alleen lijden aan deze stoornissen zovelen dat behandeling niet af te dwingen is. We doen het af met de stelling dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening. En daar kleven nogal wat nadelen aan omdat veel mensen leiden aan de realiteitspersoonlijkheidsstoornis. Zij verwarren hun mening met de objectieve feiten en hebben daardoor een vervormd beeld van de werkelijkheid. Zij doen ahw alsof die zich vormt naar hun ideeën terwijl het vanzelfsprekend andersom zou moeten zijn. Ratio en emotie afwisselend aan de macht gestuurd door de circumstanties en de eruit voortvloeiende consequenties. Niet door schade en schande leren maar door cognitie. Mindfullness leunt hier tegen aan door bepaalde emoties als contraproductief te labelen en daardoor in staat zijn ze weg te redeneren. Fobieën als smetvrees en arachnophobia zijn eenvoudig aan te pakken als de persoon in kwestie van het probleem af wil, "waar een wil is is een weg". Kunnen is de kwestie niet, mind over mind, let alone matter. Je kan een computer zijn en de programmeur, de user, de server, het WWW en de software en randapparatuur. Iedereen heeft de hardware, niet iedereen de software. Het is tijd voor een update/patch en iedereen loopt weer synchroon door de dagelijkse werkelijkheid alsof ze braaf in de Matrix liggen.
Digitaal vertelde toverdoos epos van de hoogst haalbare magnitude. The 'Wowshofsky' brothers, meesterlijk. Helaas is mijn 8-delige Matrixbox gestolen en zal dus niet gedijen en vast bij 1 of andere 'mongool' terecht gekomen zijn die alleen deel 1 snapt. (En dus niets van computers, waarmee hij gemaakt werd en het scenario is een computerprogramma. No syntax errors ! Only peaks, no letdowns. Kan ik zo weer kijken, de hele trilogie achter mekaar. Als ik 'm nog had dus. Er zijn mensen op gepromoveerd.
Wie de Matrix niks vindt heeft geen smaak, imho. Dat was weer FF een dwaling.....
Longstoryshort: 'Iedereen' heeft een persoonlijkheidsstoornis, tís maar aan wie je het vraagt.....
De Paus dus ook, Obama met zijn hope and change, Mijn Moeder, Vader, ex en toekomstige eventuele exen (je weet nooit..) Mijn zus en zwager, mijn opa en oom, Marc Rutte, Geert Wilders, V.v/d G. Beatrix, Maxima, Astrid Joosten, Marco Borsato, Mohammed, Jezus, Alexander de Grote, Siegmund Freud etc. etc. Lange lijst te vinden in Bipolairtopic deel 1. Jij staat er ook op dus maar dit ten overvloede.
Hou voor nu FF hieroverop. Als je meer wilt hoor ik het wel. Heb ook dat 'probleem' met "inhouden".
[..]

[..]

Hier ben ik het helemaal mee eens. Een persoonlijkheidsstoornis betekent dat je een sterke persoonlijkheid hebt die niet past in deze maatschappij. Je kunt daardoor niet goed meekomen, niet de dingen doen die van je worden verwacht als burger, of ze wel doen maar onder grote stress, wat ervoor zorgt dat je ongelukkig bent. Je niet prettig voelen in gezelschap is op zich niet erg, als je je maar goed voelt in je eentje. Maar iedereen moet werken, geld verdienen dus een baan hebben, je wordt altijd wel verplicht tot contact, anders gaat het mis. Je wordt behandeld zodat je weer nuttig bent, geld oplevert i.p.v. geld kost.
In sommige culturen worden schizofrenen gezien als heiligen. En 'just because you're paranoid, don't mean they're not after you'. Als je eenmaal een stempeltje hebt, wordt alles daaraan toegeschreven en is blijkbaar alles wat je denkt en zegt helemaal fout.
Bij mij is het feit dat ik een stoornis heb helemaal niet evident. Ik ben n.l. ook niet op mijn achterhoofd gevallen en op mijn mondje al helemaal niet. Ik leef om te communiceren of wat daar voor door mag gaan.
Mooi weerpraatjes ben ik héél snel klaar mee. Sta ze desondanks toe, neem er geen deel aan. Is beter want ik praat al genoeg volgens mijn twee hier aanwezige vrienden met borderline trekjes. Ik mag alleen praten als zij het willen en als het dan mag mag het nergeens over gaan. Je snapt dat ik me niet gerespecteerd voel maar volgens hun is het juist een teken van respect als ik zwijg. Naar hun toe uiteraard. Dat ik in mijn eigen huis gemuilkorft wordt is geen uitzondering, je kan je er nu wel iets bij voorstellen. Ik lul zoals ik schrijf, ik 'ouwehoer' op papier en bepaalde mensen, zeg maar hele 'volksstammen' worden er vroeg of laat 'knettergek' van. Snap jij dat nou? "Als je het niet wil horen negeer je het maar" zeg ik dan, duivels goed wetende dat ik niet te negeren ben op de 1 of andere manier. Ik was in staat het rookhok van Steppin'out, een coffeeshop leeg te lullen in 5 min. Zo noemde mijn maatje Martijn P., ook bipolair, dat.
Van onze gesprekken werden zij 'ziek', hun eigen gesprek werd onmogelijk en de klacht aan de bar was: "hij praat". "Nou, en?" zei de barman en basta! Maar ben er later door een andere barman uit gegooid toen ik in het rookhok zat met een Duits stel waaarmee ik 'auf deutsch" een geanimeerd gesprek voerde.
We zaten er btw met zijn drieën, niemand had last van ons. Toen inene Rob het rookhok betrad en zei: "En nu wegwezen, je praat !"Serieus hé? Ik zeg: "mag ik mijn gekregen drankje nog opdrinken.? Daarop zei hij na enige intern overleg: "Nee, wegwezen! Dan neem ik het mee en zet ik het flesje wel op de vensterbank." "Nee, drink hier maar op!" Dus ik, puur om te sarren. "Wat wil je nou eigenlijk van me?". "Dat je weggaat!"
"Ja, snapte ik al, maar waarom? Wat is het probleem?" "Doordrinken! Hij klonk al aardig wanhopig omdat mensen in de coffeeshop zich bewust werden van zijn pijnlijke, niet de mijne, situatie en sommigen wellicht de sociopaat die het was aan het werk zagen. Een klein ielig mannetje dat zich door mij in zijn zekerheden aangetast voelde. Jaloers, jawel. Als je zelf wilt meebabbelen en het lukt telkens niet en een ander doet het zo moeiteloos dat het niet leuk meer is, komt de (zelf)respectpersoonlijkheidsstoornis om de hoek kijken.
Wat lijdt tot overprotectionisme van het territorium en het claimen van ongegronde rechten.
Maar wat waren die Duitsers verbijsterd. Die vertrokken ook "ab sofort!" Dat vond hij wel best eigenlijk, hij had dus een hekel aan Duitsers. Ben er nooit meer geweest. Heb wel eens voor op de straat op een bankje gezeten. Toen kwamen ze me toch FF checken. Rob kon het niet laten zijn territorium FF uit te breiden. Weer een dwalingkje.....
Maar ik weet zeker dat je problemen met jouw stoornis minimaal gehalveerd kunnen worden door het probleem doelbewust te negeren, van de agenda af te halen. Relativeer het. Plaats het desnoods in verband met iets waar je veel meer last hebt en dat buiten je stoornisdefinitie valt. Dat is er vast wel...
Dat doen geeft je een ander perspectief op je storing, je hebt hem wel, maar je bent hem niet. Dan nog de stress buiten de deur houden. Dat kan alleen jij, je moet je stressdrempel verhogen, dat is meestal de simpelste oplossing als je over de bron geen controle hebt. Kan je de bron 'aan', als je hem kent, doe dat dan. Geen concessies aan jezelf zonder noodzaak, integriteit en zelfbewustzijn. Ik zou er echt aan gaan werken je prettig te voelen in gezelschap omdat jij gewoon wat positieve feedback nodig hebt en wat aandacht en tijd. Niet focussen op je goed voelen in je eentje, dat zou narcistisch zijn. En het idee dat je fouten zou kunnen maken laten waaien. Dat is immers voor iedereen t.a.t. aan de orde en is dus niet voor jouw persoon relevant. Op zichzelf vertrouwende hersenen werken beter, in het algemeen. Die het onder druk (faalangst) beter doen zijn een uitzondering. En laat ze maar alles aan jouw stemmpeltje toewijzen.
Denkend vanuit dat stempeltje ben je sterker dan zij die de kracht van hun denkbeelden ontlenen uit het feit dat ze in de meerderheid zijn en normaal. Normale mensen bestaan niet , alleen domme gekken en slimme gekken waarvan je nooit weet wat ze nu weer, met welke smoes, je al dan niet aan gaan doen.
Maar vertrouw maar op ze want iets 'anders' is niet beschikbaar. Of niet, maar dan krijg je het Curt Cobain citaat waar jij al mee kwam betreffende paranoïde....En dat is geen haalbare kaart wil je wél gelukkig worden. Ik geloof dat dat kan, met stoornis en al, en ongeacht welke stoornis. Tenzij je daar gewoon niet in kan geloven, al wil je het. Soms is je onwil sterker dan je wil als je ze separaat beziet. Maar hoe jij kijkt bepaal jij en niemand anders. Laat de onwil, het wantrouwen los en krijg meer grip dan ooit. Loslaten is vasthouden aan wat je intern bindt. En dat is niet zoveel. Strikt genomen alleen dat je je hart aan het kloppen houdt. Daar begint en eindigt alles mee. Zolang je dat voor elkaar hebt is the sky the limit.
Doe je btw aan zelfmedicatie aka drugs? Heb ik hele positieve resultaten mee maar is hoogst individueel.
Heb er veel meer zelfinzicht mee gekregen, vooral met LSD en ook pure MDMA. Tegenwoordig ben ik van de speed omdat de slaapdeprivatie zo lekker uitpakt bij een bipolair. Word hypomaan en lekker losjes in de omgang. Verveel me geen seconde maar ben verder gewoon relaxt al praat ik wel (te) veel. Maar denken wordt praten bij mij en in mijn hoofd ben ik nooit stil. Heb dus medelijden met mij...Zit 24/7 in dit getetter maar zou niet anders willen anyway. Ik beschouw mijn storing zeker als prettig, ben er zelfs trots op, waarom niet? Lang leve de persoonlijkheidsstoornis. Mensen zonder lijken mij maar saai imho.
Denk niet dat dat vrienden voor het leven worden, itt everybody else. Ben in de loop der jaren maar een paar vrienden echt kwijtgeraakt door mijn manisch acties maar die hadden zelf issues. Ik stelde ze één keer teleur en dat was het. Hun goed recht. Met mensen die op je neer kijken , want dat doen domme mensen die teleurgesteld zijn in je, heb ik al genoeg gehad in mijn leven. Met mijn vader voorop. Goh, wat kom die man oprecht genieten als ik faalde met waarbij hij me voor de zekerheid op mijn handen stond te kijken. Een vreugdedansje zelfs. Ik heb een moeilijke jeugd gehad maar dat nooit als excuus maar als reden gezien me te verzetten en daarvan sterker te worden. Mijn fam, de Brandjes, heetten in Zaandam 'de moordenaars zonder mes'. Mijn oma is door mijn manische opa tot zelfmoord gedreven b.v. Maar mijn moeder is daar te nuchter voor en pogingen daartoe van mijn vader waren kansloos. Hij had het ook te druk met zelfmedelijden. Hij focuste zich inadequaat en leed daaaronder. Ik heb van mijn vader geleerd jhoe het niet moet, ook een belangrijke les. Mijn vader neem ik dan ook niets kwalijk, hij was een ruwe diamant, ongeslepen maar als hij eenmaal op zijn praatstoel ging zitten....Ik heb het dus van geen vreemde maar ben nog veel erger want het gaat maar door. En vraag me niet wie er nu aan het woord is want ik weet het ook niet. Het valt uit de lucht in mijn hoofd zo het keyboard in. Terwijl ik toch precies weet wat er gezegd wordt alsof ik er zelf over nagedacht heb. Een dualistische ervaring maar ik weet niet beter. Zo werkt het. Of gaat dat bij jou/jullie heel anders, meer gefilterd? Ik scoor er iig goed mee bij de dames want die waarderen de kunst der conversatie nog. Onderling zijn ze dan ook altijd in dialoog, weleens opgevallen? Fantastisch toch? Ze hebben elkaar altijd wat te vertellen. Is voor mannen schijnbaar niet weggelegd....
Inherent autistisch of gewoon een armoe aan gedachtenleven? Over het hoe en waarom van hun emoties praten zou bv geen kwaad kunnen. Elkaar beter leren kennen en op die manier tot conflictbeheersing komen ipv door te gaan tot het escaleert in bv een nieuwe wereldoorlog? Wie weet. Ze hebben het bij mijn weten nooit geprobeerd. Het recht van de sterkste, wat hopeloos primitief, prevaleert nog immer.
De macho-persoonlijkheidsstoornis. Waar een vrouw geen gelijk kan hebben en zowel op een platte hand kan rekenen als een ongewenste beurt. "Poten wijd en palen laden! En daarna naar de supermarkt want mijn bier is op! Kijk ik FF naar Eredivisie-live, heb ik wel verdiend, tóch? Schatje...." Tot zover de zoveelste afdwaling.
[..]

Ik vind het heel privé. Mensen gaan op een andere manier naar je kijken en hebben er misschien negatieve ideeën over. Mijn moeder vroeg 'wat voor naam het heeft', aangezien ze bij de GGZ nog aan het kijken waren waar ik heen moest. Dus ik zei dat ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis, en dat ik absoluut niet wil dat ze dat aan wie dan ook vertelt. Anders zou meteen de halve stad het weten, zoals na mijn zelfmoordpoging Ik moet zeggen dat ik wel voorzichtig opener ben geworden de laatste tijd, omdat in één klap heel veel mensen wisten van mijn problemen, en ja als ze toch al zoveel weten is het makkelijker om er verder over te praten. Het is aan de ene kant frustrerend, maar af en toe toch ook wel fijn. Dat ik er nu met vriendinnen over praat bijvoorbeeld.
Ik zou er vooral ook met mannen over praten omdat dat moeilijker voor je is. En volledig open kaart spelen. Degenen die afdruipen zijn tijdverspilling, ook slachtoffers van de schijnheiligheidspersoonlijkheidsstoornis waabij mensen alleen je vriend zijn zolang ze dat uitkomt. Je gebruiken als klankbord voor hun geluiden, niet van de jouwe gediend zijnde. Niet bang zijn, behalve een paar klootzakken heb je niets te verliezen imho. En dan daarna praten met je vriendinnen hierover, lekker ontspannen jezelf zijnde. Fijn en frustrerend tegelijk omdat het onder ogen zien van je eigen zwaktes je sterker maakt als je het in het juiste perspectief plaatst. Een zelfmoordpoging telt imho niet. Alleen een geslaagde. Maar dat kan je altijd nog doen, als echt al je opties uitgeput zijn en je desondanks gefaald hebt. Op dat punt ben je imho nog lang niet, voor zover ik dat nu beoordelen wil. Kunnen is een andere kwestie, daarvoor ben ik geheel afhankelijk van jouw openheid en drang tot zelfconfrontatie. Merk het vanzelf wel. Nogmaals: je hebt niets te verliezen behalve een paar schijnzekerheden. Want: "niets is zeker, zelfs deze uitspraak niet". Niet vergeten, wetenschappelijk bewezen binnen de quantummechanica. En alles gehoorzaamd aan de natuurwetten, zelfs ik, zei de gek...
Het is fijn dat jij vrede hebt met je bipolaire stoornis. Maar hoe kun je nou blij zijn met het feit dat je je enorm kut kan voelen, zonder dat je daar echt controle over hebt? Ik neem aan dat je er op zulke momenten ineens niet meer zo blij mee bent...
Ik heb de depressie overwonnen, op mijn 21e. Dat was mijn eerste en een hele diepe, wou 24/7 alleen maar dood. Dat schiet niet op want de tijd kruipt. Alleen als ik een boek las was ik even van het 'geknaag' verlost. En dat deed ik dus ook. Geen therapie, geen medicijnen, geen steun. Een diep zwart gat. Maar ik ben er toch uitgekomen door gewoon niet te accepteren dat ik mij zo voelde maar er tegen vechten. Met logica. Want ik had immers alleen maar een terugslag van de manie, ik bén niet depressief. Dat past niet bij mij al sta ik ook niet bekend als optimist. Optimisten zijn blind en geloven in rozegeur en maneschijn terwijl de wereld onder hun reet vergaat. Zij zijn dus deel van het probleem met hun optimistische persoonlijkheidsstoornis waar alleen negatieve krachten garen bij spinnen en dromers bij weg kunnen dromen. "Ik droomde dat het leven vreugde was. Ik ontwaakte en zag dat het leven plicht was. Ik handelde en zie, de plicht was vreugde!" Lao Tze. Kortom, niet bij de pakken neerzitten en je erbij neerleggen dat je die stoornis hebt. Fuck die stoornis. Die stoornis kan niet zonder jou, een parasiet, maar jij kan heel goed zonder die stoornis. Gewoon je hoofd uittrappen, een contract heb je er niet mee, tóch? Desnoods flink boos worden op jezelf. Hou maar een flinke preek in de spiegel en ontkoppel je van dat deel van je persoonlijkheid dat gestoord is. Discrimineer het, terroriseer het, onderdruk het genadeloos want het heeft geen rechten, alleen maar plichten. Zoals de plicht op te rotten uit je leven, zoals alles wat je daarin niet wenst. Is je goed recht. Maak er gebruik van en besteed er verder geen tijd meer aan. Gun het geen tijd van leven, die aandachtshoer van een stoornis. Fuck the motherfucker! For a change.....
[..]

Nou je hebt mij als mede-gestoorde geprikkeld hoor Ik voel me trouwens vereerd en verheven boven de saaie massa als ik gek word genoemd. Jammer dat ik toch best normaal ben, naar het schijnt. Misschien moet ik wat minder proberen anderen na te doen.
Ik vond het wel leuk om jouw post te lezen. Maar ik heb overal wat over te zeggen dus het is heel lastig om een korte reactie te geven op zo'n lange post. Ik heb het al zo kort mogelijk gehouden. Maar ik krijg dan de neiging om hele lange verhalen te typen en dan moet ik me inhouden en dat is lastig
Jij hoeft je voor mij helemaal niet in te houden. Schrijf maar raak. Met de anderen hoef je geen rekening te houden want dit is een privé-gesprek tussen twee gestoorden. Waarbij de ene de andere probeert te helpen, op wat voor manier dan ook. Hoop dan ook dat je niet te vastgeroest zit in je manier van denken over jezelf en je stoornis(apart benaamd, moet jij ook gaan doen) en remember dat resultaten uit het verleden geen garantie vormen voor de toekomst. Dat geeft dus hoop op nieuwe ontwikkelingen aan het front van de oorlog der gedachten. Zij strijden allemaal om je aandacht. Wie geef je je aandacht? Dat is helemaal jouw beslissing. Weet dat aandacht een gedachte in stand houdt. Voor je het weet wordt het een dwanggedachte. Dat is geen probleem als het een prettige gedachte is. Zo moet je het aanpakken. Hou je positieve gedachtes te vriend en behandel de negatieve stiefmoederlijk, sans rancune. Vergeten en jezelf vergeven. Die blunder maak je vanaf nu niet meer. You are the boss, who else? Maar ik heb makkelijk praten. Heb de prettigste stoornis van allemaal dus als je een beetje jaloers bent kan ik daar wel in komen. Maar roei met de riemen die je hebt en moet jij eens kijken waar je straks aanlegd....Maar eerst een lang verhaal typen. Wil zien of je nou overdreef of niet. En gebruik zoveel woorden als je nodig hebt me duidelijk te maken wat je bedoelt zonder limiet. Take your time and take your turn. Laterz.

[ Bericht 0% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 14:43:24 ]

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 09:21 schreef Murmeli het volgende:
Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred. Velen zijn beter dan anderen, de elite...psychiaters.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Dat deden zij duidelijk niet Net als jij. Ik wel, ja. Idd. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken. Heb uitzonderingen gemaakt, niet de gehele GGZ idd
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. En dat is alles wat zij deden met mij, dwingen..Dwang en drang, waarvoor ik ze aangeklaagd heb bij de tuchtcommissie en mijn gelijk gehaald heb. Als ik het heb haal ik het. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen. Ik ben nooit van de wereld geweest, geen moment in mijn leven maar mij altijd volledig en pijnlijk bewust van hoe gemakkelijk ik verkeerd begrepen wordt. Met schrijven gaat het iig beter. Heb een keer in Almere -buiten een briefje onder mijn deur geschoven . Jullie zijn te dom voor woorden, ik schrijf alles voortaan wel op. 15min. later kwamen 6 ME'ers me de isoleercel ingooien waar ik 6 dagen gezeten heb zonder matras, eten of drinken. Ik dronk uit de WC. Ik was volkomen rechtenloos. Maar nooit machteloos....

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades. Noem het maar zo als je dat makkelijker vind. Jij hebt nog geen tirade van mij meegemaakt. Trust me. Kijk anders eens in het topic: "Borderliner" van Lolayra. R&P / Borderliner
Dat is een tirade waarbij ik mij nog ingehouden heb btw. Anders loop ik weer een ban op en die tijd heb ik gehad.

In ieder geval welkom trouwens Dankjewel. Jij welkom in mijn gedachtenwereld ook, btw

[ Bericht 1% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 00:53:31 ]

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:55 schreef kuolema het volgende:

[..]

Haha dat klinkt grappig

Voor veel psychische aandoeningen geldt dat er overlappingen zijn. Ik denk dat schizoïde en ontwijkend makkelijk samengaan met paranoïde. Bij mij zorgen afzondering en onzekerheid ervoor dat ik soms ook wat paranoïde trekjes krijg.

Wat is datgene uit cluster B dan wat ook door A kan komen?

Narcisme, maar het kan onderdeel uit maken van paranoïde. Dus het gaat niet over mezelf beter voelen dan andere mensen, maar meer dat ik mensen wegdruk en mezelf onafhankelijk maak van alles.

quote:

Tof, weet je al wanneer dat gaat beginnen? Wat vond je van het gesprek?

Het begint halverwege november. Mijn indruk is dat het heel kinderlijk begint, dus met dat je in een kringetje zit, net als in de kleuterklas, en dat je dan jezelf voorstelt aan anderen. Dat soort dingen zeg maar.

Salmannassar, ik heb je (extreem lange maar boeiende) post gelezen en was ook bezig met reageren, heb heel veel getypt, maar ik heb het idee dat het niet zo goed voor me is.

Ik kom hier nog wel op terug.

[ Bericht 100% gewijzigd door kuolema op 27-10-2013 19:48:25 (oeps, ik drukte weer eens op quote i.p.v. edit) ]

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 19:46 schreef kuolema het volgende:
Salmannassar, ik heb je (extreem lange maar boeiende) post gelezen en was ook bezig met reageren, heb heel veel getypt, maar ik heb het idee dat het niet zo goed voor me is.

Ik kom hier nog wel op terug.

Ok, take your time. Ik heb hem immers voldoende. Komt tijd, komt raad...Laterz dus.
Ben allang blij dat het je een beetje boeide. Heb me n.l echt laten gaan dus het kon ook teveel van het 'goede' zijn geweest. Was knetterhigh n.l. Ben wel erg nieuwsgierig naar wat er nou niet goed ging en of dat mijn 'werk' is maar zal geduld moeten hebben. Niet mijn sterkste kant maar ik red me wel...

[ Bericht 9% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 22:08:05 ]

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 23:13 schreef Salmannassar het volgende:
Ik wil begrepen worden en daar heb ik alles voor over.

Als je daar alles voor over hebt, denk ik dat je een andere strategie moet proberen. Wat ik uit jouw posts opmaak, is dat je tegen andere mensen ingaat door ze o.a. verbaal af te troeven. Je plaatst jezelf boven anderen en je wilt jezelf bewijzen dat je sterker en slimmer bent en dat niemand jou iets kan maken. Dat kan je een gevoel geven dat je controle hebt over de situatie. Maar op anderen kan dat intimiderend overkomen, waarmee je de mensen die je nodig hebt afstoot.

Ik snap uit eigen ervaring dat het erg moeilijk kan zijn om jezelf open te stellen naar andere mensen. Wat jij schrijft over de GGZ vind ik nogal zwart-wit eerlijk gezegd, maar tegelijkertijd heb je ook zeker een punt. Ik vind psychische hulpverleners ook arrogant, betweterig en afstandelijk. Ik kan daar ook absoluut niet tegen. Ik denk niet dat ze iets kwaads in de zin hebben en over het algemeen alleen maar willen helpen. Maar ze leunen naar mijn idee teveel op de psychologische wetenschap. Misschien begrijpen ze mijn gedrag, maar ze zullen mijn gevoel niet kunnen begrijpen als ze het zelf niet kennen. Ik ben in mijn jeugd voortdurend door heel veel mensen gekleineerd en afgeschilderd als één of andere minderwaardige sukkel. De pijn die ik daaraan heb overgehouden, heeft mij zo gevormd dat de psychiaters mij een 'persoonlijkheidsstoornis' toekennen. Ik word daarmee dus wéér! gekleineerd. Ik heb daarbij maar weinig psychs meegemaakt die lijken te begrijpen of te erkennen dat zoiets erg vernederend is. Meestal gaat het als volgt: "Meneer, u heeft stoornis zus en zo en dit en dat is ook mis aan u en daarom moet u deze behandeling volgen." En dat wordt dan gezegd zonder enige emotie of begrip. Vervolgens word er van mij verwacht dat ik ze 100% vertrouw. In het begin deed ik dat ook. Alles wat de psych zei, was goed, want ik had voor mijn gevoel alle controle over mijn leven verloren en voelde me daarmee volledig afhankelijk van anderen. Inmiddels ben ik wat autonomer geworden, vertrouw ik meer op mijn eigen mening en ga ik dus ook in tegen een psych wanneer ik het niet met hem of haar eens ben. In eerste instantie op een vriendelijke en respectvolle manier, want ik ben er niet op uit om te rellen. Maar ik merk wel dat veel psychs te hardnekkig bij hun eigen punt blijven en moeilijk willen luisteren naar mijn gedachten en meningen, dus ik heb de laatste jaren diverse keren hoogslaande ruzies gehad met dat soort mensen.

Maar inmiddels heb ik wel één ding geleerd. Er kan maar één persoon jouw problemen oplossen en dat ben jij zelf! Soms ben je afhankelijk van anderen en heb je hen nodig, maar uiteindelijk bepaal je zelf wat je denkt en wat je met je leven doet. Verlang van welke psych dan ook niet dat ze jou de perfecte behandeling gaan bieden, want die bestaat niet. Dat betekent niet dat je geen profijt kan hebben aan de behandeling. Hoe die behandeling er ook uitziet; van alles wat jij meemaakt, leer je. Je kan alleen maar wijzer worden, nooit dommer. Maar je zal niet wijzer worden als je niet naar anderen durft te luisteren. Hoe moeilijk het ook kan zijn om iets van anderen aan te nemen (ik praat uit eigen ervaring!) geef ze de kans om ze hun zegje te doen, luister ernaar en denk erover na. Misschien krijg je daarmee nieuwe inzichten, zodat je je problemen beter kan begrijpen. En anders ben je niks wijzer geworden, maar ook niks dommer. Als je het echt niet met je psych eens kan zijn, hoef je er ook niks mee, want de keus blijft altijd bij jou!

En heb geduld. Misschien lijkt je situatie op dit moment uitzichtloos, maar misschien zie je in de toekomst wel perspectief!