Wat kan je doen om leven op de rit te krijgen?

Goeie oprit kopen

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:26 schreef Nestalgie het volgende:
Goeie oprit kopen

Vliegt 'ie toch weer uit de bocht

En volgende week heb je toch weer liever therapie.

probeer eens wat vrijwilligerswerk, maakt niet zoveel uit wat. er komen weer veel festivals aan.

doe je in ieder geval iets nuttigs, kom je onder de mensen en wie weet hoor je nog eens iets over een baantje wat je bevalt.

Complimenten voor je spelling en zinsopbouw, je behoort tot de betere lichting hier op fok!
Dus ik vind het raar dat je geen baan kunt krijgen want dom ben je niet.

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:46 schreef Hyaenidae het volgende:
Dus ik vind het raar dat je geen baan kunt krijgen want dom ben je niet.

Ik ken iemand met borderline en zij is verre van dom maar ik zie haar niet snel een baan krijgen en op heeeeeeel veel andere fronten loopt zij vast, net als TS. Dat staat los van intelligentie.

Je klinkt wel vrij realistisch voor iemand met Borderline en zoveel problemen.
Uberhaupt voor iemand die een topic hier in R&P opent.
Kun je niet gewoon je ''wil'' ''volgen'' en dus doen/voelen hoe je je wilt voelen. Zonder door eventuele ''tegenslagen'' afgeleid te worden.
Als jij borderline kan krijgen kan jij het zelf ook wegkrijgen. Als je het maar wilt.
Misschien is een idee om een beetje de zelfpsycholoog te gaan spelen dmv een beetje zelfreflectie?
En wat weerhoudt je er precies van om iets luchtiger met jezelf om te gaan?

Herken redelijk wat dingen van je in mijzelf, een aantal ook niet daarbij heb ik voorzover ik weet ook geen Borderline.

Maar maak eens een concrete lijst van je problemen, waarbij je aangeeft welke problemen je het meest dwars zitten en waar je het allereerst vanaf wilt. Daarnaast, zoals je wel zal weten inmiddels, zijn veel problemen vaak gekoppeld aan een hoofdprobleem.

Moeilijk om mijn gevoel in deze onder woorden te brengen. Ik ben ook gediagnosticeerd met borderline. Dat is lang geleden, en ik heb ook pogingen gedaan therapie te volgen.

Wat men mij in therapie wilde leren, is dat mijn gevoelens onterecht waren, dat ik het allemaal verkeerd zag en dat ik pas een normaal leven zou leiden als ik precies zou voelen en zien wat zij zeiden dat ik moest voelen en zien. Nonsens, natuurlijk. Ook nogal contraproductief om zulke dingen tegen een borderliner te zeggen.

Toch bleef ik steeds, als het me teveel werd, de hulpverlening opzoeken om telkens teleurgesteld te worden. Twee maanden terug kwam ik in de naarste dip die ik ooit heb gehad. Mijn vrienden leken mijn zachte noodkreetjes niet te horen, mijn ouders zagen alleen het masker wat ik ze voorhield, dus met mijn ziel onder de arm naar de psychiater voor ondersteuning. Die man (jongen eigenlijk, zo'n 5 jaar jonger dan ik ) was uitermate respectloos, nam telefoontjes aan tijdens ons gesprek en er kwam zelfs iemand binnen lopen en met hem babbelen terwijl ik in tranen was. Aan het einde van het gesprek (30 min.) raadde de beste man mij aan me op te laten nemen. Ik moest maar met mijn studie stoppen, een ander huis voor mijn dieren zoeken en mijn baan opgeven, 'voor mijn toekomst'. Ik wist niet of ik in lachen uit zou barsten of nog harder zou gaan huilen en ben maar weggelopen.

Toen ben ik een heel eind gaan lopen in het winterzonnetje. Nog nooit voelde ik me zo alleen. Niemand wist waar ik was en niemand wist (wilde zien) dat ik zo door het putje ging. Ergens begon er iets te dagen: Als zelfs mijn ouders en vrienden niet zien dat ik in nood ben, en een hulpverlener me zo te kakken zet en mij enkel als statistiek ziet, waarom blijf ik dan tóch buiten mezelf kijken voor hulp? Wat levert dat me op, wat hééft het me al die jaren opgeleverd? Enkel onzekerheid, omdat ik vooral op anderen en hun mening leunde, en niet naar mijn eigen geluk keek.

Al die jaren als borderliner bestempeld, aan de rand van de samenleving bungelend, had ik uiteindelijk toch wel wat bereikt: Ik heb een fantastisch huis, dankzij mijn vader die mij emotioneel nooit kon bijstaan maar er altijd is voor de praktische kant, mijn hondjes waarmee het goed gaat, mijn oude paard wat een mooi pensioen heeft gekregen bij mij, en ik ben zelfs met een studie begonnen. Mensen om mij heen zien mij, wonder boven wonder, als een lief, betrokken en puur mens (little do they know ), collega's waarderen me enorm. Dit allemaal ONDANKS de inmenging van de hulpverlening, die me altijd aanraadde niet teveel verantwoordelijkheid te nemen, geen impulsieve dingen te doen, en voorzichtig te zijn met relaties aangaan.

Voorbeeld: Mijn studie gaat ook niet lekker. De cijfers zijn redelijk maar ik voel me niet goed als ik een voldoende heb gehaald of zo. Nu ben ik begonnen met sleutelen aan mijn auto: Hier heb ik dat gevoel van voldoening wél, ik pieker even niet, voel me stiekem wel een stoere chick met besmeurde ruwe handen en ben heel trots dat de kofferklep nu niet meer op mijn hoofd valt bij een zuchtje wind. Terwijl niemand mij ooit technisch inzicht heeft toegedicht.

Wat betreft emotionele verwaarlozing: Dat is een ding wat borderliners nagenoeg allemaal met elkaar gemeen hebben. Staar je er niet op blind. Je ouders houden van je, maar kunnen je niet zien zoals je bent. Meegaan naar therapie gaat daar geen verbetering in brengen. Probeer het los te laten. Je bent gekwetst door ze, maar als ze nu nog niet doorhebben wat hun invloed daarop was, zullen ze dat ook niet gaan inzien.

Het gaat om jou. Jíj wil een prettig leven wat bij jóú past. Kijk nu dan ook even alléén naar jezelf. Niet naar je vrienden, niet naar de hulpverlening, niet naar je ouders. Staar je ook niet teveel blind op je verleden, zoals therapeuten graag doen, maar kijk vooruit. Wat lijkt jóu leuk en interessant om te doen, ongeacht of je denkt dat je het zou kunnen. Terwijl je met je toekomst bezig bent, kom je natuurlijk wel dingen tegen uit je verleden waar je tegenaan loopt, en dán kun je er misschien iets mee doen, maar uiteindelijk heb je vooral invloed op de dingen die nog gaan komen.

Wat Tropanzia al zegt, probeer jezelf te helen met zelfreflectie. Je bent duidelijk slim genoeg, wellicht slimmer dan de hulpverleners die je hebt gehad. Wend je borderline-trekken naar het positieve. Begin maar impulsief met nieuwe dingen, eerst iets kleins, pak bijvoorbeeld een klus in huis aan die al lang is blijven liggen, of ga naar een concert in je eentje, en kijk wat het met je doet. Vind je het niks, soit. Dan ga je iets anders proberen, dat is echt geen schande. Begrijpelijk dat je je eerst angstig voelt, bedenk dan vooraf wat het allerergste is dat je kan gebeuren en besef je dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. _{EN YOLO.}

Hopelijk heb je wat aan mijn relaas.

ik vind het ook vreemd dat ze altijd vanuit de client denken en inderdaad niet de omgeving mee willen nemen. Al heeft het waarschijnlijk geen zin, en moet je inderdaad zelf door. Ze willen je natuurlijk zelfstandig en autonoom laten functioneren. Wat prima is natuurlijk maar als er vanuit beide partijen behoefte is om familietherapie te willen proberen dan lijkt mij dit zeker wenselijk, maar misschien ook wel onhaalbaar vanwege de ingesleten patronen en karakters, je kunt helaas mensen maar zeer moeilijk weer op de rails krijgen. Zoals je zelf wel merkt is het zeer moeilijk als je zelf problematiek hebt waar je hinder van ondervindt.

Ik geef ze in die zin wel gelijk als ze zeggen dat jij door moet met jezelf en met je leven. Het is namelijk makkelijker om het voor 1 persoon alles op de rit te krijgen dan om een dynamisch geheel weer op de rit te krijgen. Geef jezelf daarom voorrang en werk puur zelfstandig aan je doelen, mocht je dat lukken sta je zelf veel sterker in je schoenen om met de rest om te gaan.

Dat je zoveel vragenlijsten moet invullen is inderdaad ook om hun eigen bestaansrecht en effectiviteit te rechtvaardigen naar zorgverzekeringen toe, etc. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om jou leven en hoe je die zo leuk en hanteerbaar mogelijk kan leven. Soms zie je dingen ook pas na een periode en zie je dan pas het nut of effect van iets, niet te snel opgeven.

Ik ben totaal niet bekend met borderline, maar ik zie wel dat je problemen benoemt waar je tegenaan loopt. Wat voor acties heb je al genomen? Dit hoef je hier niet te zeggen natuurlijk, maar denk er eens concreet over na: waar loop ik tegenaan, welke acties heb ik daarop genomen en hoe serieus waren die acties, plus wat zijn de resultaten. Van daaruit kun je echt aan jezelf gaan werken.

Succes en goed van je dat je verder wil!

Tsjah TS... De GGZ is iets heel aparts. Ik herken me deels wel in je verhaal. Naar mij wordt ook niet geluisterd. Enige wat ze met een zekere passie doen is medicatie voorschrijven

Verder schiet het niet op.

Je zult het allemaal zelf moeten doen. Ik probeer nu van mn hobby mn werk te maken. Wie weet helpt het.

Je komt inderdaad heel redelijk over en volgens mij beschik je over voldoende inzicht in je problemen om zelf een hoop stappen te kunnen zetten.

Het is jammer dat je therapeut niet van zijn uitgestippelde pad wil afwijken. Komt wat star op mij over om zelfs niet te willen bespreken hoe je die punten kunt aanpakken. Ik zou dat soort dingen ook zeker aangeven op je evaluatieformulieren.

Misschien helpt het als je je verwachtingen van de therapie wat bijstelt, aangezien je er wel baat bij hebt. Maar jij bent inderdaad de enige die de meeste moeite kunt nemen om je leven op de rit te krijgen en dat kost verdomme een hoop moeite ja. Maar je komt verstandig en gemotiveerd over, dus ik denk dat het je zeker gaat lukken.

Nu is het zaak om uit te vinden wat het beste voor jou werkt. Wat mij heel erg heeft geholpen, is veel schrijven over alles wat er bij je op komt. Op een gegeven moment kwam er altijd wel een gedachte uit waardoor ik weer een stapje verder kwam.

Cerebella heeft ook een hoop zinnige dingen geschreven waar je wellicht mee aan de slag kan.

quote:

Nu is het zaak om uit te vinden wat het beste voor jou werkt. Wat mij heel erg heeft geholpen, is veel schrijven over alles wat er bij je op komt. Op een gegeven moment kwam er altijd wel een gedachte uit waardoor ik weer een stapje verder kwam.

Het achterliggende idee van mijn voorgaande reactie. Wat Jemey hier zegt kan enorm veel helpen.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:09 schreef Purplesparks het volgende:

[..]

Het achterliggende idee van mijn voorgaande reactie. Wat Jemey hier zegt kan enorm veel helpen.

Ja, gewoon erop los schrijven en de nuttige gedachten onderstrepen zodat je daar later een ordening in kunt brengen en ermee verder kan schrijven

Bij mij werkten schematische tekeningetjes tussendoor soms ook verhelderder dan woorden. Gewoon experimenteren en proberen jezelf niet te censureren.

Als ik je OP goed doorlees: je stoornis is ook net je valkuil. Om verder te komen zul je jezelf 'bloot' moeten geven, je verhaal moeten doen, hulp aanvaarden. Hierdoor ga jij je juist kwetsbaar voelen. Verval niet in je oude patronen, alleen op deze manier kom je verder. Het is volkomen normaal dat je het moeilijk hebt, dat je je wellicht aangevallen voelt en zoals ik al aangaf, kwetsbaar. Maar bedenk je dat je bezig bent aan een stap voorwaarts en laat je niet gek maken door de demonen in je hoofd. Straks ben je in staat je eigen leven te leiden en zul je minder afhankelijk zijn van anderen.

Het is slapper om in je oude situatie te blijven hangen, hulp zoeken is juist enorm moeilijk.

Ik denk niet dat gebruik maken van de hulpverlening automatisch betekent dat je er afhankelijk van bent.

Maar als je van ze verwacht dat zij al jouw problemen gaan oplossen, heb je wel weer een probleem, natuurlijk.

Als je het kan zien als een moment van hulp bij het werk dat je zelf constant aan het verzetten bent, helpt dat misschien al een beetje.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat wordt vaak gezegd, maar ik vind dat het voor iedereen persoonlijk is.

Mensen die altijd op anderen hebben geleund, moeten juist leren het een keer zelf te doen.

Bedoel je met 'mensen die altijd op anderen hebben geleund' jezelf?

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 16:52 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Een beetje

Ik heb er wel een ontzettende hekel aan afhankelijk te zijn, maar toch heb ik het idee dat ik mij zo opstel.

Ik heb tig hulpverleningsinstanties gehad. Elke keer mijn ziel en zaligheid laten zien, want ik dacht altijd: als ik zoveel mogelijk van mezelf vertel, kunnen ze mij vast helpen. En veel mensen vinden dat "zo knap van mij".

Maar is dat ook zo? Als je je kwetsbaarheden aan anderen laat zien, zullen anderen je als kwetsbaar beschouwen. Dat is in therapie misschien nuttig, maar in andere situaties totaal niet.

Dat zul je in de toekomst vanzelf goed gaan aanvoelen, omdat je dan beter weet hoe je in elkaar steekt. Dat is althans mijn ervaring. Het is inderdaad zoals jerney zegt, niet zo dat een therapeut uiteindelijk je problemen oplost, hij reikt alleen de handvatten aan. Dus geen enkele therapeut zal je 'helpen' je problemen op te lossen, ze laten jou alleen zien waar je de oplossingen kunt vinden.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 08:43 schreef Gertje-Plongers het volgende:
ik vind het ook vreemd dat ze altijd vanuit de client denken en inderdaad niet de omgeving mee willen nemen. Al heeft het waarschijnlijk geen zin, en moet je inderdaad zelf door. Ze willen je natuurlijk zelfstandig en autonoom laten functioneren. Wat prima is natuurlijk maar als er vanuit beide partijen behoefte is om familietherapie te willen proberen dan lijkt mij dit zeker wenselijk, maar misschien ook wel onhaalbaar vanwege de ingesleten patronen en karakters, je kunt helaas mensen maar zeer moeilijk weer op de rails krijgen. Zoals je zelf wel merkt is het zeer moeilijk als je zelf problematiek hebt waar je hinder van ondervindt.

Ik geef ze in die zin wel gelijk als ze zeggen dat jij door moet met jezelf en met je leven. Het is namelijk makkelijker om het voor 1 persoon alles op de rit te krijgen dan om een dynamisch geheel weer op de rit te krijgen. Geef jezelf daarom voorrang en werk puur zelfstandig aan je doelen, mocht je dat lukken sta je zelf veel sterker in je schoenen om met de rest om te gaan.

Dat je zoveel vragenlijsten moet invullen is inderdaad ook om hun eigen bestaansrecht en effectiviteit te rechtvaardigen naar zorgverzekeringen toe, etc. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om jou leven en hoe je die zo leuk en hanteerbaar mogelijk kan leven. Soms zie je dingen ook pas na een periode en zie je dan pas het nut of effect van iets, niet te snel opgeven.

Hello mede INFP!

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 05:26 schreef Infatuation_ het volgende:

[..]

Hello mede INFP!

Hello Darling

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 02:10 schreef Pulzzar het volgende:
Inmiddels weer een keer bij therapie geweest. Wat ik al eerder zei: ik heb er echt wel wat aan. Maar het betreft alleen hoe ik met mijn emoties om moet gaan. Maar ik zit ook met mijn financiële toekomst: ik heb vrijwel geen zicht op hoe ik dat kan veranderen. Bij sollicitaties word ik afgewezen, puur om het feit dat ik al zolang een uitkering heb: ze zoeken liever niet iemand met een psychische achtergrond.

Ik zal voorlopig doorgaan met mijn behandeling, denk ik. Andere opties zie ik momenteel niet.

Maar waar ik mee zit: bij mij is borderline geconstateerd, dus ik word behandeld voor mijn borderline. Voor mijn gevoel word ik net zoals een salesman dat doet ervan overtuigd dat deze therapie het állerbeste is wat ik kan doen. Elke keer als ik twijfel, word er tegen me gezegd dat die twijfel komt door iets anders, dat ik daarmee mezelf saboteer enzo en dat ik vooral moet blijven.

Ik voel me er absoluut niet lekker bij. Bij sommigen van mijn groepsgenoten zie ik totaal geen vooruitgang. Ze komen maandenlang niet eens opdagen. Bij de meeste andere instanties geldt: na 3x no show no go. Je behandeling houdt dan op omdat het teveel weggegooid geld is en ook omdat het niet opdagen aangeeft dat je niet genoeg gemotiveerd bent om de behandeling te volgen. Dit vind ik streng doch rechtvaardig. Ik snap er daarom niks van dat mijn groepsgenoten nog steeds therapie krijgen, terwijl het duidelijk zat is dat ze er niks mee opschieten. Mijn therapeuten volgen een bepaald protocol en lijken vooral in eigenbelang te handelen en niet in het belang van de client.

En zo gaat het bij mij al een groot deel van mijn leven. Ik heb weet ik hoeveel soorten therapie gevolgd.

Ik denk dat ik moet leren mijn eigen beslissingen over mijn leven te maken. Sorry dat ik het zeg, dat zweverige gelul over dat de psycholoog handvaten aanreikt, heb ik al zo vaak gehoord. Maar het is te vaag en te cryptisch. Die zogenaamde handvaten krijg ik met al die experimentele therapieën niet aangereikt.

Ik vraag me af of er een beter alternatief bestaat dan therapie en psychologie.

Als je echt het gevoel hebt dat ze daar alleen voor hun eigenbelang zitten, denk ik dat je er goed aan doet om eens rond te kijken voor een andere behandelaar. Eentje met een visie die aansluit op wat jij nodig hebt. Op deze manier is er toch geen vertrouwen en ik weet niet hoeveel zin dat heeft.
Ook vind ik het een beetje raar dat ze je niet schijnen te willen helpen bij je andere problemen, al is het maar dat ze je een instantie aanraden die je verder kan helpen met je problemen.

Er zijn ook wel bedrijven die het wel willen proberen met werknemers met een psychiatrisch verleden. Het restaurant Lekker GEC bijvoorbeeld, maar die zit in Gent. Maar er zullen vast meer van dat soort organisaties zijn.

Wat betreft werk krijgen kan je vrijwilligerswerk gaan doen, op grote schaal als het ware dus bij van alles en nog wat, ontmoet mensen, ga op die manier netwerken en laat zien wat je kan, je ontvangt ondertussen toch gewoon je uitkering dus alle ruimte om aan jezelf en aan anderen te bewijzen dat je wil en kan werken, wie weet wie je tegenkomt en wat daar voor werk uit kan komen

Het idee van een handvat is vaag totdat je het leert toepassen en er positieve veranderingen voor jezelf mee voor elkaar krijgt. Je bent afhankelijk totdat je het zelf kan.

Wat betreft je ouders erbij halen, wat geloof dat je dat dat zou oplossen? Het zou wellicht tijdelijk opluchting geven om het deels bij hen neer te kunnen leggen maar dat veranderd niks aan wat er gebeurd is, hoe dat gevoelsmatig voor jou is/was en dat je daar nog mee moet leren omgaan. Het idee anderen, wie dan ook, erbij te halen klinkt een beetje (misschien zie ik dat verkeerd) als een ''als ik dit of dat hierbij betrekt dan kom ik van iets waar ik mee zit af'' terwijl het niet de bedoeling is ergens vanaf te willen, zolang je er vanaf wil blijft het hangen en heeft het controle over jou, het is de bedoeling het werkelijk te gaan helen. Dat gebeurt niet zolang je dingen zoekt om aan jezelf en wat je werkelijk voelt te ontsnappen. Dat maakt je bang voor wat je voelt, dat nodigt tot meer weglopen ervoor uit en zo wordt het groter en barst het ongetwijfeld een keer en is het nog groter en sterker dan waar je mee om kan gaan. Vraag jezelf af; als jij geen problemen meer hebt met je gevoelens en emoties, wat voor problemen heb je dan nog? Als je gevoel je grootste struikelblok is, wil/moet je dat dan niet eerst oplossen en goed krijgen?

Wil je volledig verantwoordelijk kunnen zijn voor hoe je je voelt of wil je daarin afhankelijk zijn van hoe je ouders doen/reageren? De manier waarop je praat, alsof het logisch is dat zij iets moeten doen om het voor jou beter moeten maken zou ik ook van op kijken omdat je dan nog iets wil wat niet kan; niemand kan dit voor jou doen. Je kan niet bepaalde delen van jezelf niet willen hebben/ervaren en tegelijk een heel persoon zijn.

Jezelf bestrijden is 'concreet'; dan weet je waar je aan toe bent, zo creëer je vastzittende patronen. Vrij zijn is niet concreet, vrij zijn is ruimte om te zijn wie je bent, dat kan je niet zijn zolang je van alles in jezelf aan het bestrijden bent.

Er zit nu iets bij je dwars om het zo maar te zeggen, wanneer dat opgelost is zullen dingen als werk, sociale kring, etc. ook makkelijker kunnen komen, al is het in het begin alleen maar vrijwilligerswerk en een keer een kroeg of vereniging of wat dan ook instappen, als je je daar werkelijk vrij genoeg in het zijn van jezelf in voelt is dat al heel wat.

Je posts zijn erg duidelijk geschreven maar hebben wel allemaal een ''wat gaat een ander doen zodat ik van mezelf af kom?'' toon, wat een beetje de manier waarop je nu nog in het leven staat lijkt te zijn en zolang je er zo in staat hoe kan er dan een toekomst zijn? Is het logisch je al met een toekomst bezig willen te houden als het nu/heden nog niet goed zit? Is het idee van met die toekomst bezig zijn ook niet een manier om in gedachten te vluchten voor wat er nu werkelijk dwars zit? Je zegt ''Het helpt wel, maar tot aan een bepaald level'' en dat klopt; het helpt tot het leven dat je het zelf op gaat lossen. Is het rot dat je hier allemaal in je eentje mee moet dealen of het is een kans om iets te leren hoe je werkelijk goed met jezelf omgaat? Hoe je werkelijk wordt wie je bent? Je hebt een hekel aan afhankelijk zijn en daarmee een hekel aan jezelf, noemt jezelf een zwakkeling, dat getuigt niet echt van compassie en begrip voor de situatie waar je in zit. Sterker nog; het is alsof je jezelf geweld aan doet door te zeggen ''ik zit met dit en dat en dat mag niet, dat mag er niet zijn en dus mag ik er niet zijn''. Dat is pijnlijk. Kan je, al is het voor jezelf, nagaan of er een manier is voor jou om te leren vinden dat die dingen waar je mee zit er wel mogen zijn? Ze leren accepteren dat ze er zijn zolang ze er zijn zodat dat stuk strijd ermee verdwijnt? Dat je mag voelen wat je voelt, wat dat ook is? Denk dat je daarmee ruimte om je in zitten voor een fijner leven mee krijgt.

Stel je voor dat jij iemand tegen komt en die vertelt jou dat hij de dezelfde problemen heeft als jij, met dezelfde dingen zit als jij, zou je dan zeggen; richt je op de toekomst zonder eerst wat er nu speelt aan te pakken of zeg je ''je hebt nog wat werk te doen voordat een goede toekomst mogelijk is?

Vrijwilligerswerk naast je uitkering kan/mag niet altijd zomaar: ligt ook aan t soort uitkering geloof ik.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 08:46 schreef Canillas het volgende:
Vraag jezelf af; als jij geen problemen meer hebt met je gevoelens en emoties, wat voor problemen heb je dan nog? Als je gevoel je grootste struikelblok is, wil/moet je dat dan niet eerst oplossen en goed krijgen?

Ik wilde dit stukje gewoon nog even quoten, want het is zo waar.
In zijn geheel een heel goede post.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 08:54 schreef Nyota het volgende:
Vrijwilligerswerk naast je uitkering kan/mag niet altijd zomaar: ligt ook aan t soort uitkering geloof ik.

Dan zou ik dat in ieder geval eerst bespreken, als je het brengt als een vorm van bezigheidstherapie als voorbereiding op ooit weer 'gewoon' te kunnen werken dan lijkt me het niet meer dan redelijk

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 08:56 schreef jerney het volgende:
Ik wilde dit stukje gewoon nog even quoten, want het is zo waar.
In zijn geheel een heel goede post.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 08:58 schreef Canillas het volgende:

[..]

Dan zou ik dat in ieder geval eerst bespreken, als je het brengt als een vorm van bezigheidstherapie als voorbereiding op ooit weer 'gewoon' te kunnen werken dan lijkt me het niet meer dan redelijk

Nee, zo denkt het UWV helaas niet. Bij een ZW nog wel, maar bij een WIA niet.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 09:29 schreef Nyota het volgende:
Nee, zo denkt het UWV helaas niet. Bij een ZW nog wel, maar bij een WIA niet.

http://www.uwv.nl/Particu(...)igerswerk/index.aspx

-Mag ik vrijwilligerswerk doen naast mijn uitkering?
Heeft u een uitkering en wilt u vrijwilligerswerk gaan doen? Dat mag. Vrijwilligerswerk kan een goede manier zijn om werkervaring op te doen. Ook is het een manier om uw sociale contacten te onderhouden. Maar bent u op zoek naar betaald werk? Dan mag het vrijwilligerswerk uw re-integratie niet in de weg staan.

-Moet ik mijn vrijwilligerswerk aan UWV doorgeven?
Heeft u een WW-, WGA- of Ziektewet-uitkering? Of heeft u na 1 januari 2010 een Wajong-uitkering aangevraagd? Dan moet u het altijd aan ons doorgeven als u vrijwilligerswerk doet.

-Is vrijwilligerswerk een sollicitatieactiviteit?
Vrijwilligerswerk is geen sollicitatieactiviteit. Het is niet de bedoeling dat u ergens begint als vrijwilliger om na een tijdje wél betaald te krijgen. Wél kunt u met vrijwilligerswerk uw kansen op betaald werk vergroten. U krijgt als vrijwilliger namelijk meer kennis en ervaring en u doet sociale contacten op.

http://www.re-integratiewijzer.nl/werk/vrijwilligerswerk

-Waarop let UWV?
Het UWV heeft als stelregel dat het vrijwilligerswerk uw gezondheid geen schade mag berokkenen. Anders gezegd, het mag uw re-integratie niet in de weg staan. Begeleidt of bemiddelt het UWV u naar betaald werk, dan mag het vrijwilligerswerk uw herintrede op de betaalde arbeidsmarkt niet dwarsbomen.

Ontvangt u een uitkering op grond van de WIA, de WAO, de WAZ of de Wajong, dan mag u ook vrijwilligerswerk doen. Maar doet u vrijwilligerswerk dat in belastbaarheid – dus zowel in aard als omvang – erg lijkt op betaald werk, dan zou het UWV kunnen besluiten u opnieuw te keuren.

Misschien weet jij er uit ervaring meer van maar lijkt me toch wel dat het mogelijk is

Dat klopt zeker allemaal. Maar in de praktijk zeggen ze dus: als jij dit vrijwilligerswerk kan doen, kan je ook op zoek naar een betaalde baan. En het zal vast ook per arbeidsdeskundige, werkcoach of whatever ze ook heten, schelen. Wat je ook zei: in goed overleg doen. Anders zijn ze niet blij...

Wat een geklaag zeg. Schop onder je kont heb je nodig en begin gewoon ergens aan en maak het eens af.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 01:02 schreef Pulzzar het volgende:
[knip]

Dus je wilt het zelf doen zodat je trots kan zijn maar als je handvaten krijgt om het zelf te gaan doen dan laat je je msbruiken 'arrogante blaaskaken die het lef hebben zichzelf hulpverlener te noemen maar alleen geld opstrijken over de rug van mijn problemen'?

Je ouders klinken als mensen met hun eigen problemen, wat haalt het dan uit als een therapeut iets daarover tegen hen zegt maar zij geen interesse hebben in hoe zij met dingen omgaan te veranderen? Breekt de hemel dan ineens open, zien ze het licht en veranderen ze instant? Hoeveel groter is de kans dat ze daar niks mee doen? Sterker nog, zullen zij ook niet reageren met een ''ik hoef geen handvaten en ik wil geen gewroet; jij zorgt maar dat dit beter wordt''?

Ze gaan met jou het pad op van jou leren jezelf uit te vogelen zodat je tot inzichten kan komen en daar vanuit nieuwe en beter gedrag leren maar omdat ze jou niet helpen met van jezelf af komen vind je dat ze je in de stront laten zakken, hoe trek je die conclusie? Ben ik erg benieuwd naar, en wat vind je dat je van ze zou moeten krijgen? Wat vind jij dat ze voor jou moeten doen? Je zegt ''Ik vind dat als je iemand kan helpen, je moet doen waar diegene het meest behoefte aan heeft'' wat houdt dat voor jou in? Met wat en hoe wil je geholpen worden?

Begin met je hoofd leeg maken, al die twijfels en dingen waar je niks kan aan veranderen hoelang je er ook aan denkt.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 02:24 schreef Pulzzar het volgende:
Ik ben vandaag naar begrafenis geweest en later ben ik geconfronteerd met dat mijn moeder dronken was. Het ging eerst een hele poos goed met haar, maar ze is terug bij af.

Ik reageer later nog wel als ik wat rustiger ben.

Jij bent het kind, zij de ouders. De rollen moeten niet omgedraaid worden (al klinkt dat wel akelig herkenbaar voor mezelf). Bekommet je om/richt je op jezelf, je ouders zouden volwassen mensen moeten zijn en moeten zichzelf helpen. Ik denk dat je teveel verwacht dat zij nog gaan veranderen en deel gaan uitmaken van de weg omhoog. Ik vrees echter dat dat niet meer gaat gebeuren. Juist door je van hen los te maken en jezelf niet langer naar beneden te laten halen, zul je merken dat je uit de put komt.

[ Bericht 7% gewijzigd door SEMTEX op 23-03-2013 11:53:59 ]

quote:

Op vrijdag 22 maart 2013 08:37 schreef jerney het volgende:

[..]

Als je echt het gevoel hebt dat ze daar alleen voor hun eigenbelang zitten, denk ik dat je er goed aan doet om eens rond te kijken voor een andere behandelaar. Eentje met een visie die aansluit op wat jij nodig hebt. Op deze manier is er toch geen vertrouwen en ik weet niet hoeveel zin dat heeft.
Ook vind ik het een beetje raar dat ze je niet schijnen te willen helpen bij je andere problemen, al is het maar dat ze je een instantie aanraden die je verder kan helpen met je problemen.

Ik denk dat TS dat al tig keer gedaan heeft en dat juist zijn probleem is.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 02:24 schreef Pulzzar het volgende:
Ik ben vandaag naar begrafenis geweest en later ben ik geconfronteerd met dat mijn moeder dronken was. Het ging eerst een hele poos goed met haar, maar ze is terug bij af.

Ik reageer later nog wel als ik wat rustiger ben.

sowieso sterkte

Wel eens geprobeerd serieus gesprek aan te gaan met je pa en hem duidelijk gemaakt op normale toon dat je vindt dat hij je altijd naar beneden haalt? Misschien doet hij het ook wel bewust, maar het is mogelijk dat hij dat doet zonder er echt bij stil te staan?

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 13:14 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Hij is zich er niet bewust van. Hij is sowieso niet echt van emoties. Hij benadert alles heel erg rationeel. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik mij door zijn manier van doen gekwetst voel, begrijpt hij dat niet en moet ik dat gaan uitleggen. Maar ik heb ergens het gevoel dat hij het wel begrijpt, maar op die manier zich 'verdedigt'. Hij kan er niet tegen als iemand het met hem oneens is, want dat interpreteert hij als aanval.

Het is me eigenlijk totaal niet duidelijk wat hij werkelijk van mij denkt. Aan de ene kant probeert hij mij te helpen, maar zijn manier van doen geeft aan dat hij moeite met mij heeft en dat hij mij als teleurstelling ziet.

Toch nog eens proberen dan zo'n gesprek met hem aan te gaan. Zorgen alleen dat jezelf daarbij ook niet kwaad wordt. En als hij om de boel heen blijft draaien hem er op terecht wijzen en hem een echt antwoord afdwingen. Misschien werkt het niet maar heb je het tenminste goed geprobeerd. Daarnaast ervaar jij het misschien dat hij je als teleurstelling ziet maar dat hoeft niet zo te zijn. Zoals je aangeeft, uit hij zijn emotie's slecht en dat kun je al snel verkeerd interpreteren.

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:23 schreef Pulzzar het volgende:
Topic nummer zoveel over mijn problemen; als je andere topics van mij hebt gelezen, zal je er ook moe van worden waarschijnlijk

Maar ik zie het nu gewoon ff helemaal niet meer zitten.

Ik zit in therapie, maar ik vraag me af wat ik daar überhaupt mee opschiet. Ik heb er wel wat aan, maar als de therapie afgelopen is, zijn er nog tal van problemen waar ze mij bij therapie niet hebben kunnen helpen.

Ik heb bijvoorbeeld wat problemen in de relatie met mijn ouders. In therapie heb ik namelijk geleerd dat ik door hen 'emotioneel ben verwaarloosd'. Dat klopt ook wel. Niet dat ze hun best niet hebben gedaan en ik wil ook geen eeuwige wrok naar hen koesteren ofzo. Maar emotionele steun en begrip heb ik wel van hun gemist. Maar als ik aan mijn therapeut vraag of mijn ouders op gesprek kunnen komen om de band te verbeteren, krijg ik als antwoord: "nee, het is jouw therapie en het gaat erom wat jij voelt en denkt".

Dus in therapie wordt er van mij verwacht dat ik ga janken hoe verschrikkelijk zielig ik ben en wat een ontzettende nare kutjeugd ik heb gehad. Maar ondertussen reageren mijn ouders nog hetzelfde zoals ze altijd hebben gedaan. Ze zijn zich er niet echt van bewust wat ze mij hebben 'aangedaan'.

Verder maak ik mij erg zorgen om mijn financiële toekomst. Ik heb al heel lang een uitkering. Het zal heel moeilijk voor mij worden om vanuit de situatie waarin ik nu zit naar een situatie te komen dat ik mijn inkomsten zelf kan verdienen met een baan waarbij ik mij op mijn plek voel. Bij therapie zeggen ze: "daar zijn we niet voor". Maar wie is daar dan wel voor? Die vage zweverige re-integratiebureaus?

Ik ben gediagnosticeerd met borderline. Borderliners lopen op alle fronten in hun leven vast. Daarom vind ik het heel erg jammer dat er alleen maar naar één front wordt gekeken, namelijk mijn gevoel en psyche. Er wordt niet gekeken naar praktische dingen en de omgeving wordt er ook niet bij betrokken.

Wat mijn omgeving betreft: ik zou het goed vinden dat o.a. mijn ouders en sommige vrienden ook hun verhaal kunnen doen. De therapeuten weten mijn situatie alleen vanuit mijn beleving, maar mijn beleving kan anders zijn dan die van anderen.

----------------

Maar wat wil ik met dit topic zeggen?

Ik voel me te afhankelijk van therapie. Ik zou het waarschijnlijk niet zonder therapie redden, want dan ga ik mij waarschijnlijk weer isoleren omdat ik mij dan depressief en angstig ga voelen. Maar anderzijds maakt de therapie mij afhankelijk. Altijd heeft een of andere therapeut gezegd hoe ik mij moet voelen, hoe ik naar de dingen moet kijken, dat ik vooral niet streng voor mezelf mag zijn en 'naar de dingen moet kijken die wél goedgaan' . Altijd krijg ik te horen dat ik kwetsbaar ben, dat ik weet ik hoeveel stoornissen heb. Maar als ik mij daardoor minderwaardig ga voelen, is het ook niet goed.

Ik geloof absoluut dat de therapeuten het goed met mij voorhebben en ik heb er wel wat aan. Maar ik geloof ook dat therapie wordt overschat. Ik begin het steeds meer te zien als een filosofie waar zoveel mensen in geloven dat het erkend wordt als wetenschap.

Wat heel frustrerend is, is dat wanneer ik het niet eens ben met mijn therapeut, die onenigheid meteen wordt toegewezen aan mijn stoornis. Volgens hen 'mentaliseer ik niet goed'. Maar zelf kijken ze niet naar hun fouten. Als patient word ik daar nooit serieus genomen: alles moet passen in wat zij vinden. Dus als ik zeg dat deze therapie niks voor mij is, word ik zo gemanipuleerd dat ik het uiteindelijk anders ga zien en zeg ik "nou, dan blijf ik wel". Totdat ik mij weer ga afvragen wat ik met die kut-therapie zal bereiken. En zij hun handje maar ophouden bij mijn verzekering, terwijl het godverdomme crisis is in het land.

--------------

Maar wat moet ik nou?

Hoe maak ik mij los van dat therapie- en zorgcirquit en ga ik mijn eigen leven leiden?

Je kan proberen te zoeken naar een jobcoach, maak een CV als je geen opleiding hebt zoek een passende opleiding wat je interesseert.

Ik weet niet hoe oud je bent en hoe lang je geen werk hebt. Maar probeer vrijwilligerswerk te doen en te focussen op werk en niet op jezelf van hoeveel problemen ik heb en hoe het allemaal in elkaar zit.

Ik weet niet wat voor soort borderline je hebt. Maar zoals ik het op wikipedia lees kan je een laag gevoel van eigenwaarde hebben.
Je moet jezelf eerst accepteren hoe je bent. Je bent prima het is prima zoals je bent. Vandaar uit kun je proberen om zelfstandiger te worden.

Bij je sollicitatie hoef je niet te vertellen over je psych. je kan er ook gewoon over zwijgen en je focussen op je kwaliteiten. Woon je op jezelf?

[ Bericht 0% gewijzigd door Selfless op 29-03-2013 22:28:56 (Leesbaarheid) ]

quote:

Op zaterdag 30 maart 2013 23:20 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb niet een hele erge vorm van borderline. Het is niet zo dat ik heel extreem gekke dingen doe of kwaadaardig tegen mensen ben. Maar ik heb wel altijd problemen met mijn zelfbeeld gehad. Ik wist nooit goed wie ik was. Ik voelde mij anders dan anderen en idd heel erg minderwaardig. Ik zat heel erg met mijn seksualiteit in de knoop en had het idee dat ik nooit gelukkig kon zijn.

Je moet niet streven naar gelukkig zijn je wordt niet gelukkig. Het is niet zo van als je dit en dat hebt als je gaat studeren en als je gezond bent dan ben je pas gelukkig. Nee je moet gewoon alles accepteren en je zelf accepteren. Gewoon hoe je bent. Je hoeft niet aan de maatschappelijke normen te voldoen dat is slechts een idee. Acceptatie daar begint het bij.

quote:

Ik was vroeger heel introvert en gesloten; zodoende dacht men dat ik misschien autistisch was, maar ze wisten niet waardoor ik me zo gesloten opstelde (ik wilde mijzelf niet blootgeven uit angst afgewezen te worden).

Precies daar begint het bij je moet accepteren. Als je afgewezen wordt is niet erg. Gewoon accepteren als mensen je afwijzen je hoeft niet aardig gevonden of leuk gevonden te worden. Kijkt iemand je niet aan, wil iemand niet praten gewoon accepteren.

quote:

Op den duur kreeg ik last van paniekaanvallen, depressies en woede-uitbarstingen. Toen ging ik hulp zoeken bij psychische hulpverlening, maar omdat mijn angst afgewezen heel erg diep zat, hielpen gesprekken met een 1e lijns psycholoog niet veel. Ik deed mijn best om tegenover de hulpverlening zo open mogelijk te zijn (want je kan immers niet geholpen worden als je dingen verzwijgt) maar ik schaamde mij zo erg voor mijn werkelijke problemen dat ik er onbewust omheen draaide. Ik deed echt mijn best, maar het zat te diep.

Ik kan je een advies geven accepteren.

quote:

Zo gingen jaren voorbij en ik werd steeds gefrustreerder dat het leven wat jongeren normaal gesproken hebben (studeren, uitgaan, veel vrienden, seks, relaties) aan mij voorbij ging. [quote ]

1. Je moet jezelf niet vergelijken met betere mensen. Het liefst moet je je met niemand vergelijken. Maar als het toch moet vergelijk jezelf dan met mensen die het slechter hebben dan jij. Niet alleen materieel, maar ook psychisch.

2. Het komt nog een keer naar voren, maar je hoeft niet te voldoen aan deze normen van uitgaan, seks, veel vrienden etc. Gewoon accepteren dat je dat niet hebt en juist dat is perfect. Je hoeft geen competitie aan te gaan.[quote] Ik ging hulpverlener na hulpverlener af. Het werd zo erg dat de huisarts mij wilde laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dat wilde ikzelf toen ook. Echter bij dat ziekenhuis zeiden ze "als we iedereen met een beetje paniek opnemen, moeten we half Nederland opnemen". Ik werd daar niet serieus genomen (maar dat is een probleem wat vaak voorkomt op dat soort plekken. Het is daar zo druk dat sowieso geen goede zorg kan worden gegeven.)[quote] Bij paniek aanvallen moet je het niet proberen te controleren. Je mag bang zijn er gaat niks mis. Ben je bang prima. Accepteert iemand je niet prima dat accepteer je.

[quote]Ik zat elke dag op de bank lamlendig TV te kijken. Dus ik kreeg vaak reacties van dat ik lui en een niksnut was. Dat vond ik ook van mijzelf; ik vond dat ik mij maar aanstelde en "wat harder moest worden". Ik zei dat vaak tegen mezelf in de hoop dat ik daardoor in actie kon komen mijn leven te veranderen. Maar het werkte averechts; ik werd er nog depressiever en vermoeider van. En daarbij had ik ook straatvrees.

Discipline ja, maar een harde robot of machine worden nee je moet menselijker worden.

quote:

Het gaat nu wel beter dan vroeger. Ik woon inmiddels wel op mezelf en voor mezelf zorgen en mijn administratie en huishouden gaat allemaal prima om dat bij te houden. Daarbij ga ik 3x per week naar de sportschool en anders dan vroeger kan ik dat nu wel volhouden.

Dat is fijn om te horen

quote:

Maar ik weet niet beter dan dat mijn leven in het teken staat van psychische problemen. Vrijwilligerbaantjes heb ik ook gedaan en ik kreeg daar wel werkervaring, structuur en voldoening door. Maar het blijft toch anders dan 'echt werk'. Ik mis wat dat betreft heel veel ervaring.

Je moet psychische problemen niet groter maken dan het is accepteren en dan verder gaan. Wat betreft werk hoe oud ben je en heb je een diploma en welke richting hoeveel ervaring?

quote:

Ik wil misschien te snel en misschien is mijn wantrouwen naar mijn huidige behandelaars onterecht. Mijn angst is dat ze mij als minderwaardig mens zien die nooit hetzelfde zou kunnen bereiken dan 'normale gezonde mensen'.

Als ze je minderwaardig zien prima accepteren. Niks mis mee. normaal= norm van allemaal. Daar hoef jij niet aan te voldoen. Dat is bedacht. En wat betreft gezonde mensen ze hebben ook allemaal kwaaltjes die ze natuurlijk niet aan de grote klok gaan hangen hetzij psychisch het zij lichamelijk. En zo niet dan worden ze toch oud en ziek. Dat is het leven. De wereld bestaat niet alleen uit Nederland maar de wereld is breed er lopen allerlei soorten mensen rond mat allerlei culturen van chinezen tot afrikanen van zuid amerikanen tot arabieren. Ze zijn allemaal anders wat hier normaal is is ergens anders weer vreemd en wat daar vreemd is is hier normaal. Er lopen in grote steden ook "gekke/interessante"mensen rond Het is prima!

O ja en noch een tip wat betreft gelukkig zijn Naast "Accepteren/los laten" probeer wat voor een ander te doen( puur onzelfzuchtig) je zal zien dat je dan vrede voelt en energiek voelt en gelukkig voelt. Maar je moet niet doen om gelukkig te zijn (dat is al een zelfzuchtige reden)niet streven naar geluk. Dus gewoon iets voor een ander doen zonder daarvoor iets terug te verwachten

[ Bericht 0% gewijzigd door Selfless op 31-03-2013 01:24:18 (Leesbaarheid) ]

Aantal vragen en ik hoop op serieuze antwoorden.

- Heb je een diploma, een opleiding afgerond?
- Wat versta jij onder jezelf isoleren?
- Heb je vrienden/sociale contacten?
- Wat vind jij echt fijn om te doen?
- Ben je wel actief op zoek naar een baan? Je wil van de uitkering af dus ben jij op zoek naar een baan: ook onder jouw niveau?

Hoezo ga je op zoek naar werk als je hier nog niet sterk genoeg voor bent?

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 13:14 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Hij is zich er niet bewust van. Hij is sowieso niet echt van emoties. Hij benadert alles heel erg rationeel. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik mij door zijn manier van doen gekwetst voel, begrijpt hij dat niet en moet ik dat gaan uitleggen. Maar ik heb ergens het gevoel dat hij het wel begrijpt, maar op die manier zich 'verdedigt'. Hij kan er niet tegen als iemand het met hem oneens is, want dat interpreteert hij als aanval.

Het is me eigenlijk totaal niet duidelijk wat hij werkelijk van mij denkt. Aan de ene kant probeert hij mij te helpen, maar zijn manier van doen geeft aan dat hij moeite met mij heeft en dat hij mij als teleurstelling ziet.

Misschien weet ie gewoon niet wat ie met je aanmoet, zo'n puber die met zichzelf in de knoop zit.

Hoe oud ben je, TS?

quote:

Op zondag 31 maart 2013 14:55 schreef Pulzzar het volgende:
Ik ben allang geen puber meer hoor. Ik ben waarschijnlijk een stuk ouder dan de meesten hier. (Dus ik schaam me een beetje mijn leeftijd te vermelden. )

Ik heb een MAVO-diploma en wat vakken op HAVO-niveau. Ik heb een paar jaar (vrijwillig, want betaald wilden ze mij niet geven (heel verhaal)) gewerkt als grafisch vormgever en ook vrijwillig cameraman voor lokale tv-omroep en verkoper in V&D. Uit SITO-toets vroeger bleek dat ik HAVO/atheneum kon doen.

Het is dus allemaal heel anders gelopen dan de bedoeling was. Ik had graag gewild dat ik discipline genoeg had om ondanks alles toch mijn studie te kunnen voltooien. Maar ik was ook extreem perfectionistisch en kon heel moeilijk plannen. Het hield bijvoorbeeld in dat ik mij op één vak kon concentreren en daar hele hoge cijfers bij haalde, maar aan de rest kwam ik niet toe. Dat loopt sowieso bij elke studie helemaal fout.

Ik zou nu niet fulltime kunnen werken, maar parttime bijvoorbeeld twee volle dagen zou ik wel aankunnen.

Wat ik moeilijk vind, is sowieso het solliciteren. Ik schaam me voor mijn CV, want er zitten een heleboel gaten in. Ik moet dan gaan uitleggen waarom dat komt, anders denken ze sowieso dat ik geen klap waard ben. Is ook confronterend voor mezelf, want ik voel me dan gewoon een loser. En ik voel me nog meer een loser als ik termen als depressie en borderline erbij ga halen. Niet iedereen neemt dat serieus. En eerlijk gezegd ikzelf ook niet helemaal. Ik wil sowieso niet naar mezelf gaan kijken zo van "ik ben zielig want ik heb borderline en daarom verdien ik een voorkeursbehandeling". Ik heb trouwens een hekel aan mensen die hun 'stoornis' als vrijbrief gebruiken.

Ik heb heel weinig vrienden. Een praatje maken met iemand lukt wel en als ik me op mijn gemak voel gaat ben ik zelfs nog wel extravert te noemen. Maar echt een band met iemand aangaan vind ik te moeilijk, omdat ik dan bang ben dat die persoon mij niet meer moet naarmate hij/zij me beter gaat kennen. Ik weet heel goed dat juist die gedachten de boosdoener zijn, maar het gevoel overheerst nog teveel.

Ik zou graag willen dat er hulp bestaat die wat concreter is. Niet alleem maar psychologie of betuttelende, maar ook sociaal-maatschappelijke trainingen. Iets of iemand die je beperkingen maar ook je mogelijkheden ziet en echt als doel heeft om je van A naar B te brengen.

Ik weet niet je persoonlijke kwaliteiten en ontwikkelpunten, maar je kan eens kijken naar Carrièretijger
Daar staan opleidingen kwaliteiten en ontwikkelpunten die je hebt.
Heb je al een beroepentest gedaan?
Een persoonlijkheidstest volgens de Big Five?
Wat bedoel je met sociaal- maatschappelijk training?

O ja al ben je 50 jaar je hoeft je niet voor te schamen. Bovendien is het anoniem