Wat kan je doen om leven op de rit te krijgen?

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 13:14 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Hij is zich er niet bewust van. Hij is sowieso niet echt van emoties. Hij benadert alles heel erg rationeel. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik mij door zijn manier van doen gekwetst voel, begrijpt hij dat niet en moet ik dat gaan uitleggen. Maar ik heb ergens het gevoel dat hij het wel begrijpt, maar op die manier zich 'verdedigt'. Hij kan er niet tegen als iemand het met hem oneens is, want dat interpreteert hij als aanval.

Het is me eigenlijk totaal niet duidelijk wat hij werkelijk van mij denkt. Aan de ene kant probeert hij mij te helpen, maar zijn manier van doen geeft aan dat hij moeite met mij heeft en dat hij mij als teleurstelling ziet.

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:23 schreef Pulzzar het volgende:
Topic nummer zoveel over mijn problemen; als je andere topics van mij hebt gelezen, zal je er ook moe van worden waarschijnlijk

Maar ik zie het nu gewoon ff helemaal niet meer zitten.

Ik zit in therapie, maar ik vraag me af wat ik daar überhaupt mee opschiet. Ik heb er wel wat aan, maar als de therapie afgelopen is, zijn er nog tal van problemen waar ze mij bij therapie niet hebben kunnen helpen.

Ik heb bijvoorbeeld wat problemen in de relatie met mijn ouders. In therapie heb ik namelijk geleerd dat ik door hen 'emotioneel ben verwaarloosd'. Dat klopt ook wel. Niet dat ze hun best niet hebben gedaan en ik wil ook geen eeuwige wrok naar hen koesteren ofzo. Maar emotionele steun en begrip heb ik wel van hun gemist. Maar als ik aan mijn therapeut vraag of mijn ouders op gesprek kunnen komen om de band te verbeteren, krijg ik als antwoord: "nee, het is jouw therapie en het gaat erom wat jij voelt en denkt".

Dus in therapie wordt er van mij verwacht dat ik ga janken hoe verschrikkelijk zielig ik ben en wat een ontzettende nare kutjeugd ik heb gehad. Maar ondertussen reageren mijn ouders nog hetzelfde zoals ze altijd hebben gedaan. Ze zijn zich er niet echt van bewust wat ze mij hebben 'aangedaan'.

Verder maak ik mij erg zorgen om mijn financiële toekomst. Ik heb al heel lang een uitkering. Het zal heel moeilijk voor mij worden om vanuit de situatie waarin ik nu zit naar een situatie te komen dat ik mijn inkomsten zelf kan verdienen met een baan waarbij ik mij op mijn plek voel. Bij therapie zeggen ze: "daar zijn we niet voor". Maar wie is daar dan wel voor? Die vage zweverige re-integratiebureaus?

Ik ben gediagnosticeerd met borderline. Borderliners lopen op alle fronten in hun leven vast. Daarom vind ik het heel erg jammer dat er alleen maar naar één front wordt gekeken, namelijk mijn gevoel en psyche. Er wordt niet gekeken naar praktische dingen en de omgeving wordt er ook niet bij betrokken.

Wat mijn omgeving betreft: ik zou het goed vinden dat o.a. mijn ouders en sommige vrienden ook hun verhaal kunnen doen. De therapeuten weten mijn situatie alleen vanuit mijn beleving, maar mijn beleving kan anders zijn dan die van anderen.

----------------

Maar wat wil ik met dit topic zeggen?

Ik voel me te afhankelijk van therapie. Ik zou het waarschijnlijk niet zonder therapie redden, want dan ga ik mij waarschijnlijk weer isoleren omdat ik mij dan depressief en angstig ga voelen. Maar anderzijds maakt de therapie mij afhankelijk. Altijd heeft een of andere therapeut gezegd hoe ik mij moet voelen, hoe ik naar de dingen moet kijken, dat ik vooral niet streng voor mezelf mag zijn en 'naar de dingen moet kijken die wél goedgaan' . Altijd krijg ik te horen dat ik kwetsbaar ben, dat ik weet ik hoeveel stoornissen heb. Maar als ik mij daardoor minderwaardig ga voelen, is het ook niet goed.

Ik geloof absoluut dat de therapeuten het goed met mij voorhebben en ik heb er wel wat aan. Maar ik geloof ook dat therapie wordt overschat. Ik begin het steeds meer te zien als een filosofie waar zoveel mensen in geloven dat het erkend wordt als wetenschap.

Wat heel frustrerend is, is dat wanneer ik het niet eens ben met mijn therapeut, die onenigheid meteen wordt toegewezen aan mijn stoornis. Volgens hen 'mentaliseer ik niet goed'. Maar zelf kijken ze niet naar hun fouten. Als patient word ik daar nooit serieus genomen: alles moet passen in wat zij vinden. Dus als ik zeg dat deze therapie niks voor mij is, word ik zo gemanipuleerd dat ik het uiteindelijk anders ga zien en zeg ik "nou, dan blijf ik wel". Totdat ik mij weer ga afvragen wat ik met die kut-therapie zal bereiken. En zij hun handje maar ophouden bij mijn verzekering, terwijl het godverdomme crisis is in het land.

--------------

Maar wat moet ik nou?

Hoe maak ik mij los van dat therapie- en zorgcirquit en ga ik mijn eigen leven leiden?

quote:

Op zaterdag 30 maart 2013 23:20 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb niet een hele erge vorm van borderline. Het is niet zo dat ik heel extreem gekke dingen doe of kwaadaardig tegen mensen ben. Maar ik heb wel altijd problemen met mijn zelfbeeld gehad. Ik wist nooit goed wie ik was. Ik voelde mij anders dan anderen en idd heel erg minderwaardig. Ik zat heel erg met mijn seksualiteit in de knoop en had het idee dat ik nooit gelukkig kon zijn.

quote:

Ik was vroeger heel introvert en gesloten; zodoende dacht men dat ik misschien autistisch was, maar ze wisten niet waardoor ik me zo gesloten opstelde (ik wilde mijzelf niet blootgeven uit angst afgewezen te worden).

quote:

Op den duur kreeg ik last van paniekaanvallen, depressies en woede-uitbarstingen. Toen ging ik hulp zoeken bij psychische hulpverlening, maar omdat mijn angst afgewezen heel erg diep zat, hielpen gesprekken met een 1e lijns psycholoog niet veel. Ik deed mijn best om tegenover de hulpverlening zo open mogelijk te zijn (want je kan immers niet geholpen worden als je dingen verzwijgt) maar ik schaamde mij zo erg voor mijn werkelijke problemen dat ik er onbewust omheen draaide. Ik deed echt mijn best, maar het zat te diep.

quote:

Zo gingen jaren voorbij en ik werd steeds gefrustreerder dat het leven wat jongeren normaal gesproken hebben (studeren, uitgaan, veel vrienden, seks, relaties) aan mij voorbij ging. [quote ]

1. Je moet jezelf niet vergelijken met betere mensen. Het liefst moet je je met niemand vergelijken. Maar als het toch moet vergelijk jezelf dan met mensen die het slechter hebben dan jij. Niet alleen materieel, maar ook psychisch.

2. Het komt nog een keer naar voren, maar je hoeft niet te voldoen aan deze normen van uitgaan, seks, veel vrienden etc. Gewoon accepteren dat je dat niet hebt en juist dat is perfect. Je hoeft geen competitie aan te gaan.[quote] Ik ging hulpverlener na hulpverlener af. Het werd zo erg dat de huisarts mij wilde laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dat wilde ikzelf toen ook. Echter bij dat ziekenhuis zeiden ze "als we iedereen met een beetje paniek opnemen, moeten we half Nederland opnemen". Ik werd daar niet serieus genomen (maar dat is een probleem wat vaak voorkomt op dat soort plekken. Het is daar zo druk dat sowieso geen goede zorg kan worden gegeven.)[quote] Bij paniek aanvallen moet je het niet proberen te controleren. Je mag bang zijn er gaat niks mis. Ben je bang prima. Accepteert iemand je niet prima dat accepteer je.

[quote]Ik zat elke dag op de bank lamlendig TV te kijken. Dus ik kreeg vaak reacties van dat ik lui en een niksnut was. Dat vond ik ook van mijzelf; ik vond dat ik mij maar aanstelde en "wat harder moest worden". Ik zei dat vaak tegen mezelf in de hoop dat ik daardoor in actie kon komen mijn leven te veranderen. Maar het werkte averechts; ik werd er nog depressiever en vermoeider van. En daarbij had ik ook straatvrees.

quote:

Het gaat nu wel beter dan vroeger. Ik woon inmiddels wel op mezelf en voor mezelf zorgen en mijn administratie en huishouden gaat allemaal prima om dat bij te houden. Daarbij ga ik 3x per week naar de sportschool en anders dan vroeger kan ik dat nu wel volhouden.

quote:

Maar ik weet niet beter dan dat mijn leven in het teken staat van psychische problemen. Vrijwilligerbaantjes heb ik ook gedaan en ik kreeg daar wel werkervaring, structuur en voldoening door. Maar het blijft toch anders dan 'echt werk'. Ik mis wat dat betreft heel veel ervaring.

quote:

Ik wil misschien te snel en misschien is mijn wantrouwen naar mijn huidige behandelaars onterecht. Mijn angst is dat ze mij als minderwaardig mens zien die nooit hetzelfde zou kunnen bereiken dan 'normale gezonde mensen'.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 13:14 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Hij is zich er niet bewust van. Hij is sowieso niet echt van emoties. Hij benadert alles heel erg rationeel. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik mij door zijn manier van doen gekwetst voel, begrijpt hij dat niet en moet ik dat gaan uitleggen. Maar ik heb ergens het gevoel dat hij het wel begrijpt, maar op die manier zich 'verdedigt'. Hij kan er niet tegen als iemand het met hem oneens is, want dat interpreteert hij als aanval.

Het is me eigenlijk totaal niet duidelijk wat hij werkelijk van mij denkt. Aan de ene kant probeert hij mij te helpen, maar zijn manier van doen geeft aan dat hij moeite met mij heeft en dat hij mij als teleurstelling ziet.

quote:

Op zondag 31 maart 2013 14:55 schreef Pulzzar het volgende:
Ik ben allang geen puber meer hoor. Ik ben waarschijnlijk een stuk ouder dan de meesten hier. (Dus ik schaam me een beetje mijn leeftijd te vermelden. )

Ik heb een MAVO-diploma en wat vakken op HAVO-niveau. Ik heb een paar jaar (vrijwillig, want betaald wilden ze mij niet geven (heel verhaal)) gewerkt als grafisch vormgever en ook vrijwillig cameraman voor lokale tv-omroep en verkoper in V&D. Uit SITO-toets vroeger bleek dat ik HAVO/atheneum kon doen.

Het is dus allemaal heel anders gelopen dan de bedoeling was. Ik had graag gewild dat ik discipline genoeg had om ondanks alles toch mijn studie te kunnen voltooien. Maar ik was ook extreem perfectionistisch en kon heel moeilijk plannen. Het hield bijvoorbeeld in dat ik mij op één vak kon concentreren en daar hele hoge cijfers bij haalde, maar aan de rest kwam ik niet toe. Dat loopt sowieso bij elke studie helemaal fout.

Ik zou nu niet fulltime kunnen werken, maar parttime bijvoorbeeld twee volle dagen zou ik wel aankunnen.

Wat ik moeilijk vind, is sowieso het solliciteren. Ik schaam me voor mijn CV, want er zitten een heleboel gaten in. Ik moet dan gaan uitleggen waarom dat komt, anders denken ze sowieso dat ik geen klap waard ben. Is ook confronterend voor mezelf, want ik voel me dan gewoon een loser. En ik voel me nog meer een loser als ik termen als depressie en borderline erbij ga halen. Niet iedereen neemt dat serieus. En eerlijk gezegd ikzelf ook niet helemaal. Ik wil sowieso niet naar mezelf gaan kijken zo van "ik ben zielig want ik heb borderline en daarom verdien ik een voorkeursbehandeling". Ik heb trouwens een hekel aan mensen die hun 'stoornis' als vrijbrief gebruiken.

Ik heb heel weinig vrienden. Een praatje maken met iemand lukt wel en als ik me op mijn gemak voel gaat ben ik zelfs nog wel extravert te noemen. Maar echt een band met iemand aangaan vind ik te moeilijk, omdat ik dan bang ben dat die persoon mij niet meer moet naarmate hij/zij me beter gaat kennen. Ik weet heel goed dat juist die gedachten de boosdoener zijn, maar het gevoel overheerst nog teveel.

Ik zou graag willen dat er hulp bestaat die wat concreter is. Niet alleem maar psychologie of betuttelende, maar ook sociaal-maatschappelijke trainingen. Iets of iemand die je beperkingen maar ook je mogelijkheden ziet en echt als doel heeft om je van A naar B te brengen.