Wat kan je doen om leven op de rit te krijgen?

Goeie oprit kopen

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:26 schreef Nestalgie het volgende:
Goeie oprit kopen

Vliegt 'ie toch weer uit de bocht

En volgende week heb je toch weer liever therapie.

probeer eens wat vrijwilligerswerk, maakt niet zoveel uit wat. er komen weer veel festivals aan.

doe je in ieder geval iets nuttigs, kom je onder de mensen en wie weet hoor je nog eens iets over een baantje wat je bevalt.

Complimenten voor je spelling en zinsopbouw, je behoort tot de betere lichting hier op fok!
Dus ik vind het raar dat je geen baan kunt krijgen want dom ben je niet.

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 22:46 schreef Hyaenidae het volgende:
Dus ik vind het raar dat je geen baan kunt krijgen want dom ben je niet.

Ik ken iemand met borderline en zij is verre van dom maar ik zie haar niet snel een baan krijgen en op heeeeeeel veel andere fronten loopt zij vast, net als TS. Dat staat los van intelligentie.

Je klinkt wel vrij realistisch voor iemand met Borderline en zoveel problemen.
Uberhaupt voor iemand die een topic hier in R&P opent.
Kun je niet gewoon je ''wil'' ''volgen'' en dus doen/voelen hoe je je wilt voelen. Zonder door eventuele ''tegenslagen'' afgeleid te worden.
Als jij borderline kan krijgen kan jij het zelf ook wegkrijgen. Als je het maar wilt.
Misschien is een idee om een beetje de zelfpsycholoog te gaan spelen dmv een beetje zelfreflectie?
En wat weerhoudt je er precies van om iets luchtiger met jezelf om te gaan?

Herken redelijk wat dingen van je in mijzelf, een aantal ook niet daarbij heb ik voorzover ik weet ook geen Borderline.

Maar maak eens een concrete lijst van je problemen, waarbij je aangeeft welke problemen je het meest dwars zitten en waar je het allereerst vanaf wilt. Daarnaast, zoals je wel zal weten inmiddels, zijn veel problemen vaak gekoppeld aan een hoofdprobleem.

Moeilijk om mijn gevoel in deze onder woorden te brengen. Ik ben ook gediagnosticeerd met borderline. Dat is lang geleden, en ik heb ook pogingen gedaan therapie te volgen.

Wat men mij in therapie wilde leren, is dat mijn gevoelens onterecht waren, dat ik het allemaal verkeerd zag en dat ik pas een normaal leven zou leiden als ik precies zou voelen en zien wat zij zeiden dat ik moest voelen en zien. Nonsens, natuurlijk. Ook nogal contraproductief om zulke dingen tegen een borderliner te zeggen.

Toch bleef ik steeds, als het me teveel werd, de hulpverlening opzoeken om telkens teleurgesteld te worden. Twee maanden terug kwam ik in de naarste dip die ik ooit heb gehad. Mijn vrienden leken mijn zachte noodkreetjes niet te horen, mijn ouders zagen alleen het masker wat ik ze voorhield, dus met mijn ziel onder de arm naar de psychiater voor ondersteuning. Die man (jongen eigenlijk, zo'n 5 jaar jonger dan ik ) was uitermate respectloos, nam telefoontjes aan tijdens ons gesprek en er kwam zelfs iemand binnen lopen en met hem babbelen terwijl ik in tranen was. Aan het einde van het gesprek (30 min.) raadde de beste man mij aan me op te laten nemen. Ik moest maar met mijn studie stoppen, een ander huis voor mijn dieren zoeken en mijn baan opgeven, 'voor mijn toekomst'. Ik wist niet of ik in lachen uit zou barsten of nog harder zou gaan huilen en ben maar weggelopen.

Toen ben ik een heel eind gaan lopen in het winterzonnetje. Nog nooit voelde ik me zo alleen. Niemand wist waar ik was en niemand wist (wilde zien) dat ik zo door het putje ging. Ergens begon er iets te dagen: Als zelfs mijn ouders en vrienden niet zien dat ik in nood ben, en een hulpverlener me zo te kakken zet en mij enkel als statistiek ziet, waarom blijf ik dan tóch buiten mezelf kijken voor hulp? Wat levert dat me op, wat hééft het me al die jaren opgeleverd? Enkel onzekerheid, omdat ik vooral op anderen en hun mening leunde, en niet naar mijn eigen geluk keek.

Al die jaren als borderliner bestempeld, aan de rand van de samenleving bungelend, had ik uiteindelijk toch wel wat bereikt: Ik heb een fantastisch huis, dankzij mijn vader die mij emotioneel nooit kon bijstaan maar er altijd is voor de praktische kant, mijn hondjes waarmee het goed gaat, mijn oude paard wat een mooi pensioen heeft gekregen bij mij, en ik ben zelfs met een studie begonnen. Mensen om mij heen zien mij, wonder boven wonder, als een lief, betrokken en puur mens (little do they know ), collega's waarderen me enorm. Dit allemaal ONDANKS de inmenging van de hulpverlening, die me altijd aanraadde niet teveel verantwoordelijkheid te nemen, geen impulsieve dingen te doen, en voorzichtig te zijn met relaties aangaan.

Voorbeeld: Mijn studie gaat ook niet lekker. De cijfers zijn redelijk maar ik voel me niet goed als ik een voldoende heb gehaald of zo. Nu ben ik begonnen met sleutelen aan mijn auto: Hier heb ik dat gevoel van voldoening wél, ik pieker even niet, voel me stiekem wel een stoere chick met besmeurde ruwe handen en ben heel trots dat de kofferklep nu niet meer op mijn hoofd valt bij een zuchtje wind. Terwijl niemand mij ooit technisch inzicht heeft toegedicht.

Wat betreft emotionele verwaarlozing: Dat is een ding wat borderliners nagenoeg allemaal met elkaar gemeen hebben. Staar je er niet op blind. Je ouders houden van je, maar kunnen je niet zien zoals je bent. Meegaan naar therapie gaat daar geen verbetering in brengen. Probeer het los te laten. Je bent gekwetst door ze, maar als ze nu nog niet doorhebben wat hun invloed daarop was, zullen ze dat ook niet gaan inzien.

Het gaat om jou. Jíj wil een prettig leven wat bij jóú past. Kijk nu dan ook even alléén naar jezelf. Niet naar je vrienden, niet naar de hulpverlening, niet naar je ouders. Staar je ook niet teveel blind op je verleden, zoals therapeuten graag doen, maar kijk vooruit. Wat lijkt jóu leuk en interessant om te doen, ongeacht of je denkt dat je het zou kunnen. Terwijl je met je toekomst bezig bent, kom je natuurlijk wel dingen tegen uit je verleden waar je tegenaan loopt, en dán kun je er misschien iets mee doen, maar uiteindelijk heb je vooral invloed op de dingen die nog gaan komen.

Wat Tropanzia al zegt, probeer jezelf te helen met zelfreflectie. Je bent duidelijk slim genoeg, wellicht slimmer dan de hulpverleners die je hebt gehad. Wend je borderline-trekken naar het positieve. Begin maar impulsief met nieuwe dingen, eerst iets kleins, pak bijvoorbeeld een klus in huis aan die al lang is blijven liggen, of ga naar een concert in je eentje, en kijk wat het met je doet. Vind je het niks, soit. Dan ga je iets anders proberen, dat is echt geen schande. Begrijpelijk dat je je eerst angstig voelt, bedenk dan vooraf wat het allerergste is dat je kan gebeuren en besef je dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. _{EN YOLO.}

Hopelijk heb je wat aan mijn relaas.

ik vind het ook vreemd dat ze altijd vanuit de client denken en inderdaad niet de omgeving mee willen nemen. Al heeft het waarschijnlijk geen zin, en moet je inderdaad zelf door. Ze willen je natuurlijk zelfstandig en autonoom laten functioneren. Wat prima is natuurlijk maar als er vanuit beide partijen behoefte is om familietherapie te willen proberen dan lijkt mij dit zeker wenselijk, maar misschien ook wel onhaalbaar vanwege de ingesleten patronen en karakters, je kunt helaas mensen maar zeer moeilijk weer op de rails krijgen. Zoals je zelf wel merkt is het zeer moeilijk als je zelf problematiek hebt waar je hinder van ondervindt.

Ik geef ze in die zin wel gelijk als ze zeggen dat jij door moet met jezelf en met je leven. Het is namelijk makkelijker om het voor 1 persoon alles op de rit te krijgen dan om een dynamisch geheel weer op de rit te krijgen. Geef jezelf daarom voorrang en werk puur zelfstandig aan je doelen, mocht je dat lukken sta je zelf veel sterker in je schoenen om met de rest om te gaan.

Dat je zoveel vragenlijsten moet invullen is inderdaad ook om hun eigen bestaansrecht en effectiviteit te rechtvaardigen naar zorgverzekeringen toe, etc. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om jou leven en hoe je die zo leuk en hanteerbaar mogelijk kan leven. Soms zie je dingen ook pas na een periode en zie je dan pas het nut of effect van iets, niet te snel opgeven.

Ik ben totaal niet bekend met borderline, maar ik zie wel dat je problemen benoemt waar je tegenaan loopt. Wat voor acties heb je al genomen? Dit hoef je hier niet te zeggen natuurlijk, maar denk er eens concreet over na: waar loop ik tegenaan, welke acties heb ik daarop genomen en hoe serieus waren die acties, plus wat zijn de resultaten. Van daaruit kun je echt aan jezelf gaan werken.

Succes en goed van je dat je verder wil!

Tsjah TS... De GGZ is iets heel aparts. Ik herken me deels wel in je verhaal. Naar mij wordt ook niet geluisterd. Enige wat ze met een zekere passie doen is medicatie voorschrijven

Verder schiet het niet op.

Je zult het allemaal zelf moeten doen. Ik probeer nu van mn hobby mn werk te maken. Wie weet helpt het.

Je komt inderdaad heel redelijk over en volgens mij beschik je over voldoende inzicht in je problemen om zelf een hoop stappen te kunnen zetten.

Het is jammer dat je therapeut niet van zijn uitgestippelde pad wil afwijken. Komt wat star op mij over om zelfs niet te willen bespreken hoe je die punten kunt aanpakken. Ik zou dat soort dingen ook zeker aangeven op je evaluatieformulieren.

Misschien helpt het als je je verwachtingen van de therapie wat bijstelt, aangezien je er wel baat bij hebt. Maar jij bent inderdaad de enige die de meeste moeite kunt nemen om je leven op de rit te krijgen en dat kost verdomme een hoop moeite ja. Maar je komt verstandig en gemotiveerd over, dus ik denk dat het je zeker gaat lukken.

Nu is het zaak om uit te vinden wat het beste voor jou werkt. Wat mij heel erg heeft geholpen, is veel schrijven over alles wat er bij je op komt. Op een gegeven moment kwam er altijd wel een gedachte uit waardoor ik weer een stapje verder kwam.

Cerebella heeft ook een hoop zinnige dingen geschreven waar je wellicht mee aan de slag kan.

quote:

Nu is het zaak om uit te vinden wat het beste voor jou werkt. Wat mij heel erg heeft geholpen, is veel schrijven over alles wat er bij je op komt. Op een gegeven moment kwam er altijd wel een gedachte uit waardoor ik weer een stapje verder kwam.

Het achterliggende idee van mijn voorgaande reactie. Wat Jemey hier zegt kan enorm veel helpen.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:09 schreef Purplesparks het volgende:

[..]

Het achterliggende idee van mijn voorgaande reactie. Wat Jemey hier zegt kan enorm veel helpen.

Ja, gewoon erop los schrijven en de nuttige gedachten onderstrepen zodat je daar later een ordening in kunt brengen en ermee verder kan schrijven

Bij mij werkten schematische tekeningetjes tussendoor soms ook verhelderder dan woorden. Gewoon experimenteren en proberen jezelf niet te censureren.

Als ik je OP goed doorlees: je stoornis is ook net je valkuil. Om verder te komen zul je jezelf 'bloot' moeten geven, je verhaal moeten doen, hulp aanvaarden. Hierdoor ga jij je juist kwetsbaar voelen. Verval niet in je oude patronen, alleen op deze manier kom je verder. Het is volkomen normaal dat je het moeilijk hebt, dat je je wellicht aangevallen voelt en zoals ik al aangaf, kwetsbaar. Maar bedenk je dat je bezig bent aan een stap voorwaarts en laat je niet gek maken door de demonen in je hoofd. Straks ben je in staat je eigen leven te leiden en zul je minder afhankelijk zijn van anderen.

Het is slapper om in je oude situatie te blijven hangen, hulp zoeken is juist enorm moeilijk.

Ik denk niet dat gebruik maken van de hulpverlening automatisch betekent dat je er afhankelijk van bent.

Maar als je van ze verwacht dat zij al jouw problemen gaan oplossen, heb je wel weer een probleem, natuurlijk.

Als je het kan zien als een moment van hulp bij het werk dat je zelf constant aan het verzetten bent, helpt dat misschien al een beetje.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat wordt vaak gezegd, maar ik vind dat het voor iedereen persoonlijk is.

Mensen die altijd op anderen hebben geleund, moeten juist leren het een keer zelf te doen.

Bedoel je met 'mensen die altijd op anderen hebben geleund' jezelf?

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 16:52 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Een beetje

Ik heb er wel een ontzettende hekel aan afhankelijk te zijn, maar toch heb ik het idee dat ik mij zo opstel.

Ik heb tig hulpverleningsinstanties gehad. Elke keer mijn ziel en zaligheid laten zien, want ik dacht altijd: als ik zoveel mogelijk van mezelf vertel, kunnen ze mij vast helpen. En veel mensen vinden dat "zo knap van mij".

Maar is dat ook zo? Als je je kwetsbaarheden aan anderen laat zien, zullen anderen je als kwetsbaar beschouwen. Dat is in therapie misschien nuttig, maar in andere situaties totaal niet.

Dat zul je in de toekomst vanzelf goed gaan aanvoelen, omdat je dan beter weet hoe je in elkaar steekt. Dat is althans mijn ervaring. Het is inderdaad zoals jerney zegt, niet zo dat een therapeut uiteindelijk je problemen oplost, hij reikt alleen de handvatten aan. Dus geen enkele therapeut zal je 'helpen' je problemen op te lossen, ze laten jou alleen zien waar je de oplossingen kunt vinden.