Ik word hardstikke cynisch van dit soort weken. Voor mij betekent een kind met autisme dat ik absoluut helemaal nergens meer naartoe kan gaan. Leuk hoor, al die activiteiten
Bijna automatisch typ ik al bij een uitnodiging voor een paasbrunch dat J. en Katja zeker zullen komen, maar ik en Job bijna zeker niet. En deze week is één en al stress geweest vanwege een Paasontbijt op school.
En dan krijg je ondertussen nog kritiek van anderen omdat we Job ons leven laten bepalen. "Hij heeft gewoon te doen wat hem gezegd wordt. Je moet eens laten zien wie de baas is. Hij is niet de baas".
Zo oneerlijk is deze kritiek, want het allerliefste zou ik hem gewoon thuis hebben gehouden met het paasontbijt op school. Had enorm veel stress en ellende gescheeld. Maar nee, ik zet alles op alles om hem toch op school te krijgen die dag en dan nog het liefst met het eten dat hij mee moest nemen. Maar hoeveel moeite me dat kost, dat wordt dan weer niet gezien. En dat Job er twee nachten lang niet van kon slapen en in zijn bed heeft geplast van de zenuwen, dat zien ze ook niet. Of dat willen ze niet zien.
Het zal best wel zo zijn dat ik van alles fout doe en dat het beter kan. Ik sta ook echt open voor suggesties. Maar als anderen het moeten doen, gaat het echt niet beter. Als ik tegen mensen zeg dat Job echt heel moeilijk is om mee om te gaan, kijken ze me een beetje meewarig aan. Zo'n overspannen moeder die haar kind ook een etiketje heeft opgeplakt. Maar als Job dan nog geen twee weken op een BSO is en daar wordt weggestuurd, hebben ze nog wel het lef om een betweterig mailtje te sturen dat we toch echt professionele hulp moeten zoeken.
Een hoop frustraties, ik weet het. Maar het moest er even uit. Sorry voor de warrigheid, maar ik ben ook zo boos om alles.